Byrds

Zespół utworzony w 1964 r. i działający pierwotnie jako trio The Jet Set, w składzie: Jim (Roger) Me Guinn (właśc. James Joseph Me Guinn III ur. 13.07.1942 r. w Chicago w stanie Illinois, USA; śpiew, gitara prowadząca), Gene Clark (właśc. Harold Eugene Clark, ur. 17.11.1941 r. w Tipton w stanie Missouri, USA, zm. 24.05.1991 r. w Sherman Oaks koło Los Angeles w stanie Kalifornia, USA; śpiew, tamburyn, gitara rytmiczna) i David Crosby (właśc. David Van Cortland ur. 14.08.1941 roku w Los Angeles; śpiew, gitara rytmiczna). Eks-folkowcy, porwani przez beatlesowskie szaleństwo roku 1964 r., podpisali kontrakt na jeden singel z wytwórnią Elektra Records. W rezultacie powstała nagrana pod szyldem Beefeaters piosenka "Please Let Me Love You", nie przynosząc sukcesu komercyjnego.
Pod koniec 1964 r. zespół powiększył się o Chrisa Hillmana (ur. 4.12.1942 r. w Los Angeles), byłego muzyka bluegrassowego, który z konieczności przerzucił się na gitarę basową, oraz perkusistę Michaela Clarke'a (właśc. Michael Dick, ur. 3.06.1944 r. w Nowym Jorku; zm. 19.12.1993 r. na Treasure Island w stanie Floryda, USA). Pod nadzorem menedżera i producenta Jima Dicksona nagrywali w studiach Hollywood World Pacific, powoli i w bólach wypracowując swoją unikatową odmianę folk-rocka. W listopadzie 1964 r., już jako The Byrds, podpisali kontrakt z wytwórnią CBS i znaleźli się w rękach nowego producenta - Terry'ego Melchera (syna aktorki Doris Day). Ich debiutancki singel - "Mr Tambourine Man" - był utworem przepięknym, łączącym geniusz liryczny autora kompozycji Boba Dylana z harmonicznym i melodycznym artyzmem Beatlesów. W lecie 1965 roku nagranie to znalazło się na szczycie notowań, zarówno w USA jak i Wielkiej Brytanii, a The Byrds stali się idolami nastolatków. Dobrze pasowali wyglądem do tej roli - ze swoimi nieskazitelnie wypielęgnowanymi fryzurami z grzywką i ozdobami takimi jak zielona, zamszowa peleryna Crosby'ego czy prostokątne binokle McGuinna.
Aby zdyskontować ich brytyjski sukces, czym prędzej zorganizowano tournee w tym kraju, lecz wkrótce okazało się, ze pośpiech jest złym doradcą. Dodatkowo promowano ich jako "odpowiedź Ameryki na Beatlesów". Tak buńczuczne i przedwczesne określenie obróciło się przeciw nim i podczas tej wyczerpującej wizyty padli ofiarą nadmiernych oczekiwań fanów i surowości krytyków. Do tego jeszcze ich drugi singel "All I Really Want To Do" (kolejna kompozycja Dylana), pomimo dobrej pozycji na listach brytyjskich, w USA sprzedawał się słabo, gdyż dokładnie w tym samym czasie swoją' wersję tej piosenki nagrała także Cher. Menedżerowie grupy starali się zrekompensować ten zawód przez jednoczesną promocję strony B tego krążka - "Feel A Whole Lot Better". Ten urzekający utwór pełen cynicznego romantyzmu szybko stał się ulubionym numerem koncertowym.
Debiutancki album The Byrds, Mr Tambourine Man, był dziełem zaskakująco dojrzałym, na którym znalazły się cztery interpretacje utworów Dylana, uderzająca przeróbka "Bells Of Rhymney" Pete'a Seegera oraz kilka wyjątkowo udanych, sztandarowych piosenek Clarka, w tym "I Knew I'd Want You", "Here Without You" i "You Won't Have To Cry". Znalazła się tam też zaskakująca wersja szlagieru z czasów wojny "We'll Meet Again", kończąca album osobliwym, choć zabawnym akcentem.
Po powrocie do USA zespół spędził całe miesiące w studiu przed wydaniem trzeciego, nawiązującego do Biblii singla "Turn! Turn! Turn!", dzięki któremu dotarli na l. miejsce list w USA. Album a tym samym tytule znów pokazał, że płodny Gene Clark pnie się w górę; dowodziły tego takie utwory, jak czarujący "The World Turns All Around Her" czy "Set You Free This Time", w którego tekście chyba najdobitniej ujęli swoje folkowo-rockowe przesłanie. Obecność McGuinna wyczuwa się w dynamicznym "It Won't Be Wrong" i elegijnym "He Was A Friend Of Mine", którego tekst odnosił się lo zabójstwa Kennedy'ego. Album zamknął dziwaczny hołd złożony legendarnemu XIX-wiecznemu amerykańskiemu balladziście Stephenowi Fosterowi w formie sarkastycznego utworu "Oh! Susanah".
Na początku 1966 r. zespół rozstał się ze swoim producentem Terrym Melcherem i odszedł od stylizowanego repertuaru folk-rockowego w kierunku muzyki raga i jazzu. Świetne nagranie "Eight Miles High" inspirowane muzyką Johna Coltrane'a ze swym enigmatycznym tekstem skutecznie wzniosło ich na artystyczny poziom The Beatles i The Rolling Stones. Powodzenie na listach przebojów zostało jednak poważnie zmniejszone przez zakaz prezentacji grupy w radiu, na skutek pomówień, że jej ostatni singel zachęca do brania narkotyków. W rzeczywistości tekst tego nagrania powstał po ich wizycie w Anglii, a jego niezwykła fantazyjność wzięła się z uczucia szoku kulturowego. Niepowodzenie związane z powyższym zakazem pogłębiło się na skutek nagłego odejścia głównego autora piosenek, Gene'a Clarka, którego strach przed podróżami samolotem i niechęć do życia w trasie często były przyczyną różnych utrudnień. Jako kwartet The Byrds nagrali Fifth Dimension, udaną mieszankę ostrego, zabarwionego psychedelią popu ("I See You" i "What's Happening?!?!") i bogatych aranżacyjnie folkowo-rockowych numerów ("Wild Mountain Thyme" i "John Riley"). Ich sukcesy singlowe zaczęły jednak maleć i ani zagadkowo filozoficzne nagranie "5-D (Fifth Dimension)" ani chwytliwe "Mr Spaceman" nie zrobiły większego wrażenia. Zamiast promować swój najnowszy album na serii koncertów The Byrds odseparowali się, wywołując pogłoski o rychłym rozpadzie grupy.
Rok 1967 okazał się decydujący dla ich kariery. Rozpoczęło go wydanie przebojowego singla "So You Want To Be A Rock 'N' Roll Star", będącego cierpką obserwacją na temat kreacji gwiazd pop. Nagrania dopełniały wrzaski fanów z ich nieudanego brytyjskiego tournee oraz gościnny występ Hugh Masekeli na trąbce. Strona B - "Everybody's Been Burned" ukazała kompozytorską i wokalną wrażliwość Crosby'ego, nadzwyczajne solo gitarowe McGuinna oraz zdumiewające, inspirowane jazzem partie basowe Hillmana. Ich czwarty album Younger Than Yesterday okazał się najlepszy z wszystkich dotychczasowych, w umiejętny sposób oddając wszechstronne kompozytorskie umiejętności Crosby'ego, McGuinna i Hillmana. Zawierał różnorodny materiał, od zabarwionego stylem raga "Mind Gardens" do nawiązującego do country "Time Between", tajemniczo kosmicznego rocka "CTA 102" i ironiczno retrospektywnej przeróbki piosenki "My Back Pages" Dylana. Szczyt ich osiągnięć twórczych zbiegł się z ostrymi tarciami wewnątrz zespołu, doprowadzając do zwolnienia Davida Crosby'ego, który wkrótce wypłynął jako członek cieszącej się dużym powodzeniem grupy Crosby, Stills And Nash. The Byrds zaangażowali tymczasem dawnego kolegę Gene'a Clarka, który wytrzymał zaledwie trzy miesiące i znów uległ swojej aerofobii.
Wkrótce z zespołu zwolniono też perkusistę Michaela Clarke'a. McGuinn i Hillman sami opracowali więc zdumiewający swoim poziomem album The Notorious Byrd Brothers. W trakcie jego rejestracji The Byrds wykorzystali ze świetnym rezultatem możliwości studia nagraniowego. Dla osiągnięcia zamierzonego brzmienia stosowali fazowanie, technikę bliskiego mikrofonu i różne eksperymenty dźwiękowe. Producent Gary Usher, jeden z najśmielszych i najbardziej nowatorskich artystów rocka, pracujący nad tym jak i nad poprzednim albumem miał znaczny udział w ich sukcesie. Znów jednak piosenki, a nie sztuczki studyjne robiły największe wrażenie. Udane interpretacje utworów Gerry Goffina i Carole King - "Goin' Back" oraz "Wasn't Born To Follow" sąsiadowały z oryginalnymi utworami The Byrds: "Change Is Now", "Dolphin's Smile", "Tribal Gathering" oraz "Draft Morning".
Na początku 1968 r. kuzyn Hillmana - Kevin Kelley (ur. w 1945 r. w Kalifornii) przejął rolę perkusisty, a utalentowany Gram Parsons (właśc. Cecil Connor, ur. 5.11.1946 r. w Winter Havena na Florydzie; zm. 19.09.1973 r. w Joshua Tree w Kalifornii) wzmocnił grupę jako wokalista, kompozytor i gitarzysta. Pod kierownictwem Parsonsa grupa oddala się stylowi country, nagrywając przyjęty z aplauzem album Sweetheart Of The Rodeo. Była to świetnie zaplanowana w czasie reakcja na psychodeliczny przesyt roku 1967. Longplay ten poprzedził o rok wydanie Nashville Skyline Dylana i uważany jest ogólnie za zwiastuna ekspansji country rocka. Choć wkład Parsonsa w powstanie albumu był olbrzymi i znalazła się na nim jedna zjego najlepszych kompozycji - "Hickory Wind", partie wokalne w takich standardach country jak "You Don't Miss Your Water" i "You're Still On My Mind" zastąpiono z powodu zawiłości kontraktu śpiewem McGuinna. Dopiero w 1990 r. słuchacze mieli okazję poznać te utwory w oryginalnym brzmieniu, kiedy włączono je do wydanego w specjalnym pudełku zestawu retrospektywnego. Na Sweetheart Of The Rodeo Me Guinn powrócił do związków z Bobem Dylanem wykonując dwie piosenki z nie wydanego jeszcze wówczas albumu Basement Tapes - "You Ain't Going Nowhere" i "Nothing Was Delivered". Zachwyty krytyki nad The Byrds nie przełożyły się jednak na wyniki sprzedaży płyty. Do tego doszedł jeszcze konflikt, gdy Gram Parsons odmówił w ostatniej chwili wyjazdu na niefortunne tournee do Republiki Południowej Afryki w lecie 1968 r. Zastąpił go Carlos Bernal. Między 1965 a 1968 rokiem The Byrds nagrali jedne z największych i najbardziej pamiętnych dzieł w historii muzyki popularnej. Posiadali niezwykłą umiejętność wpasowania się w nowe trendy i różnorodne style, od folk i country do raga, jazzu, i space-rocka. Demonstrowali głęboką wyobraźnię muzyczną, zdumiewającego ducha przygody i chęć poszukiwania nowych dró o jakich wielu współczesnych im wykonawco mogło tylko pomarzyć. Ich utwory z tego okres nadal brzmią świeżo i współcześnie, stanowi; testament ich pionierskiej pracy. Sukces zespo jest tym większy, że w ciągu tych lat odeszło z nieg kilku kluczowych muzyków. Częste i nieraz gwa towne wewnętrzne spory między członkami n niszczyły grupy, a działały czasem jak twórcz katalizator wywołując ducha walki i współzawo nictwa. Wśród im współczesnych tylko Beatle mogli pochwalić się podobnie spójną twórczości! choć muzyczna wszechstronność i eklektyzm Th Byrds nie miały chyba sobie równych.
Pod koniec 1968 r. zespół przeżywał kryzys. Po kłótni z nowym menedżerem Larrym Spectorem z grupy odszedł Hillman. Zgorzkniały basista wkrótce nawiązał współpracę z Gramem Parsonsem, tworząc nową grupę - The Flying Burriti Brothers. McGuinn tymczasem przejął pełną kontrolę nad The Byrds i skomponował zupełnie nowy skład z Clarencem Whitem (ur. 6.06.1944 r. w Lewiston w stanie Maine; zm. 14.07.1973 r. w Palmdale w Kalifornii; śpiew, gitara), Johnem Yorkiem (ur. 3.08.1946 r. w White Plains w stanie Nowy Jork śpiew, bas) i Genem Parsonsem (ur. 9.04.1944 r. śpiew, perkusja). Nowy etap zaczął się obiecują co singlem "Bad Night At The Whiskey", z piosenką McGuinna i Grama Parsonsa "Drug Store Truck Driving Man" na stronie B. York zdąży wziąć udział w nagraniu dwóch albumów: Dr Byrd. & Mr Hyde oraz Ballad Of Easy Rider, po czym został zastąpiony przez pracującego dorywczo Skipa Battina. Skład ten utrzymał się w latach 1969-72 odnawiając reputację The Byrds przebojowym singlem "Chestnut Mare" i podwojonym, bestsellerowym albumem Untitled.
Dzięki regulamyn koncertom grupa zyskała mocne wsparcie u fanów, ale na początku lat 70. nie potrafiła utrzymać wysokiej klasy swych nagrań. Po trzech albumach zarejestrowanych we współpracy ze swym pierwszym producentem Melcherem ich związek znów uległ zerwaniu na skutek decyzji o zaangażowaniu orkiestry podczas sesji do longplaya Byrdmaniax. Dla zatarcia złego wrażenia The Byrds pośpiesznie przygotowali płytę Farther Along, która jednak podkreśliła rozbicie grupy. McGuinn w końcu postanowił rozwiązać formację, ale wcześniej zgodził się wziąć udział w reaktywowaniu pierwszego składu The Byrds i nagraniu dużej płyty dla wytwórni Asylum Records. Longplay Byrds, o którym mowa, ukazał się w 1973 r. zbierając mieszane recenzje. Po jego wydaniu członkowie grupy powrócili do swych różnych solowych przedsięwzięć, będących w części pochodną działalności zespołu. W tym samym roku doszło do tragedii- eks-Byrd Clarence White padł ofiarą pijanego kierowcy, a niecałe trzy miesiące potem Gram Parsons zmarł z przedawkowania narkotyków. Dziedzictwo The Byrds kontynuowało wiele zespołów, które bądź to pożyczały sobie ich wagabundowe brzmienie bądź też nawiązywały do ich folkowo-countrowych korzeni. Poszczególni członkowie grupy występowali później w wielu innych formacjach takich jak Dillard And Clark, różnych permutacjach zespołu The Flying Burrito Brothers, Manassas, Southern Hillman Furay i, przede wszystkim, Crosby, Stills, Nash And Young. Jak na ironię, eks-członkowie The Byrds (z wyjątkiem Cros-by'ego) nie zdołali wykorzystać swych potencjałów supergwiazd, nawet po ponownym zejściu się w zespole McGuinn, Dark And Hillman.
W latach 80. poszczególni muzycy nagrywali dla małych wytwórni lub odbywali trasy bez kontraktów nagraniowych. Crosby tymczasem ciążył w stronę narkotykowego piekła i po kilku zatrzymaniach i aresztowaniach trafił do więzienia. Powrócił odmieniony, korpulentny i pełen entuzjazmu. Na fali aktywności zabrał się z McGuinnem i Hillmanem do wskrzeszania The Byrds. Gorzki proces sądowy z Michaelem Clarke'em zakończył się jednak przyznaniem praw do nazwy grupy perkusiście. Crosby, McGuinn i Hillman odzyskali jednak to prawo w 1989 r. Trójka ta w sierpniu 1990 r. nagrała w Nashville cztery piosenki włączone póź niej do wspomnianego już zestawu 90 utworów wydanych w specjalnym 4-kompaktowym zestawie. Nazwa The Byrds ponownie pojawiła się na plakatach 16 stycznia 1991 r., kiedy to wystąpili w hotelu Waldorf-Astoria w Nowym Jorku na szóstej już dorocznej imprezie "Rock And Roll Of Fame".
W tym samym roku, 24 maja, w swoim domu w Sherman Oaks zmarł Gene Clark. Ponad dwa lata później, 19 grudnia, świat opuścił kolejny Byrd - Michel Clarke. Śmierć nastąpiła na Treasure Island u brzegów Florydy w następstwie niewydolności wątroby.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Mr Tambourine man/I knew i' d want you	Byrds	05.1965	1[2][14]	1[1][13]	Columbia 43 271	[written by Bob Dylan][ Producer : Terry Melcher]
All i really want to do/I' ll feel a whole lot better	Byrds	07.1965	4[10]	40[10] side B:103[3]	Columbia 43 332	[written by Bob Dylan][ Producer : Terry Melcher]
Turn! Turn! Turn! [To everything there is a season]/She don' t care about time	Byrds	10.1965	26[8]	1[3][14]	Columbia 43 424	[Writer : Pete Seeger][ Producer : Terry Melcher]
It won' t be wrong/Set you free this time	Byrds	02.1966	-	63[5] side B:79[4]	Columbia 43 501	[Written by: Harvey Gerst/Roger McGuinn][ Producer : Terry Melcher][side B:Written by: Gene Clark]
Eight miles high/Why	Byrds	04.1966	24[9]	14[9]	Columbia 43 578	[Writers : Gene Clark / Roger McGuinn / David Crosby][ Producer : Terry Melcher]
5 D [Fifth Dimension]/Captain soul	Byrds	07.1966	-	44[5]	Columbia 43 702	[Written by: Roger McGuinn][ Producer : Allen Stanton]
Mr Spaceman/What' s happening	Byrds	09.1966	-	36[7]	Columbia 43 766	[Written by: Roger McGuinn][ Producer : Terry Melcher]
So you want to be a rock' n' roll star/Everybody' s been bumed	Byrds	01.1967	-	29[7]	Columbia 43 987	[Written by: Chris Hillman/Roger McGuinn][ Producer : Terry Melcher,Gary Usher]
My back pages/Renaissance fair	Byrds	04.1967	-	30[7]	Columbia 44 054	[written by Bob Dylan][ Producer :Gary Usher]
Have you seen her face/Don' t make waves	Byrds	06.1967	-	74[4]	Columbia 44 157	[Written by: Chris Hillman][ Producer :Gary Usher]
Lady friend/Old John Robertson	Byrds	08.1967	-	82[2]	Columbia 44 230	[Written by: David Crosby][ Producer : Terry Melcher]
Goin' back/Change is now	Byrds	11.1967	-	89[3]	Columbia 44 362	[Written by: Gerry Goffin/Carole King][ Producer :Gary Usher]
You ain' t going nowhere/Artifical energy	Byrds	05.1968	45[3]	74[5]	Columbia 44 499	[written by Bob Dylan][ Producer :Gary Usher]
Lay Lady Lay/Old blue	Byrds	06.1969	-	132[2]	Columbia 44 868	[written by Bob Dylan][ Producer : Terry Melcher][#7 hit for Bob Dylan in 1969]
Ballad of easy rider/Oil in my lamp	Byrds	11.1969	-	65[6]	Columbia 44 990	[piosenka z filmu "Easy rider"][Written by: Roger McGuinn][ Producer : Terry Melcher]
Jesus is just alright/I' ts all over now,baby blue	Byrds	02.1970	-	97[1]	Columbia 45 071	[Written by: Arthur Reynolds][ Producer : Terry Melcher]
Chestnut mare/Just a season	Byrds	02.1971	19[8]	121[1]	Columbia 45 259	[Written by:Roger McGuinn,Jacques Levy][ Producer : Terry Melcher]
Glory,glory/Citizen kane	Byrds	10.1971	-	110[1]	Columbia 45 440	[Written by: Arthur Reynolds][ Producer : Terry Melcher]
Full circle/Long live the king	Byrds	05.1973	-	109[2]	Asylum 11 016	[Written by: Gene Clark][ Producer : David Crosby]
Four dimensions EP.	Byrds	12.1993	78[3]	-	CBS 656544 7 [UK]
EP' s
The times they are a' changin'	Byrds	02.1966	15[4]	-	CBS EP 6069
Eight miles height	Byrds	10.1966	8[1]	-	CBS EP 6077

