Z archiwum...rocka : Epic

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Epic. Pokaż wszystkie posty

czwartek, 3 sierpnia 2023

Sara Bareilles

Sara Bareilles (ur. 7 grudnia 1979 roku w Eureka, Kalifornia) - amerykańska wokalistka, kompozytorka i pianistka.Zyskała rozgłos dzięki sukcesowi singla Love Song, który dotarł na pierwsze miejsce zestawienia Billboard Pop Charts.Sara Bareilles urodziła się i dorastała w Eureka, w stanie Kalifornia. Uczęszczała do szkolnego chóru, oraz teatru, gdzie wystawiała swoje musicale. Szkołę ukończyła w 1998 roku uhonorowana w księdze pamiątkowej Najbardziej Utalentowaną Studentką.

Naukę kontynuowała w University of California. Tam została członkiem studenckiego zespołu a cappella. PóĽniej jej utwór Gravity znalazł się na kompilacji Best of College A Cappella 2004. Bareilles wystąpiła również wraz z zespołem Maroon 5 w programie MTV TRL. W czasie studiów brała udział w akademickich konkursach talentów, kilkakrotnie je wygrywając.
Po ukończeniu studiów Bareilles grała w lokalnych klubach i barach. W 2003 roku wydała dwie płyty demo będące zapisem jej koncertowych dokonań.

W styczniu 2004 wydała swój pierwszy album długogrający, zatytułowany Careful Confessions. W tym samym roku sprawdziła się jako wokalistka grając swoją piosenkę Undertow w hinduskim filmie "Girl Play". 15 kwietnia 2005 roku podpisała swój pierwszy kontrakt z wytwórnią Epic. Reszta roku upłynęła jej na pisaniu i komponowaniu piosenek do nadchodzącego albumu.

W 2006 roku jej utwór Gravity został wykorzystany w niezależnym filmie Katherine Brookes, zatytułowanym Loving Annable. W tym samym roku wyruszyła w trasę koncertową z Marc’em Broussard’em. Na początku 2007 roku Bareilles supportowała przed koncertami wielu artystów, tj. Mika, Maroon 5, czy James Blunt.

W czerwcu 2007 roku jej debiutancki album dla wielkiej wytwórni- Little Voice osiągnął status najchętniej kupowanego albumu w pierwszym tygodniu sprzedaży, w serwisie iTunes, i zadebiutował na #45 pozycji na liście Billboard 200. Po tym, jak piosenka Love Song została wykorzystana w reklamie serwisu Rhapsody, szybko podniosła swoje notowania na listach przebojów, zdobywając #16 miejsce na liście Billboard. 27 grudnia 2007 roku singiel otwierał już pierwszą dziesiątkę w notowaniu Billboard, a Bareilles wystąpiła w popularnych programach telewizyjnych: The Tonight Show with Jay Leno, oraz The Today Show.

14 lutego 2008 roku album Little Voice osiągnął status złotej płyty. 27 lutego album uzyskał 7 pozycję w zestawieniu Billboard 200, a singiel Love Song pokrył się podwójną platyną w kwietniu 2008 roku.
Artyska wyruszyła w trasę z Counting Crows, oraz Maroon 5, a w maju 2008 roku występowała wraz z Rachael Yamagata.

Jej trzeci album studyjny Kaleidoscope Heart został wydany 7 września 2010 roku. Singiel King of Anything był nominowany do nagrody Grammy 2010 w kategorii Best Female Pop Vocal Performance. Album został wydany w Niemczech 11 lutego 2011 roku. Czwarty album studyjny Bareille, The Blessed Unrest, został wydany 16 lipca 2013 roku i przyniósł artystce czwartą nominację do nagrody Grammy w kategorii Album Roku podczas rozdania nagród Grammy 2013. W październiku 2015 Bareilles opublikowała swoją książkę Sounds Like Me - My Life .

W tym samym miesiącu musical Waitress z piosenkami i tekstami napisanymi przez Bareilles miał swoją premierę w nowojorskim American Repertory Theatre (ART). Na Broadwayu był wystawiany w Brooks Atkinson Theatre od 24 kwietnia 2016 do 5 stycznia 2020 z 33 pokazami i 1544 regularnymi przedstawieniami. Z powodzeniem działał również na londyńskim West Endzie od 8 lutego 2019 do 14 marca 2020. Sam Bareilles przez kilka miesięcy wcielała się w rolę Jenny w obu produkcjach. W 2018 roku Bareilles wcieliła się w rolę Marii Magdaleny w musicalu na żywo NBC Jesus Christ Superstar - Live in Concert. Od 2021 roku występuje jako Dawn Solano w serialu Girls5eva. Bareilles spotyka się z aktorem Joe Tippettem od 2016 roku, którego poznała przy produkcji muzycznej.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Love Song	Sara Bareilles	06.2007	4[28]	4[41]	Epic 88697315932	[6x-platinum-US][platinum-UK][written by Sara Bareilles, Greg S. Edwards][produced by Eric Rosse, Greg S. Edwards]
Bottle It Up	Sara Bareilles	04.2008	-	107[7]	Epic 88697387442	[gold-US][written by Sara Bareilles][produced by Eric Rosse]
Come Home	OneRepublic With Sara Bareilles	08.2009	-	80[1]	Mosley / Interscope 06025 2724537	[written by Ryan Tedder][produced by Ryan Tedder]
Winter Song	Ingrid Michaelson featuring Sara Bareilles	12.2008	-	118[2]	Epic	[written by Sara Bareilles,Ingrid Michaelson][produced by John Alagia]
Gravity	Sara Bareilles	02.2009	-	-	Epic	[2x-platinum-US][silver-UK][written by Sara Bareilles][produced by Eric Rosse]
King of Anything	Sara Bareilles	07.2010	-	32[22]	Epic	[platinum-US][written by Sara Bareilles][produced by Neal Avron]
Uncharted	Sara Bareilles	05.2011	-	116[8]	Epic	[written by Sara Bareilles][produced by Neal Avron]
Brave	Sara Bareilles	02.2009	48[6]	23[42]	Epic USSM 11301638	[3x-platinum-US][silver-UK][written by Sara Bareilles,Jack Antonoff][produced by Mark Endert]
I Choose You	Sara Bareilles	05.2014	-	81[5]	Epic	[gold-US][written by Sara Bareilles ,Jason Blynn, Pete Harper][produced by Mark Endert]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Little Voice	Sara Bareilles	07.2007	9[11]	7[55]	Columbia 88697310512	[2x-platinum-US][silver-UK][produced by Eric Rosse]
Kaleidoscope Heart	Sara Bareilles	09.2010	138	1[1][27]	Epic 88697823282	[gold-US][produced by Neal Avron]
iTunes Live from SoHo	Sara Bareilles	02.2011	-	107[1]	Epic	-
Once Upon Another Time (EP)	Sara Bareilles	06.2012	-	8[2]	Epic 88725408912 [US]	[produced by Ben Folds]
The Blessed Unrest	Sara Bareilles	08.2013	-	2[50]	Epic 88883 735612 [US]	[gold-US][produced by Sara Bareilles,Mark Endert,John O'Mahony,Kurt Uenala]
Brave Enough: Live at the Variety Playhouse	Sara Bareilles	11.2013	-	66[1]	Epic 88883 77360 9 [US]	[produced by Bryan Mir, Josh Adams]
What's Inside: Songs from Waitress	Sara Bareilles	11.2015	-	10[6]	Epic 8875160632 [US]	[produced by Neal Avron,Sara Bareilles]
Amidst the Chaos	Sara Bareilles	04.2019	-	6[2]	Epic 19075931042	[produced by T Bone Burnett]

czwartek, 6 lipca 2023

Big Brovaz

Big Brovaz, założony w 2002r w Londynie (Wielka Brytania) w składzie: Cherise, Dion, Fingaz, Flawless, J-Rock, Nadia, Randy, Skillz.

Brytyjska formacja, powołana z inicjatywy dwóch londyńskich producentów o pseudonimach Skillz (nie mylić z Mad Skillz) i Fingaz. Aktywna w lokalnym podziemiu dwójka beatmakerów w 2002 r. zaprosiła na wydawaną własnym sumptem produkcję "Big Brovaz -Watch Out" kilkoro zaprzyjaźnionych wokalistek i raperów. Wspólny udział wielu artystów przy nagrywaniu tytułowego utworu przyniósł niespodziewanie pozytywny oddźwięk fanów, co pchnęło producentów do zorganizowania luźnego kolektywu znajomych w pełną grupę.

