Cream

Dla wielu, najsławniejsze trio w historii muzyki rockowej. Powstało w lipcu 1966 r. w składzie Jack Bruce (właśc. John Symon Asher Bruce, ur. 14.05.1943 r. w Bishopsbriggs koło Glasgow Szkocja; bas, śpiew), Eric Clapton (właśc. Eric Patrick Clapp. ur. 30.03.1945 r. w Ripley w hrabstwie Surrey, Anglia, gitara) oraz Ginger Baker (właśc. Peter Edward Baker, ur. 19.08.1939 r. w Lewisham, dzielnicy Londynu, Anglia; perkusja).
 

W ciągu dwóch i pół roku wspólnego grania Cream zrobili na fanach, krytykach i muzykach tak wielkie wrażenie, że uznawano ich za największą grupę od czasu Beatlesów. Trio powstało w momencie, gdy publiczność po zmierzchu liverpoolskiego beatu łaknęła nowej, ciekawej muzyki. Clapton opuścił formację Bluesbreakers Johna Mayalla, Bruce grupę Manfreda Manna, a Baker - The Graham Bond Organization.
Zadebiutowali, jeszcze pod swoimi nazwiskami, 31.07.1967 r. na Jazz & Blues Festival w Windsorze. Po podpisaniu kontraktu z firmą Roberta Stigwooda - Reaction, nagrali dla niej singla "Wrapping Paper" - dość osobliwą piosenkę pop, która dotarła na 34. miejsce listy przebojów. Następny krążek - "I Feel Free" - wyzwolił energię, jakiej sprostać mógłby chyba tylko Jimi Hendrix. Pierwszy album tria, Fresh Cream, potwierdził złożoną obietnicę: zespół miał znacznie więcej do zaoferowania, niż mogłoby się wydawać. Longplay ten - mieszanka bluesowych standardów i ekscytujących kompozycji członków grupy - musiał znaleźć się w kolekcji każdego szanującego się fana. Na liście brytyjskiej doszedł do miejsca 6.
 

Wydana w tym samym roku kolejna płyta Disraeli Gears- ze swoją charakterystyczną okładką, zaszła jeszcze wyżej i utrwaliła pozycję Cream w USA, gdzie muzycy odbywali większość swych tras koncertowych. Ten wyśmienity album ukazał niesamowity postęp szczególnie w zakresie jakości kompozycji Jacka Bruce'a i tekstów piszącego dla nich poety Pete'a Browna, należącego kiedyś do grupy beatników. Utwory takie jak "Sunshine Of Your Love", "Strange Brew" i "SWLABR" (She Was Like A Bearded Rainbow) wykonane były z największą precyzją.
 

Wśród wieści z Ameryki zaczęły jednak dominować wiadomości o kłótniach i walkach między Bakerem i Brucem. Wywołało to plotki o rozpadzie grupy. To, co zespół przekazywał poprzez winylowe medium, było niczym w porównaniu z ich występami na żywo. Długie improwizacje oparte o proste, bluesowe struktury, wywoływały dreszcze. Każdy z członków miał w czasie koncertu przynajmniej jedną swoją partię , Bruce swe frenetyczne solo na harmonijce w utworze "Traintime", Baker przednie popisy na perkusji w "Toad", a Clapton przeszywający wokal i bajeczną solówkę w "Cross-roads".
 

Jeden z krążków wyśmienitego, dwupłytowcgo albumu Wheels Of Fire prezentował zespół u szczytu formy twórczej, na koncercie w Fillmore West w San Francisco. Zaledwie miesiąc po ukazaniu się tego wydawnictwa i po wejściu do czołówki notowań w USA członkowie Cream zapowiedzieli, że pod koniec roku rozwiążą grupę. Słynne pożegnalne koncerty w Royal Albert Hali 25 i 26 listopada 1968 r. zostały na szczęście uwiecznione na filmie, a "pośmiertny" longplay Goodbye powtórzył sukces swych poprzedników. Sukces, choć w mniejszym stopniu, przyniosły również pozostałe resztki koncertowej śmietany (ang. cream) zeskrobane z dna maselnicy i wydane na dwóch albumach. Cream przemknęli w jednym, przedłużonym mgnieniu oka, wyciskając na muzyce rockowej trwały ślad.
 

Clapton i Baker założyli kwartet Blind Faith, a Bruce rozpoczął karierę solową. 12 stycznia 1993 roku trio Cream rektywowało się na jeden koncert w Century Plaza Hotel w Los Angeles z okazji ósmej już imprezy z cyklu "Rock And Roll Hall Of Fame". Wykonało wtedy trzy kompozycje: "Sunshine Of Your Love", "Born Under A Bad Sign" i "Crossroads" Pod koniec 1993 r. Baker i Bruce postanowili wskrzesić ducha dawnych czasów, zakładając wraz z Gary Moorem trio BBM, które zadebiutowało pół roku później płytą Around The Next Dream. 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Wrapping paper/Cat's squirrel	Cream	10.1966	34[6]	-	Reaction 591 007	[written by Jack Bruce, Pete Brown][produced by Robert Stigwood]
I feel free/N.S.U.	Cream	12.1966	11[12]	116[1]	Reaction 591 011	[written by Jack Bruce, Pete Brown][produced by Robert Stigwood][#88 hit for Belinda Carlisle in 1988r]
Strange brew/Tales of brave Ulysses	Cream	06.1967	17[9]	-	Reaction 591 015	[written by Eric Clapton, Felix Pappalardi, Gail Collins][produced by Felix Pappalardi]
Spoonful/Spoonful [Part.2]	Cream	11.1967	-	-	Atco 6522 [US]	[written by Willie Dixon][produced by Leonard Chess, Phil Chess, Willie Dixon]
Sunshine of your love/S.W.L.A.B.R.	Cream	01.1968	25[7][09.68r]	36[14]	Polydor 56 286	[gold-UK][gold-US][Written by: J. Bruce,P. Brown,E. Clapton][Produced by: Felix Pappalardi]
Anyone for tennis/Pressed rat and warthog	Cream	05.1968	40[3]	64[5]	Polydor 56 258	[temat z filmu "The savage seven"][Written by: E. Clapton,M. Sharp][Produced by: Felix Pappalardi]
White room/Those were the days	Cream	10.1968	28[8][01.69r]	6[11]	Polydor 56 300	[silver-UK][Written by: J. Bruce,P. Brown][Produced by: Felix Pappalardi]
Crossroads/Passing the time	Cream	01.1969	-	28[8]	Atco 6646 [US]	[Written by: R. Johnson][Produced by: Don Law]
Badge/What a bringdown	Cream	04.1969	18[10]	60[5]	Polydor 56 315	[Written by: E. Clapton,G. Harrison][Produced by: Felix Pappalardi]

Albumy [UK] all time *96*-albums 9/#1 [1]/Top10 [8]/284 weeks [US] all time *192*-albums 9/#1 [1]/Top10 [4]/371 weeks
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US/UK]	Komentarz
Fresh Cream	Cream	05.1967	6[19]	39[92]	Atco 206/Reaction 593 001	[gold-UK][gold-US][produced by Robert Stigwood]
Disraeli gears	Cream	12.1967	5[42]	4[77]	Atco 232/Reaction 594 003	[platinium-US][gold-UK][produced by Felix Pappalardi]
Wheels of fire[2LP]	Cream	07.1968	3[26]	1[4][46]	Atco 700/Polydor 583 031/2	[platinum-US][silver-UK]][produced by Felix Pappalardi]
Wheels of fire [1LP]	Cream	08.1968	7[13]	-	-/Polydor 583 033
Fresh Cream [reissue]	Cream	02.1969	7[2]	-	-/-
Goodbye	Cream	02.1969	1[4][28]	2[26]	Atco 7001/Polydor 583 053	[platinum-UK][gold-US][produced by Felix Pappalardi]
Best of Cream	Cream	07.1969	6[34]	3[44]	Atco 291/Polydor 583 060	[gold-US][gold-UK][produced by Felix Pappalardi,Robert Stigwood]
Live Cream	Cream	05.1970	4[15]	15[21]	Atco 328/Polydor 2383 016	[platinum-UK][produced by Felix Pappalardi, Ahmet Ertegun, Robert Stigwood]
Live Cream-Volume II	Cream	04.1972	15[5]	27[16]	Atco 7005/Polydor 2383 119	[produced by Felix Pappalardi]
Heavy Cream	Cream	10.1972	-	135[10]	Polydor 2659 022/Polydor PD-3502	[produced by Felix Pappalardi,Robert Stigwood]
Disraeli gears	Cream	02.1977	-	165[6]	RSO 3010/-
Wheels of fire	Cream	02.1977	-	197[4]	RSO 3802/-
Strange brew-The Very best of Cream	Cream	11.1987	-	20[45]	RSO Deluxe RSO 5021/RSO 8116392	[platinium-US]
The Cream of Eric Clapton/The best of Eric Clapton	Cream	09.1987	3[109]	-	Polydor ECTV1/-
The Very Best of Cream	Cream	05.1995	149[5]	-	Polydor/Chronicles 523752-2	[gold-US][gold-UK][produced by Chris Griffin, Bill Levenson,George McManus]
BBC Sessions	Cream	04.2003	100[2]	-	Polydor 0760482/-	[produced by Bill Bebb,Bernie Andrews,Jeff Griffin,Bev Phillips]
I Feel Free - Ultimate Cream	Cream	05.2005	6[11]	-	Polydor 9871362/-	[gold-UK]
Royal Albert Hall, London May 2-3-5-6 2005	Cream	10.2005	61[1]	59[4]	Reprise 9362494162/-
Gold	Cream	06.2007	186[1]	-	Polydor 4193/-	-
Classic Album Selection	Cream	05.2016	80[1]	-	Polydor/UMC 4734561/-	-

Manowar

Manowar, grupa amerykańska. Powstała w 1980r w Nowym Jorku. Założył ją Ross „The Boss" Funicello - g, k, znany   z zespołów Dictators i Shakin' Street. Pierwszym muzykiem, którego zaangażował, był Joey DeMaio-b, z pochodzenia Indianin, wcześniej  pracownik ekipy technicznej zespołu Black Sabbath. W ówczesnym składzie znaleźli się też Eric Adams - voc i Donnie Hamzik-dr.

W 1982r, po nagraniu płyty Battle Hymns, miejsce Hamzika zajął Scott Columbus - dr. W 1988r odszedł Funicello. Zastąpił go David "Death Dealer" Shankle-g. W 1991r zamiast Columbusa, który był zmuszony zająć się ciężko chorym synem, przyjęto Rhino - dr.

DeMaio, główny twórca repertuaru na mistrza obrał Richarda Wagnera (podczas wypraw z grupą do Europy starał się zawsze odwiedzać Bayreuth w Niemczech, gdzie ów wielki kompozytor spędził ostatnie lata życia).
Za cel postawił sobie nadanie muzyce heavy metal wagnerowskiego rozmachu. Przedstawił z grupą  kompozycje odznaczające się epicką bujnością i patosem wątków melodycznych, często o orkiestrowo-   chóralnym brzmieniu, niekiedy z odgłosami natury, jak zgiełk bitewny czy rżenie i tętent koni (np. Gates Of Valhalla, March For Revenge By The Soldiers Of Death, Bridge Of Death Thor, Mountains, Guyana, Blood Of The Kings, a także Defender z melodeklamacją  Orsona Wellesa).
Umiejętnie urozmaicał program utworami o bardziej gwałtownej ekspresywności, bliższymi stylistyce thrashu (np Kill With Power, Sign Of The Hammer,The Oath, Holy War), a niekiedy punku (np. Warlord).
Nie uniknął wyrażnych nawiązań do twórczości m.in. Led Zeppelin (np. Defender), Deep Purple (np. Animals), Uriah Heep (np. Thor), AC/DC (np. Blow Your Speakers) czy    Iron    Maiden    (np.   Violence And Bloodshed).

W pretensjonalnych tekstach podjął wątki historyczne, mitologiczne, baśniowe, ale zazwyczaj w dość trywialnym, komiksowym ujęciu (np. Gates Of Valhalla, Kill With Power, Hail To England, Thor, Holy
War, Black Wind Fire And Steel, The Warrior's Prayer). Stworzył z grupą także wiele songów opiewających rock, a w szczególności heavy metal, jako siłę, którą można przeciwstawić złym mocom (np. Fighting The World, Blow Your Speakers). Jednemu z utworów nadał cechy pieśni dziękczynnej
dla fanów grupy (Army Of The Immortal).

Ukoronowaniem kariery artystycznej Manowar był album The Triumph of Steel, nagrany we własnym
nowojorskim studiu Haus Wanfried. Zawierał muzykę przypominającą zawartość płyt poprzednich, ale bardziej dopracowaną formalnie i przekonującą wykonawcze. Jego ozdobą była przede wszystkim blisko półgodzinna suita Achilles Agony And Ecstasy, oparta na motywach Iliady Homera. Składała się z ośmiu części, z których tylko trzy miały charakter kompozycji zdecydowanie heavy-metalowych, wręcz  thrashowych (pierwsza- Hector Storms The Wall, szósta - Death Hector's Reward, a także ósma - The  Glory Of Achilles). Dwie otrzymały formę podniosłych pieśni (druga - The Death Of Patroclus, wykonana z towarzyszeniem chóru, oraz piąta- Hector's Finał Hour, wykonana z towarzyszeniem chóru i orkiestry).
Pozostałe, instrumentalne, pełniły funkcję łączników (np. czwarta - Armor Of The Gods, na instrumenty perkusyjne, przypominająca nastrojem środkowy fragment Whole Lotta Love ,Led Zeppelin).
Wśród pozostałych kompozycji przedstawionych na płycie wyróżniały się Spirit Horse Of The Cherokee -heavymetalowy hymn na cześć dzielnych wojowników indiańskich, jak Czerwony Obłok, Siedzący
Byk, Szalony Koń czy Geronimo, Ride The Dragon - thrashowa baśń, a także Master Of The Wind- opracowana z użyciem fortepianu i brzmień orkiestrowych liryczna ballada.
 Uznanie publiczności, zwłaszcza w Europie, zawdzięczała grupa nie tylko swoim płytom, ale też widowiskowym, parateatralnym koncertom.

W 1992 roku zespół odwiedził po raz pierwszy Rosję, fragmenty z wizyty grupy w kraju można obejrzeć na pierwszym dokumencie video pt. Secrets of Steel wydanym w 1993r. W tym samym roku żeni się i opuszcza grupę David Shankle, na miejsce Rhino zaś powraca Scott Columbus. W 1994r wydane zostają dwie kompilacje utworów. The Hell of Steel zostaje wydane przez Atlantic Records i zawiera utwory m.in. z albumów Fighting the World, Kings of Metal i The Triumph of Steel oraz Herz Aus Stahl (niemiecka wersja Heart Of Steel), natomiast Anthology jest zbiorem z szerszej ilości albumów.

W 1994r grupę zasilił Karl Logan, którego Joey DeMaio poznał podczas wypadku, który spowodował ten pierwszy. Rozpoczęte tego samego roku nagrania trwały dwa lata. W 1996 ukazuje się Louder Than Hell, promowany przez teledysk do utworu pt. Return Of The Warlord.

6 lat oczekiwania pomiędzy premierą Louder Than Hell, a Warriors of the World, skróciło wydanie dwóch albumów koncertowych (pt. Hell on Wheels i Hell on Stage) i pierwszej części Hell On Earth, kompilacji wydanej na kasetach VHS i płytach DVD dokumentującej historię grupy.

Zespół zrealizował teledysk do utworu tytułowego po czym wyruszył w trasę koncertową, którą udokumentowano na dwupłytowym wydawnictwie zatytułowanym Fire And Blood. Pierwsza płyta zawiera koncert z Brazylii, druga jest kolejną częścią Hell On Earth. Pod koniec roku wydany zostaje singel The Dawn of Battle zawierający dwa nowe utwory (tytułowa i I Belive).

W 2003 roku wydana zostaje trzecia część Hell On Earth, a 25 lipca 2005 w Europie wydany zostaje Hell On Earth IV. W 2006 roku wychodzi singel Sons of Odin. Pod koniec lutego 2007 roku grupa wydała najnowszy album Gods of War, a na początku lipca podwójny album koncertowy Gods of War Live.

W 2009 roku zespół wydał EP(mini album) zatytułowany Thunder In The Sky. Na płycie podstawowej wśród nagrań znalazła się ballada "Father". Na drugiej z płyt zespół oddał hołd swoim fanom nagrywając utwór "Father" w piętnastu wersjach językowych, w tym również w języku polskim. W 2010r zostaje wydany Hell on Earth V, Battle Hymns 2011 oraz cover Heaven and Hell zespołu Black Sabbath jako oddanie hołdu w stronę Dio.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Hail to England	Manowar	02.1984	83[2]	-	Music For Nations MFN 19	[produced by Jack Richardson]
Sign of the Hammer	Manowar	10.1984	73[1]	-	10 Records DIX 10	[produced by Jack Richardson, Tony Platt]
Gods of War	Manowar	02.2007	163[1]	-	Magic Circle Music MCA 01203	[produced by Joey DeMaio]

