Po opuszczeniu akademii Race (zachęcony przez krytyka muzyki klasycznej z News Chronicle, Scotta Goddarda) pisał okazjonalne recenzje zespołów tanecznych dla Melody Maker, a w 1939 roku dołączył do zespołu tanecznego Harry Leader jako pianista, zastępując Norrie Paramora. Race dołączył do Royal Air Force w 1941 roku i utworzył kwintet jazzowo-taneczny. Po II wojnie światowej rozpoczął długą i owocną karierę w BBC, gdzie jego błyskotliwy dowcip, muzykalność i szeroka wiedza muzyczna sprawiły, że był bardzo poszukiwany jako akompaniator muzyczny do gier panelowych i programów magazynowych, takich jak Whirligig i Many a Slip .
W tym samym czasie grał w zespołach Lwa Stone i Cyrila Stapletona oraz aranżował materiał dla Teda Heatha. W 1949 roku Steve Race Bop Group nagrał jedne z pierwszych brytyjskich płyt bebopowych dla wytwórni Paxton. Wśród nich znalazły się cztery strony z Leonem Calvertem, Johnnym Dankworthem, Peterem Chilverem, Normanem Burnsem (perkusja), Jackiem Fultonem (bas) i Race na fortepianie, a także cztery inne (z dodatkiem saksofonisty Freddy'ego Gardnera) jako Bosworth Modern Jazz Group dla wytwórni Bosworth.Opracował także aranżowanie rolek fortepianowych dla firmy Artona. Od lat 50. do 80-tych prezentował liczne programy muzyczne w radiu i telewizji. Dodatkowo, w 1955 roku został mianowany pierwszym doradcą ds. muzyki lekkiej w niezależnej firmie telewizyjnej Associated-Rediffusion.
Jest prawdopodobnie najbardziej znany jako przewodniczący długoletniej, beztroskiej panelowej gry radiowej i telewizyjnej My Music, która trwała od 1967 do 1994 roku. Przedstawił i napisał większość pytań do wszystkich 520 wyemitowanych odcinków. W latach 60-tych prezentował także Jazz For Moderns w radiu i Jazz 625 w telewizji dla BBC. Z dala od muzyki, przez dwa lata od 1970 roku Race współprowadził (z Williamem Hardcastle) magazyn informacyjny BBC Radio 4 „drive-time” PM. Race uknuł termin Denham Concerto dla krótkich romantycznych utworów filmowych inspirowanych sukcesem Koncertu Warszawskiego Richarda Addinsella, takich jak Cornish Rhapsody Huberta Batha, Legenda o szklanej górze Nino Roty i Sen Olwena Charlesa Williamsa, po Denham Film Studios, gdzie wiele z nich zostało wykonanych.
Jako kompozytor wyprodukował szereg utworów w idiomach jazzowych, klasycznych i popularnych. Bebopowy utwór jazzowy Blue Acara (nazwany tak na cześć jednej z wielu tropikalnych ryb, które zebrał wraz z żoną) został zaaranżowany na zespół jazzowy lub na pełną orkiestrę i nagrany przez Harry'ego Parry. Jest prawdopodobne, że kompozytorem lekkich melodii tanecznych latynoamerykańskich znanych jako „Esteban Cera” był Race ukrywający się pod pseudonimem. Faraway Music, temat do ITV Play of the Week w 1961, został wydany jako singiel przez Steve'a Race'a i jego Orkiestrę.Potem pojawiły się inne, w tym jedna z jego bardziej znanych kompozycji, krótki instrumentalny utwór Nicola (nazwany na cześć jego córki), który zdobył nagrodę Ivor Novello w 1962 roku. Strona „b” singla z 1962 roku zawierała inny instrumentalny, Ring Ding. Kolejny singiel Pied Piper (The Beeje) osiągnął 29. miejsce w UK Singles Chart w marcu 1963. W połowie lat 70-tych ten utwór był grany, gdy Queen's Park Rangers wybiegali na boisko na początku każdego meczu u siebie na Loftus Road. Steve Race był posiadaczem karnetu sezonowego i zagorzałym fanem klubu. Ale jego najbardziej znaną i, według jego autobiografii, najbardziej dochodową kompozycją jest muzyka do dżingla mrożonego groszku Birds Eye. Napisał także muzykę do brytyjskiego filmu kryminalnego "Crosstrap" z 1962 rokuoraz muzykę do Trzech dróg do Rzymu (1963),Pod prąd (1965) i Krainy trzech rzek (1966). ).
| Single | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [UK] |
Komentarz |
| The Pied Piper (The Beeje)/Here And Now (Bossa Nova) | Steve Race | 03.1963 | 29[9] | - | Parlophone R 4981 | [written by Steve Race] |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz