Vanity Fare

Grupa powstała w połowie lat 60-tych w Kent/W.Brytania,a założyli ją czterej szkolni
koledzy.Początkowo nazywali się The Avengers i mieścili się w nurcie zwanym merseybeat.Występowali w rodzinnym mieście w klubie "Eleven Steps"-odpowiednikiem londyńskiego Cavern Club.Ich menadżerem została Barbara Lee,właścicielka sklepu płytowego.Mimo małego doświadczenia,zespół posiadał coś co zwracało uwagę,a mianowicie dobrze ustawione brzmienie wokalne,będące odpowiednikiem brytyjskiego Beach Boys.Tworzyli je Trevor Brice-vocal,Toney Jarrett-bass i gitarzysta Tony Goulden.
 

Grupa została zmuszona do nazwy na wskutek istnienia w USA zespołu o tej samej nazwie.Wybrano nazwę Vanity Fare ,a właściwie wybrał ją nowy menadżer Roger Easterby,zaczerpnąwszy ją z powieści Williama Thackeray'a.
W 1968r grupa nagrała piosenkę "I live for the sun",propozycję alternatywną do dominującej wówczas na rynku mody na heavy metal spod znaku Deep Purple,Cream czy Led Zeppelin.Ich następne nagranie "Early in the morning" stało się hitem w W.Brytanii sprzedanym w ilości 1mln egzemplarzy.Wokalnej perfekcji utworów nie towarzyszyło równe wsparcie instrumentalne,stąd dookoptowanie keyboardzisty-Barry Landemana grającego wcześniej w "Kippington Lodge". Jego obecność słychać w kolejnym przeboju grupy Hitchin' a Ride ,który stał się też hitem za Atlantykiem.
 

Próbowali powtórzyć sukces pierwszej fali brytyjskiego rocka w Stanach Zjednoczonych,występując w prestiżowym Mama Cass Show.Nieudane jednak decyzje menadżera przyniosły tylko występy w małych klubach na wschodnim wybrzeżu.Po powrocie z USA odchodzi z zespołu gitarzysta,a wkrótce po tym perkusista ,który zajął się managementem.Dziurę po gitarzyście błyskawicznie załatał ich kolega z Candy Choir,finezyjny instrumentalista Eddie Wheeler,a nowym perkusistą został członek innego lokalnego zespołu "The Canterbury Tales" [zaczynał w nim karierę Trevor Horn,póżniejszy słynny producent]-Mark Ellen.
 

Ich następne nagranie,ballada autorstwa Tony McCulaya "Better By Far",mimo powodzenia w radio nie podzieliła sukcesów poprzednich singli.Po nadejściu ery glam rocka na początku lat 70-tych decydują się na działalność w kręgu kabaretu,dając często po 14 występów tygodniowo.Basistę Tony Jaretta w tym czasie zastępuje Bernie Hagley znany z pózniejszych występów w Canterbury Tales.

Piszą i nagrywają na potrzeby europejskiego rynku,ich singiel z taneczną wersją piosenki Carole King-"Will You Still Love Me Tomorrow" sprzedaje się świetnie w Niemczech , Austrii i Skandynawii.Odbywają liczne turnee po tych krajach jeszcze do połowy lat 70-tych.Po krótkim okresie współpracy z zespołem wokalisty i multiinstrumentalisty Phila Kitto,na jego miejsce przychodzi podczas turnee po Izraelu ,Kevin Thompson o podobnych zaletach jak poprzednik.Grupa występuje do dziś ciesząc się niesłabnącą popularnością w całej Europie.  

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK/US]	Komentarz
I live for the sun/The other side of life	Vanity Fare	08.1968	20[7]	-	Page One POF 075/Page One 21007	[written by R. Henn][produced by Roger Easterby, Des Champ]
Early in the morning/You made me love me	Vanity Fare	07.1969	8[11]	13[12]	Page One POF 142/Page One 21027	[written by Mike Leander/Edward Seago][produced by Roger Easterby, Des Champ]
Hitchin' a ride/Man child	Vanity Fare	12.1969	16[10]	5[22]	Page One POF 158/Page One 21029	[written by Murray, Callender ][produced by Roger Easterby, Des Champ]
[I remember] Summer Morning/Betty Carter	Vanity Fare	08.1970	-	98[2]	Page One POF 100/Page One 21033	[written by M. Kent, J. Arthur][produced by Roger Easterby, Des Champ]

Issey Cross

Isabella Eliza Victoria Cross jest angielską wokalistką. Jej trzy utwory, „Used to This” Wilkinsona,
„Oh My” Luude z udziałem Moby'ego oraz „Oh Baby” Nathana Dawe & Bru-C z udziałem bshp, znalazły się odpowiednio na 33., 98. i 35. miejscu listy przebojów w Wielkiej Brytanii, a jej solowy singiel „Bittersweet Goodbye” zajął 19. miejsce. Jest członkinią Loud LDN. 

 

 Isabella Eliza Victoria Cross urodziła się w hrabstwie Kent. Zaczęła tworzyć muzykę po otrzymaniu gitary na trzynaste urodziny. Jako nastolatka występowała w lokalnych pubach w okolicach Sevenoaks i Tunbridge Wells pod pseudonimem Issey C; jej pierwszy koncert odbył się w pubie naprzeciwko salonu jej ojca. W czerwcu 2021 roku w wywiadzie dla magazynu „Cene” powiedziała, że ​​miała wówczas mniej niż osiemnaście lat, że zarówno ona, jak i jej ojciec kłamali na temat jej wieku, aby puby pozwalały jej występować, i że nosiła „mnóstwo makijażu, żeby wyglądać starzej”. Po zdaniu egzaminów GCSE przeprowadziła się sama do Tottenham, aby uczęszczać do szkoły muzycznej; w pierwszym roku uczęszczała na kurs gry na instrumentach muzycznych, a w drugim przeniosła się na kurs produkcji muzycznej.

 

  Jej debiutancki singiel „Who” ukazał się 15 stycznia 2021 roku i został napisany po tym, jak współautor i producent piosenki opowiedział Cross  o doświadczeniu zdrady. Drugi singiel, „Boys Make Promises”, ukazał się 26 lutego 2021 roku i opowiadał o mężczyznach, którzy składają jej obietnice, a potem znikają. Oba utwory znalazły się na jej minialbumie „Mirrors Don't Lie”, który ukazał się 26 marca 2021 roku, a którego wydanie zostało opóźnione z powodu COVID-19; w marcu 2021 roku artystka powiedziała w wywiadzie dla Popsugar, że „napisała większość   piosenek prawie dwa lata temu”. 

 

 2 kwietnia 2021 roku wydała „Hot 'N Cold”, cover utworu Katy Perry. 24 czerwca 2021 roku wydała „M40 (Love Me Now)”, odę do długich okresów spędzonych przez nią za kierownicą autostrady M40 z powodu związku na odległość. 13 sierpnia 2021 roku wydała „Tired Of Everybody”, piosenkę o lęku społecznym po lockdownie. 26 kwietnia 2024 roku Cross wydała utwór „Energy In My Town”, wyprodukowany przez K Motionz, Sudley i The Elements. 6 grudnia 2024 roku wydała utwór „Different Planets”, wyprodukowany przez Johna Foyle'a i Richa Coopera.7 lutego 2025 roku Cross wydała utwór „Sirens”, napisany wspólnie z Sammym Virjim, a wyprodukowany przez LACONIC. 16 maja 2025 roku wydała utwór „Body Talk”, wyprodukowany przez Punctual.

 

  19 listopada 2021 roku wystąpiła w utworze Wilkinsona Used to This, który zajął 33. miejsce na brytyjskiej liście przebojów. 6 kwietnia 2022 roku wydała utwór „Downers” z Jalle. Para napisała piosenkę podczas lockdownu na Zoomie, omawiając w niej swoje niepewności i to, co by w sobie zmienili. 12 stycznia 2023 roku ona i Luude wydali Oh My,który znalazł się na 98. miejscu na brytyjskiej liście przebojów. 3 lutego 2023 roku ona i bshp wystąpili w utworze Nathana Dawe'a i Bru-C „Oh Baby”, który znalazł się na 35. miejscu na brytyjskiej liście przebojów. 24 marca 2023 roku ona, Hybrid Minds i Fred V wydali „Breathe Out”. 30 czerwca 2023 roku wydała „Bittersweet Goodbye”, który został wyprodukowany przez Luude i zawiera sample jego remiksu „Bitter Sweet Symphony” The Verve. Utwór miał być wydany przez wytwórnię Luude, ale konflikty w harmonogramie uniemożliwiły mu jego wydanie, więc Cross wzięła go dla siebie. Utwór promowano teledyskiem, nagrano na imprezie Homebass i znalazł się na 19. miejscu listy przebojów w Wielkiej Brytanii. 23 lutego 2024 roku Cross wydała singiel „Sleepwalking” z brytyjskim raperem Songerem, wyprodukowany przez Shapes & Sudley.  22 sierpnia 2024 roku Cross wystąpiła w utworze „6 Feet Under” z producentem Sudleyem. 25 kwietnia 2025 roku Cross wystąpił w utworze „Nostalgia” z producentem Sammym Virjim.

 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Used to This	Wilkinson & Issey Cross	01.2022	33[20]	-	BMG/Sleepless Music GB5KW 2104422	[platinum-UK][written by Wilkinson, Issey Cross & Bradford Ellis]
Oh My	Luude & Issey Cross featuring Moby	02.2023	98[2]	-	Warner GBAHT 2202765	-
Oh Baby	Nathan Dawe and Bru-C featuring bshp and Issey Cross	02.2023	35[12]	-	Atlantic GBAHS 2201508	[written by Shapes, Bshp, Issey Cross, John Morgan, Bru-C, Ken Gold, Matthew Walker, Michael Denne, Nathan Dawe & Will Lansley]
Bittersweet Goodbye	Issey Cross	08.2023	19[15]	-	Atlantic GBAHS 2300602	[gold-UK][written by Richard Ashcroft ,Issey Cross][produced by Luude]

Bobby Valentino

Bobby Valentino (ur. 22 czerwca 1954r jako Robert James Beckingham) jest brytyjskim muzykiem, skrzypkiem i wokalista.

Urodzony w Chatham, Kent, przyjął pseudonim sceniczny Bobby Valentino w 1975 roku. Pierwszy sukces Valentino odniósł jako członek założyciel Fabulous Poodles, ale najczęściej jest rozpoznawany jako skrzypek i współautor przeboju numer 1 „Young at Heart” zespołu Bluebells. Po opuszczeniu Fabulous Poodles na początku lat 80-tych Valentino był członkiem Electric Bluebirds, zanim dołączył do Hank Wangford Band na początku 1984 roku. Brytyjski zespół country składał się już z gitarzysty pedal steel B. J. Cole'a (Cochise) i byłego gitarzysty Liverpool Scene/Scaffold/ Andy'ego Robertsa. Niedługo po dołączeniu do Hank Wangford Band, Valentino występował z nimi w pubie, gdy członkowie Bluebells usłyszeli jego grę i poprosili go, aby dołączył do nich w nagraniu „Young at Heart”.

 

  W ciągu pięciu lat, kiedy Valentino był częścią zespołu Wangforda, nagrali trzy albumy; nakręcił dwa seriale telewizyjne dla Channel 4 - The A-Z of C&W i Big Big Country, które przyciągnęły widownię liczącą od dwóch do czterech milionów osób, podczas gdy The Last Resort z Jonathanem Rossem oglądało 750 000 osób; wystąpił i napisał uznany i bijący rekordy musical: C. H. A. P. S (Cowboy, Horseriding Acting Performance Studio) w Theatre Royal, Stratford East (ich poprzedni rekord należał do Oh, What a Lovely War!); nieustannie koncertował w Wielkiej Brytanii i Europie oraz wystąpił w wielu innych programach radiowych i telewizyjnych. Obejmowały one specjalny program telewizyjny Christmas in Strangeways, w którym zespół występował na koncercie w Boxing Day przed publicznością uwięzioną w wiktoriańskim więzieniu w Manchesterze. 

 

 Skrzypce Valentino można usłyszeć w utworach takich artystów jak Tom Petty & the Heartbreakers, Bob Geldof, Alabama 3 i Shania Twain. Jest również okazjonalnym członkiem obecnego zespołu Marka Knopflera. Brał udział w wielu nagraniach brytyjskiego zespołu folk punkowego Men They Couldn't Hang, a także często pojawiał się z nimi na scenie. W swoim najnowszym zespole Los Pistoleros ponownie połączył siły z byłymi członkami zespołu Hanka Wangforda, B. J. Cole'em i Martinem Belmontem. Valentino jest również wokalistą i gitarzystą, oprócz gry na skrzypcach. Valentino, aktor i model na pół etatu, występował w teatrze muzycznym West End, np. w Destry Rides Again z Alfredem Moliną i Jill Gascoigne oraz w C.H.A.P.S. w Theatre Royal, Stratford East. Czasami można go zobaczyć w filmach i reklamach, zwykle wcielając się w rolę Clarka Gable'a. 

 

 Valentino wydał trzy solowe albumy. You're in the Groove Jackson został nagrany w 1990 roku w Livingstone Studios w Wood Green i GibsonWood Studios w Deptford i wydany w 1991 roku przez Big Life Records. Emisja była tak duża, że ​​wiele osób  myślało, że miał hit, ale dystrybutorzy, Rough Trade Records, zbankrutowali w tygodniu, w którym miał się ukazać w sklepach. W 1996 roku You're Telling Me, który składał się z kilku nowych utworów i najlepszych utworów You're in the Groove Jackson, został wydany przez Vireo Records i spotkał się z uznaniem krytyków, a Valentino pojawił się na festiwalu muzycznym South by Southwest w Austin w Teksasie w 1996 roku, aby promować album. Ponownie, wytwórnia płytowa miała problemy z dystrybucją. Wydanie z 2001 roku, This Is Murder, składało się z nowych utworów i wcześniejszych nagrań z wcześniejszych nagrań i ukazało się w E.M. Records. Wszystkie trzy tytuły są cytatami z musicalu Boba Hope’a i Binga Crosby’ego, Road to Rio. Czwarty album miał zostać wydany w czerwcu 2011 r. pod tytułem Pat-a-Cake, Pat-a-Cake - kolejny cytat Crosby’ego i Hope’a. Valentino pracuje obecnie nad albumem z nowym materiałem o roboczym tytule 6 ft 3ins.

Sounds Incorporated

Sześcioosobowy, instrumentalny zespół rock & rollowy Sounds Incorporated był jednym z pierwszych brytyjskich zespołów rockowych, który zrobił coś więcej niż naśladował zespół towarzyszący Cliffowi Richardsowi The Shadows i ostatecznie wspierał wielu legendarnych artystów, jednocześnie zdobywając kilka brytyjskich hitów na własną rękę. 

Zespół powstał w 1961 roku w ich rodzinnym regionie północno-zachodniego Kentu. W jego skład wchodzili saksofoniści/gracze na instrumentach dętych drewnianych Alan „Boots” Holmes i „Major” Griff West (urodzony jako David Glyde), organista/pianista/saksofonista barytonowy Barrie Cameron (urodzony jako Baz Elmes), gitarzysta John St. John (urodzony jako John Gillard), basista Wes Hunter (urodzony jako Dick Thomas) i perkusista Tony Newman (urodzony jako Richard Anthony Newman). Występowali intensywnie lokalnie i okazjonalnie również w Londynie, gdzie szybko zrobili wrażenie jako jeden z niewielu brytyjskich zespołów rock & rollowych prowadzonych przez sekcję dętą. Na początku wspierali amerykańskich rockerów, takich jak Gene Vincent, Little Richard, Jerry Lee Lewis i Sam Cooke (pośród wielu innych), poznając repertuar artystów przed ich przybyciem do Wielkiej Brytanii. 

