Bud Powell

Bud Powell -(fortepian, kompozycja; ur. 27 września 1924 r. w Nowym Jorku; zm. 31 lipca 1966 także w Nowym Jorku) jest jedną z największych osobistości w historii fortepianu jazzowego.Jako dziecko opanował klasyczną grę na fortepianie zaczął wykorzystywać swój talent w okolicach nowojorskiej Coney Island, gdzie w 1940 r. występował w zespole wokalistki Valaidy Snow. W ciągu następnych kilku lat Earl "Bud" Powell był stałym gościem w Minton's Playhouse, gdzie uczestniczył w pierwszym eksperymentach bebopowych. Początkowo pozostawał pod wpływem osobowości i stylistyki Theloniousa Monka (zwłaszcza jego harmonicznych innowacji), wkrótce jednak wypracował własny, charakterystyczny styl. Pomimo skłonności Powella do modern jazzu, zaangażował go do swego swingowego bandu Cootie Williams.
W Filadelfii, w czasie trwania tego właśnie kontraktu, Powell został aresztowany i ciężko pobity przez policję. Zdarzenie to uważa się na ogół za praprzyczynę jego problemów psychicznych, prześladujących go potem do końca życia. Nie zerwał jednak swych kontaktów z 52 Ulicą, gdzie wkrótce zyskał pozycję jednego z najlepszych pianistów bebopowych. W 1945 r. problemy psychiczne Powella nasiliły się do tego stopnia, że został hospitalizowany, co zapoczątkowało cały ciąg pobytów w klinikach psychiatrycznych. Przez całe lata 50. pracował regularnie, występując z czołowymi muzykami bebopu, w tym z Charliem Parkerem, Dizzym Gillespiem i Maxem Roachem. W całym tym okresie pogłębiały się jego problemy psychiczne, do czego dołożyła się jeszcze w 1956 r. gwałtowna śmierć brata, Richiego Powella. Co gorsze, zdrowie psychiczne i fizyczne Powella pogarszało się, postępowało bowiem uzależnienie od narkotyków i alkoholu.
Pod koniec dekady Powell wyjechał z Nowego Jorku do Paryża: wraz z Kennym Clarkiem i Pierre'em Michelotem prezentowali bebopowe trio zdziwionej nowoczesnym jazzem europejskiej publiczności. Przez trzy lata (1959-62) pianista (i jego zespół) cieszył się popularnością, mimo że prześladowały go kłopoty psychiczne i nałogi. W 1964 r. powrócił do Nowego Jorku, publicznie grał jednak coraz rzadziej. U szczytu swych możliwości był Powell błyskotliwym technikiem, dysponującym wspaniałymi pomysłami realizowanymi z absolutną maestrią wykonawczą, często w niesamowitych tempach. Pod koniec lat 50. problemy osobiste Powella rzutowały na technikę wykonawczą tak dalece, że rzadko już tylko można było mówić o formie pianisty, chociaż nadal dysponował dobrymi pomysłami. Powell był jedną z głównych postaci "rewolucji" bebopu.



Wybrane albumy:

 The Lonely One (LP, Album)     Verve Records  1955
 The Amazing Bud Powell, Vol. 3 - Bud! (LP, Mono)  Blue Note  1957
 The Scene Changes - Vol 5 (LP, Mono)     Blue Note  1959
 The Amazing Bud Powell (LP, Album, RP)     Blue Note  1977
 Inner Fires - The Genius Of Bud Powell (LP, RM) Elektra Musician 1982
 The Amazing Bud Powell, Vol. 3 - Bud! (LP)     Blue Note  1984
 Master Takes / The Savoy Recordings (LP, Comp, RE)     Savoy Jazz  1985
 The Amazing Bud Powell, Volume 2 (LP)     Blue Note  1985
 The Scene Changes (CD, Album)     Blue Note, Manhattan Records  1987
 The Best Of Bud Powell (CD)     Blue Note  1989
 The Amazing Bud Powell, Volume 1 (CD)     Blue Note  1995
 A Portrait Of Thelonious (CD)     Columbia  1997
 The Amazing Bud Powell, Volume 2 (10", Mono, RE)     Blue Note 1999
 Time Waits: The Amazing Bud Powell (CD, Album, RM, RVG) Blue Note  1999
 The Quintessence : New York 1944-1949 (2xCD, Comp)  2000
 Jazz Giant (CD, Album)     Verve Records  2001
 Just One Of Those Things (CD, Comp + Box)     TIM AG  2001
 The Amazing Bud Powell, Volume One (CD, Album, RM, RVG) Blue Note  2001
 The Amazing Bud Powell, Volume Two (CD, Album, RM, RVG)  Blue Note  2001
 The Amazing Bud Powell, Volume Three - Bud! (CD, Album) Blue Note  2002
 The Scene Changes (CD, Album, RM, RVG)     Blue Note  2003