Gong

 W przeciwieństwie do swoich europejskich rówieśników Hawkwind, Neu! Can i Amon Düül II, ciągle rozwijający się kolektyw znany jako Gong nie był tak dobrze znany
ze swojego pionierskiego gatunku psychodelicznego space rocka z konceptualnymi pomysłami, które obejmowały kosmitów i alternatywne rzeczywistości. Byli również jednymi z pierwszych z tych zespołów, które przyjęły - i powitały - improwizację pod koniec lat 60. i 70-tych. 

Gong był tak wpływowy, że kilku jego jednorazowych (lub dwukrotnych) członków cieszyło się karierami prowadzącymi własne projekty, w tym Gilli Smyth, Steve Hillage, Didier Malherbe, Allan Holdsworth i Pip Pyle. Założony we Francji przez Daevida Allena (członka założyciela Soft Machine) i Smytha w 1967 roku, ich tripowa muzyka była pełna humoru i dadaistycznych pasaży przesiąkniętych labiryntowymi groove'ami, wyrafinowanymi wykresami i zdrową dawką improwizacji. Debiutancki album zespołu z 1969 roku, „Magick Brother”, został wydany przez francuską wytwórnię BYG, a gościnnie wystąpił na nim awangardowy basista jazzowy Barre Phillips. 

Album „Camembert Electrique” z 1971 roku jest powszechnie uważany za klasyk i odsłania bezgraniczność brzmienia zespołu. Choć członkowie zmieniali się na przestrzeni dekad -w tym Allen i Smyth- a zespół zrodził kilka odgałęzień, zdawali się odradzać z zaskakującą liczbą nowych współpracowników. Zainspirowali również takie odgałęzienia jak Pierre Moerlin's Gong, Mother Gong, Planet Gong, Gongmaison i inne. W latach 1973 i 1974 ich albumy „Flying Teapot”, „Angel's Egg” i „You” były koncepcyjnie połączone w trylogię „Radio Gnome Invisible”, wszystkie uważane są za klasykę awangardy progresywnej. 

Do 2009 roku koncepcja obejmowała sześć albumów, w tym „Shapeshifter” (1992), „Zero to Infinity” (2000) i „2032” (2009). Pierwotny zespół reaktywował się na trasy koncertowe w latach 1996-2001. Allen zmarł w 2015 roku, a Smyth rok później, ale Gong pozostaje wciąż aktywny jako kwintet.  

Banana Moon Gong powstał pod koniec lat 60-tych, kiedy australijski gitarzysta Daevid Allen (ex-Soft Machine) zaczął tworzyć muzykę ze swoją żoną, wokalistką Gilli Smyth, w zmieniającym się składzie muzyków wspierających. Albumy z tego okresu to „Magick Brother”, „Mystic Sister” (1969) oraz improwizowany jam session „Bananamoon” (1971) z udziałem Roberta Wyatta z Soft Machine, Gary’ego Wrighta ze Spooky Tooth i Maggie Bell. Stały skład, w którego skład wchodzili Francuz Didier Malherbe (saksofon i stroiki), Christian Tritsch (gitara basowa) i Pip Pyle (perkusja), a także Allen (gitara glissando, wokal) i Smyth (śpiew w stylu space whisper), oficjalnie przyjął nazwę Gong i pod koniec 1971 roku wydał Camembert Electrique. Zespół stworzył również ścieżkę dźwiękową do filmu „Continental Circus” oraz muzykę do albumu „Obsolete” francuskiego poety Dashiela Hedayata. 

 Camembert Electrique zawierał pierwsze oznaki mitologii zespołu, przedstawiającej spokojną Planetę Gong, zamieszkaną przez Radio Gnomes, Pothead Pixies i Octave Doctors. Te postacie, wraz z Zero the Hero, były głównym tematem trzech kolejnych albumów Gonga, trylogii Radio Gnome, składającej się z albumów „Flying Teapot” (1973), „Angel's Egg” (1974) i „You” (1975). Na tych albumach główny bohater, Zero the Hero, to kosmiczny podróżnik z Ziemi, który gubi się i odnajduje Planetę Gong. Gnomy, chochliki i Doktorowie Oktawy uczą go zasad panujących w tym świecie, a następnie zostaje wysłany z powrotem na Ziemię, by szerzyć wieść o tej mistycznej planecie. Członkowie zespołu przyjęli pseudonimy - Allen był Bertem Camembertem, czyli Dziewicą Dingo, Smyth Shakti Yoni, Malherbe Bloomdido Bad de Grasse, Tritsch Kapitanem Łodzi Podwodnej, a Pyle Heap. W trakcie trylogii Tritsch i Pyle odeszli, a ich miejsce zajęli Mike Howlett (gitara basowa) i Pierre Moerlen (perkusja). Do zespołu dołączyli nowi członkowie: Steve Hillage (gitara) i Tim Blake (syntezatory). 

 W trasie koncertowej wiosna 2000 Po You, Allen, Hillage i Smyth opuścili zespół z powodu różnic twórczych oraz zmęczenia. Do zespołu dołączył gitarzysta Allen Holdsworth, a zespół zaczął dryfować w stronę wirtuozowskiego, choć pozbawionego wyobraźni jazzu fusion. Hillage i Allen wydali po kilka solowych albumów, a Smyth założył Mothergong. Niemniej jednak, trylogia ponownie zjednoczyła się na kilka jednorazowych koncertów, w tym na koncercie we Francji w 1977 roku, udokumentowanym na znakomitym albumie „Gong Est Mort, Vive Gong”. Allen ponownie spotkał się z Malherbe i Pyle'em, a także innymi muzykami, z którymi współpracował przez lata, na albumie „Shapeshifter” z 1992 roku. Hillage występował również pod pseudonimem System 7, tworząc ambient-techno. 

Na przestrzeni lat istniało wiele zespołów związanych z Gongiem, w tym Mothergong, Gongzilla, Pierre Moerlin's Gong, NY Gong, Planet Gong i Gongmaison. W nowym tysiącleciu Gong kontynuował wydawanie materiałów, w tym albumu Live 2 Infinitea wydanego jesienią 2000 roku, a także licznych reedycji. Album „I Am Your Egg” ukazał się w 2006 roku nakładem United States of Distribution. W międzyczasie różne składy zespołu, w tym Allen i Smyth, kontynuowały występy i nagrania z przerwami, aż do ostatniego albumu „I See You”, wydanego w 2014 roku. Allen zmarł na raka w Australii 13 marca 2015 roku w wieku 77 lat. Smyth zmarł w 2016 roku na zapalenie płuc.  

Gong pozostaje kwintetem w składzie: Fabio Golfetti (gitara prowadząca); Dave Sturt (gitara basowa); Ian East (instrumenty dęte drewniane i stroiki); Kavus Torabi (gitara, wokal); oraz Cheb Nettles (perkusja). W 2019 roku wydali album „Universal Also Collapses” dla K-Scope.

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Magick Brother	Gong	03.1970	-	-	Byg 529 305 [Fra]	[produced by Jean Georgakarakos, Jean-Luc Young]
Camembert Electrique	Gong	10.1971	-	-	BYG 529.353 [Fra]	[produced by Pierre Lattès]
Continental Circus [OST]	Gong	04.1972	-	-	Philips 6332 033 [Fra]	[produced by Pierre Lattès]
Flying Teapot	Gong	05.1973	-	-	Virgin V 2002	[produced by Giorgio Gomelsky]
Angel's Egg	Gong	12.1973	-	-	BYG 529.353	[produced by Gong, Giorgio Gomelsky]
You	Gong	10.1974	-	-	Virgin V 2019	[produced by Simon Heyworth and Gong]

Canterbury scene

Zważywszy na fakt, że wiele innych gatunków angielskiej muzyki progresywnej rozwijało się
głównie w Londynie, może się na pierwszy rzut oka wydawać dziwne, że dawne centrum pielgrzymkowe i stosunkowo spokojne miasto katedralne, Canterbury, stało się centrum tej typowo angielskiej formy muzyki progresywnej i jazzu fusion. Pierwotnie Wilde Flowers, nastoletni zespół mieszkający w Canterbury i okolicach, grający mieszankę popu, R'n'B i rozwijającej się miłości do jazzu, powstał w latach 60-tych i stał się zalążkiem, z którego wyrosła scena Canterbury. Australijski beatnik Daevid Allen, podczas długiego pobytu w domu rodziców Roberta Wyatta, będącym azylem dla wielu artystów z alternatywnych nurtów, miał katalizować ewolucję Wilde Flowers w raczkujący Soft Machine i rozwój muzyki awangardowej w okresie angielskiej psychodelii i undergroundu. 

 W latach 1963–1969 w składzie Wilde Flowers znalazła się większość postaci, które później utworzyły dwa najsłynniejsze zespoły Canterbury: (The) Soft Machine (Robert Wyatt, Kevin Ayers, Hugh Hopper) i Caravan (Pye Hastings, David Sinclair, Richard Sinclair, Richard Coughlan). Canterbury stało się wówczas kolebką kilku bardziej swobodnych brytyjskich zespołów ery postpsychedelicznej. Choć fani sugerują, że jest to ojczyzna angielskiej muzycznej dziwaczności, przełamanej sporą dawką fantazji, w muzycznym spektrum sceny Canterbury podobieństwa między głównymi zespołami Canterbury (np. Soft Machine, Caravan, Gong, Robert Wyatt, Kevin Ayers, Hatfield & the North, Egg, National Health) nie są na pierwszy rzut oka oczywiste. 

Większość zespołów wykorzystuje sprytne połączenie rytmów rockowych i improwizacji jazzowej z intelektualnym pisaniem piosenek i różną siłą psychodelii - niektóre zawierają również elementy folkowe (np. Spirogyra), inne bluesa (np. Carol Grimes i Delivery). Ponadto wiele zespołów wykorzystuje różne elementy muzyki klasycznej, na przykład zespoły, w których Dave Stewart gra na klawiszach. Podczas gdy w zespołach z Canterbury grało kilku doskonałych i wyraźnie różnych gitarzystów (np. Andy Summers, Allan Holdsworth, John Etheridge, Steve Hillage, Phil Miller), wiodącym instrumentem z wyboru są klawisze. Jedną z angielskich osobliwości Canterbury jest to, co nieżyjący już John Peel nazwał „Szkołą Antypieśni” ze względu na szczególne podejście Wyatta, Ayersa i Richarda Sinclaira do wokali i być może kaprys. Niedawno styl wokalny Richarda Sinclaira został prawdopodobnie trafnie określony przez magazyn Jazzwise jako „angielski śpiew jazzowy” (tj. śpiewanie jazzu z angielskim, a nie typowym amerykańskim akcentem). Ponadto muzycy z Canterbury eksperymentowali z awangardą i free jazzem, np. Elton Dean, Lol Coxhill, Steve Miller. (*Jednak po wysłuchaniu niektórych zespołów z Canterbury, wspólne cechy stają się bardziej oczywiste -sekwencja akordów, np. elektryczne pianino Cavemana Hughscore'a otwierające utwór „More Than Nothing”, wokal, teksty itd.) .

Zarówno Soft Machine, jak i Caravan byli popularni na angielskiej scenie psychodelicznej/undergroundowej przed wydaniem swoich pierwszych albumów w 1968 roku, a Machine dorównał im pod względem popularności wraz z Pink Floyd. Jednakże, na początku lat 70-tych seria fragmentarycznych zmian składów zespołów (Soft Machine miało około 30) i późniejsze powstawanie nowych zespołów, szybko poszerzyło zakres Canterbury, z wieloma nowszymi muzykami, którzy mieli tylko luźne i w zasadzie żadne wcześniejsze powiązania z Canterbury. Wczesny członek Soft Machine, Daevid Allen, założył Gong w Paryżu. Zarówno Kevin Ayers, jak i Robert Wyatt opuścili Softs z powodu rozwoju muzyki, który im się nie podobał, aby rozpocząć własne kariery solowe. 

W połowie lat 70-tych większość starych i nowych zespołów Canterbury odeszła od psychodelii, rozwijając swoje odrębne formy rocka progresywnego, niektóre obejmując jazz fusion, wiele grając rozszerzone jamy z teraz ograniczonym wkładem lirycznym (np. Hatfield and The Norths, National Health, Gilgamesh). Caravan stał się bardziej folkowy. Jednak, wraz z postępem lat 70-tych kilka zespołów Canterbury straciło większość elementów rockowych ze swojej muzyki. Gong najdłużej zachował swoją psychodeliczną stronę, ale wraz z odejściem Daevida Allena i Steve'a Hillage'a w połowie lat 70-tych zespół ewoluował w zorientowany na perkusję, jazzrockowy zespół Gong, który ostatecznie stał się współczesną Gongzillą.  

Daevid Allen odzyskał imię Gonga w latach 90-tych i poprzez swoją solową pracę oraz ze swoim University of Errors, nadal ewidentnie produkuje psychodelię. Forma psychodelii Steve'a Hillage'a ewoluowała w glissando rocka jego własnego zespołu, a następnie w elektronikę pod koniec lat 70-tych. W szczególności Hillage, dzięki swojej pracy jako odnoszący sukcesy producent muzyczny nowych zespołów z lat 80-tych, rozwija swoją formę elektroniki poprzez inne zespoły. Ta muzyka straciła wiele ze swojej złożoności, np. kilka riffów granych w kółko, zamiast kilkudziesięciu na utwór, co wcześniej często charakteryzowało progres, w bardzo popularną formę, która jest antytezą progresu, czyli różnych form muzyki house z towarzyszącymi im remixing/turntablism. Na przykład utwór Gong  „You” doczekał się remiksu w latach 90-tych- ale, aby odzwierciedlić zakres jego działalności, Hillage przez ponad 20 lat produkował i grał na gitarze dla algierskiego wokalisty Rai, Rachida Tahy. 

Wielu bardziej znanych brytyjskich muzyków awangardowych i fusion z lat 70. i 80-tych - w tym Fred Frith (Henry Cow), Allan Holdsworth (Gong, Soft Machine, UK, Bruford) i Peter Blegvad - było zaangażowanych w swoją wczesną karierę, grając w zespołach z Canterbury. Wciąż pojawiają się nowi muzycy, a Theo Travis jest ostatnio chyba najbardziej znanym (Gong, The Soft Machine Legacy).  

Scena Canterbury miała wywrzeć ogromny wpływ na muzyków w Europie, zwłaszcza we Francji (np. Gong, Moving Gelatine Plates), Holandii (Super Sister) i Włoszech (Daedalus), a nieco później w USA (Hughscore). Caravan reaktywował się w połowie lat 90-tych, a byłych członków Soft Machine można było spotkać w różnych zespołach awangardowego jazzu i jazzu fusion, np. Just Us, Soft Heap, Soft Works, a ostatnio The Soft Machine Legacy.

New Orleans Soul
Style żródłowe:	Progressive rock, jazz fusion, avant-garde, psychedelia
żródła kulturowe:	póżne lata 60-te, Canterbury, England
Typowe instrumenty :	organy,gitara
Okres popularności:	lata 60-te i początek 70-tych w Anglii
Pochodne formy:	-
Subgenres

Khan

 Khan był angielskim zespołem rocka progresywnego, działającym na scenie Canterbury
w latach 1971-1972. Założony przez Steve'a Hillage'a z Uriel, początkowy skład stanowili: Steve Hillage (gitara), Nick Greenwood (gitara basowa, znany z The Crazy World of Arthur Brown), Dick Heninghem (organy) i Pip Pyle (perkusja). Pyle szybko przeszedł do Gong i zanim zespół zagrał swój pierwszy koncert w czerwcu 1971 roku, zastąpił go Eric Peachey. W październiku 1971 roku Dick Heninghem również odszedł, a na czas sesji nagraniowej do zespołu dołączył Dave Stewart.

  Album „Space Shanty” ukazał się w czerwcu 1972 roku, po czym zespół wyruszył w trasę koncertową po Wielkiej Brytanii, promując Caravan, do której dołączył kanadyjski organista Val Stevens. Utwory takie jak „Stranded” i „Driving To Amsterdam” nawiązują do epickich ballad Uriah Heep (co rzadko zdarza się w bezpośredni i oddany sposób na scenie Canterbury -choć Kevin Ayers może być porównywalny, kluczową różnicą jest to, że teksty i kompozycje Hillage’a nie są oderwane od rzeczywistości ani ironiczne).

 Latem 1972 roku Hillage sformował nową wersję zespołu, zachowując Peachey'a, ale dodając Dave’a Stewarta na klawiszach i Nigela Griggsa na basie. Nowy materiał został napisany i przećwiczony, a kilka koncertów odbyło się we wrześniu-październiku 1972 roku, ale odmowa Decca dotycząca wydania drugiego albumu skłoniła Hillage’a do rozwiązania zespołu i dołączenia do zespołu Kevina Ayersa, a następnie Gong. Część materiału z pierwszego solowego albumu Steve’a Hillage’a, „Fish Rising”, była pierwotnie planowana na przerwany drugi album Khan. 

W Gong Hillage kontynuował pisanie riffów, ale szerszy wymiar muzyczny czerpał bardziej z psychodelicznych tekstów i koncepcji fabularnych Daevida Allena. Solowa twórczość Hillage'a również opiera się głównie na typowych dla Canterbury stylach jazz/prog (Caravan itp.), co sprawia, że ​​„Space Shanty” jest dość nietypowym, „jednorazowym” nagraniem.

Albums
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Space Shanty	Khan	06.1972	-	-	Deram SDL-R 11	[produced by Neil Slaven]

Virgin Prunes

 Irlandzka estradowa awangardowa formacja założona w 1976r. Fionan Hanvey,
znany głównie pod pseudonimem Gavin Friday, został zaproszony przez Paula Hewsona (późniejszego Bono z U2) do współpracy z grupą uzdolnionych artystycznie dublińskich nastolatków inspirowanych popularnością brytyjskiej new wave. Nieformalna społeczność skupiałta się w klubie Village, którego przykrywką, a z czasem jawnym muzycznym ramieniem byli Virgin Prunes.
 

Oprócz Fridaya w skład grupy wchodzili: Guggi (Derek Rowen), Daveid (właśc. David Watson; śpiew), Dick Evans (brat Edge'a z U2; gitara), Strongman (właśc. Trevor Rowen; bas) i Pod (właśc. Anthony Murphy; perkusja). Pierwsze występy miały typowo happeningowy charakter, a ich przebiegiem kierowali na równi wykonywcy i widzowie. Z końcem lat 70-tych formacja zdobyła kultowy prestiż, a sfinansowanym przez jej członków nagraniem "Twenty Tens" zainteresowała się wytwórnia Rough Trade.
Wkrótce odszedł niepokorny Pod, a zespół nagrał pierwszy album wydawany "w odcinkach" na 7-, 10- i 12-calowych krążkach, zanim przybrał ostateczną formę i tytuł New Forms Of Beauty. Po krótkim eksperymencie z Lacka Binttii za perkusją usiadła Mary 0'Nellon. Efektem był drugi i pierwszy w pełni dokończony longplay If I Die... I Die. Mniej ekstrawagancki, niż poprzedni, kontynuował tematykę poszukiwania czystości i piękna. Równoległy koncertowy longplay Hearsay potwierdzał przywiązanie zespołu do happeningowych korzeni.
 

W 1984 odszedł rozczarowany atmosferą pop-biznesu Guggi, a wkrótce po nim z podobnych powodów Dik Evans. 0'Nellon przejęła gitarę, a do składu wrócił Pod. Album The Moon Look Down And Laughed z 1986 był stylistycznie odmienny. Zrealizowany przez Dave'a Balla z Soft Cell, zawierał głównie nastrojowe ballady odbiegające daleko od tradycyjnie prowokacyjnego repertuaru grupy. Płyta nie cieszyła się popytem i Friday wycofał się z zespołu. Indywidualne działania muzyków nie dorównywały pierwszym nagraniom, chociaż solowy album Gavina Fridaya Adam And Eve zyskał przychylne recenzje.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Sandpaper Lullaby/Sleep / Fantasy Dreams	Virgin Prunes	10.1981	-	-	Rough Trade RT 089	[written by Virgin Prunes][produced by Adam Kidron , Virgin Prunes]
A New Form of Beauty Part 2	Virgin Prunes	.1981	-	-	Rough Trade RT 099	[produced by Virgin Prunes][written by Virgin Prunes]
A New Form of Beauty Part 3	Virgin Prunes	.1981	-	-	Rough Trade RT 089	[produced by Paul Thomas , Virgin Prunes][written by Virgin Prunes]
Moments and Mine	Virgin Prunes	08.1981	-	-	Rough Trade RT 072	-
Baby Turns Blue	Virgin Prunes	10.1982	-	-	Rough Trade RT 119	[written by Virgin Prunes][produced by Colin Newman ]
Pagan Lovesong/Dave-ID Is Dead	Virgin Prunes	04.1982	-	-	Rough Trade RT 106	[written by Virgin Prunes][produced by Nick Launay , Virgin Prunes ]
The Faculties Of A Broken Heart	Virgin Prunes	.1982	-	-	Rough Trade RT 119T	[produced by Colin Newman][written by Virgin Prunes]
Don't Look Back	Virgin Prunes	.1986	-	-	Baby BABY 006	[written by Virgin Prunes][produced by Dave Ball ]
Love Lasts Forever/True Life Story	Virgin Prunes	.1986	-	-	Baby BABY 003	[written by Virgin Prunes][produced by Dave Ball ]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
...If I Die, I Die	Virgin Prunes	.1982	-	-	Rough Trade ROUGH 49	[produced by Colin Newman ]
Over The Rainbow	Virgin Prunes	.1986	-	-	Baby BABY 002	[produced by Virgin Prunes]
The Moon Looked Down And Laughed	Virgin Prunes	.1986	-	-	Baby BABY 005	[produced by Dave Ball ]

Vogues

Tę amerykańską grupę wokalną założyli w Turtle Creek, niedaleko Pittsburga w Pensylwanii,
szkolni koledzy: Bill Burkette (pierwszy baryton), Don Miller (baryton), Hugh Geyer (pierwszy tenor) i Chuck Blasko (drugi tenor).
Zaczęli śpiewać w 1960 r. jako Val-Aires, ale po podpisaniu kontraktu z niewielką wytwórnią Co & Ce przyjęli nową nazwę.
W 1965 r. dwa single z ich repertuaru, "You're The One" i "Five 0'Clock", trafiły do Top 5 amerykańskiej listy przebojów. Ten drugi był przykładem majestatycznego popu rodem ze Wschodniego Wybrzeża, przypominającego najlepsze dokonania formacji Jay And The Americans i Four Seasons. Kwartet odnosił co prawda niewielkie sukcesy, ale dopiero gdy podpisał kontrakt z wytwórnią Reprise Records, udało im się zapisać na swoim koncie większy przebój.
"Turn Around, Look At Me" jako jedyny w historii zespołu singel sprzedał się w ilości miliona egzemplarzy. Nagrywając przebój Bobby'ego Helmsa z 1957 r., "My Special Angel" (trafił do Top 10), The Vogues skierowali się w stronę muzyki środka, czego zapowiedzią był już wydany wcześniej singel. Późniejszym propozycjom The Vogues brakowało początkowego entuzjazmu, jednak wysoki poziom wykonawczy zapewnił im trwałą popularność wśród dojrzałej publiczności.  

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
You're the One / Some Words	Vogues	09.1965	-	4[12]	Co & Ce 229	[written by Petula Clark/Tony Hatch][produced by Jack Hakim/Nick Cenci/Tony Moon ]
Five O'Clock World / Nothing to Offer You	Vogues	11.1965	-	4[14]	Co & Ce 232	[written by Allen Reynolds ][produced by Tony Moon ]
Magic Town / Humpty Dumpty	Vogues	02.1966	-	21[9]	Co & Ce 234	[written by Barry Mann/Cynthia Weil][produced by Nick Cenci/Jack Hakim/Barry Mann ]
The Land of Milk and Honey / True Lovers	Vogues	06.1966	-	29[8]	Co & Ce 238	[written by John Hurley/Ronnie Wilkens ][produced by Nick Cenci/Jack Hakim/Tony Moon ]
Please Mr. Sun / Don't Blame the Rain	Vogues	09.1966	-	48[8]	Co & Ce 240	[written by Sid Frank/Ray Getzov ][produced by Nick Cenci/Jack Hakim/Tony Moon][#1 hit for Johnny Ray in 1952]
That's the Tune / Midnight Dreams	Vogues	12.1966	-	99[1]	Co & Ce 242	[written by Joey Levine/Artie Resnick ][produced by Nick Cenci/Jack Hakim ]
Turn Around, Look at Me / Then	Vogues	06.1968	-	7[15]	Reprise 0686	[gold-US][written by Jerry Capehart][produced by Dick Glasser][3.Adult Contemporary Chart]
My Special Angel / I Keep It Hid	Vogues	09.1968	-	7[10]	Reprise 0766	[gold-US][written by Jimmy Duncan ][produced by Dick Glasser ][1[2].Adult Contemporary Chart]
Till / I Will	Vogues	11.1968	-	27[6]	Reprise 0788	[written by Charles Danvers/Carl Sigman ][produced by Dick Glasser ][5.Adult Contemporary Chart]
No, Not Much/Woman Helping Helping Man	Vogues	03.1969	-	34[5];B:47[6]	Reprise 0803	[written by Robert Allen/Al Stillman][B:written by Dick Glasser ][produced by Dick Glasser ][6.Adult Contemporary Chart]
Earth angel [Will you be mine]/P.S. I love you	Vogues	04.1969	-	42[6]	Reprise 0820	[written by Curtis Williams ][produced by Dick Glasser ][7.Adult Contemporary Chart]
Moments of remember/Once in a while	Vogues	06.1969	-	47[5]	Reprise 0831	[written by Robert Allen/Al Stillman ][produced by Dick Glasser ][17.Adult Contemporary Chart]
Green fields/ Easy to say	Vogues	08.1969	-	92[3]	Reprise 0844	[written by Richard Dehr/Terry Gilkyson/Frank Miller][produced by Dick Glasser ][19.Adult Contemporary Chart]
Good only knows/Moody	Vogues	01.1970	-	101[3]	Reprise 0887	[written by Brian Wilson, Tony Asher][produced by Dick Glasser][#39 hit for Beach Boys in 1966][21.Adult Contemporary Chart]
Hey, That's No Way To Say Goodbye / Over The Rainbow	Vogues	05.1970	-	101[3]	Reprise 0909	[written by Leonard Cohen][produced by Dick Glasser][18.Adult Contemporary Chart]
Love Song/We're On Our Way	Vogues	06.1971	-	118[3]	Bell 991	[written by Teddy Randazzo][produced by Teddy Randazzo][23.Adult Contemporary Chart]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Five O'Clock World	Vogues	02.1966	-	137[7]	Co & Ce 1230	-
Turn Around, Look at Me	Vogues	09.1968	-	29[30]	Reprise 6314	[produced by Dick Glasser ]
Till	Vogues	02.1969	-	30[23]	Reprise 6326	[produced by Dick Glasser ]
Memories	Vogues	09.1969	-	115[9]	Reprise 6347	[produced by Dick Glasser ]
Greatest hits	Vogues	01.1970	-	148[9]	Reprise 6371	-

Voivod

Voivod - kanadyjska grupa muzyczna wykonująca w początkowym okresie działalności
thrash metal, a następnie metal progresywny. Zespół był jedną z najbardziej wpływowych grup w metalowym undergroundzie lat 80-tych. Powstał w Quebec w 1982 roku. Założycielami byli Michael "Away" Langevin (perkusja) i Denis "Piggy" D'Amour (gitara elektryczna). Voivod był jedną z pierwszych metalowych kanadyjskich grup, która stała się znana poza granicami swojego kraju. Muzykę formacji charakteryzowały oryginalne brzmienie gitar, teksty poruszały tematy futorologiczne, częstym wątkiem było przejęcie władzy nad światem przez maszyny.
 

Historia zespołu rozpoczyna w 1968 roku, w kanadyjskim Jonquie`re, małej miejscowości gdzie znajdowała się największa w Ameryce Północnej huta aluminium. W tym roku, pięcioletni wówczas Michel Langevin przeżył wypadek samochodowy. Podczas rekonwalescencji, zaczął tworzyć swoje pierwsze prace plastyczne: "Przenosiłem na papier, malowałem swoje koszmary. Bałem się wszystkich mechanicznych rzeczy. Mieszkałem blisko fabryki i wszystkie hałasy które stamtąd dochodziły sprawiały, że myślałem o mechanicznych monstrach. A potem o nich śniłem. Po przebudzeniu, po prostu je rysowałem". Już jako nastolatek wiekszość czasu spędzał czytając książki. Wtedy też wymyślił postać wampira o imieniu Voivod, którego osadził w post-nuklearnej krainie Morgoth, gdzie trwała wieczna wojna. Langevin: "Byłem chyba trochę staromodny, mocno siedziałem w klimatach Władcy Pierścieni. Stamtąd pochodzi oczywiście nazwa krainy Morgoth. Sam Voivod pochodzi od Drakuli. Interesowałem się także tematyką sci-fi i po prostu wszystko wymieszałem".
 

W 1980 roku, Langevin zaczął grać na perkusji. Razem ze swoimi kolegami, wśród których znajdował się Denis D'Amour, organizował wspólne jam session. Wkrótce z tej grupy wyłonił się zespół Death Dealer, jednak Langevin i D’Amour zadecydowali że pójdą własną drogą. Wczesna inkarnacja Voivod powstała w 1981. Do składu dołączył basista Jean-Yves Thériault, lokalny DJ, znajomy D’Amoura. Tak się jednak złożyło iż Jean kompletnie nie umiał grać na basie, jednak D’Amour szybko go tego nauczył. Prawda ostatecznie była taka, że D’Amour był jedynym muzykiem który potrafił grać na instrumencie, wobec czego wspólne próby zamieniały się w chaos. Langevin obwieścił wówczas iż potrzebuje co najmniej jednego roku aby oddać się codziennym ćwiczeniom na perkusji. W listopadzie 1982 roku zespół zebrał się ponownie w składzie Langevin, D’Amour i na krótko Jean Fortin z Death Dealer. Wkrótce jednak został on zastąpiony przez Thériaulta. Voivod rozpoczął poszukiwania odpowiedniego wokalisty. Został nim Denis Bélanger w styczniu roku następnego. Zespół wykonywał wtedy covery Judas Priest, Motorhead i Venom. Pierwszy koncert odbył się 25 stycznia 1983 roku i został wydany na kasecie jako demo pod tytułem Anachronism. Od tego momentu członkowie zespołu zaczęli posługiwać się pseudonimami których używali podczas całej swojej póżniejszej kariery.  W 1984 roku ukazało się kolejne demo To the Death. Muzycy wysłali je do Metal Blade Records, wytwórnia umieściła utwór Condemned to the Gallows na piątej edycji wydawanej przez siebie składanki Metal Massacre.
 

Członkowie Voivod zaciągnęli pożyczkę - każdy po 500 dolarów - od mamy Snake'a i dysponując kwotą 2 000 dolarów, w czerwcu 1984 weszli do studia Le Terroir aby w ciągu ośmiu dni nagrać debiutancki album War and Pain. Grupa przedstawiła muzykę thrash metalową z elementami punkrocka. Wiesław Weiss opisał twórczość kwartetu jako "własną odmianę metalu - wściekle dynamiczną, niezwykle hałaśliwą, pełną pędu, demoniczną". Mimo iż magazyn Kerrang! określił Voivod jako "najgorszy zespół na Ziemi" to płyta rozeszła się w ilości 70 000 egzemplarzy. W grudniu ukazało się kolejne demo Morgoth Invasion. 4 kwietnia 1985 zespół wyruszył w pierwszą trasę poza Kanadę, jako support Cro-Mags i Venom.
 

Wkrótce zaczął powstawać materiał na nową płytę, natomiast brakowało środków pieniężnych na pokrycie kosztów nagrania. Langevin: "Nie mieliśmy kontraktu, byliśmy wtedy bardzo, bardzo biedni. Zarabialiśmy po 152 dolary na miesiąc. Potem ukradziono nam część sprzętu". Aby przynajmniej tymczasowo rozwiązać problemy finansowe, Voivod zorganizował w Montrealu festiwal World War III, na którym zagrał razem z Celtic Frost, Destruction, Possessed i Nasty Savage. Nadal bez kontraktu płytowego, w pażdzierniku zespół wszedł do studia. W tym też czasie grupa przeprowadziła się do Montrealu. Snake: "We czwórkę zamieszkaliśmy razem w malutkim mieszkaniu. Były tam karaluchy. Kiedy wracaliśmy wieczorem po próbie, zabieraliśmy po drodze gazety aby zabić nimi całe to robactwo. Cholera, teraz nie wierzę że to robiliśmy". W tarapatach pomógł ostatecznie zaprzyjażniony Celtic Frost - muzycy tego zespołu zabrali ze sobą taśmy demo Voivod i zaprezentowali je w Niemczech, w swojej wytwórni Noise Records.
 

Nagrania spotkały się z aprobatą i został podpisany kontrakt na trzy płyty. Tym sposobem, na przestrzeni pażdziernika i listopada został zarejestrowany Rrröööaaarrr, który ujrzał światło dziennie w 1986r. Album nie zebrał dobrych recenzji, spotkał się wręcz z określeniem iż był krokiem wstecz w porównaniu z debiutem. Nie zachwyciła przedstawiona muzyka, wiele do życzenia pozostawiało także brzmienie, co było spowodowane m.in. faktem iż Blackiemu skradziono wzmacniacz. Płyta była promowana teledyskiem do utworu Ripping Headaches. Inna piosenka, o wymownym tytule Fuck Off and Die, była skierowana do Metal Blade. W czerwcu Voivod intensywnie koncertował w USA, znowu razem z Celtic Frost. W listopadzie zespół udał się na europejskie tournée wraz z Possessed.
W grudniu, tylko dla członków fan klubu Iron Gang, ukazało się koncertowe demo No Speed Limit. Voivod zdecydował o pozostaniu w Europie na czas rejestracji kolejnego albumu. Wydany w 1987r  Killing Technology był wyrażnym krokiem w kierunku bardziej dojrzałej twórczości i świadczył o stopniowym adoptowaniu elementów charakterystycznych dla rocka progresywnego. Piggy wyciągnął wnioski z dwóch pierwszych płyt: "Po prostu graliśmy zbyt szybko. Traciliśmy wyczucie. Nieco zwolniliśmy i muzyka stała się cięższa". Kwiecień i maj wypełniło "Tournado" z Kreator, trasa obejmowała Amerykę Północną, następnie była kontynuowana w listopadzie, w Europie. Jednak nie wszystko układało się pomyślnie. Away: "Do tego momentu odbywaliśmy próby codziennie od 1983 roku. Żyliśmy razem, w małym mieszkaniu w Montrealu, wszystko ze sobą grało, oprawa graficzna współgrała z muzyką a muzyka tworzyła całość z opowieścią przedstawioną w tekstach. Jednak nasze działania nabrały takiej intensywności że zespół mógł tego nie przetrwać. Pracowaliśmy nieprzerwanie przez cztery czy pięć lat, praktycznie non-stop, mieliśmy trzy albumy, cieszyliśmy się dobrą reputacą na podziemnej scenie metalowej a jednak ciągle mieszkaliśmy we czwórkę, razem z karaluchami, w małej norze nad barem ze striptizem".
 

Punktem zwrotnym w karierze okazał się następny album Dimension Hatröss. Łączył thrash metal z rockiem progresywnym, Piggy powoływał się na twórczość zespołów takich jak King Crimson, Pink Floyd, Yes, Genesis czy Emerson, Lake and Palmer. Duży sukces odniósł utwór Tribal Convictions, do którego został nakręcony teledysk. Zespołowi udało się podpisać korzystny kontrakt z MCA Records, członkowie Voivod mogli sobie wreszcie pozwolić na to, aby zamieszkać osobno. Grupa wyruszyła w tournée, które wkrótce zostało odwołane - u Piggy’ego zdiagnozowano guza mózgu. Dostępne żródła podają różne wersje przebiegu choroby. Pierwsza jest taka, iż gitarzysta dowiedział się że ewentualna operacja może spowodować ślepotę, w związku z czym nie zgodził się na jej przeprowadzenie i poddał się leczeniu farmakologicznemu. Inne żródła podają że niebezpieczna operacja doszła jednak do skutku i zakończyła się sukcesem. Ze względu na długi pobyt D’Amoura w szpitalu, zespół w 1988 miał przerwę w działalności, którą wykorzystał na stworzenie materiału na kolejny album.
 

Pierwsza pod skrzydłami MCA płyta Nothingface z 1989 roku okazała się największym osiągnięciem zespołu[. Away: "To było odrobinę surrealistyczne, wszystko wydarzyło się bardzo szybko. Nothingface odniósł sukces w środowisku ludzi związanych nie tylko ze sceną metalową ale i alternatywną. Ku naszemu zdumieniu, sprzedaż wyniosła 250 000 - 300 000 egzemplarzy, mimo że muzyka była dziwna". Po raz pierwszy w historii Nothingface znalazł się w zestawieniu Billboard 200, na pozycji 114. Album, utrzymany w nieco wolniejszym niż dotychczas tempie, wśród starych fanów zyskał opinię zbyt łagodnego. W zestawie znalazł się cover Astronomy Domine grupy Pink Floyd. Zmiana dotyczyła także warstwy tekstowej - główny bohater, Voivod, zaczął koncentrować się na sprawach związanych ze swoim życiem wewnętrznym. Grupa zaangażowała się także w ochronę środowiska o czym opowiadał utwór Missing Sequences - wyrażał obawy przed chorobą Alzheimera w nawiązaniu do rodzinnego Jonquie`re, "przytłoczonego przez hutę aluminium". Snake: "Niektórzy naukowcy zaczęli twierdzić że Alzheimera może wywoływać aluminium. Nie jestem pewien czy to prawda ale tam gdzie mieszkaliśmy znajduje się wielka fabryka i część miasta jest niemożliwie śmierdząca i obrzydliwa. Nie potrafię tam mieszkać, można się zatruć. Ponadto, w okolicy znajduje się wielkie, purpurowe jezioro. Jest różowe i purpurowe, właściwie to można po nim chodzić. Za młodu łapaliśmy tam niezły odlot. Zachorowania na raka są częste w tej części miasta, kiedy przechodzisz przez ulice zaczyna śmierdzieć zgniłymi jajami. Ludzie tam mieszkają… szaleństwo". Cały kolejny rok Voivod spędził na koncertowaniu z Soundgarden, Faith No More a także Rush.

 Następny album Angel Rat przyniósł radykalne zmiany. Po pierwsze teksty przestały traktować o Voivodzie. Po drugie- zespół zwrócił się w kierunku prostszych, bardziej rockowych i krótszych piosenek. Przedstawiona muzyka była porównywana do twórczości Pink Floyd z okresu Meddle a także Rush z czasów Caress of Steel. W tym też okresie nastąpiła eksplozja grunge'u z zespołami takimi jak Nirvana na czele i publiczność oczekiwała bardziej zwartych form.  Zespół zdecydował się na współpracę z Terrym Brownem, producentem m.in. Rush. Jednak kooperacja nie układała się pomyślnie, poza tym wytwórnia ingerowała w kształt kompozycji.  Angel Rat rozszedł się w ilości 150 000 egzemplarzy co było poniżej oczekiwań ze strony MCA.
W 1992 roku ukazała się kompilacja Best of Voivod, która przedstawiała "transformację muzyki grupy z prymitywnego trash metalu do przekonującego metalu progresywnego". W tym czasie, bez basisty, Voivod sporadycznie koncertował. Nastąpiła krótka przerwa w działalności, ostatecznie zdecydowano się na muzyka sesyjnego w osobie Pierre St. Jeana. W 1993 roku ukazał się The Outer Limits - zdaniem wspomnianego już Wiesława Weissa, było to najwybitniejsze dzieło grupy. Tytuł został zaczerpnięty z fantastycznego amerykańskiego serialu Po tamtej stronie. Album z jednej strony zawierał krótkie utwory, z drugiej - najdłuższą kompozycję w historii zespołu, siedemnastominutowy Jack Luminous, który w warstwie tekstowej opowiadał o najeżdżcy z kosmosu. Oprócz tego w zestawie znalazła się kolejna przeróbka piosenki Pink Floyd, tym razem była to The Nile Song. Niektóre wydania były wzbogacone o grafikę 3D. Płyta spotkała się z chłodnym przyjęciem, sprzedaż była poniżej oczekiwań. Po wydaniu The Outer Limits z zespołem postanowił pożegnać się Snake, pojawiły się wówczas plotki iż miał problemy z narkotykami. Away jednak tak wyjaśniał: "Dla Blacky'ego i Snake’a musiało być frustrujące, iż ja zajmowałem się całą oprawą plastyczną i tekstami a Piggy pisał większość muzyki".
 

Po odejściu Snake’a zespół zorganizował przesłuchania w rezultacie których został przyjety Eric "E-Force" Forrest, który dodatkowo grał na basie. Voivod przygotował muzykę na nowy album, jednakże MCA zdecydowało iż nowe kompozycje są zbyt "ciężkie". Kontrakt został polubownie rozwiązany, zespół przeszedł do Hypnotic Records. Negatron, który ukazał się w 1995, porzucał charakterystyczną dla zespołu psychodelię na rzecz konwencjonalnego heavy metalu. Zainteresowanie zespołem stopniowo spadało, co miało odzwierciedlenie w coraz skromniejszej publiczności na koncertach. Mimo to, cały następny rok Voivod spędził w trasie obejmującej zarówno Amerykę Północną jak i Europę. W 1997 roku został wydany Phobos, zawierający m.in. cover 21st Century Schizoid Man grupy King Crimson. Należy wspomnieć iż w tym czasie rozpoczęła się współpraca z Jasonem Newstedem, był on jednym z autorów utworu M-Body. Album jednakże zebrał niskie oceny, popularność zespołu nadal spadała. Po raz pierwszy od czasów Nothingface, płyta powracała do tematu Voivoda. W 1998 ukazał się koncertowy Kronik. W lipcu tego roku zespół wystąpił w Warszawie. W sierpniu grupa miała wypadek samochodowy w Niemczech, niedaleko Mannheim, w którym najbardziej ucierpiał Eric - jego powrót do zdrowia był długotrwały.
 

W 1999 Voivod otwierał koncerty Iron Maiden, Eric grał ale poruszał się ciągle o kulach, podczas jednego z występów zaśpiewał Snake. W 2000 został wydany Voivod Lives, kolejny album koncertowy. W tym samym roku Away i Piggy zdecydowali aby zakończyć działalność Voivod. Langevin: "W końcówce 2000 duch w zespole umarł. Piggy i ja zadecydowaliśmy rozwiązać zespół". Ponadto formacja tonęła w długach, Away i Piggy byli zmuszeni podjąć się normalnej pracy: gitarzysta został oświetleniowcem w teatrze a perkusista zaczął przyjmować zlecenia związane z oprawą graficzną. Jednak z punktu widzenia Erica sprawy się miały następująco: "Tak naprawdę wcale nie odszedłem z Voivod, myślę że można powiedzieć, że zostałem wylany w elegancki sposób. Spotkaliśmy się w marcu 2001 i wtedy Away i Piggy powiedzieli mi że to koniec, w sensie koniec Voivod. No cóż, nie kupiłem tego, wiedziałem że Snake ma wrócić. Patrząc wstecz, uczciwie trzeba było przyznać że ze strony zespołu był to dobry ruch. A potem jeszcze dołączenie Jasona - jak mógłbym konkurować z oryginalnym wokalistą oraz byłym basistą z Metallica? Nie żywię urazy - rola frontmana była dla mnie przywilejem i zaszczytem". W związku z odejściem Erica, pojawiły się plotki jakoby pozwał Voivod, domagając się odszkodowania za wypadek w Niemczech. Jednakże sam zainteresowany zaprzeczał, twierdząc że wszystkie świadczenia otrzymał w ramach normalnego ubezpieczenia. Po odejściu z Voivod, Eric zamieszkał we Francji, gdzie kontynuował karierę z własną grupą E-Force.
 

W międzyczasie Dave Grohl utworzył projekt Probot. Do oprawy graficznej został zaangażowany Away - spotkał się wówczas z Bélangerem, który również brał udział w przedsięwzięciu, śpiewał w utworze Dictatosaurus. 27 września 2002 roku do Voivod dołączył Jason "Jasonic" Newsted znany z Metallica. W pażdzierniku zespół wszedł do studia. W 2003 ukazał się Voivod (początkowo miał nosić tytuł The Multiverse), wydany pod własnym szyldem Newsteda - Chophouse Records. Płyta zawierająca krótkie, dynamiczne utwory, utrzymane w duchu hard rocka z elementami punku, okazała się największym do tej pory sukcesem. Zajęła 21 miejsce w zestawieniu Billboard w kategorii Top Independent Albums. Away podkreślał kluczową rolę jaką odegrał wówczas Newsted. Basista poprzez swoją firmę wsparł Voivod finansowo a także walnie przyczynił się do reformacji grupy, to on stał za ponownym sprowadzeniem Snake'a. Kwiecień i maj wypełniła trasa z Sepultura, w czerwcu zespół otwierał występy Ozziego Osbourne'a a następnie wziął udział w Ozzfest. Planowane tournée z Ozzym zostało odwołane na skutek jego wypadku na quadzie. Tym sposobem, koncert w ramach Ozzfestu, z dnia 28 sierpnia 2003, miał okazać się ostatnim z Denisem D'Amourem w składzie. Rok 2004 Piggy spędził na komponowaniu nowego materiału, w 2005 ukazało się DVD D-V-O-D-1, zawierające wszystkie teledyski zespołu z lat 80-tych a także inne materiały archiwalne. D'Amour planował nagrywanie z Voivod kolejnej płyty ale wypadki miały potoczyć się inaczej.


Przez cały 2007 rok działalność zespołu została całkowicie wstrzymana.  W 2008 roku Voivod ogłosił powrót na scenę. Jako że dwa lata wcześniej, Newsted uległ wypadkowi i miał uszkodzone ramię, szeregi Voivod zdecydował się zasilić oryginalny basista Blacky.  Newsted, zgodnie z informacją na oficjalnej stronie zespołu, pozostał członkiem formacji. Jeśli chodzi o gitarzystę, to rozpatrywano wówczas również kandydaturę Andreasa Kissera z Sepultury, jednak podstawową przeszkodą okazała się odległość Kanada - Brazylia. Ostatecznie do Voivod został przyjęty Dan Mongrain, znany z zespołu Martyr, przyjaciel Blacky’ego. W takim składzie, 22 czerwca zespół dał pierwszy od śmierci Piggy’ego koncert, w Montrealu podczas festiwalu Heavy MTL. 23 czerwca 2009 ukazała się Infini, ostatnia płyta z materiałem Piggy’ego. Ze względu na odnawiającą się kontuzję Newsteda był pomysł aby tym razem zagrali zarówno Blacky jak i Eric Forrest. Jednakże ostatecznie Newsted zadecydował że podoła temu zadaniu w studio. Pojawiły się informacje jakoby miało być to ostatnie dzieło, kończące historię zespołu.    Voivod w składzie Snake, Away, Blacky, Dan wyruszył w trasę. Podczas festiwalu Hellfest Summer Open Air we Francji, wystąpił Eric Forrest i zaśpiewał utwór Tribal Convictions razem z Bélangerem. Koncerty formacji trwały praktycznie nieprzerwanie na przestrzeni lat 2009 -2011. W tym okresie zespół trzykrotnie wystąpił w Polsce. 

W połowie 2010 roku Voivod zarejestrował w studio nowy materiał, jednakże Away zastrzegł, iż na razie jest stanowczo za wcześnie aby mówić o kolejnym albumie. W czerwcu 2011 ukazał się koncertowy Warriors of Ice, był to zapis z występu w Montrealu z 12 grudnia 2009r.
We wrześniu 2011 Away zapowiedział nowy album, który powinien ukazać się z początkiem następnego roku. Za nowe kompozycje odpowiedzialni są głównie Dan i Blacky, autorem tekstów jest Snake, natomiast przygotowaniem warstwy graficznej zajmuje się Langevin.  

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
War and Pain	Voivod	08.1984	-	-	Metal Blade MBR 1026	[produced by Voivod]
Rrröööaaarrr	Voivod	03.1986	-	-	Noise International – MXT 8103	[produced by Voivod,Mike Amstadt]
Killing Technology	Voivod	04.1987	-	-	Combat 88561-8147-1	[produced by Voivod and Harris Johns]
Dimension Hatröss	Voivod	12.1987	-	-	Noise International FW 44262	[produced by Voivod and Harris Johns]
Nothingface	Voivod	12.1989	-	114[16]	Mechanic 6326	[produced by Glenn Robinson]
Angel Rat	Voivod	11.1991	-	-	MCA MCAD-10293	[produced by Terry Brown]
The Outer Limits	Voivod	08.1993	-	-	MCA MCAD-10701	[produced by Mark S. Berry]
Negatron	Voivod	11.1995	-	-	Mausoleum 71278-60019-2	[produced by Daryn Barry, Alfio Annibalini & Voivod]
Phobos	Voivod	.1997	-	-	Slipdisc 008 633 128-2	[produced by Rob Sanzo, Voivod]
Voivod	Voivod	03.2003	-	-	Chophouse 44015-2	[produced by Voivod, Jasonic, Brian Joseph Dobbs]
Katorz	Voivod	07.2006	-	-	The End Records TE074	[produced by Glen Robinson and Voivod]
Infini	Voivod	06.2009	-	-	Relapse Records – RR 7058-1	[produced by Jason Newsted & Glen Robinson]

Tony Henry

W 1965 roku Tony Henry został zatrudniony jako urzędnik w firmie ubezpieczeniowej.
Odkrył, że nie lubi pracy biurowej, ale co ważniejsze, odkrył, że ma całkiem dobry głos. Znalazł menedżera i śpiewał na lokalnych potańcówkach, co zachęciło go do rzucenia pracy i zajęcia się nią na pełen etat. Wytwórnia płytowa W&G zaproponowała mu kontrakt i wydała kilka singli. W 1966 roku nagrał swój bestsellerowy singiel - cover utworu Buddy'ego Holly'ego „Heartbeat”. Wystąpił w programie telewizyjnym The Go!! Show. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Baby Blue / The Easy Way Out	Tony Henry With The Breakaways	11.1965	86[1]	-	W & G WG-S-2478	[written by Vincent, James]
Heartbeat/A One Sided Love Affair	Tony Henry With The Breakaways	01.1966	77[4]	-	W & G WG-S-2520	[written by Petty, Montgomery ]

Denise LaSalle

Ora D. Allen (ur. 16 lipca 1934r- zm. 8 stycznia 2018r), znana pod pseudonimem artystycznym
Denise LaSalle, była amerykańską piosenkarką bluesową, R&B i soul, autorką tekstów piosenek i producentką muzyczną, która po śmierci Koko Taylor została okrzyknięta „Królową Bluesa”. Jej mężem był raper Super Wolf. Do najbardziej znanych utworów LaSalle należały „Trapped by a Thing Called Love”, „My Toot Toot”, „I'm So Hot” i „Down Home Blues”. 

 LaSalle, najmłodsza z ośmiorga dzieci, urodziła się jako Ora D. (lub Ora Dee) Allen 16 lipca 1934 roku w pobliżu Sidon w stanie Missisipi, na obszarze znanym wówczas jako Wyspa. Jej rodzicami byli Nathaniel A. Allen Sr. i Nancy Cooper Jej rodzina pracowała jako dzierżawcy, a ona musiała zbierać bawełnę i podejmować inne prace zarobkowe, aby utrzymać rodzinę.Wychowywała się w Belzoni od siódmego roku życia i śpiewała w chórach kościelnych lokalnych grup gospel w hrabstwie Leflore. W wieku 13 lat przeprowadziła się do Chicago, aby zamieszkać ze swoim najstarszym bratem.

  Występowała z muzykami R&B i pisała piosenki, inspirowane muzyką country i bluesem. Około 1963 roku, pracując jako barmanka w Mix's Lounge, poznała Billy'ego „The Kid” Emersona, który w tym czasie pracował dla Chess Records. Zaowocowało to rocznym kontraktem płytowym z Chess; jednak do żadnych sesji nagraniowych nie doszło. Później Emerson założył własną wytwórnię Tarpon i w 1967 roku nagrał dla niej „LaSalle”. Singiel „A Love Reputation” był skromnym regionalnym hitem. Założyła wraz ze swoim ówczesnym mężem Billem Jonesem niezależną firmę producencką Crajon.Jej piosenka „Trapped By a Thing Called Love” (1971) została wydana przez Westbound Records z siedzibą w Detroit. Osiągnęła ona 1. miejsce na krajowej liście przebojów R&B i 13. miejsce na liście Billboard Hot 100. Utwór zajął 85. miejsce na liście przebojów z końca 1971 roku. 30 listopada 1971 roku przyznano nagrodę w postaci złotej płyty RIAA za sprzedaż miliona egzemplarzy.

  Recenzując jej debiutancki album z 1972 roku o tym samym tytule, Robert Christgau napisał w książce Christgau's Record Guide: Rock Albums of the Seventies (1981): „LaSalle wydaje się być przede wszystkim autorką tekstów piosenek, a dopiero potem piosenkarką, co może tłumaczyć pewną zawodową anonimowość w jej nietypowych nastrojach. Ale głos jest obecny - zmysłowy, ciepły, a nawet mądry, idealny do medytacyjnego funku z Memphis autorstwa [producenta] Willie Mitchella. A ponieważ jest całkiem dobrą autorką tekstów piosenek, praktycznie każdy z tych dwunastu utworów oferuje profesjonalną przyjemność”.

 Napisała również udane kontynuacje, „Now Run and Tell That” i „Man Sized Job”, które zajęły 3. i 4. miejsce w pierwszej dziesiątce list przebojów R&B, a także znalazły się na liście przebojów Hot 100. Jej wczesne hity zostały nagrane w studiu nagraniowym Hi w Memphis, prowadzonym przez Mitchella, z udziałem najlepszych muzyków sesyjnych z południa. Nadal odnosiła sukcesy i wydała trzy albumy w wytwórni Westbound. W 1976 roku przeprowadziła się do Jackson w stanie Tennessee i podpisała kontrakt z ABC Records. W ABC miała kolejny hit, „Love Me Right” (10. miejsce na liście R&B, 80. miejsce na liście pop). ABC zostało przejęte przez MCA, a LaSalle nagrała dla MCA trzy albumy. 

 Jej album z 1979 roku zawierał „Do Ya Think I'm Sexy”, a w 1980 roku wydała album „I'm So Hot”. Super Wolf nagrał  również rapowy utwór „Super Wolf Can Do It”.Kontynuowała występy na żywo i produkcję. Jej współautorska piosenka „Married, But Not to Each Other” znalazła się na składance „The Best of Barbara Mandrell” z 1979 roku. W 1982 roku LaSalle podpisała kontrakt z wytwórnią Malaco jako autorka tekstów, gdzie pisała piosenki między innymi dla Z.Z. Hill. Następnie namówiono ją do nagrania własnej płyty, co zaowocowało albumem Lady in the Street z 1983 roku.  

Kontynuowała nagrywanie dla Malaco przez 15 lat i wydała szereg albumów, które spotkały się z uznaniem krytyków, począwszy od Lady in the Street (1983) i Right Place, Right Time (1984). Jej utwory R&B, soul blues i soul były grane w miejskich stacjach radiowych w stanach południowych. W 1985 roku zdobyła jedyne uznanie na brytyjskiej liście przebojów, gdy jej cover utworu „My Toot Toot” zespołu Rockin' Sidney osiągnął 6. miejsce.Wystąpiła na Long Beach Blues Festival w latach 1984 i 1993. W 1993 roku wystąpiła również na San Francisco Blues Festival. Jej album „Smokin' in Bed” (1997) sprzedał się dobrze.

  LaSalle w wywiadach wspominała, że ​​w latach współpracy z Westbound i ABC/MCA mogła swobodnie nagrywać dowolne utwory, ale w Malaco miała większe ograniczenia. Malaco było wytwórnią bluesową i oczekiwano, że będzie nagrywać głównie „hard blues”. Po latach spędzonych w Malaco, LaSalle założyła własną wytwórnię Ordena i wydała kilka albumów, w tym „God's Got My Back”, album gospel, oraz „This Real Woman” (zestaw 2 płyt CD), który jest mieszanką wszystkiego, zawiera country, R&B, bluesa i pop. W 2002 roku LaSalle ponownie nagrywała dla nowej wytwórni, tym razem dla Ecko Records, małej wytwórni soulowo-bluesowej z siedzibą w Memphis. Pierwszym albumem był „Still the Queen”. Po ponad dekadzie nieobecności powróciła do Malaco, aby w 2010 roku wydać album zatytułowany „24 Hour Woman”. W 2011 roku została wprowadzona do Galerii Sław Bluesa. 

Jej mąż, James E. Wolfe, był w Jackson, gdzie otworzyła restaurację o nazwie Blues Legend Café. Restauracja znajdowała się pod adresem 436 E. Main Street, ale od tego czasu została zamknięta.[22] 

 LaSalle wyszła za mąż za Artica Craiga, współpracownika swojego brata A.J. w Campbell Soup, w 1956 roku, mając 22 lata. LaSalle i Craig byli razem tylko przez krótki czas, ale formalnie zakończyli małżeństwo dopiero tuż przed ślubem z drugim mężem, Billem Jonesem, w 1969 roku. Rozwiodła się z Jonesem w 1974 roku. Oboje współpracowali przy produkcji płyt i założyli niezależną firmę producencką Crajon Records. W 1977 roku wyszła za mąż za Jamesa E. „Super Wolfe” Wolfe'a Jr. Był didżejem, prowadził kilka stacji radiowych, został kaznodzieją i zmarł w 2022 roku. LaSalle miała dwoje dzieci. Po problemach z sercem i powikłaniach po upadku, w wyniku którego w październiku 2017 roku amputowano jej prawą nogę, LaSalle zmarła w otoczeniu rodziny w wieku 83 lat 8 stycznia 2018 roku. 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Trapped By A Thing Called Love/Keep It Coming	Denise LaSalle	08.1971	-	13[14]	Westbound 182	[written by Denise LaSalle][produced by Crajon Enterprises][1[1][16].R&B; Chart]
Now Run And Tell That/The Deeper I Go (The Better It Gets)	Denise LaSalle	03.1972	-	46[11]	Westbound 201	[written by Denise LaSalle][produced by Crajon Enterprises][3[12].R&B; Chart]
Man Sized Job/I'm Over You	Denise LaSalle	10.1972	-	55[9]	Westbound 206	[written by Denise LaSalle][produced by Crajon Enterprises][4[13].R&B; Chart]
What It Takes To Get A Good Woman (That's What It's Gonna Take To Keep Her)/Making A Good Thing Better	Denise LaSalle	05.1973	-	-	Westbound 215	[written by O. B. McClinton][produced by Crajon Enterprises][31[7].R&B; Chart]
Your Man And Your Best Friend/What Am I Doing Wrong	Denise LaSalle	10.1973	-	-	Westbound 219	[written by Denise LaSalle][produced by Crajon Enterprises][92[3].R&B; Chart]
Don't Nobody Live Here (By The Name Of Fool)/Good Goody Getter	Denise LaSalle	01.1974	-	-	Westbound 221	[written by Denise LaSalle][produced by Crajon Enterprises][67[7].R&B; Chart]
Get Up Off My Mind/The Best Thing I Ever Had	Denise LaSalle	06.1974	-	-	Westbound 223	[written by Denise LaSalle, Bill Jones][produced by Crajon Enterprises][96[4].R&B; Chart]
My Brand On You/Any Time Is The Right Time	Denise LaSalle	04.1975	-	-	Westbound 5004	[written by Denise LaSalle][produced by Crajon Enterprises][55[9].R&B; Chart]
Married, But Not To Each Other/Who's The Fool	Denise LaSalle	06.1976	-	102[5]	Westbound 5019	[written by D. LaSalle, F. Miller][produced by Crajon Enterprises][16[17].R&B; Chart]
Freedom To Express Yourself/Second Breath	Denise LaSalle	04.1977	-	-	ABC 12238	[written by Denise LaSalle][produced by Ordena Enterprises, Inc. With Soultastic, Inc.][100[1].R&B; Chart]
Love Me Right/Fool Me Good	Denise LaSalle	11.1977	-	80[10]	ABC 12312	[written by Denise LaSalle][produced by Denise La Salle][10[21].R&B; Chart]
One Life To Live/Before You Take It To The Streets	Denise LaSalle	05.1978	-	-	ABC 12353	[written by Denise LaSalle][produced by Denise La Salle][87[5].R&B; Chart]
Workin' Overtime/No Matter What They Say	Denise LaSalle	10.1978	-	-	ABC 12419	[written by Denise LaSalle][produced by Denise LaSalle][70[6].R&B; Chart]
P.A.R.T.Y. (Where It Is)/Under The Influence	Denise LaSalle	02.1979	-	-	ABC 12443	[written by Denise LaSalle][produced by Denise La Salle][90[2].R&B; Chart]
I'm So Hot/A Miracle, You And Me	Denise LaSalle	05.1980	-	-	MCA 41222	[written by Denise LaSalle][produced by Denise LaSalle, Ordena][62[5].R&B; Chart]
My Tu-Tu/Give Me Yo' Most Strongest Whiskey	Denise LaSalle	06.1985	-	-	Malaco 2112	[written by Sidney Simien][produced by Tommy Couch, Wolf Stephenson][79[5].R&B; Chart]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Trapped by a Thing Called Love	Denise LaSalle	02.1972	-	120[9]	Westbound 2012	[produced by Bill Jones]