Wkrótce dostali szansę na nagranie z legendarnym producentem Joe Meekiem, a w 1963 roku wydali kilka singli w Decca. Zaczęli również podróżować do Hamburga, aby zabawiać amerykańskich żołnierzy; tam grali w słynnym Star Club i poznali i zaprzyjaźnili się z Beatlesami. Pod koniec 1963 roku menedżer Beatlesów Brian Epstein podpisał kontrakt z Sounds Incorporated; w następnym roku grupa nie tylko stała się regularnym zespołem wspierającym piosenkarkę Cillę Black, ale także odbyła trasę koncertową po świecie jako support Beatlesów i wydała swój debiutancki album o tym samym tytule (oraz kilka innych singli, w tym aranżację „William Tell”, która znalazła się na szczycie list przebojów w Australii) w Columbia. 

W połowie lat 60-tych rozszerzyli swoje nagrania o liczne koncerty w brytyjskim obwodzie towarzyskim i mnóstwo pracy sesyjnej; odnieśli również spory sukces dzięki aranżacji „Hall of the Mountain King”. Drugi album, również (myląco) zatytułowany Sounds Incorporated, ukazał się w wytwórni Studio Two w 1966 roku; w następnym roku Beatlesi zaprosili Camerona, Holmesa i Westa do sekcji saksofonów w utworze Sgt. Peppera „Good Morning, Good Morning”.  

W tym samym roku jednak Newman odszedł, aby kontynuować karierę sesyjną na pełen etat i został zastąpiony przez Terry'ego Fogga; Cameron również odszedł, aby zostać aranżerem i menadżerem, a jego miejsce zajął Trevor White, który dał grupie pierwszego wokalistę. Gdy publiczność tradycyjnego rock & rolla przeniosła się z sal balowych do bardziej ekskluzywnych kabaretów, Sounds Incorporated zdobyli lepiej płatne koncerty i wykorzystali pieniądze na podróż do Australii w 1969 roku i częste występy w Sydney. W 1971 roku w końcu podjęli decyzję; niektórzy pozostali w Sydney, podczas gdy inni wrócili do Anglii i podjęli mało prestiżowe prace związane z muzyką.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Spartans/Detroit	Sounds Incorporated	04.1964	30[6]	-	Columbia DB 7239	[written by Trevor Stanford]
Spanish Harlem/Rinky Dink	Sounds Incorporated	08.1964	35[5]	-	Columbia DB 7321	[written by Leiber, Spector ]

Hatfield & The North

Grupa brytyjska, założona w 1972 r. W jej skład wchodzili niepokorni muzycy związani z eksperymentatorskimi obrzeżami rocka: David Sinclair (ur. 24.11.1947 r. w Herne Bay w hrabstwie Kent, Anglia; instr. klawiszowe), Phil Miller (ur. 22.01.1949 r. w Barnet w hrabstwie Hertfordshire, Anglia; gitara), Richard Sinclair (ur. 6.06.1948 r. w Canterbury w hrabstwie Kent, Anglia; bas, śpiew) oraz Pip Pyle (ur. 4.04.1950 r. w Sawbridgeworth w hrabstwie Hertfordshire, Anglia; perkusja).

 

Prawie wszyscy występowali poprzednio w zespołach Caravan, Matching Mole i Delivery. Po kilku miesiącach Dave Sinclair powrócił do Caravan, zastąpiony przez Dave'a Stewarta (ur. 30.12.1950 r. w Waterloo w Londynie), eks-członka grup Egg i Khan. Nazwę zespołu zaczerpnięto z tablicy drogowej przy wylotowej, prowadzącej z Londynu szosie A 1.
 

Dwa albumy grupy prezentowały muzykę utrzymaną w klimacie produkcji Soft Machine, łączącą instrumentalną biegłość z dynamicznymi melodiami. Na szczególną uwagę zasługiwały partie wykonywane na keyboardach przez Stewarta, za to rozwlekłe tytuły tematów ("Gigantic Land Crabs In Earth Takeover Bid", "(Big) John Wayne Socks Psychology On The Jaw") raziły intelektualnym zadęciem.
 

Nie mogąc sprostać wymogom rynku, zespół rozwiązał się w czerwcu 1975 r. Stewart i Miller założyli formację National Health, Pyle został perkusistą studyjnym, a Richard Sinclair po dwuletniej przygodzie z Camel i krótkim powrocie do Caravan wycofał się na długi czas z życia muzycznego. Powrócił z początkiem lat 90. w asocjacji Caravan Of Dreams [złozonej z byłych członków Caravan i Camel].W 1990r Hatfield and The North reaktywowali się na jeden koncert,którego zapis znalazł się na albumie Live 1990. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Let's Eat (Real Soon) / Fitter Stoke Has A Bath.	Hatfield & The North	11.1974	-	-	Virgin VS 116	[written by Sinclair, Pyle][produced by Hatfield And The North]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Hatfield & The North	Hatfield & The North	03.1974	-	-	Virgin V 2008	[Producers: Tom Newman and The Hatfields ]
Rotter' s Club	Hatfield & The North	03.1975	43[1]	-	Virgin V 2030	[Produced by The Hatfields]

Gary Mills

 Ur.. 13 października 1941r, West Wickham, Kent, Anglia. Mills był bratankiem lidera zespołu jazzowego Nata Gonelli. Podobnie jak wielu innych brytyjskich piosenkarzy popowych końca lat 50-tych zaczynał w londyńskiej kawiarni 2i, co doprowadziło do podpisania kontraktu z Dickiem Rowe w Top Rank. Nagrał covery największych amerykańskich hitów, takich jak „Running Bear”, „Teen Angel”, „Hey, Baby”, „Seven Little Girls” i „Footsteps”, zanim trafił na listy przebojów ze stroną b ostatniego singla. 

Piosenka „Look For A Star” została napisana na potrzeby filmu Normana Wisdoma „Follow A Star”, ale faktycznie została wykorzystana w filmie Hammera „Circus Of Horrors”. W Ameryce do oryginalnej wersji ścieżki dźwiękowej Gary’ego (upuścił jedno „r” w przypadku USA) na listach przebojów dołączyły trzy lokalne wersje okładek i choć w 1960 r. znalazł się w pierwszej czterdziestce, największym hitem był utwór jego niemal imiennika Garry’ego Milesa (aka Buzz Cason). Płyta była nie tylko największym sukcesem Millsa, ale także pierwszym hitem kompozytora Marka Anthony'ego, lepiej znanego jako Tony Hatch.  

Mills, którego w trasie wspierali Flee-Rekkers, nagrał dwa mniejsze brytyjskie hity: „Top Teen Baby” i „I'll Step Down” dla wytwórni Decca w 1961 r., a także pojawił się w dawno zapomnianych   filmach London Nights i Treasure Island W.C.2.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Look For A Star/Footsteps	Gary Mills	07.1960	7[14]	26[11]	Top Rank JAR 336	[written by Mark Anthony][produced by Dick Rowe]
Top Teen Baby/Don't Cheat Me Again	Gary Mills	10.1960	24[12]	-	Top Rank JAR 500	[written by Bunny Lewis, Mark Anthony]
I'll Step Down/Your Way Is My Way	Gary Mills	06.1961	39[5]	-	Decca F 11358	[written by Tepper-Bennett]

National Health

National Health był angielskim zespołem rocka progresywnego związanym ze sceną Canterbury. Założony w 1975 roku zespół składał się z członków zespołu Hatfield and the North klawiszowca Dave'a Stewarta i zespołu Gilgamesh Alana Gowena, w tym gitarzystów Phila Millera i Phila Lee oraz basisty Monta Campbella jako oryginalnych członków.

 Zespół został nazwany na cześć spektakli Stewarta w National Health. Bill Bruford (wcześniej z Yes i King Crimson) był pierwszym perkusistą, ale wkrótce został zastąpiony przez Pipa Pyle'a. Campbella zastąpił Neil Murray, a następnie John Greaves. Alan Gowen opuścił grupę przed wydaniem pierwszego albumu (chociaż pojawił się na nim jako gościnny muzyk), ale powrócił na ostatnie trasy koncertowe, zastępując Dave'a Stewarta, który zrezygnował po wydaniu drugiego albumu. Amanda Parsons śpiewała z grupą w oryginalnym składzie, ale również pojawiła się na pierwszym albumie tylko jako gość.

 Grupa nigdy nie miała innego wokalisty na pełen etat, chociaż Richard Sinclair pojawił się kilka razy jako wokalista gościnny, a Greaves zaśpiewał w jednym utworze na drugim albumie i okazjonalnie na koncertach. Gitarzysta Phil Miller był jedynym stałym członkiem National Health. Mieli intensywne trasy koncertowe i wydali swój pierwszy album, National Health, w 1978 roku. Chociaż powstał on w okresie rozkwitu punk rocka, album charakteryzuje się długimi, głównie instrumentalnymi kompozycjami. National Health kontynuował występy na żywo do zimy 1980 roku, ale rozwiązał się bez nagrania kolejnego albumu.

  Po śmierci Gowena w maju 1981 roku, skład Queues w składzie Stewart, Miller, Greaves i Pyle ponownie się zjednoczył, aby nagrać album D.S. Al Coda, zawierający kompozycje Gowena, w większości wcześniej nienagrane. Oryginalne albumy i dodatkowe materiały archiwalne zostały później wydane na płytach CD. Wstęp do utworu „Binoculars” zespołu National Health wykorzystano jako sampel w utworze „Black Moon” amerykańskiego zespołu rockowego Deftones.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
National Health	National Health	02.1978	-	-	Affinity AFF 6	[produced by Mike Dunne]
Of Queues And Cures	National Health	12.1978	-	-	Charly CRL 5010	[produced by Mike Dunne]
D.S. Al Coda	National Health	.1982	-	-	Lounging LA 02	[produced by National Health, Nick Bradford]

Bill Bruford

Kariera Billa Bruforda jest jak brzmienie jego gry na perkusji -niepowtarzalna. Znany ze swojego dźwięcznego metalowego werbla, wyrazistej gry na talerzach i talentu do skomplikowanych metrum, młody Bruford zyskał rozgłos pod koniec lat 60-tych dzięki albumom Yes. Perkusista zakończył swoją brytyjską trylogię art rocka, dołączając na krótko do Genesis w latach 70-tych i spędzając ćwierć wieku w King Crimson pod koniec lat 90-tych. 

 

 Pomiędzy występami w King Crimson, Bruford prowadził w latach 1978-1980 olśniewający solowy zespół jazz fusion o tej samej nazwie. W skład którego wchodzą gitarzysta Allan Holdsworth (zastąpiony po dwóch albumach przez „nieznanego” Johna Clarka), basista Jeff Berlin i klawiszowiec Dave Stewart, grupa wydała cztery albumy: Feels Good to Me (1978), One of a Kind (1979), The Bruford Tapes (1980) i Gradually Going Tornado (1980).

 

  I nawet gdy prowadził swój wizjonerski zespół jazzowy Bill Bruford's Earthworks, kontynuował karierę jako perkusista sesyjny (z takimi artystami jak gitarzyści Al DiMeola i David Torn, basista Jamaaladeen Tacuma i klawiszowiec Patrick Moraz).  Podczas jednej z kilku przerw lidera King Crimson, Roberta Frippa, podczas kadencji Bruforda w latach 1972–1997, podczas których zmieniał się skład, perkusista założył w 1986 r. swój zespół Earthworks . Na debiutanckim albumie grupy z 1987 r., Bruford często używał elektrycznych bębnów Simmons do kontrastowania z akustyczną tubą.Muzycy Iain Ballamy i Django Bates oraz basista Mick Hutton, osiągając przeciwieństwo standardowego składu, w którym perkusja jest jedynym instrumentem akustycznym. 

 

 Kolejne wydawnictwa, takie jak Dig? z 1989 roku? oraz All Heaven Broke Loose z 1991 roku kontynuowały ten przyszłościowy trend, łącząc instrumentację akustyczną i elektryczną oraz ideologię jazzu z klasycznym wydźwiękiem. Jednak przed koncertowym Stamping Ground na żywo w 1993 roku Bruford zastąpił Huttona elektrycznym/akustycznym basistą Timem Harriesem i używał elektrycznych bębnów akordowych z klawiszami, co łącznym efektem dało bardziej muskularne i pełniejsze brzmienie. 

 

  Bruford kontynuował nagrywanie i trasę koncertową z King Crimson do 1997 roku, wydając kompilację Earthworks Heavenly Bodies w chwili, gdy odchodził z czcigodnego zespołu rockowego, w którym miał najdłuższy staż. Okazało się, że był to rok przejściowy, ponieważ Bruford nagrał solową płytę jazzowego tria kameralnego zatytułowaną If Summer Had It Ghosts z legendarnymi postaciami jazzu Ralphem Townerem (gitara / fortepian) i Eddiem Gomezem (bas akustyczny). Pomiędzy odkrywczymi nagraniami elektrycznymi z basistą i innym absolwentem King Crimson, Tonym Levinem, Bruford trzymał Earthworks bliżej kameralnego jazzu na płytach CD A Part i Yet Apart z 1999 roku. 

 

Podobnie skład: Bruford, saksofonista Patrick Clahar, pianista Steve Hamilton i basista Mark Hodgson rozpoczęli nowe tysiąclecie płytą CD The Sound of Surprise z 2001 roku, stanowiącą wyjątkowe połączenie tradycji jazzowej i przyszłościowych zmian. Ten skład był także odpowiedzialny za album koncertowy Footloose and Fancy Free and Footloose in New York City z 2002 roku, koncertowe DVD wydane w następnym roku. Tim Garland zastąpił później Clahara, a zespół wydał album koncertowy Random Acts of Happiness w 2004 roku. Nagrany w nowojorskim klubie jazzowym Iridium, Earthworks Underground Orchestra z 2006 roku nie był albumem samego zespołu Earthworks, ale raczej eksploracja repertuaru Earthworks w wykonaniu Bruforda wraz z Garland i nowojorską wersją Underground Orchestra (w tym występy puzonisty Robina Eubanksa w dwóch utworach).  

 

W ciągu ostatnich kilku lat Earthworks grupa przeszła dodatkowe zmiany personalne i koncertowała w Wielkiej Brytanii, Europie i Azji, a także pojawiła się w Nowym Jorku. Ostatni występ Earthworks odbył się latem 2008 roku w Ronnie Scott's w Londynie, a na początku następnego roku Bruford ogłosił formalne zakończenie działalności grupy i wycofanie się z występów publicznych.

 

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
One of a Kind	Bill Bruford	07.1979	-	123[5]	Polydor 6205	[produced by Bill Bruford]
Gradually Going Tornado	Bill Bruford	03.1980	-	191[2]	Polydor 6261	[produced by Bill Bruford,Ron Malo]
Live In Santiago	Bill Bruford's Earthworks	05.2023	22[1]	-	Cherry Red BBSF 027CRDVD [UK]	[produced by Bill Bruford]