Byrds

Zespół utworzony w 1964 r. i działający pierwotnie jako trio The Jet Set, w składzie: Jim (Roger) Me Guinn (właśc. James Joseph Me Guinn III ur. 13.07.1942 r. w Chicago w stanie Illinois, USA; śpiew, gitara prowadząca), Gene Clark (właśc. Harold Eugene Clark, ur. 17.11.1941 r. w Tipton w stanie Missouri, USA, zm. 24.05.1991 r. w Sherman Oaks koło Los Angeles w stanie Kalifornia, USA; śpiew, tamburyn, gitara rytmiczna) i David Crosby (właśc. David Van Cortland ur. 14.08.1941 roku w Los Angeles; śpiew, gitara rytmiczna). Eks-folkowcy, porwani przez beatlesowskie szaleństwo roku 1964 r., podpisali kontrakt na jeden singel z wytwórnią Elektra Records. W rezultacie powstała nagrana pod szyldem Beefeaters piosenka "Please Let Me Love You", nie przynosząc sukcesu komercyjnego.
Pod koniec 1964 r. zespół powiększył się o Chrisa Hillmana (ur. 4.12.1942 r. w Los Angeles), byłego muzyka bluegrassowego, który z konieczności przerzucił się na gitarę basową, oraz perkusistę Michaela Clarke'a (właśc. Michael Dick, ur. 3.06.1944 r. w Nowym Jorku; zm. 19.12.1993 r. na Treasure Island w stanie Floryda, USA). Pod nadzorem menedżera i producenta Jima Dicksona nagrywali w studiach Hollywood World Pacific, powoli i w bólach wypracowując swoją unikatową odmianę folk-rocka. W listopadzie 1964 r., już jako The Byrds, podpisali kontrakt z wytwórnią CBS i znaleźli się w rękach nowego producenta - Terry'ego Melchera (syna aktorki Doris Day). Ich debiutancki singel - "Mr Tambourine Man" - był utworem przepięknym, łączącym geniusz liryczny autora kompozycji Boba Dylana z harmonicznym i melodycznym artyzmem Beatlesów. W lecie 1965 roku nagranie to znalazło się na szczycie notowań, zarówno w USA jak i Wielkiej Brytanii, a The Byrds stali się idolami nastolatków. Dobrze pasowali wyglądem do tej roli - ze swoimi nieskazitelnie wypielęgnowanymi fryzurami z grzywką i ozdobami takimi jak zielona, zamszowa peleryna Crosby'ego czy prostokątne binokle McGuinna.
Aby zdyskontować ich brytyjski sukces, czym prędzej zorganizowano tournee w tym kraju, lecz wkrótce okazało się, ze pośpiech jest złym doradcą. Dodatkowo promowano ich jako "odpowiedź Ameryki na Beatlesów". Tak buńczuczne i przedwczesne określenie obróciło się przeciw nim i podczas tej wyczerpującej wizyty padli ofiarą nadmiernych oczekiwań fanów i surowości krytyków. Do tego jeszcze ich drugi singel "All I Really Want To Do" (kolejna kompozycja Dylana), pomimo dobrej pozycji na listach brytyjskich, w USA sprzedawał się słabo, gdyż dokładnie w tym samym czasie swoją' wersję tej piosenki nagrała także Cher. Menedżerowie grupy starali się zrekompensować ten zawód przez jednoczesną promocję strony B tego krążka - "Feel A Whole Lot Better". Ten urzekający utwór pełen cynicznego romantyzmu szybko stał się ulubionym numerem koncertowym.
Debiutancki album The Byrds, Mr Tambourine Man, był dziełem zaskakująco dojrzałym, na którym znalazły się cztery interpretacje utworów Dylana, uderzająca przeróbka "Bells Of Rhymney" Pete'a Seegera oraz kilka wyjątkowo udanych, sztandarowych piosenek Clarka, w tym "I Knew I'd Want You", "Here Without You" i "You Won't Have To Cry". Znalazła się tam też zaskakująca wersja szlagieru z czasów wojny "We'll Meet Again", kończąca album osobliwym, choć zabawnym akcentem.
Po powrocie do USA zespół spędził całe miesiące w studiu przed wydaniem trzeciego, nawiązującego do Biblii singla "Turn! Turn! Turn!", dzięki któremu dotarli na l. miejsce list w USA. Album a tym samym tytule znów pokazał, że płodny Gene Clark pnie się w górę; dowodziły tego takie utwory, jak czarujący "The World Turns All Around Her" czy "Set You Free This Time", w którego tekście chyba najdobitniej ujęli swoje folkowo-rockowe przesłanie. Obecność McGuinna wyczuwa się w dynamicznym "It Won't Be Wrong" i elegijnym "He Was A Friend Of Mine", którego tekst odnosił się lo zabójstwa Kennedy'ego. Album zamknął dziwaczny hołd złożony legendarnemu XIX-wiecznemu amerykańskiemu balladziście Stephenowi Fosterowi w formie sarkastycznego utworu "Oh! Susanah".
Na początku 1966 r. zespół rozstał się ze swoim producentem Terrym Melcherem i odszedł od stylizowanego repertuaru folk-rockowego w kierunku muzyki raga i jazzu. Świetne nagranie "Eight Miles High" inspirowane muzyką Johna Coltrane'a ze swym enigmatycznym tekstem skutecznie wzniosło ich na artystyczny poziom The Beatles i The Rolling Stones. Powodzenie na listach przebojów zostało jednak poważnie zmniejszone przez zakaz prezentacji grupy w radiu, na skutek pomówień, że jej ostatni singel zachęca do brania narkotyków. W rzeczywistości tekst tego nagrania powstał po ich wizycie w Anglii, a jego niezwykła fantazyjność wzięła się z uczucia szoku kulturowego. Niepowodzenie związane z powyższym zakazem pogłębiło się na skutek nagłego odejścia głównego autora piosenek, Gene'a Clarka, którego strach przed podróżami samolotem i niechęć do życia w trasie często były przyczyną różnych utrudnień. Jako kwartet The Byrds nagrali Fifth Dimension, udaną mieszankę ostrego, zabarwionego psychedelią popu ("I See You" i "What's Happening?!?!") i bogatych aranżacyjnie folkowo-rockowych numerów ("Wild Mountain Thyme" i "John Riley"). Ich sukcesy singlowe zaczęły jednak maleć i ani zagadkowo filozoficzne nagranie "5-D (Fifth Dimension)" ani chwytliwe "Mr Spaceman" nie zrobiły większego wrażenia. Zamiast promować swój najnowszy album na serii koncertów The Byrds odseparowali się, wywołując pogłoski o rychłym rozpadzie grupy.
Rok 1967 okazał się decydujący dla ich kariery. Rozpoczęło go wydanie przebojowego singla "So You Want To Be A Rock 'N' Roll Star", będącego cierpką obserwacją na temat kreacji gwiazd pop. Nagrania dopełniały wrzaski fanów z ich nieudanego brytyjskiego tournee oraz gościnny występ Hugh Masekeli na trąbce. Strona B - "Everybody's Been Burned" ukazała kompozytorską i wokalną wrażliwość Crosby'ego, nadzwyczajne solo gitarowe McGuinna oraz zdumiewające, inspirowane jazzem partie basowe Hillmana. Ich czwarty album Younger Than Yesterday okazał się najlepszy z wszystkich dotychczasowych, w umiejętny sposób oddając wszechstronne kompozytorskie umiejętności Crosby'ego, McGuinna i Hillmana. Zawierał różnorodny materiał, od zabarwionego stylem raga "Mind Gardens" do nawiązującego do country "Time Between", tajemniczo kosmicznego rocka "CTA 102" i ironiczno retrospektywnej przeróbki piosenki "My Back Pages" Dylana. Szczyt ich osiągnięć twórczych zbiegł się z ostrymi tarciami wewnątrz zespołu, doprowadzając do zwolnienia Davida Crosby'ego, który wkrótce wypłynął jako członek cieszącej się dużym powodzeniem grupy Crosby, Stills And Nash. The Byrds zaangażowali tymczasem dawnego kolegę Gene'a Clarka, który wytrzymał zaledwie trzy miesiące i znów uległ swojej aerofobii.
Wkrótce z zespołu zwolniono też perkusistę Michaela Clarke'a. McGuinn i Hillman sami opracowali więc zdumiewający swoim poziomem album The Notorious Byrd Brothers. W trakcie jego rejestracji The Byrds wykorzystali ze świetnym rezultatem możliwości studia nagraniowego. Dla osiągnięcia zamierzonego brzmienia stosowali fazowanie, technikę bliskiego mikrofonu i różne eksperymenty dźwiękowe. Producent Gary Usher, jeden z najśmielszych i najbardziej nowatorskich artystów rocka, pracujący nad tym jak i nad poprzednim albumem miał znaczny udział w ich sukcesie. Znów jednak piosenki, a nie sztuczki studyjne robiły największe wrażenie. Udane interpretacje utworów Gerry Goffina i Carole King - "Goin' Back" oraz "Wasn't Born To Follow" sąsiadowały z oryginalnymi utworami The Byrds: "Change Is Now", "Dolphin's Smile", "Tribal Gathering" oraz "Draft Morning".
Na początku 1968 r. kuzyn Hillmana - Kevin Kelley (ur. w 1945 r. w Kalifornii) przejął rolę perkusisty, a utalentowany Gram Parsons (właśc. Cecil Connor, ur. 5.11.1946 r. w Winter Havena na Florydzie; zm. 19.09.1973 r. w Joshua Tree w Kalifornii) wzmocnił grupę jako wokalista, kompozytor i gitarzysta. Pod kierownictwem Parsonsa grupa oddala się stylowi country, nagrywając przyjęty z aplauzem album Sweetheart Of The Rodeo. Była to świetnie zaplanowana w czasie reakcja na psychodeliczny przesyt roku 1967. Longplay ten poprzedził o rok wydanie Nashville Skyline Dylana i uważany jest ogólnie za zwiastuna ekspansji country rocka. Choć wkład Parsonsa w powstanie albumu był olbrzymi i znalazła się na nim jedna zjego najlepszych kompozycji - "Hickory Wind", partie wokalne w takich standardach country jak "You Don't Miss Your Water" i "You're Still On My Mind" zastąpiono z powodu zawiłości kontraktu śpiewem McGuinna. Dopiero w 1990 r. słuchacze mieli okazję poznać te utwory w oryginalnym brzmieniu, kiedy włączono je do wydanego w specjalnym pudełku zestawu retrospektywnego. Na Sweetheart Of The Rodeo Me Guinn powrócił do związków z Bobem Dylanem wykonując dwie piosenki z nie wydanego jeszcze wówczas albumu Basement Tapes - "You Ain't Going Nowhere" i "Nothing Was Delivered". Zachwyty krytyki nad The Byrds nie przełożyły się jednak na wyniki sprzedaży płyty. Do tego doszedł jeszcze konflikt, gdy Gram Parsons odmówił w ostatniej chwili wyjazdu na niefortunne tournee do Republiki Południowej Afryki w lecie 1968 r. Zastąpił go Carlos Bernal. Między 1965 a 1968 rokiem The Byrds nagrali jedne z największych i najbardziej pamiętnych dzieł w historii muzyki popularnej. Posiadali niezwykłą umiejętność wpasowania się w nowe trendy i różnorodne style, od folk i country do raga, jazzu, i space-rocka. Demonstrowali głęboką wyobraźnię muzyczną, zdumiewającego ducha przygody i chęć poszukiwania nowych dró o jakich wielu współczesnych im wykonawco mogło tylko pomarzyć. Ich utwory z tego okres nadal brzmią świeżo i współcześnie, stanowi; testament ich pionierskiej pracy. Sukces zespo jest tym większy, że w ciągu tych lat odeszło z nieg kilku kluczowych muzyków. Częste i nieraz gwa towne wewnętrzne spory między członkami n niszczyły grupy, a działały czasem jak twórcz katalizator wywołując ducha walki i współzawo nictwa. Wśród im współczesnych tylko Beatle mogli pochwalić się podobnie spójną twórczości! choć muzyczna wszechstronność i eklektyzm Th Byrds nie miały chyba sobie równych.
Pod koniec 1968 r. zespół przeżywał kryzys. Po kłótni z nowym menedżerem Larrym Spectorem z grupy odszedł Hillman. Zgorzkniały basista wkrótce nawiązał współpracę z Gramem Parsonsem, tworząc nową grupę - The Flying Burriti Brothers. McGuinn tymczasem przejął pełną kontrolę nad The Byrds i skomponował zupełnie nowy skład z Clarencem Whitem (ur. 6.06.1944 r. w Lewiston w stanie Maine; zm. 14.07.1973 r. w Palmdale w Kalifornii; śpiew, gitara), Johnem Yorkiem (ur. 3.08.1946 r. w White Plains w stanie Nowy Jork śpiew, bas) i Genem Parsonsem (ur. 9.04.1944 r. śpiew, perkusja). Nowy etap zaczął się obiecują co singlem "Bad Night At The Whiskey", z piosenką McGuinna i Grama Parsonsa "Drug Store Truck Driving Man" na stronie B. York zdąży wziąć udział w nagraniu dwóch albumów: Dr Byrd. & Mr Hyde oraz Ballad Of Easy Rider, po czym został zastąpiony przez pracującego dorywczo Skipa Battina. Skład ten utrzymał się w latach 1969-72 odnawiając reputację The Byrds przebojowym singlem "Chestnut Mare" i podwojonym, bestsellerowym albumem Untitled.
Dzięki regulamyn koncertom grupa zyskała mocne wsparcie u fanów, ale na początku lat 70. nie potrafiła utrzymać wysokiej klasy swych nagrań. Po trzech albumach zarejestrowanych we współpracy ze swym pierwszym producentem Melcherem ich związek znów uległ zerwaniu na skutek decyzji o zaangażowaniu orkiestry podczas sesji do longplaya Byrdmaniax. Dla zatarcia złego wrażenia The Byrds pośpiesznie przygotowali płytę Farther Along, która jednak podkreśliła rozbicie grupy. McGuinn w końcu postanowił rozwiązać formację, ale wcześniej zgodził się wziąć udział w reaktywowaniu pierwszego składu The Byrds i nagraniu dużej płyty dla wytwórni Asylum Records. Longplay Byrds, o którym mowa, ukazał się w 1973 r. zbierając mieszane recenzje. Po jego wydaniu członkowie grupy powrócili do swych różnych solowych przedsięwzięć, będących w części pochodną działalności zespołu. W tym samym roku doszło do tragedii- eks-Byrd Clarence White padł ofiarą pijanego kierowcy, a niecałe trzy miesiące potem Gram Parsons zmarł z przedawkowania narkotyków. Dziedzictwo The Byrds kontynuowało wiele zespołów, które bądź to pożyczały sobie ich wagabundowe brzmienie bądź też nawiązywały do ich folkowo-countrowych korzeni. Poszczególni członkowie grupy występowali później w wielu innych formacjach takich jak Dillard And Clark, różnych permutacjach zespołu The Flying Burrito Brothers, Manassas, Southern Hillman Furay i, przede wszystkim, Crosby, Stills, Nash And Young. Jak na ironię, eks-członkowie The Byrds (z wyjątkiem Cros-by'ego) nie zdołali wykorzystać swych potencjałów supergwiazd, nawet po ponownym zejściu się w zespole McGuinn, Dark And Hillman.
W latach 80. poszczególni muzycy nagrywali dla małych wytwórni lub odbywali trasy bez kontraktów nagraniowych. Crosby tymczasem ciążył w stronę narkotykowego piekła i po kilku zatrzymaniach i aresztowaniach trafił do więzienia. Powrócił odmieniony, korpulentny i pełen entuzjazmu. Na fali aktywności zabrał się z McGuinnem i Hillmanem do wskrzeszania The Byrds. Gorzki proces sądowy z Michaelem Clarke'em zakończył się jednak przyznaniem praw do nazwy grupy perkusiście. Crosby, McGuinn i Hillman odzyskali jednak to prawo w 1989 r. Trójka ta w sierpniu 1990 r. nagrała w Nashville cztery piosenki włączone póź niej do wspomnianego już zestawu 90 utworów wydanych w specjalnym 4-kompaktowym zestawie. Nazwa The Byrds ponownie pojawiła się na plakatach 16 stycznia 1991 r., kiedy to wystąpili w hotelu Waldorf-Astoria w Nowym Jorku na szóstej już dorocznej imprezie "Rock And Roll Of Fame".
W tym samym roku, 24 maja, w swoim domu w Sherman Oaks zmarł Gene Clark. Ponad dwa lata później, 19 grudnia, świat opuścił kolejny Byrd - Michel Clarke. Śmierć nastąpiła na Treasure Island u brzegów Florydy w następstwie niewydolności wątroby.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Mr Tambourine man/I knew i' d want you	Byrds	05.1965	1[2][14]	1[1][13]	Columbia 43 271	[written by Bob Dylan][ Producer : Terry Melcher]
All i really want to do/I' ll feel a whole lot better	Byrds	07.1965	4[10]	40[10] side B:103[3]	Columbia 43 332	[written by Bob Dylan][ Producer : Terry Melcher]
Turn! Turn! Turn! [To everything there is a season]/She don' t care about time	Byrds	10.1965	26[8]	1[3][14]	Columbia 43 424	[Writer : Pete Seeger][ Producer : Terry Melcher]
It won' t be wrong/Set you free this time	Byrds	02.1966	-	63[5] side B:79[4]	Columbia 43 501	[Written by: Harvey Gerst/Roger McGuinn][ Producer : Terry Melcher][side B:Written by: Gene Clark]
Eight miles high/Why	Byrds	04.1966	24[9]	14[9]	Columbia 43 578	[Writers : Gene Clark / Roger McGuinn / David Crosby][ Producer : Terry Melcher]
5 D [Fifth Dimension]/Captain soul	Byrds	07.1966	-	44[5]	Columbia 43 702	[Written by: Roger McGuinn][ Producer : Allen Stanton]
Mr Spaceman/What' s happening	Byrds	09.1966	-	36[7]	Columbia 43 766	[Written by: Roger McGuinn][ Producer : Terry Melcher]
So you want to be a rock' n' roll star/Everybody' s been bumed	Byrds	01.1967	-	29[7]	Columbia 43 987	[Written by: Chris Hillman/Roger McGuinn][ Producer : Terry Melcher,Gary Usher]
My back pages/Renaissance fair	Byrds	04.1967	-	30[7]	Columbia 44 054	[written by Bob Dylan][ Producer :Gary Usher]
Have you seen her face/Don' t make waves	Byrds	06.1967	-	74[4]	Columbia 44 157	[Written by: Chris Hillman][ Producer :Gary Usher]
Lady friend/Old John Robertson	Byrds	08.1967	-	82[2]	Columbia 44 230	[Written by: David Crosby][ Producer : Terry Melcher]
Goin' back/Change is now	Byrds	11.1967	-	89[3]	Columbia 44 362	[Written by: Gerry Goffin/Carole King][ Producer :Gary Usher]
You ain' t going nowhere/Artifical energy	Byrds	05.1968	45[3]	74[5]	Columbia 44 499	[written by Bob Dylan][ Producer :Gary Usher]
Lay Lady Lay/Old blue	Byrds	06.1969	-	132[2]	Columbia 44 868	[written by Bob Dylan][ Producer : Terry Melcher][#7 hit for Bob Dylan in 1969]
Ballad of easy rider/Oil in my lamp	Byrds	11.1969	-	65[6]	Columbia 44 990	[piosenka z filmu "Easy rider"][Written by: Roger McGuinn][ Producer : Terry Melcher]
Jesus is just alright/I' ts all over now,baby blue	Byrds	02.1970	-	97[1]	Columbia 45 071	[Written by: Arthur Reynolds][ Producer : Terry Melcher]
Chestnut mare/Just a season	Byrds	02.1971	19[8]	121[1]	Columbia 45 259	[Written by:Roger McGuinn,Jacques Levy][ Producer : Terry Melcher]
Glory,glory/Citizen kane	Byrds	10.1971	-	110[1]	Columbia 45 440	[Written by: Arthur Reynolds][ Producer : Terry Melcher]
Full circle/Long live the king	Byrds	05.1973	-	109[2]	Asylum 11 016	[Written by: Gene Clark][ Producer : David Crosby]
Four dimensions EP.	Byrds	12.1993	78[3]	-	CBS 656544 7 [UK]
EP' s
The times they are a' changin'	Byrds	02.1966	15[4]	-	CBS EP 6069
Eight miles height	Byrds	10.1966	8[1]	-	CBS EP 6077

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Mr Tambourine man	Byrds	06.1965	7[12]	6[38]	Columbia 2372/9172	[produced by Terry Melcher]
Turn! Turn! Turn!	Byrds	01.1966	11[5]	17[40]	Columbia 2454/9254	[produced by Terry Melcher]
Fifth Dimension	Byrds	08.1966	27[2]	24[28]	Columbia 2549/9349	[produced by Allen Stanton]
Younger than yesterday	Byrds	03.1967	37[4]	24[24]	Columbia 2642/9442	[produced by Gary Usher]
The Byrds' Greatest Hits	Byrds	09.1967	-	6[29]	Columbia 2716/9516	[platinium][produced by Terry Melcher, Allen Stanton, and Gary Usher]
The notorious Byrd Brothers	Byrds	02.1968	12[11]	47[19]	Columbia 2775/9575	[produced by Gary Usher]
Sweetheart of the rodeo	Byrds	08.1968	-	77[10]	Columbia 9670	[produced by Gary Usher]
Dr Byrds & Mr Hyde	Byrds	03.1969	15[1]	153[7]	Columbia 9755	[produced by Bob Johnston]
Preflyte	Byrds	09.1969	-	84[12]	Together 1001
Ballad of easy rider	Byrds	12.1969	41[1]	36[17]	Columbia 9942	[produced by Terry Melcher]
The Byrds [Untitled]	Byrds	10.1970	11[4]	40[21]	Columbia 30 127	[produced by Terry Melcher]
Byrdmaniax	Byrds	07.1971	-	46[10]	Columbia 30 640	[produced by Terry Melcher]
Farther along	Byrds	12.1971	-	152[7]	Columbia 31 050	[produced by Byrds]
The best of The Byrds [Greatest Hits,Volume II]	Byrds	12.1972	-	114[13]	Columbia 31 795	[produced by Byrds]
Byrds	Byrds	03.1973	31[1]	20[17]	Asylum 5058	[produced by David Crosby]
History of The Byrds	Byrds	05.1973	47[1]	-	CBS 68 242 [UK]
Preflyte [re-issue]	Byrds	09.1973	-	183[3]	Columbia 32 183
The Byrds	Byrds	11.1990	-	151[4]	Columbia 46 773	[produced by Terry Melcher, Allen Stanton, Gary Usher, Bob Johnston, The Byrds, and Don DeVito]
The very best of The Byrds	Byrds	07.1997	82[10]	-	-