Jeden po drugim dołączali do The Hawks, grupy akompaniującej Ronniemu Hawkinsowi, pieśniarzowi rockabilly, w której grał już Levon Helm (właśc. Mark Levon Helm, ur. 26.05.1942 r. w Marvell w stanie Arkansas, USA; perkusja, śpiew). Nie mogąc przebić się w USA, Hawkins pod koniec lat 50. przeniósł się do Toronto, gdzie zajął się nagrywaniem nowych wersji prostych, plebejskich piosenek. "Bo Diddley" z 1963 r. było dużym hitem w Kanadzie, ale podczas sesji nagraniowych do kolejnej płyty Mojo Man muzycy jego zespołu usamodzielnili się, a w utworach "She's 19" i "Farther Up The Road" rolę wokalisty przejął Helm.
Jeszcze w tym samym roku kwintet rozstał się z Hawkinsem i ruszył na podbój amerykańskiej prowincji grając w barach dla "alfonsów, prostytutek, pijaczków i wyrzutków", jak później wspominał Hudson. Nazwali się Levon Helm Sextet, a później kolejno Levon And The Hawks, The Crakers i The Canadian Squires. Grali głośno i zuchwale, czerpiąc z rhythm'n' bluesa, soul i gospel, a wiejskie życie, jakie poznawali w trasie odbijało się w tematach i klimacie ich muzyki. Jako Canadian Squires nagrali swojego pierwszego singla "Leave Me Alone", po czym osiedli w Nowym Jorku, gdzie już jako Levon And The Hawks zarejestrowali "Go Go Liza Jane" i "The Stones I Throw".
Kwintet zyskał aprobatę sławnej w Nowym Jorku wytwórni Red Bird. Robertson, Helm i Hudson akompaniowali bluesowemu wokaliście Johnowi Hammondowi Juniorowi na jego debiutanckim singlu, "I Wish You Would" (z 1964 r.), a rytmiczną kompozycję Helma "You Cheated, You Lied" nagrało żeńskie trio Shangri-Las. Robertson, Helm i Hudson towarzyszyli też Hammondowi na jego następnej, niezwykle dynamicznej płycie So Many Roads (1965). To właśnie on przedstawił ich Bobowi Dylanowi.
Robertson i Helm zagrali w czasie koncertu Dylana w Forest Hills i choć perkusista zrezygnował początkowo z dalszej współpracy z kolegami to pozostali stali się oparciem dla pełnej pasji muzyki Dylana. Towarzyszyli mu w czasie światowego tournee w 1966 roku, podążyli też za nim do West Sangerties, gdzie powtórnie z Helmem, nagrali sławny album Basement Tapes, którego liryczne i sielankowe brzmienie zapowiadało przyszły styl kwintetu. W tym okresie zmienili też nazwę na The Band.
Podczs gdy rynek zalewały płyty z muzyką psychodeliczną i acid-rockiem, ich debiutancki longplay Music From Big Pink nawiązywał do tradycji muzyki amerykańskiej. Wobec przetechnizowanej sztuczności, naturalna, miękka, łkająca harmonia zawartych na nim kompozycji przypominała oczyszczającą żarliwość duszy, a ich rytm pulsował echem karnawału, muzyki country i rhythm'n'bluesa. Zwodnicza prostota grupy była jej siłą, a historyczne i biblijne metafory tekstów uzupełniały rytmiczne i chwytliwe melodie. Na płycie znalazły się trzy piosenki Dylana, ale najsilniej w pamięci zapadło nagranie "The Weight", które mimo słabego tekstu doczekało się wielu interpretacji, m.in. Jackie DeShannon i zespołu Spooky Tooth.
Płyta The Band potwierdziła wielkie możliwości zespołu. Autorem większości piosenek był tym razem Robertson, ale ogólny profil grupy pozostał ten sam. Przywołując obrazy przeszłości i teraźniejszości Ameryki grupa wyrażała sielankowe pragnienia swego niespokojnego pokolenia.
Album The Band zawierał tak ważne kompozycje jak "Across The Great Divide", "The Unfaithful Servant" i "The Night They Drove Old Dixie Down", a także przebojową "Rag Mama Rag", która weszła do brytyjskiej Top 20. Później grupa powróciła na trasy koncertowe, których grozę opisała na płycie Stage Fright. Otwarcie podejmując sprawy dnia współczesnego zespół zatracił swoją wrażliwość historyczną, choć w "The Rumour" stworzył jeden z najbardziej przejmujących portretów swoich czasów. Niegdyś nieskazitelny styl grupy coraz bardziej się formalizował. Stało się to jeszcze bardziej widoczne na albumie Cahoots. W tym bardziej melodramatycznym niż emocjonalnym zbiorze niewiele było momentów porywających. Prawdziwą perłą, wyróżniającą się szczerością wypowiedzi, była kompozycja "4% Pantomime".
W 1972 r. na rynku ukazał się kolejny, tym razem koncertowy album formacji, Rock of Ages, nagrany z udziałem sekcji instrumentów dętych w aranżacji Allana Toussainta. W 1973 r. światło dzienne ujrzała płyta Moondog Matinee, wspaniały wybór najlepszych starych nagrań zespołu. Na tym ostatnim long-playu w głównej roli wystąpil Richard Manuel, którego emocjonalny, poruszający głos przydał nowego wymiaru takim piosenkom jak "Share Your Love", "The Great Pretender" i "A Change Is Gonna Come".
W 1974 roku The Band wspomogli Boba Dylana w nagraniu głośnej płyty Planet Waves i wyruszyli w długą trasę, udokumentowaną albumem Before The Flood. Tournee stanowiło inspirację do nowej aktywności, której owocem był najlepszy od czasu debiutu longplay Northern Lights Southern Cross. Znalazła się na nim m.in. piosenka "Arcadian Driftwood", jedna z najbardziej fantazyjnych kompozycji Robertsona. Tym bardziej dziwiło postanowienie muzyków o rozwiązaniu grupy.
Ostatnim aktem ich współpracy był galowy występ w sali balowej Winterland w San Francisco 25 listopada 1976 roku. W koncercie nazwanym The Last Waltz wzięło udział gościnnie wielu wykonawców, w tym Dylan, Eric Clapton, Muddy Waters, Van Morrison, Neil Young, Joni Mitchell i Paul Butterfield. Na kanwie tego wydarzenia powstał film Martina Scorsese pod tym samym tytułem oraz okolicznościowy trzypłytowy album. Grupa wypełniła też swoje zobowiązania kontraktowe nagraniem longplaya Island, płyty nieco bezbarwnej, na której godny uwagi był tylko utwór "Knockin' Lost John".
Levon Helm szukał później szczęścia w dwóch kierunkach - jako muzyk i aktor, Rick Danko nagrał ciekawy, choć nierówny album solowy, a Hudson poświęcił swój talent występom sesyjnym. Robbie Robertson napisał muzykę do kilku kolejnych filmów Scorsese'ego, ale trzymał się raczej w cieniu i odmówił udziału w dwóch nieudanych wspomnieniowych trasach reaktywowanego The Band w 1984 i 1985 r. (zastępował go Jim Wieder). Trzecie tournee zakończyło się tragicznie. 6 marca 1986 r. w swoim pokoju motelowym powiesił się Richard Manuel. Śmierć ta zainspirowała Robertsona do napisania utworu "Fallen Angel", wydanego na znakomitej płycie Robbie Robertson, którą gitarzysta efektownie wrócił na rynek. W nagraniu niektórych fragmentów tej płyty udział wzięli też Hudson i Danko, ale Robertson odmówił dołączenia do swych kolegów, gdy ci zeszli się ponownie w 1991 roku.
Single | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] | Komentarz |
| The weight/I shall be released | Band | 09.1968 | 21[9] | 63[7] | Capitol 2269 | [written by Robbie Robertson][produced by John Simon] |
| Up on cripple creek/The night they drove old dixie down | Band | 10.1969 | - | 25[14] | Capitol 2635 | [written by Robbie Robertson][produced by John Simon] |
| Rag mama rag/The unfaithful servant | Band | 02.1970 | 16[9] | 57[8] | Capitol 2705 | [written by Robbie Robertson][produced by John Palladine] |
| Time to kill/The shape i' m in | Band | 10.1970 | - | A:77[4];B:121[1] | Capitol 2870 | [written by Robbie Robertson][produced by The Band] |
| Life is a carnival/The moon struck one | Band | 10.1971 | - | 72[6] | Capitol 3199 | [written by Rick Danko/Levon Helm/Robbie Robertson][produced by The Band] |
| Don' t do it [live]/Rag mama rag [live] | Band | 11.1972 | - | 34[11][09.72] | Capitol 3433 | [written by Lamont Dozier/Brian Holland/Eddie Holland][produced by The Band] |
| (I Don't Want To) Hang Up My Rock And Roll Shoes/Caledonia Mission | Band | 12.1972 | - | 113[3] | Capitol 3500 | [written by C. Willis][produced by The Band] |
| Ain' t got no home/Get up jake | Band | 11.1973 | - | 73[7] | Capitol 3758 | [written by Clarence Henry][produced by The Band] |
| Ophelia /Hobo jungle | Band | 02.1976 | - | 62[4] | Capitol 4230 | [written by Robbie Robertson][produced by The Band/Robbie Robertson] |
Albumy | ||||||||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] | Komentarz | ||||||
| The Band | Band | 10.1969 | 25[15] | 9[49] | Capitol 132 | [platinium-US][produced by John Simon] | ||||||
| Stage fright | Band | 09.1970 | 15[6] | 5[22] | Capitol 425 | [gold-US][produced by John Simon] | ||||||
| Cahoots | Band | 10.1971 | 41[1] | 21[14] | Capitol 651 | [produced by The Band] | ||||||
| Rock of ages | Band | 09.1972 | - | 6[28] | Capitol 11 045 | [gold-US][produced by The Band] | ||||||
| Moondog matinee | Band | 11.1973 | - | 28[20] | Capitol 11 214 | [produced by The Band] | ||||||
| Before the flood | Bob Dylan/The Band | 07.1974 | 8[7] | 3[19] | Asylum 201 | [platinium-US][produced by Phil Ramone/Rob Fraboni] | ||||||
| The basement tapes | Bob Dylan and The Band | 07.1975 | 8[10] | 7[14] | Columbia 33 682 | [gold-US][produced by Bob Dylan/Robbie Robertson/The Band] | ||||||
| Northern lights-Southern cross | Band | 12.1975 | - | 26[19] | Capitol 11 440 | [produced by The Band] | ||||||
| The best of The Band | Band | 09.1976 | - | 51[14] | Capitol 11 553 | [gold-US][produced by The Band] | ||||||
| Islands | Band | 03.1977 | - | 64[10] | Capitol 11 602 | [produced by The Band] | ||||||
| The last waltz | Band | 04.1978 | 39[4] | 16[21] | Warner 3146 | [produced by Robbie Robertson] | ||||||
| Jericho | Band | 11.1993 | - | 166[1] | Pyramid 71 564 | |||||||
| Greatest Hits | Band | 05.2009 | - | 83[3] | Capitol | [produced by John Simon/The Band/Cheryl Pawelski] | ||||||
| Rick Danko | Rick Danko | 12.1977 | - | 119[8] | Arista 4141 | |||||||
| Levon Helm & The RCO All-Stars | Levon Helm & The RCO All-Stars | 11.1977 | - | 142[10] | ABC 1017 | |||||||
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz