Z archiwum...rocka : alternative pop

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą alternative pop. Pokaż wszystkie posty

poniedziałek, 1 września 2025

10,000 Maniacs

10,000 Maniacs - grupa amerykańska. Powstała w 1981 w Jamestown, w stanie New York, z
inicjatywy muzyków wcześniej związanych z zespołem Still Life. Przez kilka miesięcy występowała jako The Burn Victims. Nazwa obecna pochodzi od tytułu filmu grozy - Two Thousand Maniacs. Założyli go wokalistka Natalie Merchant i gitarzysta John Lombardo. Początkowo muzycy nagrywali dla wytwórni niezależnych. Przełom nadszedł, gdy zespół podpisał kontakt z Elektrą i w 1985 roku wydał album "The Wishing Chair".

Skład z połowy lat osiemdziesiątych: Natalie Merchant - voc. Dennis Drew - k, Robert Buck - g. k. John C. Lombardo - g, b. voc, Steven Gustafson - b. g, Jerome Augustyniak - dr. W 1986 odszedł Lombardo.

Kolejna płyta "In My Tribe" (1987) przebojem wdarła się na listy przebojów, gdzie pozostawała przez 77 tygodni. Następne studyjne albumy grupy to: "Blind Man's Zoo" (1989) - złota płyta; "Our Time in Eden" (1992); "Love Among the Ruins" (1997) i "The Earth Pressed Flat" (1999). Zarówno Merchant jaki i Lombardo rozpoczęli kariery solowe. Najbardziej znane piosenki 10,000 Maniacs to: "Trouble Me", "Hey Jack Kerouac" i "Because the Night".

W 1993 roku z grupy odeszła Merchant. Na jej miejsce zaangażowano Mary Ramsey, współtworzącą z Lombardo duet John & Mary. Do składu wrócił również Lombardo. Razem nagrali wspomniane "Love Among the Ruins" (1997) i "The Earth Pressed Flat" (1999).

19 grudnia 2000 roku w Pittsburghu w wieku 42 lat zmarł gitarzysta Robert Buck. Powodem śmierci była ogólna niewydolność organizmu, spowodowana ciężkim nieżytem wątroby. Po jego śmierci zespół zrobił sobie przerwę, ale w 2002 roku pozostali muzycy powrócili z nowym składem już bez Lombardo i Ramsey, za to z gitarzystą Jeffem Ericksonem (byłym technicznym Roberta Bucka) i wokalistką Oskar Saville. Zespół sporadycznie koncertował, skupiając się głównie na największych przebojach.

Źródłem inspiracji stały się dla grupy przede wszystkim country, folklor Wysp Brytyjskich i reggae. Melodie jej piosenek ujmowały słuchaczy lekkością i wdziękiem (np. pierwszy przebój - Like The Weather z 1987). Teksty zaskakiwały natomiast wyjątkowo pesymistycznym obrazem świata. Natalie Merchant, autorka większości z nich, głosem pełnym niewinności śpiewała o grozie wojen (Grey Victory, The Big Parade), zniewoleniu społeczeństw Afryki i Ameryki Południowej przez cywilizację Zachodu (Hateful Hate, Please Forgive Us), fanatyzmie i uprzedzeniach religijnych (Jubilee), zniszczeniu środowiska naturalnego (Poison In The Well), bezradności człowieka wobec chorób (Trouble Me), a także o okrucieństwie rodziców i wychowawców (What's The Matter Here).

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
My mother the war/Planned obsolence/National education week	10.000 Maniacs	03.1984	-	-	Reflex R 1	[written by John Lombardo, Natalie Merchant, Michael Walsh]
Can't ignore the train/Daktari	10.000 Maniacs	06.1985	-	-	Elektra EKR 11	[written by John Lombardo, Natalie Merchant]
Just as the tide was a-flowing/Among the americans	10.000 Maniacs	11.1985	-	-	Elektra EKR 19	-
Scorpio rising/Arbor day	10.000 Maniacs	01.1986	-	-	Elektra EKR 28	[written by John Lombardo, Natalie Merchant, Robert Buck]
Peace train/The painted desert	10.000 Maniacs	08.1987	-	-	Elektra EKR 61	[written by Cat Stevens]
Don't talk/City of angels	10.000 Maniacs	11.1987	-	-	Elektra EKR 64	[written by Dennis Drew, Natalie Merchant]
Like the weather/A campfire song	10.000 Maniacs	05.1988	-	68[8]	Elektra EKR 77	[written by Natalie Merchant][produced by Peter Asher]
What' s the matter here/Cherry tree	10.000 Maniacs	09.1988	-	80[8]	Elektra EKR 71	[written by Natalie Merchant, Robert Buck][produced by Peter Asher]
Trouble me/The lion's share	10.000 Maniacs	06.1989	77[3]	44[12]	Elektra EKR 93	[written by Natalie Merchant, Dennis Drew][produced by Peter Asher]
Eat for Two	10.000 Maniacs	11.1989	93[1]	-	Elektra EKR 100	[written by Natalie Merchant][produced by Peter Asher]
These are days/Circle dream	10.000 Maniacs	11.1992	58[3]	66[11]	Elektra EKR 156	[written by Robert Buck, Natalie Merchant][produced by Paul Fox]
Candy everybody wants/I hope that i don' t fall in love with you	10.000 Maniacs	03.1993	47[3]	67[10]	Elektra 64 665	[written by Natalie Merchant, Dennis Drew][produced by Paul Fox]
Few and far between/Candy everybody wants/To sir with love/Let the mystery be	10.000 Maniacs	08.1993	-	95[1]	Elektra 66 296 [US]	[written by Natalie Merchant][produced by Paul Fox]
Because the night/Stockton gala days	10.000 Maniacs	10.1993	65[1]	11[29]	Elektra 64 595 [US]	[written by Bruce Springsteen & Patti Smith][produced by Paul Fox]
More than this/Beyond the blue	10.000 Maniacs	07.1997	96[2]	25[18]	Geffen GFSTD 22284	[written by Bryan Ferry][produced by Fred Maher]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
In my tribe	10.000 Maniacs	07.1987	-	37[77]	Elektra 60738-2	[2x-platinum-US][silver-UK][produced by Peter Asher]
Blind man' s ZOO	10.000 Maniacs	05.1989	18[8]	13[28]	Elektra 60815-2	[platinum-US][silver-UK][produced by Peter Asher]
Hope chest [The Fredonia Recordings 1982-1983]	10.000 Maniacs	10.1990	-	102[10]	Elektra 60962	[produced by 10,000 Maniacs, Bill Waldman ,Albert Garzon]
Our time in Eden	10.000 Maniacs	09.1992	33[2]	28[56]	Elektra 61385	[2x-platinum-US][produced by Paul Fox]
10.000 Maniacs MTV Unplugged	10.000 Maniacs	10.1993	40[2]	13[45]	Elektra 61569	[3x-platinum-US][produced by Paul Fox]
Love among the ruins	10.000 Maniacs	06.1997	-	104[14]	Geffen 25 009	[produced by Fred Maher, John Keane]
Campfire songs	10.000 Maniacs	03.2004	192[1]	-	Elektra/Rhino R2 73900	[produced by 10,000 Maniacs, Bill Waldman, Joe Boyd, Peter Asher, Paul Fox, Gary Smith, Lenny Kaye]

piątek, 15 grudnia 2023

Cibo Matto

Cibo Matto to grupa muzyczna założona w Nowym Jorku (Stany Zjednoczone) w 1994 roku przez dwie japońskie muzyczki, multiinstrumentalistkę Yukę Hondę i wokalistkę Miho Hatori. Chociaż dwóch założycieli grupy było Japończykami, zespół nie zyskał w Japonii tak dużej popularności, jak w Stanach Zjednoczonych.

Jednak według Billboard ich pierwszy album Viva! La Woman sprzedała się w Japonii w sumie 20 000 egzemplarzy, mimo że śpiewała po angielsku. W Stanach Zjednoczonych odnieśli jednak znacznie większy sukces, sprzedając ponad 74 000 egzemplarzy.

Grupa rozpadła się w 2001 roku, a zarówno Honda, jak i Hatori wydały solowe płyty. Cibo Matto ogłosili swoje ponowne spotkanie 18 marca 2011 r., aby wystąpić w ramach koncertu charytatywnego na rzecz ofiar trzęsienia ziemi i tsunami w Tōhoku w 2011 r. W koncercie, który odbył się 27 marca na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku, wystąpili także Yōko Ono, John Zorn, Sonic Youth i Mike Patton. Po sukcesie tego koncertu dodano drugi, tym razem z zespołem Plastic Ono Band i Patti Smith wraz z Cibo Matto.

Grupa wystąpiła 26 czerwca 2011 roku w Hollywood Bowl wraz z Yellow Magic Orchestra. 16 maja 2011 Cibo Matto ogłosił swoją trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych zatytułowaną „Yeah Basically Cibo Matto”, zakładając stronę internetową z trasą i film promocyjny. Podczas koncertów zespół podobno zapowiedział wydanie w 2012 roku nowego albumu studyjnego.

Brzmienie grupy opiera się na wykorzystaniu instrumentów elektronicznych, zwłaszcza sampli innych artystów. Muzyka grupy łączona jest także z tzw. noise popem. Udziały Cibo Matto pojawia się w pierwszym odcinku drugiej serii Buffy: Postrach wampirów.

Wykorzystując technikę samplowania, podstawy hiphopu i oryginalny rapowy śpiew Hatori, Cibo Matto stworzyły niezwykłą fuzję stylów takich jak funk, alternatywny pop, hardcore punk, psychodelia i J-pop . Oprócz jedzenia, które często pojawia się w ich tekstach, duet inspiruje się kinem Federico Felliniego oraz muzyką Morricone i Sammy’ego Davisa Jr. Wymieniane są także w gronie grup trip hopowych, art pop i Shibuya kei.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Stereo Type A	Cibo Matto	06.1999	-	171[1]	Warner 47 345	[produced by Yuka Honda]

poniedziałek, 28 listopada 2016

James

Grupa brytyjska. Powstała w 1982 w Manchesterze z inicjatywy Paula Gilbertsona —g.W składzie od początku występowali też Jim Glennie - b i Gavan Whelan - dr. W pierwszych miesiącach kilkakrotnie zmieniała wokalistę. Ostatecznie zaangażowała Tima Bootha - voc, wówczas studenta na wydziale teatralnym Manchester University. W 1984 Gilbertsona zastąpił Larry Gott - g. W listopadzie 1989 odszedł Whelan; na jego miejsce dołączył Dave Banton-Power - dr. W 1990 dokooptowano Saula Daviesa —viol, g, Marka Huntera-k, a także Andy'ego Diagrama -tp z PALE SAINTS.
We wrześniu 1992 odszedł Diagram, aby skoncentrować się na pracy w swoich dwóch innych zespołach - The Honkies i The Spaceheads. Z początku posługiwała się tak różnymi nazwami, jak Volume Distortion i Model Team International, ale w końcu zdecydowała się na James, podobno z sympatii dla Jamesa Kirka, gitarzysty Orange Juice.
Grupę założyli muzyczni nowicjusze. Żaden z jej członków nie mógł pochwalić się choćby skromnym doświadczeniem estradowym, ba, żaden nie umiał grać na swoim instrumencie. Nie przejmowali się tym, wręcz przeciwnie. Wierzyli, że niewiedza pozwoli im stworzyć muzykę całkowicie oryginalną, nowatorską. Gdy jednak ich pierwszy klubowy występ okazał się fiaskiem, publiczność bowiem zamiast obiecanych piosenek usłyszała kakofoniczny zgiełk, zaczęli intensywną naukę gry na instrumentach. Właściwym debiutem grupy był udział w wielkim koncercie w manchesterskim klubie Hacienda w 1983 obok m.in. New Order i Durutti Column, udokumentowanym przez Factory wideokasetą A Factory Outing (w wykonaniu James tylko jedna piosenka - Stutter).
Wtedy nawiązała bliższą współpracę z Factory i dla tej firmy nagrała pierwsze płyty: czwórki "Jimone" (1983), "James II" (1985) z takimi piosenkami, jak What's The World (później sięgnął po nią zespół The Smiths), Fire So Close i Hymn From A Village, ujawniającymi różne wpływy, od folku po punk. Promowała je m.in. na wspólnych koncertach z The Fall, Orange Juice i The Smiths, ale z miernym powodzeniem, np. nakład "Jimone" nie przekroczył tysiąca egzemplarzy. Jej karierę komplikowała przyjęta w pierwszym okresie działalności zasada nieudzielania wywiadów. Gilbertson, najbardziej zniechęcony niepowodzeniami, pogrążył się wówczas w nałogu narkotycznym. Na scenę wychodził nieprzytomny, nie mógł utrzymać równowagi, nie potrafił wydobyć z gitary ani jednego dźwięku. Po długich wahaniach koledzy usunęli go z zespołu, a na jego miejsce przyjęli Gotta.
W końcu 1985 grupa podpisała kontrakt z wielką amerykańską firmą Sire. Pierwszymi owocami umowy były dwie płyty wydane w styczniu następnego roku: singel Chain Mail i czwórka "Sit Down", częściowo z tymi samymi nagraniami. Natomiast w lipcu na rynek trafiły singel So Many Ways oraz Stutter. Produkcję albumu powierzono Lenny'emu Kaye'owi, muzykowi znanemu z The Patti Smith Group (Booth zainteresował się rockiem pod wpływem płyty "Horses" Patti Smith; później oddał hołd artystce, która wywarła na nim tak wielkie wrażenie, piosenką Fairground). W repertuarze Stutter dominowały opracowane z rozmachem piosenki i ballady o folkowym odcieniu, np. Skulduggery, Just Hip, So Many Ways. Płyta nie odniosła sukcesu, o co muzycy obwiniali kierownictwo Sire, a kierownictwo Sire - muzyków (szefowie firmy nie mogli np. zrozumieć, dlaczego kwartet zignorował propozycję wspólnej amerykańskiej trasy z The Smiths).
Grupa zrealizowała niebawem następną płytę, ale nie była z niej zadowolona i chciała powtórzyć niektóre nagrania, natomiast szefowie Sire, coraz bardziej poirytowani, odmówili opłacenia dodatkowego czasu w studiu. Strony kłóciły się ze sobą przez osiemnaście miesięcy. Konflikt był ciosem dla grupy - przestano angażować ją na koncerty, muzycy nie mieli środków do życia, dwóch z nich musiało sprzedać samochody. Była wówczas bliska rozpadu lub zmiany nazwy. Ostatecznie Sire wydało we wrześniu 1988 album Strip mine w pierwotnej, nie dopracowanej wersji; ukazały się też dwa single: What For i Ya Ho. Dla muzyków nie było zaskoczeniem, że żadna z tych płyt nie odniosła sukcesu. Ponieważ kontrakt z Sire w tym czasie wygasł, postanowili zaciągnąć pożyczkę i kontynuować działalność na własny rachunek. Tak też uczynili. Za pieniądze uzyskane po długich staraniach z Royal Bank of Scotland zarejestrowali swój koncert w Bath i wydali w marcu 1989 na One man clapping (dystrybucji podjęła się niezależna firma Rough Trade). Płyta, zawierająca ich najlepsze piosenki z dotychczasowej działalności, np. Chain Mail, Stutter, Why So Close i Are You Ready, ale też premierowe, np. Burned - atak na Sire, odniosła sukces.
W tym czasie doszło do konfliktu między Boothem a Whelanem; w rezultacie ten ostatni odszedł, a na jego miejsce przyjęto Bantona-Powera. Kilka tygodni później zaangażowano jeszcze trzech muzyków: Daviesa, Huntera i Diagrama. Kolejną sesję nagraniową opłaciła firma Rough Trade, która jednak popadła w tym czasie w kłopoty finansowe i zwlekała z publikacją Gold mother, mimo powodzenia dwóch singli , które wydała: Sit Down i Come Home. Ostatecznie w marcu 1990 muzycy Podpisali kontrakt z wytwórnią Fontana i to ona trzy miesiące później wypuściła album na rynek oraz sygnowała następne single: How Was Is For You, Come Home (nowa wersja), Lose Control (na stronie B ballada Sunday Morning z repertuaru The Velvet Underground) i Sit Down (nowa wersja). Grupa promowała płyty m.in. na wspólnych koncertach z Davidem Bowiem i The Cure.
Zdobyła wreszcie ogromną popularność. Publiczności spodobały się jej melodyjne, efektownie aranżowane piosenki z ambitnymi tekstami wyrażającymi oburzenie na knowania polityków (Government Walls), zinstytucjonalizowaną religię (God Only Knows), próby zdławienia młodzieżowej kultury spod znaku rave (Bring A Gun). Nie mniejszy sukces odniósł album Seven z lutego 1992, promowany singlami Sound, Born Of Frustration, Ring The Bells i czwórką "Seven". W utworze Live A Love Of Life grupa wprowadziła elementy funku, ale pozostałe piosenki przypominały jej wcześniejsze przeboje. W tekstach znalazły odbicie przemyślenia na temat religii, np. Seven, Heavens, Fling The Betts. Utwór Mother był reakcją na wojnę w Zatoce Perskiej. W 1992 odszedł Diagram.
Wielkim osiągnięciem artystycznym James była płyta Laid z września 1993. Grupa zjawiła się w studiu Real World Petera Gabriela niedaleko Bath wycieńczona wielomiesięczną podróżą koncertową po Stanach Zjednoczonych, Europie i Japonii. Producent Brian Eno zaproponował przełożenie sesji na później, ale pełna wrażeń, m.in. ze wspólnych akustycznych występów z Neilem Youngiem, chciała jak najszybciej przystąpić do pracy. Przedstawiła piosenki subtelniejsze niż dawniej, oszczędniej opracowane, m.in. z użyciem instrumentów akustycznych, tchnące atmosferą spontaniczności i luzu, np. przeboje Sometimes i Laid, a także Out To Get You, Say Something, Five O.
W ambitnych tekstach pojawiły się refleksje na temat m.in. sensu pokuty (One Of The Three, napisany pod wrażeniem Czekając na Godota Samuela Becketta), trwałości związków (Laid), uroków życia w drodze, w podróży (Knuckle Too Far). Popularność zyskały wybrane na single piosenki Sometimes i Laid. Owocem sesji były też nagrania o całkowicie odmiennym charakterze, bliskie stylowi ambient house,obfitujące w improwizacje instrumentalistów - w marcu 1994 jedno z nich, Jam-J, wydano na singlu, a publikację pozostałych tymczasem wstrzymano. Gabriel zachwycił się muzyką James do tego stopnia, że zaprosił grupę do udziału w amerykańskiej wersji organizowanego przez siebie festiwalu WO-MAD (World Of Music And Dance).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Chain mail/Hup strings	James	03.1986	93[1]	-	No-Label MIUCT 0355
What for/Island swing	James	03.1988	90[3]	-	No-Label MIUCT 2684	[produced by Hugh Jones]
Sit down/Sky is falling	James	06.1989	2[12]	-	Fontana JIMCD 21	[silver-UK][written by R.W. Palmer][produced by Gil Norton]
Come home/Promised land	James	12.1989	32[8]	-	Fontana JIM 6	[written by Tim Booth/Larry Gott/Jim Glennie][produced by Tim Booth/Larry Gott/Jim Glennie/Nick Garside]
How was it for you?/Whoops [live]	James	05.1990	32[3]	-	Fontana JIM 5	[written by Tim Booth/Larry Gott/Jim Glennie/Nick Garside][produced by Tim Booth/Larry Gott/Jim Glennie/Nick Garside]
Lose control/Sunday morning	James	11.1990	38[5]	-	Fontana JIM 7	[written by Tim Booth/Larry Gott/Jim Glennie][produced by Flood]
Sound /All my sons	James	11.1991	9[7]	-	Fontana JIM 9	[written by R.W. Palmer][produced by Youth]
Born of frustration/Be my prayer	James	01.1992	13[6]	-	Fontana JIM 10	[written by James][produced by Youth]
Ring the bells/Fight	James	03.1992	37[2]	-	Fontana JIM 11	[written by James][produced by James/Steve Chase]
Seven /Goalies ball/William Burroughs/Still alive EP.	James	07.1992	46[2]	-	Fontana JIM 12	[written by James][produced by Youth]
Sometimes /America	James	09.1993	18[4]	-	Fontana JIM 13	[written by James][produced by Brian Eno]
Laid /Wah wah kits	James	11.1993	25[5]	61[13]	Fontana JIM 14	[written by David Baynton-Power/Tim Booth/Saul Davies/Andy Diagram/Jim Glennie/James Gott/Mark Hunter][produced by Brian Eno]
Jam J/Say something	James	03.1994	24[5]	105[7]	Fontana JIM 15	[written by James][produced by Brian Eno]
She' s a star/Stutter [live]/Johnny Yen [live]	James	02.1997	9[13]	-	Fontana JIM 16	[written by James][produced by Stephen Hague]
Tomorrow /Gone too far/Honest pleasure/All one to me	James	04.1997	12[11]	-	Fontana JIMCD 17	[written by Booth/Gott/Glennie/Brian Eno][produced by Stephen Hague/Brian Eno]
Waltzing along	James	06.1997	23[10]	-	Fontana JIMCD 18	[written by James][produced by Stephen Hague/Brian Eno]
Destiny calling/Goalie' s ball/Assasin/The Lake	James	03.1998	17[10]	-	Fontana JIMCD 19	[written by James][produced by Kames/OTT]
Runaground /Crescendo/Hang on/Be my power	James	05.1998	29[5]	-	Fontana JIMCD 20	[written by Tim Booth/Jim Glennie/Saul Davies/Mark Hunter/David Baynton-Power][produced by James/Ott Langrell]
Sit down [1998 remix]	James	11.1998	7[8]	-	Fontana JIMCD 21	[written by James][produced by Gil Norton]
Sit down [1998 ]	James	01.1999	81[6]	-	Fontana JIMCD 21	[written by James][produced by Gil Norton]
I know what i' m here for/All good boys	James	07.1999	22[10]	-	Fontana JIM 22	[written by Tim Booth/Jim Glennie/Saul Davies/Mark Hunter/David Baynton-Power][produced by Brian Eno]
Just like Fred Astaire/I defeat	James	10.1999	17[9]	-	Fontana JIM 23	[written by Tim Booth/Jim Glennie/Saul Davies/Mark Hunter/David Baynton-Power][produced by Brian Eno/Steve Osborne]
We' re going to miss you/Wisdom of the throat	James	12.1999	48[6]	-	Fontana JIMMC 24	[written by Tim Booth/Jim Glennie/Saul Davies/Mark Hunter/David Baynton-Power][produced by Brian Eno/Saul Davies]
Getting away with it [All messed up]/Make it alright/So swell	James	06.2001	22[7]	-	Fontana JIMCD 25	[written by Tim Booth/Jim Glennie/Saul Davies/Mark Hunter/David Baynton-Power][produced by Brian Eno/Saul Davies]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Stutter	James	07.1986	68[2]	-	Blanco YNegroJIMLP1	[produced by Lenny Kaye]
Strip mine	James	09.1988	90[1]	-	Sire JIMLP2	[produced by Hugh Jones/Steve Lovell/Steve Power]
Gold mother	James	06.1990	2[34]	-	Fontana 8485951	[gold-UK][produced by James]
Seven	James	02.1992	2[14]	-	Fontana 5109322	[gold-UK][produced by James/Steve Chase/Youth]
Laid	James	09.1993	3[22]	72[26]	Fontana 5149432	[gold-UK][gold-US][produced by Brian Eno]
Wah wah	James/Brian Eno	09.1994	11[2]	-	Fontana 5228272	[produced by Brian Eno,Markus Dravs]
Whiplash	James	03.1997	9[29]	158[1]	Fontana 5343542	[gold-UK][produced by Brian Eno/Stephen Hague]
The best of James	James	03.1998	1[1][121]	-	Fontana 5368982	[2x-platinium-UK][produced by Brian Eno/Gil Norton/James/Nick Garside/Stephen Hague/Youth]
Millionaires	James	10.1999	2[18]	-	Fontana 5467892	[gold-UK][produced by Brian Eno/Mark Hunter/Saul Davies]
Pleased to meet you	James	07.2001	11[6]	-	Mercury 5861462	[silver-UK][produced by Brian Eno/Saul Davies]
Getting Away with It... Live	James	06.2002	102[2]	-	Sanctuary	-
Fresh as a Daisy - The Singles	James	05.2007	12[6]	-	Mercury 1731845	[silver-UK][produced by Brian Eno/Flood/Gil Norton/Hugh Jones/James/Lee Muddy Baker/Lenny Kaye/Nick Garside/Ott/Stephen Hague/Steve Chase/Steve Osbourne/Youth]
Hey Ma	James	04.2008	10[6]	-	Mercury 1764287	[produced by James/Lee Muddy Baker]
The Night Before	James	05.2010	20[3]	-	Mercury 2730015	[produced by James/Lee Muddy Baker]
The Morning After	James	05.2010	19[3]	-	Mercury 2750433	[produced by James/Lee Muddy Baker]
La Petite Mort	James	06.2014	11[5]	-	BMG Rights/Cooking Vinyl COOKCD 604	[produced by Max Dingel]
Girl at the End of the World	James	03.2016	2[8]	-	BMG 538185542	[produced by Max Dingel]

czwartek, 3 listopada 2016

Smiths

- Drżę na samą myśl potęgi, którą posiadamy. Właśnie tak czuję się, gdy myślę o The Smiths - prorokował Morrissey w rozmowie dla magazynu "Sounds" w 1983 roku. Wtórował mu gitarzysta The Smiths, Johnny Marr - Utkniemy w "scenie manchesterskiej", ale to, co myślimy na jej temat nawet nie mieści się w kategorii ogólnokrajowej - widzimy ją w kategorii ogólnoświatowej.

Krótka, aczkolwiek bogata w treść, historia pochodzącej z Manchesteru formacji The Smiths, rozpoczęła się w 1982 roku. Grupa została powołana do życia przez bezrobotnego pisarza, Stevena Patricka Morrisseya, który dość krótko udzielał się wokalnie w zespole The Nosebleeds oraz jego kolegę, gitarzystę i autora tekstów Johna Mahera, który, aby uniknąć kojarzenia z perkusistą punk rockowego bandu Buzzcocks, zmienił nazwisko na Johnny Marr. Po kilku zmianach personalnych w ostateczny skład grupy poza wspomnianymi weszli basista Andy Rourke, z którym Marr grał w grupie The Paris Valentinos, a także Mike Joyce, który wcześniej zasiadał za bębnami w formacji The Hoaks and Victim.

Za nazwą The Smiths trudno doszukiwać się głębszej ideologii. Zespół przyjął ją jako znak sprzeciwu wymierzony w cukierkowe formacje pokroju OMD (Orchestral Manoeuvres in the Dark), czy Spandau Ballet. W rozmowie dla magazynu "Id" z lutego 1983 roku Morrissey mówił: "Nazwa nie ma żadnego znaczenia. To zwyczajne słowo. Istotnym jest, aby nie dać się zaszufladkować. Jak tylko cię zdefiniują stajesz się ograniczony muzycznie i to przeraża mnie najbardziej". W innym, pochodzących z 1984 roku wywiadzie, Morrissey przyznał, że razem z Marrem zgodzili się na nazwę The Smiths, ponieważ była ona najprostsza. Jak to ujął wokalista: "Czas, aby najzwyklejsi w świecie ludzie pokazali swoje oblicze".

Początki jak zazwyczaj nie były łatwe. Nie od razu grupa zdobyła serca fanów. Po podpisaniu kontraktu z niezależną wytwórnią Rough Trade, The Smiths wydali pierwszy singel "Hand In Glove", który nijak radził sobie w Wielkiej Brytanii. Nie pomagało też częste granie piosenki przez legendarnego DJ-a radia BBC, Johna Peela. Kolejne małe płytki "This Charming Man" i "What Difference Does It Make" zwróciły na zespół szerszą uwagę słuchaczy. Ponadto częste występy u Peela oraz innego radiowego DJ-a, Davida Jensena w rozgłośni BBC przyniosły spodziewany efekt. The Smiths zaczęli zyskiwać oczekiwaną popularność.

Debiutancki album The Smiths zatytułowany "The Smiths" ukazał się w lutym 1984 roku. Longplay z miejsca wywołał ogólnokrajowy skandal, głównie za sprawą dwóch piosenek "Reel Around the Fountain" oraz "The Hand That Rocks the Cradle", w których doszukiwano się afirmacji pedofilii. Ponadto, nie mniejsza wrzawa wybuchła również wokół piosenki "Suffer Little Children", która poruszała temat morderstw dokonanych w latach 60. na pięciorgu nieletnich. Grupie zarzucono próbę komercjalizacji problemu. W tym samym roku The Smiths opublikowali jeszcze kilka singli, jak "Heaven Knows I'm Miserable Now" i "William, It Was Really Nothing", gdzie na stronie B singla zamieścili "How Soon Is Now", jeden z większych przebojów w kilkuletniej karierze. Koniec roku przyniósł premierę "Hatful Of Hollow", zbiór stron B singli, jak również piosenek zarejestrowanych podczas występów w programach Peela i Jensena.

Rok później, w lutym 1985 roku, w sprzedaży ukazał się kolejny album The Smiths, "Meat Is Murder". Pomimo późniejszej ogromnej popularności zespołu longplay był jedynym w historii grupy, który zdołał dotrzeć na szczyt brytyjskiej listy bestsellerów. Premierze płyty tradycyjnie towarzyszył skandal. W tych czasach Morrissey mocno krytykował premier Wielkiej Brytanii, Margaret Thatcher, rodzinę królewską, organizację Band Aid i samego Boba Geldofa. - Jestem niebezpieczny przede wszystkim, dlatego, że mówię to, co myślę - wyjaśniał Morrissey w rozmowie dla pisma "Time Out" w marcu 1985 roku. - Nie boję się mówić, że Band Aid było diabelsko złe! A na myśl o Bobie Geldofie chce mi się rzygać! Można współczuć mieszkańcom Etiopii, ale czymś innym jest codzienne torturowanie Anglików. W tej samej rozmowie Morrissey skrytykował też brytyjską królową: "W chwili, gdy jednych nie stać na jedzenie, noszenie sukni wartej 6 tysięcy funtów, jest dla mnie czymś obrzydliwym".

Wydanie kolejnego albumu The Smiths, zatytułowanego "The Queen Is Dead", przypadło na czerwiec 1986 roku. Chociaż płyta gotowa była już w listopadzie poprzedniego roku, jej wydanie opóźniły kłopoty z wytwórnią. Grupa zaczęła rozglądać się za nowym kontraktem, a jej wybór ostatecznie padł na EMI. W międzyczasie z zespołu - z powodu uzależnienia od heroiny - wyleciał Rourke. - Andy, odchodzisz z The Smiths. Żegnaj i powodzenia, Morrissey - brzmiała wiadomość, którą wokalista napisał na żółtej karteczce i przykleił do szyby samochodu basisty. The Smiths zamieścili na "The Queen Is Dead" jeden z największych swoich przebojów "There's A Light That Never Goes Out", jednakże piosenka nigdy nie ukazała się na singlu za czasów świetności zespołu. Pomimo planów co do wydania utworu na małej płytce, szef ówczesnej wytwórni grupy, Geoff Travis, wybrał "Bigmouth Strikes Again".

Z początkiem 87. roku The Smiths wypuścili na rynek kolejny z wielkich hitów, singel zatytułowany "Shoplifters of the World Unite", który ukazał się również na składance "The World Won't Listen". Album pojawił się w sprzedaży w lutym. Miesiąc później, z myślą o rynku amerykańskim, grupa wydała kompilację "Louder Than Bombs" składającą się z "The World Won't Listen" i "Hatful of Hollow". Tuż przed premierą ostatniego studyjnego albumu The Smiths zatytułowanego "Strangeways, Here We Come", który również cieszył się ogromną popularnością, grupę niespodziewanie opuścił Marr. Za główną przyczynę końca jego przyjaźni z Morrisseyem uważa się irytację Morrisseya wywołaną współpracą Marra z innymi artystami. Z drugiej zaś strony, podobno Marr obwiniał wokalistę o brak muzycznej elastyczności. Poszukiwania nowego gitarzysty okazały się bezowocne.

Po rozpadzie The Smiths jego członkowie skupili się na rozwijaniu indywidualnych karier. Morrissey rozpoczął nagrywanie płyt pod własnym nazwiskiem. Wokalista ma na koncie 10 albumów. Marr wziął udział w kilku projektach jak Electronic, gdzie wraz z nim udzielali się dodatkowo Bernard Sumner z New Order oraz Neil Tennant z Pet Shop Boys. Grał także w The The, z którymi wydał dwa albumy. W 2000 roku gitarzysta powołał do życia formację Johnny Marr and The Healers. W 2006 roku nagrał z Modest Mouse krążek "We Were Dead Before the Ship Even Sank". W 2008 roku muzyk stał się formalnym członkiem grupy The Cribs.

Od rozpadu grupy jej fani stale żywią nadzieję na powrót The Smiths w oryginalnym składzie. Niestety żaden z członków zespołu nie wykazuje zainteresowania reaktywacją. Morrissey odrzucił nawet ofertę zagrania 50 koncertów, za które zarobiłby 40 milionów funtów. W jednym z wywiadów udzielonych w 2009 roku radiu BBC wokalista zapytany o reaktywację The Smiths odpowiedział: "Ludzie ciągle zadają mi pytanie odnośnie pojednania. Nie wiem dlaczego. Przeszłość wydaje się być dla mnie tak odległa, dobrze mi z tym...". W innym z wywiadów zapytany przez dziennikarza Morrissey powiedział o pojednaniu z gitarzystą The Smiths następująco: "Zbyt wiele się wydarzyło. Naprawdę. Właściwie, to my nie lubimy się, w ogóle".

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Hand in glove/Handsome devil	Smiths	15.1983	124	-	Rough Trade RT 131	[written by Johnny Marr, Morrissey][produced by The Smiths]
This charming man/Jeane	Smiths	11.1983	25[14]	-	Rough Trade RT 136	[written by Johnny Marr, Morrissey][produced by John Porter]
What difference does it make/Back to the old house	Smiths	01.1984	12[9]	-	Rough Trade RT 146	[written by Johnny Marr, Morrissey][produced by John Porter]
Heaven knows i' m miserable now/Suffer little children	Smiths	05.1984	10[8]	-	Rough Trade RT 156	[written by Johnny Marr, Morrissey][produced by John Porter]
William it was really nothing/Please please please let me get what i want	Smiths	08.1984	17[6]	-	Rough Trade RT 166	[written by Johnny Marr, Morrissey][produced by John Porter]
How soon is now/Well i wonder	Smiths	02.1985	24[14]	-	Rough Trade RT 176	[written by Johnny Marr, Morrissey][produced by John Porter]
Shakespeare' s sister/What she said	Smiths	03.1985	26[4]	-	Rough Trade RT 181	[written by Johnny Marr, Morrissey][produced by The Smiths]
That joke it' s funny anymore/Meat is murder [live]	Smiths	07.1985	49[3]	-	Rough Trade RT 186	[written by Johnny Marr, Morrissey][produced by The Smiths]
The boy with the thorn in his side/Asleep	Smiths	10.1985	23[5]	-	Rough Trade RT 191	[written by Johnny Marr, Morrissey][produced by The Smiths]
Big mouth strikes again/Money changes everything	Smiths	05.1986	26[4]	-	Rough Trade RT 192	[written by Johnny Marr, Morrissey][produced by Johnny Marr, Morrissey]
Panic/Vicar in a tatu	Smiths	07.1986	11[8]	-	Rough Trade RT 193	[written by Johnny Marr, Morrissey][produced by John Porter]
Ask/Cemetery gates	Smiths	10.1986	14[5]	-	Rough Trade RT 194	[written by Johnny Marr, Morrissey][produced by John Porter, Steve Lillywhite]
Shoplifters of the world unite/Half a person	Smiths	02.1987	12[4]	-	Rough Trade RT 195	[written by Johnny Marr, Morrissey][produced by Johnny Marr]
Sheila take a bow/Is it really so strange?	Smiths	04.1987	10[5]	-	Rough Trade RT 196	[written by Johnny Marr, Morrissey][produced by Morrissey, Johnny Marr, Stephen Street]
Girlfriend in a coma/Work is a four-letter word	Smiths	08.1987	13[5]	-	Rough Trade RT 197	[written by Johnny Marr, Morrissey][produced by Morrissey, Johnny Marr, Stephen Street]
I started something i couldn' t finish/Pretty girls make graves	Smiths	11.1987	23[4]	-	Rough Trade RT 198	[written by Johnny Marr, Morrissey][produced by Morrissey, Johnny Marr, Stephen Street]
Last night i dreamed that somebody loved me/Nowhere fast	Smiths	12.1987	30[4]	-	Rough Trade RT 200	[written by Johnny Marr, Morrissey][produced by Morrissey, Johnny Marr, Stephen Street]
This charming man [reissue]/Wonderful woman/Accept yourself	Smiths	08.1992	8[5]	-	WEA YZ 0001
How soon is now [reissue]/Hand in glove	Smiths	09.1992	16[4]	-	WEA YZ 0002
There is a light that never goes out/Handsome devil [live]	Smiths	10.1992	25[3]	-	WEA YZ 0003	[written by Johnny Marr, Morrissey][produced by Morrissey, Johnny Marr]
Ask [reissue]/Cemetary gates	Smiths	02.1995	62[1]	-	WEA YZ 0001

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Smiths	Smiths	03.1984	2[37]	150[11]	Rough Trade ROUGH 61	[gold-UK][produced by John Porter]
Hatful of hollow	Smiths	11.1984	7[54]	-	Rough Trade ROUGH 76	[platinum-UK][produced by John Porter, The Smiths, Roger Pusey, Dale "Buffin" Griffin]
Meat is murder	Smiths	02.1985	1[1][20]	110[32]	Rough Trade ROUGH 81	[gold-UK][produced by The Smiths]
The Queen is dead	Smiths	06.1986	2[48]	70[37]	Rough Trade ROUGH 96	[gold-US][platinum-UK][produced by Morrissey, Johnny Marr]
The world won' t listen	Smiths	03.1987	2[18]		Rough Trade ROUGH 101	[gold-UK][produced by John Porter/Johnny Marr/Morrissey/Roger Pusey]
Louder than bombs [import]	Smiths	05.1987	38[14]	62[25]	Rough Trade ROUGH 255	[gold-US][gold-UK][produced by John Porter/Johnny Marr/Morrissey/Smiths,The/Roger Pusey/Stephen Street]
Strangeways here we come	Smiths	10.1987	2[21]	55[27]	Rough Trade ROUGH 106	[gold-US][gold-UK][produced by Morrissey, Johnny Marr,Stephen Street]
Rank	Smiths	09.1988	2[7]	77[8]	Rough Trade ROUGH 126	[gold-UK][produced by Pete Dauncey and Grant Showbiz]
Best ...I	Smiths	08.1992	1[1][38]	139[3]	WEA 4509903272	[gold-UK][produced by John Porter/Johnny Marr/Morrissey/Stephen Street]
Best ...II	Smiths	11.1992	29[20]	-	WEA 4509904062	[gold-UK][produced by John Porter/Johnny Marr/Morrissey/Stephen Street]
Singles	Smiths	03.1995	5[60]	-	WEA 4509990902	[platinum-UK][produced by John Porter/Johnny Marr/Morrissey/Stephen Street]
The very best of...	Smiths	06.2001	30[87]	-	WEA 8573889482	[platinum-UK][produced by John Porter/Morrissey/Johnny Marr/Stephen Street/Smiths]
The Sound of The Smiths	Smiths	11.2008	21[89]	115[1]	Rhino 2564693709	[platinum-UK][produced by John Porter/The Smiths/Roger Pusey/Dale Griffin/Stephen Street]
Complete	Smiths	09.2011	63[2]	-	Rhino 2564665907	-