Z archiwum...rocka : stycznia 2025

piątek, 31 stycznia 2025

Amii Stewart

Amii Stewart, właściwie Amy Nicole Stewart (ur. 29 stycznia 1956r w Waszyngtonie) - amerykańska wokalistka muzyki disco i tancerka, popularna zwłaszcza we Włoszech, gdzie osiedliła się w latach 80-tych. Najbardziej znana z przeboju „Knock on Wood” (1978).

Amii Stewart urodziła się w rodzinie katolickiej, jako piąte z sześciorga dzieci Mary i Josepha Stewartów. Imię otrzymała po ciotce Amy. W wieku 9 lat zaczęła tańczyć, idąc w ślady starszej siostry Brendy. Wstąpiła do Workshops for Careers in the Arts. W latach młodości słuchała takich artystów jak Dinah Washington, Louis Armstrong, Ray Charles, Mahalia Jackson czy Nat King Cole. Postanowiła zostać artystką estradową.

W latach 1975–1976 przeniosła się do Nowego Jorku. Kiedy wstąpiła do Actors Equity, była tam już wokalistka o imieniu Amy, więc postanowiła zmienić swoje imię na Amii. Rozpoczęła karierę jako piosenkarka w stylu disco, bardzo popularnym w Stanach Zjednoczonych i w Europie w latach 70-tych. W 1978 roku zamieszkała w Londynie. Pierwszym jej singlem, który osiągnął światową popularność, był wydany w 1978 roku „Knock nn Wood”, cover piosenki Eddiego Floyda z 1966 roku. Promocji piosenki towarzyszył wideoklip, w którym Amii Stewart wystąpiła w egzotycznym, stylizowanym na egipski, stroju.

Singiel „Knock on Wood” zadebiutował 27 stycznia 1979 roku na liście Hot 100, publikowanej przez magazyn Billboard, natomiast 21 kwietnia osiągnął pozycję nr 1 na tej liście. Zyskał status platynowej płyty i był nominowany do nagrody Grammy. W tym samym roku osiągnął także pozycję numer 6 w Wielkiej Brytanii i numer 2 w Australii. Był jedynym amerykańskim hitem numer 1 Amii Stewart, wskutek czego zyskała ona w ojczystym kraju miano artystki jednego przeboju, choć kilka jej piosenek weszło również na listy Top 10 i Top 20 dance chart. W 1979 roku wydała album Paradise Bird, będący podsumowaniem epoki disco. Nie wzbudził on wielkiego zainteresowania publiczności amerykańskiej, ale kilka singli („Jealousy” i „The Letter”) pochodzących z jej debiutanckiego albumu Knock on Wood wzbudziło zainteresowanie we Włoszech, Holandii i Wielkiej Brytanii. Kolejny album artystki został wydany w 1981 roku pod różnymi tytułami i z różnym zestawem utworów: w Europie jako Images, zaś w Stanach Zjednoczonych jako I’m Gonna Get Your Love.

Kiedy popularność muzyki disco w Stanach Zjednoczonych zaczęła spadać, artystka postanowiła kontynuować karierę w Europie. Przeniosła się do Włoch, gdzie w latach 80. i 90-tych wykonywała międzynarodowe standardy muzyki pop. Na włoskim rynku płytowym zadebiutowała w 1983 roku albumem Amii Stewart, wydanym przez włoski oddział RCA Records. Wyróżniały się na nim utwory „Working Late Tonight” i „Beginning Of The End”, nagrane w stylu heavy disco, z którym artystka zaczęła być odtąd kojarzona. „Working Late Tonight” zaprezentowała jako gość specjalny Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo. Pomyślny okazał się dla niej we Włoszech rok 1984. Nagrała wówczas z Giannim Morandim piosenkę „Grazie perché”, będącą coverem amerykańskiego hitu Kenny’ego Rogersa „We’ve Got Tonight”. Piosenka weszła na 1. miejsce włoskiej listy przebojów. Kolejnym jej sukcesem okazał się singiel „Friends” nagrany przy pomocy włoskiego kompozytora i producenta, ukrywającego się pod pseudonimem Mike Francis.

Jej popularność podtrzymało następne nagranie, „Light My Fire” cover utworu pod tym samym tytułem amerykańskiego zespołu The Doors. Zaczęła intensywnie uczyć się języka włoskiego wynajmując w tym celu prywatnego nauczyciela. Wystąpiła w programie rozrywkowym Tasto matto, wyemitowanym przez RAI. W 1986 roku nawiązała współpracę z Giorgio Moroderem (kompozytorem piosenek Donny Summer) oraz braćmi Robem i Ferdim Bollandami. Efektem współpracy z nimi był album Amii (1986); pochodzące z niego single „Time is tight” i „Break These Chains”, utrzymane w stylu electropop, nie wzbudziły jednak większego zainteresowania Sama artystka również nie była zadowolona z efektów współpracy z Moroderem i braćmi Bolland, a piosenki albumu określiła jako „bezbarwne”.

W 1988 roku wytwórnia RCA Italiana wydała jej kolejny album, nagrany w Londynie Time For Fantasy. Popularnością cieszył się pochodzący z niego singiel „Dusty Road”. Koniec dekady lat 80-tych to także współpraca artystki z Ennio Morricone. Zrealizowane wspólnie nagrania znalazły się na wydanym w 1990 roku albumie Amii Stewart Sings Ennio Morricone.

W latach 90. nagrała kilka albumów, w tym Magic (1990) i dobrze przyjęte Lady To Ladies (1992) i The Man I Love (1995). W lutym 1994 roku wystąpiła gościnnie na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo prezentując w parze z Dee Dee Bridgewater piosenkę „Why”, cover przeboju Annie Lennox pod tym samym tytułem. W 1995 roku ponownie była gościem Festiwalu, prezentując wspólnie z Gilbertem Bécaud i Randy Crawford piosenkę „September matin” („September Morn”). Dekadę zamknęła albumem Unstoppable, popularnym zwłaszcza we Francji.

23 kwietnia 2001 roku w Rzymie została mianowana ambasadorem dobrej woli UNICEF przez przewodniczącego włoskiego oddziału tej organizacji, Giovanniego Micali.

Wspólnie z mężem Giampiero założyła wydawnictwo Perle Nere Edizioni Musicali. Pod jego szyldem wydała w 2004 roku w wersji cyfrowej swój album Lady Day. W 2005 roku wzięła udział w kampanii na rzecz pomocy kobietom afrykańskim wydając singiel „Walking Africa”. W 2012 roku wydała, krytycznie przyjęty, album Intense, który sama wyprodukowała i na którym zadebiutowała jako autorka tekstów

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Knock On Wood/When You Are Beautiful	Amii Stewart	01.1979	6[12]	1[1][20]	Atlantic K 11214	[silver-UK][platinum-US][written by Eddie Floyd,Steve Cropper][produced by Barry Leng][6[16].R&B Chart][5[19].Hot Disco/Dance;Ariola America 9000 12"]
Light My Fire/137 Disco Heaven/Bring It On Back To Me	Amii Stewart	06.1979	5[11]	69[6]	Atlantic K 11278	[written by Barry Leng, Simon May, The Doors][produced by Barry Leng][36[11].R&B Chart]
Jealousy/Step Into The Love Line	Amii Stewart	11.1979	58[3]	-	Atlantic K 11386	[written by B. Leng, S. May, G. Morris][produced by Barry Leng]
The Letter/Paradise Bird	Amii Stewart	01.1980	39[4]	-	Atlantic K 11424	[written by Wayne Carson][produced by Barry Leng]
My Guy, My Girl/Now	Amii Stewart And Johnny Bristol	07.1980	39[5]	63[8]	Atlantic K 11550	[written by W. Robinson W. Robinson, R. White][produced by Barry Leng, Simon May][76[3].R&B Chart]
Friends/Picture	Amii Stewart	12.1984	12[11]	-	RCA RCA 471	[written by Mike Francis][produced by Paul Micioni][46[13].R&B Chart]
That Loving Feeling/Fever Line	Amii Stewart	03.1985	95[1]	-	RCA PB 40017	[written by Tony Joe White][produced by Paul Micioni]
Knock On Wood/Light My Fire / 137 Disco Heaven	Amii Stewart	08.1985	7[12]	-	Sedition EDIT 3303	[written by Eddie Floyd, Steve Cropper]
You Really Touch My Heart/You Really Touch My Heart (Instrumental)	Amii Stewart	10.1985	89[4]	-	Sedition EDIT 3307	[written by B. Leng, S. May][produced by Barry Leng]
My Guy, My Girl/Bring It On Back To Me	Amii Stewart And Deon Estus	12.1985	63[7]	-	Sedition EDIT 3310	[written by W. Robinson, R. White][produced by Barry Leng]
Love Ain't No Toy/Lover To Lover	Amii Stewart	03.1987	99[1]	-	RCA PB 41105	[written by Whitfield][produced by Bolland, Bolland]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Knock on Wood	Amii Stewart	03.1979	-	19[23]	Ariola 50054	[gold-US][produced by Barry Leng]

czwartek, 30 stycznia 2025

Steel Pulse

Steel Pulse to jeden z największych brytyjskich zespołów reggae, który pod względem sukcesu kreatywnego i komercyjnego dorównuje jedynie Aswad. Generalnie politycznie nastawiony zespół rastafariański, Steel Pulse zaczynał od grania autentycznego roots reggae z elementami jazzu i muzyki latynoskiej i zyskał znaczną publiczność wśród brytyjskich punków, jak i lojalnych fanów reggae. Ich debiutancki album z 1978 r., Handsworth Revolution, jest uważany przez wielu krytyków za kamień milowy i szczytowy moment w historii brytyjskiego reggae.

W miarę upływu lat 80-tych do ich muzyki wkradały się wypolerowane dźwięki syntezatorów oraz elementy muzyki tanecznej i R&B, nawet gdy ich tematyka pozostawała po stronie bojowej (jak w State of Emergency z 1988 r.). Pod koniec lat 80-tych Steel Pulse zdobyło Grammy i działało na pełnoprawnym terytorium crossover w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Powrócili do twardego, korzennego brzmienia, które uznawało współczesne trendy z akcentami dancehallu i hip-hopu na Vex z 1994 roku i Rage and Fury z 1997 roku. Podobnie jak wiele weteranów, Steel Pulse kładło nacisk na trasy koncertowe zamiast nagrywania w latach 2000. i 2010., ale ich wakacje od studia zakończyły się sesjami na Mass Manipulation z 2019 roku.

Steel Pulse powstało w 1975 roku w Birmingham w Anglii, a konkretnie w dzielnicy getta Handsworth. Członkami założycielami byli koledzy ze szkoły David Hinds (główny autor tekstów, a także wokalista i gitarzysta), Basil Gabbidon (gitara) i Ronnie „Stepper” McQueen (bas). Wszyscy pochodzili z biednych rodzin imigrantów z Indii Zachodnich i żaden z nich nie miał dużego doświadczenia muzycznego. Poświęcili trochę czasu na doskonalenie swoich umiejętności technicznych, często grając na materiałach o zabarwieniu rastafariańskim Boba Marleya i Burning Spear. McQueen zaproponował nazwę zespołu, na cześć konia wyścigowego, a wkrótce skład uzupełnili perkusista Steve „Grizzly” Nisbett, klawiszowiec/wokalista Selwyn „Bumbo” Brown, perkusista/wokalista Alphonso „Fonso” Martin i wokalista Michael Riley.

Początkowo Steel Pulse miał trudności ze znalezieniem występów na żywo, ponieważ właściciele klubów niechętnie dawali im platformę dla ich „subwersywnej” polityki rastafariańskiej. Na szczęście ruch punkowy otwierał nowe drogi dla muzyki w całej Wielkiej Brytanii, a także znajdował duchowe pokrewieństwo z protestem reggae. W ten sposób grupa zaczęła występować jako support przed zespołami punkowymi i nowofalowymi, takimi jak Clash, Stranglers, Generation X, Police i XTC, i w tym procesie zyskała szeroką publiczność. Zgodnie z duchem czasu, Steel Pulse stworzyło teatralne widowisko, które wzbogaciło ich komentarz społeczny satyrycznym humorem; wielu członków było ubranych w kostiumy, które wyśmiewały tradycyjne brytyjskie archetypy (Riley był wikariuszem, McQueen arystokratą w meloniku, Martin lokajem trenera itd.). Zespół wydał dwa single - „Kibudu, Mansetta and Abuku” i „Nyah Love” - w małych niezależnych wytwórniach, a następnie zwrócił na siebie uwagę Island Records po występie przed Burning Spear.

Pierwszym singlem Steel Pulse dla Island był klasyczny „Ku Klux Klan”, który dobrze nadawał się do bardzo wizualnych koncertów zespołu, pełnych kostiumów. Ukazał się na ich debiutanckim albumie z 1978 roku, Handsworth Revolution, który wkrótce został okrzyknięty klasyką brytyjskiego reggae przez wielu fanów i krytyków, dzięki utworom takim jak tytułowy utwór, „Macka Splaff”, „Prodigal Son” i „Soldiers”. Riley odszedł przed następcą, Tribute to the Martyrs z 1979 roku, który zawierał inne kluczowe wczesne single, takie jak „Sound System” i „Babylon Makes the Rules”, i umocnił reputację zespołu jako bezkompromisowej politycznej zaciekłości. Ta reputacja poszła w zapomnienie wraz z Caught You z 1980 roku, bardziej popowym zestawem poświęconym utworom tanecznym i lovers rock.

W tym momencie Steel Pulse chcieli spróbować podbić amerykański rynek i ruszyli w trasę koncertową pomimo sprzeciwów Island. Caught You został wydany w Stanach jako Reggae Fever, ale nie udało mu się rozbić grupy i wkrótce rozstali się z Island. Steel Pulse przeszło do Elektra/Asylum, które wydało wersję LP ich głównego występu na Reggae Sunsplash Festival w 1981 roku. Ich debiutem studyjnym był True Democracy z 1982 roku, powszechnie chwalony zestaw, który równoważył jasną, przystępną produkcję z powrotem do świadomości społecznej. Stał się ich pierwszym LP, który znalazł się na listach przebojów w Ameryce, znajdując się zarówno na listach pop, jak i R&B. Bardziej efektowny następca, Earth Crisis, został wydany w 1984 roku i zawierał producenta Jimmy'ego „Senyah” Haynesa zastępującego członków założycieli Gabbidona i McQueena na gitarze i basie, którzy obaj odeszli pod koniec sesji nagraniowych. Zostali zastąpieni przez gitarzystę Carltona Bryana i basistę Alvina Ewena w Babylon the Bandit z 1986 roku, kolejnym dziele wyprodukowanym przez Haynesa, które zostało uznane za najbardziej dopracowany, skoncentrowany na syntezatorach album grupy do tej pory. Mimo że zawierał potężną wersję „Not King James Version” i zdobył nagrodę Grammy za najlepszy album reggae, sprzedawał się słabo i zraził do siebie niektórych starszych fanów zespołu; w rezultacie Elektra wkrótce ich porzuciła.

Steel Pulse powrócił na MCA w 1988 roku z State of Emergency, ich najbardziej wyraźnie crossoverowym albumem do tej pory. Wnieśli również utwór „Can't Stand It” do ścieżki dźwiękowej klasycznego utworu Spike'a Lee Do the Right Thing. W 1991 roku wydali kolejny mocno komercyjny album, nominowany do nagrody Grammy Victims, na którym znalazł się singiel „Taxi Driver”. Popierając poglądy zawarte w piosence, Steel Pulse złożyło pozew zbiorowy przeciwko New York City Taxi and Limousine Commission, oskarżając kierowców o dyskryminację osób czarnoskórych, a w szczególności Rastafarian.

Członek założyciel Fonso Martin odszedł w tym samym roku, redukując Steel Pulse do podstawowego trio Hindsa, Nisbetta i Browna. W ich zespole wspierającym nadal występował Ewen, a w innych miejscach byli to gitarzysta Clifford „Moonie” Pusey, klawiszowiec Sidney Mills i perkusista/instrumentalista Conrad Kelly. Album koncertowy Rastafari Centennial z 1992 r. zapoczątkował powrót do muzycznych korzeni grupy i przyniósł kolejną nominację do nagrody Grammy. W następnym roku wystąpili na inauguracyjnej imprezie Billa Clintona, jako pierwszy zespół reggae, który pojawił się na takim wydarzeniu.

Album studyjny Vex z 1994 r. dopełnił powrotu Steel Pulse do klasycznego roots reggae, choć nawiązał również do współczesnego dancehallu dzięki kilku gościnnym tosterom i produkcji o charakterze cyfrowym. Rage and Fury z 1997 r. kontynuował w podobnym duchu i został nominowany do nagrody Grammy. W 1999 r. grupa wydała kolejną kolekcję występów na żywo, Living Legacy. W 2004 roku, wydając African Holocaust, Steel Pulse powróciło do silnych tematów politycznych ze swojej wczesnej twórczości, a podczas gdy przez następne 15 lat poświęcili się pracy na żywo, Mass Manipulation z 2019 roku było przypomnieniem zaangażowania Steel Pulse w roots reggae i śmiałe wypowiedzi liryczne. Perkusista Conrad Kelly zmarł 8 maja 2024 roku w wieku 65 lat.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Ku Klux Klan	Steel Pulse	04.1978	41[4]	-	Island WIP 6428	[written by Hinds][produced by G. Logie, S. Lillywhite]
Prodigal Son	Steel Pulse	07.1978	35[6]	-	Island WIP 6449	[written by Steel Pulse][produced by Karl Pitterson ]
Sound System/Crampars Style	Steel Pulse	06.1979	71[2]	-	Island WIP 6490	[written by D. Hinds][produced by Karl Pitterson]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Handsworth Revolution	Steel Pulse	08.1978	9[12]	-	Island ILPS 9502	[produced by Karl Pitterson]
Tribute to the Martyrs	Steel Pulse	07.1979	42[6]	-	Island ILPS 9568	[produced by Karl Pitterson]
True Democracy	Steel Pulse	07.1982	-	120[13]	Elektra 60 113 [US]	[gold-US][produced by Karl Pitterson]
Earth Crisis	Steel Pulse	03.1984	-	154[12]	Elektra 60 315 [US]	[gold-US][produced by Jimmy Haynes, Steel Pulse]
State of Emergency	Steel Pulse	07.1988	-	127[7]	MCA 42 192 [US]	[produced by Steel Pulse,Godwin Logie]

środa, 29 stycznia 2025

Anthony Steel

Anthony Maitland Steel (ur. 21 maja 1920r w Londynie, zm. 21 marca 2001r w Northolt) - brytyjski aktor i piosenkarz.

Urodził się w Chelsea, jako syn Kathleen Lucy Invicty Yate-Lee (z domu Laing; 1900-1962) i indyjskiego oficera armii Edwarda Geralda Steela (1897–1965), który później sam został aktorem. Steel spędził większość swojego wczesnego dzieciństwa w Indiach w Lahaur i kształcił się do 14 roku życia w Alexander House Prep School w Broadstairs w hrabstwie Kent. Naukę kontynuował w domu z korepetytorem, zanim rozpoczął naukę w Kolegium Trójcy Świętej w Cambridge.

Steel ukończył zaledwie rok w Cambridge, kiedy wybuchła II wojna światowa. W wieku 18 lat wstąpił do Straży Grenadierów i został ewakuowany z Dunkierki w maju 1940. Otrzymał zlecenie i służył na Bliskim Wschodzie, gdzie został ciężko ranny podczas patrolu. Trenował jako spadochroniarz i wykonał dziewięć skoków operacyjnych. Pod koniec wojny był w randze majora.

Po małej roli porucznika Charlesa McHattena w dramacie Jeana Negulesco The Mudlark (1950) z Irene Dunne i Alekiem Guinnessem, zagrał w serii filmów przygodowych dla studia J. Arthur Rank. Był zbiegiem Johnem z niemieckiego obozu jenieckiego w dramacie wojennym Drewniany koń (The Wooden Horse, 1950). Pojawił się także jako Larry Stevens w dramacie Irvinga Rappera Another Man's Poison (1952) z Bette Davis oraz w filmie przygodowym płaszcza i szpady Pan na Ballantrae (The Master of Ballantrae, 1953) z Errolem Flynnem. W dramacie wojennym Bitwa o Maltę (Malta Story, 1954) wystąpił jako Wing Commander Bartlett. Był odważnym strażnikiem zwierzyny Bobem Paytonem w filmie przygodowym Na zachód od Zanzibaru (West of Zanzibar, 1955) i odważnym kierowcą wyścigowym Billem Fraserem w dreszczowcu Checkpoint (1957). W dramacie Historia O (The Story of O, 1975) z Udo Kierem wystąpił jako Sir Stephen.

W 1954 nawiązał współpracę z brytyjskim zespołem wokalnym, z The Radio Revellers, aby nagrać „West of Zanzibar”. Wydany w Polygon Records label, zadebiutował na pozycji nr 11 na UK Singles Chart.

