Steel Pulse

Steel Pulse to jeden z największych brytyjskich zespołów reggae, który pod względem sukcesu kreatywnego i komercyjnego dorównuje jedynie Aswad. Generalnie politycznie nastawiony zespół rastafariański, Steel Pulse zaczynał od grania autentycznego roots reggae z elementami jazzu i muzyki latynoskiej i zyskał znaczną publiczność wśród brytyjskich punków, jak i lojalnych fanów reggae. Ich debiutancki album z 1978 r., Handsworth Revolution, jest uważany przez wielu krytyków za kamień milowy i szczytowy moment w historii brytyjskiego reggae.
 

 

W miarę upływu lat 80-tych do ich muzyki wkradały się wypolerowane dźwięki syntezatorów oraz elementy muzyki tanecznej i R&B, nawet gdy ich tematyka pozostawała po stronie bojowej (jak w State of Emergency z 1988 r.). Pod koniec lat 80-tych Steel Pulse zdobyło Grammy i działało na pełnoprawnym terytorium crossover w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Powrócili do twardego, korzennego brzmienia, które uznawało współczesne trendy z akcentami dancehallu i hip-hopu na Vex z 1994 roku i Rage and Fury z 1997 roku. Podobnie jak wiele weteranów, Steel Pulse kładło nacisk na trasy koncertowe zamiast nagrywania w latach 2000. i 2010., ale ich wakacje od studia zakończyły się sesjami na Mass Manipulation z 2019 roku. 

 

Steel Pulse powstało w 1975 roku w Birmingham w Anglii, a konkretnie w dzielnicy getta Handsworth. Członkami założycielami byli koledzy ze szkoły David Hinds (główny autor tekstów, a także wokalista i gitarzysta), Basil Gabbidon (gitara) i Ronnie „Stepper” McQueen (bas). Wszyscy pochodzili z biednych rodzin imigrantów z Indii Zachodnich i żaden z nich nie miał dużego doświadczenia muzycznego. Poświęcili trochę czasu na doskonalenie swoich umiejętności technicznych, często grając na materiałach o zabarwieniu rastafariańskim Boba Marleya i Burning Spear. McQueen zaproponował nazwę zespołu, na cześć konia wyścigowego, a wkrótce skład uzupełnili perkusista Steve „Grizzly” Nisbett, klawiszowiec/wokalista Selwyn „Bumbo” Brown, perkusista/wokalista Alphonso „Fonso” Martin i wokalista Michael Riley. 

 

 Początkowo Steel Pulse miał trudności ze znalezieniem występów na żywo, ponieważ właściciele klubów niechętnie dawali im platformę dla ich „subwersywnej” polityki rastafariańskiej. Na szczęście ruch punkowy otwierał nowe drogi dla muzyki w całej Wielkiej Brytanii, a także znajdował duchowe pokrewieństwo z protestem reggae. W ten sposób grupa zaczęła występować jako support przed zespołami punkowymi i nowofalowymi, takimi jak Clash, Stranglers, Generation X, Police i XTC, i w tym procesie zyskała szeroką publiczność. Zgodnie z duchem czasu, Steel Pulse stworzyło teatralne widowisko, które wzbogaciło ich komentarz społeczny satyrycznym humorem; wielu członków było ubranych w kostiumy, które wyśmiewały tradycyjne brytyjskie archetypy (Riley był wikariuszem, McQueen arystokratą w meloniku, Martin lokajem trenera itd.). Zespół wydał dwa single - „Kibudu, Mansetta and Abuku” i „Nyah Love” - w małych niezależnych wytwórniach, a następnie zwrócił na siebie uwagę Island Records po występie przed Burning Spear. 

 

 Pierwszym singlem Steel Pulse dla Island był klasyczny „Ku Klux Klan”, który dobrze nadawał się do bardzo wizualnych koncertów zespołu, pełnych kostiumów. Ukazał się na ich debiutanckim albumie z 1978 roku, Handsworth Revolution, który wkrótce został okrzyknięty klasyką brytyjskiego reggae przez wielu fanów i krytyków, dzięki utworom takim jak tytułowy utwór, „Macka Splaff”, „Prodigal Son” i „Soldiers”. Riley odszedł przed następcą, Tribute to the Martyrs z 1979 roku, który zawierał inne kluczowe wczesne single, takie jak „Sound System” i „Babylon Makes the Rules”, i umocnił reputację zespołu jako bezkompromisowej politycznej zaciekłości. Ta reputacja poszła w zapomnienie wraz z Caught You z 1980 roku, bardziej popowym zestawem poświęconym utworom tanecznym i lovers rock.  

 

W tym momencie Steel Pulse chcieli spróbować podbić amerykański rynek i ruszyli w trasę koncertową pomimo sprzeciwów Island. Caught You został wydany w Stanach jako Reggae Fever, ale nie udało mu się rozbić grupy i wkrótce rozstali się z Island.  Steel Pulse przeszło do Elektra/Asylum, które wydało wersję LP ich głównego występu na Reggae Sunsplash Festival w 1981 roku. Ich debiutem studyjnym był True Democracy z 1982 roku, powszechnie chwalony zestaw, który równoważył jasną, przystępną produkcję z powrotem do świadomości społecznej. Stał się ich pierwszym LP, który znalazł się na listach przebojów w Ameryce, znajdując się zarówno na listach pop, jak i R&B. Bardziej efektowny następca, Earth Crisis, został wydany w 1984 roku i zawierał producenta Jimmy'ego „Senyah” Haynesa zastępującego członków założycieli Gabbidona i McQueena na gitarze i basie, którzy obaj odeszli pod koniec sesji nagraniowych. Zostali zastąpieni przez gitarzystę Carltona Bryana i basistę Alvina Ewena w Babylon the Bandit z 1986 roku, kolejnym dziele wyprodukowanym przez Haynesa, które zostało uznane za najbardziej dopracowany, skoncentrowany na syntezatorach album grupy do tej pory. Mimo że zawierał potężną wersję „Not King James Version” i zdobył nagrodę Grammy za najlepszy album reggae, sprzedawał się słabo i zraził do siebie niektórych starszych fanów zespołu; w rezultacie Elektra wkrótce ich porzuciła. 

 

Steel Pulse powrócił na MCA w 1988 roku z State of Emergency, ich najbardziej wyraźnie crossoverowym albumem do tej pory. Wnieśli również utwór „Can't Stand It” do ścieżki dźwiękowej klasycznego utworu Spike'a Lee Do the Right Thing. W 1991 roku wydali kolejny mocno komercyjny album, nominowany do nagrody Grammy Victims, na którym znalazł się singiel „Taxi Driver”. Popierając poglądy zawarte w piosence, Steel Pulse złożyło pozew zbiorowy przeciwko New York City Taxi and Limousine Commission, oskarżając kierowców o dyskryminację osób czarnoskórych, a w szczególności Rastafarian.  

 

Członek założyciel Fonso Martin odszedł w tym samym roku, redukując Steel Pulse do podstawowego trio Hindsa, Nisbetta i Browna. W ich zespole wspierającym nadal występował Ewen, a w innych miejscach byli to gitarzysta Clifford „Moonie” Pusey, klawiszowiec Sidney Mills i perkusista/instrumentalista Conrad Kelly.  Album koncertowy Rastafari Centennial z 1992 r. zapoczątkował powrót do muzycznych korzeni grupy i przyniósł kolejną nominację do nagrody Grammy. W następnym roku wystąpili na inauguracyjnej imprezie Billa Clintona, jako pierwszy zespół reggae, który pojawił się na takim wydarzeniu.  

 

Album studyjny Vex z 1994 r. dopełnił powrotu Steel Pulse do klasycznego roots reggae, choć nawiązał również do współczesnego dancehallu dzięki kilku gościnnym tosterom i produkcji o charakterze cyfrowym. Rage and Fury z 1997 r. kontynuował w podobnym duchu i został nominowany do nagrody Grammy. W 1999 r. grupa wydała kolejną kolekcję występów na żywo, Living Legacy. W 2004 roku, wydając African Holocaust, Steel Pulse powróciło do silnych tematów politycznych ze swojej wczesnej twórczości, a podczas gdy przez następne 15 lat poświęcili się pracy na żywo, Mass Manipulation z 2019 roku było przypomnieniem zaangażowania Steel Pulse w roots reggae i śmiałe wypowiedzi liryczne. Perkusista Conrad Kelly zmarł 8 maja 2024 roku w wieku 65 lat.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Ku Klux Klan	Steel Pulse	04.1978	41[4]	-	Island WIP 6428	[written by Hinds][produced by G. Logie, S. Lillywhite]
Prodigal Son	Steel Pulse	07.1978	35[6]	-	Island WIP 6449	[written by Steel Pulse][produced by Karl Pitterson ]
Sound System/Crampars Style	Steel Pulse	06.1979	71[2]	-	Island WIP 6490	[written by D. Hinds][produced by Karl Pitterson]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Handsworth Revolution	Steel Pulse	08.1978	9[12]	-	Island ILPS 9502	[produced by Karl Pitterson]
Tribute to the Martyrs	Steel Pulse	07.1979	42[6]	-	Island ILPS 9568	[produced by Karl Pitterson]
True Democracy	Steel Pulse	07.1982	-	120[13]	Elektra 60 113 [US]	[gold-US][produced by Karl Pitterson]
Earth Crisis	Steel Pulse	03.1984	-	154[12]	Elektra 60 315 [US]	[gold-US][produced by Jimmy Haynes, Steel Pulse]
State of Emergency	Steel Pulse	07.1988	-	127[7]	MCA 42 192 [US]	[produced by Steel Pulse,Godwin Logie]

Chevelle Franklyn

Chevelle Franklyn (ur. 4 marca 1974r)  jest jamajską piosenkarką reggae i gospel reggae. 

Urodzona w dzielnicy Tawes Pen w Spanish Town w parafii St. Catherine, Franklyn była czwartym z dziesięciorga dzieci w rodzinie. W wieku czternastu lat zmuszona była opuścić szkołę, aby pomóc utrzymać rodzinę i znalazła pracę jako śpiewaczka w hotelach i ośrodkach wypoczynkowych. Po roku lub dwóch przyjechała do Kingston i pracowała tam z różnymi producentami - Rohanem Harrisonem, który nagrał jej pierwszy singiel („Here I Am”), gdy miała 14 lat, Steely & Clevie („No One in the World”, 1989) i Winstonem Rileyem. Menedżer i producent Mikey Bennett zachęcał ją do podniesienia poziomu wykształcenia. Jej pierwszym przebojem, wyprodukowanym przez Harrisona i Bennetta, był „Nice and Naughty” (1992). 

Pomogło to w nawiązaniu współpracy z takimi gwiazdami jak didżej Spragga Benz („A-1 Lover”, 1995), Shabba Ranks („Mr. Lover Man”, 1991), didżej Lady G („Thank You”, 1995) i Beenie Man (piosenka i album Dancehall Queen, 1997). Ten ostatni został również wykorzystany w jamajskim filmie Dancehall Queen z 1997 roku.

  Franklyn była sfrustrowana, że ​​w towarzyszących mu teledyskach zwykle zastępowała ją aktorka i chciała podnieść swój profil jako artystki. Po wydaniu albumu Serious Girl w 1996 roku Franklyn odbyła intensywne tournée po Karaibach, Wielkiej Brytanii i USA.  W 1998 roku Franklyn miała wykonać „Dancehall Queen” na scenie podczas koncertu, ale zamiast tego wykonała gospelową piosenkę Kirka Franklina „Silver and Gold”, ogłaszając, że została chrześcijanką. Po współpracy w 2000 roku z didżejami Papa Sanem („Touch From You”) i Lieutenantem Stitchie („Mr. Lover” – hit na listach przebojów w USA), wydała swój pierwszy album gospel, Joy, w 2001 roku, odbyła trasę koncertową po całym świecie i zdobyła (w 2002 roku) 5 nagród Caribbean Gospel Reggae Marlin Awards.

  Jej muzyka gospel była kontrowersyjna wśród niektórych za łączenie dancehallu z gospel. Jej album His Way został wydany w 2006 roku; inny album, Shake It Off (2008), był produktem trasy po RPA w 2007 roku i wystąpili na nim południowoafrykańscy muzycy i duchowni. W 2008 roku wystąpiła również w Lagos w Nigerii na „The Experience”, mega koncercie gospel, który przyciągnął 400 000 uczestników.

  W 2009 roku pojawiła się w jednym utworze („Surely Goodness”) na albumie amerykańskiego muzyka chrześcijańskiego Israela Houghtona The Power of One; album zdobył nagrodę Grammy w 2010 roku za najlepszy album pop/współczesny gospel. W 2011 roku Franklin wystąpiła na Calabar Festival. Od tego czasu kontynuuje trasę koncertową. Franklyn wystąpiła na inauguracji premiera Jamajki Andrew Holnessa 3 marca 2016 roku. W 2017 roku wydała album Set Time; album zawierał utwory z artystami gospel Israelem Houghtonem i Donniem McClurkinem. Album osiągnął   12. miejsce na liście Billboard Reggae Album 16 września 2017 roku.

