W międzyczasie pracował jako telegrafista, zaczęła się również jego fascynacja rosyjską muzyką poważną, zwłaszcza Prokofiewem. Jako że obsługa telegrafu była zawodem w ówczesnym Związku Radzieckim pożądanym, North zdecydował się wyjechać i kontynuować swoją muzyczną ścieżkę jako uczeń moskiewskiego konserwatorium, pierwszy w historii uczelni Amerykanin. Nauka trwała cztery lata, od 1932 do 1935 roku, Alex zdobył również posadę dyrektora muzycznego w łotewskim Teatrze Narodowym. Mimo tych niewątpliwych sukcesów, nie czuł się w Rosji zbyt dobrze, tęsknił za domem, tęsknił za ukochanym przez niego jazzem. North wspominał później:
”Kiedy miałem jakieś czternaście lat, zafascynował mnie amerykański jazz […] Wyruszyłem na do Związku Radzieckiego i pewnego dnia poszedłem tam na imprezę, gdzie grano Mood Indigo [znany standard jazzowy ] .Powiedziałem sobie wtedy: twoje korzenie nie są tutaj. I wróciłem do Stanów.”
W 1936 roku znalazł się w Nowym Jorku, gdzie w czasie studiów poznał kompozytorów Aarona Coplanda i Ernsta Tocha, zaczął również pisać muzykę na potrzeby teatru. Dzięki zaangażowaniu przez słynną tancerkę Annę Sokołow, North miał okazję odwiedzić Meksyk, do którego zapałał wielką miłością, po latach zmaterializowaną w postaci znakomitej partytury do filmu Viva Zapata!. W tym samym czasie nawiązał znajomość z reżyserem Elią Kazanem, wkrótce jednak wybuchła wojna i Alex trafił do armii. W wojsku szybko odkryto jego muzyczny talent i zatrudniono go przy ilustracji filmów propagandowych i dokumentalnych, dotyczących toczącego się konfliktu. Po zakończeniu wojny North wrócił do pisania muzyki poważnej, tworząc między innymi swoją pierwszą symfonię w 1947 roku, oraz muzyki na potrzeby teatru.
Do Hollywoodu trafił w 1951 roku, na zaproszenie Elii Kazana, realizującego właśnie filmową wersję Tramwaju zwanego pożądaniem, z Marlonem Brando w roli głównej. North nie czuł się zbyt pewnie przy projekcie, mając doświadczenie głównie w pisaniu na niewielką orkiestrę, w międzyczasie jeździł również do Nowego Jorku, by kontynuować pracę teatralną. Tramwaj zwany pożądaniem został jednak ukończony i stał się przełomem w historii muzyki filmowej, kompozytor bowiem jako pierwszy wykorzystał jazz w formie dramatycznego underscore. Rozpoczęła się jego udana hollywoodzka kariera, która zaowocowała tak znakomitymi pracami, jak Wściekłość i wrzask (1959), Spartakus (1960), czy Agonia i ekstaza (1965). North napisał muzykę do ponad 50 filmów, otrzymując 15 nominacji do Oscara. Statuetkę Akademii zdobył jednak dopiero w 1986, za całokształt twórczości, jako pierwszy i do roku 2007 jedyny kompozytor w historii.
Mimo artystycznych sukcesów, wydaje się, że North był jednak artystą niedocenionym. Nie pisał wiele, lubił pracować powoli (na Kleopatrę miał półtora roku), tworząc zwykle nie więcej, niż dwie partytury rocznie. Jego styl był niezwykle charakterystyczny i bardzo wymagający jak na hollywoodzkie standardy. Artysta ocierał się nieraz o awangardę, olbrzymią wagę przykładał do detali orkiestracyjnych, uwielbiał eksperymentować z perkusją (partytura do dokumentalnego obrazu Africa), można powiedzieć, że jako pierwszy zaczął wyprowadzać Krainę Snów z neoromantycznego brzmienia Złotej Ery.
Najchętniej pisał muzykę na potrzeby kameralnych dramatów, choć niewątpliwie to kompozycje do gigantycznych, epickich widowisk zdobyły mu największą popularność. Najbardziej dotkliwym z kolei rozczarowaniem zawodowym, jakie go spotkało, było odrzucenie przez Stanleya Kubricka jego muzyki napisanej na potrzeby 2001: Odysei kosmicznej i zastąpienie jej utworami Straussa i Ligety’ego, notabene ze znakomitym skutkiem… Unieśmiertelniła go dla młodszego pokolenia fanów gatunku piosenka Unchained Melody na nowo nagrana w latach dziewięćdziesiątych na potrzeby kasowego dramatu Uwierz w ducha, dzisiaj będąca już niekwestionowanym klasykiem.
North był wieloletnim przyjacielem i mentorem Jerry Goldsmitha, w którego brzmieniu słychać wpływy i który po latach nagrał na nowo kilka kompozycji swojego mistrza. Twórca Tramwaju zwanego pożądaniem w życiu prywatnym miał żonę i trójkę dzieci, mówił biegle w pięciu językach, interesował się również sportem, antykami i literaturą. Jako kompozytor muzyki filmowej zasłużył się na wielu frontach, jego najważniejszym jednak osiągnięciem było wyprowadzenie gatunku z XIX, i wprowadzenie go do XX wieku, czym dał podwaliny pod rewolucję Srebrnej Ery. Zmarł w 1991 roku, już na artystycznej emeryturze.
Filmografia
| A Streetcar Named Desire (1951)/ Death of a Salesman (1951)/ Viva Zapata! (1952)/ Les Misérables (1952)/ Désirée (1954)/ Unchained (1955)/ The Rose Tattoo (1955)/ I'll Cry Tomorrow (1955)/ The Bad Seed (1956)/ The Rainmaker (1956)/ The King and Four Queens (1956)/ The Long, Hot Summer (1958)/ Stage Struck (1958)/ Hot Spell (1958)/ The Sound and the Fury (1959)/ The Wonderful Country (1959)/ Spartacus (1960)/ The Misfits (1961)/ Sanctuary (1961)/ The Children's Hour (1961)/ All Fall Down (1962)/ Cleopatra (1963)/ Cheyenne Autumn (1964)/ The Outrage (1964)/ The Agony and the Ecstasy (1965)/ Who's Afraid of Virginia Woolf? (1966)/ The Devil's Brigade (1968)/ The Shoes of the Fisherman (1968)/ Hard Contract (1969)/ A Dream of Kings (1969)/ Willard (1971)/ Pocket Money (1972)/ Shanks (1974)/ Bite the Bullet (1975)/ Journey into Fear (1975)/ Somebody Killed Her Husband (1978)/ Wise Blood (1979)/ Carny (1980)/ Dragonslayer (1981)/ Under the Volcano (1984)/ Prizzi's Honor (1985)/ The Dead (1987)/ Good Morning, Vietnam (1987)/ The Penitent (1988)/ |
Awards
| Oscar [Muzyka filmowa] Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] A Streetcar Named Desire (1951) Death of a Salesman (1951) Viva Zapata! (1952) The Rose Tattoo (1955) Best Original Song (with Hy Zaret) "Unchained Melody" (1955) The Rainmaker (1956) Spartacus (1960) Cleopatra (1963) The Agony and the Ecstasy (1965) Who's Afraid of Virginia Woolf? (1966) The Shoes of the Fisherman (1968) Shanks (1974) Bite the Bullet (1975) Dragonslayer (1981) Under the Volcano (1984) Golden Globe The Shoes of the Fisherman (1968) |
Kompozycje Alexa Northa na listach przebojów
| [with Hy Zaret] 04/1955 Unchained Melody Les Baxter 1.US/10.UK 04/1955 Unchained Melody Al Hibbler 3.US/2.UK 04/1955 Unchained Melody Roy Hamilton 6.US 05/1955 Unchained Melody Jimmy Young 1.UK 05/1955 Unchained Melody June Valli 06/1955 Unchained Melody Liberace 20.UK 05/1961 Unchained Melody Gerry Granahan 109.US 10/1963 Unchained Melody Vito & the Salutations 66.US 03/1964 Unchained Melody Jimmy Young 43.UK 07/1965 Unchained Melody The Righteous Brothers 4.US/14.UK 08/1968 Unchained Melody The Sweet Inspirations 73.US 08/1976 Unchained Melody Jim McClusky 51.UK 03/1981 Unchained Melody Heart 83.US 02/1986 Unchained Melody Leo Sayer 54.UK 08/1990 Unchained Melody The Righteous Brothers 13.US/1.UK 03/2002 Unchained Melody Gareth Gates 1.UK [with Terry Callier] 05/1998 Love Theme from Spartacus Terry Callier 57.UK [with Sammy Cahn] 05/1958 The Long Hot Summer Jimmie Rodgers 77.US [solo] 01/1961 The Misfits Don Costa 116.US 06/1963 Antony and Cleopatra Theme Ferrante & Teicher 83.US |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz