Bond

Zespół o nazwie Bond jest to angielsko-australijski kwartet elektronicznych smyczków.
Kwartet tworzą: Haylie Ecker (pierwsze skrzypce, z Perth, Australia), Eos Chater (drugie skrzypce, z Cardiff, Walia), Tania Davis (altówka, z Sydney) i Gay-Yee Westerhoff (wiolonczela, z Hull, Anglia). Dziewczyny grają wyłącznie muzykę instrumentalną, w której elementy klasyczne przeplatają się z folklorem Afryki Północnej, Europy Wschodniej, Ameryki Łacińskiej oraz rytmami dance.
Znany w świecie show biznesu menedżer Mel Bush (odkrył Led Zeppelin, Davida Bowie i Queen, jest także menedżerem Davida Essexa i Vanessy Mae) postanowił stworzyć grupę, która stałaby się "klasyczną" odpowiedzią na Spice Girls.

 Po półtora roku poszukiwań i prób, a także zainwestowaniu miliona funtów, powstał zespół Bond. Jego nazwa nawiązuje do słynnego bohatera popkultury, agenta 007 Jamesa Bonda. Można też Bond rozumieć dosłownie jako "więź", "przyjaźń", bowiem dziewczyny z zespołu spotykają się nie tylko na scenie i na próbach.
 

Skład zespołu to klasyczny kwartet smyczkowy, znany choćby z utworów Haydna czy Beethovena: pierwsze i drugie skrzypce, altówka, wiolonczela. Dziewczyny z Bonda od małego uczyły się grać na instrumentach, studiowały w słynnych uczelniach muzycznych (konserwatorium w Sydney, Royal College of Music, londyńska Guildhall School of Music), aczkolwiek nie wszystkie dobrnęły do dyplomu.
 

Zarabiały na życie zarówno na estradach filharmonicznych, jak i akompaniując gwiazdom muzyki pop (Spice Girls, Vanessa Mae, The Divine Comedy, Cocteau Twins). Gay-Yee Westerhoff (wiolonczela), pochodzi z Hull w hrabstwie Yorkshire, Eos Chater (drugie skrzypce), pochodzi z Cardiff, w Walii, Haylie Ecker (pierwsze skrzypce), urodziła się w Perth, w Australii, zaś Tania Davis (altówka), z Sydney, także w Australii. Grają muzykę wyłącznie instrumentalną, w której elementy klasyczne przeplatają się z folklorem Afryki Północnej, Europy Wschodniej, Ameryki Łacińskiej oraz rytmami dance. Autorem utworów z ich debiutanckiego albumu "Bond", jest kompozytor filmowy Magnus Fiennes, brat znanych aktorów Ralpha i Josepha. 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Victory	Bond	10.2000	122[4]	-	Decca 467 278-2	[written by Tonči Huljić][produced by Magnus Fiennes]
Viva / Wintersun	Bond	06.2001	83[2]	-	Decca 4700342	[written by Vivaldi][produced by Orion]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Born	Bond	10.2000	16[34]	108[8]	Decca 4670912	[gold-UK][produced by Mel Bush]
Shine	Bond	10.2002	26[15]	61[6]	Decca 4734602	[gold-UK][produced by Mel Bush/The Beatmasters/Various]
Classified	Bond	06.2004	32[4]	76[6]	Decca/UMTV 4756301	[produced by Mel Bush]
Explosive: The Best of Bond	Bond	06.2005	88[1]	-	Decca 4757002	[produced by Mel Bush]

Stanley Black and His Orchestra

Stanley Black-ur. 14.06.1913r-zm. 27.11.2002r; był angielskim dyrygentem,aranżerem i pianistą specjalizujacym się w muzyce popularnej.Napisał wiele ścieżek muzycznych do filmów i nagrywał z własną orkiestrą dla wytwórni Decca.

 

Rozpoczął swoją karierę muzyczną w latach 30-tych od współpracy z amerykańskimi muzykami jazzowymi;Colemanem Hawkinsem i Benny Carterem.Póżniej zajął się aranżowaniem i nagrywaniem muzyki latynoskiej.
 

Urodzony w Londynie w wieku 7 lat pobierał lekcje gry na fortepianie,by póżniej studiować na renomowanej Matthay School of Music.Mając 15 lat zwyciężył w organizowanym przez Melody Maker konkursie na aranżację.W latach 30-tych założył własną orkiestrę grającą muzykę taneczną i jazzową z którą występowali minn. Lew Stone,Bert Ambrose i przez cztery lata Harry Roy.
 

Po 10-cio miesięcznej służbie w RAF-ie w czasie II wojny światowej,powrócił do samodzielnej pracy w 1942r jako dyrygent,pianista i aranżer występów Anne Shelton.Dwa lata póżniej zostaje nadwornym aranżerem i dyrygentem w wytwórni Decca,gdzie współpracuje z Verą Lynn i dwie dekady póżniej Catherine Valente i Dickie Hendersonem.Od 1944 do 1952r był dyrygentem orkiestry tanecznej BBC ,dając ze swoją orkiestrą ponad 4000 audycji.
 

Współpracę z filmem rozpoczął w 1948r jako kompozytor muzyki do obrazu It Always Rains On Sunday.W sumie skomponował muzykę do ponad 80 obrazów minn.Laughter In Paradise (1951), The Naked Truth (1957), Too Many Crooks (1958)i Sparrows Can't Sing (1963).Ostatnim jego filmem był Valentino, and The Razor's Edge (1984).
 

W latach 60 i 70-tych wraca do muzyki klasycznej wydając płyty z kompozycjami Czajkowskiego,Rimskiego-Korsakowa,Wagnera z London Philharmonic Orchestra.Odbywa też turnee po japonii,Filipinach ,Australii i Ameryce Płn.W 1987r nominowany do British Academy of Songwriters, Composers and Authors.Był od 1947r żonaty z Edną Kaye, piosenkarką,z którą miał dwoje dzieci. 

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Exotic percussion	Stanley Black and His Orchestra	02.1962	-	30[8]	London Phase 4 44004	-
Spain	Stanley Black and His Orchestra	08.1962	-	33[10]	London Phase 4 44016	-
Film spectacular	Stanley Black and His Orchestra	08.1963	-	50[4]	London Phase 4 44025	-
Music of a people	Stanley Black and His Orchestra	06.1965	-	148[3]	London Phase 4 44060	-

Beatstalkers

Grupa szkocka. Utworzona w pierwszej połowie lat sześćdziesiątych w Glasgow. W 1965 przeniosła się do Londynu. Pierwszy skład: Davie Lennox - voc, Ronnie Smith - g, voc, Eddie Campbell - org, Alan Mair -b, "Tudge" Williamson - dr. Na początku 1967 Maira i Williamsona zastąpili Jeff Allen - b i Joe Gaffney - dr. Działała do 1969r.

 

Debiutowała w modsowskich klubach Glasgow w efektownym repertuarze rhythm'n'bluesowym, na który składały się własne kompozycje, utwory murzyńskich mistrzów w rodzaju Daddy Loves Baby Dona Covaya, It's Alright The Impressions i Hey Girl Don't Bother Me The Tamps, a także mniej znane piosenki The Rolling Stones.
 

Wyrazem popularności, jaką zdobyła w rodzinnym mieście, było entuzjastyczne przyjęcie podczas koncertu dla kilkutysięcznej publiczności na George Square wiosną 1965 (po występie muzycy musieli uciekać przed fanami podziemnymi korytarzami wiodącymi pod miastem). W tym samym roku związała się z firmą Decca i dla niej nagrała trzy single, częściowo z narzuconym repertuarem: Everybody's Talking 'Bout My Baby/Mr Disappointed, wydany jeszcze w tym roku, oraz Left Right Left/You'd Better Get A Better Hold On i A Love Like Yours (przebój zespołu Martha And The Vandellas)/Base Line, wydane w 1966.
 

Ugruntowała swą popularność w Szkocji, ale nie zdobyła uznania słuchaczy poza nią. Jej pozycję mógł zmienić planowany w tym czasie album koncertowy, ale z winy Dekki nigdy nie powstał. W 1967 podpisała kontrakt z inną wytwórnią -CBS. 

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
1 Everybody's Talking 'Bout My Baby/Mr. Disappointed	Beatstalkers	11.1965	-	-	Decca F 12 259	[written by Washington][produced by Scott, Solomon]
Left Right Left / You'd Better Get A Better Hold On	Beatstalkers	03.1966	-	-	Decca F 12 352	[written by Tommy Scott][produced by Tommy Scott]
A Love Like Yours / Base Line	Beatstalkers	07.1966	-	-	Decca F 12 460	[written by E&B; Holland,Dozier][produced by Tommy Scott]
My One Chance To Make It / Ain't Got No Soul (Left In These Old Shoes)	Beatstalkers	05.1967	-	-	CBS 2732	[written by K. Resnick, A. Resnick]
Silver Treetop School For Boys / Sugar Coated Man	Beatstalkers	12.1967	-	-	CBS 3105	[written by David Bowie][produced by Mike Smith]
Rain Coloured Roses / Everything Is For You	Beatstalkers	06.1968	-	-	CBS 3557	[written by C.Eayer,G.Fishoff][produced by Tony Reeves]

Winifred Atwell

 Winifred Atwell-urodzona 27 lutego 1914 roku w Tunapuna w Trynidadzie.Jej rodzice byli właścicielami apteki,zresztą ona sama uzyskała licencję w tym zawodzie w 1937 r.Jednakowoż jej pasją była gra na fortepianie.Uzyskała na rodzinnej wyspie dużą popularność ,jeszcze przed jej wyjazdem na początku lat 40-tych do Stanów Zjednoczonych.

 

Opuszcza USA dla podjęcia studiów na wydziale muzyki klasycznej w Royal Academy Of Music w Londynie.Podczas okresu nauki grała boogie woogie w londyńskich hotelach i restauracjach.Popularność w W.Brytanii w latach 50-tych przyniosły jej płyty z transkrypcjami muzyki klasycznej i utworów w stylu "honky-tonk".Była pierwszą artystką w historii brytyjskiej sceny muzycznej uhonorowaną tzw. "Złotą Płytą" i to dwukrotnie.
 

W okresie swojej największej popularności koncertowała w tak ekskluzywnych salach jak Royal Albert Hall i Palladium Theatres w Londynie.Często odwiedza ojczyznę dając darmowe koncerty i nagrywając płyty.W końcu lat 60-tych emigruje do Australii,gdzie kontynuuje występy aż do swej śmierci 28 lutego 1983 roku

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Britannia rag/Dixie boogie	Winifred Atwell	12.1952	5[6]	-	Decca F 10 015	[written by Winifred Atwell/Warlock]
Coronation rag/Bounce the boogie	Winifred Atwell	05.1953	5[6]	-	Decca F 10 110	[written by Winifred Atwell]
Flirtation waltz/Golden tango	Winifred Atwell	09.1953	10[3]	-	Decca F 10 161	[written by R.Haywood/Leslie Sarony]
Let' s have a party [selection]/	Winifred Atwell & Her Other Piano	12.1953	2[12]	-	Phillips PB 213	[written by Nat D. Ayer, Clifford Grey, James W. Tate, Ray Henderson, Mort Dixon][produced by Johnny Franz]
Rachmaninoff' s 18th variation on a theme by Pagani	Winifred Atwell	07.1954	9[9]	-	Phillips PB 234	[written by Rachmaninov]
Let' s have another party	Winifred Atwell	11.1954	1[5][8]	-	Phillips PB 268
Let' s have a ding dong	Winifred Atwell	11.1955	3[10]	-	Decca F 10 634
Poor people of Paris/Piano tuner's boogie	Winifred Atwell	03.1956	1[3][16]	-	Decca F 10 681	[written by Jack Lawrence/Marguerite Monnot/René Rouzaud]
Port Au Prince/Startime	Winifred Atwell & Frank Chacksfield	05.1956	18[6]	-	Decca F 10 727	[written by Cabot/Wayne]
Left bank/Rampart Street Rock	Winifred Atwell	07.1956	14[7]	-	Decca F 10 762	[written by Marguerite Monnot & Winifred Atwell]
Make it a party	Winifred Atwell	10.1956	7[12]	-	Decca F 10 796
Let' s rock' n' roll	Winifred Atwell	02.1957	24[4]	-	Decca F 10 852
Let' s have a ball	Winifred Atwell	12.1957	4[16]	-	Decca F 10 956
Summer of the seventeenth doll/Hawaiian Cha Cha	Winifred Atwell	08.1959	24[2]	-	Decca F 11 143	[written by Norman O' Brien]
Piano party	Winifred Atwell	11.1959	10[7]	-	Decca F 11 183

Attack

 Attack-grupa brytyjska. Powstała jesienią 1966r w Londynie. Wyłoniła się z zespołu The Soul System. Pierwszy skład stanowili: Richard Sherman - voc, Bob Hodges-org, David John (właśc. David O'List; 13.12.1948r, Chiswick, Londyn) - g, Gerry Henderson - b oraz Alan Whitehead - dr z Marmalade. 

W kwietniu 1967 rozpadła się - John (jako O'List) przeszedł wtedy do The Nice, a Whitehead wrócił do Marmalade. Po kilku tygodniach wznowiła działalność w składzie: Sherman, Geoff Richardson - g, George Watt - org, Kenny Harold - b, Chris Allen - dr. Zaraz potem dołączył John Du Cann - g, voc z The Sonics, a Watta i Allena zastąpili Ken - org i Plug -dr. Latem 1967r odeszli Richardson i Harold, a w The Attack pojawił się Jim Avery - b. W styczniu 1968r ustalił się nowy skład: Sherman, Du Cann, Roger Deane - b, Keith Hodge - dr. Działała do lata 1968r.
 

Przekształciła się z The Soul System w The Attack, gdy jej karierą pokierował znany agent i menażer Don Arden. On wymyślił nową nazwę. On też zainteresował formacją wytwórnię Decca. W styczniu 1967 trafił na rynek singiel, zawierający na stronie A pełną zgiełku przeróbkę Try it, przeboju garażowego rocka ze Stanów, znanego z wykonań The The Standells i The Ohio Express, a na stronie B wykonany w równie hałaśliwy sposób, rhythm'n'bluesowy utwór We Don't Know. Świetna płytka przeszła niestety bez echa. 

Skandal wywołał następny singel, wydany w marcu tego roku. Na stronie A znalazła się chwytliwa piosenka Hi Hi Silver Lining Scotta Englisha i Larry'ego Weissa, na stronie B własny, niesłychanie ostry utwór Anymore Than I Do. Ale niebawem trafiła na rynek inna wersja Hi Ho Silver Lining, nagrana przez Jeffa Becka, i to ona dostała się na listy. Muzycy The Attack zarzucili wtedy Beckowi, że podebrał im murowany przebój. A miesiąc później rozgoryczeni rozwiązali formację.

 Grupa niemal natychmiast się jednak odrodziła, i nagrała kolejny singel, wydany w czerwcu. Na stronie A znalazła się piosenka Created By Clive w stylu The Kinks, na stronie B własny utwór Colour Of My Mind nawiązujący do dokonań The Animals. Ku rozpaczy muzyków powtórzyła się jednak sytuacja sprzed kilku tygodni. Równocześnie trafiło bowiem na rynek inne opracowanie Created By Clive, sygnowane przez zespół The Syn. W rezultacie żadna wersja nie dostała się na listy.
 

Grupa z powodzeniem koncertowała w tym czasie w londyńskich klubach w rodzaju Speakeasy, Middle Earth i Tiles, ale nie wszystkim muzykom to wystarczało. W rezultacie doszło do kolejnych zmian składu. W sierpniu formacja nagrała następny singel, Magic In The Air/Lady Orange Peel, ale niesłychanie dynamiczny, bliski stylu The Who utwór ze strony A wydał się szefom Dekki zbyt ciężki i wydanie płytki wstrzymano. Grupa musiała w październiku wrócić do studia i nagrać inną, łagodniejszą piosenkę - Neville Thumbcatch, bliższą stylu The Beatles, urozmaiconą brzmieniami orkiestrowymi 

Podczas tej samej sesji zarejestrowała też utwory Morning Dew i Loving You Is Sweeter Than Ever. Płytka Neville Thumbcatch/Lady Orange Peel trafiła na rynek w styczniu 1968. Podobnie jak poprzednie nie odniosła sukcesu. Niebawem grupa przystąpiła jednak do pracy nad debiutanckim albumem o roboczym tytule "Roman God Of War" Z myślą o nim zarejestrowała takie utwory, jak Strange House i Mr. Pinnodomy's Dilemma.
 

W tym samym czasie w marcu, nagrała kolejny singel, Feel Like Flying/Freedom For You. Niestety, Decca podjęła już wówczas decyzji o zerwaniu współpracy z The Attack, l żadna z tych płyt nie doczekała się wydania. W rezultacie latem 1968 grupa przestała istnieć. W 1990 i 2000 zebrano jej znane i nieznane nagrania na płytach "Magic In The Air" i "The Complete Recordings From 1967-1968". 

Okazało się wtedy, że była jedną z najbardziej niedocenionych formacji swojego czasu. Jej potężnie brzmiące, pełne ostrych dźwięków gitary, frapujące utwory w rodzaju Magic In The Air, Mr. Pinnodomy's Dilemma, Strange House, Feel Like Flyin, i Colour Way wydawały się zwiastować erę hard rocka.
 

Kilka nagrań The Attack, w tym dwa wcześniej nie publikowane, Now The Sun Shines i Sleep Like A Child wzbogaciło kompaktową edycję albumu "The Five Da Week Straw People" studyjnego zespołu The Five 'Days ' Week Straw People, w którego składzie występował Du Cann (Angel Air, 2000).
Du Cann jako Cann kontynuował karierę w zespołach Andromeda (dołączył do niego w 1967, jeszcze jako muzyk The Attack), z którym ponownie nagrał utwór Colour Your Way, oraz Atomic Rooster i Hard Stuff, działał też jako solista.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Try it/We don' t know	Attack	01.1967	-	-	Decca F 12 550	[written by Levine, Bellack][produced by Mike Smith]
Hi ho silver lining/Anymore than i do	Attack	04.1967	-	-	Decca F 12 578	[written by English, Weiss][produced by Mark Wildey]
Created by clive/Colour of my mind	Attack	07.1967	-	-	Decca F 12 631	[written by Pattison][produced by Mark Wildey]
Neville Thumbcatch/Lady Orange Peel	Attack	01.1968	-	-	Decca F 12 725	[written by Smith, Bain][produced by Vic Smith]

Arrival

 Arrival-brytyjska grupa wokalna założona pod koniec lat sześćdziesiątych w Liverpoolu przez Dyana Bircha (ur. 25.01.1949 r.), związaną poprzednio z agencją NEMS Beatlesów. Oprócz niej w skład zespołu weszli: Paddy McHugh (ur. 28.08.1946 r.) i Frank Collins (ur. 25.10.1947 r.) z miejscowej grupy The Excels oraz druga liverpoolska wokalistka Carroll Carter (ur. 10.06.1948 r.), Lloyd Courtney (ur. 20.12.1947 r. w hrabstwie Cheshire, Anglia), Don Hume (ur. 31.03.1950 r. w Watford w hrabstwie Hertfordshire, Anglia) i Tony O'Malley (ur. 15.07.1948 r.).

Aktywny przez kilka lat od końca lat 60-tych do początku lat 70-tych, Arrival był londyńskim zespołem soft rockowym, który zdobył kilka hitów dzięki swoim swobodnym aranżacjom i nietypowej harmonii. Wydali dwa albumy   (jeden z Decca w 1970, a drugi z CBS w 1972), zanim się rozpadli. Muzyka Arrival była ponownie zbierana w miarę upływu lat, głównie w antologii Friends: Complete Recordings 1970-1971 z 2022 roku, która zawierała niepublikowane wcześniej sesje radiowe i inne materiały. 

 Po spędzeniu połowy lat 60-tych w Liverpoolu, grając w zespole beat/R&B The Excelles, lider zespołu Frank Collins i kilku kolegów z zespołu przeniosło się do Londynu i rekonfigurowało Excelles jako Arrival w 1969 roku. Rozszerzenie z pięcioosobowego do dziesięcioosobowego z naciskiem na harmonie wokalne, ich piosenki były zbudowane na wzajemnym oddziaływaniu wokalistów Collinsa, Dyana Bircha, Carrolla Cartera i Paddy'ego McHugha, a wspierane przez gładką rockową instrumentację i okazjonalne aranżacje smyczkowe.  

Podpisali kontrakt z Decca i wydali swój pierwszy singiel w 1969 roku. Dusty Springfield była wczesną wielbicielką zespołu i napisała krótką notatkę pochwalną dla ich brzmienia, która znalazła się na tylnej okładce ich pierwszego albumu,Arrival. Tak zatytułowana płyta została wydana w 1970 roku i zawierała pierwszy hit grupy, „Friends”. W tym samym roku Arrival miał kolejny niealbumowy hit „I Will Survive”, wystąpił w różnych programach telewizyjnych i wystąpił na festiwalu Isle of Wight. 

 Ich drugi, również zatytułowany album Arrival, został wydany w 1972 roku. Zespół rozpadł się wkrótce po wydaniu płyty, a niektórzy członkowie kontynuowali pracę jako muzycy sesyjni / wokaliści, a niektórzy utworzyli nowe zespoły, takie jak Kokomo i Olympic Runners.

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Friends/Don't Turn His Love Away	Arrival	01.1970	8[9]	-	Decca F 12986	[written by Terry Reid][produced by Alex Murray][oryginalnie nagrana przez Terry Reida]
I Will Survive/See The Lord	Arrival	06.1970	16[11]	-	Decca F 13026	[written by Frank Collins][produced by Arrival, Tony Hall]
Let My Life Be Your Love Song/Out Of Desperation	Arrival	04.1971	-	-	CBS 7035	[written by Jimmy Webb ][produced by Martin Clarke, Arrival]
Family Tree (We'll Shake It, And Break It, Cos' We're Going To Make It Alone)/Part Of My Dream	Arrival	11.1971	-	-	CBS 7617	[written by G. Nissenson, M. DeFren][produced by Martin Clarke]
(The Theme From) Heartbreak Kid/Sweet Summer	Arrival	03.1973	-	-	CBS 1350	[written by C. Coleman, S. Harnick][produced by David McKay]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Arrival	Arrival	.1970	-	-	Decca SKL 5055	-
Arrival	Arrival	.1972	-	-	CBS 64733	-

Applejacks

Applejacks- grupa brytyjska. Powstała na początku 1961 w Solihull w Warwickshire. Najpierw przyjęła nazwę The Crestas, w końcu roku zmieniła ją na The Jaguars, a ostatecznie, w 1962, na The Applejacks.
Założyli ją dwaj uczniowie:
Martin Baggott (właśc. Martin Thomas Baggott; 20.10.1947, Birmingham) - g i
Phil Cash (właśc. Philip Peter Cash; 10.10.1947, Birmingham) - g, voc,
oraz urzędnik ubezpieczeniowy Gerry Freeman (wtasc. Gerald Ernest Freeman; 5.05.1943, Solihull) - dr.

 

W następnych miesiącach i latach stopniowo się rozrastała. Niemal natychmiast zaangażowano pielęgniarkę Megan Davies (wtaśc. Megan Kelso Davies; 20.03.1944, Sheffield) - b, g, w grudniu 1961 w składzie pojawił się jeszcze jeden uczeń Don Could (właśc. Donald Peter Could; 23.03.1947, Solihull) -o/-g, a w lipcu 1962 dołączył fryzjer Al Jackson (właśc. Harry Llewellyn Jackson; 21.04.1945, Birmingham) - voc, p. Działała do końca lat sześćdziesiątych.
Debiutowała w rodzinnym mieście w klubie młodzieżowym przy kościele, w którym Freeman uczył w szkółce niedzielnej, później z powodzeniem występowała w Solihull's Civic Hali.
Z początku, jeszcze jako The Crestas, wykonywała muzykę instrumentalną w stylu The Shadows i The Tornados.
Później, po zmianie nazwy na The Applejacks, sięgnęła po przeboje Chucka Berry'ego, Little Richarda, Raya Charlesa i The Coasters.
 