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Mr Tambourine man	Byrds	06.1965	7[12]	6[38]	Columbia 2372/9172	[produced by Terry Melcher]
Turn! Turn! Turn!	Byrds	01.1966	11[5]	17[40]	Columbia 2454/9254	[produced by Terry Melcher]
Fifth Dimension	Byrds	08.1966	27[2]	24[28]	Columbia 2549/9349	[produced by Allen Stanton]
Younger than yesterday	Byrds	03.1967	37[4]	24[24]	Columbia 2642/9442	[produced by Gary Usher]
The Byrds' Greatest Hits	Byrds	09.1967	-	6[29]	Columbia 2716/9516	[platinium][produced by Terry Melcher, Allen Stanton, and Gary Usher]
The notorious Byrd Brothers	Byrds	02.1968	12[11]	47[19]	Columbia 2775/9575	[produced by Gary Usher]
Sweetheart of the rodeo	Byrds	08.1968	-	77[10]	Columbia 9670	[produced by Gary Usher]
Dr Byrds & Mr Hyde	Byrds	03.1969	15[1]	153[7]	Columbia 9755	[produced by Bob Johnston]
Preflyte	Byrds	09.1969	-	84[12]	Together 1001
Ballad of easy rider	Byrds	12.1969	41[1]	36[17]	Columbia 9942	[produced by Terry Melcher]
The Byrds [Untitled]	Byrds	10.1970	11[4]	40[21]	Columbia 30 127	[produced by Terry Melcher]
Byrdmaniax	Byrds	07.1971	-	46[10]	Columbia 30 640	[produced by Terry Melcher]
Farther along	Byrds	12.1971	-	152[7]	Columbia 31 050	[produced by Byrds]
The best of The Byrds [Greatest Hits,Volume II]	Byrds	12.1972	-	114[13]	Columbia 31 795	[produced by Byrds]
Byrds	Byrds	03.1973	31[1]	20[17]	Asylum 5058	[produced by David Crosby]
History of The Byrds	Byrds	05.1973	47[1]	-	CBS 68 242 [UK]
Preflyte [re-issue]	Byrds	09.1973	-	183[3]	Columbia 32 183
The Byrds	Byrds	11.1990	-	151[4]	Columbia 46 773	[produced by Terry Melcher, Allen Stanton, Gary Usher, Bob Johnston, The Byrds, and Don DeVito]
The very best of The Byrds	Byrds	07.1997	82[10]	-	-

Bangles

BANGLES - grupa amerykańska. Powstała w 1980 w Los Angeles w Kalifornii. W pierwszym roku działalności kilkakrotnie zmieniała nazwę (The Colors, The Supersonic Bangs, The Bangs). Od początku tworzyły ją Susanna Hoffs (17.01.1957, Newport Beach, Kalifornia) - voc, g oraz wywodzące się z zespołu The Fans siostry Vicki Peterson (11.01.1958, Northridge, Kalifornia) - voc, g i Debbi Peterson (22.08.1961, Northridge, Kalifornia) - voc, dr. W 1981 dołączyła Annette Zilinskas (6.11.1964, Van Nuys, Kalifornia) - b, voc, ale dwa lata później odeszła do Blood On The Saddle, jej miejsce zajęła Michael Steele (2.06.1954, Newport Beach, Kalifornia) - b, voc, znana ze współpracy z The Runaways i The Slow Children. We wrześniu 1989 formacja zakończyła działalność.
Zadebiutowała w grudniu 1981 - jeszcze jako The Bangs - singlem Getting Out Of Hands/Call On Me, wydanym we własnej firmie Downkiddie. Zwróciła na siebie uwagę Milesa Copelanda, menażera The Police, i dla jego firmy Faulty Products nagrała na początku 1982 - już jako The Bangles - minialbum "The Bangles". Zaprezentowała się w bezpretensjonalnym, pełnym uroku, świeżo brzmiącym repertuarze inspirowanym muzyką lat sześćdziesiątych, a w szczególności przebojami The Beatles, The Hollies, The Byrds, Buffalo Springfield i The Mamas And The Papas, np. How Is The Air Up There?, Mary Street i I'm in Line. W 1983 podpisała kontrakt z Columbią, i już dla wytwórni przygotowała przy pomocy m.in. producenta Davida Kahne późniejsze płyty: "All Over The Place" z maja 1984, "Different Light" ze stycznia 1986 i "Everything" z października 1988.
Popularność zdobyła wydanym w styczniu 1986 singlem Manic Monday (piosenka Prince'a, sygnowana przez niego pseudonimem Christopher)In A Different Light. W następnym okresie dorobiła się wielu kolejnych przebojowych małych płyt, m.in. Walk Like An Egyptian (kompozycja Liama Sternberga, odrzucona wcześniej przez Toni Basil)/Not Like You z września 1986 i Walking Down Your Street/Return Post z grudnia tego roku, A Hazy Shade Of Winter (piosenka z repertuaru duetu Simon And Garfunkel, nagrana przy pomocy słynnego producenta Ricka Rubina do filmu Less Than Zero, czyli Mniej niż zero, 1987, reż. Marek Kanievska) ze stycznia 1988 i In Your Room/Bell jar z października tego roku oraz Eternal Flame/What I Meant To Say ze stycznia 1989 i Be With You/Let It Go z maja tego roku.
Susanna Hoffs wraz z muzykami The Rain Parade, Opal czy The Three O'clock wzięła udział w powstaniu albumu "Rainy Day" (Llama- Enigma, 1983) z przeróbkami przebojów lat sześćdziesiątych, a jako solistka nagrała płyty "When You're A Boy" (Columbia, 1991) i "Susanna Hoffs" (London, 1996). Wystąpiła w kilku filmach zrealizowanych przez matkę, Tamar Simon Hoffs, m.in. zagrała główną rolę w The Allnighter (Zielona noc; 1987).
Vicki Peterson występowała w The Psycho Sisters, The Continental Drifters i The Go-Go's. Debbie Peterson założyła zespół Kindred Spirits, który zadebiutował albumem "Kindred Spirits" (Gai Saber, 1995). Annette Zilinskas zrealizowała z Blood On The Saddle płyty "Blood On The Saddle" (New Alliance, 1984), "Poisoned Love" (Chameleon, 1986) i "Fresh Blood" (Chameleon, 1987). Później trafiła do The Ringling Sisters.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Hero takes a fall/Where were you when i needed you	Bangles	09.1984	96[1]	-	CBS A 4527	[written by Susanna Hoffs, Vicki Peterson][produced by David Kahne]
Going down to Liverpool/Dover beach	Bangles	03.1985	79[4]	-	CBS A 4914	[written by Kimberley Rew][produced by David Kahne]
Manic monday/In a different light	Bangles	01.1986	2[12]	2[20]	CBS A 6796	[silver-UK][Written by Prince as Christopher][produced by David Kahne]
If she knew what she wants/Not like you	Bangles	05.1986	31[7]	29[14]	CBS A 7062	[written by Shear][produced by David Kahne]
Going down to Liverpool/Dover beach	Bangles	07.1986	56[3]	-	CBS A 4914	[written by Kimberley Rew][produced by David Kahne][oryginalnie nagrana przez Katrina & The Waves]
Walk like an Egyptian/Angels Don't Fall In Love	Bangles	09.1986	3[20]	1[4][23]	CBS Bangs 8	[gold-US][silver-UK][written by Sternberg][produced by David Kahne]
Walking down your street/Let it go	Bangles	02.1987	16[6]	11[16]	CBS Bangs 1	[written by Gutierrez/Hoffs/Kahne][produced by David Kahne]
Following	Bangles	04.1987	55[3]	-	CBS Bangs 2	[written by Michael Steele][produced by David Kahne]
Hazy shade of winter/She's Lost You [ Joan Jett & The Blackhearts]	Bangles	11.1987	11[10]	2[21]	CBS Bangs 3	[written by Paul Simon][produced by Rick Rubin][piosenka z filmu "Less than zero"]
In your room/Bell Jar	Bangles	10.1988	35[6]	5[20]	CBS Bangs 4	[written by Hoffs/Kelly/Steinberg][produced by Davitt Sigerson]
Eternal flame	Bangles	02.1989	1[4][18]	1[1][19]	CBS Bangs 5	[gold-US][gold-UK][written by Hoffs/Kelly/Steinberg][produced by Davitt Sigerson][1[2].Adult Contemporary Chart]
Be with you/Let it go	Bangles	09.1989	23[8]	30[12]	CBS Bangs 6	[written by Debbi Peterson, W. Ingleheart][produced by Davitt Sigerson]
I' ll set you free/Watching the Sky	Bangles	09.1989	74[1]	-	CBS Bangs 7	[written by Hoffs/Lowen/Navarro][produced by Davitt Sigerson]
Something That You Said	Bangles	03.2003	38[2]	-	Liberty BANGLES 003	[written by Susanna Hoffs, Vicki Peterson, Caffey][produced by Brad Wood & The Bangles]
I Will Take Care Of You / Tear Off Your Own Head / Ride The Ride(	Bangles	07.2003	79[2]	-	Liberty BANGLES 004	[written by Hoffs/D. O'Brian][produced by Brad Wood & The Bangles]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
All over the place	Bangles	04.1984	86[1]	80[30]	CBS 26 015	[produced by David Kahne]
Different light	Bangles	01.1986	3[47]	2[82]	CBS 26 659	[3x-platinum-US][platinum-UK][produced by David Kahne]
Everything	Bangles	10.1988	5[26]	15[42]	CBS 4629791	[platinum-US][platinum-UK][produced by Davitt Sigerson, Walker Igleheart, John Phillip Shenale, Phillip White]
Greatest hits 1984-1988	Bangles	06.1990	4[36]	97[9]	CBS 4667691	[platinum-US][platinum-UK][produced by David Kahne and Rick Rubin]
Greatest hits	Bangles	05.1994	37[11]	-	Columbia 4667699	-
Eternal flame-The best of...	Bangles	08.2001	15[9]	-	Columbia STVCD121	[silver-UK]
Doll revolution	Bangles	03.2003	62[1]	-	Liberty 5815102	[ Producer - Brad Wood]
Sweetheart of the Sun	Bangles	09.2011	148	-	Model Music Group 20412	[ Producer - Brad Wood]
Gold	Bangles	10.2020	38[1]	-	Crimson CRIMCD 670	-

Blood Sweat & Tears

BLOOD SWEAT AND TEARS-jazz-rockowe brzmienie tej pionierskiej w swym gatunku grupy stanowiło ożywczą odmianę w zdominowanej przez dźwięk gitar muzyce rockowej końca lat 60. W wielu imponujących składach zespołu znaleźli się (między innymi): David Clayton-Thomas (właśc. David Thomsett. ur. 13.09.1941 r. w Surrey, Anglia, śpiew), Al Kooper (ur. 5.02.1944 r. w Nowym Jorku; klawisze), Steve Katz (ur. 9.05.1945 r. w Nowym Jorku gitara), Randy Brecker (ur. 27.11.1945 r. w Filadelfii w stanie Pensylwania; trąbka), Dick Halligan (ur. 29.08.1943 r. w Nowym Jorku; puzon, flet, klawisze), Fred Lipsius (ur. 19.11.1944 r. w Nowym Jorku; saksofon altowy, fortepian), Bobby Colomby (właśc. Robert Gołąbek, ur. 20.12.1944 r. w Nowym Jorku; perkusja), Jim Fiedler (ur. 4.10.1947 r. w Denton w stanie Texas; bas), Lew Soloff(ur. 20.02.1944 r. w nowojorskiej dzielnicy Brooklyn; trąbka). Chuck Winfield (ur. 5.02.1943 r. w Monessen w stanie Pensylwania, USA; trąbka), Jerry Hyman (ur. 19.05.1947 r. w nowojorskiej dzielnicy Brooklyn, USA; trąbka) oraz Dave Bargeron (ur. 6.09.1942 r. w Athol w stanie Massachusetts, USA; trąbka).

