Wire

 Pełna inwencji grupa brytyjska założona w październiku 1976 r. W jej składzie znaleźli się absolwenci szkół plastycznych: Colin Newman (ur. 16.09.1954 r. w Salisbury w hrabstwie Wilshire, Anglia; śpiew, gitara), Bruce Gilberl (ur. 18.05.1946 r. w Watford w hrabstwie Hertfordshire; gitara), Graham Lewis (ur. 22.02.1953 r. w Grantham w hrabstwie Lincolnshire; bas, śpiew) i Robert Gotobed (właśc. Mark Field, ur. w 1951 r. w Leicester; perkusja). Dołączył do nich również gitarzysta George Gill (eks-Snakes), który zarejestrował singla dla wytwórni Skydog. 

Wczesne dokonania grupy zdradzały wpływy muzyki punk, a dominujący klimat tego okresu uchwycono na zarejestrowanym przez wielu wykonawców albumie koncertowym The Roxy, Londondon, WC2, na którym The Wire pojawili się po raz pierwszy w czteroosobowym składzie (po odejściu Gilla). Już wtedy widać było wyraźnie, że formacja ma o wiele większe ambicje niż wiele grających w tym czasie zespołów. We wrześniu 1977 r. muzycy podpisali kontrakt z wytwórnią Harvest. Na imponującym debiutanckim albumie Pink Flag znalazło się 21 utworów, prezentujących szeroką gamę nastrojów, od pełnych gniewu „Field Day For The Sundays" i „Mr Suit" po melodyjną kompozycję „Mannequin", wydaną na pierwszym singlu zespołu. Producent Mike Thorne, będący nieoficjalnym piątym członkiem grupy, podkreślił atmosferę płyty odpowiednio surowym brzmieniem. 

Podobne elementy odnaleźć można było na longplayu Chairs Missing, który prezentował jednak już o wiele bardziej dojrzałych The Wire. Gilbert na tyle opanował brzmienie swojej gitary, że pozostało dość miejsca dla pełnych gniewu  keyboardów  i  syntezatorów  Thorne"a. Niespokojny duch przewijał się również przez następne wydawnictwo zespołu 154, na którym zamieszczono   kilka   doskonałych   kompozycji, m.in. „A Touching Display" i „Mutual Friend". Jednak album ten zakończył okres współpracy The Wire z wytwórnią Harvest, a rozbieżność interesów poszczególnych muzyków nie pozwoliła im na dalszą pracę pod wspólnym szyldem. 

Latem 1980 r. formacja zakończyła oficjalnie działalność. Newman poświęcił się karierze solowej, a Gilbert i Lewis współpracowali przy kilku  projektach jako Dome, Duet Emmo i P'o. Podjęli też próby rozpoczęcia działalności solowej. Tymczasem Gotobed skoncentrował się na pracy sesyjnej z Colinem Newmanem, Fadem Gadgetem, a później na pracy na farmie. Wydany już po rozwiązaniu zespołu album Document And Eyewitness, prezentował ostatni koncert The Wire w londyńskim Electric Ballroom, który odbył się w lutym 1980 r. Na tle wcześniejszych studyjnych propozycji grupy uznano go jednak za przedsięwzięcie mocno rozczarowujące. 

W 1985 r. grupę powołano ponownie do życia,  lecz upłynęły jeszcze dwa lata zanim znów zaczęła nagrywać. Album The Ideal Copy odzwierciedlał niezmienne - choć już mniej impulsywne -pragnienie muzyków do podejmowania nowych wyzwań i szybko trafił na szczyt zestawień niezależnych wydawnictw. A Bell Is A Cup (Until It's Struck) utrzymywał nowo odnalezioną równowagę pomiędzy art-rockiem i mocno komercyjnym popem, zawierając m.in. imponującą kompozycję „Kidney Bingos". 

