W wieku piętnastu lat zatrudnił się jako posłaniec u rzeźnika, aby zarobić na instrument. Dwieście dolarów kosztował go pierwszy zestaw perkusyjny - Slingerland Radio King z lat dwudziestych (jak się okazało, uszkodzony i rok później zastąpiony innym). Od 1961 występował kolejno z różnymi zespołami m.in. z rock'n'rollowym Joey Greco And The In Crowd, wykonującym muzykę południowoamerykańską The Barracudas, soulowym The Brotherhood i folkowym Chelsea. Z ostatnim z nich nagrał płytę "Chelsea" (Decca, 1971).
W kwietniu 1972 dołączył do grupy Wicked Lester, która odniosła światowy sukces jako Kiss. W 1980 rozstał się z nią, ale w 1995 wrócił.
Nagrywał też indywidualnie. Pierwszą solową płytę, zatytułowaną po prostu "Peter Criss", zrealizował latem 1978 z producentem Vinim Poncią, a wydał we wrześniu tego roku. Wykorzystał na niej częściowo piosenki skomponowane na początku lat siedemdziesiątych wraz z gitarzystą Stanem Penridge'em dla zespołu Chelsea, a właściwie dla jego późnego wcielenia - Lips, ale wtedy nie nagrane. Wynikiem była całość dość archaiczna i zbyt daleka od stylu Kiss, by zadowoliła fanów zespołu. Pojawiła się co prawda na dalszych pozycjach list bestsellerów, ale towarzyszący jej singel, Don't You Let Me Down/Hooked On Rock And Roll z grudnia 1978, nie był nawet małym przebojem.
W październiku 1980 trafił na rynek drugi album Crissa, "Out Of Control". Współtwórcą muzyki był znowu Penridge, który podjął się również obowiązków współproducenta. Także tym razem perkusista zaproponował repertuar nie mający zbyt wiele wspólnego z głównym nurtem twórczości Kiss, zdominowany przez liryczne ballady ze smyczkami (przyznawał w wywiadach, że jego największym idolem jest Frank Sinatra). Płyta nie odniosła sukcesu, i po latach Criss się od niej odżegnywał, a pracę nad nią nazywał "spuszczeniem pary po odejściu z Kiss".
Na początku 1981 świat obiegła plotka, że Criss zajmie miejsce zmarłego Johna "Bonzo" Bonhama w zespole Led Zeppelin, nigdy się jednak nie potwierdziła.
Latem 1982 nagrał w Conway Recording Studios w Los Angeles, znowu z Poncią, album "Let Me Rock You". Zrezygnował z usług Penridge'a. A do udziału w sesji zaprosił m.in. Steve'a Stevensa - g, późniejszego współpracownika Billy'ego Idola. Zaproponował m.in. własne wersje piosenek Feels Like Heaven, skomponowanej przez Gene'a Simmonsa, kolegę z Kiss, Jealous Guy Johna Lennona i Tears Adama Mitchella i Vinniego Cusano. Promował wydaną w końcu roku płytę na trasie po Stanach z własnym zespołem nazwanym najpierw Peter Criss, Doc Penridge And Their Desperate Men, później zaś przemianowanym na The Criss/Penridge Alliance (współliderem był Penridge). Ponieważ jednak sprzedała się fatalnie, w następnych latach milczał.
W 1991 utworzył zespół, któremu dał nazwę Criss (Ray Carrion - g, voc, Phil Anthony - g, voc, Mark Montague -b, voc), i w kwietniu 1992 ruszył z nim w trasę po Stanach i Kanadzie. A w lipcu 1993 nagrał przy jego pomocy (skład z tego okresu: Montague, Mike McLaughlin - g, voc, Mike Stone - b, voc) pierwszą płytę od lat - "Criss Cat No. 1", wydaną w następnym roku i niestety mniej udaną niż wszystkie wcześniejsze.
Gościnnie wspomagał w studiu m.in. zespół Black 'N Blue.
| Albumy | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
| Peter Criss | Peter Criss | 10.1978 | - | 43[20] | Casablanca 7122 | [platinum][produced by Vini Poncia] |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz