Grupa Parsonsa zdążyła nagrać album "Safe At Home" dla wytwórni Lee Hazelwooda - LHI i rozpadła się pod koniec 1967 r., kiedy to G. Parsons rozpoczął współpracę z The Byrds. To jemu m.in przypisuje się przeforsowanie idei nagrania historycznego albumu "Sweetheart Of The Rodeo", uznawanego ciągle za pierwszy country-rockowy album, choć często zwraca się też uwagę na "Safe At Home" ISB i dokonania Bucka Owensa.
Wyjazd The Byrds do RPA latem 1968 r. sprowokował Parsonsa do opuszczenia -jeszcze przed tournee - zespołu. Później, gdy z grupy odszedł Chris Hillman, obaj muzycy nawiązali współpracę. Z końcem lata 1968 r. G. Parsons, Ch. Hillman i Ch. Ethridge wyjechali do miejscowości Reseda w południowej Kalifornii, gdzie przygotowali materiał, który stał się przede wszystkim efektem muzycznych poszukiwań G. Parsonsa. W sesjach wzięli udział także Jon Corneal z ISB oraz I. Dunlop i Barry Tashian (eks-FBB). Korzystając z obecności Dunlopa grupa rozpoczęła koncerty pod szyldem FBB, w czasie których wspomagali ją okazyjnie różni muzycy, m.in. B. Briggs. Eklektyczny materiał muzyczny, łączący w sobie cechy muzyki ISB, wczesnych The Byrds, rocka okolic Los Angeles, tzw. brzmienia Bakersfield (B. Owens) współtworzył "muzykę zachodniego wybrzeża" (tzw. West Coast Sound). Pod koniec 1968 r. z grupą rozstał się I. Dunlop i B. Tashian. Brak formalnych rozwiązań związanych z nazwą zespołu spowodował konflikt między Parsonsem i Tashianem, roszczących sobie posiadanie prawa do nazwy. Zainteresowani pogodzili się iście salomonowym rozwiązaniem: grupa G. Parsonsa przyjęła nazwę FBB West, a zespół który chciał stworzyć B. Tashian po powrocie do Bostonu - FBB East. Grupy te spotkały się za kilka tygodni w słynnym bostońskim klubie "Tea Party", zakontraktowane przez niedopatrzenie i pomyłkę jako jeden zespół FBB!
Oferta kontraktu dla grupy G. Parsonsa ze strony wytwórni A&M; zbiegła się z przerwaniem działalności FFB East i Parsons, jak sam przyznał, "skradł" nazwę FBB na cel podpisania umowy z A&M.; Do czwórki - G. Parsons, Ch. Hillman, Ch. Ethridge, J. Corneal - dokooptowano znanego już gitarzystę stalowego, używającego wówczas imienia Sneeky Pete (później Sneeky Pete Kleinow, Sneaky Pete Kleinow). Już w czasie pierwszej sesji nagraniowej zrezygnował J. Corneal i grupa musiała w celu jej dokończenia zatrudnić muzyków sesyjnych. Wkrótce potem w FBB zjawia się kolejny eks-Byrds - Michael Clarke - dr.
Pierwszy album FBB przyjęty został z dużym zaciekawieniem, a to co na nim zespół zaprezentował nazwano "Cosmic American Music". Sam G. Parsons określał swoje muzyczne wizje mianem "fantazji kosmiczno-soulowo-countrowej". Krytyka muzyczna podzieliła się na zwolenników i zagorzałych przeciwników takiej muzyki. Fani przyjęli FBB dość ciepło, ale płyta nie odniosła sukcesu komercyjnego. Ci, którzy widzieli w albumie rozwinięcie koncepcji "Sweetheart Of The Rodeo" Byrdsów, ogłosili początek country-rocka. Szczególną uwagę zwróciły dwa elementy płyty - brzmienie gitary stalowej Sneeky Pete'a i okładka. G. Parsons prezentował na niej strój, wymyślony przez słynnego projektanta Nudiego, ozdobiony charakterystycznymi łodygami i liśćmi marihuany. Mimo ekscesów z jakich zaczęli słynąć FBB przyszłość grupy rysowała się obiecująco, co potwierdziła trasa koncertowa. Kiedy zespół opuścił Ch. Ethridge zastąpił go Bernie Leadon, z zespołu Dillard and Clark, wcześniej kolega Ch. Hillmana z bluegrassowej formacji The Scottsville Sguirell Barkers. W tym składzie grupa wystąpiła w filmie "Gimme Shelter", rejestrującym słynny występ The Rolling Stones z 16 grudnia 1969 r. w Livermore (Kalifornia).
G. Parsonsa łączyła przyjaźń z K. Richardsem i M. Jaggerem jeszcze z czasów jego pobytu w The Byrds i miarą tej zażyłości było przekazanie kompozycji Wild Horses na użytek Parsonsa, który uczynił z niej jeden ze sztandarowych utworów w repertuarze FBB. Wspólna trasa koncertowa po USA z The Rolling Stones pogłębiła nie tylko zażyłość Parsonsa z brytyjczykami, ale i pogłębiła jego uzależnienie od alkoholu i narkotyków, co nie pozostało bez wpływu na pozostałych muzyków FBB. Okres ten oddalił Parsonsa od Hillmana, który okazał się jedynym muzykiem posiadającym jasną wizję dalszej kariery zespołu FBB. Gdy tymczasem Gram miał coraz więcej wątpliwości co do swej roli w grupie i kierunku swego rozwoju nieformalnym liderem zespołu stał się Chris Hillman. Tymczasem krytyka coraz wyraźniej zaczęła kreować G. Parsonsa na "godnego następcę Hanka Williamsa", zwracając uwagę na samodestrukcyjny styl życia muzyka.
Czarą goryczy okazał się drugi album grupy "Burrito Deluxe". Płyta, przygotowana zbyt pospiesznie przy niewielkim zainteresowaniu G. Parsonsa, nie znalazła uznania ani u fanów rocka, ani u zwolenników country. Przysłowiową kropką nad "i" stała się częsta absencja Parsonsa podczas prób i na koncertach oraz spowodowany pod wpływem alkoholu wypadek motocyklowy muzyka (maj 1970), który wyeliminował go na dłużej z życia muzycznego. Wówczas Ch. Hillman zdecydował się wykluczyć G. Parsonsa z FBB a na jego miejsce przyjął młodziutkiego Ricka Robertsa, który zjawił się w Kalifornii na fali zainteresowania rockiem countrowców z południowego wschodu USA. Roberts niespodziewanie szybko znalazł wspólny język z Ch. Hillmanem, co zepchnęło S. P. Kleinowa i B. Leadona z ich ambicjami w cień "duetu".
Hillman i Roberts przygotowali znaczną część materiału na trzeci album FBB, który stał się "drogowskazem" kalifornijskiego rocka na lata 70. Refleksyjna kompozycja R. Robertsa Colorado nieco później uznana została za jego najlepszy utwór i ostatni krok ku temu, co już niedługo potem zaproponowały zespoły Poco i The Eagles. Zdawało się, że FBB ma kryzys za sobą. Producentem albumu był Jim Dickson, opiekujący się od dawna karierą Hillmana. Za sprawą Dicksona lider ograniczył brzmienie gitary stalowej dążąc ku komercjalizacji brzmienia grupy. Rozgoryczony S. P. Kleinow w maju 1971 r. opuścił zespół, za oficjalnie podaną przyczynę odejścia muzyka wymieniono "zmęczenie stylem bycia grupy". Dwa miesiące później z formacją pożegnał się B. Leadon. Trafił on do grupy towarzyszącej Lindzie Ronstadt, z której uformować się miał pierwszy skład The Eagles.
Nowymi muzykami FBB zostali: Kenny Wertz - g i Al Perkins - g. stalowa (ex-Shiloh )J. Wertz zawiesił tworzenie progresywnej grupy bluegrassowej Country Gazette i wkrótce sprowadził do FBB: Rogera Busha - bjo i Byrona Berlina - viol (obaj z grupy Dillard and Clark). W nowym składzie zespół zarejestrował swój ostatni album - koncertowy krążek "Last Of The Red Hot Burrito", bardzo dobrze przyjęty przez krytykę i fanów. Kiedy Hillman i Perkins dali się przekonać Stevenowi Stilisowi do wzięcia udziału w tworzonej grupie o eklektycznym repertuarze - Manassas, zaprzyjaźniony z Hillmanem M. Clarke stracił ochotę na dalszą współpracę z FBB. Grupa wyraźnie zmieniała oblicze na country-grassowe, a M. Clarke przeszedł do bazującej na Florydzie formacji rhythm and bluesowej Dependtables, FBB praktycznie przestali istnieć.
Pozostali po tym "exodusie" Burritos, chcąc wypełnić warunki koncertowego kontraktu, dokooptowali niedoszłego członka Country Gazette Alana Munde'ego - bjo, Dona Becka - g. stalowa, Erica Daltona - dr i wyjechali w styczniu 1972 r. do Europy. Zespół dał tam serię koncertów pod szyldem Hot Burrito Revue. Wydany w Anglii album "Live In Amsterdam" i jego późniejsze reedycje firmowała nazwa i logo FBB, zaś holenderski oddział Arioli opublikował szerszy zapis tego koncertu tytułując go "Bluegrass Special". Jest to de facto pierwszy album zespołu Country Gazette. Po powrocie do USA ten nieformalny skład FBB przestał istnieć. Jak na ironię losu europejska trasa koncertowa była wielkim sukcesem dla wykonawców, którzy przywieźli zaproszenia na kolejne występy, szczególnie do Holandii, gdzie zainteresowanie poprzednimi płytami FBB było wyjątkowo duże. Wydane tam dwie kompilacje nagrań z trzech pierwszych płyt FBB są do dnia dzisiejszego kolekcjonerskimi rarytasami. Tournee z 1972 r. przynisło też wielkie korzyści propagandowe progresywnej odmianie amerykańskiego bluegrassu, którego wykonawcy znaleźli w Holandii ważny przyczółek dla "eksportu" tego gatunku do Europy. Wreszcie ostatnim pokłosiem tej "historycznej wizyty" były wielokrotne późniejsze koncerty FBB, choć składy, repertuar i poziom koncertów nie miały już wiele wspólnego z dokonaniami oryginalnych Flying Burrito Brothers.
W 1973 r. Sneaky Pete Kleinow stworzył na potrzeby nagrań i promocji swojej solowej płyty zespół Cold Steel, szybko przemianowany na Lone Star, w którym znaleźli się m.in. Gib Guilbeau (eks-The Castaways, Cajun Gib and Gene, Swampwater). Były partner Giba z The Castaways i Cajun Gib and Gene - Gene Parsons (także eks-The Byrds) stworzył z początkiem 1974 r. grupę Docker Hill Boys z m.in. Joelem Scottem Hillem (eks-Canned Heat) i nieco później Ch. Ethridgem, znanym z FBB. Jesienią 1974 r. formacje S. P. Kleinowa i Parsonsa stworzyły wspólną grupę koncertową, której Ed Tickner - ostatni menedżer FBB, posiadający prawo do używania nazwy FBB - zaoferował kontrakt koncertowy pod szyldem FBB. W taki sposób dojrzała koncepcja reaktywowania formacji, ale S. P. Kleinow chciał w grupie widzieć Ch. Hillmana i R. Robertsa. Ostatecznie nową wersję FBB utworzyli: S. P. Kleinow, G. Guilbeau, J. S. Hill, Ch. Ethridge i G. Parsons. Po powrocie z trasy koncertowej po Europie zespół nagrał właściwie nijaki album "Flying Again". którego wartość popsuło powierzenie partii wokalnych Hillowi i Guilbeau. Także w następnych nagraniach uparcie forsowano udział tych niezłych muzyków w charakterze wokalistów, pomijając znacznie lepszego wokalnie Gene'a Parsonsa. Po kolejnym europejskim tournśe, latem 1975 r. Ch. Ethridge'a zmienił Skip Battin, były muzyk The Pledges. Skip and Flips. W tym składzie nagrano niczym nie wyróżniający się album "Airborne", który niespodziewanie dotarł do 138 pozycji na liście TOP 200 "Billboardu".
W 1976 r. FBB, już bez Parsonsa, zastąpionego przez Eda Pondera - dr, wyjechali do Europy. W grudniu wskutek narastających konfliktów grupa zawiesiła swoją działalność. Kleinow, Guilbeau i Hill oraz nowo dobrani: Mickey McGee - dr i były partner Giba z The Swampwater - Thad Maxwell - bg utworzyli w kwietniu 1977 r, nowy skład FBB. W kontrakcie nagraniowym z wytwórnią Mercury grupa użyła nazwy Sierra. Po kilku tygodniach Hilla zastąpił nowy gitarzysta B. Cochran (eks-Steppenwolf), a kiedy i ten zrezygnował z zespołu wraz z T. Maxwellem w styczniu 1978 r. wrócił Gene Parsons, pełniący wymiennie funkcje gitarzysty i basisty. S. Battin, będący ponownie muzykiem The New Riders Of The Purple Sage, wezwany przez S. P. Kleinowa zaproponował połączenie sił obu grup podczas trasy koncertowej. W tej sytuacji G. Parsons i M. McGee opuścili Sierrę, a dwumiesięczne występy odbywały się pod szyldem "The New Riders Of The Purple Sage i The Flying Burrito Brothers". Po koncertach Kleinow oficjalnie przywrócił nazwę FBB formując nowy skład: Kleinow, Guilbeau, Battin, Ponder i nowy nabytek - Greg Harris - g (eks-Rains and Harris).
Kontrakt koncertowy zaprowadził tym razem zespół do Japonii, gdzie FBB podbili tamtejszą widownię, a sukces ten spowodował zorganizowanie dłuższej trasy koncertowej po USA i Wielkiej Brytanii. By tradycji stało się zadość - po powrocie z Europy nastąpiła zmiana perkusisty, Eda Pondera zastąpił Gene Parsons. W tym czasie niewielka kalifornijska wytwórnia płytowa J.B. wydała w małym nakładzie album "Flying High", który był przypadkowym zbiorem nagrań solowych G. Guilbeau i zapisu ostatniego tournee. Kiedy w 1979 r. z FBB rozstał się G. Harris zastąpił go John Beland - g, były partner Guilbeau i Maxwella z Swampwater, później znany z Stone Canyon Band Ricky Nelsona.
Wkrótce G. Parsonsa zastępił M. McGee. Ilość, tempo i charakter zmian personalnych zespołu spowodowały, że dziennikarze na określenie "karuzeli zmian" zaczęli używać sfomułowania "Sorry, Who Is Flying Today?", wykorzystywanego poprzednio w stosunku do grupy The Byrds z lat 1967-1968. Przyjście J. Belanda do zespołu zakończyło "farsę z FBB". Muzyk stał się faktycznym liderem grupy, dokonał zmiany strategii i kierunku artystycznego formacji kierując repertuar zespołu w stronę nowych trendów muzyki country, przenosząc jednocześnie operacje grupy do Nashville. Na efekty nie trzeba było długo czekać. Grupa, którą tworzyli Kleinow, Beland, Guilbeau, Battin, przyjęła nazwę Burrito Brothers i już w 1981 r. uzyskała tytuł najlepszej wokalnej grupy country w rankingu tygodnika "Billboard". Kiedy propozycje muzyczne S. P. Kleinowa nie znalazły uznania u Belanda, a rola S. Battina zredukowana została do instrumentalisty koncertowego, obaj porzucili grupę, a Burrito Brothers stali się duetem, co obrazował ich drugi album "Sunset Sundown".
W latach 1981 -1984, w okresie dojrzewania nowej fali w muzyce country, BB wydali aż 9 singli trafiając z nimi na listę przebojów, choć trudno je wszystkie uznać nawet za umiarkowany sukces. Wydaje się, że mimo upływu czasu repertuar duetu był zbyt monotonny i nie uwzględniał wyraźnie już rysującej się rewolucji stylistycznej w country, chociaż niektóre z nagrań brzmią ciągle świeżo. Mimo faktu, że Beland ugruntował swoją pozycję jako ceniony muzyk, kompozytor i aranżer, BB nie zakotwiczyli się nigdy zbyt mocno w countrowym establishmencie Nashville. Tymczasem na użytek trasy koncertowej eks-Byrdsa Rogera McGuinna powstał zespół Peace Seekers - reklamowany nieoficjalnie jako Flying Byrds. Grupę tworzyli: G. Parsons, S. Battin, G. Harris i Jim Goodall - dr. Kiedy w 1985 r. BB praktycznie przestali istnieć - Battin, Harris, Goodall i Kleinow wznowili działalność jako The Flying Burrito Brothers! Na przełomie 1985 i 1986 r. zespół wyjechał z koncertami do Europy, które wskutek nieporozumień zakończyły się we Włoszech jako... duet Skip And Sneaky, wspomagany przez miejscowych muzyków (album "Skip And Sneaky In Italy - Live").
Chris Hillman, nie mający praw do używania nazwy FBB, wielokrotnie wyrażał publicznie swoje negatywne opinie na temat kolei losów FBB po 1971 r. i związków grupy z The Byrds. Miał wiele pretensji do S. P. Kleinowa, G. Clarka i M. Clarke'a za nadużywanie zaufania fanów FBB i The Byrds przez dostarczanie im niezbyt dobrej jakości substytutów obu grup. Szczególnie wyraźnie Hillman wyraził swą gorycz podczas tzw. "The Byrds Anniversary Tour" z lat 1985 i 1986, kiedy to zespół G. Clarka - a później M. Clarke'a jonalnych muzyków, pochodzących często z różnych konfiguracji FBB, zmieniających się nierzadko z koncertu na koncert. W czasie występów prezentowano przypadkowe składanki dawnego repertuaru The Byrds, kompozycji G. Clarka i "hillmanowskiego" okresu FBB. W 1987 r. Kleinow, Harris i Goodall z okazjonalnymi basistami ponownie ruszyli na krótką trasę jako FBB. Beland i Guilbeau tymczasem wznawiali działalność jako BB, dokonując w latach 1986-1987 nagrań zebranych później na niezłym, podwójnym albumie "Back To The Sweetheart Of The Rodeo". Europa nie dała jednak "burritowcom" zapomnieć o sobie. Na potrzeby kolejnego kontraktu Kleinow, Guilbeau i Beland wraz z towarzyszącymi muzykami ekshumowali FBB po raz kolejny. W 1991 r. na dłużej związali się z grupą: George Grantham (eks-Poco) i nieco później Brian Cadd (eks-The Group), australijski weteran country i rocka, współpracownik Burrito Brothers w czasie koncertów na Antypodach.
W 1994 r. ukazał się nowy, studyjny album FBB "Eye Of The Hurricane". G. Granthama zastąpił Ch. Ethridge, a nowym perkusistą został Ronnie Tutt, luźno współpracujący z FBB w latach 1968-1969, a później z Gramem Parsonsem. Dość starannie opracowany i nagrany album nie zaskakiwał niczym odkrywczym, prezentując solidne rzemiosło country-rockowe. Być może, gdyby ukazał się kilka lat wcześniej, zostałby zauważony przez szersze grono, a nie tylko przez zagorzałych fanów. Stąd też recepcja płyty była lepsza w Europie i Australii. Beland i Cadd tymczasem wyjechali do Japonii, by zająć się produkcją albumu jednego z miejscowych wykonawców country. W ostatnich miesiącach wydano płytę Burrito Brothers z 1984 r,"Double Barrel" oraz przekrojowy album FBB "Out of The Blue".
Mimo, iż szyld FBB pojawił się po roku 1971 rekordową ilość razy, to nie muzycy tworzący grupę skapitalizowali w swej ojczyźnie tradycje z lat 1968-1971. Depozytariuszem tej tradycji w opinii wielu krytyków i części fanów stał się niestniejący już zespół Hillmana - Desert Rose Band. Można uznać go za owoc ziarna zasianego przez International Submarine Band Grama Parsonsa, kiełkującego jako album "Sweetheart Of The Rodeo" The Byrds, a później rozrastającego się mocnymi gałęziami Poco, The Eagles, Firefalls, czy zespołu George'a Frayne'a. Jak napisał jeden z krytyków "dobrze się stało, że zaistniał Desert Rose Band, gdyż Gram Parsons zapewne przewracałby się w grobie słuchając dziś tego, co nazywa się FBB po 1971 r., Hillman przywrócił mu spokój". Czy na prawdę tak jest - nie dowiemy się nigdy.. Desert Rose Band już nie istnieje, tymczasem FBB wydają się być "never ending story". Jednak kiedyś i ta historia ostatecznie się zakończy, spełniając marzenie Hillmana: "zostawcie to już w grobowym spokoju"'
Single
| Tytu³ | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [UK] |
Komentarz |
| White Line Fever [Live] / Big Bayou | Flying Burrito Bros | 12.1979 | - | 95.Country Chart | Regency 45 001 | [written by Merle Haggard][produced by Flying Burrito Brothers] |
| She's a friend of a friend | Burrito Bros | 12.1980 | - | 67.Country Chart | Curb/CBS 5402 | [written by John Beland,Gib Gilbeau][produced by Michael Lloyd] |
| Does she wish she was single again/Oh,lonesome me | Burrito Bros | 04.1981 | - | 20[5].Country Chart- | Curb/CBS 01011 | [written by Richard Leigh,Milton Blackford][produced by Michael Lloyd] |
| She belongs to everyone but me/Why must the ending always be so sad | Burrito Bros | 07.1981 | - | 16[7].Country Chart | Curb/CBS 02243 | [written by John Beland,Gib Gilbeau][produced by Michael Lloyd] |
| If something should come between us [Let it be love]/Damned if I'll be lonely tonight | Burrito Bros | 12.1981 | - | 27[5].Country Chart | Curb/CBS 02641 | - |
| Closer to you/Coast to coast | Burrito Bros | 04.1982 | - | 40[2].Country Chart | Curb/CBS 02835 | [written by John Beland,Gib Gilbeau][produced by Michael Lloyd] |
| I'm drinkin' Canada dry/How'd we ever get that way | Burrito Bros | 07.1982 | - | 39[1].Country Chart | Curb/CBS 03023 | [written by A. Roberts, J. Cymbal][produced by Michael Lloyd] |
| Blue and broken hearted me/Our roots are country | Burrito Bros | 11.1982 | - | 48.Country Chart | Curb/CBS 03314 | [written by B. Cannon, R. Squires][produced by John Thompson, Randy Scruggs] |
| Almost saturday night/Jukebox kind of night | Burrito Bros | 01.1984 | - | 49.Country Chart | Curb/CBS 52 329 | [written by J.C. Fogerty][produced by Brent Maher] |
| My kind of lady | Burrito Bros | 05.1984 | - | 53.Country Chart | Curb/CBS 52 379 | [written by Al Kasha, Joel Hirschhorn][produced by Michael Lloyd] |
Albumy
| Tytu³ | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
| The Gilded Palace of Sin | Flying Burrito Bros | 04.1969 | - | 164[7] | A&M; 4175 | [produced by The Burritos, Larry Marks & Henry Lewy] |
| Burrito Deluxe | Flying Burrito Bros | 04.1970 | - | - | A&M; 4258 | [produced by Jim Dickson & Henry Lewy] |
| The Flying Burrito Bros | Flying Burrito Bros | 04.1971 | - | 176[9] | A&M; 4295 | [produced by Jim Dickson & Bob Hughes] |
| Last of the Red Hot Burritos | Flying Burrito Bros | 05.1972 | - | 171[7] | A&M; 4343 | [produced by Jim Dickson] |
| Close Up the Honky Tonks | Flying Burrito Bros | 07.1974 | - | 158[5] | A&M; 3631 | - |
| Live in Amsterdam (Six Days on the Road) | Flying Burrito Bros | 01.1972 | - | - | Bumble GEXD 301 [UK] | - |
| Flying Again | Flying Burrito Bros | 10.1975 | - | 138[3] | Columbia 33 817 | [produced by Norbert Putnam and Glen Spreen] |
| Airborne | Flying Burrito Bros | 07.1976 | - | - | Columbia 34 222 | [produced by John Fischenbach & The Flying Burrito Brothers] |
| Sleepless Nights | Gram Parsons/Flying Burrito Bros | 05.1976 | - | 185[4]] | A&M; 4578 | - |
| Live From Tokyo | Flying Burrito Bros | 06.1979 | - | - | Regency REG 9001 | [produced by The Flying Burrito Brothers] |
| Hearts on the Line | Burrito Bros | 01.1981 | - | - | Curb JZ 37004 | [produced by Michael Lloyd] |
| Sunset Sundown | Burrito Bros | 01.1982 | - | - | Curb JZ 37705 | [produced by Michael Lloyd] |
| Cabin Fever | Burrito Bros | .1985 | - | - | Relix RRLP 2008 | [produced by Skip Battin] |
| Live From Europe | Flying Burrito Bros | .1986 | - | - | Relix RRLP 2022 | - |
| From Another Time | Flying Burrito Bros | .1989 | - | - | Shiloh 4094 | - |
| Eye of a Hurricane | Flying Burrito Bros | .1994 | - | - | One Way OW 30 330 | [produced by John Beland and Brian Cadd] |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz