Wes Farrell

Wesley Donald „Wes” Farrell (ur. 21 grudnia 1939r - zm. 29 lutego 1996r)  był amerykańskim muzykiem, autorem tekstów piosenek i producentem płyt, który był najbardziej aktywny w latach 60-tych i 70-tych XX wieku.

 

  Farrell urodził się w Nowym Jorku w Stanach Zjednoczonych. Katalog Farrella obejmuje blisko 500 piosenek, które napisał, wyprodukował i/lub opublikował. Jeden z jego najwcześniejszych sukcesów, „Boys” (współtworzony z Lutherem Dixonem), pojawił się na stronie B przeboju numer jeden Shirelles z 1960 roku „Will You Love Me Tomorrow”, a w 1963 roku został przerobiony przez Beatlesów na ich debiutancki album Please Please Me. Największy przebój Farrella jako kompozytora - numer jeden na amerykańskiej liście przebojów z 1965 r. „Hang On Sloopy” zespołu McCoys (przeróbka „My Girl Sloopy”, napisana wspólnie z Bertem Russellem) - pozostaje jedną z najczęściej wykonywanych piosenek w historii muzyki popularnej, według RIAA. W 1985 r. Hang On Sloopy stała się oficjalną piosenką rockową stanu Ohio.

 

  Inne przeboje Farrella to debiutancki singiel Animals w Wielkiej Brytanii „Baby Let Me Take You Home” (napisany wspólnie z Bertem Russellem; nr 21, 1964) oraz dwa wydawnictwa Jay and the Americans z 1964: „Come a Little Bit Closer” (napisany wspólnie z autorami tekstów Tommym Boyce’em i Bobbym Hartem; nr 3 w USA) i „Let’s Lock the Door (And Throw Away the Key)” (z Royem Alfredem; nr 11 w USA na początku 1965). Farrell był także współautorem „Come and Take a Ride in My Boat” (z Jerrym Goldsteinem), nieznacznie przerobionym w 1967, aby zapewnić Every Mother’s Son ich charakterystyczny hit „Come on Down to My Boat” (nr 6 w USA). Był także współautorem (z Larrym Kusikiem i Ritchiem Adamsem) piosenki „Happy Summer Days”, która zajęła nr 1 w USA hit Ronniego Dove'a w 1966 roku. Hit Farrella z Top 40 „Look What You've Done” - po raz pierwszy nagrany w 1966 roku przez Pozo Seco Singers - pojawia się na albumie Carli Olson z 2013 roku Have Harmony, Will Travel jako duet z Robem Wallerem. 

 

 W 1966 roku Farrell napisał piosenkę przewodnią do Gammera the Invincible (znanego również jako Gamera), amerykańskiej wersji pierwszego filmu Gamera.Farrell odniósł pierwszy sukces jako producent latem 1968 roku dzięki hitowi Indian Lake z pierwszej dziesiątki w USA autorstwa Cowsills, napisanego przez Tony'ego Romeo.Wyprodukował trzy inne utwory dla tego rodzinnego występu, w tym „Poor Baby” (44. miejsce na liście przebojów w USA) i „The Path of Love”, oba również napisane przez Romeo. Farrell został zatrudniony do wyprodukowania muzyki do nagrań prezentowanych w sitcomie muzycznym ABC-TV The Partridge Family, opowiadającym o rodzinnej grupie śpiewającej luźno opartej na Cowsills.[W serialu z lat 1970–74 gwiazdami byli Shirley Jones i David Cassidy, z których oboje śpiewali (zwłaszcza Cassidy) w prawie wszystkich utworach związanych z projektem. Farrell był współautorem nie tylko piosenki przewodniej When We're Singin' (z Diane Hildebrand), ale także 30 piosenek rozsianych po ośmiu albumach studyjnych Partridge Family, z których siedmiu był producentem.

 

 Hity Partridge Family napisane wspólnie z Farrellem, które znalazły się na liście Hot 100 magazynu Billboard, obejmują Doesn't Somebody Want to Be Wanted (z Jimem Cretecosem i Mike'iem Appelem; nr 6, 1971) i I'll Meet You Halfway (z Gerrym Goffinem; nr 9, 1971). Wśród utworów na albumie można wymienić „I Can Feel Your Heartbeat” (z Jimem Cretecosem i Mike’em Appelem), „Brand New Me” (z Eddiem Singletonem), „I’m Here, You’re Here” i „There’s No Doubt in My Mind” (oba z Gerrym Goffinem), „One Night Stand” (z Paulem Anką), „Echo Valley 2-6809” (z Kathy Cooper i Rupertem Holmesem), „Twenty-Four Hours a Day” (z Dannym Janssenem), „Love Is All That I Ever Needed” (z Davidem Cassidy), „Hello, Hello” (z Tonym Romeo) i „Something New Got Old” (z Bobbym Hartem). W przeciwieństwie do Cowsills, którzy faktycznie występowali na własnych nagraniach, albumy wyprodukowane pod nazwą Partridge Family zawierały głównie muzyków sesyjnych, znanych obecnie jako Wrecking Crew, z wokalami wspierającymi Ron Hicklin Singers.

 

  Farrell wyprodukował również materiał dla Elephant's Memory, którego piosenki „Jungle Gym at the Zoo” i Old Man Willow pojawiają się w filmie Midnight Cowboy z 1969 roku. Wyprodukował również dwa albumy z połowy lat 70-tych dla brytyjskiej piosenkarki Lulu. Farrell założył Chelsea Records w 1972 roku.

 

  W 1965 roku poślubił Joan Arthurs i mieli córkę. Farrell i Arthurs rozwiedli się w 1972 roku. W 1974 roku poślubił aktorkę/piosenkarkę Tinę Sinatrę (córkę Franka), a w 1978 roku aktorkę Pamelę Hensley; oba małżeństwa zakończyły się rozwodem. Farrell później ożenił się z pośredniczką w obrocie nieruchomościami Jean Inman i miał dwójkę dzieci. Farrell zmarł na raka w wieku 56 lat w 1996 roku w Coconut Grove na Florydzie.

 

                                         Kompozycje Wesa Farrella na listach przebojów

[with Bob Elgin, Kay Rogers] 06/1962 Our Favourite Melodies Craig Douglas 9.UK [with Eddie Snyder, Cliff Adams, Lockie Edwards, Richard Gottehrer, Jerry Goldstein, Larry Weiss, Bob Feldman, Neil Diamond & Stanley Kahan] 09/1962 Ten Lonely Guys Pat Boone 45.US [with Chip Taylor] 10/1963 Hey Child Johnny Thunder 118.US 01/1965 Run My Heart Baby Washington 121.US [with Bert Russell] 03/1964 My Girl Sloopy The Vibrations 26.US 04/1964 Baby Let Me Take You Home The Animals 102.US/21.UK 04/1964 Goodbye Baby (Baby Goodbye) Solomon Burke 33.US 08/1965 Hang On Sloopy The McCoys 1.US/5.UK 08/1965 My Girl Sloopy Little Caesar & the Consuls 50.US 11/1965 Hang On Sloopy The Ramsey Lewis Trio 11.US 11/1965 Everybody Do the Sloopy Johnny Thunder 67.US 01/1966 Friends and Lovers Forever Nancy Ames 123.US 03/1970 Hang On Sloopy The Lettermen 93.US 04/1975 Hang On Sloopy Rick Derringer 94.US 11/1976 Hang On Sloopy by The Sandpipers 32.UK [with Tommy Boyce, Bobby Hart] 09/1964 Come a Little Bit Closer Jay & The Americans 3.US 10/1964 Thank You for Loving Me The Sapphires 106.US 03/1969 Come a Little Bit Closer Trini Lopez 121.US [with Roy Alfred ] 12/1964 Let's Lock the Door (And Throw Away the Key) Jay & The Americans 11.US 03/1965 Think of the Good Times Jay & The Americans 57.US [with Tommy Boyce] 01/1965 Hello Pretty Girl Ronnie Dove 54.US [with Bernice Ross ] 08/1965 I'll Make All Your Dreams Come True Ronnie Dove 21.US [with Luther Dixon] 10/1965 Boys The Beatles 102.US [with Al Kasha, Joel Hirschhorn] 02/1966 Why Can't You Bring Me Home Jay & The Americans 63.US [with Larry Kusik, Ritchie Adams ] 06/1966 Happy Summer Days Ronnie Dove 27.US 08/1966 We Can Make It Ruby & The Romantics 120.US 01/1968 No One Knows Every Mother's Son 96.US [with Ted Cooper] 09/1966 After You There Can Be Nothing Walter Jackson 130.US [with Bob Johnston] 12/1966 Look What You've Done The Pozo-Seco Singers 32.US 03/1967 Excuse Me Dear Martha The Pozo-Seco Singers 102.US [with Jerry Goldstein] 05/1967 Come On Down to My Boat Every Mother's Son 6.US 03/1971 I Can't Stop The Osmonds 96.US/12.UK [with Tony Romeo] 12/1967 Living in a World of Make Believe Good & Plenty 111.US [with Mike Appel, Jim Cretecos] 02/1971 Doesn't Somebody Want to Be Wanted The Partridge Family 6.US [with Gerry Goffin] 05/1971 I'll Meet You Halfway The Partridge Family 9.US [with Danny Janssen] 02/1972 Could It Be Forever David Cassidy 37.US/2.UK [with Danny Janssen & Bobby Hart] 04/1973 Friend and a Lover The Partridge Family 99.US [with Linda Creed, Thom Bell ] 12/1973 Quick, Fast, in a Hurry New York City 79.US [with King Lou, Richard Rodwell, Andrew Gooden,Bert Russell] 07/1990 Wash Your Face in My Sink Dream Warriors 16.UK

Ben Shaw

 Ben Shaw jest brytyjskim producentem muzyki house, remikserem i DJ-em, który wydał płyty pod własnym nazwiskiem, a także pod pseudonimami Sunscape i Gradient. 

Jego największy przebój jako artysty pojawił się w 2001 r., kiedy „So Strong”, utwór z udziałem Adele Holness jako wokalistki, znalazł się na szczycie listy przebojów US Billboard Hot Dance Music/Club Play. W lipcu 2001 r. osiągnął 72. miejsce na liście przebojów UK Singles Chart.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
So Strong	Ben Shaw Featuring Adele Holness	07.2001	72[2]	-	Fire Recordings ERIF 009CDS	[written by Ben Shaw, Romain Whyte][produced by Ben Shaw, Romain Whyte][13[3].Indie Chart]
Celebrate	Ben Shaw	04.2002	-	-	Fire Recordings ERIF 017	[38[1].Indie Chart]

A’me Lorain

 A’me Lorain (urodzona jako Amy Trujillo 11 maja 1967r w Simi Valley w Kalifornii) jest piosenkarką pop z końca lat 80-tych i początku lat 90-tych. Była wokalistką zespołu funkowego The Family Affair, w którym grał jej brat Freddy Trujillo, grający na basie, oraz jej ówczesny mąż Victor Indrizzo, grający na gitarze i perkusji. 

W 1989 roku A’me wydała swój debiutancki singiel „Whole Wide World”, który znalazł się na ścieżce dźwiękowej do filmu „True Love”. Piosenka stała się jej jedynym singlem, który jak dotąd znalazł się na   listach przebojów, osiągając 9. miejsce na liście Billboard Hot 100; osiągnęła również 37. miejsce na liście Billboard Hot Dance Music\Maxi-Singles Sales i 9. miejsce na liście Billboard Hot Dance Music\Club Play, pozostając na liście przez 10 tygodni. 

W 1990 roku A’me i The Family Affair wydali swój debiutancki i jedyny album „Starring In…Standing In A Monkey Sea” w RCA Records. Album nie sprzedał się tak dobrze i nie znalazł się na liście Billboard 200; powodem jest najprawdopodobniej to, że jego zawartość nie miała nic wspólnego z przebojem A’me. Kolejny singiel „Follow My Heartbeat” nie dorównał sukcesowi jej poprzedniego singla, osiągając jedynie 72. miejsce na liście Billboard Hot 100. Po tym zdawało się, że A’me popadła w zapomnienie. 

W 2015 roku powróciła na scenę muzyczną, wydając single: „Your Ghost”, „You Said” (z udziałem Lukki) i „‘Till You See”, które są dostępne na iTunes. Według badań, A’me była w studiu nagraniowym w 2017 roku, pracując nad nową muzyką, ale jeszcze nie została wydana.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Whole Wide World/ Stop Twistin' My Arm [Barrance Whitfield And The Savages]	A’me Lorain	01.1990	-	9[20]	RCA 9099	[written by E. Wolff, A. Roman][produced by Elliot Wolff][9[10].Hot Disco/Dance;RCA 9099 12"]
Follow My Heartbeat/Whole Wide World	A’me Lorain	08.1990	-	72[6]	RCA 2620	[written by E. Wolff][produced by Elliot Wolff]

Rene & Rene

Rene & Rene był latynoskim duetem popowym z Laredo w Teksasie. Grupa składała się z René Ornelasa (urodzonego 26 sierpnia 1936r) i René Herrery (ur. 2 października 1935r - zm. 20 grudnia 2005r). W latach 60-tych grupa zdobyła dwa przeboje w USA. „Angelito” („Mały Anioł”) z 1964 r. osiągnął 43. miejsce na liście przebojów Billboard Hot 100 w USA , i „Lo Mucho que Te Quiero (The More I Love You)” z 1969 r. osiągnął 2. miejsce na liście przebojów Adult Contemporary, 14. miejsce na liście przebojów Hot 100 i 15. miejsce w Kanadzie.

  René y René byli jednymi z pierwszych artystów Chicano, którzy pojawili się w American Bandstand (8 sierpnia 1964). W 1990 roku zostali wprowadzeni do Galerii Sław Muzyki Tejano, a w 2001 roku do Galerii Sław Tejano ROOTS. René Ornelas nadal występował (pod pseudonimem „René René”) w 2010 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Angelito/Write Me Soon	Rene & Rene	07.1964	-	43[8]	Columbia 43045	[written by Rene Herrera, Rene Ornelas]
Lo Mucho Que Te Quiero (The More I Love You)/Mornin'	Rene & Rene	11.1968	-	14[12]	White Whale 287	[written by Rene Herrera, Rene Ornelas,Sammy Ibarra]
Las Cosas/You Will Cry	Rene & Rene	03.1969	-	128[2]	White Whale 303	[written by Rene Herrera, Rene Ornelas]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Lo Mucho Que Te Quiero	Rene & Rene	01.1969	-	129[9]	White Whale 7119	-

Marisa Del Frate

Marisa Del Frate (ur. 11 marca 1931r,Rzym, -   5 lutego 2015r) była włoską piosenkarką, aktorką, tancerką i modelką, szczególnie aktywną w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych.

 

  Po pracy jako modelka i wzięciu udziału w selekcjach do konkursów piękności, zadebiutowała w 1956 roku na Festiwalu Capri, gdzie z piosenką Se potessi con la musica   zajęła trzecie miejsce. W 1957 roku na Festiwalu w Neapolu nieoczekiwanie zdobyła pierwszą nagrodę za niezwykle sugestywny utwór melodramatyczny zatytułowany Malinconico autunno. Na tej samej imprezie wykonała piosenkę Bene mio. W następnym roku wzięła udział w Festiwalu w Sanremo z dwoma piosenkami „È molto facile dirsi addio” i Ho disegnato un cuore, które jednak nie dostało się do finału. Wraca na Festiwal w Neapolu, gdzie wykonuje piosenkiVoglio a tte, Pecchè se canta i Napule e Sincerità.  

 

W tym samym roku została wybrana przez Erminio Macario do magazynu Giocate Arturo 777 Grimaldiego i Corbucciego ]. Rozpoczęła tym samym długą karierę aktorki teatru soubrette i światła, występując na scenie wraz z najwybitniejszymi aktorami tamtych czasów, jak Carlo Daiuto (w Monsieur Cenerentolo i Il scionto, tekst Scarnicci i Tarabusi) , Giustino Durano, Gino Bramieri. W kinie uzyskała udział w obsadzie kilku włoskich komedii, takich jak Addio per sempre, Obiettivo ragazze, La ballata dei mariti i Perdono. 

 

 W telewizji zyskał dużą popularność w 1961 roku dzięki audycji Terzoli i Zapponi, w której zaśpiewała także piosenkę przewodnią o tym samym tytule i hasłem La Matta - L'amico del jaguaro, prowadzoną przez Corrado; występuje w nim razem z Gino Bramierim, Raffaele Pisu i samym Corrado w skeczach, piosenkach, parodiach i imitacjach. W kolejnych sezonach powtórzyła swój sukces z innymi programami, takimi jak Il naso finto z 1963 r., prowadzony przez Paolo Ferrari, a przede wszystkim w 1965 r. La trottola di Corrado   Sandra Mondaini, gdzie zaśpiewała także piosenkę przewodnią napisaną przez tego samego prezentera Anche se tu.  

 

W 1977 roku powróciła na światło dzienne, występując w słynnej sobotniej komedii muzycznej Rai 1 Valentina, una ragazza che ha fretta z Elisabettą Viviani i Leo Colonną. Seria niefortunnych wydarzeń osobistych i być może ogólne niedocenianie z artystycznego punktu widzenia sprawiły, że na kilka lat zdystansowała się od wideo. Wróciła, by wystąpić w programach odrodzenia, a w latach 80-tych była jedną z pierwszych gwiazd telewizji, która eksperymentowała u niektórych lokalnych nadawców w północnych Włoszech -w tym w Telecentro di Bologna - z nowym wówczas gatunkiem telewizyjnym, telezakupami: Raffaele Pisu prowadzi Gran Bazar.  

 

W 1997 powróciła do telewizji jako gość w programach Paolo Limitiego, Ci visto in tv i Alle due w Raiuno. W 2008 roku została zaproszona przez Aldę D'Eusanio do studia telewizyjnego Ricominciare, gdzie zawsze brała udział w programie jako gość. Była żoną aktora, dramaturga i artysty kabaretowego Tonino Micheluzziego.

 Single

   1957 – Malinconico autunno/Lazzarella (Cetra SP 44); lato B canta Gino Latilla
    1958 – Maistrale/Tuppe tuppe mariscià (Cetra SP 243)
    1959 – Io cerco un uomo/Forse sì forse no (Cetra SP 717)
    1959 – Devi reagir Cenerentola/So che è un bacio (Cetra SP 718) con Dapporto
    1961 – Rido/La matta (Lord, LRN 101)
    1964 – L'amico del giaguaro/T'aspetto a Roma (Lord, LRN 119)
    1964 – Sole mio thank you/Voglio dimagrire (Lord, LRN 124)
    1965 – I pensieri dell'amore/Ragazzo va (CBS, 1611)
    1965 – Anche se/Poca luce, molto buio/La danza di Zorba (Derby, DB 5123)
    1967 – Perché ci sei tu/Desiderio e te (CBS, 2980)

Bonnie Pointer

 Patricia Eva „Bonnie” Pointer (ur. 11 lipca 1950r- zm. 8 czerwca 2020r) była amerykańską wokalistką, najbardziej znaną z członkini grupy wokalnej Pointer Sisters. Pointer zdobyła kilka umiarkowanych solowych hitów po opuszczeniu Pointer Sisters w 1977 roku, w tym disco cover utworu Elgins  „Heaven Must Have Sent You”, który stał się hitem w pierwszej dwudziestce przebojów popowych w USA 1 września 1979 roku.

  Bonnie i najmłodsza siostra June zaczęły śpiewać razem w kościele West Oakland Church of God swojego ojca w Oakland w Kalifornii.Były pierwszymi dwiema siostrami, które w 1969 roku podjęły karierę zawodową, Pointers (inaczej zwane Pair). Po tym, jak Anita dołączyła do duetu w tym samym roku, zmieniły nazwę na Pointer Sisters i nagrały kilka singli dla Atlantic Records w latach 1971-1972. W grudniu 1972 roku, po wydaniu kilku singli, najstarsza siostra Ruth chciała dołączyć do grupy i później, w 1973 roku, cztery wydały swój debiutancki album jako Pointer Sisters. Ich debiutancki album o tym samym tytule przyniósł hit „Yes We Can Can”. W latach 1973-1977 Pointers nosiły stroje z lat 40-tych i śpiewały w stylu przypominającym Andrews Sisters.

  Ich muzyka obejmowała R&B, funk, rock and roll, gospel, country i soul. Anita i Bonnie napisały crossover country grupy, "Fairytale", w 1974 roku, który również stał się hitem Top 20 w USA i przyniósł grupie pierwszą nagrodę Grammy w kategorii Najlepszy wokal duetu lub grupy, Country.  Anita i Bonnie zostały również nominowane do Najlepszej Piosenki Country podczas tej samej ceremonii. W 1977 roku Bonnie opuściła grupę, aby rozpocząć karierę solową. Pozostałe siostry kontynuowały występy jako trio, The Pointer Sisters, zdobywając hity od końca lat 70-tych do połowy lat 80-tych i odniosły wielki przełom dzięki albumowi Break Out z 1983 roku.

 W 1978 roku Bonnie Pointer podpisała kontrakt z Motown Records, a w tym samym roku wytwórnia wydała "Heaven Must Have Sent You", który osiągnął 11. miejsce na liście przebojów US Billboard Hot 100. Bonnie Pointer miała umiarkowanie udaną karierę solową, choć nigdy nie osiągnęła szczytów Pointer Sisters, grupy, którą opuściła, aby rozpocząć karierę solową. Pointer wydała trzy solowe albumy, dwa albumy o tym samym tytule dla Motown i jeden album w Private I Records, zanim przeszła na emeryturę ze studia. Recenzując jej płytę z 1978 roku zatytułowaną po prostu LP, Robert Christgau napisał w Christgau's Record Guide: Rock Albums of the Seventies (1981): „Dzięki (współproducentowi) Berry'emu Gordy'emu i cudowi współczesnego multitrackingu, Bonnie tworzy Marvelettes twoich marzeń na całej stronie. Ludzie nie wyobrażali sobie wokali tak skomplikowanych i funkowych w czasach świetności Motown, a tym bardziej nie dogrywali ich na pojedynczej krtani, a efektem są przeróbki, które przewyższają oryginały - autorstwa Brendy Holloway i Elgins - i oryginały, które stoją obok. Druga strona składa się z oryginałów o mniejszej randze, współtworzonych przez (współproducenta) Jeffreya Bowena”.

 Pointer pojawiła się w Soul Train 2 marca 1985 roku (sezon 14, odcinek 20). Nadal występowała i spotkała się ponownie ze swoimi siostrami przy dwóch okazjach: gdy grupa otrzymała gwiazdę na Hollywood Walk of Fame w 1994 roku oraz podczas występu w Las Vegas w 1996 roku śpiewając „Jump (for My Love)”. Na początku 2008 roku wyruszyła w trasę po Europie i pracowała nad swoją autobiografią. Pointer wystąpiła w Trump Taj Mahal w Atlantic City w sobotę 25 października 2008 roku. Pointer zagrała również w romantycznym thrillerze Monte Hellmana z 2010 roku Droga donikąd. 

 W 1980 roku Pointer poślubiła producenta Motown Jeffreya Bowena. Rozstali się w 2004 roku, złożyli pozew o rozwód w 2014 roku i oficjalnie rozwiedli się w 2016 roku. Pointer zmarła 8 czerwca 2020 r. w wieku 69 lat na skutek dziesięcioletniej alkoholowej choroby wątroby i marskości wątroby.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Free Me From My Freedom, Tie Me To A Tree (Handcuff Me)	Bonnie Pointer	11.1978	-	58[14]	Motown 1451	[written by A. Bond, T. Thomas, B. Pointer][produced by Jeffrey Bowen, Berry Gordy][10[18].R&B Chart][26[11].Hot Disco/Dance;Motown 00011 12"]
Heaven Must Have Sent You	Bonnie Pointer	06.1979	-	11[23]	Motown 1459	[written by E. Holland Jr., L. Dozier, B. Holland][produced by Jeffrey Bowen][52[14].R&B Chart][8[22].Hot Disco/Dance;Motown 00020 12"][#50 hit for Elgins in 1967]
I Can't Help Myself (Sugar Pie, Honey Bunch)/I Wanna Make It (In Your World)	Bonnie Pointer	12.1979	-	40[13]	Motown 1478	[written by B. Holland, L. Dozier, E. Holland Jr][produced by Jeffrey Bowen][42[11].R&B Chart][4[19].Hot Disco/Dance;Motown 1478 7"][31 hit for Four Tops in 1965]
Your Touch/There's Nobody Quite Like You	Bonnie Pointer	07.1984	79[2]	-	Private I 04449	[written by B. Pointer, J. Bowen, C. Derricks, C. Derricks][produced by Jeffrey Bowen][35[13].R&B Chart][64[4].Hot Disco/Dance;Private I 04 996 12"]
Premonition/Tight Blue Jeans	Bonnie Pointer	11.1984	-	-	Private I 04658	[written by C. Magness, M. Mueller, T. Keane][produced by Nick Martinelli, David Todd][84[4].R&B Chart]
The Beast In Me/There's Nobody Quite Like You	Bonnie Pointer	03.1985	-	-	Private I 04819	[written by E. Kaz, M. Morrow][produced by Mike Piccirillo, Gary Goetzman][87[3].R&B Chart][31[8].Hot Disco/Dance;Private I 05 166 12"]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Bonnie Pointer	Bonnie Pointer	12.1978	-	96[15]	Motown 911	[produced by Berry Gordy,Jeffrey Bowen]
Bonnie Pointer	Bonnie Pointer	12.1979	-	63[14]	Motown 929	[produced by Jeffrey Bowen]