Carter Burwell urodził się 18 listopada 1955 roku w Nowym Jorku. W
dzieciństwie, od 7 roku życia, studiował grę na fortepianie.
Wykształcenie muzyczne zdobył na prestiżowej uczelni Harvard, gdzie
studiował muzykę elektroniczną oraz animację, które ukończył w 1977
roku. Jako absolwent szybko zyskał posadę asystenta w Harvard Electronic
Music Studio. W czasie studiów wziął również udział w kursie na
Massachusetts Institute of Technology.
Pierwszym przełomem w jego karierze był nakręcony w 1979 roku film animowany o swojsko brzmiącym tytule Help, I’m Being Crushed to Death by a Black Rectangle, którego Burwell był reżyserem i w którym to miał okazję wykorzystać doświadczenia zdobyte na uniwersytecie w zakresie animacji. Obraz zdobył pierwsze miejsce na festiwalu filmowym w Jacksonville oraz drugie na Międzynarodowym Festiwalu Animacji w Ottawie. Przez kolejne trzy lata Burwell pracował jako informatyk w laboratoriach na Long Island, a następnie, w latach 1982-1987 w New York Institute of Technology. W tym samym czasie intensywnie udzielał się na potrzeby telewizji, pracując jako animator przy spotach reklamowych i filmach krótkometrażowych. Jako że NYIT wspierało powstanie Japońskiego Centrum Grafiki Komputerowej w Tokio, Burwell wziął udział w przygotowaniu serialu anime Lensman na stanowisku jednego z animatorów.
Poza powyższymi przedsięwzięciami Burwell próbował swoich sił również jako członek zespołów The Same, Thick Pigeon oraz Radiante. Z innych projektów warto wspomnieć o muzyce, jaką napisał na potrzeby widowiska tanecznego RAB, które swoją premierę miało na festiwalu w Avignon w 1984 roku, a następnie ruszyło w tournee dookoła świata wraz z wykonującym utwory eksperymentalne chórem The Harmonic Choir. Począwszy od lat 80-tych udzielał się również w świecie teatru, co czyni zresztą po dziś dzień, ostatnią swoją kompozycję pisząc w 2005 roku na potrzeby projektu Theater of the New Ear.
Kariera filmowa Burwella nieodłącznie związana jest z braćmi Coen, którzy odkryli artystę dla szerokiej publiki angażując go przy swoim głośnym debiucie Blood Simple w 1984 roku. Ścieżka powstawała w dużym pośpiechu, Burwell bowiem wkrótce wyjechać miał do Japonii, gdzie oczekiwał na niego Lensman; ostatecznie Coenowie nagraną muzykę potraktowali dość swobodnie, dopasowując ją do obrazu niekoniecznie w zgodzie z intencjami Burwella. I choć kompozytor nie planował kolejnych wycieczek w stronę ilustracji filmowych, rok później Anthony Perkins zaproponował mu stanowisko przy Psychozie III. Wkrótce ponownie odezwali się bracia Coen, kręcący Raising Arizona i kariera Burwella rozkręciła się na dobre.
Kompozytor znany jest z wieloletniej lojalności wobec swoich współpracowników. Zilustrował wszystkie filmy braci Coen (w przypadku O Brother, Where Art. Thou poczynił jedynie minimalny wkład jako dodatek do utworów T Bone Burnetta), aranżując między innymi w efektowny sposób tradycyjną nowerską melodię na potrzeby Fargo, oraz wszystkie obrazy Spike’a Jonze. Wśród jego najciekawszych dokonań wypada wspomnieć barwną, przygodową muzykę do Rob Roya z 1995 roku, bogate w elegancką dramaturgię The Alamo, kameralnego Kinseya czy znakomite In Bruges z charakterystycznym, emocjonalnym tematem fortepianowym. W masowej świadomości Burwell zapisał się również muzyką do pierwszej części sagi Zmierzch, zaś jego temat Bella’s Lullaby pozostaje jednym z najpopularniejszych utworów pośród fanów serii. Kompozytor znany jest ze skłonności do eksperymentów muzycznych, nie boi się sięgać po nieszablonowe rozwiązania, w związku z czym jego muzyka odległa jest od hollywoodzkiej rutyny. Dobrym tego przykładem jest niedawna ilustracja do Where the Wild Things Are, gdzie artysta współpracował z indie-rockową wokalistką Karen O.
Ta swoista alternatywność przekłada się niestety na niewielką ilość wyróżnień branżowych, głównie ze strony lokalnych kół krytyków oraz ASCAP. Największym sukcesem, poza nominacją do nagrody BAFTA w 2000 roku (która de facto dotyczyła T Bone Burnetta), była nominacja do ZłotegoGlobu za Where the Wild Things Are. Ścieżka ta przyniosła mu ponadto szereg innych, dawno już zasłużonych wyróżnień. W 2007 roku kompozytor dołączył do AMPAS.
Od 1999 roku Burwell żonaty jest z Christine Sciulli.
| 2016 – Ave, Cezar! 2016 – Czas próby/ 2015: Pan Holmes/ 2012 – Saga „Zmierzch”: Przed świtem – część 2/ 2011 – Saga „Zmierzch”: Przed świtem – część 1/ 2011 – Mildred Pierce/ 2010 – Prawdziwe męstwo/ 2010 – Wszystko w porządku/ 2009 – Poważny człowiek/ 2009 – Wielki Mike. The Blind Side/ 2008 – Zmierzch/ 2008 – Tajne przez poufne/ 2008 – Najpierw strzelaj, potem zwiedzaj/ 2007 – To nie jest kraj dla starych ludzi/ 2007 – Nim diabeł dowie się, że nie żyjesz/ 2006 – Futro. Portret wyobrażony Diane Arbus/ 2004 – Ladykillers, czyli zabójczy kwintet/ 2003 – Okrucieństwo nie do przyjęcia/ 2002 – Człowiek, którego nie było/ 2000 – Hamlet/ 2000 – Księga cieni: Blair Witch 2/ 1999 – Koruptor/ 1999 – Złoto pustyni/ 1999 – Być jak John Malkovich/ 1999 – Mystery, Alaska/ 1998 – Big Lebowski/ 1997 – Szakal/ 1997 – Teoria spisku/ 1996 – Fargo/ 1996 – Strach/ 1995 – Goofy na wakacjach/ 1995 – Rob Roy/ 1993 – Chłopięcy świat/ 1993 – Kalifornia/ 1992 – Buffy, postrach wampirów/ 1991 – Barton Fink/ 1987 – Arizona Junior |
Awards| Oscar [Muzyka filmowa] Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 2023 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures (Original Score) Duchy Inisherin 2018 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures (Original Score) Trzy billboardy za Ebbing, Missouri 2016 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Score Carol Golden Globe Grammy |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz