Po krótkich spotkaniach w latach 1986-1992 dwaj członkowie założyciele, Mihajlović i Stojanović, ponownie założyli zespół z młodszymi muzykami - wokalistą Dejanem „Najdą” Najdanovićem, drugim perkusistą Dejanem „Kepą Jr.” Stojanovićem, drugim gitarzystą Milanem „Mikicą” Milosavljeviciem i basistą Vladą Samardžićem. Pod koniec 1990 roku tę ostatnią zastąpił basista Slobodan „Sale” Marković, który występował z zespołem do 2002 roku, kiedy to Smak ponownie się rozpadł. Pozostali członkowie z poprzedniego składu, z nowym basistą Milošem Petroviciem, zjednoczyli się w 2010 roku, a w 2012 roku domyślny skład zespołu dokonał jednorazowego zjazdu.
Dwóch ambitnych dwudziestoletnich początkujących muzyków - gitarzysta Radomir „Točak” Mihailović i perkusista Slobodan „Kepa” Stojanović [sr] - spotkało się w rodzinnym mieście Stojanovicia, Kraljewie, 23 kwietnia 1971 roku z zamiarem wspólnego założenia zespołu. Wcześniej nawiązali ze sobą kontakt za pośrednictwem przyjaciela z dzieciństwa Mihailovića, Predraga „Biska” Albića, który odbył obowiązkową służbę w Jugosłowiańskiej Armii Ludowej (JNA) w Mostarze z grupą poborowych, w której skład wchodził Stojanović. Podczas wspólnej służby wojskowej Albić opowiadał Stojanovićowi o wyjątkowych umiejętnościach Mihailovicia w grze na gitarze i jego pasji do rock'n'rolla, ostatecznie organizując spotkanie. Po wstępnym spotkaniu w Kraljevie muzycy wrócili do swoich żyć, ponieważ Stojanović był już przygotowany na trasę koncertową z rodzinną orkiestrą - zaręczyny, które uważał za okazję do zarobienia pieniędzy na nowy zestaw perkusyjny - podczas gdy Mihailović wrócił do swojego rodzinnego miasta Čačak. Po powrocie do domu Mihailović poznał Zorana Milanovicia (gitara basowa) i Slobodana „Koma” Kominaca (wokal), obu z Kragujevac, którzy zaprosili go do dołączenia do ich początkującego zespołu rocka progresywnego Gentry, ofertę tę przyjął pod warunkiem, że Stojanović zostanie perkusistą zespołu.
W listopadzie 1971 roku czwórka spotkała się w Kraljevie, aby oficjalnie założyć zespół. Po tym, jak babcia Stojanovicia wyrzuciła ich z domu rodzinnego, nie lubiąc widoku czterech młodych mężczyzn z długimi włosami w jej domu, udali się do lokalnej restauracji, a ostatecznie do pobliskiego parku, gdzie napisali swoją pierwszą piosenkę, później nazwaną „Bluz u parku” („Blues w parku”) na pamiątkę tego wydarzenia. W grudniu 1971 roku skład zespołu uzupełnił Miša Nikolić grający na organach. W tym momencie zespół, będący nadal głównie cover bandem, grał w młodzieżowych salach tanecznych covery Santany, Deep Purple, Led Zeppelin, The Rolling Stones i Jimiego Hendrixa.
Niedługo potem członkowie postanowili zmienić nazwę zespołu. Pod wpływem Smak sveta (Koniec świata), musicalu inspirowanego filmem Hair, przygotowywanego lokalnie w Teatrze Kragujevac w celu uczczenia dzieci zabitych podczas masakry w Kragujevac, zgodzili się na Smak (Czas końca) jako swoją nową nazwę, podczas gdy sztuka ostatecznie nigdy nie została wystawiona. Nowa nazwa Smak była czasami określana żartobliwie jako S.M.A.K., rzekomy skrót od Samostalni Muzički Ansambl Kragujevac (Niezależny Zespół Muzyczny Kragujevac).W tym okresie członkowie zespołu spędzali czas na pisaniu własnego materiału, w tym 22 utworów instrumentalnych - od „Biska 2” do „Biska 23”, napisanej przez Mihailovića jako dedykacja dla jego przyjaciela Predraga „Biski” Albića (który miał wtedy 22 lata), prezentując zdefiniowane brzmienie zespołu jako połączenie rocka progresywnego z wpływami jazzu i bluesa. Fakt, że improwizacje zespołu zamieniały tańce w koncerty rockowe, był powodem, dla którego ich występy stawały się mniej popularne, co ostatecznie doprowadziło do odejścia wokalisty Kominaca z zespołu, którego zastąpił Slobodan „Johan” Jovanović, przyjaciel Mihailovića z Čačaka. Ponieważ jednak występy były źródłem dochodu dla członków zespołu, wszyscy zgodzili się ponownie połączyć z Kominacem i pojechać do Dubrownika, gdzie przez dwa i pół miesiąca latem 1972 roku mieli grać głównie repertuar bluesowy. Podczas pobytu w Dubrowniku zespół występował przed Time, który pożyczył ich sprzęt na potrzeby występu.
Po występie w Dubrowniku zespół zrobił sobie przerwę do marca 1973 roku, kiedy to z nowym wokalistą Miloradem „Kimi” Petroviciem, byłym kolegą Stojanovicia z zespołu Bluz Projekcija, Stojanović, Mihailović i Milanović postanowili wystąpić na Festiwalu Gitarijada w Požarevacu (nie mylić z Festiwalem Gitarijada w Zaječarze).Tam, w kwietniu 1973 roku, zespół podzielił pierwsze miejsce z lokalnym zespołem Dijamanti, który zorganizował festiwal.Po kolejnym powrocie Kominaca do zespołu, Smak kontynuował występy w klubach Kragujevaca,a także odniósł sukces na Festiwalu Muzyki Pop w Sanad. W tym składzie nagrano piosenkę „Biska II blues”, która pojawiła się na kompilacji różnych artystów PGP RTB Leteća diskoteka (Latająca dyskoteka), skompilowanej przez Zorana Modliego w 1977 roku.
W październiku 1973 roku do zespołu dołączył niedoświadczony muzycznie tenor Boris Aranđelović, który właśnie wrócił z Australii. Po przesłuchaniu i udanym wykonaniu utworu Deep Purple „Child in Time” dołączył do zespołu. Po przybyciu Aranđelovića, na początku 1974 roku, zespół rozpoczął nagrywanie debiutanckiego singla i był zainteresowany zatrudnieniem organisty, oferując miejsce członkowi Time Tihomirowi „Pop” Asanoviciowi, który odrzucił ofertę z powodu planów założenia Jugoslovenska Pop Selekcija. Ostatecznie zespół wydał swój debiutancki singiel „Živim ja” (Żyję), pierwotnie zatytułowany „Biska 13”, z „Biska 16” jako stroną B, w marcu 1974 roku za pośrednictwem PGP-RTB. W „Živim ja” wystąpił flecista Sreten Tasić „Tasa”, wówczas członek zespołu Oliver, który przypadkiem pojawił się w studiu podczas sesji nagraniowej.
Pod koniec 1974 roku „Živim ja” został wybrany przebojem roku w programie Veče uz radio (Wieczór z radiem) Radia Belgrad. Smak wystąpił w Belgradzie po raz pierwszy 10 listopada 1974 roku podczas koncertu rocznicowego Veče uz radio, obok Bijelo Dugme, Pop Mašina i innych znanych zespołów tamtego czasu.Kilka dni później zespół wystąpił na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu w Belgradzie, po raz pierwszy z gościnnym udziałem klawiszowca Lazy Ristovskiego, byłego członka orkiestry Bezimeniego i Bokiego Miloševicia. Ristovski oficjalnie został członkiem w styczniu 1975 roku, wkrótce potem Smak wystąpił z węgierskim zespołem Omega w sali Dom Sindikata. W lutym tego samego roku zespół wystąpił na festiwalu Rock Evening of Opatija, a następnie w Zagrzebiu na koncercie Kongres rock majstora (Kongres Mistrzów Rocka), który był szczytem najlepszych jugosłowiańskich gitarzystów. Wbrew oczekiwaniom, że Mihajlović zostanie ogłoszony najlepszym gitarzystą wydarzenia, sędziowie zdecydowali, że najlepszymi czterema gitarzystami byli Bata Kostić z YU grupa, Vedran Božić z Time, Josip Boček, dawniej z Korni Grupa, i Goran Bregović z Bijelo Dugme, z których wszyscy, w przeciwieństwie do Mihailovicia, byli związani z Jugotonem, głównym organizatorem wydarzenia.
Niedługo potem, 16 marca 1975 roku, Smak otwierał koncert Deep Purple w Belgradzie, wykonując trzy ich utwory: „Put od balona” (Droga z balonów), „Šumadijski blues” (Šumadijan Blues) i „Ulazak u harem” (Wejście do haremu). Po występie w programie telewizyjnym Od glave do pete (Od głowy do pięt), gdzie zespół wykonał instrumentalny utwór „Ulazak u harem”, pierwotnie skomponowany przez nauczyciela Točaka, Dragoljuba „Jaraka” Jarakovića, ale przearanżowany przez Točaka, ze względu na pozytywne reakcje, zdecydowali się nagrać ten utwór jako swój kolejny singiel.W kwietniu 1975 roku zespół podpisał kontrakt z wytwórnią ZKP RTLJ w Lublanie i wydał singiel „Ulazak u harem” z utworem „Epitaf” („Epitaf”) jako stroną B. Jednak po otrzymaniu oferty od wytwórni Zagreb Suzy Records na wydanie singla za pośrednictwem ich wytwórni, zespół podpisał kolejny kontrakt, wydając „Ulazak u harem” z utworem „Sto ptica” („Sto ptaków”) jako stroną B, co zaowocowało jednoczesnym wydaniem przez obie wytwórnie tego samego singla. Wydanie singli stało się pierwszą poważną kontrowersją muzyczną w historii muzyki jugosłowiańskiej. Ostatecznie zespół zdecydował się pozostać przy wytwórni ZKP RTLJ i otrzymał ofertę nagrania dla tej wytwórni swojego debiutanckiego albumu.
W kolejnym miesiącu zespół wyruszył w trasę po Bośni i Chorwacji z Bijelo Dugme i wschodnioniemieckim zespołem Puhdys, a także wystąpił na żywo z węgierskim zespołem Sirius i austriackim zespołem Gypsy Love, a następnie był gwiazdą festiwalu Zagreb BOOM.
