Johnny Preston

Właśc. John Preston Courville, ur. 18.08.1939 r. w Port Arthur w stanie Teksas, USA. Piosenkarz specjalizujący się w repertuarze balladowym i rockowym, zadebiutował w 1957 r. w grupie The Shades na Uniwersytecie Lamar w Beaumont w stanie Teksas.
Pozyskany dla wytwórni Mercury przez disc jockeya i piosenkarza Big Boppera (właśc. Jape Richardson), autora i producenta późniejszych przebojów Prestona, spośród których największą popularnością cieszył się "Running Bear" — smutna historia niefortunnej miłości Indianina. Singel nie zauważony przez cztery miesiące od wydania, trafił na szczyt amerykańskiej i brytyjskiej listy przebojów po tragicznej śmierci Richardsona, poniesionej w katastrofie samolotowej wraz z Buddym Hollym.
Pomimo nieudanego tournee po Wielkiej Brytanii (skróconego o trzy tygodnie z powodu kiepskich warunków kwaterunkowych), Prestonowi udało się wprowadzić do Top 20 w Anglii i USA jeszcze dwa single: "Cradle Of Love" oraz nową wersję przeboju duetu Shirley And Lee, "Feel So Fine". Późniejsze nagrania dla wytwórni Imperial, TCF Hall (w tym "Running Bear '65"), ABC i Hallway nie powtórzyły sukcesów wczesnych singli Prestona.

Singles

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Running Bear / My Heart Knows	Johnny Preston	10.1959	1[2][16]	1[3][27]	Mercury 71 474	[gold][written by J.P. Richardson][produced by Bill Hall][3[13].R&B Chart]
Cradle of Love / City Of Tears	Johnny Preston	03.1960	2[16]	7[15]	Mercury 71 598	[written by Fautheree, Jack/Gray, Wayne][15[6].R&B Chart]
Feel So Fine / I'm Starting to go Steady	Johnny Preston	06.1960	18[10] side B:49[1]	14[14]	Mercury 71 651	[written by Leonard Lee][oryginalnie nagrana jako "Feel so good" przez Shirley & Lee w 1955r]
Charming Billy/Up in the Air	Johnny Preston	12.1960	34[3]	105[2]	Mercury 71 691	[written by John Courville][adaptacja tradycyjnej piosenki ludowej z 1824r "Billy Boy"]
(I Want A) Rock and Roll Guitar / New Baby for Christmas	Johnny Preston	11.1960	-	-	Mercury 71 728	[written by J.P. Richardson]
Leave My Kitten Alone/Token of Love	Johnny Preston	01.1961	-	73[5]	Mercury 71 761	[written by Jones, Willy/MacDougal, James/Titus Turner]
Willy Walk / I Feel Good	Johnny Preston	04.1961	-	-	Mercury 71 803	[written by Killeen]
Let Them Talk / She Once Belonged to Me	Johnny Preston	08.1961	-	-	Mercury 71 865	[written by Hall/Stafford]
Free Me / Kissin' Tree	Johnny Preston	12.1961	-	97[1]	Mercury 71 908	[written by Breedlove]
Let's Leave it That Way / Broken Hearts Anonymous	Johnny Preston	04.1962	-	-	Mercury 71 951	[written by Brooks Arthur/Shayne]
Let the Big Boss Man (Pull You Through) / Day After Forever	Johnny Preston	.1962	-	-	Mercury 72 049	[written by Huskey]
All Around the World / Just Plain Hurt	Johnny Preston	05.1964	-	-	Hall-Way 45-1201	[written by Turner]
Willie and the Hand Jive / I've Got My Eyes on You	Johnny Preston	09.1964	-	-	Hall-Way 45-1204	[written by Otis]

Mother Love Bone

Mother Love Bone – amerykański zespół grunge'owy z Seattle aktywny od 1988 do 1990. Grupa Mother Love Bone zapisała się w dziejach muzyki głównie dzięki osobowości i kompozycjom lidera, Andrew Wooda. Przed wydaniem pierwszej płyty Wood zmarł z powodu przedawkowania heroiny.


- Zmywanie naczyń było piekłem, a często to robiłem - opowiadał Steve'owi Blushowi o oczekiwaniach wobec Mother Love Bone wokalista zespołu, Andrew Wood. - Dlatego już nigdy nie chciałbym szukać pracy. Mam nadzieję, że jesteśmy w stanie sprzedawać wiele płyt, poradzić sobie w tym biznesie i stać się samowystarczalni. Wszystko zależy od tego, czy ludzie są gotowi na przyjęcie naszej muzyki. Może jest ona zbyt nowoczesna jak na te czasy? Lecz w naszej muzyce jest przecież sporo dobrze przez wielu pamiętanego rocka lat siedemdziesiątych, dlatego mamy nadzieję i zamiar jechać tym pociągiem ku sławie i fortunie.

Niestety, pociąg Andy'ego się wykoleił, nim miał okazję przekonać się, czy Mother Love Bone odniesie sukces.

Aby poznać historię Mother Love Bone, trzeba cofnąć się do lat 80. i raczkującej wówczas rockowej sceny Seattle. - Gdzieś tam w górnym rogu mapy był taki kąt, w którym odbywało się totalne kazirodztwo i wszyscy ściągali od siebie pomysły - wyjaśniał w jednym z wywiadów Jonathan Poneman, współzałożyciel lokalnej, a później słynnej na cały świat wytwórni Sub Pop. - Wszyscy ci ludzie wzajemnie ściągali od siebie pomysły. To jest mała społeczność i gdy ktoś zaczął słuchać Scratch Acid, wszyscy słuchali Scratch Acid. Gdy ktoś słuchał Black Flag, wszyscy słuchali Black Flag.

Jak przekonywał Chris Cornell z Soundgarden, scena Seattle zaczęła się od 4 zespołów - Green River, Melvins, Malfunkshun i Soundgarden. W powstaniu Mother Love Bone kluczowe znaczenie miały grupy Green River i Malfunkshun. Pierwsza z nich powstała około 1983-1984 roku. W jej skład wchodzili m.in. wokalista Mark Arm, basista Jeff Ament oraz gitarzysta Stone Gossard. - EP-ka "Come on Down" (1985) Green River była pierwszym krążkiem wydanym przez kapelę z Seattle - wspominał Cornell na łamach magazynu "RIP". W 1987 roku zaczęły się jednak kłopoty. Ament chciał się związać z dużą wytwórnią, podczas gdy Arm absolutnie się na to nie zgadzał. Ponieważ nie udało się dojść do porozumienia, w Halloween Green River zakończyło działalność. Frontman założył Mudhoney, a basista z gitarzystą szukali nowego zajęcia.

Równolegle funkcjonowała grupa Malfunkshun. - Kapela ta zdobyła rozgłos głównie za sprawą ekscentrycznego wokalisty Andy'ego Wooda, osobnika przedstawiającego się jako L'Andrew Love Child lub Andrew Dog Wood - pisała w książce "Roślina" Małgorzata Taklińska. - Wood vel Love Child vel Dog Wood zwykle paradował w srebrnym garniturze, białym makijażu tudzież motocyklowych butach z dołączonymi doń platformami. Dla osób, które go znały, był najprawdziwszą gwiazdą, i to jeszcze wtedy, kiedy nikt nie wiedział o jego muzyce.

- Nie fascynował go punk, nie pociągało go również ciężkie granie w stylu Black Sabbath - pisał Robert Sankowski na stronach "Tylko Rocka". - Andrew czuł się na poły hippisem, na poły glamrockowcem. Jego pierwsza grupa, Malfunkshun, pozostawała pod wpływem Kiss. Na wzór muzyków z tego zespołu, przed każdym koncertem Andrew skrywał twarz pod starannym makijażem.

Sam Andy określał się jako hybrydę Queen (jak zapewniał jego ulubionej kapeli), Kiss i Eltona Johna.

Żywot Malfunkshun - podobnie jak Green River - również był krótki i za czasu swej działalności grupa nie doczekała się żadnego wydawnictwa (longplay "Return to Olympus" ukazał się dopiero w 1995 roku).

- Kiedy rozpadło się Green River, chcieliśmy ściągnąć Jeffa i Stoneya do Malfunkshun - opowiadał w rozmowie z "Full in Bloom" starszy brat Wooda, gitarzysta Kevin. - Wyszło jednak zupełnie inaczej i zostałem na boku.

Kevin został na boku, ponieważ Ament, Gossard i Andy Wood, po kilku piwach, postanowili powołać do życia Mother Love Bone. Skład uzupełnili gitarzysta Bruce Fairweather, perkusista Regan Hagar z Malfunkshun, którego wkrótce zastąpił Greg Gilmore (wcześniej Ten Minute Warning).

Grupa początkowo przyjęła nazwę The Lords of Wasteland, wkrótce zmieniła ją jednak na Mother Love Bone. Były to słowa z piosenki "Capricorn Sister", jednej z pierwszych, jakie napisali Wood i Gossard.

Jak to bywa w rockowym świecie, kariera zespołu zaczęła się od koncertów. Występy w lokalnych klubach szybko rozsławiły Mother Love Bone. Nadworny producent wytwórni Sub Pop, Jack Endino, uznał wokalistę za "jedynego frontmana-komika sceny Seattle". To jednak nie lokalna firma wydawnicza, ale znacznie większy gracz na rynku - PolyGram, a dokładniej jego odział Mercury Records - podpisał umowę z Mother Love Bone. Była to jedna z pierwszych kapel ze Seattle, której udało się zawrzeć kontrakt z dużą wytwórnią.

- To wszystko zdarzyło się tak szybko, a istniejemy dopiero piętnaście miesięcy - wspominał Wood w rozmowie ze Steve'em Blushem. - Wysłaliśmy nasze demo do Los Angeles, Geffen był nim przez chwilę zainteresowany, ale właśnie tylko przez chwilę... Potem spotkaliśmy Michaela Goldsteina z PolyGramu, który usunął wszelkie przeszkody. To niesamowite - wszystko poszło tak gładko. Naprawdę niesamowite... Tu w Seattle ludzie myślą, że jesteśmy milionerami, ale te pogłoski są zwariowane.

Rzeczywiście były to zwariowane pogłoski, kontrakt opiewał bowiem na ćwierć miliona dolarów.

Chociaż band jest uważany za prekursorów stylu grunge, nie wszyscy mieli taką opinię o zespole. - Guns N' Roses byli wtedy wielkimi gwiazdami i Mother Love Bone próbowali się ubierać tak jak oni i grać podobną muzykę, ale Andy zawsze był też oryginalny - wspominał jego starszy brat, Kevin. - Moim zdaniem, często próbował ich naśladować, ale w końcu wracał do tego, w czym był najlepszy - czyli bycia oryginalnym. Faktem jest jednak, że Mother Love Bone usiłowało być trochę jak Guns N' Roses i nigdy nie rozumiałem, czemu ich zaklasyfikowano jako grunge.

Pierwszym wydawnictwem formacji była EP-ka "Shine", która powstała 5 dni. Zestaw ukazał się w marcu 1989 roku. Materiał został dobrze przyjęty, co zachęciło zespół do dalszych prac.

Wood nie doczekał longplaya. Niedługo przed planowaną premierą zmarł na skutek kompilacji po przedawkowaniu heroiny. Była to pierwsza działka, jaką wziął po odwyku i po 116 dniach czystości.

Ówczesna dziewczyna muzyka, Xana LaFuente, znalazła go 16 marca 1990 roku około 10.30 nieprzytomnego na łóżku. Wokalista szybko został przetransportowany do szpitala. Przeżył, ale zapadł w śpiączkę. Kiedy lekarze podali mu leki, mające na celu wybudzenie, jego stan niespodziewanie się pogorszył, doprowadzając do śmierci. Reżyser filmu o artyście ("Malfunkshun: The Andrew Wood Story"), Scot Barbour, twierdzi, że śmierć Andy'ego była wynikiem reakcji alergicznej na jeden z leków. Po trzech dniach Wood został odłączony od aparatury podtrzymującej życie.

- Staliśmy tam i patrzyliśmy - wspominał Kevin Wood w rozmowie z "Full in Bloom". - Było jak w telewizji. Maszyna pokazywała pracę serca, która stawała się coraz wolniejsza i wolniejsza, aż pojawiła się płaska linią. I to był koniec.

Andrew Wood zmarł 19 marca 1990 roku. Miał 24 lata.

Longplay "Apple" ukazał się w późniejszym terminie, 19 lipca 1990 roku. W międzyczasie pozostali muzycy postanowili zakończyć działalność pod szyldem Mother Love Bone.

- Andy był istotą tego zespołu - wyjaśniał już po śmierci kolegi, ale jeszcze przed wydaniem płyty Gossard. - Wizerunek, teksty i barwny styl, tworzyły jedną całość. Uznaliśmy, że nie byłoby w porządku, kontynuować i po prostu znaleźć jakiegoś długowłosego rockmana, który by śpiewał.

Bezpośrednią reakcją na śmierć Wooda, było powołanie jednorazowego projektu Temple of The Dog, którzy stworzyli Ament, Gossard, a także dwóch członków ich nowego zespołu Pearl Jam - wokalista Eddie Vedder i gitarzysta Mike McCready oraz przyjaciel i współlokator Andy'ego, Chris Cornell oraz perkusista Soundgarden, Matt Cameron.

- Kiedy Andy umarł, poczułem się bardzo samotny - wyznał frontman Soundgarden na łamach magazynu "RIP". - Wcześniej próbowałem mu pomóc, jak umiałem. Długo nie wiedziałem, że zażywa narkotyki. Gdy wyszedł z detoxu, zaproponowałem mu wspólne mieszkanie. Potem miał zamiar przenieść się na wyspę do rodziców, gdzie się wychował. Pomyślałem jednak, że byłoby to zbyt trudne, zbyt ciężkie dla niego. Obserwowałem go jak walczy ze sobą przed wzięciem strzykawki, przed piciem. Nie widziałem wtedy jego wielkości, widziałem ból.

By jakoś poradzić sobie ze stratą, Cornell napisał utwory "Reach Down" i "Say Hello 2 Heaven". Materiał na całą płytę Temple of the Dog był gotowy w 1990 roku. Imienny longplay światło dzienne ujrzał nieco ponad rok po śmierci Wooda - 16 kwietnia 1991 roku.

We wrześniu 1992 roku ukazał się zestaw "Mother Love Bone" - kompilacja składająca się z EP-ki "Shine" oraz albumu "Apple", wzbogacona o niepublikowany wcześniej numer "Lady Godiva Blues".

Ament i Gossard kontynuowali muzyczną działalność z zespołem Pearl Jam i to oni odnieśli największy sukces. Fairweather związał się z kapelą Love Battery, a Gilmore grywał m.in. z Chubby Children.

14 kwietnia żyjący członkowie formacji połączyli siły po raz pierwszy od rozpadu, w ramach imprezy Brad and Friends w klubie Showbox w Seattle. Wykonali "Stardog Champion", "Holy Roller", "Gentle Groove" oraz cover "Hold Your Head Up".

Singles

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Shine EP.	Mother Love Bone	03.1989	-	-	Stardog 839 011-2	[produced by Shine]
This Is Shangrila	Mother Love Bone	.1990	-	-	PolyGram ‎PRO-900	[written by A. Wood, Mother Love Bone, Gossard][produced by Mother Love Bone,Terry Date]
Stardog Champion	Mother Love Bone	.1990	-	-	PolyGram CDP 244	[written by Mother Love Bone, Gossard][produced by Mother Love Bone,Terry Date]
Hold Your Head Up	Mother Love Bone	11.2014	-	-	Stardog B0022082-21	[written by C. White, R. Argent][produced by Terry Date]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Mother Love Bone	Mother Love Bone	10.1992	-	77[12]	Stardog 512 884	[produced by Bruce Calder, Terry Date, Mark Dearnley, Mother Love Bone]

People's Choice

The People's Choice był amerykańskim  zespołem  funk założonym w 1971 roku w Filadelfii przez Franka Brunsona i Davida Thompsona.
 Choć mieli kilka wokalistów , ich największe przeboje były utworami instrumentalnymi .Ich debiutancki singiel "I Likes To Do It", został   # 9 na liście R & B  Billboard   i  # 38 na Billboard Hot 100 . Niedługo później Kenny Gamble i Leon Huff zobaczyli grupę na koncercie i powiedzieli Brunsonowi, że chcieli by grupa nagrała wspomniany utwór dla Philadelphia International Records . Gamble & Huff podpisali kontrakt z nimi w 1974 roku, i to było w czasie,gdy mieli kolejny przebój   "Do It Any Way You Wanna",który sprzedał się w ponad milionie egzemplarzy w ciągu trzech miesięcy, i otrzymał złotą płytę  w listopadzie 1975 roku . Ta piosenka została wykorzystana w filmie Freda Williamsona z 1976r, Death Journey .
Brunson zmarł w dniu 24 listopada 2007 roku po długiej chorobie


Skład grupy:
    Frank Brunson - instrumenty klawiszowe, wokal    David Thomson - perkusja
    Guy Fiske - gitara
    Roger Andrews - bas
    Marc Reed - śpiew
    Clifton Gamble - fortepian, syntezator
    Johnnie Hightower - gitara
    Bill Rodgers - fortepian, syntezator
    Darnell Jordan - gitara
    Stanley Thomas - bas, wokal
    Valerie Brown - wokal

Singles

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I Likes To Do It/Big Ladies Man	People's Choice	07.1971	-	38[10]	Phil-L.A. Of Soul 349	[written by Frank Brunson][produced by Bill Perry, Rudy Wilson][9[12].R&B Chart]
Let Me Do My Thing/On A Cloudy Day	People's Choice	01.1973	-	-	Phil-L.A. Of Soul 358	[written by Frank Brunson][produced by Bill Perry, John Perry][45[4].R&B Chart]
Party Is A Groovy Thing/Asking For Trouble	People's Choice	12.1974	-	-	TSOP 4759	[written by Gamble, Huff][produced by R. Andrews, F. Brunson, D. Thompson][45[14].R&B Chart]
Do It Any Way You Wanna/The Big Hurt	People's Choice	08.1975	-	11[16]	TSOP 4769	[gold-US][written by Frank Brunson][produced by Bill Perry, Rudy Wilson][1[1][18].R&B Chart][3[15].Hot Disco/Dance;TSOP 4769 7"]
Nursery Rhymes (Part I)/Nursery Rhymes (Part II)	People's Choice	02.1976	-	93[3]	TSOP 4773	[written by Kenneth Gamble, Leon Huff][produced by Leon Huff, Frank Brunson][22[15].R&B Chart]
Here We Go Again/Mickey D's	People's Choice	06.1976	-	-	TSOP 4781	[written by L. Huff][produced by Kenneth Gamble, Leon Huff][52[7].R&B Chart][13[7].Hot Disco/Dance;TSOP 4781 7"]
Movin' In All Directions/A Mellow Mood	People's Choice	08.1976	-	-	TSOP 4782	[written by L. Huff, D. Jordan, D. Ford][produced by Kenneth Gamble, Leon Huff][52[8].R&B Chart]
Cold Blooded And Down-Right-Funky/Jam, Jam, Jam (All Night Long)	People's Choice	01.1977	-	-	TSOP 4784	[written by L. Huff, F. Brunson][produced by Kenneth Gamble, Leon Huff][83[3].R&B Chart]
f You Gonna Do It (Put Your Mind To It) (Part I)/If You Gonna Do It (Put Your Mind To It) (Part II)	People's Choice	04.1977	-	-	TSOP 4786	[written by L. Huff][produced by Kenneth Gamble, Leon Huff][76[7].R&B Chart]
My Feet Won't Move, But My Shoes Did The Boogie/You Ought To Be Dancin'	People's Choice	12.1980	-	-	Casablanca 2322	[written by Frank Brunson, David Thompson][produced by Tom Moulton][77[6].R&B Chart][8[19].Hot Disco/Dance;Casablanca 20 228 12"]
Hey Everybody (Party Hearty)	People's Choice	06.1981	-	-	-	[80[8].Hot Disco/Dance;West End 22 133 12"]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Boogie Down U.S.A.	People's Choice	09.1975	-	56[15]	TSOP 33 154	[produced by Leon Huff, Kenneth Gamble][7.R&B Chart]
We Got the Rhythm	People's Choice	06.1976	-	174[3]	TSOP 34 124	[38.R&B Chart]

Berlin

Berlin - grupa amerykańska. Powstała latem 1979 w Orange County w Kalifornii. W okresie debiutu tworzyli ją: Terri Nunn (26.06.1959, Baldwin Hills, Kalifornia) - voc, Chris Velasco - g, Jo Julian (22.01.1948) - k, John Crawford (17.01.1957, Palo Alto, Kalifornia) - b, k, voc i Dan Van Patten - dr, perc (Nunn niebawem na krótko odeszła i zastępowała ją Virginia Macalino - voc), od 1983, po wielu zmianach i krótkim okresie zawieszenia działalności: Nunn, Crawford, David Diamond - k, g, Matt Reid - k, Rick Olsen - g i Rod Learned - dr, a od połowy dekady, po dalszych przeobrażeniach: Crawford, Nunn i Rob Brill (21.01.1956, Babylon, Nowy Jork) - dr.
W 1987 odeszła Nunn i na początku następnego roku formacja zakończyła działalność. W 1996 odrodziła się z inicjatywy Nunn.
Zadebiutowała 31 października 1979 w klubie Troubadour w Los Angeles, już w tym roku dorobiła się pierwszego singla - Matter Of Time, wydanego przez małą firmę Zone-H. Na swoich płytach zaprezentowała się w rutynowym repertuarze poprockowym o silnie zelektronizowanym brzmieniu a la Ultravox i często z erotycznymi, a niekiedy wręcz pornograficznymi tekstami, np. Sex (I'm A...), When We Make Love, Touch, In My Dreams, No More Words, Sex Me Talk Me, Like Flames Pink And Velvet.

Światowy sukces zapewniła jej sentymentalna ballada Take My Breath Away (współkompozytorem utworu i producentem nagrania był Giorgio Moroder), wykorzystana w filmie Top Gun (Top Gun; 1986, reż. Tony Scott) i nagrodzona Oscarem. W nagraniu płyty "Count Three And Pray" z 1988 gościnnie wzięło udział kilku znanych muzyków, m.in. gitarzyści David Gilmour z Pink Floyd i Ted Nugent.

Nunn, która w wieku lat nastu wystąpiła w kilku filmach telewizyjnych, zadebiutowała jako solistka albumem "Moment Of Truth" (DGC, 1991). Crawford i Brill założyli w 1989 zespół Big F i z nim nagrali m.in. płytę "Patience Peregrine" (Chrysalis, 1993). [written by John Crawford][produced by Mike Howlett]

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Sex [I' m a]	Berlin	03.1983	-	62[7]	Geffen 29 747	[written by John Crawford/David Diamond/Terri Nunn][produced by Daniel van Patten]
The metro	Berlin	05.1983	-	58[10]	Geffen 29 638	[written by John Crawford][produced by Daniel van Patten]
Masquerade	Berlin	09.1983	-	82[3]	Geffen 29 504	[written by Chris Ruiz-Velasco][produced by Daniel van Patten
No more words	Berlin	03.1984	-	23[17]	Geffen 29 360	[written by John Crawford][produced by Giorgio Moroder/Richie Zito]
Now it' s my turn	Berlin	06.1984	-	74[4]	Geffen 29 283
Take me breath away	Berlin	06.1986	1[4][30]	1[1][21]	Columbia 05903	[gold-US][written by Giorgio Moroder/Tom Whitlock][produced by Giorgio Moroder]
Like flames	Berlin	10.1986	-	82[5]	Geffen 28 563	[written by Rob Brill][produced by Bob Ezrin]
You don' t know	Berlin	01.1987	39[10]	-	Mercury MER 237 [UK]	-
Take me breath away	Berlin feat. Terri Nunn	01.1992	-	60[9].Airplay Chart	album cut	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Pleasure victim	Berlin	02.1983	-	30[34]	Geffen 2036	[platinium-US][produced by Daniel van Patten]
Love life	Berlin	03.1984	-	28[30]	Geffen 4025	[gold-US][produced by Daniel van Patten]
Count three and pray	Berlin	01.1987	32[11]	61[20]	Mercury MER 101	[produced by Bob Ezrin/Andy Richards/Berlin/Giorgio Moroder]

Oscar Peterson

Właśc. Oscar Emmanuel Peterson, ur. 15.08.1925r w Montrealu (Kanada). Początkowo studiował
grę na trąbce, choroba jednak sprawiła, że zajął się fortepianem. W rezultacie nie kończących się godzin pracy ukształtował swą niezwykła technikę.
 Jako 17-latek, po wygraniu w 1940r lokalnego konkursu talentów, zaczął występować regularnie w radiu kanadyjskim i na klubowych estradach Ameryki. W 1944r koncertował w orkiestrze Johnny'ego Holmesa; wkrótce potem założył własne trio.
Mimo że pierwsze nagrania pianisty nie zachwycały krytyków, to zaczął otrzymywać lukratywne propozycje koncertowe w USA. W 1949r, zaproszony przez producenta Normana Granza, za debiutował (w ramach Jazz At The Philharmonic) w nowojorskiej Carnegie Hall. Od tego momentu rozpoczęła się zawrotna kariera pianisty i jego tria (opartego na sekcji gitary i kontrabasu). I chociaż pojawiał się początkowo w rozlicznych mutacjach swojego tria, to największy sukces przyniosła mu współpraca (1953-58) z gitarzystą Herbem  Ellisem i basistą Rayem Brownem.
Jego artystyczny dorobek obejmuje setki nagrań studyjnych i koncertowych dokonanych wraz z wielkimi gwiazdami: Louisem Armstrongiem, Billie Holiday, Countem Basiem, Dizzym Gillespiem, Zootem Simsem,Clakiem Terrym, Joe Passem. Ellą Fitzgerald, Stanem Getzem.
 Album Affinity z 1962r okazał się największym bestsellerem artysty.Dorobek obejmuje niezwykle szeroki wachlarz repertuarowy:od śpiewników Cole'a Portera i Duke'a Ellingtona,poprzez szlagier Jimmy'ego Forresta "Night Train",po napisaną "Canadian Suite"[1964].
W połowie lat 50-tych włączył do swojego repertuaru modne partie wokalne w stylu Nat "King" Cole'a,generalnie jednak poprzez lata nie ulegał modom i nastrojom music-businessu,zachowując swój charakterystyczny styl.
Od 1970 nie miał własnego stałego zespołu,występując często jako solista,chociaż  długo współpracował (przez lata 70 i 80-te) z kontrabasistą Nielsem-Henningiem Oerstedem Pedersenem. Nagranie muzyki do filmu „Play It Again Sam", rola gwiazdy w programie telewizyjnym, tournee po ZSRR (1974), „A Royal Wedding Suite" (1981) którą dyrygował Russ Garcia - to najznamienitsze sukcesy komercyjne
Petersona.
Oszałamiająca technika i stężony swing sprawiły, że jest dzisiaj jednym z najbardziej szanowanych i natychmiast rozpoznawalnych pianistów jazzowych. Lata wielkiej, komercyjnej kariery dowodzą niezmiennie najwyższego standardu wykonawczego, są też świadectwem ogromnej, kreatywnej roli pianisty-jazzmana. Dorobek artystyczny i pozycja Petersona, choć dowodzą gustów eklektycznych, są także doskonałym dowodem ciągłości jazzowej tradycji: od stylu stride piano po bebop, od Jamesa P. Johnsona po Billa Evansa (z charakterystycznym brzmieniem i techniką rodem z Arta Tatuma). Budząc podziw wśród słuchaczy oraz innych pianistów, jest jednym z ostatnich wielkich jazzu, zamyka historyczną linię wielkich mistrzów jazzowego fortepianu.
Single