Badger

Grupa brytyjska. Powstała we wrześniu 1972 w Londynie. Na jej czele stanął Tony Kaye (11.01.1946, Leicester, Leicestershire) - k, znany z zespołów Yes i Flash. W pierwszym składzie znaleźli się też: Brian Parrish - voc, g, wywodzący się z Medicine Head, David Foster - b, voc, mający za sobą współpracę z Jonem Andersenem w The Warriors, oraz Roy Dyke (13.02.1945, Liverpool) - dr, legitymujący się doświadczeniami z The Remo Four, Ashton, Gardner And Dyke i Medicine Head. W październiku 1973 odeszli Parrish i Foster, a dołączyli Jackie Lomax (10.05.1944, Wallasey, Merseyside) - voc, g, znany z The Undertakers, Lomax Alliance i Heavy Jelly, a także kilku solowych płyt, Paul Pilnick - g, znany ze Stealers Wheel, oraz Kim Gardner (27.01.1946, Dulwich, Londyn) - b, voc, znany z The Birds, The Creation, Santa Barbara Machine Head i Ashton, Gardner And Dyke. Formacja działała do kwietnia 1974.

Już w pierwszych tygodniach ruszyła w trasę po kraju u boku zespołu Yes. I podczas koncertów w londyńskim teatrze Rainbow, 15 i 16 grudnia 1972, nagrała debiutancki album - "One Live Badger", wydany w marcu następnego roku. Współproducentem był - wraz z Geoffreyem Haslamem i muzykami Badger - Jon Anderson, wokalista Yes, a okładkę zaprojektował Roger Dean, nadworny grafik tego zespołu.

Na program złożyły się jednak kompozycje nie mające wiele wspólnego ze stylem Yes (z wyjątkiem Fountain oraz orkiestrowych partii syntezatorów w końwencji Ricka Wakemana w kilku innych, np. w On The Way Home}. Znalazły się na "One Live Badger" i konwencjonalne piosenki (The Preacher, Wind Of Change, On The Way Home), i zwykły riffowy rock (River), i utwory swobodniejsze formalnie, bliższe artrockowych, przede wszystkim zaś jazzrockowych wzorów spod znaku Chicago, Colosseum czy Traffic (Wheel Of Fortune, Fountain). Większość kompozycji muzycy, zwłaszcza Kaye i Parrish, wzbogacili popisowymi partiami instrumentalnymi. Płyta, promowana m.in. na wspólnych koncertach z Black Sabbath, nie zyskała popularności. A niepowodzenia były powodem rozłamu w formacji.

Drugi album, "White Lady", grupa nagrała w Nowym Orleanie ze słynnym tamtejszym producentem i pianistą Allenem Toussaintem, z Lomaxem jako głównym kompozytorem i wykonawcą, z wieloma dodatkowymi muzykami, jak Jeff Beck - g, Bryn Haworth - g, Lester Caliste - tp, John Lango - tb, Alvin Thomas - s oraz piątka wokalistów. Wydane w maju 1974 dzieło było świadectwem zwrotu ku muzyce z pogranicza rocka, jazzu, gospel, soulu i nowoorleańskiego rhythm'n'bluesa (np. A Dream Of You, Listen To Me, Just The Way It Goes, Lord Who Cave Me Life, One More Dream To Hold), ono nie miało powodzenia, podobnie jak towarzyszący mu singel White Lady/Don't Pull The Trigger.

Gdy się ukazało, grupa zresztą już nie istniała. Bezpośrednim powodem jej rozwiązania był nieudany koncert w Fairfield Hall w Croydon u boku Electric Light Orchestra (muzycy tego zespołu nie zgodzili się udostępnić Kaye'owi i jego kompanom swojego sprzętu nagłaśniającego, co odbiło się na atmosferze i jakości ich występu).

Kaye współpracował później m.in. z Detective, Badfinger i znowu z Yes. Dyke grał m.in. w zespołach Pata Traversa i Chrisa Barbera, a także własnym Bauer, Garn And Dyke. Gardner wspomagał m.in. Mike'a Hugga i Dwighta Twilleya. Lomax kontynuował karierę jako solista. Pilnick przypomniał się jako muzyk Deaf School.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
One Live Badger	Badger	08.1973	-	167[8]	Atco 7022	[produced by Badger, Geoffrey Haslam, Jon Anderson]