W latach 1949–1954 był żonaty z Juanitą Forbes. 22 maja 1956 ożenił się ze szwedzką aktorką Anitą Ekberg i para przeniosła się do Hollywood. Małżeństwo zakończyło się rozwodem w 14 maja 1959, po którym Steel wrócił do Wielkiej Brytanii. W 1964 poślubił Johannę Melcher.Zmarł 21 marca 2001 w Northolt, Middlesex, na raka płuc

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
West Of Zanzibar / Who Cares	Anthony Steel With The Radio Revellers	09.1954	11[6]	-	Polygon P 1114	[written by G. Sigara]

Dynatones

Dynatones grali gatunek znany jako Northern Soul w połowie lub pod koniec lat 60-tych. Pochodzący głównie z Clarksburg, West Virginia, Dynatones składali się z Eddiego Evansa na pianinie/instrumentach klawiszowych, Raya Figlara na piszczałce/flecie/saksofonie/instrumentach dętych drewnianych, Gary'ego Van Scyoca na basie i gitarze oraz Jacka Wolfe'a na perkusji.

Van Scyoc dołączył do zespołu jako student pierwszego roku w Salem College, Salem, West Virginia. Nagrali swój hit, „The Fife Piper”, wraz z „And I Always Will” na stronie B, w St. Clair/Gateway Studios w Pittsburg, Pensylwania. Został on później wydany przez krótkotrwałą (1965-67) wytwórnię Hannah Barbera Records. „The Fife Piper” osiągnął # 53 na liście Billboard Hot 100 po tym, jak HBR go podchwyciło.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Fife Piper	Dynatones	09.1966	-	53[8]	HBR 494	[written by Eddie Evans,Gary Van Scyoc,Ray Figlar][produced by J. J. Jules][46[2].R&B Chart]

Dynasty

Dynasty był amerykańskim zespołem z siedzibą w Los Angeles w Kalifornii, stworzonym przez producenta i szefa wytwórni płytowej SOLAR Records Dicka Griffeya oraz producenta muzycznego Leona Sylversa III. Zespół był znany ze swoich numerów tanecznych/popowych pod koniec lat 70-tych i 80-tych. Początkowo grupę tworzyli klawiszowiec Kevin Spencer oraz wokalistki Nidra Beard i Linda Carriere.

Dynasty było zasadniczo pomysłem Griffeya i producenta Sylversa, byłego członka rodzinnej grupy Sylversów, który zyskał dużą popularność na początku i w połowie lat 70-tych Sylvers, główny architekt brzmienia SOLAR, został wewnętrznym producentem wytwórni (której nazwa oznaczała „Sound of Los Angeles Records”) w 1978 roku i w tej roli połączył członków Dynasty.

Grupę tworzyło troje młodych wykonawców: wokalistki Nidra Beard i Linda Carriere oraz wokalista-klawiszowiec Kevin Spencer. Po ukończeniu college'u w Nowym Orleanie, Carriere zaprzyjaźniła się z Beard w Los Angeles zimą 1972 roku.Oboje często odwiedzali Maverick's Flat, popularny klub nocny soul/pop. Właściciel Maverick's Flat, John Daniels, był w trakcie zakładania nowej grupy, DeBlanc, a oboje młodzi wokaliści zostali jej członkami. Przez dwa lata koncertowali z DeBlanc w głównych miastach Europy, Japonii, Kanady i Stanów Zjednoczonych.

Kiedy DeBlanc rozpadł się w 1975 roku, niektórzy z pierwotnych członków (w tym Beard i Carriere) utworzyli nową grupę o nazwie Starfire. Przez jeden udany rok Starfire występował w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Europie, z kilkoma kluczowymi datami w Finlandii i Iranie w 1976 roku. Po trasie grupa postanowiła się rozwiązać. W tym czasie Beard nawiązała silną relację z Leonem Sylversem. W tym czasie występowała z Sylvers jako zastępstwo na koncertach dla nieletnich członkiń rodziny zespołu. To nowe stowarzyszenie okazało się korzystne zarówno dla Beard, jak i Carriere, ponieważ Sylvers przedstawiła każdą z nich Griffeyowi.

Spencer po raz pierwszy spotkała Leona Sylversa, gdy ten pojawił się w domu Sylversów w Palos Verdes, bez zapowiedzi, na przesłuchaniu jako basista zespołu. To właśnie to spotkanie, w połączeniu z występami Spencer z Sylvers , utwierdziło to, czego Sylvers i Griffey chcieli dla swojej nowej grupy. Następnie rozpoczęto pracę nad pierwszym albumem Dynasty. Debiutancki album Dynasty, Your Piece of the Rock, wydany w 1979 roku, przyniósł pierwszy hit R&B zespołu, „I Don't Want to Be a Freak (But I Can't Help Myself)”. Utwór osiągnął 20. miejsce na brytyjskiej liście przebojów pod koniec 1979 roku. Adventures in the Land of Music, wydany w 1980 roku, był drugim albumem Dynasty. Zestaw zawierał ich największy hit, „I've Just Begun to Love You” (który osiągnął 6. miejsce na liście przebojów R&B magazynu Billboard w USA; 87. miejsce na liście przebojów Billboard Hot 100 w USA; i 51. miejsce w Wielkiej Brytanii), a także piosenki „Do Me Right” i „Groove Control”. Te trzy piosenki łącznie osiągnęły piąte miejsce na liście przebojów tanecznych w USA.

Utwór tytułowy albumu ostatecznie dostarczył kluczowych sampli do „Luchini, AKA This Is It” zespołu Camp Lo, „Lovers' Ghetto” Angie Stone, „This Is My Time” Terri Walker, „Kiss Me” Tha' Rayne, „Long as You Come Home” Brooke Valentine, „Sweet Misery” Rashada, „Catch Me” Antiloop, „How I Feel” Jadakissa, „Follow Me” HaLo, „Lil' Bits” Rushden & Diamonds, „Tisztelet a Kivételnek” DSP i „Won't Land” Wiz Khalifa.

Sylvers dołączył do grupy w 1981 roku, ale jego obecność nie przyczyniła się do ich sukcesu. W tym samym roku wydali swój trzeci album, The Second Adventure. Chociaż wyprodukował dwa hity R&B z pierwszej czterdziestki, „Here I Am” i „Love in the Fast Lane”, album został w dużej mierze pominięty. Sylvers i Beard byli krótko małżeństwem na początku lat 80-tych. Right Back at Cha! (1982) wygenerował dwa amerykańskie single, „Check It Out” i „Strokin'”. Jednak tylko „Check It Out” pojawił się na listach przebojów, a album osiągnął szczyt w połowie listy Billboard 200.

SOLAR wydał dwa oddzielne single w Wielkiej Brytanii, „The Only One” i „Does That Ring a Bell”; ten drugi osiągnął 53. miejsce na liście UK Singles Chart. Zespół powrócił ponownie w 1986 roku z albumem Daydreamin', ale w tym czasie Carriere nie była już częścią grupy, a Nidra Beard używała swojego nazwiska Sylvers. Ostatnim studyjnym wydawnictwem Dynasty był Out of Control z 1988 roku, ale przeboje wyschły. Co ciekawe, Out of Control ma dokładnie taką samą okładkę jak Daydreamin' i zawiera kilka tych samych utworów. Mimo że nowi producenci SOLAR L.A. Reid i Babyface zostali sprowadzeni do Out of Control, grupa nie mogła odzyskać dawnej świetności i wkrótce się rozpadła.

Jednak później pojawili się jako wokaliści wspierający na albumie Jesus, My Wonderful Friend z 1994 roku autorstwa artystki gospel i koleżanki z wytwórni Juanity G. Hines. Beard, która współtworzyła większość materiału Dynasty, kontynuowała jako autorka tekstów piosenek. Jej piosenki pojawiają się na albumach Shalamar, the Whispers, 7th Wonder, 911 i LaRue. Carriere kontynuowała jako wokalistka wspierająca, podczas gdy klawiszowiec-wokalista Spencer wrócił do pracy w studiu i można ją usłyszeć na nagraniach Carrie Lucas, Shalamar, the Whispers, Tin Harris i Gladys Knight & the Pips.

Sylvers odniosła sukces jako producentka i autorka tekstów dla takich artystów jak Howard Hewett, Ahmad Jamal, the Brothers Johnson, Glenn Jones i Blackstreet. Kanadyjska niezależna wytwórnia płytowa Unidisc Music Inc. wznowiła większość albumów Dynasty na płytach CD. Wokalistka Nidra Beard zmarła na raka w grudniu 2023 roku w wieku 71 lat.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I Don't Want To Be A Freak (But I Can't Help Myself)/Your Piece Of The Rock	Dynasty	09.1979	20[13]	-	Solar 11694	[written by L. Sylvers, N. Beard, D. Griffey][produced by Leon Sylvers][36[14].R&B Chart]
I've Just Begun To Love You/When You Feel Like Giving Love (Dial My Number)	Dynasty	09.1980	51[4]	87[6]	Solar 12021	[written by W. Shelby, R. Smith][produced by Leon Sylvers III][6[19].R&B Chart]
Do Me Right/Adventures In The Land Of Music	Dynasty	11.1980	-	103[2]	Solar 12127	[written by W. Shelby, N. Beard][produced by Leon Sylvers III][34[16].R&B Chart]
Something To Remember/Groove Control	Dynasty	03.1981	-	-	Solar 12180	[written by G. Dozier, N. Beard, L. Carriere][produced by Leon Sylvers III][64[6].R&B Chart]
Here I Am/Give It Up To Love	Dynasty	07.1981	-	-	Solar 47932	[written by W. Shelby, N. Beard, M. Gentry, B. Liscomb][produced by Leon Sylvers III][26[16].R&B Chart]
Love In The Fast Lane/High Time (I Left You Baby)	Dynasty	11.1981	-	-	Solar 47946	[written by W. Shelby, K. Spencer, N. Beard][produced by Leon Sylvers III][31[12].R&B Chart]
Strokin'/A Man In Love	Dynasty	11.1982	-	-	Solar 69927	[written by Richard Randolph, Ricky Smith, Glen Barbee, Vincent Brantley][produced by Leon F. Sylvers III][52[9].R&B Chart]
Check It Out/Questions	Dynasty	02.1983	-	-	Solar 69843	[written by William Shelby, Kevin Spencer, Glen Barbee][produced by Leon F. Silvers III, William Shelby, Kevin Spencer ][39[8].R&B Chart]
Does That Ring A Bell/Love In The Fast Lane	Dynasty	05.1983	53[4]	-	Solar E 9911 [UK]	[written by Dana Meyers, Ron Parker, Wardell Potts Jr][produced by Leon F. Sylvers III, Kevin Spencer, William Shelby]
Don't Waste My Time	Dynasty	02.1988	-	-	Solar 70019	[written by Bill Wolfer, Brenda Mekeel][produced by Bill Wolfer][41[10].R&B Chart]
Tell Me (Do U Want My Love)?	Dynasty	06.1988	-	-	Solar 70024	[written by Sid Johnson, Bruce Robinson, Charles Muldrow][produced by L.A. Reid, Babyface][56[9].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Adventures in the Land of Music	Dynasty	08.1975	-	43[21]	Solar 3576	[produced by Leon Sylvers III]
The Second Adventure	Dynasty	10.1981	-	119[4]	Solar 20	[produced by Leon Sylvers III]

Dyna-Sores

Prowadzeni przez wokalistę/gitarzystę Rene Halla, Dyna-Sores byli trzecią grupą, która cieszyła się hitem dzięki „Alley Oop”, napisanej przez Dallasa Fraziera odzie do jaskiniowca z komiksu. Chociaż nie odnieśli takiego sukcesu jak Dante & the Evergreens, którzy osiągnęli 15. pozycję na liście przebojów, i Hollywood Argyles, których wersja trafiła na pierwsze miejsce, Dyna-Sores pomogli przekształcić utwór Fraziera w jedno z najbardziej udanych komercyjnie wydawnictw 1960 roku.

Wydany w kwietniu 1960 roku, tydzień po tym, jak Hollywood Argyles, z udziałem Gary'ego Paxtona, i Dante & the Evergreens, z udziałem Donalda „Dantego” Drowty'ego, znalazł się na listach przebojów Billboard, nagranie Dyna-Sores „Alley Oop” stało się trzecią wersją, która znalazła się w Top 40. Beach Boys później umieścili ten utwór na swoim albumie Beach Boys' Party! z 1965 roku. Podczas gdy Hall grał z Samem Cooke'em i zespołem The Marketts, członkowie zespołu, w tym pianista Jack Fina, kontynuowali wspólne występy pod nazwą B. Bumble & the Stingers.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Alley-Oop/Jungle Walk	Dyna-Sores	06.1960	-	59[3]	Rendezvous 120	[written by D. Frazier]

Dynamic Superiors

The Dynamic Superiors to amerykańska grupa Motown z Waszyngtonu, D.C., Stany Zjednoczone. Grupa powstała w 1963 roku z członkami Tony Washington (lider), George Spann (pierwszy tenor), George Peterback Jr. (drugi tenor), Michael McCalpin (baryton) i Maurice Washington (bas).Nagrali singiel wydaną przez nowojorską wytwórnię Sue w 1969 roku, „I'd Rather Die”. Piosenkę napisał basista grupy Maurice Washington (brat wokalisty Tony'ego).

Zostali odkryci przez dyrektora Motown, Ewarta Abnera, na konwencji DJ-ów w Atlancie w 1972 roku i podpisali kontrakt z wytwórnią. Po niewielkiej zmianie nazwy na The Dynamic Superiors minęły kolejne dwa lata, zanim Motown wydał płytę grupy. Utwory na ich dwóch pierwszych albumach zostały napisane głównie przez Ashforda i Simpsona. Nagrywali z umiarkowanym sukcesem przez całe lata 70-te. Jednym z ich najlepiej sprzedających się hitów był „Shoe Shoe Shine” z 1975 roku.

Byli wyjątkowi, ponieważ Tony Washington był otwarcie gejem, i czasami przebierał się za kobietę na scenie. Ostatnie nagranie grupy miało miejsce w 1980 roku. Oryginalny wokalista Tony Washington zmarł w 1989 roku. Oryginalny członek George Spann dołączył do The Flamingos w 2001 roku. Następnie George Spann reaktywował grupę w 2006 roku po rozpadzie Flamingos. Pozostałymi członkami byli trzej inni członkowie Flamingos: Larry Jordan, Earnest „Just Mike” Gilbert i James Faison. W 2010 roku spółka zależna Universal Music, Soul Music.Com Records, w końcu wydała dwa pierwsze albumy zespołu The Dynamic Superiors wydane w wytwórni Motown, The Dynamic Superiors i Pure Pleasure, po raz pierwszy na płytach CD, w zestawie 2 w cenie 1 (SMCR2 5003).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Shoe Shoe Shine/Release Me	Dynamic Superiors	11.1974	-	68[7]	Motown 1324	[written by N. Ashford, V. Simpson][produced by N. Ashford, V. Simpson][16[16].R&B Chart]
Leave It Alone/One-Nighter	Dynamic Superiors	04.1975	-	102[7]	Motown 1342	[written by N. Ashford, V. Simpson][produced by N. Ashford, V. Simpson][13[14].R&B Chart]
Nobody's Gonna Change Me/I Got Away	Dynamic Superiors	08.1975	-	-	Motown 1359	[written by N. Ashford, V. Simpson][produced by N. Ashford, V. Simpson][51[8].R&B Chart]
Deception/One-Nighter	Dynamic Superiors	10.1975	-	-	Motown 1365	[written by N. Ashford, V. Simpson][produced by N. Ashford, V. Simpson][53[7].R&B Chart]
Nowhere To Run Pt.1/Nowhere To Run Pt.2	Dynamic Superiors	07.1977	-	-	Motown 1419	[written by Holland, Dozier, Holland ][produced by Brian Holland][53[7].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Pure Pleasure	Dynamic Superiors	08.1975	-	130[10]	Motown 841	>[produced by Ashford & Simpson]

wtorek, 28 stycznia 2025

Dynamics

The Dynamics to amerykańska grupa R&B z Detroit w stanie Michigan. Grupa The Dynamics powstała na początku lat 60-tych. Ich pierwszym hitem był utwór „Misery” z 1963 r., który stał się podstawą pierwszej płyty The Who, „Zoot Suit”.

Isaac „Zeke” Harris, George White, Fred Baker i Samuel Stevenson byli członkami Dynamics. (Zerben R. Hicks również śpiewał z nimi, ale odszedł wkrótce po wydaniu ich pierwszego albumu.) Wszyscy pochodzący z Detroit, zespół był zarządzany przez Teda White'a, który był mężem Królowej Soulu, Arethy Franklin. Ich pierwszy album wydany przez Cotillion, metaforyczny „Ice Cream Song”, radził sobie całkiem nieźle na listach przebojów R&B. Podążając śladem Atlantic nagrywającego Arethę na Południu, White zabrał Dynamics do Memphis, aby nagrać, dlatego „Ice Cream Song” brzmi jak coś, co Mad Lads nagraliby w Stax.

Jednak Dynamics byli bardziej wszechstronni niż Mad Lads, a materiał był również lepszy. Mieli trzy główne głosy, z których jeden był wybitnym falsetem. Chips Morman i Tommy Cogbill wyprodukowali ich wczesne nagrania; sekcja rytmiczna składała się z weteranów Memphis Reggie Young (gitara), Bobby Emmons (organy), Bobby Wood (fortepian), Mick Leach (bas) i Gene Chrisman (perkusja). Nagrali dwa albumy: First Landing w Cotillion i What a Shame w Black Gold.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Misery/I'm The Man	Dynamics	11.1963	-	44[10]	Bigtop 3161	[written by G. Stratton, A. Wilson]
Ice Cream Song/The Love That I Need	Dynamics	03.1969	-	59[7]	Cotillion 44021	[written by Ronnie Shannon][produced by Tommy Cogbill][17[11].R&B Chart]
Dum-De-Dum/I Want To Thank You	Dynamics	11.1969	-	-	Cotillion 44045	[written by Ronnie Shannon][produced by Tommy Cogbill][47[2].R&B Chart]
What A Shame/Shucks, I Love You	Dynamics	06.1973	-	-	Black Gold 8	[written by Ronnie Shannon][produced by Ronnie Shannon, George White][40[9].R&B Chart]
Funkey Key/Count Your Chips	Dynamics	09.1973	-	-	Black Gold 9	[written by Ronnie Shannon][produced by Ronnie Shannon, George White][49[8].R&B Chart]
She's For Real (Bless You)/Voyage Thru The Mind/td>	Dynamics	03.1974	-	-	Black Gold 11	[written by Ronnie Shannon][produced by Ronnie Shannon, George White][92[2].R&B Chart]

Original Sound Records

Original Sound to wytwórnia płytowa z siedzibą w Los Angeles w Kalifornii. Została założona na początku lat 50-tych przez didżeja K-POP Arta Laboe. Początkowo była małą wytwórnią specjalizującą się w kompilowaniu i ponownym wydawaniu „starych” piosenek R&B i rock 'n' rolla.

Wytwórnia była pionierem koncepcji ponownego wydawania starszych hitów pop i rock, sprzedała miliony płyt na swoich albumach kompilacyjnych Oldies But Goodies, z których kilka znalazło się na krajowych listach przebojów Billboard. Wszystkie 15 tomów tej serii zostało później ponownie wydanych w bestsellerowej serii CD w latach 80. i 90-tych, chociaż listy utworów na każdym tomie CD znacznie różniły się od oryginalnych wydań LP o identycznych numerach, a niektóre tomy nie zawierały żadnych tych samych utworów, co ich oryginalne wydania.

Później katalog Double Shot Records został zakupiony przez Original Sound w ok. 1972r. Największym hitem nagranym przez wytwórnię jako singiel był „Teen Beat” perkusisty Sandy'ego Nelsona, który w 1959 r. osiągnął czwarte miejsce na liście Billboard.

Pierwsze kilka płyt „Oldies But Goodies” odniosło ogromny sukces (Volume 1 osiągnął #12 na liście Billboard Album i pozostał na niej przez 183 tygodnie). Ich sukces wpłynął na inne wytwórnie, które wydały kompilacje ich hitów i prawie hitów, a także pomógł potwierdzić pozycję takich piosenek jak „In the Still of the Night” The Five Satins, która osiągnęła #24 na listach przebojów dopiero w 1956 r.

Single na listach przebojów

Funky Broadway-Part I/Funky Broadway-Part II	Dyke and the Blazers	04.1967	 65.US
So Sharp/Don't Bug Me	Dyke and the Blazers	06.1967	 	130.US
Funky Walk Part 1 (East)/Funky Walk Part 2 (West)	Dyke and the Blazers	04.1968	 67.US
Funky Bull Pt. I/Funky Bull Pt. II	Dyke and the Blazers	09.1968	 	102.US
We Got More Soul/Shotgun Slim	Dyke and the Blazers	05.1969	 35.US
Let A Woman Be A Woman - Let A Man Be A Man/Uhh	Dyke and the Blazers	09.1969	 36.US
You Are My Sunshine/City Dump	Dyke and the Blazers	01.1970	 121.US
Uhh/My Sisters' And My Brothers' Day Is Comin'	Dyke and the Blazers	04.1970	 	118.US
Runaway People/I'm So All Alone	Dyke and the Blazers	07.1967	 119.US
Bongo Rock / Bongo Party	Preston Epps	05.1959	 14.US
Bongo Bongo Bongo / Hully Gully Bongo	Preston Epps	08.1960	 78.US
Teen beat/Big jump	Sandy Nelson	09.1959	9.UK/4.US

Dyke and the Blazers

Dyke and the Blazers był amerykańskim zespołem funkowym prowadzonym przez Arlestera Christiana. Zespół powstał w 1965 roku i nagrywał aż do śmierci Christiana w 1971 roku. Do ich najbardziej udanych płyt należały oryginalna wersja „Funky Broadway” (1966) i „Let a Woman Be a Woman” (1969).

Arlester Christian (ur.13 czerwca 1943r - zm. 13 marca 1971r), nazywany „Dyke”, urodził się (według większości źródeł) w Buffalo w stanie Nowy Jork. Uczęszczał do Burgard High School. W 1960 roku zaczął grać na basie w zespole z Buffalo, Carl LaRue and his Crew, który grał w lokalnych barach i klubach i wydał singiel „Please Don't Drive Me Away” w wytwórni KKC w marcu 1962 roku. W 1964 roku LaRue został zaproszony przez didżeja z Phoenix w Arizonie, Eddiego O'Jaya, aby zabrać swój zespół do tego miasta, aby zapewnić wsparcie dla grupy wokalnej, którą tam zarządzał, The O'Jays.

Jednak w 1965 roku O'Jays i ich menadżer przeprowadzili się gdzie indziej, a zespół LaRue'a rozpadł się. LaRue wrócił do Buffalo, ale Christian i dwóch innych członków zespołu, gitarzysta Alvester „Pig” Jacobs i saksofonista J.V. Hunt, nie mieli możliwości podróżowania i zostali w Phoenix. Połączyli siły z istniejącą grupą z Phoenix, The Three Blazers, w której skład wchodził saksofonista tenorowy Bernard Williams, a jako „Dyke and the Blazers” dołączyli do nich lokalni muzycy Rich Cason (organy) i Rodney Brown (perkusja).

Grając w lokalnych klubach, grupa podchwyciła rytmy, bas i innowacje organowe zespołu Jamesa Browna i poprzez improwizację opracowała piosenkę opartą na riffach, która stała się „Funky Broadway”, a tekst odzwierciedlał wspomnienia piosenkarza Dyke'a z Broadwayu w Buffalo, a także Broadway Road w Phoenix. Latem 1966 roku zespół usłyszał Art Barrett, który został ich menadżerem i kazał im nagrać piosenkę w Audio Recorders Studio w Phoenix. Barrett wydał płytę we własnej wytwórni Artco, a Christian został uznany za jej autora, chociaż inni członkowie zespołu później twierdzili, że przyczynili się do powstania piosenki. Stała się popularna lokalnie i została ponownie wydana przez wytwórnię Original Sound Arta Laboe w Los Angeles.

Płyta systematycznie wspinała się na liście Billboard R&B na początku 1967 roku, osiągając 17. miejsce w ciągu 24 tygodni na liście, a także osiągnęła 65. miejsce na liście przebojów pop. Płyta była pierwszą, w której tytule użyto słowa „funky”, z tego powodu niektóre stacje radiowe zakazały jej jako obraźliwej. Rick James opisał jej muzykę jako „rewolucyjną”, a Dyke opracował do niej układ taneczny. Zespół dodał basistę Alvina Battle’a, dzięki czemu Dyke mógł skupić się na wokalu, i odbył wiele tras koncertowych na fali sukcesu. Jednak latem 1967 roku stres związany z graniem serii koncertów w Apollo Theater w Harlemie spowodował rozpad zespołu, na krótko przed tym, jak Wilson Pickett odniósł większy sukces, tworząc własną wersję coveru „Funky Broadway”. Nagranie Picketta osiągnęło 1. miejsce na liście przebojów R&B i 8. miejsce na liście przebojów pop.

Dyke wrócił do Buffalo i założył nowy zespół koncertowy, w skład którego wchodzili Willie Earl (perkusja - wcześniej członek zespołu Carla LaRue), Wardell "Baby Wayne" Peterson (drugi perkusista), Otis Tolliver (gitara basowa), Ray Byrd (instrumenty klawiszowe) i Maurice "Little Mo" Jones (trąbka). Jednak zespół koncertowy stopniowo rozpadł się w latach 1968 i 1969. Po 1968 roku Christian nagrywał Dyke and the Blazers z różnymi muzykami studyjnymi z Los Angeles, później znanymi jako Watts 103rd Street Rhythm Band. W skład tego zespołu wchodzili perkusista James Gadson, który występował również z Charlesem Wrightem i Billem Withersem, gitarzyści Al McKay i Roland Bautista, którzy później zostali członkami Earth, Wind & Fire, oraz basiści James Smith i Melvin Dunlap.

Powstałe w rezultacie płyty, w tym „We Got More Soul” (nr 7 R&B, nr 35 pop) i „Let A Woman Be A Woman, Let A Man Be A Man” (nr 4 R&B, nr 36 pop), były jednymi z jego największych hitów. Większość singli powstała w wyniku długich jam session, które zostały skrócone, aby pasowały do formatu płyt 45 rpm.Dyke and the Blazers nadal mieli mniej znaczące hity do 1970 roku, a ich styl został opisany przez krytyka Richiego Unterbergera jako „gut-bucket funk... z chrapliwymi riffami gitarowymi, tłustymi organami, chrapliwym wokalem i jazzowymi rogami”.

Christiana Christian przygotowywał się do trasy koncertowej po Anglii i do nagrywania z Barrym Whitem, gdy został śmiertelnie postrzelony na ulicy w Phoenix, 13 marca 1971 roku, w wieku 27 lat. Według ówczesnych raportów zabójstwo mogło być związane z handlem narkotykami, chociaż raport koronera nie wykazał obecności alkoholu ani narkotyków w jego organizmie. Jednak 22 kwietnia 1971 roku magazyn Jet Magazine zacytował detektywa z Phoenix, Eloya Ysasiego, który powiedział: „Dyke był narkomanem i miał tak wiele śladów na rękach, że nie można było w to uwierzyć”. Strzelanina, której dokonał Clarence Daniels, została uznana za samoobronę.

Dyke i Blazers zostali wprowadzeni do Arizona Music & Entertainment Hall of Fame. Utwór „Let a Woman Be a Woman” został samplowany przez hiphopowego artystę Tupaca Shakura. „Let a Woman Be a Woman” pojawił się również w filmie Friends with Benefits. Muzyk Prince nawiązuje do „Let a Woman Be a Woman” w swojej piosence „Gett Off”. Na potrzeby Mad Monster Party? nagrali „The Mummy”, użyczając głosu animowanemu szkieletowemu zespołowi rockowemu Little Tibia and the Fibias. Kompilacje nagrań Dyke i The Blazers zostały wydane na płytach CD przez Kent Records i Ace Records.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Funky Broadway-Part I/Funky Broadway-Part II	Dyke and the Blazers	04.1967	-	65[15]	Original Sound 64	[written by Arlester "Dyke" Christian][produced by Desert Sound][17[24].R&B Chart]
So Sharp/Don't Bug Me	Dyke and the Blazers	06.1967	-	130[2]	Original Sound 69	[written by A. Christian][produced by Coleman, Barrett][41[5].R&B Chart]
Funky Walk Part 1 (East)/Funky Walk Part 2 (West)	Dyke and the Blazers	04.1968	-	67[5]	Original Sound 79	[written by Arlester "Dyke" Christian][produced by Desert Sound][22[8].R&B Chart]
Funky Bull Pt. I/Funky Bull Pt. II	Dyke and the Blazers	09.1968	-	102[3]	Original Sound 83	[written by Arlester "Dyke" Christian][produced by Art Barrett]
We Got More Soul/Shotgun Slim	Dyke and the Blazers	05.1969	-	35[10]	Original Sound 86	[written by Arlester "Dyke" Christian][produced by Art Barrett][7[12].R&B Chart]
Let A Woman Be A Woman - Let A Man Be A Man/Uhh	Dyke and the Blazers	09.1969	-	36[11]	Original Sound 89	[written by Arlester "Dyke" Christian][produced by Laboe, Barrett][4[11].R&B Chart]
You Are My Sunshine/City Dump	Dyke and the Blazers	01.1970	-	121[2]	Original Sound 90	[written by J. Davis, C. Mitchell][produced by Laboe, Barrett][30[6].R&B Chart]
Uhh/My Sisters' And My Brothers' Day Is Comin'	Dyke and the Blazers	04.1970	-	118[4]	Original Sound 91	[written by Arlester "Dyke" Christian][produced by Laboe, Barrett][20[7].R&B Chart]
Runaway People/I'm So All Alone	Dyke and the Blazers	07.1967	-	119[1]	Original Sound 96	[written by Arlester "Dyke" Christian][produced by Laboe, Barrett][32[9].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Funky Broadway	Dyke and the Blazers	11.1967	-	186[4]	Original Sound 8876	[produced by Arthur Barrett, Austin Coleman]

Judy Clay

Judy Clay (ur. 12 września 1938r - zm. 19 lipca 2001r) była amerykańską wokalistką soul i gospel, która osiągnęła największy sukces jako członkini dwóch duetów nagraniowych w latach 60-tych.

Urodzona jako Judith Grace Guions w St. Pauls w Karolinie Północnej, została wychowana przez babcię w Fayetteville i zaczęła śpiewać w kościele. Po przeprowadzce do Brooklynu na początku lat 50-tych została przygarnięta przez Lee Drinkarda Warricka z The Drinkard Singers. Od 14 roku życia stała się regularną artystką rodzinnej grupy gospel, która pierwotnie powstała w Newark w stanie New Jersey około 1938 roku i do której czasami należała również siostra Lee Warricka, Emily (później znana jako Cissy Houston) oraz córki Dionne i Delia (później lepiej znane jako Dionne i Dee Dee Warwick).

Zadebiutowała nagraniowo z Drinkard Singers - którzy później stali się bardziej znani jako The Sweet Inspirations - na ich albumie z 1954 roku, The Newport Spiritual Stars. Opuściła Drinkard Singers w 1960 roku i nagrała swoje pierwsze solowe nagranie, „More Than You Know”, w Ember Records. Po tym nastąpiły kolejne single w Lavette i Scepter Records, ale z niewielkim sukcesem komercyjnym, chociaż „You Busted My Mind” później odniósł sukces w brytyjskim klubie northern soul.

W 1967 roku Jerry Wexler z Atlantic Records połączył ją z białym piosenkarzem i autorem tekstów Billym Verą, aby stworzyć pierwszy w Stanach Zjednoczonych duet o zintegrowanej rasie, The Sweet Inspirations nagrali „Storybook Children”. Płyta zajęła 20. miejsce na liście przebojów R&B w USA i 54. miejsce na liście przebojów pop. Była postrzegana jako pierwszy międzyrasowy duet nagrany dla dużej wytwórni. Jednakże Vera oświadczył , że dyrektorzy telewizyjni odmówili im wspólnego występu, wierząc (niesłusznie), że Vera i Clay byli czymś więcej niż tylko partnerami do śpiewania, a co gorsza, piosenkę wykonali w telewizji sieciowej Nancy Sinatra i Lee Hazlewood. Clay była wówczas w ciąży z pierwszym dzieckiem swojego męża, perkusisty jazzowego Leo Gatewooda.

Po kolejnym przebojowym duecie z Verą, „Country Girl, City Man”, który osiągnął 41. miejsce na liście R&B i 36. miejsce na liście pop, oraz wspólnym albumie, wróciła do Stax Records. Tam odniosła kolejne sukcesy, tym razem z Williamem Bellem. Ich nagranie „Private Number”osiągnęło 17. miejsce na liście R&B i 75. miejsce na liście pop w USA, a większy sukces odniosło w Wielkiej Brytanii, gdzie osiągnęło 8. miejsce na liście UK Singles Chart. Kolejny utwór, „My Baby Specializes”, również znalazł się na liście przebojów R&B, zanim powróciła do Atlantic, by nagrać z Verą jeszcze jeden album, „Reaching for the Moon” i ostatni solowy hit „Greatest Love” (nr 45 na liście R&B w 1970 r.).

Następnie pracowała jako wokalistka wspierająca z Rayem Charlesem, Arethą Franklin, Vanem Morrisonem, Donnym Hathawayem i Wilsonem Pickettem. Zdiagnozowano u niej guza mózgu w 1979 r., a wkrótce po wyzdrowieniu powróciła do muzyki gospel i sporadycznie śpiewała z chórem gospel Cissy Houston w Newark w stanie New Jersey. Clay zmarła z powodu powikłań po wypadku samochodowym. Miała 62 lata. Pozostawiła po sobie dwóch synów, Todda i Leo Gatewood, brata Raymonda Guionsa i siostrę Sylvię Shemwell.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Storybook Children/Really Together	Billy Vera And Judy Clay	12.1967	-	54[9]	Atlantic 2445	[written by Chip Taylor, Billy Vera][produced by Chip Taylor, Ted Daryll][20[8].R&B Chart]
Country Girl - City Man/So Good (To Be Together)	Billy Vera And Judy Clay	02.1968	-	36[6]	Atlantic 2480	[written by Chip Taylor, Billy Vera][produced by Chip Taylor, Ted Daryll][41[4].R&B Chart]
When Do We Go/Ever Since	Billy Vera And Judy Clay	06.1968	-	107[2]	Atlantic 2515	[written by Ted Daryll, Chip Taylor][produced by Ted Daryll, Chip Taylor][20[8].R&B Chart]
Private Number/Love-Eye-Tis	Judy Clay And William Bell	08.1968	8[14]	75[6]	Stax 0005	[written by B. T. Jones, William Bell][produced by Booker T. Jones][17[11].R&B Chart]
My Baby Specializes/Left Over Love	William Bell and Judy Clay	12.1968	-	104[4]	Stax 0017	[written by I. Hayes, D. Porter][produced by I. Hayes, D. Porter][45[3].R&B Chart]
Greatest Love/ Saving All For Your	Judy Clay	04.1970	-	122[2]	Atlantic 2697	[written by Allen Toussaint][produced by Jerry Wexler, Tom Dowd][45[3].R&B Chart]