L7

L7-grupa amerykańska. Utworzona w 1985 w Los Angeles. Nazwę wzięła z jednego z odcinków serialu animowanego Jaskiniowcy (w amerykańskim slangu sformułowanie L7 oznacza przeciętniaka). Założyła ją Jennifer Finch - voc, b, wywodząca się z zespołu Sugar Baby Doll, znanego też jako Sugar Bunny Farm bądź Sugar Chili Dog (występowała w nim z Kat Bjelland i Courtney Love, które później zdobyły sławę z własnymi formacjami BABES IN TOYLAND i HOLE). W pierwszym składzie znaleźli się też: Suzi Gardner-g, voc, Donita Sparks- g, voc i Roy Koutsky - dr. Na początku lat dziewięćdziesiątych Koutsky'ego zastąpiła Demetra "Dee" Plakas - dr, voc.
Grupa zadebiutowała w 1987 albumem L7, nagranym dla firmy Epitaph, należącej do zespołu BAD RELIGION. Zaproponowała utwory bardzo proste, wściekle dynamiczne, pełne brutalności, wyrastające z punku spod znaku The Slits (Bite The Wax Tadpole, Snake Handler, It's Not You, Ms. 45), nowo-faiowego rocka w stylu The B-52's (Cat O'Ninetails), metalu z linii Black Sabbath I (Let's Rock Tonight). W tekstach zamanifesowała agresywną postawę feministyczną ,np. Ms. 45 o zgwałconej dziewczynie żądnej zemsty- od chwili powstania wspomagała działalność organizacji kobiecych, m.in. aranżując koncerty charytatywne. Dopiero trzy lata później dorobiła się następnej płyty - minialbumu Smell the magic, zrealizowanego dla słynnej firmy Sub Pop z Seattle, przy pomocy tamtejszego producenta Jacka Endino.
Zbliżyła się w tym czasie do gwiazd grunge'u, zwłaszcza do zespołu NIRVANA, u którego boku często koncertowała (np. w październiku tego roku w Wielkiej Brytanii). Przedstawiła lepsze kompozycje - bardziej zwarte, oparte na chwytliwych, rozkołysanych riffach, o większym ładunku emocji, np. Shove, Fast And Frightening, (Flight On} Thru, Deathwish.
Przełomem w karierze L7 było podpisanie w 1992 kontraktu z dużą firmą Slash. Album Bricks are heavy został staranniej nagrany niż poprzednie- w Smart Studios w Madison w stanie Wisconsin i Sound City w Van Nuys w Kalifornii, z Butchem Vigiem jako współproducentem. Pod względem repertuarowym był doskonalszym wariantem płyty poprzedniej- wypełniły go porywające, riffowe utwory, o gęstej, nierzadko dysonansowej fakturze, inspirowane przede wszystkim punkiem, ale niekiedy o rhythm'n'bluesowym rodowodzie, m.in. Wargasm (z głosem Yoko Ono samplowanym z płyty "Plastic Ono Band Live Peace In Toronto"), Pretend We're Dead, Diet Pill, Everglade, Mr. Integrity, Monster.
Teksty były oskarżeniami - mężów o brutalność wobec żon (Diet Pili), mediów o stronniczość wobec kobiet (Pretend We're Dead), Ameryki o wampiryzm (Wargasm). Popularność zyskały m.in. wydane na singlach utwory Pretend We're Dead i Monster (na stronie B przeróbka Used To Love Her But I Had To Kill Her Guns N' Roses pod zmienionym tytułem Used To Love Him).
Promując płytę grupa wystąpiła m.in. na festiwalach w Reading w sierpniu 1992 (obok np. Nirvany, MUDHONEY i The MELVINS) oraz w Rio De Janeiro w styczniu 1993 (obok np. Nirvany, ALICE IN CHAINS i The RED HOT CHILI PEPPERS). Dziewczęta wcieliły się w członkinie fikcyjnego zespołu Camel Lips w filmie Serial Mom (1994, reż. John Waters). Wyrazem uznania dla feministycznej działalności L7, m.in. kampanii w obronie prawa kobiety do przerywania ciąży, była nagroda The Feminist Majority Foundation w 1992.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Pretend we' re dead/Shit list	L7	04.1992	21[7]	8.Modern Rock Track	Slash LASH 34	[written by Donita Sparks][produced by L7, Butch Vig]
Everglade/Freak magnet	L7	05.1992	27[3]	-	Slash LASH 36	[written by Jennifer Finch, Daniel Ray][produced by L7, Butch Vig]
Monster/Used to love him	L7	09.1992	33[3]	-	Slash LASH 38	[written by Suzi Gardner][produced by L7, Butch Vig]
Pretend we' re dead/Fast' n' frightening	L7	11.1992	50[3]	-	Slash LASH 42
Andres/Bomb	L7	06.1994	34[3]	-	Slash LASH 48	[written by Suzi Gardner, Donita Sparks][produced by GGGarth, L7]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
L7	L7	12.1988	-	-	Epitaph E 86 401-2	[produced by Brett Gurewitz]
Bricks are heavy	L7	05.1992	24[6]	160[7]	Slash 26 784	[produced by L7, Butch Vig]
Hungry for stink	L7	07.1992	26[3]	117[7][07.94]	Slash 45 624	[produced by L7,GGGarth]
The beauty process:Tripple platinum	L7	03.1997	-	172[1]	Slash 46 327	[produced by Rob Cavallo, Joe Barresi, L7]