Pokazywanie postów oznaczonych etykietą country rock. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą country rock. Pokaż wszystkie posty

czwartek, 10 października 2024

Ronnie Hawkins

Interesującą, aczkolwiek nieco mniej znaną w kręgach rockmanów postacią spośród artystów wykonujących muzykę country-rockową jest Ronnie Hawkins. Prawie rówieśnik trzech pozostałych (to właśnie to pokolenie tworzyło ten gatunek muzyki), a także Elvisa Presleya (dwa dni starszy od Hawkinsa), urodził się 10 stycznia 1935 w Huntsville w Arkansas. Jego muzyka wymyka się spod prostego zaszufladkowania do jakiegoś konkretnego gatunku muzycznego; widać w niej wpływy mistrzów bluesa, przede wszystkim Leadbelly’ego, czołowych przedstawicieli mocniejszej, bardziej nowoczesnej odmiany rhythm’n’bluesa (Bo Diddley), a zwłaszcza muzyki rockabilly i country o większym zabarwieniu folkowym, takiej, jaką reprezentowali np. Hank Williams i Jimmie Rodgers.

 

Nad wszystkim zaciążył bardzo popularny w drugiej połowie lat 50-tych rock’n’roll. Lata 60-te, czyli swój najlepszy artystycznie okres, spędził poza Zachodnim lub Wschodnim Wybrzeżem USA, a więc poza miejscami, w których wówczas "ważyły się losy" karier wybitnych muzyków. Mieszkał i działał w Toronto, zarobił sporo pieniędzy w Toronto’s Younge Street i paru innych nocnych klubach ze striptizem, wylansował kilka przebojów, jak "Mary Lou" i "Forty Days", ale cały czas pozostawał poza głównym nurtem tych wszystkich nowości muzycznych, które właśnie pojawiały się właśnie w Stanach m. in. za sprawą młodych twórców folkowych i w Anglii dzięki takim grupom, jak the Beatles i the Rolling Stones. Co więcej, ten naprawdę znakomity wokalista w 1959 związał się ze znakomitym kwintetem akompaniującym – the Hawks, w którym grali m. in. Roy Buchanan, prawdziwy wirtuoz gitary oraz Jaime Robbie Robertson i Levon Helm, póżniejsi członkowie słynnego zespołu the Band. 

"Jastrzębie" działali od 1957, gdy Hawkins był w wojsku i wtedy w składzie znajdowali się od czasu do czasu wykonawcy czarni, co w owym okresie dostarczało grupie niemało problemów. Szukając sławy, z biegiem czasu jeden po drugim opuszczali Toronto i Ronniego, który coraz bardziej na uboczu uprawiał swoją muzykę -bardzo specyficzny, dynamiczny gatunek country-rocka (jeśli to tak jeszcze można nazywać), tzw. razorback rock.
Pierwszego nagrania dokonał na początku 1958r w małym studiu Quality Records na Kingston Road w Toronto wraz z trzema muzykami: Willem "Pop" Jonesem (p), Jimmym Rayem Paulmanem (g) i Levonem Helmem, który grał wówczas na perkusji. Była to znana piosenka "Hey! Bo Diddley", która - choć wydana przez firmę Roulette w dwóch wersjach płytowych: jako 45-tka i 78-mka - jest dziś praktycznie nieosiągalna i stanowi prawdziwy rarytas wśród kolekcjonerów. Pierwszy singiel wydał Hawkins pod koniec lat 50-tych pod pseudonimem "Rockin’ Ronald"; był to znany z wielu wykonań utwór "Kansas City". Wraz z the Hawks debiutował piosenką Chucka Berry’ego "Forty Days" z kwietnia 1959. We wszystkich tych utworach widać, jak na sposobie śpiewania białych wokalistów zaciążyli Elvis Presley i Carl Perkins. Wkrótce nagrał swój największy w tamtych czasach przebój (7. pozycja na rhythm’n’bluesowej liście "Billboardu") - piosenkę Younga Jessiego "Mary Lou", klasyk stylu rockabilly.
 

Z jego nazwiskiem najsilniej związana jest jednak piosenka "Down in the Alley" z 1970, nagrana z Duanem Allmanem (slide g), Richardem Newellem (harm) i Scottem Cushnie (p). Zachwycony tym utworem John Lennon nagrał tekst promujący piosenkę, nadawany w stacjach radiowych, czym niewątpliwie podniósł jej popularność. To był jednak łabędzi śpiew Ronniego Hawkinsa.
Odbył niewiele tournée, koncertował - w pełnym tego słowa znaczeniu - też raczej niewiele, stąd też o jego nieprzeciętnej klasie wokalnej można przekonać się dopiero z nagrań. Wziął jednak udział w jednym z najsłynniejszych koncertów w historii rocka - w pożegnalnym występie grupy the Band we wrześniu 1976 w Winterland w San Francisco, sfilmowanym przez Martina Scorsese w słynnym "The Last Waltz". Póżniej o Hawkinsie przypomniano sobie w 1995 z okazji jego 60. urodzin; do Toronto przybyło wtedy sporo znaczących przed laty muzyków (głównie wokalistów), jak Carl Perkins i Jerry Lee Lewis, który jedynie akompaniował Hawkinsowi na fortepianie. Jaką klasę musi reprezentować muzyk, pyta retorycznie wielki znawca muzyki rock’n’rollowej i bluegrassowej, wspominany już Gary Pig Gold, dla którego wielki Jerry Lee, podupadający do tego na zdrowiu, jedzie ponad tysiąc mil, aby pograć na fortepianie.
Gold stawia wręcz tezę, że Hawkins po prostu nie wykorzystał wielkiej szansy wejścia do historii jako jeden z najsławniejszych wokalistów ery rock’n’rolla. Nie wykorzystał tego, że wraz z Levonem Helmem stworzył zalążek jednego z najsłynniejszych zespołów folk-rockowych - the Band i mógł być jego członkiem przez wiele lat. Miał otwarte drzwi miejscowej wytwórni płyt Roulette, której szef nie krył, że uważa go za "poruszającego się lepiej od Elvisa, wyglądającego lepiej niż Elvis i śpiewający lepiej niż Elvis". 

Wreszcie na koniec - początek lat 60-tych, po pierwszym "boomie" rock’n’rollowym, cechował się zmniejszaniem się liczby dobrych muzyków tego gatunku i Hawkins mógł być tym, który ponownie rozkołysze młodzież w rytm tej muzyki; zwłaszcza że jako wokalista bliski tradycji country miał wszelkie dane, aby stać się prawdziwym wielkim pionierem folk-rocka. Paradoksalnie, niezbyt dużo muzyki Ronniego słychać w dokonaniach the Band, oni zboczyli w stronę muzyki zdecydowanie folkowej (zwłaszcza po spotkaniu z Dylanem), natomiast najbardziej charakterystyczne cechy jego ostrego, rhythm’n’bluesowego, a czasem jazzowego sposobu śpiewania słychać u wokalisty Blood, Sweat & Tears - Davida Claytona-Thomasa.
W kąciku płytowym wspomnę tylko o jednym albumie, tym, który zdecydowanie polecam; jest nim składanka "The Best of Ronnie Hawkins & the Hawks" (Rhino 1990), obrazująca pierwsze pięciolecie jego pracy twórczej do "Who Do You Love" z 1963 ze wspaniałym solem gitarowym Jaime Robbiego Robertsona i powrót na amerykańskie listy przebojów w 1970 z utworem "Down in the Alley" z gościnnym udziałem Duane’a Allmana. Znajdziemy tu prawie wszystkie wymienione wyżej utwory (niestety, brak pierwszej wersji "Hey! Bo Diddley" i "Kansas City"), a ponadto nie wydaną poprzednio inną piosenkę Chucka Berry’ego "Thirty Days", nawiązuący do stylu nowo-orleańskiego utwór "Odessa" o upadłej dziewczynie z Arkansas, wykonywany m. in. przez the Beatles "Dizzy Miss Lizzy" i ukazujący wspaniałe umiejętności Hawkinsa jako wokalisty country-rockowego "Wild Little Willie". 

Hawkins zmarł wczesnym rankiem 29 maja 2022 r. w wieku 87 lat z przyczyn nieznanych.


Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Forty days/One of these daysRonnie Hawkins06.1959-45[8]Roulette 4154[written by Chuck Berry][#2 r&b; hit for Chuck Berry in 1955 as "Thirty days"]
Mary Lou/Need your lovin' [Oh so bad]Ronnie Hawkins and The Hawks08.1959-26[16]Roulette 4177[written by Ron Hawkins, Jacqueline Magill][oryginalnie nagrana przez Younga Jessie in 1955]
Bo Diddley/Why do you loveRonnie Hawkins05.1963-117[3]Roulette 4483[written by E. McDaniels][produced by Henry Glover][#1 r&b; hit for Bo Diddley in 1955]
Down in the alley/MatchboxRonnie Hawkins01.1970-75[5]Cotillion 44 060[written by S. Burke, B. Burns, B. Marvin, J. C. Martin][produced by Jerry Wexler, Tom Dowd]
Bitter green/Forty daysRonnie Hawkins04.1970-118[1]Cotillion 44 067[written by Gordon Lightfoot][produced by Jerry Wexler, Tom Dowd]

Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

piątek, 29 marca 2024

New Riders Of The Purple Sage

Zespół założony w 1969 r., traktowany początkowo jako "odskocznia" dla członków Grateful Dead: Jerry'ego Garcii (gitara pedal steel), Phila Lesha (bas) i Mickeya Harta (perkusja), którzy dołączyli do Johna Dawsona (ur. w 1945 r. w San Francisco w Kalifornii; gitara) i Davida Nelsona (ur. w San Francisco; gitara).

 

Dwaj ostatni znali się już wcześniej z niegdyś prowadzących ożywioną działalność kręgów propagujących tradycyjną muzykę amerykańską. Mimo że pierwsze występy formacji publiczność traktowała wyłącznie jako rozgrzewkę przed pojawieniem się głównej atrakcji wieczoru. New Riders szybko zdobyli popularność, głównie dzięki utworom Dawsona. W 1971 r. udało im się podpisać kontrakt nagraniowy, po czym Lesha zastąpił Dave Torbert, a Spencer Dryden (ur. 7.04.1943 r. w Nowym Jorku; eks-Jefferson Airplane) został stałym perkusistą grupy.
 

Na albumie New Riders Of The Purple Sage muzycy zaprezentowali mieszaninę country-rocka i bliskiego hippisom idealizmu, która doskonale uzupełniała longplay American Beauty macierzystego zespołu Grateful Dead. Z tego opatrzonego jedną z najciekawszych okładek tamtego okresu (dzieło artystów ze znanego studia Kelley/Mouse) albumu wyróżnić należy utwór "Dirty Business" z głęboko zapadającymi w pamięć partiami gitary. Ostatnia nić łącząca muzyków z Grateful Dead została przerwana, gdy cierpiącego na nadmiar obowiązków Garcię zastąpił Buddy Cage.
 

Album Powerglide zaprezentował ostrzejsze, bardziej zdecydowane brzmienie, a dużym sukcesem komercyjnym stała się kolejna propozycja zespołu The Adventures Of Panama Red. Po zarejestrowaniu longplaya Home, Home On The Road kolegów opuścił Torbert, zastąpiony przez Skipa Battina, byłego członka The Byrds. W 1978 r. Dryden zrezygnował ze stołka perkusisty, by poświęcić się roli menedżera grupy.
 

Wśród powodzi zmieniających się muzyków do 1981 r. przy sterze pozostali Dawson i Nelson. New Riders zakończyli działalność po nagraniu nieudanego albumu Feelin' Alright. Niedługo potem Dawson podjął ponownie działalność pod szyldem New Riders, z towarzyszeniem Gary'ego Vogensona (gitara) i Rusty'ego Gautiera (bas). Tymczasem Nelson powrócił do swoich związków z Dead w formacji Jerry Garcia Acoustic Band i nadzorował wydanie kilku archiwalnych płyt New Riders pod egidą specjalistycznej wytwórni Relix. 

 

 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Louisiana Lady/Last lonely ladyNew Riders Of The Purple Sage10.1971--Columbia 45 469[written by J. Dawson][produced by New Riders Of The Purple Sage]
I don' t know you/Garden of EdenNew Riders Of The Purple Sage01.1972--Columbia 45 526[written by J. Dawson][produced by New Riders Of The Purple Sage]
I don' t need no doctor/Runnin' back to youNew Riders Of The Purple Sage06.1972-81[5]Columbia 45 607[written by Nick Ashford/Valerie Simpson][Produced by: Steve Barneard/New Riders ]
Dim lights,thick smoke [And loud ,loud music]/RainbowNew Riders Of The Purple Sage12.1972--Columbia 45 682[written by J. Maphis, M. Fidler, R. Lee][Produced by: Steve Barneard]
Groupie /She' s no angelNew Riders Of The Purple Sage02.1973--Columbia 45 763[written by D. Torbert][Produced by: Steve Barneard/New Riders ]
Panama red/Cement,clay and glassNew Riders Of The Purple Sage02.1974--Columbia 45 976[written by P. Rowan][Produced by: Norbert Putnam]
You angel you/Parson BrownNew Riders Of The Purple Sage11.1974--Columbia 19 967[written by Bob Dylan][Produced by: Ed Freeman ]
Fifteen days under the hood/Don' t put her downNew Riders Of The Purple Sage05.1976--MCA 40564[written by Jack Tempchin, Warren Hughey][Produced by:Bob Johnston]
Dead flowers/She' s looking better after every beerNew Riders Of The Purple Sage08.1976-105[3]MCA 40 591[written by Mick Jagger, Keith Richards][Produced by:Bob Johnston][oryginalnie nagrana przez Rolling Stones w 1971 na albumie "Sticky fingers"]
Just another night in Reno/Home grownNew Riders Of The Purple Sage02.1977--MCA 40 715[written by Stephen A. Love][Produced by:Bob Johnston]
Love has strange ways/Red hot woman and ice cool beerNew Riders Of The Purple Sage05.1977--MCA 40686[written by Stephen A. Love][Produced by:Bob Johnston]
Night for making love/Fly rightNew Riders Of The Purple Sage04.1981--A&M; 2327[written by J. Dawson, D. Nelson, A. Kemp][Produced by:Chuck Mellone]
Full moon at midnight/No other loveNew Riders Of The Purple Sage07.1981--A&M; 2352[written by J. Dawson,A. Kemp][Produced by:Chuck Mellone]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
New Riders Of The Purple SageNew Riders Of The Purple Sage09.1971-39[15]Columbia 30 888[produced by New Riders of the Purple Sage]
PowerglideNew Riders Of The Purple Sage05.1972-33[18]Columbia 31 284[produced by Stephen Barncard]
Gypsy cowboyNew Riders Of The Purple Sage12.1972-85[13]Columbia 31 930[produced by Stephen Barncard]
The adventures of Panama RedNew Riders Of The Purple Sage10.1973-55[18]Columbia 32 450[gold-US][produced by Norbert Putnam]
Home ,home on the roadNew Riders Of The Purple Sage04.1974-68[12]Columbia 32 870[produced by Jerry Garcia]
BrujoNew Riders Of The Purple Sage11.1974-68[9]Columbia 33 145[produced by Ed Freeman]
Oh, what a mighty timeNew Riders Of The Purple Sage11.1975-144[4]Columbia 33 688[produced by Bob Johnston]
New Riders Of The Purple SageNew Riders Of The Purple Sage06.1976-145[8]MCA 2196[produced by Bob Johnston]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

czwartek, 7 marca 2024

Manassas

 Grupa założona w październiku 1971 r. przez niezwykle utalentowanego Stephena Stillsa, który pragnął wraz z nią zarejestrować swój nowy album. W składzie Manassas znaleźli się: Chris Hillman (gitara, śpiew), Al Perkins (gitara pedal steel)- obaj eks-Flying Burrito Brothers - i grający na instrumentach perkusyjnych Jo Lala, którzy dołączyli do muzyków regularnie towarzyszących Stillsowi w czasie koncertów: Paula Harrisa (ur. w Nowym Jorku, instr. klawiszowe), Calvina Samuelsa (bas), którego wkrótce zastąpił Kenny Passarelli, i Dallasa Taylora (perkusja).

 Szczególny talent muzyków ujawnił się najlepiej w czasie doskonałych koncertów i na podwójnym albumie Manassas, stanowiącym błyskotliwy zbiór utworów z wpływami country, rocka, rhythm & bluesa aż po elementy latynoskie. Pomimo tak zróżnicowanego materiału muzycy zdołali zachować niezwykłą jedność, która nadała temu wydawnictwu ponadczasowy wymiar. Nie udało im się tego, niestety, powtórzyć na longplayu Down The Road i we wrześniu 1973 r. Manassas zakończyli działalność. Jedną z przyczyn rozwiązania grupy było nagłe odejście Hillmana, Perkinsa i Harrisa do zespołu Souther Hillman Furay Band.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Rock And Roll Crazies/ColoradoStephen Stills And Manassas07.1972-92[3]Atlantic 2888[written by Stephen Stills, Dallas Taylor ][produced by Stephen Stills, Chris Hillman, Dallas Taylor]
Isn't It About Time/So Many TimesStephen Stills - Manassas04.1973-56[8]Atlantic 2959[written by Stephen Stills][produced by Stephen Stills, Chris Hillman, Dallas Taylor]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
ManassasManassas04.197230[5]4[30]Atlantic 903[gold-US][produced by Stephen Stills, Chris Hillman, Dallas Taylor]
Down the RoadManassas05.197333[2]26[18]Atlantic 7250[produced by Stephen Stills, Chris Hillman, Dallas Taylor]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

poniedziałek, 8 stycznia 2024

Cross Canadian Ragweed

Grupa Cross Canadian Ragweed to amerykański kwartet country założony w 1994r w Yukon w stanie Oklahoma.Nazwa zespołu pochodzi od nazwisk trzech członków zespołu:Grady Crossa,Cody'ego Canada i Randy'ego Ragsdala.Czwartym członkiem ansamblu jest Jeremy Plato.Po okresie działalności w Yukon,przenosi się do miasteczka akademickiego Stillwater w tym samym stanie,gdzie występują też tacy muzycy jak grupa Great Divine oraz piosenkarz i kompozytor Jimmy LaFave.Z czasem miejscowość ta dorobiła się miana "North Austin".

 

Grupa zaistniała w radio jeszcze przed wydaniem swojego pierwszego albumu "Carney" w 1998r.Wkrótce światło dzienne ujrzały kolejne płyty długogrające -"Live loud at The Wormy Dog Saloon" w 1999r i "Highway 377" z 2001r,wydane przez niezależną wytwórnię Underground Sound.Hołdem dla pamięci tragicznie zmarłej w wypadku samochodowym siostry Ragsdala,Mandi ,została płyta " Cross Canadian Ragweed" wydana w specjalnej purpurowej okładce,a sam zespół ląduje w głównym nurcie country.
 

Dowodem na to jest płyta "Gravy soul" z 2004r,która trafia na 4 pozycję listy Billboard.W pażdzierniku 2005r nagrywają longplay "Garage" z którego pochodzi singiel "Fightin' for". 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Fightin' ForCross Canadian Ragweed12.2005-39[4].Country ChartUniversal South-

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Soul GravyCross Canadian Ragweed03.2004-51[2]Universal South 001887[51.Country Chart][produced by Steve McClure Cross Canadian Ragweed]
GarageCross Canadian Ragweed10.2005-37[3]Universal South 003818[37.Country Chart][produced by Steve McClure]
Back to Tulsa: Live and Loud From Cain's BallroomCross Canadian Ragweed10.2006-120[2]Universal South 007018[27.Country Chart]
Mission CaliforniaCross Canadian Ragweed10.2007-30[3]Universal South 008889[6.Country Chart][produced by Steve McClure]
Happiness and All the Other ThingsCross Canadian Ragweed09.2009-33[3]Universal South 012990[produced by Mike McClure]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Crosby ,Stills,Nash & Young

David Crosby (właśc. David Van Cortland, ur. 14.08.1941 r. w Los Angeles w Kalifornii), Stephen Stills (ur. 3.01.1945 r. w Dallas w stanie Teksas) i Graham Nash (ur. 2.02.1942 r. w Blackpool w hrabstwie Lancashire, Anglia) połączyli siły w 1969 r., rozstawszy się ze swymi wcześniejszymi grupami: odpowiednio The Byrds, Buffalo Springfield i The Hollies.

 

Oczywiście nie uniknęli ogromnego zainteresowania mediów, które widziały w nich kolejną "supergrupę", lecz w przeciwieństwie do innych formacji tego okresu, byli zespołem muzyków szanujących swoje indywidualne dokonania. Co więcej, zdawali sobie sprawę z wagi własnego wkładu do amerykańskiej muzyki. W 1969 r. po próbach na Moscow Road w Londynie i w nowojorskim domu Johna Sebastiana na Long Island, muzycy podpisali kontrakt z wytwórnią Atlantic i polecieli do Kalifornii, by rozpocząć tam pracę nad debiutanckim albumem. Crosby, Stills & Nash pojawił się na rynku w czerwcu 1969 r., a w ciągu 12 miesięcy sprzedano ponad dwa miliony egzemplarzy tej płyty. Na tym doskonałym wydawnictwie znalazły się jedne z najlepszych utworów w całej historii grupy: "Long Time Gone", "Suite: Judy Blue Eyes", "Lady Of The Island" i "Wooden Ships".
 

Mocne teksty, mistrzostwo w wykorzystaniu instrumentów akustycznych i perfekcyjne harmonie wokale stały się cechami charakterystycznymi tria były na tyle przekonujące, że w ciągu następnej dekady wywarły ogromny wpływ na całe pokolenie amerykańskich wykonawców. Zbliżająca się trasa koncertowa po Stanach Zjednoczonych zmusiła członków tria do znalezienia muzyków mogących wzmocnić akustyczne brzmienie grupy (na albumie większość partii instrumentalnych zagrali Stills i perkusista Clear Lights, Dallas Taylor). I tak szef wytwórni Atlantic, Ahmet Ertegun polecił Neila Younga (ur. 12.11.1945 r. w Toronto w Kanadzie), który zgodził się dołączyć do składu - na razie tylko tymczasowo - jako gitarzysta i wokalista, z zastrzeżeniem, że nie może na tym ucierpieć jego działalność w Crazy Horse. Wraz z nim zjawił się były basista Buffalo Springfield, Bruce Palmer, którego szybko zastąpił muzyk sesyjny, Greg Reeves. Niebawem Young został pełnoprawnym członkiem zespołu, ale jego przybycie zapoczątkowało serię rozstań i powrotów, które przez dwadzieścia lat były nieodłączną częścią historii grupy.
 

16 sierpnia 1969 r. muzycy zagrali swój drugi w historii koncert i to nie byle jaki! Pojawili się bowiem na scenie słynnego festiwalu Woodstock, zaczynając swój występ częścią akustyczną jako Crosby, Stills & Nash, po czym nastąpiła część elektryczna już z udziałem Younga i pozostałych muzyków. Niemal z dnia na dzień stali się supergwiazdami, a ich nagrany w 1970 r. album Deja Vu okazał się jednym z największych przebojów roku i jednym z najsławniejszych wydawnictw początku lat 70. źródłem jego siły był błyskotliwy wkład wszystkich czterech członków grupy, którzy niewątpliwie znajdowali się wtedy u szczytu swoich możliwości twórczych. 

Maestro Stills zaprezentował tu rytmiczny utwór "Carry On" i melancholijną kompozycję "420". Young wniósł nastrojowy "Helpless" i ambitną suitę "Country Girl", która pozostaje jednym z jego najbardziej niedocenianych dzieł. Utwór Nasha "Teach Your Children" (z Jerrym Garcią grającym na gitarze steel) był ulubioną kompozycją wszystkich członków grupy i przez wiele lat stanowił stały element koncertów. Crosby zaproponował jazzujący utwór tytułowy i surową kompozycję "Almost Cut My Hair", Jeden z największych wymierzonych przeciwko establishmentowi utworów tego okresu. Wydana na singlu kompozycja Joni Mitchell "Woodstock" trafiła do Top 10 amerykańskiej listy przebojów. Latem 1970 r. Gwardia Narodowa otworzyła ogień do demonstrujących studentów Kent State University zabijając czterech młodych ludzi. Crosby wręczył Youngowi gazetę z opisem tego tragicznego wydarzenia i patrzył w zdumieniu, jak na gorąco powstaje utwór "Ohio". Nagrany w 24 godziny po napisaniu, stał się odbiciem najbardziej agresywnego i politycznie zaangażowanego oblicza zespołu. Niestety, stał się również przy kładem tego, co mogliby osiągnąć, gdyby kotynuowali współpracę.
Jednak w 1971 .r. rozstali się, by ruszyć własnymi drogami. Stills i Nash spotkali się ponownie dopiero nagrywając wspólnie album CSN, który dotarł do 2. miejsca amerykańskich zestawień i osiągnął status "platynowej płyty". Znalazły się na słynne kompozycje jak "Shadow Captain", "Dark Star", "Cathedral" czy też napisany przez Nasha w wyniku zakładu w ciągu piętnastu minut utwór "Just A Song Before I Go" (dotarł do 7 miejsca listy przebojów w USA). W sierpniu 1977r muzycy rozpoczęli duże amerykańskie turnee i wyglądało na to, że połączyli siły na dobre.Jednak kolejne sesje nagraniowe nie przyniosły spodziewanych efektów i trio rozstało się jeszcze raz. Minęło kolejne pięć lat, w czasie których Crosby coraz bardziej uzależniał się od narkotyków, co jeszcze bardziej oddalało go od dawnych kolegów. Tymczasem Stills i Nash postanowili nagrać wspólnie album, lecz Ahmet Ertegun przekonał ich, by do współpracy dopuścili Crosby'ego. Mimo że zjawił się już pod koniec sesji nagraniowych, zaproponował "Deltę", z najbardziej przekonujących utworów na nowym albumie Daylight Again.
 

Wydawnictwo to, z powodu ograniczonego udziału Crosby'ego,było propozycją nieco pozbawioną równowagi,ale umieszczone na nim kompozycje były mimo wszystko bardzo dobre. Tytułowy utwór autorstwa Stephena Stillsa był jednym z jego najlepszych, a pochodził z pamiętnego zestawu koncertowego jego działającej w 1973 r. grupy ManassasWśród propozycji Nasha znalazł się przebój z Top 10 amerykańskiej listy przebojów, "Wasted On The Way". Po zakończeniu europejskiej trasy, muzycy znów się rozstali, a przy pogłębiającym się uzależnieniu Crosby'ego od kokainy wyglądało na to,że historia formacji dobiegła końca. Na szczęście Crosby trafił wcześniej do więzienia niż do grobu i po wielu perypetiach z prawem wyszedł na wolność w sierpniu 1986 r.
 

Nieco wcześniej w czasie apelacji, udało mu się dołączyć do kolegów na scenie w Filadelfii, gdzie 13 lipca 1985r Crosby, Stills, Nash & Young wystąpili podczas słynnego koncertu "Live Aid". W 1988 r. doszło do ponownego spotkania całej czwórki, która po raz pierwszy od 18 lat nagrała wspólnie studyjny album, American Dream. Na tym doskonałym, trwającym ponad godzinę wydawnictwie, znalazło się kilka świetnych utworów, m.in. "Night Song", "Compass" i "Soldiers Of Peace". Nie towarzyszyło mu jednak żadne wspólne tournee i Young niebawem zajął się ponownie karierą solową. 

Spotkali się jednak już w styczniu 1990r,by wystąpić na benefisowym koncercie na rzecz go byłego perkusisty, Dallasa Taylora, którego czekała operacja przeszczepienia wątroby. W samym roku Crosby, Stills And Nash nagrali album Live It Up, który dotarł do 57. miejsca amerykańskiej listy przebojów.
W grudniu 1991 r. na rynku pojawił się 4-kompaktowy zestaw przygotowany przez Grahama Nasha. Zaprezentował on nie wydane wcześniej utwory i nie znane do tej pory wersje kompozycji grupy.

 Po serii okolicznościowych koncertów w 1992 i 1993 r. trio - w doskonalej formie - przedstawiło się uczestnikom festiwalu Woodstock '94. Wszystkie ostatnie występy wskazują, że muzycy znajdują się w doskonałej formie i mają do zaoferowania swoim wielbicielom jeszcze wiele fascynujących przeżyć. 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Marrakesh express/Helplessly hopingCrosby ,Stills & Nash07.196917[9]28[8]Atlantic 2652[written by Graham Nash][produced by Bill Halverson,David Crosby,Graham Nash,Stephen Stills]
Suite :Judy blue blues/Long time goneCrosby ,Stills & Nash10.1969-21[12]Atlantic 2676[written by Stephen Stills][produced by Bill Halverson,David Crosby,Graham Nash,Stephen Stills][piosenka napisana przez Stephena Stillsa dla Judy Collins]
Woodstock /HelplessCrosby,Stills,Nash & Young03.1970-11[11]Atlantic 2723[written by Joni Mitchell][produced by Crosby, Stills, Nash & Young]
Teach your children/Carry onCrosby,Stills,Nash & Young06.1970-16[11]Atlantic 2735[written by Graham Nash][produced by Crosby, Stills, Nash & Young]
Ohio /Find the cost of freedomCrosby,Stills,Nash & Young06.1970-14[9]Atlantic 2740[written by Neil Young][produced by Crosby, Stills, Nash & Young]
Our house/Deja vuCrosby,Stills,Nash & Young09.1970-30[9]Atlantic 2760[silver-UK][written by Graham Nash][produced by Crosby, Stills, Nash & Young]
Just a song before i go/Dark starCrosby ,Stills & Nash05.1977-7[21]Atlantic 3401[written by Graham Nash][produced by David Crosby,Stephen Stills,Graham Nash,The Albert Brothers]
Fair game/Anything at allCrosby ,Stills & Nash10.1977-43[9]Atlantic 3432[written by Stephen Stills][produced by David Crosby,Stephen Stills,Graham Nash,Ron Albert,Howard Albert]
Wasted on the way/DeltaCrosby ,Stills & Nash06.1982-9[15]Atlantic 4058[written by Graham Nash][produced by Stanley Johnston,Stephen Stills,Graham Nash]
Southern cross/Into the darknessCrosby ,Stills & Nash09.1982-18[17]Atlantic 89 969[written by Stephen Stills,Richard Curtis][produced by David Crosby,Stephen Stills,Graham Nash]
Too much love to hide/Song for SusanCrosby ,Stills & Nash01.1983-69[6]Atlantic 89 888[written by Stephen Stills,Gerry Tolman][produced by David Crosby,Stephen Stills,Graham Nash,Stanley Johnston,Steve Grusky]
War games/Shadow captainCrosby ,Stills & Nash06.1983-45[9]Atlantic 89 812[written by Stephen Stills][produced by Stephen Stills,Graham Nash,Stanley Johnston]
Got it made/This old houseCrosby ,Stills & Nash02.1989-69[8]Atlantic 88 966[written by Stephen Stills][produced by David Crosby, Stephen Stills,Graham Nash,Stanley Johnston,Niko Bolas][1[2].Album Rock Tracks][side B:#92 Country & Western Singles Chart]
American dream/CompassCrosby ,Stills & Nash01.198955[3]-Atlantic 88 966[written by Neil Young][produced by David Crosby, Stephen Stills,Graham Nash,Niko Bolas]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Crosby ,Stills & NashCrosby ,Stills & Nash06.196925[5]6[107]Atlantic 8229[4x-platinium-US][gold-UK][produced by Bill Halverson,David Crosby,Graham Nash,Stephen Stills]
Deja vuCrosby ,Stills,Nash & Young04.19705[61]1[1][97]Atlantic 7200[7x-platinium-US][gold-UK][produced by Crosby, Stills, Nash & Young]
4 way streetCrosby ,Stills,Nash & Young04.19715[12]1[1][42]Atlantic 902[4x-platinium-US][produced by Crosby, Stills, Nash & Young]
So farCrosby ,Stills,Nash & Young09.197425[6]1[1][27]Atlantic 18 100[6x-platinium-US]
CSNCrosby ,Stills & Nash07.197723[9]2[33]Atlantic 19 104[4x-platinium-US][produced by Crosby, Stills, Nash with Ron Albert and Howard Albert]
ReplayCrosby ,Stills & Nash01.1981-122[5]Atlantic 16 026[produced by Crosby, Stills, Nash , Bill Halverson]
Daylight againCrosby ,Stills & Nash07.1982-8[41]Atlantic 19 360[platinium-US][produced by Crosby, Stills, Nash ]
AlliesCrosby ,Stills & Nash07.1983-43[12]Atlantic 80 075[produced by Graham Nash, Stephen Stills, Stanley Johnston, Ron Albert, and Howard Albert]
American dreamCrosby ,Stills & Nash12.1988-16[22]Atlantic 81 888[platinium-US][produced by Niko Bolas, David Crosby, Stephen Stills, Graham Nash, Neil Young]
Live it upCrosby ,Stills,Nash & Young07.1990-57[11]Atlantic 82 107[produced by Joe Vitale, J. Stanley Johnson]
CSNCrosby ,Stills,Nash & Young01.1992-109[2]Atlantic 82 319[platinium-US][produced by David Crosby, Stephen Stills, Graham Nash, Neil Young, Howard Albert, Ron Albert, Craig Doerge, Bill Halverson, Chris Hillman, Stanley Johnston, Paul Rothchild, Dallas Taylor, Gerry Tolman, Joe Vitale]
After the stormCrosby ,Stills,Nash & Young09.1994-98[2]Atlantic 82 654[produced by Glyn Johns]
Looking forwardCrosby ,Stills,Nash & Young11.199954[3]26[9]Reprise 47 436[produced by Crosby, Stills, Nash & Young, Joe Vitale, Ben Keith, J. Stanley Johnson]
Greatest HitsCrosby ,Stills & Nash03.200538[7]24[8]Atlantic 76 537[gold-US][gold-UK]
Déjà Vu Live Crosby, Stills, Nash & Young07.2008-153Reprise 9362498391[produced by Neil Young, and L. A. Johnson]
CSNY 1974 Crosby, Stills, Nash & Young07.201437[1]17Rhino 8122796035 [UK][produced by Graham Nash, Joel Bernstein]
DemosCrosby ,Stills & Nash06.2009-104Rhino[produced by Joel Bernstein, Neil Young, Graham Nash, Stephen Stills]
Deja Vu AlternatesCrosby ,Stills,Nash & Young07.2021-107Atlantic / Rhino RI645866[produced by Crosby ,Stills,Nash & Young]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

czwartek, 4 stycznia 2024

Creedence Clearwater Revival

Creedence Clearwater Revival- choć kojarzona z post-psychodeliczną falą zespołów z San Francisco, grupa Creedence Clearwater Revival szczyciła się jednym z najdłuższych rodowodów na swoim terenie. John Fogerty (ur. 28.05.1945 r. w Berkeley w stanie Kalifornia, USA; gitara prowadząca, śpiew), Tom Fogerty (ur. 9.11.1941 r. w Berkeley w stanie Kalifornia, USA, zm. 6.09.1990 r. w Scottsdale w stanie Arizona, USA; gitara rytmiczna, śpiew), Stu Cook (ur. 25.04.1945 r. w Oakland w stanie Kalifornia, USA; bas) i Doug Clifford (ur. 24.04.1945 r. w Palo Alto w stanie Kalifornia, USA; perkusja) rozpoczęli wspólne występy w 1959 r., będąc jeszcze w szkole średniej.

 

Kwartet, znany pierwotnie jako The Blue Velvets, a póżniej Tommy Fogerty And The Blue Velvets stał się popularną atrakcją przedmieścia El Cerritto w pobliżu San Francisco. Zadebiutował singlem "Bonita" nagranym dla lokalnej, niezależnej firmy płytowej. W 1964 r. muzycy odbyli przesłuchania w bardziej prestiżowej wytwórni Fantasy, która podpisała z nimi kontrakt, ale skłoniła równocześnie do zmiany nazwy na Golliwogs (choć sam zespół optował za The Visions).
 

W latach 1965-67 grupa nagrała siedem singli, od pozostającego pod wpływem Beatlesów "Don't Tell Me No More Lies" do chwytliwych "Fight Fire" i "Walk Upon The Water" - dwóch znakomitych klasyków "garażowych".
 

Po okresie intensywnych prób, w czasie których ukształtowali swoje odrębne, oryginalne brzmienie, w grudniu 1967 roku zdecydowali się zmienić nazwę na Creedence Clearwater Revival. Zadebiutowali singlem "Porterville" nagranym dla firmy Scorpio. Ich pierwszy album ukazywał muzyczne rozdroże. Zaaranżowane na nowo kompozycje Golliwogs i nowe piosenki Johna Fogerty'ego sąsiadowały z kilkoma standardami rock and rollowymi, w tym "Suzie Q" Dale'a Hawkinsa, który w USA doszedł do 11. miejsca i "I Put A Spell On You" Screamin' Jay Hawkinsa (58. pozycja).
 

Wydany po zaledwie kilku miesiącach longplay Bayou Country był już produkcją bardziej spójną, ustalając pozycję Fogerty'ego jako sprawnego kompozytora oraz zespołu jako regularnego dostawcy hitów na amerykański rynek pod koniec lat 60-tych. Singel "Proud Mary" 7. marca 1969 r. doszedł do Top 10 po obu stronach Atlantyku, stając się pierwszą "złotą płytą" kwartetu.
 

Podobny sukces odniosły kolejne małe płyty "Bad Moon Rising" i "Green River". Longplay Green River, wydany w pażdzierniku 1969 r., ugruntował pozycję grupy. Na albumie tym potwierdził się coraz płodniejszy liryzm Fogerty'ego, sięgający od osobistej melancholii ("Lodi") po wezwania o zrozumienie między ludżmi ("Wrote A Song For Everyone"). Wrażliwość społeczna przejawiła się najpełniej w utworze "Fortunate Son", cierpkim ataku na klasę uprzywilejowaną, która wysyła innych na wojnę.
 

Nagranie to było jednym z wielu jasnych momentów kolejnego albumu - Willie And The Poor Boys. Zespół stał się wiodącą atrakcją sceny amerykańskiej, godz±c sukces komercyjny z aprobatą krytyki. Euforyczny hołd na cześć muzyki popularnej - "Down On The Corner" stał się ich piątym singlem w amerykańskiej Top 10 i potwierdził przemianę CCR z czołowej kapeli barowej w międzynarodową gwiazdę. Grupa osiągnęła szczyt płytą Cosmo's Factory. Znalazły się na niej trzy "złote" single: "Travellin' Band", "Up Around The Bend" i "Looking Out My Back Door", a także wydłużona wersja klasyka Tamla Motown "I Heard It Through The Grapevine". Longplay okazał się najlepiej sprzedającą się płytą 1970 r.
 

Stosunki między braćmi Fogerty stawały się jednak coraz bardziej napięte, co odbiło się na poziomie nieco rozczarowującego albumu Pendulum. Choć znalazł się na nim ich ósmy "złoty" singel - "Have You Ever Seen The Rain", brakowało mu ognia poprzednich płyt i tylko czasami zapalał się on w nagraniach "Pagan Baby" i "Molina".
W lutym 1971 r. z zespołu odszedł Tom Fogerty, podejmując karierę solową. Pozostali kontynuowali działalność jako trio, ale grupa wyrażnie straciła impet. Duże trasy koncertowe po USA, Europie, Australii i Japonii nie poprawiły sytuacji. Siódmy longplay, Mardi Gras, ujawnił twórczy impas. Choć Cook i Clifford zapewnili sobie teraz demokratycznie równe prawa w zespole, jednak ich pozbawione inspiracji kompozycje udowodniły tylko, jak wiele zespół zawdzięczał wizji Johna Fogerty'ego. Grupa uległa oficjalnemu rozwiązaniu w lipcu 1972 r.
 

Był to przygnębiający koniec nie tylko jednej z najbardziej popularnych, ale i, co rzadko idzie w parze, jednej z najciekawszych formacji tamtej ery. Sekcja rytmiczna zespołu podejmowała się potem różnych drugoplanowych zadań, razem i indywidualnie, a ich dawny lider podążał chaotycznie, trapiony sporami prawnymi i kontraktowymi.
 

Grupa reaktywowała się w 1980 r. by zagrać na weselu Toma Fogerty'ego. Ponownie zeszła się na krótkie tournee trzy lata póżniej. Od 1985 r. nastąpił renesans kariery Johna Fogerty'ego, który w 1993 r. uhonorowany został zaproszeniem do udziału w dorocznej "Rock And Hall Of Fame" w Los Angeles. Wykonał wtedy kilka największych przebojów CCR, odmawiając włączenia do składu zespołu towarzyszącego Clifforda i Cooka.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Suzie Q/Suzie Q [Part.2]C.C.R.09.1968-11[12]Fantasy 616[platinum-US][written by Dale Hawkins, Stan Lewis, Eleanor Broadwater][produced by Saul Zaentz]
I put a spell on you/Walk on the waterC.C.R.11.1968-58[9]Fantasy 617[Written by: Screamin' Jay Hawkins][Produced by: Shane McGowan]
Proud Mary/Born on the bayouC.C.R.01.19698[13][05.69]2[14]Fantasy 619[2x-platinum-US][silver-UK][Written by: John Fogerty][produced by John Fogerty]
Bad moon rising/LodiC.C.R.05.19691[3][15]2[14][05.69]side B:52[4]Fantasy 622[2x-platinum-US][platinum-UK][ Written by: John Fogerty][produced by John Fogerty]
Green river/CommotionC.C.R.07.196919[11][11.69]2[13] side B:30[8]Fantasy 625[gold-US][ Written by: John Fogerty][produced by John Fogerty]
Down on the corner/Fortunate sonC.C.R.10.196931[6]3[15];B:14[14]Fantasy 634 [2x-platinum-US][platinum-UK][ Written by: John Fogerty][produced by John Fogerty]
Travellin' band/Who'll stop the rainC.C.R.03.19708[13]2[10]Fantasy 637[platinum-US][ Written by: John Fogerty][produced by John Fogerty]
Up around the bend/Run through the jungleC.C.R.04.19703[12]4[11]Fantasy 641[platinum-US]][ Written by: John Fogerty][produced by John Fogerty]
Lookin' out my back door/Long as i can see the lightC.C.R.08.197020[9]2[13]Fantasy 645[platinum-US][ Written by: John Fogerty][produced by John Fogerty]
Have you ever seen the rain/Hey tonightC.C.R.03.197136[6]8[10]Fantasy 655[3x-platinum-US][platinum-UK][ Written by: John Fogerty][produced by John Fogerty]
Sweet hitch-hiker/Door to doorC.C.R.07.197136[8]6[9]Fantasy 665[gold-gold][ Written by: John Fogerty][produced by Stu Cook, Doug Clifford and John Fogerty]
Someday never comes/Tearin' up the countryC.C.R.05.1972-25[8]Fantasy 676[ Written by: John Fogerty][produced by Stu Cook, Doug Clifford and John Fogerty]
I heard it through the grapevine/Good Golly Miss MollyC.C.R.01.1976-43[8]Fantasy 759[written by Norman Whitfield,Barrett Strong]
Bad moon rising/As long as i can see the lightC.C.R.04.199271[1]-Epic 6580047 [UK]

Albumy
*106*
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Creedence Clearwater RevivalCreedence Clearwater Revival07.1968-52[73]>Fantasy 8382[platinum-US][produced by Saul Zaentz,John Fogerty]-
Bayou countryCreedence Clearwater Revival01.196962[1]7[88]Fantasy 8387[2x-platinum-US ][produced by John Fogerty]-
Green riverCreedence Clearwater Revival08.196920[6]1[4][88]Fantasy 8393[3x-platinum ][produced by John Fogerty,Saul Zaentz]-
Willy and the poorboysCreedence Clearwater Revival11.196910[24]3[60]Fantasy 8397[2x-platinum-US ][produced by John Fogerty]-
Cosmos factoryCreedence Clearwater Revival07.19701[1][15]1[9][69]Fantasy 8402[4x-platinum-US ][silver-UK][produced by John Fogerty]-
PendulumCreedence Clearwater Revival12.197023[12]5[42]Fantasy 8410[platinum-US ][produced by John Fogerty]-
Mardi grassCreedence Clearwater Revival04.1972-12[24]Fantasy 9404[gold-US][produced by Doug Clifford, Stu Cook, John Fogerty]-
Creedence goldCreedence Clearwater Revival06.1972-15[37]Fantasy 09418[2x-platinum -US]-
More Creedence goldCreedence Clearwater Revival06.1973-61[18]Fantasy 09430[gold-US]-
Live in EuropeCreedence Clearwater Revival11.1973-143[10]Fantasy CCR-1 [produced by DSR]-
Chronicle, Vol. 1Creedence Clearwater Revival03.1976-18[674]Fantasy CCR-2[12x-platinum -US][gold-UK][produced by John Fogerty]
Hot StuffCreedence Clearwater Revival.1976--Fantasy 53301[gold-US]-
Greatest Hits [20 Golden]Creedence Clearwater Revival06.197935[5]-Factory FT 558 [UK] --
The concertCreedence Clearwater Revival12.1980-62[20]Fantasy 04501[platinum-US ][produced by John Fogerty]-
The Creedence CollectionCreedence Clearwater Revival10.198568[2]-Impression IMD P/K 3--
The long road home:The ultimate John Fogerty-Creedence Collection...Creedence Clearwater Revival11.2005-13[16]Fantasy 9886[gold-US]-
Chronicle - The 20 Greatest Hits Creedence Clearwater Revival02.2007193[2]-Fantasy 252180002--
At the Royal Albert HallCreedence Clearwater Revival10.2022-192[1]Fantasy --
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

sobota, 12 listopada 2016

Byrds

Zespół utworzony w 1964 r. i działający pierwotnie jako trio The Jet Set, w składzie: Jim (Roger) Me Guinn (właśc. James Joseph Me Guinn III ur. 13.07.1942 r. w Chicago w stanie Illinois, USA; śpiew, gitara prowadząca), Gene Clark (właśc. Harold Eugene Clark, ur. 17.11.1941 r. w Tipton w stanie Missouri, USA, zm. 24.05.1991 r. w Sherman Oaks koło Los Angeles w stanie Kalifornia, USA; śpiew, tamburyn, gitara rytmiczna) i David Crosby (właśc. David Van Cortland ur. 14.08.1941 roku w Los Angeles; śpiew, gitara rytmiczna). Eks-folkowcy, porwani przez beatlesowskie szaleństwo roku 1964 r., podpisali kontrakt na jeden singel z wytwórnią Elektra Records. W rezultacie powstała nagrana pod szyldem Beefeaters piosenka "Please Let Me Love You", nie przynosząc sukcesu komercyjnego.
Pod koniec 1964 r. zespół powiększył się o Chrisa Hillmana (ur. 4.12.1942 r. w Los Angeles), byłego muzyka bluegrassowego, który z konieczności przerzucił się na gitarę basową, oraz perkusistę Michaela Clarke'a (właśc. Michael Dick, ur. 3.06.1944 r. w Nowym Jorku; zm. 19.12.1993 r. na Treasure Island w stanie Floryda, USA). Pod nadzorem menedżera i producenta Jima Dicksona nagrywali w studiach Hollywood World Pacific, powoli i w bólach wypracowując swoją unikatową odmianę folk-rocka. W listopadzie 1964 r., już jako The Byrds, podpisali kontrakt z wytwórnią CBS i znaleźli się w rękach nowego producenta - Terry'ego Melchera (syna aktorki Doris Day). Ich debiutancki singel - "Mr Tambourine Man" - był utworem przepięknym, łączącym geniusz liryczny autora kompozycji Boba Dylana z harmonicznym i melodycznym artyzmem Beatlesów. W lecie 1965 roku nagranie to znalazło się na szczycie notowań, zarówno w USA jak i Wielkiej Brytanii, a The Byrds stali się idolami nastolatków. Dobrze pasowali wyglądem do tej roli - ze swoimi nieskazitelnie wypielęgnowanymi fryzurami z grzywką i ozdobami takimi jak zielona, zamszowa peleryna Crosby'ego czy prostokątne binokle McGuinna.
Aby zdyskontować ich brytyjski sukces, czym prędzej zorganizowano tournee w tym kraju, lecz wkrótce okazało się, ze pośpiech jest złym doradcą. Dodatkowo promowano ich jako "odpowiedź Ameryki na Beatlesów". Tak buńczuczne i przedwczesne określenie obróciło się przeciw nim i podczas tej wyczerpującej wizyty padli ofiarą nadmiernych oczekiwań fanów i surowości krytyków. Do tego jeszcze ich drugi singel "All I Really Want To Do" (kolejna kompozycja Dylana), pomimo dobrej pozycji na listach brytyjskich, w USA sprzedawał się słabo, gdyż dokładnie w tym samym czasie swoją' wersję tej piosenki nagrała także Cher. Menedżerowie grupy starali się zrekompensować ten zawód przez jednoczesną promocję strony B tego krążka - "Feel A Whole Lot Better". Ten urzekający utwór pełen cynicznego romantyzmu szybko stał się ulubionym numerem koncertowym.
Debiutancki album The Byrds, Mr Tambourine Man, był dziełem zaskakująco dojrzałym, na którym znalazły się cztery interpretacje utworów Dylana, uderzająca przeróbka "Bells Of Rhymney" Pete'a Seegera oraz kilka wyjątkowo udanych, sztandarowych piosenek Clarka, w tym "I Knew I'd Want You", "Here Without You" i "You Won't Have To Cry". Znalazła się tam też zaskakująca wersja szlagieru z czasów wojny "We'll Meet Again", kończąca album osobliwym, choć zabawnym akcentem.
Po powrocie do USA zespół spędził całe miesiące w studiu przed wydaniem trzeciego, nawiązującego do Biblii singla "Turn! Turn! Turn!", dzięki któremu dotarli na l. miejsce list w USA. Album a tym samym tytule znów pokazał, że płodny Gene Clark pnie się w górę; dowodziły tego takie utwory, jak czarujący "The World Turns All Around Her" czy "Set You Free This Time", w którego tekście chyba najdobitniej ujęli swoje folkowo-rockowe przesłanie. Obecność McGuinna wyczuwa się w dynamicznym "It Won't Be Wrong" i elegijnym "He Was A Friend Of Mine", którego tekst odnosił się lo zabójstwa Kennedy'ego. Album zamknął dziwaczny hołd złożony legendarnemu XIX-wiecznemu amerykańskiemu balladziście Stephenowi Fosterowi w formie sarkastycznego utworu "Oh! Susanah".
Na początku 1966 r. zespół rozstał się ze swoim producentem Terrym Melcherem i odszedł od stylizowanego repertuaru folk-rockowego w kierunku muzyki raga i jazzu. Świetne nagranie "Eight Miles High" inspirowane muzyką Johna Coltrane'a ze swym enigmatycznym tekstem skutecznie wzniosło ich na artystyczny poziom The Beatles i The Rolling Stones. Powodzenie na listach przebojów zostało jednak poważnie zmniejszone przez zakaz prezentacji grupy w radiu, na skutek pomówień, że jej ostatni singel zachęca do brania narkotyków. W rzeczywistości tekst tego nagrania powstał po ich wizycie w Anglii, a jego niezwykła fantazyjność wzięła się z uczucia szoku kulturowego. Niepowodzenie związane z powyższym zakazem pogłębiło się na skutek nagłego odejścia głównego autora piosenek, Gene'a Clarka, którego strach przed podróżami samolotem i niechęć do życia w trasie często były przyczyną różnych utrudnień. Jako kwartet The Byrds nagrali Fifth Dimension, udaną mieszankę ostrego, zabarwionego psychedelią popu ("I See You" i "What's Happening?!?!") i bogatych aranżacyjnie folkowo-rockowych numerów ("Wild Mountain Thyme" i "John Riley"). Ich sukcesy singlowe zaczęły jednak maleć i ani zagadkowo filozoficzne nagranie "5-D (Fifth Dimension)" ani chwytliwe "Mr Spaceman" nie zrobiły większego wrażenia. Zamiast promować swój najnowszy album na serii koncertów The Byrds odseparowali się, wywołując pogłoski o rychłym rozpadzie grupy.
Rok 1967 okazał się decydujący dla ich kariery. Rozpoczęło go wydanie przebojowego singla "So You Want To Be A Rock 'N' Roll Star", będącego cierpką obserwacją na temat kreacji gwiazd pop. Nagrania dopełniały wrzaski fanów z ich nieudanego brytyjskiego tournee oraz gościnny występ Hugh Masekeli na trąbce. Strona B - "Everybody's Been Burned" ukazała kompozytorską i wokalną wrażliwość Crosby'ego, nadzwyczajne solo gitarowe McGuinna oraz zdumiewające, inspirowane jazzem partie basowe Hillmana. Ich czwarty album Younger Than Yesterday okazał się najlepszy z wszystkich dotychczasowych, w umiejętny sposób oddając wszechstronne kompozytorskie umiejętności Crosby'ego, McGuinna i Hillmana. Zawierał różnorodny materiał, od zabarwionego stylem raga "Mind Gardens" do nawiązującego do country "Time Between", tajemniczo kosmicznego rocka "CTA 102" i ironiczno retrospektywnej przeróbki piosenki "My Back Pages" Dylana. Szczyt ich osiągnięć twórczych zbiegł się z ostrymi tarciami wewnątrz zespołu, doprowadzając do zwolnienia Davida Crosby'ego, który wkrótce wypłynął jako członek cieszącej się dużym powodzeniem grupy Crosby, Stills And Nash. The Byrds zaangażowali tymczasem dawnego kolegę Gene'a Clarka, który wytrzymał zaledwie trzy miesiące i znów uległ swojej aerofobii.
Wkrótce z zespołu zwolniono też perkusistę Michaela Clarke'a. McGuinn i Hillman sami opracowali więc zdumiewający swoim poziomem album The Notorious Byrd Brothers. W trakcie jego rejestracji The Byrds wykorzystali ze świetnym rezultatem możliwości studia nagraniowego. Dla osiągnięcia zamierzonego brzmienia stosowali fazowanie, technikę bliskiego mikrofonu i różne eksperymenty dźwiękowe. Producent Gary Usher, jeden z najśmielszych i najbardziej nowatorskich artystów rocka, pracujący nad tym jak i nad poprzednim albumem miał znaczny udział w ich sukcesie. Znów jednak piosenki, a nie sztuczki studyjne robiły największe wrażenie. Udane interpretacje utworów Gerry Goffina i Carole King - "Goin' Back" oraz "Wasn't Born To Follow" sąsiadowały z oryginalnymi utworami The Byrds: "Change Is Now", "Dolphin's Smile", "Tribal Gathering" oraz "Draft Morning".
Na początku 1968 r. kuzyn Hillmana - Kevin Kelley (ur. w 1945 r. w Kalifornii) przejął rolę perkusisty, a utalentowany Gram Parsons (właśc. Cecil Connor, ur. 5.11.1946 r. w Winter Havena na Florydzie; zm. 19.09.1973 r. w Joshua Tree w Kalifornii) wzmocnił grupę jako wokalista, kompozytor i gitarzysta. Pod kierownictwem Parsonsa grupa oddala się stylowi country, nagrywając przyjęty z aplauzem album Sweetheart Of The Rodeo. Była to świetnie zaplanowana w czasie reakcja na psychodeliczny przesyt roku 1967. Longplay ten poprzedził o rok wydanie Nashville Skyline Dylana i uważany jest ogólnie za zwiastuna ekspansji country rocka. Choć wkład Parsonsa w powstanie albumu był olbrzymi i znalazła się na nim jedna zjego najlepszych kompozycji - "Hickory Wind", partie wokalne w takich standardach country jak "You Don't Miss Your Water" i "You're Still On My Mind" zastąpiono z powodu zawiłości kontraktu śpiewem McGuinna. Dopiero w 1990 r. słuchacze mieli okazję poznać te utwory w oryginalnym brzmieniu, kiedy włączono je do wydanego w specjalnym pudełku zestawu retrospektywnego. Na Sweetheart Of The Rodeo Me Guinn powrócił do związków z Bobem Dylanem wykonując dwie piosenki z nie wydanego jeszcze wówczas albumu Basement Tapes - "You Ain't Going Nowhere" i "Nothing Was Delivered". Zachwyty krytyki nad The Byrds nie przełożyły się jednak na wyniki sprzedaży płyty. Do tego doszedł jeszcze konflikt, gdy Gram Parsons odmówił w ostatniej chwili wyjazdu na niefortunne tournee do Republiki Południowej Afryki w lecie 1968 r. Zastąpił go Carlos Bernal. Między 1965 a 1968 rokiem The Byrds nagrali jedne z największych i najbardziej pamiętnych dzieł w historii muzyki popularnej. Posiadali niezwykłą umiejętność wpasowania się w nowe trendy i różnorodne style, od folk i country do raga, jazzu, i space-rocka. Demonstrowali głęboką wyobraźnię muzyczną, zdumiewającego ducha przygody i chęć poszukiwania nowych dró o jakich wielu współczesnych im wykonawco mogło tylko pomarzyć. Ich utwory z tego okres nadal brzmią świeżo i współcześnie, stanowi; testament ich pionierskiej pracy. Sukces zespo jest tym większy, że w ciągu tych lat odeszło z nieg kilku kluczowych muzyków. Częste i nieraz gwa towne wewnętrzne spory między członkami n niszczyły grupy, a działały czasem jak twórcz katalizator wywołując ducha walki i współzawo nictwa. Wśród im współczesnych tylko Beatle mogli pochwalić się podobnie spójną twórczości! choć muzyczna wszechstronność i eklektyzm Th Byrds nie miały chyba sobie równych.
Pod koniec 1968 r. zespół przeżywał kryzys. Po kłótni z nowym menedżerem Larrym Spectorem z grupy odszedł Hillman. Zgorzkniały basista wkrótce nawiązał współpracę z Gramem Parsonsem, tworząc nową grupę - The Flying Burriti Brothers. McGuinn tymczasem przejął pełną kontrolę nad The Byrds i skomponował zupełnie nowy skład z Clarencem Whitem (ur. 6.06.1944 r. w Lewiston w stanie Maine; zm. 14.07.1973 r. w Palmdale w Kalifornii; śpiew, gitara), Johnem Yorkiem (ur. 3.08.1946 r. w White Plains w stanie Nowy Jork śpiew, bas) i Genem Parsonsem (ur. 9.04.1944 r. śpiew, perkusja). Nowy etap zaczął się obiecują co singlem "Bad Night At The Whiskey", z piosenką McGuinna i Grama Parsonsa "Drug Store Truck Driving Man" na stronie B. York zdąży wziąć udział w nagraniu dwóch albumów: Dr Byrd. & Mr Hyde oraz Ballad Of Easy Rider, po czym został zastąpiony przez pracującego dorywczo Skipa Battina. Skład ten utrzymał się w latach 1969-72 odnawiając reputację The Byrds przebojowym singlem "Chestnut Mare" i podwojonym, bestsellerowym albumem Untitled.
Dzięki regulamyn koncertom grupa zyskała mocne wsparcie u fanów, ale na początku lat 70. nie potrafiła utrzymać wysokiej klasy swych nagrań. Po trzech albumach zarejestrowanych we współpracy ze swym pierwszym producentem Melcherem ich związek znów uległ zerwaniu na skutek decyzji o zaangażowaniu orkiestry podczas sesji do longplaya Byrdmaniax. Dla zatarcia złego wrażenia The Byrds pośpiesznie przygotowali płytę Farther Along, która jednak podkreśliła rozbicie grupy. McGuinn w końcu postanowił rozwiązać formację, ale wcześniej zgodził się wziąć udział w reaktywowaniu pierwszego składu The Byrds i nagraniu dużej płyty dla wytwórni Asylum Records. Longplay Byrds, o którym mowa, ukazał się w 1973 r. zbierając mieszane recenzje. Po jego wydaniu członkowie grupy powrócili do swych różnych solowych przedsięwzięć, będących w części pochodną działalności zespołu. W tym samym roku doszło do tragedii- eks-Byrd Clarence White padł ofiarą pijanego kierowcy, a niecałe trzy miesiące potem Gram Parsons zmarł z przedawkowania narkotyków. Dziedzictwo The Byrds kontynuowało wiele zespołów, które bądź to pożyczały sobie ich wagabundowe brzmienie bądź też nawiązywały do ich folkowo-countrowych korzeni. Poszczególni członkowie grupy występowali później w wielu innych formacjach takich jak Dillard And Clark, różnych permutacjach zespołu The Flying Burrito Brothers, Manassas, Southern Hillman Furay i, przede wszystkim, Crosby, Stills, Nash And Young. Jak na ironię, eks-członkowie The Byrds (z wyjątkiem Cros-by'ego) nie zdołali wykorzystać swych potencjałów supergwiazd, nawet po ponownym zejściu się w zespole McGuinn, Dark And Hillman.
W latach 80. poszczególni muzycy nagrywali dla małych wytwórni lub odbywali trasy bez kontraktów nagraniowych. Crosby tymczasem ciążył w stronę narkotykowego piekła i po kilku zatrzymaniach i aresztowaniach trafił do więzienia. Powrócił odmieniony, korpulentny i pełen entuzjazmu. Na fali aktywności zabrał się z McGuinnem i Hillmanem do wskrzeszania The Byrds. Gorzki proces sądowy z Michaelem Clarke'em zakończył się jednak przyznaniem praw do nazwy grupy perkusiście. Crosby, McGuinn i Hillman odzyskali jednak to prawo w 1989 r. Trójka ta w sierpniu 1990 r. nagrała w Nashville cztery piosenki włączone póź niej do wspomnianego już zestawu 90 utworów wydanych w specjalnym 4-kompaktowym zestawie. Nazwa The Byrds ponownie pojawiła się na plakatach 16 stycznia 1991 r., kiedy to wystąpili w hotelu Waldorf-Astoria w Nowym Jorku na szóstej już dorocznej imprezie "Rock And Roll Of Fame".
W tym samym roku, 24 maja, w swoim domu w Sherman Oaks zmarł Gene Clark. Ponad dwa lata później, 19 grudnia, świat opuścił kolejny Byrd - Michel Clarke. Śmierć nastąpiła na Treasure Island u brzegów Florydy w następstwie niewydolności wątroby.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Mr Tambourine man/I knew i' d want youByrds05.19651[2][14]1[1][13]Columbia 43 271[written by Bob Dylan][ Producer : Terry Melcher]
All i really want to do/I' ll feel a whole lot betterByrds07.19654[10]40[10] side B:103[3]Columbia 43 332[written by Bob Dylan][ Producer : Terry Melcher]
Turn! Turn! Turn! [To everything there is a season]/She don' t care about timeByrds10.196526[8]1[3][14]Columbia 43 424[Writer : Pete Seeger][ Producer : Terry Melcher]
It won' t be wrong/Set you free this timeByrds02.1966-63[5] side B:79[4]Columbia 43 501[Written by: Harvey Gerst/Roger McGuinn][ Producer : Terry Melcher][side B:Written by: Gene Clark]
Eight miles high/WhyByrds04.196624[9]14[9]Columbia 43 578[Writers : Gene Clark / Roger McGuinn / David Crosby][ Producer : Terry Melcher]
5 D [Fifth Dimension]/Captain soulByrds07.1966-44[5]Columbia 43 702[Written by: Roger McGuinn][ Producer : Allen Stanton]
Mr Spaceman/What' s happeningByrds09.1966-36[7]Columbia 43 766[Written by: Roger McGuinn][ Producer : Terry Melcher]
So you want to be a rock' n' roll star/Everybody' s been bumedByrds01.1967-29[7]Columbia 43 987[Written by: Chris Hillman/Roger McGuinn][ Producer : Terry Melcher,Gary Usher]
My back pages/Renaissance fairByrds04.1967-30[7]Columbia 44 054[written by Bob Dylan][ Producer :Gary Usher]
Have you seen her face/Don' t make wavesByrds06.1967-74[4]Columbia 44 157[Written by: Chris Hillman][ Producer :Gary Usher]
Lady friend/Old John RobertsonByrds08.1967-82[2]Columbia 44 230[Written by: David Crosby][ Producer : Terry Melcher]
Goin' back/Change is nowByrds11.1967-89[3]Columbia 44 362[Written by: Gerry Goffin/Carole King][ Producer :Gary Usher]
You ain' t going nowhere/Artifical energyByrds05.196845[3]74[5]Columbia 44 499[written by Bob Dylan][ Producer :Gary Usher]
Lay Lady Lay/Old blueByrds06.1969-132[2]Columbia 44 868[written by Bob Dylan][ Producer : Terry Melcher][#7 hit for Bob Dylan in 1969]
Ballad of easy rider/Oil in my lampByrds11.1969-65[6]Columbia 44 990[piosenka z filmu "Easy rider"][Written by: Roger McGuinn][ Producer : Terry Melcher]
Jesus is just alright/I' ts all over now,baby blueByrds02.1970-97[1]Columbia 45 071[Written by: Arthur Reynolds][ Producer : Terry Melcher]
Chestnut mare/Just a seasonByrds02.197119[8]121[1]Columbia 45 259[Written by:Roger McGuinn,Jacques Levy][ Producer : Terry Melcher]
Glory,glory/Citizen kaneByrds10.1971-110[1]Columbia 45 440[Written by: Arthur Reynolds][ Producer : Terry Melcher]
Full circle/Long live the kingByrds05.1973-109[2]Asylum 11 016[Written by: Gene Clark][ Producer : David Crosby]
Four dimensions EP.Byrds12.199378[3]-CBS 656544 7 [UK]
EP' s
The times they are a' changin'Byrds02.196615[4]-CBS EP 6069
Eight miles heightByrds10.19668[1]-CBS EP 6077

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Mr Tambourine manByrds06.19657[12]6[38]Columbia 2372/9172[produced by Terry Melcher]
Turn! Turn! Turn!Byrds01.196611[5]17[40]Columbia 2454/9254[produced by Terry Melcher]
Fifth DimensionByrds08.196627[2]24[28]Columbia 2549/9349[produced by Allen Stanton]
Younger than yesterdayByrds03.196737[4]24[24]Columbia 2642/9442[produced by Gary Usher]
The Byrds' Greatest HitsByrds09.1967-6[29]Columbia 2716/9516[platinium][produced by Terry Melcher, Allen Stanton, and Gary Usher]
The notorious Byrd BrothersByrds02.196812[11]47[19]Columbia 2775/9575[produced by Gary Usher]
Sweetheart of the rodeoByrds08.1968-77[10]Columbia 9670[produced by Gary Usher]
Dr Byrds & Mr HydeByrds03.196915[1]153[7]Columbia 9755[produced by Bob Johnston]
PreflyteByrds09.1969-84[12]Together 1001
Ballad of easy riderByrds12.196941[1]36[17]Columbia 9942[produced by Terry Melcher]
The Byrds [Untitled]Byrds10.197011[4]40[21]Columbia 30 127[produced by Terry Melcher]
ByrdmaniaxByrds07.1971-46[10]Columbia 30 640[produced by Terry Melcher]
Farther alongByrds12.1971-152[7]Columbia 31 050[produced by Byrds]
The best of The Byrds [Greatest Hits,Volume II]Byrds12.1972-114[13]Columbia 31 795[produced by Byrds]
ByrdsByrds03.197331[1]20[17]Asylum 5058[produced by David Crosby]
History of The ByrdsByrds05.197347[1]-CBS 68 242 [UK]
Preflyte [re-issue]Byrds09.1973-183[3]Columbia 32 183
The ByrdsByrds11.1990-151[4]Columbia 46 773[produced by Terry Melcher, Allen Stanton, Gary Usher, Bob Johnston, The Byrds, and Don DeVito]
The very best of The ByrdsByrds07.199782[10]--
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: , , , , ,

