Peter ,Paul & Mary

 Peter Yarrow (ur. 31.05.1938 r. w Nowym Jorku, USA), Noel Paul Stookey (właśc. Paul Stookey, ur. 30.11.1937 r. w Baltimore, w stanie Maryland, USA) i Mary Allin Travers (ur. 7.11.1937 r. w Louisville w stanie Kentucky, USA) zadebiutowali jako Peter, Paul And Mary wiosną 1961 r.
Do wspólnych występów nakłonił ich popularny animator muzyki folkowej Albert Grossman, pragnący wylansować nowe Kingston Trio, odpowiadające gustom lat sześćdziesiątych. Grossman rozważał też powiększenie składu o Dave'a Van Ronka, jednak zdecydował się na trójkę znającą się jeszcze z czasów półamatorskich występów w artystycznych kawiarniach nowojorskiej dzielnicy Greenwich Village.
Początkowo trio opierało repertuar na podejmujących aktualną tematykę piosenkach-manifestach ("If I Had A Hammer") i na wczesnych balladach Boba Dylana. W 1963 r. ich wersja "Blowin' In The Wind" trafiła na drugie miejsce amerykańskiej listy przebojów, a "Don't Think Twice, It's Alright" weszło do pierwszej dziesiątki. Popularność zdobyli też tematami dziecięcymi, a zwłaszcza wykonywanym do dziś "Puff The Magic Dragon".
Początkowo utożsamiani z "postępową" tradycją amerykańskiego folku, w drugiej połowie lat sześćdziesiątych zostali usunięci na fali muzyki progresywnej do balladowego skansenu. Nie poddali się bez walki. Na płycie Album 7. 1966 r. wykorzystali kompozycje Laury Nyro, a w roli towarzyszących instrumentalistów Paula Butterfielda, Mike'a Bloomfielda i Ala Koopera.
W 1967 r. singel "I Dig Rock'N'Roll Music" wszedł jako piąty w karierze zespołu do amerykańskiej Top 10. Sukcesy przyniósł też rok 1969. Kompozycja Johna Denvera "Leaving On A Jet Plane" znalazła się na pierwszym miejscu w USA i na drugim w Wielkiej Brytanii, lecz wkrótce potem członkowie tria poszli własnymi drogami.
Yarrow był współtwórcą ekscentrycznego hippiesowskiego filmu "You Are What You Eat", z Tiny Timem i Johnem Simonem w rolach głównych. W 1970 r. rozwiązanie zespołu potwierdzili Travers i Stookey. Nad indywidualnymi losami trójki muzyków miała zaciążyć legenda ich wspólnych występów. Reaktywowali grupę w 1972 r. podczas prezydenckiej kampanii demokratycznego kandydata George'a McGoverna i po raz drugi w 1978 r., by do dziś przypominać sporadycznie przeboje z lat sześćdziesiątych. Trio, krytykowane często za zbyt wygładzoną i ugrzecznioną muzykę, było ważnym pomostem łączącym folk dwóch często zwaśnionych ze sobą pokoleń przedstawicieli tego gatunku.

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

UK

US

Wytwórnia [US]

Komentarz

Lemon tree/Early in the morning

Peter ,Paul & Mary

05.1962

-

35[8]

Warner 5274

[written by Will Holt]

If i had a hammer [The hammer song]/Gone the rainbow

Peter ,Paul & Mary

08.1962

-

10[12]

Warner 5296

[written by Pete Seeger, Lee Hays][produced by Albert Grossman,Milt Okun]

Big boat/Tiny sparrow

Peter ,Paul & Mary

12.1962

-

93[2]

Warner 5325

[written by Stookey, Mezzetti]

Settle down [Goin' down that highway]/500 miles

Peter ,Paul & Mary

01.1963

-

56[6]

Warner 5334

[written by Mike Settle]

Puff [The magic dragon]/Pretty Mary

Peter ,Paul & Mary

03.1963

-

2[14]

Warner 5348

[written by Peter Yarrow, Leonard Lipton][produced by Albert Grossmann][1[2].Adult Contemporary Chart][10[7].R&B Chart]

Blowin' in the wind/Flora

Peter ,Paul & Mary

06.1963

13[16]

2[15]

Warner 5368

[written by Bob Dylan][produced by Albert Grossmann][1[5].Adult Contemporary Chart]

Don' t think twice,it' s all right/Autumn to may

Peter ,Paul & Mary

09.1963

-

9[10]

Warner 5385

[written by Bob Dylan][produced by Albert Grossmann]

Stewball/The cruel war

Peter ,Paul & Mary

11.1963

-

35[7]

Warner 5399

[written by Mezzetti, Stookey, Okun, Travers]

Tell it on the mountain/Old coat

Peter ,Paul & Mary

03.1964

33[4]

33[7]

Warner 5418

[written by Mary Travers, Peter Yarrow, Milton Okun, Noel Paul Stookey]

Oh ,rock my soul/Part.II

Peter ,Paul & Mary

06.1964

93[3]

Warner 5442

[written by Peter Yarrow]

For lovin' me/Monday morning

Peter ,Paul & Mary

01.1965

-

30[7]

Warner 5496

[written by Gordon Lightfoot]

When the ship comes in/The times they are a changin'

Peter ,Paul & Mary

05.1965

side B:44[2]

91[3]

Warner 5625

[written by Bob Dylan]

Early morning rain/The rising of the moon

Peter ,Paul & Mary

10.1965

-

91[3]

Warner 5659

[written by Gordon Lightfoot]

Cruel war/Mon vrai destin

Peter ,Paul & Mary

04.1966

-

52[5]

Warner Bros 5809

[written by Peter Yarrow, Noel Paul Stookey]

The other side of this life/Sometime lovin'

Peter ,Paul & Mary

09.1966

-

100[1]

Warner 5849

[written by Fred Neil][produced by Albert Grossmann]

Hurry sundown/For baby [For Bobbie]

Peter ,Paul & Mary

01.1967

-

123[3]

Warner 5883

[written by H. J. Deutschendorf Jr.][produced by Albert Grossmann]

I dig rock and roll music/The Great Mandella [The wheel of life]

Peter ,Paul & Mary

08.1967

-

9[11]

Warner 7067

[written by Noel Paul Stookey, Dave Dixon, James Mason][produced by Albert Grossmann]

Too much of nothing/The house song

Peter ,Paul & Mary

11.1967

-

35[7]

Warner 7092

[written by Bob Dylan][produced by Albert B. Grossman, Milton Okun]

Love city [Postcards to Duluth]/Yesterday's tomorrow

Peter ,Paul & Mary

10.1968

-

113[2]

Warner 7232

[written by Paul Stookey][produced by Albert B. Grossman, Milton Okun]

Day is done/Make believe town

Peter ,Paul & Mary

04.1969

-

21[10]

Warner 7279

[written by Peter Yarrow][produced by Phil Ramone]

Leaving on a jet plane

Peter ,Paul & Mary

10.1969

2[16]

1[1][17]

Warner 7340

[written by John Denver][produced by Albert B. Grossman, Milt Okun][1[3].Adult Contemporary Chart]

Mary Travers

Follow me/I guess he'd rather be in Colorado

Mary Travers

05.1971

-

56[11]

Warner 7481

[written by John Denver][produced by Albert Milt Okun]

Paul Stookey

Wedding song [There is love]/Give a damn

Paul Stookey

07.1971

-

24[14]

Warner 7511

[produced by Jim Mason, Ed Mottau]

Peter Yarrow

Don't ever take away my freedom/Greenwood

Peter Yarrow

04.1972

-

100[2]

Warner 7567

[written by Peter Yarrow][produced by Phil Ramone, Milt Okun]

EP's

Peter ,Paul & Mary

Peter ,Paul & Mary

11.1963

3[65]

-

Warner Bros. WEP 6114 [UK]

-

Moving

Peter ,Paul & Mary

04.1964

16[2]

-

Warner Bros. WEP 6119 [UK]

-

Blowin' in the wind

Peter ,Paul & Mary

11.1964

5[27]

-

Warner Bros.

-

In the wind,Volume 1

Peter ,Paul & Mary

01.1970

12[6]

-

Warner Bros. WEP 6135 [UK]

-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Peter,Paul & Mary	Peter ,Paul & Mary	05.1962	18[1]	1[7][185]	Warner Bros W 1449	[2x-platinium-US][produced by Albert Grossman]
(Moving)	Peter ,Paul & Mary	01.1963	-	2[99]	Warner Bros W 1473	[gold-US][produced by Albert Grossman,Milton Okun ]
In the wind	Peter ,Paul & Mary	10.1963	11[19]	1[5][80]	Warner Bros W 1507	[gold-US][produced by Albert Grossman,Milton Okun ]
In concert	Peter ,Paul & Mary	08.1964	20[2]	4[54]	Warner Bros 1555	[gold-US][produced by Albert Grossman,Milton Okun,John Court ]
A song will rise	Peter ,Paul & Mary	04.1965	-	8[38]	Warner Bros W 1589	[gold-US][produced by Albert Grossman,Milton Okun ]
See what tomorrow brings	Peter ,Paul & Mary	10.1965	-	11[39]	Warner Bros W 1615	[gold-US][produced by Albert Grossman,Milton Okun ]
Peter,Paul & Mary Album	Peter ,Paul & Mary	08.1966	-	22[53]	Warner Bros W 1648	[produced by Albert Grossman,Milton Okun ]
Album 1700	Peter ,Paul & Mary	09.1967	-	15[82]	Warner Bros W 1700	[platinium-US][produced by Albert Grossman,Milton Okun ]
Late again	Peter ,Paul & Mary	09.1968	-	14[22]	Warner Bros W 1751	[produced by Albert Grossman,Milton Okun ]
Peter,Paul & Mommy	Peter ,Paul & Mary	06.1969	-	12[25]	Warner Bros W 1785	[gold-US][produced by Milton Okun ]
10 Years together/The best of Peter,Paul & Mary	Peter ,Paul & Mary	06.1970	-	15[40]	Warner Bros W 2552	[multiplatinium-2x]
Ten years tonight	Peter ,Paul & Mary	09.1970	60[4]	-	Warner Bros WS 2552
No easy walk to freedom	Peter ,Paul & Mary	03.1987	-	173[5]	Gold Castle 17 1001	-
Reunion	Peter ,Paul & Mary	10.1978	-	106[7]	Warner Bros W 3231	-

Gwen Guthrie

Gwen Guthrie (ur.9 lipiec 1950r - zm. 3 luty 1999r), amerykańska wokalistka, która śpiewała w chórkach Arethy Franklin, Billy Joela, Stevie Wondera i Madonny, między innymi, i która napisała piosenki spopularyzowane przez Bena E . Kinga i Robertę Flack.
Guthrie urodziła się w Okemah, Oklahoma i wychowała w Newark w stanie New Jersey. W szkole uczyła się muzyki klasycznej, a jej ojciec zaczął uczyć ją gry na pianinie gdy miała osiem lat. Na początku lat 70-tych, śpiewała w grupach wokalnych, takich jak Ebonettes i Matchmakers, w międzyczasie pracowała jako nauczycielka w szkole podstawowej. Podczas śpiewania w zespole piosenkarka wystepuje w chórku u Arethy Franklin na singlu "I'm in Love" z 1974r, zastepując chorą Cissy Houston, w ten sposób rozpoczęła się jej kariera .
Guthrie szybko zaczęła pojawiać się na reklamowych jinglach, czasami ze swoją przyjaciółką Valerie Simpson (z Ashford & Simpson ). Towarzyszył jej wtedy przy pisaniu piosenek jej chłopak, puzonista i basista Haras Fyre (profesjonalnie znany jako "Patrick Grant ")w rezultacie doprowadzając Bena E. Kinga do udanego powrotu singlami " Supernatural Thing " i " This Time I'll Be Sweeter". Razem napisali siedem utworów na album Sister Sledge z 1975r Circle of Love: "Cross My Heart", "Protect Our Love", "Love Don't You Go Through No Changes on Me", "Don't You Miss Him Now", "Pain Reliever", "You're Much Better Off Loving Me" i "Fireman". Była również autorką piosenki Roberty Flack "God Don't Like Ugly".
Jej solowa kariera rozwinęła się podczas intensywnej współpracy z Sly and Robbie ,pod jego wpływem nagrywając kawałki dub-klubowe i lansując taneczne utwory. Była nazywana "The First Lady of the Paradise Garage", jak jej kilka piosenek stały się hymnami tego miejsca, wsparte częstymi i dynamicznymi koncertami. Wkrótce nawiązała współpracę ze słynnym dj-em z Paradise Garage Larry Levanem i nagrała swój pierwszy wielki hit "Padlock", w 1983 z Compass Point All Stars w Nassau na Bahamach, który stał się hitem klubowym i radiowym dwa lata później.
Guthrie jest prawdopodobnie najlepiej znana z hymnu dance "'Ain't Nothin' Goin 'On A Rent ",z 1986r, który sama napisała i wyprodukowała,wielce kontrowersyjny ze względu na tekst.
"Ain't Nothin' Goin' on But the Rent" został później samplowany w licznych utworach dance i wykonawców hip-hopowych, w szczególności w 1998r przez Foxy Brown w jej piosence "JOB" z udziałem Mya i Utah Saints w oryginalnej wersji ich hitu "What Can You Do for Me".Guthrie miała również przebój w 1986 roku coverem "(They Long To Be) Close To You", który osiągnął 25 pozycję na UK Singles Chart w tym samym roku .
Jej singiel "Can't Love You Tonight" śmiało zajmował się AIDS w czasie, gdy choroba była tematem tabu. Guthrie była sojusznikiem społeczności gejowskiej. Wpływy ze sprzedaży płyty trafiły do AIDS Coalition.
Inne jej klubowe hity wyprodukowane przez Compass Point All Stars to "Seventh Heaven", "Peanut Butter" i "Peek-a-Boo". "Padlock" później włączył do repertuaru M People w 1995 r. na albumie Bizarre Fruit.
Guthrie zmarła na raka macicy w dniu 3 lutego 1999 r., w wieku 48 lat i została pochowana na Cmentarzu Fairmount Newark, New Jersey.

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
It Should Have Been You / God Don't Like Ugly	Gwen Guthrie	07.1982	-	-	Island 150	[written by Darryl Thompson][produced by Sly Dunbar & Robbie Shakespeare , Steven Stanley][11[16].Hot Disco/Dance;Island 344][27[12].R&B Chart]
Peanut Butter/You're The One	Gwen Guthrie	04.1983	-	-	Island 99903	[written by Sly Dunbar][produced by Sly Dunbar And Robbie Shakespeare][83[34].R&B Chart]
Love In Moderation /Seventh heaven	Gwen Guthrie	02.1985	-	110[1]	Island 99685	[written by J. Barnes , K. Barnes][produced by Deodato][17[15].R&B Chart]
Padlock	Gwen Guthrie	05.1985	-	-	Garage 2001	[written by T. Smith][produced by Sly Dunbar & Robbie Shakespeare , Steven Stanley][13[15].Hot Disco/Dance]
Padlock/Getting Hot	Gwen Guthrie	07.1985	-	102[5]	Garage 72001	[written by T. Smith][produced by Sly Dunbar & Robbie Shakespeare , Steven Stanley][25[14].R&B Chart][25[14].Hot Disco/Dance]
Peanut Butter[remiks]/Family Affair	Gwen Guthrie	11.1985	-	-	Garage 72002	[written by Sly Dunbar][75[4].R&B Chart]
Ain't Nothin' Goin' On but the Rent / Passion Eyes	Gwen Guthrie	08.1986	5[12]	42[13]	Polydor 885 106	[written by Gwen Guthrie][produced by Gwen Guthrie][1[1][19].R&B Chart][1[2][13].Hot Disco/Dance]
(They Long To Be ) Close To You/You Touched My Life	Gwen Guthrie	10.1986	25[7]	-	Polydor 885 528	[written by Bacharach And David][produced by Gwen Guthrie][69[9].R&B Chart]
Outside In The Rain/Save Your Love For Me	Gwen Guthrie	11.1986	-	-	Polydor 885 362	[written by D. Conley, B. Jackson, D. Townsend, J. Thompson][produced by Gwen Guthrie][51[8].R&B Chart]
Good to Go Lover / Outside in the Rain	Gwen Guthrie	02.1987	37[4]	-	Boiling Point POSP 841 [UK]	[B:51[8].R&B Chart]
Can't Love You Tonight / The Surgeon General's Funky 4/4 Beat	Gwen Guthrie	04.1988	-	-	Warner 27990	[written by Gwen Guthrie][produced by Gwen Guthrie][83[6].R&B Chart][44[3].Hot Disco/Dance;Warner 20 859 12"]
Miss My Love	Gwen Guthrie	11.1990	-	-	Polydor PZ 276 [UK]	[written by Larry Conley][produced by Gwen Guthrie , Sly Dunbar And Robbie Shakespeare][27[4].Hot Disco/Dance]
Sweet Bitter Love	Gwen Guthrie	06.1991	-	-	Reprise 19 331	[produced by Brian Jackson , Gwen Guthrie][74[6].R&B Chart]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Just For You	Gwen Guthrie	04.1985	-	-	Island 90252	[produced by Eumir Deodato][55[6].R&B Chart]
Padlock	Gwen Guthrie	08.1985	-	-	Island 90082	[produced by Sly Dunbar & Robbie Shakespeare][47[8].R&B Chart]
Good to Go Lover	Gwen Guthrie	08.1986	42[14]	89[13]	Polydor 829532	[produced by Gwen Guthrie][20[9].R&B Chart]

Randy Newman

Randy NEWMAN (28.11.1943, Nowy Orlean, Luizjana, Stany Zjednoczone) — voc, k; kompozytor, aranżer, autor tekstów. Pochodzi z rodziny o bogatych tradycjach muzycznych. Jego ojciec kierował w latach czterdziestych zespołem swingowym Newman And His Newmaniacs, a trzej wujowie, m.in. kilkakrotnie wyróżniany nagrodą Oscara Alfred Newman, byli cenionymi twórcami muzyki filmowej. Idąc w ich ślady zdecydował się na studia kompozytorskie w University of California w Los Angeles. Od początku lat sześćdziesiątych tworzył piosenki dla wydawnictwa Metric Music. Jego utwory wykonywali m.in. The Fleetwoods (They Tell Me It's Summer), Cilla BLACK (I've Been Wrong Before), Manfred MANN (So Long Dad), Judy COLLINS (I Think It's Going To Rain Today), Alan PRICE (Simon Smith And His Amazing Dancing Bear), Joe COCKER (Lucinda), Harry NILSSON (m.in. Love Story, Yellow Man, Cowboy, I'll Be Home), THREE DOG NIGHT (Mama Told Me Not To Come), Ray CHARLES (Sail Away}, NAZARETH (Guilty) i BLOOD, SWEAT AND TEARS (Naked Man).
W połowie lat sześćdziesiątych zaczął pisać muzykę filmową - kompozycje instrumentalne i rzadziej piosenki, m.in. do serialu telewizyjnego Peyton Place (od 1964) oraz do The Pursuit Of Happiness (1970, reż. Robert Mulligan, w TVP pt. W pogoni za szczęściem), Cold Turkey (1971, reż. Norman Lear), Gizmo (1977, reż. Howard Smith), Ragtime (1981, reż. Milos Forman), The Natural (1983, reż. Barry Levinson), Three Amigos (1987, reż. John Landis; na wideokasetach pt. Trzej przyjaciele), którego był współscenarzystą, Parenthood (1989, reż. Ron Howard), Avalon (1990, reż. B. Levinson) oraz Przebudzenia (1990, reż. Penny Marshall).
Na autorskich płytach przedstawił wysmakowany repertuar nawiązujący do amerykańskiej tradycji muzycznej. Śpiewał charakterystycznym, zgaszonym głosem w sposób ujawniający skłonności aktorskie. Uważany za najbardziej jadowitego spośród wszystkich twórców anglosaskiej muzyki popularnej, atakował z pasją amerykańską klasę średnią. Wykpiwał jej wyobrażenia o szczęściu (Love Story, They Just Got Married), żądzę bogactwa (It's Money That I Love), zakłamanie obyczajowe (Mama Told Me Not To Come, Mr. Sheep), obłudny, szowinistyczny patriotyzm (Political Science, The Beehive State). Wielokrotnie podejmował temat nienawiści i uprzedzeń rasowych (Kingfish, Yellow Man). W sarkastycznej pieśni Song For The Dead ukazał bezsens wojny wietnamskiej. Zachęcał do refleksji nad postępującą w Stanach Zjednoczonych dewastacją i dehumanizacją środowiska naturalnego (Bum On Big River Bum On, Cowboy, Baltimore). W utworze Sigmund Freud's Impersonation Of Albert Einstein In America wydrwił mit Ameryki jako ziemi obiecanej. Wiele piosenek poświęcił cierpieniom ludzi samotnych, spragnionych miłości (If You Need Oil, Old Man In The Farm, I'll Be Home). W niektórych zwierzał się z własnych przeżyć i rozterek (Four Eyes, I Want You To Hurt Like I Do, Dixie Flyer).
Wymowie poszczególnych utworów podporządkował ich muzyczny charakter. Umiejętnie posługiwał się stylistyką bluesa (Let's Bum Down The Cornfield z partią gitary w wykonaniu Ry COODERA), country (My Old Kentucky Home z partią gitary Clarence'a White'a, Rider In The Rain z partią gitary Waddy'ego Wachtela), jazzu (The girls in my life),muzyki filmowej (Spies).
Początkowo skłaniał się ku orkiestrowemu opracowaniu repertuaru (Love Story, So Long Dad, Linda, Cowboy, I Think It's Going To Rain Today, także późniejsze Texas Girl At The Funeral Of Her Father, In Germany Before The War), jednakże od końca lat siedemdziesiątych brzmienie jego muzyki zdominowały efekty syntezatorowe (Pretty Boy, William Brown, Same Girl, Real Emotional Girl, Song For The Dead). Do nagrań zapraszał znanych muzyków: członków zespołów The EAGLES, TOTO, FLEETWOOD MAC, a także Lindę RONSTADT, Paula SIMONA, Boba SEGERA, Marka KNOPFLERA, Jeffa Lynne'a, Toma PETTY'EGO i in. (Short People, Littie Criminals, Baltimore, It's Money That I Love. Mr. Sheep, I Love L.A., The Blues, I'm Different czy nawiązująca do przebojów ELECTRIC LIGHT ORCHESTRA piosenka The Story Of A Rock And Roll Band).

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Short people/Old man on the farm	Randy Newman	11.1977	-	2[20]	Warner 8492	[gold][ Producer - Lenny Waronker , Russ Titelman][Written by: Randy Newman]
The blues/Same girl	Randy Newman and Paul Simon	01.1983	-	51[8]	Warner 29 803	[ Producer - Lenny Waronker , Russ Titelman][written by Randy Newman]
I love L.A.	Randy Newman	04.1983	-	110[2]	Warner 29 687	-
It's Money That Matters/Roll with the punches	Randy Newman	11.1988	-	60[12]	Reprise 27 709	[ Producer - Jeff Lynne , Mark Knopfler ][written by Randy Newman]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Randy Newman/Live	Randy Newman	10.1971	-	191[3]	Reprise 6459	[produced by Lenny Waronker]
Sail away	Randy Newman	06.1972	-	163[18]	Reprise 2064	[produced by Lenny Waronker and Russ Titelman]
Good old boys	Randy Newman	10.1974	-	36[23]	Reprise 2193	[produced by Lenny Waronker and Russ Titelman]
Little criminals	Randy Newman	10.1977	-	9[29]	Warner 3079	[gold][produced by Lenny Waronker and Russ Titelman]
Born again	Randy Newman	09.1979	-	41[11]	Warner 3346	[produced by Lenny Waronker and Russ Titelman]
Trouble in paradise	Randy Newman	02.1983	-	64[13]	Warner 23 755	[produced by Lenny Waronker and Russ Titelman]
Land of dreams	Randy Newman	10.1988	-	80[19]	Reprise 25 773	[produced by James Newton Howard, Jeff Lynne, Mark Knopfler, Tommy LiPuma]
Bad love	Randy Newman	06.1999	178[1]	194[1]	DreamWorks 50 115	[produced by Mitchell Froom,Tchad Blake]
Harps and Angels	Randy Newman	08.2008	46[2]	30[2]	Nonesuch 122812-2	[produced by Mitchell Froom, Lenny Waronker]

                Kompozycje Randy Newmana na listach przebojów

[with Jeannie Seely, Judith Arbuckle, Pat Sheeran] 06/1964 Anyone Who Knows What Love Is (Will Understand) Irma Thomas 52.US [solo] 06/1964 I Don't Want to Hear Anymore Jerry Butler 95.US 04/1965 I've Been Wrong Before Cilla Black 17.UK 06/1966 Nobody Needs Your Love Gene Pitney 2.UK 11/1966 Just One Smile Gene Pitney 64.US/8.UK 03/1967 Simon Smith and His Amazing Dancing Bear Alan Price 4.UK 09/1967 So Long, Dad Manfred Mann 52.UK 08/1968 Love Story Alan Price 56.UK 04/1969 I Don't Want to Hear It Anymore Dusty Springfield 105.US 01/1970 Love Story Peggy Lee 105.US 05/1970 Mama Told Me (Not to Come) Three Dog Night 1.US/3.UK 01/1971 I'll Be Home Vikki Carr 96.US 02/1972 Living without You Manfred Mann 69.US 11/1972 Mama Told Me Not to Come Wilson Pickett 99.US 11/1977 Short People Randy Newman 2.US 01/1983 The Blues Paul Simon & Randy Newman 51.US 04/1983 I Love L.A. Randy Newman 110.US 10/1988 It's Money That Matters Randy Newman 60.US 03/2000 Mama Told Me Not to Come Tom Jones & Stereophonics 4.UK 06/2008 If I Didn't Have You Mitchel Musso & Emily Osment 110.US 07/2010 You've Got a Friend in Me Randy Newman 116.UK 06/2012 Feels Like Home Edwina Hayes 107.UK

My Chemical Romance

My Chemical Romance - amerykańska grupa muzyczna. Spotyka się z różnymi określeniami muzyki grupy My Chemical Romance: rock i punk. Trudno jednak zaliczyć ten zespół do jednego gatunku muzycznego. Na muzycznej scenie New Jersey (przez niektórych określanej mianem "murder scene" czyli "morderczej sceny") My Chemical Romance pojawiło się w 2001 roku. Łączą oni w swojej muzyce elementy rocka, punku i gotyku. Zespół powstał w 2001r. z inicjatywy Gerarda Way'a i Matta Pelissier. W czasie wydarzeń z 11 września, Way zdecydował odmienić swoje życie. Pomimo, że był dobrze wykształconym rysownikiem komiksów i miał duże szanse na podpisanie kontraktu z Cartoon Network o wydanie własnej kreskówki (The Breakfast Money), postanowił poswięcić się muzyce. Razem z Mattem Pelissierem napisał piosenkę "Skylines and Turnstiles", gdzie inspiracją do niej była tragedia z 11 września. Następnie poprosili ich wspólnego przyjaciela, Raya Toro, by do nich dołączył. Na strychu domu Matt'a nagrali demo "Skylines and Turnstiles", a także dwie inne piosenki. Brat Gerarda, Mikey Way, był zachwycony tym, co robili, więc postanowił zostać w tym zespole basistą, porzucając jednocześnie naukę w college'u. To także Mikey wymyślił nazwę zespołu czerpiąc tytuł z książki Irvine Welsh, "Ecstacy: Three Tales of Chemical Romance". Ich demówkę przesłuchał też przyjaciel Raya, Frank Iero który grał wtedy w Pencey Prep. Po zakończeniu działalności muzycznej Pencey Prep Frank bardzo chciał wstąpić do My Chemical Romance. I udało się, gdyż zespół zaproponował mu zostanie ich gitarzystą.
Grupa zaczęła występować w klubach i barach w ich rodzinnym New Jersey. W tym samym czasie Mikey, który pracował w wytwórni Eyeball Records zdołał dostarczyć tam ich demo. W 2002r. podpisali kontrakt i wydali debiutancką płytę - mroczną, introspekcyjną i momentami chorobliwą - pt. "I Brought You My Bullets, You Brought Me Your Love". Ich producentem był wokalista zespołu Thursday, Geoff Rickley. Jego wkład pracy w połączeniu z talentem chłopaków z My Chemical Romance doprowadziły do powstania świetnego albumu. Płyta ta odniosła duży sukces na scenie undergroundowej, a duże wytwórnie zaczęły zasypywać ich ofertami podpisania kontraktu. Członkowie zespołu byli pełni obaw, bali się, że mogą utracić swobodę tworzenia, podpisali jednak kontrakt z Reprise Records.
W 2003r., po dwuletnim koncertowaniu zrobili przerwę na nagranie nowego albumu. Jesienią tego roku zmarła babcia Gerarda i Mikey'ego, a miała ona ogromny wpływ na artystyczny rozwój Gerarda. Ku jej pamięci powstała piosenka otwierająca album - Helena. Wydarzenie to w dużej mierze wpłynęło na nową płytę zespołu. W 2004r. światło dziennie ujrzał album pt. "Three Cheers for Sweet Revenge". Dzięki pierwszemu singlowi "I'm Not Okay (I Promise)" zyskali nowych fanów, piosenka zagościła w wielu stacjach radiowych - My Chemical Romance odniosło sukces. Mimo wszystko, w tym czasie w zespole miało miejsce wiele osobistych problemów. Gerard poprzez depresję popadł w alkoholizm i narkomanię. Ogrom swojego problemu uświadomił sobie podczas Summer Sonic Festival w Japonii. Po powrocie do New Jersey rzucił nałogi z pomocą swojego terapeuty. Wtedy też wyrzucono z zespołu Matt'a, mimo tego, że był jednym z założycieli grupy. Jego miejsce zajął Bob Bryar, który był dotychczas w ekipie koncertowej zespołu The Used.
Wbrew wszystkiemu, co się stało, zespół szybko zebrał siły i w Kalifornii nagrali teledysk do pierwszego singla "Im Not Okay (I Promise)". Następnie wszystko potoczyło się szybciej. Wydali kolejny singel - "Helena", nagrali teledysk. Koncerty, wywiady telewizyjne, wywiady do gazet, sesje zdjęciowe, wiele nagród i tłumy fanów na koncertach - liczba tego wszystkiego idealnie odzwierciedla rosnącą popularność My Chemical Romance. Dzięki "Helenie" podbili Europę. Mają wielu fanów w różnych europejskich krajach - zaczynając od Hiszpanii, a kończąc na Polsce. Pasmo sukcesów płyty "Three Cheers for Sweet Revenge" na tym się nie kończy. Wydali następny, trzeci singiel, pt. "The Ghost of You", który także zbiera magrody - sama piosenka, jak i klip do niej. Na sukcesach związanych z płytą minął cały rok 2004 i 2005. Początkiem 2006r. zespół powrócił do studia, aby nagrywać swój kolejny studyjny album. Płyta ma być ponoć bardziej rockowa niż punkowa - ma być w niej przede wszystkim więcej melodii. Efekty ich pracy będziemy mogli usłyszeć prawdopodobnie już latem tego roku. W miedzy czasie (bo 21.marca.2006r. ) zespół wydał 2-płytowe DVD pt: "Life on the murder scene" zawierające nagrania koncertów.
Dnia 31.08.2006 zespół My Chemical Romance po raz piewszy na antenie telewizji MTV zagrał piosenke "Welcome To The Black Parade" z nowej płyty "The Black Parade". Premiera odbyła się w czasie trwania Czerwonego Dywanu na gali MTV Video Music Award's. Chłopcy zagrali na dachu bardzo wysokiego wieżowca, na którym towarzyszyli im fani.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Honey This Mirror Isn't Big Enough For The Two Of Us	My Chemical Romance	12.2003	182[1]	-	Eyeball TWENTY 7S003	[written by My Chemical Romance][Producer: Geoff Rickly,Alex Saavedra]
Headfirst For Halos /Our Lady of Sorrows (live)	My Chemical Romance	04.2004	80[2]	-	Twenty-20 Recordings TWENTYCD S004	[written by My Chemical Romance][Producer: Geoff Rickly]
I'm Not Okay (I Promise)	My Chemical Romance	09.2004	19[30]	86[6]	Reprise W 653CD	[platinum-US][platinum-UK][written by My Chemical Romance][Producer: Howard Benson]
Thank You For The Venom	My Chemical Romance	12.2004	71[3]	-	Reprise W 661	[written by My Chemical Romance][Producer: Howard Benson]
Under Pressure	My Chemical Romance with The Used	04.2005	-	41[3]	Reprise	[Producer: Howard Benson][written by David Bowie, John Deacon, Brian May, Freddie Mercury, Roger Taylor]
Helena	My Chemical Romance	06.2005	20[21]	33[16]	Reprise W 671CD	[gold-US][silver-UK][written by My Chemical Romance][Producer: My Chemical Romance, Howard Benson]
The Ghost Of You	My Chemical Romance	09.2005	27[6]	84[1]	Reprise W 683CD2	[written by My Chemical Romance][Producer: Howard Benson]
Welcome To The Black Parade/Heaven Help Us	My Chemical Romance	10.2006	1[2][50]	9[26]	Reprise W 740	[5x-platinum-US][2x-platinum-UK][written by My Chemical Romance][Producer: R.Cavallo, My Chemical Romance]
Famous Last Words	My Chemical Romance	01.2007	8[17]	88[7]	Reprise W 754X	[platinum-US][gold-UK][written by My Chemical Romance][ Producer - My Chemical Romance , Rob Cavallo]
Kill All Your Friends	My Chemical Romance	02.2007	191[1]	-	Reprise USRE 10603280	[Composer : My Chemical Romance][Producer: R.Cavallo, My Chemical Romance]
I Don't Love You	My Chemical Romance	03.2007	13[14]	-	Reprise W 758CD	[gold-US][silver-UK][written by My Chemical Romance][Producer: R.Cavallo, My Chemical Romance]
Teenagers	My Chemical Romance	06.2007	9[34]	67[9]	Reprise W 771CD	[4x-platinum-US][2x-platinum-UK][written by My Chemical Romance][Producer: R.Cavallo, My Chemical Romance]
Desolation Row	My Chemical Romance	01.2009	52[5]	107[1]	Reprise W 815T	[written by Bob Dylan][Producer: My Chemical Romance]
The Only Hope for Me Is You	My Chemical Romance	10.2010	-	106[1]	Reprise	[written by My Chemical Romance][Producer: R.Cavallo,My Chemical Romance]
Na Na Na (Na Na Na Na Na Na Na Na Na)	My Chemical Romance	11.2010	31[7]	77[1]	Reprise W 823	[silver-UK][written by My Chemical Romance][Producer: R.Cavallo]
Sing	My Chemical Romance	01.2011	50[5]	58[15]	Reprise USR 11000889	[gold-US][written by Frank Iero, Ray Toro, Gerard Way and Mikey Way][Producer: R.Cavallo]
Planetary (Go!)	My Chemical Romance	04.2011	151[3]	-	Reprise	[written by Frank Iero, Ray Toro, Gerard Way and Mikey Way][Producer: R.Cavallo]
Boy Division/Tomorrow's Money	My Chemical Romance	11.2012	76[1]	-	Reprise USRE 11200305	[written by Gerard Way, Mikey Way, Ray Toro, Frank Iero & Bob Bryar]
Number Two	My Chemical Romance	12.2012	167[2]	-	Reprise	[written by Gerard Way, Mikey Way, Ray Toro, Frank Iero & Bob Bryar]
The World Is Ugly/The Light Behind Your Eyes	My Chemical Romance	12.2012	113[1]	-	Reprise	[written by Gerard Way, Mikey Way, Ray Toro, Frank Iero & Bob Bryar]
Kiss The Ring / Make Room!!!	My Chemical Romance	01.2013	111[1]	-	Reprise	[written by Gerard Way, Mikey Way, Ray Toro, Frank Iero & Bob Bryar]
Surrender The Night	My Chemical Romance	02.2013	101[1]	-	Reprise	[written by Gerard Way, Mikey Way, Ray Toro, Frank Iero & Bob Bryar]
Fake Your Death	My Chemical Romance	03.2014	63[1]	-	Reprise USRE 11300590	[written by Frank Iero,Ray Toro,Gerard Way,Mikey Way,James Dewees][Producer: R.Cavallo,My Chemical Romance,Doug McKean]
The Foundations of Decay	My Chemical Romance	05.2022	37[1]	102[1]	Warner USRE 12200285	[written by Gerard Way ,My Chemical Romance][Producer: Doug McKean, Gerard Way, Ray Toro]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I Brought You My Bullets, You Brought Me Your Love	My Chemical Romance	06.2002	158[8]	-	Eyeball EB 022	[gold-UK][produced by Geoff Rickly]
Three Cheers for Sweet Revenge	My Chemical Romance	06.2004	34[91]	28[77]	Reprise 9362486152	[3x-platinum-UK][platinum-US][produced by Howard Benson]
Life on the Murder Scene	My Chemical Romance	03.2006	53[4]	30[4]	Reprise 9362494762	[gold-UK][produced by Howard Benson]
The Black Parade	My Chemical Romance	10.2006	2[78]	2[59]	Warner Bros. 9362444272	[3x-platinum-US][3x-platinum-UK][produced by Rob Cavallo, My Chemical Romance]
The Black Parade Is Dead!	My Chemical Romance	06.2008	12[7]	22[3]	Warner Bros. 9362499038	[silver-UK]
Danger Days: The True Lives of the Fabulous Killjoys	My Chemical Romance	11.2010	14[25]	8[15]	Reprise 9362497189	[gold-UK][gold-US][produced by Rob Cavallo, My Chemical Romance]
May Death Never Stop You	My Chemical Romance	03.2014	15[4]	9[4]	Reprise 9362494048	[gold-UK]
The Black Parade/Living with Ghosts	My Chemical Romance	10.2016	11[2]	9[4]	Reprise 0093624918561	[produced by Rob Cavallo, My Chemical Romance]

Dio

DIO, grupa amerykańsko-brytyjska. Powstała jesienią 1982 w Londynie z inicjatywy Ronniego Jamesa Dio (właśc. Ronald James Padavona; 10.07.1948, Portsmouth, New Hampshire) - voc, świetnego amerykańskiego wokalisty znanego z zespołów Elf, Rainbow i Black Sabbath. W pierwszym składzie znaleźli się też Vivian Campbell (25.08.1962, Belfast, Irlandia Północna) - g ze Sweet Savage, Jimmy Bain - b z Rainbow i Vinnie Appice (właśc. Vincent Appice; 1958, Staten Island, Nowy Jork) - dr z Black Sabbath.
W 1983 dołączył Claude Schnell - k. W 1986 Campbella, który kontynuował karierę w Whitesnake i Def Leppard, zastąpił Craig Goldie - g z zespołu Guiffra. W końcu lat osiemdziesiątych ustalił się skład, w którym oprócz lidera znaleźli się młodziutki debiutant Rowan Robertson (1971, Cambridge) - g, Jens Johansson - k z formacji Yngwiego Malmsteena, Teddy Cook - b z Powerhouse i Simon Wright (19.06.1963, Manchester) - dr z AC/DC. W 1991 grupa zawiesiła działalność, lider odnowił bowiem współpracę z Black Sabbath (Wright związał się wówczas z zespołem Rhinobucket, wykonującym utwory z repertuaru AC/DC).
Odrodziła się dwa lata później jako kwartet: Dio, Appice, Tracy G - g z World War III i Jeff Pilson - b z Dokken. A niebawem współpracę z nią nawiązał Scott Warren -k.W 1999r ukształtował się skład, w którym oprócz Dio, Goldiego, Warrena i Wrighta znaleźli się David "Rock" Feinstein - g, kuzyn i dawny partner lidera z Elf, oraz Larry Dennison - b. W tym samym roku na miejsce Dennisona wrócił Bain.
Po ukazaniu się w czerwcu 1983 pierwszego albumu, "Holy Diver", grupie zarzucono przywiązanie do hard-rockowych stereotypów, w szczególności zaś do stylów Rainbow i Deep Purple (Holy Diver, Don't Talk To Strangers, Invisible). Ronnie James nie krył jednak, że ma zamiar czerpać z pomysłów, które przyniosły sławę wymienionym zespołom, potrafił się zresztą zdobyć na żart - wplótł nazwę Rainbow w tytuł i tekst jednego z przedstawionych utworów (Rainbow In Tbe Dark). Tak czy inaczej, nawet recenzenci nastawieni krytycznie do Dio chwalili grupę za wyborną inwencję melodyczną oraz świetne rzemiosło, zwłaszcza za umiejętności lidera. A nie brakowało głosów zaliczających "Holy Diver" do hardrockowych arcydzieł. Płyta zyskała zresztą znaczną popularność - rozeszła się w liczbie ponad pół miliona egzemplarzy. A i towarzyszące jej single były niewielkimi przebojami: Holy Diver/Evil Eyes z sierpnia 1983 i Rainbow In The Dark/Stand Up And Shout (wersja koncertowa) z października tego roku.
Sukces grupy ugruntował album "The Last In Line" z lipca 1984, promowany singlami We Rock/Holy Diver (wersja koncertowa) z tego samego miesiąca i Mystery/Eat Your Heart Out (wersja koncertowa) z września. Większość kompozycji potwierdzała ambicję kontynuowania poszukiwań stylistycznych Rainbow (The Last In Line, One Night In The City). Zwracały uwagę utwory nieco ostrzejsze, bardziej dynamiczne i szybsze niż poprzednio (We Rock, Evil Eyes, I Speed At Night). Mogła się też podobać urozmaicona formalnie, wzbogacona np. orientalnym wstępem ballada hardrockowa Egypt - The Chains Are On, z tekstem na temat morderczej pracy niewolników w starożytnym Egipcie (to ona zainspirowała ilustrację okładkową oraz wystrój sceny podczas koncertów w tym czasie, z dziesięciometrowymi piramidami jako głównym elementem scenografii). Wyrazem uznania dla grupy było zaproszenie jej latem 1984 do udziału w kilku renomowanych europejskich festiwalach, np. w objazdowym Monsters Of Rock, w którym uczestniczyli też tacy wykonawcy, jak Ozzy Osboume, Gary Moore, AC/DC i Van Halen.
Nie zmienił wizerunku grupy album "Sacred Heart" z sierpnia 1985, mimo,że w wielu nagraniach uzyskała potężniejsze brzmienie niż dawniej, śmielej tez posłużyła się instrumentami klawiszowymi (np. Sacred Heart z baśniowym tekstem na temat przemijania, marzeń, tajemnic przeszłości - jego dotyczyła ilustracja na kopercie oraz zabudowa sceny w tym czasie, zdominowana przez niezwykłą, jakby średniowieczną budowlę, także Fallen Angels, Another Lie, Like The Beat Of A Heart). Miał nie mniejsze powodzenia niż poprzednie, czego nie można powiedzieć o towarzyszących mu singlach: Rock'n'Roll Children/Sacred Heart z sierpnia 1985 i Hungry For Heaven/King Of Rock And Roll z października tego roku, oraz czwórce: "The Dio EP" z maja 1986. Podczas jednego z koncertów tournee zorganizowanego w związku z promocją "Sacred Heart", w San Diego Sports Arena w Stanach Zjednoczonych, nagrano minialbum "Intermission", wydany w czerwcu 1986r. Zawierał on m.in. kompozycję Rock'n'Roll Children, wzbogaconą wiązanką dwóch utworów z repertuaru Rainbow - Long Live Rock i Man On The Silver Mountain. Ciekawostką było w jego programie jedno premierowe nagranie studyjne - niezbyt udane Time To Burn.
Następnym krokiem w karierze Dio była płyta "Dream Evil" z sierpnia 1987, mimo zmiany gitarzysty zbliżona stylistycznie do poprzednich (np. Night People, Overlove, Dream Evil, Sunset Superman), przez wielu fanów stawiana na równi z "Holy Diver" i "The Last In Line". Zdecydowanie wyróżniała się na niej rozbudowana formalnie kompozycja All The Fools Sailed Away, wzbogacona m.in. partią chóru chłopięcego i krótkim solem syntezatora, podobały się też utwory Overlove, When A Woman Cries oraz wybrane na singel I Could Have Been A Dreamer i Night People. Latem 1987 grupa była jedną z gwiazd festiwalu Monsters Of Rock w Castle Donington w Wielkiej Brytanii obok m.in. Metalliki, Anthrax i Bon Jovi.
Nagrany w odmłodzonym składzie, wydany w maju 1990 album "Lock Up The Wolves" był nie w pełni przekonującą próbą odświeżenia własnej konwencji stylistycznej. Ważnym źródłem inspiracji stał się dla Dio w tym czasie dorobek Black Sabbath - w repertuarze grupy dominowały utwory o cięższym brzmieniu, wolniejszych tempach i bardziej demonicznej atmosferze (np. Lock Up The Wolves, Evil On Queen Street). Także w tekstach pojawił się nowy motyw - spojrzenia za siebie, autorefleksji, samooceny (My Eyes, Night Music, Twisted), chociaż większość podejmowała wątki znane z poprzednich płyt (np. wypowiedź przeciwko siewcom zła i podżegaczom wojennym w Lock Up The Wolves, próba otrzeźwienia młodych ludzi skłaniających się ku myślom o samobójstwie w Hey Angel, studium szaleństwa w Why Are They Watching Me?, opowieść o domu nawiedzanym przez ducha w Evil On Queen Street). Całość robiła w każdym razie wrażenie dość wymęczonej i spotkała się z niezbyt przychylnym przyjęciem ze strony fanów. Albumowi towarzyszył singel Hey Angel/Walk On Water z czerwca 1990.
Jeszcze większym rozczarowaniem była nagrana po drugiej już przerwie w działalności płyta "Strange Highways" z października 1993, wyprodukowana przez Marka Fraziera, a nie jak zwykle przez samego Dio, i niestety rażąca dość archaicznym brzmieniem (np. Firehead, Hollywood Black, Bring Down The Rain). Przepadła na rynku; nikt nie docenił, że formacja bardziej niż kiedykolwiek urozmaiciła repertuar, znalazło się w nim miejsce nawet na utwór taki jak Jesus Mary And The Holy Ghost - heavymetalową groteskę stworzoną pod wrażeniem słynnej kompozycji 21st Century Schizoid Man zespołu King Crimson.
Świadectwem odzyskania przez grupę dawnej formy był natomiast wyprodukowany znowu przez lidera album "Angry Machines" z października 1986, pełen muzyki ostrzejszej, bardziej agresywnej i gniewnej, a także nowocześniej brzmiącej niż kiedykolwiek w przeszłości (np. Institutional Man, Black, Hunter Of The Heart, Big Sister, Double Monday, Golden Rules). Intrygowały też teksty, mocno osadzone w teraźniejszości, odarte z charakterystycznej dla dawnej twórczości Dio fantastycznej aury (np. Dying In America, Institutional Man, Don't Tell The Kids, Big Sister). Trasę, podczas której formacja promowała "Angry Machines", udokumentowano w marcu 1998 świetnym albumem "Dio's Inferno - The Last In Live", zawierającym utwory z wszystkich etapów kariery Ronniego Jamesa Dio, także wybrane z dorobku Rainbow (Man On The Silver Mountain) i Black Sabbath (Heaven And Heli, Mob Rules). Ponieważ jednak wielu fanów nie zaakceptowało nowoczesnej odmiany metalu z "Angry Machines", formacja zdecydowała się wrócić na płycie "Magica", zrealizowanej w końcu 1999 i wydanej w pierwszych tygodniach następnego roku, do muzyki, jaką grała w początkach kariery (np. Lord Of The Last Day, Fever Dreams, Losing My Insanity, Magica Vox).
Muzycy grupy Dio byli twórcami piosenki Stars, nagranej przy pomocy wielu gwiazd metalu, m.in. członków Iron Maiden, Judas Priest, Mótley Crue, Blue Óyster Cult, W.A.S.P., Dokken, Quiet Riot, Journey, Night Ranger i Queensryche, sygnowanej Hear'n'Aid, wydanej na płytach w ramach zapoczątkowanej przez Boba Geldofa akcji pomocy ofiarom głodu w Afryce (na singlu i na albumie "Hear'n'Aid", Mercury, 1986).
Craig Goldie zadebiutował jako solista albumem "Hidden In Plight Sight" (Grand Slamm, 1991).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Holy Diver/Evil Eyes	Dio	08.1983	72[2]	-	Vertigo DIO 112	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio][72.Mainstream Rock Tracks]
Rainbow in the Dark/Stand Up and Shout (live)	Dio	10.1983	46[3]	-	Vertigo DIO 212	[written by Ronnie James Dio, Vinny Appice, Jimmy Bain, Vivian Campbell][produced by Ronnie James Dio][14.Mainstream Rock Tracks]
We Rock/Holy Diver (live)	Dio	08.1984	42[3]	-	Vertigo DIO 312	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio]
Mystery/Eat Your Heart Out (Live)	Dio	09.1984	34[4]	-	Vertigo DIO 4	[produced by Ronnie James Dio][20.Mainstream Rock Tracks]
Rock 'N' Roll Children/We Rock (live)	Dio	07.1985	26[6]	-	Vertigo DIO 5	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio][26.Mainstream Rock Tracks]
Hungry for Heaven/King of Rock and Roll	Dio	10.1985	72[1]	-	Vertigo DIO 6	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Jimmy Bain][30.Mainstream Rock Tracks]
Hungry for Heaven/King of Rock and Roll	Dio	05.1986	56[2]	-	Vertigo DIO 6	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Jimmy Bain]
I Could Have Been a Dreamer/Night People	Dio	10.1987	69[1]	-	Vertigo	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Craig Goldy][33.Mainstream Rock Tracks]
Hey Angel/Why Are They Watching Me	Dio	09.1990	94	-	Vertigo DIO 912	[written by Ronnie James Dio,Rowan Robertson][produced by Ronnie James Dio][72.Mainstream Rock Tracks]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Holy Diver	Dio	05.1983	13[15]	56[38]	Warner 23 836	[platinum][silver-UK][produced by Ronnie James Dio]
The Last in Line	Dio	07.1984	4[14]	23[35]	Warner 25 100	[platinum][silver-UK][produced by Ronnie James Dio]
Sacred Heart	Dio	08.1985	4[6]	29[29]	Warner 25 292	[gold][produced by Ronnie James Dio]
Intermission	Dio	06.1986	22[5]	70[16]	Warner 25 443	[produced by Ronnie James Dio]
Dream Evil	Dio	07.1987	8[5]	43[11]	Warner 25 612	[produced by Ronnie James Dio]
Lock up the Wolves	Dio	05.1990	28[3]	61[13]	Reprise 26 212	[produced by Ronnie James Dio,Tony Platt]
Strange Highways	Dio	02.1994	-	142[2]	Reprise 45 527	[produced by Ronnie James Dio]
The Very Beast of Dio	Dio	10.2000	-	-	Warner Bros./Rhino 79983	[gold][produced by Ronnie James Dio]
Killing the Dragon	Dio	05.2002	194[1]	199[1]	Spitfire 15 199	[produced by Ronnie James Dio]
Master of the Moon	Dio	09.2004	159[1]	-	Sanctuary (085-69912	[produced by Ronnie James Dio]
Holy Diver - Live	Dio	04.2006	174[1]	-	Eagle ER 20088-2	[produced by Ronnie James Dio]

Dio

DIO, grupa amerykańsko-brytyjska. Powstała jesienią 1982 w Londynie z inicjatywy Ronniego Jamesa Dio (właśc. Ronald James Padavona; 10.07.1948, Portsmouth, New Hampshire) - voc, świetnego amerykańskiego wokalisty znanego z zespołów Elf, Rainbow i Black Sabbath. W pierwszym składzie znaleźli się też Vivian Campbell (25.08.1962, Belfast, Irlandia Północna) - g ze Sweet Savage, Jimmy Bain - b z Rainbow i Vinnie Appice (właśc. Vincent Appice; 1958, Staten Island, Nowy Jork) - dr z Black Sabbath.
W 1983 dołączył Claude Schnell - k. W 1986 Campbella, który kontynuował karierę w Whitesnake i Def Leppard, zastąpił Craig Goldie - g z zespołu Guiffra. W końcu lat osiemdziesiątych ustalił się skład, w którym oprócz lidera znaleźli się młodziutki debiutant Rowan Robertson (1971, Cambridge) - g, Jens Johansson - k z formacji Yngwiego Malmsteena, Teddy Cook - b z Powerhouse i Simon Wright (19.06.1963, Manchester) - dr z AC/DC. W 1991 grupa zawiesiła działalność, lider odnowił bowiem współpracę z Black Sabbath (Wright związał się wówczas z zespołem Rhinobucket, wykonującym utwory z repertuaru AC/DC).
Odrodziła się dwa lata później jako kwartet: Dio, Appice, Tracy G - g z World War III i Jeff Pilson - b z Dokken. A niebawem współpracę z nią nawiązał Scott Warren -k.W 1999r ukształtował się skład, w którym oprócz Dio, Goldiego, Warrena i Wrighta znaleźli się David "Rock" Feinstein - g, kuzyn i dawny partner lidera z Elf, oraz Larry Dennison - b. W tym samym roku na miejsce Dennisona wrócił Bain.
Po ukazaniu się w czerwcu 1983 pierwszego albumu, "Holy Diver", grupie zarzucono przywiązanie do hard-rockowych stereotypów, w szczególności zaś do stylów Rainbow i Deep Purple (Holy Diver, Don't Talk To Strangers, Invisible). Ronnie James nie krył jednak, że ma zamiar czerpać z pomysłów, które przyniosły sławę wymienionym zespołom, potrafił się zresztą zdobyć na żart - wplótł nazwę Rainbow w tytuł i tekst jednego z przedstawionych utworów (Rainbow In Tbe Dark). Tak czy inaczej, nawet recenzenci nastawieni krytycznie do Dio chwalili grupę za wyborną inwencję melodyczną oraz świetne rzemiosło, zwłaszcza za umiejętności lidera. A nie brakowało głosów zaliczających "Holy Diver" do hardrockowych arcydzieł. Płyta zyskała zresztą znaczną popularność - rozeszła się w liczbie ponad pół miliona egzemplarzy. A i towarzyszące jej single były niewielkimi przebojami: Holy Diver/Evil Eyes z sierpnia 1983 i Rainbow In The Dark/Stand Up And Shout (wersja koncertowa) z października tego roku.
Sukces grupy ugruntował album "The Last In Line" z lipca 1984, promowany singlami We Rock/Holy Diver (wersja koncertowa) z tego samego miesiąca i Mystery/Eat Your Heart Out (wersja koncertowa) z września. Większość kompozycji potwierdzała ambicję kontynuowania poszukiwań stylistycznych Rainbow (The Last In Line, One Night In The City). Zwracały uwagę utwory nieco ostrzejsze, bardziej dynamiczne i szybsze niż poprzednio (We Rock, Evil Eyes, I Speed At Night). Mogła się też podobać urozmaicona formalnie, wzbogacona np. orientalnym wstępem ballada hardrockowa Egypt - The Chains Are On, z tekstem na temat morderczej pracy niewolników w starożytnym Egipcie (to ona zainspirowała ilustrację okładkową oraz wystrój sceny podczas koncertów w tym czasie, z dziesięciometrowymi piramidami jako głównym elementem scenografii). Wyrazem uznania dla grupy było zaproszenie jej latem 1984 do udziału w kilku renomowanych europejskich festiwalach, np. w objazdowym Monsters Of Rock, w którym uczestniczyli też tacy wykonawcy, jak Ozzy Osboume, Gary Moore, AC/DC i Van Halen.
Nie zmienił wizerunku grupy album "Sacred Heart" z sierpnia 1985, mimo,że w wielu nagraniach uzyskała potężniejsze brzmienie niż dawniej, śmielej tez posłużyła się instrumentami klawiszowymi (np. Sacred Heart z baśniowym tekstem na temat przemijania, marzeń, tajemnic przeszłości - jego dotyczyła ilustracja na kopercie oraz zabudowa sceny w tym czasie, zdominowana przez niezwykłą, jakby średniowieczną budowlę, także Fallen Angels, Another Lie, Like The Beat Of A Heart). Miał nie mniejsze powodzenia niż poprzednie, czego nie można powiedzieć o towarzyszących mu singlach: Rock'n'Roll Children/Sacred Heart z sierpnia 1985 i Hungry For Heaven/King Of Rock And Roll z października tego roku, oraz czwórce: "The Dio EP" z maja 1986. Podczas jednego z koncertów tournee zorganizowanego w związku z promocją "Sacred Heart", w San Diego Sports Arena w Stanach Zjednoczonych, nagrano minialbum "Intermission", wydany w czerwcu 1986r. Zawierał on m.in. kompozycję Rock'n'Roll Children, wzbogaconą wiązanką dwóch utworów z repertuaru Rainbow - Long Live Rock i Man On The Silver Mountain. Ciekawostką było w jego programie jedno premierowe nagranie studyjne - niezbyt udane Time To Burn.
Następnym krokiem w karierze Dio była płyta "Dream Evil" z sierpnia 1987, mimo zmiany gitarzysty zbliżona stylistycznie do poprzednich (np. Night People, Overlove, Dream Evil, Sunset Superman), przez wielu fanów stawiana na równi z "Holy Diver" i "The Last In Line". Zdecydowanie wyróżniała się na niej rozbudowana formalnie kompozycja All The Fools Sailed Away, wzbogacona m.in. partią chóru chłopięcego i krótkim solem syntezatora, podobały się też utwory Overlove, When A Woman Cries oraz wybrane na singel I Could Have Been A Dreamer i Night People. Latem 1987 grupa była jedną z gwiazd festiwalu Monsters Of Rock w Castle Donington w Wielkiej Brytanii obok m.in. Metalliki, Anthrax i Bon Jovi.
Nagrany w odmłodzonym składzie, wydany w maju 1990 album "Lock Up The Wolves" był nie w pełni przekonującą próbą odświeżenia własnej konwencji stylistycznej. Ważnym źródłem inspiracji stał się dla Dio w tym czasie dorobek Black Sabbath - w repertuarze grupy dominowały utwory o cięższym brzmieniu, wolniejszych tempach i bardziej demonicznej atmosferze (np. Lock Up The Wolves, Evil On Queen Street). Także w tekstach pojawił się nowy motyw - spojrzenia za siebie, autorefleksji, samooceny (My Eyes, Night Music, Twisted), chociaż większość podejmowała wątki znane z poprzednich płyt (np. wypowiedź przeciwko siewcom zła i podżegaczom wojennym w Lock Up The Wolves, próba otrzeźwienia młodych ludzi skłaniających się ku myślom o samobójstwie w Hey Angel, studium szaleństwa w Why Are They Watching Me?, opowieść o domu nawiedzanym przez ducha w Evil On Queen Street). Całość robiła w każdym razie wrażenie dość wymęczonej i spotkała się z niezbyt przychylnym przyjęciem ze strony fanów. Albumowi towarzyszył singel Hey Angel/Walk On Water z czerwca 1990.
Jeszcze większym rozczarowaniem była nagrana po drugiej już przerwie w działalności płyta "Strange Highways" z października 1993, wyprodukowana przez Marka Fraziera, a nie jak zwykle przez samego Dio, i niestety rażąca dość archaicznym brzmieniem (np. Firehead, Hollywood Black, Bring Down The Rain). Przepadła na rynku; nikt nie docenił, że formacja bardziej niż kiedykolwiek urozmaiciła repertuar, znalazło się w nim miejsce nawet na utwór taki jak Jesus Mary And The Holy Ghost - heavymetalową groteskę stworzoną pod wrażeniem słynnej kompozycji 21st Century Schizoid Man zespołu King Crimson.
Świadectwem odzyskania przez grupę dawnej formy był natomiast wyprodukowany znowu przez lidera album "Angry Machines" z października 1986, pełen muzyki ostrzejszej, bardziej agresywnej i gniewnej, a także nowocześniej brzmiącej niż kiedykolwiek w przeszłości (np. Institutional Man, Black, Hunter Of The Heart, Big Sister, Double Monday, Golden Rules). Intrygowały też teksty, mocno osadzone w teraźniejszości, odarte z charakterystycznej dla dawnej twórczości Dio fantastycznej aury (np. Dying In America, Institutional Man, Don't Tell The Kids, Big Sister). Trasę, podczas której formacja promowała "Angry Machines", udokumentowano w marcu 1998 świetnym albumem "Dio's Inferno - The Last In Live", zawierającym utwory z wszystkich etapów kariery Ronniego Jamesa Dio, także wybrane z dorobku Rainbow (Man On The Silver Mountain) i Black Sabbath (Heaven And Heli, Mob Rules). Ponieważ jednak wielu fanów nie zaakceptowało nowoczesnej odmiany metalu z "Angry Machines", formacja zdecydowała się wrócić na płycie "Magica", zrealizowanej w końcu 1999 i wydanej w pierwszych tygodniach następnego roku, do muzyki, jaką grała w początkach kariery (np. Lord Of The Last Day, Fever Dreams, Losing My Insanity, Magica Vox).
Muzycy grupy Dio byli twórcami piosenki Stars, nagranej przy pomocy wielu gwiazd metalu, m.in. członków Iron Maiden, Judas Priest, Mótley Crue, Blue Óyster Cult, W.A.S.P., Dokken, Quiet Riot, Journey, Night Ranger i Queensryche, sygnowanej Hear'n'Aid, wydanej na płytach w ramach zapoczątkowanej przez Boba Geldofa akcji pomocy ofiarom głodu w Afryce (na singlu i na albumie "Hear'n'Aid", Mercury, 1986).
Craig Goldie zadebiutował jako solista albumem "Hidden In Plight Sight" (Grand Slamm, 1991).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Holy Diver/Evil Eyes	Dio	08.1983	72[2]	-	Vertigo DIO 112	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio][72.Mainstream Rock Tracks]
Rainbow in the Dark/Stand Up and Shout (live)	Dio	10.1983	46[3]	-	Vertigo DIO 212	[written by Ronnie James Dio, Vinny Appice, Jimmy Bain, Vivian Campbell][produced by Ronnie James Dio][14.Mainstream Rock Tracks]
We Rock/Holy Diver (live)	Dio	08.1984	42[3]	-	Vertigo DIO 312	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio]
Mystery/Eat Your Heart Out (Live)	Dio	09.1984	34[4]	-	Vertigo DIO 4	[produced by Ronnie James Dio][20.Mainstream Rock Tracks]
Rock 'N' Roll Children/We Rock (live)	Dio	07.1985	26[6]	-	Vertigo DIO 5	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio][26.Mainstream Rock Tracks]
Hungry for Heaven/King of Rock and Roll	Dio	10.1985	72[1]	-	Vertigo DIO 6	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Jimmy Bain][30.Mainstream Rock Tracks]
Hungry for Heaven/King of Rock and Roll	Dio	05.1986	56[2]	-	Vertigo DIO 6	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Jimmy Bain]
I Could Have Been a Dreamer/Night People	Dio	10.1987	69[1]	-	Vertigo	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Craig Goldy][33.Mainstream Rock Tracks]
Hey Angel/Why Are They Watching Me	Dio	09.1990	94	-	Vertigo DIO 912	[written by Ronnie James Dio,Rowan Robertson][produced by Ronnie James Dio][72.Mainstream Rock Tracks]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Holy Diver	Dio	05.1983	13[15]	56[38]	Warner 23 836	[platinum][silver-UK][produced by Ronnie James Dio]
The Last in Line	Dio	07.1984	4[14]	23[35]	Warner 25 100	[platinum][silver-UK][produced by Ronnie James Dio]
Sacred Heart	Dio	08.1985	4[6]	29[29]	Warner 25 292	[gold][produced by Ronnie James Dio]
Intermission	Dio	06.1986	22[5]	70[16]	Warner 25 443	[produced by Ronnie James Dio]
Dream Evil	Dio	07.1987	8[5]	43[11]	Warner 25 612	[produced by Ronnie James Dio]
Lock up the Wolves	Dio	05.1990	28[3]	61[13]	Reprise 26 212	[produced by Ronnie James Dio,Tony Platt]
Strange Highways	Dio	02.1994	-	142[2]	Reprise 45 527	[produced by Ronnie James Dio]
The Very Beast of Dio	Dio	10.2000	-	-	Warner Bros./Rhino 79983	[gold][produced by Ronnie James Dio]
Killing the Dragon	Dio	05.2002	194[1]	199[1]	Spitfire 15 199	[produced by Ronnie James Dio]
Master of the Moon	Dio	09.2004	159[1]	-	Sanctuary (085-69912	[produced by Ronnie James Dio]
Holy Diver - Live	Dio	04.2006	174[1]	-	Eagle ER 20088-2	[produced by Ronnie James Dio]