W skład Big Brovaz weszły trzy wokalistki R & B: Cherise, Dion i Nadia oraz raperzy Flawless, J-Rock i Randy. Formacja zdobyta korzystny kontrakt z wytwórnią Sony International, dzięki czemu debiut "Nu Flow" (2003) był głośno promowany także poza granicami Anglii.
Złożona z chwytliwych utworów z pogranicza współczesnego rhythm and bluesa i rapu płyta, urozmaicona wpływami innych gatunków muzyki rozrywkowej, osiągnęła spory sukces i przyniosła

Big Brovaz kilka wyróżnień i nagród branżowych, w tym U.K. Act Of The Year ("Wykonawca roku").
Twórczość niezwiązanego zupełnie z brytyjską sceną hiphopową kolektywu przypadła do gustu przede wszystkim licznemu gronu miłośników przystępnych brzmień popowych, co ułatwiło grupie międzynarodową karierę.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Nu flow	Big Brovaz	10.2002	3[19]	-	Epic 673028 2	[silver-UK][written by Big Brovaz & Dionne Howell][produced by Skillz & Fingaz]
Ok	Big Brovaz	02.2003	7[14]	-	Epic 673521 2	[written by Big Brovaz & Dionne Howell][produced by Skillz & Fingaz]
Favourite things	Big Brovaz	05.2003	2[15]	-	Epic 673807 2	[written by Richard Rodgers, Oscar Hammerstein II, Big Brovaz, Dion Howell][produced by Skillz & Fingaz]
Baby boy	Big Brovaz	09.2003	4[12]	-	Epic 6743092	[silver-UK][written by Michael Mugisha, John Paul Horsley ,Michael Brown ,Cherise Roberts ,Nadia Shepherd, Dion Howell, Abdul Bello, Temi Tayo Aisida][produced by Skillz & Fingaz]
Ain' t what you do	Big Brovaz	12.2003	15[7]	-	Epic 6745105	[written by Big Brovaz & Dionne Howell][produced by Skillz & Fingaz]
We wanna thank you [The things you do]	Big Brovaz	04.2004	17[4]	-	Epic 6748601	[written by Big Brovaz & Dionne Howell][produced by Skillz & Fingaz]
Yours fatally	Big Brovaz	10.2004	15[6]	-	Epic 6753542	[written by Big Brovaz ,Dionne Howell & Pete Boxsta Martin][produced by Pete Boxsta Martin]
Hangin' Around	Big Brovaz	05.2006	57[2]	-	Genetic GENE 500032	[written by Big Brovaz ,Abdul Bello , Hezekiah Thuo , Paul H. Williams, Roger S. Nichols][produced by Skillz & Hez]
Big Bro Thang	Big Brovaz	03.2007	171[1]	-	Genetic	[written by Big Brovaz ,Dionne Howell, Lars H. Jensen, Martin M. Larsson, Christina Undhjem][produced by DEEKAY]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Nu-flow	Big Brovaz	11.2002	6[42]	-	Epic 509940 2	[platinium-UK][produced by Jay Dee, Jonathan Shalit, B.J., Fingaz, Skillz, Mike Soul]

piątek, 30 czerwca 2023

Sweet Obsession

Sweet Obsession to trio R&B z Detroit w stanie Michigan, w skład którego wchodziły siostry Green: Keena, Klmmala i Michelle. Trio powstało w 1981 roku pod nazwą Greens III, gdzie w 1984 roku wydały album „Razor” dla wytwórni Malaco Records. W 1986 roku zmieniły nazwę na Foxx i wydały album „Set Me Free”. W 1988 roku siostry Green zmieniły nazwę na Sweet Obsession.

W tym samym roku wydały swój debiutancki album studyjny. Album osiągnął 45 miejsce na liście albumów R&B Billboardu. Zdobyły hit dzięki głównemu singlowi z albumu „Gonna Get Over You”, który osiągnął 8. miejsce na liście Hot Black Singles Billboardu, pozostając na liście przez 18 tygodni. Kolejny singiel „Being In Love Ain’t Easy” osiągnął 10. miejsce na liście Billboard’s Hot Black Singles, pozostając na liście przez 22 tygodnie. Ostatni singiel wydany z albumu, „Cash”, osiągnął 91 miejsce na liście Hot Black Singles Billboardu, pozostając na liście tylko przez 3 tygodnie.

W tym samym roku pojawiły się na ścieżce dźwiękowej do filmu „Iron Eagle II” z utworem „Take These Chains”. W 1990 roku trio pojawiło się na ścieżce dźwiękowej do filmu „Lambada” z utworem „Set the Night on Fire”, który został wydany jako singiel, ale w ogóle nie trafił na listy przebojów.

Rok później Sweet Obsession wydały swój drugi album „Sweet Obsession Too”, który nie znalazł się na żadnej liście przebojów. Główny singiel „Elevator” osiągnął 74 miejsce na liście Hot R&B Singles Billboardu, pozostając na liście przez 5 tygodni. Kolejny singiel z albumu, „I'm a Good Woman Looking For a Good Man”, osiągnął 32. miejsce na liście przebojów Billboard Hot R&B Singles, pozostając na liście przez 12 tygodni.

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Gonna Get Over You	Sweet Obsession	09.1988	-	-	Epic 07989	[written by K. Green, K. Green, M. Green][produced by Howard King, Chad][8[18].R&B Chart]
Being In Love Ain't Easy/Somebody Is Tapping	Sweet Obsession	12.1988	-	-	Epic 08521	[written by B. Green, V. L. Green][produced by Howard King, Chad][10[22].R&B Chart]
Cash/I Would Never Do You Wrong	Sweet Obsession	05.1989	-	-	Epic 68695	[written by B. Morgan, M. Stevens][produced by Morgan And Morgan][91[3].R&B Chart]
Elevator	Sweet Obsession	04.1991	-	-	Epic 73707	[written by Reggie Calloway, Vincent Calloway][produced by Reggie Calloway, Vincent Calloway][74[5].R&B Chart]
I'm A Good Woman Looking For A Good Man	Sweet Obsession	06.1991	-	-	Epic 73861	[produced by LeMel Humes][67[5].R&B Chart]

sobota, 26 listopada 2016

Pearl Jam

PEARL JAM zespół amerykański. Utworzony w czerwcu 1990 w Seattle w stanie Waszyngton. Pierwszy skład: Eddie Vedder (właśc. Edward Louis Severson III; w dzieciństwie nosił nazwisko ojczyma - Mueller; 23.12.1966r Evanston, Illinois) - voc, g, Stone Gossard - g, Mike McCready (5.04.1966, Seattle) - g, Jeff "Catfish" Ament - b, Dave Krusen - dr.Niebawem odszedł Krusen.Najpierw zastąpił go Matt Chamberlain,a ostatecznie perkusistą został David Abbruzzese.Zespół założyli Gossard, syn miejscowego prawnika , i Ament, syn fryzjera z Montany, absolwent wydziału sztuk pięknych Univer sity of Montana.
Współpracowali już wów czas ze sobą od wielu lat, kolejno w grupach GREEN RIVER i MOTHER LOVE BONE. Historia drugiej z nich zakończyła się tragicz nie — 19 marca 1990 jej wokalista Andrew Wood zmarł wskutek przedawkowania hero iny. Pogrążeni w żalu Gossard i Ament rozstali się wówczas na trzy miesiące. Gossard zamknął się na poddaszu domu swoich ro dziców i zaczął komponować nowe utwory, m. in. Dollar Short, później, po dodaniu tekstu, przemianowany na Alive. W owych sesjach czasem towarzyszył mu kolega z lat szkolnych - McCready, syn urzędnika państwowego i nauczycielki, były muzyk formacji Love Chile i Shadow, a w tym czasie sprzedawca w skle pie z wideokasetami. Niebawem dołączył Ament, który co prawda wrócił do wykony wania wyuczonego zawodu - grafika, spo radycznie zaś występował z grupami The War Babies i Luv Company, ale rzucił wszystko, gdy Gossard zaproponował utworzenie nowego zespołu.
Jako entuzjaści koszykówki z początku mianowali go imieniem i nazwiskiem ulubionego gracza, obrońcy drużyny New Jersey Nets (a obecnie - The Atlanta Braves) - Mookiego Blaylocka. Już wtedy dokonali próbnych nagrań instrumentalnych z gościnnym udziałem Matta Camerona, perkusisty zaprzyjaźnionej grupy SOUNDGARDEN. Próbowali zwerbować Jacka Ironsa, perkusistę formacji Eleven, wcześniej związanego kolejno z The RED HOT CHILI PEPPERS i Redd Kross, ale pojawił się tylko na kilku próbach. Polecił im natomiast Veddera, którego znał jako wokalistę zespołów klubowych z San Diego, kolejno Greta (m.in. Brad Wilk, późniejszy perkusista RAGE AGAINST THE MACHINE), The Butts i Bad Radio.
Vedder, syn muzyka restauracyjnego, zniechęcił się w tym czasie do śpiewania - uważał, że wszystkim instrumentalistom,z którymi współpracował brakuje ambicji.Imał się różnych zajęć-pomagał w organizacji imprez rockowych, pracował na stacji benzynowej, był stróżem na cmentarzu. Gdy otrzymał od Ironsa list i taśmę z muzyką zespołu, zafascynowany przedstawionymi mu kompozycjami natychmiast dopisał do trzech z nich słowa i dograł na amatorskim magnetofonie czterościeżkowym partie wokalne. Stworzył fabularny cykl o roboczym tytule Mamasan (przyznawał, że inspirował się doniesieniami prasowymi o zabójczyni z San Diego, którą na drogę prze stępstwa pchnęły trudy życia, a także operą rockową Quadrophenia grupy The Who).
Pierwszy z tych utworów. Alive, był opowieścią o kobiecie, która nie może pogodzić się ze stratą męża i przenosi uczucia, jakie miała do niego, na dorastającego syna. Ukazywał tragedię owego chłopca, obdarzonego przez matkę zachłanną, grzeszną miłością. Drugi - Once, portretował bohatera kilka lat później jako masowego zabójcę. Trzeci, Footsteps, stanowił ponurą puentę-opisywał okoliczności skazania bohatera na śmierć.
Vedder został natychmiast ściągnięty do Seattle. W krótkim czasie stworzył teksty także do pozostałych utworów zespołu, a ponadto dodał własną kompozycję Porch. Po pierwszej zaś wspólnej trasie koncertowej, obejmującej kilka miast Zachodniego Wybrzeża, doprowadził do zmiany nazwy z Mookie Blaylock na Pearl Jam (od halucynogennego wyciągu pejotlowego, sporządzanego przez jego babkę według receptury męża, indiańskiego wodza). Z grupą od dawna nie współpracował już Irons -najpierw perkusistą został Krusen, jakiś czas potem Chamberlain, w końcu zaś, znacznie później, Abbruzzese, były muzyk zespołu Dr. Tongue z Dallas, a także prezenter jednej z tamtejszych rozgłośni radiowych.
W marcu i kwietniu 1991 zespół nagrał w London Bridge Studios w Seattle płytę "Ten", przy pomocy Ricka Parashara jako współproducenta, a także muzyka grającego na fortepianie, organach i instrumentach perkusyjnych. Zmiksował ją w czerwcu tego roku w wiejskich Ridge Farm Studios w Dorking w Anglii. Kilka miesięcy trwało, nim przekonał Michaela Goldstone'a z firmy Epic, ze warto zainwestować w jego przyszłość. Płyta trafiła na rynek we wrześniu 1991. Utwory przedstawione na albumie wyrażały straceńczą determinację młodych Amerykanów tego okresu. Wstrząsające teksty, napisane i zaśpiewane przez Veddera przejmującym, głębokim głosem o ciemnej barwie, portretowały młodych ludzi nie potrafiących znaleźć dla siebie miejsca w świecie pełnym egoizmu, obojętności, głupoty. Ballada Jeremy powstała pod wrażeniem przerażającej notatki prasowej, informującej o nastolatku z Teksasu, który podczas lekcji w szkole wyjął z torby pistolet i oddał do siebie śmiertelny strzał. Była oskarżeniem rodziców, nie próbujących porozumieć się z dziećmi, nie interesujących się nimi, zamykających się w swoim świecie. Podobną wymowę miał song Why Go, zainspirowany przez przeżycia nastoletniej przyjaciółki autora, Heather, przyłapanej przez rodziców na zażywaniu marihuany i skazanej przez nich na dwa lata odosobnienia, tyle bowiem trwała kuracja odwykowa w zamkniętej klinice. Piosenka Even Flow była owocem rozmów z bezdomnymi poznanymi w Seattle. Na płycie znalazły się też dwie pierwsze części tryptyku Mamasan-Alive i Once (Footsteps wydano jedynie na stronie B brytyjskiego singla Jeremy).
Pod względem muzycznym repertuar "Ten" odebrano jako wyjątkowo udaną próbę odświeżenia klasycznego rocka, a raczej blues rocka z przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Ujawniał on wpływy twórczości m.in. Jimiego Hendrixa (np. partie gitarowe w Even Flow - z użyciem wah wah, oraz w Deep i Alive - z użyciem univibe), The Doors (np. partia wokalna w Deep), Lynyrd Skynyrd (np. solo gitarowe w Alive, wzorowane na Freebird tej grupy), Led Zeppelin (np. orientalne w nastroju, jakby orkiestrowe tło wiolonczeli Waltera Graya i dwunastostrunowego basu Gossarda w Oceans).
W muzyce Pearl Jam doszukiwano się również inspiracji dokonaniami innych zespołów z Seattle, zwłaszcza Soundgarden. Niektóre kompozycje dowodziły zaś fascynacji stylem The Red Hot Chili Peppers (utwór Dirty Frank z drugiej strony singla Even Flow był hołdem dla tej formacji). W grudniu 1991 ukazał się niskonakładowy singel Let Me Sleep (Christmas Time), rozesłany członkom fan clubu Pearl Jam.
W 1992 zespół ruszył w trasę, m.in. w lutym występował w Wielkiej Brytanii, w czerwcu grał na zorganizowanej przez muzyków The Cult imprezie In The Park w Londynie, w lipcu wziął udział w festiwalu w Roskilde w Danii (doszło tam do przykrego incydentu - ekipa porządkowa nie rozpoznała Veddera i poturbowała go, gdy chciał dostać się na estradę), a wkrótce potem dołączył do objazdowej trupy Lollapalooza, wędrującej przez Stany Zjednoczone. Intensywna działalność koncertowa pomogła mu zdobyć ogromną popularność. Album "ten" rozszedł się na świecie w ponad siedmiu milionach egzemplarzy (w samych Stanach - w ponad pięciu milionach). Był obok "Nevermind" grupy NIRVANA największym bestsellerem płytowym muzyki grunge. Z 1992 pochodzą też trzy przebojowe single Pearl Jam: Alive ze stycznia, Even Flow z kwietnia i Jeremy z września.
Na początku 1993 zespół wynajął Moore Theatre w Seattle i w odosobnieniu stworzył nowy repertuar. Następnie, w kwietniu, przystąpił w studiach Potatohead w Seattle i The Site w kalifornijskiej miejscowości Nicasio do nagrania "Vs.". Obowiązki producenta powierzył Brendanowi 0'Brienowi, współpracownikowi The Red Hot Chili Peppers i The BLACK CROWES, gitarzyście znanemu z nagrań m.in. Micka Jaggera i Georgia Satellites (zatrudnił go już wcześniej, w grudniu 1992, a owocem owego pierwszego spotkania w studiu była przeróbka piosenki Sonic Reducer grupy The Dead Boys, wydana na drugim już singlu gwiazdkowym rozesłanym członkom fan clubu). W przerwach w sesji koncertował w Europie, jako główna gwiazda, ale też obok Neila Younga - w krajach skandynawskich, i obok U2 - we Włoszech i Hiszpanii, a zaraz po październikowej premierze płyty ruszył najpierw w trasę po Stanach, wraz z MUDHONEY, The ROLLINS BAND, BUTTHOLE SURFERS i URGE OVERKILL, a później po Wielkiej Brytanii. Album z początku miał nosić tytuł "Five Against One", wzięty z utworu Animal, później zmieniono go na "Pearl Jam", a ostatecznie na "Vs" . Napisane przez Veddera teksty podejmowały niekiedy wątki znane już z "Ten". Jeden z utworów, Leash, stanowił wręcz kontynuację piosenek Why Go i Jeremy. Zarzucał rodzicom nieumiejętność nawiązania kontaktu z dorastającymi dziećmi, brak zaufania do nich, pychę. Piosenka Daughter dotyczyła brutalności i okrucieństw wychowawców wobec dzieci. Song Glorified G był wypowiedzią przeciwko gloryfikowaniu broni przez kulturę popularną w Stanach Zjednoczonych. W tekście W.M.A. (Vedder rozwijał ów skrót w wywiadach na wiele sposobów, np. White Male Armed bądź White Male Asshole) pojawiało się oskarżenie policji amerykańskiej o nadmiar brutalności podczas wykonywania rutynowych obowiązków. Utwór Blood wydawał się rozrachunkiem z mediami, zdaniem autora nie liczącymi się z nikim, nieuczciwymi, zakłamanymi. Ballada Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town opowiadała o kobiecie, której marzenia i ambicje ugrzęzły w nijakiej i gnuśnej codzienności życia w małym miasteczku. Impulsem do napisania piosenki Dissident był dla Veddera artykuł o zamordowaniu na Florydzie lekarza, który walczył o prawo kobiet do przerywania ciąży. Powstał wszakże tekst na zupełnie inny temat. Zamiast heroicznego lekarza pojawił się działacz podziemia politycznego w kraju rządzonym przez okrutną dyktaturę, zamiast mordercy - ukochana kobieta, która okazuje się zdrajczynią, wydaje bohatera władzom i zostaje sama z narastającym poczuciem winy. Utwór Indifference, napisany pod wrażeniem wydarzeń na terenie byłej Jugosławii, wyrażał wątpliwości, czy można jeszcze przywrócić ład w oszalałym świecie końca wieku.
Zespół miał ambicję uchwycić na płycie coś z atmosfery swoich koncertów. Dlatego zdecydował się nagrać podkłady instrumentalne w jednym podejściu, wzbogacając je później co najwyżej dodatkowymi partiami gitar. Opracowania większości utworów pozostały więc dość uproszczone, przez co muzyka Pearl Jam zyskała na ekspresji i mocy. Zespół nadal inspirował się dokonaniami mistrzów, jak Jimi Hendrix (Leash), Free (Glorified G), The Who (Rear-viewmirror), Led Zeppelin (Go), Tim Buckley (Indifference), R.E.M. (Daughter). Wpływy te nie miały jednak aż takiego znaczenia. Wszystkie utwory nosiły bowiem wyraźne piętno stylu Pearl Jam . Na pierwszy singel trafiły utwór Go, a także m.in. premierowa piosenka Alone oraz zmieniona, całkowicie akustyczna wersja ballady Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town. Drugi, Daughter, zawierał dwa koncertowe nagrania: Blood i Yellow Lee/better (premierowa kompozycja nawiązująca w melodii do Little Wing Hendrixa). Na trzeci wybrano utwór Animal.
Gossard, Ament i Vedder (jako perkusista) zagrali członków fikcyjnej grupy rockowej Citizen Dick w filmie Singles (1992, reż. Cameron Crowe; na wideokasetach pt. Samotnicy). Wykorzystano w nim dwa premierowe utwory Pearl Jam: Breath i State Of Love And Trust, nawiązujące do stylu Neila Younga i pomyślane jako hołd dla tego muzyka, włączone do programu płyty "Singles" (Epic Soundtrax, 1992).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Alive/Wash	Pearl Jam	02.1992	16[6]	-	Epic 6575727	[written by Eddie Vedder,Stone Gossard][produced by Rick Parashar,Pearl Jam]
Even flow/Oceans	Pearl Jam	04.1992	27[3]	-	Epic 6578577	[written by Eddie Vedder,Stone Gossard][produced by Rick Parashar,Pearl Jam]
Jeremy/Alive [live]	Pearl Jam	09.1992	15[6]		Epic 6582587	[gold-US][written by Eddie Vedder,Jeff Ament][produced by Rick Parashar,Pearl Jam,Rakesh Parashar]
Daughter/Blood [live]	Pearl Jam	01.1994	18[5]	-	Epic 660020-2	[written by Eddie Vedder,Mike McCready Jeff Ament,Stone Gossard,Dave Abbruzzese][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Go/Alone/Elderly woman behind the counter in a small town	Pearl Jam	02.1994	190[1]	-	Epic 659795-6	[written by Eddie Vedder,Mike McCready,Jeff Ament,Stone Gossard,Dave Abbruzzese][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Dissident/Rearviewmirror	Pearl Jam	05.1994	14[8]	118[6]	Epic 660441-7	[written by Eddie Vedder,Mike McCready,Jeff Ament,Stone Gossard,Dave Abbruzzese][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Spin the black circle/Tremor Christ	Pearl Jam	11.1994	10[13]	18[6] side B:58[6]	Epic 661036-7	[Grammy-1995 Hard Rock w/Vocal][written by Eddie Vedder,Pearl Jam][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Better man	Pearl Jam	12.1994	-	13[36].Airplay Chart	album cut	[written by Eddie Vedder][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam,Tchad Blake][1[8].Album Rock Tracks]
Corduroy	Pearl Jam	12.1994	-	53[23].Airplay Chart	album cut	[written by Eddie Vedder,Pearl Jam][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Not for you/Out of my mind [live]	Pearl Jam	02.1995	34[10]	102[9]	Epic 6612032	[written by Eddie Vedder,Pearl Jam][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Alive/Once/Wash	Pearl Jam	02.1996	-	120[5]	Epic 77 933 [US]	[written by Eddie Vedder,Gossard][produced by Rick Parashar,Pearl Jam]
Even flow/Dirty Frank/Oceans	Pearl Jam	05.1996	-	123[1]	Epic 77 934 [US]	[written by Eddie Vedder,Gossard][produced by Rick Parashar,Pearl Jam]
Immortality/Rearviewmirror	Pearl Jam	06.1995	-	102[15]	Epic 77 873 [US]	[written by Eddie Vedder,Pearl Jam][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Jeremy/Yellow Ledbetter	Pearl Jam	08.1995	-	79[9]	Epic 77935 [US]	-
I got id/Long road	Pearl Jam	12.1995	-	7[20]	Epic 78199	[gold][written by Eddie Vedder][produced by Brett Eliason]
Merkinball	Pearl Jam	12.1995	25[7]	-	Epic 6627161	[written by Eddie Vedder][produced by Brett Eliason]
Daughter/Yellow Ledbetter	Pearl Jam	02.1996	-	97[2]	Epic 77938	[written by Eddie Vedder,Mike McCready,Jeff Ament,Stone Gossard,Dave Abbruzzese][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam][1[8].Album Rock Tracks]
Who you are/Habit	Pearl Jam	08.1996	18[6]	31[9]	Epic 6635392	[written by Eddie Vedder,Stone Gossard,Irons][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam][1[1].Modern Rocks Track]
Given to fly/Pilate	Pearl Jam	01.1998	12[9]	21[16]	Epic 6653942	[written by Eddie Vedder,Mike McCready][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam][1[6].Album Rock Tracks]
Wishlist/U	Pearl Jam	05.1998	30[5]	47[20]	Epic 6657907	[written by Eddie Vedder][produced by Brendan O'Brien,Pearl Jam]
Last kiss/Soldier of love	Pearl Jam	05.1999	42[7]	2[21]	Epic 6674791	[gold-US][written by Wayne Cochran][produced by Pearl Jam]
Nothing as it seems/Insignificance	Pearl Jam	05.2000	22[6]	49[6]	Epic 6693742	[written by Jeff Ament][produced by Pearl Jam,Tchad Blake]
Light years/Soon forget	Pearl Jam	07.2000	52[6]	42[5].Hot 100 Singles Sales	Epic 6696282	[written by Eddie Vedder,Mike McCready,Stone Gossard][produced by Pearl Jam,Tchad Blake]
I am mine	Pearl Jam	11.2002	26[2]	43[8]	Epic 6733082	[written by Eddie Vedder][produced by Pearl Jam,Adam Kasper]
Love Boat Captain	Pearl Jam	03.2003	110[4]	-	Epic EPC 673537 5	[written by Eddie Vedder,Matt Cameron][produced by Pearl Jam,Adam Kasper]
World Wide Suicide	Pearl Jam	03.2006	-	41[1]	J Records 82876 82194 2	[written by Eddie Vedder][produced by Pearl Jam,Adam Kasper]
Love, Reign o'er Me	Pearl Jam	02.2007	-	-	Monkey Wrench	[written by Pete Townshend][produced by Brendan O'Brien, Pearl Jam]
Life Wasted/Come Back	Pearl Jam	08.2006	110[1]	-	J Records	[written by Eddie Vedder,Stone Gossard][produced by Pearl Jam,Adam Kasper]
Brother	Pearl Jam	04.2009	-	108[2]	Epic	[written by Eddie Vedder,Stone Gossard][produced by Rick Parashar]
The Fixer/Supersonic	Pearl Jam	08.2009	93[3];B:170[1]	56[7]	Island/Monkey Wrench CATCO152501053	[written by Eddie Vedder, Matt Cameron, Mike McCready, Stone Gossard][produced by Brendan O'Brien]
Just Breathe/Got Some	Pearl Jam	10.2009	-	78[14]	Universal 2721712	[platinum-US][written by Eddie Vedder][produced by Brendan O'Brien]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Ten	Pearl Jam	08.1991	18[172]	2[265]	Epic/Associated 47 857	[13x-platinium-US][3x-platinum-UK][produced by Rick Parashar, Pearl Jam]
Vs.	Pearl Jam	10.1993	2[32]	1[5][67]	Epic/Associated 53 136	[7x-platinium-US][platinum-UK][produced by Brendan O'Brien, Pearl Jam]
Vitalogy	Pearl Jam	12.1994	4[15]	1[1][55]	Epic 66 900	[5x-platinium-US][platinum-UK][produced by Brendan O'Brien, Pearl Jam]
No code	Pearl Jam	08.1996	3[13]	1[2][24]	Epic 67 500	[platinium-US][gold-UK][produced by Brendan O'Brien, Pearl Jam]
Yield	Pearl Jam	02.1998	7[18]	2[36]	Epic 68 164	[platinium-US][gold-UK][produced by Brendan O'Brien, Pearl Jam]
Live on two legs	Pearl Jam	11.1998	68[15]	15[15]	Epic 69 752	[platinium-US][produced by Brett Eliason]
Binaural	Pearl Jam	05.2000	5[17]	2[17]	Epic 63 665	[gold-US][silver-UK][produced by Tchad Blake, Pearl Jam]
16/6/00:Spodek,Katowice,Poland	Pearl Jam	10.2000	-	103[1]	Epic 85 052
22/6/00:Fila Forum Arena,Milan,Italy	Pearl Jam	10.2000	-	125[1]	Epic 85 064
20/6/00:Arena Di Werona,Verona,Italy	Pearl Jam	10.2000	-	134[1]	Epic 85 061
30/5/00:Wembley Arena,London,England	Pearl Jam	10.2000	-	137[1]	Epic 85 012
26/6/00:Sporthalle,Hamburg,Germany	Pearl Jam	10.2000	-	175[1]	Epic 85 073
Live:London	Pearl Jam	10.2000	140[1]	-	Sony 85012
Live:London Vol.2	Pearl Jam	10.2000	172[1]	-	Sony 85009
Live:Manchester	Pearl Jam	10.2000	174[1]	-	Sony 85024
Jones Beach,New York-August 25,2000	Pearl Jam	03.2001	-	159[1]	Epic 85 545
Boston, Massachusetts-August 29,2000	Pearl Jam	03.2001	-	163[1]	Epic 85 551
Indianapolis ,Indiana-August 18,2000	Pearl Jam	03.2001	-	174[1]	Epic 85 530
Pittsburgh, Pensylvania-September 5,2000	Pearl Jam	03.2001	-	176[1]	Epic 85 566
Philadelphia,Pensylvania-September 1,2000	Pearl Jam	03.2001	-	179[1]	Epic 85 557
Tampa ,Florida-August 12,2000	Pearl Jam	03.2001	-	181[1]	Epic 85 518
Memphis ,Tennessee-August 15,2000	Pearl Jam	03.2001	-	191[1]	Epic 85 524
Seattle ,Washington-November 6,2000	Pearl Jam	04.2001	-	98[1]	Epic 85 641
Las Vegas,Nevada-October 22,2000	Pearl Jam	04.2001	-	152[1]	Epic 85 611
Riot act	Pearl Jam	11.2002	34[9]	5[14]	Epic 86825	[gold-US][silver-UK][produced by Adam Kasper, Pearl Jam]
Tokyo,Japan:March 3rd 2003	Pearl Jam	06.2003	-	182[1]	Epic 90 336	-
State College Pennsylvania:May 3rd 2003	Pearl Jam	08.2003	-	169[1]	Epic 90 500	-
Lost dogs	Pearl Jam	11.2003	91[2]	15[11]	Epic 85738	[gold][produced by Tchad Blake, Stone Gossard, Adam Kasper, Brendan O'Brien, Rick Parashar, Pearl Jam, Eddie Vedder, Westwood One Broadcast]
Live at Benaroya Hall-Oct. 22,2003	Pearl Jam	07.2004	76[2]	18[9]	Ten Club 63424
Rearviewmirror:Greatest Hits 1991-2003	Pearl Jam	12.2004	58[9]	16[22]	Epic 5191132 [UK]	[platinum][produced by Tchad Blake, Brett Eliason, Adam Kasper, Brendan O'Brien, Rick Parashar, Pearl Jam]
Pearl Jam	Pearl Jam	05.2006	5[6]	2[15]	J Records 82876 71467 2 [UK]	[gold-US][silver-UK][produced by Adam Kasper]
Live At The Gorge 05/06	Pearl Jam	07.2007	-	36[2]	Rhino/WEA	-
Ten - Legacy Edition	Pearl Jam	04.2009	29[3]	-	-	-
Backspacer	Pearl Jam	10.2009	9[3]	1[1][19]	Monkeywrench 2716316 [UK]	[gold][produced by Brendan O'Brien ]
Live on Ten Legs	Pearl Jam	01.2011	49[2]	21[2]	Monkeywrench 2754881 [UK]	-
Pearl Jam Twenty	Pearl Jam	10.2011	47[3]	10[4]	Columbia 88697960352 [UK]	[produced by Brendan O'Brien/Tchad Blake]
Lightning Bolt	Pearl Jam	10.2013	2[5]	1	EMI 3749367 [UK]	[produced by Brendan O'Brien]

środa, 29 czerwca 2016

Chameleons

Grupa brytyjska. Utworzona w 1980 w Middleton w Manchesterze. W pierwszym składzie znaleźli się: Mark "Birdy" Burgess - voc, b z Cliches, Fave Fielding - g, k i Reg Smithies - g z The Years oraz Brian Schofield - dr. W 1981 Schofielda zastąpił John Lever - dr, a w 1982 jego z kolei - tylko na rok - Martin Jackson - dr z Magazine. W 1985 dołączył na koncerty Alistair Lewtwaite - k; nieco później zmienił go Andy Clegg - k z Music For Aborgines. Działała do końca 1986. Już w 1981 na zaproszenie Johna Peela dokonała nagrań dla radia BBC i zwróciła na siebie uwagę wytwórni Epic, ale ponieważ singel In Shreds/Less Than Human z marca 1982 przepadł na rynku, kontrakt zerwano. Związała się więc z firmą Statik i dla niej nagrała następne płyty, m.in. single As High As You Can Co/Pleasure And Pain z lutego 1983, A Person Isn't Safe Anywhere These Days/Thursday's Child z czerwca tego roku, In Shreds (wersja koncertowa)/Nostalgia (wersja koncertowa) z lutego 1985 i Singing Rule Britannia (While The Walls Close In)/Singing Rule Britannia (While The Walls Close In) (wersja radiowa) z sierpnia tego roku oraz albumy "Script Of The Bridge" z sierpnia 1983 i "What Does Anything Mean? Basically" z maja 1985. Prasa ujrzała w niej następczynię takich zespołów, jak Joy Division i The Teardrop Explodes, pojawiły się też porównania do Echo And The Bunnymen i The Smiths.
Piosenki The Chameleons, utrzymane w konwencji gitarowego pop rocka, rzeczywiście zachwycały bogactwem melodii oraz niezwykłą, melancholijną nastrojowością. A jednak grupa zupełnie nie mogła się przebić. Dopiero gdy w 1985 znowu podpisała kontrakt z jednym z fonograficznych gigantów, wytwórnią Geffen, wydawało się, że wreszcie czeka ją wielka kariera, i płyta "Strange Times" z września 1986, promowana singlami Tears/Paradiso z czerwca i Swamp Thing/John I'm Oniy Dancing (piosenka z repertuaru Davida Bowiego) z września, rzeczywiście zdobyła pewną popularność. Śmierć menażera, Tony'ego Fletchera, okazała się jednak ciosem, po którym formacja już się nie podniosła. Impresario byt bowiem mediatorem, który potrafił łagodzić konflikty wewnątrz The Chameleons. Gdy go zabrakło, okazało się, że Fielding i Smithies mają dość pijackich awantur Burgessa. I drogi muzyków się rozeszły.
Burgess i Lever założyli wtedy zespół The Sun And The Moon, który zostawił po sobie m.in. album "The Sun And The Moon" (Geffen, 1988) i czwórkę "Alive - Not Dead EP" (Midnight Music, 1988). Ale niebawem i oni się rozstali. Burgess kilka lat utrzymywał się z pracy murarza. Następnie zaś stanął na czele formacji The Sons Of God i z nią zrealizował płyty "Zima Junction" (Imaginary, 1993), "Manchester 1993" (Imaginary, 1994; nagrania koncertowe) i "Spring Blooms Tra La La" (Indigo, 1994; nagrania studyjne i koncertowe), a tylko z jej gitarzystą, Yvesem Altaną, album "Paradyning" (Dead Dead Cood, 1995).
W późniejszych latach zatrudnił się w dziale sprzedaży biletów w klubie piłkarskim Manchester City. Ale niebawem wrócił do muzykowania jako lider Invincible. Lever utworzył grupę Weaveworld, która zostawiła po sobie maksisingel Davy jones/Out And Down/Pathetical Twat (Sugarpussy, 1991). Później otworzył sklep z antykami, ale po kilku latach wrócił do muzykowania - w formacji Wilson, kierowanej przez wokalistę Steve'a Wilsona. Fielding i Smithies z własnym zespołem The Reegs (składu dopełnił Gary Lavery - voc) firmowali płyty "Return Of The Sea Monkeys" (Imaginary, 1991) i "Rock The Magie Rock" (Imaginary, 1993). Fielding dat się też poznać jako producent nagrań; w tej roli współpracował m.in. z The Inspiral Carpets.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
In Shreds/Less Than Human	Chameleons	03.1982	-	-	Epic EPCA 2210	[written by The Chameleons][produced by Steve Lillywhite]
As High As You Can Go/Pleasure And Pain	Chameleons	02.1983	-	-	Statik STAT 30	[written by Fielding, Smithers, Burgess, Lever][produced by Colin Richardson, The Chameleons]
A Person Isn't Safe Anywhere These Days/Thursday's Child	Chameleons	06.1983	-	-	Statik TAK 6	[written by Fielding, Smithers, Burgess, Lever][produced by Colin Richardson, The Chameleons]
Up The Down Escalator/Monkeyland	Chameleons	01.1983	-	-	Statik TAK 11-12	[written by Fielding, Smithers, Burgess, Lever][produced by Colin Richardson, The Chameleons]
Singing Rule Britannia (While The Walls Close In)	Chameleons	08.1985	-	-	Statik TAK 35	-
The Fan And The Bellows	Chameleons	01.1986	-	-	Hybrid CHAM 2	-
Mad Jack/Time / The End Of Time	Chameleons	01.1986	-	-	Geffen GEF 11	-
Tears/Paradiso	Chameleons	06.1986	-	-	Geffen GEF 4T	[ Producer - Dave Allen]
Swamp Thing/John, I'm Only Dancing	Chameleons	09.1986	-	-	Geffen GEF 10	[written by Fielding, Smithers, Burgess, Lever][produced by Dave M. Allen]
Tony Fletcher Walked On Water.... EP.	Chameleons	10.1990	-	-	Glass Pyramid EMC 1

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Script Of The Bridge	Chameleons	08.1983	-	-	Statik STAT LP 17	[ Producer - Chameleons, The , Colin Richardson]
What Does Anything Mean? Basically	Chameleons	10.1985	60[2]	-	Statik STAT LP 22	[ Producer - Chameleons,, Colin Richardson , Steve Lillywhite ]
Strange Times	Chameleons	09.1986	44[2]	-	Geffen 924 119-1	[ Producer - Dave Allen]
Strip	Chameleons	05.2000	-	-	Paradiso CD 01	[ Producer -The Chameleons ,Jonathan Barrett, Shan Hira ]
Why Call It Anything	Chameleons	07.2001	-	-	Artful ARTFULCD 39	[ Producer -The Chameleons ,David M. Allen]
Live	Chameleons	03.2002	-	-	Paradiso CD 02	-
This Never Ending Now	Chameleons	09.2002	-	-	Paradiso CD 03	[ Producer -The Chameleons ,John Delf]

wtorek, 28 czerwca 2016

Mind Funk

Mindfunk, grupa amerykańska. Powstała w 1989 w New Jersey. W pierwszych miesiącach działała pod nazwą Mind Fuck, ale niebawem zmieniła ją na Mind Funk, a w 1992r na Mindfunk. Utworzyli ją Luis
Svitek - g i John Monte - b, zniechęceni pracą w zespole M.O.D. pod despotycznymi rządami lidera, Billy'ego Milano.
Dobrali sobie trzech współpracowników. Patrick R. Dubar - voc zdobywał doświadczenia w Uniform Choice, Jason Coppola - g w Chemical Waste (gdzie przed laty występował też Monte), natomiast Reed St. Mark - dr w Celtic Frost. Na początku 1992r odeszli Coppola i St. Mark (wrócił do Celtic Frost). Zastąpili ich Jason Eyerman - g, znany z zespołów Nirvana (pomagał mu tylko na koncertach), Soundgarden (wziął udział tylko w jednym jego nagraniu- przeróbki Come Together The Beatles),
Old i Skunk oraz Shawn Johnson - dr.
Jesienią 1993 miejsce Montego zajął Spike Xavier- b, voc, były wokalista zespołu Mind Over Four. Wkrótce potem odszedł Everman. Tymczasem zastąpił go Matt Baroff - g. Wiosną 1994 zamiast Xaviera przyjęto Franka Choppy'ego - b.
Zabiegała o uznanie koncertując u boku zespołów Motórhead, King's X i Slayer. Już po kilku pierwszych występach podpisała dzięki staraniom menażerów, Johna Zazuli i jego żony Marshy, kontrakt z firmą Epic
Płytę Mind Funk nagrała w trzy miesiące w kopenhaskim studiu El Sound (aby zminimalizować koszty, uczynna zeń także miejsce zamieszkania).Zaangażowała producenta Jana Eliassona,niegdyś cenionego muzyka jazzrockowego,współpracownika zespołu Hotel Hunger.Stworzyła własną odmianę metalu,łączącą elementy różnych odmian tego stylu,od hard rocka po thrash,odznaczającą się atrakcyjną melodyką,wyszukaną fakturą [np. prowadzone wielogłosowo partie gitar],niebanalną rytmiką oraz efektownym, potężnym brzmieniem, np. Sugar Ain't No Sweet,Ride And Drive, Big House Burning, Blood Runs Red, Innocence.
Zachwyciła niebywałą ekspresją i intensywnością emocjonalną wykonania. Krytycy ze względu na słowo funk w nazwie pospiesznie zaliczyli ją do grona zespołów łączących metal i funk, jak The
Red Hot Chilli Peppers czy Faith No More, ale wydawała się zdziwiona taką klasyfikacją. Jako swoich mistrzów wskazywała Jimiego Hendrixa i Led Zeppelin. Wyjaśniała też, że funk to określenie doskonale
oddające jej pesymistyczną, wręcz fatalistyczną postawę życiową.
Pisane zazwyczaj przez Dubara teksty wyrażały przygnębienie trudami życia (Sugar Ain't So Sweet), zwątpienie w miłość (Sister Blue), współczucie dla zgnębionych Indian amerykańskich (Blood Runs Red).
Ponieważ płyta nie odniosła sukcesu, na jaki liczyło kierownictwo Epic, a w dodatku w Mind Funk doszło do rozłamu, szefowie firmy zerwali kontrakt z grupą. Album Dropped nagrała więc dla innej wytwórni - Megaforce, przy pomocy innego producenta - Terry'ego Date'a (tytuł odnosił się do rozstania z Epic). Nie zawiodła oczekiwań swoich wielbicieli. Zaproponowała jeszcze bardziej porywające kompozycje niż poprzednio- bogatsze formalnie, efektowniej opracowane, wykonane z większą wirtuozerią i dynamiką, ujawniające pewien wpływ rocka spod znaku Soundgarden i Pearl Jam, np. Goddess, In The Way Eye, Hogwallow, 11 Ton Butterfiy, Billygoat, Hollow.
Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Big House Burning	Mindfunk	.1991	-	-	Epic ESK 3036	[produced by Jan Eliasson, Mind Funk]
Touch You	Mindfunk	.1991	-	-	Epic 657618 6 [UK]	[produced by Jan Eliasson, Mind Funk]
Sugar Ain't So Sweet	Mindfunk	.1991	-	-	Epic ESK 3099	[produced by Jan Eliasson, Mind Funk]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Mindfunk	Mindfunk	.1991	-	-	Epic E 46902	[produced by Jan Eliasson, Mind Funk]
Dropped	Mindfunk	.1993	-	-	Megaforce 202866914-2	[produced by Terry Date]
People Who Fell from the Sky	Mindfunk	.1995	-	-	Music for Nations CDMFN182[UK]	[produced by Van Christie, Mind Funk]

niedziela, 1 maja 2016

Apollo 440

Muzycy Apollo 440 sami o sobie mówią: "jesteśmy i będziemy zespołem rockowym". Nie uciekają jednak od dyskotek i jak jednak dodaje jeden z liderów Apollo 440 - Trevor Gray: "Muzykę taneczną może stanowić właściwie wszystko - wystarczy tylko, że posiada rytm, w takt którego można się bawić. To właśnie ten brak jakichkolwiek granic jest w niej najbardziej fascynujący".

Jak rozszyfrować ich nazwę? Jej pierwszy człon - Apollo - pochodzi oczywiście od imienia greckiego boga piękna i muzyki (ale także życia, śmierci oraz prawdy), 440 natomiast odnosi się do częstotliwości 440 Hz, na którą ustawiany jest dźwięk podczas koncertów.
Zespół powstał w 1990 roku w Liverpoolu, a jego trzon tworzy trójka - bracia Trevor i Howard Gray oraz Noko. Wraz z nimi zakładał go jeszcze James Gardner, który postanowił przerwać współpracę z projektem po nagraniu debiutanckiej płyty, która, wydana została nakładem ich własnego labela Stealth Sonic.
Krążek ukazał się w roku 1994 pod tytułem "Millenium Fever". W tym czasie grupa miała już na koncie pierwsze sukcesy, przyniesione przez single "Lolita", "Blackout" i "Destiny", dzięki którym dostała propozycje zremiksowania utworów U2 (z płyty "Achtung Baby"), EMF, PWEI, Scritti Politti oraz Madonny (choć tego projektu nigdy nie zrealizowano). "Millenium Fever" w dużej części było hołdem dla francuskiego postmodernistycznego myśliciela Jeana Baudrillarda. Do jego prac odwoływał się choćby utwór "Astral America" (autorem tego terminu jest właśnie Francuz, a do jego słów nawiązywały także "The Perfect Crime" oraz "Stealth Requiem"), dedykowany również postfreudowskiemu terapeucie Wilhelmowi Reichowi, a stworzony wspólnie z Leonardem Bernsteinem i Stephenem Sondheimem i podchwycony przez japońską kampanię koszykarskiej ligi NBA. Filozoficzne odniesienia na tym albumie znaleźć też można w mówiącym o kriogenice "Liquid Cool" oraz "Omega Point", nawiązującym do stworzonej przez jezuitę Pierre'a Teilhard de Chardina koncepcji krańcowego punktu rozwoju rzeczywistości i historii całego stworzenia.

Już pod zmienioną nazwą, w 1996 roku, Apollo Four Forty wydało singiel "Krupa", przywołujący postać słynnego jazzowego perkusisty Gene'a Krupy. Utwór jeszcze promowany początkowo jako anonimowy wywołał sporo zamieszania wśród DJ-ów, a kiedy w końcu w sklepach pokazało się jego oficjalne wydanie z Frankiem Sinatrą na okładce (na zdjęciu z filmu "The Man With The Golden Arm", gdzie zagrał jazzowego bębniarza) zrazu zaczął mieszać na listach przebojów i trafił do telewizyjnej reklamy napojów Sunkist. Za pierwszy poważny przebój projektu Apollo należy jednak uznać "Ain't Talkin' 'bout Dub", z cytatem z filmu "Andromeda Strain" w tekście oraz muzycznym samplem z piosenki "Ain't Talkin' 'bout Love" grupy Get a Life (która notabene po sukcesie kawałka zażądała niebotycznej sumki za wykorzystanie fragmentu swojej kompozycji).

W 1997 roku na rynku ukazała się druga pełnowymiarowa płyta zespołu "Electro Glide in Blue", na której znalazły się wcześniej wspomniane single oraz gościnne występy amerykańskiego pisarza Charlesa Bukowskiego (dialog w utworze "Tears of the Gods") i Billy'ego MacKenziego (wokal w "Pain in Any Language"). Swoje przysłowiowe 5 minut sławy dostały także utwory "Stealth Mass in F#m" oraz "Carrera Rapida". Pierwszy ze wspomnianych kilkukrotnie pojawiał się na antenie radia BBC podczas żałoby po śmierci księżnej Diany (stacja postanowiła zawiesić wtedy swoją zwykłą ramówkę i nadawać nieco bardziej stonowany materiał). Drugi zaś początkowo, ze względu na swoją długość, nie miał szans poszaleć na listach przebojów, wrócił tam jednak w pięknym stylu po tym, jak trafił do gry "Rapid Racer", a telewizja ITV uczyniła go tematem przewodnim swojego programu "Pulling Power".

Rok 1998 to dla Apollo 440 głównie popisy na żywo, przerwane jedynie projektem zrealizowanym razem z Jeanem-Michelem Jarre'em. Współpraca artystów objęła najpierw remiks utworu "Oxygen 10", by później rozwinąć się do singla "Randez-vous '98" oraz wspólnego występu podczas wręczenia nagrody dla Najlepszego Piłlkarza Roku FIFA. Ich nagranie zostało także motywem przewodnim mundialowego studia w telewizji ITV, a muzycy stanęli obok siebie na scenie jeszcze raz - podczas koncertu "La Nuit Electronique" dla ponad miliona widzów, zorganizowanego z okazji World Cup Bastille Day. Rok 1998 to pojawienie się na ścieżce muzycznej do filmu "Zagubieni w kosmosie" ("Lost In Space") melodii z serialowego pierwowzoru tego obrazu. Numer w mocnym, gitarowo-perkusyjnego remiksie Apollo 440 promował całą produkcję.

- Wydawał nam się, że będzie lepiej, jeśli wezmą kogoś, kto jest trochę bardziej disco, ale oni ciągle mówili "nie, chcemy, żebyście wy to zrobili" - wspominał później Howard Gray w rozmowie z magazynem "Music for the Movies". - Więc pomyśleliśmy "ok.", jeśli rzeczywiście mamy to zrobić, to jedyną drogą jest zrobienie tego totalnie w stylu Apollo i wyciągnęliśmy wszystkie triki Apollo, jakie mamy. W zasadzie wszystkie sztuczki, których używamy od lat, są tu włożone w jeden kawałek

Piosenka trafiła w rok później na trzecią studyjną płytę zespołu pt. "Gettin' High On Your Own Supply", a nowinką i jego znakiem rozpoznawczym stały się wówczas dwa zestawy bębnów (oraz oczywiście dwóch pałkerów). Drugim hitem tego krążka okazała się piosenka "Stop the Rock", która trafiła do gry "FIFA 2000" oraz pojawiła się w filmie "Boys and Girls" (oraz w 2008 roku do parodii "Totalny kataklizm"("Disaster Movie")). Rok 2000 zapisał się także w historii zespołu kompozycją "Charlie's Angels 2000", stworzoną na potrzeby hollywoodzkiego hitu "Aniołki Charliego".

Rok 2003 to premiera "Dude Descending a Staircase", dwupłytowego albumu, który Noko w rozmowie z portalem Sector2000 streścił tak: "CD#1 jest radosny i funky, podczas gdy CD#2 jest majestatyczny i cudowny". Na płycie pojawili się m.in. Jack Kerouac, Pete Wylie, Jalal Nuriddin z The Last Poets i hip-hopowcy z The Beatnuts, a tytuł i okładka wydawnictwa były swoistym nawiązaniem do obrazu Marcela Duchampa i jego dzieła "Akt schodzący po schodach nr 2" ("Nude Descending a Staircase No. 2"), zdekonstruowanym na zdobiącym płytę obrazie pt. "Dude Descending a Staircase" ("Koleś schodzący po schodach") przez malarza z Los Angeles - Anthony'ego Ausganga. Jak się okazało, wielkim fanem artysty był Noko, a przygody roztrzęsionego kota z okładki kontynuowano w teledysku do tytułowego utworu z tego albumu.

Przez lata Apollo 440 (znane także jako Apollo Four Forty, @440 oraz ambientowe alter-ego Stealth Sonic Orchestra) współpracowało z wieloma wokalistami (za mikrofonem zaczynał Noko, później jednak ustąpił miejsca Billy'emu MacKenzie, Mary Mary, Elizabeth Gray i innym) i remiksowało utwory wielu artystów, wśród których znaleźli się choćby: Puff Daddy i Jimmy Page, Jeff Beck, Ennio Morricone, Manic Street Preachers czy Hotei (znany np. ze ścieżki muzycznej do "Kill Billa" oraz "Transformersów"). Ich kompozycje zasiliły pokaźną liczbę sundtracków do filmów (m.in. "S.W.A.T.", "Spiderman" czy "60 sekund") i gier ("Gran Turismo 4" oraz wiele innych produktów na PlayStation, co wiąże się z wieloletnim kontraktem z firmą Sony) oraz reklam, od piwa i napojów począwszy, na samochodach i sprzęcie elektronicznym kończąc. Jak donosi oficjalna strona zespołu rok 2009 ujrzeć ma kolejne - piąte już - pełnowymiarowe wydawnictwo liverpoolczyków.

Żródlo: http://muzyka.wp.pl

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Rumble EP	Apollo 440	10.1993	77[2]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 1	[written by Gray, Gardner, Noko, Gray][produced by Apollo 440]
Astral America	Apollo 440	01.1994	36[6]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 2	[written by Noko/Trevor Gray/Howard Gray/Leonard Bernstein/Stephen Sondheim][produced by Apollo 440]
Liquid cool [Theme from cryonic suspension]	Apollo 440	11.1994	35[3]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 3	[written by Noko/James Gardner/Trevor Gray/Howard Gray][produced by Apollo 440]
[Don't fear] The reaper	Apollo 440	03.1995	35[5]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 4	[written by Donald Roeser][produced by Apollo 440]
Krupa	Apollo 440	07.1996	23[20]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 5	[written by Noko/Howard Gray/Trevor Gray][produced by Apollo 440]
Ain't talkin' 'bout dub	Apollo 440	02.1997	7[11]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 6	[written by Van Halen][produced by Apollo 440]
Raw power	Apollo 440	07.1997	32[10]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 7	[written by Noko/Howard Gray/Trevor Gray/Ian Hoxley/Paul Colbourne][produced by Apollo 440]
Randez-vous 98	Jean Michel Jarre and Apollo 440	07.1998	12[12]	-	Epic 6661102	[written by Jean-Michel Jarre][produced by Apollo 440]
Lost in space [Theme]	Apollo 440	08.1998	4[15]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 9	[written by John Williams][produced by Apollo 440]
Stop the rock	Apollo 440	08.1999	10[15]	-	Stealth Sonic Recordings SSR 10	[written by Noko/Ian Hoxley/Trevor Gray/Howard Gray][produced by Apollo 440]
Heart go boom	Apollo 440	11.1999	57[3]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 11	[written by Paul Colbourne/Kevin Goodman/Ian Hoxley/Noko/Howard Gray/Trevor Gray][produced by Apollo 440]
Charlie's Angels 2000-Theme from the motion picture	Apollo 440	12.2000	29[14]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 13	[written by Jack Elliott/Allyn Ferguson][produced by Apollo 440]
Dude decending a staircase	Apollo 440 feat Beatnuts	06.2003	58[2]	-	Stealth Sonic Recordings SSXT 14	[written by Trevor Gray/Noko/Tineo/Fernandez/Oyewole][produced by Apollo 440]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Millennium Fever	Apollo 440	02.1995	117[1]	-	Stealth Sonic Recordings SSX 440	[produced by Apollo 440]
Electro glide in blue	Apollo 440	03.1997	62[8]	-	Stealth Sonic Recordings SSX 2440	[produced by Apollo 440]
Gettin' high on your own supply	Apollo 440	09.1999	20[5]	-	Stealth Sonic Recordings SSX 3440	[produced by Apollo 440]

poniedziałek, 21 marca 2016

Alexandra Burke

Alexandra Imelda Cecilia Ewen Burke (ur. 25 sierpnia 1988 w Islington) – brytyjska piosenkarka soul i R&B. Zwyciężczyni piątej edycji brytyjskiego show The X Factor. Alexandra urodziła się w Islington w Wielkiej Brytanii. Drugie imię (Imelda) odziedziczyła po swojej babci, trzecie (Cecilia) – po dziadku (Cecil), natomiast czwarte imię (Ewen) to nazwisko panieńskie jej matki Melissy Bell, która była członkinią zespołu R&B Soul II Soul. Rodzice Alexandry rozwiedli się, kiedy ich córka miała sześć lat. Piosenkarka ma czterech braci oraz jedną siostrę. W wieku pięciu lat zaczęła uczyć się śpiewać. Jako dziewięciolatka wystąpiła na scenie w Bahrain wraz z mamą. W wieku lat dwunastu wystąpiła w Star for a Night, gdzie była najmłodszą uczestniczką.
W 2005 roku Burke wzięła udział w przesłuchaniach do drugiej edycji show, uznano jednak, że jest ona za młoda. Dopiero w 2008 roku udało dostać się jej do programu i wygrać go pokonując aż milionem głosów zespół JLS. Alexandra jest drugą (po Leonie Lewis) kobietą, która zwyciężyła brytyjską wersję programu.
Pierwszym single artystki został cover piosenki Leonarda Cohena "Hallelujah".
Nad pracą nad debiutanckim albumem Burke czuwali P. Diddy, Timbaland, Pharell Williams i Akon. 11 października 2009 roku Alexandra zaprezentowała w programie The X Factor swoją piosenkę "Bad Boys", którą nagrała z raperem Flo-Ridą. Jej debiutancki album Overcome wydany został 19 października 2009 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Hallelujah	Alexandra Burke	12.2008	1[3][53]	-	Syco Music 88697446252	[3x-platinum-UK][written by Leonard Cohen][produced by Quiz & Larossi]
Bad Boys/Dangerous	Alexandra Burke feat. Flo Rida	10.2009	1[1][58]	-	Syco Music 88697590932	[platinum-UK][written by Melvin K Watson Jr, Larry Summerville Jr, Busbee, Lauren Evans, Alexander James][produced by The Phantom Boyz]
All Night Long	Alexandra Burke featuring Pitbull	10.2009	4[31]	-	Syco Music 88697632832	[silver-UK][written by Richard Butler, James Scheffer, Louis Biancaniello, Sam Watters][produced by Jim Jonsin, Louis Biancaniello, Sam Watters, Rico Love]
The Silence	Alexandra Burke	10.2009	16[11]	-	Syco Music GBHMU 0900054	[written by Nadir Khayat, Bilal Hajji, Savan Kotecha][produced by RedOne]
Good Night Good Morning	Alexandra Burke	10.2009	129[1]	-	Syco Music	-
Broken Heels	Alexandra Burke	12.2009	8[35]	-	Syco Music 88697632832	[gold-UK][written by RedOne, Bilal Hajji, Savan Kotecha][produced by RedOne]
Start Without You	Alexandra Burke featuring Laza Morgan	09.2010	1[1][17]	-	Syco Music 88697755712	[silver-UK][written by Nadir Khayat, Bilal Hajji, Savan Kotecha][produced by RedOne]
Elephant	Alexandra Burke feat. Erick Morillo	03.2012	3[9]	-	Syco Music GBHMU 1100371	[written by Alexandra Burke, Brittany Burton, Josh Wilkinson, Erick Morillo, Harry Romero, Jose Nuñez][produced by Erick Morillo, Mike Spencer, Sympho Nympho]
Let It Go	Alexandra Burke	06.2012	33[4]	-	RCA GBHMU 1200076	[written by Belle Humble ,Mich Hansen, Jason Gill][produced by Cutfather ,Jason Gill]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Overcome	Alexandra Burke	10.2009	1[1][61]	-	Syco Music 88697460232	[2x-platinum-UK][produced by The Phantom Boyz, Stargate, RedOne, Ne-Yo, Louis Biancaniello, Samuel Watters, Jim Jonsin, Rico Love, ELEMENT, Wayne Wilkins, Steve Booker, Brian Kennedy]
Heartbreak on Hold	Alexandra Burke	06.2012	18[4]	-	RCA 88691999012	[produced by Ben Adams, Cutfather ,David Gamson, Fred Falke, Ivar Lisinski ,Jason Gill ,Jush Wilkinson, Lucas Secon, Michael Woods ,Mike Spencer, Red Triangle, Sympho Nympho ,iSHi]
The Truth Is	Alexandra Burke	03.2018	16[1]	-	Decca 6736210	[produced by Gordon Mills, Jr. Paul Meehan Brian Rawling]