wtorek, 26 stycznia 2016

Poco

Amerykańska grupa założona latem 1968 r. jako Pogo na zgliszczach formacji Buffalo Springfield, która obok The Byrds ponosi odpowiedzialność za stworzenie country rocka. W jej składzie znaleźli się: Richie Furay (ur. 9.05.1944 r. w Yellow Springs w stanie Ohio; śpiew, gitara), Randy Meisner (ur. 8.03.1946 r. w Scottsbluff w stanie Nebraska; śpiew, bas), George Grantham (ur. 20.11.1947 r. w Cordell w Oklahomie; perkusja, śpiew), Jim Messina (ur. 30.10.1947 r. w Harlingen w Teksasie; śpiew, gitara) i Rusty Young (ur. 23.02.1946 r. w Long Beach w Kalifornii; śpiew, gitara pedał steel).
Po sprzeciwach ze strony Walta Kelly'ego, właściciela praw autorskich do bohatera komiksu — ludzika Pogo, muzycy zdecydowali się przyjąć o wiele lepiej brzmiącą nazwę — Poco. W kategoriach muzycznych słowo to oznacza "trochę" lub "po trosze". Debiutancki album formacji Pickin' Up The Pieces był o wiele bardziej country niż rockowy, ale pochwalne recenzje krytyków uczyniły z Poco niezaprzeczalnych liderów country rocka. Po sporach wewnątrz zespołu kolegów opuścił Meisner (później założył The Eagles), a pozostała czwórka zarejestrowała longplay Poco. Także i on spotkał się z uznaniem krytyków i publiczności, plasując się w okolicach 50. miejsca amerykańskich zestawień. Wizytówką płyty była zajmująca całą stronę głównie instrumentalna, z elementami muzyki latynoskiej, suita "El Tonto De Nadie Regresa". Rusty Young wykorzystał w niej w pełni wszystkie możliwości drzemiące w gitarze pedał steel, stając się jednym z najlepszych w kraju muzyków grających na tym instrumencie.
Niezwykle dynamiczny trzeci album Deliverin' trafił do Top 30 amerykańskiej listy bestsellerów, a nagrano go już z udziałem nowych utalentowanych muzyków: Timothy'ego B. Schmita (ur. 30.10.1947 r. w Sacramento w Kalifornii; bas, śpiew) i Paula Cottona (ur. 26.02.1943 r. w Los Angeles; gitara, śpiew) — byłego członka Illinois Speed Press. Niebawem jednak z zespołu odszedł Jim Messina, który nawiązał owocną współpracę z Kennym Logginsem, tworząc z nim duet Loggins And Messina. Nowy skład umocnił swoją pozycję albumem From The Inside, ale największy sukces odniósł bez wątpienia płytą A Good Feelin' To Know.
Zamieszczono na niej kilka z najlepszych kompozycji w dorobku Furaya, a całość pozbawiona była słabych momentów. Wyróżnić należy jednak utwór tytułowy i wysublimowaną kompozycję "I Can See Everything". Na albumie Crazy Eyes znalazł się inny klasyczny utwór Furaya, 10-minutowa kompozycja tytułowa. Wkrótce potem Richie dał się skusić lukratywną propozycją dołączenia do planowanej supergrupy, w której miał występować z Chrisem Hillmanem i J.D. Southerem.
Tymczasem Poco nagrywali dalej udane albumy, choć rozchodziły się one już w mniejszej liczbie egzemplarzy, a miano najpopularniejszego zespołu countryrockowego zdobyli, otwierający niegdyś koncerty Poco, The Eagles. W połowie lat 70-tych stabilny skład obejmujący Cottona, Schmita, Granthama i Younga nagrał trzy doskonałe albumy: Head Over Heels, Rose Of Cimarron i Indian Summer. Każdy z nich był doskonale wyprodukowany i prezentował wysokie umiejętności wszystkich członków zespołu. Nie wiadomo więc, dlaczego żadnej z płyt nie udało się trafić do Top 40 amerykańskiej listy przebojów. W konsekwencji także i Schmit nie potrafił się oprzeć interesującej propozycji i dołączył do odnoszących gigantyczne sukcesy The Eagles.
Wkrótce po nim szeregi Poco opuścił Grantham i przyszłość grupy zaczęła się malować w zdecydowanie mrocznych barwach. Dołączenie do składu dwóch angielskich muzyków: Charliego Harrisona (bas, śpiew) i Steve'a Chapmana (perkusja, śpiew) zakrawało na artystyczne samobójstwo, lecz po dokooptowaniu amerykańskiego keyboardzisty Kima Bullarda, Poco wydali w 1978 r. album Legend. I tak sprawiedliwości stało się zadość; płyta trafiła do Top 20 amerykańskiej listy bestesellerów, sprzedano ją w liczbie kilku milionów egzemplarzy i przyniosła dwa przebojowe single: "Crazy Love" i "Heart Of The Night".
Nowy skład nagrał jeszcze cztery albumy, które odnosiły jednak coraz mniejsze sukcesy. Na zarejestrowanym w 1982 r. Ghost Town Poco zabrzmieli szczególnie blado i wyglądało na to, że cała magia uleciała na dobre. W 1984 r. na rynku pojawił się wynikający z kontraktowych zobowiązań album Inamorata. Szczęśliwi fani znów oglądali razem Richiego Furaya, Granthama i Schmita, ale mimo że płyta brzmiała doskonale, sprzedawała się słabo.
Członkowie Poco podjęli wówczas decyzje o zakończeniu działalności. Pięć lat później pojawiły się pogłoski o możliwym reaktywowaniu zespołu. Furay, Messina, Meisner, Grantham i Young powrócili pełnym radości albumem Legacy. Po latach rozczarowań okazał się największym sukcesem grupy, przynosząc kilka przebojowych singli. Obok The Eagles Poco pozostają niedościgłymi mistrzami country rocka.

,
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
You Better Think Twice / Anyway Bye ByePoco10.1970-72[8]Epic 10636[written by Jim Messina][produced by Jim Messina]
C'mon / I Guess You Made ItPoco03.1971-69[7]Epic 10714[written by Richie Furay][produced by Jim Messina]
Just for Me and You / Ol' ForgiverPoco11.1971-110[3]Epic 10804[written by Richie Furay][produced by Steve Cropper]
Keep on Tryin' / Georgia, Bind My TiesPoco09.1975-50[9]ABC 12 126[written by Timothy B. Schmit,Tim Schmit][produced by Poco,Mark Harman]
Rose of Cimarron / Tulsa TurnaroundPoco08.1976-94[1]ABC 12 204[written by Rusty Young][produced by Poco,Mark Harman]
Indian Summer / Me and YouPoco08.1977-50[8]ABC 12 295[written by Paul Cotton][produced by Poco,Mark Harman]
Crazy Love / BarbadosPoco01.1979-17[14]ABC 12 439[written by Rusty Young][produced by Richard Sanford Orshoff][1[5].Adult Contemporary Chart]
Heart of the Night / The Last GoodbyePoco05.1979-20[14]MCA 41 023[written by Paul Cotton][produced by Richard Sanford Orshoff]
Legend / Indian SummerPoco09.1979-103[2]MCA 41 103[written by Rusty Young][produced by Richard Sanford Orshoff]
Under the Gun / ReputationPoco07.1980-48[10]MCA 41 269[written by Paul Cotton][produced by Mike Flicker]
Midnight Rain / Fool's ParadisePoco10.1980-74[4]MCA 41 326[written by Paul Cotton][produced by Mike Flicker]
Sea of Heartbreak / Feudin'Poco04.1982-109[1]MCA 52 001[written by Hal David,Paul Hampton][produced by Mike Flicker][#21 hit for Don Gibson in 1961]
Ghost Town / High SierraPoco10.1982-108[2]Atlantic 89 970[written by Rusty Young][produced by Poco,John Mills]
Shoot for the Moon / The Midnight RodeoPoco12.1982-50[13]Atlantic 89 919[written by Rusty Young][produced by Poco,John Mills]
Days Gone By / DaylightPoco04.1984-80[5]Atlantic 89 674[written by Paul Cotton][produced by Rusty Young,Paul Cotton]
Call It Love / Lovin' You Every MinutePoco08.1989-18[16]RCA 9038[written by Billy Crain,Jim Messina,Rick Lonow,Ronnie Guilbeau][produced by David Cole]
Nothin' to Hide / If It Wasn't for YouPoco12.1989-39[12]RCA 9131[written by Bruce Gaitsch,Richard Marx][produced by Richard Marxs]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Pickin' Up the PiecesPoco05.1969-63[21]Epic 26 460[produced by Jim Messina]
PocoPoco05.1970-58[19]Epic 26 522[produced by Jim Messina]
Deliverin'Poco02.1971-26[21]Epic 30 209[produced by Jim Messina]
From the InsidePoco09.1971-52[11]Epic 30 753[produced by Steve Cropper]
A Good Feelin' to KnowPoco11.1972-69[20]Epic 31 601[produced by Jack Richardson, Jim Mason]
Crazy EyesPoco09.1973-38[23]Epic 32 354[produced by Jack Richardson]
SevenPoco04.1974-68[13]Epic 32 895[produced by Jack Richardson]
CantamosPoco11.1974-76[11]Epic 33 192[produced by Poco]
Head over HeelsPoco07.1975-43[18]ABC 890[produced by Poco, Mark Henry Harman]
The Very Best of PocoPoco08.1975-90[8]Epic 33 537[produced by Steve Cropper, Jim Messina, Jack Richardson]
LivePoco04.1976-169[4]Epic 33 336[produced by Poco, Mark Henry Harman]
Rose of CimarronPoco05.1976-89[15]ABC 946[produced by Poco, Mark Henry Harman]
Indian SummerPoco05.1977-57[18]ABC 989[produced by Poco, Mark Henry Harman]
LegendPoco11.1978-14[52]ABC 1099[gold][produced by Richard Sanford Orshoff]
Under the GunPoco07.1980-46[16]MCA 5132[produced by Mike Flicker]
Blue and GrayPoco07.1981-76[10]MCA 5227[produced by Mike Flicker]
Cowboys & EnglishmenPoco02.1982-131[8]MCA 5288[produced by Mike Flicker]
Ghost TownPoco09.1982-195[3]Atlantic 80 008[produced by Poco, John H.R. Mills]
InamorataPoco04.1984-167[6]Atlantic 80 148[produced by Rusty Young, Paul Cotton, Joe Chiccarelli]
LegacyPoco09.1989-40[28]RCA 9694[gold][produced by David Cole,Richard Marx]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: , , , , , , ,
Subskrybuj: Komentarze (Atom)