Charlie Parker

Charlie Parker, pseudonim Bird (ur. 29 sierpnia 1920 w Kansas City, zm. 12 marca 1955) – amerykański saksofonista jazzowy, który wywarł znaczący wpływ na jazz.
Wybitni innowatorzy nowoczesnego bopu od Lestera Younga po Buda Powella i Sonny Rollinsa byli w latach rodzenia się nowego trendu pod wpływem osobowości, sztuki i gry saksofonisty Charliego Parkera. Styl wypracowany przez „Birda” był abstrakcyjny, twardy, asentymentalny, oparty głównie na galopujących tempach, wrażliwy i nerwowy. Był to także twórczy bunt przeciw wszystkiemu, co było w muzyce jazzowej przed bebopem. Gdyby Parker - pisze krytyk L. Feather - miał zamiar odwołać się do praw ścigających plagiat, mógłby śmiało pozwać do sądu każdego, kto nagrywał płyty jazzowe. Nie ma bodaj muzyka, który mógłby pochwalić się jakimkolwiek sukcesem w dziedzinie jazzu, a który świadomie lub też nieświadomie nie uległby wpływom Charliego Parkera. Jego osiągnięcia muzyczne z punktu widzenia tonalnego, rytmicznego, melodycznego i harmonicznego stanowią nowy wzór nie tylko dla saksofonistów, lecz także dla wszystkich postępowych muzyków.
W historii jazzu postać Parkera to jeden z tragiczniejszych epizodów. Pochodził z nizin społecznych Kansas City i bardziej pociągała go tętniąca życiem ulica i knajpy niż dom i szkoła. Jako kilkunastolatek trafił do więzienia (gdzie nadano mu przydomek "Yardbird", później "Bird") oskarżony o narkomanię. Nie mając żadnego przygotowania muzycznego z uporem maniaka ćwiczył grę na szkolnym saksofonie altowym, by niebawem samodzielnie dojść do takiej perfekcji, że zaproponowano mu pracę w miejscowej orkiestrze. W okresie tym gra Parkera była przedmiotem ostrej krytyki. Najciekawiej wspominał okres gry w zespole George’a E. Lee oraz w licznych popularnych już wtedy grupach Kansas City (np. zespoły Jaya McShanna, Lawrence’ a Keysa). Muzycy, wspominając pierwsze zetknięcie z jego grą na saksofonie, mówią o czymś w rodzaju religijnej konwersji. Kansaskie środowisko jazzowe cechowała niezwykle ostra konkurencja wśród saksofonistów (Ben Webster i Herschel Evans także pochodzili z tego miasta). Zanim jeszcze zyskali pozycję amerykańskich znakomitości, zwykli wyzywać przybywające do miasta gwiazdy saksofonu na "turnieje" (blowing matches). Estetyka Charliego Parkera była artystycznym owocem tego współzawodnictwa. Muzyki w Kansas można było słychać "na żywo" od wieczora do rana, co wiązało się z dość niedbałym egzekwowaniem przepisów o prohibicji.
Początkowo, w czasie nauki w szkole Crispus Attucks High, Parker grał na saksofonie barytonowym, a w 1931 r. otrzymał w prezencie od matki saksofon altowy. Porzucił szkołę w wieku 14 lat i poświęcił się całkowicie grze na swym instrumencie. Przedwczesny publiczny występ w klubie High Hat - Parker zgubił się w połowie improwizacji na temat Body And Soul - sprawił, że na trzy miesiące porzucił instrument. Podobna porażka spotkała go ponownie 1937 r., kiedy weteran jazzu, bębniarz Jo Jones, rzucił mu pod nogi wielki talerz na znak, że ma zejść z estrady. Jazzowe ostrogi zaczął zdobywać w zespołach kierowanych przez Tommy’ego Douglasa (1936-37) i Bustera Smitha (1937-38). Wiele dała mu trasa z George’em E. Lee, jak też instruktaż z zakresu harmonii u pianisty Carriego Powella.
Ale prawdziwy zawodowy przełom nastąpił w 1938 r. dzięki pracy w big-bandzie Jaya McShanna, zespole, z którym Parker dokonał w 1941 r. swych pierwszych nagrań. Solówki Parkera na Sepian Bounce, The Jumpin’ Blues i Lonely Boy Blues sprawiły że publiczność coraz uważniej zaczęła słuchać gry (a zwłaszcza niekonwencjonalnej harmonii) młodego saksofonisty. W 1939 r. Parker pojawił się w Nowym Jorku, który mamił go nie tylko nowoczesnością, lecz także dał szansę pokazania się ze swoimi pomysłami w klubach Harlemu, Manhattanu i Greenwich Village. Przez rok grał w Clark Monroe’s Uptown House, gdzie miał okazję wspólnego tworzenia karkołomnej (jak na ówczesne, swingowe czasy) muzyki z artystami tej miary, co Dizzy Gillespie, Thelonious Monk, Charlie Christian, Kenny Clarke. Często wracał także do współpracy z pianistą Jayem McShannem.
Krótka współpraca z Earlem "Fatha" Hinesem (1942-43) i Billym Eckstine’em (1944) doprowadziły do współpracy z Dizzym Gillespiem, czarnym muzykiem wrzącym, podobnie jak Parker, od nowych pomysłów i podobnie niepokornym duchem. Parker przeniósł się do nowojorskiego Harlemu, zabierając ze sobą doświadczenia z pracy bigbandowej. W klubach przy 52 Ulicy zwłaszcza w spotkaniach w Minton’s Playhouse muzycy rozgrywali kansaskie cutting contests. Parker eksplorował tu nową muzykę razem z Dizzym, bębniarzami Kennym Clarkiem i Maxem Roachem, włączając harmoniczne pomysły Charliego Christiana i Theloniousa Monka. Zawikłane tematy wykonywane w unisonie w szaleńczym tempie zniechęcały mniej utalentowanych muzyków do wspólnego grania. Perkusiści (Clarke i Roach) zastąpili tradycyjne wybijanie rytmu na werblu i wielkim bębnie, pracą na wielkim talerzu (ride cymbal), używając bębna basowego i werbla do podbijania akcentów, co zagrzewało solistów do jeszcze większej inwencji. Parker budował swe linie melodyczne na górnych tonach harmonicznych rozbudowując dotychczasową formułę jazzu. Najprecyzyjniejsza relacja twórcza zachodziła między Gillespiem i Parkerem, którzy pracując nad stworzeniem podstaw harmonicznych i rytmicznych doprowadzają do wykształcenia się form jazzu nowoczesnego, enigmatycznie nazwanego później bebopem.
Parker jest także aktywny poza eksperymentami bebopu. Koncertuje z Noble’em Sissle’em i Earlem Hinesem, Cootiem Williamsem i Andym Kukiem. Odbywa trasę koncertową z orkiestrą Billa Eckstine’a (grającej dużo nowocześniej niż inne popularne big-bandy swingowe). Debiut nagraniowy Parkera odbył się we wrześniu 1944 r. z zespołem Tiny’ego Grimesa (album The Savoy Sessions z ciekawymi solowymi improwizacjami Parkera w Red Cross czy Tiny’s tempo). W 1945 r. wytwórnia Savoy Records jak i kilka innych mniej znanych, jak Guild, Manor Comet zaczęła wydawać na płytach 78-obrotowych muzykę określaną jako bebop. Muzyka dobywająca się z parkerowskiego altu - zwiewna i gwałtowana, smutna i radosna - przemieniła się w symbol wszystkiego nowoczesne i stylowe. Przełomowe okazało się nagranie In The Beginning dokonane przez duet Parker-Gillespie i swingową sekcję rytmiczną (Cozy Cole, Sid Catlett). Szczególnie ciekawe były nowoczesne interpretacje kompozycji Gillespiego: Dizzy Atmosphere, Groovin’ High, Salt Peanuts, Shaw Nuff. Już same tutuły utworów (jak KoKo, Shaw Nuff, Now’s the Time) oznajmiały nadejście nowej epoki.
Podróż "Birda" na Zachodnie Wybrzeże i koncerty w słynnym klubie Billy’ego Berga przyczyniły się do szalonej ekspansji nowoczesnego jazzu. Ale ujawniły też problemy: uzależnienie Parkera od heroiny. W styczniu 1946 r. organizowano Parkerowi promocyjny koncert harmonii w Los Angeles, w tym samym roku artysta dokonał serii słynnych nagrań dla wytwórni Dial, kierowanej przez Rossa Russela (autora beletryzowanej biografii Bird Lives). W nagraniach towarzyszyli mu m. in. Howard McGhee, Lucky Thompson, Wardell Gray i Dodo Marmarosa. Po słynnej sesji Loverman, która odbyła się w lipcu 1946 r., artysta podpalił swój pokój hotelowy. Zamknięto go na oddziale psychiatrycznym więzienia w Los Angeles. Wyrokiem sądu spędził sześć miesięcy w centrum rehabilitacyjnym dla narkomanów w szpitalu Camarillo (co uwiecznił w Relaxin’ in Camarillo z 1947 r.). Wracając na estradę dokonał (dla Dial Records) rewelacyjnych nagrań (w jednej z sesji wziął udział także Erroll Garner).
Popularność jazzu nowoczesnego oraz prekursorów nowego trendu pozwoliła Parkerowi i Gillespiemu na większą swobodę w lansowaniu pomysłów. Wokół Parkera skupiali się muzycy, podzielający fascynację bebopem: Miles Davis, Max Roach, Bud Powell, Thelonious Monk, Charlie Christian, John Lewis, Duke Jordan. Równocześnie Gillespie i Parker zaczęli pracować na własny rachunek: "Bird" pojechał jeszcze na wspólne koncerty i nagrania do Kalifornii, ale wrócił do Nowego Jorku już jako lider nowego kwintetu, z którym regularnie koncertował w klubie Three Deuces. Po powrocie do Nowego Jorku założył (z Milesem Davisem i Maxem Roachem) zespół dokonując z nim w listopadzie 1947 r. nagrania kilku klasycznych płyt w tym m.in. własnych kompozycji Scrapple From The Apple, Klact-Oveeseds-Tene). W 1949 r. Parker wyjechał po raz pierwszy za granicę, by wystąpić na festiwalu w Paryżu. W listopadzie 1950 r. odwiedził Skandynawię.
Żywił głębokie przekonanie, że jego muzykę zacznie traktować się bardziej poważnie po oprawieniu jej w klasyczną instrumentację. Dzisiaj seria albumów With Strings brzmi staromodnie, ale w tamtych latach okazała się komercyjnym sukcesem. Z kolei fani twierdzili, że gra Parkera, mimo wysokiego lotu, potrzebuje iskry zapalającej od strony improwizatora dorównującego mu formatem. Sugerowano mu nawet by zainteresował się np. muzyką Edgara Vare`se’a. Uznanie w środowisku i popularność wśród słuchaczy nie uchroniły Parkera przed poważnymi problemami osobistymi: alkohol i narkotyki, których używał od wielu lat stały się głównym motorem jego życiowej i twórczej egzystencji. Dużo nagrywał, wiele koncertował (także w Europie z warsztatową grupą Granza Jazz At The Philharmonic), komponował wielkie standardy bebopu (np. Relaxin’ At Camlrillo, Home Cooking, Bongo Bop, Bird Of Paradise, Embaraceable You, Quasimodo, How Deep Is The Ocean, Bird Feathers, My Old Flame, Confirmation, I Remember You, Swedish Schnapps, KC Blues), lecz coraz wyraźniej nie mógł poradzić sobie z samym sobą.
Ostatni publiczny występ Parkera odbył się w marcu 1955 r. w klubie Birdland: Parker i jego pianista Bud Powell wywołali na estradzie burdę, po czym Powell opuścił klub, a za nim także basista Charles Mingus. Rozczarowany, otyły, drążony chorobami, zmarł Parker osiem dni później w hotelowym apartamencie baronowej Pannoniki de Koenigswarter, bogatej artystokratki i zagorzałej fanki bebopu. Siłą swej osobowości - pisze krytyk A. Hodeir - zasobem i różnorodnością talentu Bird wybijał się w swoim środowisku. Wpływ Parkera jest większy aniżeli wywierali współcześni muzycy. Colemana Hawkinsa cechowało logiczne podejście do muzyki i duża siła wyrazu, Lestera Younga powściągliwość, Django Reinhardta muzyczna poezja. Ale tylko Charlie Parker łączył w sobie wszystkie talenty tamtych. 

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Bird/The Savoy Recordings	Charlie Parker	.1976	-	31.Jazz Album	Savoy SJL 2201	[nagrany w 1948r]
The Verve Years (1948-50)	Charlie Parker	.1976	-	39.Jazz Album	Verve VE-2-2501	[nagrany w 1948-50r]
Summit Meeting At Bird Land	Charlie Parker	.1977	-	27.Jazz Album	TriStar Music 80914	[nagrany w 1953r]
The Very Best Of Bird	Charlie Parker	.1978	-	35.Jazz Album	Warner Bros. 2WB 3198	[nagrany w 1948r]
One Night in Washington - Charlie Parker with the Orchestra	Charlie Parker	.1982	-	28.Jazz Album	Elektra 60019	[nagrany w 1953r]
Bird: The Original Recordings of Charlie Parker	Charlie Parker	.1988	-	2.Jazz Album	Verve 837 176-2	[nagrany w 1962r]
Original Bird: The Best of Bird on Savoy	Charlie Parker	.1988	-	5.Jazz Album	Savoy ZDS 1208	-
Charlie Parker With Strings: The Master Takes	Charlie Parker	.1995	-	15.Jazz Album	Verve 314523448	-
Yardbird Suite: The Ultimate Collection	Charlie Parker	.1997	-	9.Jazz Album	Rhino R2 72260	-
Ken Burns Jazz	Charlie Parker	.2001	-	8.Jazz Album	Savoy ZDS 1208	-
Original Bird: The Best of Bird on Savoy	Charlie Parker	.1988	-	5.Jazz Album	Verve 549084	-

Bud Powell

Bud Powell -(fortepian, kompozycja; ur. 27 września 1924 r. w Nowym Jorku; zm. 31 lipca 1966 także w Nowym Jorku) jest jedną z największych osobistości w historii fortepianu jazzowego.Jako dziecko opanował klasyczną grę na fortepianie zaczął wykorzystywać swój talent w okolicach nowojorskiej Coney Island, gdzie w 1940 r. występował w zespole wokalistki Valaidy Snow. W ciągu następnych kilku lat Earl "Bud" Powell był stałym gościem w Minton's Playhouse, gdzie uczestniczył w pierwszym eksperymentach bebopowych. Początkowo pozostawał pod wpływem osobowości i stylistyki Theloniousa Monka (zwłaszcza jego harmonicznych innowacji), wkrótce jednak wypracował własny, charakterystyczny styl. Pomimo skłonności Powella do modern jazzu, zaangażował go do swego swingowego bandu Cootie Williams.
W Filadelfii, w czasie trwania tego właśnie kontraktu, Powell został aresztowany i ciężko pobity przez policję. Zdarzenie to uważa się na ogół za praprzyczynę jego problemów psychicznych, prześladujących go potem do końca życia. Nie zerwał jednak swych kontaktów z 52 Ulicą, gdzie wkrótce zyskał pozycję jednego z najlepszych pianistów bebopowych. W 1945 r. problemy psychiczne Powella nasiliły się do tego stopnia, że został hospitalizowany, co zapoczątkowało cały ciąg pobytów w klinikach psychiatrycznych. Przez całe lata 50. pracował regularnie, występując z czołowymi muzykami bebopu, w tym z Charliem Parkerem, Dizzym Gillespiem i Maxem Roachem. W całym tym okresie pogłębiały się jego problemy psychiczne, do czego dołożyła się jeszcze w 1956 r. gwałtowna śmierć brata, Richiego Powella. Co gorsze, zdrowie psychiczne i fizyczne Powella pogarszało się, postępowało bowiem uzależnienie od narkotyków i alkoholu.
Pod koniec dekady Powell wyjechał z Nowego Jorku do Paryża: wraz z Kennym Clarkiem i Pierre'em Michelotem prezentowali bebopowe trio zdziwionej nowoczesnym jazzem europejskiej publiczności. Przez trzy lata (1959-62) pianista (i jego zespół) cieszył się popularnością, mimo że prześladowały go kłopoty psychiczne i nałogi. W 1964 r. powrócił do Nowego Jorku, publicznie grał jednak coraz rzadziej. U szczytu swych możliwości był Powell błyskotliwym technikiem, dysponującym wspaniałymi pomysłami realizowanymi z absolutną maestrią wykonawczą, często w niesamowitych tempach. Pod koniec lat 50. problemy osobiste Powella rzutowały na technikę wykonawczą tak dalece, że rzadko już tylko można było mówić o formie pianisty, chociaż nadal dysponował dobrymi pomysłami. Powell był jedną z głównych postaci "rewolucji" bebopu.



Wybrane albumy:

 The Lonely One (LP, Album)     Verve Records  1955
 The Amazing Bud Powell, Vol. 3 - Bud! (LP, Mono)  Blue Note  1957
 The Scene Changes - Vol 5 (LP, Mono)     Blue Note  1959
 The Amazing Bud Powell (LP, Album, RP)     Blue Note  1977
 Inner Fires - The Genius Of Bud Powell (LP, RM) Elektra Musician 1982
 The Amazing Bud Powell, Vol. 3 - Bud! (LP)     Blue Note  1984
 Master Takes / The Savoy Recordings (LP, Comp, RE)     Savoy Jazz  1985
 The Amazing Bud Powell, Volume 2 (LP)     Blue Note  1985
 The Scene Changes (CD, Album)     Blue Note, Manhattan Records  1987
 The Best Of Bud Powell (CD)     Blue Note  1989
 The Amazing Bud Powell, Volume 1 (CD)     Blue Note  1995
 A Portrait Of Thelonious (CD)     Columbia  1997
 The Amazing Bud Powell, Volume 2 (10", Mono, RE)     Blue Note 1999
 Time Waits: The Amazing Bud Powell (CD, Album, RM, RVG) Blue Note  1999
 The Quintessence : New York 1944-1949 (2xCD, Comp)  2000
 Jazz Giant (CD, Album)     Verve Records  2001
 Just One Of Those Things (CD, Comp + Box)     TIM AG  2001
 The Amazing Bud Powell, Volume One (CD, Album, RM, RVG) Blue Note  2001
 The Amazing Bud Powell, Volume Two (CD, Album, RM, RVG)  Blue Note  2001
 The Amazing Bud Powell, Volume Three - Bud! (CD, Album) Blue Note  2002
 The Scene Changes (CD, Album, RM, RVG)     Blue Note  2003

Oscar Peterson

Właśc. Oscar Emmanuel Peterson, ur. 15.08.1925r w Montrealu (Kanada). Początkowo studiował
grę na trąbce, choroba jednak sprawiła, że zajął się fortepianem. W rezultacie nie kończących się godzin pracy ukształtował swą niezwykła technikę.
 Jako 17-latek, po wygraniu w 1940r lokalnego konkursu talentów, zaczął występować regularnie w radiu kanadyjskim i na klubowych estradach Ameryki. W 1944r koncertował w orkiestrze Johnny'ego Holmesa; wkrótce potem założył własne trio.
Mimo że pierwsze nagrania pianisty nie zachwycały krytyków, to zaczął otrzymywać lukratywne propozycje koncertowe w USA. W 1949r, zaproszony przez producenta Normana Granza, za debiutował (w ramach Jazz At The Philharmonic) w nowojorskiej Carnegie Hall. Od tego momentu rozpoczęła się zawrotna kariera pianisty i jego tria (opartego na sekcji gitary i kontrabasu). I chociaż pojawiał się początkowo w rozlicznych mutacjach swojego tria, to największy sukces przyniosła mu współpraca (1953-58) z gitarzystą Herbem  Ellisem i basistą Rayem Brownem.
Jego artystyczny dorobek obejmuje setki nagrań studyjnych i koncertowych dokonanych wraz z wielkimi gwiazdami: Louisem Armstrongiem, Billie Holiday, Countem Basiem, Dizzym Gillespiem, Zootem Simsem,Clakiem Terrym, Joe Passem. Ellą Fitzgerald, Stanem Getzem.
 Album Affinity z 1962r okazał się największym bestsellerem artysty.Dorobek obejmuje niezwykle szeroki wachlarz repertuarowy:od śpiewników Cole'a Portera i Duke'a Ellingtona,poprzez szlagier Jimmy'ego Forresta "Night Train",po napisaną "Canadian Suite"[1964].
W połowie lat 50-tych włączył do swojego repertuaru modne partie wokalne w stylu Nat "King" Cole'a,generalnie jednak poprzez lata nie ulegał modom i nastrojom music-businessu,zachowując swój charakterystyczny styl.
Od 1970 nie miał własnego stałego zespołu,występując często jako solista,chociaż  długo współpracował (przez lata 70 i 80-te) z kontrabasistą Nielsem-Henningiem Oerstedem Pedersenem. Nagranie muzyki do filmu „Play It Again Sam", rola gwiazdy w programie telewizyjnym, tournee po ZSRR (1974), „A Royal Wedding Suite" (1981) którą dyrygował Russ Garcia - to najznamienitsze sukcesy komercyjne
Petersona.
Oszałamiająca technika i stężony swing sprawiły, że jest dzisiaj jednym z najbardziej szanowanych i natychmiast rozpoznawalnych pianistów jazzowych. Lata wielkiej, komercyjnej kariery dowodzą niezmiennie najwyższego standardu wykonawczego, są też świadectwem ogromnej, kreatywnej roli pianisty-jazzmana. Dorobek artystyczny i pozycja Petersona, choć dowodzą gustów eklektycznych, są także doskonałym dowodem ciągłości jazzowej tradycji: od stylu stride piano po bebop, od Jamesa P. Johnsona po Billa Evansa (z charakterystycznym brzmieniem i techniką rodem z Arta Tatuma). Budząc podziw wśród słuchaczy oraz innych pianistów, jest jednym z ostatnich wielkich jazzu, zamyka historyczną linię wielkich mistrzów jazzowego fortepianu.
Single