Noel Pointer

Noel Pointer (ur.26.12.1954r Brooklyn-zm.19.12.1994r) był amerykańskim skrzypkiem jazzowym i producentem muzycznym.Był nominowany do nagrody Grammy w 1981r.Zyskał uznanie jako wybitny muzyk jazzowy co owocowało przyznaniem mu honorowego obywatelstwa w różnych miastach Stanów Zjednoczonych. Zadebiutował w wieku 13-tu lat wykonując Vivaldiego z Symphony of the New World Orchestra,a nastepnie dając solowe koncerty z Chicago Chamber Orchestra i Detroit Symphony Orchestra.Zaczął grać jazz na skrzypcach jako student nowojorskiej High School of Music and Art. W czasie studiów zyskuje uznanie jako muzyk sesyjny.
Mając 19 lat,miał już takie doświadczenie,że dostał posadę w The Apollo Theatre Orchestra, The Unlimited Orchestra, The Westbury Music Fair Orchestra, The Radio City Music Hall Symphony, The Love Unlimited Orchestra , The Dance Theater of Harlem Orchestra, The Symphony of the New World Orchaestra.Występuje jako członek orkiestry w kilku przedstawieniach na Broadway'u minn.Guys and Dolls i Dreamgirls.
W latach 1977-1981 Noel Pointer nagrał siedem solowych albumów,z których cztery znalazły się w Top10 listy jazzowych albumów Billboardu.

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Phantazia	Noel Pointer	06.1977	-	144[8]	Blue Note 736	[produced by Dave Grusin , Larry Rosen ][45.R&B Chart;8.Jazz Albums ]
Hold On	Noel Pointer	03.1978	-	95[13]	United Artists 848	[produced by Dave Grusin , Larry Rosen ][5.Jazz Albums ]
Feel It	Noel Pointer	09.1979	-	138[7]	United Artists 973	[produced by Dave Grusin , Larry Rosen ][59.R&B Chart;6.Jazz Albums ]
Calling	Noel Pointer	08.1980	-	167[4]	United Artists 1050	[21.Jazz Albums ]
All My Reason	Noel Pointer	06.1981	-	-	Liberty LT-1094	[produced by Dave Grusin , Larry Rosen ][53.R&B Chart;22.Jazz Albums ]

Bud Powell

Bud Powell -(fortepian, kompozycja; ur. 27 września 1924 r. w Nowym Jorku; zm. 31 lipca 1966 także w Nowym Jorku) jest jedną z największych osobistości w historii fortepianu jazzowego.Jako dziecko opanował klasyczną grę na fortepianie zaczął wykorzystywać swój talent w okolicach nowojorskiej Coney Island, gdzie w 1940 r. występował w zespole wokalistki Valaidy Snow. W ciągu następnych kilku lat Earl "Bud" Powell był stałym gościem w Minton's Playhouse, gdzie uczestniczył w pierwszym eksperymentach bebopowych. Początkowo pozostawał pod wpływem osobowości i stylistyki Theloniousa Monka (zwłaszcza jego harmonicznych innowacji), wkrótce jednak wypracował własny, charakterystyczny styl. Pomimo skłonności Powella do modern jazzu, zaangażował go do swego swingowego bandu Cootie Williams.
W Filadelfii, w czasie trwania tego właśnie kontraktu, Powell został aresztowany i ciężko pobity przez policję. Zdarzenie to uważa się na ogół za praprzyczynę jego problemów psychicznych, prześladujących go potem do końca życia. Nie zerwał jednak swych kontaktów z 52 Ulicą, gdzie wkrótce zyskał pozycję jednego z najlepszych pianistów bebopowych. W 1945 r. problemy psychiczne Powella nasiliły się do tego stopnia, że został hospitalizowany, co zapoczątkowało cały ciąg pobytów w klinikach psychiatrycznych. Przez całe lata 50. pracował regularnie, występując z czołowymi muzykami bebopu, w tym z Charliem Parkerem, Dizzym Gillespiem i Maxem Roachem. W całym tym okresie pogłębiały się jego problemy psychiczne, do czego dołożyła się jeszcze w 1956 r. gwałtowna śmierć brata, Richiego Powella. Co gorsze, zdrowie psychiczne i fizyczne Powella pogarszało się, postępowało bowiem uzależnienie od narkotyków i alkoholu.
Pod koniec dekady Powell wyjechał z Nowego Jorku do Paryża: wraz z Kennym Clarkiem i Pierre'em Michelotem prezentowali bebopowe trio zdziwionej nowoczesnym jazzem europejskiej publiczności. Przez trzy lata (1959-62) pianista (i jego zespół) cieszył się popularnością, mimo że prześladowały go kłopoty psychiczne i nałogi. W 1964 r. powrócił do Nowego Jorku, publicznie grał jednak coraz rzadziej. U szczytu swych możliwości był Powell błyskotliwym technikiem, dysponującym wspaniałymi pomysłami realizowanymi z absolutną maestrią wykonawczą, często w niesamowitych tempach. Pod koniec lat 50. problemy osobiste Powella rzutowały na technikę wykonawczą tak dalece, że rzadko już tylko można było mówić o formie pianisty, chociaż nadal dysponował dobrymi pomysłami. Powell był jedną z głównych postaci "rewolucji" bebopu.



Wybrane albumy:

 The Lonely One (LP, Album)     Verve Records  1955
 The Amazing Bud Powell, Vol. 3 - Bud! (LP, Mono)  Blue Note  1957
 The Scene Changes - Vol 5 (LP, Mono)     Blue Note  1959
 The Amazing Bud Powell (LP, Album, RP)     Blue Note  1977
 Inner Fires - The Genius Of Bud Powell (LP, RM) Elektra Musician 1982
 The Amazing Bud Powell, Vol. 3 - Bud! (LP)     Blue Note  1984
 Master Takes / The Savoy Recordings (LP, Comp, RE)     Savoy Jazz  1985
 The Amazing Bud Powell, Volume 2 (LP)     Blue Note  1985
 The Scene Changes (CD, Album)     Blue Note, Manhattan Records  1987
 The Best Of Bud Powell (CD)     Blue Note  1989
 The Amazing Bud Powell, Volume 1 (CD)     Blue Note  1995
 A Portrait Of Thelonious (CD)     Columbia  1997
 The Amazing Bud Powell, Volume 2 (10", Mono, RE)     Blue Note 1999
 Time Waits: The Amazing Bud Powell (CD, Album, RM, RVG) Blue Note  1999
 The Quintessence : New York 1944-1949 (2xCD, Comp)  2000
 Jazz Giant (CD, Album)     Verve Records  2001
 Just One Of Those Things (CD, Comp + Box)     TIM AG  2001
 The Amazing Bud Powell, Volume One (CD, Album, RM, RVG) Blue Note  2001
 The Amazing Bud Powell, Volume Two (CD, Album, RM, RVG)  Blue Note  2001
 The Amazing Bud Powell, Volume Three - Bud! (CD, Album) Blue Note  2002
 The Scene Changes (CD, Album, RM, RVG)     Blue Note  2003

Wynton Marsalis

Ur. 18.10.1961 w Nowym Orleanie w stanie Luizjana (USA). "Wszyscy młodzi trębacze - rekomendował Miles Davis - kopiują najczęściej Clifforda Browna, Fatsa Navarro albo Gillespiego, ale Wynton Marsalis gra siebie". Autorytet jazzowej trąbki w ten sposób dystansował się do muzyki i gry błyskotliwego debiutanta, symbolicznego wręcz artysty jazzu lat 80-tych.
Wytwórnia Columbia Records zaniepokojona wieloletnim muzycznym milczeniem Milesa Davisa pomogła w wykreowaniu nowej gwiazdy. Wybór Wyntona Marsalisa nie był przypadkowy: w corocznej (1981) ankiecie miesięcznika "Down Beat" młody trębacz okrzyknięty został talentem zasługującym na szczególne uznanie. Basista Ron Carter nazwał wtedy Wyntona "autentycznym muzykiem jazzowym, który niezwykle szybko potrafi zjednać sobie wielu słuchaczy". Krytyk Leonard Feather nazywał go "wspaniałym solistą, symbolem nowej dekady jazzu", pismo "People" widziało w Marsalisie "najjaśniejszą perspektywę dla jazzu nadchodzących lat". Marsalis nie jest muzykiem, który pojawił się w świecie muzycznym nagle i niespodziewanie. Jego kariera ma co prawda błyskotliwy przebieg, jednak złożyły się na nią nie tylko sprzyjające układy, ale przede wszystkim intensywna i konsekwentna droga, jaką sobie wyznaczył.
Urodził się w Nowym Orleanie, mieście, które zaznaczyło swe muzyczne piętno nie tylko na Wyntonie, jako jednym z sześciu synów pianisty i kompozytora Ellisa Marsalisa. W Wyntonie oraz Branfordzie zaczął ojciec pokładać swe nie spełnione jazzowe ambicje. "Miałem szczęście - wspomina Wynton - być uczniem Johna Longo, Berta Branda oraz ojca, którzy stosowali taką dyscyplinę, że chcąc nie chcąc, musiałem iść do przodu. Słuchaliśmy wspólnie wielu płyt i to oni wyjaśniali mi masę spraw. Gdy słyszałem Parkera i Browna, zwracałem baczną uwagę na frazowanie, na zamysł improwizacji. Ojciec wskazywał mi elementy emocji. Był to dość spójny proces mojej muzycznej edukacji: proces śledzenia, rozgryzania, absorbowania, eliminowania, przyswajania i rozumienia muzyki".
Wynton podjął naukę gry na trąbce jako dziecko w wieku sześciu lat, a regularną naukę muzyki rozpoczął, zanim jeszcze wkroczył w drugą dekadę życia, rozwijając równocześnie swe zainteresowania jazzowe. Zakresem swych zainteresowań Marsalis obejmował zarówno granie w nowoorleańskich orkiestrach marszowych prowadzonych przez Danny'ego Barkera, jak i wykonywanie klasycznych koncertów na trąbkę z New Orleans Philharmonic Orchestra. Równocześnie pogłębiał swą wiedzę w dwóch najbardziej prestiżowych amerykańskich uczelniach: Berkshire Music Center w Tanglewood i Julliard School of Musie w Nowym Jorku. Mając 17 lat, Wynton Marsalis przenosi się do Nowego Jorku, gdzie podejmuje pracę w zespole towarzyszącym broadwayowskiemu musicalowi "Sweeny Todd".
"Grałem dziwne rzeczy - wspomina po latach - które nie bardzo czułem. Musiałem jednak konsekwentnie trzymać się partytury. Gdy, któregoś wieczoru dość swobodnie potraktowałem temat jednej piosenki, wiedziałem, że są to moje ostatnie chwile na Broadwayu. Wyrzucono mnie z teatru, a całe zajście obserwował Art Blakey. To było niezwykłe, powiedział, a ja tą muzyczną wpadką znalazłem się w kręgu zainteresowań tego wybitnego jazzmana". Po kilku miesiącach współpracy z Art Blakey's Jazz Messengers i nagraniu kilku płyt (z rewelacyjnie przyjętym koncertowym "Straight Ahead") Wynton Marsalis zajmuje miejsce Freddiego Hubbarda w rozpadającej się grupie VSOP Herbiego Hancocka. W nowym kwartecie (z perkusistą Tonym Williamsem i basistą Ronem Carterem) odbywa Marsalis trasę koncertową w USA i Japonii, by wrócić do Nowego Jorku w jazzowej glorii. Nagrany wkrótce dla CBS Records album Wynton Marsalis staje się wydarzeniem artystycznymj dużej miary. Wkrótce okrzyknięty zostaje jazzowym Albumem Roku.
Z taką przepustką Wynton Marsalis coraz odważniej wypływa na jazzowe wody. Albumem Quartet potwierdza opinie o jaśniejącej gwieżdzie. Obok coraz częściej rejestrowanych płyt jazzowych Marsalis realizuje także nagranie z klasycznym, poważnym repertuarem. Takie podejście do muzyki stawia go w ciekawej sytuacji: jazzman grający Mozarta jest jakby stylistycznym przekłamaniem, choć Wynton Marsalis tak z jednej, jak i drugiej roli wywiązuje się doskonale (nagrywał m.in. koncerty Haydna, Hummla i Leopolda Mozarta z London National Philharmonic Orchestra). Ten epizod z muzyką klasyczną przyniósł mu nie mające precedensu w historii jazzu, równoczesne Nagrody Grammy za album jazzowy i klasyczny. Błyskawicznie stał się gwiazdą jazzu.
W 1991, mając ledwie 30 lat, był już jedną z najbardziej znanych postaci na międzynarodowej scenie muzycznej. Jeśli wziąć pod uwagę dorobek Marsalisa na terenie klasyki, jest on najwyższej próby. Jego dokonania jazzowe, dzięki wysokiej sprawności technicznej, stawiają go także na najwyższym poziomie. Wirtuozowskie opanowanie instrumentu ani przez chwilę nie trąci technicznym efekciarstwem. Gra jest perfekcyjna, artykulacja dźwięku czysta i wyrazista. Równocześnie w muzyce Marsalisa jest dużo autentyzmu i komunikatywności, gra nowocześnie, swingowo i szuka odniesień bluesowych. Muzyka Marsalisa jest więc jakby perfekcyjnym systemem wtapiającym w brzmienie to wszystko, co najlepsze i najciekawsze w jazzie ostatnich lat. Dowodem uznania dla artysty było przyznanie Nagrody Pulitzera za album Blood On The Fields oraz prestiżowa funkcja dyrektora Lincoln Jazz Orchestra.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Wynton Marsalis	Wynton Marsalis	03.1982	-	165[5]	Columbia 37 574	[produced by Herbie Hancock]
Think of One	Wynton Marsalis	07.1983	-	102[27]	Columbia 38 641	[produced by Dr. George Butler,Wynton Marsalis]
Hot House Flowers	Wynton Marsalis	10.1984	-	90[39]	Columbia 39 530	[gold]
Black Codes (From the Underground)	Wynton Marsalis	10.1985	-	118[10]	Columbia 40 009	[produced by Steve Epstein]
J Mood	Wynton Marsalis	11.1986	-	185[4]	Columbia 40 308	-
Marsalis Standard Time, Vol. I	Wynton Marsalis	09.1987	-	153[5]	Columbia 40 461	[gold][produced by Steve Epstein]
Crescent City Christmas Card	Wynton Marsalis	12.1989	-	26[3].Christmas Chart	Columbia 45 287	[produced by Steve Epstein]
Standard Time, Vol. 3: The Resolution of Romance	Wynton Marsalis	07.1990	-	101[16]	Columbia 46 143	-
Standard Time, Vol. 2: Intimacy Calling	Wynton Marsalis	04.1991	-	112[6]	Columbia 47 346	-
Two men with the blues	Willie Nelson Wynton Marsalis	07.2008	-	20[7]	Blue Note 50999 5 04454 2 4	[produced by Delfeayo Marsalis]
Christmas Jazz Jam	Wynton Marsalis	01.2010	-	125[2]	Somerset 79023	[produced by Jeff Jones]
Play The Blues-Live from jazz at Lincoln Centre	Wynton Marsalis & Eric Clapton	09.2011	40[3]	31[3]	Rhino 8122 79759 1	[produced by Eric Clapton/Wynton Marsalis/James Pluta/Ashley Schiff Ramos ]