W końcu 1963r zwróciła na siebie uwagę Mike'a Smitha, jednego z kierowników repertuarowych wytwórni Decca. Podpisała z nią kontrakt, a Smith został producentem jej nagrań, już pierwszy singel, wydany w lutym 1964, w dniu św. Walentego, i zawierający beatową wersję piosenki Tell Me When Lesa Reeda i Geoffa Stephensa (na stronie B utwór Baby lane), przyniósł jej popularność.
Ugruntowała sukces dwoma następnymi płytkami,Like Dreamers Do (piosenka Paula McCartneya, nie wydana na płytach The Beatles w tym czasie)Everybody Fall Down z czerwca i Three Little Words /You're The One For Me z września tego roku.
 

Niestety, nagrany między czerwcem a wrześniem i wydany w październiku 1964 album "The Applejacks", zawierający m.in. blade przeróbki przebojów doby rock'n'rolla i rhythm'n'bluesa, jak Too Much Monkey Business Chucka Berry'ego, Kansas City Jerry'ego Leibera i Mike'a Stollera, What'd I Say Raya Charlesa, Hello Josephine Fatsa Domino i I Wonder Cliffa Richarda i Hanka B. Marvina, przeszedł bez echa.
 

A i późniejsze single dla Dekki, wszystkie z 196r, Chim Chim Cheree (piosenka z musicalu Mary Poppins It's Not A Game Anymore ze stycznia, Bye Bye Girl/It's Not A Came Anymore z czerwca, I Go To Sleep (utwór z repertuaru The Kinks/Make Up Or Break Up z sierpnia i I'm Through/We Colta Cet Together z listopada, nie zdobyły popularności.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Tell Me When/Baby Jane	Applejacks	03.1964	7[13]	135[1]	Decca F 11833	[written by Les Reed ,Geoff Stephens][produced by Mike Smith]
Like Dreamers Do/(Boom, Boom, Boom, Boom) Everybody Fall Down	Applejacks	06.1964	20[11]	-	Decca F 11916	[written by Lennon, McCartney][produced by Mike Smith]
Three Little Words (I Love You)/You're The One For Me	Applejacks	10.1964	23[5]	-	Decca F 11981	[written by Gordon Mills][produced by Mike Smith]

St. Louis Union

Zespół założony w Manchesterze w składzie: Tony Cassiday (śpiew), Keith Miller (gitara), Alex Kirby (saksofon tenorowy), John Nichols (bas) i Dave Webb (perkusja). Zwrócił na siebie uwagę jako zwycięzca festiwalu grup beatowych magazynu Melody Maker w 1965 r. Nagrodę stanowił kontrakt nagraniowy z Decca Records, którego pierwszym owocem była nowa wersja piosenki "Girl" z albumu Beatlesów Rubber Soul. Sekstet umieścił ten utwór w pierwszej trzydziestce brytyjskiej listy przebojów, pomimo współzawodnictwa z grupą The Truth.
Później zespół otrzymał rolę w filmie "The Ghost Goes Gear", w którym wystąpiła również formacja Spencer Davis Group. Jednak słabe pozycje singli "Behind The Door" i "East Side Story" doprowadziły krótką karierę zespołu do końca.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Girl/Respect	St. Louis Union	01.1966	11[10]	-	Decca F 12 318	[written by Lennon, McCartney][produced by Peter Sullivan][piosenka oryginalnie nagrana przez The Beatles]
Behind The Door/English Tea	St. Louis Union	04.1966	-	-	Decca F 12 386	[written by G.Gouldman][produced by Peter Sullivan]
East Side Story/Think About Me	St. Louis Union	10.1966	-	-	Decca F 12 508	[written by Seger][produced by Tony Clarke]

The Alan Price Set

Ur. 19.04.194Ir. w Fairfield w okręgu Durham, Anglia. W dzieciństwie opanował jako samouk grę na fortepianie, gitarze i basie. Szybko zadebiutował w lokalnych zespołach, przez które przewinęli się również późniejsi członkowie The Animals. Pierwsza kierowana przez Price'a grupa występowała kolejno jako The Kansas City Five (również Seven i Nine), The Kontours, The Pagans, a ostatecznie pod nazwą Alan Price Rhythm And Blues Combo.
Zespół dostrzeżony w Newcastle przez Grahama Bonda został zarekomendowany menedżerowi Ronanowi 0'Rahilly'emu i zmienił nazwę na The Animals przed debiutem na londyńskiej scenie rhythm'n'bluesowej. Price, najbardziej uzdolniony muzycznie członek grupy, z trudem godził artystyczne aspiracje z ciągłymi koncertowymi trasami. Obdarzony introwertyczną naturą i wykraczającą poza styl zespołu twórczą wyobraźnią szybko znużył się Animalsami, których opuścił w maju 1965 r. Jako oficjalny powód odejścia podano wprawdzie lęk Price'a przed podróżami lotniczymi, jednak odejście z zespołu u szczytu sławy i komercyjnych sukcesów uznano za profesjonalne samobójstwo.
W tym samym roku pojawił się w głośnym filmowym dokumencie D. A. Pennebakera, "Don't Look Band", w brytyjskim orszaku Boba Dylana. Wkrótce potem założył własną grupę The Alan Price Set, która w sierpniu 1965 r. zadebiutowała singlem "Any Day Now". Utwór nie był przebojem, ale wzbudził spore oczekiwania, potwierdzone kolejnym nagraniem: ekspresyjną wersją bluesowego standardu Screamin' Jay Hawkinsa, "I Put A Spell On You". Słuchaczy urzekły szybkie organowe arpeggia muzyka, a zaskoczeniem były jego wokalne umiejętności. Kolejne single prezentowały typowo popowe inspiracje. W 1967 r. przebojami stały się dwie piosenki autorstwa Randy'ego Newmana: "Simon Smith And His Amazing Dancing Bear" i "The House That Jack Built" (a wcześniej "Hi-Lili Hi-Lo" — temat Bronisława Kapera z filmu "Lili" w reż. Charlesa Waltersa z 1953 r.).
W 1970 r. założył wraz z Georgiem Famem duet wokalno-fortepianowy Fame And Price Together, znany z typowo rozrywkowego przeboju "Rosetta". W tym samym roku napisał muzykę do spektaklu teatralnego "Home", autorstwa Davida Storeya i reżyserii Lindsaya Andersona, oraz własnego musicalu "The Brass Band Man". W 1973 r. za muzykę do filmu Andersona "Szczęśliwy człowiek" (O Lucky Man!) otrzymał prestiżową nagrodę BAFTA oraz Oscara.
Poważne podejście do muzyki, a także ostentacyjnie nobliwy wygląd i sposób bycia sprawiły, że Price trzymał się z dala od kręgów hippiesowskich, w których brylował jego dawny kolega z Animals, Erie Burdon. Wodewilowy styl gry na fortepianie ściągał na koncerty muzyka również publiczność w podeszłym wieku. W 1974 r. przypomniał sobie o swych proletariackich korzeniach, wprowadzając na listy przebojów temat "Jarrow Song", dedykowany miastu sławnemu z robotniczej demonstracji w 1936 r. Tematyka społeczna dominowała też na ciekawym autobiograficznym albumie Between Today And Yesterday nagranym w tym samym roku. Sukces płyty zaowocował współpracą z telewizją BBC i muzyką do dokumentalnego serialu "World's End". W 1975 r. za rolę w musicalu "Alfie Darling" otrzymał nagrodę dla najciekawszego brytyjskiego debiutanta roku. Na przełomie 1978 i 79 r. na listy przebojów wszedł singel Price'a "Just For You", którego kilka egemplarzy wytłoczono w kształcie czerwonego serca z winylu. Price jako artysta był więc prawdziwie "szczęśliwym człowiekiem".
Oprócz częstych występów w telewizji i koncertów ściągających do dziś tłumy publiczności, powodzeniem cieszyły się jego kolejne musicale: "Andy Capp" i "Who's A Lucky Boy?". Uzupełnieniem solowej kariery były występy wraz z Animalsami reaktywowanymi na krótko w 1977 i 1983 r.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I Put a Spell on You / Iechyd-Da	The Alan Price Set	04.1966	9[10]	80[3]	Decca F 12367	[written by Jay Hawkins][produced by Alan Price]
Hi-Lili Hi-Lo / Take Me Home	The Alan Price Set	07.1966	11[12]	-	Decca F 12442	[written by Helen Deutsch,Bronislaw Kaper][produced by Alan Price]
Simon Smith and His Amazing Dancing Bear / Tickle Me	The Alan Price Set	03.1967	4[11]	-	Decca F 12570	[written by Randy Newman][produced by Alan Price]
The House That Jack Built / Who Cares	The Alan Price Set	08.1967	4[10]	-	Decca F 12641	[written by Alan Price][produced by Alan Price]
Shame / Don't Do That Again	The Alan Price Set	11.1967	45[2]	-	Decca F 12691	[written by Alan Price][produced by Alan Price]
Don't Stop the Carnival / The Time Has Come	The Alan Price Set	02.1968	13[8]	-	Decca F 12731	[written by Sonny Rollins][produced by Alan Price]
Rosetta / John and Mary	Fame & Price	05.1971	-	3[11]	CBS 7108	[written by Mike Snow][produced by Mike Smith]
Jarrow Song / Look at My Face	Alan Price	05.1974	9[10]	-	Warner Bros. K 16372	[written by Alan Price][produced by Alan Price]
Just for You / I'm a Gambler	Alan Price	04.1978	43[7]	-	Jet UP 36358	[written by Alan Price][produced by Alan Price,Alan O'Duffy]
Baby of Mine / Just for You	Alan Price	02.1979	32[3]	-	Jet JET 135	[written by Alan Price][produced by Alan Price,Alan O'Duffy]
Changes / Vegetable (Come and Get It)	The Alan Price Set	04.1988	54[4]	-	Ariola 109911	[written by Alan Price][produced by Alan Price]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
O Lucky Man!	Alan Price	08.1973	-	117[14]	Warner 2710	-
Between Today & Yesterday	Alan Price	06.1974	9[10]	-	Warner Bros. BS 2783	[produced by Alan Price]
Alan Price	Alan Price	11.1977	-	187[3]	Jet 809	-

Bill Monroe

Bill Monroe urodził się na farmie w pobliżu Rosine, w stanie Kentucky, w 1911 roku. Jego matka i jej brat dużo w domu śpiewali i grali na banjo i gitarze, tak że Bill wyrastał wśród ludowej muzyki. Ponieważ był najmłodszy spośród 8-mio osobowego rodzeństwa, starsi zagospodarowali "lepsze" instrumenty i jemu pozostała mandolina. Monroe wspominał, że starsi bracia wymontowali mu cztery struny gdyż jego mandolina była za głośna. Mama zmarła gdy miał 10 lat, wychowywał się u wuja, który grał na skrzypcach, akompaniując mu na lokalnych potańcówkach. W 1929 roku Bill wraz z dwoma braćmi wyjechał do Indiany do pracy w rafinerii. Założyli tam zespół Monroe Brothers, grając gdzie się da. W 1936 roku podpisali kontrakt z RCA Victor, dla której nagrywali przez dwa lata.
W 1939 roku Bill wyjechał do Atlanty gdzie powołał do życia Blue Grass Boys, już bez braci w składzie. Początkowo nagrywali typowe utwory, krótkie i w szybkim tempie. Później Monroe zaczął eksperymentować ze składem i sposobem gry. W 1946 i 1947 roku nagrywał z zespołem w Columbia Records. Te nagrania stały się wzorem stylu bluegrass. Kilka z nich stało się klasykami: "Toy Heart," "Blue Grass Breakdown," "Molly and Tenbrooks," "Wicked Path of Sin," "My Rose of Old Kentucky," "Little Cabin Home on the Hill,".

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Kentucky Waltz / Rocky Road Blues	Bill Monroe & His Bluegrass Boys	03.1946	-	3[6].Country Chart	Columbia 36 907	[written by Bill Monroe]
Footprints in the Snow/True Life Blues	Bill Monroe & His Bluegrass Boys	12.1946	-	5[4].Country Chart	Columbia 37 151	[written by Bill Monroe]
Sweetheart You Done Me Wrong/My Old Rose of Kentucky	Bill Monroe & His Bluegrass Boys	06.1948	-	11[1].Country Chart	Columbia 38 172	[written by Lester Flatt/Bill Monroe]
Wicked path of sin	Bill Monroe & His Bluegrass Boys	11.1948	-	13[1].Country Chart	Columbia 20 503	[written by Bill Monroe]
Little community Church	Bill Monroe & Blue Grass Quartet	11.1948	-	11[5].Country Chart	Columbia 20 488	[written by Lester Flatt/Bill Monroe]
Toy Heart / Blue Grass Breakdown	Bill Monroe & His Bluegrass Boys	04.1949	-	12[2].Country Chart	Columbia 20 552	[written by Bill Monroe]
When you are lonely	Bill Monroe & His Bluegrass Boys	08.1949	-	12[1].Country Chart	Columbia 20 526	[written by Lester Flatt/Bill Monroe]
Scotland / Panhandle Country	Bill Monroe	11.1958	-	27[1].Country Chart	Decca 30 739	[written by Bill Monroe]
Gotta Travel On / No One but My Darlin'	Bill Monroe & His Bluegrass Boys	03.1959	-	15[6].Country Chart	Decca 30 809	[written by Paul Clayton]

Warner Mack

Warner Mack był popularnym wykonawcą country nagrywającym dla wytwórni Decca.Urodzony 2.04.1938r w Nashville [prawdziwe nazwisko Warner MacPherson],był synem prezbiteriańskiego duchownego wychowanym w Vicksburg w st.Mississippi,gdzie jako młody chłopiec uczył się gry na gitarze.Był też utalentowanym graczem futbolu amerykańskiego i baseballa;odrzucił minn. ofertę St. Louis Cardinals,chcąc poświęcić się muzyce.
 Zaczynał od występów w programie Louisiana Hayride radiostacji KWKH i w programie Reda Foley'a Ozark Jamboree,po których zdobył pewną popularność.Pod koniec lat 50-tych wraca do Nashville podpisując w 1957r kontrakt z wytwórnią Decca.Swój pseudonim zawdzięcza roztargnionej sekretarce,która pomyliła jego nazwisko.Jest autorem swego debiutanckiego singla "Is It Wrong (For Loving You)",który trafił do Top10 listy country ,stając się też niewielkim hitem na listach pop.W 1961r trafia do Kapp Records nagrywając dla niej kilka albumów.
Po występach w Grand Ole Opry wraca do współpracy z Decca,wydając przebojowy singiel "Sittin' in an All Nite Cafe".W 1964r bierze udział w wypadku samochodowym i spędza wiele miesięcy na rekonwalescencji.Rok póżniej nagrywa swój największy hit "Bridge Washed Out".Do 1973r nagrywa serię hitów country;"Sittin' on a Rock (Crying in a Creek)" "Talkin' to the Wall" , "Leave My Dreams Alone" ,by opuścić Decca Records po wieloletniej współpracy.

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Is It Wrong (For Lovin' You) / Baby Squeeze Me	Warner Mack	07.1957	-	61[5]	Decca 30 301	[written by Warner MacPherson][9[36].Country Chart]
Rock-A-Chicka / Since I Lost You	Warner Mack	01.1958	-	74[3]	Decca 30 471	[written by Warner MacPherson]
Surely/This Little Hurt	Warner Mack	01.1964	-	-	Decca 31 559	[written by Peggy Whittington][34[4].Country Chart]
Sittin' In An All Night Cafe / Blue Mood	Warner Mack	10.1964	-	-	Decca 31 684	[written by Jim Glaser][4[23].Country Chart]
Bridge Washed Out / Biggest Part Of Me	Warner Mack	04.1965	-	-	Decca 31 774	[written by Jimmy Louis, Sandra Smith, Mart Melshee][1[1][25].Country Chart]
Sittin' On A Rock (Crying In A Creek) / Way It Feels To Die	Warner Mack	10.1965	-	-	Decca 31 853	[written by Jimmie Louis, Mart Melshee][3[19].Country Chart]
Talkin' To The Wall / One More More	Warner Mack	02.1966	-	-	Decca 31 911	[written by Warner McPherson, Bill Montague][3[18].Country Chart]
It Takes A Lot Of Money/A Million Thoughts From My Mind	Warner Mack	09.1966	-	-	Decca 32 004	[written by Bob Morris][4[16].Country Chart]
Talkin' To The Wall / One More More	Warner Mack	02.1966	-	-	Decca 31 911	[written by Warner McPherson, Bill Montague][3[18].Country Chart]
Drifting Apart/When We're Alone At Night	Warner Mack	03.1967	-	-	Decca 32 082	[written by Hal Gurnee][8[14].Country Chart]
How Long Will It Take/ As Long As I Keep Wantin' (I'll Keep Wanting You)	Warner Mack	07.1967	-	-	Decca 32 142	[written by Warner McPherson][4[14].Country Chart]
I'd Give The World (To Be Back Loving You)/It's Been A Good Life Loving You	Warner Mack	12.1967	-	-	Decca 32 211	[written by Warner McPherson][11[11].Country Chart]
I'm Gonna Move On / Tell Me To Go (Tell Me To Stay)	Warner Mack	04.1968	-	-	Decca 32 308	[written by Warner McPherson][7[14].Country Chart]
Don't Wake Me I'm Dreaming/When The Walls Come Tumbling Down	Warner Mack	12.1968	-	-	Decca 32 3948	[23[14].Country Chart]
Leave My Dream Alone / You're Always Turnin' Up Again	Warner Mack	04.1969	-	-	Decca 32 473	[written by Warner McPherson][6[13].Country Chart]
I'll Still Be Missing You/Sunshine Bring Back My Sunshine	Warner Mack	10.1969	-	-	Decca 32 547	[written by Warner McPherson][8[11].Country Chart]
Love Hungry/Love Is Where The Heart Is	Warner Mack	04.1970	-	-	Decca 32 646	[written by Warner McPherson][19[7].Country Chart]
Live For The Good Times/Another Mountain To Climb	Warner Mack	10.1970	-	-	Decca 32 725	[written by Warner McPherson][16[8].Country Chart]
You Make Me Feel Like A Man/ Changin' Your Style	Warner Mack	03.1971	-	-	Decca 32 781	[written by Warner McPherson][34[6].Country Chart]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The bridge washed out	Warner Mack	.1965	-	14.Country Chart	Decca DL 74 692	-
The country touch	Warner Mack	.1966	-	4.Country Chart	Decca DL 74 766	-
Drifting apart	Warner Mack	.1967	-	21.Country Chart	Decca DL 74 883	-
The many country moods	Warner Mack	.1968	-	21.Country Chart	Decca DL 74 912	-
The country beat	Warner Mack	.1969	-	42.Country Chart	Decca DL 75 092	-
I'll still be missing you	Warner Mack	.1969	-	30.Country Chart	Decca DL 75 165	-

Big Joe Turner

Właśc. Joseph Vernon Turner, ur. 18.05.1911 w Kansas City w stanie Missouri (USA), zm. 24.11.1985 w Inglewood (Kalifornia). Był barmanem w podrzędnym klubie w Kansas City. Tam, jako nastolatek, zaczął śpiewać. Zasłynął w rodzinnym mieście jako "the singing bartender" (śpiewający barman).
Pojawiał się na estradzie z orkiestrami Benniego Motena, George'a Lee, Andy'ego Kirka, Counta Basiego. Jako piętnastolatek pracował z pianistą Pete'em Johnsonem: współpraca ta trwała ponad 40 lat (z legendarnym koncertem w Carnegie Hall w 1938). W 1936 pojawił się w Nowym Jorku. Debiutant nie został zbyt dobrze przyjęty, ale dwa lata później Turner i Johnson pojawili się na koncercie "From Spirituals To Swing", zorganizowanym przez Johna Hammonda w nowojorskiej Carnegie Hall, oraz w nadawanej przez stację radiową CBS audycji Benny'ego Goodmana "Camel Caravan".
Był to moment zwrotny w karierze wokalisty. Posypały się interesujące propozycje i oferty. Wraz z Albertem Ammonsem i Mead Lux Lewisem stworzyli zespół The Boogie Woogie Boys i zrealizowali historyczne już dzisiaj nagranie "Roll 'Em Pete", które zapoczątkowało modę boogie-woogie. Stylistyka przebojowego boogie-woogie była jedynie pomysłem na sukces komercyjny. Dużo lepiej jego wokalistyka odnajdywała się w jazzie i bluesie: brał udział w sesjach nagraniowych Benny'ego Cartera, Colemana Hawkinsa i Joe Sullivana. Nagrywał autorskie płyty dla przychylnych jazzowi firm fonograficznych Vocalion (1938-40) i Decca (1940-44). W nagraniach tych wokalistę wspomagali m.in. Willy "The Lion" Smith, Art Tatum, Freddie Slack i Sammy Price.
W połowie lat 40. sporo komponował, tworząc unikatowe nagrania w stylistyce jazzu, bluesa i przebojowego jump bluesa. Ich wydawcami były liczne niezależne oficyny fonograficzne upatrujące w nowej modzie źródeł komercyjnego sukcesu. W latach 1948-49 nagrywał również dla dużej wytwórni z Zachodniego Wybrzeża MGM Records. W realizacji tych nagrań często brały udział zespoły kierowane przez Wild Billa Moore'a, Maxwella Davisa, Joe Houstona i Dave'a Bartholomew.
Kiedy w latach 40. moda na stylistykę jump bluesa zaczęła przemijać, coraz częściej czerpał pomysły z rhythm and bluesa.W 1951 podjął współpracę z wytwórnią Atlantic Records, dla której przez kolejne kilkanaście lat zrealizował wiele bestesellerowych albumów, konkurujących z modnymi wtedy płytami rock and rolla. Turner lansował wtedy np. "Chains Of Love", "Sweet Sixteen", a gdy w 1954 na rynku ukazał się utwór "Shake Rattle And Roll", artysta stał się idolem rockandrollowego audytorium.
W 1962 zakończył współpracę z Atlantic Records, co spowodowało znaczny spadek popularności wokalisty. Mniej koncertował, grywał głównie w klubach, sporadycznie pojawiał się w filmach i nagrywał pojedyncze utwory (dla wytwórni Coral Records i Kent Records). Ponownie zaistniał na rynku, gdy w 1971 podpisał kontrakt z firmą płytową Pablo Records, gdzie stworzono mu warunki realizacji nagrań z Countem Basiem, Eddiem Vinsonem, Pee Wee Craytonem, Jayem McShannem, Lloydem Glennem i Jimmym Witherspoonem.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	US	UK	Wytwórnia [US]	Komentarz
S.K. Blues - Part 1	Big Joe Turner with Pete Johnson's All-Stars	03.1945	-	-	National 9010	[written by Joe Turner][3[6].R&B Chart]
My Gal's A Jockey/I got love for sale	Big Joe Turner	08.1946	-	-	National 4002	[written by Joe Turner][6[1].R&B Chart]
Still In The Dark/Adam Bit The Apple	Big Joe Turner	03.1950	-	-	Freedom 1531	[written by Joe Turner][9[1].R&B Chart]
Chains of Love / After My Laughter Came Tears	Big Joe Turner	09.1951	-	30[1]	Atlantic 939	[gold][written by Ahmet Ertegun][2[25].R&B Chart]
The Chill Is On/Bump Miss Suzie	Big Joe Turner	12.1951	-	-	Atlantic 949	[written by Joe Turner][3[8].R&B Chart]
Honey Hush / Crawdad Hole	Big Joe Turner	12.1951	-	23[2]	Atlantic 1001	[written by Joe Turner][1[8][25].R&B Chart]
Sweet Sixteen/I'll Never Stop Loving You	Big Joe Turner	04.1952	-	-	Atlantic 960	[written by Ahmet Ertegun][3[8].R&B Chart]
Don't You Cry/Poor Lover's Blues	Big Joe Turner	08.1952	-	-	Atlantic 970	[written by Doc Pomus][5[6].R&B Chart]
TV Mama/Oke-She-Moke-She-Pop	Joe Turner and His Blues Kings	01.1954	-	-	Atlantic 1016	[written by Joe Turner][6[7].R&B Chart]
Shake, Rattle and Roll / You Know I Love You	Joe Turner and His Blues Kings	08.1954	22[2]	-	Atlantic 1026	[written by Charles E. Calhoun][1[3][32].R&B Chart]
Well All Right/Married Woman	Joe Turner and His Blues Kings	11.1954	-	-	Atlantic 1040	[written by Ahmet Ertegun, Jesse Stone , Charles Singleton, Jerry Wexler & Rose Marie McCoy][9[3].R&B Chart]
Flip Flop And Fly/Ti-Ri-Lee	Joe Turner and His Blues Kings	03.1955	-	-	Atlantic 1053	[written by Jesse Stone & Joe Turner][2[15].R&B Chart]
Hide And Seek/Midnight Cannonball	Joe Turner and His Blues Kings	08.1955	-	-	Atlantic 1069	[written by Ethel Byrd & Paul Winley][3[12].R&B Chart]
The Chicken And The Hawk (Up, Up And Away)/Morning, Noon And Night	Big Joe Turner	04.1956	-	-	Atlantic 1080	[A:written by Jerry Leiber & Mike Stoller][B:written by Jesse Stone][A:7[4].R&B Chart][B:8[5].R&B Chart]
Corrine Corrina / Boogie Woogie Country Girl	Big Joe Turner	05.1956	41[10]	-	Atlantic 1088	[written by Bo Chatmon, Mitchell Parish, J. Mayo Williams][backing vocals:The Cookies][nagrana oryginalnie przez Joe Big Turnera w 1941r-Decca 8563][2[12].R&B Chart]
Lipstick, Powder And Paint/Rock A While	Joe Turner and His Blues Kings	09.1956	-	-	Atlantic 1100	[A:written by Jesse Stone][B:written by Billy Nightingale][A:8[2].R&B Chart][B:12[2].R&B Chart]
Love Roller Coaster/A World Of Trouble	Joe Turner and His Blues Kings	09.1957	-	-	Atlantic 1146	[written by Doc Pomus & Mort Shuman][12[3].R&B Chart]
Jump For Joy/Blues In The Night	Joe Turner and His Blues Kings	05.1958	-	-	Atlantic 1184	[written by Joe Turner][15[1].R&B Chart]
Honey Hush /Tomorrow night	Big Joe Turner	12.1959	53[9]	-	Atlantic 2044	[written by Ahmet Ertegun, Jerry Wexler]
My little honey dripper/Chains of love	Big Joe Turner	05.1960	-	102[3]	Atlantic 2054	[written by Nelson/Jules Taub]

Nashville Teens

Zespół założony w 1962 r. w Weybridge w hrabstwie Surrey, Anglia, w składzie: Arthur "Art" Sharp (ur. 26.05.1941 r. w Woking w hrabstwie Surrey, Anglia; śpiew), Ray Phillips (właśc. Ramon John Phillips, ur. 16.01.1944 r. w Tiger Bay koło Cardiff, Walia; śpiew), Michael Dunford (gitara), John Hawken (ur. 9.05.1940 r. w Bournemouth w hrabstwie Dorset, Anglia; fortepian), Pete Shannon (właśc. Peter Shannon Harris, ur. 23.08.1941 r. w Antrim, Północna Irlandia; bas) oraz Roger Groom (perkusja).
 W 1963 r. odeszli Dunford i Groom, a do zespołu przyłączyli się John Alien (właśc. John Samuel Alien, ur. 23.04.1945 r. w St. Albans w hrabstwie Hertfordshire, Anglia; gitara), Barrie Jenkins (ur. 22.12.1944 r. w Leicester, Anglia; perkusja) i trzeci wokalista Terry Crow, zatrudniony jedynie na okres występów zespołu w Hamburgu.
Wczesną działalność grupy ilustruje album Jerry Lee Lewis: Live At The Star Club, na którym septet towarzyszył sławnemu weteranowi rock'n' rolla. W 1964 r., już bez Crowa, Nashville Teens nagrali pod kierunkiem producenta, Mickiego Mosta, beatową wersję "Tobacco Road", która zasłużenie dotarła do szóstego miejsca brytyjskiej Top 20. Popularnością cieszył się też kolejny, utrzymany w podobnym brzmieniu singel "Google Eye" (miejsce dziesiąte), jednak rozstanie zespołu z Mostem zakończyło krótkotrwały okres sukcesów.
Nagrane za radą kolejnych menedżerów grupy: Andrew Oldhama i Shela Talmy'ego single "This Little Bird" (temat znany bardziej z wersji Marianny Faithful ) i "The Hard Way" cieszyły się uznaniem, jednak ceną była rezygnacja Nashville Teens z rhythm'n'bluesowych aspiracji. W 1966 r. Groom powrócił do grupy w miejsce zwerbowanego do Animals Jenkinsa, lecz zespół, pomimo znakomitych wersji "The Biggest Night Of Her Live" Randy'ego Newmana i "All Along The Watchtower" Boba Dylana, nie był w stanie odzyskać dawnej pozycji.
Odejście kolejnych członków (John Hawken odnosił później sukcesy z grupą Renaissance) spowodowało, że z oryginalnego składu grupy pozostał jedynie Phillips. Nie zrażony tym wokalista występuje na czele coraz to nowych Nashville Teens jeszcze i dziś, sporadycznie towarzysząc formacji The British Invasion All-Stars, złożonej z byłych muzyków The Downliners Sect, Creation i The Pretty Things. (Zespół Nashville Teens towarzyszył też jako sekcja instrumentalna żeńskiemu wokalnemu triu The Shangri Las w jego największym przeboju "Leader Of The Pack" z 1965 r.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK/US]	Komentarz
Tobacco Road (version 1)/I Like It Like That	Nashville Teens	07.1964	6[13]	14[11]	Decca F 11 930/London 9689	[oryginalnie nagrana przez Johna D.Loudermilka][written by John D. Loudermilk][produced by Mickie Most]
Google Eye (version 1)/T.N.T	Nashville Teens	10.1964	10[10]	117[3]	Decca F 12 000/London 9712	[oryginalnie nagrana przez Johna D.Loudermilka][written by John D. Loudermilk][produced by Mickie Most]
Find My Way Back Home/Devil-In-Law	Nashville Teens	03.1965	34[6]	98[2]	Decca F 12 089/London 9736	[written by Lambert/Pegues]
The Little Bird /Whatcha Gonna Do	Nashville Teens	05.1965	38[4]	123[3]	Decca F 12 143/MGM K 13 357	[oryginalnie nagrana przez Johna D.Loudermilka][written by John D. Loudermilk][produced by Andrew Loog Oldham]
I Know How It Feels To Be Loved/Soon Forgotten	Nashville Teens	10.1965	-	-	Decca F 12 255/MGM 13 406	[written by Barberis, Joyce][produced by Mark Wildey For C.R.C.]
The Hard Way/Upside Down	Nashville Teens	01.1966	45[3]	-	Decca F 12 316/-	[written by Ashford, Simpson, Armstead][produced by Mike Leander]
Revived 45 Time/Forbidden Fruit	Nashville Teens	08.1966	-	-	Decca F 12 458/-	[written by Sharp]
That’s My Woman/Words	Nashville Teens	01.1967	-	-	Decca F 12 542/MGM K 13 678	[written by Little][produced by Shel Talmy]
I’m Coming Home/Searching	Nashville Teens	03.1967	-	-	Decca F 12 580/-	[written by Keene, Shaw][produced by Shel Talmy]
The Biggest Night Of Her Life/Last Minute	Nashville Teens	09.1967	-	-	Decca F 12 657/-	[written by Newman][produced by Vic Smith]
All Along The Watchtower/Sun Dog	Nashville Teens	03.1968	-	-	Decca F 12 754/-	[written by Bob Dylan][produced by Vic Smith]
The Lament of the Cherokee Reservation Indian (version 1)/Looking For You	Nashville Teens	03.1969	-	-	Major Minor MM 599/-	[written by J. D. Loudermilk][produced by Tommy Scott]
Ella James/Tennessee Woman	Nashville Teens	11.1971	-	-	Parlophone R 5925/United Artists 50 880	[written by Roy Wood][produced by Mark Wildey]

Tommy Steele

Jako nastolatek sprzedawał ryby na targowisku. W wieku 15 lat zapragnął kariery piosenkarskiej. W tym czasie umiał już śpiewać i grać na gitarze. W 1956 roku stanął po raz pierwszy przed mikrofonem w pewnej kafejce ( "2 I's") w Soho w Londynie. Nikogo wtedy swoimi występem nie zachwycił, ale ponieważ śpiewał tam często, to pewnego dnia spotkał "człowieka interesu" - Larry'ego Parnesa. Facet znał całą brać dziennikarską, gdyż bywał często w redakcjach i był ogólnie znany w tym czasie w Londynie. I te znajomości pozwoliły mu na stworzenie z nieznanego nikomu chłopaka gwiazdy.
We wrześniu 1956 roku jedno z nagrań Tommy'ego ujrzało światło dzienne - była to piosenka Rock With A Caveman. Płytę wydała wytwórnia Decca i znalazła się ona w ciągu miesiąca w czołówce brytyjskich bestsellerów. W listopadzie tegoż roku piosenkarz odbył pierwsze swoje turnee koncertowe. Było ono historyczne z tego względu, iż zapoczątkowało w Wielkiej Brytanii erę rocka elektrycznego. Na koncertach musiał być ktoś ze straży pożarnej (opłacany z honorarium artysty), stały również na widowni gaśnice. Dla muzycznej UK 11 I 1956 stał się datą historyczną: tego tygodnia szczyt listy przebojów osiągnął pierwszy angielski piosenkarz rock'n'rollowy. Fakt ten zmobilizował Steele'a do nakręcenia w 1957 filmu o swym życiu "The Tommy Steele Story" w reżyserii Gerarda Bryanta.
Wspólnie z dwoma kumplami Lionelem Bartem i Mikem Prattem skomponował 22 utwory, z których część stała się przebojami. Zbiór swoich piosenek nazwali Handful Of Songs i sprzedali go wydawnictwu za 25 funtów. Tommy śpiewał nie tylko swoje produkcje, sięgał też do przebojów Presleya, szczególnie cieszył się powodzeniem Heartbreak Hotel.
Artysta starał się naśladować zachowanie amerykańskich piosenkarzy - szczególnie na estradzie - był agresywny i prowokacyjny. Jednak w jego wykonaniu były to zabiegi nieudolne. Po prostu nie wyglądał jak "rasowy" rockmen - blond wlosy i starannie ułożona fryzura. Podobał się za to "dorosłej" publiczności. W 1959 pożegnał się z rock'n'rollem na zawsze. I tak po znaczących sukcesach w rock and rollu, Tommy spróbował swoich sił w teatrze muzycznym. Szybko zdobył tu też popularność, śpiewał słodkie ballady, recytował, bawił i rozśmieszał publiczność na scenach londyńskiego West Endu. Brał też lekcje tańca i sztuki aktorskiej. Największe sukcesy odniósł w komediach muzycznych - "Half A Sixpence" grana była w Anglii przez wiele lat a nawet trafiła na Broadway w 1965 r. Sztuka doczekała się również wersji filmowej a płyta z muzyką z filmu stała się bestsellerem.

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

UK

US

Wytwórnia [UK]

Komentarz

Rock with the Caveman / Rock Around the Town

Tommy Steele

10.1956

13[5]

-

Decca F 10 795

[written by Lionel Bart/Michael Pratt/Tommy Steele]

Doomsday Rock/ Elevator Rock

Tommy Steele

10.1956

-

-

>Decca F 10 808

[written by Lionel Bart/Michael Pratt/Tommy Steele]

Singing The Blues/ Rebel Rock

Tommy Steele

12.1956

1[1][15]

-

Decca F 10 819

[written by Melvin Endsley][produced by Hugh Mendl]

Knee Deep In The Blues/ Teenage Party

Tommy Steele

02.1957

15[9]

-

Decca F 10 849

[written by Melvin Endsley]

Butterfingers/ Cannibal Pot

Tommy Steele

04.1957

8[18]

-

Decca F 10 877

[written by Lionel Bart/Michael Pratt/Tommy Steele][produced by Hugh Mendl][piosenka z filmu "The Tommy Steele Story"]

Shiralee/ Grandad's Rock

Tommy Steele

08.1957

11[4]

-

Decca F 10 896

[written by Tommy Steele][tytułowa piosenka z filmu]

Water Water/ A Handful Of Songs

Tommy Steele

08.1957

5[17]

-

Decca F 10 923

[written by Lionel Bart/Michael Pratt/Tommy Steele]

Hey You! / Plant a Kiss

Tommy Steele

11.1957

28[1]

-

Decca F 10 941

[written by Lionel Bart/Tommy Steele]

Nairobi / Neon Sign

Tommy Steele

03.1958

3[11]

-

Decca F 10 991

[written by Bob Merrill][oryginalnie nagrana przez Boba Merrilla]

Happy Guitar / Princess

Tommy Steele

04.1958

20[5]

-

Decca F 10 976

[written by Jimmy Bennett/Lionel Bart/Michael Pratt][piosenka z filmu "The Duke Wore Jeans"]

The Only Man in the Island / I Puts the Lightie On

Tommy Steele and The Steelmen

07.1958

16[8]

-

Decca F 11 041

[written by Bob Hilliard/Dave Mann]

Come on Let's Go / Put a Ring on Her Finger

Tommy Steele

11.1958

10[13]

-

Decca F 11 072

[written by Ritchie Valens][produced by Hugh Mendl][oryginalnie nagrana przez Richie Valensa]

Tallahassee Lassie / Give Give Give

Tommy Steele

08.1959

16[5]

-

Decca F 11 152

[written by Bob Crewe/Frank Picariello/Frank Slay]

Give! Give! Give!

Tommy Steele

08.1959

28[2]

-

Decca F 11 152

[written by R. Ketteringham/S. Arthur]

Little White Bull / Singing Time

Tommy Steele

12.1959

6[17]

-

Decca F 11 177

[written by Jimmy Bennett/Lionel Bart/Michael Pratt][produced by Hugh Mendl][piosenka z filmu "Tommy The Toreador"]

What a Mouth / Kookaburra

Tommy Steele

06.1960

5[11]

-

Decca F 11 245

[written by Harry Champion/R.P. Weston][produced by Harry Robinson]

Must Be Santa / Boys and Girls

Tommy Steele

12.1960

40[1]

-

Decca F 11 299

[written by Bill Fredricks/Hal Moore]

Writing on the Wall / Drunken Guitar

Tommy Steele

08.1961

30[5]

-

Decca F 11 372

[written by George Eddy/Mark Barkan/Sandy Baron][oryginalnie nagrana przez Adama Wade'a]

EP's

Tommy the Toreador

Tommy Steele

03.1960

4[15]]

-

Decca DFE 6607

-

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Tommy Steele Stage Show	Tommy Steele	04.1957	5[1]	-	Decca LF 1287	-
The Tommy Steele Story [OST]	Tommy Steele	06.1957	1[3][21]	-	Decca LF 1288	-
The Duke Wore Jeans	Tommy Steele	04.1958	1[3][12]	-	Decca LF 1308	-
The Very Best Of	Tommy Steele	10.2009	22[5]	-	UMTV 5321840	-