Z archiwum...rocka : 2025

poniedziałek, 24 listopada 2025

Quiet Sun

Quiet Sun to angielski zespół grający progresywny rock i jazz fusion ze sceny Canterbury,
w którego skład wchodzili Phil Manzanera (gitary), Bill MacCormick (gitara basowa), Dave Jarrett (instrumenty klawiszowe) i Charles Hayward (perkusja).

Zespół Quiet Sun, wywodzący się z zespołu Pooh and the Ostrich Feather z Dulwich College, powstał w 1970 roku po tym, jak MacCormick zaprzyjaźnił się z Robertem Wyattem, synem przyjaciółki matki. Zespół łączył elementy jazzu i dźwięczne brzmienia klawiszy w swojej złożonej muzyce, pod wieloma względami przypominając ówczesną grupę Soft Machine. Jednak energiczna gitara Manzanery wyróżniała Soft Machine, którzy zazwyczaj wykorzystywali saksofon jako główny element melodyczny, obok instrumentów klawiszowych, i którzy nie mieli gitary prowadzącej przed wydaniem albumu Bundles w 1975 roku. Zespół Quiet Sun rozpadł się w 1972 roku. Manzanera przeszedł do Roxy Music, MacCormick do Matching Mole, Hayward do This Heat, a Jarrett zaczął uczyć matematyki.

W 1975 roku Manzanera zarezerwował studio na 26 dni, aby nagrać swój album Diamond Head i ponownie zjednoczył Quiet Sun, aby w tym samym czasie nagrać w studiu album ze swojego starego materiału. Ten pierwszy i jedyny album zespołu, z udziałem Briana Eno i nieżyjącego już Iana MacCormicka, zatytułowany „Mainstream”, spotkał się z uznaniem krytyków i został albumem miesiąca według New Musical Express. Przerobione wersje utworów „Rongwrong” i „Mummy was an asteroid, Daddy was a small non-stick kitchen utensil” znalazły się na albumie „801 Live” (ten ostatni został połączony z utworem z Diamond Head, „East of Echo”, a rezultatem jest album „East of Asteroid”).

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Forever My Lady	Quiet Sun	.1975	-	-	Island HELP 19	[produced by Quiet Sun]

Flipp Dinero

Christopher Saint Victor (ur. 16 listopada 1995r), lepiej znany pod pseudonimem Flipp Dinero, to
amerykański raper z Brooklynu w Nowym Jorku. Najbardziej znany jest z singla „Leave Me Alone” z 2018 roku, który uzyskał status czterokrotnie platynowej płyty przyznany przez Recording Industry Association of America (RIAA) i osiągnął 20. miejsce na liście Billboard Hot 100. Po tym, jak futbolista Odell Beckham Jr. i koszykarz NBA Jordan Bell zatańczyli do utworu i wykonali go na Instagramie, szybko zyskał on status viralu.[

Po raz pierwszy został odkryty przez innego rapera z Brooklynu, Joeya Badassa, który w maju 2016 roku podpisał kontrakt z Cinematic Music Group, a dwa lata później Victor podpisał joint venture z We the Best Music Group DJ-a Khaleda, wytwórnią Epic Records, aby w sierpniu 2018 roku wznowić singiel „Leave Me Alone”. Utwór był głównym singlem z jego debiutanckiego albumu studyjnego Love for Guala (2019), który ukazał się w listopadzie następnego roku i okazał się komercyjną porażką.

Flipp Dinero pochodzi z dzielnicy Canarsie na Brooklynie i ma haitańskie korzenie. Wychowywał się w chrześcijańskim domu i uczęszczał do prywatnej szkoły w Nowym Jorku.

Kariera muzyczna Flippa Dinero rozpoczęła się w 2016 roku dzięki wsparciu jego brata, Lowsa, inżyniera dźwięku. Lows promował muzykę Flippa i kontaktował go z innymi artystami. W tym czasie Flipp Dinero zyskał wczesne uznanie dzięki innemu raperowi z Brooklynu, Joeyowi Badassowi, który usłyszał jego utwory „Smoke2This” i „I Do”. Flipp Dinero podpisał kontrakt z Cinematic Music Group latem 2016 roku, a dwa lata później podpisał kontrakt z We the Best Music Group DJ-a Khaleda, wytwórnią Epic Records. Styl muzyczny Flippa Dinero łączy w sobie R&B i śpiew gospel z rapem, hip-hopem i muzyką trap. W 2017 roku Flipp Dinero pojawił się pięciokrotnie na popularnej hiphopowej playliście „Most Necessary” na Spotify.

Później, w 2017 roku, Flipp zadebiutował w Complex ze swoim singlem „I Do”. Doprowadziło to do wydania jego debiutanckiego minialbumu „The Guala Way” w czerwcu 2017 roku, który do końca roku został odtworzony na Spotify ponad 2 miliony razy. Z pomocą brata, Flipp Dinero nagrał i wydał swój przebój „Leave Me Alone” w 2018 roku. Utwór został napisany jako wyraz jego problemów z kobietą, która nie chciała go zostawić w spokoju. W 2018 roku jego piosenka „Leave Me Alone” była emitowana w wielu stacjach radiowych po tym, jak został doceniony przez zawodnika futbolu amerykańskiego Cleveland Browns, Odella Beckhama Jr., który opublikował na Instagramie teledysk z tańcem do tej piosenki. Kilka miesięcy później kanadyjski raper Drake zaprezentował „Leave Me Alone” na swoim Instagramie, wymieniając ją jako inspirację podczas produkcji swojego piątego albumu, „Scorpion”. „Leave Me Alone” uzyskało status platynowej płyty przyznany przez RIAA 15 stycznia 2019 roku, a następnie podwójną platynę 23 maja 2019 roku.

W 2019 roku Flipp Dinero wystąpił w programie hiphopowej firmy medialnej XXL 2019 Freshman class po wykonaniu swojego freestyle'u „What I Do”.Pod koniec 2019 roku Dinero wydał swój debiutancki album studyjny „Love for Guala”, który okazał się komercyjną porażką i osiągnął 132. miejsce na liście Billboard 200 w USA.Utwór „How I Move” został napisany, aby podzielić się doświadczeniami Dinero w Canarsie jako rapera z niższej klasy społecznej.Flipp włącza do swojej twórczości słowo „Guala”, będące akronimem od słów „Bogowie”, „Wyjątkowi”, „Accolade”, „Życie”, „Nabyty” i ma dla niego szczególne znaczenie.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Leave Me Alone	Flipp Dinero	12.2018	30[9]	20	Cinematic QMKSC 1800039	[4x-platinum-US][silver-UK][written by Christopher Victor,Per Landaas,Mathias Rosenholm][produced by Young Forever Beats,Cast Beats][11.R&B; Chart]
How I Move	Flipp Dinero featuring Lil Baby	11.2019	-	106	Cinematic	[platinum-US][produced by Kyle Stemberger, Pluto Beats][11.R&B; Chart]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Love for Guala	Flipp Dinero	11.2019	-	132	Cinematic	[produced by Based 1,Ben Billions,Cam Beats,Cast Beats,Chronic Cloud,DJ Khaled,Dre Moon,Filthy Plux,Frank Dukes,G Koop,Kyle Junior,NOCAP3,Pale 1080,Pluto Beats,Tay Keith,Young Forever Beats]

Ying Yang Twins

Ying Yang Twins to amerykański duet hiphopowy, w którego skład wchodzą Kaine (urodzony jako
Eric Jackson 16 grudnia 1978r) i D Roc (urodzony jako Deongelo Holmes 23 lutego 1979r). Pomimo nazwy, duet nie jest braćmi. Zadebiutowali w 2000 roku i zyskali popularność w 2003 roku, współpracując z Britney Spears przy jej albumie „In the Zone” (2003) oraz z Lil Jonem przy „Get Low”. W latach 2004 i 2005 Ying Yang Twins zyskali popularność dzięki imprezowym singlom „Salt Shaker”, „Wait (The Whisper Song)”, „Shake” i „Badd”.

Zdobyli uznanie dzięki piosence „Halftime (featuring Homebwoi)”, która jest grana podczas meczów domowych New Orleans Saints po większości przyłożeń. W 2008 roku duet hiphopowy wydał mixtape „The Official Work”. W 2009 roku ukazał się mixtape „Ying Yang Forever”. Zaledwie trzy miesiące później duet wydał „Legendary Status: Ying Yang Twins Greatest Hits”. W 2013 roku Ying Yang Twins wydali mixtape'y „Ass in Session” i „Twurk or Die”.

Ich debiutancki singiel „Whistle While You Twurk” był grany w stacjach radiowych grających muzykę urban i pop, a ich przeboje osiągnęły 17. miejsce na liście przebojów Hot R&B/Hip-Hop Songs. Odbyli trasę koncertową z Juz tha King, Kat Nu i Demo Dil. W tym samym roku ukazał się ich debiutancki album „Thug Walkin'”. Zaraz po odkryciu Lil Jona, innego hiphopowego artysty z Atlanty, A&R Bryan Leach rozpoczął rozmowy z przedstawicielem, panem Colliparkiem, na temat podpisania kontraktu z wytwórnią TVT Records. Przedłużające się negocjacje sprawiły, że nie udało się sfinalizować umowy na czas, aby wytwórnia mogła wydać kolejny album „Alley: The Return of the Ying Yang Twins”, który zamiast tego ukazał się w 2002 roku nakładem Koch Records. Album odniósł sukces wśród fanów hip-hopu w południowych Stanach Zjednoczonych.

W tym samym roku grupa pojawiła się na albumie „Kings of Crunk” Lil Jona, w singlu „Get Low”, a utwór ten stał się wielkim hitem klubowym i radiowym. Ponieważ Crooms wynegocjował z Koch tylko umowę na jeden album, duet mógł w końcu poddać się zalotom TVT, które zaimponowało im niedawną współpracą z Lil Jonem i East Side Boyz. „Me & My Brother”, ich pierwszy album dla TVT, uzyskał status platynowej płyty 12 kwietnia 2005 roku i przyniósł trzy kolejne hity - „What's Happenin!”, „Naggin'” i „Salt Shaker” z Lil Jonem . W tym samym roku duet pojawił się na albumie Britney Spears „In the Zone” w utworze „I Got That (Boom Boom)” oraz w jej programie specjalnym o tym samym tytule.

W 2004 roku TVT wydało album „My Brother & Me”, złożony głównie z remiksów, do którego dołączono bonusowe DVD z teledyskami grupy.Nowy album „U.S.A. (United State of Atlanta)” ukazał się latem 2005 roku, a jego single „Wait (The Whisper Song)”, „Badd” i „Shake” zdominowały stacje radiowe z muzyką popularną i rapem. W grudniu 2005 roku ukazał się „U.S.A. Still United”, zbiór odrzutów, remiksów i kolaboracji, podobny do „My Brother & Me”. Do albumu również dodano DVD z teledyskami i innymi materiałami z okresu „U.S.A.” (United State of Atlanta).

W 2005 roku D-Roc i jego młodsi bracia, Mr. Ball i Da Birthday Boy, założyli zespół Da Muzicianz i wydali swój pierwszy singiel „Camera Phone”. Ich album, zatytułowany po prostu „Da Muzicianz”, ukazał się 28 lutego 2006 roku. Piąty album grupy, „Chemically Imbalanced”, ukazał się w listopadzie 2006 roku. Przy jego tworzeniu Twins współpracowali z producentami Wyclefem Jeanem i Keithem Duplessisem, a także z Mr. Colliparkiem, który wyprodukował większość utworów na poprzednim albumie grupy. Pierwszymi dwoma singlami były „Dangerous” z samplami Hall & Oates i gościnnym udziałem Wyclefa Jeana oraz „Jigglin'” .

W 2008 roku Twins wydali mixtape „The Official Work” oraz singiel promocyjny zatytułowany „Drop”. Punktem kulminacyjnym trasy Ying Yang Twins była wizyta w oddziale Epsilon Mu w Sigma Chi. Tutaj wykonali wszystkie swoje hity na żywo przed wypełnioną po brzegi teksańską publicznością. Cały dochód z koncertu został przeznaczony na cele charytatywne. W 2009 roku Twins wydali swój najnowszy album nakładem Deep Records, „Ying Yang Forever”, i rozpoczęli trasę koncertową zatytułowaną „Ying Yang Forever Tour”. Ich piosenka „Halftime (Stand Up and Get Crunk)” jest obecnie standardem na wielu stadionach National Football League i jest uważana za nieoficjalny hymn New Orleans Saints podczas sezonu, w którym zdobyli Super Bowl. Jednak od 2006 roku jest ona stałym elementem meczów Saints. Utwór ten był wykonywany na żywo podczas parady zwycięstwa. Utwór był również wykorzystywany w grach NFL Street 2 i Madden NFL 11, a także jako otwieracz do piłki podczas meczów domowych San Antonio Spurs z National Basketball Association przez większość lat 2000.

3 listopada 2009 roku Ying Yang Twins wydali swój album z największymi hitami nakładem The Orchard i BOOTY Records. Album zawiera utwory „What's Happenin!”, „Shake”, „Salt Shaker” i „Wait (The Whisper Song)” oraz trzy nowe utwory. 29 czerwca 2012 roku Ying Yang Twins ogłosili na Twitterze podpisanie kontraktu z Epic Records i wydanie pierwszego singla z niezatytułowanego albumu „Fist Pump, Jump Jump” z udziałem wokalisty Grega Tecoza.

Zespół Yang Twins był gwiazdą trasy Millenium Tour w 2019 roku, u boku B2K, Chingy'ego i innych. Ich świąteczna piosenka „Deck Da' Club” była szeroko wykorzystywana w świątecznym programie podcastu The Unbelievers w 2019 roku.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Whistle While You Twurk/Brang yo azz OutDoz	Ying Yang Twins	03.2000	-	74[14]	ColliPark 1005	[written by Eric Jackson, Deongelo Holmes, Michael Crooms][produced by Mr. Collipark, Keith "K-Luv" Chapman][16[20].R&B; Chart]
Say I Yi Yi/Alley	Ying Yang Twins	05.2002	-	56[14]	ColliPark 6404	[gold-US][written by Deongelo Holmes, Eric Jackson, Michael Crooms][produced by Mr. Collipark][22[20].R&B; Chart]
By Myself	Ying Yang Twins	11.2002	-	124[1]	ColliPark 8479	[written by Eric Jackson,Michael Crooms,Deongelo Holmes][produced by Mr. Collipark][40[20].R&B; Chart]
Get Low	Lil Jon & the East Side Boyz featuring Ying Yang Twins	05.2003	-	2[45]	BME/TVT 2377	[gold-US][written by Trevor Smith,S. Norris,O. Bryan,E. Jcakson,Jonathan Smith,D'Angelo Holmes][produced by Lil Jon][2[56].R&B; Chart]
Naggin/Grey goose	Ying Yang Twins	09.2003	-	87[10]	TVT 2481	[written by D. Holmes, E. Jackson, M. Crooms][produced by Beat-In-Azz][43[20].R&B; Chart]
Salt Shaker	Ying Yang Twins featuring Lil Jon & the East Side Boyz	11.2003	-	9[26]	TVT 2485	[written by Deongelo Holmes, Eric Jackson, Jonathan Smith, Michael Jones, Craig Love][produced by Lil Jon][9[39].R&B; Chart]
Whats Happ'nin!	Ying Yang Twins featuring Trick Daddy	05.2004	-	30[20]	TVT 2487	[written by M. Young,M. Crooms][produced by Beat-In-Azz][43[20].R&B; Chart]
Row Da Boat	Don Yute featuring Ying Yang Twins	07.2004	-	-	Slip-N-Slise 49 508	[94[3].R&B; Chart]
Wait (The Whisper Song)	Ying Yang Twins	02.2005	47[5]	15[22]	TVT 2521	[written by D. Holmes, E. Jackson, M. Crooms][produced by Mr. Collipark][3[31].R&B; Chart]
Badd	Ying Yang Twins featuring Mike Jones and Mr. Collipark	07.2005	-	29[19]	TVT 2524	[written by D. Holmes, E. Jackson, M. Crooms,M. Jones][produced by Mr. Collipark][16[19].R&B; Chart]
Shake	Ying Yang Twins featuring Pitbull	09.2005	49[7]	41[20]	TVT 2536	[written by D. Holmes,Eric Jackson,P. Scott,Georg Kranz,M. Crooms,A. Perez][produced by Mr. Collipark,Tom Slick][37[20].R&B; Chart][sample z "Din Das Das"-George Kranz]
Bedroom Boom	Ying Yang Twins featuring Avant	12.2005	-	-	Collipark	[written by Eric Jackson,M. Sterling,Michael Crooms,Deongelo Holmes,M. Avant][produced by Mr. Collipark][50[20].R&B; Chart]
Ms. New Booty	Bubba Sparxxx featuring Ying Yang Twins and Mr. Collipark	02.2006	-	7[24]	New South 50 658	[gold-US][written by W. Mathis/M. Crooms/E. Jackson/T. Abbey/D. Holmes][produced by Mr. Collipark][7[23].R&B; Chart]
Dangerous	Ying Yang Twins featuring Wyclef Jean	12.2006	-	85[1]	TVT 2551	[written by Eric Jackson,De'Angelo Holmes,Sara Allen,Daryl Hall,John Oates,Huddie "Lead Belly" Ledbetter,Michael Crooms,Wyclef Jean ,Jerry 'Wonder' Duplessis][produced by Mr. Collipark,Wyclef Jean,Jerry 'Wonder' Duplessis][84[6].R&B; Chart]
Git It	Bun B featuring Ying Yang Twins	02.2006	-	101	Rap-A-Lot	[written by Bernard Freeman,De'Angelo Holmes,Eric Jackso,nMichael Crooms,Luther Campbell,David Hobbs,Mark Ross,Christopher Wong Won][produced by Mr. Collipark][109.R&B; Chart]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Alley: The Return of the Ying Yang Twins	Ying Yang Twins	04.2002	-	58[20]	Collipark 8375	[produced by Beat-N-Azz, Lil Jon]
Me & My Brother	Ying Yang Twins	09.2003	-	11[54]	Collipark 2480	[platinum-US][produced by Beat-N-Azz, Lil Jon]
My Brother & Me	Ying Yang Twins	11.2004	-	12[17]	Collipark 2489	[produced by Lil' Jon, Just Blaze, Mr. Collipark]
U.S.A. (United State of Atlanta)	Ying Yang Twins	06.2005	-	2[23]	Collipark 8375	[platinum][produced by Mr. Collipark]
U.S.A. Still United	Ying Yang Twins	12.2005	-	45[6]	TVT 2790	[produced by Lil Jon]
Chemically Imbalanced	Ying Yang Twins	11.2006	-	40[1]	TVT 2850	[produced by Mr. Collipark,Wyclef Jean,Jerry Wonda]

Yello

Ambitny szwajcarski duet elektroniczny Yello tworzyli wokalista/konceptualista Dieter Meier -
milioner, przemysłowiec, zawodowy hazardzista i członek szwajcarskiej narodowej drużyny golfowej - oraz kompozytor/aranżer Boris Blank. Obaj rozpoczęli współpracę w 1979 roku i zadebiutowali singlem „I.T. Splash”. Po stabilnym wzroście, ich gwiazda znacznie wzrosła dzięki włączeniu singla „Oh Yeah” z 1985 roku do filmu „Dzień wolny Ferrisa Buellera” Johna Hughesa. Ugruntowali swój późniejszy międzynarodowy sukces albumem „The Race” z 1988 roku, który znalazł się w pierwszej dziesiątce list przebojów w siedmiu krajach. Następnie przeszli do filmu, utrzymując sześciopłytową serię albumów w pierwszej dziesiątce szwajcarskich list przebojów, która trwała do końca lat 90-tych.

Chociaż wydawnictwa Yello stały się rzadsze w nowym stuleciu, duet odniósł jeszcze większy sukces w swojej ojczyźnie. Niesamowite, że rok 2016 przyniósł im pierwszy występ na żywo przed publicznością, tuż przed premierą ich 14. albumu studyjnego w 2020 roku.

Po podpisaniu kontraktu z wytwórnią The Residents, Ralph Records, Yello wydali swój debiutancki album z 1980 roku, Solid Pleasure, na którym znalazł się taneczny hit „Bostitch”. Wraz z albumem „Claro Que Si” z 1981 roku, Yello po raz pierwszy spróbowali swoich sił w teledyskach; ich teledysk do singla „Pinball Cha Cha”, wyreżyserowany przez Meiera, zdobył spore uznanie i w 1985 roku został wybrany jako jeden z 32 utworów na wystawę teledysków w Museum of Modern Art.

Akompaniament wizualny pozostał kluczowym elementem twórczości duetu po podpisaniu kontraktu z Elektrą w 1983 roku na album „You Gotta Say Yes to Another Excess”, a teledyski do „I Love You” i „Lost Again” były często emitowane w MTV. Płyta Stella z 1985 roku okazała się komercyjnym przełomem dla Yello: single i teledyski „Desire” i „Vicious Games” odniosły sukces już po premierze, ale duet odniósł opóźniony sukces dzięki utworowi „Oh Yeah”, który trafił na amerykańską listę przebojów. Po projekcie remiksowym 1980-1985: The New Mix in Go, Yello zwerbował diwę Shirley Bassey i byłego współpracownika Billy'ego McKenziego do filmu „One Second” z 1987 roku.

Pomimo sukcesu filmu „Flaga” z 1988 roku, który zawierał wspomniany hit „The Race”, w ciągu kolejnych kilku lat Yello coraz bardziej angażował się w projekty filmowe: po skomponowaniu muzyki do komedii „Nuns on the Run”, Meier wyreżyserował swój własny film fabularny, „Snowball” z 1990 roku. W 1991 roku duet powrócił z filmem „Baby”, a trzy lata później „Zebra”. Album „Hands on Yello” z 1995 roku zawierał reinterpretacje utworów zespołu, m.in. autorstwa Moby'ego, The Orb i The Grid, a „Pocket Universe”, zbiór nowego materiału, ukazał się w 1997 roku.

Dziesiąty album, „Motion Picture”, ukazał się zaledwie dwa lata później, ale jego kontynuacją był album „The Eye” z 2003 roku, na którym znalazło się wiele utworów we współpracy z Jade Davies. „Touch Yello”, ich dwunasty album, ukazał się w 2009 roku i gościnnie wystąpił w trzech utworach megagwiazda smooth jazzu, Till Brönner. Zarówno ten album, jak i „Toy” z 2016 roku, trafiły na pierwsze miejsce listy przebojów w Szwajcarii, a single „Waba Duba” i „Out of Sight” zostały wydane przed „Point” z 2020 roku.

W 2021 roku duet uczcił ponad cztery dekady działalności, wydając Yell4O Years, retrospektywę wydaną w wielu formatach, z których najbardziej wystawnym był zestaw czterech płyt CD z twardą okładką, w której opisano ich karierę.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Bostich	Yello	02.1982	-	-	Do It DUN 13	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier,Ursli Weber][23[17].Hot Disco/Dance;Stiff 10 12"]
You Gotta Say Yes to Another Excess/No More Words	Yello	12.1982	-	-	-	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier,Ursli Weber][42[8].Hot Disco/Dance;Stiff 12 12"]
I love you/Rubber West	Yello	06.1983	41[7]	103[4]	Stiff BUY IT 176	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier,Ursli Weber][16[12].Hot Disco/Dance;Elektra 67 917 12"]
Lost again/Base for Alec	Yello	11.1983	73[4]	-	Stiff BUY IT 191	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier,Ursli Weber]
Pumping Velvet/No More Words	Yello	12.1983	-	-	-	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier,Ursli Weber][12[12].Hot Disco/Dance;Elektra 66 979 12"]
Vicious Games/Blue Nabou	Yello	03.1985	-	-	-	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][8[10].Hot Disco/Dance;Elektra 66 919 12"]
Goldrush/She's Got A Gun	Yello	08.1986	54[5]	-	Mercury MERX 218	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier]
Oh Yeah	Yello	09.1986	-	-	Elektra EKR 17	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][35[5].Hot Disco/Dance;Mercury 884 930 12"]
Call It Love/L'hotel	Yello	05.1987	91[2]	-	Mercury MER 248	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier]
The rhythm divine/Dr Van Steiner	Yello Featuring Shirley Bassey	08.1987	54[4]	-	Mercury MER 253	[written by Boris Blank, Dieter Meier,Billy Mackenzie][produced by Boris Blank,Dieter Meier,Hubertus Von Hohenlohe]
Oh yeah	Yello	08.1987	-	54[11]	Mercury 884930 [US]	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier]
The race	Yello	08.1988	7[13]	-	Mercury YELLO 1	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][33[4].Hot Disco/Dance;Mercury 874 939 12"]
Tied up	Yello	12.1988	60[7]	-	Mercury YELLO 2	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][9[10].Hot Disco/Dance;Mercury 872 761 12"]
Of course i' m lying/Oh yeah	Yello	03.1989	23[8]	-	Mercury YELLO 3	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier]
Blazing saddles/I love you	Yello	07.1989	47[2]	-	Mercury YELLO 4	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier]
Unbelievable	Yello	08.1990	-	-	-	[22[7].Hot Disco/Dance;Elektra 66 611 12"]
Rubberbandman/Sweet Thunder	Yello	06.1991	58[2]	-	Mercury YELLO 5	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier]
Jungle Bill	Yello	09.1992	61[2]	-	Mercury MER 376	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][40[5].Hot Disco/Dance;Smash 880 003 12"]
The race/Bostich	Yello	11.1992	55[1]	-	Mercury MERCD 382	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier]
Vicious Games	Yello	02.1994	-	-	-	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][30[9].Hot Disco/Dance;Smash 440 812 12"]
Do It	Yello	07.1994	-	-	-	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][46[5].Hot Disco/Dance;Smash 445 815 12"]
How how	Yello	10.1994	59[2]	-	Mercury MERDD 414	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier]
Tremendous Pain	Yello	06.1995	-	-	-	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][7[13].Hot Disco/Dance;4th&B'Way 440 608 12"]
Jingle Bells	Yello	01.1996	-	-	-	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][44[1].Hot Disco/Dance;4th&B'Way 448 016 12"]
How How	Yello	08.1996	-	-	-	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][28[8].Hot Disco/Dance;Club Zone [import] 12"]
La Habanera	Hands on Yello	11.1996	-	-	-	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][11[13].Hot Disco/Dance;Urban [import] 12"]
On Track	Yello	06.1997	-	-	-	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier][16[11].Hot Disco/Dance;Mercury [import] 12"]
Vicious Games	Yello	05.1999	88[1]	-	Platipus PLAT 52CD	[written by Boris Blank, Dieter Meier][produced by Boris Blank,Dieter Meier]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
You gotta say yes to another excess	Yello	05.1983	65[2]	184[4]	Stiff SEEZ 48	[produced by Boris Blank]
Stella	Yello	04.1985	92[1]	-	Elektra EKT 1	[produced by Yello]
One second	Yello	07.1987	48[3]	92[10]	Mercury MERH 100	[produced by Boris Blank]
Flag	Yello	12.1988	56[7]	152[9]	Mercury 8367781	[silver-UK][produced by Yello]
Baby	Yello	06.1991	37[2]	-	Mercury 8487911	[produced by Yello]
Toy	Yello	10.2016	84[1]	-	UMC 4782160	[produced by Yello]

niedziela, 23 listopada 2025

Pascal Danel

Pascal Danel (ur. Jean-Jacques Pascal; 31 marca 1944r - 25 lipca 2024r) był francuskim piosenkarzem pop i kompozytorem, znanym przede wszystkim z przebojów „La Plage aux romantiques” (1966) i „Kilimandjaro” (1967).

Jean-Jacques Pascal urodził się 31 marca 1944 roku. Jako nastolatek opuścił szkołę, aby dołączyć do wędrownego cyrku jako linoskoczek. Po poważnym upadku, który przerwał jego karierę linoskoczka, w trakcie rekonwalescencji poświęcił się pisaniu piosenek i przyjął pseudonim sceniczny Pascal Danel.

Danel rozpoczął nagrywanie jako piosenkarz w 1962 roku. Po dwóch mniejszych hitach, przebił się utworem „La Plage aux romantiques”, który zajął pierwsze miejsce na listach przebojów we Francji i kilku innych krajach europejskich, a w 1966 roku zdobył status złotej płyty. W następnym roku „Kilimandjaro” odniósł międzynarodowy sukces - osiągnął pierwsze miejsce na listach przebojów, uzyskał status platynowej płyty i został nagrany przez Danela w sześciu językach. Utwór został nagrany ponad 180 razy przez artystów na całym świecie i jest uważany za jeden z najważniejszych francuskich standardów dekady. Danel często nagrywał swój materiał nie tylko po francusku, ale także po włosku, hiszpańsku i japońsku, i koncertował na całym świecie.

W 1972 roku zajął trzecie miejsce na festiwalu piosenki Rose d’Or w Antibes z piosenką „Ton âme”.

Pod koniec lat 60. i 70-tych wydał szereg hitów, w tym kolejny numer 1, „Comme une enfant”, a także kilka singli w pierwszej dziesiątce, choć niektóre jego wydawnictwa radziły sobie skromniej. W 1979 roku „La Plage aux romantiques” powrócił do pierwszej piątki francuskiej listy przebojów; Danel wyruszył w nową trasę koncertową i wydał album koncertowy oraz dodatkowe utwory studyjne. Później, w połowie lat 80-tych, zajął się produkcją telewizyjną i powrócił na listy przebojów w 1989 roku z kompilacją wyprodukowaną przez jego syna, gitarzystę i producenta Jean-Pierre'a Danela, która zdobyła kolejną złotą płytę. Jego ostatni album z nowym materiałem ukazał się w 2000 roku. W latach 2007-2009 Danel wziął udział w dużej trasie koncertowej, towarzysząc kilku ikonom lat 60-tych, dając wyprzedane koncerty w dużych francuskich salach; podobno sprzedano 1 750 000 biletów.

Pascal Danel zmarł 25 lipca 2024 roku w wieku 80 lat.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Je M'En Fous/Hop-La Tu As Vu/Annabella/Devenir Fou	Pascal Danel	12.1965	54[13]	-	AZ EP 1004	[written by J. Albertini, P. Danel]
Te voilà "She’s Not There"/On joue avec son cœur/Plus un sou/On n’a rien à gagner	Noël Deschamps	12.1964	50[11]	-	RCA Victor 86075	[written by Jacques Chaumelle,Rod Argent]
La Plage Aux Romantiques/La Vieux Chene/Pierrot Le Sait/Si Tu Me Suis	Pascal Danel	05.1966	A1:10[21]	-	AZ EP 1027	[A1:written by J. Albertini, P. Danel ]
Kilimandjaro/Jeanne/Les Trois Derniêres Minutes/La Bonne Sociêtê	Pascal Danel	10.1966	A1:3[28]	-	AZ EP 1064	[A1:written by Michel Delancray, Pascal Danel]
Comme Une Enfant/Raconte La Mer/ Mon Ami/Quand Tu Vas, Quand Tu Quittes	Pascal Danel	03.1967	A1:12[17]	-	AZ EP 1108	[A1:written by Michel Delancray, Pascal Danel]
L'Italie/Mon Vieux Tommy/Bonjour Madame La Tendresse/Lorsque Je Partirai	Pascal Danel	03.1968	A1:77[4];B1:72[4]	-	AZ EP 1188	[A1:written by Georges Salem - Pascal Danel][B1:written by Jean Peigné - Pascal Danel]
Pour un amour/Je suis un aventurier	Pascal Danel	08.1971	B:15[11]	-	AZ SG 312	[B:written by Luc Dettome - Georges Chatelain - Pascal Danel]
Mamina/En Amerique	Pascal Danel	01.1972	A1:10[16]	-	AZ SG 348	[A1:written by P. Danel, H. Simille, M. Delancray ]
Si l’on vivait ensemble/La communale de mes dix ans	Pascal Danel	03.1978	B:63[5]	-	AZ CBS CBS 6258	[B:written by C. Carmone - P. Sevran / P. Danel]
La Plage Aux Romantiques/Kilimandjaro	Pascal Danel	11.1979	A1:13[6]	-	AZ SG 736	[A1:written by J. Albertini, P. Danel ]
Et Si On Parttait D'Ici .../Grandeur Nature	Pascal Danel	10.1982	A1:98[1]	-	Flarenasch 721.687	[A1:written by C. Rattelin, P. Danel]

Jimmie Allen

James Edward Allen (ur. 18 czerwca 1985r) to amerykański piosenkarz i autor tekstów country.
Podpisał kontrakt z wytwórnią Stoney Creek, należącą do Broken Bow Records, dla której wydał dwa single „Best Shot” i „Make Me Want To” oraz album Mercury Lane z 2018 roku. W 2021 roku zdobył nagrodę Country Music Association Award dla Nowego Artysty Roku, jako drugi czarnoskóry artysta, który tego dokonał (w 2009 roku pierwszym był Darius Rucker). Jest pierwszym artystą country nominowanym do nagrody Grammy w kategorii Najlepszy Nowy Artysta w historii.

Allen urodził się w Milton w stanie Delaware w Stanach Zjednoczonych, ale w 2007 roku przeprowadził się do Nashville w stanie Tennessee. Przez większość pierwszych lat w Nashville żył w ubóstwie i często mieszkał w samochodzie. Brał udział w przesłuchaniach do dziesiątej edycji programu American Idol, ale został odrzucony przed rundą głosowania na żywo. Podczas programu American Idol wystąpił z Coltonem Dixonem podczas jednej z rund grupowych i zaprzyjaźnił się ze Scottym McCreerym, który ostatecznie wygrał program w tym samym roku. Allen i McCreery później odnowili kontakt i razem koncertowali po wydaniu debiutanckiego albumu Allena.

