Candlemass

 Candlemass - szwedzka grupa muzyczna wykonująca epic doom metal, powstała w 1984 roku. Zespół początkowo występował pod nazwą Nemesis.


W 1985 roku po rozpadzie zespołu Nemesis, basista tego zespołu Leif Edling utworzył swoją grupę pod nazwą Candlemass, angażując w projekt wokalistę Johana Längqvista, gitarzystę Matsa Mappe Bjorkmana i perkusistę Matza Ekströma. Pierwszy album zespołu Epicus Doomicus Metallicus wydany w 1986 roku zapewnił zespołowi zaistnienie w kręgu zespołów metalowych, stanowiąc do dziś kamień milowy w doom metalu. Po nagraniu tego albumu miejsce ówczesnego wokalisty zajął Messiah Marcolin. Na drugim albumie Nightfall możemy usłyszeć kolejnych nowych dwóch członków zespołu: Larsa Johanssona na gitarze prowadzącej oraz perkusistę Jana Lindha.

Kolejnymi dwoma albumami Candlemass były Ancient Dreams i Tales of Creation. Na tych albumach można usłyszeć zmianę w brzmieniu zespołu, polegającą na wplataniu w utwory przyspieszania tempa, co jest głównie domeną zespołów progresywno metalowych. W 1990 roku zespół wydał album koncertowy: Live. Krótko po tym z zespołu odszedł wokalista, Messiah Marcolin.

Na miejsce Marcolina przyszedł Thomas Vikström, z którym zespół nagrał album Chapter VI, wydany w 1992 roku. Porażka komercyjna albumu spowodowana była niedopracowaniem materiału, wynikającym z trudnej sytuacji w zespole, mającej początki w odejściu Messiaha Marcolina. W efekcie zespół rozpadł się po raz pierwszy. Wobec zaistniałej sytuacji Leif Edling stworzył kolejny projekt, znany pod nazwą Abstrakt Algebra. Debiutancki album tego zespołu również nie odniósł sukcesu. Doprowadziło to do trudnej sytuacji finansowej muzyków. Mimo to Edling napisał nowy materiał. Żadna z wytwórni nie była jednak zainteresowana wydaniem go pod szyldem Abstrakt Algebra, toteż Edling postanowił wydać album pod szyldem Candlemass, zatytułowany Dactylis Glomerata. Ten i kolejny album (From the 13th Sun z 1999 roku) stanowią wyraźne odejście od stylu wypracowanego przez Candlemass w poprzednich latach, zawierają bardziej eksperymentalną muzykę. W tym okresie Candlemass stanowiło w większym stopniu solowy projekt Leifa Edlinga.

W 2002 roku, zespół zebrał się w starym składzie i zaczął dawać dobrze odbierane przez publiczność koncerty. Równocześnie w sklepach pojawiły się zremasterowane dawne albumy zespołu: Epicus Doomicus Metallicus, Nightfall, Ancient Dreams i Tales of Creation oraz DVD Documents of Doom. Grupa przygotowywała się do nagrania nowego albumu. Candlemass nagrali kilka utworów, czekając na nowy kontrakt płytowy. Z powodu rozbieżności gustów muzycznych pomiędzy członkami zespołu, Candlemass ponownie zawiesili działalność. Po tym wydarzeniu Leif Edling zapoczątkował nowy projekt muzyczny Krux wraz z wokalistą Abstrakt Algebra Matsem Levénem i dwoma członkami Entombed: Peterem Stjärnvindem (perkusja) i Jörgenem Sandströmem (gitara).

W listopadzie 2004 roku zespół ogłosił wznowienie działalności w tym samym składzie co poprzednio. Owocem pracy muzyków był album nazwany po prostu Candlemass. Album został wydany w 2005 roku i w tym samym roku wygrał Szwedzką nagrodę Grammy 2005.

W 2006 grupa ogłosiła, że nowy album jest już w trakcie tworzenia i powinien zostać wydany w 2007 roku. W październiku 2006, kiedy udział Messiaha Marcolina w nagraniu nie był pewny, zostało ogłoszone że nowym wokalistą zespołu został Robert Lowe (Solitude Aeturnus). Album King of the Grey Islands ukazał się 25 czerwca 2007 roku.

31 marca 2007 Candlemass obchodzili dwudziestolecie działalności. Z tej okazji na koncercie grupy pojawił się pierwszy wokalista grupy, Johan Längqvist, który zagrał tym samym pierwszy koncert z Candlemass. To wydarzenie zostało uwiecznione na DVD koncertowym Candlemass 20 Year Anniversary.

Mats "Mappe" Björkman, gitarzysta grupy, został oskarżony o kradzież około 35,000 płyt CD i DVD wartych 3 miliony koron szwedzkich (około $500,000), za co groziły mu 2 lata pozbawienia wolności. Ostatecznie jednak Björkman nie trafił do więzienia.

W 2008 roku rozpoczęły się prace nad nowym albumem studyjnym zespołu. Pierwotnie miał być on nazwany Hammer of Doom, jednak nazwa została zmieniona na Death Magic Doom, ponieważ pod nazwą Hammer of Doom odbywa się niemiecki festiwal muzyczny. Wydanie albumu było pierwotnie planowane na 27 marca 2009, jednak premiera opóźniła się do 3 kwietnia 2009 roku.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Ancient Dreams	Candlemass	01.1989	-	174[6]	Metal Blade 73 340	[produced by Candlemass ]

Doom metal

Doom metal

---

---

Określenia

---

Doom metal to gatunek muzyki metalowej. Charakteryzuje się ciężkim i powolnym, zazwyczaj psychodelicznym stylem wokalnym oraz ciężkim, walcowatym brzmieniem; dominują średnie i wolne tempa. Teksty utworów poruszają tematy depresyjne, melancholijne, czasem określane jako dekadenckie.
Nazwa pochodzi od albumu "Epicus Doomicus Metallicus" zespołu Candlemass, jednak korzeni doom metalu możemy doszukiwać się w twórczości Black Sabbath, który to jest bezpośrednią inspiracją dla Candlemass.
Według niektórych środowisk, epic doom metal przeżywa obecnie drugą młodość. Na rynku muzycznym pojawiło się kilka zespołów uprawiających właśnie ten gatunek muzyki, m.in. Place Of Skulls, Solitude Aeturnus, Thunderstorm, Rising Dust, All Soul's Day, Mirror Of Deception, Krux, Witchcraft, Clair de Lune Morte.
Istnieje wiele podgatunków doom metalu: traditional doom, epic doom, death doom, funeral doom, post-funeral doom, black doom, gothic doom, drone doom, stoner doom oraz sludge doom.

[Wikipedia Polska] 

 

 

 Na 1970 rok datuje się początek heavy metalu. Wtedy to właśnie swój debiutancki album wydała brytyjska grupa Black Sabbath. Muzyka zespołu wywarła duży wpływ na wielu artystów, którzy zwrócili się w stronę ciężkiego grania. Muzycznie każdy zespół i podgatunek metalu zawdzięczają wiele Black Sabbath. Jednakże jeden z nich, a mianowicie doom metal wywodzi się w prostej linii z wczesnej twórczości kapeli z Birmingham.

Doom metal jako osobny gatunek muzyczny powstał na początku lat 80-tych. Za prekursorów nowego stylu uważa się zespoły: Pentagram, Candlemass, Trouble oraz Saint Virus. Wpisując w wyszukiwarkę doom metal bands, otrzyma się jednak szereg odpowiedzi z nazwami innych kapel. Do popularniejszych przedstawicieli tego stylu należą: Katatonia, Anathema, Sentenced, Lyijykomppania, Amorphis, Acid King, Lacrimas Profundere oraz nieistniejący już Cirith Ungol. Najważniejszymi polskimi kapelami z tego nurtu są: Cemetery of Scream, Corruption, Lacrima oraz Neolith.

Pierwszych doom metalowych utworów należy jednak szukać w początkowym okresie twórczości zespołu Black Sabbath. Należą do nich „Into the void”, „Electric Funeral”, „Hand of Doom” oraz „Black Sabbath”.

Doom metal charakteryzuje się ciężkim, majestatycznym brzmieniem. Dominuje wolne oraz średnio tempo. W warstwie lirycznej przeważają tematy melancholijne i depresyjne. Jednakże w twórczości niektórych zespołów, na czele z Cirith Ungol, dominowały teksty nawiązujące do literatury fantasy, które bardziej cechują power metal.

Doom metal często łączony był z różnymi innymi stylami muzycznymi. Niektóre death metalowe kapele zwracały się z czasem właśnie w stronę doom metalu. To samo dotyczy zespołów gothic metalowych. To akurat jest dosyć oczywiste połączenie, bowiem oba style charakteryzują się nieco melancholijnym i posępnym klimatem. Do częstych zabiegów muzycznych należało również łączenie doom metalu z ambientem, co potęgowało depresyjny charakter tegoż stylu.

Widać zatem wyraźnie, że każdy podgatunek metalu wiele zawdzięcza twórczości Black Sabbath.

 

 [http://alcalary.pl/pl/doom-metal.html]

 

 

Reprezantywni artyści

* Anathema * Candlemass * Cathedral * My Dying Bride * Paradise Lost * Pentagram * Saint Vitus * Solitude Aeturnus * Trouble * Cemetary * Lake of Tears * Memento Mori * The Black League * Count Raven * Crowbar * Electric Wizard * Orange Goblin * Sleep

Reprezentatywne płyty

Lake of Tears A Crimson Cosmos 1997 Pentagram Be Forewarned 1995 Solitude Aeturnus Beyond the Crimson Horizon 1992 Paradise Lost Draconian Times 1995 Candlemass Epicus Doomicus Metallicus 1986 Anathema Eternity 1996 Saint Vitus Heavier Than Thou 1991 Paradise Lost Icon 1993 Cemetary Last Confessions 1997 My Dying Bride Like Gods of the Sun 1997 Trouble Manic Frustration 1991 Candlemass Nightfall 1987 My Dying Bride The Angel and the Dark River 1996 Cathedral The Carnival Bizarre 1995 Cathedral The Ethereal Mirror 1993 Trouble Trouble 1990

Artykuły

Doom Metal Style żródłowe: Heavy metal , NWOBHM Żródła kulturowe: połowa lat 80-tych,Europa Typowe instrumenty : Guitar - Bass - Drums - Synthesizer Okres popularności: mała popularność,głównie w Europie Pochodne formy: Gothic metal Subgenres Traditional doom, Funeral doom, Epic doom

My Dying Bride

My Dying Bride - brytyjski zespół wykonujący doom metal, który powstał w czerwcu 1990 roku w mieście Bradford. W latach 90-tych XX w. zespół ten należał (wraz z Paradise Lost i Anathemą) do "Wielkiej trójki" wykonawców doommetalowych. Ich muzykę charakteryzują teksty traktujące o religii, miłości i śmierci, długie i rozbudowane utwory oraz dbałość o detale.
Początek działalności grupy to fascynacje death metalem, które usłyszeć można na jedynej nagranej przez grupę kasecie demo Towards the Sinister. Na debiutanckim albumie grupy, As the Flower Withers, można usłyszeć skrzypce i klawisze, a w Turn Loose the Swans "czysty" śpiew. Na płycie The Angel and the Dark River grupa odeszła już niemal całkowicie od swoich deathmetalowych korzeni. Swoistą kontynuacją tej płyty był kolejny album, Like Gods of the Sun, na którym zarejestrowano muzykę zupełnie inną od wczesnych dokonań grupy.

Kolejnym krokiem naprzód dla zespołu był ich następny album, 34.788%... Complete. Na płycie pojawiły się sample, przesterowane wokale, co wzbudziło wiele kontrowersji zarówno wśród krytyków jak i fanów. Sami muzycy tłumaczyli, iż ta płyta jest naturalną kontynuacją ich działalności, kolejnym krokiem w ich rozwoju, a sam album zawiera bardzo typową dla zespołu muzykę. Swoistym powrotem do korzeni, a więc do początkowych lat działalności zespołu, miał być wydany w 1999 r. album The Light at the End of the World.

Następnymi wydawnictwami były dwa kompilacyjne albumy wydane z okazji 10-lecia zespołu. Były to Meisterwerk 1 i Meisterwerk 2. Wybór utworów na te kompilacyjne albumy należał do fanów zespołu, którzy dokonali selekcji piosenek, głosując za pomocą Internetu. W 2001 r zespół wydał kolejną płytę, The Dreadful Hours, na której, jako dodatek do siedmiu nowych piosenek, ponownie nagrano jeden z utworów z pierwszej płyty zespołu.

Kolejnym wydawnictwem był wydany w roku 2002 pierwszy koncertowy album grupy The Voice of the Wretched. W tym samym roku ukazała się również pierwsza płyta DVD zespołu. W roku 2005 grupa nagrała swój kolejny album - Songs of Darkness, Words of Light. Kolejne wydawnictwa w dyskografii grupy to trzypłytowy box zatytułowany Anti-Diluvian Chronicles oraz druga płyta DVD Sinamorata, na której oprócz nagrań koncertowych znalazły się wideoklipy do utworów z ostatniej płyty zespołu oraz wideoklipy i ilustracje wykonane przez fanów zespołu.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Like Gods of the Sun	My Dying Bride	10.1996	131[1]	-	Peaceville VILE 65	-
A Map of All Our Failures	My Dying Bride	10.2012	200[1]	-	Peaceville VILELP407	-

Melvins

The Melvins, grupa amerykańska. Powstała w 1981r w Aberdeen w stanie Waszyngton. W 1987 przeniosła się do San Francisco w Kalifornii. Zdecydowała się na nazwę The Melvins zaintrygowana notatką w lokalnej gazecie o niejakim Melvinie przyłapanym na kradzieży choinek (niekiedy twierdziła też, iż utworzyła ją zniekształcając imię Elvisa Presleya).
Pierwszy skład: Buzz „King Buzzo" Osbourne -voc, g, Matt Lukin - b. Dale Crover - dr, voc. W 1988r Lukina, który odszedł do Mudhoney, zastąpiła Lorax (właśc. Lori Black; córka Shirley Temple) - b, a trzy lata później ją z kolei Joe Preston - b. W 1992 na miejsce Prestona wróciła Lorax, a po roku zamiast niej w składzie pojawił się Mark Deutrom -b (był producentem wczesnych nagrań formacji).

Debiutowała w klubach i barach Aberdeen (dopiero w 1989r odbyła pierwsze tournee po kraju, od tamtej pory koncertowała u boku m.in. Iggy'ego Popa i L7). Z początku pozostawała pod silnym wpływem zespołu Kiss, wykonywała nawet kilka jego utworów; w mniejszym stopniu inspirowały ją dokonania innych wykonawców, przede wszystkim formacji Black Sabbath.
Podczas pierwszych wypraw poza rodzinne miasto, głównie do Seattle, odkryła dla siebie punk rock i hardcore w wydaniu takich zespołów, jak Black Flag, Flipper, M.D.C. czy Buthole Surfers. Z połączenia jej dawnych i nowych fascynacji zrodziła się muzyka, która legła u podstaw nowego rockowego stylu - grunge'u.
 Pierwszą Jego manifestacją była składanka „Deep Six", nagrana w 1985r w Reciprocal Studio w Seattle, wyprodukowana przez Jacka Endino, sygnowana przez The Melvins razem z zespołami Skin Yard (Endino był jego członkiem), Soundgarden,Green River, Malfunkshun i The U-Men.
Największą gwiazdą grunge'u miała się stać formacja Nirvana, utworzona przez uczniów The Melvins -Kurta Cobaina i Chrisa Novoselica (Crover gościnnie występował czasem w jej składzie, wziął nawet udział w nagraniu trzech utworów z płytv „Bleach").
Właśnie powiązania z Nirvaną, stały się głównym tytułem do sławy The Melvins, trójce muzyków nie udało się bowiem stworzyć albumu, który odpowiadałby roli, jaką odegrali na scenie rockowej Seattle i okolic. Rozczarowaniem była nawet płyta Houdini, przygotowana bardzo starannie przy znaczącej pomocy Cobaina jako muzyka i współproducenta (m.in. śpiew w Going Blind oraz solo gitarowe w Sky Pup), niejako dla podtrzymania mitu The Melvins.
Zawierała repertuar potwierdzający fascynację dokonaniami Kiss (przeróbka utworu Going Blind tego zespołu, a także owoc współpracy z nim Teet) czy Black Sabbath (Hag Me, Hooch, ukazujący też The Melvins w roli mistrzów grunge'u (Set Me Straight), ale w większej dawce chaotyczny, bałaganiarski, ujawniający brak pomysłów (Spread Eagle Beagle ponad dziesięciominutowa, bezładna improwizacja na instrumentach perkusyjnych, Sky Pup - dziwna muzyka oparta na tanecznym rytmie, Honey Bucket - mało odkrywcze nawiązanie do thrashu spod znaku Metalliki).
Tytuł był hołdem dla słynnego maga - Houdiniego, a utwór Lizzy pokłonem dla aktorki Elizabeth  Montgomery, gwiazdy popularnego w latach sześćdziesiątych serialu telewizynego Bewitched. Wersja  winylowa płyty różniła się od kompaktowej i zawierała zamiast nagrania Spread Eagle Beagle jeszcze jedną
przeróbkę - Rocket Reducer No. 62 (Rama Lama Fa Fa Fa) zespołu MC5.
Minialbum Eggnog był zapisem koncertu.

W 1999 r. Melvins rozpoczynają współpracę z wytwórnią Ipecac (której właścicielem jest Mike Patton). Pierwszym dzieckiem tej współpracy jest wydanie trylogii: The Maggot (1999), The Bootlicker (1999) i The Crybaby (2000) oraz reedycje płyt wcześniejszych (m.in Gluey Porch Treatments). Miłość Melvins do eksperymentów ujawnia się na kolejnych albumach, Electroretard (2001) oraz Collossus of Destiny (2001) a również na wspólnym albumie ze znanym DJ-em – Lustmordem – Pigs of the Roman Empire (2004).
Uwieńczeniem współpracy Melvins z Jello Biafrą, wokalistą grupy Dead Kennedys, było wydanie dwóch albumów Never Breathe What You Can't See (2004) oraz Sieg Howdy! (2005) oraz szereg koncertów, w czasie których Kevin Rutmanis opuszcza zespół, a jego miejsce zajmuje Dave Scott Stone, występujący wcześniej sporadycznie jako drugi gitarzysta, w tym samym czasie zespół odbywa koncerty z Adamem Jonesem z zespołu Tool.

W 2006 Dale Crover potwierdza w wywiadzie przyjęcie do zespołu basisty i perkusisty zespołu Big Business. Od tego czasu zespół odbywa próby z dwoma perkusjami, chcąc stworzyć na scenie efekt "lustra" (Dale Crover jest prawo-, a Coady Willis leworęczny).

Dio

DIO, grupa amerykańsko-brytyjska. Powstała jesienią 1982 w Londynie z inicjatywy Ronniego Jamesa Dio (właśc. Ronald James Padavona; 10.07.1948, Portsmouth, New Hampshire) - voc, świetnego amerykańskiego wokalisty znanego z zespołów Elf, Rainbow i Black Sabbath. W pierwszym składzie znaleźli się też Vivian Campbell (25.08.1962, Belfast, Irlandia Północna) - g ze Sweet Savage, Jimmy Bain - b z Rainbow i Vinnie Appice (właśc. Vincent Appice; 1958, Staten Island, Nowy Jork) - dr z Black Sabbath.
W 1983 dołączył Claude Schnell - k. W 1986 Campbella, który kontynuował karierę w Whitesnake i Def Leppard, zastąpił Craig Goldie - g z zespołu Guiffra. W końcu lat osiemdziesiątych ustalił się skład, w którym oprócz lidera znaleźli się młodziutki debiutant Rowan Robertson (1971, Cambridge) - g, Jens Johansson - k z formacji Yngwiego Malmsteena, Teddy Cook - b z Powerhouse i Simon Wright (19.06.1963, Manchester) - dr z AC/DC. W 1991 grupa zawiesiła działalność, lider odnowił bowiem współpracę z Black Sabbath (Wright związał się wówczas z zespołem Rhinobucket, wykonującym utwory z repertuaru AC/DC).
Odrodziła się dwa lata później jako kwartet: Dio, Appice, Tracy G - g z World War III i Jeff Pilson - b z Dokken. A niebawem współpracę z nią nawiązał Scott Warren -k.W 1999r ukształtował się skład, w którym oprócz Dio, Goldiego, Warrena i Wrighta znaleźli się David "Rock" Feinstein - g, kuzyn i dawny partner lidera z Elf, oraz Larry Dennison - b. W tym samym roku na miejsce Dennisona wrócił Bain.
Po ukazaniu się w czerwcu 1983 pierwszego albumu, "Holy Diver", grupie zarzucono przywiązanie do hard-rockowych stereotypów, w szczególności zaś do stylów Rainbow i Deep Purple (Holy Diver, Don't Talk To Strangers, Invisible). Ronnie James nie krył jednak, że ma zamiar czerpać z pomysłów, które przyniosły sławę wymienionym zespołom, potrafił się zresztą zdobyć na żart - wplótł nazwę Rainbow w tytuł i tekst jednego z przedstawionych utworów (Rainbow In Tbe Dark). Tak czy inaczej, nawet recenzenci nastawieni krytycznie do Dio chwalili grupę za wyborną inwencję melodyczną oraz świetne rzemiosło, zwłaszcza za umiejętności lidera. A nie brakowało głosów zaliczających "Holy Diver" do hardrockowych arcydzieł. Płyta zyskała zresztą znaczną popularność - rozeszła się w liczbie ponad pół miliona egzemplarzy. A i towarzyszące jej single były niewielkimi przebojami: Holy Diver/Evil Eyes z sierpnia 1983 i Rainbow In The Dark/Stand Up And Shout (wersja koncertowa) z października tego roku.
Sukces grupy ugruntował album "The Last In Line" z lipca 1984, promowany singlami We Rock/Holy Diver (wersja koncertowa) z tego samego miesiąca i Mystery/Eat Your Heart Out (wersja koncertowa) z września. Większość kompozycji potwierdzała ambicję kontynuowania poszukiwań stylistycznych Rainbow (The Last In Line, One Night In The City). Zwracały uwagę utwory nieco ostrzejsze, bardziej dynamiczne i szybsze niż poprzednio (We Rock, Evil Eyes, I Speed At Night). Mogła się też podobać urozmaicona formalnie, wzbogacona np. orientalnym wstępem ballada hardrockowa Egypt - The Chains Are On, z tekstem na temat morderczej pracy niewolników w starożytnym Egipcie (to ona zainspirowała ilustrację okładkową oraz wystrój sceny podczas koncertów w tym czasie, z dziesięciometrowymi piramidami jako głównym elementem scenografii). Wyrazem uznania dla grupy było zaproszenie jej latem 1984 do udziału w kilku renomowanych europejskich festiwalach, np. w objazdowym Monsters Of Rock, w którym uczestniczyli też tacy wykonawcy, jak Ozzy Osboume, Gary Moore, AC/DC i Van Halen.
Nie zmienił wizerunku grupy album "Sacred Heart" z sierpnia 1985, mimo,że w wielu nagraniach uzyskała potężniejsze brzmienie niż dawniej, śmielej tez posłużyła się instrumentami klawiszowymi (np. Sacred Heart z baśniowym tekstem na temat przemijania, marzeń, tajemnic przeszłości - jego dotyczyła ilustracja na kopercie oraz zabudowa sceny w tym czasie, zdominowana przez niezwykłą, jakby średniowieczną budowlę, także Fallen Angels, Another Lie, Like The Beat Of A Heart). Miał nie mniejsze powodzenia niż poprzednie, czego nie można powiedzieć o towarzyszących mu singlach: Rock'n'Roll Children/Sacred Heart z sierpnia 1985 i Hungry For Heaven/King Of Rock And Roll z października tego roku, oraz czwórce: "The Dio EP" z maja 1986. Podczas jednego z koncertów tournee zorganizowanego w związku z promocją "Sacred Heart", w San Diego Sports Arena w Stanach Zjednoczonych, nagrano minialbum "Intermission", wydany w czerwcu 1986r. Zawierał on m.in. kompozycję Rock'n'Roll Children, wzbogaconą wiązanką dwóch utworów z repertuaru Rainbow - Long Live Rock i Man On The Silver Mountain. Ciekawostką było w jego programie jedno premierowe nagranie studyjne - niezbyt udane Time To Burn.
Następnym krokiem w karierze Dio była płyta "Dream Evil" z sierpnia 1987, mimo zmiany gitarzysty zbliżona stylistycznie do poprzednich (np. Night People, Overlove, Dream Evil, Sunset Superman), przez wielu fanów stawiana na równi z "Holy Diver" i "The Last In Line". Zdecydowanie wyróżniała się na niej rozbudowana formalnie kompozycja All The Fools Sailed Away, wzbogacona m.in. partią chóru chłopięcego i krótkim solem syntezatora, podobały się też utwory Overlove, When A Woman Cries oraz wybrane na singel I Could Have Been A Dreamer i Night People. Latem 1987 grupa była jedną z gwiazd festiwalu Monsters Of Rock w Castle Donington w Wielkiej Brytanii obok m.in. Metalliki, Anthrax i Bon Jovi.
Nagrany w odmłodzonym składzie, wydany w maju 1990 album "Lock Up The Wolves" był nie w pełni przekonującą próbą odświeżenia własnej konwencji stylistycznej. Ważnym źródłem inspiracji stał się dla Dio w tym czasie dorobek Black Sabbath - w repertuarze grupy dominowały utwory o cięższym brzmieniu, wolniejszych tempach i bardziej demonicznej atmosferze (np. Lock Up The Wolves, Evil On Queen Street). Także w tekstach pojawił się nowy motyw - spojrzenia za siebie, autorefleksji, samooceny (My Eyes, Night Music, Twisted), chociaż większość podejmowała wątki znane z poprzednich płyt (np. wypowiedź przeciwko siewcom zła i podżegaczom wojennym w Lock Up The Wolves, próba otrzeźwienia młodych ludzi skłaniających się ku myślom o samobójstwie w Hey Angel, studium szaleństwa w Why Are They Watching Me?, opowieść o domu nawiedzanym przez ducha w Evil On Queen Street). Całość robiła w każdym razie wrażenie dość wymęczonej i spotkała się z niezbyt przychylnym przyjęciem ze strony fanów. Albumowi towarzyszył singel Hey Angel/Walk On Water z czerwca 1990.
Jeszcze większym rozczarowaniem była nagrana po drugiej już przerwie w działalności płyta "Strange Highways" z października 1993, wyprodukowana przez Marka Fraziera, a nie jak zwykle przez samego Dio, i niestety rażąca dość archaicznym brzmieniem (np. Firehead, Hollywood Black, Bring Down The Rain). Przepadła na rynku; nikt nie docenił, że formacja bardziej niż kiedykolwiek urozmaiciła repertuar, znalazło się w nim miejsce nawet na utwór taki jak Jesus Mary And The Holy Ghost - heavymetalową groteskę stworzoną pod wrażeniem słynnej kompozycji 21st Century Schizoid Man zespołu King Crimson.
Świadectwem odzyskania przez grupę dawnej formy był natomiast wyprodukowany znowu przez lidera album "Angry Machines" z października 1986, pełen muzyki ostrzejszej, bardziej agresywnej i gniewnej, a także nowocześniej brzmiącej niż kiedykolwiek w przeszłości (np. Institutional Man, Black, Hunter Of The Heart, Big Sister, Double Monday, Golden Rules). Intrygowały też teksty, mocno osadzone w teraźniejszości, odarte z charakterystycznej dla dawnej twórczości Dio fantastycznej aury (np. Dying In America, Institutional Man, Don't Tell The Kids, Big Sister). Trasę, podczas której formacja promowała "Angry Machines", udokumentowano w marcu 1998 świetnym albumem "Dio's Inferno - The Last In Live", zawierającym utwory z wszystkich etapów kariery Ronniego Jamesa Dio, także wybrane z dorobku Rainbow (Man On The Silver Mountain) i Black Sabbath (Heaven And Heli, Mob Rules). Ponieważ jednak wielu fanów nie zaakceptowało nowoczesnej odmiany metalu z "Angry Machines", formacja zdecydowała się wrócić na płycie "Magica", zrealizowanej w końcu 1999 i wydanej w pierwszych tygodniach następnego roku, do muzyki, jaką grała w początkach kariery (np. Lord Of The Last Day, Fever Dreams, Losing My Insanity, Magica Vox).
Muzycy grupy Dio byli twórcami piosenki Stars, nagranej przy pomocy wielu gwiazd metalu, m.in. członków Iron Maiden, Judas Priest, Mótley Crue, Blue Óyster Cult, W.A.S.P., Dokken, Quiet Riot, Journey, Night Ranger i Queensryche, sygnowanej Hear'n'Aid, wydanej na płytach w ramach zapoczątkowanej przez Boba Geldofa akcji pomocy ofiarom głodu w Afryce (na singlu i na albumie "Hear'n'Aid", Mercury, 1986).
Craig Goldie zadebiutował jako solista albumem "Hidden In Plight Sight" (Grand Slamm, 1991).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Holy Diver/Evil Eyes	Dio	08.1983	72[2]	-	Vertigo DIO 112	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio][72.Mainstream Rock Tracks]
Rainbow in the Dark/Stand Up and Shout (live)	Dio	10.1983	46[3]	-	Vertigo DIO 212	[written by Ronnie James Dio, Vinny Appice, Jimmy Bain, Vivian Campbell][produced by Ronnie James Dio][14.Mainstream Rock Tracks]
We Rock/Holy Diver (live)	Dio	08.1984	42[3]	-	Vertigo DIO 312	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio]
Mystery/Eat Your Heart Out (Live)	Dio	09.1984	34[4]	-	Vertigo DIO 4	[produced by Ronnie James Dio][20.Mainstream Rock Tracks]
Rock 'N' Roll Children/We Rock (live)	Dio	07.1985	26[6]	-	Vertigo DIO 5	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio][26.Mainstream Rock Tracks]
Hungry for Heaven/King of Rock and Roll	Dio	10.1985	72[1]	-	Vertigo DIO 6	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Jimmy Bain][30.Mainstream Rock Tracks]
Hungry for Heaven/King of Rock and Roll	Dio	05.1986	56[2]	-	Vertigo DIO 6	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Jimmy Bain]
I Could Have Been a Dreamer/Night People	Dio	10.1987	69[1]	-	Vertigo	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Craig Goldy][33.Mainstream Rock Tracks]
Hey Angel/Why Are They Watching Me	Dio	09.1990	94	-	Vertigo DIO 912	[written by Ronnie James Dio,Rowan Robertson][produced by Ronnie James Dio][72.Mainstream Rock Tracks]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Holy Diver	Dio	05.1983	13[15]	56[38]	Warner 23 836	[platinum][silver-UK][produced by Ronnie James Dio]
The Last in Line	Dio	07.1984	4[14]	23[35]	Warner 25 100	[platinum][silver-UK][produced by Ronnie James Dio]
Sacred Heart	Dio	08.1985	4[6]	29[29]	Warner 25 292	[gold][produced by Ronnie James Dio]
Intermission	Dio	06.1986	22[5]	70[16]	Warner 25 443	[produced by Ronnie James Dio]
Dream Evil	Dio	07.1987	8[5]	43[11]	Warner 25 612	[produced by Ronnie James Dio]
Lock up the Wolves	Dio	05.1990	28[3]	61[13]	Reprise 26 212	[produced by Ronnie James Dio,Tony Platt]
Strange Highways	Dio	02.1994	-	142[2]	Reprise 45 527	[produced by Ronnie James Dio]
The Very Beast of Dio	Dio	10.2000	-	-	Warner Bros./Rhino 79983	[gold][produced by Ronnie James Dio]
Killing the Dragon	Dio	05.2002	194[1]	199[1]	Spitfire 15 199	[produced by Ronnie James Dio]
Master of the Moon	Dio	09.2004	159[1]	-	Sanctuary (085-69912	[produced by Ronnie James Dio]
Holy Diver - Live	Dio	04.2006	174[1]	-	Eagle ER 20088-2	[produced by Ronnie James Dio]

Dio

DIO, grupa amerykańsko-brytyjska. Powstała jesienią 1982 w Londynie z inicjatywy Ronniego Jamesa Dio (właśc. Ronald James Padavona; 10.07.1948, Portsmouth, New Hampshire) - voc, świetnego amerykańskiego wokalisty znanego z zespołów Elf, Rainbow i Black Sabbath. W pierwszym składzie znaleźli się też Vivian Campbell (25.08.1962, Belfast, Irlandia Północna) - g ze Sweet Savage, Jimmy Bain - b z Rainbow i Vinnie Appice (właśc. Vincent Appice; 1958, Staten Island, Nowy Jork) - dr z Black Sabbath.
W 1983 dołączył Claude Schnell - k. W 1986 Campbella, który kontynuował karierę w Whitesnake i Def Leppard, zastąpił Craig Goldie - g z zespołu Guiffra. W końcu lat osiemdziesiątych ustalił się skład, w którym oprócz lidera znaleźli się młodziutki debiutant Rowan Robertson (1971, Cambridge) - g, Jens Johansson - k z formacji Yngwiego Malmsteena, Teddy Cook - b z Powerhouse i Simon Wright (19.06.1963, Manchester) - dr z AC/DC. W 1991 grupa zawiesiła działalność, lider odnowił bowiem współpracę z Black Sabbath (Wright związał się wówczas z zespołem Rhinobucket, wykonującym utwory z repertuaru AC/DC).
Odrodziła się dwa lata później jako kwartet: Dio, Appice, Tracy G - g z World War III i Jeff Pilson - b z Dokken. A niebawem współpracę z nią nawiązał Scott Warren -k.W 1999r ukształtował się skład, w którym oprócz Dio, Goldiego, Warrena i Wrighta znaleźli się David "Rock" Feinstein - g, kuzyn i dawny partner lidera z Elf, oraz Larry Dennison - b. W tym samym roku na miejsce Dennisona wrócił Bain.
Po ukazaniu się w czerwcu 1983 pierwszego albumu, "Holy Diver", grupie zarzucono przywiązanie do hard-rockowych stereotypów, w szczególności zaś do stylów Rainbow i Deep Purple (Holy Diver, Don't Talk To Strangers, Invisible). Ronnie James nie krył jednak, że ma zamiar czerpać z pomysłów, które przyniosły sławę wymienionym zespołom, potrafił się zresztą zdobyć na żart - wplótł nazwę Rainbow w tytuł i tekst jednego z przedstawionych utworów (Rainbow In Tbe Dark). Tak czy inaczej, nawet recenzenci nastawieni krytycznie do Dio chwalili grupę za wyborną inwencję melodyczną oraz świetne rzemiosło, zwłaszcza za umiejętności lidera. A nie brakowało głosów zaliczających "Holy Diver" do hardrockowych arcydzieł. Płyta zyskała zresztą znaczną popularność - rozeszła się w liczbie ponad pół miliona egzemplarzy. A i towarzyszące jej single były niewielkimi przebojami: Holy Diver/Evil Eyes z sierpnia 1983 i Rainbow In The Dark/Stand Up And Shout (wersja koncertowa) z października tego roku.
Sukces grupy ugruntował album "The Last In Line" z lipca 1984, promowany singlami We Rock/Holy Diver (wersja koncertowa) z tego samego miesiąca i Mystery/Eat Your Heart Out (wersja koncertowa) z września. Większość kompozycji potwierdzała ambicję kontynuowania poszukiwań stylistycznych Rainbow (The Last In Line, One Night In The City). Zwracały uwagę utwory nieco ostrzejsze, bardziej dynamiczne i szybsze niż poprzednio (We Rock, Evil Eyes, I Speed At Night). Mogła się też podobać urozmaicona formalnie, wzbogacona np. orientalnym wstępem ballada hardrockowa Egypt - The Chains Are On, z tekstem na temat morderczej pracy niewolników w starożytnym Egipcie (to ona zainspirowała ilustrację okładkową oraz wystrój sceny podczas koncertów w tym czasie, z dziesięciometrowymi piramidami jako głównym elementem scenografii). Wyrazem uznania dla grupy było zaproszenie jej latem 1984 do udziału w kilku renomowanych europejskich festiwalach, np. w objazdowym Monsters Of Rock, w którym uczestniczyli też tacy wykonawcy, jak Ozzy Osboume, Gary Moore, AC/DC i Van Halen.
Nie zmienił wizerunku grupy album "Sacred Heart" z sierpnia 1985, mimo,że w wielu nagraniach uzyskała potężniejsze brzmienie niż dawniej, śmielej tez posłużyła się instrumentami klawiszowymi (np. Sacred Heart z baśniowym tekstem na temat przemijania, marzeń, tajemnic przeszłości - jego dotyczyła ilustracja na kopercie oraz zabudowa sceny w tym czasie, zdominowana przez niezwykłą, jakby średniowieczną budowlę, także Fallen Angels, Another Lie, Like The Beat Of A Heart). Miał nie mniejsze powodzenia niż poprzednie, czego nie można powiedzieć o towarzyszących mu singlach: Rock'n'Roll Children/Sacred Heart z sierpnia 1985 i Hungry For Heaven/King Of Rock And Roll z października tego roku, oraz czwórce: "The Dio EP" z maja 1986. Podczas jednego z koncertów tournee zorganizowanego w związku z promocją "Sacred Heart", w San Diego Sports Arena w Stanach Zjednoczonych, nagrano minialbum "Intermission", wydany w czerwcu 1986r. Zawierał on m.in. kompozycję Rock'n'Roll Children, wzbogaconą wiązanką dwóch utworów z repertuaru Rainbow - Long Live Rock i Man On The Silver Mountain. Ciekawostką było w jego programie jedno premierowe nagranie studyjne - niezbyt udane Time To Burn.
Następnym krokiem w karierze Dio była płyta "Dream Evil" z sierpnia 1987, mimo zmiany gitarzysty zbliżona stylistycznie do poprzednich (np. Night People, Overlove, Dream Evil, Sunset Superman), przez wielu fanów stawiana na równi z "Holy Diver" i "The Last In Line". Zdecydowanie wyróżniała się na niej rozbudowana formalnie kompozycja All The Fools Sailed Away, wzbogacona m.in. partią chóru chłopięcego i krótkim solem syntezatora, podobały się też utwory Overlove, When A Woman Cries oraz wybrane na singel I Could Have Been A Dreamer i Night People. Latem 1987 grupa była jedną z gwiazd festiwalu Monsters Of Rock w Castle Donington w Wielkiej Brytanii obok m.in. Metalliki, Anthrax i Bon Jovi.
Nagrany w odmłodzonym składzie, wydany w maju 1990 album "Lock Up The Wolves" był nie w pełni przekonującą próbą odświeżenia własnej konwencji stylistycznej. Ważnym źródłem inspiracji stał się dla Dio w tym czasie dorobek Black Sabbath - w repertuarze grupy dominowały utwory o cięższym brzmieniu, wolniejszych tempach i bardziej demonicznej atmosferze (np. Lock Up The Wolves, Evil On Queen Street). Także w tekstach pojawił się nowy motyw - spojrzenia za siebie, autorefleksji, samooceny (My Eyes, Night Music, Twisted), chociaż większość podejmowała wątki znane z poprzednich płyt (np. wypowiedź przeciwko siewcom zła i podżegaczom wojennym w Lock Up The Wolves, próba otrzeźwienia młodych ludzi skłaniających się ku myślom o samobójstwie w Hey Angel, studium szaleństwa w Why Are They Watching Me?, opowieść o domu nawiedzanym przez ducha w Evil On Queen Street). Całość robiła w każdym razie wrażenie dość wymęczonej i spotkała się z niezbyt przychylnym przyjęciem ze strony fanów. Albumowi towarzyszył singel Hey Angel/Walk On Water z czerwca 1990.
Jeszcze większym rozczarowaniem była nagrana po drugiej już przerwie w działalności płyta "Strange Highways" z października 1993, wyprodukowana przez Marka Fraziera, a nie jak zwykle przez samego Dio, i niestety rażąca dość archaicznym brzmieniem (np. Firehead, Hollywood Black, Bring Down The Rain). Przepadła na rynku; nikt nie docenił, że formacja bardziej niż kiedykolwiek urozmaiciła repertuar, znalazło się w nim miejsce nawet na utwór taki jak Jesus Mary And The Holy Ghost - heavymetalową groteskę stworzoną pod wrażeniem słynnej kompozycji 21st Century Schizoid Man zespołu King Crimson.
Świadectwem odzyskania przez grupę dawnej formy był natomiast wyprodukowany znowu przez lidera album "Angry Machines" z października 1986, pełen muzyki ostrzejszej, bardziej agresywnej i gniewnej, a także nowocześniej brzmiącej niż kiedykolwiek w przeszłości (np. Institutional Man, Black, Hunter Of The Heart, Big Sister, Double Monday, Golden Rules). Intrygowały też teksty, mocno osadzone w teraźniejszości, odarte z charakterystycznej dla dawnej twórczości Dio fantastycznej aury (np. Dying In America, Institutional Man, Don't Tell The Kids, Big Sister). Trasę, podczas której formacja promowała "Angry Machines", udokumentowano w marcu 1998 świetnym albumem "Dio's Inferno - The Last In Live", zawierającym utwory z wszystkich etapów kariery Ronniego Jamesa Dio, także wybrane z dorobku Rainbow (Man On The Silver Mountain) i Black Sabbath (Heaven And Heli, Mob Rules). Ponieważ jednak wielu fanów nie zaakceptowało nowoczesnej odmiany metalu z "Angry Machines", formacja zdecydowała się wrócić na płycie "Magica", zrealizowanej w końcu 1999 i wydanej w pierwszych tygodniach następnego roku, do muzyki, jaką grała w początkach kariery (np. Lord Of The Last Day, Fever Dreams, Losing My Insanity, Magica Vox).
Muzycy grupy Dio byli twórcami piosenki Stars, nagranej przy pomocy wielu gwiazd metalu, m.in. członków Iron Maiden, Judas Priest, Mótley Crue, Blue Óyster Cult, W.A.S.P., Dokken, Quiet Riot, Journey, Night Ranger i Queensryche, sygnowanej Hear'n'Aid, wydanej na płytach w ramach zapoczątkowanej przez Boba Geldofa akcji pomocy ofiarom głodu w Afryce (na singlu i na albumie "Hear'n'Aid", Mercury, 1986).
Craig Goldie zadebiutował jako solista albumem "Hidden In Plight Sight" (Grand Slamm, 1991).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Holy Diver/Evil Eyes	Dio	08.1983	72[2]	-	Vertigo DIO 112	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio][72.Mainstream Rock Tracks]
Rainbow in the Dark/Stand Up and Shout (live)	Dio	10.1983	46[3]	-	Vertigo DIO 212	[written by Ronnie James Dio, Vinny Appice, Jimmy Bain, Vivian Campbell][produced by Ronnie James Dio][14.Mainstream Rock Tracks]
We Rock/Holy Diver (live)	Dio	08.1984	42[3]	-	Vertigo DIO 312	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio]
Mystery/Eat Your Heart Out (Live)	Dio	09.1984	34[4]	-	Vertigo DIO 4	[produced by Ronnie James Dio][20.Mainstream Rock Tracks]
Rock 'N' Roll Children/We Rock (live)	Dio	07.1985	26[6]	-	Vertigo DIO 5	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio][26.Mainstream Rock Tracks]
Hungry for Heaven/King of Rock and Roll	Dio	10.1985	72[1]	-	Vertigo DIO 6	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Jimmy Bain][30.Mainstream Rock Tracks]
Hungry for Heaven/King of Rock and Roll	Dio	05.1986	56[2]	-	Vertigo DIO 6	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Jimmy Bain]
I Could Have Been a Dreamer/Night People	Dio	10.1987	69[1]	-	Vertigo	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Craig Goldy][33.Mainstream Rock Tracks]
Hey Angel/Why Are They Watching Me	Dio	09.1990	94	-	Vertigo DIO 912	[written by Ronnie James Dio,Rowan Robertson][produced by Ronnie James Dio][72.Mainstream Rock Tracks]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Holy Diver	Dio	05.1983	13[15]	56[38]	Warner 23 836	[platinum][silver-UK][produced by Ronnie James Dio]
The Last in Line	Dio	07.1984	4[14]	23[35]	Warner 25 100	[platinum][silver-UK][produced by Ronnie James Dio]
Sacred Heart	Dio	08.1985	4[6]	29[29]	Warner 25 292	[gold][produced by Ronnie James Dio]
Intermission	Dio	06.1986	22[5]	70[16]	Warner 25 443	[produced by Ronnie James Dio]
Dream Evil	Dio	07.1987	8[5]	43[11]	Warner 25 612	[produced by Ronnie James Dio]
Lock up the Wolves	Dio	05.1990	28[3]	61[13]	Reprise 26 212	[produced by Ronnie James Dio,Tony Platt]
Strange Highways	Dio	02.1994	-	142[2]	Reprise 45 527	[produced by Ronnie James Dio]
The Very Beast of Dio	Dio	10.2000	-	-	Warner Bros./Rhino 79983	[gold][produced by Ronnie James Dio]
Killing the Dragon	Dio	05.2002	194[1]	199[1]	Spitfire 15 199	[produced by Ronnie James Dio]
Master of the Moon	Dio	09.2004	159[1]	-	Sanctuary (085-69912	[produced by Ronnie James Dio]
Holy Diver - Live	Dio	04.2006	174[1]	-	Eagle ER 20088-2	[produced by Ronnie James Dio]