Buffalo Springfield

Prekursorska grupa w rozwoju amerykańskiego country-rocka i folk-rocka. Choć istniała krótko, swym wielkim znaczeniem może konkurować z The Byrds. Jej skład często się zmienia}, ale najważniejszymi członkami w czasie trzech burzliwych lat działalności byli: Stephen Stills (ur. 3.01.1945 r. w Dallas w stanie Texas, USA), Neil Young (ur. 12.11.1945 r. w Toronto, Kanada), Richie Furay (ur. 9.05.1944 r. w Yellow Springs w stanie Ohio, USA), Dewey Martin (ur. 30.09.1942 r. w Chesterville, Kanada), Bruce Palmer (ur. w 1947 r. w Liverpoolu, Kanada) i Jim Messina (ur. 5.12.1947 r. w Maywood w stanie Kalifornia, USA). Furay i Stills występowali razem w połowie lat 60. w grupie Au Go-Go Singers. Tam też spotkali Younga, który był w tym czasie solistą, ale wcześniej pracował z Palmerem w zespole Mynah Birds. Muzycy zebrali się w Los Angeles w 1966 r. i po serii koncertów na prestiżowej scenie klubu "Whiskey A Go-Go", oraz po ustnym poparciu Chrisa Hillmana i Davida Crosby'ego z The Byrds podpisali kontrakt z Ahmetem Ertegunem i jego wytwórnią Atco. Każdy zespół, w którym jest trzech kompozytorów, z których każdy gra na gitarze prowadzącej, musi popaść w kłopoty. W Buffalo Springfield także wkrótce doszło do konfliktu trzech osobowości. Sytuację pogarszały intensywne wyjazdy w trasy i problemy z Palmerem, nie mogącym poradzić sobie z uzależnieniem od narkotyków. Kiedyś menedżer grupy Dick Davies musiał dla potrzeb występu w telewizji przebrać się za basistę. W końcu w miejsce Palmera przyjęto dawnego kolegę Younga — Kena Kobluna. Jego z kolei zastąpił Jim Fiedler z grupy The Mothers Of Invention wymieniony na początku 1968 r. przez Jima Messinę (ur. 5.12.1947 r. w Maywood w stanie Kalifornia).
Ich jedyny wielki przebój "For What It's Worth (Hey What's That Sound)" nagrsny w 1967 r. jest jedną z najlepszych piosenek pop lat 60. To rzewne, choć i pełne ironii, letargiczne wezwanie w obronie tolerancji powstało po bezwzględnym stłumieniu w 1966 r. przez policję studenckiej demonstracji przeciw wojnie w Wietnamie na Sunset Strip. Otwierające je wersy "Coś się tutaj dzieje, nie wiadomo dokładnie co, ten człowiek z karabinem mówi mi, że muszę być czujny" niewinnie wprowadza nas w akcję. Refren "Stójcie dzieci, co to za dźwięk, wszyscy dobrze wiedzą co spada z góry" stał się hymnem studentów Zachodniego Wybrzeża, przeciwnych rządom Nixona. Zespół nagrał dwa albumy. Zarejestrował wprawdzie także trzeci - Stampede - ale okazał się on na rynku wyłącznie jako bootleg. Jeszcze inny longplay. Last Time Around został skompilowany przez producenta Messinę już po ostatecznym rozpadzie grupy.
Ich najlepszą płytą, faworyzowaną przez fanów, pozostaje Buffalo Springfield Again. Na albumie tym najpełniej rozkwitł talent autorski Stillsa i Younga. Znakomitym surrealistycznym mini-epikom Younga w "Expecting To Fly" i "Broken Arrow" dorównywały takie utwory Stillsa jak "Everydays" czy "Bluebird" (dedykowany Judie Collins). Również i Furay nie pozostawał w tyle - w pamięci słuchaczy zapisał się utrzymaną w wiejskim stylu piosenką "A Child's Claim To Fame". Jednak najjaśniejszym punktem albumu okazało się nagranie "Rock And Roll Woman" napisane wspólnie z Davidem Crosbym, który pojawił się w zespole na krótko, zastępując Younga na Festiwalu Pop w Monterey w 1967 r.
Trzy gitary prowadzące szły tu ramię w ramię, a głosy wspaniale zgrały się ze sobą, tworząc choć przez chwilę monolit, który mógł być największym amerykańskim rywalem The Beatles. Jednak 5 maja 1968 r. po ostatnim koncercie w Los Angeles grupa definitywnie przestała istnieć, a jej członkowie rozpoczęli aktywną działalność w innych formacjach, bądź jako artyści solowi. Martin dwukrotnie próbował wskrzesić zespół. Pod koniec 1968 r. spotkało się to z ostrym sprzeciwem Stillsa, tym bardziej, że w "nowym" Buffalo Springfield ze starego składu pojawił się tylko ... Martin. Lepiej powiodło mu się 31 grudnia 1991 r., kiedy to grupa wystąpiła na wspominkowej imprezie w Las Vegas, grając stary i nowy materiał. Tworzyli ją wtedy Martin, Michael Curtis (gitara, śpiew; eks-Crazy Horse), Bill Darnell (gitara) i Robin Lamble (bas, śpiew; eks-Al Stewart Group).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Nowadays clancy can' t even sing/Go and say goodbye	Buffalo Springfield	10.1966	-	110[4]	Atco 6428	[written by N.Young][produced by Greene, Stone]
Burned /Everybody' s wrong	Buffalo Springfield	12.1966	-	-	Atco 6452	[written by N.Young][produced by Greene, Stone]
For what it' s worth/Do I have to come right out and say it?	Buffalo Springfield	01.1967	-	7[17]	Atco 6459	[written by N.Young][produced by Greene, Stone]
Bluebird /Mr Soul	Buffalo Springfield	07.1967	-	58[8]	Atco 6499	[written by S.Stills]
Rock' n' roll woman/A child' s claim to fame	Buffalo Springfield	10.1968	-	44[8]	Atco 6519	[written by Stephen Stills][produced by Stephen Stills, Neil Young]
Expecting to fly/Everydays	Buffalo Springfield	01.1968	-	98[5]	Atco 6545	[written by N.Young][produced by York - Pala Productions]
Un-mundo/Merry-go-round	Buffalo Springfield	06.1968	-	105[2]	Atco 6572	[written by Stephen Stills][produced by Steve Stills, Jim Messina]
Kind woman/Special care	Buffalo Springfield	08.1968	-	107[1]	Atco 6602	[written by Richie Furay][produced by Jim Messina]
On the way home/Four days gone	Buffalo Springfield	10.1968	-	82[3]	Atco 6615	[written by N.Young][produced by Jim Messina]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Buffalo Springfield	Buffalo Springfield	03.1967	197[1]	80[16]	Atco 200	[produced by Charles Greene, Brian Stone]
Buffalo Springfield again	Buffalo Springfield	11.1967	-	44[14]	Atco 226	[produced by Ahmet Ertegün, Richie Furay, Jim Messina, Jack Nitzsche, Stephen Stills, Neil Young]
Last time around	Buffalo Springfield	08.1968	-	42[19]	Atco 256	[produced by Jim Messina]
Retrospective/The best of Buffalo Springfield	Buffalo Springfield	03.1969	-	42[24]	Atco 283	[platinium-US][silver-UK][produced by Charles Greene, Brian Stone, Stephen Stills, Neil Young, Jack Nitzsche, Jim Messina]
Buffalo Springfield	Buffalo Springfield	12.1973	-	104[13]	Atco 806	[produced by Buffalo Springfield, Ahmet Ertegün, Jack Nitzsche]
Box set	Buffalo Springfield	08.2001	-	194[1]	Rhino 74324

Animals

Grupa powstała w Newcastle-upon-Tyne w Anglii w 1963 roku, gdy wokalista Eric Burdon (ur. 11.05.1941 r. w Walker-on-Tyne w Anglii) dołączył do miejscowej rhythm-and-bluesowej grupy The Alan Price Combo, występującej wcześniej jako The Pagabs. W skład The Animals weszli Alan Price (ur. 19.04.1942 r. w Fairfield w Anglii; fortepian), Hilton Valentine, (właśc. Hilton Stuart Patterson, ur. 22.05.1943 r. w North Shields w Anglii, gitara), John Steel (ur. 4.02.1941 r. w Gateshead, w Anglii; perkusja) oraz Chas Chandler (właśc. Bryan James Chandler, ur. 18.12.1938 r. w Heaton w Anglii; bas).
Valentine grał wcześniej z The Gamblers, natomiast Burdon i Steel wspólnie występowali w jazz-bandach uniwersyteckich; Burdon grał na puzonie, a Steel - na trąbce. Swymi hałaśliwymi i ekscytującymi występami zwrócili wkrótce uwagę kilku impresariów ze świata show-biznesu. Legenda rhythm and bluesa, Graham Bond, polecił ich swemu menedżerowi Ronanowi 0'Rahilly i wkrótce zespół stał się gwiazdą słynnego klubu A-Go-Go w Newcastle. Pewnego wieczoru wystąpili razem z Sonny Boy Williamsonem (album z nagraniem tego wystrzałowego koncertu ukazał się w 1977 r.).
Pod koniec 1963 roku przenieśli się do Londynu i stali się nieodłącznym elementem kolorytu klubów muzycznych, które mnożyły się tam jak grzyby po deszczu. Po podpisaniu kontraktu z producentem Mickiem Mostem zadebiutowali w kwietniu 1964 r. żywiołowym nagraniem "Baby Let Me Take You Home" (nową wersją bluesowego standardu Erica Von Schmidta "Baby Let Me Follow You Down" spopularyzowanego przez Boba Dylana), które stało się sporym przebojem.
Ich kolejna produkcja miała okazać się pamiętną i kontrowersyjną zarazem. Była to trwająca cztery i pół minuty piosenka o domu publicznym w Nowym Orleanie, którą wytwórnia płytowa Columbia wstępnie odrzuciła jako zbyt długą do prezentacji w radiu. "House Of The Rising Sun" (kompozycja Josha White'a) zaraz po wydaniu na singlu w czerwcu 1964 r. - dostał się na szczyty list przebojów na całym świecie i sprzedał w ilości kilku milionów egzemplarzy. Połączenie nieskomplikowanego wstępu na gitarze Valentine'a z przenikliwym dźwiękiem organów Price'a świetnie dopełniało bardzo dojrzały, burzący krew w żyłach wokal Burdona.
W ciągu następnych dwóch lat The Animals mieli siedem kolejnych dużych hitów po obu stronach Atlantyku. Warto w tym miejscu wspomnieć o pamiętnej, pełnej dramatyzmu wersji piosenki "Don't Let Me Be Misunderstood" spopularyzowanej przez Nine Simone, która ukazała się na singlu w styczniu 1965 r. Na stronie B znalazł się autobiograficzny utwór "Club A-Go-Go". Muzycy potrafili w sposób niezwykle trafny dobierać materiał na swoje płyty, a wiele z ich przebojów zawierało prowokujące do refleksji teksty, od pełnego bólu "I'm Crying" po oddającą frustrację i beznadziejność wielkiego miasta kompozycję Cynthii Weill i Barry'ego Manna "We Gotta Get Out Of This Place".
Ich albumy zawierały poruszające interpretacje klasycznych utworów Chucka Berry'ego, Sama Cooka, Jimmy'ego Reeda czy idola Burdona, Raya Charlesa. W listopadzie 1965 r., tuż po ukazaniu się singla "It's My Life" i koncercie w Polsce z grupy odszedł Price (rzekomo cierpiał na aerofobię), a zastąpił go Dave Rowberry (ur. 27.12.1943 r. w Newcastle w Anglii) z Mike Cotton Sound. Burdon do dziś utrzymuje, że odejście Price'a spowodowane było nabyciem przez niego lukratywnych praw do publikacji "House Of The Rising Sun", co dało mu zabezpieczenie finansowe.
Zespół w nowym składzie zadebiutował w lutym 1966 r. singlem "Inside Looking Out" (kompozycją Johna i Alana Lomaxow) po czym formację opuścił Steel, zastąpiony przez perkusistę The Nashville Teens - Barry'ego Jenkinsa (ur. 22.12.1944 r. w Leicester w Anglii). W 1967 roku Burdon i Valentine całkowicie pogrążyli się w psychodelii, zarówno muzycznie jak i chemicznie, co wyalienowało ich z reszty grupy (która preferowała stary dobry alkohol) i doprowadziło do jej rozpadu. Chandler odkrył fenomen Jimi'ego Hendrixa i został jego menedżerem. Burdon zachował prawo do nazwy zespołu i natychmiast pojawił się na rynku jako Eric Burdon And The Animals (później Eric Burdon and The New Animals).
Nowa formacja odniosła większy sukces w USA, gdzie osiadła na stałe. Zespół flirtował tam z brzmieniem Zachodniego Wybrzeża przejmując manierę miejscowych grup z tego okresu. Oddają to świetnie słowa piosenki "San Franciscan Nights": "Stroboskopowych świateł blask tworzy sny, ściany drżą i umysły też, w ciepłą noc w San Francisco". Swoje fascynacje Burdon zawarł też w piosence "Monterey", będącej zręczną apologia Festiwalu Muzyki Pop w Monterey w 1967 roku (na którym zagrała m.in. grupa The Animals). Wśród nowych współpracowników Burdona znalazło się wielu ciekawych muzyków: John Weider (ur. 21.04.1947 r. w Londynie; gitara, organy, skrzypce), Danny McCulloch (ur. 18.07.1945 r. w Londynie; bas, śpiew) i Tom Parker (organy), szybko zastąpiony przez Vica Briggsa (ur. 14.02.1945 r. w Twickenham; organy, bas, gitara, fortepian). W 1968 r. na miejscu Briggsa i McCullocha pojawili się Zoot Money (właśc. George Bruno, ur. 19.08.1942 r. w Bournemouth w Anglii; organy, bas, fortepian, śpiew) i Andy Summers (właśc. Andrew Somers, ur. 31.12.1942 r. w Poulton Le Flyde w hrabstwie Lancashire w Anglii; gitara) — późniejszy gitarzysta The Police.
Poskromiony Burdon pisał teraz introspektywne i refleksyjne teksty, choć wielu spośród jego dawnych fanów nie zaakceptowało nowego kierunku proponowanego przez muzyka. W czasie występów na żywo zaczęły pojawiać się długie improwizacje, których krótsze wersje można odnaleźć na albumach Winds Of Change, The Twain Shall Meet, Every One Of Us i Love Is. W grudniu 1968 r. zespół definitywnie rozpadł się.
Co ciekawe, grupa dwukrotnie reaktywowała się w pierwotnym składzie, w 1977 i 1983 r., by za każdym razem nagrać nowy album. Oba spotkały się jednak z obojętnością słuchaczy. W czasie retrospektywnego tournee 1983 roku donoszono, że Valentine gra na gitarze tak niepewnie, że trzeba było nająć nowego gitarzystę prowadzącego.

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

UK

US

Wytwórnia [UK/US]

Komentarz

Baby let me take you home/Gonna send you back to walker [side A in USA]

Animals

04.1964

21[8]

102[2]side B:57[3][09.64]

Columbia DB 7247/MGM 13 242

[Writers : Russell / Farrell ][Producer : Mickie Most ][side B:written by Jake Hammonds/Johnnie Matthews ][oryginalnie nagrana przez Boba Dylana w 1963r]

House of the rising sun/Talkin' bout you

Animals

06.1964

1[1][12]

1[3][11]

Columbia DB 7301/MGM 13 264

[silver-UK][original Josh White-1946r][Writer : Traditional – arrangement Alan Price ][Producer : Mickie Most ]

Boom boom/Blue feeling

Animals

11.1964

-

43[7]

-/MGM K 13 298

[oryginalnie nagrana przez Johna Lee Hookera w 1960r][written by John Lee Hooker][produced by Mickie Most,Giorgio Gomelsky]

I' m crying/Take it easy

Animals

09.1964

8[10]

19[9]

Columbia DB 7354/MGM 13 274

[written by Alan Price/Eric Burdon][Producer : Mickie Most ]

Don' t let me be misunderstood/Club A-Go-Go

Animals

02.1965

3[9]

15[10]

Columbia DB 7445/MGM 13 311

[written by Bennie Benjamin/Sol Marcus/Gloria Caldwell][Producer : Mickie Most ][oryginalnie nagrana przez Ninę Simone w 1964r]

Bring it on home to me/For Miss Caulker

Animals

04.1965

7[11]

32[6]

Columbia DB 7539/MGM 13 339

[written by Sam Cooke/ Charles Brown ][Producer : Mickie Most ]

We' ve gotta get out of this place/I can' t believe it

Animals

07.1965

2[12]

13[11]

Columbia DB 7639/MGM 13 382

[written by Barry Mann/Cynthia Weil][Producer : Mickie Most ]

It' s my life/I' m gonna change the world

Animals

10.1965

7[11]

23[12]

Columbia DB 7741/MGM 13 414

[written by Roger Atkins/Carl D'Errico][Producer : Mickie Most ]

Inside looking out/Outcast [You're on my mind-in US version]

Animals

02.1966

12[8]

34[7]

Decca K 13 468/MGM 13 468

[Writers : Alan Lomax / John Lomax / Eric Burdon / Chas Chandler ][produced by Tom Wilson]

Don' t bring me down/Cheating

Animals

06.1966

6[8]

12[10]

Decca F 12 407/MGM 13 514

[written by Gerry Goffin/Carole King][produced by Tom Wilson]

See see rider/She'll return it

Eric Burdon & Animals

09.1966

-

10[10]

-/MGM K 13 582

[#14 hit for Ma Rainey in 1925r][Written by: Ma Rainey][produced by Tom Wilson]

Help me girl/See see rider [That ain't where it's at-in US version]

Eric Burdon & Animals

10.1966

14[9]

29[9]

Decca F 12 503/MGM 13 636

[Writers : Laurence Weiss / Scott English ][produced by Tom Wilson]

When i was young/A girl named Sandoz

Eric Burdon & Animals

04.1967

45[3]

15[9]

MGM 1340/MGM 13 721

[written by D. Briggs/Eric Burdon/Barry Jenkins/Daniel McCulloch/John Weider][produced by Tom Wilson]

Good times/Ain' t that so

Eric Burdon & Animals

08.1967

20[11]

-

MGM 1344/-

[written by Vic Briggs/Eric Burdon/Barry Jenkins/Danny McCulloch/John Weider][produced by Tom Wilson]

San Franciscan night/Good times side B in UK:Gratefully dead

Eric Burdon & Animals

08.1967

7[10]

9[10]

MGM 1359/MGM K 13 769

[written by Vic Briggs/Eric Burdon/Barry Jenkins/Danny McCulloch/John Weider][produced by Tom Wilson]

Monterey/Ain't it so side B in UK:Anything

Eric Burdon & Animals

11.1967

-

15[9]

MGM 1412/MGM K 13 868 [US]

[written by Vic Briggs/Eric Burdon/Barry Jenkins/Danny McCulloch/John Weider][produced by Tom Wilson]

Sky pilot/[pt.2]

Eric Burdon & Animals

02.1968

40[3]

14[14]

MGM 1373/MGM 13 939

[written by Vic Briggs/Eric Burdon/Barry Jenkins/Danny McCulloch/John Weider][produced by Tom Wilson]

Anything/I'ts all meat

Eric Burdon & Animals

04.1968

-

80[4]

-/MGM K 13 917

[written by Vic Briggs/Eric Burdon/Barry Jenkins/Danny McCulloch/John Weider][produced by Tom Wilson]

White houses/River deep,mountain high

Eric Burdon & Animals

11.1968

-

67[8]

-/MGM K 14 013

[written by Eric Burdon][produced by Tom Wilson]

Ring of fire/I'm an animal

Eric Burdon & Animals

01.1969

35[5]

-

MGM 1461/-

[written by June Carter Cash/Merle Kilgore][produced by Tom Wilson]

River deep mountain high/Help me girl

Eric Burdon & Animals

05.1969

-

-

-/MGM 1481

[written by Jeff Barry/Ellie Greenwich/Phil Spector]

House of the rising sun/Don' t let me be misunderstood/I'm crying

Animals

09.1972

25[6]

-

RAK RR 1/-

House of the rising sun/Don' t let me be misunderstood/I'm crying [reissue]

Animals

09.1982

11[10]

-

RAK RR 1/-

-

The night/No John no

Animals

08.1983

-

48[10]

IRS PFP 1019/IRS 9920

[written by Eric Burdon/Don Evans/Sterling, Evans][produced by The Animals, Steve Lipson]

Eric Burdon & Jimmy Witherspoon

-

-

Soledad/Headin' for home

Eric Burdon & Jimmy Witherspoon

08.1971

-

-

UA UP 35 287

-

EP's

The Animals is here

Animals

01.1965

3[37]

-

Columbia SEG 8374

[produced by Mickie Most]

The Animals are back

Animals

10.1965

8[14]

-

Columbia SEG 8452

[produced by Mickie Most]

Animal tracks

Animals

09.1966

7[4]

-

Columbia SEG 8499

[produced by Mickie Most]

Albumy *237*
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Animals	Animals	11.1964	6[20]	7[27]	Columbia SX 1669	[produced by Mickie Most]
The Animals on tour	Animals	03.1965	-	99[9]	MGM SE 4281[US]	[produced by Mickie Most]
Animals track	Animals	05.1965	6[26]	57[25]	Columbia SX 1708	[produced by Mickie Most]
The best of The Animals	Animals	02.1966	-	6[113]	MGM SE 4324 [US]	[gold][produced by Mickie Most]
Most of the Animals	Animals	04.1966	4[23]	-	Columbia SX 6035	[produced by Mickie Most]
Animalisms	Animals	05.1966	4[17]	33[22]	Decca LK 4797	[produced by Tom Wilson]
Animalization	Animals	08.1966	-	20[30]	MGM SE 4384 [US]	[produced by Tom Wilson]
Eric is here	Eric Burdon & Animals	03.1967	-	121[13]	MGM SE 4433 [US]	[produced by Tom Wilson]
The best of Eric Burdon & The Animals.Vol.2	Eric Burdon & Animals	06.1967	-	71[24]	MGM SE 4454 [US]	-
Winds of change	Eric Burdon & Animals	09.1967	-	42[20]	MGM SE 4484 [US]	[produced by Tom Wilson]
The Twain shall meet	Eric Burdon & Animals	04.1968	-	79[29]	MGM SE 4537 [US]	[produced by Tom Wilson]
Every one of us	Eric Burdon & Animals	08.1968	-	152[8]	MGM SE 4553 [US]	-
Love is	Eric Burdon & Animals	01.1969	-	123[10]	MGM SE 4591-2 [US]	[produced by The Animals]
The greatest hits of Eric Burdon and The Animals	Eric Burdon & Animals	03.1969	-	153[6]	MGM SE 4602 [US]	-
Best of Animals	Animals	08.1973	-	188[2]	ABKCO 4226 [US]	-
Before we were so rudely interrupted	Animals	08.1977	-	70[11]	UA 770 [US]	[produced by Chas Chandler]
Ark	Animals	09.1983	-	66[10]	I.R.S. 70 037 [US]	[produced by Alan Price, Eric Burdon, John Steel]
Rip it to shreds-The Animals Greatest Hits Live!	Animals	09.1984	-	193[4]	I.R.S. 70 043 [US]	-