Teddy and His Patches

Teddy and His Patches to amerykański zespół grający rock garażowy, założony
w San Jose w Kalifornii w 1964 roku. Przez większość swojego istnienia grupa prezentowała dość prosty styl muzyczny; jednak ich najbardziej znane nagranie, „Suzy Creamcheese”, uosabia niektóre z dziwniejszych aspektów psychodelii. Utwór stał się regionalnym hitem i od tamtej pory zyskał uznanie wśród entuzjastów muzyki psychodelicznej, którzy na nowo odkryli tę kompozycję na kilku albumach kompilacyjnych. 

 Zespół, założony pierwotnie przez Teddy'ego Floresa (wokal, harmonijka) w 1964 roku, w pierwszym wcieleniu - grupa inspirowana wytwórnią Motown - spotkała się z niewielkim zainteresowaniem, aż do momentu, gdy Flores zdecydował się na reorganizację składu i zmianę stylu muzycznego w 1966 roku. Nowy zespół Floresa tworzyli Bernard Pearson (gitara prowadząca), David Conway (instrumenty klawiszowe), Steve „Herbie” Urbani (gitara basowa) i Steve Marley (perkusja). Nazwa Teddy and His Patches pochodzi od opaski na oko, którą Flores nosił po utracie lewego oka w wyniku powikłań nowotworowych.

  Zespół szybko zyskał rzesze fanów na rozwijającej się scenie rockowej San Jose, regularnie występując w Cocoanut Grove, Continental Ballroom i małym klubie Loser's South. Znaczna część repertuaru koncertowego Teddy and His Patches pochodziła od Yardbirds and the Animals, choć Marley wspomina również o szerokim spektrum zainteresowań muzycznych, od psychodelii, przez Roya Orbisona, po Beatlesów po „Rubber Soul”. W listopadzie 1966 roku zespół otrzymał możliwość nagrywania dla Chance Records. Wytwórnię poprowadził lokalny producent muzyczny Grady O'Neal, który był dłużnikiem Conwaya i Marleya za różne dorywcze prace, które wykonywali w TIKI Studios. Jako dom dla muzyków country i western, wytwórnia płytowa początkowo obawiała się podpisania kontraktu z młodym zespołem eksperymentującym z muzyką psychodeliczną. Jednak, pomijając gusta muzyczne, wytwórnia bardziej dbała o rosnącą popularność 

 Sesje nagraniowe zaowocowały dwoma utworami, w tym „Suzy Creamcheese”, dziwacznym utworem napisanym przez Conwaya i promotora Jerry'ego Ralstona.Utwór został zainspirowany dialogiem otwierającym - który w „Suzy Creamcheese” recytuje tajemniczo Flores - zaczerpniętym z kompozycji Franka Zappy „The Return of the Son of Monster Magnet”. Marley wspomina o surowej wierności utworu: „[p]sychodeliczne okrzyki słyszane w utworze były częścią nagrania na żywo, gdy Teddy przeszedł z mikrofonu studyjnego na ręczny mikrofon nagłośnieniowy podłączony do starego Fendera z pętlą echa, sprzężonego z monitorem nagłośnieniowym. Całość została nagrana bez ani jednej dogrywki ani edycji… i w zaledwie trzech lub czterech podejściach”.

  Chance Records wydało „Suzy Creamcheese” i „From Day to Day” jako debiutancki singiel Teddy and His Patches w lutym 1967 roku, który osiągnął pierwsze miejsce na listach przebojów w San Jose. Singiel otworzył nowe możliwości dla zespołu, takie jak zostanie supportem dla bardziej znanych zespołów, takich jak The Doors i Moby Grape.  Kolejny singiel, mroczny „Haight-Ashbury”, również odniósł pewien sukces w San Jose; jednak ani „Suzy Creamcheese”, ani jego następca nie zdołały przebić się na skalę krajową. Według różnych relacji członków zespołu, pięć do dziesięciu dodatkowych utworów zostało nagranych w bardziej konwencjonalnym studiu 8-ścieżkowym, ale nigdy nie zostały wydane, ponieważ ich dwa single nie znalazły się na liście Billboard Hot 100.

  Urbani i Marley spekulują również, że taśmy-matki wciąż istnieją, ponieważ wydany materiał grupy jest prezentowany na kilku albumach kompilacyjnych. Po sporach finansowych i odejściu kluczowych członków, Teddy and His Patches rozwiązali się pod koniec 1967 roku. Od czasu pierwszej dystrybucji, „Suzy Creamcheese” została skompilowana na wielu albumach, w tym Pebbles, Volume 3, Acid Dreams i Love Is the Song We Sing: San Francisco Nuggets 1965–1970, i wielu innych. Utwór „From Day to Day” można znaleźć na płytach Sixties Rebellion, Volume 6 i Victims of Circumstances, Volume 2. Z kolei utwór „Haight-Ashbury” można znaleźć na płytach 60s Punk Sampler, Volume 2, Boulders, Volume 2 i A Heavy Dose of Lyte Psych. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Suzy Creamcheese/From Day To Day	Teddy and His Patches	03.1967	-	-	Chance 101	[written by D. Conway, J. Ralston]
Haight-Ashbury/It Ain't Nothin'	Teddy and His Patches	10.1967	-	-	Chance 669	[written by T. Flores, B. Pearson]

Davie Allan & the Arrows

 Davie Allan to amerykański muzyk, najbardziej znany z pracy nad ścieżkami
dźwiękowymi do filmów młodzieżowych i motocyklowych z lat 60-tych XX wieku. Zespół towarzyszący Allanowi to prawie zawsze Arrows (tj. Davie Allan & the Arrows), choć Arrows nigdy nie mieli stałego składu. 

Allan dorastał w Dolinie San Fernando w Południowej Kalifornii i nauczył się grać na gitarze jako nastolatek. Jego kariera muzyczna rozpoczęła się, gdy połączył siły z Mikiem Curbem, przyjacielem, którego poznał w chórze w Grant High School w Valley Glen w Kalifornii, tworząc instrumentalny zespół surfingowy. W 1963 roku Curb założył Curb Records, pierwszą z wielu wytwórni, którymi zarządzał, i wydał pierwszy singiel Davie Allana, „War Path”. Allan brał udział w nagrywaniu wielu innych singli dla wytwórni Curba, pod nazwami takimi jak Sudells, Heyburners i Zanies. 

 W 1964 roku Curb założył wytwórnię Sidewalk Records (dystrybuowaną przez Tower Records, spółkę zależną Capitolu), sprowadził Allana jako muzyka sesyjnego i zapewnił sobie kontrakt płytowy z nowo powstałym zespołem Arrows. Curb zawarł również umowę na dostarczanie ścieżek dźwiękowych do filmu American International Pictures Rogera Cormana. Allan zwrócił na siebie uwagę Cormana dzięki swojej grze na ścieżce dźwiękowej do filmu Skaterdater. 

 Wczesne utwory Davie Allana i The Arrows były stereotypowymi instrumentalnymi numerami surfowymi, z czystymi jak dzwon gitarami i lekką, rześką perkusją. Chociaż strony te były dobre muzycznie i odniosły umiarkowany sukces komercyjny („Apache '65” stał się lokalnym hitem radiowym), Allan odniósł największy sukces, gdy wkrótce potem jego brzmienie uległo mutacji. Kiedy Curb powierzył Allanowi i Arrowsom ścieżkę dźwiękową do filmu motocyklowego „Dzikie Anioły”, okazało się to przełomowym sukcesem. Piosenka z czołówki filmu, „Blue's Theme”, agresywny, powtarzalny i bardzo chwytliwy instrumentalny utwór prezentujący nowe, fuzzowe (mocno przesterowane) brzmienie gitary Allana, stała się ich największym hitem (była to również jedna z pierwszych piosenek, których Eddie Van Halen nauczył się grać na gitarze brata Alexa).  

Utwór utrzymywał się na listach przebojów Billboardu przez 17 tygodni (zajmując 37. miejsce) (w Kanadzie 36.). Singiel, wspierany utworem „Bongo Party”, oraz album ze ścieżką dźwiękową sprzedały się dobrze. Plotki głosiły, że melodia w „Blue's Theme” została zapożyczona z gitarowego zagrywki Louiego Sheltona z filmu „Last Train to Clarksville”, ale „Last Train to Clarksville” został nagrany 25 lipca 1966 roku, a zespół The Wild Angels zadebiutował w kinach 20 lipca 1966 roku. W ciągu następnych kilku lat Davie Allan & the Arrows nagrali szereg innych ścieżek dźwiękowych do podobnych filmów AIP, takich jak „Devil's Angels”, „Thunder Alley” i „The Born Losers”, a także kilka albumów studyjnych. Żaden z nich nie odniósł tak dużego sukcesu jak „Blue's Theme”. 

