Dyke and the Blazers

Dyke and the Blazers był amerykańskim zespołem funkowym prowadzonym przez Arlestera Christiana. Zespół powstał w 1965 roku i nagrywał aż do śmierci Christiana w 1971 roku. Do ich najbardziej udanych płyt należały oryginalna wersja „Funky Broadway” (1966) i „Let a Woman Be a Woman” (1969). 

 Arlester Christian (ur.13 czerwca 1943r - zm. 13 marca 1971r), nazywany „Dyke”, urodził się (według większości źródeł) w Buffalo w stanie Nowy Jork. Uczęszczał do Burgard High School. W 1960 roku zaczął grać na basie w zespole z Buffalo, Carl LaRue and his Crew, który grał w lokalnych barach i klubach i wydał singiel „Please Don't Drive Me Away” w wytwórni KKC w marcu 1962 roku. W 1964 roku LaRue został zaproszony przez didżeja z Phoenix w Arizonie, Eddiego O'Jaya, aby zabrać swój zespół do tego miasta, aby zapewnić wsparcie dla grupy wokalnej, którą tam zarządzał, The O'Jays.
 

Jednak w 1965 roku O'Jays i ich menadżer przeprowadzili się gdzie indziej, a zespół LaRue'a rozpadł się. LaRue wrócił do Buffalo, ale Christian i dwóch innych członków zespołu, gitarzysta Alvester „Pig” Jacobs i saksofonista J.V. Hunt, nie mieli możliwości podróżowania i zostali w Phoenix. Połączyli siły z istniejącą grupą z Phoenix, The Three Blazers, w której skład wchodził saksofonista tenorowy Bernard Williams, a jako „Dyke and the Blazers” dołączyli do nich lokalni muzycy Rich Cason (organy) i Rodney Brown (perkusja).  

Grając w lokalnych klubach, grupa podchwyciła rytmy, bas i innowacje organowe zespołu Jamesa Browna i poprzez improwizację opracowała piosenkę opartą na riffach, która stała się „Funky Broadway”, a tekst odzwierciedlał wspomnienia piosenkarza Dyke'a z Broadwayu w Buffalo, a także Broadway Road w Phoenix. Latem 1966 roku zespół usłyszał Art Barrett, który został ich menadżerem i kazał im nagrać piosenkę w Audio Recorders Studio w Phoenix. Barrett wydał płytę we własnej wytwórni Artco, a Christian został uznany za jej autora, chociaż inni członkowie zespołu później twierdzili, że przyczynili się do powstania piosenki. Stała się popularna lokalnie i została ponownie wydana przez wytwórnię Original Sound Arta Laboe w Los Angeles.

  Płyta systematycznie wspinała się na liście Billboard R&B na początku 1967 roku, osiągając 17. miejsce w ciągu 24 tygodni na liście, a także osiągnęła 65. miejsce na liście przebojów pop. Płyta była pierwszą, w której tytule użyto słowa „funky”, z tego powodu niektóre stacje radiowe zakazały jej jako obraźliwej. Rick James opisał jej muzykę jako „rewolucyjną”, a Dyke opracował do niej układ taneczny. Zespół dodał basistę Alvina Battle’a, dzięki czemu Dyke mógł skupić się na wokalu, i odbył wiele tras koncertowych na fali sukcesu. Jednak latem 1967 roku stres związany z graniem serii koncertów w Apollo Theater w Harlemie spowodował rozpad zespołu, na krótko przed tym, jak Wilson Pickett odniósł większy sukces, tworząc własną wersję coveru „Funky Broadway”. Nagranie Picketta osiągnęło 1. miejsce na liście przebojów R&B i 8. miejsce na liście przebojów pop.

  Dyke wrócił do Buffalo i założył nowy zespół koncertowy, w skład którego wchodzili Willie Earl (perkusja - wcześniej członek zespołu Carla LaRue), Wardell "Baby Wayne" Peterson (drugi perkusista), Otis Tolliver (gitara basowa), Ray Byrd (instrumenty klawiszowe) i Maurice "Little Mo" Jones (trąbka). Jednak zespół koncertowy stopniowo rozpadł się w latach 1968 i 1969. Po 1968 roku Christian nagrywał Dyke and the Blazers z różnymi muzykami studyjnymi z Los Angeles, później znanymi jako Watts 103rd Street Rhythm Band. W skład tego zespołu wchodzili perkusista James Gadson, który występował również z Charlesem Wrightem i Billem Withersem, gitarzyści Al McKay i Roland Bautista, którzy później zostali członkami Earth, Wind & Fire, oraz basiści James Smith i Melvin Dunlap.

  Powstałe w rezultacie płyty, w tym „We Got More Soul” (nr 7 R&B, nr 35 pop) i „Let A Woman Be A Woman, Let A Man Be A Man” (nr 4 R&B, nr 36 pop), były jednymi z jego największych hitów. Większość singli powstała w wyniku długich jam session, które zostały skrócone, aby pasowały do ​​formatu płyt 45 rpm.Dyke and the Blazers nadal mieli mniej znaczące hity do 1970 roku, a ich styl został opisany przez krytyka Richiego Unterbergera jako „gut-bucket funk... z chrapliwymi riffami gitarowymi, tłustymi organami, chrapliwym wokalem i jazzowymi rogami”.

 Christiana Christian przygotowywał się do trasy koncertowej po Anglii i do nagrywania z Barrym Whitem, gdy został śmiertelnie postrzelony na ulicy w Phoenix, 13 marca 1971 roku, w wieku 27 lat. Według ówczesnych raportów zabójstwo mogło być związane z handlem narkotykami, chociaż raport koronera nie wykazał obecności alkoholu ani narkotyków w jego organizmie. Jednak 22 kwietnia 1971 roku magazyn Jet Magazine zacytował detektywa z Phoenix, Eloya Ysasiego, który powiedział: „Dyke był narkomanem i miał tak wiele śladów na rękach, że nie można było w to uwierzyć”. Strzelanina, której dokonał Clarence Daniels, została uznana za samoobronę.

  Dyke i Blazers zostali wprowadzeni do Arizona Music & Entertainment Hall of Fame. Utwór „Let a Woman Be a Woman” został samplowany przez hiphopowego artystę Tupaca Shakura. „Let a Woman Be a Woman” pojawił się również w filmie Friends with Benefits.  Muzyk Prince nawiązuje do „Let a Woman Be a Woman” w swojej piosence „Gett Off”.  Na potrzeby Mad Monster Party? nagrali „The Mummy”, użyczając głosu animowanemu szkieletowemu zespołowi rockowemu Little Tibia and the Fibias. Kompilacje nagrań Dyke i The Blazers zostały wydane na płytach CD przez Kent Records i Ace Records. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Funky Broadway-Part I/Funky Broadway-Part II	Dyke and the Blazers	04.1967	-	65[15]	Original Sound 64	[written by Arlester "Dyke" Christian][produced by Desert Sound][17[24].R&B Chart]
So Sharp/Don't Bug Me	Dyke and the Blazers	06.1967	-	130[2]	Original Sound 69	[written by A. Christian][produced by Coleman, Barrett][41[5].R&B Chart]
Funky Walk Part 1 (East)/Funky Walk Part 2 (West)	Dyke and the Blazers	04.1968	-	67[5]	Original Sound 79	[written by Arlester "Dyke" Christian][produced by Desert Sound][22[8].R&B Chart]
Funky Bull Pt. I/Funky Bull Pt. II	Dyke and the Blazers	09.1968	-	102[3]	Original Sound 83	[written by Arlester "Dyke" Christian][produced by Art Barrett]
We Got More Soul/Shotgun Slim	Dyke and the Blazers	05.1969	-	35[10]	Original Sound 86	[written by Arlester "Dyke" Christian][produced by Art Barrett][7[12].R&B Chart]
Let A Woman Be A Woman - Let A Man Be A Man/Uhh	Dyke and the Blazers	09.1969	-	36[11]	Original Sound 89	[written by Arlester "Dyke" Christian][produced by Laboe, Barrett][4[11].R&B Chart]
You Are My Sunshine/City Dump	Dyke and the Blazers	01.1970	-	121[2]	Original Sound 90	[written by J. Davis, C. Mitchell][produced by Laboe, Barrett][30[6].R&B Chart]
Uhh/My Sisters' And My Brothers' Day Is Comin'	Dyke and the Blazers	04.1970	-	118[4]	Original Sound 91	[written by Arlester "Dyke" Christian][produced by Laboe, Barrett][20[7].R&B Chart]
Runaway People/I'm So All Alone	Dyke and the Blazers	07.1967	-	119[1]	Original Sound 96	[written by Arlester "Dyke" Christian][produced by Laboe, Barrett][32[9].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Funky Broadway	Dyke and the Blazers	11.1967	-	186[4]	Original Sound 8876	[produced by Arthur Barrett, Austin Coleman]