Latem 1967 Loomis i Andrijasevich odeszli, by założyć Tingle Guild, a z grupą rozstał się też Aguilar. Tolby i Flores dobrali sobie więc nowych współpracowników; byli to trzej muzycy zespołu The San Francisco Bay Blues Band: Chris Finders - voc, Tim Abbot - g i Mark Whittaker - dr. Jesienią tego roku odeszli Finders i Abbot, a wrócił Aguilar. Ale w końcu roku formacja zawiesiła działalność. W 1969 odrodziła się w składzie: Loomis, Phay, Tolby, Flores, Andrijasevich. W końcu roku miejsce Loomisa zajął Phil Scoma - g z The Hydraulic Banana. W 1970, po dalszych zmianach składu, drogi muzyków się rozeszły.
Z początku, w 1965, działalność grupy sprowadzała się do występów na imprezach dla kolegów z Foothill College, chociaż już w tym czasie dokonała w San Mateo pierwszych półprofesjonalnych nagrań (zarejestrowała piosenki Since You Broke My Heart z repertuaru The Everly Brothers i Don't Let The Sun Catch You Crying z repertuaru Gerry And The Pacemakers). W 1966, po zmianie składu, zaprezentowała się szerszej publiczności, przede wszystkim bywalcom kalifornijskich klubów w rodzaju Hullabaloo Club w Hollywood, Bold Knight w Sunnyvale i Rollarena w San Laredo (otwierała koncerty m.in. The Jefferson Airplane, Big Brother & The Holding Company i The Mothers Of Invention Franka Zappy). Jej karierą pokierował kalifornijski impresario Ron Roupe. I dzięki jego staraniom już w tym czasie dorobiła się pierwszych singli: Sweet Young Thing/Baby Blue (przeróbka ballady Boba Dylana It's All Over Now Baby Blue) i Misty lane/She Weaves A Tender Trap dla Uptown oraz Blue Theme (przeróbka kompozycji z repertuaru Dave Allen And The Arrows)/Loose Lip Sync Ship dla Hanna Barbera Records (z powodów kontraktowych sygnowanego inną nazwą: The Hogs). Zaprezentowała się na nich jako formacja zapatrzona w brytyjskie zespoły rhythm'n'bluesowe w rodzaju The Rolling Stones, Them i The Yardbirds, podobnie jak one wzbogacająca swoje kompozycje dodatkami orientalnymi (Sweet Young Thing), barokowymi (Misty Lane) czy popowymi (She Weaves A Tender Trap).
We wrześniu 1967 dorobiła się pierwszego albumu, "No Way Out", promowanego singlem Are You Gonna Be There (At The Love In)/No Way Out; obie płyty ukazały się nakładem Tower. Nadal sięgała do czarnej muzyki, rhythm'n'bluesa, a także soulu, np. przedstawiła własne wersje Come On Chucka Berry'ego i In The Midnight Hour Wilsona Picketta. Równocześnie jednak skłaniała się ku psychodelii - w ujmująco surowym, garażowym wydaniu, np. Are You Gonna Be There (At The Love In), Come And Passes By, a także przeróbka Let's Talk About Girls z repertuaru The Tongues Of Truth. Niestety, porywająca płyta nie do końca była dziełem The Chocolate Watch Band. Producent Ed Cobb nie wierzył w umiejętności młodych muzyków i zaprosił do studia wielu dodatkowych instrumentalistów, a także wokalistę Dona Bennetta, który w niektórych nagraniach zastąpił Aguilara. W programie albumu znalazły się też dwie wyrafinowane, silnie zelektronizowane kompozycje instrumentalne, Expo 2000 i Dark Side Of The Mushroom, których wykonawcami byli nie członkowie grupy, lecz znani realizatorzy nagrań - Richie Podolor i Bill Cooper.
Kontrowersyjne zabiegi Cobba byty zapewne jednym z powodów rozsypania się grupy w 1967. Nie przeszkodziło to wszakże firmie Tower wydać w następnym roku drugiego albumu sygnowanego nazwą The The Chocolate Watch Band - "The Inner Mystique". Zawierał odrzuty z poprzedniej sesji, również poprawione przy pomocy dodatkowych muzyków, m.in. Bennetta, jak bliskie rhythm'n'bluesa Medication, Let's Go Let's Go Let's Go oraz przeróbka I'm Not Like Everybody Else The Kinks, a także dalsze nagrania Podolora i Coopera, jak przesycone psychodeliczną aurą Voyage Of The Trieste i The Inner Mystique.
W 1969 grupa wróciła na scenę i nagrała z producentem Rayem Harrisem kolejny album - "One Step Beyond". Zaproponowała w tym czasie bardziej konwencjonalną odmianę rocka psychodelicznego, kojarzącą się z dokonaniami The Jefferson Airplane, Quicksilver Messenger Service i Moby Grape (Jerry Miller, gitarzysta tego zespołu, wziął udział w sesji), np. Uncle Morris, How Ya Been, Devil's Motorcycle, Flowers. Echem dawnego stylu była jedynie przeróbka soulowego przeboju I Don't Need No Doctor Nicholasa Ashforda i Valerie Simpson. Pierwszy album The Chocolate Watch Band został w latach osiemdziesiątych uznany za arcydzieło garażowego rocka. Aguillar został po rozwiązaniu grupy profesorem astronomii w Colorado University. Uwaga! W Wielkiej Brytanii w 1967 działał duet The Chocolate Watch Band (Jack Oliver - voc, g, Gary Osborne - voc, g), znany z dwóch singli dla Dekki: The Sound Of The Summer/The Only One In Sight i Requiem/What's It To You.
Single | ||||||
Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
Sweet Young Thing/Baby Blue | Chocolate Watchband | 01.1967 | - | - | Uptown 740 | [written by Ed Cobb][produced by Ed Cobb] |
Misty Lane/She Weaves A Tender Trap | Chocolate Watchband | 07.1967 | - | - | Uptown 749 | [written by Martin Siegel][produced by Ed Cobb] |
Are You Gonna Be There (At The Love In)/No Way Out | Chocolate Watchband | 10.1967 | - | - | Tower 373 | [written by Ethan McElroy, Don Bennett][produced by Ed Cobb] |
Albumy | ||||||
Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
No way out | Chocolate Watchband | 09.1967 | - | - | Tower 5096 | [produced by Ed Cobb] |
The inner mystique | Chocolate Watchband | 02.1968 | - | - | Tower 5106 | [produced by Ed Cobb] |
One step beyond | Chocolate Watchband | .1969 | - | - | Tower 5153 | |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz