Phil Collins

Phil COLLINS (właśc. Philip David Charles Collins; 30.01.1951, Chiswick, Londyn, Wielka Brytania) - voc, dr, perc, k, g, b; kompozytor, autor tekstów, producent nagrań; aktor. Syn sprzedawczyni, a później agentki teatralnej June Collins i urzędnika ubezpieczeniowego Greville'a Collinsa.

Kiedy miał pięć lat, mama, która w tym czasie pracowała w sklepie z zabawkami, podarowała mu blaszany bębenek. Niedługo potem wymienił kolejkę elektryczną starszego brata na niekompletny, używany zestaw perkusyjny. A jako dwunastolatek został wtaścicielem niedrogiej nowej perkusji. Chociaż bębnił całymi dniami, a także opanował podstawy gry na pianinie, w tym czasie bardziej pociągały go sport (grał w szkolnej drużynie piłkarskiej) i aktorstwo (udzielał się w dziecięcym teatrze). Wiele wskazywało na to, że w przyszłości poświęci się tej ostatniej pasji. Gdy matka zatrudniła się w agencji aktorskiej działającej przy Barbara Speake Stage School, zaczął się kształcić w tej szkole, i w następnych latach występował z powodzeniem m.in. w filmach, przedstawieniach teatralnych, widowiskach telewizyjnych i słuchowiskach radiowych.
Największą przygodą artystyczną byt udział w musicalu Oliver! Lionela Bartana, wystawionym w 1965 przez New Theatre na West Endzie w Londynie; grał najpierw, przez kilka miesięcy, Artfula Dodgera (jego popisowym numerem była piosenka You've Got A Pick A Pocket Or Two), a później,po przerwie, Noah Claypole'a, jako najbardziej ekscytujące przeżycie z tego okresu wspomina natomiast statystowanie w scenie występu telewizyjnego zespołu The Beatles w komedii muzycznej A Hard Day's Night {The Beatles; 1964, reż. Richard Lester).

Gdy jednak w 1967 na planie filmu dla dzieci Calamity The Cow pokłócił się z reżyserem i jego rolę skreślono, zniechęcił się do aktorstwa. Wtedy postanowił skoncentrować się na karierze muzycznej.
Już wcześniej, w 1966, założył jako perkusista pierwszą własną grupę - The Real Thing. Wykonywał z nią - głównie na zabawach w szkole Barbary Speake - soulowe przeboje wytwórni Motown opracowane w konwencji muzyki The Who (jedna ze wspierających formację wokalistek, Andrea Bertorelli, została w 1975 jego pierwszą żoną; rozstanie z nią kilka lat później było jednym z głównych tematów płyty "Face Value"). W 1967 poznał gitarzystę i basistę Ronniego Caryla i z nim grał w następnych latach m.in. w zespołach rockowych The Charge i Freehold; z obydowoma występował już w klubach z prawdziwego zdarzenia, z pierwszym tylko w Londynie, z drugim w całym kraju.

W tym czasie krótko współpracował też z The Cliff Charles Blues Band. W 1968 znalazł się wraz z Carylem w grupie akompaniującej czwórce ciemnoskórych wokalistów soulowych - The Gladiators. Po rozstaniu z The Gladiators formacja ta przeobraziła się w The Hickory i działała trochę na własny rachunek - wykonywała muzykę przypominającą wczesne dokonania Yes - oraz akompaniowała Johnowi Walkerowi z The Walker Brothers. W 1969 nawiązała współpracę ze znaną spółką kompozytorsko-autorską - Alan Blaikley i Ken Howard, i pod jej opieką artystyczną nagrała jako The Flaming Youth intrygujący concept album o treści science fiction - "Ark II" (Fontana, 1969).
Ale mimo świetnych recenzji nie zdobyła popularności. Collins od jakiegoś czasu rozglądał się już wówczas za pracą w zespole rokującym większe nadzieje na przyszłość. W 1969 bez powodzenia zabiegał o miejsce w Manfred Mann Chapter III i Dada, a w 1970 byt już bliski dołączenia do Yes, jednakże ostatecznie do tego nie doszło (Bill Bruford, który chciał porzucić Yes, zmienił zdanie). We wrześniu 1970 zgłosił się na przesłuchanie zorganizowane przez muzyków Genesis i niebawem został zaangażowany do tej grupy.

Z początku dat się w niej poznać przede wszystkim jako świetny perkusista, podążający śladem jazzowych mistrzów, zwłaszcza Buddy Richa, Howarda Jonesa i Billy'ego Cobhama, chociaż sporadycznie też śpiewał (For Absent Friends z płyty "Nursery Cryme", Charisma, 1971, i More Fool Me z "Selling England By The Pund", Charisma, 1973) oraz miał pewien wkład w repertuar, w większym stopniu jednak jako aranżer niż kompozytor. Po odejściu w 1975 Petera Gabriela to on został wszakże głównym wokalistą formacji (zwracano uwagę, że ma barwę głosu bardzo zbliżoną do poprzednika, ale śpiewa z większą swobodą), a w późniejszych latach coraz więcej też dla niej tworzył. Miał istotny wpływ na dość zdecydowany zwrot Genesis ku muzyce bliskiej popu. Występował w grupie z wielkim powodzeniem do 1996. Od 1975 do 1982 nagrywał też, potwierdzając, że jest wybitnym perkusistą, z innym zespołem - jazzrockowym Brand X.

Już w 1981, na długo przed rozstaniem z Genesis, rozpoczął spektakularną karierę solisty. Początek był dość niewinny. W końcu lat siedemdziesiątych, gdy po rozwodzie z pierwszą żoną jego życie prywatne legło w gruzach, usiłował wyjść z kryzysu psychicznego, tworząc i w domowym zaciszu nagrywając piosenki: bardzo osobiste i bardzo gorzkie. Zamierzał zaproponować je zespołowi, ale mający w nim decydujący głos Tony Banks i Mike Rutherford zaakceptowali na powstającą wtedy płytę "Duke" (Charisma, 1980) tylko dwie, Misunderstanding i Please Don't Ask, a odrzucili jako zbyt proste m.in. In the Air Tonight i I Missed' Again.

Z początku nie myślał o wydaniu solowego albumu, ale gdy został zaproszony do udziału w audycji londyńskiego Capital Radio i przedstawił kilka spośród zarejestrowanych utworów, dat się przekonać do tego pomysłu. Tak narodziła się idea płyty, którą chciał nazwać "Interiors" lub "Exposure", ale pierwszy tytuł wykorzystał już Woody Allen, a drugi Robert Fripp, ostatecznie więc stanęło na "Face Value", podsuniętym przez nową sympatię, Jill Tavelman. Zdecydował się użyć po prostu nagrań dokonanych w domu, właściwie amatorskich, jedynie trochę je dopracowując - przy pomocy zaproszonych muzyków, jak dwaj współpracownicy Genesis, Daryl Stuermer - g i Chester Thompson - dr, kolega z Brand X, Peter Robinson - k, a także m.in. Eric Clapton -g, Lakshmirnarayana Shankar - viol, Alphonso Johnson - b, John Giblin - b, Ronnie Scott - s, Stephen Bishop - voc oraz sekcja instrumentów dętych zespołu Earth, Wind And Fire. Sam wziął na siebie obowiązki producenta. Ale ponieważ zależało mu na uzyskaniu brzmienia jak na trzecim albumie Petera Gabriela, w którego powstaniu wziął gościnnie udział, poprosił o pomoc, zwłaszcza podczas miksowania nagrań, Hugh Padghama, współpracownika pierwszego wokalisty Genesis (pamiętny podkład rytmiczny w In The Air Tonight został niemal skopiowany z nagrania Gabriela Intruder).