  Franklyn poślubiła promotora gospel Colina Wattsa w marcu 2003 roku; para poznała się w Wielkiej Brytanii w 2001 roku, gdy Franklyn koncertowała tam.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Dancehall Queen	Beenie Man Featuring Chevelle Franklyn	09.1997	70[2]	90[3]	Island Jamaica IJCD 2018	[written by C. Franklyn, D. Dennis, M. Davis, S. Marsden, T. Kelly][produced by Sly & Robbie]

Matisyahu

Raper i wokalista Matisyahu znany jest z żywej mieszanki reggae i hip-hopu, z których większość przeplata się z jego duchowością i korzeniami w judaizmie. Kiedy Matisyahu pojawił się w 2004 roku ze swoim debiutanckim albumem Shake Off the Dust...Arise, jego muzyczna osobowość wydawała się niektórym nowością. Oto chasydzki Żyd - ubrany w czarny garnitur, czarny kapelusz z szerokim rondem nałożonym na jarmułkę i noszący pełną, nieprzystrzyżoną brodę - który mimo to wznosił toastowe rapy na temat chwały tradycyjnego judaizmu przy rytmach reggae w stylu dancehall prosto z Jamajki. Co więcej, swoje występy przerywał nurkowaniem na scenie.  

Jednak Matisyahu poważnie traktował swoje rzemiosło, a jego różnorodny styl wkrótce zdobył złote płyty i szeroką publiczność, a nawet otrzymał nominację do nagrody Grammy za album Youth z 2006 roku. Album ten, wraz z Light z 2009 roku i Spark Seeker z 2012 roku, również zajmował pierwsze miejsca na listach przebojów reggae. Chociaż stonował wiele chasydzkich aspektów swojej osobowości na rzecz optymistycznego uniwersalizmu rapu i reggae-popu, pozostaje potężnym wykonawcą silnie powiązanym z Izraelem i nieustannie ląduje w pierwszej dwudziestce listy Billboard 200 dzięki albumom takim jak Akeda z 2014 r. i Undercurrent z 2017 r. 

W 2022 roku wydał swój siódmy album Matisyahu.  

Matisyahu urodził się jako Matthew Miller 30 czerwca 1979 roku w West Chester w Pensylwanii. Jego rodzina przeniosła się do Berkeley w Kalifornii, którą ostatecznie porzuciła i przeniosła się do White Plains w stanie Nowy Jork. Miller początkowo zbuntował się przeciwko swojemu tradycyjnemu żydowskiemu wychowaniu, uważając się za   hipisa, gdy był nastolatkiem. Jednak w wieku 14 lat podczas wyprawy kempingowej do Kolorado pogodził się z judaizmem i wkrótce potem odwiedził Izrael. Po powrocie do White Plains rzucił szkołę średnią i podróżował po kraju, aby wziąć udział w koncertach Phish. Po powrocie do domu zgodził się, aby rodzice wysłali go do  szkoły w Bend w stanie Oregon, gdzie zakochał się w reggae i hip-hopie i zaczął rapować na konkursach z otwartym mikrofonem.  

W wieku 19 lat wrócił do Nowego Jorku, aby uczęszczać do New School for Social Research na Manhattanie, ale dołączył także do Carlebach Shul, synagogi, w której wspierano jego muzyczne zainteresowania. Spotykając rabina Lubawicza, zainteresował się surową sektą chasydzkiego Lubawicza i zmienił imię na Matisyahu.  Kontynuując występy, Matisyahu zebrał zespół wspierający, w skład którego wchodzili gitarzysta Aaron Dugan, basista Josh Werner i perkusista Jonah David. Grupa nagrała Shake Off the Dust...Arise, która została wydana przez JDub Records w 2004 roku. Podczas trasy koncertowej promującej album Matisyahu nagrał jeden ze swoich koncertów w lutym 2005 roku i wydał materiał jako Live at Stubb's, który ukazał się w April Records dzięki uprzejmości Or Music, zanim został odebrany do dystrybucji krajowej przez Epic Records. Epic wydało go ponownie 23 sierpnia 2005 roku, kiedy Matisyahu koncertował po całym kraju i przygotowywał drugi album studyjny z producentem Billem Laswellem. 

Finalny produkt, Youth, ukazał się w marcu 2006 roku, zajmując pierwsze miejsce na liście przebojów reggae i czwarte na liście Billboard 200. Był także nominowany do nagrody Grammy w kategorii Najlepszy Album Reggae. Równolegle wydana dubowa wersja albumu została udostępniona klientom wysyłkowym.  W międzyczasie muzycy wspierający Matisyahu zdecydowali się samodzielnie wydać dodatkowy materiał, przyjmując nazwę Roots Tonic dla pobocznego projektu. Roots Tonic Meets Bill Laswell był debiutem grupy w maju 2006 roku, a pod koniec roku ukazało się także combo EP/DVD No Place to Be. Jednak Jonah David opuścił zespół w czerwcu 2007 roku, a Roots Tonic faktycznie się rozwiązał, pomimo zatrudnienia zastępczego perkusisty Skooty Warnera. Zamiast tego cała grupa (bez Davida) skupiła się z powrotem na Matisyahu i w sierpniu 2009 roku wydała album Light, który ponownie znalazł się na szczycie list przebojów reggae i zajął dziewiętnaste miejsce na liście Billboard 200.

 Dwa lata później Live at Stubb's, Vol. 2, tym razem z towarzyszącym wydaniem DVD. Pod koniec 2011 roku wokalista zamieścił  zdjęcie z ogoloną głową i pejsami, opatrzone podpisem „Nigdy więcej chasydzkiej supergwiazdy reggae”. Transformacja wywołała dyskusję na temat stanowiska Matisyahu wobec judaizmu, ale w wywiadach starał się wyjaśnić tę zmianę jako pogłębienie jego osobistych przekonań duchowych i jako część większego pragnienia przedefiniowania swojej prawdziwej tożsamości artystycznej. Wyprodukowany przez Koola Kojaka (który wcześniej współpracował z Keshą i Nicki Minaj) album Spark Seeker z 2012 roku miał bardziej świecki ton i szerszą wrażliwość na reggae-pop. Był to trzeci z rzędu album piosenkarza, który znalazł się na czołowych miejscach list przebojów reggae i osiągnął 19. miejsce na liście Billboard 200.  

W 2014 roku Matisyahu wydał swój piąty album „Akeda”, który zadebiutował na czwartym miejscu list przebojów reggae i znalazł się na liście Top 40. Utwory zostały napisane podczas trasy koncertowej, a następnie nagrane w Studio G z producentem Stu Brooksem. Po wycieczce obejmującej przystanek w Jerozolimie Matisyahu wrócił do Jerozolimy do studio dla Release the Bound, cyfrowej EP-ki wydanej w 2016 roku. Kolekcja powstała we współpracy ze Stu Brooksem, Ambasador  RP i Salt Cathedral. Również w tym okresie stworzył zespół, w skład którego wchodzili długoletni współpracownicy, w tym basista Brooks, gitarzysta Aaron Dugan, perkusista Joe Tomino, perkusista Tim Keiper, perkusista Cyro Baptista i klawiszowiec Big Yuki. Współpracując z tą grupą, wydał w 2017 roku album Undercurrent, na którym eksplorował organiczne brzmienie, niemal inspirowane jazzem.  

Napędzany singlami „Step Out Into the Light” i „Back to the Old” album zajął 16. miejsce na liście Billboard 200. W 2021 roku wydał „Chameleon”, pierwszy singiel z jego siódmego albumu studyjnego, Salt Cathedral,który wyprodukował .

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
King Without A Crown	Matisyahu	02.2006	-	28[14]	Epic 82876 78718 7	[gold-US][written by Josh Werner, Matisyahu Miller][produced by Michael Caplan, Angelo Montrone, Jacob Harris]
Youth	Matisyahu	03.2006	-	121[2]	Epic 82876 88728 2	[written by Josh Werner, Matisyahu Miller][produced by Bill Laswell]
One Day	Matisyahu	03.2010	-	85[6]	Epic	[gold-US][written by Bruno Mars,Ari Levine,Matthew Miller,Philip Lawrence][produced by The Smeezingtons]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Live at Stubb's	Matisyahu	11.2005	-	30[26]	Or 96464	[gold-US][produced by Michael Caplan, Jacob Harris, and Angelo Montrone]
Youth	Matisyahu	03.2006	46[1]	4[19]	Epic 82876809952 [UK]	[gold-US][produced by Bill Laswell, Ill Factor, and Jimmy Douglass]
Light	Matisyahu	09.2009	-	19[6]	Epic 88697571272	[produced by David Kahne,Eric Krasno,Adam Deitch,Prince Ben,Stephen McGregor (Son of Freddie),Fish and Norwood from Fishbone,Sly & Robbie]
Live at Stubb's, Vol. 2	Matisyahu	02.2011	-	89[1]	Fallen Sparks FS 01LP	[produced by Dub Trio Stu Brooks, Dave Holmes & Joe Tomino]
Spark Seeker	Matisyahu	08.2012	-	19[3]	Fallen Sparks 42315	[produced by Kool Kojak]
Akeda	Matisyahu	06.2014	-	36[1]	Akeda 6626309429	[produced by Stu Brooks]