Debiutancki album Smaka, Smak (Czas końca), został wydany w 1975 roku i zawierał pięć utworów: na stronie A znalazły się „Perle” (Koraliki), „Mračni mol” (Ciemny minor), „Blues u parku” (Blues w parku) i skrócony „Biska 2”, podczas gdy na stronie B znalazł się dwudziestominutowy instrumentalny „Put od balona” („Droga z balonów”), pierwotnie zatytułowany „Biska 20”. Pomimo swojej długości, ten ostatni utwór został nagrany w jednym ujęciu i został zainspirowany zespołem Korn i Grupa symfonicznych utworów rockowych, takich jak „Prvo svetlo u kući broj 4” (Pierwsze światło w domu numer 4) i „Jedna žena” (Kobieta).Album zawierał teksty napisane głównie przez Mihajlovića, ale wkrótce potem zespół zwrócił się do poety Mirko Glišicia z Kragujevaca o to samo zajęcie, z którym współpracowali przy swoich kolejnych wydawnictwach. Album otrzymał mieszane i przychylne recenzje krytyków, ale mimo to uzyskał status srebrnej płyty, sprzedając się w około dwudziestu tysiącach egzemplarzy. Album zwiększył również kultowy status gry na gitarze Mihajlovicia, co zostało potwierdzone podczas ich trzytygodniowej trasy po Niemczech Wschodnich.
W kwietniu 1976 roku zespół wydał podwójną 7" EP-kę Satelit (Satellite), na której znalazł się tytułowy utwór, który stał się natychmiastowym hitem. Okładka miała wewnątrz satelitę wyskakującego z rękawów Promocja EP-ki również została zorganizowana w niezwykły sposób: lublańska wytwórnia płytowa ZKP RTLJ zaprosiła około dwudziestu dziennikarzy na lot DC10 z Belgradu do Nowego Jorku, podczas którego zespół wykonał improwizowaną sesję na pokładzie samolotu.Pozostali w Nowym Jorku przez tydzień, nagrywając promocyjny teledysk do „Satelit”, dokumentu o swojej wizycie, i wystąpili w klubie dla emigrantów z Banatu. Po powrocie ze Stanów Zjednoczonych Mihajlović wydał swój debiutancki solowy album R. M. Točak, a zespół odbył mini-trasę koncertową po Jugosławii jesienią 1976 roku.
W październiku zespół wydał singiel z utworami „Ljudi nije fer”. (People, It's Not Fair!) z B-side „El dumo”, a jako część promocji singla wyświetlono godzinny dokument o pobycie zespołu w Nowym Jorku. W następnym miesiącu Laza Ristovski opuścił Smak, aby dołączyć do Bijelo Dugme, wówczas rywali Smaka, a zastąpił go organista Miki Petkovski z zespołu Breg (embrionalny Leb i Sol), absolwent akademii muzyki wiolonczelowej w klasie profesora André Navarry. Na początku 1977 roku zespół, odejście Ristovskiego i choroba Mihailovića rozpoczęły przygotowywanie materiału na kolejny album, a Petkovski również przyniósł swoją wiolonczelę na próby, a materiał napisany został w Londynie w Morgan Studios. Crna dama (Czarna Dama), wyprodukowana przez Martina Levana, zawierała teksty napisane przez Mirko Glišića i muzykę Mihajlovića, z wyjątkiem „Tegoba” (Dolegliwość), napisanego przez Petkovskiego, w którym wyraził on swoje sympatie dla jazz rocka. Styl muzyczny wahał się od inspirowanego hard rockiem utworu tytułowego, „Stvar ljubavi” (Sprawa miłości) i „Plava pesma” (Niebieska piosenka) z udziałem kwartetu smyczkowego London Harmonium, folk rockowego „Daire” (Tamburyn), progresywnego „'Alo” z scatowym śpiewem Aranđelovića w połączeniu z solowymi partiami Mihajlovića oraz „Domaći zadatak” (Praca domowa) z rozbudowanymi solówkami na perkusji, gitarze basowej i instrumentach klawiszowych, który był bezpośrednio dedykowany Bijelo Dugme. Album miał luksusową okładkę zaprojektowaną przez Dragana S. Stefanovicia, zawierającą nowe logo zespołu, które stało się jednym ze znaków rozpoznawczych zespołu. Album uzyskał status złotej płyty i otrzymał przeważnie pozytywne recenzje, choć teksty Glišicia spotkały się głównie z negatywnymi reakcjami, zostały opisane jako banalne i nieskuteczne. PGP RTB również poczyniło duże inwestycje w promocję albumu, zapewniając odpowiednie pokrycie w mediach, w związku z czym piosenki „Crna dama”, „Daire” i „Plava pesma” stały się ogólnokrajowymi hitami. 8 września 1977 roku zespół wyruszył w dużą trasę promocyjną, grając koncert otwierający w Belgradzie, występując w wyprzedanej sali Pionir, a później na festiwalu BOOM w Nowym Sadzie.W Zagrzebiu zespół promował album w tramwaju, który krążył po mieście, a po występie w Zagrzebiu, przed jedenastoma tysiącami ludzi, przedstawiciele frankfurckiej wytwórni płytowej Bellaphon Records zostali przedstawieni zespołowi.
Zespół podpisał pięcioletni kontrakt na osiem albumów, po czym Mihajlović i Aranđelović udali się do Londynu, aby nagrać utwory na anglojęzyczną wersję Crna dama na rynki europejskie i amerykańskie. Black Lady, z alternatywną okładką albumu, w Melody Maker został oceniony jako „kiepska kopia Taste i Deep Purple”, jednak otrzymał pozytywną recenzję w Guitar Player. W corocznym plebiscycie czytelnicy magazynu Džuboks wybrali Smak jako najlepszy zespół w 1977 roku, a zespół otrzymał najlepszy album, okładkę, singiel, gitarzystę, basistę i perkusistę. W styczniu 1978 roku, podczas targów muzycznych Midem w Cannes, prawa do Black Lady zostały kupione przez American Fantasy Records i hiszpański oddział RCA Records.Jednak atmosfera w zespole stała się napięta, głównie dlatego, że udana trasa koncertowa Crna dama ostatecznie doprowadziła do zadłużenia zespołu w wysokości dwudziestu milionów dinarów (około pięćdziesięciu tysięcy dolarów) po zakończeniu trasy. W takiej atmosferze zespół zaliczył kilka nieudanych występów na żywo, w tym w na wpół pustej hali Belgrad Pionir koncert wiosną 1978 roku.Zespół wystąpił również na międzynarodowym festiwalu muzyki rockowej w Poznaniu.W tym czasie wytwórnia PGP RTS kupiła sprzęt studyjny MCI 24-kanałowy, na którym, z pomocą personelu studia Morgan, zespół nagrał maxi singiel Smak Super 45, zawierający „Nevidljive terazije” (Niewidzialne skale) i „Hitopadeza” (Hitopadesha), w tym drugim przypadku Stojanović grał jednocześnie dwa rytmy. W tym czasie Petkovski nagrał solowy album Ko zna (Kto wie), na którym po jednej stronie LP wystąpili członkowie Smak, a po drugiej Leb i Sol. Niedługo potem Petkovski odszedł z powodu służby wojskowej, a zastąpił go Tibor Levay, członek orkiestry RTV Novi Sad.
W napiętej atmosferze zespół zaczął pisać nowy materiał, często ścierając się z Mihailovićem, który nie reagował na sprzeciwy zespołu wobec jego tekstów. Niemniej jednak zespół udał się do Anglii i w Chipping Norton niedaleko Oksfordu, w lokalnym zamku, zainstalował swoje studio i zaczął nagrywać swój trzeci album studyjny. Pomimo częstych kłótni, nagrali progresywny album rockowy Stranice našeg vremena (Strony naszego czasu), wyprodukowany przez sam zespół z producentem Barrym Hammondem, na którym znalazła się muzyka i część tekstów napisanych przez Mihailovića. Resztę tekstów piosenek napisał poeta Kragujevac Zoran Petrović, ale nie spotkały się one z pozytywnymi reakcjami krytyków. Oprócz nowych „Ponoćni lovac (Biska 18)” (Midnight Hunter (Biska 18)), „Tendži-tandži”, „Nebo je samo drum bez dna” (Niebo to tylko droga bez dna), album zawierał ponownie nagraną wersję „Ulazak u harem”. Album został wydany przez Bellaphon na rynku międzynarodowym, a PGP RTB wydało licencjonowaną wersję albumu w języku serbskim. Angielska wersja albumu zatytułowana Dab in the Middle, została nazwana na cześć sugestii gościnnego perkusisty na albumie, Davida Mossa. Po wydaniu albumu Levay opuścił zespół, a wkrótce potem Mihailović, niezadowolony z obiekcji zespołu co do pisania przez niego tekstów, a także z obiekcji co do wykorzystania tekstów Mossa na Dab in the Middle.Smak kontynuował występy, występując kilkakrotnie z byłym gitarzystą Mirni Ljudi Srđanem Miodragovićem oraz byłymi członkami Time Dado Topićem i Chrisem Nicholsem.Pod koniec 1978 roku Stojanović otrzymał zaproszenie do dołączenia do September, którego frontmanem był Tihomir „Pop” Asanović, ale odmówił ze względu na swoje ambicje kontynuowania współpracy ze Smakiem.
Na początku 1979 roku Mihajlović powrócił do zespołu, a wraz z nim Laza Ristovski, rozczarowany sytuacją w Bijelo Dugme i niepowodzeniem albumu Stižemo (Tutaj nadchodzimy), nagranego z kolegą z zespołu Bijelo Dugme Ipe Ivandiciem.Z gościnnym udziałem Dado Topića zespół wydał EP Na Balkanu (Na Bałkanach), zawierający utwór tytułowy i „Gore dole” („W górę i w dół”), z tekstem napisanym przez Marinę Tucaković.W tym czasie zespół zakończył kontrakt z Bellaphon, który był niezadowolony ze sprzedaży albumu Smak, a zespół był niezadowolony z promocji albumu. Innym powodem była sprawa sądowa między Mossem, który chronił prawa do korzystania z Dab in the Middle, a Bellaphon, która ostatecznie zakończyła się wypłatą przez wytwórnię dziesięciu tysięcy dolarów tantiem. Zespół kontynuował współpracę z Dado Topićem, który wyprodukował album Rok cirkus (Rock Circus), wydany na początku 1980 roku, charakteryzujący się bardziej komercyjnym brzmieniem hard rocka, ale spotkał się z ostrą krytyką z powodu wiotkich tekstów piosenek, napisanych przez Marinę Tucaković i Marko Glišića, zwłaszcza tekstów do piosenki „La Kukarača” (La Cucharacha).[22] Album jednak pokazał reminiscencje ich poprzednich prac w instrumentalnym "Instrumental Baby" oraz piosenkach "Hirošima" ("Hiroszima") i "Ogledalo" (Lustro). Jedynym utworem z albumu, który stał się hitem, był utwór "Profesor" ("Profesor"). Zainspirowany Rock 'n' Roll Circus Rolling Stonesów, zespół chciał promować album podczas trasy koncertowej z występami w namiocie cyrkowym. Z tego powodu w kwietniu 1980 roku zespół udał się do Słowenii, aby podpisać kontrakt ze słoweńską kompanią cyrkową Vargas, jednak ich namiot został uszkodzony po ulewnych opadach śniegu. Spodziewając się przybycia kolejnego namiotu, zespół usłyszał wiadomość o śmierci prezydenta Josipa Broza Tito, po czym album pozostał prawie bez żadnej promocji. Ponadto popularność muzyki punkowej i new wave w Jugosławii również wpłynęła na komercyjną porażkę albumu.
Na początku 1981 roku Mihailović z członkami Smak postanowili nagrać solowy album, jednak w trakcie nagrywania albumu nie byli pewni, czy powinien to być solowy album Točaka, czy kolejna płyta Smak. Ostatecznie zdecydowano, że album powinien być solowym dziełem Mihailovića, głównie dlatego, że w trakcie procesu pisania, jego brat zmarł, co miało wpływ na atmosferę albumu i część materiału nagranego jako dedykacja dla jego brata. Innym powodem była nieobecność Aranđelovića, który nie brał udziału w nagrywaniu albumu z powodu swojej choroby, dlatego też trzy nieinstrumentalne utwory na albumie zawierały wokale Dado Topića w piosence „Zašto ne volim sneg” („Dlaczego nie lubię śniegu”), nagranej w pierwszym podejściu, oraz Zorana „Hoze” Živanovicia w piosenkach „Južni voz” („Południowy pociąg”) i „Nebeski splav” („Niebiańska tratwa”). Oprócz materiału napisanego przez Mihajlovića, album zawierał cover macedońskiej pieśni ludowej „Zajdi, zajdi” („Ustaw, ustaw (O, słońce)”), pierwotnie skomponowanej przez Aleksandara Sarijveskiego. Ostatecznie Zašto ne volim sneg (Why I Dislike the Snow) został wydany jako album Smak po tym, jak PGP RTB przekonało zespół do zrezygnowania z pomysłu solowej płyty. Album został wydany w zaledwie pięciu tysiącach egzemplarzy i szybko wyprzedał się w ciągu niecałego miesiąca.
Kiedy Zašto ne volim sneg został wydany, częste kłótnie między członkami zespołu przyspieszyły ich decyzję o rozwiązaniu po jednym ostatnim koncercie w Belgradzie.W czerwcu 1981 roku zorganizowali koncert pożegnalny na boisku do koszykówki Czerwonej Gwiazdy w twierdzy Kalemegdan przed sześcioma tysiącami fanów, z gościnnym udziałem Dado Topića, który dołączył do zespołu na scenie, aby wykonać „Na Balkanu”. Koncert został pierwotnie opóźniony z powodu ulewnych opadów deszczu, które częściowo uszkodziły sprzęt. Później pojawiły się problemy z promotorami show, którzy wycofali się z warunków umowy dotyczącej zapłaty za show, co doprowadziło do tego, że członkowie zespołu otrzymali tylko około jednej piątej wcześniej uzgodnionej zapłaty. Nagle zmniejszone zyski finansowe z ostatniego show doprowadziły do decyzji zespołu o wyruszeniu w trasę pożegnalną w celu odzyskania utraconych dochodów, pomimo bycia w nieprzyjaznych stosunkach i pierwotnego braku zamiaru występu po występie w Kalemegdan. Trasa pożegnalna zakończyła się we wrześniu 1981 roku, a członkowie rozeszli się. Wkrótce po rozpadzie Stojanović i Mihajlović, wraz z Dado Topićem na basie i wokalu prowadzącym, zawarli umowę o utworzeniu zespołu o nazwie Tito, pomysł, który trójka miała już w 1973 roku, jednak z powodu niechęci Mihajlovića do koncepcji nienagrywania nowego materiału i polegania na starym repertuarze, zespół nigdy nie wystartował.
Na początku 1982 roku Mihajlović i Stojanović, tym razem z basistką Lolą Andrejić, postanowili utworzyć instrumentalne trio muzyczne, kontynuując styl po raz pierwszy eksplorowany w Zašto ne volim sneg, jednak po nieporozumieniu między Stojanovićem i Andrejiciem, ten pierwszy opuścił zespół. W 1982 roku Mihajlović wydał singiel „Mantilja” (Mantilla) z „Specijalka” (Specjalny) jako stroną B, a z Andrejiciem i Mossem, którzy często występowali z nim na żywo, nagrał maxi singiel „Marš na Drinu” („Marsz nad rzeką Driną”), cover piosenki z I wojny światowej. Otworzył również szkołę dla gitarzystów w Kragujevacu i Belgradzie, przez którą przez lata przewinęło się wielu uczniów. W 1982 roku Boris Aranđelović nagrał z byłymi członkami zespołu Smak swój debiutancki solowy album Iz profila (Widok profilu), po czym przeprowadził się do Londynu, gdzie ograniczył swoją karierę muzyczną. Stojanović założył zespół Cveće (Kwiaty) w październiku 1982 roku z Chrisem Nicholsem (instrumenty klawiszowe), Miodragiem Babaljem (wokal), Srećko Maksimovićem (gitara) i Branko Pavlovićem „Stenlim” (gitara basowa), ale kiedy ich debiutancki album Polenov prah (Pyłek w proszku) ukazał się w 1983 roku, zespół już się rozpadł.Następnie Stojanović występował w belgradzkim hotelu Mažestik, w klubach w Niemczech i Związku Radzieckim oraz brał udział w sesjach nagraniowych singli Tomy Zdravkovicia „Ej, Branka, Branka” („Hej, Branka, Branka”) i „Kiša je padala” („Padał deszcz”). Ristovski dołączył do zespołu Alvina Lee, występując na trasie koncertowej po Jugosławii i Węgrzech, i wydał pięć solowych albumów, zanim powrócił do Bijelo Dugme w 1985 roku, pozostając w nim aż do ich rozpadu w 1989 roku.
W połowie października 1986 roku główni członkowie Smak spotkali się ponownie w składzie Mihajlović, Stojanović, Aranđelović i Milanović,ale bez Ristovskiego, który odmówił udziału w zjeździe.Czwórka rozpoczęła próby na kampusie Uniwersytetu Kragujevac, a podczas prób młody klawiszowiec Milan Đurđević często uczestniczył w próbach, jednak ze względu na powściągliwość Mihajlovicia wobec niego zaprosił Chrisa Nicholsa do nagrania partii klawiszowych. Album powrotny Smak 86., na którym gościnnie zagrali Miša Komnenić i Vlada Nikodijević, nie został jednak dobrze przyjęty przez krytyków.Producentem albumu, autorem muzyki i tekstów piosenek był Mihajlović, a nawet głównym wokalistą w utworze „Kornjačina koža” („Skóra żółwia”). Sami członkowie zespołu, z wyjątkiem Mihajlovića również nie byli zadowoleni z płyty: Aranđelović nie był zadowolony z niektórych tekstów, a Stojanović nie był zadowolony z wykorzystania automatów rytmicznych w niektórych utworach. Po wydaniu albumu zespół wyruszył w trasę z Milanem Đurđeviciem na klawiszach, ale bez większej promocji. Po krótkiej trasie zespół zrobił sobie przerwę na czas nieokreślony.
W 1987 roku Mihailović założył swój R.M. Zespół Točak, w którego skład wchodzili Lola Andrejić i David Moss, z którymi wystąpił na koncercie Legende YU Rocka (Legendy YU Rocka), zorganizowanym 22 maja 1987 roku przez zagrzebskie Radio 101 w Domu Sportova, a nagranie instrumentalnego utworu „Because” znalazło się na podwójnym albumie koncertowym różnych artystów Legende YU Rocka, wydanym przez Jugoton w tym samym roku. Stojanović założył swoją szkołę perkusistów i zaczął wykonywać muzykę folkową zarówno w Jugosławii, jak i za granicą. W czasie bezczynności Smaka Mihailović, Stojanović i Milanović pozostawali w kontakcie i w 1988 roku, bez większych prób, postanowili wystąpić na tradycyjnym koncercie Kragujevac Midnight, z Milanem Đurđeviciem na klawiszach, który w tym czasie służył w wojsku, i wokalistą Milanem Šćepovićem „Šćepą”. Po udanym występie w Kragujevac, pomimo plotek o reaktywacji, członkowie ponownie poświęcili się swoim karierom.
Jednak ten sam skład ponownie zjednoczył się w 1990 roku, ponownie występując na koncercie Kragujevac Midnight. W następnym roku zespół zjednoczył się ponownie, tym razem z Aranđelovićem na wokalu, ponownie na tym samym koncercie, a gościnnie wystąpił Pera „Džo” Miladinović na harmonijce. Ten sam skład z Ristovskim na klawiszach wystąpił na koncercie Kragujevac Midnight, po którym zespół miał swój pierwszy występ na żywo po sześciu latach w Belgradzie. Zespół dał dwa występy w Sava Centar, z których pierwszy został nagrany na album koncertowy OdLIVEno (LIVEquefied), dostępny wyłącznie na kasecie kompaktowej. Oprócz własnych piosenek, na albumie znalazły się covery bluesowych piosenek „Cross Road Blues” i „Tobacco Road” oraz serbskiej tradycyjnej pieśni „Ukor” („Blame”). Zespół wydał również album kompilacyjny Smak: Retrospektiva (Smak: Retrospektywa) i ponownie wydał album Dab in the Middle jako The Pages of Our Time.
Po występach w Belgradzie zespół spotkał się w Kragujevac, gdzie postanowił kontynuować pracę i zaczął planować album powrotny. Mimo to Aranđelović udał się do Amsterdamu, gdzie został dłużej niż planowane dwa miesiące, a Milanović i Ristovski nie pojawili się na próbach zespołu, w związku z czym skład nie powrócił na stałe.Zdając sobie sprawę, że nie będzie domyślnej reformacji składu, Mihailović i Stojanović kontynuowali jednak próby razem, grając muzykę instrumentalną z uczniem Mihailovića, Milanem „Mikicą” Milosavljeviciem, byłym członkiem Alahambra, który, mimo że był gitarzystą solowym, zaczął grać na basie z szacunku dla obu muzyków.Podczas jednej z prób, słysząc Stojanovicia i jego 19-letniego syna grających na perkusji jednocześnie z ojcem, Mihajlović zasugerował, aby Dejan Stojanović „Kepa Jr.” dołączył do trójki jako drugi perkusista.[43] W tym czasie, w 1993 roku, Mihajlović otrzymał ofertę skomponowania muzyki do filmu Vizantijsko plavo (Błękit bizantyjski) w reżyserii Dragana Marinkovića, który nagrał Stojanović senior i junior na perkusji oraz Milosavljević na basie, występując pod szyldem zespołu TEK.Album ze ścieżką dźwiękową, nagrany w studiu Lazy Ristovskiego, zawierał gościnne występy Ristovskiego (instrumenty klawiszowe), Zorana Milanovicia (gitara basowa), Mariji Mihajlović (wokal), Miroslava Savića (instrumenty klawiszowe) i Nenada Petrovicia (saksofon). Oprócz własnych kompozycji, na albumie znalazło się kilka coverów motywów ludowych, w tym wersja z 1981 roku „Zajdi, zajdi” i piosenka „Ukor”, a także kompozycje Miroslava Savića i Dragana Stefanovicia. Mihajlović ostatecznie otrzymał nagrodę Crystal Prism za album.
Po wydaniu albumu TEK rozpoczął trasę promocyjną, wykonując muzykę instrumentalną głównie w klubach, jednak na prośbę publiczności dołączyli materiał Smak, ale w wersjach instrumentalnych, w których publiczność wypełniła wolne miejsce wokalisty. To był powód, dla którego Stojanović zasugerował Mihailovićowi powrót do klasycznego rockowego składu z wokalistą, a w międzyczasie Milosavljević przeszedł na gitarę, więc zespół musiał poszukać nowego wokalisty i basisty. Początkowo zespół rozważał wokalistę Osvajači Zvonko Pantovića „Čipi”, ze względu na podobny styl wokalny do Aranđelovića, ale ostatecznie nowym wokalistą został Dejan Najdanović „Najda”, były wokalista Kramera, po udanej interpretacji wokalnej utworu Free „All Right Now”. Z polecenia przyjaciela nowym basistą została Vlada Samardžić, młoda muzyk jazzowo-fusion z Nowego Jorku, który wystąpił z Vasilem Hadžimanovem. Firma produkcyjna VANS, która wydała ścieżkę dźwiękową Vizantijsko plavo, chciała rozpocząć współpracę z zespołem w celu wydania nowego materiału, sugerując im kontynuowanie używania nazwy Smak.
Po skompletowaniu składu i zdobyciu materiału na album, Radomir „Točak” Mihailović (gitara), Slobodan „Kepa” Stojanović (perkusja), Dejan „Kepa Jr.” Stojanović (perkusja), Milan „Mikica” Milosavljević (gitara), Dejan „Najda” Najdanović (wokal) i Vlada Samardžić (gitara basowa) weszli do studia i nagrali siódmy studyjny album Smaka Bioskop Fox (Fox Cinema), wyprodukowany przez Mihailovića i wydany wspólnie przez VANS, Komunę i PGP RTS w 1995 roku. Cały materiał, składający się z czternastu utworów, został napisany przez Mihajlovića, z wyjątkiem części tekstów, napisanych przez Zorana Amara, Predraga Drčelicia „Skaki” z Trula Koalicija, Jovana Nikolicia i Nikolę Mihajlovića. Aby promować album, zespół nagrał promocyjny teledysk do piosenki „Lisica” („Fox”), dedykowanej Jimiemu Hendrixowi, w profesjonalnym studiu filmowym w Košutnjak, a także dwa promocyjne teledyski do piosenek „Organizam bluz” (Blues organizmu) i „Miris nje” (Zapach jej) w Nowym Sadzie.Pomimo odpowiedniej promocji medialnej, Mihajlović nie był zadowolony z VANS, częściowo z powodu ich braku doświadczenia w biznesie muzycznym z powodu bycia firmą filmową, w związku z czym zespół zakończył współpracę z tą firmą. Po wydaniu albumu zespół rozpoczął próby trasy koncertowej w Kragujevacu i miał swój pierwszy występ na żywo w nowym składzie w Čačaku 9 września 1995 r., po czym wystąpili w Kragujevacu, jednak zmagali się z problemem małej liczby osób uczestniczących w ich koncertach. W tym czasie zespół otrzymał zaproszenie na trasę koncertową po Kanadzie, ale pomimo tego, że wszystko było przygotowane na ich przyjazd, Mihajlović zmienił zdanie i trasa została odwołana. Po odwołaniu trasy basista Vlada Samardžić, rozczarowany tym faktem, postanowił opuścić zespół i poświęcić się studiom w Berklee College of Music.
Mihailović zaproponował Lolę Anderjić jako swojego następcę, ale po odmowie Stojanovicia nowym basistą został Slobodan Marković „Sale” z Kragujevacu. Nowy skład kontynuował występy na żywo, w tym występ w Belgrade Sava Centar, który był transmitowany w telewizji krajowej, z występami obejmującymi solówki perkusyjne na dwóch bębnach składających się z trzech sekcji, pierwsza była grą unisono na bębnach, druga z indywidualnymi improwizacjami, a trzecia z rytmami latynoamerykańskimi pod wpływem stylu gry Steve'a Gadda W 1996 roku RTV Slovenia wydała album kompilacyjny The Best of Smak, a w następnym roku, wiosną 1997 roku, zespół odbył trasę koncertową po Słowenii. Sukces trasy zaowocował planami kolejnej trasy, która została odwołana z powodu problemów z zarządzaniem w Słowenii. Po trasie zespół ograniczył swoją działalność na żywo, grając głównie darmowe koncerty na placach miejskich, w tym koncert w Kragujevac, na którym wszyscy byli członkowie, z wyjątkiem Miki Petkovskiego, pojawili się jako goście. W maju tego samego roku w kinie Kragujevac Šumadija zespół przeprowadził eksperyment, grając cały koncert bez publiczności, a nagranie koncertu zostało wydane na podwójnym albumie koncertowym Live Without Audience, zawierającym wersje koncertowe dwudziestu dwóch utworów z całej kariery zespołu. Do piosenki „Ljudi nije fer” nagrano teledysk promocyjny, który zyskał odpowiednie rozgłos medialny.
W następnym roku, w 1998 roku, w książce pod redakcją Duško Antonića i Danilo Štrbaca YU 100: Najbolji albumi jugoslovenske rok i pop muzike (YU 100: Najlepsze albumy jugosłowiańskiej muzyki rockowej i popowej), Crna dama znalazła się na 40., a Smak na 63. miejscu. W 1999 roku zespół rozpoczął pracę nad nowym albumem studyjnym, na którym Mihajlović i Stojanović zdecydowali, że powinien zawierać polirytmiczne bębny i śpiew scatowy. Niemniej jednak Stojanović zasugerował, że oprócz śpiewu scatowego, kilka utworów powinno zawierać teksty, na co Mihajlović się nie zgodził, w związku z czym Stojanović podjął decyzję, że nie zagra na albumie. Następnie Mihajlović zatrudnił Igora Maleševicia, wówczas członka zespołu Vasila Hadžimanova, ale ponieważ nie był zadowolony z prób, został zwolniony, a Stojanović nagrał perkusję do wszystkich czternastu utworów na albumie, który został w całości nagrany w ciągu 72 godzin.
Egregor, wydany przez PGP RTS, wyprodukowany przez Mihajlovića i Sašę Habića, zawierał tylko jedną piosenkę z tekstem, a w pozostałych Najdanović wystąpił w śpiewie scatowym. Utwór „5. maj” („5 maja”) został dedykowany zespołowi Led Zeppelin, a motyw przewodni „SOS” zawierał fragment przemówienia Josipa Broza Tito z 1948 r., utwory ludowych piosenkarzy starszego pokolenia Vuki Šeherovića i Mijata Mijatovića oraz przemówienie anonimowego Radia Belgrad z tamtego okresu.
|
Single | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [Jug] |
Komentarz |
| Živim... Biska 13/Biska 16 | Smak | .1974 | - | - | Radio-Televizija Beograd S 51 639 | [written by R. Mihajlović] |
| Ulazak U Harem/Epitaf | Smak | .1975 | - | - | RTV Ljubljana SP 10061 | [written by R. Mihajlović] |
| Sto Ptica/Ulazak U Harem | Smak | .1975 | - | - | Suzy SP 1081 | [written by Radomir Mihailović-Točak] |
| Satelit/Čoveče, Ti Si Mlad!/Šumadijski Bluz/Slikar Sa Pikadilija | Smak | .1976 | - | - | RTV Ljubljana Yugoslavia SP 10091/ SP 10092 | [written by R. M. Točak, M. Glišić, Smak] |
| Ljudi, Nije Fer/El Dumo | Smak | .1976 | - | - | RTV Ljubljana SP 10117 | [written by R.M. Točak, M. Glišić, Smak] |
| Crna Dama/Plava Pesma | Smak | .1977 | - | - | Radio-Televizija Beograd S 51 794 | [written by M. Glišić] |
| Na Balkanu/Gore-Dole | Smak | .1979 | - | - | Radio-Televizija Beograd S 51 855 | [written by R. Mihailović "Točak", Smak, D. Topić, M. Tucaković] |
| Rock Cirkus/Hirošima | Smak | .1980 | - | - | Radio-Televizija Beograd 1120247 | [written by R.M. Točak, Smak, M. Tucaković] |
| Albumy | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [Jug] |
Komentarz |
| Smak | Smak | .1975 | - | - | RTV Ljubljana LP 1079 | [produced by Ivo Umek] |
| Crna Dama | Smak | .1977 | - | - | PGP RTB LP 55-5307 | [produced by Martin Levan] |
| Stranice Našeg Vremena | Smak | .1978 | - | - | PGP RTB LP 55-5336 | [produced by Barry Hammond] |
| Rock Cirkus | Smak | .1980 | - | - | PGP RTB 2320010 | [produced by Dado Topić] |
| Zašto Ne Volim Sneg | Smak | .1981 | - | - | PGP RTB 2120496 | [produced by Smak] |
| Smak 86 | Smak | .1986 | - | - | PGP RTB 2122278 | [produced by R.M. Točak] |
| odLIVEno | Smak | .1992 | - | - | MG Sorabia MGS 37 | [produced by R.M. Točak] |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz