Pokazywanie postów oznaczonych etykietą West Yorkshire. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą West Yorkshire. Pokaż wszystkie posty

sobota, 27 kwietnia 2024

Muzyka w Leeds

Muzyka w Leeds obejmuje różnorodne style i gatunki, w tym rock , pop i elektronikę . Podczas gdy grupy takie jak Soft Cell , Kaiser Chiefs , The Wedding Present , Utah Saints i Bridewell Taxis odniosły sukces w głównym nurcie, Gang of Four , Sisters of Mercy , Chumbawamba i Mission pomogły zdefiniować gatunki takie jak punk rock , gotyk rocka i post-punk .




W artykule z 2018 roku dla „Independent ” Leeds zostało opisane jako „jedno z najlepszych brytyjskich miast pod względem muzyki na żywo” ze względu na zarówno główne obiekty, takie jak O2 Academy Leeds i First Direct Arena , jak i obiekty lokalne , takie jak Brudenell Social Club , Wharf Chambers i Klub Książki w Hyde Parku.  Miasto jest także gospodarzem festiwali, takich jak Leeds Festival , Slam Dunk Festival , Live at Leeds i Damnation Festival .

W latach 80. duża populacja Afro-Karaibów w Chapeltown ustąpiła miejsca scenie dubowej . Podstawowe grupy, Ital Rockers i Iration Steppas, zaczęły występować w Shebeens w lokalnych miejscach, takich jak Leeds West Indian Community Centre, korzystając z własnych systemów dźwiękowych typu „zrób to sam”, zanim wywarły wpływ na otwarcie klubów i organizacji rave, takich jak Tribe i SubDub. 

Zespół Age of Chance powstał w Leeds w 1983 roku , a ich singiel „Don't Get Mad… Get Even” osiągnął 8. miejsce na liście przebojów US Billboard Hot Dance/Club Play . 

Chociaż Utah Saints powstali w Harrogate w 1991 roku, ich siedziba znajdowała się w Leeds, będąc pod silnym wpływem brzmienia Prodigy . W latach 90. mieli trzy single w pierwszej dziesiątce i kolejne pięć w pierwszej czterdziestce na brytyjskiej liście przebojów singli .

Międzynarodowi DJ-e i producenci, tacy jak Paul Woolford, Ralph Lawson i Riley & Durrant, mają swoje studia w mieście, obok mniej znanych DJ-ów, takich jak Bragguar i DJ Tango.

Wcześniejsza undergroundowa scena house rozwinęła się w scenę klubową w Leeds lat 90-tych, kiedy to przez pewien czas Leeds dzierżyło tytuł brytyjskiej klubowej stolicy. Zarówno Back to Basics , jak i mieszany wieczór gejowski Vague cieszyły się tytułem najlepszego klubu w Wielkiej Brytanii w różnych momentach dekady, podczas gdy klub The Orbit w Morley był mekką techno o międzynarodowej renomie (Orbit został zamknięty w 2003 roku i został zastąpiony restauracją).

W 2000 roku studenci miejskiego uniwersytetu zaczęli tworzyć muzykę inspirowaną Ital Rockers i Iration Steppas, tworząc takie grupy jak Submotion Orchestra i Gentleman's Dub Club . Grupy często występowały, organizując przyjęcia w swoich domach studenckich w Woodhouse , Hyde Park i Burley , z sofami i łóżkami ustawionymi pionowo pod ścianami, aby zapewnić dźwiękoszczelność. 


Pod koniec lat 70-tych Leeds było domem dla wpływowych grup punkrockowych, takich jak The Mekons , Gang of Four


i Delta 5 , które pomogły ukształtować brzmienie post-punka . Geneza tej sceny rozpoczęła się, gdy Andy Gill i Jon King otrzymali finansowaną wycieczkę do Nowego Jorku w 1976 roku. Jako studenci kierunków artystycznych, podróż odbyła się po to, aby para mogła studiować w miejskich galeriach sztuki. Jednak tam dowiedzieli się o scenie punkrockowej, która rozwinęła się wokół CBGB . Po powrocie do Leeds w grudniu Sex Pistols wystąpili na Politechnice w Leeds . Wkrótce potem para utworzyła Gang Of Four. Następnie lokalni studenci szkół artystycznych utworzyli wiele innych grup, na przykład Mekons, Scritti Politti , Three Johns , Girls at Our Best! i Delta 5.

 Z tej kohorty wyłonił się także popowy zespół Soft Cell . Członkowie tych zespołów często bywali w Fenton na Blenheim Terrace, przy czym najczęstszym miejscem był F Club założony przez Johna Keenana. Grupy takie jak Mekons odrzucały etykietowanie ich mianem „zespołów”, zamiast tego porównywały się do projektu artystycznego opowiadającego się za polityką marksistowsko-leninowską . Grupy te podważyły ​​także wiele norm dotyczących płci na brytyjskiej scenie punkowej, próbując w jak największym stopniu włączyć kobiety. Była członkini Mekons i Delta 5, Julz Sale, powiedziała w Music in Leeds vol. 2 , że żadna kobieta „nigdy nie czuła się nierówna” na tej scenie. W tym okresie członkowie sceny często wdawali się w fizyczne sprzeczki z faszystami , neonazistami i członkami Frontu Narodowego , co doprowadziło do tego, że Leeds było gospodarzem wielu koncertów Rock Against Racism . W latach 70-tych w Leeds działały także dwa pierwsze jawnie nazistowskie zespoły punkowe, Dentists i Ventz

Gdy wyżej wymienione grupy pchnęły punk rock w bardziej eksperymentalne kierunki, takie zespoły jak Abrasive Wheels , The Underdogs, The Expelled i Icon AD podążały za bardziej agresywnymi i konfrontacyjnymi stylami punkowymi, takimi jak anarcho punk , street punk i hardcore punk . Chumbawamba , który mieszkał na skłocie w Armley , wkrótce potem wyłonił się z tej sceny i przekształcił ją, wprowadzając wegetarianizm , prawa zwierząt i wartości przeciwne przemocy na scenę anarchistyczną.  Wraz z A State of Mind Chumbawamba spowodował pojawienie się terminu „peace punk”. 

Na początku XXI wieku grupy punkowe z Leeds coraz bardziej interesowały się brzmieniem amerykańskich zespołów, takich jak Fugazi , Hot Water Music i Small Brown Bike , co doprowadziło do pojawienia się bardziej amerykańskiego brzmienia . 

Pod koniec XXwieku w mieście zamanifestowała się scena zespołów hardcorowych punkowych z takimi grupami jak Mob Rules, Rot in Hell i Broken Arm. W artykule dla The Guardian perkusista Mob Rules Conor Rickford opisał nihilistyczne tendencje tej sceny jako spowodowane tym, że „Jeśli mieszkasz w Leeds, nie będziesz tworzyć muzyki, która będzie mówiła, że ​​świat jest cudownym miejscem i słońce zawsze świeci”.

W 2010 roku w mieście powstał Eagulls , pod wpływem brzmienia wcześniejszego post-punkowego zespołu z Leeds, a mianowicie Gang of Four i the Mekons.

Przeniesienie liverpoolskiego hardcore punk Violent Reaction do Leeds na początku 2010 roku sprawiło, że miasto stało się jedną z głównych lokalizacji powstającej wówczas sceny New Wave of British Hardcor (NWOBHC). Łączenie elementów UK82 i oi! w stronę brzmień hardcorowych, NWOBHC nadal rozwijało się w mieście, gdzie czołowymi praktykami stały się grupy takie jak Flex , Regiment, True Vision i Shrapnel.  Temple of Boom (obecnie nazywana po prostu Boom) przy Millwright Street szybko stała się najważniejszym miejscem tej sceny. Otwarty w 2011 roku przez członków Voorhees , Iana „Lecky’ego” Lecka i Seana Walkera, obiekt zaczynał jako studio prób, zanim zaczął grać koncerty po naleganiu przez członków Flex.  Były członek Violent Reaction i Shrapnel, Jimmy Wizard, założył Higher Power w 2014 roku,wraz ze swoim bratem Alexem, który ostatecznie powiększył się o dodatkowych członków: Louisa Hardy'ego, Maxa Harpera i Ethana Wilkinsona. Metal Hammer okrzyknął zespół „zespołem, który na nowo zdefiniował hardkor dla nowego pokolenia” i jest drugim brytyjskim zespołem grającym hardcore, który podpisał kontrakt z dużą wytwórnią, jaką jest Roadrunner Records .

W 2016 roku Vice opisał zespoły z Leeds, takie jak Rapture, Shrapnel, True Vision i Regiment, jako „drugie przyjście brytyjskiego Straight Edge Hardcor”.  Członkowie Higher Power Alex Wizard i Louis Hardy, gitarzysta Violent Reaction Tom „Razor” Hardwick i gitarzysta Rapture Maegan Brooks utworzyli Big Cheese , który zyskał rozgłos pod koniec 2010 roku wraz z grupami takimi jak Scorned i Greed.  Outbreak Festival , który przez większą część swojego istnienia odbywał się w Canal Mills w Armley , jest kluczową lokalizacją dla sceny hardcorowej i na większości występują lokalne grupy, takie jak Higher Power, a także grupy międzynarodowe, takie jak Code Orange , Turnstile .

John Keenan zapoczątkował w 1979 roku Festiwal Futurama


, który szybko stał się festiwalem rocka gotyckiego i post-punku, obejmującym takie zespoły jak Echo & the Bunnymen , Joy Division , Cabaret Voltaire i Bauhaus .Według Dazed , użycie słowa „gotyk” do opisania gatunku zostało wymyślone przez Yorkshire Evening Post w artykule z 1983 roku opisującym piąty festiwal Futurama.
 

Z miejskiej sceny post-punkowej wyłoniło się wiele mroczniejszych grup, które od lat 80-tych XX wieku zaczęły definiować brzmienie gotyckiego rocka . Gotyckie brzmienie rocka w Leeds różniło się od wcześniejszych brzmień post-punkowych, zarówno lokalnie, jak i na poziomie krajowym, poprzez przyjęcie tradycyjnych elementów rockowych występujących w glam rocku oraz twórczości Stooges i Davida Bowiego , które zostały oczerniane na scenie post-punkowej w czas, a także objęcie automatów perkusyjnych . Scena skupiała się głównie wokół F Clubu, który w książce Karla i Beverley Spracklenów The Evolution of Goth Culture został opisany jako przestrzeń, „gdzie narodził się rock gotycki w obecnej formie”. Założyciele Sisters of Mercy po raz pierwszy spotkali się w tym miejscu w 1980 roku, grając tam swój debiutancki występ.  Zespół wywarł ogromny wpływ na rozwój gatunku, wkrótce inspirując wiele innych zespołów do przyjęcia podobnego brzmienia,  i ostatecznie stał się, jak opisał autor Metal Hammer Dave Everley, jedną z rzeczy najbliższych ojciec chrzestny gatunku rocka gotyckiego. Gotycki zespół z Bradford, March Violets , wcześnie przeniósł się do Leeds z powodu fascynacji swoich członków takimi grupami jak Gang of Four i the Mekons. Studiując na Uniwersytecie w Leeds, wokalista zespołu Simon Denbigh założył Music for the Masses Society , rozpoczynając rezerwację koncertów i wieczorów klubowych w całym mieście. W tym okresie na tym obszarze powstały również inne grupy, takie jak Southern Death Cult , The Danse Society , Salvation i Skeletal Family .


Ze sceną zaczęto kojarzyć wiele dodatkowych miejsc, a mianowicie Faversham i Le Phonographique . The Faversham to pub na kampusie Uniwersytetu w Leeds, który stał się znany wczesnym fanom dzięki byciu przez członków sceny gotyckiej i post-punkowej.   Le Phonographique był klubem nocnym, który odegrał kluczową rolę w wyłonieniu się najwcześniejszych faz subkultury gotyckiej , podczas gdy ta oddzieliła się od punka. Według Dazed był to pierwszy klub gotycki w historii. 


W 1985 roku  zespół  opuścili członkowie Sisters of Mercy, Wayne Hussey i Craig Adams .


Kolejny zespół duetu, w skład którego wchodzili także perkusista Micka Browna, Red Lorry Yellow Lorry i gitarzysta Artery Simon Hinkler, zadebiutował na żywo w 1986 roku pod nazwą Sisterhood . Jednak w tym samym roku wokalista Sisters of Mercy, Andrew Eldritch , wydał singiel zatytułowany „Giving Ground” pod tym samym szyldem . Następnie Hussey i Adams zmienili nazwę swojej grupy na Mission .
Gotyckie wieczory klubowe w Leeds nadal zyskiwały na popularności przez nadchodzące dziesięciolecia. Przez okres połowy 2000 roku wieczór klubowy Wendy House na Uniwersytecie w Leeds stał się najchętniej odwiedzanym w mieście, jednak w miarę upływu dekady stracił na popularności.  Od połowy do końca 2010 roku noc klubowa Carpe Noctum i festiwal Gothic City stały się jednymi z najbardziej znanych wydarzeń gotyckich w mieście.  

The Wedding Present założone w Leeds w 1985 r. w 1992 r. udało im się dorównać światowemu rekordowi Elvisa Presleya , który w ciągu jednego roku umieścił 12  w Top40 najlepszych singli w Wielkiej Brytanii.
Cud powstał w Leeds w 1987 roku, a ich pierwszym nagraniem było Peel Session z 1987 roku .Udało im się zgromadzić trzy single z pierwszej czterdziestki.
Niezależny zespół rockowy z Leeds , Bridewell Taxis, powstał w 1987 r., a ich pierwszy występ odbył się dla 600-osobowej publiczności. Ich singiel Honesty z 1990 r. zyskał znaczną popularność dzięki publikacjom takim jak NME , jednak jego teledysk został ostatecznie usunięty z MTV ze względu na to,że członkowie zespołu dopuścili się kradzieży.
W połowie XXI wieku scena skupiająca popowe grupy indie rockowe zyskała na znaczeniu w Leeds dzięki takim zespołom jak Kaiser Chiefs i Pigeon Detectives . Z tej sceny wyłoniła się podsekta bardziej eksperymentalnych grup, takich jak ¡Forward, Russia! , Sky Larkin i This i in .

Pod koniec XXwieku pojawiła się bardziej agresywna scena rocka alternatywnego, zlokalizowana głównie w Hyde Parku , wokół takich miejsc jak Brudenell Social Club i Pack Horse. Dwie znaczące grupy na tej scenie to Dinosaur Pile-Up i Pulled Apart by Horses , które powstały po rozpadzie Mother Vulpine w 2007 roku.  Obie odniosły znaczący sukces komercyjny, występując w sklepie Dr. Martens w Londynie   oraz na festiwalach w Reading i Leeds .  Album Dinosaur Pile-Ups z 2015r Eleven Eleven osiągnął 169 miejsce na brytyjskiej liście albumów . 

Zespół Alt-J powstał na Uniwersytecie w Leeds w 2007 r. W 2012 r. zdobyli nagrodę Mercury za swój debiutancki album An Awesome Wave


The Outer Limits to psychodeliczna grupa popowa , która powstała w Leeds pod koniec lat sześćdziesiątych. W 1969 roku zespół się rozpadł, a wokalista Jeff Christie założył Christie .  Ich singiel Yellow River z lat 70-tych osiągnął pierwsze miejsce na brytyjskiej liście przebojów singli.

Zespół Soft Cell powstał na Politechnice w Leeds w 1977 roku , sprzedał 10 milionów płyt na całym świecie,  a ich singiel Tainted Love osiągnął pierwsze miejsce na brytyjskiej liście przebojów singli. 

Mel B urodziła się w Hyde Parku i dorastała w Kirkstall .W 1994 została założycielką Spice Girls ,  która stała się najlepiej sprzedającym się żeńskim zespołem wszechczasów. 

W latach 1979-84 Leeds było gospodarzem Festiwalu Futurama, całodniowego wydarzenia organizowanego przez Johna Keenana (agenta i promotora) w Queens Hall. Przez lata grało wiele zespołów, m.in.: Public Image Limited , Joy Division , Siouxsie and the Banshees , Soft Cell , Gang of Four i wielu innych. 

Festiwal Muzyki Moor odbywa się co roku w lipcu w Addingham Moorside niedaleko Ilkley i regularnie gości artystów z miasta.

W 1996 roku Leeds było gospodarzem festiwalu BBC Radio 1 Sound City.

Leeds początkowo było gospodarzem północnej części V festiwalu w latach 1996-1998, zanim impreza została przeniesiona do Weston Park w Staffordshire .

W 2000 roku Leeds było gospodarzem pierwszej w historii Parady Miłości Radia 1 w Roundhay Park.

Od 1999 roku Leeds Festival , północna część dobrze znanego Reading Festival, odbywa się w sierpniowy weekend świąteczny . Wydarzenie początkowo odbyło się w Temple Newsam (miejscu V Festiwalu w Leeds), zanim protesty mieszkańców  wymusiły przeniesienie do Bramham Park .

W Leeds odbywa się także Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny w Leeds, który cieszy się dużym uznaniem. Został  założony w 1963 roku przez Fanny Waterman, a 15. konkurs rozpoczął się we wrześniu 2006 roku.

Leeds Lieder zostało założone w 2004 roku i organizuje coroczny festiwal muzyki klasycznej w Leeds College of Music jako platforma dla pieśni Lieder i innych form pieśni artystycznej .

W West Yorkshire Playhouse (wraz z kilkoma innymi mniejszymi obiektami) odbywa się coroczny festiwal Fuseleeds prezentujący eklektyczną mieszankę muzyki bardziej lewicowej.

W latach 2006 i 2007 w Harewood House odbył się dwudniowy Festiwal Wireless . Główną gwiazdą festiwalu w 2007 roku był zespół z Leeds Kaiser Chiefs .

Live at Leeds to coroczny festiwal odbywający się w wielu miejscach w maju. Pierwsza impreza Live At Leeds odbyła się w maju 2007 roku i zbiegła się z obchodami 800. urodzin miasta. 

Co roku w maju w Leeds odbywa się festiwal Slam Dunk , który obejmuje gatunki Emo, Pop-Punk, Ska-Punk i Rock.

Outbreak Festival , pierwotnie odbywający się w Sheffield , to festiwal specjalizujący się w hardcorowym punku . Przez większą część swojego istnienia odbywał się w Canal Mills w Armely . 

Festiwal Pie Race zapoczątkowany przez zespół ACiD DROP z Leeds w 2010 roku odbywa się co roku w listopadzie z undergroundowymi punkami, ska i hardcorem

W 2017 roku w Hyde Park Book Club odbył się pierwszy Hive Festival by Live in the Hive.  W 2018 r. odbył się kolejny festiwal we współpracy z Gateway Church, na którym występowali różnorodni artyści, a wszyscy występowali podczas sesji Live in the Hive w Leeds.

środa, 24 kwietnia 2024

Kingpins

 The Kingpins to angielska popowa grupa wokalna, założona w latach pięćdziesiątych XX wieku w Dewsbury.  Grupa wystąpiła trzy razy   wsparając Tito Burns' 6-5ers w serialu telewizyjnym BBC Six-Five Special od 13 grudnia 1958 r. do 27 grudnia 1958 r. oraz dziewięć występów przy wsparciu Bob Miller and the Millermen w serialu telewizyjnym BBC Drumbeat między 4 kwietnia 1959 a 20 czerwca 1959r i wnieśli dwa utwory na płytę LP zatytułowaną Drumbeat, która towarzyszyła serialowi telewizyjnemu; cover „Shame On You Miss Johnson” Bobby’ego Freemana (napisany przez Bobby’ego Freemana) i „Don’t Leave Me (Like This)” Bobby’ego Tempesta (napisany przez Briana Bushby’ego znanego również jako Bobby Tempest). 

The Kingpins byli zarządzani przez Tito Burnsa, a w 1959 roku odbyli trasę koncertową z The Dickie Valentine Show z The Fraser Hayes Four i Billie Anthony. Brian Adams i John Putnam później opuścili The Kingpins i zastąpili Vince'a Hilla i Johnny'ego Wortha jako członkowie The Raindrops wraz z Lenem Beadle i Jackie Lee.

Skład:

Tony Martin (lead vocals), Glyn Stephens (lead guitar), Ray Neale (lead vocals, rhythm guitar, lead guitar), Keith Neale (bass guitar, vocals), Jimmy Barnard (drums), Geoffrey Coppens (lead vocals), Red Reece (drums), John Wooloff (guitar), Les Warren (drums), Roger McKew (lead guitar), Andy Rosner (drums).

Skład 1965:: Tony Martin (vocals), Geoffrey Coppens (vocals), Ray Neale (guitar, vocals), Keith Neale (bass guitar), Jimmy Barnard (drums), Glyn Stevens (lead guitar).

 

piątek, 29 marca 2024

Bill Nelson

Właśc. William Nelson, ur. 18.12.1948 r. w Wakefield w hrabstwie Yorkshire, Anglia. Mimo że znany jest głównie ze swojej pełnej inwencji gry na gitarze w grupie Be Bop Deluxe, cztery piąte nagranych przez niego wszystkich płyt stanowią albumy solowe. Akustyczny, bardzo nastrojowy debiutancki Northern Dream powstał po okresie spędzonym na współpracy z pre-progresywnymi grającymi w rodzinnym hrabstwie Nelsona zespołami, takimi jak The Teenagers, Global Village i Gen The Revolution

Przez większą część lat 70-tych gitarzysta stał na czele grupy Be-Bop Deluxe, którą opuścił idąc za wezwaniem dochodzących do głosu sił punka i techno-rocka. Przejawem nowych zainteresowań muzyka było założenie własnego zespołu Red Noise. Nagrany w 1979 r. album Sound-On-Sound okazał się dynamicznym, ale mocno pogmatwanym debiutem grupy. Nelson powrócił wkrótce do działalności solowej, a wydany w tym okresie nakładem należącej do Nelsona wytwórni Cocteau Records singel „Do You Dream In Colour" uplasował się na najwyższej w jego karierze, 52. pozycji brytyjskich zestawień. 

Po krótkim okresie współpracy z Mercury Records muzyk nadal nagrywał - głównie we własnym domowym studiu - nastrojowe, skłaniające do refleksji albumy. Był także bardzo poszukiwanym producentem i brał udział w sesjach nagraniowych wielu zespołów nowofalowych, m.in. Skids i Flock Of Seagulls. Ku zaskoczeniu wielu po rozwiązaniu Be-Bop Deluxe rzadko sięgał po gitarę, nad którą zaczął przedkładać instrumenty klawiszowe i samplery, komponując utwory wykorzystywane jako muzyczne tło do filmów i spektakli teatralnych. 

Wśród tych ostatnich wyróżniały się ilustracje do wystawionych przez Yorkshire Actors Company sztuk „Das Kabinett" i ,,La Belle Et La Bete", wydane później w formie albumów. Wiele z pochodzących z lat 80-tych utworów Nelsona było kapryśnymi, rozwlekłymi kompozycjami, którym zdccydowa nie brakowało wkładu ze strony innych muzyków. Liczne albumy muzyka ukazywały się nakładem jego fan klubu, ale ilość (dwukrotnie na rynku pojawiły się czteropłytowe zestawy: Trial By Intimacy i Demonstrations Of Affection) niestety nie zawsze szła w parze z jakością. 

Na zarejestrowanym w 1991 r. dla niezależnej wytwórni Imaginary z Manchesteru albumie Luminous powrócił już do bardziej zdecydowanego stylu, a w wywiadach coraz częściej wspominał o powrocie do swojej pierwszej miłości - gitary.
 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Do You Dream In Colour?Bill Nelson07.198052[4]-Cocteau COQ 1[written by Bill Nelson][produced by Bill Nelson, John Leckie]
Youth Of Nation On Fire/Be My DynamoBill Nelson06.198173[3]-Mercury WILL 2[written by Bill Nelson][produced by Bill Nelson]
Acceleration/Hard Facts From The Fiction DepartmentBill Nelson09.198478[3]-Cocteau COQ 15[written by Bill Nelson][produced by Bill Nelson]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Quit Dreaming and Get on the BeamBill Nelson05.19817[6]-Mercury 6359055[produced by Bill Nelson, John Leckie]
The Love That Whirls (Diary Of A Thinking Heart) Bill Nelson07.198228[4]-Mercury WHIRL 3-
ChimeraBill Nelson05.198330[5]-Mercury MERB 19[produced by Bill Nelson]
Getting The Holy Ghost AcrossBill Nelson05.198691[1]-Portrait PRT 26602[produced by Bill Nelson]

sobota, 13 stycznia 2024

Cult

 Zespół znany wcześniej jako Southern Death Cult i Death Cult, założony w 1983 r. w Bradford (Anglia) przez wokalistę Iana Astbury'ego (właśc. Ian Lindsay, ur. 14.05.1962 r. w Heswell, Merseyside, w Anglii). W skład grupy w 1983 roku weszli także Jamie Stewart (ur. 31.01.1964 r. w Londynie, bas), Billy Duffy (ur. 12.05.1959 r. w Manchesterze w Anglii), były gitarzysta Theatre Of Hate i perkusista Ray Mondo, którego szybko zastąpił Nigel Preston.

 

Zespół wywodził się z ruchu new wave/punk i początkowo stworzył gotycki image. Po podpisaniu kontraktu z wytwórnią Beggars Banquet i skróceniu nazwy do The Cult, zadebiutował w 1984 r. albumem Dreamtime. Płyta była stonowana i nastrojowa, niemal surrealistyczna. Członkowie zespołu wykorzystywali styl lat 70., ubierali się wyłącznie na czarno, stosowali blady makijaż i nosili koraliki. Przełom w karierze grupy nastąpił w 1985 r. po ukazaniu się albumu Love, na którym znalazły się utwory o bardziej hardrockowym charakterze, zdominowane przez zmysłową gitarę Duffy'ego. Producentem longplaya był Steve Brown, a na perkusji gościnnie zagrał Mark Brzezicki (wówczas w Big Country), bowiem Preston wcześniej rozstał się z grupą.
Dwa single z tej płyty, "She Sells Sanctuary" i "Rain", dostały się do pierwszej dwudziestki angielskiej listy przebojów. W tym czasie nowym perkusistą został Les Warner (ur. 13.02.1961 r. w Londynie). Nagrany już z jego udziałem album Electric to typowa płyta heavyrockowa, zainspirowana twórczością Led Zeppelin, AC/DC i Bad Company. Jej producentem był Rick Rubin. Longplay stał się śmiałym manifestem, promieniującym z każdej nuty energią i najczystszym rock'n'rollem. Odniósł sukces po obu stronach Atlantyku, osiągając 4. miejsce na liście najlepiej sprzedawanych płyt w Wielkiej Brytanii i 38. w USA. Dwa lata później ukazał się album Sonic Temple, który przypieczętował sukces zespołu, osiągając 10. miejsce na liście przebojów "Billboardu" i 3. miejsce w Wielkiej Brytanii. Jego producentem był Bob Rock (Bon Jovi, Aerosmith).
 

Po odejściu w marcu 1988 r. Warnera, skład grupy skurczył się do trzech muzyków, toteż przy nagraniu tego albumu zatrudniono perkusistę Mickey'ego Curry'ego. Longplay łączył w sobie nastrojowość i namiętność Love, z nieokiełznaną energią Electric. W czasie tournee promującego płytę, w składzie The Cult pojawił się kolejny perkusista Matt Sorum, który później został członkiem Guns N'Roses. W 1990 r. odszedł basista Stewart i z podstawowego składu pozostał jedynie duet Astbury i Duffy, który przeniósł się w tym czasie na stałe do Los Angeles.
 

W 1991 r. wydano album Ceremony, zarejestrowany z pomocą Curry'ego i Charlesa Draytona (bas). Zawierał on nieco wtórny zbiór utworów, nawiązujący bardziej do Love, niż do późniejszych płyt. The Cult zdobył sobie jednak na tyle ogromną rzeszę fanów, że sukces płyty był praktycznie zagwarantowany. W ramach swojej konwencji muzycznej grupa pozostaje jednym z najbardziej cenionych zespołów, koncertującym u boku takich gwiazd jak Aerosmith, Guns N'Roses i Metallica. 

W 1999 roku The Cult ponownie się połączył. W 2000 roku zespół nagrał piosenkę Painted on My Heart napisaną przez Diane Warren do filmu Only 60 Seconds, który został wydany jako singiel. Wykorzystano go także w samym filmie, w scenie kradzieży samochodu. Album Beyond Good and Evil został wydany w 2001 roku. Od 2002 r. nastąpił kolejny długi okres bezczynności.  

W 2006 roku zespół powrócił i koncertował w Ameryce Północnej i Europie. Pierwszy koncert odbył się 1 marca 2006 w Fillmore West w San Francisco. Europejskie tournee odbyło się latem 2006 roku, a jesienią 2006 roku kontynuowano je w Wielkiej Brytanii. Zespół pojawił się także jako support podczas występów The Who w Niemczech w 2007 roku. Album Born in This został następnie wydany we wrześniu 2007 roku. W 2008 roku zespół ponownie wyruszył w trasę promującą album Born to This; Jedyny koncert w Niemczech odbył się 6 marca 2008 roku w Live Music Hall w Kolonii. W październiku 2009 roku zespół dał także dwa koncerty w Niemczech w ramach trasy Love Live Tour, w Duisburgu i Berlinie. Podczas tej trasy, z okazji 25. rocznicy wydania, odtworzono cały album Love, po którym nastąpiła część „najlepsza część”. W tym samym roku ukazała się zremasterowana reedycja albumu Love. W zestawie pudełkowym znajduje się także płyta CD z demami oraz płyta CD z koncertem z 1985 roku. 

 W 2010 roku zespół ponownie wyruszył w trasę koncertową, a w lipcu 2010 roku w Jüchen odbył się jedyny niemiecki koncert w ramach tej trasy. Singiel Everyman and Woman Is a Star został wydany do pobrania 1 sierpnia 2010 roku. W maju 2012 roku zespół wydał swój dziewiąty album Choice of Weapon, wyprodukowany przez Chrisa Gossa i Boba Rocka. Piosenka Lucifer została wcześniej udostępniona bezpłatnie na stronie internetowej zespołu. The Cult wyda swój dziesiąty album studyjny Hidden City w lutym 2016 roku. Jedenasty album Under the Midnight Sun ukazał się w 2022 roku.

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Spiritwalker / A Flower in the DessertCult05.198477[3]-Situation 2 SIT 32[written by Duffy , Astbury][produced by John Brand]
Go West / Sea and SkyCult09.198490[3]-Beggars Banquet BEG 115[written by Duffy , Astbury][produced by John Brand]
Resurrection JoeCult12.198474[4]-Beggars Banquet BEG 122[written by Duffy , Astbury][produced by Chris Kimsey ]
She Sells Sanctuary/No. 13Cult05.198515[23]-Beggars Banquet BEG 135[platinum-UK][written by Duffy , Astbury][produced by Steve Brown ]
Rain / Little FaceCult09.198517[9]-Beggars Banquet BEG 147[written by Duffy , Astbury][produced by Steve Brown ]
Revolution / All Souls AvenueCult11.198530[8]-Beggars Banquet BEG 152[written by Duffy , Astbury][produced by Steve Brown]
Love Removal Machine /Wolf child's bluesCult02.198718[11]-Beggars Banquet BEG 182[written by Duffy , Astbury][produced by Rick Rubin ]
Lil' Devil / Zap CityCult04.198711[7]-Beggars Banquet BEG 188[written by Duffy , Astbury][produced by Rick Rubin]
Wild Flower / Love TrooperCult08.198724[8]-Beggars Banquet BEG 195[written by Duffy , Astbury][produced by Rick Rubin]
Fire Woman / Automatic BluesCult03.198915[4]46[11]Beggars Banquet BEG 228[written by Duffy , Astbury][produced by Bob Rock ]
Edie (Ciao Baby)/Bleeding heart graffiti US side B:Love removal machineCult06.198932[5]93[4]Beggars Banquet BEG 230[written by Duffy , Astbury][produced by Bob Rock ]
Sun King/Edie (Ciao Baby)Cult11.198939[2]-Beggars Banquet BEG 235[written by Duffy , Astbury][produced by Bob Rock]
Sweet Soul Sister/The riverCult02.199042[4]-Beggars Banquet BEG 241[written by Duffy , Astbury][produced by Bob Rock]
Wild Hearted Son / IndianCult09.199140[2]-Beggars Banquet BEG 255[written by Duffy , Astbury][produced by Richie Zito ]
Heart of Soul/Earth MofoCult02.199251[1]-Beggars Banquet BEG 260[written by Duffy , Astbury][produced by Richie Zito]
Sanctuary MCMXCIII [remix]Cult01.199315[4]-Beggars Banquet BEG 263T[written by Duffy , Astbury][produced by Steve Brown]
Coming DownCult09.199450[2]-Beggars Banquet BBQ 40[written by Duffy , Astbury][produced by Bob Rock ]
Star/Breathing outCult12.199465[4]-Beggars Banquet BBQ 45[written by Duffy , Astbury][produced by Bob Rock]
RiseCult06.200186[2]125[1]Atlantic AT 0110CD[written by Duffy , Astbury][produced by Bob Rock]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Southern Death CultSouthern Death Cult06.198343[3]-Beggars Banquet BEGA 46[produced by Jeremy Green]
DreamtimeCult08.198421[8]-Beggars Banquet BEG 57[silver-UK][produced by John Brand,Joe Julian]
LoveCult10.19854[22]87[34]Sire 25 359[gold-US][gold-UK][produced by Steve Brown]
ElectricCult04.19874[27]38[32]Beggars Banquet BEGA 80[platinum-US][gold-UK][produced by Rick Rubin]
Sonic TempleCult04.19893[11]10[33]Beggars Banquet BEGA 98[platinum-US][platinum-UK][produced by Bob Rock]
CeremonyCult10.19919[4]25[12]Beggars Banquet BEGA 122[gold-UK][produced by Richie Zito]
Pure CultCult02.19931[1][17]-Beggars Banquet BEGA 130[gold-UK]
The CultCult10.199421[3]69[4]Beggars Banquet BBQ 164[produced by Bob Rock]
Beyond Good and EvilCult06.200169[4]37[8]Atlantic 7567 83440[produced by Bob Rock]
Born into ThisCult10.200772[1]70[2]Roadrunner RR 79712[produced by Youth]
Choice of WeaponCult06.201220[2]36[2]Cooking Vinyl COOKCD 548[produced by Chris Goss, Bob Rock]
Hidden CityCult02.201619[2]153[1]Cooking Vinyl COOKCD 621[produced by Bob Rock]
Under the Midnight SunCult10.202215[1]-Black Hill BHR 011CD[produced by Tom Dalgety]

piątek, 28 kwietnia 2023

Age Of Chance

 Age Of Chance to zespół z nurtu alternatywnego rocka pochodzący z Leeds,który działał w okresie 1985-1991r.Prawdopodobnie byli najbardziej znani z wykonania swojej wersji piosenki Prince'a "Kiss",która trafiła na szczyt niezależnej listy przebojów w 1986r. Mimo podpisania kontraktu z wpływową wytwórnią Virgin i będąc faworytem prasy muzycznej,nigdy nie osiągnęli sukcesów do jakich byli predysponowani.

Muzycznie byli hybrydą punku,hip hopu,industrialnego rocka i Northern soulu.Steven Elvidge charakteryzował się ostrym,nosowym wokalem często wykorzystując megafon.
 

Zespół pierwszy raz zwrócił na siebie uwagę ścieżką na składance NME C86.Dwa pierwsze single wydali asumptem własnej wytwórni Riot Bible,jeszcze przed podpisaniem kontraktu z wytwórnią Fon z Sheffield.Dla tej ostatniej nagrali singiel "Kiss" pochodzący z sesji dla Johna Peela.We wrześniu 1988r Steven E opuszcza grupę podczas pracy nad drugim albumem,stawiając zespół przed znalezieniem nowego wokalisty,którym niedługo stał się w styczniu 1989r Charles Hutchinson.Zdążył jeszcze nagrać wokal na album "Mecca".
 

Singiel z tej płyty Higher Than Heaven trafił na UK Singles Chart,stając się tez singlem tygodnia radia 1.Gdy i Hutchinson odchodzi jego funkcję ,krótko przed rozwiązaniem zespołu w 1991r,przejmuje Jan Perry.Steven Elvidge zakłada nową grupę Mad Love,a potem kontynuje karierę jako DJ.

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Kiss/Crash ConsciousAge Of Chance11.198650[11]-Fon AGE 5[written by Prince And The Revolution][ Producer - Age Of Chance][35[6].Hot Disco/Dance;Virgin 96 780 12"]
Don't Get Mad... Get Even!Age Of Chance09.198790[2]-Virgin VS 989[ Producer - Age Of Chance , Howard Gray ][ Written By - Geoff Taylor , Jan Perry , Neil Howson , Steve Elvidge][8[11].Hot Disco/Dance;Virgin 96 726 12"]
Take It!/Taking Top DollarsAge Of Chance01.198888[1]-Virgin VS 1035[written by Elvidge, Howson, Perry, Taylor][ Producer - Howard Gray, Age Of Chance]
Who's Afraid Of The Big Bad Noise!/Big Bad Rap!Age Of Chance05.198765[2]-Virgin VS 962[ Written By - Elvidge/Howson/Perry/Taylor][ Producer - Age Of Chance , Howard Gray ]
Time's Up/SuperpowerAge Of Chance10.1989--Virgin VS 1133[ Written By - Geoff Taylor , Jan Perry , Neil Howson , Steve Elvidge][ Producer - Age Of Chance , Clif Brigden]
Higher Than HeavenAge Of Chance.01.199053[8]-Virgin VST 1228[ Written By - Geoff Taylor , Jan Perry , Neil Howson , Steve Elvidge][ Producer - Age Of Chance , Clif Brigden]
Playing With Fire/JoyrideAge Of Chance05.1990--Virgin VS 1258[ Written By - Geoff Taylor , Jan Perry , Neil Howson , Steve Elvidge][ Producer - Age Of Chance , Clif Brigden]

poniedziałek, 8 listopada 2021

Sisters Of Mercy

 Rock'n'rollowa droga The Sisters Of Mercy rozpoczęła się w 1980 r. na opuszczonych przez punk przedmieściach Leeds. Wtedy to wokalista Andrew Eldritch poznał gitarzystę Gary'ego Marxa. Obaj byli rozczarowani współczesną muzyką rockową, a założona przez nich kapela miała wykreować większy "hałas". Andrew Eldritch studiował język chiński na uniwersytecie w Leeds, lecz postanowił porzucić naukę na rzecz muzyki. Nie miał żadnego doświadczenia w tej dziedzinie poza pozostawionym przez przyjaciela w piwnicy zestawem perkusyjnym. Tu też rozpoczęła się intensywna nauka gry na tym instrumencie. Eldritch wkrótce porzucił perkusję i zaczął śpiewać, a w zespole pojawił się nowy członek - automat perkusyjny nazwany Doktorem Avalanche.

 

Pierwszego singla, zatytułowanego Damage Done, "Siostrzyczki" wydały w nakładzie 100 egz. przez własną wytwórnię Merciful Release. Jest to najrzadsza płyta grupy osiągająca cenę powyżej 100 funtów na brytyjskich giełdach kolekcjonerów. Do zespołu dołącza też basista Craig Adams, grupa jest zatem gotowa do występów przed publicznością. Pierwszy koncert miał miejsce w kwietniu 1981 (w Yorku) wespół z eksperymentującymi wtedy Thompson Twins. Już wtedy, na początku swej działalności w muzyce zespołu odnaleźć można było elementy muzyki rockowej ostatniego dwudziestolecia. "Siostrzyczki" otwarcie przyznawały się do wpływów Velvet Underground, Iggy Popa i Led Zeppelin.
 

Rok 1982 przynosi rozszerzenie składu o kolejnego członka - gitarzystę Bena Gunna oraz trasę koncertową po północnej części Anglii. Wydano kolejne dwa single z których SP Alice sprzedany został w wystarczającej ilości, by dostać się do TOP 10 SPs Niezależnych. Prasa wreszcie zaczynała zauważać istnienie "Siostrzyczek", ignorowanych dotychczas przez większość krytyków.
 

W 1983 roku The Sisters Of Mercy w dalszym dągu koncertują w Wielkiej Brytanii, debiutują też z występami w Europie i Ameryce. W międzyczasie ukazały się trzy single, których powodzenie spowodowało zainteresowanie wytwórni płytowych czwórką muzyków. Rozwój "Siostrzyczek" przerwała decyzja Bena Gunna o odejściu z zespołu. Ku zaskoczeniu wszystkich, następcą Gunna ogłoszono Wayne Husseya, który współpracował poprzednio z Dead Or Alive, Pauline Murray i The Invisible Girls. Wkrótce miał on odegrać poważną rolę w pisaniu i doborze nowego repertuaru. Nowy skład pokazał się publiczności w Birmingham w kwietniu 1984 roku. "Siostrzyczki" były niewątpliwie lepiej przygotowane do występów z Husseyem. Również w kwietniu zespół skończył ze statusem niezależnej kapeli podpisując kontrakt z WEA. "Siostrzyczki" miały zachować kontrolę nad nakładami, projektami graficznymi okładek i promocją co było rzadką klauzulą kontraktów płytowych. 

W dalszym ciągu kontynuowana była gigantyczna trasa koncertowa, która pod koniec roku zaowocowała niemalże dostaniem się SP Body And Soul na brytyjską TOP 10. Rozpoczęto także pracę na debiutancką płytą First And Last And Always, niestety zbyt duże obciążenie Eldritcha występami i sesjami nagraniowymi pociągnęło za sobą konieczność hospitalizacji lidera. Wpłynęło to poważnie na termin wydania LP, ustalony na wrzesień.
 

W październiku ukazał się SP Walk Away, część nakładu zawierała miękką płytkę z kompozycją Long Train. W kwietniu 1985 r. ukazuje się wreszcie debiutancka duża płyta. W ciągu jednego tygodnia sprzedano ilość wystarczającą na wejście do TOP 20 płyt długogrających. Wszystko wydawało się być w porządku, gdy Gary Marx zdecydował się rozstać z "Siostrzyczkami" po zakończeniu kolejnej trasy koncertowej. Powodem miało być zachowanie się lidera.
 

Długo planowane toumee europejskie zespół odbył w trzyosobowym składzie, po którym pojawiły się plotki o końcu istnienia grupy. Ostatni występ miał mieć miejsce w czerwcu, w londyńskiej Royal Albert Hall. Ponad 4 tys. fanów odbyło pielgrzymkę, by zobaczyć po raz ostatni swych faworytów. Ale na szczęście zespół nie rozwiązał się, lecz koniec był bliski.Muzycy udali się do Hamburga dla pisania nowego materiału. Tutaj doszło do rozłamu. Hussey i Adams postanowili założyć nowy zespół The Sisterhood uzurpując sobie prawo do materiału The Sisters Of Mercy. Doszło do rozprawy sądowej. Eldritch niespodziewanie wydał wkrótce singla Giving Ground pod nazwą Sisterhood -zmuszając swych byłych kolegów do zmiany nazwy grupy na The Mission. Sisterhood współtworzyli: Patricia Morrison (ex Gun Club), Alan Vega i James Ray. Wspólnie nagrano LP Gift, będący zamknięciem działalności formacji.
 

Andrew Eldritch zniknął następnie z widoku publicznego do września 1987 r., kiedy to ukazał się SP "Siostrzyczek" This Corrosion, napisany i wyprodukowany przez Jima Steinmana, znanego ze współpracy z MEATLOF. Patricia Morrison była już pełnoprawnym członkiem grupy, lecz poza basem i perkusją na wszystkich instrumentach grali muzycy sesyjni. Singiel był wielkim międzynarodowym sukcesem stawiającym zespół w czołówce wykonawców rockowych. Nastąpiło po nim wydanie LP Floodland i kolejnych małych płyt, którym towarzyszyły zrealizowane z niezwykłym rozmachem video.
 

Obecnie zespół rozpoczyna trzeci etap swego istnienia. W zmienionym składzie (Tony James, Andrew Bruhn i Tim Brecheno) nagrano nowy longplay Vision Thing. W listopadzie 1990 "Siostrzyczki" wyruszyły na pierwsze od 5-ciu lat tournee po Jugosławii, Niemczech, Szwajcarii, Belgii i Wielkiej Brytanii.

W Stanach Zjednoczonych, gdzie przewidziano występy z zespołem Public Enemy, w części miast, w obawie przed starciami fanów obu zespołów, władze zablokowały koncerty i ostatecznie trasa została odwołana w połowie. Te wydarzenia podsyciły konflikt Eldritcha z macierzystą wytwórnią płytową East West Records, spadkobierczynią WEA. Doprowadziło to w rezultacie do zaprzestania dystrybucji płyt zespołu na terenie Stanów Zjednoczonych i są one tam dostępne tylko w drodze importu z Europy.

W 1991 odszedł James (w 1992 r. wrócił na krótko do grupy, aby wziąć udział w nagraniu i promocji singla "Temple of Love" - nie brał jednak udziału w trasie koncertowej). Pod koniec 1992 r. grupa zawiesiła działalność. Rok później wznowiła ją w składzie z gitarzystą Adamem Pearsonem (pod koniec 1993 r. na kilka koncertów do grupy jako drugi gitarzysta wrócił Andreas Bruhn). Jednocześnie na rynku pojawiło się wydawnictwo "Some Girls Wander by Mistake" (1992) - które jest zbiorem wczesnych dokonań zespołu. Jednak jedynym efektem studyjnym działalności Sisters of Mercy był singel Under The Gun z 1993 r. W tym samym roku wydano płytę "A Slight Case of Overbombing" (1993) będącą swoistym greatest hits.
 
Konflikt z wytwórnią płytową narastał i w następnym okresie grupa skupiła się tylko na działalności koncertowej. W tym czasie do grupy doszedł drugi gitarzysta Mike Varjak, którego później zastąpił Chris Sheehan. W 2005 r. w miejsce Sheehana dołączył Chris May, który występuje również solo jako Robochrist. W 2006 r. odszedł Pearson, a jego miejsce w grupie zajął Ben Christo. W 2019 r. odszedł Chris May, którego zastąpił Dylan Smith

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Body and soul/TrainThe Sisters06.198446[7]-Merciful Release MR 029[written by Andrew Eldritch][produced by Andrew Eldritch]
Walk away/Poison doorSisters Of Mercy10.198445[4]-Merciful Release MR 033[written by Andrew Eldritch,Wayne Hussey][produced by Dave Allen]
No time to cry/Blood moneySisters Of Mercy02.198563[3]-Merciful Release MR 035[written by Andrew Eldritch,Wayne Hussey][produced by Dave Allen]
This corrosion/TorchSisters Of Mercy09.19877[8]-Merciful/WEA MR 39[written by Andrew Eldritch][produced by Jim Steinman][38[6].Hot Disco/Dance;Elektra 66 790 12"]
Dominion /Sandstorm/UntitledSisters Of Mercy02.198813[6]-Merciful/WEA MR 43[written by Andrew Eldritch][produced by Larry Alexander,Andrew Eldritch,Jim Steinman][30[6].Hot Disco/Dance;Elektra 5294 12"]
Lucretia my reflection/Long trainSisters Of Mercy05.198820[5]-Merciful/WEA MR 44[written by Andrew Eldritch][produced by Larry Alexander,Andrew Eldritch][30[6].Hot Disco/Dance;Elektra 66 747 12"]
More /You could be the oneSisters Of Mercy10.199014[4]-Merciful/WEA MR 47[written by Andrew Eldritch, Jim Steinman][produced by Andrew Eldritch, Jim Steinman]
Doctor Jeep/Knockin' on heaven' s door [live]Sisters Of Mercy12.199037[4]-Merciful/WEA MR 51[written by Andreas Bruhn, Andrew Eldritch][produced by Andrew Eldritch]
Temple of love [1992]/I was wrongSisters Of Mercy04.19923[5]-East West MR 53[written by Andrew Eldritch][produced by Andrew Eldritch]
Under the gun/Alice [1993]Sisters Of Mercy08.199319[3]-East West MR 59[written by Andrew Eldritch,Billie Hughes,Roxanne Seeman][produced by Andrew Eldritch,Billie Hughes]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
First and last and alwaysSisters Of Mercy03.198514[8]-Merciful Release MR 337 L[gold-UK][produced by David M. Allen]
FloodlandSisters Of Mercy11.19879[20]101[16]Merciful Release MR 441 L[gold-UK][produced by Andrew Eldritch, Larry Alexander, Jim Steinman]
GiftSisterhood07.198690[1]-Merciful Release SIS 020[produced by Andrew Eldritch]
Vision thingSisters Of Mercy11.199011[4]136[23]Merciful Release MR 449 L[silver-UK][produced by Andrew Eldritch, Jim Steinman]
Some girls wander by mistakeSisters Of Mercy04.19925[5]-Merciful Release 9031764762[silver-UK][produced by Andrew Eldritch,John Ashton]
Greatest hits Vol. 1/A Slight Case of OverbombingSisters Of Mercy08.199314[6]-Merciful Release 4509935792[gold-UK][produced by Larry Alexander,David M. Allen, Andrew Eldritch ,Jim Steinman]
BBC Sessions 1982–1984Sisters Of Mercy09.202155[1]-Rhino 0190295154462-

niedziela, 10 stycznia 2021

Paul & Barry Ryan

Właśc. Paul i Barry Sapherson, ur. 24. 10. 1948 r. w Leeds, Anglia. Bracia bliźniacy, synowie popularnej piosenkarki Marion Ryan (żony impresaria Harolda Davidsona), zadebiutowali singlem „Don’t Bring Me Your Heartaches”, który w 1965 r. znalazł się w brytyjskiej Top 20. Dwa następne wydawnictwa, „Have Pity On The Boy” i „I Love Her” odniosły mniejszy sukces. 

Bracia odeszli od wcześniejszego stylu, nagrywając swoje wersje kompozycji The Hollies i Cata Stevensa: „Have You Ever Loved Somebody” (z 1966 r.) oraz „Keep It Out Of Sight” (z 1967 r.), jednak bez większego powodzenia. Ich drogi rozeszły się w 1968 r. Paul postanowił pisać piosenki, a Barry rozpoczął karierę solową. Wspólnie skomponowali utwór „Eloise”, który opublikowany na singlu przez Barry’ego, dotarł do 2. miejsca listy bestsellerów, a jego sprzedaż osiągnęła milion egzemplarzy. Kolejne single nie poszły jednak w ślady swojego poprzednika.

 Wśród kompozycji Paula znalazła się piosenka „I Will Drink The Wine”, nagrana przez Franka Sinatrę. Żadnemu z braci nie udało się potórzyć wcześniejszych sukcesów.



Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia

[UK]
Komentarz
Don't Bring Me Your Heartaches/To Remind You Of My LovePaul & Barry Ryan11.196513[9]-Decca F 12 260[written by Les Reed & Robin Conrad][produced by Les Reed]
Have Pity On The Boy/There You GoPaul & Barry Ryan02.196618[6]-Decca F 12 319[written by Les Reed & Barry Mason][produced by Les Reed]
I Love Her/Gotta Go Out To WorkPaul & Barry Ryan05.196617[8]-Decca F 12 391[written by Ivor Raymonde & Peter Callander][produced by Ivor Raymonde]
I Love How You Love Me/Baby I'm SorryPaul & Barry Ryan07.196621[7]-Decca F 12 445[written by Barry Mann & Larry Kolber][produced by Chris Curtis]
Have You Ever Loved Somebody/I'll Tell You LaterPaul & Barry Ryan10.196649[1]-Decca F 12 494[written by Allan Clarke, Tony Hicks & Graham Nash][produced by Chris Curtis]
Missy, Missy/Rainbow WeatherPaul & Barry Ryan12.196643[4]-Decca F 12 520[written by Charles Mills & Mike Leander][produced by Mike Leander]
Keep It Out Of Sight/Who Told You?Paul & Barry Ryan03.196730[6]-Decca F 12 567[written by Cat Stevens][produced by Mike Hurst]
Claire/I'll Make It Worth Your WhilePaul & Barry Ryan07.196747[2]-Decca F 12 633[written by Geoff Stephens & Les Reed][produced by Les Reed]
Eloise/Love I Almost Found YouBarry Ryan10.19682[12]86[4]MGM MGM 1442[written by Paul Ryan][produced by Bill Landis]
Love Is Love/I'll Be On My Way DearBarry Ryan02.196925[4]-MGM MGM 1464[written by Paul Ryan][produced by Bill Landis]
The Hunt/Oh, For The Love Of MeBarry Ryan10.196934[5]-Polydor 56348[written by Paul Ryan][produced by Bill Landis]
Magical Spiel/CarolineBarry Ryan02.197049[1]-Polydor 56370[written by Paul Ryan][produced by Paul Ryan]
Kitsch/Give Me A SignBarry Ryan05.197037[6]-Polydor 2001 035[written by Paul Ryan][produced by Paul Ryan]
Can't Let You Go/When I Was A ChildBarry Ryan01.197232[5]-Polydor 2001 256[written by Russ Ballard][produced by Wayne Bickerton]


Kompozycje Paula Ryana na listach przebojów


 
  [solo]
10/1968 Eloise   Barry Ryan 86.US/2.UK 
02/1969 Love Is Love   Barry Ryan 25.UK
04/1969 Colour of My Love   Jefferson 68.US/22.UK
10/1969 The Hunt   Barry Ryan 34.UK
02/1970 Magical Spiel   Barry Ryan 49.UK
05/1970 Kitsch   Barry Ryan 37.UK
02/1971 Who Put the Lights Out   Dana 14.UK
03/1971 I Will Drink the Wine   Frank Sinatra 16.UK
06/1971 Today   Dana 52.UK
02/1980 Love's Only Love   Engelbert Humperdinck 83.US
02/1986 Eloise   The Damned 3.UK


 

niedziela, 19 lipca 2020

Kaiser Chiefs

Angielska grupa grająca alternatywnego rocka. Występują w składzie - Ricky Wilson (wokal prowadzący, perkusja), Nick Hodgson (perkusja, wokal), Andrew White (gitara), Simon Rix (bas) oraz Nick „Peanut” Baines (klawisze, perkusja). Nazwa pochodzi od południowoafrykańskiego klubu piłkarskiego Kaizer Chiefs Football Club.
 
Na początku był zespół Runston Parva, który powstał z inicjatywy Nicka Hodgsona, Andrew White’a oraz Ricky’ego Wilsona. Ponieważ nie udało im się zdobyć upragnionego kontaktu płytowego - postanowili zmienić trochę format grupy. W międzyczasie do składu dołączyli Rix oraz Baines. Choć nagrali longplay „22” i kilka singli, ich sytuacja wciąż wyglądała nieciekawie. Wszystko z powodu zamknięcia wytwórni, w której dotychczas próbowali wydawać. Muzycy podjęli więc drugą próbę „odświeżenia formacji”, zmienili szyld na Kaiser Chiefs i rozpoczęli nagrywanie nowych piosenek. Był rok 1997.
Do czasu wydania ich debiutanckiego albumu „Employment” musiało upłynąć jednak aż osiem lat! Stylistycznie utrzymany był w konwencji punk rocka końca lat 70-tych, wzmocnionego o ciekawe elementy new wave. Od strony producenckiej nad wszystkim czuwał Stephen Street, pracujący wcześniej między innymi z Blur i The Smiths. Singlem promującym longplay wybrano utwór „Oh My God”, nagrany kilka lat później w nowej wersji przez Marka Ronsona i Lily Allen. Wydawnictwo zostało bardzo dobrze przyjęte. Nazywano je „kwintesencją brytyjskości, pozbawioną pretensjonalnej maniery”. Nic więc dziwnego, że pokryło się aż pięciokrotną platyną i znalazło się liście nominowanych do prestiżowej Marcury Prize. Ostatecznie muzycy przegrali z formacją Antony and The Johnsons.

Ich druga płyta długogrająca „Yours Truly, Angry Mob” ukazała się w lutym 2007 roku i w wyraźny sposób była inspirowana dokonaniami legendarnych Led Zeppelin. Zapowiadał ją singiel „Ruby”, ich pierwszy wielki przebój. Z płyty pochodziły także „Everything Is Average Nowadays”, „The Angry Mob” oraz „Love's Not a Competition (But I'm Winning)”.

W sierpniu następnego roku do sklepów trafił ich kolejny studyjny krążek „Off with Their Heads”. Pierwszym nagraniem z płyty była kompozycja „Never Miss a Beat”. Pod koniec roku muzycy ruszyli w promocyjną trasę koncertową po Wielkiej Brytanii, podczas której dzielili scenę między innymi z Late of the Pier. Tournee zakończyło się w marcu 2009 roku.
Na swoim koncie mają także występy przed U2, Green Day’em i Kings of Leon, a także prestiżową Brit Awards i NME Awards. By być niezależnymi artystycznie - założyli własną wytwórnię Chewing Gum Records.

The Kaiser Chiefs szybko zasłynęli jako popularny zespół grający na żywo ze względu na ich energetyczne występy. Zagrali na wszystkich najważniejszych festiwalach, w tym na Glastonbury Festival (Wielka Brytania), Werchter (B), Lollapalooza (USA) i Rock am Ring (D). Zawsze byli też szczęśliwi mogąc występować w roli drugoplanowej. Zagrali więc w akcie otwierającym Foo Fighters podczas ich trasy koncertowej w USA w 2005 r. i jako otwierający koncert Green Day podczas europejskiej trasy koncertowej w 2013 roku. W lipcu 2009 Kaiser Chiefs wystąpił jako drugoplanowy zespół na trzech koncertach U2

W 2010 roku duża część zespołu przeniosła się do Londynu. Nick Hodgson otworzył własne studio nagrań Chewdio , w którym inni artyści oprócz Kaiser Chiefs ( The Future Is Medieval ) nagrywali utwory. Hodgson coraz bardziej poświęcił się produkcji. Oprócz albumu Kaiser Chiefs The Future Is Medieval , którego był współproducentem, pracował także jako autor tekstów i producent przy albumie All You Need Is Now autorstwa Duran Duran

Fizyczna wersja czwartego studyjnego albumu The Future Is Medieval z dwunastoma utworami została wydana 27 czerwca 2011 roku , po tym jak fani byli w stanie skompletować własną wersję do pobrania z 10 utworami z 3 czerwca. Mógłbyś stworzyć swój „własny” album za 7,50 funta z 20 kawałków, z których można by posłuchać jednominutowej próbki. Można to również wykorzystać w wersjach poprzednich klientów, przy czym odpowiedni twórca wersji otrzyma zwrot funta.

W 2012 roku wystąpili na ceremonii zamknięcia Letnich Igrzysk Olimpijskich w Londynie z okładką Pinball Wizard zespołu The Who . W tym samym roku wydali kompilację Souvenir: The Singles 2004–2012 , na której znalazły się wszystkie wydane wcześniej single i dwie nowe piosenki. 

Od listopada 2012 roku piosenkarz Ricky Wilson zagrał rolę „Artilleryman” w wysokiej jakości muzycznej wersji The War of the Worlds , The War of the Worlds Jeffa Wayne'a .
4 grudnia 2012 roku Nick Hodgson niespodziewanie ogłosił odejście z zespołu, aby w przyszłości móc intensywniej pracować dla dwóch wytwórni płytowych Chewing Gum Records i Birthday Records oraz swojego nowego zespołu Albert Albert . Do tego czasu Hodgson był głównym autorem piosenek Kaiser Chiefs i siłą napędową grupy. Pozostali czterej członkowie zespołu początkowo zdecydowali się nie zastępować Hodgsona pełnoetatowym członkiem, ale zamiast tego kontynuowali działalność jako kwartet.  Na trasę koncertową w 2013 roku podpisali kontrakt z perkusistą Club Smith, Vijayem Mistry, który od tamtej pory wspiera zespół na stałe i od tego czasu został rozpoznany jako nowy członek - także przez fanów.

W marcu 2014 roku ukazał się piąty album studyjny Education, Education, Education & War . Było to w dużej mierze samofinansowane przez zespół. W celu pozyskania niezbędnego kapitału Chiefs zdecydowali się m.in. na udział w reklamie serwisu internetowego brytyjskiej firmy finansowej Barclays . Education, Education, Education & War ukazało się na tydzień przed finałem serialu i od razu znalazło się na pierwszym miejscu brytyjskich list przebojów. Keyboarder Peanut: „Kiedy Nick nas opuścił i pomyślał, że wodzowie Kaiserów są skończeni, zdaliśmy sobie sprawę, że jest odwrotnie, że chcemy kontynuować i walczyć. I słyszysz tę pasję, tę złość, tę agresję, tę energię i tę miłość. Chcemy robić to, co robimy - chcemy Kaiser Chiefs. Nikt nie może nam tego odebrać. Szkoda, że ​​rozpoznaliśmy to dopiero, gdy Nick nas opuścił. "


Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia

[UK]
Komentarz
Oh my god [re-issue]Kaiser Chiefs05.20046[54]-Drowned In Sound DIS 0003[gold-UK][written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Nick Hodgson,Stephen Street]
I predict a riotKaiser Chiefs11.20049[41]-B-Unique BUN 088[platinum-UK][written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Stephen Street]
Everyday i love you less and lessKaiser Chiefs05.200510[46]-B-Unique
BUN 094
[silver-UK][written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Stephen Street]
Modern wayKaiser Chiefs11.200511[17] B-Unique/Polydor BUN 100CDX [platinum-UK][written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Stephen Street]
RubyKaiser Chiefs02.20071[1][21]-Unique/Polydor BUN 119CD [platinum-UK][written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Stephen Street]
Everything Is Average NowadaysKaiser Chiefs05.200719[9]B Unique BUN 125[written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Stephen Street]
The angry mobKaiser Chiefs08.200722[8]B Unique/Polydor BUN 132CD[written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Stephen Street]
Love's Not a Competition (But I'm Winning)Kaiser Chiefs11.2007112[3]B Unique/Polydor BUN 137CD[written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Stephen Street]
Never Miss a BeatKaiser Chiefs10.20085[12]B Unique/Polydor BUN 145CD[silver-UK][written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Mark Ronson, Eliot James]
How Do You Feel About ThatKaiser Chiefs10.2008151[1]B Unique/Polydor -
Sooner Or LaterKaiser Chiefs10.2008140[1]B Unique/Polydor -
Good Days Bad DaysKaiser Chiefs12.2008111[1]B Unique/Polydor BUN 149CD[written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Mark Ronson,Eliot James]
Little ShocksKaiser Chiefs07.2011179[1]B Unique/Polydor [written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Tony Visconti]
Coming HomeKaiser Chiefs04.201431[5]Kaiser Chiefs GBUM 71308330 [written by Nick Baines, Simon Rix, Andrew White, Ricky Wilson][produced by Ben H. Allen]



Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia

[UK]
Komentarz
EmploymentKaiser Chiefs03.20052[105]86[7]B-Unique/Polydor BUN 093CD[6x-platinum-UK][produced by Stephen Street, Stephen Harris]
Yours Truly, Angry MobKaiser Chiefs03.20071[2][80]45[1] B-Unique/Polydor BUN 122CD[2x-platinum-UK][produced by Stephen Street]
Off with Their HeadsKaiser Chiefs11.20082[17]55[2]B-Unique/Polydor BUN 144CD[gold-UK][produced by Mark Ronson, Eliot James]
The Future Is MedievalKaiser Chiefs07.201110[5]-B-Unique/Polydor BUN 165CD[produced by Tony Visconti,Ethan Johns]
Souvenir: The Singles 2004–2012Kaiser Chiefs06.201219[5]-B-Unique/Polydor BUN 167CD[gold-UK]
Education, Education, Education & WarKaiser Chiefs04.20141[2][21]-Kaiser Chiefs EDUCATE 02[gold-UK][produced by Ben H. Allen III]
Stay TogetherKaiser Chiefs10.20164[3]-Caroline TOGETHER 1[produced by Kaiser Chiefs, Brian Higgins]
DuckKaiser Chiefs08.20193[2]-Polydor 7713189[produced by Kaiser Chiefs,Ben H. Allen,Andrew Wells]



czwartek, 30 kwietnia 2020

Paradise Lost

Paradise Lost, zespół zaliczany obok Anathemy i My Dying Bride do pionierów death/doom metalu oraz stylu określanego jako gothic metal, powstał w 1987 roku w Halifax. Początkowo przyjął nazwę Morbius.
Jego trzon stworzyli główni kompozytorzy - Nick Holmes (śpiew, bas) i Gregor Mackintosh (gitara). Za zestawem perkusyjnym usiadł Matthew Archer. Pierwszy skład Paradise Lost uzupełnili Aaron Aedy (gitara) i Stephen Edmondson (bas).
Debiutancki, dosyć surowy w swoim brzmieniu album "Lost Paradise" (1990) był gatunkowo zbliżony do death metalu i nie zyskał aprobaty wśród fanów gatunku. Drugą, przełomową nie tylko dla zespołu ale i dla całego szeroko pojętego gatunku heavy metal płytą, był album "Gothic" z 1991 roku. Krążek ten uznano za jeden z tych, które wywarły największy wpływ na podgatunek muzyki metalowej, nazwany potem mianem gothic metal. Wart podkreślenia jest fakt, że zespół był wówczas jednym z pionierów w kontekście wykorzystania kobiecych wokali, co było zdecydowanie mniej powszechnym zjawiskiem w muzyce metalowej niż ma to miejsce obecnie.

Zespół rozwijał się w kierunku ciężkiego, aczkolwiek bardziej melodyjnego grania, czego efektem były kolejne płyty: "Shades of God" z 1992 roku oraz "Icon" z 1993. Kolejne wydawnictwo "Draconian Times" okazało się dużym sukcesem komercyjnym, choć wielu fanów było zawiedzionych wyraźnym złagodzeniem brzmienia grupy. Kolejne dokonania były jeszcze bardziej zaskakujące - wyraźnie inspirowana rockiem gotyckim, z popowymi wokalami Holmesa płyta "One Second" (1997) czy bogata w elektronikę "Host" (1999). W 2001 roku ukazał się album "Believe in Nothing" zawierający materiał, który sami muzycy określili jako dark rock.

Płyty "Symbol of Life" (2002) i "Paradise Lost" (2005) są próbą połączenia wyraźnego zamiłowania grupy do elektroniki z nieco starszymi dokonaniami, znanymi z późnych, ale jeszcze "metalowych" dokonań zespołu. Wydany w roku 2007 krążek "In Requiem" jest zdecydowanie najmocniejszą płytą od czasów "Draconian Limes". Zespół wyraźnie wrócił do cięższych brzmień, co zdecydowanie ucieszyło dawnych fanów, przywiązanych do "wczesnego" Paradise Lost. Dwa lata później na rynek trafił 12 album w dyskografii Brytyjczyków. "Faith Divides Us - Death Unites Us" zawiera 10 premierowych nagrań, jednak poza standardowym wydaniem ukazały się również wersje wzbogacone o dodatkowe utwory.

Paradise Lost jest - co ciekawe - grupą mało popularną na Wyspach Brytyjskich, mając od wielu lat rzesze fanów w pozostałych krajach Europy - w Niemczech, Grecji, również w Polsce. Począwszy od trasy promującej "Shades of God" w 1992 roku, grupa wielokrotnie gościła w naszym kraju, m.in. na festiwalach "Metalmania" i "Marlboro RockIn" oraz licznych koncertach, głównie jako headliner.

W ciągu 20 lat działalności, zespół doświadczył tylko dwóch zmian w składzie (obie na pozycji perkusisty) - pierwszego perkusistę Matthew Archera zastąpił w 1994 roku Lee Morris. Po 10 latach, w 2004 r. w jego miejsce za bębnami zasiadł Jeff Singer.

Dyskografię zespołu tworzą 4 taśmy demo, 12 albumów studyjnych, 16 singli/EP oraz 17 wideoklipów.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Seals The SenseParadise Lost03.199492[1]-Music For Nations CDKUT 157[written by Nick Holmes and Gregor Mackintosh][produced by Paradise Lost, Simon Efemey]
The Last TimeParadise Lost05.199560[2]-Music For Nations CDKUT 165[written by Nick Holmes and Gregor Mackintosh][produced by Simon Efemey]
Forever FailureParadise Lost10.199566[2]-Music For Nations CDKUT 169[written by Nick Holmes and Gregor Mackintosh][produced by Simon Efemey]
Say Just WordsParadise Lost06.199753[2]-Music For Nations CDKUT 174[written by Nick Holmes and Gregor Mackintosh][produced by Ulf "Sank" Sandqvist, Bryan New]
One SecondParadise Lost07.199894[1]-Music For Nations CDKUT 177[written by Gregor Mackintosh, Nick Holmes ][produced by Sank]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Draconian TimesParadise Lost 06.199516[3]-Music For Nations CDMFN 184[produced by Simon Efemey]
One SecondParadise Lost 07.199731[2]-Music For Nations CDMFN 222[produced by Ulf "Sank" Sandqvist]
HostParadise Lost 06.199961[1]-EMI 5205672[produced by Steve Lyon]
Believe in NothingParadise Lost 03.2001144[1]-EMI 5 30707 2[produced by John Fryer, Greg Brimson]
Symbol of LifeParadise Lost 11.2002166[1]-Arista[produced by Rhys Fulber]
In RequiemParadise Lost 06.2007125[1]-Century Media 77637[produced by Rhys Fulber]
Faith Divides Us – Death Unites UsParadise Lost 10.2009122[1]-Century Media 88985462711[produced by Jens Bogren]
Tragic IdolParadise Lost 05.201273[1]-Century Media 9981592[produced by Jens Bogren]
The Plague WithinParadise Lost 06.201551[1]-Century Media 9985552[produced by Jaime Gomez Arellano]
MedusaParadise Lost 09.201756[1]-Nucklear Blast NB 37972[produced by Jaime Gomez Arellano,Paradise Lost]