Wydana w lutym 1981 płyta zaskoczyła wszystkich - wdziękiem, głębią emocjonalną, klasą. Była zbiorem murowanych przebojów, jak pomysłowo łączący melancholijną melodię i kanonadę bębnów w finale In The Air Tonight, przesycony soulową atmosferą I Missed Again, epatujący południowoamerykańską aurą This Must Be Love czy całkiem świadomie ocierający się o kicz If Leaving Me Is Easy. Znalazły się na niej także nowa wersja piosenki Behind The Lines, znanej już z albumu "Duke" Genesis, oraz przeróbka jednego z najbardziej intrygujących utworów The Beatles, Tomorrow Never Knows. Całość odniosła wielki sukces po obu stronach Atlantyku, a wszystkie wydane w tym czasie single pojawiły się na listach przebojów: In The Air Tonight/The Roof Is Leaking ze stycznia 1981, I Missed Again/I'm Not Moving z marca i If Leaving Me Is Easy/Drawning z maja tego roku.

Następna płyta, "Hello, I Must Be Going!" (tytuł wzięty z tekstu piosenki Groucho Marxa Captain Spaulding) z listopada 1982, znowu wyprodukowana przy pomocy Padghama, nagrana przy współudziale m.in. Stuermera, Robinsona, Giblina, Petera Gabriela - voc, Stinga - voc i Mo Fostera - b, a także sekcji dęciaków Earth, Wind And Fire, była dziełem bardzo podobnym do "Face Value" (np. piosenki Thru' These Walls i I Don't Care Anymore przypominały In The Air Tonight), mniej co prawda oryginalnym i nowatorskim, ale za to o wiele cieplejszym, i tym razem w repertuarze znalazła się przeróbka - You Can't Hurry Love, starego przeboju The Supremes, niejako zapowiadająca bardziej zdecydowany zwrot ku czarnej muzyce. Album był bestsellerem, ale tylko jeden z towarzyszących mu singli odniósł sukces na listach - You Can't Hurry Love/ I Cannot Believe It's True z listopada 1982.

Można było odnieść wrażenie, że solowa kariera Collinsa trochę się załamała, jednakże wydana w kwietniu 1984 płytka z piosenką Against All Odds (Take A Look At Me Now), nagraną do filmu Against All Odds (Bez szans; 1984, reż. Taylor Hackford), przywróciła mu gwiazdorski status.
Płyta "No jacket Required" z lutego 1985, znowu wyprodukowana wraz z Padghamem, nagrana przy pomocy m.in. Stuermera, Gabriela, Stinga, Helen Terry- voc i Lee Sklara - b, okazała się najpopularniejszym dokonaniem Collinsa. Nie bez znaczenia byt fakt, że typowe dla stylu kompozytorskiego Collinsa piosenki - ckliwe, melancholijne, nastrojowe, jak One More Night czy We Said Hello Goodbye, ale przede wszystkim ekspresyjne, przesycone soulową aurą, porywające do tańca, jak Sussudio (ocierająca się niestety o plagiat 7999 Prince'a) czy Who Said I Would? - zyskały tym razem bardziej nowoczesną oprawę. Teksty, jak na poprzednich płytach, poświęcone były uczuciom (w 1984 Phil poślubił Jill), ale nie tylko; np. utwór Long Long Way To Go dotyczył konfliktów w Irlandii, a piosenka Take Me Home - cierpień ludzi chorych psychicznie.

Wszystkie towarzyszące albumowi single odniosły sukces na listach przebojów; były to: Sussudio/The Man With The Horn ze stycznia 1985, One More Night/I Like The Way z kwietnia, Take Me Home/We Said Hello Goodbye z lipca i wyłącznie amerykański Don't Lose My Number/We Said Hello Goodbye z tego samego miesiąca i roku. W tym okresie hitami były też utwory Easy Lover, nagrany w duecie z Philipem Baileyem, wydany w lutym 1985, i Separate Lives (kompozycja Stephena Bishopa), nagrany w duecie z Marilyn Martin do filmu White Nights (Białe noce; 1985, reż. Taylor Hackford), wydany we wrześniu tego roku.

W lipcu 1985 Collins ugruntował sukces występami na koncertach Live Aid - jedyny zaśpiewał tego samego dnia zarówno w Londynie, jak i Filadelfii, dokąd zdążył dolecieć samolotem Concorde (w Filadelfii zaprezentował się nie tylko jako solista, ale też jako perkusista Led Zeppelin i zespołu Erica Claptona). W tym czasie wrócił do aktorstwa, wystąpił m.in. w jednym z odcinków serialu Miami Vice (Policjanci z Miami; w 1986; wykonał w nim piosenkę Life Is A Rat Race) oraz wcielił się w Bustera Edwardsa, uczestnika "napadu stulecia", w romantycznej komedii kryminalnej Buster (Buster; 1988, reż. David Green). Nagrał do filmu kilka piosenek, a dwie byty przebojami: A Groovy Kind Of Love (przeróbka starego hitu The Mindbenders), wydana na singlu w sierpniu 1988, i Two Hearts (owoc współpracy kompozytorskiej z jednym z mistrzów muzyki soul - Lamentem Dozierem), wydana na singlu w listopadzie tego roku.

Kolejnym udanym dokonaniem Collinsa okazała się płyta "...But Seriously" z listopada 1989, jeszcze jeden owoc współpracy z Padghamem, a także ze Stuermerem, Claptonem, Bishopem, Sklarem, dęciakami spod znaku Earth, Wind And Fire, Davidem Crosbym - voc, Steve'em Winwoodem - k, Dominikiem Millerem - g czy Pino Palladino - b. Tak jak poprzednio doskonale współgrały na niej melancholijne ballady w rodzaju Another Day In Paradise, That's just The Way It Is czy Father To Son z muzyką taneczną o soulowym rodowodzie, jak Hang in Long Enough czy Something Happened On The Way To Heaven. Również tym razem niektóre teksty zaskakiwały poważną problematyką społeczną, np. Another Day In The Paradise dotyczył losu ludzi bezdomnych, a Colours rasizmu w wydaniu Republiki Południowej Afryki. "...But Seriously" towarzyszyła cała seria popularnych singli: Another Day In Paradise/Heat On The Street z listopada 1989 oraz I Wish It Would Rain Down/Homeless (Another Day In Paradise - Demo) ze stycznia 1990, amerykański Do You Remember?/l Wish It Would Rain Down z kwietnia, Something Happened On The Way To Heaven/Rain Down (wersja demo) z kwietnia, That's just The Way It Is/Broadway Chorus (Something Happened On The Way To Heaven - Demo) i Hang In Long Enough/Around The World In 80 Prestets z września tego roku.

Dokumentem światowej trasy promującej płytę (z zespołem, w którego składzie znaleźli się m.in. Stuermer, Thompson, Sklar i Brad Cole - k) był dwupłytowy album "Serious Hits... Live!" z listopada 1990. Okazał się jednak raczej popisem rutyny niż inwencji. Zawierał niemal wszystkie wielkie przeboje artysty (z wyjątkiem / Missed Again). Towarzyszył mu koncertowy singel - Do You Remember?/Against All Odds (Take A Look At Me Now) z tego samego miesiąca. Wkrótce potem artysta znowu wystąpił w kilku filmach - zagrał małą rolę w Hook; (Hook; 1991, reż. Steven Spielberg), dużą, demonicznego urzędnika ubezpieczeniowego, (Phil Oszust Collins; Oszust; 1992, reż. Stephan Elliott) oraz wyrazisty epizod w And The Band Played On (A orkiestra grała dalej; 1993, reż. Roger Spottiswoode).

W maju 1993 trafił na rynek singel z utworem Hero -owocem współpracy z Davidem Crosbym. A w listopadzie tego roku ukazał się kolejny solowy album artysty - "Both Sides", promowany płytkami Both Sides Of The Story/Always (wersja koncertowa) z października 1993 oraz Everyday/Don't Call Me Ashley ze stycznia 1994 i We Wait And We Wonder/Hero z kwietnia tego roku. Był niejako powrotem do punktu wyjścia. Tak jak "Face Value" zawierał piosenki bardzo osobiste i zazwyczaj niezwykle bolesne (nieco wcześniej muzyk rozstał się z drugą żoną), kameralne i wyciszone, zarejestrowane w domowym studiu, bez pomocy dodatkowych muzyków. Podczas pracy nad "Face Value" Collins dopracował jednak nagrania oraz wzbogacił partiami zaprzyjaźnionych muzyków.

Tym razem zdecydował się wydać swoje szkice bez większych poprawek. Powstała całość nieupozowana i nieutadzona, boleśnie szczera, poruszająca. Świat był jednak zaskoczony i właściwie rozczarowany (chociaż w Wielkiej Brytanii "Both Sides" odnotowano na pierwszym miejscu listy bestsellerów). Artysta wyrósł wszakże na wielką gwiazdę muzyki pop, a od gwiazdy muzyki pop oczekuje się doskonałego produktu, nie zaś piosenek w wersjach brudnopisowych,nie dopracowanych, utrzymanych w jednorodnej tonacji kolorystycznej z przewagą szarości, cóż z tego, że płynących zgłębi serca (np. Can't Turn Back The Years, Everyday, I've Forgotten Everything, Can't Find My Way, Survivors, We Fly So Close).

Płyta "Dance Into The Light" z października 1996, nagrana już po rozstaniu z Genesis, znowu przy pomocy Padghama jako współproducenta oraz takich muzyków, jak Stuermer, Cole, przyjaciel sprzed lat Ronnie Caryl -g oraz Nathan East - b, zawierała znowu perfekcyjną, utrzymaną w dobrze znanym collinsowym stylu, ale niestety dość mdłą muzykę pop, np. Dance Into Tnę Light, That's What You Said, Lorenzo, Love Police, It's In Your Eyes, Oughta Know By Now i No Matter Who.

Najgorszym punktem całości była konfekcyjna przeróbka niezwykłej ballady Boba Dylana The Times They're A-Changin'. Ukazały się też single Dance Into Tnę Light/Take Me Down z września 1996 i It's In Your Eyes/Don't Want To Co z grudnia tego roku oraz Wear My Hat z lipca 1997.
Podsumowanem solowej piosenkarskiej kariery artysty była zgrabna składanka "Hits" z października 1998, zawierająca jego przeboje, także filmowe: Against All Odds, Separate Lives, A Groovy Kind Of Love i Two Hearts, a ponadto jedno nowe nagranie, przeróbkę True colours z repertuaru Cyndi Lauper (produkcja: Babyface).

Koncertowym albumem "A Hot Night In Paris" z wiosny 1999 (produkcja: Stuermer i Don Murray) Collins przypomniał się jako perkusista zafascynowany jazzem spod znaku Buddy Richa i Sonny'ego Payne'a. Z utworzonym w 1996 własnym big bandem, do którego pozyskał m.in. Stuermera, Cole'a, Geralda Albrighta - as, Larry'ego Panellę - ts, Arturo Velasco - tb, Alana Hooda - tp, flh i Harry'ego Kima - tp, llh, a także, jako gościa, George'a Duke'a - k, zaproponował co prawda głównie pełne jazzowej swady orkiestrowe instrumentalne przeróbki przebojów swoich i Genesis, jak Sussudio, Against All Odds, That's All, Invisible Touch czy kilka utworów z okresu "A Trick Of The Tail" powiązanych w Los Endos Suite, ale porwał się też np. na wykonanie słynnej kompozycji Milesa Davisa Milestones (autorami opracowań byli m.in. Albright, Mike Barone, Sammy Nastico, John Clayton Jnr. i Arif Mardin).

Odmienny charakter miała płyta "Tarzan" z sierpnia tego roku. Zawierała muzykę ze ścieżki dźwiękowej disneyowskiego filmu Tarzan (Tarzan; 1999, reż. Kevin Lima i Chris Buck), głównie kompozycje orkiestrowe Marka Manciny, ale też kilka nowych, pełnych dramatyzmu piosenek Collinsa, m.in. Two Worlds, You'll Be In My Heart (zaśpiewana w duecie z Glenn Close), Son Or Man i Strangers Like Me.
Wielokrotnie nagradzany i wyróżniany, otrzymał m.in. honorowy doktorat Berklee College w Bostonie (w 1991) oraz - za działalność na rzecz organizycji charytatywnej Prince's Trust księcia Karola - odznaczenie Lieutenant of the Royal Victorian Order (w 1994).

Dyskografię uzupełniają m.in. nagrania koncertowe, np. In The Air Tonight na płycie "The Secret Policeman's Other Ball - The Music" (Springtime, 1982), dokumentującej imprezę charytatywną na rzecz Amnesty International, oraz studyjne Burn Down Thę Mission na "Two Rooms - Celebrating The Songs Of Eiton John And Bernie Taupin" (Rocket, 1991) z piosenkami Eltona Johna w różnych wykonaniach, Somewhere na "The Songs Of West Side Story" (1996) z songami z musicalu West Side Story Leonarda Bernsteina i Stephena Sondheima w różnych interpretacjach oraz Golden Slumbers na "In My Life" (Echo, 1998) z przebojami The Beatles w nowych opracowaniach George'a Martina.

Collins jako perkusista, a niekiedy również wokalista, uczestniczył w sesjach m.in. Petera Gabriela, Roberta Frippa, Mike'a Oldfielda, Roberta Planta, Juliana Lennona, Gary'ego Brookera, Paula McCartneya, Tommy'ego Bolina, Petera Banksa, Briana Eno, Johna Cale'a, Roda Argenta, Jacka Lancastera, Dave'a Greenslade'a, Elliotta Murphy'ego, Colina Scotta i Quincy'ego Jonesa oraz zespołów Thin Lizzy, Camel, Tears For Fears, Cafe Jacques, Manhattan Transfer i Fourplay. Wielu artystów wsparł nie tylko jako muzyk, ale też producent nagrań; w tej roli wspomagał m.in. Erica Claptona, Johna Martyna, Fridę, Adama Anta, Stephena Bishopa, Philipa Baileya, Davida Crosby'ego, Howarda Jonesa i The Four Tops (niektórym, np. Claptonowi i Martynowi, towarzyszył też na scenie).

Na płycie "The Best Of Phil Collins" (Virgin, 1990) znalazły się jego przeboje w orkiestrowym opracowaniu Louisa Clarka i w wykonaniu Royal Philharmonic Orchestra, a na "Hits Of Phil Collins" (Disky, 1992) jego piosenki w różnych interpretacjach.
Syn artysty, Simon Collins, zadebiutował w październiku 1999 płytą "All Of Who You Are" (Atlantic) z nijakim repertuarem poprockowym.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
In the air tonight/The roof is leaking	Phil Collins	01.1981	2[19]	19[17][05.81]	Virgin VSK 102	[gold-UK][gold][written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
I missed again/I' m not moving	Phil Collins	03.1981	14[8]	19[16]	Virgin VS 402	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
If leaving me is easy/Drawing board:In the air tonight-I missed again-If leaving me is easy	Phil Collins	05.1981	17[8]	-	Virgin VS 423	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins]
Thru' these walls/Do you know,do you care	Phil Collins	10.1982	56[2]	-	Virgin VS 524	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
You can' t hurry love/I cannot believe it' s true side B in US-Do you know ,do you care [41.Modern Rock Tracks]	Phil Collins	11.1982	1[2][16]	10[21]	Virgin VS 531	[gold-UK][written by Brian Holland/Lamont Dozier/Eddie Holland][produced by Phil Collins, Hugh Padgham][Original by Supremes]
Don' t let him steal your heart away/Thunder and lighting	Phil Collins with The Martyn Ford Orch	03.1983	45[5]	-	Virgin VS 572	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
Why Can't It Wait 'Til Morning?/Like China	Phil Collins	05.1983	89	-	Virgin VS 603	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
I don' t care anymore/The west side	Phil Collins	02.1983	-	39[11]	Atlantic 89 877 [US]	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
I cannot believe it' s true/Thru these walls	Phil Collins	05.1983	-	79[4]	Atlantic 89 864 [US]	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
Against all odds/The Search	Phil Collins	02.1984	2[14]	1[3][24]	Virgin VS 674	[gold][gold -UK][written by Phil Collins][produced by Arif Mardin][piosenka z filmu o tym samym tytule]
In the air tonight/I missed again	Phil Collins	10.1984	-	102[6]	Atlantic 13 231
Sussudio /The man with the horn	Phil Collins	01.1985	12[9]	-	Virgin VS 736	[gold][written by Phil Collins][produced by Phil Collins, The System]
One more night/I Like the Way US side B:The man with the horn	Phil Collins	02.1985	4[9]	1[2][18]	Virgin VS 755	[gold][silver-UK][written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
Easy lover/Woman	Phillip Bailey & Phil Collins	03.1985	1[4][12]	2[23][11.84]	CBS A 4915	[gold-UK][written by Philip Bailey/Phil Collins/Nathan East][produced by Phil Collins]
Take me home/We said hello goodbye	Phil Collins	07.1985	19[9]	7[16][03.86]	Virgin VS 777	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
Don' t lose my number/We said hello goodbye	Phil Collins	07.1985	-	4[18]	Atlantic 89 536 [US]	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
Separate lives/I don' t wanna know	Phil Collins & Marilyn Martin	09.1985	4[13]	1[1][21]	Virgin VS 818	[silver-UK][written by Stephen Bishop][produced by Arif Mardin, Phil Collins][temat miłosny z filmu "Movie Nights"]
In the air tonight ' 88 remix	Phil Collins	06.1988	4[9]	-	Virgin VSK 102
Groovy kind of love/Big noise [inst]	Phil Collins	08.1988	1[2][12]	1[2][25]	Virgin VS 1117	[gold][silver -UK][written by Toni Wine/Carole Bayer Sager][produced by Phil Collins, Anne Dudley][original by Toni Wine-1963r]
Two hearts/The Robbery	Phil Collins	11.1988	6[11]	1[2][18]	Virgin VS 1141	[silver-UK][written by Phil Collins/Lamont Dozier][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
Another day in paradise/Heat on the street	Phil Collins	11.1989	2[11]	1[4][18]	Virgin VS 1234	[silver -UK][gold][written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
I wish it would rain down/Homeless	Phil Collins	01.1990	7[9]	3[17]	Virgin VS 1240	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
Do you remember?/I wish it would rain down	Phil Collins	04.1990	57[5][11.90]	4[19]	Virgin VS 1305	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
Something happened on the way to heaven/I Wish It Would Rain Down	Phil Collins	04.1990	15[7]	4[22][07.90]	Virgin VS 1251	[written by Phil Collins,Daryl Stuermer][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
That' s just the way it is/Broadway chorus	Phil Collins	07.1990	26[5]	-	Virgin VS 1277	[written by Phil Collins,Richard West][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
Hang in long enough/Around the in 80 presets	Phil Collins	09.1990	34[3]	23[13]	Virgin VS 1300	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
Who said i would [live]/Doesn't Anybody Stay Together Anymore?" (live)	Phil Collins	01.1991	-	73[5]	album cut	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
Hero/Coverage	David Crosby feat Phil Collins	05.1993	56[3]	44[20]	Atlantic 87 360 [US]
Both sides of the story/Always [live]	Phil Collins	10.1993	7[10]	25[17]	Virgin VS 1500	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
Everyday /Don' t call me Ashley	Phil Collins	01.1994	15[6]	24[20]	Virgin VS 1505	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins]
We wait and we wonder/Hero [with David Crosby] US side B:Can't turn back the years	Phil Collins	04.1994	45[4]	125[1]	Virgin VS 1510	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
Dance into the light/Take me down	Phil Collins	09.1996	9[13]	45[16]	Face Value EW 066C	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
It' s in your eyes/Don' t want to go	Phil Collins	12.1996	30[12]	79[7]	Face Value 076C	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
Wear my hat	Phil Collins	07.1997	43[3]	-	Face Value EW 113C	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
True colours/ Don't Lose My Number/Take Me Home	Phil Collins	10.1998	26[12]	112[19]	Virgin VS 1715	[written by Tom Kelly, Billy Steinberg][produced by Phil Collins, Hugh Padgham][#1 hit For Cindy Lauper in 1986]
You' ll be in my heart/Trashin' the camp	Phil Collins	11.1999	17[12]	21[20]	Walt Disney 0100735SDNY	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Rob Cavallo][piosenka z filmu "Tarzan"]
In the air tonite [re-issue]	Lil' Kim feat Phil Collins	09.2002	26[2]	-	WEA 8573 89587 0	[written by Kimberly Jones, Phil Collins]
Can' t stop loving you/High Flying Angel	Phil Collins	11.2002	28[2]	76[20]	Face Value 0927-49327-2	[written by Billy Nicholls][produced by Phil Collins, Rob Cavallo][piosenka oryginalnie nagrana przez Billy Nicholls w 1977r]
The Least You Can Do / Wake Up Call	Phil Collins	03.2003	86[2]	-	Face Value 50-50466-4187-2-2	[written by Phil Collins, Daryl Stuermer][produced by Phil Collins, Rob Cavallo]
Home	Bone Thugs-N-Harmony feat Phil Collins	03.2003	19[8]	-	Epic 6738302	[written by Phil Collins,Tim Middleton,Ainsley Henderson][produced by S. Howse, A. Henderson, C. Scruggs, B. McCane, P. Collins]
Look through my eyes/Transformation	Phil Collins	11.2003	61[2]	-	Walt Disney DISNEY001	[written by Phil Collins][produced by Phil Collins, Mark Mancina][piosenka z filmu Brother beat"]
In The Air Tonight {2007}	Phil Collins	09.2007	14[16]	-	Virgin VS 102	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK/US]	Komentarz
Face value	Phil Collins	02.1981	1[3][274]	7[164]	Virgin V 2185/Atlantic 16 029	[multiplatinium-5x][multiplatinum-5x-UK][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
Hello i must be going	Phil Collins	11.1982	2[164]	8[141]	Virgin V 2252/Atlantic 80 035	[multiplatinium-3x][multiplatinum-3x-UK][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
No jacked required	Phil Collins	01.1985	1[5][176]	1[7][123]	Virgin V 2345/Atlantic 81 240	[multiplatinium-12x][multiplatinum-6x-UK][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
...But seriously	Phil Collins	11.1989	1[15][69]	1[3][90]	Virgin V 2620/Atlantic 82 050	[multiplatinium-4x][multiplatinum-8x-UK][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
Serious hits...live!	Phil Collins	11.1990	2[58]	11[97]	Virgin PCLP 1/Atlantic 82 157	[multiplatinium-4x][multiplatinum-4x-UK][produced by Phil Collins,Robert Colby]
Both sides	Phil Collins	11.1993	1[1][21]	13[30]	Virgin V 2800/Atlantic 82 550	[platinium][2x-platinum-UK][produced by Phil Collins]
Dance into the light	Phil Collins	10.1996	4[25]	23[20]	East West 0630 6000-2/Atlantic 82 949	[gold][silver-UK][produced by Phil Collins, Hugh Padgham]
...Hits	Phil Collins	10.1998	1[1][207]	18[102]	Virgin CDV 2870/Atlantic 83 139	[multiplatinium-3x][multiplatinum-4x-UK]
A hot night in Paris	Phil Collins Big Band	05.1999	103[2]	-	Wea 3984 27221-2/WEA 83 198
Testify	Phil Collins	11.2002	15[12]	30[16]	Face Value 0927-49273-2/Atlantic 83 139	[gold-UK][produced by Rob Cavallo]
Platinum Collection	Phil Collins	05.2004	4[51]	-	-/Virgin 7243 8 63734 2 7	[gold-UK][produced by Phil Collins & Hugh Padgham]
Love Songs - A Collection . . . Old And New	Phil Collins	11.2004	9[35]	51[6]	-/Face Value 78 058	[2x-platinum-UK][gold]