Allen podpisał umowę wydawniczą z Wide Open Music, wytwórnią tekstów piosenek założoną przez piosenkarza i autora tekstów Asha Bowersa, w 2016 roku. Po prezentacji talentów dla przedstawicieli Broken Bow Records na początku 2017 roku, podpisał kontrakt z wytwórnią Stoney Creek i wydał swoją debiutancką EP-kę o tym samym tytule, której producentem był Bowers.Wiceprezes wykonawczy wytwórni powiedział, że decyzja o podpisaniu kontraktu z Allenem była jedną z najszybszych, jakie kiedykolwiek podjęli w tej wytwórni.Stephen Thomas Erlewine z AllMusic porównał brzmienie EP do „gładkiego, pewnego siebie stylu” Thomasa Rhetta i Sama Hunta. Podobnie, Brittney McKenna, autorka tekstów country z Rolling Stone, porównała współczesne inspiracje R&B Allena do tych artystów i Maren Morris.Utwór z EP, „Blue Jean Baby”, został dodany do listy przebojów „United States Viral 50” na Spotify.

Jego pierwszy oficjalny singiel, „Best Shot”, został wydany na początku 2018 roku. W tygodniu premiery był drugim najczęściej dodawanym utworem do radiowych playlist muzyki country.Utwór znalazł się na listach przebojów Hot Country Songs, Country Airplay i Billboard Hot 100, a także został zrealizowany w teledysku. Allen powiedział, że tytuł i główny motyw utworu zostały zainspirowane jego babcią i synem, który w momencie wydania utworu miał 4 lata. Jego debiutancki album, Mercury Lane, ukazał się w październiku 2018 roku.Album, również wyprodukowany przez Bowersa, wziął swoją nazwę od ulicy, przy której Allen mieszkał jako dziecko. Utwór „Best Shot” był hitem numer jeden na liście Billboard Country Airplay w listopadzie 2018 roku, co uczyniło go pierwszym czarnoskórym artystą, którego debiutancki singiel znalazł się na szczycie tej listy.Drugi singiel z albumu, „Make Me Want To”, został wydany w radiu country 1 lutego 2019 roku i również stał się hitem numer jeden na liście Billboard Country Airplay.

W maju 2019 roku Allen nagrał również cover utworu Lady Gagi i Bradleya Coopera „Shallow” z Abby Anderson. Nagranie zostało również zekranizowane w formie teledysku. W 2020 roku Allen wydał „This Is Us”, duet z Noah Cyrusem.Utwór znalazł się na jego nowej EP-ce „Bettie James”, która ukazała się 10 lipca 2020 roku. Drugim singlem z projektu był „Freedom Was a Highway”, duet z Bradem Paisleyem, który ukazał się 1 lutego 2021 roku.W lutym 2022 roku utwór ten stał się trzecim hitem Allena, który dotarł na pierwsze miejsce listy przebojów, a dwudziestym Paisleya na Billboard Country Airplay. Allen został pierwszym czarnoskórym solistą, który zdobył nagrodę dla Nowego Artysty Roku podczas gali ACM Awards 2021 (na której zaśpiewał również duet z Bradem Paisleyem).

We wrześniu 2021 roku Allen został ogłoszony jedną z gwiazd biorących udział w 30. edycji programu Dancing with the Stars On i jego partnerka Emma Slater byli dziewiątą parą, która odpadła z programu, ostatecznie zajmując 7. miejsce. 10 listopada 2021 roku zdobył nagrodę CMA Awards dla Nowego Artysty Roku. 15 dni później wystąpił na paradzie Macy's z okazji Święta Dziękczynienia. W lutym 2022 roku Allen ogłosił, że będzie gościnnym mentorem w 20. sezonie programu American Idol. Wystąpił również w utworze Noaha Schnacky'ego „Don't You Wanna Know” z albumu Thoughtfully Reckless z 2022 roku oraz w duecie z Nickiem Carterem w utworze „Easy”.

8 marca 2022 roku Allen wydał pierwszy singiel „Down Home” ze swojego trzeciego albumu studyjnego Tulip Drive. Album ukazał się 24 czerwca 2022 roku W 2023 roku Allen był trenerem i jurorem w programie My Kind of Country.

Allen poślubił swoją żonę Alexis Gale w 2021 roku, po dwóch latach związku. W tym czasie Allen miał syna z poprzedniego związku, a Gale była w ciąży z drugim dzieckiem. W kwietniu 2023 roku Allen ogłosił w mediach społecznościowych, że on i Gale rozstają się, a Gale jest w ciąży z trzecim dzieckiem.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Best Shot	Jimmie Allen	02.2018	-	37	Stoney Creek	[platinum-US][written by Jimmie Allen, Josh London, J.P. Williams][produced by Ash Bowers, Eric Torres][5.Country Chart]
Make Me Want To	Jimmie Allen	02.2019	-	49	Stoney Creek	[platinum-US][written by Jimmie Allen ,Paul Sikes, Jennifer Denmark][produced by Ash Bowers, Eric Torres][7.Country Chart]
This Is Us	Jimmie Allen & Noah Cyrus	.2020	-	-	Columbia 88644800815	[written by Dernst "D'mile" Emile II,Ilsey Juber Tyler Hubbard,Jordan Schmidt,Noah Cyrus][produced by Ash Bowers][32.Country Chart]
Freedom Was a Highway	Jimmie Allen & Brad Paisley	02.2021	-	45	Stoney Creek	[gold-US][written by Ash Bowers,Jimmie Allen,Matt Rogers][produced by Ash Bowers,Jimmie Allen][5.Country Chart]
Down Home	Jimmie Allen	03.2022	-	61	Stoney Creek	[written by Jimmie Allen,Rian Ball,Cameron Bedell,Tate Howell][produced by Ash Bowers, Jimmie Allen][16.Country Chart]
Good Times Roll	Jimmie Allen & Nelly	07.2020	-	-	Stoney Creek	[written by Cornell Haynes Jr.,Jimmie Allen,Zach Kale][produced by Ash Bowers,Jimmie Allen][31.Country Chart]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Mercury Lane	Jimmie Allen	10.2018	-	128[83]	Stoney Creek 538411072	[produced by Ash Bowers, Eric Torres]

sobota, 22 listopada 2025

Lil Mosey

Lil Mosey (właściwie Lathan Moses Stanley Echols, ur. 25 stycznia 2002r
w Mountlake Terrace)- amerykański raper, wokalista i autor tekstów. Zdobył sławę pod koniec 2017 roku wydając swój singiel „Pull Up”. Jego debiutancki album studyjny pt. Northsbest (2018), zawierał jego pierwszy singiel z listy przebojów Billboard Hot 100, „Noticed”. Jego drugi album studyjny Certified Hitmaker (2019), zadebiutował na 12. miejscu listy Billboard 200 w USA. W 2020 roku Mosey wydał singiel „Blueberry Faygo”, który zajął 8. miejsce na liście Billboard Hot 100.

Lathan Moses Stanley Echols urodził się 25 stycznia 2002 r. w Mountlake Terrace w stanie Waszyngton, jego matka była biała a ojciec pół Portorykańczykiem, pół Czarnym. Wychowywała go matka w północnej części Seattle. Zaczął rapować jako nastolatek, a karierę muzyczną rozpoczął w ósmej klasie. Najpierw uczęszczał do Mountlake Terrace High School, a w dziesiątej klasie przeniósł się do Shorecrest High School. Rzucił szkołę po sukcesie swojej piosenki „Pull Up” i przeprowadził się do Los Angeles aby nagrywać.

W 2016 roku Lil Mosey przesłał swoją pierwszą piosenkę, zatytułowaną „So Bad”, do serwisu strumieniowego SoundCloud, szybko uzyskując 50 000 odsłuchań. 13 listopada 2016 roku wziął udział w Coast 2 Coast Live Seattle All Ages Edition i zajął czwarte miejsce.

"Pull Up" był pierwszym wydanym utworem Lil Mosey i służył jako jego debiutancki singiel komercyjny. Teledysk do tego utworu osiągnął ponad 25 milionów wyświetleń na YouTube w ciągu pierwszych 16 miesięcy od premiery. 14 marca 2018 roku Mosey wydał swój drugi komercyjny singiel „Boof Pack”. Jego teledysk odtworzono ponad 13 milionów na YouTube w nieco ponad rok po premierze. Po około czterech miesiącach wydał swój trzeci komercyjny singiel „Noticed”. Teledysk oglądano 10 milionów razy w ciągu pierwszych dwóch tygodni od jego wydania.

19 października 2018 roku wydał swój debiutancki album studyjny zatytułowany „Northsbest”, który zawiera wszystkie trzy jego komercyjne single i osiem innych utworów.

8 listopada 2019 roku wydał drugi album studyjny „Certified Hitmaker”. Album został wznowiony 7 lutego 2020 r., wraz z wydaniem singla „Blueberry Faygo”, który na liście Billboard Hot 100 osiągnął 8 miejsce. 26 czerwca 2020 roku Lil Mosey wydał singiel „Back at It” z udziałem Lil Baby, a 5 sierpnia 2020 wydał singiel „Top Gone” z udziałem piosenkarza Lunay z Portoryko. Oba single pojawiły się w luksusowej edycji zatytułowanej „Certified Hitmaker (AVA Leak)”, wydanej 14 sierpnia 2020.

30 sierpnia 2020 roku, podczas wywiadu dla The Hollywood Fix, Mosey zapowiedział nowy projekt, puszczając fragment nowej muzyki. Projekt został później ogłoszony jako nowy mixtape zatytułowany „Universal”. Mosey pojawił się także w piosenkach różnych artystów, między innymi: „Vicious” kanadyjskiej piosenkarki Tate McRae, „Thug Kry” amerykańskiego rapera YG, „No Honorable Mentions” rapera Trippie Redd, w której występuje również Quavo, i „Krabby Step”, z amerykańskimi raperami Tyg'ą i Swae Lee, ze ścieżki dźwiękowej do filmu SpongeBob .

13 listopada 2020 roku Mosey wydał „Jumpin Out the Face”, jako główny singel Universal, wraz z towarzyszącym mu teledyskiem.

25 stycznia 2021 roku, w jego dziewiętnaste urodziny, Mosey świętował wydając "Holy Water", czyli drugi singiel na Universal. W następny tydzień, wydał on trzeci singel, "Enough".

W 2020, Mosey otworzył swoją własną wytwórnię muzyczną Certified Hitmakers.

Jego pierwszym sygnatariuszem był Jae Lynx, który wydał swój debiutowy singel "Bad Girls Vibes" pod wytwórnią 6 października 2020 roku.14 stycznia 2021 roku Lynx wydał swój drugi singel "Regrets" z YNW Bslime.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Noticed	Lil Mosey	09.2018	-	80[10]	Interscope 00602567882886	[written by Lil Mosey,Royce David Pearson][produced by Royce David]
Kamikaze	Lil Mosey	11.2018	-	97[1]	Interscope	[written by Lathan Echols , Royce Pearson, Daniel Hackett, Claudio Cueni & Christopher Strokes]
Stuck In A Dream	Lil Mosey x Gunna	10.2019	83[1]	62[4]	Polydor USUM 71911881	[written by Royce David Pearson,Sergio Giovanni Kitchens,Lathan Echols][produced by Royce David]
Blueberry Faygo	Lil Mosey	02.2020	9[27]	8[33]	Interscope USUM 72001715	[written by Johnny Gill,Kenneth Edmonds,Antonio Reid,Darryl Simmons,Lathan Echols,Callan Wong][produced by Callan]
Back At It	Lil Mosey & Lil Baby	07.2020	-	109[1]	Interscope	[written by Lil Mosey, Lil Baby, Jae Roc, Taylor Banks, Joel Banks, Diego Ave & Xavier Thompson]
Wrong	The Kid LAROI Featuring Lil Mosey	08.2020	-	109[1]	Columbia	[written by Lathan Echols,Cody Rounds,Charlton Howard,Elijah Christian Kyle Rogers][produced by Cxdy,DeucesRK]
Jetski	Internet Money, Lil Tecca & Lil Mosey	04.2021	-	119[1]	Columbia	[written by Tyler-Justin Anthony Sharpe,Nicholas Mira,Edgard Herrera,Kim Candilora II,Danny Lee Snoddgrass, Jr.,Daniel Desir,Lathan Moses Stanley Echols,Nicolas Baran][produced by Taz Taylor,Nick Mira,KC Supreme,Nico Baran]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Northsbest	Lil Mosey	11.2018	-	29[34]	Interscope	[gold-US][produced by BlackMayo, Dez Wright, Kid Culture, Lil Mosey, Royce David]
Certified Hitmaker	Lil Mosey	11.2019	67[1]	12[50]	Interscope 0602508031069	[platinum-US][produced by Callan, Cubeatz, Dez Wright, ForeignGotEm, Kid Culture, Rio Leyva, Royce David, Waves ,Quin Kiu]

Yachts

Brytyjska grupa z Liverpoolu. Debiutowała z końcem lat 70-tych jako septet
Albert And The Cad Fish Warriors, założony przez zafascynowanych "nową falą" studentów szkoły plastycznej. Po zmianie nazwy 5-osobowy skład tworzyli: Henry Priestman (śpiew, instrumenty klawiszowe), J.J. Campbell (śpiew), Martin Watson (gitara), Martin Dempsey (bas) i Bob Ellis (perkusja).
W 1977r towarzyszyli Elvisowi Costello w liverpoolskich występach. Podpisali kontrakt z wytwórnią Stiff, ale efektem byt jeden singel, po którym wraz z Costello i Nickiem Lowe'em przeszli do nowej firmy Radar.

Po odejściu Campbella liderem zespołu został Priestman, a z ówczesnych nagrań największą popularnością cieszył się temat "Love To Love You". Pierwszy album nagrali w 1979r w Nowym Jorku pod kierunkiem Richarda Gottehrera. W styczniu 1980r Dempsey przyłączył się do Pink Military, a wytwórnia Radar zniknęła z rynku.

Nagrany dla Demon singel był ostatnim w krótkiej karierze grupy. Priestman występował w It's Immaterial i Christians. Dorobek Yachts obejmuje kilka ciekawych 3-minutowych próbek popu, w tym wersję "There's A Ghost In My House" Deana Taylora.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Suffice to say	Yachts	09.1977	-	-	Stiff BUY 19	[written by Priestman, Campbell][produced by Will Birch]
Look back in love/I can't stay long	Yachts	09.1978	-	-	Radar ADA 23	[written by R. Pedrick, M. Gately ][produced by Clive Langer]
Yachting type/Hypnotising Lies	Yachts	11.1978	-	-	Radar ADA 25	[written by Henry Priestman][ Producer - Clive Langer]
Love you love you/Hazy people	Yachts	06.1979	-	-	Radar ADA 36	[written by Henry Priestman][produced by Richard Gottehrer]
Box 202/Pernament damage	Yachts	07.1979	-	-	Radar ADA 42	[written by Henry Priestman, Bob Bellis][produced by Richard Gottehrer]
Now I'm spoken for/Secret agents	Yachts	11.1979	-	-	Radar ADA 49	[written by Henry Priestman][produced by Martin Rushent]
There's a ghost in my house/Revelry	Yachts	04.1980	-	-	Radar ADA 52	[written by E. Holland, B. Holland, L. Dozier][produced by Martin Rushent]
I. O. U./24 hours from Tulsa	Yachts	08.1980	-	-	Radar ADA 57	[written by Henry Priestman][produced by Robert Keyloch ]
A fool like you	Yachts	02.1981	43.Indie Chart	-	Demon D 1005	[written by Henry Priestman][produced by Yachts, Jon Astrop]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
S.O.S.	Yachts	10.1979	-	179[3]	Polydor 6220	[produced by Richard Gottehrer]
Without radar	Yachts	.1980	-	-	Polydor 6270	[produced by Martin Rushent]

piątek, 21 listopada 2025

Lester Young

Lester Young [ur. 27.08.1909 Woodville, Missisipi (USA)-zm. 15.03.1959 Nowy York (USA)],saksofonista.

Jako dziecko grał na perkusji w rodzinnym zespole, jednak w 1928 r. porzucił to zajęcie. Zainteresował się saksofonem tenorowym i nawi±zał współpracę z Artem Bronsone i jego grupą Bostonians. Grał z nim do r. 1930 z krótkimi przerwami na występy z zespołem brata Lee Younga. Wiosn± 1932 r. dołączył do formacji Original Blue Devils kierowanej przez Waltera Page'a. Okazjonalnie występował z Eddiem Barefieldem, Bronsonem i Charliem Christianem. Pod koniec 1933 r. w Kansas City nawiązał współpracę z Benniem Motenem. W ciągu kolejnych kilku lat Young grał w zespołach prowadzonych m.in. przez Motena, Geoge'a E. Lee, Kinga Olivera, Counta Basiego, Fletchera Hendersona i Andy'ego Kirka.
W 1936 r. podjął ponownie współpracę z Basiem i przez cztery lata koncertował z nim i nagrywał. Young wchodził do studia z licznymi małymi grupami (m.in. Teddy'ego Wilsona), akompaniował także Billie Holiday. Na początku lat 40. Young przerwał współpracę z Basiem i począł występować w małych zespołach w Los Angeles w towarzystwie swojego brata, Lee Younga i Reda Callendera, Nata "Kinga" Cole'a oraz Ala Searsa. W tym okresie powrócił na krótko do Basiego, z którym dokonał kilku wspaniałych nagrań; współpracował także z Dizzym Gillespiem.

Pod koniec 1944 r. został powołany do wojska, jednak latem następnego roku został zwolniony, spędziwszy część służby w szpitalu, a część w więzieniu wojskowym. Po wyjściu z wojska Young zaprezentował nowy styl grania. Według niektórych zmiana ta spowodowana była ciężkimi przejściami, które jakoby zniszczyły jego artystyczne zapędy. Wieloma nagraniami dowiódł póżniej, iż jego talent bynajmniej nie wygasł, a nowy styl był raczej naturalnym efektem jego wewnętrznego rozwoju. Krytycy, którzy lubią przypinać muzykom etykietki nie byli gotowi na przyjęcie nowego Lestera Younga. Zamieszanie potęgował fakt, że poza garstką gor±cych zwolenników Hawkinsa, większość pozostałych jazzowych saksofonistów tenorowych naśladowała wczesny styl Younga.

Pierwsze jego nagrania dokonane po wyjściu z wojska (m.in. "DB Blues" i "These Foolish Things") posiadają szyk i styl absolutnego mistrza, pojednanego ze swoim światem. Sesja nagraniowa z 1956 r. z Teddym Wilsonem, w towarzystwie Roya Eldridge'a i Jo Jonesa (partner z czasów współpracy z Basiem) stanowiła jeszcze jeden dobitny przykład, że Young nie przestał być centralną postacią nowoczesnego jazzu.

Inny zestaw nagrań z mniej więcej tego samego okresu z The Bill Potts Trio - grupą wspomagającą go w czasie występów w jednym z barów w Waszyngtonie - prezentował artystę o nie zmienionej muzycznej inwencji. W połowie lat 40-tych Young pojawił się w klasycznym filmie krótkometrażowym Gjona Miliego, "Jammin' The Blues", którego współproducentem był Norman Granz. Nawiązał też kilkuletnią współpracę z formacją Jazz At The Philharmonic pilotowaną przez Granza. Young prowadził też małe zespoły, z którymi występował w klubach, brał udział w nagraniach i koncertował w USA i Europie. W połowie lat 40. zaczął poważnie chorować: nie zaprzestał jednak nagrań i występów i jeszcze w 1957 r. pojawił się w programie telewizyjnym "The Sound Of Jazz". W ostatnich latach życia problemy zdrowotne zostały pogłębione nasilającym się nałogiem alkoholowym.
Young jest jednym z wielkich w historii muzyki jazzowej - wywarł wpływ na innych muzyków i miał wpływ na rozwój nowoczesnego bebopu. Na początku lat 30-tych kiedy Young pojawił się na szerszej scenie jazzowej, saksofon tenorowy uznawano za instrument narzucający się, dominujący nad innymi. We wczesnych latach jazzu żaden typ saksofonu nie cieszył się powodzeniem, a wśród instrumentów stroikowych jedynie klarnet utrzymywał strategiczn± pozycję. Dopiero Coleman Hawkins zmienił wyobrażenie o saksofonie i jego roli w jazzie, nie zdołał jednak zachwiać ówczesnej dominacji trąbki. Wywołał za to pojawienie się licznej rzeszy naśladowców swojego głębokiego brzmienia.

Preferujący lekkie a zarazem surowe brzmienie Young stanowił wielki kontrast wobec majestatycznego Hawkinsa i nie przypadł do gustu wielu muzykom i publicznosci. Jedynie bardziej wyrobieni słuchacze dostrzegli w jego stylu specyficzne i nowe podejście do jazzu. Wśród nagranych wspólnie z zespołem Basiego solówek znalazło się wiele takich, które ze względu na swoją zwięzłość (niektóre nie przekraczają ośmiu taktów) w pełni ukazują niezwykły talent Younga. Słuchając pierwszych nagrań z muzykami Basiego, występującymi jako Jones-Smith Inc. (9.10.1936), można odnieść wrażenie, że Young gra z nonszalancką prostotą. Ale interpretacje "Shoe Shine Swing" i "Lady Be Good" należą do arcydzieł nowoczesnego jazzu. Muzyk ma na swoim koncie wiele nieprzeciętnych solówek nagranych z pełnym zespołem Basiego ("Honeysuckle Rose", "Taxi War Dance" i "Every Tub"), a także z The Kansas City Seven ("Dickie's Dream" i "Lester Leaps In"). Solówki we wszystkich tych utworach niosą ze sobą silny ładunek emocjonalny, a jednocześnie dowodzą ogromnej inwencji saksofonisty.
W 1940 r. Young dokonał ważnych nagrań z małym zespołem pod symbolicznym kierownictwem Benny'ego Goodmana w składzie: Basie, Buck Clayton i Charlie Christian. Także jego współpraca z Billie Holiday przyniosła niezwykłe efekty: jest emocjonalnym spełnieniem muzyka "Me, Myself And I", "Mean To Me", "When You're Smiling", "Foolin' Myself" oraz "This Year's Kisses" należą do kanonu jazzu.

Wybrana dyskografia:

Lester-Amadeus (1936-38)
The Lester Young Story (1936-39; z Countem Basiem, Billie Holiday)
The Alternative Lester (1936-39)
Lester Young: The Complete 1936-1951: Small Group - Alternatives: Studio Recordings (1936-51)
Prized Presl (1936-57)
Count Basie And His Orchestra (1938)
Jazz Gallery: Lester Young (1936-46)
Jazz Gallery: Lester Young (1946-59)
Together Again (1940-41; z Bennym Goodmanem)
Pres At Hts Very Best (1944)
Lester Young Trio (1943-46)
Jammin? With Lester (1944-46)
Lester Young Master Takes (1944-49)
The Master Tauch (1944-49)
The Genius OfLester Young (1945-52)
Live At The Royal Roost (1948)
Lester Young (1948-53)
The Lester Young Story (1949-56)
Lester Swings (1950)
Jammin' With Lester (1950)
Pres Is Blue (1950)
Lester Swings Again (1951)
Lester Young On The Air (1952)
Lester Young And The Piano Giants (1950-56)
Lester Young With The Oscar Peterson Trio (1952)
The President Plays (1952)
Norman Granz' Jazz At The Philharmonic Hartford (1953)
Lester Young With The Oscar Peterson Quintet (1953)
The President Plays (1953)
It Don?t Mean A Thing (1954),
Pres And Sweets (1955; z Harrym Edisonem)
The Jazz Giants' 56 (1956)
Lester Meets Miles, MJQ And The Jack Teagarden All Stras (1956)
Pres In Europe (1956)
Lester Young In Washington DC (1956)
Pres And Teddy (1956; z Teddym Wilsonem)
The Sound Of Jazz (1957)
The Real Sound Of Jazz (1957)
Laughin'To Keep From Cryin' (1958)
Lester Young In Paris (1959)
In Memoriam (1959)
Savoy Recordings (1986)
Prez's Hat (1988)
The Complete Aladdin Recordings Of Lester Young (2 CD, 1995)
Lester Leaps In (1996)
Complete Lester Young Studio Sessions on Verve (8 CD, 1999)
Lester Young Story (4 CD, 2000)
Lester Dreams (2000)
Los Angeles To New York: 1944-1946 (2001)
The Alternative Takes Vol. 1 1939-1947 (2002)

Steve Hillage

Steve Hillage, wysoko wykwalifikowany gitarzysta znany z płynnej, bogatej w efekty gry,
współpracował z niezliczoną liczbą muzyków i wpłynął na wiele gatunków w trakcie swojej długiej kariery, szczególnie na space rock, prog, ambient i techno. Początkowo związany ze sceną Canterbury pod koniec lat 60-tych i na początku lat 70-tych, Hillage grał w zespołach takich jak Uriel i Khan, zanim stał się kluczowym członkiem kultowego psychodelicznego zespołu Gong w latach 70-tych.

Rozpoczął karierę solową ambitnym albumem z 1975 roku, „Fish Rising”, utrzymanym w stylistyce rocka progresywnego. Podczas gdy albumy takie jak „Motivation Radio” z 1977 roku zawierały jego najbardziej przystępny materiał, przełomowy album „Rainbow Dome Music” z 1979 roku unikał tekstów i rytmów na rzecz rozbudowanych medytacji opartych na gitarze i syntezatorach, torując drogę ambientowi i new age. Hillage spędził większość lat 80-tych na stanowisku producenta, współpracując z różnorodnymi artystami, od Robyn Hitchcock po Tony'ego Banksa z Genesis.

Na początku lat 90-tych Hillage i jego partnerka Miquette Giraudy współtworzyli zespół techno/trance System 7 i intensywnie współpracowali z pionierami techno, takimi jak Derrick May i The Orb, przy albumach takich jak „777” (1993) i „Power of Seven” (1995); Hillage użyczył również swojej charakterystycznej gry na gitarze do klasycznego singla The Orb z 1992 roku „Blue Room”. Hillage ponownie zagrał z Gongiem kilka koncertów w latach 2006-2010, zanim ponownie się rozstał. Większość jego wydawnictw od tego czasu to albo archiwalne koncerty, albo nowe nagrania System 7.

Steve Hillage urodził się 2 sierpnia 1951 roku. W 1967 roku wraz z basistą Montem Campbellem, organistą Dave'em Stewartem i perkusistą Clive'em Brooksem założył zespół Uriel; po odejściu Hillage'a na studia w 1968 roku zespół kontynuował działalność jako trio Egg. Do muzyki powrócił dopiero po trzech latach, ponownie spotykając się ze Stewartem w 1971 roku w zespole Khan, który nagrał w 1972 roku album z progresywnym rockiem Space Shanty, zanim wkrótce się rozpadł. Po trasie koncertowej promującej Kevina Ayersa, Hillage dołączył do Gong, zdobywając uznanie za swoją gitarową grę z przewagą echa i delaya w trakcie trylogii „Radio Gnome Invisible” z lat 1972-1975 (składającej się z płyt „Flying Teapot”, „Angel's Egg” i „You”).

W 1975 roku Hillage rozpoczął karierę solową z albumem „Fish Rising”, będącym pierwszym owocem wieloletniej współpracy kompozytorskiej z klawiszowcem Miquette Giraudy. Następnie udał się do Nowego Jorku, aby nagrać album „L” z 1976 roku, wyprodukowany przez Todda Rundgrena, z gościnnym udziałem Utopii oraz jazzowego giganta Dona Cherry'ego. U szczytu ery punku twórczość Hillage'a nie była bynajmniej modna, ale mimo to kontynuował; W 1977 roku wydał album „Motivation Radio”, nagrany z Malcolmem Cecilem (twórcą wpływowego, wczesnego projektu elektronicznego, syntezatora studyjnego T.O.N.T.O.). Następnie wydał w 1978 roku „Green”, w 1979 „Rainbow Dome Musick” (wczesny album ambient) i „Open” oraz w 1983 roku „For to Next/And Not Or”, ale wraz ze spadkiem zainteresowania jego muzyką, Hillage zajął się produkcją, nagrywając płyty dla takich artystów jak Robyn Hitchcock i Simple Minds.

Pod koniec lat 80-tych Hillage praktycznie zniknął z muzyki; jednak w 1989 roku, gdy odwiedzał ambientową salę lokalnego klubu, ku jego zaskoczeniu, zaczął grać jego własny „Rainbow Dome Musick”. Przedstawił się DJ-owi Alexowi Patersonowi i wkrótce Hillage zaczął współpracować z pionierską grupą Patersona, The Orb. Z ich współpracy narodził się nowy projekt Hillage-Giraudy, System 7, kolektyw taneczny, w którego skład weszli również luminarze klubowi, tacy jak Paterson i DJ Paul Oakenfold.

Po debiucie albumem o tym samym tytule z 1991 roku, System 7 całkowicie zanurzył się w błogim brzmieniu ambient na albumie „777” z 1993 roku, który dotarł do pierwszej czterdziestki brytyjskich list przebojów. Wydany w 1994 roku album „Point 3” ukazał się w dwóch wersjach: pierwsza, „The Fire Album”, oferowała ciężkie bity i rytmy, a „The Water Album” zawierał bezperkusyjne miksy tej samej muzyki. Wraz z wydaniem „Power of Seven” z 1996 roku, System 7 zwrócił się w stronę techno z Detroit, zatrudniając realizatorów dźwięku Carla Craiga i Derricka Maya. Grupa przez wiele kolejnych lat kontynuowała wydawanie albumów studyjnych, w tym „Golden Section” (1997), „Seventh Wave” (2001), „Encantado” (2004) i „Phoenix” (2008). Hillage ponownie zjednoczył się z Gongiem na albumie „2032”, który ukazał się we wrześniu 2009 roku. W tym samym roku ukazał się również dokument DVD „Live at the Gong Family Unconvention”.

Hillage spędził lwią część swojego czasu przez następne pół dekady, poświęcając się licznym projektom System 7 i Mirror System (downtempowego alter ego tego zespołu). W 2013 roku ukazał się album „Phoenix Rising”, będący efektem współpracy System 7 i japońskiej, awangardowej formacji Rovo. Zaproponowany przez Rovo System 7, album oferował XXI-wieczną wersję klasycznego brzmienia Hillage’a. Nadzorował również wydania nagrań, które wcześniej były dostępne tylko jako bootlegi, w tym Rainbow 1977 (2014) i Madison Square Garden 1977 (2015).

Gościnny występ w filmie Nika Turnera „Space Fusion Odyssey” wraz z Robbiem Kriegerem, Billym Cobhamem, Johnem Etheridge’em i Johnem Weinzierlem. „Searching for the Spark” - wyczerpujący, 22-płytowy box z twórczością Hillage’a z kilku dekad, od „Arzachel” Uriela po debiut System 7 - ukazał się w 2016 roku. „Düsseldorf”, oficjalne wydawnictwo koncertu z 1979 roku, ukazało się w 2017 roku. Kolejne archiwalne wydawnictwo, pierwotnie z 1973 roku, „Golden Vibe”, ukazało się w 2019 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
It's All Too Much/Shimmer	Steve Hillage	10.1976	-	-	Virgin VS 161	[written by George Harrison][produced by Todd Rundgren]
Hurdy Gurdy Man/Om Nama Shivaya	Steve Hillage	03.1977	-	-	Virgin VS 171	[written by Donovan P. Leitch][produced by Todd Rundgren]
Not Fade Away (Glid Forever)/Saucer Surfing	Steve Hillage	12.1977	-	-	Virgin VS 197	[written by Hardin, Petty][produced by Malcolm Cecil]
Getting Better/Palm Trees (Love Guitar)	Steve Hillage	05.1978	-	-	Virgin VS 212	[written by Lennon, McCartney][produced by Nick Mason, Steve Hillage]
Don't Dither Do It/Getting In Tune	Steve Hillage	12.1979	-	-	Virgin VS 313	[written by Steve Hillage][produced by Steve Hillage]
Kamikaze Eyes/Before The World Was Made	Steve Hillage	01.1983	-	-	Virgin VS 574	[written by Hillage, Giraudy][produced by Steve Hillage]
Alone/Frame By Frame	Steve Hillage	04.1983	-	-	Virgin VS 551	[written by Steve Hillage, Miquette Giraudy][produced by Steve Hillage]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Fish Rising	Steve Hillage	05.1975	33[3]	-	Virgin V 2031	[produced by Steve Hillage, Simon Heyworth]
L	Steve Hillage	10.1976	10[12]	130[9]	Virgin V 2066	[produced by Todd Rundgren]
Motivation Radio	Steve Hillage	10.1977	28[5]	-	Virgin V 2777	[produced by Malcolm Cecil]
Green	Steve Hillage	04.1978	30[8]	-	Virgin 2098	[produced by Nick Mason, Steve Hillage]
Live Herald	Steve Hillage	02.1979	54[5]	-	Virgin VGD 3502	[produced by Steve Hillage]
Rainbow Dome Musick	Steve Hillage	05.1979	48[4]	-	Virgin VR 1	[produced by Steve Hillage and Miquette Giraudy]
Open	Steve Hillage	10.1979	71[1]	-	Virgin V 2135	[produced by Steve Hillage,Nick Mason]
For To Next	Steve Hillage	03.1983	48[2]	-	Virgin V 2244	[produced by Steve Hillage]