Z archiwum...rocka : Fontana

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Fontana. Pokaż wszystkie posty

poniedziałek, 28 listopada 2016

James

Grupa brytyjska. Powstała w 1982 w Manchesterze z inicjatywy Paula Gilbertsona —g.W składzie od początku występowali też Jim Glennie - b i Gavan Whelan - dr. W pierwszych miesiącach kilkakrotnie zmieniała wokalistę. Ostatecznie zaangażowała Tima Bootha - voc, wówczas studenta na wydziale teatralnym Manchester University. W 1984 Gilbertsona zastąpił Larry Gott - g. W listopadzie 1989 odszedł Whelan; na jego miejsce dołączył Dave Banton-Power - dr. W 1990 dokooptowano Saula Daviesa —viol, g, Marka Huntera-k, a także Andy'ego Diagrama -tp z PALE SAINTS.
We wrześniu 1992 odszedł Diagram, aby skoncentrować się na pracy w swoich dwóch innych zespołach - The Honkies i The Spaceheads. Z początku posługiwała się tak różnymi nazwami, jak Volume Distortion i Model Team International, ale w końcu zdecydowała się na James, podobno z sympatii dla Jamesa Kirka, gitarzysty Orange Juice.
Grupę założyli muzyczni nowicjusze. Żaden z jej członków nie mógł pochwalić się choćby skromnym doświadczeniem estradowym, ba, żaden nie umiał grać na swoim instrumencie. Nie przejmowali się tym, wręcz przeciwnie. Wierzyli, że niewiedza pozwoli im stworzyć muzykę całkowicie oryginalną, nowatorską. Gdy jednak ich pierwszy klubowy występ okazał się fiaskiem, publiczność bowiem zamiast obiecanych piosenek usłyszała kakofoniczny zgiełk, zaczęli intensywną naukę gry na instrumentach. Właściwym debiutem grupy był udział w wielkim koncercie w manchesterskim klubie Hacienda w 1983 obok m.in. New Order i Durutti Column, udokumentowanym przez Factory wideokasetą A Factory Outing (w wykonaniu James tylko jedna piosenka - Stutter).
Wtedy nawiązała bliższą współpracę z Factory i dla tej firmy nagrała pierwsze płyty: czwórki "Jimone" (1983), "James II" (1985) z takimi piosenkami, jak What's The World (później sięgnął po nią zespół The Smiths), Fire So Close i Hymn From A Village, ujawniającymi różne wpływy, od folku po punk. Promowała je m.in. na wspólnych koncertach z The Fall, Orange Juice i The Smiths, ale z miernym powodzeniem, np. nakład "Jimone" nie przekroczył tysiąca egzemplarzy. Jej karierę komplikowała przyjęta w pierwszym okresie działalności zasada nieudzielania wywiadów. Gilbertson, najbardziej zniechęcony niepowodzeniami, pogrążył się wówczas w nałogu narkotycznym. Na scenę wychodził nieprzytomny, nie mógł utrzymać równowagi, nie potrafił wydobyć z gitary ani jednego dźwięku. Po długich wahaniach koledzy usunęli go z zespołu, a na jego miejsce przyjęli Gotta.
W końcu 1985 grupa podpisała kontrakt z wielką amerykańską firmą Sire. Pierwszymi owocami umowy były dwie płyty wydane w styczniu następnego roku: singel Chain Mail i czwórka "Sit Down", częściowo z tymi samymi nagraniami. Natomiast w lipcu na rynek trafiły singel So Many Ways oraz Stutter. Produkcję albumu powierzono Lenny'emu Kaye'owi, muzykowi znanemu z The Patti Smith Group (Booth zainteresował się rockiem pod wpływem płyty "Horses" Patti Smith; później oddał hołd artystce, która wywarła na nim tak wielkie wrażenie, piosenką Fairground). W repertuarze Stutter dominowały opracowane z rozmachem piosenki i ballady o folkowym odcieniu, np. Skulduggery, Just Hip, So Many Ways. Płyta nie odniosła sukcesu, o co muzycy obwiniali kierownictwo Sire, a kierownictwo Sire - muzyków (szefowie firmy nie mogli np. zrozumieć, dlaczego kwartet zignorował propozycję wspólnej amerykańskiej trasy z The Smiths).
Grupa zrealizowała niebawem następną płytę, ale nie była z niej zadowolona i chciała powtórzyć niektóre nagrania, natomiast szefowie Sire, coraz bardziej poirytowani, odmówili opłacenia dodatkowego czasu w studiu. Strony kłóciły się ze sobą przez osiemnaście miesięcy. Konflikt był ciosem dla grupy - przestano angażować ją na koncerty, muzycy nie mieli środków do życia, dwóch z nich musiało sprzedać samochody. Była wówczas bliska rozpadu lub zmiany nazwy. Ostatecznie Sire wydało we wrześniu 1988 album Strip mine w pierwotnej, nie dopracowanej wersji; ukazały się też dwa single: What For i Ya Ho. Dla muzyków nie było zaskoczeniem, że żadna z tych płyt nie odniosła sukcesu. Ponieważ kontrakt z Sire w tym czasie wygasł, postanowili zaciągnąć pożyczkę i kontynuować działalność na własny rachunek. Tak też uczynili. Za pieniądze uzyskane po długich staraniach z Royal Bank of Scotland zarejestrowali swój koncert w Bath i wydali w marcu 1989 na One man clapping (dystrybucji podjęła się niezależna firma Rough Trade). Płyta, zawierająca ich najlepsze piosenki z dotychczasowej działalności, np. Chain Mail, Stutter, Why So Close i Are You Ready, ale też premierowe, np. Burned - atak na Sire, odniosła sukces.
W tym czasie doszło do konfliktu między Boothem a Whelanem; w rezultacie ten ostatni odszedł, a na jego miejsce przyjęto Bantona-Powera. Kilka tygodni później zaangażowano jeszcze trzech muzyków: Daviesa, Huntera i Diagrama. Kolejną sesję nagraniową opłaciła firma Rough Trade, która jednak popadła w tym czasie w kłopoty finansowe i zwlekała z publikacją Gold mother, mimo powodzenia dwóch singli , które wydała: Sit Down i Come Home. Ostatecznie w marcu 1990 muzycy Podpisali kontrakt z wytwórnią Fontana i to ona trzy miesiące później wypuściła album na rynek oraz sygnowała następne single: How Was Is For You, Come Home (nowa wersja), Lose Control (na stronie B ballada Sunday Morning z repertuaru The Velvet Underground) i Sit Down (nowa wersja). Grupa promowała płyty m.in. na wspólnych koncertach z Davidem Bowiem i The Cure.
Zdobyła wreszcie ogromną popularność. Publiczności spodobały się jej melodyjne, efektownie aranżowane piosenki z ambitnymi tekstami wyrażającymi oburzenie na knowania polityków (Government Walls), zinstytucjonalizowaną religię (God Only Knows), próby zdławienia młodzieżowej kultury spod znaku rave (Bring A Gun). Nie mniejszy sukces odniósł album Seven z lutego 1992, promowany singlami Sound, Born Of Frustration, Ring The Bells i czwórką "Seven". W utworze Live A Love Of Life grupa wprowadziła elementy funku, ale pozostałe piosenki przypominały jej wcześniejsze przeboje. W tekstach znalazły odbicie przemyślenia na temat religii, np. Seven, Heavens, Fling The Betts. Utwór Mother był reakcją na wojnę w Zatoce Perskiej. W 1992 odszedł Diagram.
Wielkim osiągnięciem artystycznym James była płyta Laid z września 1993. Grupa zjawiła się w studiu Real World Petera Gabriela niedaleko Bath wycieńczona wielomiesięczną podróżą koncertową po Stanach Zjednoczonych, Europie i Japonii. Producent Brian Eno zaproponował przełożenie sesji na później, ale pełna wrażeń, m.in. ze wspólnych akustycznych występów z Neilem Youngiem, chciała jak najszybciej przystąpić do pracy. Przedstawiła piosenki subtelniejsze niż dawniej, oszczędniej opracowane, m.in. z użyciem instrumentów akustycznych, tchnące atmosferą spontaniczności i luzu, np. przeboje Sometimes i Laid, a także Out To Get You, Say Something, Five O.
W ambitnych tekstach pojawiły się refleksje na temat m.in. sensu pokuty (One Of The Three, napisany pod wrażeniem Czekając na Godota Samuela Becketta), trwałości związków (Laid), uroków życia w drodze, w podróży (Knuckle Too Far). Popularność zyskały wybrane na single piosenki Sometimes i Laid. Owocem sesji były też nagrania o całkowicie odmiennym charakterze, bliskie stylowi ambient house,obfitujące w improwizacje instrumentalistów - w marcu 1994 jedno z nich, Jam-J, wydano na singlu, a publikację pozostałych tymczasem wstrzymano. Gabriel zachwycił się muzyką James do tego stopnia, że zaprosił grupę do udziału w amerykańskiej wersji organizowanego przez siebie festiwalu WO-MAD (World Of Music And Dance).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Chain mail/Hup strings	James	03.1986	93[1]	-	No-Label MIUCT 0355
What for/Island swing	James	03.1988	90[3]	-	No-Label MIUCT 2684	[produced by Hugh Jones]
Sit down/Sky is falling	James	06.1989	2[12]	-	Fontana JIMCD 21	[silver-UK][written by R.W. Palmer][produced by Gil Norton]
Come home/Promised land	James	12.1989	32[8]	-	Fontana JIM 6	[written by Tim Booth/Larry Gott/Jim Glennie][produced by Tim Booth/Larry Gott/Jim Glennie/Nick Garside]
How was it for you?/Whoops [live]	James	05.1990	32[3]	-	Fontana JIM 5	[written by Tim Booth/Larry Gott/Jim Glennie/Nick Garside][produced by Tim Booth/Larry Gott/Jim Glennie/Nick Garside]
Lose control/Sunday morning	James	11.1990	38[5]	-	Fontana JIM 7	[written by Tim Booth/Larry Gott/Jim Glennie][produced by Flood]
Sound /All my sons	James	11.1991	9[7]	-	Fontana JIM 9	[written by R.W. Palmer][produced by Youth]
Born of frustration/Be my prayer	James	01.1992	13[6]	-	Fontana JIM 10	[written by James][produced by Youth]
Ring the bells/Fight	James	03.1992	37[2]	-	Fontana JIM 11	[written by James][produced by James/Steve Chase]
Seven /Goalies ball/William Burroughs/Still alive EP.	James	07.1992	46[2]	-	Fontana JIM 12	[written by James][produced by Youth]
Sometimes /America	James	09.1993	18[4]	-	Fontana JIM 13	[written by James][produced by Brian Eno]
Laid /Wah wah kits	James	11.1993	25[5]	61[13]	Fontana JIM 14	[written by David Baynton-Power/Tim Booth/Saul Davies/Andy Diagram/Jim Glennie/James Gott/Mark Hunter][produced by Brian Eno]
Jam J/Say something	James	03.1994	24[5]	105[7]	Fontana JIM 15	[written by James][produced by Brian Eno]
She' s a star/Stutter [live]/Johnny Yen [live]	James	02.1997	9[13]	-	Fontana JIM 16	[written by James][produced by Stephen Hague]
Tomorrow /Gone too far/Honest pleasure/All one to me	James	04.1997	12[11]	-	Fontana JIMCD 17	[written by Booth/Gott/Glennie/Brian Eno][produced by Stephen Hague/Brian Eno]
Waltzing along	James	06.1997	23[10]	-	Fontana JIMCD 18	[written by James][produced by Stephen Hague/Brian Eno]
Destiny calling/Goalie' s ball/Assasin/The Lake	James	03.1998	17[10]	-	Fontana JIMCD 19	[written by James][produced by Kames/OTT]
Runaground /Crescendo/Hang on/Be my power	James	05.1998	29[5]	-	Fontana JIMCD 20	[written by Tim Booth/Jim Glennie/Saul Davies/Mark Hunter/David Baynton-Power][produced by James/Ott Langrell]
Sit down [1998 remix]	James	11.1998	7[8]	-	Fontana JIMCD 21	[written by James][produced by Gil Norton]
Sit down [1998 ]	James	01.1999	81[6]	-	Fontana JIMCD 21	[written by James][produced by Gil Norton]
I know what i' m here for/All good boys	James	07.1999	22[10]	-	Fontana JIM 22	[written by Tim Booth/Jim Glennie/Saul Davies/Mark Hunter/David Baynton-Power][produced by Brian Eno]
Just like Fred Astaire/I defeat	James	10.1999	17[9]	-	Fontana JIM 23	[written by Tim Booth/Jim Glennie/Saul Davies/Mark Hunter/David Baynton-Power][produced by Brian Eno/Steve Osborne]
We' re going to miss you/Wisdom of the throat	James	12.1999	48[6]	-	Fontana JIMMC 24	[written by Tim Booth/Jim Glennie/Saul Davies/Mark Hunter/David Baynton-Power][produced by Brian Eno/Saul Davies]
Getting away with it [All messed up]/Make it alright/So swell	James	06.2001	22[7]	-	Fontana JIMCD 25	[written by Tim Booth/Jim Glennie/Saul Davies/Mark Hunter/David Baynton-Power][produced by Brian Eno/Saul Davies]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Stutter	James	07.1986	68[2]	-	Blanco YNegroJIMLP1	[produced by Lenny Kaye]
Strip mine	James	09.1988	90[1]	-	Sire JIMLP2	[produced by Hugh Jones/Steve Lovell/Steve Power]
Gold mother	James	06.1990	2[34]	-	Fontana 8485951	[gold-UK][produced by James]
Seven	James	02.1992	2[14]	-	Fontana 5109322	[gold-UK][produced by James/Steve Chase/Youth]
Laid	James	09.1993	3[22]	72[26]	Fontana 5149432	[gold-UK][gold-US][produced by Brian Eno]
Wah wah	James/Brian Eno	09.1994	11[2]	-	Fontana 5228272	[produced by Brian Eno,Markus Dravs]
Whiplash	James	03.1997	9[29]	158[1]	Fontana 5343542	[gold-UK][produced by Brian Eno/Stephen Hague]
The best of James	James	03.1998	1[1][121]	-	Fontana 5368982	[2x-platinium-UK][produced by Brian Eno/Gil Norton/James/Nick Garside/Stephen Hague/Youth]
Millionaires	James	10.1999	2[18]	-	Fontana 5467892	[gold-UK][produced by Brian Eno/Mark Hunter/Saul Davies]
Pleased to meet you	James	07.2001	11[6]	-	Mercury 5861462	[silver-UK][produced by Brian Eno/Saul Davies]
Getting Away with It... Live	James	06.2002	102[2]	-	Sanctuary	-
Fresh as a Daisy - The Singles	James	05.2007	12[6]	-	Mercury 1731845	[silver-UK][produced by Brian Eno/Flood/Gil Norton/Hugh Jones/James/Lee Muddy Baker/Lenny Kaye/Nick Garside/Ott/Stephen Hague/Steve Chase/Steve Osbourne/Youth]
Hey Ma	James	04.2008	10[6]	-	Mercury 1764287	[produced by James/Lee Muddy Baker]
The Night Before	James	05.2010	20[3]	-	Mercury 2730015	[produced by James/Lee Muddy Baker]
The Morning After	James	05.2010	19[3]	-	Mercury 2750433	[produced by James/Lee Muddy Baker]
La Petite Mort	James	06.2014	11[5]	-	BMG Rights/Cooking Vinyl COOKCD 604	[produced by Max Dingel]
Girl at the End of the World	James	03.2016	2[8]	-	BMG 538185542	[produced by Max Dingel]

sobota, 19 listopada 2016

Lamb

Duet Lamb był jedną z pierwszych na świecie grup, które zdecydowały się na połączenie lirycznej wokalistyki z solidną produkcją ambientową. Efekt był na tyle udany, że zespół do dziś odnosi sukcesy i wydaje kolejne płyty, liczące się w kręgu muzyki jungle, drum'n'bass, club i dance. Andy Barlow i Louise Rhodes, tworzący angielską formację Lamb, zaistnieli pod koniec lat 90. i już ich debiutancki album przyniósł im uznanie, choć nie odnieśli sukcesu na miarę Portishead czy Moloko. Pokazali jednak wówczas, iż muzyka elektroniczna może mieć romantyczną twarz. Po nagraniu drugiego albumu "Fear of Fours" duet o mało się nie rozpadł, dlatego na kolejny trzeba było poczekać nieco dłużej niż zwykle.
Nad płytą "What Sound" Lamb pracowali ponad rok, w swym domowym studiu w Manchesterze, a także w słynnym londyńskim Abbey Road. Powstała mocno różniąca się od poprzednich dokonań grupy eklektyczna kolekcja nietuzinkowych utworów, wypełnionych anielskim głosem Rhodes i triphopowo-jazzowymi podkładami Barlowa. W poszczególnych nagraniach wzięło udział wielu gości, m.in. w roli współproducenta Guy Sigsworth (współautor "What It Feels Like For A Girl" Madonny, a z Bjork nagrywał płytę "Homogenic"), Will Malone (robił smyczki w "Unfinished Sympathy" grupy Massive Attack), Me’Shell Ndege'ocello (znana amerykańska basistka i wokalistka) oraz Michael Franti.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Cotton Wool	Lamb	01.1996	76[3]	-	Fontana LAMX 1	[written by A. Barlow, L. Rhodes][produced by Lamb]
Gold	Lamb	04.1996	132[1]	-	Fontana LAMX 2	[written by A. Barlow, L. Rhodes][produced by Lamb]
God Bless	Lamb	11.1996	92[2]	-	Fontana LAMX 3	[written by A. Barlow, L. Rhodes][produced by Lamb]
Gorecki/Merge	Lamb	03.1997	30[5]	-	Fontana LAMCD 4	[written by A. Barlow, L. Rhodes][produced by Lamb]
All In Your Hands	Lamb	05.1999	71[2]	-	Fontana LAMCD 6	[written by A. Barlow, L. Rhodes][produced by Lamb]
B Line	Lamb	04.1999	52[6]	-	Fontana LAMCD 5	[written by A. Barlow, L. Rhodes][produced by Lamb]
Softly	Lamb	.1999	-	-	Fontana LAMCD 7	[written by A. Barlow, L. Rhodes, J Thorne]
Gabriel	Lamb	10.2001	-	-	Fontana LAMX 8
What Sound / Scratch Bass	Lamb	10.2001	-	-	Mercury LAMBDJ 8
Sweet	Lamb	.2002	-	-	Mercury 582 922-2	[written by A. Barlow, L. Rhodes][produced by Lamb]
Wonder	Lamb	11.2003	81[2]	-	Mercury LAMCD 11	[written by A. Barlow, Lou Robinson][produced by Lamb]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Lamb	Lamb	10.1996	109[3]	-	Fontana 532 968-2
Fear Of Fours	Lamb	05.1999	37[4]	-	Fontana 5588212	[produced by Lamb]
What Sound	Lamb	10.2001	54[4]	-	Mercury 5865382	[produced by Lamb, Guy Sigsworth]
Between darkness & wonder	Lamb	11.2003	96[2]	-	Mercury 9865 700	[produced by Lamb]
Best kept secrets-The best of 1996-2004	Lamb	06.2004	111[1]	-	Mercury 986 650-7

wtorek, 15 listopada 2016

Troggs

Zespół założony w 1964 r. w Andover w Anglii i noszący początkowo nazwę The Troglodytes. Jego skład tworzyli: Howard Mansfield (gitara, śpiew), Dave Wright (gitara), Reg Presley (właśc. Reginald Ball, ur. 12.06.1943 r. w Andover; bas) i Ronnie Bond (właśc. Ronald Bullis. ur. 4.05. 1943 r. w Andover, zm. 13.11.1992 r. w Winchester; perkusja). Rok później na miejsce Mansfielda i Wrighta przyszli Chris Britton (ur. 21.06.1945 r. w Watford, Anglia; gitara) i Pete Staples (ur. 3.05.1944 r. w Andover; bas), eks-członkowie grupy Ten Foot Five. Ponieważ Staples grał na gitarze basowej, Presley zajął się wyłącznie śpiewaniem.
Formacja nawiązała współpracę z menedżerem The Kinks Larrym Pagem, który miał okazję zobaczyć ich po raz pierwszy, gdy wykonywali własną wersję słynnego klasyki Kinksów "You Really Got Me". Na początku 1966 r. zespół zmienił nazwę na The Troggs i nagrał debiutancki singel "Lost Girl" (klasyka Elvisa Presleya), wydanego przez firmę CBS. W tym samym czasie Ball zaczął używać pseudonimu Reg Presley licząc na to, że zwróci przez to uwagę fanów wielkiego rockowych numerów w stylu "Give It To Me".
Albumy The Troggs także momentami ocierały się o rocka psychodelicznego. Wszystkie nadzieje na utrzymanie się na topie legły w gruzach po burzliwym procesie i rozstaniu z Larrym Pagem. Później The Troggs dużo koncertowali, a Presleya od czasu do czasu wspomagali Britton, Bond i Tony Murray (z Plastic Penny).
W latach 70. stali się zespołem kultowym dzięki unikatowym nagraniom bootlegowym, pochodzącym ze wcześniejszej sesji nagraniowej, które prawie w całości były potokiem nieparlamentarnych wyrażeń. Po ponownym nawiązaniu współpracy z Pagem nagrali nowa wersję przeboju The Beach Boys "Good Vibrations" i album koncertowy Live At Max's Kansas City. Po dwudziestu pięciu latach na scenie The Troggs nadal występują i mają coraz więcej zagorzałych fanów. Ich świetny album z 1992 r. Athens Andover, nagrany przez skład: Presley, Britton, Peter Lucas (bas) i Dave Maggs (perkusja), przy współudziale muzyków z R. E. M., Petera Bucka i Mike'a Millsa, udowodnił, że Troggs byli i są jednym z najlepszych zespołów w kategorii pop musie. 13 listopada 1992 r. Ronnie Bond zmarł w Winchester General Hospital w Winchester.

Single
Data wydania	Tytuł	UK Top 40	Billboard	Wytwórnia /UK/	Komentarz
04.66	Wild Thing / From Home	2[12]	1[2] [11]	Fontana TF 689	[silver-UK][written by Chip Taylor][produced by Larry Page]
07.66	With a girl like you /I Want You	1[2][12]	29[8]	Fontana TF 717	[written by Reginald Presley][produced by Larry Page][silver-UK]
10.66	I can't control myself/Gonna Make You	2[13]	43[6]	Page One POF 001	[written by Reginald Presley][produced by Larry Page]
12.66	Anyway that you want me/66-5-4-3-2-1	8[10]	-	Page One POF 010	[written by Chip Taylor][produced by Larry Page]
02.67	Give it to me/You're Lying	12 [10]	-	Page One POF 015	[written by Chip Taylor][produced by Larry Page]
06.67	Night of the long grass/Girl In Black	17[6]	-	Page One POF 022	[written by Chip Taylor][produced by Larry Page]
07.67	Hi Hi Hazel/As I Ride By	42[3]	-	Page One POF 030	[written by Bill Martin, Phil Coulter][produced by Larry Page]
10.67	Love is all around/When Will The Rain Come	5[14]	7[16]	Page One POF 040	[written by Chip Taylor][produced by A Page One Production]
02.68	Little girl/Maybe The Madman ?	37[4]	-	Page One POF 056	[written by R. Presley][produced by Larry Page,Colin Frechter]
02.68	You Can Cry If You Want To/There's Something About You	-	120[4]	Page One POF 082	[written by R. Presley][produced by Larry Page,Colin Frechter]
12.74	Good Vibrations/Push It Up To Me	-	102[5]	Penny Farthing PEN 861	[written by Brian Wilson,Mike Love][produced by Larry Page][#1 hit for Beach Boys in 1966]
11.92	Wild Thing [Featuring Oliver Reed And Hurricane Higgins]	69[2]	-	Lifetime LIF 37	-
EP's
03.67	Trogg Tops 1	8[4]	-	Page One POE 001	-

Albumy
Data wydania	Tytuł	UK Top 40 /ilość tyg. na liście/	Billboard	Wytwórnia /UK/
30.07.66	From nowhere	6[16]	-	Fontana TL 5355
3.09.66	Wild thing	-	52[16]	Fontana 67 556 [US]
25.02.67	Trogglodynamite	10[11]	-	Page One POL 001
5.08.67	The Best of Troggs.Vol.1	24[5]	-	Page One POL 2
18.05.68	Love is all around	-	109[9]	Fontana 67 576 [US]
07.94	Greatest Hits	27[3]	=	Polygram TV 522 739-2

środa, 2 marca 2016

Misunderstood

W końcu 1963 roku w Riverside, Kalifornia narodził się zespół The Blues Notes. Skład: Greg Treadway (gitara, klawisze), Rick Moe (perkusja), George Phelps (gitara solowa). Młodzi muzycy zafascynowani muzyką surf i rock and rollem postanowili się pobawić przyjmując niebieski image, niebieskie włosy, gitary i nawet buty.
W 1964 dołącza do nich Rick Brown (śpiew, harmonijka), a na początku 1965 Steve Whiting (bas). Steve był gitarzystą, ale chcąc grać z nimi musiał zmienić zainteresowania.
Piątka zmienia nazwę na The Misunderstood. Na wiosnę 1965 zaprosił ich do własnego studio William Locy, gdzie nagrali 6 własnych piosenek na pocztówki (acetate). Byli już pod wielkim wpływem brytyjskiej fali rytm and bluesa i dzięki niezłeym umiejętnościom wokalisty Ricka Browna, wyróżniali się z rzeszy młodych zespołów garażowych. W 1965 roku odszedł Phelps, który grał w kilku lokalnych zespołach. Zmarł pod koniec lat 70-tych. Zastąpił go Glenn Ross Campbell (gitara steel).
Ich muzyka zaczyna wchodzić w obszar psychodelii z brudną gitarą i wpływami The Yardbirds. Campbell był bardzo utalentowanym gitarzystą. Wychował się w Anglii, od 1962 roku grał w Riverside, Kalifornia w grupą The Goldtones, z którą mieli spory hit Gutterball.
W tym składzie w 1965 roku The Misunderstood nagrali dwie bluesowe piosenki na singiel. Pierwsza to utwór Jimmy Reeda, You Don't Have To Go, a druga Who's Been Talkin', była tworem Howlin' Wolfa. Płytka, wydana przez Blue Sound, nie zdołała się przebić, ale lokalne stacje radiowe grały ją nawet w LA. Jedna ze stacji radiowych w San Bernardino zatrudniła wtedy młodego ekscentrycznego prezentera Johna Revenscrofta, znanego później w Londynie pod pseudonimem John Peel. Szukał on sukcesu w Kalifornii, oferując w zamian dobrą znajomość sceny brytyjskiej. Opiekował się dwoma zespołami z Riverside, The Mystics i The North Side Moss. Na jednym z koncertów zauważył The Misuderstood.

Ravenscroft: "(...) już miałem odejść, kiedy zobaczyłem kolejny zespół wchodzący na scenę i przygotowujący się do występu. Wyglądali tak dziko i zabawnie, że postanowiłem zostać i posłuchać ich. Okazało się, że nazywają się The Misunderstood. (...) Oszałamiające. Rozbili obie poprzednie grupy na kawałki. Campbell wyglądał na niesamowicie wychudzonego i chorego z wyjątkowo długimi włosami. Zgarbiony nad swoją stalową gitarą grał najbardziej niewiarygodne kawałki, jakie kiedykolwiek słyszałem. Razem z basem i butelką Whitinga stanowili zdumiewająco elektryzującą mieszankę." (Nigel Cross, notka do albumu 1982)

Grupa szybko stawała się popularna ze względu na świetne koncerty, które dzięki nietypowym brzmieniom gitarowym, bardzo się podobały np. w klubie Pandora's Box w LA. Ravenscroft wziął ich pod opiekę. Na początku 1966 zabrał ich do Hollywood's Gold Star Studios na nagrania. Nagrali m.in. Shake Your Money Maker, Smokestack Lightning i I'm Not Talkin' (The Yardbirds). Pod jego wpływem zespół przenosi się do Anglii w lecie 1966 roku, gdzie spodziewa się lepszego odbioru. Niestety Rick Brown wpadł w sidła armii i lądował w Wietnamie. Pozostała czwórka z wyjątkowo długimi włosami, nadzieją i entuzjazmem wylądowała w Londynie.

Treadway: "John powiedział nam, że jego matka będzie na nas czekać i że zamieszkamy w jej domu, dopóki czegoś nie znajdziemy. Faktycznie ona nic nie wiedziała. Czekaliśmy pod jej mieszkaniem 8 godzin z całym sprzętem podczas, kiedy ona dzwoniła do Johna z pytaniem, co ci czterej chłopcy robią pod jej drzwiami. Był to zaledwie początek kłopotów. Tymczasem Greg dostał wezwanie do Marynarki i wrócił do domu." (Nigel Cross, notka do albumu 1982)

Na jesieni 1966 młody muzyk, Tony Hill z grupy South Shields, zastąpił Grega Treadway'a. Wiodło im się kiepsko. Żyli na wyrzucanym przez sklepy przeterminowanym jedzeniu, Glenn uzależnił się od jabłecznika, a Rick Moe od lżejszych narkotyków. Dzięki bratu Johna, Alanowi dostali kontrakt z Fontana Records. Wygląda, że Alan w ten sposób chciał odciążyć matkę, u której wszyscy mieszkali. Weszli do studio z producentem Dick'iem Leahy oraz uzależnionym od narkotyków inżynierem Rogerem. Nagrali 6 piosenek, z których dwie I Can Take You To The Sun / Who Do You Love? zostały wydane na ich debiutanckim singlu. W siedzibie Fontana w Stanhope Place, grali dla prasy i ten występ był szeroko komentowany. Grali My Mind, The Trip (To Innerspace), Children of the Sun, I Can Take You To the Sun. Campbell wyczyniał kosmiczne efekty z gitarą, a Rick deklamował instrukcje, jak odkrywać wnętrze psychiki. Tony i Rick siedzieli po turecku na podłodze. Kolejny singiel, Children of the Sun zawierał dużo efektów gitarowych. Prasa chwaliła muzykę. Występ w klubie Marquee był nowatorski i bił na głowę efekty specjalne Pink Floyd czy The Move. Muzycznie byli świetni, ale szwankowały sprawy menadżerskie.

Na początku 1967 rozpadli się. Kończyły się brytyjskie wizy, kłopotem były zezwolenia na pracę. Rick Moe dostał powołanie do wojska i zdecydowano, że pojedzie do Kalifornii załatwić wszystko, a reszta wyjedzie do Europy z powodu wiz. Moe prowadzi tzw. normalne życie dzisiaj, podobnie jak Steve. Rick trafił do armii, gdzie znalazł życie ciężkie, zaczął brać LSD, potem uciekł z armii i skończył na Haight Ashbury pośród narkomanów. Ścigany przez policję, umknął do Anglii, gdzie mieszkał z wynajętym mieszkaniu z Jeffem Beckiem, aż FBI go zabrała. Reszta po 3 dniach na promie między Calais a Dover, została wrócona do Anglii, gdzie unieważniono ich pozwolenia na pracę i deportowano.
W październiku 1967 Fontana wydała singla I Can Take You To The Sun / Who Do You Love. Campbell grał w USA w grupie The Dirty Blues, potem pracował jako zmywarka. Na początku 1969 wrócił do Anglii i w marcu 1969 reaktywował The Misunderstood na bazie grupy Raya Owena w składzie: Glenn Ross Campbell (steel), David O'List (gitara, bas), Ray Owen (śpiew, gitara), Steve Hoard (śpiew), Chris Mercer (sax), Eddie (perkusja).
W marcu zrobili TV show, a Fontana wznowiła singla Children Of The Sun / I Unseen. W czerwcu O'List rozstał się z grupą podczas koncertu. Ray Owen zabrał swoją grupę i skład się rozwalił. Został tylko Hoard. Najpierw doszedł Nic Potter (bas), a potem Guy Evans (perkusja). W lecie dużo koncertowali, głównie w Kornwalii. Nagrali 6 piosenek, głównie rytm and blues. Golden Glass stało się kultowym nagraniem psychodelii. Steve Hoard nie lubił tego utworu i na scenie śpiewał o szklance whisky. Wydali nawet dwa single (You're Tuff Enough/ Little Red Rooster (Fontana, maj 1969) oraz Never Had A Girl Like You Before/ Golden Glass (Fontana, lipiec 1969), ale w obliczu braku sukcesu rozwiązał zespół we wrześniu 1969 i płynnie przeszedł do problemu nowej grupy Juicy Lucy, która miała mały hit Who Do You Love. W zasadzie była to zmiana szyldu. (rock w3h)

Żródło: http://savagesaints.blogspot.com

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I Can Take You To The Sun/Who Do You Love	Misunderstood	12.1966	-	-	Fontana TF 777	[written by T. Hill, R. Brown]
Children Of The Sun/I Unseen	Misunderstood	02.1969	-	-	Fontana TF 998	[written by T. Hill, R. Brown]
You're Tuff Enough/Little Red Rooster	Misunderstood featuring Glenn 'Fernando' Campbell	05.1969	-	-	Fontana TF 1028	[written by Daniels, Moore][produced by Dick Leahy]
Never Had A Girl (Like You Before)/Golden Glass	Misunderstood featuring Glenn 'Fernando' Campbell	07.1969	-	-	Fontana TF 1041	[written by Glen 'Fernando' Campbell, Steve Hoard]

sobota, 13 lutego 2016

Love & Money

LOVE AND MONEY - grupa szkocka. Powstała w połowie lat osiemdziesiątych w Glasgow z inicjatywy Jamesa Granta - voc, g, Paula McGeehana -k i Stuarta Kerra - dr, byłych muzyków zespołu Friends Again. Składu dopełnił Bobby Patterson - b. W 1987 Kerr odszedł do formacji Texas . Nieco później dołączyli Douglas Mclntyre-g, voc i Gordon Wilson - dr. W pierwszych miesiącach posługiwała się nazwą Moonboot.
Zadebiutowała w 1985 i 1986 singlami Honey At The Core (sygnowany jeszcze: Moonboot), Candy bar Express i Dear John oraz albumem All you need is ..., wydanymi przez wytwórnię Mercury; przeszły one bez echa. Nieco większe powodzenie zyskały następne płyty, nagrane już dla firmy Fontana, jak single River Of People, Love And Money, Hallelujah Man, Strange Kind Of Love, Looking For Angelina, Jocelyn Square i Up Escalator oraz album Strange kind of love.
Zaprezentowała się w tym okresie w repertuarze z pogranicza muzyki pop i funku, przypominającym nieco dokonania zespołu Level 42. Przełomem w jej karierze miała być następna płyta, "The Mother's Boy", zawierająca muzykę o wiele bardziej ambitną, ale szefowie Fontany uznali ukończone już nagrania za zbyt pretensjonalne i nie dopuścili do ich wydania. Grupa musiała wrócić do studia, a owocem był album Dogs in the traffic z nowymi utworami, powtórzono tylko jedną piosenkę z "The Mother's Boy" - Papa Death (produkcji wraz z Love And Money podjęli się Tony Phillips, współpracownik Joni Mitchell i Prefab Sprout, oraz Steve Nye, współpracownik Japan). Było to mimo wszystko dzieło ujawniające o wiele większe aspiracje artystyczne niż płyty poprzednie.
Efektowne, melancholijne, często przejmujące piosenki przywodziły na myśl skojarzenia z twórczością R.E.M., Toma Waitsa czy duetu Simon And Garfunkel. Literackie teksty o seksie i śmierci powstały pod wrażeniem lektury utworów Rimbauda, Celine'a, Bukowskiego. Oprócz wybranych na single piosenek My Love Lives In A Dead House, Looking For Angel (nowa wersja) i Winter wyróżniały się utwory Johnnie's Not Here, Lips Like Ether, Cheap Pearls. Płyta nie odniosła jednak sukcesu, na jaki zasługiwała.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Candybar express/Love and money	Love & Money	03.1986	56[4]	-	Mercury/ Phonogram MONEY 1	[written by James Grant][produced by Andy Taylor]
Dear John/Jane	Love & Money	07.1986	-	-	Mercury/ Phonogram MER 228	[written by James Grant][produced by Tom Dowd]
River of people/Desire	Love & Money	01.1987	-	-	Mercury/ Phonogram MONEY 3	[written by James Grant][produced by Tom Dowd]
Love and money/Home is wherethe heart is	Love & Money	03.1987	68[4]	-	Mercury/ Phonogram MONEY 4	[written by James Grant][produced by Love And Money]
Halleluiah man/Love is a million miles away	Love & Money	09.1988	63[4]	75[7]	Fontana/ Phonogram MONEY 5	[written by James Grant][produced by Gary Katz]
Strange kind of love/Looking for Angeline	Love & Money	01.1989	45[5]	-	Fontana/ Phonogram MONEY 6	[written by James Grant][produced by Gary Katz]
Jocelyn square/Saint Henry	Love & Money	03.1989	51[4]	-	Fontana/ Phonogram MONEY 7	[written by James Grant, Bobby Paterson][produced by Gary Katz]
Up escalator/Soon	Love & Money	10.1989	-	-	Fontana/ Phonogram MONEY 8	[written by James Grant][produced by Gary Katz]
Winter /Blue eyed world	Love & Money	11.1991	52[2]	-	Fontana/ Phonogram MONEY 9	[written by James Grant][produced by Steve Nye]
My love lives in a dead house/Rust	Love & Money	06.1991	-	-	Fontana/ Phonogram MONEY 10	[written by James Grant][produced by Steve Nye]
Looking for Angeline/True Believer	Love & Money	08.1991	-	-	Fontana/ Phonogram MONEY 12	[written by James Grant][produced by Love And Money]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
All you need is ...	Love & Money	.1986	-	-	Mercury MERHC 89	[produced by Tom Dowd]
Strange kind of love	Love & Money	10.1988	71[1]	175[7]	Fontana SFLP7	[produced by Gary Katz]
Dogs in the traffic	Love & Money	08.1991	41[1]	-	Fontana 8489931	[produced by Love And Money, Steve Nye, Tony Phillips ]
Littledeath	Love & Money	12.1993	-	-	Iona Gold IGCD 206	[produced by Love And Money]

wtorek, 2 lutego 2016

Cocteau Twins

Cocteau Twins to szkocki zespół rockowy działający w latach 1979-1997.W pierwotnym składzie grupy Cocteau Twins, która powstała w 1982 w Grangemouth (Szkocja) znaleźli się: Elisabeth Fraser (ur. 29.08.1958), Robin Guthrie oraz basista Will Heggie.
Głos Fraser, którym potrafi oddać zadziwiającą różnorodność nastrojów i uczuć, używając jednocześnie słów bardziej dla ich brzmienia niż faktycznego znaczenia, stał się jednym z najlepiej rozpoznawalnych i najczęściej naśladowanych głosów ostatnich dwudziestu lat. Towarzyszące mu tło muzyczne tworzy Guthrie, wykorzystujący gitarę, pętle, kamery pogłosowe oraz automaty perkusyjne. To właśnie on założył zespół wspólnie z Heggiem, po tym jak zobaczyli Fraser tańczącą w dyskotece. Kasety demo przekazano Ivo Wattsowi-Russellowi, właścicielowi wytwórni 4AD. Jego entuzjastyczna reakcja przyspieszyła przeprowadzkę grupy do Londynu, gdzie zaczęła ona dla 4AD nagrywać.
Pierwsza płyta zespołu wywołała olbrzymie zainteresowanie, a DJ radia BBC 1 John Peel pierwszy zaprezentował ją na antenie. Garlands próbowano początkowo przyrównywać do nagrań Siouxsie And The Banshees, ale Cocteau Twins szybko zaczęło drążyć sobie własną niszę. Wiosną 1983 Heggie opuścił zespół (by później dołączyć do Lowlife).
Na płycie Head Over Heels wygładzone zostały co ostrzejsze "kanty" brzmienia - Guthrie dodał kilka warstw pogłosów i stopniowanych efektów perkusyjnych, co pozwoliło Fraser ukazać pełnię swoich możliwości głosowych. W tym samym czasie grupa była również zaagażowana w słynny projekt wytwórni 4AD, This Mortal Coil, w ramach którego Fraser i Guthrie nagrali nową wersję piosenki Tima Buckleya "Song To The Siren". Utwór ten jest uznawany za jedno z najznakomitszych nagrań wydanych przez wytwórnie niezależne w latach 80-tych. Simon Raymonde, basista, który był już wówczas członkiem zespołu, ostatecznie okazał się cennym nabytkiem również jako kompozytor, aranżer i producent. Dwa wspaniałe maksisingle, "Sunburst And Snowblind" oraz "Pearly-Dewdrops' Drops", dominowały na niezależnych listach przebojów, przy czym drugi z nich przebił się do głównej brytyjskiej Top 30.
Niechęć Cocteau Twins do ujawniania jakichkolwiek szczegółów z prywatnego życia muzyków oraz do uczestniczenia w "gierkach" świata muzycznego zyskała grupie szacunek wielu środowisk, lecz irytowała inne. Utrudniło to nieco zespołowi walkę z wizerunkiem istot tajemniczych i nieziemskich, narzuconym im przez fanów. W wywiadach, których mimo wszystko muzycy udzielali, objawiali się jako zwyczajni ludzie, czasem nawet miewający kiepski nastrój i jak najbardziej pochodzący "z tej ziemi". Jedną z konsekwencji ich odmowy umieszczania fotografii zespołu na okładkach płyt były wspaniałe projekty artystyczne przygotowywane przez studio 23 Envelope; aspekt wizualny był całkowicie zgodny z charakterem wczesnej fazy kariery zespołu.
Ukazanie się krążka Treasure w 1984 wyniosło grupę na nowe wyżyny. Przez kilka następnych lat ukazały się maksisingle: "Aikea-Guinea", "Tiny Dynamine" i "Echoes In A Shallow Bay", z których każdy prezentował bogatą i złożoną strukturę bez jakichkolwiek powtórzeń. Płyta Victorialand, nagrana bez Raymonde'a, miała lżejsze, akustyczne brzmienie. Pojawił się na niej inny członek stajni 4AD, na co dzień w formacji Dif Juz - Richard Thomas, grający na saksofonie i tablas. Raymonde wrócił pod koniec 1986, by uczestniczyć w przygotowywaniu mak-sisingla "Love's Easy Tears" i współpracować z Haroldem Buddem.
Album Blue Bell Knoll zdawał się potwierdzać opinię, że zespół traci wyczucie, jednak emocjonalne reperkusje narodzin dziecka Fraser i Guthriego ożywiły ich, co słychać było na zachwycającej płycie Heaven Or Las Vegas. Singiel "Iceblink Luck" wszedł do brytyjskiej Top 4, a zespół ponownie zaczął koncertować. W 1991 Guthrie nadal zajmował się produkcją studyjną, przede wsrystkim pracując z inną należącą do 4AD grupą- Lush. W marcu 1992 zespół podpisał nową umowę z wytwórnią Fontana Record, a Elisabeth Fraser po terapii logopedycznej powróciła do nagrywania i ukończyła Four-Calendar Cafe.
Grupa miała w zanadrzu kilka niespodzianek dla swoich długoletnich fanów - po raz pierwszy słowa piosenek śpiewanych przez Fraser były zrozumiałe, a Cocteau Twins wydało piosenkę bożonarodzeniową, "Frosty The Snowman". Milk And Kisses nagrywano w Bretanii i w należącym do zespołu studio nagraniowym September Sound Studios w Twickenham. Płytę tę poprzedziło wydanie dwóch maksi-singli, "ambientowego" "Otherness" (nagranego z Markiem Cliffordem z Seefeel) oraz "akustycznego" "Twinlights", któremu towarzyszył pierwszy nakręcony przez grupę film krótkometrażowy. Singles

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Lullabies EP.	Cocteau Twins	09.1982	-	-	4AD BAD 213	[written by Cocteau Twins][produced by Cocteau Twins][11.Indie Rock]
Peppermint Pig EP.	Cocteau Twins	02.1983	-	-	4AD BAD 303	[written by Cocteau Twins][produced by Alan Rankine][2.Indie Rock]
Sunburst and Snowblind EP.	Cocteau Twins	11.1983	86[7]	-	4AD BAD 314	[written by Elizabeth Fraser,Robin Guthrie][produced by Cocteau Twins, John Fryer][2.Indie Rock]
Pearly-Dewdrops' Drops/Pepper-Tree	Cocteau Twins	04.1984	29[6]	-	4AD BAD 405	[written by Elizabeth Fraser,Robin Guthrie,Simon Raymonde][produced by Cocteau Twins][1.Indie Rock]
Aikea-Guinea EP.	Cocteau Twins	03.1985	41[3]	-	4AD BAD 501	[written by Cocteau Twins][produced by Cocteau Twins][1.Indie Rock]
Tiny Dynamine EP.	Cocteau Twins	11.1985	52[2]	-	4AD BAD 510	[written by Cocteau Twins][produced by Cocteau Twins][1.Indie Rock]
Echoes in a Shallow Bay EP.	Cocteau Twins	11.1985	65[2]	-	4AD BAD 511	[written by Cocteau Twins][produced by Cocteau Twins][1.Indie Rock]
Love's Easy Tears EP.	Cocteau Twins	10.1986	53[2]	-	4AD BAD 610	[written by Cocteau Twins][produced by Cocteau Twins][1.Indie Rock]
Iceblink Luck	Cocteau Twins	08.1990	38[3]	-	4AD BADC 0011	[written by Cocteau Twins][produced by Cocteau Twins]
Evangeline/Mud & Dark	Cocteau Twins	10.1993	34[2]	-	Fontana CTCD 1	[written by Elizabeth Fraser, Robin Guthrie, Simon Raymonde][produced by Cocteau Twins]
Winter Wonderland/Frosty The Snowman	Cocteau Twins	12.1993	58[1]	-	Fontana COCCD 1	[produced by Cocteau Twins]
Bluebeard	Cocteau Twins	02.1994	33[2]	-	Fontana CT 2	[written by Elizabeth Fraser, Robin Guthrie, Simon Raymonde][produced by Cocteau Twins]
Twinlights EP.	Cocteau Twins	09.1995	59[3]	-	Fontana CT 3	[written by Cocteau Twins][produced by Cocteau Twins]
Otherness EP.	Cocteau Twins	10.1995	59[3]	-	Fontana CT 4	[produced by Cocteau Twins and Mark Clifford]
Tishbite	Cocteau Twins	03.1996	34[5]	-	Fontana CT 5	[written by Cocteau Twins][produced by Cocteau Twins]
Violaine	Cocteau Twins	07.1996	56[3]	-	Fontana CT 6	[written by Cocteau Twins][produced by Cocteau Twins]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Garlands	Cocteau Twins	09.1982	-	-	4AD CAD 211	[silver-UK][produced by Cocteau Twins, Ivo Watts-Russell][4.Indie Chart]
Head over Heels	Cocteau Twins	10.1983	51[15]	-	4AD CAD 313	[silver-UK][produced by Cocteau Twins,John Fryer][1.Indie Chart]
Treasure	Cocteau Twins	11.1984	29[8]	-	4AD CAD 412	[silver-UK][produced by Cocteau Twins][2.Indie Chart]
Victorialand	Cocteau Twins	04.1986	10[7]	-	4AD CAD 602	[produced by Cocteau Twins][1.Indie Chart]
The Moon and the Melodies	Cocteau Twins with Harold Budd	11.1986	46	-	4AD	[produced by Harold Budd, Simon Raymonde, Robin Guthrie & Elizabeth Fraser][1.Indie Chart]
Blue Bell Knoll	Cocteau Twins	09.1988	15[4]	109[18]	4AD CAD 807	[produced by Cocteau Twins][1.Indie Chart]
Heaven or Las Vegas	Cocteau Twins	09.1990	7[5]	99[19]	4AD CAD 00102	[silver-UK][produced by Cocteau Twins][4.Indie Chart]
Four-Calendar Café	Cocteau Twins	11.1993	13[3]	78[3]	Fontana 518 259-2	[produced by Cocteau Twins]
Milk and Kisses	Cocteau Twins	03.1996	17[5]	99[2]	Fontana 514 501-2	[produced by Cocteau Twins]
BBC Sessions	Cocteau Twins	10.1999	87[2]	-	Bella Union BELLA CD 14	-
Stars And Topsoil A Collection (1982-1990)	Cocteau Twins	10.2000	63[3]	-	4AD 2K19 CD	-

czwartek, 29 października 2015

Wayne Fontana and The Mindbenders

Wayne Fontana (właśc. Glyn Ellis), ur. 28.10.1945 r. w Manchester, Wielka Brytania. Po zmianie nazwiska na cześć perkusisty Elvisa Presleya, D.J. Fontany, Wayne'owi zaproponowano kontrakt z firmą Fontana (sic!) Records. Autorem pomysłu był szef A&R, Jack Baverstock. Grupa towarzysząca Wayne'owi, Mindbenders, znana z muzyki do horroru pod tym samym tytułem, była tak doskonała jak jej wiodący wokalista.
Debiutowali jako grupa w składzie: Eric Stewart (ur. 20.01.1945 r.; gitara), Bob Lang (ur. 10.01.1946 r.; bas) oraz Ric Rothwell (ur. 11.03.1944 r.; perkusja).
Specjalizując się we własnych przeróbkach znanych tematów rhytm'n'bluesowych, grupa przebiła się swoim piątym nagraniem, "Um, Um, Um, Um, Um", nagranym dla Major Lance, które dostało się na piąte miejsce angielskich list przebojów. Następny utwór, nagrany w 1965 roku "The Game Of Love", dotarł do drugiego miejsca na listach przebojów i zapoczątkował inwazję Kennedy Street Enterprises z Manchester w Stanach Zjednoczonych, która wyniosła grupę na pierwsze miejsce na listach przebojów.
Potem grupa walczyła o dobre miejsca, ale jej jedynym przebojem była piosenka "Just A Little Bit Better". W październiku 1965 r. Wayne Fontana zdecydował się na karierę solową. Najpierw nagrał balladę "It Was Easier To Hurt Her" napisaną przez Berta Bernsa i Jerry'ego Ragavoya, a potem wielki chwytliwy przebój Jackie Edwards "Come On Home".
Lata późniejsze to okres wzlotów i upadków, w którym najciekawszym utworem była kompozycja Grahama Gouldmana "Pamela Pamela", która przełamała pasmo niewypałów. Na początku lat siedemdziesiątych Fontana zrezygnował z muzyki i przyłączył się do tzw. ruchu odnowicieli, chociaż jego życie osobiste pozostało pełne problemów.
W październiku 1965 r. rozstali się z liderem, a z początkiem następnego roku ich singel z kompozycją spółki Carole Bayer Sagar/ Toni Wine, "Groovy Kind Of Love", odniósł wielki sukces w Wielkiej Brytanii i USA, trafiając na drugie miejsca list przebojów.
Niestety, udany temat "Can't Live With You, Can't Live Without You" przeszedł bez echa, singel zaś "Ashes To Ashes" choć popularny, nie powtórzył sukcesu debiutu. Epizodyczna rola w filmie "Nauczyciel z przedmieścia" (w którym Mindbenders zagrali szkolny zespół beatowy ) podtrzymała wprawdzie umiarkowaną popularność zespołu, ale późniejsze nagrania tematów renomowanych autorów Roda Argenta i Roberta Knighta nie zyskały uznania.
Rozpaczliwa próba przypomnienia się dość mierną wersją przeboju The Box Tops, "The Letter", przyniosła jedynie miejsce w dolnych rejonach Top 50 i po nagraniu singla "Uncle Joe The Ice Cream Man" zespół rozpadł się w marcu 1968 r.
Eric Stewart i przyjęty do Mindbenders u schyłku ich działalności Graham Gouldman założyli grupy Hotlegs i 10c.c., Bob Lang zaś próbował szczęścia w formacji Racing Cars.

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Wytwórnia
[UK/US]

Komentarz

Hello! Josephine/Roadrunner

Wayne Fontana and The Mindbenders

07.1963

46[2]

Fontana TF 579/-

[written by Dave Bartholomew/Fats Domino][produced by Jack Baverstock]

Stop look and listen/Duke of Earl

Wayne Fontana and The Mindbenders

05.1964

37[4]

Fontana TF 451/Smash 1917

[written by Jimmy Breedlove/Patricia Brown][produced by Jack Baverstock]

Um um um um um/First taste of love

Wayne Fontana and The Mindbenders

10.1964

5[15]

Fontana TF 497/Fontana 1945

[written by Curtis Mayfield][produced by Jack Baverstock][oryginal by Major Lance]

The game of love/Since you' ve been gone

Wayne Fontana and The Mindbenders

02.1965

2[11]

1[1][11]

Fontana TF 535/Fontana 1509

[written by Clint Ballard Jr.][produced by Jack Baverstock]

Just a little bit too late/Long time coming

Wayne Fontana and The Mindbenders

06.1965

20[7]

45[8]

Fontana TF 579/Fontana 1514

[written by Clint Ballard/Les Ledo][produced by Jack Baverstock]

She needs love/Like i did

Wayne Fontana and The Mindbenders

09.1965

32[6]

Fontana TF 611/Fontana 1524

[written by Clint Ballard][produced by Les Reed]

It was easier to hurt her/You made me what i am today

Wayne Fontana

12.1965

36[6]

Fontana TF 642/MGM 13456

[written by Bert Russell,Jerry Ragovoy][produced by Les Reed]

Come on home/My eyes break out in tears

Wayne Fontana

04.1966

16[12]

117[2]

Fontana TF 684/MGM 13516

[written by Jackie Edwards][produced by Les Reed][oryginalnie nagrana przez Jackie Edwards]

Goodbye bluebird/The sun' s so hot today

Wayne Fontana

08.1966

49[1]

Fontana TF 737/-

[written by Bon Halley/Buddy Kaye][produced by Les Reed]

Pamela Pamela/Somethings keeps calling me back

Wayne Fontana

12.1966

11[12]

Fontana TF 770/MGM 13661

[written by Graham Gouldman][produced by Les Reed]

A groovy kind of love/Love is good

Mindbenders

01.1966

2[14]

2[13]

Fontana TF 644/Fontana 1541

[silver UK][written by Toni Wine/Carole Bayer Sager][produced by Jack Baverstock][original by Toni Wine 1963r]

Can' t live with you/One fine day

Mindbenders

05.1966

28[7]

Fontana TF 697/-

[written by Carole Bayer Sager/Toni Wine][produced by Jack Baverstock]

Ashes to ashes/You don' t know about love

Mindbenders

08.1966

14[9]

55[6]

Fontana TF 731/Fontana 1555

[written by Carole Bayer Sager/Toni Wine][produced by Jack Baverstock]

The letter/My new day and age

Mindbenders

09.1967

42[4]

Fontana TF 869/-

[written by Wayne Carson Thompson][produced by Graham Gouldman/John Paul Jones]

EP's

Um! Um! Um! Um! Um! Um!

Wayne Fontana & Mindbenders

12.1964

7[19]

Fontana TE 17 435/-

The game of love

Wayne Fontana & Mindbenders

05.1965

19[1]

Fontana TE 17 449/-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Wayne Fontana and The Mindbenders	Wayne Fontana and The Mindbenders	02.1965	18[1]	-	Fontana TL 5230	[produced by Jack Baverstock]
The game of love	Wayne Fontana and The Mindbenders	05.1965	-	58[9]	Fontana 27 542 [US]
The Mindbenders	Mindbenders	06.1966	28[4]	-	Fontana TL 5324	[produced by Jack Baverstock]
A groovy kind of love	Wayne Fontana and The Mindbenders	07.1966	-	92[9]	Fontana 27 554 [US]