Z archiwum...rocka : Psychedelic rock

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Psychedelic rock. Pokaż wszystkie posty

wtorek, 22 października 2024

Idle Race

W składzie: Dave Pritchard (gitara), Greg Masters (bas) i Roger Spencer (perkusja) występowali na początku lat sześćdziesiątych jako The Nightriders, grupa towarzysząca Mike'owi Sheridanowi, piosenkarzowi z Birmingham.

W 1966 r. lider zadebiutował jako solista, a na jego miejsce przyjęto gitarzystę i kompozytora Jeffa Lynne'a (ur. 30.12.1947 r. w Birmingham, w hrabstwie West Midlands, Anglia). Lynne zasugerował grupie swoje własne, nowatorskie pomysły. Po nagraniu jednego singla jeszcze jako The Nightriders przyjęli nazwę The Idle Race. W 1967 r. Lynne był już liderem, kompozytorem i ideologiem grupy.

Na pierwszym albumie, The Birthday Party, zaprezentował swój muzyczny i poetycki, oparty na absurdalnym humorze talent, w tematach "Follow Me Follow" i "The Skeleton And The Roundabout". Na drugim "Idle Race" wykazał pełnię gitarowych i reżyserskich umiejętności. Jako kompozytor ujawnił swoją fascynację twórczością Beatlesów, unikając łatwego naśladownictwa. Niestety dobre intencje nie spotkały się z aprobatą odbiorców płyty i Lynne nie oparł się kolejnej ofercie ze strony grupy The Move. Nagrane z myślą o rynkowych sukcesach single "Come With Me" i "At The End Of The Road" okazały się niewypałem.

W styczniu 1970 r. Lynne postanowił ostatecznie założyć własną grupę Electric Light Orchestra. Pritchard, Masters i Spencer dokoptowali do Idle Race Mike'a Hopkinsa i Roya Colluma, zastąpionego szybko przez Dave'a Walkera. W pięcioosobowym składzie nagrali album Time Is, aspirujący do muzyki progresywnej, pomimo typowo popowych korzeni grupy. Po odejściu Walkera do grupy The Savoy Brown, do Idle Race przyjęto Steve'a Gibbonsa, beatowego weterana z Birmingham.

Z czasem założycieli grupy, Pritcharda i Spencera, zastąpili Bob Lamb i Bob Wilson z zespołu Tea And Symphony, a wkrótce potem odszedł ostatni z weteranów, Mike Hopkins, zastąpiony przez Dave'a Carrolla. Odejście Grega Mastersa w 1971 r. oznaczało definitywny koniec starych Idle Race, występujących później pod nazwą Steve Gibbons Band.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Here We Go Round The Lemon Tree / My Fathers Son	Idle Race	09.1967	-	-	Liberty LBF 15010	[written by Roy Wood][produced by Eddy Offord,Gerald Chevin]
The imposters of life' s magazine/Sitting in my tree	Idle Race	10.1967	-	-	Liberty LBF 15 026	[written by G. Lynn][produced by Peanut Chevin, Metric Offord]
The skeleton and the roundabout/Knocking nails into my house	Idle Race	03.1968	-	-	Liberty LBF 15 054	[written by Jeff Lynne][produced by Eddy Offord,Gerald Chevin]
The end of the road/Morning sunshine	Idle Race	06.1968	-	-	Liberty LBF 15 101	[written by Jeff Lynne][produced by Eddy Offord,Gerald Chevin]
I like my toys/Birthday	Idle Race	09.1968	-	-	Liberty LBF 15 129	[written by Jeff Lynne]
Days of broken arrows/Worn red carpet	Idle Race	04.1969	-	-	Liberty LBF 15 218	[written by Jeff Lynne][produced by Noel Walker, Jeff Lynne]
Come with me/Reminds me of you	Idle Race	07.1969	-	-	Liberty LBF 15 242	[written by Jeff Lynne][produced by Jeff Lynne]
In The Summertime / Told You Twice	Idle Race	06.1970	-	-	Liberty 1237	[written by Jeff Lynne]
Dancing flower/Bitter green	Idle Race	.1971	-	-	Regal Zonophone RZ 3036	[written by Dave Pritchard][produced by The Idle Race, Kenneth Young]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The birthday party	Idle Race	10.1967	-	-	Liberty LBS 83 132	[Produced by Eddie Offord, Gerald Chevin & The Idle Race]
Idle Race	Idle Race	06.1968	-	-	Liberty LBS 83 221	[Produced Jeff Lynne]
Time is	Idle Race	05.1971	-	-	Regal Zonophone SLRZ 1017	[Produced by The Idle Race & Kenneth Young]

poniedziałek, 28 listopada 2016

Peanut Butter Conspiracy

Zespół z Los Angeles występujący początkowo jako The Ashes. Pod nazwą Peanut Butter Conspiracy zadebiutował w 1966 r. w składzie: Sandi Robinson (śpiew), John Merrill (gitara), Lance Fent (gitara), Al Brackett (bas) i Jim Voigt (perkusja), singlem "Time Is After You" nagranym dla lokalnej wytwórni Vault. W 1967 r. podpisał kontrakt z koncernem Columbia/CBS. Współtwórcą ich nowego brzmienia, przypominającego wokalne dokonania The Mamas And The Papas, Jefferson Airplane i Spanky And Our Gang, był producent Gary Usher.
Na pierwszym albumie grupy, The Peanut Butter Conspiracy Is Spreading, znalazł się wydany na singlu muzyczny manifest "It's A Happening Thing" oraz tajemnicza kompozycja "Then Came Love", jednak płyta nie stała się rynkowym przebojem. Drugi longplay, The Great Conspiracy, z Billem Wolffem przyjętym w miejsce Fenta, wykazywał zainteresowanie muzyków instrumentalną stroną tematów. Utwory "Turn On A Friend" i "Time Is After You" - choć ciekawe - nie znalazły uznania w opinii wytwórni, zniechęconej porażką singla "I'm A Fool"/"It's So Hard", wydanego równolegle z albumem.
W zmienionym składzie grupa nagrała dla wytwórni Challenge album For Children Of All Ages. Niepowodzenie dość banalnej płyty przyspieszyło rozwiązanie zespołu. Lance Fent współpracował w późniejszym okresie z Randym Meisnerem (wokalistą i basistą The Eagles ), przyjęty zaś w schyłkowym okresie Ralph Shuckett (eks-członek Clear Light) przypomniał się w grupie Jo Mama.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
It' s a happening thing/Twice is life	Peanut Butter Conspiracy	01.1967	-	93[3]	Columbia 43 985	[written by Alan Brackett][produced by Gary Usher]
Then came love/Dark on you now	Peanut Butter Conspiracy	03.1967	-	-	Columbia 44 063	[written by John Merrill][produced by Gary Usher]
Time is after you/Floating dream	Peanut Butter Conspiracy	05.1967	-	-	Vault 933	[written by Alan Brackett][produced by Richard Delvy]
Turn on a friend/Captain sandwich	Peanut Butter Conspiracy	10.1967	-	-	Columbia 44 356	[written by Alan Brackett][produced by Gary Usher]
I' m a fool/It' s so hard	Peanut Butter Conspiracy	10.1968	-	125[1]	Columbia 44 667	[written by Alan Brackett][produced by Jerry Fuller]
Back in L.A./Have a little faith	Peanut Butter Conspiracy	08.1969	-	-	Challenge 500	[written by Alan Brackett][produced by Advance Productions, Alan Brackett]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Peanut Butter Conspiracy is spreading	Peanut Butter Conspiracy	03.1967	-	193[6]	Columbia 2654	[produced by Gary Usher]
The Great Conspiracy	Peanut Butter Conspiracy	12.1967	-	-	Columbia CS 9590	[produced by Gary Usher]
For children of all ages	Peanut Butter Conspiracy	.1969	-	-	Challenge 2000	[produced by Alan Brackett]

sobota, 16 lipca 2016

Moby Grape

Legenda, otaczająca do dziś ten jeden z wielu zespołów z San Francisco końca lat sześćdziesiątych, oparta jest głównie na jego błyskotliwym albumowym debiucie, którego, pomimo oczekiwań fanów, Moby Grape nigdy nie udało się zdyskontować późniejszymi nagraniami.
Ta obrazoburcza grupa powstała we wrześniu 1966 r. w San Francisco z inicjatywy Petera Lewisa (ur. 15.07.1945 r. w Los Angeles w stanie Kalifornia; gitara, śpiew) i Boba Mosleya (ur. 4.12.1942 r. w Paradise Valley w stanie Kalifornia; bas). Pozostałych członków Joela Scotta Hilla (gitara) i Kenta Dunbara (perkusja) szybko zastąpili Alexander „Skip" Spence (ur.18.04.1946 r. w Windsor w prowincji Ontario, Kanada; gitara, śpiew). Don Stevenson (ur. 1.5.10.1942 r. w Seattle w stanie Waszyngton; perkusja) i Jerry Miller (ur. 10.07.1943 r. w Tacoma w stanie Waszyngton; gitara).

Z licznych, oczekujących w kolejce z gotowym kontraktem wytwórni, Moby Grape zostali wybrani przez CBS, której mieli służyć jako obiekt doświadczalny w bezprecedensowej marketingowej kampanii, opartej na równoczesnym wydaniu pięciu singli grupy. Nawet Beatlesi nie sprostaliby podobnym wymaganiom. Z małych płyt tylko jedna, „Omaha", trafiła na amerykańską listę przebojów, jeśli osiemdziesiąte ósme miejsce w ogóle zasługuje na takie miano. Przypuszczalnie single wydawane w normalnych odstępach czasu mogłyby odnieść sukcesy, ponieważ ich muzyczna jakość była bez zarzutu. Zespół, nie mogąc sprostać oczekiwaniom, całkowicie zagubił się w atmosferze reklamowego zgiełku. Za to album zawierający dziesięć singlowych tematów, plus dodatkowe trzy, trafił zasłużenie do amerykańskiej Top 30. Dziś uważany jest za klasykę tamtych lat.
Zwięzłe, oparte na ciekawych gitarowych liniach i wokalnym współbrzmieniu rockowe tematy brzmią świeżo i dziś, w latach dziewięćdziesiątych.
Album Wow, ustępujący muzycznie poprzedniemu, wszedł do pierwszej amerykańskiej dwudziestki płyt długogrających. CBS prowadziła nadal swą bezlitosną kampanię badania rynku, mimo że Moby Grape wypełnili z nawiązką wszystkie warunki kontraktu. Okładka płyty, autorstwa Boba Cato, była urzekającym surrealistycznym collagem z wielką kiścią winogron na tle osiemnastowiecznej plażowej scenki rodzajowej. Do części nakładu longplaya dołączono darmowo drugi, koncertowy Grape Jam. Aby było dziwniej, jeden z tematów nagrano do odtwarzania z prędkością 78 obrotów na minutę, tylko po to, by zmusić słuchacza do
wstania z fotela, przestawienia gramofonu i wysłuchania instrumentalnego grepsu Orkiestry Lou Waxmana. Niezależnie od pomysłów wizualno-akustycznych, Wow prezentowało najciekawsze z muzycznych dokonań zespołu: „Motocycle Irene" Spence'a, „Murder In My Heart For The Judge" Mosleya i zdecydowanie najlepszy temat ,,Can't Be So Bad".
Kompozycja Jerry'ego Millera,. oparta na porywającym gitarowym solo muzyka, przechodziła niespodziewanie z gwałtownego hard rocka w łagodną, przypominającą The Mamas And The Papas zbiorową wokalizę. Singel z tematem nie trafił niestety na listy przebojów.
Trapiony narkotykowym nałogiem Spence opuścił zespół tuż przed ukazaniem się albumu Moby Grape '69. Płyta, zawierająca jego ciekawą kompozycję „Seein", była błyskotliwą chwilami formą rozliczenia się przez grupę z przeszłością (w komentarzu na okładce muzycy odcinali się od towarzyszącej ich debiutowi reklamowej psychozy). Na uwagę zasługiwał osobisty manifest Lewisa, ,,I Am Not Willing" i prosty rockowy temat „Truck Driving Man".
Europejskie tournee, podczas którego Moby Grape co wieczór pozostawali w cieniu wspierającego ich zespołu Group Therapy, okazało się całkowitym niewypałem. Po powrocie do USA odszedł Mosley, pozostali zaś członkowie sami musieli wypełnić warunki kontraktu czwartym albumem. Truty Fine Citizen był płytą nijaką, kiepsko przyjętą i jeszcze gorzej się sprzedającą. Recenzenci zdążyli odwrócić się od swych dawnych ulubieńców. Zespół uległ dezintegracji i nie był nawet w stanie zachować prawa do nazwy, będącej
do dziś własnością ich menedżera Matthew Katza.
Niedobitki oryginalnego składu występowały jako: Maby Grope, Mosley Grape, The Grape i The Legendary Grape (w 1991 r.). W trakcie jednej z prób reaktywacji grupy - Mosley i Miller nagrali też płytę jako Fine Wine.
W pierwotnym składzie piątka wystąpiła tylko raz, na nie zauważonym albumie 20 Granite Creek z 1971 r. Z ogólnego marazmu wyróżniał się na nim jedynie temat Mosleya „Gypsy Wedding". Skip Spence partycypował klezmerską „Chinese Song", wykonywaną przy akompaniamencie kolo (japoński instrument strunowy przypominający cytrę ), Lewis zaś w „Horse Out In The Rain" dudnił na basie w wysoce niekonwencjonalnych przedziałach rytmicznych. Nagrany na żywo album z 1978 r. zachwycił fanów zespołu, później jednak duch Moby Grape przeniósł się spokojnie do krainy wielkich łowów.
Trudno jednak kwestionować wpływ grupy wywierany na przestrzeni dwudziestu lat na formacje tak znane, jak Doobie Brothers, R.E.M. czy The Smithereens.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Omaha/Someday	Moby Grape	07.1967	-	88[3]	Columbia 44 173	[written by Skip Spence][produced by David Rubinson]
Hey Grandma/Come In The Morning	Moby Grape	07.1967	-	127[1]	Columbia 44 174	[written by J. Miller, D. Stevenson][produced by David Rubinson]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Moby Grape	Moby Grape	07.1967	-	24[27]	Columbia 2698	[Produced by David Rubinson]
Wow/Grape Jam	Moby Grape	05.1968	-	20[28]	Columbia 9613	[Produced by David Rubinson]
Moby Grape '69	Moby Grape	03.1969	-	113[10]	Columbia 9696	[Produced by David Rubinson]
Truly Fine Citizen	Moby Grape	09.1969	-	157[6]	Columbia 9912	[Produced by Bob Johnston]
20 Granite Creek	Moby Grape	09.1971	-	177[5]	Reprise 6460	[Produced by David Rubinson]

wtorek, 28 czerwca 2016

Jefferson Airplane

W drugiej połowie lat sześćdziesiątych najpopularniejsza, obok The Grateful Dead, grupa z San Francisco, założona w sierpniu 1965 r. przez Marty'ego Balina (właśc. Martyn Jerel Buchwald, ur. 30.01.1942 r. w Cincinnati w stanie Ohio, USA; gitara, śpiew). W pierwszym składzie znaleźli się też Paul Kantner(ur. 12.03.1941 r. w San Francisco w stanie Kalifornia, USA; gitara, śpiew), Jorma Kaukonen (ur. 23.12.1940 r. w Waszyngtonie), wokalistka Signe Andersen (właśc. Signe Toly Andersen, ur. 15.09.1941 r. w Seattle w stanie Waszyngton, USA), Bob Harvey (bas) i Jerry Peloquin (perkusja). Tego ostatniego szybko zastąpił Skip Spence (właśc. Alexander Spence, ur. 18.04. 1944 r. w Windsor w Kanadzie).
W listopadzie 1965 r. na miejsce Harveya doszedł Jack Casady (właśc. John Casady, ur. 13.04. 1944 r. w Waszyngtonie), a w maju następnego roku Spencera wymieniono na Spencera Drydena (ur. 7.04. 1938 r. w Nowym Jorku).
W pięcioosobowym składzie zespół łączył folk z rockiem, tworząc styl określany później mianem "west-coast rock". Kantner, znany już wcześniej w kręgach folkowych San Francisco, i Balin, eks-członek grupy Town Criers, a zarazem współwłaściciel klubu The Matrix, szybko zyskali popularność występami w koncertach organizowanych przez miejscowego promotora Billa Grahama. Z czasem zatrudnili się na stałe w salach koncertowych Fillmore Auditorium i Carousel Ballroom, nie opodal ich hippicsowskicj komuny w dzielnicy Haight Ashbury.
W miejsce Andersen, która opuściła zespół tuż po nagraniu obiecującego debiutanckiego albumu Takes Off, do grupy przyjęto Grace Slick (właśc. Grace Barnett Wing, ur. 30.10.1939 r. w Chicago w stanie Illinois, USA; śpiew). Grace znana już z występów w grupie The Great Society, wzbogaciła repertuar Jefferson Airplane o dwa własne tematy:"Somebody To Love" i "White Rabbit". Oba znalazły się na drugim longplayu grupy, Surrealistic Pillow, i oba trafiły na singlach do amerykańskiej Top 10. Dziś uważane są za muzyczne manifesty tamtych lat. Tekst "White Rabbit" ("Biały królik") łączył niewinny motyw z " Alicji w krainie czarów" z wędrówkami pod wpływem LSD.
Popularność grupy umocnił występ na legendarnym Monterey Pop Festival w 1967 r. Sukces odniosły też dwa kolejne albumy: surrealistyczny After Bathing At Baxters i finezyjny Crown Of Creation. Ten drugi potwierdził stylistyczną dojrzałość poszczególnych członków zespołu, a kompozycje Balina ("If You Feel"), Kaukonena ("Ice Cream Phoenix") i tragikomiczny temat Grace Slick "Lather" nadały płycie wielobarwny koloryt. Kompozycjom Jefferson Airplane towarzyszył utwór "Triad", autorstwa ich przyjaciela Davida Crosby'ego, który nie zmieścił się na albumie The Byrds.
Aktywność grupy udokumentował rzetelnie nagrany koncertowy longplay Bless Its Pointed Little Head z 1969 roku. Zespół wystąpił na festiwalu w Woodstock, kolejnym kamieniu milowym w dziejach rocka, a wkrótce potem na niesławnym festiwalu w Altamont, podczas którego bojówka Hells Angels zamordowała jednego z młodych słuchaczy i zaatakowała Balina.
Płytę Volunteers zdominowały hippiesowskie idee i polityczne przekonania zakochanej pary Slick i Kantnera. Ten doskonały muzycznie album zapowiadał zmierzch roli Balina w zespole. Równocześnie odszedł Dryden, a Casady i Kaukonen poświęcali większość czasu grupie Hot Tuna. Idąc w ich ślady, Kantner nagrał autorski album Blows Aeainst The Empire, sygnowany przez Paul Kantner And The Jefferson Starship. Załogę "gwiezdnego statku" stanowili członkowie Airplane, a także Jerry Garcia, David Crosby, Graham Nash i liczni inni rockmani. Płyta wydana w iście królewskim stylu została nominowana do nagrody science fiction Hugo. W tym czasie Slick urodziła córeczkę Chinę, której zdjęcie znalazło się na okładce albumu Sunfighter nagranego przez matkę i Kantnera.
, ., Po wydaniu płyty Worst Of. będącej kompilacją singlowych przebojów, i po odejściu Balina, zespół nagrał ciekawy edytorsko album Bark. Egzemplarze zaopatrzono w torbę z papieru pakunkowego, a zawartość była chwilami równie zaskakująca. Slick zaśpiewała temat "Never Argue With A German" w niemczyźnie własnego pomysłu a w "Thunk" wokalną partię a capella wykonał syntezator Covington 50. Bark był pierwszą płytą wydaną przez wytwórnię Grunt założoną przez członków zespołu. Album Long John Silver przyniósł zawód, ale koncertowy longplay 30 Seconds Over Winterland zapowiadał powrót grupy do dawnej formy. Był jednak ostatnim nagranym pod nazwą Jefferson Airplane, jeśli nie liczyć Early Flight, zawierającego stare tematy singlowe i nie wykorzystany przedtem materiał studyjny. Casady i Kaukonen zaangażowali się bez reszty w Hot Tuna, a Grace i Paul wydawali kolejne solowe albumy. Zmiana nazwy przeszła bezboleśnie i tak oto jeden z najbardziej nowatorskich zespołów w dziejach rocka zadebiutował powtórnie jako Jefferson Starship.
Do członu "Airplane" powrócono w 1989 r., gdy Slick. Kaukonen, Casady, Balin i Kantner zaprezentowali się płytą Jefferson Airplane zupełnie obojętnemu nowemu pokoleniu słuchaczy. Na początku lał dziewięćdziesiątych Hot Tuna grali w całkowicie zmienionym składzie, Kantner kompletował coraz to inne składy, Jefferson Starship, a Grace Slick wycofała się częściowo z działalności muzycznej.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
My best friend/How do you feel	Jefferson Airplane	02.1967	-	103[5]	RCA Victor 9063	[written by Skip Spencer][produced by Rick Jarrard]
Somebody to love/She has funny cars	Jefferson Airplane	04.1967	-	5[15]	RCA Victor 9140	[written by Grace Slick][produced by Rick Jarrard][oryginalnie wydana przez Great Society w 1966r jako "Someone to love"]
White rabbit/Plastic fantastic lover	Jefferson Airplane	06.1967	-	8[10]	RCA Victor 9248	[written by Grace Slick][produced by Rick Jarrard]
Ballad of you and me and Pooneil/Two heads	Jefferson Airplane	09.1967	-	42[6] side B:124[3]	RCA Victor 9297	[written by Paul Kantner][produced by Al Schmitt]
Watch her ride/Martha	Jefferson Airplane	12.1967	-	61[4]	RCA Victor 9389	[written by Paul Kantner][written by Paul Kantner][produced by Al Schmitt]
Greasy heart/Share a little joke [With the world]	Jefferson Airplane	04.1968	-	98[3]	RCA Victor 9496	[written by Grace Slick][produced by Al Schmitt]
Crown of creation/Lather	Jefferson Airplane	11.1968	-	64[6]	RCA Victor 9644	[written by Paul Kantner][produced by Al Schmitt]
Plastic fantastick lover/Other side of this life	Jefferson Airplane	05.1968	-	133[1]	RCA Victor 0150	[written by Marty Balin][produced by Al Schmitt]
Volunteers/We can be together	Jefferson Airplane	11.1969	-	65[10]	RCA Victor 0245	[written by Balin/Kantner][produced by Al Schmitt]
Mexico/Have you seen the saucers	Jefferson Airplane	07.1970	-	102[2]	RCA Victor 0343	[written by Grace Slick][produced by Jefferson Airplane]
Pretty as you feel/Wild turkey	Jefferson Airplane	11.1971	-	60[10]	Grunt 0500	[written by Jack Casady/Joey Covington/Jorma Kaukonen][produced by Jefferson Airplane]
Long John Silver/Milk train	Jefferson Airplane	10.1972	-	104[2]	Grunt 0506	[written by Jack Casady/Grace Slick][produced by Jefferson Airplane]
Ride the tiger/Devild den	Jefferson Starship	11.1974	-	84[5]	Grunt 10 080	[written by Grace Slick,Paul Kantner,Byong Yu][produced by Larry Cox,Jefferson Starship]
Miracles/Ai Garimasu [There is love]	Jefferson Starship	08.1975	-	3[17]	Grunt FB 10367	[written by Marty Balin][produced by Larry Cox,Jefferson Starship]
Play on love/I want to see another world	Jefferson Starship	12.1975	-	49[6]	Grunt 104 56	[written by Grace Slick, Pete Sears][produced by Larry Cox,Jefferson Starship]
With your love/Switchblade	Jefferson Starship	07.1976	-	12[17]	Grunt FB 10746	[written by Marty Balin/Joey Covington/Victor Smith][produced by Larry Cox,Jefferson Starship]
St. Charles/Love lovely love	Jefferson Starship	12.1976	-	64[4]	Grunt 107 91	[written by Craig Chaquico,Paul Kantner,Mary Balin,Thunderhawk,Jesse Barish][produced by Larry Cox,Jefferson Starship]
Count on me/Show yourself	Jefferson Starship	03.1978	-	8[14]	Grunt 11196	[written by Jesse Barish][produced by Larry Cox,Jefferson Starship]
Runaway/Hot water	Jefferson Starship	05.1978	-	12[16]	Grunt 11274	[written by Nicholas Dewey][produced by Larry Cox,Jefferson Starship]
Crazy feelin'/Love too good	Jefferson Starship	09.1978	-	54[6]	Grunt 11 374	[written by Grace Slick,Paul Kantner][produced by Larry Cox,Jefferson Starship]
Light the sky on fire/Hyperdrive	Jefferson Starship	12.1978	-	66[6]	Grunt 11426	[written by Craig Chaquico][produced by Larry Cox,Jefferson Starship]
Jane/Freedom at point zero	Jefferson Starship	11.1979	21[9]	14[15]	Grunt 11750	[written by David Freiberg,Craig Chaquico,Jim McPherson,Paul Kantner][produced by Ron Nevison]
Girl with the hungry eyes/Just the same	Jefferson Starship	02.1980	-	55[6]	Grunt 11921	[written by Paul Kantner][produced by Ron Nevison]
Find your way back/Modern times	Jefferson Starship	04.1981	-	29[13]	Grunt 12211	[written by Craig Chaquico][produced by Ron Nevison]
Stranger/Free	Jefferson Starship	07.1981	-	48[9]	Grunt 12 275	[written by Jeannette Sears,Pete Sears][produced by Ron Nevison]
Save your love/Wild eyes	Jefferson Starship	10.1981	-	104[2]	Grunt 12 332	[written by Jeannette Sears,Pete Sears][produced by Ron Nevison]
Be my lady/Out of control	Jefferson Starship	10.1982	-	28[16]	Grunt 13 350	[written by Jeannette Sears,Pete Sears][produced by Kevin Beamish]
Winds of change/Black widow	Jefferson Starship	01.1983	-	38[11]	Grunt 13 439	[written by Jeannette Sears,Pete Sears][produced by Kevin Beamish]
No way out/Rose goes to Yale	Jefferson Starship	05.1984	-	23[16]	Grunt 13811	[1[1].Album Rock][written by Peter Wolf,Ina Wolf][produced by Ron Nevison]
Layin' it on the line/Showdown	Jefferson Starship	09.1984	-	66[6]	Grunt 13 872	[written by Craig Chaquico/Mickey Thomas][produced by Ron Nevison]
We built this city/Private room	Starship	09.1985	12[12]	1[2][24]	Grunt 14170	[gold-US][1[1].Album Rock][written by Bernie Taupin,Dennis Lambert,Martin Page,Peter Wolf][produced by Peter Wolf,Jeremy Smith]
Sara/Hearts of the world [Will understand]	Starship	12.1985	66[3]	1[1][20]	Grunt 14253	[1[3].Adult Contemporary Chart][written by Peter Wolf,Ina Wolf][produced by Peter Wolf, Jeremy Smith]
Tomorrow doesn' t matter tonight/Love rusts	Starship	04.1986	-	26[13]	Grunt 14332	[written by Steven Cristol/Robin Randall][produced by Jeremy Smith/Peter Wolf]
Before i go/Cut you down to size	Starship	07.1986	-	68[7]	Grunt 14 393	[written by David Roberts][produced by Jeremy Smith/Peter Wolf]
Nothing' s gonna stop us now/Layin' it on the line [live]	Starship	01.1987	1[4][23]	1[2][22]	Grunt/RCA 5109	[gold-US][piosenka z filmu "Mannequin"][1[2].Adult Contemporary Chart][written by Albert Hammond, Diane Warren][produced by Narada Michael Walden]
It' s not over ['Til it' s over]/Babylon	Starship	06.1987	-	9[16]	Grunt/RCA 5225	[written by Phil Galdston,Robbie Nevil,John Van Tongeren][produced by Keith Olsen]
Beat patrol/Girls like you	Starship	09.1987	-	46[10]	Grunt/RCA 5308	[written by Johnny Warman][produced by Peter Wolf]
Wild again/Layin' it on the line [live]	Starship	12.1988	-	73[8]	Elektra 69 349	[piosenka z filmu "Coctail"][written by John Bettis,Michael Clark][produced by Phil Galdston,Starship]
It' s not enough/Love among The Cannibals	Starship	08.1989	-	12[16]	RCA 9032	[written by Martin Page,Tommy Funderburk][produced by Mike Shipley,Larry Klein]
I didn' t mean to stay all night/We dream in colour	Starship	11.1989	-	75[8]	RCA 9109	[written by Robert John Lange][produced by Mike Shipley,Larry Klein]
Good heart	Starship	04.1991	-	81[4]	RCA 2796	[written by Martin Page][produced by Peter Wolf]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Jefferson Airplane Takes off	Jefferson Airplane	09.1966	-	128[11]	RCA LPM 3584	[produced by Matthew Katz and Tommy Oliver]
Surrealistic pillow	Jefferson Airplane	02.1967	-	3[56]	RCA LSP 3766	[gold-US][produced by Rick Jarrard]
After bathing at baxters	Jefferson Airplane	12.1967	-	17[23]	RCA SF 7926	[produced by Al Schmidt]
Crown of creation	Jefferson Airplane	12.1968	-	6[25]	RCA SF 7976	[gold-US][produced by Al Schmidt]
Bless it' s pointed little head	Jefferson Airplane	02.1969	38[1]	17[20]	RCA SF 8019	[produced by Al Schmidt]
Volunteers	Jefferson Airplane	11.1969	34[7]	13[44]	RCA SF 8076	[gold-US][produced by Al Schmidt]
Blows against the empire	Jefferson Airplane	12.1970	-	20[23]	RCA Victor 4448	[gold-US][produced by Paul Kantner]
Bark	Jefferson Starship	09.1971	42[1]	11[21]	Grunt FTR 1001	[gold-US][produced by Jefferson Airplane]
Long John Silver	Jefferson Starship	09.1972	30[1]	20[21]	Grunt FTR 1007	[gold-US][produced by Jefferson Airplane]
Thirty seconds over winterland	Jefferson Starship	04.1973	-	52[16]	Grunt 0147	[produced by Jefferson Airplane]Recorded Live: August, 1972 at Auditorium Theater, Chicago, IL September, 1972 at Winterland, San Francisco, CA]
Dragon fly	Jefferson Starship	12.1974	-	11[37]	Grunt BFD 10717 [US]	[gold-US][produced by Jefferson Airplane]
Red octopus	Jefferson Starship	07.1975	-	1[4][87]	Grunt BFD 10999 [US]	[2x-platinium-US][produced by Jefferson Airplane]
Spitfire	Jefferson Starship	06.1976	30[2]	3[38]	Grunt RFL 1557	[platinium-US][produced by Jefferson Airplane]
Earth	Jefferson Starship	03.1978	-	5[34]	Grunt	[platinium-US][produced by Jefferson Airplane]
Freedom at point zero	Jefferson Starship	02.1980	22[11]	10[28]	Grunt FL 13 452	[gold-US][produced by Jefferson Airplane]
Modern times	Jefferson Starship	06.1981	-	26[33]	Grunt BZL1-3848	[gold-US][produced by Ron Nevison]
Winds of change	Jefferson Starship	02.1983	-	26[31]	Grunt BXL1-4372	[gold-US][produced by Kevin Beamish]
Nuclear furniture	Jefferson Starship	06.1984	-	28[23]	Grunt 4291	[gold-US][produced by Ron Nevison]
Knee deep in the hoopla	Starship	10.1985	-	7[50]	Grunt	[platinium-US][produced by Dennis Lambert/Jeremy Smith/Peter Wolf]
No protection	Starship	07.1987	26[5]	12[25]	Grunt FL 86 413	[gold-US][produced by Peter Wolf/Keith Olsen/Narada Michael Walden]
Love among the cannibals	Jefferson Airplane	09.1989	-	64[18]	RCA 9693	[produced by Mike Shipley/Larry Klein/Starship/Arne Frager/Phil Galdston/Tom Lord-Alge]
Jefferson Airplane	Jefferson Airplane	09.1989	-	85[7]	Epic 45 271	[produced by Ron Nevison/Greg Edward/Jefferson Airplane]
SKŁADANKI
The worst of Jefferson Airplane	Jefferson Airplane	12.1970	-	12[40]	RCA LSP 4459	[platinium-US][produced by Jefferson Airplane, Bill Thompson, Pat Ieraci]
Early flight	Jefferson Starship	06.1974	-	110[8]	Grunt 0437 [US]	[produced by Rick Jarrard, Matthew Katz, Thomas Oliver]
Flight log 1966-1976	Jefferson Airplane	01.1977	-	37[15]	Grunt CYL 2-1255	[gold-US]
Gold	Jefferson Airplane	03.1979	-	20[14]	Grunt DJL 13 336 [US]	[gold-US]
2400 Fulton Street-An Anthology	Jefferson Airplane	03.1987	-	138[9]	RCA 5724-1	[produced by Bill Thompson,Randy Miller,Paul Atkinson]

środa, 2 marca 2016

Misunderstood

W końcu 1963 roku w Riverside, Kalifornia narodził się zespół The Blues Notes. Skład: Greg Treadway (gitara, klawisze), Rick Moe (perkusja), George Phelps (gitara solowa). Młodzi muzycy zafascynowani muzyką surf i rock and rollem postanowili się pobawić przyjmując niebieski image, niebieskie włosy, gitary i nawet buty.
W 1964 dołącza do nich Rick Brown (śpiew, harmonijka), a na początku 1965 Steve Whiting (bas). Steve był gitarzystą, ale chcąc grać z nimi musiał zmienić zainteresowania.
Piątka zmienia nazwę na The Misunderstood. Na wiosnę 1965 zaprosił ich do własnego studio William Locy, gdzie nagrali 6 własnych piosenek na pocztówki (acetate). Byli już pod wielkim wpływem brytyjskiej fali rytm and bluesa i dzięki niezłeym umiejętnościom wokalisty Ricka Browna, wyróżniali się z rzeszy młodych zespołów garażowych. W 1965 roku odszedł Phelps, który grał w kilku lokalnych zespołach. Zmarł pod koniec lat 70-tych. Zastąpił go Glenn Ross Campbell (gitara steel).
Ich muzyka zaczyna wchodzić w obszar psychodelii z brudną gitarą i wpływami The Yardbirds. Campbell był bardzo utalentowanym gitarzystą. Wychował się w Anglii, od 1962 roku grał w Riverside, Kalifornia w grupą The Goldtones, z którą mieli spory hit Gutterball.
W tym składzie w 1965 roku The Misunderstood nagrali dwie bluesowe piosenki na singiel. Pierwsza to utwór Jimmy Reeda, You Don't Have To Go, a druga Who's Been Talkin', była tworem Howlin' Wolfa. Płytka, wydana przez Blue Sound, nie zdołała się przebić, ale lokalne stacje radiowe grały ją nawet w LA. Jedna ze stacji radiowych w San Bernardino zatrudniła wtedy młodego ekscentrycznego prezentera Johna Revenscrofta, znanego później w Londynie pod pseudonimem John Peel. Szukał on sukcesu w Kalifornii, oferując w zamian dobrą znajomość sceny brytyjskiej. Opiekował się dwoma zespołami z Riverside, The Mystics i The North Side Moss. Na jednym z koncertów zauważył The Misuderstood.

Ravenscroft: "(...) już miałem odejść, kiedy zobaczyłem kolejny zespół wchodzący na scenę i przygotowujący się do występu. Wyglądali tak dziko i zabawnie, że postanowiłem zostać i posłuchać ich. Okazało się, że nazywają się The Misunderstood. (...) Oszałamiające. Rozbili obie poprzednie grupy na kawałki. Campbell wyglądał na niesamowicie wychudzonego i chorego z wyjątkowo długimi włosami. Zgarbiony nad swoją stalową gitarą grał najbardziej niewiarygodne kawałki, jakie kiedykolwiek słyszałem. Razem z basem i butelką Whitinga stanowili zdumiewająco elektryzującą mieszankę." (Nigel Cross, notka do albumu 1982)

Grupa szybko stawała się popularna ze względu na świetne koncerty, które dzięki nietypowym brzmieniom gitarowym, bardzo się podobały np. w klubie Pandora's Box w LA. Ravenscroft wziął ich pod opiekę. Na początku 1966 zabrał ich do Hollywood's Gold Star Studios na nagrania. Nagrali m.in. Shake Your Money Maker, Smokestack Lightning i I'm Not Talkin' (The Yardbirds). Pod jego wpływem zespół przenosi się do Anglii w lecie 1966 roku, gdzie spodziewa się lepszego odbioru. Niestety Rick Brown wpadł w sidła armii i lądował w Wietnamie. Pozostała czwórka z wyjątkowo długimi włosami, nadzieją i entuzjazmem wylądowała w Londynie.

Treadway: "John powiedział nam, że jego matka będzie na nas czekać i że zamieszkamy w jej domu, dopóki czegoś nie znajdziemy. Faktycznie ona nic nie wiedziała. Czekaliśmy pod jej mieszkaniem 8 godzin z całym sprzętem podczas, kiedy ona dzwoniła do Johna z pytaniem, co ci czterej chłopcy robią pod jej drzwiami. Był to zaledwie początek kłopotów. Tymczasem Greg dostał wezwanie do Marynarki i wrócił do domu." (Nigel Cross, notka do albumu 1982)

Na jesieni 1966 młody muzyk, Tony Hill z grupy South Shields, zastąpił Grega Treadway'a. Wiodło im się kiepsko. Żyli na wyrzucanym przez sklepy przeterminowanym jedzeniu, Glenn uzależnił się od jabłecznika, a Rick Moe od lżejszych narkotyków. Dzięki bratu Johna, Alanowi dostali kontrakt z Fontana Records. Wygląda, że Alan w ten sposób chciał odciążyć matkę, u której wszyscy mieszkali. Weszli do studio z producentem Dick'iem Leahy oraz uzależnionym od narkotyków inżynierem Rogerem. Nagrali 6 piosenek, z których dwie I Can Take You To The Sun / Who Do You Love? zostały wydane na ich debiutanckim singlu. W siedzibie Fontana w Stanhope Place, grali dla prasy i ten występ był szeroko komentowany. Grali My Mind, The Trip (To Innerspace), Children of the Sun, I Can Take You To the Sun. Campbell wyczyniał kosmiczne efekty z gitarą, a Rick deklamował instrukcje, jak odkrywać wnętrze psychiki. Tony i Rick siedzieli po turecku na podłodze. Kolejny singiel, Children of the Sun zawierał dużo efektów gitarowych. Prasa chwaliła muzykę. Występ w klubie Marquee był nowatorski i bił na głowę efekty specjalne Pink Floyd czy The Move. Muzycznie byli świetni, ale szwankowały sprawy menadżerskie.

Na początku 1967 rozpadli się. Kończyły się brytyjskie wizy, kłopotem były zezwolenia na pracę. Rick Moe dostał powołanie do wojska i zdecydowano, że pojedzie do Kalifornii załatwić wszystko, a reszta wyjedzie do Europy z powodu wiz. Moe prowadzi tzw. normalne życie dzisiaj, podobnie jak Steve. Rick trafił do armii, gdzie znalazł życie ciężkie, zaczął brać LSD, potem uciekł z armii i skończył na Haight Ashbury pośród narkomanów. Ścigany przez policję, umknął do Anglii, gdzie mieszkał z wynajętym mieszkaniu z Jeffem Beckiem, aż FBI go zabrała. Reszta po 3 dniach na promie między Calais a Dover, została wrócona do Anglii, gdzie unieważniono ich pozwolenia na pracę i deportowano.
W październiku 1967 Fontana wydała singla I Can Take You To The Sun / Who Do You Love. Campbell grał w USA w grupie The Dirty Blues, potem pracował jako zmywarka. Na początku 1969 wrócił do Anglii i w marcu 1969 reaktywował The Misunderstood na bazie grupy Raya Owena w składzie: Glenn Ross Campbell (steel), David O'List (gitara, bas), Ray Owen (śpiew, gitara), Steve Hoard (śpiew), Chris Mercer (sax), Eddie (perkusja).
W marcu zrobili TV show, a Fontana wznowiła singla Children Of The Sun / I Unseen. W czerwcu O'List rozstał się z grupą podczas koncertu. Ray Owen zabrał swoją grupę i skład się rozwalił. Został tylko Hoard. Najpierw doszedł Nic Potter (bas), a potem Guy Evans (perkusja). W lecie dużo koncertowali, głównie w Kornwalii. Nagrali 6 piosenek, głównie rytm and blues. Golden Glass stało się kultowym nagraniem psychodelii. Steve Hoard nie lubił tego utworu i na scenie śpiewał o szklance whisky. Wydali nawet dwa single (You're Tuff Enough/ Little Red Rooster (Fontana, maj 1969) oraz Never Had A Girl Like You Before/ Golden Glass (Fontana, lipiec 1969), ale w obliczu braku sukcesu rozwiązał zespół we wrześniu 1969 i płynnie przeszedł do problemu nowej grupy Juicy Lucy, która miała mały hit Who Do You Love. W zasadzie była to zmiana szyldu. (rock w3h)

Żródło: http://savagesaints.blogspot.com

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I Can Take You To The Sun/Who Do You Love	Misunderstood	12.1966	-	-	Fontana TF 777	[written by T. Hill, R. Brown]
Children Of The Sun/I Unseen	Misunderstood	02.1969	-	-	Fontana TF 998	[written by T. Hill, R. Brown]
You're Tuff Enough/Little Red Rooster	Misunderstood featuring Glenn 'Fernando' Campbell	05.1969	-	-	Fontana TF 1028	[written by Daniels, Moore][produced by Dick Leahy]
Never Had A Girl (Like You Before)/Golden Glass	Misunderstood featuring Glenn 'Fernando' Campbell	07.1969	-	-	Fontana TF 1041	[written by Glen 'Fernando' Campbell, Steve Hoard]

Chocolate Watchband

Grupa amerykańska. Powstała latem 1966, utworzona przez studentów Foothill College w Los Altos w Kalifornii. Na jej czele stanęli Mark Loomis - g, voc i Ned Torney - g, voc, którzy już wcześniej występowali razem w zespole Chaparrals w pobliskim Cupertino. W pierwszym składzie znaleźli się też Danny Phay - voc, Jo Kemling - k, Rich Young -b i Gary Andrijasevich - dr. Jesienią 1965 Young został powołany do wojska. Zastąpił go Tom Antone - b, voc z The Topsiders. Jeszcze w tym samym roku Torney, Phay, Kemling i Antone odeszli, by utworzyć zespół The Other Side (nagrał tylko jeden singel - Streetcar/Warfang Down The Road dla Brent w 1966). Formacja The Chocolate Watch Band odrodziła się wiosną 1966 w składzie: Loomis, Andrijasevich, Dave Aguilar - voc z The Mourning Reign, Dave "Sean" Tolby - g, voc z The Topsiders i The English, Bill-Flores - b z The Shandells.
Latem 1967 Loomis i Andrijasevich odeszli, by założyć Tingle Guild, a z grupą rozstał się też Aguilar. Tolby i Flores dobrali sobie więc nowych współpracowników; byli to trzej muzycy zespołu The San Francisco Bay Blues Band: Chris Finders - voc, Tim Abbot - g i Mark Whittaker - dr. Jesienią tego roku odeszli Finders i Abbot, a wrócił Aguilar. Ale w końcu roku formacja zawiesiła działalność. W 1969 odrodziła się w składzie: Loomis, Phay, Tolby, Flores, Andrijasevich. W końcu roku miejsce Loomisa zajął Phil Scoma - g z The Hydraulic Banana. W 1970, po dalszych zmianach składu, drogi muzyków się rozeszły.
Z początku, w 1965, działalność grupy sprowadzała się do występów na imprezach dla kolegów z Foothill College, chociaż już w tym czasie dokonała w San Mateo pierwszych półprofesjonalnych nagrań (zarejestrowała piosenki Since You Broke My Heart z repertuaru The Everly Brothers i Don't Let The Sun Catch You Crying z repertuaru Gerry And The Pacemakers). W 1966, po zmianie składu, zaprezentowała się szerszej publiczności, przede wszystkim bywalcom kalifornijskich klubów w rodzaju Hullabaloo Club w Hollywood, Bold Knight w Sunnyvale i Rollarena w San Laredo (otwierała koncerty m.in. The Jefferson Airplane, Big Brother & The Holding Company i The Mothers Of Invention Franka Zappy). Jej karierą pokierował kalifornijski impresario Ron Roupe. I dzięki jego staraniom już w tym czasie dorobiła się pierwszych singli: Sweet Young Thing/Baby Blue (przeróbka ballady Boba Dylana It's All Over Now Baby Blue) i Misty lane/She Weaves A Tender Trap dla Uptown oraz Blue Theme (przeróbka kompozycji z repertuaru Dave Allen And The Arrows)/Loose Lip Sync Ship dla Hanna Barbera Records (z powodów kontraktowych sygnowanego inną nazwą: The Hogs). Zaprezentowała się na nich jako formacja zapatrzona w brytyjskie zespoły rhythm'n'bluesowe w rodzaju The Rolling Stones, Them i The Yardbirds, podobnie jak one wzbogacająca swoje kompozycje dodatkami orientalnymi (Sweet Young Thing), barokowymi (Misty Lane) czy popowymi (She Weaves A Tender Trap).
We wrześniu 1967 dorobiła się pierwszego albumu, "No Way Out", promowanego singlem Are You Gonna Be There (At The Love In)/No Way Out; obie płyty ukazały się nakładem Tower. Nadal sięgała do czarnej muzyki, rhythm'n'bluesa, a także soulu, np. przedstawiła własne wersje Come On Chucka Berry'ego i In The Midnight Hour Wilsona Picketta. Równocześnie jednak skłaniała się ku psychodelii - w ujmująco surowym, garażowym wydaniu, np. Are You Gonna Be There (At The Love In), Come And Passes By, a także przeróbka Let's Talk About Girls z repertuaru The Tongues Of Truth. Niestety, porywająca płyta nie do końca była dziełem The Chocolate Watch Band. Producent Ed Cobb nie wierzył w umiejętności młodych muzyków i zaprosił do studia wielu dodatkowych instrumentalistów, a także wokalistę Dona Bennetta, który w niektórych nagraniach zastąpił Aguilara. W programie albumu znalazły się też dwie wyrafinowane, silnie zelektronizowane kompozycje instrumentalne, Expo 2000 i Dark Side Of The Mushroom, których wykonawcami byli nie członkowie grupy, lecz znani realizatorzy nagrań - Richie Podolor i Bill Cooper.
Kontrowersyjne zabiegi Cobba byty zapewne jednym z powodów rozsypania się grupy w 1967. Nie przeszkodziło to wszakże firmie Tower wydać w następnym roku drugiego albumu sygnowanego nazwą The The Chocolate Watch Band - "The Inner Mystique". Zawierał odrzuty z poprzedniej sesji, również poprawione przy pomocy dodatkowych muzyków, m.in. Bennetta, jak bliskie rhythm'n'bluesa Medication, Let's Go Let's Go Let's Go oraz przeróbka I'm Not Like Everybody Else The Kinks, a także dalsze nagrania Podolora i Coopera, jak przesycone psychodeliczną aurą Voyage Of The Trieste i The Inner Mystique.
W 1969 grupa wróciła na scenę i nagrała z producentem Rayem Harrisem kolejny album - "One Step Beyond". Zaproponowała w tym czasie bardziej konwencjonalną odmianę rocka psychodelicznego, kojarzącą się z dokonaniami The Jefferson Airplane, Quicksilver Messenger Service i Moby Grape (Jerry Miller, gitarzysta tego zespołu, wziął udział w sesji), np. Uncle Morris, How Ya Been, Devil's Motorcycle, Flowers. Echem dawnego stylu była jedynie przeróbka soulowego przeboju I Don't Need No Doctor Nicholasa Ashforda i Valerie Simpson. Pierwszy album The Chocolate Watch Band został w latach osiemdziesiątych uznany za arcydzieło garażowego rocka. Aguillar został po rozwiązaniu grupy profesorem astronomii w Colorado University. Uwaga! W Wielkiej Brytanii w 1967 działał duet The Chocolate Watch Band (Jack Oliver - voc, g, Gary Osborne - voc, g), znany z dwóch singli dla Dekki: The Sound Of The Summer/The Only One In Sight i Requiem/What's It To You.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Sweet Young Thing/Baby Blue	Chocolate Watchband	01.1967	-	-	Uptown 740	[written by Ed Cobb][produced by Ed Cobb]
Misty Lane/She Weaves A Tender Trap	Chocolate Watchband	07.1967	-	-	Uptown 749	[written by Martin Siegel][produced by Ed Cobb]
Are You Gonna Be There (At The Love In)/No Way Out	Chocolate Watchband	10.1967	-	-	Tower 373	[written by Ethan McElroy, Don Bennett][produced by Ed Cobb]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
No way out	Chocolate Watchband	09.1967	-	-	Tower 5096	[produced by Ed Cobb]
The inner mystique	Chocolate Watchband	02.1968	-	-	Tower 5106	[produced by Ed Cobb]
One step beyond	Chocolate Watchband	.1969	-	-	Tower 5153

środa, 17 lutego 2016

Agitation Free

Agitation Free-grupa niemiecka.Powstała jesienią 1967r w zachodnioberlińskiej dzielnicy Charlottenburg.Z początku przyjęła nazwę The Agitation,dopiero w 1969r zmieniła ją na Agitation Free.Założyli ją piętnasto-,siedemnastoletni uczniowie szkół średnich.Byli to Lutz Ulbrich-g,bouzouki,cytra,org i Christoph Franke-dr,którzy od 1965r kierowali zespołem nazwanym najpierw The Tigers,a póżniej The Sentries,Michael Gunther-b,taśmy i Lutz Kramer-g,którzy w tym samym czasie stali na czele konkurencyjnej formacji bez nazwy, oraz Michael "Micki" Duwe - voc, który występował w niemieckiej wersji musicalu Hair. W pierwszych dniach 1968 Kramera zastąpił na trzy miesiące Eckhart Kuhn -g. W drugiej połowie tego roku miejsce Duwego zajął John L. (właśc. Manfred Bruck) - voc; jesienią 1969 został on jednak usunięty za nieobliczalne zachowanie na estradzie. W marcu 1970 odszedł Kramer. Zamiast niego pojawił się Axel "Ax" Genrich - g. W tym czasie krótkotrwałą współpracę z formacją nawiązał Charly Weiss - dr. W lipcu 1970 Genrich przeszedł do zespołu Guru Guru. W Agitation Free zastąpił go Jórg "Joschi" Schwenke (zm. 14.05.1990, Berlin) -g z The Shatters. Wiosną 1971 zamiast Frankego, który związał się z Tangerine Dream, przyjęto Gerda Klemkego -dr z Garlick Generation.
W tym samym czasie dołączył Michael "Hóni" Hónig - synt, g. A jesienią 1971 Klemkego zastąpił Burghard Rausch - dr, marimbafon, melotron, voc. Od stycznia do czerwca 1973 formację wspomagał dodatkowo drugi perkusista - Dieter Burmeister, wywodzący się z Ash Ra Tempel. W kwietniu tego roku Schwenke, który pogrążył się w nałogu narkotycznym, musiał odejść. Jego miejsce zajął Stephan Diez - g, ale w lipcu i on został wyrzucony. Wtedy dołączył Gustav "Gustl" Lutjens -g. W czerwcu 1974 sformował się nowy skład, jego trzon ustanowili Gunther, Lutjens, Bernhard Arndt- k i Christian Kneisel -synt, a gościnnie czwórkę tę wspomagali Duwe oraz Rausch lub Burmeister. W październiku w Agitation Free znowu pojawił się Ulbrich; w tym czasie w składzie oprócz niego, Giinthera, Lutjensa, Arndta i Kneisla występował John Mernitt - dr. Na pożegnalny koncert, 14 listopada 1974, stawili się natomiast niemal wszyscy, którzy na przestrzeni lat grali w grupie, oprócz m.in. Genricha, którego zastąpił tego wieczoru Mani Neumeier - dr z Guru Guru.
Zwróciła na siebie uwagę całonocnymi koncertami w berlińskich klubach psychodelicznych Zodiac i Beautiful Balloon, wzorowanych na londyńskim U.F.O. Zafascynowana rockiem psychodelicznym spod znaku Pink Floyd, przedstawiła muzykę utrzymaną w podobnym klimacie, w znacznym stopniu improwizowaną. Pierwsza w Niemczech nadała swoim koncertom cechy psychodelicznego spektaklu, z niezwykłą oprawą świetlną, z pokazami slajdów i filmów, z aktorskimi popisami forma L., występującego np. nago z penisem pomalowanym w jaskrawych kolorach. W 1969 dotarła ze swoją muzyką także do innych miast niemieckich - do Frankfurtu i Darmstadt. W tym samym roku dzięki staraniom matki Frankego, nauczycielki gry na skrzypcach, znalazła schronienie w akademii muzycznej w dzielnicy Wilmersdorf. Tam zetknęła się z kompozytorem awangardowym Thomasem Kesslerem oraz zespołami Tangerine Dream i Ash Ra Tempel (dzieliła z nimi salę prób). Pod ich wpływem zwróciła się ku muzyce o bardziej eksperymentalnym charakterze, czego dowodziły już koncerty w listopadzie i grudniu 1969 w sali Audimax politechniki berlińskiej oraz w kwietniu 1970 na wielkim festiwalu rockowym w berlińskim Sportspalast. W tym czasie jedna z pierwszych w Niemczech wzbogaciła instrumentarium o syntezator.
W końcu 1971 dokonała próbnych nagrań,a taśmę rozesłała do firm fonograficznych.I w lutym 1972 podpisała kontrakt fonograficzny.Zanim jednak przystąpiła do pracy nad pierwszą płytą, odbyła w kwietniu 1972 niezwykłą podróż koncertową po Egipcie, Libanie, Jordanii i Grecji (w jej zorganizowaniu pomogli Christian Nakonz z konsulatu Niemiec w Kairze i Hartmut Geerken z Instytutu Goethego). W końcu jednak, w lipcu 1972, zaszyta się w berlińskim Audio-Ton-Studio z producentami Wolfgangiem Sandnerem i Peterem Streckerem oraz m.in. Peterem Michaelem Hamelem - org z zespołu Between i wzięła się do pracy. Album "Malesch", dedykowany Thomasowi Kesslerowi i Alfredowi Bergmannowi, ukazał się w grudniu 1972. Był dziełem niezwykłym. Formacji udało się z elementów m.in. rocka psychodelicznego, muzyki eksperymentalnej, a także - pod wpływem kwietniowej wyprawy -folkloru różnych narodów, przede wszystkim zaś egipskiego, stworzyć własną muzykę o wielkiej sile wyrazu, np. You Play For Us Today, Sahara. City, Ala Tul, Khan El Khalili, Pulse, Malesch.
W pierwszej połowie 1973 koncertowała głównie we Francji, gdzie znalazła wielu oddanych fanów. Marcowe występy w tym kraju zarejestrowano na potrzeby radia, a trzy lata później kilka ze zrealizowanych wtedy nagrań wydano na płycie "Last". W lipcu tego roku zamknęła się w Studio 70 w Monachium i tam bez pomocy producenta spoza własnego grona nagrała drugi album, "2nd". Ukazał się on wkrótce potem, w listopadzie 1973. Zawierał kompozycje pełne improwizacyjnej swobody, ożywiane elementami muzyki eksperymentalnej, a jednak zazwyczaj bliższe w wyrazie konwencjonalnego rocka, np. First Communication, Laila czy ożywiona spreparowanym elektronicznie śpiewem ptaków In The Silence Of The Morning Sunrise. Odmienny charakter miało m.in. krótkie interludium Dialogue And Random, nawiązujące wprost do awangardowej muzyki elektronicznej, jedynym w historii Agitation Free utworem z tekstem był kończący płytę, psychodeliczny Haunted Island - słowa do niego wzięto z poematu Dreamland Edgara Allana Poego.
W styczniu 1974 znowu grała we Francji. W lutym dała dwa ważne koncerty radiowe. Najpierw zaprezentowała się w studiu rozgłośni WDR w Kolonii, a występ ten, transmitowany w programie Nachtmusik, został po latach, w 1998, udokumentowany płytą "At The Cliffs Of River Rhine". Znalazły się na niej głównie świetne, rozimprowizowane wersje utworów z albumu "2nd", np. First Communion i Laila. Zaraz potem dała koncert dla radia RIAS, a wykonała niezwykłą kompozycję Looping IV zaprzyjaźnionego twórcy awangardowego Erharda Grosskopfa. Także ten występ został zarejestrowany, a nagranie Looping IV wypełniło w 1976 jedną ze stron albumu "Last". W czerwcu 1974 po raz kolejny już wyjechała na występy do Francji. Podczas pobytu w Paryżu Ulbrich poznał dziewczynę, z którą zamierzał się związać, i nie wrócił do Niemiec. Przyszłość formacji stanęła wtedy pod znakiem zapytania. Tylko dwaj muzycy, Gunther i Lutjens, opowiedzieli się bowiem za kontynuowaniem działalności Agitation Free. Udało im się wszakże zebrać nowy skład, który Występował do listopada. W tym czasie dotarł do Polski -28 września zagrał na festiwalu Warszawska Jesień.Oprócz Looping IV wykonał kompozycję Church of Anthrax Terry'ego Riley'a i Johna Cale'a,a na bis utwór Nightlife blues B.B. Kinga, na co jednak organizatorzy zareagowali oburzeniem i przerwali występ.
Grupa zakończyła działalność pożegnalnym koncertem 14 listopada 1974 w klubie studenckim Eichkamp w Berlinie. W wydarzeniu tym wzięli udział niemal wszyscy muzycy, którzy z nią kiedykolwiek współpracowali. Występ miał charakter wielogodzinnej zbiorowej improwizacji. Trzy najbardziej interesujące fragmenty, o zdecydowanie rockowej ekspresji, opatrzone tytułami Someone's Secret, Mickey's Laugh i We Are Men, wydano po latach na płycie "Fragments", jej program uzupełniło ostatnie studyjne nagranie Agitation Free, Mediterraean Flight o zdecydowanie ilustracyjnym charakterze, dokonane 18 i 19 lipca 1974 w berlińskim Audio Tonstudio do słuchowiska radiowego Stórenfried Alfreda Bergmanna.
Ulbrich współpracował później z zespołem Ashra, który wyłonił się z Ash Ra Tempel, oraz działał jako solista i m.in. jako Luul nagrał płyty "Luiil" (GeeBeeDee, 1981) i "Luiil und ich" (GeeBeeDee, 1983). Stworzył też muzykę do wielu widowisk teatralnych. Sam zresztą próbował trudów aktorstwa - dziewięć lat należał do trupy teatralnej Reineke Fuchs.
Franke trafił do Tangerine Dream, a później odniósł sukces jako twórca muzyki filmowej. Hónig współpracował m.in. z Klausem Schulze i Tangerine Dream, nagrał kilka albumów autorskich z muzyką elektroniczną, dał się też poznać - podobnie jak Franke - jako kompozytor muzyki do filmów.
Gunther i Lutjens założyli grupę Lagoona, która jednak istniała bardzo krótko. Gunther znalazł później pracę w firmie zajmującej się leasingiem sprzętu nagłaśniającego. A Lutjens z powodzeniem działał jako muzyk sesyjny i m.in. wspomagał Shirley Bassey i Nenę.
Duwe utworzył zespół Metropolis, następnie związał się z Ash Ra Tempel, a w końcu stanął na czele formacji Mickie Duwe's Unicorn (m.in. Michael Shrieve - dr), która zadebiutowała płytą "Unicorn" (1C, 1979). John L. współpracował z Ash Ra Tempel, a później założył zespół Scarecrow. Diez utworzył jazzowy Stephan Diez Quartet oraz działał jako muzyk studyjny, m.in. uczestniczył w nagraniach Zbigniewa Seiferta. Rausch został najpierw prezenterem w berlińskim klubie Sounds, później prezenterem radia RIAS, a w końcu wrócił do gry na perkusji - w zespole Bel Ami. W duecie z Manuelem Góttschingiem z Ashra nagrał płytę "Early Water" (Spalax, 1997). Kramer wyjechał do Tajlandii i tam przez lata handlował kawą, a później wrócił do Niemiec i we Frankfurcie został dyrektorem szkoły dla pielęgniarek.
Schwenke nigdy nie wydobył się z nałogu narkotycznego. jakiś czas pracował w należącym do ojca sklepie ze sprzętem elektronicznym w Moabicie. 14 maja 1990 został znaleziony martwy na jednej z berlińskich stacji metra -zmarł wskutek przedawkowania heroiny. Burmeister wrócił najpierw do swojej dawnej grupy Seedog, a później zerwał z muzyką i został kiperem w berlińskiej knajpie Breitengrad. Arndt zwrócił się w stronę jazzu i nagrał trzy płyty autorskie. Również Kneisel, który został dziekanem wydziału muzycznego berlińskiej Akademii Sztuk Pięknych, ma w dorobku kilka albumów solowych.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Malesch	Agitation Free	06.1972	-	-	Vertigo 6360 607	[produced by Peter Strecker, Wolfgang Sandner]
Second	Agitation Free	07.1973	-	-	Vertigo 6360 615	[produced by Agitation Free]
Last	Agitation Free	.1976	-	-	Barclay 80 612	[produced by Lutz Ulbrich]
Fragments [Live ' 74]	Agitation Free	.1995	-	-	Musique Intemporelle 76896403292
At the Cliff' s of River Rhine	Agitation Free	.1998	-	-	Garden Of Delights GODCD 028 [nagrany w 1974r]
River of return	Agitation Free	.1999	-	-	Prudence 398.6552	[produced by Potsch Potschka]

poniedziałek, 25 stycznia 2016

13th Floor Elevators

13th Floor Elevators − amerykańska grupa rockowa sformowana w 1965r w Austin, powszechnie uważana za pierwszego przedstawiciela rocka psychodelicznego, oraz inicjatora tej nazwy w historii muzyki lat sześćdziesiątych .

13th Floor Elevators była również pierwszą grupą rockową, która w dość drastyczny sposób ukazała autodestrukcyjny wpływ rewolucji psychodelicznej, której od początku do końca działalności była jednym z "koryfeuszy".
Swego czasu wokół niej narosły bowiem kontrowersje ze względu na zbyt śmiałe zachowanie muzyków na scenie oraz niemoralne teksty piosenek, co przysporzyło 13th Floor Elevators złą sławę.
Coraz bardziej niebezpieczne przygody zespołu z zażywaniem LSD oraz innych narkotyków zakończyły jego karierę w 1969; bezpośrednim powodem było aresztowanie wokalisty, Roky'ego Ericksona pod zarzutem dealingu oraz uznanie go za niepoczytalnego i osadzenie w szpitalu psychiatrycznym.
Urozmaiceniem zespołu okazało się członkostwo Tommyego Halla, który poprzez swoją grę na dzbanku elektrycznym, uzupełnił psychodeliczne brzmienie o elementy muzyki jug band − w wydaniu elektrycznym.

13th Floor Elevators rozpoczynał działalność od coverowania przebojów bluegrassowych w stylu garażowym. Odkąd jednak muzycy wyrwali się spod pęt brytyjskiej inwazji, ich jedynym celem było przyłączenie się do rewolucji kulturalnej lat 60-tych. Odtąd przesadnie poważnie podchodzili oni do swojej muzycznej działalności, uważając ją za pewnego rodzaju posłannictwo^[5]; stąd ekstrawaganckie zachowanie członków grupy, ich odizolowanie od kulturalnej bohemy oraz trudne w odbiorze mesjanistyczno-mistyczne teksty piosenek.
Mityczny debiut The 13th Floor Elevators to jeden z tych kamieni milowych muzyki gitarowej, który może być określony tylko jednym słowem: ponadczasowy. Nigdy wcześniej, ani nigdy później prymitywna garażowa rebelia nie spotkała się z psychedeliczną kontrkulturą na jednym winylu. Nie da się przecenić wpływu tej płyty na działalność takich muzyków, jak Patti Smith i Lenny Kaye (Patti Smith Group), Billy Gibbons (The Moving Sidewalks, ZZ Top), Peter Kember i Jason Pierce (Spacemen 3), Robert Plant (Led Zeppelin) czy Thurston Moore (Sonic Youth, Chelsea Light Moving). Historia The 13th Floor Elevators zaczęła się od spotkania dwóch teksaskich grup w listopadzie 1965: The Spades i The Lingsmen, a raczej „liderów” obydwóch kapel: Roky’ego Ericksona i Tommy’ego Halla. Kombinacja LSD, jointów i wspólnych marzeń muzycznych połączyła dwójkę na domówce u Halla, gdzie młody Roky zdecydował się porzucić ostatecznie The Spades, których garażowy singiel You’re Gonna Miss Me podbijał w tym czasie lokalne stacje radiowe.

Wizje Tommy’ego z miejsca oczarowały młodego Roky’ego, którego wrodzona wrażliwość sprawiała, że bezkrytycznie akceptował wszystkie nowe pomysły. A te były na swój czas niezwykle rewolucyjne, bo nikt przed Tommym nie wpadł na pomysł grania koncertów na kwasie (poza The Grateful Dead), które miałyby poruszać umysły równie skwaszonej publiki, łamać sztuczną barierę pomiędzy wykonawcami i odbiorcami. Z dostępem do LSD ze Wschodniego i Zachodniego Wybrzeża USA Tommy był zaś w stanie wprowadzić swoje pomysły w czyn… i nazwał je rockiem psychedelicznym.
Sama nazwa zespołu pojawiła się magicznie tuż przed pierwszym występem na żywo, który miał miejsce 8-9 grudnia 1965. Roky był od małego zafascynowany czarnym brzmieniem – w istocie, jego słynne screamo było wzorowane na wokalu Jamesa Browna – więc Tommy wraz ze swoją żoną Clementine zaczęli kombinować wokół frazeologii w stylu Temptations, Miracles etc., co skończyło się na haśle The Elevators, które zespół z miejsca zaakceptował, bo było w nim odniesienie do psychedelicznego lotu.
Ale że Tommy’emu wydawało się to za krótkie, Clementine zaproponowała dodanie liczby 13 (kod dla marihuany używany przez Hell’s Angels), z czego ostatecznie wyszła surrealistyczna nazwa The 13th Floor Elevators (na południu USA budynki w tym czasie miały najwyżej 12 pięter) i zespół był już gotowy do drukowania ulotek i plakatów.
Muzycznie Elevatorsi coverowali w tym czasie hity Boba Dylana, The Beatles, The Rolling Stones, Them i The Kinks, jednak ulubionym zespołem wszystkich byli The Yardbirds, którzy kilka miesięcy wcześniej podbili listy przebojów z orientalizującym, proto-psychedelicznym For Your Love – jednym z pierwszych numerów łamiących zasady bluesowej pentatoniki – i wprowadzili do muzyki rockowej tzw. rave-up, instrumentalną eksplozję z obowiązkową monadą rytmiczną, która idealnie sprawdzała się na żywo, bo zmuszała ludzi do tańca.
Swoją pierwszą sesję nagraniową grupa odbyła 2 stycznia 1966, podczas której nagrano nową wersję You’re Gonna Miss Me oraz Tried To Hide – numery, które stały się podstawą debiutu. Miesiąc później Hall, Erickson i Stacy Sutherland skomponowali zaś Roller Coaster, a krótko potem Roky wymyślił podstawę tekstu do Splash 1: I’ve seen your face before, I’ve known you all my life, po tym jak gapił się skwaszony na imprezie na twarz Janis Joplin (w tym czasie lokalną pieśniarkę i harfistkę folkową), która podobno „odwzajemniła” jego uczucia bez jednego słowa.
Duża częśc materiału z The Psychedelic Sounds of the 13th Floor Elevators została jednak skomponowana przez Johna St. Powella, jednego z najlepszych kompozytorów sceny z Austin, który wypracował zręby Kingdom Of Heaven, You Don’t Know (How Young You Are) oraz (Living On) Monkey Island wspólnie z Rokym, gdy ten tripował na dwóch butelkach Romilaru. Tekstowo doszlifował je zaś Hall w duchu Korzybskiego i Gurdżijewa, którzy wywarli największy wpływ na przesłanie płyty. To zostało również zwerbalizowane w formie słynnego manifestu na tylnej części okładki.
Dzieje albumowej sesji nagraniowej, która zaczęła się w Dallas 9 października 1966, pozostają jednak przedmiotem dużych kontrowersji, gdyż Elevatorsi podpisali w kwietniu tego samego roku kontrakt na dystrybucję You’re Gonna Miss Me z teksaskim labelem International Artists, by zmyć się na kilka miesięcy do San Francisco. Singiel był jednak bardzo kiepsko promowany i gdy po kilku miesiącach podbijania lokalnych list przebójów i powszechnego bootlegowania, nagle przedarł się na #55 miejsce Listy Billboardu, management uznał to za prawdziwy cud i postanowił szybko rzucić na rynek cały album.
Tego oczywiście nie dało się wykonać bez współpracy samego zespołu, który został zmuszony do powrotu do Teksasu przez prezydenta International Artists, Billa Dillarda. Ten zagroził im zamrożeniem rat za sprzęt muzyczny i wydaniem taśm demo jako pierwszego albumu (oczywiście, żaden muzyk nie chce chyba o tym słyszeć). Ale Tommy Hall nie czuł się przygotowany, bo debiut miał być w jego wizji konceptem na miarę nagrań Dylana czy Beatlesów. Miał tłumaczyć naturę doświadczenia psychedelicznego, wokół którego grupa zbudowała swój styl. Do tego trzeba było zaś czasu.
Pomimo oporów band został jednak wepchnięty do Sumet Studios w Dallas, gdzie muzycy automatycznie zarzucili kwasa (oprócz Johna Ike’a), zjarali jointa, spędzili cztery godziny na nagrywaniu materiału i sześć godzin na miks. Jako że materiał został nagrany tak szybko, a zespół odsłuchiwał wszystko na bieżąco i nagrywał ponownie to, co nie satysyfakcjonowało muzyków, sesja nie wyprodukowała w zasadzie żadnych odrzutów, a jedynie kilka alternatywnych miksów poszczególnych kawałków, z których wszystkie oprócz Don’t Fall Down zostały nagrane tej samej nocy.
Następny dzień poświęcono głównie na ukończenie miksu mono, a dzień później producent Lelan Rogers rozpoczął miksowanie albumu w surowym stereo, które w tym czasie nie było jeszcze popularnym formatem, więc traktowano je po macoszemu i z tego powodu album w stereo brzmi znacznie gorzej od mono. Ponadto, z powodu niezrozumienia wizji muzycznej zespołu przez zarząd IA, z oryginalnego miksu został wycięty reverb na gitarze Stacy’ego Sutherlanda. Jednak słynny elektryczny dzbanek Halla, który zagłusza czasem inne instrumenty, pozostał.
Ale najbardziej gorzkim zaskoczeniem dla zespołu okazała się ingerencja wytwórni w misternie zaaranżowaną przez Halla playlistę, którą oryginalnie otwierał numer You Don’t Know Who You Are, a kończył Kingdom of Heaven is Within You. Próba stworzenia z albumu mistycznego przewodnika po tripie na kwasie została zaorana przez komercyjne nastawienia wytwórni, która zdecydowała się otworzyć płytę największym hitem: You’re Gonna Miss Me, ale całkowicie zarzuciła przy tym jej promocję.
W efekcie, genialny jak na swoje czasy album, który wyprzedziła jedynie wyprawa w piąty wymiar pionierów z The Byrds i Revolver Beatlesów (obydwa nawet w połowie nie tak skwaszone, jak The Psychedelic Sounds), sprzedał się słabiutko. Wszystkie te mankamenty zespół zauważył jednak dopiero miesiąc później, odkrywając także ku swemu przerażeniu, że wytwórnia zaaprobowała tani, źle brzmiący test pressing do masowego tłoczenia, który dusił całą energię zespołu.
Jednak pomimo tego, że The Psychedelic Sounds wywarł mały wpływ na rodzącą się scenę psychedeliczną w USA i na świecie – poza Teksasem, gdzie zainspirował masę zespołów – sława albumu zaczęła stopniowo rosnąć w latach ’70, kiedy odkryło go nowe pokolenie punk rockowców. Garażowe lo-fi okazało się magnesem, a psychedeliczna krasa wyróżniała go z całego tłumu zespołów uprawiających szermierkę na trzy akordy. Pre-psych-popowy, narkotyczny freak-out The 13th Floor Elevators okazał się nie podrobienia, a koncepcja grania na tyle oryginalna, że do dzisiaj inspiruje cały szereg twórców!

Brzmienie 13th Floor Elevators było przy tym dość ubogie i prymitywne technicznie, bazując przede wszystkim na klimacie oraz oryginalnej filozofii egzystencjalnej, na której opierała się żywotność zespoł. Piosenki pisane przez Halla na ogół poruszają przy tym problem przedświadomych sił ludzkiej psychiki: przedstawiają one życie ludzkie jako zawieszone między koszmarem a codziennością, zaś stałymi motywami są lewitacja, reinkarnacja czy manicheizm.
Zbierając entuzjastyczne opinie krytyki, zyskała popularność wśród młodzieży hippisowskiej.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
You're Gonna Miss Me/Tried To Hide	13th Floor Elevators	08.1966	-	55[8]	International Artists IA-107	[Writers :Roky Erickson][ Producer : Ken Skinner]
Reverbaration (Doubt)/Fire Engine	13th Floor Elevators	11.1966	-	129[1]	International Artists IA-111	[Writers :T. Hall, S. Sutherland][ Producer : Lelan Rogers]
I've Got Levitation/Before You Accuse Me	13th Floor Elevators	02.1967	-	-	International Artists IA-113	[Writers :T. Hall, S. Sutherland][ Producer : Lelan Rogers]
She Lives (In A Time Of Her Own)/Baby Blue	13th Floor Elevators	11.1967	-	-	International Artists IA-121	[Writers :Hall, Erickson][ Producer : Lelan Rogers]
Slip Inside This House/Splash 1	13th Floor Elevators	01.1968	-	-	International Artists IA-122	[Writers :Hall, Erickson][ Producer : Lelan Rogers]
May The Circle Remain Unbroken/I'm Gonna Love You Too	13th Floor Elevators	06.1968	-	-	International Artists IA-126	[Writers :Roky Erickson]
Livin' On/Scarlet And Gold	13th Floor Elevators	01.1969	-	-	International Artists IA-130	[Writers :Sutherland, Hall][ Producer : Roy Rush]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Psychedelic Sounds of The 13th Floor Elevators	13th Floor Elevators	11.1966	-	-	International Artists IA-LP-1	[produced by Lelan Rogers]
Easter Everywhere	13th Floor Elevators	11.1967	-	-	International Artists IA-LP-5	[produced by Lelan Rogers]
Live	13th Floor Elevators	08.1968	-	-	International Artists IA-LP-8	-
Bull of the Woods	13th Floor Elevators	.1969	-	-	International Artists IA-LP-9	[produced by Ray Rush]