Fugazi

 FUGAZI, grupa amerykańska. Powstała w 1987r w Waszyngtonie z inicjatywy Iana MacKaye'a (16.04.1962r, Waszyngton) - voc, g, b, jednej z kluczowych postaci amerykańskiego hardcore'u, wcześniej lidera zespołu Minor Threat, znanego też m.in. z Embrace. Jako nazwy użyła określenia z frontu wojny wietnamskiej, oznaczającego beznadziejną sytuację, dosłownie: „a fucked up situation". Składu dopełnili: Guy Picciotto (17.09.1965r, Waszyngton) - voc, g, Joe Lally (3.12.1963r, Rockville, Maryland) - b, Brendan Canty (9.03.1966r, Teaneck, New Jersey) - dr, byli muzycy m.in. Rites Of Spring i Lunchbox. Od 1998 na scenie, a od 2001 także w studiu formację wspomagał Jerry Busher (24.10.1968r) - dr, g, b, tp, który wcześniej współpracował z nią jako pracownik techniczny, a jako bębniarz udzielał się m.in. w Fidelity Jones.

 

Zadebiutowała 3 września 1987r w kościelnej świetlicy przv Wilson Center w Waszyngtonie. W kwietniu 1988 ruszyła w trasę po kraju, w następnych miesiącach grała też w Europie, a w późniejszych latach nawet w Australii i Nowej Zelandii, Japonii czy Ameryce Południowej. Pierwsze płyty, minialbumy „Fugazi" z grudnia 1988r i „Margin Walker" z lipca 1989r, nagrała przy pomocy Henry'ego Rollinsa jako producenta i wydała - jak wszystkie następne - w firmie Dischord, utworzonej przez MacKaye'a i Jeffa Nelsona, kolebę z Minor Threat, co umożliwiło jej zachowanie całkowitej niezależności artystycznej (przy całkiem sporych nakładach przekraczających zwykle sto tysięcy egzemplarzy). Muzyka, którą zaproponowała, wydawała się esencją hardcore u - miała całą jego dynamikę, furię i moc - ale zarazem przykuwała uwagę bogactwem melodii, umiejętnością przełamywania szablonów stylu elementami ska (Waiting Room), funk rocka w wydaniu Gang Of Four (Suggestion, And The Same, Lockdown) czy nawet psychodelii spod znaku wczesnego Pink Floyd (Glue Man, And The Same).oraz poezją tekstów.
 

W marcu 1990 trafił na rynek pierwszy właściwy album formacji, „Repeater". Był niemal programowym dziełem hardcore'owym, powalającym niesamowitą mocą muzyki i nieprzejednanym tonem tekstów wymierzonych w chciwość kapitalistycznego świata, np. Repeater, Merchandise, Greed, Storyfoam, chociaż znalazła się tam też przejmująca pieśń Shut The Door na temat grozy uzależnienia od narkotyków (członkowie Fugazi opowiadają się za życiem bez gwałtu, bez brudu, bez wyuzdanego seksu i bez używek). W późniejszych edycjach program  „Repeater" wzbogacono trzema utworami z wydanej w tym samym czasie płytki „3 Songs", m.in. Song #/. Udaną próbą odświeżenia własnej muzyki okazał się album „Steady Diet Of Nothing" z sierpnia 1991, z muzyką pozbawioną dawnej natarczywości, jakby prostszą, ale za to bardziej urozmaiconą pod względem rytmicznym i ożywioną m.in. elementami dubu, równie wszakże nieprzejednaną w warstwie literackiej, np. Exit Only, Reclamation, Runaway Return, KYEO.
 

Płyta „In On The Kill Taker" z czerwca 1993r była pewnym zaskoczeniem - po dziele cokolwiek uładzonym formacja zaproponowała porcję muzyki surowej, jazgotliwej, porażającej wyrazową brutalnością (np. 23 Beats Off, Walken's Syndrome, Facet Squared, Public Witness Program), chociaż nie pozbawionej łagodniejszych momentów (kompozycja instrumentalna Sweet And Low w stylu wczesnego R.E.M.). Teksty zwracały uwagę zupełnie nowymi wątkami, jak bankructwo moralne środowiska filmowego (Cassavates) czy prześladowania homoseksualistów (23 Beats Off, wymierzony w ustawę zabraniającą gejom służby w wojsku). Odwrotem na pozycje grania nie poddającego się tak łatwym klasyfikacjom był natomiast album „Red Medicine" z maja 1995r, urozmaicony m.in. melodiami przesyconymi wschodnim duchem, dźwiękami fortepianu czy klarnetu, dubowymi akcentami, wsamplowanymi niecodziennymi dźwiękami (np. Birthday Pony, Blade Runner In Kingston, Long Distance Runner, Combination Lock), a także osobliwym poczuciem humoru (np. w Target Picciotto śpiewał przy akompaniamencie beachboysowej gitary, że nienawidzi gitarowych dźwięków, a w Version formacja rzeczywiście zrezygnowała z gitarowych brzmień). Co nie znaczy, że w programie zabrakło hardcore'owego czadu w dawnym stylu (np. Back To Base, Downed City).
Świadectwem zagubienia była płyta „End Hits" z kwietnia 1998r, choć i na niej nie zabrakło świetnych utworów, jak  Five Corporation, atak na przemysł muzyczny, Break czy Place Position. Album „Instrument" z kwietnia 1999r zawierał nagrania archiwalne - wersje demo, odrzuty z poszczególnych sesji, fragmenty koncertów itp. - wykorzystane w identycznie zatytułowanym filmie o Fugazi, zrealizowanym przez Jema Cohena.
 

Najwybitniejszym i najbardziej dojrzałym dokonaniem grupy, jej niekwestionowanym arcydziełem, okazała się płyta „The Argument" z października 2001r. Przynosiła muzykę dość wyrafinowaną, urozmaiconą, chwilami urzekająco melodyjną, kiedy indziej dysonansową, kanciastą, brudną, ożywioną dźwiękami fortepianu czy wiolonczeli, daleką od hardcore'owych pierwocin, ale jak w początkach kariery pełną szczerej pasji i niesamowitej mocy, przy tym zaś całkowicie własną, oryginalną, nie przywołującą już żadnych skojarzeń, np. Full Disclosure, Epic Problem, Ex-Spectator, Nightshop. Równocześnie ukazał się singel Furniture/Number 5/Hello Morning. Niestety, w okresie późniejszym formacja ograniczyła działalność do sporadycznych występów. W 2004 wydała serię dwudziestu płyt pod wspólnym tytułem „Fugazi Live Series", tworzących fascynującą kronikę jej działalności koncertowej na całym świecie w latach 1987-1999.

MacKaye, nie rezygnując z kierowania Fugazi, założył z Alem Jourgensenem z Ministry zespół Pailhead, znany m.in. z albumu „Trait" (Wax Trax, 1989). Od 2001 występował w duecie z Amy Fariną - voc, dr pod szyldem The Evens; w tym wcieleniu zaprezentował się światu płytą „The Evens" (Dischord, 2005). Współpracował też m.in. z Sonic Youth. Jako producent, a niekiedy realizator nagrań wspomagał m.in. The Rollins Band, Scream, Bikini Kill, Dag Nasty, Lung- fish, Seven Seconds, Black Eyes, Blęetip, Fire Party, Government Issue, Ignition, The Nation Of Ulysses, Verbal Assault i Johna Frusciantego z Red Hot Chili Peppers. Działalność jego firmy Dischord podsumowana została boksem „20 Years Of Dischord" (Dischord, 2002), zawierającym m.in. rzadkie nagrania Fugazi, jak The Word i koncertowe Burning. 

Picciotto dał się poznać jako producent lub realizator nagrań m.in. Blonde Redhead, Deep Lust, The Cranium i - wraz z Cantym - Make Up. Jest też twórcą awangardowych filmów w rodzaju Silly Game i Please Cry. Lally pojawił się w szeregach zespołów Decahedron, znanego z płyty „Disconnection Imminent" (Lovitt, 2004), i Ataxia Johna Frusciantego, znanego z płyty „Automatic Writing" (Record Collection, 2004). Canty miał udział w powstaniu grup Girls Against Boys i All-Scars. Gościnnie wspomagał w studiu - nie tylko jako bębniarz, ale też gitarzysta, organista czy flecista - m.in. Loisa Maffeo, a po kilku latach owocnej współpracy nagrał z nim w duecie płytę „The Union Themes" (Kill Rock Stars, 2000). Jako wokalista zadebiutował w nagraniu Semi-Detached, zrealizowanym z Busherem i wydanym na składance „Membranaphonics" (Monitor, 2001). Busher współpracował m.in. z The Spinaes, Mascott, All-Scars i Johnem Frusciante'em.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Furniture EP.	Fugazi	10.2001	61[1]	-	Dischord DIS 129	[produced by Ian MacKaye, Don Zientara, Fugazi]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Steady Diet of Nothing	Fugazi	09.1991	63[1]	-	Dischord 60	[produced by Fugazi]
In on the Kill Taker	Fugazi	06.1993	24[2]	153[4]	Dischord 70	[produced by Fugazi,Ted Niceley]
Red Medicine	Fugazi	05.1995	18[3]	126[5]	Dischord 90	[produced by Fugazi]
End Hits	Fugazi	04.1998	47[1]	138[2]	Dischord 110	[produced by Fugazi]
The Argument	Fugazi	10.2001	63[1]	151[1]	Dischord 130	[produced by Fugazi, Don Zientara]