Założenie zespołu było pomysłem Ala Koopera - razem z Katzem (obaj z grupy Blues Project) stworzyli potwora, który ich wkrótce przerósł. Zaraz po nagraniu debiutanckiego albumu, Child Is Father To The Man, na którym znalazły się dwa jego najlepsze utwory "I Can't Quit Her" i "My Days Are Numbered", Kooper odszedł z zespołu. Jakość albumu psuły dalekie od doskonałości wokale.
Najlepszą dużą płytą grupy było jej drugie dzieło, Blood Sweat And Tears, na którym partie wokalne wziął na swoje barki David Clayton-Thomas. Z perspektywy lat album ten odznacza się świetnym doborem utworów i świeżym brzmieniem. Kooper bardzo dużo stracił, nie biorąc bezpośredniego udziału w jego nagraniu, a tylko w pracy nad aranżacjami. Płyta odniosła olbrzymi sukces, przez wiele tygodni zajmując pierwsze miejsce i przez dwa lata nie schodząc z amerykańskiej listy albumów. W tym czasie sprzedała się w milionach egzemplarzy, zdobyła nagrodę "Grammy", a trzy spośród zawartych na niej utworów stały się światowymi przebojami: "You've Made Me So Very Happy", "Spinning Wheel" i "And When I Die".
Kolejne dwie duże płyty też odniosły znaczny sukces, ponownie proponując tak samo odważne aranżacje na instrumenty dęte, sporadyczne ostre solówki gitarowe i przede wszystkim śpiewane bez wysiłku, zachrypnięte wokalizy Claytona-Thomasa. W sierpniu 1970 r. grupa wystąpiła w Polsce. Po wydaniu BS&T4 Clayton-Thomas rozpoczął karierę solową, co zapoczątkowało prawdziwy korowód wokalistów w zespole. Wśród nich pojawił się m.in. dawny członek grupy White Trash Edgara Wintera - Jerry La Croix (ur. 10.10.1943 w Aleksandrii w stanie Luizjana, USA).

Zespół nigdy już nie odzyskał dawnej sławy , czar prysł, nawet mimo powrotu po trzech latach Claytona-Thomasa. Płyta New City zapisała się znacząco na liście albumów w USA, ale zespół ostatecznie przeszedł do kręgu wykonawców grających w restauracjach. Reaktywował się na krótko w 1988 r., wykonując dawne utwory.

Ponownie wraz z Claytonem-Thomasem wystąpił w marcu 1992 r. na festiwalu we Francji. W marcu 1993 r., w 25. rocznicę wydania albumu Child Is Father.... Kooper, Lipsius, Brecker, Fiedler, Katz, Soloff i Malone zagrali dwa koncerty w Nowym Jorku, jednak nazwa BS&T ze względów prawnych nie pojawiła się na plakatach. Blood Sweat And Tears zasługują na ważne miejsce w historii rocka jako innowatorzy i śmiali propagatorzy jazz-rocka.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
You' ve made me so very happy/Blues-Part II	Blood Sweat & Tears	03.1969	35[6]	2[13]	Columbia 44 776	[gold][Writers : Brenda Holloway / Patrice Holloway / Frank Wilson / Berry Gordy Jr. ][ Producer : James William Guercio ]
Spinning wheel/More and more	Blood Sweat & Tears	05.1969	-	2[13]	Columbia 44 871	[gold][1[2].Adult Contemporary Chart][Written by: D.C. Thomas][Produced by: J.W. Guercio, Arranged by Blood, Sweat & Tears]
And when i die/Sometimes in winter	Blood Sweat & Tears	10.1969	-	2[13]	Columbia 45 008	[gold][Written by: Laura Nyro][Produced by: J.W. Guercio]
Hi -de-ho/The battle	Blood Sweat & Tears	08.1970	-	14[8]	Columbia 45 204	[Written by: C. King-G. Goffin ][Produced by: Roy Halee-Bobby Colomby ]
Lucretia McEvil/Lucretia's reprise	Blood Sweat & Tears	10.1970	-	29[7]	Columbia 45 235	[Written by: D.C. Thomas][ Produced by: B. Colomby-R. Halee]
Go down gamblin'/Valentine's day	Blood Sweat & Tears	07.1971	-	32[8]	Columbia 45 427	[Written by: D.C. Thomas][ Produced by: Don Heckman, Bobby Colomby, Roy Halee]
Lisa ,listen to me/Cowboys and Indians	Blood Sweat & Tears	10.1971	-	73[6]	Columbia 45 477	[written by Clayton-Thomas, David/Halligan, Dick ][produced by Don Heckman, Roy Halee, Bobby Colomby]
So long dixie/Alone	Blood Sweat & Tears	09.1972	-	44[11]	Columbia 45 661	[written by Mann, Barry/Weil, Cynthia ][produced by Bobby Colomby]
Can't move no mountains/Velvet	Blood Sweat & Tears	12.1972	-	103[4]	Columbia 45 755	[written by John, Robert/Gately, Michael][produced by Bobby Colomby]
Tell me that i' m wrong/Rock reprise	Blood Sweat & Tears	06.1974	-	83[4]	Columbia 46 059	[written by Patricia Cosby][produced by Henry Cosby]
Got to get you into my life/Naked man	Blood Sweat & Tears	06.1975	-	62[6]	Columbia 10 151	[written by Lennon, John/McCartney, Paul ][produced by Jimmy Ienner]
You're the one/Heavy blue	Blood Sweat & Tears	11.1976	-	106[1]	Columbia 10 400	[6.Adult Contemporary Chart][written by Clayton-Thomas, David/Smith, William D. "Smitty" ][produced by Bob James]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Child is father to the man	Blood Sweat & Tears	02.1968	40[1]	47[55]	CBS 9619	[gold-US][produced by John Simon]
Blood Sweat & Tears	Blood Sweat & Tears	02.1969	15[8]	1[7][109]	CBS 9720	[4x-platinum-US][produced by James William Guercio][Grammy 1969-Album of Year]
Blood Sweat & Tears III	Blood Sweat & Tears	06.1970	14[12]	1[2][41]	CBS KC 30 010	[gold-US][produced by Bobby Colomby, Roy Halee]
B,S & T IV	Blood Sweat & Tears	06.1971	-	10[23]	Columbia CK 30 590	[gold-US][produced by Don Heckman, Bobby Colomby, Roy Halee]
Greatest hits	Blood Sweat & Tears	02.1972	-	19[27]	Columbia CQ 31 170	[2x-platinum-US][produced by Bobby Colomby, James William Guercio, Roy Halee, John Simon]
New blood	Blood Sweat & Tears	10.1972	-	32[17]	CBS KC 31 780	[produced by Bobby Colomby]
No sweat	Blood Sweat & Tears	08.1973	-	72[12]	Columbia 32 810	[produced by Steve Tyrell]
Mirror imagine	Blood Sweat & Tears	08.1974	-	149[6]	CBS KC 32 929	[produced by Henry Cosby]
New city	Blood Sweat & Tears	05.1975	-	47[13]	CBS PC 33 484	[Producers: Jimmy Ienner ]
More than ever	Blood Sweat & Tears	08.1976	-	165[3]	Columbia AL 34 233	[produced by Bob James]

Alison Moyet

Ur. 18.06.1961r w Basildon w hr. Essex (Anglia). Debiutowała jako wokalistka w syntezatorowym duecie Yazoo, a jako solistka w 1983 pod wpływem recenzji wysoko oceniających jej naturalny bluesowy głos. Pierwszy album Alf (realizacja i część kompozycji Tony Swain i Steve Jolley) był artystycznym i rynkowym osiągnięciem, podobnie jak pochodzące z niego przeboje "Love Resurrection" i "All Cried Out". W 1985 porzuciła pop i skoncentrowała się na trasach koncertowych z jazz-bandem kierowanym przez Johna Altmana. Wersja standardu Billie Holiday "That Ole Devil Called Love" stała się jej największym jak dotąd przebojem. Koncerty przyjęto mniej entuzjastycznie i po występie z Paulem Youngiem na Live Aid zniknęła z pola widzenia, z wyjątkiem tematu "Is This Love" z 1986. W tym czasie urodziła córkę i rozwiodła się z mężem.
Album Raindancing z 1987 był znów bestsellerem w Wielkiej Brytanii, podobnie jak singlowe tematy "Weak In The Presence Of Beauty" i ciekawa wersja standardu Ketty Lester "Love Letters". Kolejne zniknięcie piosenkarki, spowodowane sprawami osobistymi, trwało do 1991. Po powrocie do formy nagrała longplay Hoodoo.
Ciekawa artystycznie płyta nie spotkała się z adekwatną reakcją odbiorców, co miało znaczny wpływ na i tak rozwichrzoną psychikę Moyet. Album Essex prezentował dość przypadkowy materiał nie odpowiadający wokalnej klasie wykonawczyni. Longplay Singles jest udaną kompilacją jej największych brytyjskich przebojów.

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK/US]	Komentarz
Love resurrection/Baby I do	Alison Moyet	06.1984	10[11]	82[4][07.85]	CBS A 4497/Columbia 05411	[written by Steve Jolley, Alison Moyet, Tony Swain][produced by Steve Jolley Tony Swain]
All cried out/Steal me blind	Alison Moyet	09.1984	8[11]	-	CBS A 4757/-	[silver-UK][written by Steve Jolley, Alison Moyet, Tony Swain][produced by Steve Jolley Tony Swain]
Invisible/Hitch hike [with The Darts]	Alison Moyet	11.1984	21[10]	31[17]	CBS A 4930/Columbia 04781	[written by Lamont Dozier][produced by Steve Jolley Tony Swain]
That ole devil called love/Don't burn down the bridges	Alison Moyet	03.1985	2[10]	-	CBS A 6044/-	[silver-UK][written by Doris Fisher, Allan Roberts][produced by Pete Wingfield ][oryginalnie nagrana przez Billie Holliday]
Is this love?/Blow wind blow	Alison Moyet	11.1986	3[16]	-	CBS MOYET 1/-	[silver-UK][written by Alison Moyet, Jean Guiot][produced by Jimmy Iovine]
Weak in the presence of beauty/To work on you	Alison Moyet	03.1987	6[10]	-	CBS A MOYET 2/-	[written by Vince Clarke, M. Ward][produced by Jimmy Iovine][oryginalnie nagrana przez Floy Joy]
Ordinary girl/Palm of your hand [Cloak and dagger]	Alison Moyet	05.1987	43[4]	-	CBS MOYET 3/-	[written by Alison Moyet, Bailey, Driscoll][produced by Jimmy Iovine]
Sleep Like Breathing/Love Resurrection (Live)	Alison Moyet	10.1987	80[3]	-	CBS MOYET 4/-	[written by David Freeman, Joseph Hughes][produced by Jimmy Iovine, Joseph Hughes, David Freeman]
Love letters/This house	Alison Moyet	11.1987	4[10]	-	CBS MOYET 5/-	[silver-UK][written by Edward Heyman, Victor Young][produced by Alison Moyet, Steve Brown][oryginalnie nagrana przez Dicka Haymesa]
It won't be long/My right A.R.M.	Alison Moyet	03.1991	50[4]	-	Columbia 656757/-	[written by Alison Moyet, Peter W. Glenister][produced by Peter W. Glenister]
Wishing you were here/Back where i belong	Alison Moyet	05.1991	72[1]	-	Columbia 656939/-	[written by Alison Moyet, Peter W. Glenister][produced by Peter W. Glenister]
This house/Come back home	Alison Moyet	10.1991	40[5]	-	Columbia 657515/-	[written by Alison Moyet][produced by Alison Moyet, Dave Dix]
Falling/Ode to a boy	Alison Moyet	10.1993	42[3]	-	Columbia 659596/-	[written by Alison Moyet, Peter W. Glenister][produced by Ian Broudie]
Whispering your name/F.O.S.	Alison Moyet	02.1994	18[8]	-	Columbia 660162/-	[written by Shear][produced by Ian Broudie][oryginalnie nagrana przez Jules Shear in 1983]
Getting into something	Alison Moyet	05.1994	51[2]	-	Columbia 660356/-	[written by Alison Moyet, Peter W. Glenister][produced by Ian Broudie]
Ode to boy/Life in a hole	Alison Moyet	10.1994	59[2]	-	Columbia 660795/-	[written by Alison Moyet][produced by Peter W. Glenister]
Solid wood/Blue/Ode to boy	Alison Moyet	08.1995	44[6]	-	Columbia 662326/-	[written by Alison Moyet][produced by Ian Broudie]
Should I Feel That It's Over	Alison Moyet	09.2002	144[1]	-	Sanctuary SANX 137/-	[written by Alison Moyet; Pete Glenister][produced by The Insects]
Do You Ever Wonder/Yesterday's Flame (Insects Remix)	Alison Moyet	11.2002	113[1]	-	Sanctuary SANX 145/-	[written by Carlton McCarthy][produced by The Insects]
More/If You Don't Come Back To Me (Live	Alison Moyet	03.2003	127[1]	-	Sanctuary SANX 174 /-	[written by Alison Moyet; Pete Glenister][produced by The Insects]
Almost Blue / Alfie	Alison Moyet	12.2004	99[1]	-	Sanctuary SANXS 335/-	[written by Elvis Costello][produced by Anne Dudley]
Slipping Away	Moby featuring Alison Moyet	02.2006	53[5]	-	Mute/-	[written by Moby][produced by Moby]
One More Time	Alison Moyet	10.2007	151`[1]	-	W14 Music 174 747-7/-	[written by Alison Moyet, Pete Glenister][produced by Pete Glenister]
When I Was Your Girl	Alison Moyet	04.2013	195[1]	-	Cooking Vinyl/-	[written by Alison Moyet, Guy Sigsworth][produced by Alison Moyet, Guy Sigsworth]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK/US]	Komentarz
Alf	Alison Moyet	11.1984	1[1][84]	45[25]	CBS CBS 26229/Columbia 39 956	[4x-platinum-UK][produced by Steve Jolley & Tony Swain]
Raindancing	Alison Moyet	04.1987	2[52]	94[17]	CBS 4501521/Columbia 40 653	[2x-platinum-UK][produced by Jimmy Iovine, Jess Bailey & Alison Moyet, Joseph Hughes & David Freeman , Jean Guiot ]
Hoodoo	Alison Moyet	04.1991	11[6]	-	CBS 4682721/Columbia 47 841	[silver-UK][produced by Pete Glenister]
Essex	Alison Moyet	03.1994	24[4]	194[1]	Columbia 479555/Columbia 57 448	[produced by Ian Broudie, Pete Glenister]
Singles	Alison Moyet	05.1995	1[1][134]	-	Columbia 4806632/Columbia 67 278	[platinum-UK]
The Essential Alison Moyet	Alison Moyet	09.2001	16[8]	-	Columbia STVCD 123/-	[silver-UK]
Hometime	Alison Moyet	08.2002	18[15]	-	Sanctuary SANCD 128/-	[silver-UK][produced by The Insects]
Voice	Alison Moyet	09.2004	7[20]	-	Sanctuary SANCD 270/-	[gold-UK][produced by Anne Dudley]
The Turn	Alison Moyet	10.2007	21[4]	-	W14 1746275/-	[produced by Alison Moyet, Pete Glenister]
The Best of: 25 Years Revisited	Alison Moyet	10.2009	17[17]	-	Modest/Sony Music 88697581272/-	-
The Minutes	Alison Moyet	05.2013	5[6]	-	Cooking Vinyl COOKCD 585/-	[produced by Guy Sigsworth]

Dragon

Dragon, obok Split Enz, uważany jest za jeden z najlepszych eksportowych zespołów rockowych z Nowej Zelandii. Grupa została założona w 1972 r. przez braci Marka i Todda Hunterów. Początkowo Dragon działał pod wpływem angielskich zespołów rockowych i wydał dwa albumy w Nowej Zelandii. Później jego członkowie wyemigrowali do Australii, a ich zainteresowania skierowały się w stronę komercyjnych utworów, z uduchowionymi tekstami Paula Hewsona. "April Sun In Cuba" i "Are You Old Enough" - osiągnęły środkowe miejsca na listach singli Top 10. Także albumy dotarły do wysokich pozycji w zestawieniach Top 20 w Australii. Byli bardzo popularni zarówno wśród nastolatków, jak i starszej publiczności. Nie mogli też narzekać na brak zainteresowania prasy, chętnie donoszącej o wszelkich ekscesach grupy i arogancji jej członków.
Pomimo śmierci Hewsona i perkusisty Neala Storeya, ofiar przedawkowania narkotyków, grupa nadal dużo koncertowała, lecz w końcu w 1979 r. rozpadła się na skutek licznych kłótni pomiędzy jej członkami. Mark Hunter wydał solowy album i popularny singel "Island Nights", które zachęciły go do założenia własnej grupy i wyruszenia w trasę promocyjną. W 1990 r. nagrał płytę zawierającą... jazzowe standardy. Todd Hunter rozpoczął współpracę z Johanne Piggott w zespołach XL Capris i Scribble, które zdobyły niewielką popularność.
Dragon reaktywował się w 1982 r. i wylansował kilka hitów, raz jeszcze udowadniając talent tworzących go muzyków. Od tego czasu sporadycznie daje znać o sobie, a jego skład opiera się na braciach Hunter, którzy dobierają współpracowników w zależności od potrzeb.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Rain / It's Too Late	Dragon	08.1984	-	88[4]	Polydor 817 292	[written by Todd Hunter,Marc Hunter,J. Pigot ][produced by Alan Mansfield]

Paul Simon

Właśc. Paul Frederic Simon, ur. 13.10.1941 r. w Newark w stanie Nowy Jork. W świat muzyki trafił wraz z ze szkolnym kolegą Artem Garfunkelem. Duet występujący pod nazwą Tom and Jerry zadebiutował w 1957 r. na amerykańskich listach przebojów rock'n'rollowym tematem "Hey Schoolgirl". Po nagraniu albumu przyjaciele rozstali się, by kontynuować studia w college'u. Krótki okres współpracy Simona z Carole King przyniósł jedynie próbne nagrania studyjne wykorzystywane przez innych wykonawców.
Lata 1962-1963 przyniosły kilka umiarkowanie popularnych singli sygnowanych pseudonimami Tico And The Triumphs ("Motorcycle") i Jerry Landis ("The Lone Teen-Ranger"). W 1964 r. Simon wyjechał do Europy, koncertując dorywczo na paryskich ulicach i w londyńskich klubach folkowych. Po powrocie do Nowego Jorku, dzięki protekcji producenta Toma Wilsona podpisał kontrakt z CBS i podjął powtórnie współpracę z Artem Garfunkelem. Jej efektem był album Wednesday Morning 3 AM zawierający m.in. temat "The Sound Of Silence". Płyta okazała się rynkowym fiaskiem i Simon postanowił powrócić do Londynu.
 W 1965 r. wydał tam solowy longplay The Paul Simon Songbook. Koszt nagrania wyniósł sześćdziesiąt funtów, wykonawca miał do dyspozycji pojedynczy mikrofon, jednak na płycie znalazły się legendarne po latach kompozycje Simona: "I Am A Rock", "A Most Peculiar Man" i "Kathy's Song". Album podzieliłby smutny los debiutu, gdyby nie intuicja amerykańskiego producenta nagrań Toma Wilsona. Wzbogacony o elektroniczną instrumentację remiks "The Sound Of Silence" trafił po dwóch tygodniach na szczyt listy amerykańskiej, czyniąc z dwójki muzyków idoli folk-rocka.
 W latach 1965-1970 Simon And Garfunkel stali się jednym z najpopularniejszych duetów w dziejach muzyki popularnej. Przyczyną rozstania były odmienne koncepcje muzyczne i świadomość konieczności wyboru indywidualnych dróg twórczych. Po artystycznym rozwodzie, Simon zaangażował się w działalność dydaktyczną w Nowym Jorku. W 1972 r. nagrał solowy, niejednolity stylistycznie album Paul Simon. Z płyty, łączącej elementy muzyki latynoskiej, reggae i jazzu, pochodziły singlowe przeboje "Mother And Child Reunion" i "Me And Julio Down By The Schoolyard". Nagrany rok później longplay There Goes Rhymin' Simon apelował do szerszej publiczności, czego dowodem był rekordowy nakład i sukcesy tematów "Kodachrome" i "Take Me To The Mardi Gras". Przyjęte entuzjastycznie tournee zaowocowało koncertową płytą Live Rhymin', zawierającą kilka standardów duetu.
Kulminacją twórczych pomysłów Simona był bestsellerowy album Still Crazy After All These Years z 1975 r. uhonorowany nagrodą Grammy w kilku kategoriach. Gorzki, autobiograficzny temat "Twenty Ways To Leave Your Lover" trafił, jako pierwszy w solowej karierze Simona, na szczyt listy amerykańskiej, zaś w równie przebojowym "My Little Town" powrócił niezastąpiony w partiach duetowych Garfunkel.
 Przez następne pięć lat Simon konsumował błogo owoce własnej kariery. Okres ten przyniósł epizodyczną rolę w filmie "Annie Hall" Woody'ego Allena, przebojowy singel "Wonderful World" nagrany wraz z Garfunkelem i Jamesem Taylorem, albumową kompilację Greatest Hits z chwytliwym tematem "Slip Slidin' Away" oraz zmianę wytwórni z CBS na Warner Brothers.
 W 1980 r. Simon wydał longplay One Trick Pony z muzyką do filmu pod tym samym tytułem. Pomimo ambitnego scenariusza wykraczającego poza rockowe schematy i epizodycznych ról film przyjęto chłodno, co w pewnym stopniu wpłynęło na twórczą stagnację Simona i opóźniło wydanie kolejnego albumu. Bestsellerem stała się koncertowa podwójna płyta z pierwszego po latach wspólnego występu Simona i Garfunkela w nowojorskim Central Parku, 19 września 1982 r. Próby studyjnej reaktywacji duetu nie powiodły się, za to ich efekt trafił częściowo na wydany w 1983 r. kolejny solowy longplay Simona Hearts And Bones. Odbiorcy nie docenili zaangażowania wykonawcy i płyta przeszła bez rozgłosu pomimo popularności singla "The Great Late Johnny Ace", zainspirowanego odchodzeniem dawnych gwiazd i tragiczną śmiercią Johna Lennona.
Simon przeżył mocno klęskę płyty, określonej przez recenzentów mianem rutyniarskiej. Przełomem okazał się rok 1984, gdy muzyk zetknął się z rytmami czarnych osiedli Południowej Afryki. Udział w nagraniu sławnego tematu "We Are The World" dokonanym przez formację gwiazd USA For Africa, zaowocował wyprawą na Czarny Ląd i albumem Graceland, jedną z najciekawszych, a zarazem najpopularniejszych płyt lat 80. W nagraniu uczestniczył m.in. kościelny chór Ladysmith Black Mambazo, a także Los Lobos, Linda Ronstadt oraz grupa Rockie Dopsie And The Twisters. Płyta i promocyjna trasa koncertowa w RPA wywołała kontrowersje i potępienie Simona przez komitet ONZ do spraw walki z apartheidem. Niezależnie od biurokratycznych oskarżeń o "wyłamanie się z kulturowego bojkotu", album wykorzystujący muzyczną spuściznę odmiennych cywilizacji, stanowił logiczne podsumowanie poszukiwań artysty wykorzystującego od dawna gatunki tak różne jak folk, rhythm'n'blues, rytmy karaibskie i jazz.
 Singlowymi przebojami stały się tematy "The Boy In The Bubble", "You Can Call Me All" oraz tytułowy "Graceland". Longplay stał się z czasem punktem odniesienia, a kontynuacją wielokulturowych poszukiwań Simona była nagrana w 1990 r. płyta Rhythm Of The Saints, oparta na fuzji elementów muzyki afrykańskiej i brazylijskiej. Rok później artysta wydał na płycie swój koncert z Central Parku z 15.08.1991 r. Natomiast 30.05.1992 r. stanął w Montauk na ślubnym kobiercu wraz z Eddie Brickell z zespołu The New Bohemians. 4.01.1993 r. ze związku tego narodził się syn Adrian Edward. W tym samym roku Paul wystąpił gościnnie na płycie Willie Nelsona Across The Borderline.

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Motorcycle/I don' t believe them	Tico & The Triumphs	01.1962	-	99[1]	Amy 835	[written by Jerry Landis]
The lone teen ranger/Lisa	Jerry Landis	01.1963	-	97[3]	Amy 875	[written by Jerry Landis][produced by Jerry Landis]
Mother and child reunion/Paranoia blues	Paul Simon	02.1972	5[12]	4[13]	Columbia 45 547	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Roy Halee ]
Me and Julio down by the schoolyard/Congratulations	Paul Simon	04.1972	15[9]	22[11]	Columbia 45 585	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Roy Halee ]
Duncan /Run that body down	Paul Simon	07.1972	-	52[7]	Columbia 45 638	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Roy Halee ]
Kodachrome/Tenderness	Paul Simon	05.1973	-	2[14]	Columbia 45 859	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Muscle Shoals Sound Rhythm Section ]
Loves me like a rock/Learn how to fall	Paul Simon with The Hummingbirds	08.1973	39[5]	2[16]	Columbia 45 907	[gold-US][written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Phil Ramone ][1[2].Adult Contemporary Chart]
American tune/One man' s celling is another man' s floor	Paul Simon	12.1973	-	35[10]	Columbia 45 900	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Phil Ramone ][oparta na kompozycji Jana Sebastiana Bacha-O sacred heart]
Gone at last/Take me to the mardi grass	Paul Simon /Phoebe Snow and The Jessy Dixon Singers	08.1975	-	23[10]	Columbia 10 197	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Phil Ramone ]
50 ways to leave your lover/Some folks lives roll easy	Paul Simon	12.1975	23[6]	1[3][17]	Columbia 10 270	[gold-US][written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Phil Ramone ]
Still crazy after all these years/I do it for your love	Paul Simon	05.1976	-	40[7]	Columbia 10 332	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Phil Ramone ]
Slip slidin' away/Something so right	Paul Simon	10.1977	36[6]	5[20]	Columbia 10 630	[gold-US][written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Phil Ramone ]
What a wonderful world/Wooden planes [Garfunkel]	Art Garfunkel with James Taylor & Paul Simon	01.1978	-	17[14]	Columbia 10 676	[written by Lou Adler/Herb Alpert/Sam Cooke ][produced by Art Garfunkel]
Late in the evening/How the heart approaches what it yeams	Paul Simon	08.1980	58[4]	6[16]	Warner 49 511	[written by Paul Simon ][produced by Phil Ramone ][piosenka z filmu-One-Trick pony]
One-Trick Pony/Long,long day	Paul Simon	10.1980	-	40[11]	Warner 49 601	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Phil Ramone ]
The blues/Same girl [Newman]	Randy Newman and Paul Simon	01.1983	-	51[8]	Warner 29 803	[written by Randy Newman ][produced by Russ Titelman/Lenny Waronker ]
Allergies/Think too much	Paul Simon	11.1983	-	44[10]	Warner 29 453	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon/Russ Titelman/Roy Halee ]
You can call me Al/Gumboots	Paul Simon	08.1986	4[14]	23[29]	Warner 28 667	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon]
Graceland/Hearts and bones	Paul Simon	12.1986	98[1]	81[7]	Warner 28 552	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon][Grammy 1987-Record of The Year]
Diamonds on the Soles of Her Shoes/All Around the World, or the Myth of Fingerprints	Paul Simon	02.1987	77[4]	-	Warner Bros. W8404 [UK]	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon]
The boy in the bubble/Crazy love Vol.2	Paul Simon	03.1987	26[8]	86[4]	Warner 28 460	[written by Forere Motloheloa/Paul Simon ][produced by Paul Simon]
The obvious child/The rhythm of the saints	Paul Simon	12.1990	15[10]	92[5]	Warner 19 549	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon]
Proof	Paul Simon	02.1991	89[2]	-	No-Label MIUCT 1829	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon]
Something so right	Annie Lennox Featuring Paul Simon	12.1995	44[10]	-	RCA	[written by Paul Simon ][produced by Stephen Lipson ]
Father And Daughter	Paul Simon	06.2006	31[11]	-	Warner Bros W 719	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon]
That's me	Paul Simon	09.2006	156[1]	-	Warner Bros W 732	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon]
Outrageous	Paul Simon	11.2006	194[1]	-	Warner Bros W 745	[written by Paul Simon ][produced by Paul Simon,Brian Eno]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Paul Simon	Paul Simon	02.1972	1[1][26]	4[36]	Columbia 30 750	[platinum-US][produced by Paul Simon/Roy Halee ]
There goes rhymin' Simon	Paul Simon	05.1973	4[22]	2[48]	Columbia 32 280	[platinum-US][gold-UK][produced by Muscle Shoals/Paul Samwell-Smith/Paul Simon/Phil Ramone/Roy Halee ]
Paul Simon in concert/Live rhymin'	Paul Simon	03.1974	-	33[17]	Columbia 32 855	[gold-US][produced by Phil Ramone ]
Still crazy after all these years	Paul Simon	10.1975	6[31]	1[1][40]	Columbia 33 540	[gold-US][gold-UK][produced by Art Garfunkel/Paul Simon/Phil Ramone ][Grammy 1975-Album of The Year]
Greatest hits,etc.	Paul Simon	12.1977	3[16]	18[23]	Columbia 35 032	[platinum-US][gold-UK][produced by Roy Halee/Phil Ramone/Paul Simon/Muscle Shoals Rhythm Section ]
One-Trick pony	Paul Simon	09.1980	17[12]	12[26]	Warner 3472	[gold-US][silver-UK][produced by Paul Simon/Phil Ramone ]
Hearts and bones	Paul Simon	11.1983	34[8]	35[18]	Warner 23 942	[produced by Paul Simon/Russ Titelman/Roy Halee ]
Graceland	Paul Simon	09.1986	1[5][206]	3[97]	Warner 25 447	[5x-platinum-US][7x-platinum-UK][produced by Paul Simon ][Grammy 1986-Album of The Year]
Negotations and love songs,1971-1986	Paul Simon	11.1988	17[15]	110[14]	Warner 25 789	[platinum-US][platinum-UK][produced by Paul Simon/Phil Ramone/Roy Halee ]
The rhythm of the saints	Paul Simon	11.1990	1[2][28]	4[53]	Warner 26 098	[2x-platinum-US][2x-platinum-UK][produced by Paul Simon ]
Paul Simon' s Concert in The Park	Paul Simon	11.1991	60[1]	74[11]	Warner 26 737	[produced by Paul Simon ]
Paul Simon 1964/1993	Paul Simon	10.1993	-	173[2]	Warner 45 394	[gold-US]
Songs from the capeman	Paul Simon	12.1997	83[5]	42[11]	Warner 46 814	[produced by Roy Halee
Greatest Hits - Shining Like A National Guitar	Paul Simon	05.2000	6[34]	-	Warner 9362477212 [UK]	-
Greatest Hits - Shining Like A National Guitar	Paul Simon	05.2000	6[34]	-	Warner Bros 9362477212 [UK]	[gold-UK][produced by Paul Simon/Phil Ramone/Roy Halee ]
You' re the one	Paul Simon	10.2000	20[12]	19[21]	Warner 47 844	[gold-US][silver-UK][produced by Paul Simon ]
The Paul Simon Collection: On My Way, Don't Know Where I'm Goin'	Paul Simon	11.2002	-	108[6]	Warner 73 774	-
The Paul Simon Songbook	Paul Simon	04.2004	135[1]	-	Sony 5154212 [UK]	[produced by Reginald Warburton, Stanley West]
Surprise	Paul Simon	06.2006	4[16]	14[12]	Warner Bros 9362499822 [UK]	[gold-UK][produced by Paul Simon ]
The Essential Paul Simon	Paul Simon	06.2008	12[7]	43[3]	Warner Bros 9362499700 [UK]	[produced by Paul Simon/Phil Ramone/Roy Halee ]
This Better Be Good	Paul Simon	07.2009	-	60[5]	Rhino Custom Products OPCD-8321	[produced by Paul Simon/Phil Ramone/Roy Halee/Varopis ]
So Beautiful or So What	Paul Simon	04.2011	6[6]	4[15][02.2013]	Hear Music 7232814 [UK]	[silver-UK][produced by Phil Ramone, Paul Simon]
Songwriter	Paul Simon	10.2011	-	141[1]	Legacy 88697965162	-
Live in New York City	Paul Simon	09.2012	150[1]	95[1]	Hear / Concord 08880 7234122	-
The Ultimate Collection	Paul Simon	04.2015	1[1][64]	-	Sony Music CG 88875080882	[platinum-UK][produced by Paul Simon]
Stranger to Stranger	Paul Simon	06.2016	1[1][8]	3[6]	Concord/EMI 7239780 [UK]	[silver-UK][produced by Roy Halee, Paul Simon]
In the Blue Light	Paul Simon	09.2018	10[2]	70[1]	Sony Music CG 19075841442 [UK]	[produced by Roy Halee, Paul Simon]