Verve Pipe

 Verve Pipe jest amerykańską post-grunge'wą grupą z Grand Rapids w stanie Michigan.Założona w 1991r przez Briana i Brada Vandera Arka,Briana Stouta i Donny'ego Browna.

 

W 1992r pracując z producentem Jonem Frazerem wydali swój pierwszy album I've Suffered a Head Injury.Rok póżniej wydają drugi longplay Pop Smear pracując znów z Frazerem,który pomaga im w kontrakcie nagraniowym z RCA w 1995r.Tam debiutują w 1996r albumem Villains z którego pochodzą dwa single; ich pierwszy niewielki przebój "Photograph" i bardzo dobrze sprzedający się "The Freshmen" ,który doczekał się miana złotej płyty.
 

Po wydaniu w 2001r płyty Underneath wokalista grupy Brian Vander Ark poświęca się nagraniu swoich solowych płyt Resurrection z 2003r i Angel, Put Your Face On z 2006r.Brak oficjalnych wiadomości co do statusu zespołu w obecnej chwili.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz	Inne listy przebojów
Photograph	Verve Pipe	04.1996	-	53[11]	RCA	[written by Donny Brown,Doug Corella,AJ Dunning,Brian Vander Ark][produced by Jerry Harrison]
The freshmen	Verve Pipe	02.1997	-	5[42]	RCA 64 734	[written by Donny Brown, Doug Corella, Jeffrey Joseph Douglas, Brad Vander Ark, Brian Vander Ark][produced by Jack Joseph Puig]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Villians	Verve Pipe	04.1996	-	24[48]	RCA 66 809	[platinum-US][produced by Jerry Harrison]
The Verve Pipe	Verve Pipe	08.1999	-	158[1]	RCA 67 664	[produced by Michael Beinhorn]

Vines

Pamiętacie jeszcze tę bajeczkę o dwóch nastolatkach, którzy uwięzieni przy frytkownicach
konsumpcyjnego molocha marzyli o scenie i zaszczytach? Rzecz działa się w Sydney na początku lat dziewięćdziesiątych. Craig Nicholls i Patrick Matthews serwując hamburgery w McDonald's żywo dyskutowali o pewnej płycie z niemowlakiem na okładce. Czasem mówili o muzyce Nirvany, częściej o tym, że fajnie byłoby też tak grać (swoją drogą, to marzenie potraktowali chyba zbyt dosłownie...). I z tych młodzieńczych konwersacji wzięli się The Vines. 

Wtedy jeszcze bez nazwy, za to już z podziałem ról. Craig wykorzystał młodzieńczy magnetyzm serca, o jaki przyprawiał koleżanki, i został wokalistą oraz gitarzystą zespołu. Patrick chwycił się gitary basowej, a za perkusją zasiadł kumpel ze szkoły, Dave Olliffe. Zagrali kilka prób. A potem długo, długo nic. Co nie znaczy, że był to czas bezpowrotnie stracony. Na swoich osiemnastkach katowali nie tylko In Utero. Trochę się podksztalcili. Doszli Suede, Verve i... wyszperani na pólkach rodziców The Beatles. Szkoda, że jednym z postanowień urodzinowych już pełnoletnich bohaterów nie była pełna mobilizacja. Bo poza jednym (pierwszym) koncertem w październiku 1994 (jakie to typowe, grali na imprezie urodzinowej koleżanki) przez kolejne lata nie działo się nic.
 

I może skończyliby jako gwiazda lokalnych potańcówek (tak skończył tata Craiga i jego kapela The Vynes, zbieżność nazw nieprzypadkowa), gdyby nie genialny w swej prostocie pomysł, że po kilku latach oficjalnego nic nie robienia wypadałoby nagrać demo. Ot, tak dla higieny, bo tak to wygląda w gazetach. Najpierw koncerty dla pięciu osób (gdy supportowali lokalną gwiazdę Starky), potem przychodzi czas na nagranie trzech piosenek w obskurnym studiu. Później jest albo sława, albo wieczne zapomnienie. Im się udało. Płytka In The Jungle spodobała się lokalnym radiowcom. A także menażerom. Na kalendarzu widniała dwójka z trzema zerami, gdy kilku panów w garniturach stworzyło nieokrzesańcom cieplarniane warunki do pracy nad pierwszymi profesjonalnymi piosenkami. Udało się. Kolejne demo spodobało się na tyle, że rok 2000 skończyli z kon traktem w kieszeni. Ktoś, kto ich upolował, powinien dostać premię. Bo wykazał się genialną w swej prostocie logiką. Dlaczego australijskie nastolatki miały szukać idoli na innym kontynencie? Czemu ich chłopcy mieli wyładowywać się przy jakiś amerykańskich bzdurach? Tu na miejscu był perfekcyjny idol. Świetnie wyglądający (ta fryzura...) i jeszcze odpowiednio niegrzeczny (taki niedobry, że prawie rozwalił na scenie wypożyczoną gitarę, ale się opamiętał). I jeszcze te proste, melodyjne i odpowiednio rebelianckie piosenki. To nie mogło się nie udać. 

Magazyny muzyczne nieśmiało sugerowały, że przychodzi czas na prostotę absolutną i niczym nie poskromione uderzenia w instrumenty, jakby na przekór temu, co reprezentował sobą tak popularny wtedy nurt new acoustic - piękne melodie, pewną klasę wykonawcy, no i delikatność, a nie tak prosto w twarz. Ale to miało się ku końcowi. I jak się wkrótce miało okazać, trumnę mieli nieść między innymi chłopcy z The Vines.
 

Zanim stali się bohaterami nowej rockowej rewolucji, przemęczyli się trochę w Los Angeles pracując nad debiutancką płytą. Jeśli wielkie dzieła rodzą się z bólu... skończyła się kasa, tempa wydarzeń nie wytrzymał Olliffe... można się załamać. Trio stało się duetem, w obcym kraju, bez grosza przy duszy, w połowie roboty. Ale ten obcy kraj okazał się krainą dolarami płynącą. Zainteresowani materiałem szefowie amerykańskich wytwórni wyłożyli pieniądze na kontynuację nagrań. W ten sposób, ze współpracownikami Becka i Elvisa Coscello za perkusją, Craig i Patrick dokończyli dzieło. Korzystając z uprzejmości wielu osób, podczas pobytu w Stanach zarejestrowali swoją wersję I' m Only Sleeping The Beatles na potrzeby filmu I Am Sam. I tu kończy się epizod amerykański. Następnym razem wrócą jako zespół z czołówki listy "Billboardu".
 

Teraz Wielka Brytania. W listopadzie 2001 The Vines uderzyli po raz pierwszy. Nakładem XL Recordings ukazał się singel Factory. 3 listopada otrzymał zaszczytny tytuł singla tygodnia. "New Musical Express" napisał o piosence (albo o Craigu, tam wszystko jest możliwe) di-vine. Brak zarzutów o bluźnierstwo. Najbardziej kapryśny rynek zdobyli w dwa miesiące.
W poszukiwaniu utraconego perkusisty zamieścili desperackie ogłoszenie. Dobrze grający na koncertach. Coś jak Nirvana, The Kinks, Stone Roses. I już z Hamishem Rosserem oraz z "koncertowym" gitarzystą Ryanem Griffithsem, pojechali na australijskie tournee "u progu sławy". W marcu 2002 zjawili się w Wielkiej Brytanii. Występy miały świetną prasę. James Dean Bradfield powiedział krótko: Vines są absolutnie, k...., zjawiskowi, "New Musical Express" też nie zawiódł: Jeden z najlepszych debiutów w historii rocka. Wszystkie brytyjskie koncerty wyprzedali szybciej niż w godzinę. Australijska inwazja stała się faktem. W kwietniu poprzedzali na koncertach Doves, nagrali swój występ dla Top Of The Pops, a ich singel Highly Evolved ulokował się w pierwszej trzydziestce brytyjskiej listy. Wkrótce przed wydaniem bardzo oczekiwanej płyty "New Musical Express" umieścił ich na okładce, a "Q" poświęcił pierwszy artykuł. W Stanach byli gwiazdami studenckich rozgłośni. I pomyśleć, że biznes plan zakładał tylko zainfekowanie Australii...
 

Debiutancka płyta The Vines, Highly Evoled, ukazała się w Wielkiej Brytanii 8 lipca 2002, reszta świata musiała czekać jeszcze tydzień. W Anglii pobili ich tylko emeryci - Red Hot Chili Peppers i Oasis. W Ameryce dotarli do 11. miejsca (ale zagrali nie fair, bo sprzedawali płytę po zaniżonej cenie). Co dziwne, w ojczyźnie mieli "tylko" miejsce 5. Za to wszędzie świetne recenzje. Wyprzedane koncerty i w Stanach, i w Australii. Występy we wszystkich możliwych programach. Kolejna okładka w "New Musical Express" i artykuł, w którym większość ciała Craiga jest poddana drobiazgowej fotograficznej analizie z jednoznaczną konkluzją: "anatomia młodego boga". Zresztą Craig Nicholls to temat na osobne opowiadanie. O perfekcyjnych kościach policzkowych (to cytat, przysięgam), o fizjonomii przypominającej młodą Liz Hurley (to też), o bezbłędnej fryzurze. Ale też o zacięciu artystycznym (Craig odpowiada za okładki płyt), upodobaniach gastronomicznych (jada wyłącznie hamburgery) i słabości do marihuany (to podstawa jego egzystencji). A także o histerycznym charakterze i zmanierowanym wysnobowanym stylu życia. Po prostu gwiazda.
 

Trzeba oddać sprawiedliwość, że na wszystkie te zaszczyty sobie zasłużyli. Po części wybuchową, energetyczną, młodzieńczą, bezpretensjonalną, bardzo dobrą płytą. Po części jej intensywną, osiemnastomiesięczną, koncertową promocją. Resztę zrobili specjaliści. No bo która nie będzie wzdychać do niestabilnego emocjonalnie młodziaka, który na kilka godzin przed najważniejszym telewizyjnym występem w karierze (Tonight With Jay Leno) rozwala cały sprzęt i od producentów programu słyszy: Sorry. Thank you (co usłyszał od menażerów, nie wypada cytować). Albo do chłopaka, który przez dwie strony mazgai się, że narkotyki są be, on już to wie, a wszystkie dziewczyny chcą go tylko dla sławy, a nie dlatego, że jest, jaki jest. I że wcale mu się jego życie nie podoba i że chciałby wszystko zmienić.
 

Dobra, Craig, popłakałeś sobie, czas wziąć się za drugą płytę. Prosto z wyczerpującego rournee pojechali do Nowego Jorku, a stamtąd już w linii prostej do Bearsville Studios w Woodstock. Tam zaczęli ogrywać piosenki na drugą płytę. Nowe piosenki? Nieee, takie, co mają trzy lata na liczniku. Tak, na drugą płytę The Vines nie powstała ani jedna nowa kompozycja. Patrick Matthews: To nie tak, ze od 2001 nie napisaliśmy żadnego nowego utworu. To tamte zasługują na wydanie. Są wciąż świeże. Tylko słabe! Ale do tego dojdziemy. Na razie jesteśmy w studiach Woodstock. Zespół spędził tam trzy miesiące. Matthews: To wszystko mogło skończyć się źle. Przyszedł taki dzień, gdy chcieliśmy się pozabijać. Pogubiliśmy się trochę. Chyba nie było tak źle, skoro nagrali szesnaście piosenek i - w przeciwieństwie do debiutu - czasem mogli coś zasugerować Craigowi, a on pokornie akceptował. Ale o nowej płycie nie chce mówić. Więc Patrick: Mocne piosenki brzmią jeszcze potężniej, a te spokojne są dużo dojrzalsze. To album bardziej psychodeliczny niż debiut. Z którego dziś są chyba nieszczególnie zadowoleni. Craig: Chętnie nagrałbym go jeszcze raz. I wydał jako drugą płytę The Vines. Nie mogę słuchac swoich wokali. Ich poziom uderza w moją ambicje.
 

Trochę dziwne, że w temacie napisania nowych piosenek nie uniósł się honorem. Że nie jest dla niego obciachowe, że od dwóch lat nie napisał żadnego utworu, który byłby na tyle dobry, by pokazać go na płycie. O co więc kolesiowi chodzi? Chcemy się rozwijać. Nie po to, by sprzedawać więcej płyt, ale by czerpać z tego jak najwięcej satysfakcji. To dla mnie bardzo ważne. Może mają rację dziennikarze pisząc, że to najładniejsza i najbardziej schizofreniczna jednostka współczesnego rocka?
A także jeden z największych przegranych. Bo Winning Days (czyli druga płyta The Vines, która ujrzała światło dzienne w marcu 2004) dostaje od krytyki straszne bęcki. Kilka co smakowitszycl przykładów. Nie maja zbawić rocka, w porządku, ale czy grzechem jest wymagać choćby śladowego rozwoju? Albo: Muzyka bez osobowości. Lub: Big Mac w miejscu, gdzie album powinien mieć serce. 

A najlepszy i tak był "The Guardian": Syndrom najtrudniejszej trzeciej płyty dopadł ich o album wcześniej. I z recenzji jasno wynika. że się nie obronili. Że nie mają nic do przekazania (te Craig i jego teksty), że kopiują wszystkie patenty z debiutanckiej płyty (to Craig i jego kompozycje). Ze po zgonie nowej rockowej rewolucji trzeba już coś sobą reprezentować. I nawet jeśli The Vines wciąż są na okładkach, nawet jeśli wciąż dużo się o nich mówi, to dziś są to już wyłącznie opowieści o ekscesach, narkotykach, fryzurach i innych bzdurach. Bo na Winning Days najlepiej spuścić zasłonę litościwego milczenia.
 

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Highly evolved/Sun child	Vines	04.2002	32[2]	-	Heavenly HVN 112	[written by Craig Nicholls][produced by Rob Schnapf]
Get free/Blues riff	Vines	06.2002	24[3]	-	Heavenly HVN 113	[written by Craig Nicholls][produced by Rob Schnapf]
Outtathaway /Ms. Jackson	Vines	10.2002	20[1]	-	Heavenly HVN 120	[written by Craig Nicholls][produced by Rob Schnapf]
Ride/Give up,give out,give in	Vines	03.2004	25[3]	-	Heavenly HVN 137	[written by Craig Nicholls][produced by Rob Schnapf]
Winning days/Landslide	Vines	06.2004	42[2]	-	Heavenly HVN 139	[written by Craig Nicholls][produced by Rob Schnapf]
Anysound	Vines	06.2006	63[1]	-	Heavenly HVN 160	[written by Craig Nicholls][produced by Wayne Connolly]
Dont Listen To The Radio	Vines	10.2006	66[1]	-	Heavenly HVN 162	[written by Craig Nicholls][produced by Wayne Connolly]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Highly evolved	Vines	07.2002	3[28]	11[25]	Heavenly HVNLP 36	[gold-US][gold-UK][produced by Rob Schnapf]
Winning days	Vines	04.2004	29[8]	23[6]	Heavenly HVNLP 48	[produced by Rob Schnapf]
Vision Valley	Vines	04.2006	71[1]	136[1]	Heavenly HVNLP 56	[produced by Wayne Connolly ,The Vines]

Violet Hour

VIOLET HOUR- -grupa brytyjska. Powstała w kwietniu 1988 w Leeds z inicjatywy nauczyciela
muzyki, Marcusa Waite'a - k. W składzie oprócz lidera znaleźli się: Doris Brendel - voc, fl, g, Martyn Wilson - g, Andrew "Foxy" Fox - b, Sean Holborn - dr.
Jako nazwy użyła sformułowania wziętego z Ziemi jałowej -S. Eliota. Jej ambicją było stworzyć inteligentną muzykę pop, opartą głównie na wzorach z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Jako ulubieńców wymieniała Jimiego Hendrixa, Cream, Genesis, Prince'a, ale jej wysmakowane piosenki i ballady ujawniały raczej wpływy The Beatles, Fleetwood Mac, Heart czy The Hooters.
 

THE VIOLET HOUR to brytyjski zespół, który dostał szansę na zdobycie sławy i fortuny, podpisując kontrakt z CBS w 1990 roku. Z perspektywy czasu Doris Brendel (wokal, flet, gitara akustyczna) może być postrzegana jako gwiazda, być może głównie ze względu na to, że była córką uznanego pianisty Alfreda Brendela. Jej mocny wokal zrobił jednak spore wrażenie i stylowo była porównywana do Janis Joplin. Mark Waite (klawisze), Martyn Wilson (gitary), Andrew Fox (gitara basowa) i Sean Holborn (perkusja) byli pozostałymi członkami zespołu. 

W 1991 roku ukazał się ich debiutancki album „The Fire Sermon” oraz dwa single. Zespół intensywnie koncertował, w tym dwa duże tournée z Marillion. To było korzystne dla zdobycia uznania, ale ostatecznie okazało się również przyczyną upadku zespołu. W tym kontekście uwydatniły się różnice osobiste i zawodowe między członkami zespołu, a w grudniu 1992 roku wokalistka Doris Brendel odeszła. Początkowo planowano, że rozpocznie karierę solową, a zespół nagra nowy album z nową wokalistką, ale recesja na początku lat 90-tych spowodowała porzucenie obu projektów, a następnie zamknięcie THE VIOLET HOUR.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Could have been/Haunting you/Cross the line	Violet Hour	07.1991	-	-	Epic 657474 2	[produced by Pete Brown]
Falling /The House/In control	Violet Hour	01.1992	-	-	Epic 657287 2	[produced by Pete Brown]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The fire sermon	Violet Hour	08.1991	-	-	Epic 468420 2	[produced by Marcus Waite, Pete Brown, Phill Brown]

Ella Mai

Ella Mai Howell (ur. 3 listopada 1994) to angielska wokalistka i autorka tekstów R&B.
Jej kariera rozpoczęła się w londyńskim British and Irish Modern Music Institute w 2014 roku, gdzie brała udział w przesłuchaniach do tria w 11. sezonie programu The X Factor. W październiku 2015 roku wydała swój debiutancki, czteroutworowy solowy minialbum „Troubled”. Minialbum i jej występy w mediach społecznościowych zostały odkryte przez amerykańskiego producenta muzycznego DJ-a Mustarda, który podpisał kontrakt z Mai w swojej wytwórni 10 Summers Records, należącej do Interscope Records. 

W latach 2016-2018 wydała w tej wytwórni trzy kolejne minialbumy, w tym „Time”, „Change” i „Ready”. Jej debiutancki album studyjny (2018) został poprzedzony singlami „Boo'd Up” i „Trip”, które zajęły odpowiednio 5. i 11. miejsce na liście Billboard Hot 100. Pierwsza z nich zdobyła nagrodę w kategorii Najlepsza Piosenka R&B i była nominowana do Piosenki Roku podczas 61. dorocznej gali rozdania nagród Grammy, a sama Mai została nominowana w kategorii Brytyjski Przełomowy Artysta podczas Brit Awards 2019. W tym samym roku zdobyła trzy nagrody na Billboard Music Awards 2019, w tym dla Najlepszego Artysty R&B. 

Jej drugi album studyjny, Heart on My Sleeve (2022), nie znalazł się na brytyjskiej liście przebojów, ale uzyskał umiarkowane wyniki na amerykańskiej liście Billboard 200.

  Ella Mai urodziła się 3 listopada 1994 roku w Londynie. Jej matka pochodziła z Jamajki, a ojciec z Anglii i Irlandii.Jej matka, miłośniczka amerykańskiego jazzu, nadała jej imię na cześć Elli Fitzgerald. Mai przeprowadziła się z Londynu do Nowego Jorku w wieku 12 lat, gdy jej matka podjęła tam pracę nauczycielki. Adaptacja Mai do życia w Nowym Jorku była trudna, ponieważ często była prześladowana z powodu swojego akcentu. Mai ukończyła Queens High School of Teaching w Glen Oaks w Queens, po czym w wieku 17 lat wróciła do Anglii.

 Kariera wokalna Elli Mai rozpoczęła się w 2014 roku od nauki w British and Irish Modern Music Institute London (BIMM London). W tym czasie brała udział w 11. edycji programu The X Factor jako część tria „Arize”, ale nie przeszła przez wstępne przesłuchania do jury. Grupa wkrótce potem się rozpadła. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Boo'd Up	Ella Mai	07.2018	52[9]	5[35]	Interscope USUM 71700987	[8x-platinum-US][gold-UK][written by Joelle James, Ella Howell, Dijon McFarlane, Larrance Dopson][produced by Mustard, Dopson][4[26].R&B; Chart]
Trip	Ella Mai	09.2018	47[12]	11[27]	Interscope USUM 71810720	[6x-platinum-US][gold-UK][written by Ella Mai Howell,Varren Wade,Quintin Q Gulledge,Dijon MacFarlane][produced by DJ Mustard,Quintin Q Gulledge][6[26].R&B; Chart]
Whatchamacallit	Ella Mai Featuring Chris Brown	10.2018	84[1]	103[2]	Interscope USUM 71813372	[platinum-US][silver-UK][written by Christopher Brown,Dijon McFarlane,Sam Hook,Jordan Holt,Mai][produced by Mustard,Holt]
Gut Feeling	Ella Mai Featuring H.E.R.	10.2018	-	121[1]	Interscope	[gold-US][written by Dijon McFarlane,Trey Campbell,H.E.R.,Ella Mai,Quintin Gulledge,Carolien Ailin][produced by Mustard]
24/7	Meek Mill Featuring Ella Mai	12.2018	66[1]	54[19]	Atlantic USAT 21812563	[platinum-US][written by Williams,Nija Charles,Beyoncé Knowles-Carter,Ella Howell,Eyobed Getachew,Ozan Yildirim,Austin Schindler,Andrew Franklin,Scott Storch,Robert Waller][produced by Austin Powerz,EY,OZ,Pro Logic][25[20].R&B; Chart]
Shot Clock	Ella Mai	02.2019	-	62[16]	Interscope	[2x-platinum-US][written by Micah,Aubrey Graham,Dijon McFarlane,Ella Mai,Jahron Brathwaite,Quentin Miller,Benjamin Bush,Stephen Garrett,Timothy Mosley][produced by DJ Mustard][27[17].R&B; Chart]
Put It All On Me	Ed Sheeran Featuring Ella Mai	07.2019	-	122[1]	Interscope	[silver-UK][written by Ed Sheeran,Fred Gibson,Ella Mai Howell][produced by Fred]
What You Did	Mahalia Featuring Ella Mai	11.2019	90[3]	107[7]	Asylum GBAHS 1900863	[silver-UK][written by Andrew Wansel,Jameel Roberts,Felix Joseph,Norman Jesse Whitfield,Mahalia Burkmar,Ella Mai Howell][produced by Pop Wansel]
Don't Waste My Time	Usher Featuring Ella Mai	04.2020	-	107[6]	RCA	[gold-US][written by Usher Raymond ,Wilbard "VEDO" McCoy III, Jermaine Dupri, Bryan-Michael Cox, Ella Mai, Christopher Allen Jones][produced by Jermaine Dupri, Bryan-Michael Cox]
DFMU	Ella Mai	06.2022	-	85[4]	Interscope	[platinum-US][written by Ella Mai, Charles Hinshaw Jr., Daemon Landrum, Jonathan Sanders, Tyus Strickland, Donell Jones & Kyle West][22[17].R&B; Chart]
Sex Memories	Chris Brown Featuring Ella Mai	07.2022	-	125[1]	Interscope	[written by Chris Brown,Jimmy Giannos,Dominic Jordan,Omari Akinlolu,Patrizio Pigliapoco,Ella Mai,Steven Tolson][produced by The Audibles]
This Is	Ella Mai	05.2023	-	-	Interscope	[gold-US][written by Ella Mai, Dana Meyers, Grace Redway, Howard Hewett, La Damon "Fatboi" Douglas & Mustard][42[3].R&B; Chart]
Little Things	Ella Mai	03.2025	-	81[7]	Interscope	[written by Ella Howell ,Charles Hinshaw Jr., Dijon McFarlane][produced by Mustard, Gylttryp][22[21].R&B; Chart]
Tell Her	Ella Mai	09.2025	-	-	Interscope	[33[4].R&B; Chart]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Ella Mai	Ella Mai	10.2018	18[12]	5[86]	Interscope 7701693	[2x-platinum-US][gold-UK][produced by Andrew Groziuso, Bryan-Michael Cox, Dimi Sloane Sesson II, Giscard Friedman ,Harmony Samuels, J Holt, Kosine, Lido, Miykal Snoddy, Mustard, Nana Rogues, Omer Fedi, Quinton Gulledge, Rance, Thomas Strahle ]
Heart on My Sleeve	Ella Mai	05.2022	-	15[4]	Interscope 4546688	[produced by Bass Charity, Boi-1da, Cam Griffin, Cameron Joseph, D'Mile, DannyBoyStyles, Gylttryp ,Harmony Samuels, J. Holt, J.LBS ,Jahaan Sweet ,Jorgen Odegard, Mustard, Nic Nac, Omar Edwards, P2J ,Peter Iskander, The Rascals, Sir Nolan]
Ready	Ella Mai	05.2018	-	29[24]	Interscope	[produced by DJ Mustard]