Busted

Busted to brytyjski zespół, który początkowo istniał od 2000 do początku 2005 roku. Ogłosili swój powrót pod koniec 2015 roku i rozpoczynają nową trasę koncertową w 2016 roku. Ich styl można określić jako „pop-rock” lub „pop-punk”.

  Zespół powstał po otwartych castingach prowadzonych przez wytwórnię muzyczną Warner Music. Pierwszy singiel, What I Go to School For, po wydaniu we wrześniu 2002 roku osiągnął 3. miejsce na listach przebojów w Wielkiej Brytanii, a także odniósł sukces w Niemczech. Dzięki tej piosence stworzyli ścieżkę dźwiękową do niemieckiego filmu Fack ju Göhte z 2013 roku. Dzięki tytułom You Said No, Crashed the Wedding, Who's David i Thunderbirds, Busted miał cztery hity numer jeden w Anglii w ciągu dwóch lat. 

 Thunderbirds, piosenka przewodnia do filmu o tym samym tytule, została uznana za płytę roku w Wielkiej Brytanii. Inne dobrze znane tytuły to Year 3000 i ich cover Hurra, hurra, die Schule burnt, który był ich największym sukcesem w Niemczech i zajął 19. miejsce. A Present for Every był drugim studyjnym albumem zespołu. W Wielkiej Brytanii został wydany 17 listopada 2003 roku, osiągając drugie miejsce na liście 40 najlepszych albumów i zarobił ponad 1 milion funtów. Na albumie znalazły się single Crashed the Wedding, Who's David?, Air Hostess, 3AM i She Wants to Be Me. Nie wszyscy członkowie tria zgodzili się z kursem muzycznym. 

 W styczniu 2005 roku ogłosili rozwiązanie, ponieważ Simpson chciał w przyszłości skupić się na swoim projekcie zespołu rockowego Fightstar. Po rozstaniu Bourne założył zespół Son of Dork, którego debiutancki singiel Ticket Outta Loserville - podobnie jak What I Go to School For - osiągnął trzecie miejsce na brytyjskich listach przebojów. Willis wydał swój debiutancki singiel Up All Night w maju 2006, a swój debiutancki album Don't Let It Go to Waste w listopadzie tego samego roku.  

7 maja 2006 roku po raz pierwszy od 16 miesięcy pojawił się w brytyjskiej telewizji Top of the Pops. 10 listopada 2015 roku zespół ogłosił swój powrót i zapowiedział 13 koncertów w pierwotnym składzie na maj 2016. 25 listopada 2016 roku, rok po powrocie, zespół wydał nowy album Night Driver. 26 października 2018 roku zespół ogłosił wydanie czwartego studyjnego albumu Half Way There. Ogłosili także trasę koncertową po Wielkiej Brytanii w 2019 roku. 2 listopada 2018 roku ukazał się utwór Nineties, pierwszy singiel z nowego albumu Half Way There.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
What I Go To School For	Busted	09.2002	3[12]	-	Universal MCSTD 40294	[Writers: Steve Robson/John McLaughlin/James Bourne/Matt Jay/Charlie Simpson][Producers: Steve Robson]
Year 3000	Busted	01.2003	2[15]	-	Universal MCSXD 40306	[Writers: James Bourne/Matt Jay/Charlie Simpson/Steve Robson][Producers: Steve Robson/John McLaughlin]
You Said No	Busted	05.2003	1[1][10]	-	Universal MCS 40318	[Writers: Steve Robson/John McLaughlin/James Bourne/Charlie Simpson/Matt Jay][Producers: Steve Robson]
Sleeping With The Light On	Busted	08.2003	3[10]	-	Universal MCSXD 40327	[Writers: James Bourne/Matt Jay][Producers: Steve Robson]
Crashed The Wedding	Busted	11.2003	1[1][12]	-	Universal MCSTD 40345	[Writers: James Bourne/Tom Fletcher][Producers: Steve Power]
Who's David	Busted	02.2004	1[1][10]	-	Mushroom MCSXD 40355	[Writers: James Bourne/Tom Fletcher][Producers: Steve Power]
Air Hostess	Busted	05.2004	2[10]	-	Universal MCS 40361	[Writers: James Bourne/Charlie Simpson/Tom Fletcher][Producers: Steve Power]
Thunderbirds/3AM	Busted	08.2004	1[2][13]	-	Universal MCSVD40375/986 741-8	[Writers: James Bourne/Willis/Charlie Simpson/Tom Fletcher/Gray][Producers: Steve Power/The Matrix]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Busted	10.2002	2[55]	-	Universal MCD 60084	[multiplatinium-3x-UK][Producers: Steve Robson/John McLaughlin]
A present for everyone	11.2003	2[16]	-	Universal MCD 60090	[multiplatinium-2x-UK][Producers: Steve Power/The Matrix/Stewart]
Live-A ticket for everyone	.2005	11[25]	-	Universal MCD 60096	[gold][Producers: Steve Power]

Philly's Most Wanted

Philly Most Wanted był amerykańskim duetem hip hopowym składający się z Al ""Boo-Bonic" Holly'ego i Joela "Mr Man" Witherspoona. Duet włamał się do branży muzycznej, jako team producencki wspomagający ,The Neptunes .
Duet podpisał kontrakt z Atlantic Records w 2000 roku i wydał swoje pierwsze dwa single: "Y'all Can't Never Hurt Us" i "Cross the Border" niedługo potem. Ten ostatni utwór zadebiutował jako # 98 na Billboard Hot 100 i 3 na  Hot Rap Singles.
 Ich debiutancki album, Get Down or Lay Down  był jednak opóźniony przez ponad rok, ostatecznie wydany 7 sierpnia 2001r. Pomimo produkcji   The Neptunes, album udało się wejść tylko na  69 miejsce na liście Billboard 200 .

Po tym jak Neptunes i Atlantic Records zerwał więzi z nimi, duet skrócił swoją nazwę do Philly's Most i wydali drugi album zatytułowany   Ring The Alarm w 2004 roku, zanim się rozwiązali.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Y'all Can't Never Hurt Us	Philly's Most Wanted	07.2000	-	75[1].Hot Singles Sales	Atlantic 84 699	[produced by T-Mix]
Cross the Border	Philly's Most Wanted	03.2001	-	98[5]	Atlantic 85 008	[written by Al Holly, Joel Witherspoon][produced by The Neptunes][50[21].R&B Chart]
Please Don't Mind	Philly's Most Wanted feat. Andre Wilson	06.2001	-	-	Atlantic 85 142	[written by A. Holly, C. Hugo, J. Witherspoon, P. Williams][produced by The Neptunes][48[18].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Get Down or Lay Down	Philly's Most Wanted	08.2001	-	69[5]	Atlantic 83 358	[produced by The Neptunes, Just Blaze, T-Mix, Epitome]

Robert Plant

Urodził się 20.08.1948 r. w West Bromwich w hrabstwie Staffordshire (Anglia) jako Robert Anthony Plant. Na początku kariery związany był z kilkoma zespołami rhythm'n'bluesowymi działającymi w jego rodzinnych stronach, takimi jak The Delta Blues Band, The New Memphis Bluesbreakers, The Black Snake Moan, The Banned i The Crawling King Snakes.
W ostatnim z wymienionych występował perkusista John Bonham. W 1965 r. Plant dołączył do Lee Johna Crutchleya, Geoffa Thompsona i Rogera Beamera tworząc zespół The Tennessee Teens (później zmienił nazwę na Listen), pozostający pod wpływem artystów Tamla Motown. Ich wersja utworu "You Better Run", pierwotnie nagranego przez Young Rascals, nie zdobyła wielkiego powodzenia, toteż Plant zdecydował się na karierę solową.
W 1968 r. udało mu się podpisać kontrakt z wytwórnią CBS i nagrać dwa single "Our Song" i "Long Time Corning". Po powrocie do Birmingham wokalista założył zespół The Band Of Joy, w którym rozkwitło jego rosnące zainteresowanie muzyką amerykańskiego zachodniego wybrzeża. Ta obiecująca grupa rozpadła się w 1968 r., a Robert przystąpił do innego miejscowego zespołu o nazwie Hobstweedle, występując jednocześnie z legendarnym angielskim bluesmanem Alexisem Kornerem. To w tym okresie gitarzysta Jimmy Page zaprosił go do The New Yardbirds, szybko przemianowanych na Led Zeppelin. W latach 1968 - 80 zespół ten był najbardziej wpływową i kasową formacją rockową.
Po śmierci Johna Bonhama w 1980 r. i zawieszeniu działalności przez Led Zeppelin Robert Plant powrócił do kariery solowej. Rozpoczął ją wydanym w 1982 r. albumem Pictures At Eleven, na którym wspomagali go Robbie Blunt (gitara), Paul Martinez (bas), Jezz Woodroffe (klawisze), Phil Collins (perkusja) i Cozy Powell (perkusja). Rok później ukazał się kolejny longplay wokalisty Principle Of Moments, zawierający m.in. utwór "Big Log", który wydany na singlu, dotarł do pierwszej dwudziestki angielskich i amerykańskich list przebojów. Trzon zespołu Planta pozostał ten sam, jedynie na perkusji obok Collinsa pojawił się tym razem Barriemore Barlow.
W 1984 r. artysta postanowił powrócić do źródeł i stworzył grupę-efemerydę nazwaną The Honeydrippers. W jej składzie znaleźli się m.in. Jeff Beck, Jimmy Page i Nile Rogers. Muzycy zarejestrowali i wydali rok później w formie mini-albumu The Honeydrippers Vol. 1 pięć standardów rhythm'-n'bluesowych, z których jeden - "Sea Of Love" -dotarł aż do 3. miejsca na angielskiej liście przebojów.
W latach 1985-1988r aktywność Planta spadła. Kolejny solowy album Shaken 'n 'Stirred, pochodzący z 1985 r., poniósł klapę. Wokalista zwolnił wówczas dotychczasowych współpracowników i niewiele brakowało, by doszło do reaktywowania Led Zeppelin (z Tonym Thompsonem na perkusji). Tak się jednak nie stało i w 1988 r. Plant wspierany przez młodych muzyków w osobach Douga Boyle'a (gitara), Phila Scragga (bas), Phila Johnstone'a (klawisze) i Chrisa Blackwella (perkusja), powrócił udanym albumem Now And Zen. W jednym z utworów z tej płyty -"Tall Cool One" - gościnnie zagrał Jimmy Page. a w nagraniu wykorzystano fragmenty trzech klasyków Led Zeppelin "Black Dog", "Whole Lotta Love" i "The Ocean".
Artystyczne odrodzenie Roberta Planta podtrzymał w 1990 r. kolejny wysoko oceniony longplay Manic Nirvana. Po jego wydaniu znów nastąpiła trzyletnia przerwa w karierze artysty, ale długie oczekiwanie na nowe nagrania z nawiązką wynagrodziła płyta Pale Of Nations, zdaniem wielu krytyków najlepsze solowe osiągnięcie wokalisty.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Burning Down One Side / Moonlight in Samosa	Robert Plant	09.1982	73[1]	64[6]	Swan Song 99 979	[written by Robert Plant, Robbie Blunt, Jezz Woodroffe][produced by Robert Plant]
Pledge Pin / Fat Lip	Robert Plant	11.1982	-	74[5]	Swan Song 99 952	[written by Robert Plant, Robbie Blunt][produced by Robert Plant]
Big Log / Messin' With the Mekon	Robert Plant	08.1983	11[10]	20[16]	Es Paranza 99 844	[written by Robert Plant, Robbie Blunt, Jezz Woodroffe][produced by Robert Plant, Benji LeFevre, Pat Moran]
In the Mood / Horizontal Departure	Robert Plant	11.1983	81[2]	39[12]	Es Paranza 99 820	[written by Robbie Blunt/Paul Martinez/Robert Plant ][produced by Robert Plant]
Pink and Black / Trouble Your Money	Robert Plant	05.1985	95[2]	-	Es Paranza B 9640 [UK]	[written by Plant, Blunt, Martinez, Woodroffe, Hayward][produced by Robert Plant, Benji Lefevre, Tim Palmer ]
Little by Little / Trouble Your Money	Robert Plant	05.1985	83[2]	36[11]	Es Paranza 99 644	[written by Robert Plant, Jezz Woodroffe][produced by Robert Plant,Benji Lefevre , Tim Palmer ]
Too Loud / Kallalou Kallalou	Robert Plant	08.1985	-	108[2]	Es Paranza 99 622	[written by R. Plant, P. Blunt, P. Martinez, J. Woodroffe, R. Hayward][produced by Benji Lefevre , Robert Plant , Tim Palmer]
Heaven Knows / Walking Towards Paradise	Robert Plant	01.1988	33[5]	-	Es Paranza 99373	[written by David Barratt Phil Johnstone][produced by Phil Johnstone , Robert Plant , Tim Palmer]
Tall Cool One / White, Clean and Neat	Robert Plant	04.1988	87[1]	25[18]	Es Paranza 99 348	[written by Robert Plant, Phil Johnstone][produced by Phil Johnstone , Robert Plant , Tim Palmer]
Ship of Fools / Helen of Troy	Robert Plant	08.1988	76[2]	84[4]	Es Paranza 99 333	[written by Robert Plant,Phil Johnstone][produced by Tim Palmer,Robert Plant,Phil Johnstone]
Hurting Kind (I've Got My Eyes on You) / I Cried	Robert Plant	04.1990	45[3]	46[10]	Es Paranza 98 985	[written by Christopher Blackwell/Doug Boyle/Phil Johnstone/Steve Jones/Robert Plant ][produced by Robert Plant, Phil Johnstone, Mark Stent]
Your Ma Said You Cried in Your Sleep Last Night / She Said	Robert Plant	07.1990	90[1]	-	Es Paranza A 8945 [UK]	[written by Schlaks, Glazer][produced by Phil Johnstone , Robert Plant]
29 Palms /Whole Lotta Love (You Need Love)	Robert Plant	05.1993	21[5]	111[4]	Fontana FATED 1	[written by Jones,Blackwell Robert Plant,Boyle,Phil Johnstone][produced by Chris Hughes,Robert Plant]
I Believe / Great Spirit	Robert Plant	07.1993	64[2]	-	Fontana FATED 2	[written by Robert Plant,Phil Johnstone][produced by Chris Hughes,Robert Plant]
Calling to You/Naked if I want to	Robert Plant	09.1993	80[3]	-	Fontana FATED 3	[written by Robert Plant,Blackwell][produced by Chris Hughes,Robert Plant][3.Mainstream Rock Tracks]
If I Were a Carpenter / I Believe	Robert Plant	12.1993	63[4]	-	Fontana FATED 4	[written by Tim Hardin][produced by Chris Hughes,Robert Plant]
Gallows Pole/City don't cry	Page & Plant	12.1994	35[8]	-	Fontana PPCD 2 [UK]	[written by Trad.][produced by Jimmy Page, Robert Plant]
Most High / Upon a Golden Horse / The Window	Page & Plant	04.1998	26[4]	-	Fontana PPCD 3 [UK]	[written by Jimmy Page,Robert Plant,Charlie Jones,Michael Lee][produced by Jimmy Page,Robert Plant]
Last Time I Saw Her / Song to the Siren	Robert Plant	04.2003	84[3]	-	Universal 77 933 2 [UK]	[written by Robert Plant,Porl Thompson, Justin Adams,Charlie Jones,Bukka White,John Baggott][produced by Phill Brown]
Shine it All Around/All the money in the world	Robert Plant & The Strange Sensation	05.2005	32[5]	-	Sanctuary SANXD 369 [UK]	[written by Robert Plant,Justin Adams,John Baggott,Clive Deamer,Billy Fuller,Skin Tyson][produced by Robert Plant][18.Mainstream Rock Tracks]
Gone, Gone, Gone (Done Moved On)	Robert Plant / Alison Krauss	11.2007	109[3]	-	Rounder DINT0231 [UK]	[written by Don Everly, Phil Everly][produced by T Bone Burnett]
Please Read the Letter	Robert Plant / Alison Krauss	02.2008	102[2]	120	Rounder	[written by Charlie Jones, Michael Lee, Jimmy Page, Robert Plant][produced by T Bone Burnett]
Rich Woman	Robert Plant / Alison Krauss	.2008	-	118	Rounder DINT0173 [UK]	[written by Dorothy LaBostrie, McKinley Millet][produced by T Bone Burnett]
Angel Dance	Robert Plant	09.2010	133[2]	-	Rounder	[written by David Hidalgo, Louis Perez][produced by Buddy Miller, Robert Plant]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Pictures at Eleven	Robert Plant	06.1982	2[15]	5[53]	Swan Song 8512	[platinum-US][silver-UK][produced by Robert Plant]
The Principle of Moments	Robert Plant	07.1983	7[14]	8[40]	Es Paranza 90 101	[platinum-US][gold-UK][produced by Robert Plant, Benji LeFevre, Pat Moran]
Shaken 'n' Stirred	Robert Plant	05.1985	19[4]	20[19]	Es Paranza 90 265	[gold-US][produced by Robert Plant, Tim Palmer & Benji Le Fevre]
Now and Zen	Robert Plant	02.1988	10[7]	6[48]	Es Paranza 90 863	[3x-platinum-US][gold-UK][produced by Robert Plant,Tim Palmer,Phil Johnstone]
Manic Nirvana	Robert Plant	03.1990	15[9]	13[25]	Es Paranza 91 366	[gold-US][silver-UK][produced by Robert Plant, Phil Johnstone, Mark "Spike" Stent]
Fate of Nations	Robert Plant	05.1993	6[12]	34[24]	Es Paranza 92 264	[gold-US][silver-UK][produced by Chris Hughes, Robert Plant]
No Quarter	Jimmy Page & Robert Plant	10.1994	7[16]	4[23]	Atlantic 82 706	[platinum-US][gold-UK][produced by Jimmy Page and Robert Plant]
Walking into Clarksdale	Jimmy Page & Robert Plant	04.1998	3[11]	8[13]	Atlantic 83 092	[gold-US][silver-UK][produced by Jimmy Page and Robert Plant]
Dreamland	Robert Plant	07.2002	20[8]	40[4]	Universal 586962	[produced by Phil Brown, Robert Plant]
Sixty Six to Timbuktu	Robert Plant and Alison Krauss	11.2003	27[7]	134[1]	Atlantic 83 626	[produced by Gary Nicholson, Nugetre, Tim Palmer, Martin Russell, Jon Tiven, Simon Emmerson, Danny Kessler, Benji Lefevre, Sally Tiven, The Pat Moran Quartet, Roger Bolton, Phil Andrews, Charlie Jones, Phil Brown, Donnie Fritts, Robin George, The Fabulous Brill Brothers, Chris Hughes, Phil Johnstone, Laurie Latham, Robert Plant, Alexis Korner]
Mighty ReArranger	Robert Plant & The Strange Sensation	04.2005	4[8]	22[6]	Es Paranza 84 747	[silver-UK][produced by Steve Evans]
Raising Sand	Robert Plant / Alison Krauss	10.2007	2[63]	2[72]	Decca/Rounder 4759382 [UK]	[platinum-US][platinum-UK][produced by T-Bone Burnett]
Band of Joy	Robert Plant with the Band of Joy	10.2007	3[16]	5[16]	Decca 2748331 [UK]	[gold-UK][produced by Robert Plant, Buddy Miller]
Lullaby and... The Ceaseless Roar	Robert Plant with Sensational Space Shifters	09.2014	2[15]	10[7]	East West 0075597953732 [UK]	[gold-UK][produced by Robert Plant]
Carry Fire	Robert Plant with Sensational Space Shifters	11.2017	3[8]	14[4]	East West/Rhino 0075597934939 [UK]	[silver-UK][produced by Robert Plant]
Digging Deep: Subterranea	Robert Plant	10.2020	33[1]	-	Rhino 0190295211950 [UK]	[silver-UK][produced by Robert Plant]
Raise the Roof	Robert Plant with Alison Krauss	12.2021	5[8]	7[6]	East West/Rhino 0190296548857 [UK]	-

Volbeat

Grupa Volbeat pochodzi z Danii. Jej muzyka to mieszanka heavy metalu, hard rocka lat 80., punka, rock'n'rolla, rockabilly i groove metalu, z charakterystycznymi wokalami będącymi połączeniem maniery Elvisa Presleya, Glenna Danziga (Danzig) i Jamesa Hetfielda (Metallica).Zespół założył w 2001 roku w Kopenhadze wokalista i gitarzysta Michael Poulsen. W 2002 roku formacja wydała swoje pierwsze demo „Volbeat”. Niecały rok później przygotowali drugi krążek promocyjny „Beat The Meat” – to właśnie piosenki zawarte na tej EP-ce przyniosły Duńczykom sukcesy.

Mimo świetnej sprzedaży „Beat The Meat” (jak na demo) na pełnoprawny debiut Volbeat musiał czekać aż trzy lata. Album „The Strength / The Sound / The Songs” ukazał się dopiero w 2005 roku.
 Piosenki Volbeat trafiły na ścieżkę dźwiękową pierwszego duńskiego filmu snowboardowego Frost.

Powodzenie oficjalnych płyt Volbeat w Danii jest rekordowe: żadna inna heavymetalowa grupa w ostatnich dziesięciu latach nie doszła tak wysoko na listach sprzedaży (18. miejsce).
Kolejne wydawnictwa przyszły już znacznie szybciej. Płyta „Rock the Rebel / Metal the Devil” miała premierę w 2007 roku, a album „Guitar Gangsters & Cadillac Blood” rok później.

Ostatnim dziełem w dorobku grupy jest album „Beyond Hell / Above Heaven” z 2010 roku.

W 2011 zespół opuścił gitarzysta Thomas Bredahl grający w zespole od 2006 roku. Na koncertach jego miejsce zajął Hank Shermann, muzyk znany z zespołów: Demonica, Force of Evil, Mercyful Fate i Shermann Soldiers.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Fallen	Volbeat	08.2011	-	-	Vertigo 0 602527 49775 4	[written by Michael Poulsen, Thomas Bredahl][produced by Jacob Hansen][11[23]. Mainstream Rock Songs]
A Warrior's Call	Volbeat	02.2012	-	-	Spinefarm Records	[written by Michael Poulsen][produced by Jacob Hansen][2[33]. Mainstream Rock Songs]
Still Counting	Volbeat	07.2012	-	-	-	[written by Michael Poulsen, Volbeat][produced by Jacob Hansen][1[29]. Mainstream Rock Songs]
Heaven nor Hell	Volbeat	02.2013	-	-	Spinefarm Records 2786737	[written by Michael Poulsen, Volbeat]][1[34]. Mainstream Rock Songs]
Hangmans Bodycount	Volbeat	04.2013	-	-	Universal Music 3740199	[written by Michael Poulsen, Volbeat][produced by Volbeat, Robert Caggiano][11[3]. Mainstream Rock Songs]
Lola Montez	Volbeat	12.2013	-	-	Republic Records	[written by Michael Poulsen, Volbeat][produced by Volbeat, Robert Caggiano][1[24]. Mainstream Rock Songs]
Dead But Rising	Volbeat	05.2014	-	-	-	[written by Michael Poulsen, Volbeat][produced by Volbeat, Robert Caggiano][3[1]. Mainstream Rock Songs]
Doc Holliday	Volbeat	11.2014	-	-	Spinefarm 602537770564	[written by Michael Poulsen, Volbeat][produced by Jacob Hansen][9[1]. Mainstream Rock Songs]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Beyond Hell/Above Heaven	Volbeat	04.2013	-	142[6]	Vertigo 06025 2747751 0	[produced by Jacob Hansen]
Outlaw Gentlemen & Shady Ladies	Volbeat	04.2013	-	9[25]	Vertigo 3729564	[produced by Rob Caggiano, Volbeat, Jacob Hansen]

Mars Volta

Wydając płytę taką jak "De-Loused In The Comatorium", Cedric Bixler i Omar Rodriguez mieli szansę zerwać z dziedzictwem, znakomitego skądinąd, At The Drive-In i zdobyć uznanie już jako muzycy w pełni samodzielni. Wypuszczając na rynek swój drugi album "Frances The Mute" udowodnili, że sztuka tam już im się udała. Debiutancki longplay pokazał, że nie tylko mają przeogromny potencjał, ale potrafią też zaprząc do roboty takie sławy jak Flea czy John Frusciante, które na ich pierwszym albumie nie zajmują całego firmamentu, a wręcz przeciwnie, są doskonałym tłem dla stylistycznej żonglerki rozpościerającej się od hardcore’a aż po free jazz. Podobnie zresztą jak i na najnowszym, jeszcze gorącym drugim dzielie tego niesamowitego duetu.
Zanim jednak doszło do zawiązania się The Mars Volta musiał nastąpić rozpad wspomnianego wcześniej At The Drive-In. Ta jedna z najoryginalniejszych grup w Stanach Zjednoczonych przestała istnieć zanim zaczęły na nią spływać zasłużone laury i słowa uznania. I oto kiedy po sześciu latach istnienia ATDI wydali w 2000 r. znakomity album "Relationship Of Command" w ślad za jego przychylnymi recenzjami pojawiły się informacje o rozpadzie grupy. Co prawda wcześniej muzycy doświadczyli kilku upokorzeń (np. na ich koncert w Los Angeles przyszło tylko... dziewięciu fanów) a krótka historia grupy daleka była od spaceru alejką różaną, ale entuzjastyczne przyjęcie longplaya mogło raczej zwiastować błyskotliwą karierę niż szybki krach, tym bardziej, że wiadomość o zakończeniu działalności i podziale składu na dwie nowe grupy: The Mars Volta (Cedric Bixler, Omar Rodriguez) i Sparta (Paul Hinojos, Jim Ward, Tony Hajjar), spadła jak grom z jasnego nieba.
Na szczęście muzycy nie schowali instrumentów do garażu, ale natychmiast wręcz rozpoczęli prace nad nowym materiałem. Jeśli za stoper uznać zainteresowanie mediów postępami obu zespołów na pierwsze miejsce w tym biegu zdecydowanie wysunął się skład The Mars Volta, złożony z muzyków lokujących się na tym skrzydle ATDI, którym bliżej było do emo, improwizacji nierzadko ocierającej się o free jazz i w ogóle niczym nie skrępowanych konstrukcji muzycznych.
Dobierając do składu swoich przyjaciół Ikeya Owensa związanego z The Long Beach Dub All-Stars i Jeremy’ego Michaela Warda (obaj uczestniczyli też w projekcie De Facto), Bixler i Rodriguez nagrali w 2002 roku EPkę "Tremulant", którą zainteresowali samych Red Hot Chili Peppers. Ci wzięli Teksańczyków ze sobą w trasę promującą ich ostatni album "By The Way".
Na sukcesy The Mars Volta cieniem położyła się śmierć keyboardzisty zespołu Jeremy’ego Michaela Warda, który 25 maja br. zmarł prawdopodobnie na skutek przedawkowania narkotyków w wieku 27 lat. Stało się to podczas zaledwie kilkudniowej przerwy między dwiema częściami wspólnej trasy z RHCP.
W tym samym czasie zespół rozpoczął prace nad debiutanckim albumem zatytułowanym "De-Loused In The Comatorium", koncept albumem poświęconym pamięci przyjaciela, który po wyjściu ze śpiączki popełnił samobójstwo. Posadę basisty objął na nim Flea, a w utworze "Cicatriz ESP" swoje partie gitary dograł sam John Frusciante. W efekcie wyszło dzieło skończone, o którym pisać to je obrażać. Tego po prostu nie wypada nie znać.
Nie minęły dwa lata a The Mars Volta wracają z kolejnym albumem "Frances The Mute", na którym co prawda Frusciante i Flea znowu zaznaczają swoją obecność, ale nie zasłaniają bohaterów tego spektaklu jakim nowy LP The Mars Volta z pewnością jest. To kolejny etap wyprawy, w którą, chcąc nie chcąc, wyruszymy zanurzając się w pierwsze dźwięki najnowszej propozycji The Mars Volta. Szczęśliwej podróży.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Inertiatic ESP	Mars Volta	10.2003	42[2]	-	Universal MCSTD 40332	[written by Omar A. Rodriguez-Lopez][produced by Rick Rubin]
Televators	Mars Volta	03.2004	41[2]	-	Universal MCSTD 40352	[written by Omar A. Rodriguez-Lopez][produced by Rick Rubin]
The widow/Frances the Mute	Mars Volta	03.2005	20[5]	95[2]	Universal MCSTD 40408	[written by Omar A. Rodriguez-Lopez][produced by Omar Rodríguez-López]
L'Via L'Viaquez	Mars Volta	07.2005	53[4]	-	Universal MCSTD 40420	[written by Omar A. Rodriguez-Lopez][produced by Omar Rodríguez-López]

Albumy >
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
De-Loused in the crematorium	Mars Volta	07.2003	43[12]	39[11]	Universal 9860460	[silver-UK][produced by Rick Rubin, Omar Rodríguez-López]
Frances the mute	Mars Volta	03.2005	23[6]	4[20]	Universal 2103977	[gold-US][produced by Omar Rodríguez-López]
Scubdates	Mars Volta	11.2005	-	76[1]	Strummer 005644 [US]	[produced by Omar Rodríguez-López]
Amputechture	Mars Volta	09.2006	49[2]	9[5]	Universal 1702802	[produced by Omar Rodríguez-López]
The Bedlam in Goliath	Mars Volta	01.2008	42[1]	3[7]	Island 1758443	[produced by Omar Rodríguez-López]
Octahedron	Mars Volta	06.2009	64[1]	12[5]	Mercury 2705593	[produced by Omar Rodríguez-López]
Noctourniquet	Mars Volta	03.2012	51[1]	15[3]	Warner Bros 9362495184	[produced by Omar Rodríguez-López]
The Mars Volta	Mars Volta	10.2022	-	83[1]	Clouds Hill CH 300	[produced by Omar Rodríguez-López]

BodyRockers

BodyRockers to angielsko-australijski duet muzyki elektronicznej, składający się z Dylana Burnsa i Kaza Jamesa, który powstał w 2004 roku. Ich singiel „ I Like the Way ” z 2005 roku osiągnął 3. miejsce na brytyjskiej liście przebojów singli , 12. miejsce na   australijskiej liście singli ARIA i pierwsza dwudziestka na amerykańskich listach przebojów Billboard Hot Dance Club Play i Hot Dance Airplay. 

 

W tym samym roku wydali album zatytułowany   BodyRockers i koncertowali na całym świecie, wspierając jego wydanie. Chociaż nagrali materiał na drugi album, nie został on wydany, a grupa rozpadła się w 2007 roku, a Burns i James rozpoczęli karierę solową.  

 

BodyRockers powstał w 2004 roku jako duet muzyki elektronicznej, w skład którego wchodzą Dylan Burns i Kaz James. Burns (ex-ColourSound), brytyjski piosenkarz i gitarzysta z Herne Bay w Anglii, odwiedzał Melbourne w Australii, kiedy został przedstawiony Jamesowi przez innego DJ-a, Jasona Herda. James pracował jako DJ muzyki house w Australii, a następnie „grał wszędzie, od Włoch po Grecję, Hiszpanię, Japonię i Mykonos”. 

 

 Para po raz pierwszy grała razem z Burnsem na gitarze podczas rockowego setu Jamesa. W ciągu miesiąca od ich pierwszego spotkania duet stworzył „I Like the Way”, piosenkę luźno opartą na coverze „Mony Mony” Billy'ego Idola z 1987 roku autorstwa Tommy'ego Jamesa and the Shondells. Wydany jako singiel w kwietniu 2005 r. osiągnął 3. miejsce na brytyjskiej liście singli; 12. miejsce na australijskiej liście ARIA Singles Chart;   i znalazł się w pierwszej dwudziestce zarówno na liście Billboard Hot Dance Club Play, jak i Hot Dance w Stanach Zjednoczonych 

 

 Sukces „I Like the Way” pozwolił BodyRockers na międzynarodowe trasy koncertowe w 2005 i 2006 roku. W wywiadzie z 2007 roku James opisał tę erę jako „niesamowite czasy! Koncertowaliśmy po świecie z zespołem i sprzedaliśmy kupę płyt”. Pod koniec 2005 roku grupa wydała kolejny singiel „Round and Round”, który znalazł się na liście ARIA Singles Chart Top 40. Obie piosenki pojawiły się na ich debiutanckim albumie z 2005 roku, BodyRockers.  

 

Nagrali drugi album, jednak obaj wspólnie postanowili go nie wydawać i zamiast tego podążać własnymi ścieżkami kariery. Jak stwierdził James: „Od tego czasu poszliśmy dalej i właściwie nagraliśmy drugi album, ale zdecydowaliśmy, że oboje chcemy pójść różnymi ścieżkami w naszym życiu i wyruszyć w trasę jako BodyRockers przez kolejne trzy lata, promując kolejny album, nie było tym, co chcieliśmy".

 

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I Like The Way (You Move)	BodyRockers	03.2005	3[54]	20.Hot Dance/Disco	Mercury 9871116	[written by Dylan Burns,Kaz James][produced by BodyRockers]

Dio

DIO, grupa amerykańsko-brytyjska. Powstała jesienią 1982 w Londynie z inicjatywy Ronniego Jamesa Dio (właśc. Ronald James Padavona; 10.07.1948, Portsmouth, New Hampshire) - voc, świetnego amerykańskiego wokalisty znanego z zespołów Elf, Rainbow i Black Sabbath. W pierwszym składzie znaleźli się też Vivian Campbell (25.08.1962, Belfast, Irlandia Północna) - g ze Sweet Savage, Jimmy Bain - b z Rainbow i Vinnie Appice (właśc. Vincent Appice; 1958, Staten Island, Nowy Jork) - dr z Black Sabbath.
W 1983 dołączył Claude Schnell - k. W 1986 Campbella, który kontynuował karierę w Whitesnake i Def Leppard, zastąpił Craig Goldie - g z zespołu Guiffra. W końcu lat osiemdziesiątych ustalił się skład, w którym oprócz lidera znaleźli się młodziutki debiutant Rowan Robertson (1971, Cambridge) - g, Jens Johansson - k z formacji Yngwiego Malmsteena, Teddy Cook - b z Powerhouse i Simon Wright (19.06.1963, Manchester) - dr z AC/DC. W 1991 grupa zawiesiła działalność, lider odnowił bowiem współpracę z Black Sabbath (Wright związał się wówczas z zespołem Rhinobucket, wykonującym utwory z repertuaru AC/DC).
Odrodziła się dwa lata później jako kwartet: Dio, Appice, Tracy G - g z World War III i Jeff Pilson - b z Dokken. A niebawem współpracę z nią nawiązał Scott Warren -k.W 1999r ukształtował się skład, w którym oprócz Dio, Goldiego, Warrena i Wrighta znaleźli się David "Rock" Feinstein - g, kuzyn i dawny partner lidera z Elf, oraz Larry Dennison - b. W tym samym roku na miejsce Dennisona wrócił Bain.
Po ukazaniu się w czerwcu 1983 pierwszego albumu, "Holy Diver", grupie zarzucono przywiązanie do hard-rockowych stereotypów, w szczególności zaś do stylów Rainbow i Deep Purple (Holy Diver, Don't Talk To Strangers, Invisible). Ronnie James nie krył jednak, że ma zamiar czerpać z pomysłów, które przyniosły sławę wymienionym zespołom, potrafił się zresztą zdobyć na żart - wplótł nazwę Rainbow w tytuł i tekst jednego z przedstawionych utworów (Rainbow In Tbe Dark). Tak czy inaczej, nawet recenzenci nastawieni krytycznie do Dio chwalili grupę za wyborną inwencję melodyczną oraz świetne rzemiosło, zwłaszcza za umiejętności lidera. A nie brakowało głosów zaliczających "Holy Diver" do hardrockowych arcydzieł. Płyta zyskała zresztą znaczną popularność - rozeszła się w liczbie ponad pół miliona egzemplarzy. A i towarzyszące jej single były niewielkimi przebojami: Holy Diver/Evil Eyes z sierpnia 1983 i Rainbow In The Dark/Stand Up And Shout (wersja koncertowa) z października tego roku.
Sukces grupy ugruntował album "The Last In Line" z lipca 1984, promowany singlami We Rock/Holy Diver (wersja koncertowa) z tego samego miesiąca i Mystery/Eat Your Heart Out (wersja koncertowa) z września. Większość kompozycji potwierdzała ambicję kontynuowania poszukiwań stylistycznych Rainbow (The Last In Line, One Night In The City). Zwracały uwagę utwory nieco ostrzejsze, bardziej dynamiczne i szybsze niż poprzednio (We Rock, Evil Eyes, I Speed At Night). Mogła się też podobać urozmaicona formalnie, wzbogacona np. orientalnym wstępem ballada hardrockowa Egypt - The Chains Are On, z tekstem na temat morderczej pracy niewolników w starożytnym Egipcie (to ona zainspirowała ilustrację okładkową oraz wystrój sceny podczas koncertów w tym czasie, z dziesięciometrowymi piramidami jako głównym elementem scenografii). Wyrazem uznania dla grupy było zaproszenie jej latem 1984 do udziału w kilku renomowanych europejskich festiwalach, np. w objazdowym Monsters Of Rock, w którym uczestniczyli też tacy wykonawcy, jak Ozzy Osboume, Gary Moore, AC/DC i Van Halen.
Nie zmienił wizerunku grupy album "Sacred Heart" z sierpnia 1985, mimo,że w wielu nagraniach uzyskała potężniejsze brzmienie niż dawniej, śmielej tez posłużyła się instrumentami klawiszowymi (np. Sacred Heart z baśniowym tekstem na temat przemijania, marzeń, tajemnic przeszłości - jego dotyczyła ilustracja na kopercie oraz zabudowa sceny w tym czasie, zdominowana przez niezwykłą, jakby średniowieczną budowlę, także Fallen Angels, Another Lie, Like The Beat Of A Heart). Miał nie mniejsze powodzenia niż poprzednie, czego nie można powiedzieć o towarzyszących mu singlach: Rock'n'Roll Children/Sacred Heart z sierpnia 1985 i Hungry For Heaven/King Of Rock And Roll z października tego roku, oraz czwórce: "The Dio EP" z maja 1986. Podczas jednego z koncertów tournee zorganizowanego w związku z promocją "Sacred Heart", w San Diego Sports Arena w Stanach Zjednoczonych, nagrano minialbum "Intermission", wydany w czerwcu 1986r. Zawierał on m.in. kompozycję Rock'n'Roll Children, wzbogaconą wiązanką dwóch utworów z repertuaru Rainbow - Long Live Rock i Man On The Silver Mountain. Ciekawostką było w jego programie jedno premierowe nagranie studyjne - niezbyt udane Time To Burn.
Następnym krokiem w karierze Dio była płyta "Dream Evil" z sierpnia 1987, mimo zmiany gitarzysty zbliżona stylistycznie do poprzednich (np. Night People, Overlove, Dream Evil, Sunset Superman), przez wielu fanów stawiana na równi z "Holy Diver" i "The Last In Line". Zdecydowanie wyróżniała się na niej rozbudowana formalnie kompozycja All The Fools Sailed Away, wzbogacona m.in. partią chóru chłopięcego i krótkim solem syntezatora, podobały się też utwory Overlove, When A Woman Cries oraz wybrane na singel I Could Have Been A Dreamer i Night People. Latem 1987 grupa była jedną z gwiazd festiwalu Monsters Of Rock w Castle Donington w Wielkiej Brytanii obok m.in. Metalliki, Anthrax i Bon Jovi.
Nagrany w odmłodzonym składzie, wydany w maju 1990 album "Lock Up The Wolves" był nie w pełni przekonującą próbą odświeżenia własnej konwencji stylistycznej. Ważnym źródłem inspiracji stał się dla Dio w tym czasie dorobek Black Sabbath - w repertuarze grupy dominowały utwory o cięższym brzmieniu, wolniejszych tempach i bardziej demonicznej atmosferze (np. Lock Up The Wolves, Evil On Queen Street). Także w tekstach pojawił się nowy motyw - spojrzenia za siebie, autorefleksji, samooceny (My Eyes, Night Music, Twisted), chociaż większość podejmowała wątki znane z poprzednich płyt (np. wypowiedź przeciwko siewcom zła i podżegaczom wojennym w Lock Up The Wolves, próba otrzeźwienia młodych ludzi skłaniających się ku myślom o samobójstwie w Hey Angel, studium szaleństwa w Why Are They Watching Me?, opowieść o domu nawiedzanym przez ducha w Evil On Queen Street). Całość robiła w każdym razie wrażenie dość wymęczonej i spotkała się z niezbyt przychylnym przyjęciem ze strony fanów. Albumowi towarzyszył singel Hey Angel/Walk On Water z czerwca 1990.
Jeszcze większym rozczarowaniem była nagrana po drugiej już przerwie w działalności płyta "Strange Highways" z października 1993, wyprodukowana przez Marka Fraziera, a nie jak zwykle przez samego Dio, i niestety rażąca dość archaicznym brzmieniem (np. Firehead, Hollywood Black, Bring Down The Rain). Przepadła na rynku; nikt nie docenił, że formacja bardziej niż kiedykolwiek urozmaiciła repertuar, znalazło się w nim miejsce nawet na utwór taki jak Jesus Mary And The Holy Ghost - heavymetalową groteskę stworzoną pod wrażeniem słynnej kompozycji 21st Century Schizoid Man zespołu King Crimson.
Świadectwem odzyskania przez grupę dawnej formy był natomiast wyprodukowany znowu przez lidera album "Angry Machines" z października 1986, pełen muzyki ostrzejszej, bardziej agresywnej i gniewnej, a także nowocześniej brzmiącej niż kiedykolwiek w przeszłości (np. Institutional Man, Black, Hunter Of The Heart, Big Sister, Double Monday, Golden Rules). Intrygowały też teksty, mocno osadzone w teraźniejszości, odarte z charakterystycznej dla dawnej twórczości Dio fantastycznej aury (np. Dying In America, Institutional Man, Don't Tell The Kids, Big Sister). Trasę, podczas której formacja promowała "Angry Machines", udokumentowano w marcu 1998 świetnym albumem "Dio's Inferno - The Last In Live", zawierającym utwory z wszystkich etapów kariery Ronniego Jamesa Dio, także wybrane z dorobku Rainbow (Man On The Silver Mountain) i Black Sabbath (Heaven And Heli, Mob Rules). Ponieważ jednak wielu fanów nie zaakceptowało nowoczesnej odmiany metalu z "Angry Machines", formacja zdecydowała się wrócić na płycie "Magica", zrealizowanej w końcu 1999 i wydanej w pierwszych tygodniach następnego roku, do muzyki, jaką grała w początkach kariery (np. Lord Of The Last Day, Fever Dreams, Losing My Insanity, Magica Vox).
Muzycy grupy Dio byli twórcami piosenki Stars, nagranej przy pomocy wielu gwiazd metalu, m.in. członków Iron Maiden, Judas Priest, Mótley Crue, Blue Óyster Cult, W.A.S.P., Dokken, Quiet Riot, Journey, Night Ranger i Queensryche, sygnowanej Hear'n'Aid, wydanej na płytach w ramach zapoczątkowanej przez Boba Geldofa akcji pomocy ofiarom głodu w Afryce (na singlu i na albumie "Hear'n'Aid", Mercury, 1986).
Craig Goldie zadebiutował jako solista albumem "Hidden In Plight Sight" (Grand Slamm, 1991).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Holy Diver/Evil Eyes	Dio	08.1983	72[2]	-	Vertigo DIO 112	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio][72.Mainstream Rock Tracks]
Rainbow in the Dark/Stand Up and Shout (live)	Dio	10.1983	46[3]	-	Vertigo DIO 212	[written by Ronnie James Dio, Vinny Appice, Jimmy Bain, Vivian Campbell][produced by Ronnie James Dio][14.Mainstream Rock Tracks]
We Rock/Holy Diver (live)	Dio	08.1984	42[3]	-	Vertigo DIO 312	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio]
Mystery/Eat Your Heart Out (Live)	Dio	09.1984	34[4]	-	Vertigo DIO 4	[produced by Ronnie James Dio][20.Mainstream Rock Tracks]
Rock 'N' Roll Children/We Rock (live)	Dio	07.1985	26[6]	-	Vertigo DIO 5	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio][26.Mainstream Rock Tracks]
Hungry for Heaven/King of Rock and Roll	Dio	10.1985	72[1]	-	Vertigo DIO 6	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Jimmy Bain][30.Mainstream Rock Tracks]
Hungry for Heaven/King of Rock and Roll	Dio	05.1986	56[2]	-	Vertigo DIO 6	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Jimmy Bain]
I Could Have Been a Dreamer/Night People	Dio	10.1987	69[1]	-	Vertigo	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Craig Goldy][33.Mainstream Rock Tracks]
Hey Angel/Why Are They Watching Me	Dio	09.1990	94	-	Vertigo DIO 912	[written by Ronnie James Dio,Rowan Robertson][produced by Ronnie James Dio][72.Mainstream Rock Tracks]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Holy Diver	Dio	05.1983	13[15]	56[38]	Warner 23 836	[platinum][silver-UK][produced by Ronnie James Dio]
The Last in Line	Dio	07.1984	4[14]	23[35]	Warner 25 100	[platinum][silver-UK][produced by Ronnie James Dio]
Sacred Heart	Dio	08.1985	4[6]	29[29]	Warner 25 292	[gold][produced by Ronnie James Dio]
Intermission	Dio	06.1986	22[5]	70[16]	Warner 25 443	[produced by Ronnie James Dio]
Dream Evil	Dio	07.1987	8[5]	43[11]	Warner 25 612	[produced by Ronnie James Dio]
Lock up the Wolves	Dio	05.1990	28[3]	61[13]	Reprise 26 212	[produced by Ronnie James Dio,Tony Platt]
Strange Highways	Dio	02.1994	-	142[2]	Reprise 45 527	[produced by Ronnie James Dio]
The Very Beast of Dio	Dio	10.2000	-	-	Warner Bros./Rhino 79983	[gold][produced by Ronnie James Dio]
Killing the Dragon	Dio	05.2002	194[1]	199[1]	Spitfire 15 199	[produced by Ronnie James Dio]
Master of the Moon	Dio	09.2004	159[1]	-	Sanctuary (085-69912	[produced by Ronnie James Dio]
Holy Diver - Live	Dio	04.2006	174[1]	-	Eagle ER 20088-2	[produced by Ronnie James Dio]

Dio

DIO, grupa amerykańsko-brytyjska. Powstała jesienią 1982 w Londynie z inicjatywy Ronniego Jamesa Dio (właśc. Ronald James Padavona; 10.07.1948, Portsmouth, New Hampshire) - voc, świetnego amerykańskiego wokalisty znanego z zespołów Elf, Rainbow i Black Sabbath. W pierwszym składzie znaleźli się też Vivian Campbell (25.08.1962, Belfast, Irlandia Północna) - g ze Sweet Savage, Jimmy Bain - b z Rainbow i Vinnie Appice (właśc. Vincent Appice; 1958, Staten Island, Nowy Jork) - dr z Black Sabbath.
W 1983 dołączył Claude Schnell - k. W 1986 Campbella, który kontynuował karierę w Whitesnake i Def Leppard, zastąpił Craig Goldie - g z zespołu Guiffra. W końcu lat osiemdziesiątych ustalił się skład, w którym oprócz lidera znaleźli się młodziutki debiutant Rowan Robertson (1971, Cambridge) - g, Jens Johansson - k z formacji Yngwiego Malmsteena, Teddy Cook - b z Powerhouse i Simon Wright (19.06.1963, Manchester) - dr z AC/DC. W 1991 grupa zawiesiła działalność, lider odnowił bowiem współpracę z Black Sabbath (Wright związał się wówczas z zespołem Rhinobucket, wykonującym utwory z repertuaru AC/DC).
Odrodziła się dwa lata później jako kwartet: Dio, Appice, Tracy G - g z World War III i Jeff Pilson - b z Dokken. A niebawem współpracę z nią nawiązał Scott Warren -k.W 1999r ukształtował się skład, w którym oprócz Dio, Goldiego, Warrena i Wrighta znaleźli się David "Rock" Feinstein - g, kuzyn i dawny partner lidera z Elf, oraz Larry Dennison - b. W tym samym roku na miejsce Dennisona wrócił Bain.
Po ukazaniu się w czerwcu 1983 pierwszego albumu, "Holy Diver", grupie zarzucono przywiązanie do hard-rockowych stereotypów, w szczególności zaś do stylów Rainbow i Deep Purple (Holy Diver, Don't Talk To Strangers, Invisible). Ronnie James nie krył jednak, że ma zamiar czerpać z pomysłów, które przyniosły sławę wymienionym zespołom, potrafił się zresztą zdobyć na żart - wplótł nazwę Rainbow w tytuł i tekst jednego z przedstawionych utworów (Rainbow In Tbe Dark). Tak czy inaczej, nawet recenzenci nastawieni krytycznie do Dio chwalili grupę za wyborną inwencję melodyczną oraz świetne rzemiosło, zwłaszcza za umiejętności lidera. A nie brakowało głosów zaliczających "Holy Diver" do hardrockowych arcydzieł. Płyta zyskała zresztą znaczną popularność - rozeszła się w liczbie ponad pół miliona egzemplarzy. A i towarzyszące jej single były niewielkimi przebojami: Holy Diver/Evil Eyes z sierpnia 1983 i Rainbow In The Dark/Stand Up And Shout (wersja koncertowa) z października tego roku.
Sukces grupy ugruntował album "The Last In Line" z lipca 1984, promowany singlami We Rock/Holy Diver (wersja koncertowa) z tego samego miesiąca i Mystery/Eat Your Heart Out (wersja koncertowa) z września. Większość kompozycji potwierdzała ambicję kontynuowania poszukiwań stylistycznych Rainbow (The Last In Line, One Night In The City). Zwracały uwagę utwory nieco ostrzejsze, bardziej dynamiczne i szybsze niż poprzednio (We Rock, Evil Eyes, I Speed At Night). Mogła się też podobać urozmaicona formalnie, wzbogacona np. orientalnym wstępem ballada hardrockowa Egypt - The Chains Are On, z tekstem na temat morderczej pracy niewolników w starożytnym Egipcie (to ona zainspirowała ilustrację okładkową oraz wystrój sceny podczas koncertów w tym czasie, z dziesięciometrowymi piramidami jako głównym elementem scenografii). Wyrazem uznania dla grupy było zaproszenie jej latem 1984 do udziału w kilku renomowanych europejskich festiwalach, np. w objazdowym Monsters Of Rock, w którym uczestniczyli też tacy wykonawcy, jak Ozzy Osboume, Gary Moore, AC/DC i Van Halen.
Nie zmienił wizerunku grupy album "Sacred Heart" z sierpnia 1985, mimo,że w wielu nagraniach uzyskała potężniejsze brzmienie niż dawniej, śmielej tez posłużyła się instrumentami klawiszowymi (np. Sacred Heart z baśniowym tekstem na temat przemijania, marzeń, tajemnic przeszłości - jego dotyczyła ilustracja na kopercie oraz zabudowa sceny w tym czasie, zdominowana przez niezwykłą, jakby średniowieczną budowlę, także Fallen Angels, Another Lie, Like The Beat Of A Heart). Miał nie mniejsze powodzenia niż poprzednie, czego nie można powiedzieć o towarzyszących mu singlach: Rock'n'Roll Children/Sacred Heart z sierpnia 1985 i Hungry For Heaven/King Of Rock And Roll z października tego roku, oraz czwórce: "The Dio EP" z maja 1986. Podczas jednego z koncertów tournee zorganizowanego w związku z promocją "Sacred Heart", w San Diego Sports Arena w Stanach Zjednoczonych, nagrano minialbum "Intermission", wydany w czerwcu 1986r. Zawierał on m.in. kompozycję Rock'n'Roll Children, wzbogaconą wiązanką dwóch utworów z repertuaru Rainbow - Long Live Rock i Man On The Silver Mountain. Ciekawostką było w jego programie jedno premierowe nagranie studyjne - niezbyt udane Time To Burn.
Następnym krokiem w karierze Dio była płyta "Dream Evil" z sierpnia 1987, mimo zmiany gitarzysty zbliżona stylistycznie do poprzednich (np. Night People, Overlove, Dream Evil, Sunset Superman), przez wielu fanów stawiana na równi z "Holy Diver" i "The Last In Line". Zdecydowanie wyróżniała się na niej rozbudowana formalnie kompozycja All The Fools Sailed Away, wzbogacona m.in. partią chóru chłopięcego i krótkim solem syntezatora, podobały się też utwory Overlove, When A Woman Cries oraz wybrane na singel I Could Have Been A Dreamer i Night People. Latem 1987 grupa była jedną z gwiazd festiwalu Monsters Of Rock w Castle Donington w Wielkiej Brytanii obok m.in. Metalliki, Anthrax i Bon Jovi.
Nagrany w odmłodzonym składzie, wydany w maju 1990 album "Lock Up The Wolves" był nie w pełni przekonującą próbą odświeżenia własnej konwencji stylistycznej. Ważnym źródłem inspiracji stał się dla Dio w tym czasie dorobek Black Sabbath - w repertuarze grupy dominowały utwory o cięższym brzmieniu, wolniejszych tempach i bardziej demonicznej atmosferze (np. Lock Up The Wolves, Evil On Queen Street). Także w tekstach pojawił się nowy motyw - spojrzenia za siebie, autorefleksji, samooceny (My Eyes, Night Music, Twisted), chociaż większość podejmowała wątki znane z poprzednich płyt (np. wypowiedź przeciwko siewcom zła i podżegaczom wojennym w Lock Up The Wolves, próba otrzeźwienia młodych ludzi skłaniających się ku myślom o samobójstwie w Hey Angel, studium szaleństwa w Why Are They Watching Me?, opowieść o domu nawiedzanym przez ducha w Evil On Queen Street). Całość robiła w każdym razie wrażenie dość wymęczonej i spotkała się z niezbyt przychylnym przyjęciem ze strony fanów. Albumowi towarzyszył singel Hey Angel/Walk On Water z czerwca 1990.
Jeszcze większym rozczarowaniem była nagrana po drugiej już przerwie w działalności płyta "Strange Highways" z października 1993, wyprodukowana przez Marka Fraziera, a nie jak zwykle przez samego Dio, i niestety rażąca dość archaicznym brzmieniem (np. Firehead, Hollywood Black, Bring Down The Rain). Przepadła na rynku; nikt nie docenił, że formacja bardziej niż kiedykolwiek urozmaiciła repertuar, znalazło się w nim miejsce nawet na utwór taki jak Jesus Mary And The Holy Ghost - heavymetalową groteskę stworzoną pod wrażeniem słynnej kompozycji 21st Century Schizoid Man zespołu King Crimson.
Świadectwem odzyskania przez grupę dawnej formy był natomiast wyprodukowany znowu przez lidera album "Angry Machines" z października 1986, pełen muzyki ostrzejszej, bardziej agresywnej i gniewnej, a także nowocześniej brzmiącej niż kiedykolwiek w przeszłości (np. Institutional Man, Black, Hunter Of The Heart, Big Sister, Double Monday, Golden Rules). Intrygowały też teksty, mocno osadzone w teraźniejszości, odarte z charakterystycznej dla dawnej twórczości Dio fantastycznej aury (np. Dying In America, Institutional Man, Don't Tell The Kids, Big Sister). Trasę, podczas której formacja promowała "Angry Machines", udokumentowano w marcu 1998 świetnym albumem "Dio's Inferno - The Last In Live", zawierającym utwory z wszystkich etapów kariery Ronniego Jamesa Dio, także wybrane z dorobku Rainbow (Man On The Silver Mountain) i Black Sabbath (Heaven And Heli, Mob Rules). Ponieważ jednak wielu fanów nie zaakceptowało nowoczesnej odmiany metalu z "Angry Machines", formacja zdecydowała się wrócić na płycie "Magica", zrealizowanej w końcu 1999 i wydanej w pierwszych tygodniach następnego roku, do muzyki, jaką grała w początkach kariery (np. Lord Of The Last Day, Fever Dreams, Losing My Insanity, Magica Vox).
Muzycy grupy Dio byli twórcami piosenki Stars, nagranej przy pomocy wielu gwiazd metalu, m.in. członków Iron Maiden, Judas Priest, Mótley Crue, Blue Óyster Cult, W.A.S.P., Dokken, Quiet Riot, Journey, Night Ranger i Queensryche, sygnowanej Hear'n'Aid, wydanej na płytach w ramach zapoczątkowanej przez Boba Geldofa akcji pomocy ofiarom głodu w Afryce (na singlu i na albumie "Hear'n'Aid", Mercury, 1986).
Craig Goldie zadebiutował jako solista albumem "Hidden In Plight Sight" (Grand Slamm, 1991).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Holy Diver/Evil Eyes	Dio	08.1983	72[2]	-	Vertigo DIO 112	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio][72.Mainstream Rock Tracks]
Rainbow in the Dark/Stand Up and Shout (live)	Dio	10.1983	46[3]	-	Vertigo DIO 212	[written by Ronnie James Dio, Vinny Appice, Jimmy Bain, Vivian Campbell][produced by Ronnie James Dio][14.Mainstream Rock Tracks]
We Rock/Holy Diver (live)	Dio	08.1984	42[3]	-	Vertigo DIO 312	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio]
Mystery/Eat Your Heart Out (Live)	Dio	09.1984	34[4]	-	Vertigo DIO 4	[produced by Ronnie James Dio][20.Mainstream Rock Tracks]
Rock 'N' Roll Children/We Rock (live)	Dio	07.1985	26[6]	-	Vertigo DIO 5	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio][26.Mainstream Rock Tracks]
Hungry for Heaven/King of Rock and Roll	Dio	10.1985	72[1]	-	Vertigo DIO 6	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Jimmy Bain][30.Mainstream Rock Tracks]
Hungry for Heaven/King of Rock and Roll	Dio	05.1986	56[2]	-	Vertigo DIO 6	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Jimmy Bain]
I Could Have Been a Dreamer/Night People	Dio	10.1987	69[1]	-	Vertigo	[written by Ronnie James Dio][produced by Ronnie James Dio,Craig Goldy][33.Mainstream Rock Tracks]
Hey Angel/Why Are They Watching Me	Dio	09.1990	94	-	Vertigo DIO 912	[written by Ronnie James Dio,Rowan Robertson][produced by Ronnie James Dio][72.Mainstream Rock Tracks]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Holy Diver	Dio	05.1983	13[15]	56[38]	Warner 23 836	[platinum][silver-UK][produced by Ronnie James Dio]
The Last in Line	Dio	07.1984	4[14]	23[35]	Warner 25 100	[platinum][silver-UK][produced by Ronnie James Dio]
Sacred Heart	Dio	08.1985	4[6]	29[29]	Warner 25 292	[gold][produced by Ronnie James Dio]
Intermission	Dio	06.1986	22[5]	70[16]	Warner 25 443	[produced by Ronnie James Dio]
Dream Evil	Dio	07.1987	8[5]	43[11]	Warner 25 612	[produced by Ronnie James Dio]
Lock up the Wolves	Dio	05.1990	28[3]	61[13]	Reprise 26 212	[produced by Ronnie James Dio,Tony Platt]
Strange Highways	Dio	02.1994	-	142[2]	Reprise 45 527	[produced by Ronnie James Dio]
The Very Beast of Dio	Dio	10.2000	-	-	Warner Bros./Rhino 79983	[gold][produced by Ronnie James Dio]
Killing the Dragon	Dio	05.2002	194[1]	199[1]	Spitfire 15 199	[produced by Ronnie James Dio]
Master of the Moon	Dio	09.2004	159[1]	-	Sanctuary (085-69912	[produced by Ronnie James Dio]
Holy Diver - Live	Dio	04.2006	174[1]	-	Eagle ER 20088-2	[produced by Ronnie James Dio]