często znany jako Popcorn Wylie, był amerykańskim pianistą, liderem zespołu, autorem tekstów piosenek, okazjonalnym piosenkarzem i producentem muzycznym, który wywarł wpływ na wczesne lata działalności wytwórni Motown Records, a później zasłynął z pracy nad wieloma płytami z gatunku Northern soul.
Wylie urodził się w Detroit w stanie Michigan, w rodzinie muzyków i uczył się gry na fortepianie. Przydomek „Popcorn” zyskał dzięki swojemu zwyczajowi szybkiego wyskakiwania z grupy drużyny futbolowej w Northwestern High School. W szkole założył zespół Popcorn and the Mohawks, w którego skład weszli również późniejsi muzycy i producenci Motown: James Jamerson, Clifford Mack, Eddie Willis, Mike Terry, Lamont Dozier i Norman Whitfield. Zespół występował w lokalnych klubach, gdzie Wylie występował na czele zespołu, nosząc własnoręcznie wykonany irokez.
W 1960 roku wydał solowy singiel „Pretty Girl” w lokalnej wytwórni Northern. Występował również w klubie Twenty Grand w Detroit, gdzie poznał Roberta Batemana, który pracował jako inżynier dźwięku w nowo powstałej wytwórni Motown, należącej do Berry'ego Gordy'ego. Wylie zaczął nagrywać dla Motown, wydając trzy nieudane single pod pseudonimem Popcorn and the Mohawks: „Custer's Last Man” / „Shimmy Gully”, a następnie cover utworu Barretta Stronga „Money (That's What I Want)” i „Real Good Lovin'”. Nagrywał również z Janie Bradford w duecie Janard i zaczął pracować jako muzyk akompaniujący. Grał na pianinie w hicie The Miracles z 1961 roku „Shop Around” i The Marvelettes „Please Mr. Postman”, a dodatkowo współpracował z The Contours, Marvinem Gaye, Marvem Johnsonem, The Supremes, Martha & the Vandellas i Mary Wells.
Był pierwszym szefem A&R w Motown i pełnił funkcję lidera zespołu podczas pierwszej trasy Motortown Revue w 1962 roku. W 1962 roku opuścił Motown po nieporozumieniu z Gordym, który nie wspomniał o nim w swojej późniejszej autobiografii. Wylie podpisał kontrakt z Epic Records, wydając cztery single w latach 1962-1964, na których podobno wspierali go Sun Ra i członkowie jego zespołu Arkestra.
Później pracował jako niezależny autor tekstów, producent i muzyk sesyjny dla różnych lokalnych wytwórni, w tym SonBert, Ric-Tic, Correc-tone, Continental i Golden World. W 1966 roku założył również własne wytwórnie płytowe, Pameline (połączenie imion jego córek) i SoulHawk. W tym okresie intensywnie współpracował z piosenkarzami Edwinem Starrem i J.J. Barnesem, a także współtworzył niewielki przebój Jamo Thomasa „I Spy (For the FBI)”. Kilka płyt, w których brał udział, w tym „The Cool Off” Detroit Executives, wydany po raz pierwszy w 1967 roku, i „Nothing No Sweeter Than Love” Carla Carltona, później stało się ulubionymi utworami północnej sceny soulowej w Wielkiej Brytanii.
Był również współautorem przeboju The Platters z 1967 roku, „With This Ring”.
W 1968 roku ponownie zaczął nagrywać pod pseudonimem Popcorn Wylie, wydając „Rosemary, What Happened?” - kolejny ulubieniec północnej sceny soulowej - w wytwórni Karen oraz „Move Over Babe (Here Comes Henry)” w wytwórni Carla. W 1971 roku na krótko powrócił do wytwórni Motown i wydał swój najpopularniejszy solowy singiel „Funky Rubber Band” w ich wytwórni Soul. Ten instrumentalny utwór osiągnął 40. miejsce na liście Billboard R&B i 109. miejsce na amerykańskiej liście przebojów pop
W 1974 roku nagrał album „Extrasensory Perception” dla ABC Records, współpracując z aranżerami McKinleyem Jacksonem i Gene'em Page'em. W 1975 roku z albumu ukazały się dwa single: „Lost Time” i „Georgia's After Hours”.
Przez kilka lat Wylie nie zdawał sobie sprawy z popularności swoich wcześniejszych płyt na brytyjskiej scenie soulowej i podobno pozwalał swoim dzieciom grać we frisbee, używając wyprodukowanych i wydanych przez siebie niezwykle popularnych singli.
W połowie lat 80-tych w końcu wyjechał do Wielkiej Brytanii, aby promować swoją twórczość, pomagając w tworzeniu albumów kompilacyjnych i współpracując z producentem Ianem Levine'em. Nagrał „Love is My Middle Name” i „See This Man in Love” dla wytwórni Motorcity Levine'a, a także współtworzył utwory dla weteranów Motown, m.in. The Contours i The Elgins. Wybór jego nagrań dla wytwórni Pameline został wydany na składance Popcorn's Detroit Soul Party w 2002 roku. Brał również udział w filmie dokumentalnym z 2003 roku pt. „The Strange World of Northern Soul”.
Zmarł w domu w Detroit w 2008 roku w wieku 69 lat, po długotrwałych problemach z zastoinową niewydolnością serca.
|
Single | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
| Come To Me/Weddin' Bells | Richard "Popcorn" Wylie | 12.1962 | - | 109[3] | Epic 9543 | [written by R. Wylie, R. Cohen] |
| Funky Rubber Band | Popcorn Wylie | 10.1971 | - | 109[1] | Soul 35087 | [written by R. Wylie, R. Cohen][produced by Ollie McLaughlin][40[6].R&B; Chart] |
Kompozycje na listach przebojów
| [with Roy Cohen]
12/1962 Come to Me Popcorn Wylie 109.US
[with Nikki Todd]
02/1964 Gotta Find a Way Theresa Lindsey 129.US
[with Freddie Gorman, Bob Hamilton]
09/1964 (I'm Just) A Henpecked Guy The Reflections 124.US
[with Herman Kelly]
03/1966 I Spy (For the FBI) Jamo Thomas and His Party Brothers Orchestra 98.US/44.UK
[with Luther Dixon, Anthony Hester]
02/1967 With This Ring The Platters 14.US
[with Anthony Hester]
07/1967 Washed Ashore (On a Lonely Island in the Sea) The Platters 56.US
05/1968 Don't Sign the Paper Baby (I Want You Back) Jimmy Delphs 96.US
08/1971 Hijackin' Love Johnnie Taylor 64.US
[with Edwin Starr]
02/1970 Time Edwin Starr 117.US
solo
09/1971 Funky Rubber Band Popcorn Wylie 109.US
with Herman Kelly
07/1985 I Spy for the FBI The Untouchables 59.UK
with Richard Butler, Lamont Dozier, Brian Holland, Edward Holland, Justin Smith, Patrick Smith
02/2005 Throwback Usher 114.US
|