W 1990 r. grupa porzuciła koncepcję „beatowego combo" przyjętą w 1985 r. i postanowiła skorzystać z dobrodziejstw techniki oferowanych przez komputery i sequencery. Zarejestrowany w tym duchu album Manscape zaprezentował zupełną zmianę brzmienia The Wire, która jednak nie przyniosła spodziewanych sukcesów. Po ukazaniu się albumu na rynku, Gotobed postanowił opuścić kolegów. Pozostała trójka zmieniła nazwę na Wir, lecz dopiero po ukazaniu się na rynku płyty The Drill, która zawierała zbiór różnych wersji utworu „Drill", wydanego po raz pierwszy w 1987 r. na EP-ce ,,Snakedrill". Pierwsze wydawnictwo zarejestrowane pod nowym szyldem, The First Letter okazało się o wiele ostrzejsze od poprzednich propozycji grupy. Znalazły się na nim m.in. opracowane na nowo fragmenty Pink Flag.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Outdoor Miner/Practice Make Perfect	Wire	01.1979	51[3]	-	Harvest HAR 5172	[written by Graham Lewis,Colin Newman][produced by Mike Thorne]
Kidney Bingos/Pieta	Wire	02.1988	88[2]	-	Mute MUTE 67	[written by Wire][produced by Gareth Jones]
Eardrum Buzz/The Offer	Wire	05.1989	68[4]	-	Mute MUTE 87	[written by Graham Lewis,Colin Newman,Robert Gotobed,Bruce Gilbert][produced by John Fryer,Paul Kendall]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Chairs Missing	Wire	10.1978	48[1]	-	Harvest SHSP 4093	[produced by Mike Thorne]
154	Wire	10.1979	39[1]	-	Harvest SHSP 4105	[produced by Mike Thorne]
The Ideal Copy	Wire	05.1987	87[1]	-	Mute STUMM 42	[produced by Gareth Jones]
It's Beginning to and Back Again	Wire	07.1989	-	135[10]	Enigma 73 516	[produced by Paul Kendall, John Fryer, Wire]
Wire	Wire	04.2015	71[1]	-	Pink Flag PF 22CD	[produced by Colin Newman]
Nocturnal Koreans	Wire	05.2016	88[1]	-	Pink Flag PF 23CD	[produced by Colin Newman]
Silver/Lead	Wire	04.2017	96[1]	-	Pink Flag PF 24CD	[produced by Colin Newman]
Mind Hive	Wire	02.2020	82[1]	-	Pink Flag PF 25CD	[produced by Colin Newman]

Peter Murphy

Peter John Murphy (ur. 11 lipca 1957 w Northampton), wokalista brytyjski, najbardziej znany jako wokalista zespołu Bauhaus. Po jego rozwiązaniu zajął się twórczością solową. Spośród nagranych przez niego albumów największą popularność zdobyły Love Hysteria oraz Deep. W latach 1977-1983 Murphy był wokalistą gothic-rockowego zespołu Bauhaus. Jako jego frontman przyczynił się do powstania charakterystycznego gotyckiego image'u grupy. Jego sposób ubierania się i zachowanie na koncertach miały wywoływać grozę u publiczności. Służyły temu: czarny ubiór, odpowiednie oświetlenie (np. pojedynczy silny reflektor, oświetlający wokalistę od dołu), odgrywanie scen nawiązujących do tekstów utworów, ekspresyjna mimika.
Po rozpadzie Bauhausu, spowodowanym tarciami wewnątrz zespołu (Murphy chciał pozostać postacią dominującą, charyzmatycznym liderem, przyćmiewającym swoim blaskiem pozostałych muzyków, co nie do końca odpowiadało ich ambicjom) zajął się współpracą z Mickiem Karnem, basistą zespołu Japan. Tworzony przez nich projekt Dali's Car nagrał tylko jedną płytę, która okazała się komercyjnym fiaskiem, po czym szybko zakończył działalność. Muzyka, która znalazła się na krążku The Waking Hour, była eksperymentalną odmianą elektronicznej muzyki pop, połączonej z mrocznym wokalem Murphy'ego.
Pojawiające się w 1985 r. ze strony pozostałych członków Bauhausu propozycje reaktywacji zespołu zostały przez Murphy'ego stanowczo odrzucone. W rezultacie utworzyli oni zespół Love and Rockets, a Murphy zaczął nagrywać płyty solowe.
Początkowo na swoich płytach Murphy zaproponował muzykę dość różnorodną, lecz przez to niespójną, od gotyckich kompozycji, przypominających czasy Bauhaus, przez zwykły rock, po lżejszą muzkę pop. Dopiero na Love Hysteria przedstawił bardziej dopracowany materiał. Cały album przepełniony był specyficzną atmosferą tajemniczności i metafizycznej poetyki. W tekstach sięgnął po tematy filozoficzne, a nawet teologiczne. Największą popularnością cieszył się kolejny album, Deep. Muzycznie był on znacznie bardziej dynamiczny od poprzedniego. W późniejszych latach Murphy nie potrafił już osiągnąć tak dobrych rezultatów. Na Holy Smoke i Cascade skierował bardziej się w stronę muzyki pop.
W 1990 roku Murphy (do tej pory katolik) zmienił wyznanie na islam. W 1992 r. przeniósł się wraz z rodziną do Turcji, gdzie nadal mieszka i tworzy. Jego żona, Beyham, jest dyrektorem artystycznym tureckiego Zespołu Tańca Współczesnego. Wyrazem fascynacji Murphy'ego kulturą bliskiego wschodu jest wydana w roku 2002 płyta Dust zawierająca muzykę opartą na tureckich motywach muzycznych i tradycyjnym instrumentarium.
W roku 1998 Murphy wziął udział w The Resurrection Tour - serii koncertów zorganizowanych z okazji 20-lecia powstania zespołu Bauhaus, reaktywowanego specjalnie na tą okazję.
W 2004 roku ukazała się, ostatnia jak dotąd, solowa płyta Murphy'ego Unshattered, osadzona w stylistyce pop.
W latach 2005-2006 został ponownie reaktywowany zespół Bauhaus.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Final Solution/The Answer Is Clear	Peter Murphy	11.1985	92	-	Beggars Banquet BEG 143	[written by Pere Ubu, Bell][produced by Ivo, Hughes, Murphy]
Blue Heart/anvas Beauty	Peter Murphy	06.1986	-	-	Beggars Banquet BEG 162	[written by Peter Murphy, L. Howard Hughes][produced by Murphy, Hughes, Kitchingham]
Tale of the Tongue/Should The World Fail To Fall Apart	Peter Murphy	10.1986	-	-	Beggars Banquet BEG 174	[written by Peter Murphy, L. Howard Hughes][produced by Hugh Jones]
All Night Long/I've Got A Miniature Secret Camera	Peter Murphy	02.1988	100	-	Beggars Banquet BEG 207	[written by Peter Murphy, Paul Statham][produced by Simon Rogers]
Indigo Eyes/God Sends	Peter Murphy	04.1988	95	-	Beggars Banquet BEG 210
Cuts You Up/A Strange Kind Of Love	Peter Murphy	03.1990	-	55[9]	Beggars Banquet BEG 237	[written by Paul Statham][produced by Simon Rogers][1[7].Modern Rock Tracks]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Should the World Fail to Fall Apart	Peter Murphy	07.1986	82[1]	-	Beggars Banquet BEGA 69	[produced by Ivo Watts-Russell, Peter Murphy, Howard Hughes, Gerry Kitchingham]
Love Hysteria	Peter Murphy	05.1988	-	135[19]	Beggars Banquet BEGA 92	[produced by Simon Rogers]
Deep	Peter Murphy	02.1990	-	44[22]	Beggars Banquet BEGA 107	[produced by Simon Rogers]
Holy Smoke	Peter Murphy	05.1992	-	108[3]	Beggars Banquet BEGA 123	[produced by Mike Thorne, Peter Murphy]