Pete Bardens

Peter BARDENS (19.06.1945, Westminster, Londyn) - k, voc; kompozytor, autor tekstów, producent nagrań. Od 1962 występował z zespołem Hamilton King's Blues Messengers i z własnym trio w klubach Londynu, m.in. w słynnym Marquee. W lipcu 1963 stanął na czele grupy The Cheynes, wzorowanej na The Rolling Stones. Z nią dokonał pierwszych singlowych nagrań, ale nie odniósł sukcesu.

Wiosną 1965 trafił na kilka miesięcy do słynnego zespołu rhythm'n'bluesowego Them, a później do wywodzącego się z niego Belfast Gypsies. W końcu roku znowu utworzył własną formację, Peter B's Looners, znaną też jako The Peter Bees (pozyskał do niej utalentowanego gitarzystę Petera Greena). W maju 1966 przekształciła się ona w grupę Shotgun Express (w składzie znalazł się m.in. Rod Stewart).

Po jej rozwiązaniu w lutym 1967 grał kolejno w Love Affair i Lucas And The Mike Cotton Sound. W maju 1968 podjął kolejną próbę utworzenia własnego zespołu - Village, ale i tym razem nie zyskał szerszej popularności (chociaż m.in. otwierał z nim koncert amerykańskiej formacji Chicago w londyńskim Royal Albert Hall). Kierował nim do lutego 1970.

Wiosną 1970 podpisał kontrakt z firmą Transatlantic i zaczął nagrywać dla niej jako solista (a także uczestniczył w sesjach związanych z nią muzyków, np. Stefana Grossmana). W londyńskim studiu Sound Techniques zrealizował swój pierwszy album autorski - "The Answer". Do współpracy pozyskał takich muzyków, jak Steve Ellis - voc, znany z The Love Affair, Andy Gee - g, Bruce Thomas - b, Reg Isadore - dr i Rocky Dzidzornu -perc. Płyta trafiła na rynek we wrześniu tego roku. Zafascynowany dokonaniami Carlosa Santany, stworzył podobny repertuar, z elementami bluesa oraz muzyki południowoamerykańskiej i afrykańskiej, pełen jamowego luzu (m.in. improwizacje gitary i organów Hammonda), np. Don't Goof With A Spook, I Can't Remember,I Don't Want To Co Home, Homage To The Cod Of Light.

Niebawem wrócił do studia Sound Techniques. Tym razem oprócz Gee i Isadore'a oraz grupy wokalnej towarzyszyli mu Vic Linton - g i John Owen - b. Wynikiem była płyta "Peter Bardens", wydana w lipcu 1971. Okazała się dziełem bardziej urozmaiconym niż album poprzedni. Otwierała ją melodia North End Road w wodewilowym stylu. Później pojawiały się m.in. Write My Name In The Dust - ballada o soulowym zabarwieniu, Down So Long i Feeling High - rockowe utwory utrzymane w klimacie twórczości Jimiego Hendrixa i Cream, Tear Down The Wall -inna zdecydowanie rockowa kompozycja, tym razem bliska stylu Led Zeppelin, ale urozmaicona solem organów w konwencji Keitha Emersona, wreszcie zaś Blueser - bluesowy jamowy finał. Aby promować płytę, utworzył zespół The On i ruszył z nim w trasę. Zniechęcony brakiem powodzenia, rozwiązał go jednak i zdecydował się przenieść się do Stanów Zjednoczonych, by spróbować szczęścia na tamtejszym rynku.

Zmienił decyzję, gdy w październiku 1971 poznał trzech muzyków, którzy wcześniej akompaniowali piosenkarzowi Philipowi Goodhandowi-Taitowi. Z nimi założył zespół Camel, z którym zwrócił się w stronę art rocka i odniósł wreszcie sukces. Jednakże w sierpniu 1978 odszedł i najpierw dołączył na krótko do grupy Vana Morrisona, a niebawem się usamodzielnił. Zrealizował kilka płyt jako solista, z towarzyszeniem takich muzyków, jak Neale Heywood -g, Gus Isadore -g, voc, David Foster - b, Peter Van Hooke - c/r, Mick Fleetwood - dr i Mel Collins - s, fl, ale jego muzyka, bliższa popu niż kiedykolwiek w przeszłości, nie zyskała szerszego uznania.

Nagrywał też z własnymi zespołami Moles (singel There You Go/There You Go Again, Arista, 1980) i Mirage (m.in. płyta "Live" z 1995). W 1984 wziął udział w powstaniu albumu "Keats" (EMI, 1984) studyjnej formacji Keats, utworzonej przez muzyków współpracujących z Alanem Parsonsem. Gościnnie uczestniczył w nagraniach m.in. kompana sprzed lat - Petera Greena, oraz zespołu Yellow Dog i hiszpańskiej formacji Coz. Jako producent nagrań współpracował m.in. z Sandie Shaw i zespołem Marsupilami.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Seen One Earth	Pete Bardens	10.1987	-	148[5]	Cinema 12 555	[produced by Peter Bardens]