 Do czasu rozwiązania Tower Records i Sidewalk Records w 1968 roku, Allan miał na koncie około 14 albumów i serię singli. Na początku lat 70-tych Allan nagrał kilka singli dla MGM Records, kontynuując współpracę z Curb, ale później jego kariera podupadła.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Apache '65/Blue Guitar	Davie Allan & the Arrows	02.1965	-	64[7]	Tower 116	[written by Lordan][produced by Mike Curb]
Theme From The Wild Angels/ U. F. O.	Davie Allan & the Arrows	11.1966	-	99[2]	Tower 267	[written by Mike Curb][produced by Mike Curb]
Blue's Theme (Instrumental)/Bongo Party (Instrumental)	Davie Allan & the Arrows	04.1967	-	37[17]	Tower 295	[written by Mike Curb][produced by Mike Curb]
Devil's Angels/Cody's Theme	Davie Allan & the Arrows	07.1967	-	97[1]	Tower 341	[written by Curb, Hemric, Styner ][produced by Mike Curb]

Beat Of The Earth

Phil Pearlman to zagadka lat 60-tych i szanowana legenda sceny prywatnych wydawnictw.
Phil rozpoczął projekt The Beat Of The Earth, będąc studentem sztuki na Uniwersytecie Kalifornijskim w Irvine, na południowy wschód od Los Angeles w Kalifornii. Muzyka powstawała organicznie, „podłączając się” do natury samego siebie - spontanicznie i bez żadnych przygotowań, ale w jakiś sposób pozostając zaskakująco świadoma, polityczna i kapryśna. Dla każdego słuchacza oczywiste jest, że Phil chłonął swoją porcję „Freak Out!”, wyprodukowanego przez zespół, który wówczas zapoczątkował „freak” w Los Angeles, ale także sięgał po banany Andy’ego Warhola, importowane z dziwnych wydarzeń na Wschodnim Wybrzeżu. W ten sposób umysł Phila był rozproszony między proto-alternatywnym zapałem VU a bardziej „poważnym” art-rockiem w wykonaniu Zappy, tworząc długie, rozwlekłe improwizacje, które większość kolekcjonerów uważa dziś za jedne z najwspanialszych rarytasów lat 60-tych. Choć prawdopodobnie nieco bardziej podoba mi się sposób myślenia i koncentracja ich pierwszego albumu, Our Standard Three Minute Tune zawiera podobne wariacje na temat muzyki Beatsów w tak znakomitej jakości dźwięku, że mógłbym nawet nazwać ten album pozycją obowiązkową. Choć nie ma tu dokładnie tak wyrazistej, kwasowej wizji, jak w arcydziele psychodelicznej muzyki country „Relatively Clean Rivers”, pierwsza sesja Phila wciąż rozkwita, otwierając ziejący portal do tego, jak musiało być jammować z Beatsami w 1967 roku. 

Członkowie zespołu:Phil Pearlman, Karen Darby, Ron Collins, J.R. Nichols, Phil Phillips, Sherry Phillips

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Beat of the Earth	Beat Of The Earth	.1967	-	-	Radish 0001	[produced by Phil Pearlman]
The Electronic Hole	Beat Of The Earth	01.1970	-	-	Radish 0002	[produced by Phil Pearlman]

Cream

Dla wielu, najsławniejsze trio w historii muzyki rockowej. Powstało w lipcu 1966 r. w składzie Jack Bruce (właśc. John Symon Asher Bruce, ur. 14.05.1943 r. w Bishopsbriggs koło Glasgow Szkocja; bas, śpiew), Eric Clapton (właśc. Eric Patrick Clapp. ur. 30.03.1945 r. w Ripley w hrabstwie Surrey, Anglia, gitara) oraz Ginger Baker (właśc. Peter Edward Baker, ur. 19.08.1939 r. w Lewisham, dzielnicy Londynu, Anglia; perkusja).
 

W ciągu dwóch i pół roku wspólnego grania Cream zrobili na fanach, krytykach i muzykach tak wielkie wrażenie, że uznawano ich za największą grupę od czasu Beatlesów. Trio powstało w momencie, gdy publiczność po zmierzchu liverpoolskiego beatu łaknęła nowej, ciekawej muzyki. Clapton opuścił formację Bluesbreakers Johna Mayalla, Bruce grupę Manfreda Manna, a Baker - The Graham Bond Organization.
Zadebiutowali, jeszcze pod swoimi nazwiskami, 31.07.1967 r. na Jazz & Blues Festival w Windsorze. Po podpisaniu kontraktu z firmą Roberta Stigwooda - Reaction, nagrali dla niej singla "Wrapping Paper" - dość osobliwą piosenkę pop, która dotarła na 34. miejsce listy przebojów. Następny krążek - "I Feel Free" - wyzwolił energię, jakiej sprostać mógłby chyba tylko Jimi Hendrix. Pierwszy album tria, Fresh Cream, potwierdził złożoną obietnicę: zespół miał znacznie więcej do zaoferowania, niż mogłoby się wydawać. Longplay ten - mieszanka bluesowych standardów i ekscytujących kompozycji członków grupy - musiał znaleźć się w kolekcji każdego szanującego się fana. Na liście brytyjskiej doszedł do miejsca 6.
 

Wydana w tym samym roku kolejna płyta Disraeli Gears- ze swoją charakterystyczną okładką, zaszła jeszcze wyżej i utrwaliła pozycję Cream w USA, gdzie muzycy odbywali większość swych tras koncertowych. Ten wyśmienity album ukazał niesamowity postęp szczególnie w zakresie jakości kompozycji Jacka Bruce'a i tekstów piszącego dla nich poety Pete'a Browna, należącego kiedyś do grupy beatników. Utwory takie jak "Sunshine Of Your Love", "Strange Brew" i "SWLABR" (She Was Like A Bearded Rainbow) wykonane były z największą precyzją.
 

Wśród wieści z Ameryki zaczęły jednak dominować wiadomości o kłótniach i walkach między Bakerem i Brucem. Wywołało to plotki o rozpadzie grupy. To, co zespół przekazywał poprzez winylowe medium, było niczym w porównaniu z ich występami na żywo. Długie improwizacje oparte o proste, bluesowe struktury, wywoływały dreszcze. Każdy z członków miał w czasie koncertu przynajmniej jedną swoją partię , Bruce swe frenetyczne solo na harmonijce w utworze "Traintime", Baker przednie popisy na perkusji w "Toad", a Clapton przeszywający wokal i bajeczną solówkę w "Cross-roads".
 

Jeden z krążków wyśmienitego, dwupłytowcgo albumu Wheels Of Fire prezentował zespół u szczytu formy twórczej, na koncercie w Fillmore West w San Francisco. Zaledwie miesiąc po ukazaniu się tego wydawnictwa i po wejściu do czołówki notowań w USA członkowie Cream zapowiedzieli, że pod koniec roku rozwiążą grupę. Słynne pożegnalne koncerty w Royal Albert Hali 25 i 26 listopada 1968 r. zostały na szczęście uwiecznione na filmie, a "pośmiertny" longplay Goodbye powtórzył sukces swych poprzedników. Sukces, choć w mniejszym stopniu, przyniosły również pozostałe resztki koncertowej śmietany (ang. cream) zeskrobane z dna maselnicy i wydane na dwóch albumach. Cream przemknęli w jednym, przedłużonym mgnieniu oka, wyciskając na muzyce rockowej trwały ślad.
 

Clapton i Baker założyli kwartet Blind Faith, a Bruce rozpoczął karierę solową. 12 stycznia 1993 roku trio Cream rektywowało się na jeden koncert w Century Plaza Hotel w Los Angeles z okazji ósmej już imprezy z cyklu "Rock And Roll Hall Of Fame". Wykonało wtedy trzy kompozycje: "Sunshine Of Your Love", "Born Under A Bad Sign" i "Crossroads" Pod koniec 1993 r. Baker i Bruce postanowili wskrzesić ducha dawnych czasów, zakładając wraz z Gary Moorem trio BBM, które zadebiutowało pół roku później płytą Around The Next Dream. 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Wrapping paper/Cat's squirrel	Cream	10.1966	34[6]	-	Reaction 591 007	[written by Jack Bruce, Pete Brown][produced by Robert Stigwood]
I feel free/N.S.U.	Cream	12.1966	11[12]	116[1]	Reaction 591 011	[written by Jack Bruce, Pete Brown][produced by Robert Stigwood][#88 hit for Belinda Carlisle in 1988r]
Strange brew/Tales of brave Ulysses	Cream	06.1967	17[9]	-	Reaction 591 015	[written by Eric Clapton, Felix Pappalardi, Gail Collins][produced by Felix Pappalardi]
Spoonful/Spoonful [Part.2]	Cream	11.1967	-	-	Atco 6522 [US]	[written by Willie Dixon][produced by Leonard Chess, Phil Chess, Willie Dixon]
Sunshine of your love/S.W.L.A.B.R.	Cream	01.1968	25[7][09.68r]	36[14]	Polydor 56 286	[gold-UK][gold-US][Written by: J. Bruce,P. Brown,E. Clapton][Produced by: Felix Pappalardi]
Anyone for tennis/Pressed rat and warthog	Cream	05.1968	40[3]	64[5]	Polydor 56 258	[temat z filmu "The savage seven"][Written by: E. Clapton,M. Sharp][Produced by: Felix Pappalardi]
White room/Those were the days	Cream	10.1968	28[8][01.69r]	6[11]	Polydor 56 300	[silver-UK][Written by: J. Bruce,P. Brown][Produced by: Felix Pappalardi]
Crossroads/Passing the time	Cream	01.1969	-	28[8]	Atco 6646 [US]	[Written by: R. Johnson][Produced by: Don Law]
Badge/What a bringdown	Cream	04.1969	18[10]	60[5]	Polydor 56 315	[Written by: E. Clapton,G. Harrison][Produced by: Felix Pappalardi]

Albumy [UK] all time *96*-albums 9/#1 [1]/Top10 [8]/284 weeks [US] all time *192*-albums 9/#1 [1]/Top10 [4]/371 weeks
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US/UK]	Komentarz
Fresh Cream	Cream	05.1967	6[19]	39[92]	Atco 206/Reaction 593 001	[gold-UK][gold-US][produced by Robert Stigwood]
Disraeli gears	Cream	12.1967	5[42]	4[77]	Atco 232/Reaction 594 003	[platinium-US][gold-UK][produced by Felix Pappalardi]
Wheels of fire[2LP]	Cream	07.1968	3[26]	1[4][46]	Atco 700/Polydor 583 031/2	[platinum-US][silver-UK]][produced by Felix Pappalardi]
Wheels of fire [1LP]	Cream	08.1968	7[13]	-	-/Polydor 583 033
Fresh Cream [reissue]	Cream	02.1969	7[2]	-	-/-
Goodbye	Cream	02.1969	1[4][28]	2[26]	Atco 7001/Polydor 583 053	[platinum-UK][gold-US][produced by Felix Pappalardi]
Best of Cream	Cream	07.1969	6[34]	3[44]	Atco 291/Polydor 583 060	[gold-US][gold-UK][produced by Felix Pappalardi,Robert Stigwood]
Live Cream	Cream	05.1970	4[15]	15[21]	Atco 328/Polydor 2383 016	[platinum-UK][produced by Felix Pappalardi, Ahmet Ertegun, Robert Stigwood]
Live Cream-Volume II	Cream	04.1972	15[5]	27[16]	Atco 7005/Polydor 2383 119	[produced by Felix Pappalardi]
Heavy Cream	Cream	10.1972	-	135[10]	Polydor 2659 022/Polydor PD-3502	[produced by Felix Pappalardi,Robert Stigwood]
Disraeli gears	Cream	02.1977	-	165[6]	RSO 3010/-
Wheels of fire	Cream	02.1977	-	197[4]	RSO 3802/-
Strange brew-The Very best of Cream	Cream	11.1987	-	20[45]	RSO Deluxe RSO 5021/RSO 8116392	[platinium-US]
The Cream of Eric Clapton/The best of Eric Clapton	Cream	09.1987	3[109]	-	Polydor ECTV1/-
The Very Best of Cream	Cream	05.1995	149[5]	-	Polydor/Chronicles 523752-2	[gold-US][gold-UK][produced by Chris Griffin, Bill Levenson,George McManus]
BBC Sessions	Cream	04.2003	100[2]	-	Polydor 0760482/-	[produced by Bill Bebb,Bernie Andrews,Jeff Griffin,Bev Phillips]
I Feel Free - Ultimate Cream	Cream	05.2005	6[11]	-	Polydor 9871362/-	[gold-UK]
Royal Albert Hall, London May 2-3-5-6 2005	Cream	10.2005	61[1]	59[4]	Reprise 9362494162/-
Gold	Cream	06.2007	186[1]	-	Polydor 4193/-	-
Classic Album Selection	Cream	05.2016	80[1]	-	Polydor/UMC 4734561/-	-