Z archiwum...rocka : października 2024

czwartek, 31 października 2024

Chris Bender

Chris Bender (urodzony jako Christopher Lamont Bender 2 sierpnia 1972r w Brockton, Massachusetts) był wokalista R&B z początku lat 90-tych, którego obiecująca kariera dobiegła strasznego końca. Był najmłodszym z sześciorga dzieci; jego ojciec Andrew był robotnikiem budowlanym, a jego matka, Betty Ann, była asystentką pielęgniarki. Dorastał w Brockton i Walton, Massachusetts. Chris i jego rodzina byli aktywni w kościele; gdy miał 10 lat, zaśpiewał emocjonalną wersję piosenki „Amazing Grace”.

Dorastając, jego muzycznymi inspiracjami byli Michael Jackson, Prince, Sam Cooke, Marvin Gaye i New Edition. Gdy miał 12 lat, poznał Bobby'ego Jonesa, który był właścicielem studia i pomógł mu rozwinąć głos. W wieku 14 lat Chris założył zespół muzyczny ze swoimi braćmi i dwoma kuzynami o nazwie Steady Life, gdzie występowali w Brockton. Chris został wyrzucony z Brockton High School, gdy miał 16 lat z powodu bójki. Później udał się do Nowego Jorku, gdzie poznał Earla Williamsa, który został jego menadżerem i załatwił mu kontrakt płytowy z Epic Records w 1989 roku. W tym samym roku nagrał swój debiutancki album zatytułowany po prostu jego imieniem. Główny singiel „Baby Girl” został wydany, ale wydano ograniczoną liczbę egzemplarzy albumu. Według jego menadżera, teledysk do „Baby Girl” nigdy nie został wydany.

W 1990 roku Chris wpadł w kłopoty, ponieważ został aresztowany za posiadanie kokainy i rzekomo był zamieszany w strzelaninę z przejeżdżającego samochodu. Później podpisał kontrakt na kwotę 500 000 dolarów i siedem albumów z EastWest Records. W 1991 roku wydał swój drugi album studyjny „Draped”, który osiągnął 92. miejsce na liście Billboard R&B Albums. Pierwszy singiel „I Knew” osiągnął 43. miejsce na liście Billboard R&B Singles, utrzymując się na niej przez 10 tygodni, co było jego jedynym najwyższym pojawieniem się na liście. Kolejny singiel „That’s Not the Way” osiągnął 68. miejsce na liście Billboard Hot R&B Singles, utrzymując się na niej przez 5 tygodni.

3 listopada 1991 roku Chris i jego 17-letni kuzyn Jesse Starks jechali czarnym Mercedesem Benz Chrisa przed osiedlem mieszkaniowym w Brockton w stanie Massachusetts, gdzie mieszkała jego matka. Palili marihuanę w samochodzie, gdy podeszło do nich trzech zamaskowanych mężczyzn, którzy oddali w jego kierunku 21 strzałów. Jesse nie odniósł obrażeń, ale Chris (który użył swojego ciała, aby osłonić kuzyna przed zranieniem) został postrzelony cztery razy w tył tułowia i raz w łokieć. Później zmarł w szpitalu w wyniku odniesionych obrażeń. W chwili śmierci miał 19 lat. 9 listopada 1991 r. Chris został pochowany na cmentarzu Melrose w hrabstwie Plymouth w Brockton. Strzelec, Eroy Kindell, został skazany za morderstwo drugiego stopnia; zwolniono go warunkowo w 2008 r. Jego wspólnik, Stephen „Sticks” Fernandes, został skazany za morderstwo pierwszego stopnia i skazany na dożywocie bez możliwości zwolnienia warunkowego.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I Knew	Chris Bender	07.1991	-	-	EastWest 98 774	[written by Chris Bender ][produced by Chris Bender ][43[10].R&B Chart]
That's Not The Way	Chris Bender	10.1991	-	-	EastWest 98 703	[68[5].R&B Chart]

Rockwell

Kennedy William Gordy (ur. 15 marca 1964r), znany zawodowo jako Rockwell, jest amerykańskim wokalistą. Najbardziej znany jest ze swojego przeboju z 1984 roku „Somebody's Watching Me”, w którym w chórkach śpiewa Michael Jackson. Gordy jest synem założyciela Motown, Berry'ego Gordy'ego. Inni krewni to przyrodnie rodzeństwo Redfoo, Rhonda Ross Kendrick i przyrodni siostrzeniec Sky Blu.

Kennedy William Gordy jest synem założyciela i dyrektora generalnego Motown, Berry'ego Gordy'ego, i Margaret Norton. Jego ojciec nadał mu imię Kennedy William na cześć Johna F. Kennedy'ego i Williama „Smokeya” Robinsona. Aby uniknąć pozorów nepotyzmu, Gordy podpisał kontrakt płytowy bez wiedzy ojca. Motown zaproponował nazwę Rockwell, a Gordy zgodził się na zmianę, ponieważ uważał, że „dobrze rockuje”. W 1984 roku Rockwell wydał swój najbardziej udany singiel „Somebody's Watching Me”, w którym przyjaciel z dzieciństwa Michael Jackson śpiewał refren, a Jermaine Jackson śpiewał chórki. „Somebody's Watching Me” uzyskało certyfikat złotej płyty RIAA nr 2 w USA i osiągnęło 6. miejsce w Wielkiej Brytanii. Utrzymywało się na 1. miejscu na liście przebojów R&B magazynu Billboard przez pięć tygodni.

Kolejne single nie osiągnęły dobrych wyników, a „Obscene Phone Caller” stało się jedynym innym singlem Rockwella w Top 40. Osiągnęło 35. miejsce na liście Billboard Hot 100. Rockwell wydał jeszcze dwa albumy, zanim zakończył karierę muzyczną w wytwórni Motown. W 2021 roku „Somebody's Watching Me” ponownie znalazło się na brytyjskiej liście przebojów, osiągając 47. miejsce. Od lat 90-tych Rockwell porzucił muzykę, aby skupić się na działalności charytatywnej, takiej jak Special Olympics, American Cancer Society i United Negro College Fund.

29 listopada 2018 r. Rockwell został aresztowany w Hollywood za rzekome pobicie współpracowniczki krzesłem w Magic Castle Hotel, po tym, jak podeszła do niego i zażądała zapłaty. Rockwell został zwolniony z więzienia 1 grudnia 2018 r. za kaucją w wysokości 30 000 USD. 7 stycznia 2019 r. kobieta, która doznała licznych obrażeń w wyniku ataku i przeszła operację w celu naprawy złamanej ręki, wniosła pozew przeciwko Rockwellowi w Los Angeles o odszkodowanie za obrażenia ciała, domagając się odszkodowania przekraczającego 25 000 USD.

Rockwell jest synem Berry'ego Gordy'ego. Przyrodnią siostrą Rockwella ze strony ojca jest aktorka Rhonda Ross Kendrick, najstarsze dziecko Diany Ross. Jest również blisko spokrewniony z grupą LMFAO poprzez swojego przyrodniego brata Redfoo (Stephen Kendal Gordy, syn Berry'ego Gordy'ego i Nancy Leiviska) i przyrodniego bratanka Sky Blu (Skyler Austen Gordy, syn przyrodniego brata Berry'ego Gordy'ego IV i jego żony Valerie Robeson). W lipcu 2010 r. Rockwell poślubił Nicole Moore. W 2013 r. złożył pozew o rozwód.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Somebody's Watching Me	Rockwell	02.1984	6[11]	2[19]	Motown 1702	[gold-US][gold-UK][written by Kennedy "Rockwell" Gordy][produced by Curtis Anthony Nolen,Rockwell][1[5][17].R&B Chart]
Obscene Phone Caller	Rockwell	05.1984	79[2]	35[14]	Motown 1731	[written by Kennedy "Rockwell" Gordy][produced by Curtis Anthony Nolen,Rockwell][9[14].R&B Chart]
Taxman/Wasting Away	Rockwell	08.1984	88[3]	-	Motown TMG 1345 [UK]	[written by George Harrison][produced by Curtis Anthony Nolen, Rockwell]
He's A Cobra/Change Your Ways	Rockwell	02.1985	-	108[1]	Motown 1772	[written by C.A. Nolen, P. Rafelson][produced by Curtis Anthony Nolen, Rockwell][65[6].R&B Chart]
Carme (Part 1)/Carme (Part 2)	Rockwell	06.1986	-	-	Motown 1845	[written by Rockwell, J. K. Tunnell][produced by Rockwell, Kerry Ashby][46[9].R&B Chart]
Somebody's Watching Me	Rockwell	11.2021	47[3]	-	Motown USM 10000307 [UK]	[written by Kennedy "Rockwell" Gordy][produced by Curtis Anthony Nolen,Rockwell]
Somebody's Watching Me	Rockwell	11.2023	44[1]	-	Motown USM 10000307 [UK]	[written by Kennedy "Rockwell" Gordy][produced by Curtis Anthony Nolen,Rockwell]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Somebody's Watching Me	Rockwell	02.1984	52[5]	15[30]	Motown 6052	[gold-US][produced by Curtis Anthony Nolen,Rockwell]
Captured	Rockwell	02.1985	-	120[9]	Motown 6122	[produced by Curtis Anthony Nolen,Rockwell]

Lorde

Lorde , właściwie Ella Marija Lani Yelich-O’Connor (ur. 7 listopada 1996r w Takapunie)-nowozelandzka piosenkarka wykonująca muzykę z pogranicza popu i rocka alternatywnego, a także autorka tekstów piosenek.

Urodziła się w Takapunie, natomiast dorastała w Devonport na przedmieściach Auckland. Jako nastolatka podpisała kontrakt z wytwórnią muzyczną Universal Music Group, a później nawiązała współpracę z autorem tekstów i producentem muzycznym Joelem Little, który wspólnie napisał i wyprodukował większość jej utworów. Jej debiutancki minialbum zatytułowany The Love Club EP został wydany 8 marca 2013 roku i dotarł do drugiego miejsca na liście przebojów w Nowej Zelandii i Australii oraz uzyskał odpowiednio status platynowej płyty i siedmiokrotnej platynowej płyty .

W 2013 roku został wydany jej debiutancki singel „Royals”, który dotarł na szczyt notowania Hot 100 w Stanach Zjednoczonych, dając tym samym Lorde status najmłodszej od 1987 roku wokalistki, której utwór trafił na szczyt zestawienia Hot 100, publikowanym przez tygodnik Billboard. W tym samym roku ukazał się jej debiutancki album studyjny, zatytułowany Pure Heroine, który dotarł do 1. miejsca na liście przebojów w Australii i Nowej Zelandii oraz trzeciej pozycji w notowaniu Billboard 200 .

Kolejnymi singlami pochodzącymi z tego wydawnictwa są „Tennis Court”, „Team”, „No Better” i „Glory and Gore”. 29 września 2014 roku został wydany utwór „Yellow Flicker Beat” jako pierwszy singel ze ścieżki dźwiękowej do filmu Igrzyska śmierci: Kosogłos. Część 1. We wrześniu 2015 roku wydała singiel „Magnets” nagrany we współpracy z brytyjskim duetem Disclosure.

W czerwcu 2018 roku magazyn Rolling Stone opublikował zestawienie 100 najlepszych piosenek XXI wieku, w którym piosenka „Royals” znalazła się na 9. pozycji.

W listopadzie 2012 samopublikowała minialbum pt. The Love Club EP, który był dostępy do pobrania za darmo poprzez serwis SoundCloud. Po tym, jak minialbum został pobrany 60 tys. razy, wytwórnia Universal Music Group zdecydowała się wydać minialbum do sprzedaży w marcu 2013 roku. The Love Club EP dotarł do 2. miejsca na liście przebojów w Nowej Zelandii i Australii . Wydawnictwo uzyskało status platynowej płyty w Nowej Zelandii oraz siedmiokrotnej platynowej płyty w Australii. W czerwcu utwór „Royals” został wydany jako pierwszy singel z minialbumu. Singel ten odniósł międzynarodowy sukces komercyjny, będąc na szczycie notowania Hot 100 nieprzerwanie przez dziewięć tygodni. Dzięki temu Lorde uzyskała status najmłodszego solowego artysty, którego utwór dotarł do 1. miejsca w zestawieniu Hot 100 od czasu singla „I Think We're Alone Now” autorstwa Tiffany. W 2013 singiel „Royals” wygrał nagrodę APRA Silver Scroll Awards oraz otrzymał dwie nagrody Grammy w kategorii „Best Pop Solo Performance” i „Piosenka roku” podczas 56. gali rozdania nagród Grammy w 2014 roku.

27 września 2013 wydała debiutancki album studyjny pt. Pure Heroine, który znalazł się na szczycie list przebojów w Australii i Nowej Zelandii oraz w pierwszej piątce list przebojów w Irlandii, Kanadzie, Norwegii i Wielkiej Brytanii W Stanach Zjednoczonych album dotarł do trzeciej pozycji w zestawieniu Billboard 200 i sprzedał się w ilości 1,33 miliona kopii. Do końca 2013 sprzedano łącznie 1,5 miliona kopii albumu. Pure Heroine nominowany był także do nagrody Grammy w kategorii „Best Pop Vocal Album”. We wrześniu 2013 nagrała cover utworu „Everybody Wants to Rule the World” grupy Tears for Fears na ścieżkę dźwiękową do filmu Igrzyska śmierci: W pierścieniu ognia, który został wyprodukowany przez Michaela A. Levine i Lucasa Cantora.

W grudniu 2013 ogłosiła, że zaczęła pisać materiał na drugi album studyjny. W czerwcu 2014 roku poinformowała, że jej drugi album studyjny jest na wczesnym etapie tworzenia i jest „zupełnie inny” od jej debiutanckiego albumu. 29 września 2014 został wydany utwór „Yellow Flicker Beat” jako pierwszy singel ze ścieżki dźwiękowej do filmu Igrzyska śmierci: Kosogłos. Część 1. Lorde nadzorowała wybieranie utworów na tę ścieżkę dźwiękową, dodatkowo nagrywając swój wokal do kilku utworów.

Na początku marca 2017 wydała singel „Green Light”, którym zapowiadała wydanie albumu pt. Melodrama. Płyta ukazała się 16 czerwca i spotkała się z bardzo pozytywnym przyjęciem przez krytyków (91/100 według portalu Metacritic). Album został nominowany do Nagrody Grammy w kategorii Album Roku.

20 maja 2020 wysłała e-maila do fanów informującego o jej stałej pracy. Napisała, że w grudniu 2019 rozpoczęła pracę w studiu z Jackiem Antonoffem.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Royals	Lorde	07.2013	1[1][34]	1[9][44]	Virgin NZUM 71200031	[2x-platinum-UK][14x-platinum-US][written by Ella Yelich-O'Connor, Joel Little][produced by Joel Little]
The Love Club	Lorde	09.2013	-	120[3]	Republic	[written by Ella Yelich-O'Connor][produced by Joel Little]
Tennis Court	Lorde	10.2013	78[3]	71[18]	Virgin NZUM 71300023	[silver-UK][2x-platinum-US][written by Ella Yelich-O'Connor, Joel Little][produced by Joel Little]
Team	Lorde	10.2013	29[9]	6[38]	Virgin NZUM 71300124	[platinum-UK][5x-platinum-US][written by Ella Yelich-O'Connor, Joel Little][produced by Joel Little]
Glory and Gore	Lorde	03.2014	-	68[3]	Republic	[platinum-US][written by Ella Yelich-O'Connor, Joel Little][produced by Joel Little]
Everybody Wants to Rule the World	Lorde	06.2014	65[1]	-	Virgin NZUM 71300190	[silver-UK][written by Roland Orzabal, Ian Stanley, Chris Hughes][produced by Peter Shurkin ,Joel Little]
Yellow Flicker Beat	Lorde	10.2014	71[3]	34[9]	Island Virgin USUM 71414680	[platinum-US][written by Ella Yelich-O'Connor, Joel Little][produced by Joel Little,Paul Epworth]
Magnets	Disclosure featuring Lorde	10.2015	71[2]	102[6]	PMR GBUM 71503568	[silver-UK][written by Ella Yelich-O'Connor, Guy Lawrence, Howard Lawrence, James Napier][produced by Disclosure]
Green Light	Lorde	03.2017	20[18]	19[9]	Virgin NZUM 71700063	[platinum-UK][2x-platinum-US][written by Ella Yelich-O'Connor,Jack Antonoff,Joel Little][produced by Lorde,Antonoff,Frank Dukes]
Liability	Lorde	04.2017	84[2]	78[1]	Virgin NZUM 71700064	[gold-UK][platinum-US][written by Ella Yelich-O'Connor,Jack Antonoff][produced by Lorde,Antonoff]
Perfect Places	Lorde	06.2017	95[1]	113[2]	Virgin NZUM 71700074	[silver-UK][gold-US][written by Ella Yelich-O'Connor, Jack Antonoff][produced by Lorde ,Jack Antonoff, Andrew Wyatt]
Homemade Dynamite	Lorde featuring Khalid, Post Malone and SZA	10.2017	82[5]	92[1]	Virgin NZUM 71700066	[silver-UK][platinum-US][written by Ella Yelich-O'Connor,Khalid Robinson,Austin Post,Solána Rowe,Tove Lo,Jakob Jerlström,Ludvig Söderberg][produced by Lorde,Frank Dukes,Kuk Harrell]
Solar Power	Lorde	06.2021	17[9]	64[1]	Virgin NZUM 72100178	[silver-UK][written by Ella Yelich-O'Connor,Jack Antonoff][produced by Lorde ,Jack Antonoff]
Stoned at the Nail Salon	Lorde	09.2021	85[1]	-	UMC NZUM 72100180	[written by Ella Yelich-O'Connor,Jack Antonoff][produced by Lorde, Jack Antonoff]
Mood Ring	Lorde	09.2021	48[2]	118[1]	EMI NZUM 72100187	[written by Ella Yelich-O'Connor, Jack Antonoff][produced by Lorde,Jack Antonoff]
Girl, So Confusing	Charli XCX featuring Lorde	07.2024	28[5]	63[2]	Atlantic USAT 22401349	[written by Charlotte Aitchison,Ella Yelich-O'Connor,Alexander Guy Cook][produced by A. G. Cook]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Pure Heroine	Lorde	10.2013	4[51]	3[107]	Virgin 3751900	[5x-platinum-US][platinum-UK][produced by Joel Little, Lorde]
Melodrama	Lorde	07.2017	5[21]	1[1][43]	Virgin 5754709	[platinum-US][gold-UK][produced by Lorde, Jack Antonoff, Frank Dukes, Malay, Joel Little, Andrew Wyatt]
Solar Power	Lorde	09.2021	2[4]	5[4]	EMI 3817648	[produced by Lorde, Jack Antonoff, Malay]

Guaranteed Records

Guaranteed było spółką zależną Carlton Records z Nlowego Jorku. Została założona w 1959 roku i wydawała płyty do 1962 roku. Właścicielem był Joe Carlton, a mieściła się przy 345 W. 58th St. w Nowym Jorku. Guaranteed wydało single o numerach 200-221, chociaż numer 206 nie jest znany. Głównym twórcą hitów dla wytwórni był Paul Evans, który, gdy podpisał kontrakt z Guaranteed w 1959 roku w wieku 21 lat, miał już na swoim koncie pewne sukcesy.

Nagrał dla RCA w 1957 roku, po napisaniu wielkiego hitu „When” dla Kalin Twins. Jego pierwszy singiel dla Guaranteed, „Seven Little Girls Sitting in the Back Seat” [Guaranteed 200], znalazł się w pierwszej dziesiątce krajowej jesienią 1959 roku, a następnie wydał dwa kolejne hity, „Midnight Special” [Guaranteed 205, #18] i „Happy-Go-Lucky Me” [Guaranteed 208, #10]. Jednak jego czwarty singiel, „The Brigade of Broken Hearts” [Guaranteed 210], osiągnął tylko #81, a jego piąty singiel, „Hushabye Little Guitar” [Guaranteed 213], prawdopodobnie jeden z jego najlepszych, w ogóle nie znalazł się na listach przebojów.

Przejście do macierzystej wytwórni Carlton na kilka kolejnych singli nie pomogło, więc Evans powrócił do pisania piosenek. Tam odniósł kilka kolejnych sukcesów, w tym hit Bobby'ego Vintona „Roses Are Red”, „I Gotta Know” Elvisa Presleya i muzykę do sztuk i filmów na Broadwayu.W Guaranteed było kilku innych interesujących artystów, a także grupa osób, o których nikt nigdy wcześniej ani później nie słyszał. Po tym, jak Jack Scott opuścił Carlton na rzecz Top Rank, jego wydawnictwa zostały przeniesione do Guaranteed, ale single takie jak „What Am I Living For”/„Indiana Waltz” [Guaranteed 209] i „No One Will Ever Know”/„Go Wild Little Sadie” [Guaranteed 211], choć były dobre, nie zdołały podbić list przebojów w obliczu znacznie świeższego materiału w Top Rank. Singiel Chrisa Monteza z 1961 r. „They Say”/„I Lost My Baby” [Guaranteed 217] wyprzedził jego przeboje w Monogram i A&M o co najmniej cztery lata.

Inni artyści z tej wytwórni to Dynamics, Ralph DeMarco, Nelson Trio, Prancers, Al Byron, Penny Parker, Candy Anderson, Pat Leslie, Galaxies, Laurie Davis, Dreamers i Danny Dell. Wydajność albumowa Guaranteed była ograniczona do pojedynczego numeru, Paul Evansa Paul Evans Sings the Fabulous Teens [Guaranteed GU/GUS-1000], wydany w 1960 roku. Kiedy Carlton zdecydował się wydać kolejny album Paula Evansa (właściwie dwa kolejne w zasadzie jednocześnie), został przeniesiony do Carlton, więc kolejne albumy ukazały się w wytwórni macierzystej. Pierwszy album Carlton zawierał wiele jego hitów Guaranteed i wszystkie były w oszałamiającym stereo, z wyjątkiem „Seven Little Girls” i jego drugiej strony.

Drugi album Carlton zawierał nowy materiał, Evans odkrywał siebie na nowo jako piosenkarza folkowego. Podobnie jak w przypadku macierzystej Carlton , nikt nie wydaje się wiedzieć, gdzie podziały się taśmy główne Guaranteed. Materiał Paula Evansa w stereo ma świetny dźwięk, ale reedycje CD lub bootlegi najwyraźniej nie miały dostępu do stereo lub nie przejmowały się nim, więc stereo pozostaje unikalnym aspektem oryginalnego winylu.

Single na listach przebojów

Seven Little Girls Sitting In The Back Seat Paul Evans And The Curls	09.1959	25.UK/9.US
Midnite Special/Since I Met You Baby	Paul Evans	01.1960	41.UK/6.US
Happy-Go-Lucky-Me/Fish In The Ocean (Bubbly Bum Bum)	Paul Evans 	05.1960	 10.US
The Brigade Of Broken Hearts/Twins	Paul Evans	08.1960	 	81.US

środa, 30 października 2024

Lenny Welch

Leon „Lenny” Welch (ur. 31 maja 1938r) jest amerykańskim piosenkarzem MOR i pop. Urodził się w Nowym Jorku, w Stanach Zjednoczonych, i wychował w Asbury Park, New Jersey, przez swoich rodziców chrzestnych, Evę i Roberta Richardsonów. Uczęszczał do Asbury Park High School. Kiedy miał 16 lat, Welch wziął udział w pierwszej próbie The Mar-Keys w Asbury Park, był to jego pierwszy występ dla innej osoby.

W 1960 roku Welch podpisał kontrakt z Cadence Records. Jego największy hit, cover standardu big bandowego „Since I Fell for You”, osiągnął 4. miejsce na liście U.S. Billboard Hot 100 w 1963 roku, sprzedając się w nakładzie miliona egzemplarzy. Jego inne hity to „Ebb Tide”; i „You Don't Know Me”. Nagrał również pierwszą wokalną wersję „A Taste of Honey” w 1962 roku i wykonał motyw przewodni serialu telewizyjnego CBS z 1967 roku Coronet Blue. Welch przerobił „Breaking Up is Hard to Do” Neila Sedaki na piosenkę marszową, która w 1970 roku stała się hitem Top 40; Sedaka nagrał piosenkę ponownie w stylu Welcha, aby w 1975 roku znalazła się w Top 10.

Po zakończeniu kariery nagraniowej Welcha wznowił naukę, uczęszczając do szkoły wieczorowej po tym, jak w ciągu dnia jeździł taksówką. Najpierw uzyskał dyplom równoważny ze szkołą średnią, a następnie ukończył College of New Rochelle z tytułem licencjata. Zaczął też śpiewać w reklamach, najpierw dla Subaru, a później dla produktów, takich jak Coca-Cola, M&M's i Mini-Oreos. W latach 1990-1991 Welch dołączył do The Royal All Stars (The Doo Wop All Stars), pierwszej z „supergrup”, które powstały, łącząc wokalistów z różnych grup, aby mogli występować. W skład tej grupy wchodzili Welch, Vito Balsamo z Vito & the Salutations, Artie Loria z The Earls, Randy Silverman z The Impalas i Eugene Pitt z The Jive Five. Stali się filarem w gronie „doo wop” i nieustannie koncertowali w kolejnych latach.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
You Don't Know Me/I Need Someone	Lenny Welch	02.1960	-	45[13]	Cadence 1373	[written by Cindy Walker, Eddy Arnold][28[1].R&B Chart]
Since I Fell For You/Are You Sincere	Lenny Welch	10.1963	-	4[16]	Cadence 1439	[written by Buddy Johnson][#3 r&b hits for Annie Laurie & Paul Gayten in 1947]
Ebb Tide/Congratulations, Baby	Lenny Welch	03.1964	-	25[9]	Cadence 1422	[written by C. Sigman, R. Maxwell ][#2 hit for Frank Chacksfield Orchestra in 1953][7[11].R&B Chart]
If You See My Love/Father Sebastian	Lenny Welch	07.1964	-	92[2]	Cadence 1446	[written by Jimmy Seals, Dash Crofts][43[4].R&B Chart]
Darling Take Me Back/Time After Time	Lenny Welch	06.1965	-	72[6]	Kapp 662	[written by Laurence Weiss][produced by Tom Catalano]
Two Different Worlds/I Was There	Lenny Welch	08.1965	-	61[8]	Kapp 689	[written by Wayne, Frisch][produced by Tom Catalano]
Run To My Lovin' Arms/Coronet Blue	Lenny Welch	12.1965	-	96[2]	Kapp 712	[written by Powers, Fischoff][produced by Tom Catalano]
Rags To Riches/I Want You To Worry (About Me)	Lenny Welch	03.1966	-	102[5]	Kapp 740	[written by Richard Adler][produced by Hy Grill][#1 hit for Tony Bennett in 1953]
Since I Fell For You/A Taste Of Honey	Lenny Welch	03.1967	-	134[1]	Columbia 44007	[written by B. Johnson]
The Right To Cry/Until The Real Thing Comes Along	Lenny Welch	03.1967	-	128[1]	Kapp 808	[written by Goffin, King][produced by Hy Grill]
Darling Stay With Me/Wait Awhile Longer	Lenny Welch	02.1968	-	112[1]	Mercury 72777	[written by L. Weiss][produced by Gerald Sims ]
Breaking Up Is Hard To Do/Get Mommy To Come Back Home	Lenny Welch	01.1970	-	34[10]	Commonwealth United 3004	[written by N. Sedaka, H. Greenfield][produced by Billy Davis, Helen Miller, Rose Marie McCoy]
To Be Loved/Glory Of Love/My Heart Won't Let Me	Lenny Welch	04.1970	-	110[3]	Commonwealth United 3011	[written by T. Carlo, B. Gordy Jr., G. Gordy, B. Hill][produced by Billy Davis, Helen Miller, Rose Marie McCoy]
A Sunday Kind Of Love/I Wish You Could Know Me (Naomi)	Lenny Welch	08.1972	-	96[5]	Atco 6894	[written by B. Belle, L. Prima, A. Leonard, S. Rhodes][produced by Hank Medress, Dave Appell, The Tokens]
Since I Don't Have You/Right In The Next Room	Lenny Welch	09.1973	-	-	Mainstream 5545	[written by Rock, Vogel, Lester, Taylor, Martin, Beaumont, Verscharen ][produced by MSM Productions][92[3].R&B Chart]
Eyewitness News/I Need You More (Than Ever Now)	Lenny Welch	03.1974	-	-	Mainstream 5554	[written by McCoy, Welch][produced by Red Lion Productions][71[6].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Since I Fell for You	Lenny Welch	02.1964	-	73[10]	Cadence 3068	-
Since I Fell for You	Lenny Welch	01.1966	-	147[2]	Cadence 9230	-

Interpol

Interpol to amerykański zespół rockowy z Manhattanu w Nowym Jorku. Powstał w 1997 roku, a jego oryginalny skład stanowili Paul Banks (wokal prowadzący, gitara rytmiczna), Daniel Kessler (gitara prowadząca, wokal wspierający), Carlos Dengler (gitara basowa, instrumenty klawiszowe) i Greg Drudy (perkusja). Drudy opuścił zespół w 2000 roku i został zastąpiony przez Sama Fogarino. Dengler odszedł, aby zająć się innymi projektami w 2010 roku, a Banks przejął dodatkową rolę basisty zamiast zatrudniać nowego. Po pierwszym występie w Luna Lounge u boku takich rówieśników jak Strokes, Longwave, National i Stellastarr, Interpol jest jednym z zespołów związanych z nowojorską sceną muzyki niezależnej i jedną z kilku grup, które wyłoniły się z odrodzenia post-punku w latach 2000.

Brzmienie zespołu to na ogół mieszanka staccato basu i rytmicznej, zharmonizowanej gitary z miksem mocno nastawionym na werbel, co przywodzi na myśl porównania do zespołów post-punkowych, takich jak Joy Division, Television and the Chameleons, a także do Echo & the Bunnymen i Siouxsie and the Banshees Zespół nie ma głównego autora tekstów, a każdy członek przyczynia się do komponowania.

Debiutancki album Interpol Turn On the Bright Lights (2002) został przyjęty z uznaniem przez krytyków, zajmując 10. miejsce na liście najlepszych albumów roku magazynu NME[7] i 1. miejsce na liście 50 najlepszych albumów roku magazynu Pitchfork Media. Kolejne płyty Antics (2004) i Our Love to Admire (2007) przyniosły większy sukces krytyczny i komercyjny. Zespół wydał swój czwarty album o tym samym tytule we wrześniu 2010 r., a następnie zrobił sobie przerwę, podczas której skupili się na innych projektach.

Ich piąty album studyjny, El Pintor, został wydany we wrześniu 2014 r. Zespół wyruszył w trasę koncertową z okazji rocznicy Turn On the Bright Lights w 2017 r., wykonując cały album na żywo. Szósty album studyjny zespołu, Marauder, został wydany w sierpniu 2018 r., a siódmy, The Other Side of Make-Believe, w lipcu 2022 r.

Od czasu pojawienia się na początku XXI wieku Interpol zajmuje wyjątkowe miejsce w indie rocku. Nie tylko - wraz z The Strokes i Yeah Yeah Yeahs - przewodzili nowojorskiemu odrodzeniu rocka na przełomie wieków, ale także pomogli rozpocząć odrodzenie post-punku, które przetrwało do lat 2020. Na debiutanckim albumie Interpol z 2002 roku, Turn on the Bright Lights, kanciaste gitary i efektowny, złowieszczy baryton Paula Banksa zawdzięczały tyle samo spuściźnie Chameleons, The Smiths i często wspominanemu Joy Division, co energii przetaczającej się przez ich rodzinne miasto po 11 września.

Przez lata ich niezwykła konsekwencja na albumach takich jak Antics z 2004 roku i El Pintor z 2014 roku pomogła im przetrwać zmieniające się składy i mody. Zespół przyjął swój status weterana z nowym wigorem na płycie Marauder z 2018 roku, podczas gdy nadal ujawniali nowe aspekty swojej muzyki w subtelnie optymistycznym The Other Side of Make-Believe z 2022 roku.

Korzenie Interpolu sięgają końca lat 90-tych, kiedy gitarzysta Daniel Kessler i perkusista Greg Drudy (również członek zespołu screamo Saetia) nawiązali muzyczną współpracę podczas studiów na Uniwersytecie Nowojorskim. Do zespołu dołączyli kolejnego studenta NYU, basistę Carlosa Denglera, po tym, jak Kessler poznał go na zajęciach z filozofii. Gitarzysta znalazł frontmana zespołu w Paulu Banksie, gitarzyście/wokaliście zajmującym się rapem i grunge'em, z którym Kessler spędził wcześniej czas we Francji. Po ustaleniu początkowego składu Interpol stał się w pełni aktywnym zespołem w 1998 roku i wydał serię samodzielnie wydanych EP-ek. Po wydaniu w 2000 roku EP Fukd I.D. #3, Drudy opuścił zespół. Jego następcą został Sam Fogarino, perkusista z dziesięcioletnim doświadczeniem w graniu w zespołach punkowych, który myślał o odejściu z muzyki, gdy Kessler poprosił go o dołączenie do Interpol.

Regularne występy w nowojorskich miejscach, takich jak Brownie's i Mercury Lounge, sprawiły, że Interpol zyskał sympatię lokalnej publiczności, podczas gdy krótka trasa koncertowa po Wielkiej Brytanii w 2001 roku obejmowała sesję dla programu radiowego BBC Johna Peela, co poszerzyło globalną publiczność zespołu. W 2001 roku grupa wydała również swoją trzecią EP, Precipitate, i pojawiła się na This Is Next Year, dwupłytowej kompilacji artystów z Brooklynu.

W 2002 roku Interpol podpisał kontrakt z Matador Records, który wydał trzypiosenkową EP-kę o tym samym tytule zespołu w czerwcu, a ich debiutancki album Turn on the Bright Lights w sierpniu. Nagrany w Bridgeport, Connecticut's Tarquin Studios z Garethem Jonesem i Peterem Katisem, album będący burzliwą aktualizacją post-punku zyskał uznanie krytyków, a także porównania do Joy Division i The Smiths. Turn on the Bright Lights osiągnął numer 101 na liście U.K. Albums Chart i numer 158 na liście Billboard 200 Albums w USA (spędził również ponad rok na liście Billboard's Independent Albums). Silny kult Interpol doprowadził do rozległych tras koncertowych, w tym międzynarodowych koncertów i występów telewizyjnych. Pod koniec 2003 roku Interpol powrócił do Tarquin Studios, aby nagrać swój drugi album, Antics, z Katisem. Płyta, która ukazała się we wrześniu, charakteryzowała się bardziej opływowym, napędzającym brzmieniem i opierała się na sukcesie Turn On the Bright Lights, osiągając numer 15 na liście Billboard 200 Albums i numer 21 na liście U.K. Albums Chart. Antics ostatecznie uzyskało status złotej płyty w Australii, Belgii i Meksyku, a także w USA i Wielkiej Brytanii, gdzie trzy utwory („Slow Hands”, „Evil” i „C'mere”) znalazły się na listach przebojów Top 40.

Zespół wyruszył w długą trasę koncertową promującą album, grając koncerty na całym świecie przez prawie półtora roku. W tym czasie nagrali utwór „Direction” na płycie Six Feet Under, Vol. 2: Everything Ends, ścieżce dźwiękowej z 2005 roku do serialu telewizyjnego HBO Six Feet Under. W 2006 roku Interpol wrócił do studia. Ich trzeci album, Our Love to Admire z lipca 2007 roku, był pierwszym nagraniem zespołu w Nowym Jorku (w studiach Electric Lady i Magic Shop na Manhattanie), a także debiutem w dużej wytwórni Capitol Records. Stworzony z producentem Richem Costeyem podczas miesięcy żmudnych sesji, album szczycił się bogatszym brzmieniem, które dodało klawisze do brzmienia zespołu. Our Love to Admire był najlepiej sprzedającym się albumem Interpol, osiągając czwarte miejsce w USA, drugie w Wielkiej Brytanii i w pierwszej dziesiątce lub dwudziestce w kilku innych krajach na świecie. Oprócz obowiązków w Interpol, członkowie grupy byli zajęci innymi projektami: Fogarino połączył siły z Adamem Franklinem ze Swervedriver jako Magnetic Morning, wydając EP, podczas gdy Dengler zapuścił się w komponowanie muzyki do filmów. Banks rozpoczął karierę solową jako Julian Plenti, wydając w 2009 roku album Julian Plenti Is Skyscraper. Na początku 2009 roku Interpol zaczął nagrywać swój czwarty album w Electric Lady. W maju następnego roku Dengler opuścił zespół, a Dave Pajo został ogłoszony basistą trasy koncertowej dla grupy z U2 w Europie. Później został zastąpiony przez Brada Truaxa.

Niezadowolony z długiego procesu twórczego i szybkiej rotacji personelu podczas po okresie spędzonym w Capitol zespół powrócił do Matador na album Interpol z września 2010 r. Album wyprodukowany przez zespół i zmiksowany przez Alana Mouldera zawierał aranżacje filmowe, a także wokale wspierające Azealii Banks w jednym z utworów. Podobnie jak poprzednik, Interpol znalazł się w pierwszej dziesiątce przebojów w Wielkiej Brytanii i USA.

Po trasie promującej ten album - obejmującej występy z U2 - członkowie zespołu zrobili sobie dłuższą przerwę i skupili się na swoich solowych projektach. Obejmowały one materiał Banksa pod pseudonimem Julian Plenti (Julian Plenti Lives... EP z 2012) i jego własnym nazwiskiem (drugi album, Banks, również z 2012) oraz projekt EmptyMansions Fogarino, współpraca z Duane Denisonem z Jesus Lizard i członkiem trasy koncertowej Interpol Brandonem Curtisem (również z Secret Machines), który wydał w 2013 snakes/vultures/sulfate. W tym czasie wydano deluxe edition Turn on the Bright Lights z okazji dziesiątej rocznicy albumu, która zawierała dema i rzadkości.

W przypadku piątego albumu powracającego do podstaw, El Pintor (anagram Interpol), wydanego we wrześniu 2014, Banks przejął obowiązki basisty, a Curtis grał na klawiszach. Płyta, na której znalazły się również utwory Rogera Josepha Manninga Jr. z Jellyfish i Roba Moose'a z Bon Iver, została okrzyknięta powrotem do formy i znalazła się w pierwszej dziesiątce przebojów w USA i Wielkiej Brytanii. Niedługo potem ukazał się album z remiksami z udziałem Factory Floor i Panda Bear. Tymczasem inne projekty członków Interpol nadal się rozwijały: Kessler współpracował z Josephem Fraioli z Datach'i jako Big Noble, który wydał w 2015 r. album First Light. W kolejnym roku Banks współpracował z RZA z Wu-Tang Clan jako Banks & Steelz nad albumem Anything But Words.

W 2017 r. Interpol wyruszył w trasę koncertową upamiętniającą 15. rocznicę Turn on the Bright Lights i pod koniec tego samego roku rozpoczął pracę nad swoim szóstym albumem. Współpracując z producentem Dave'em Fridmannem w jego Tarbox Studios w północnej części stanu Nowy Jork, zespół zrezygnował z nagrywania cyfrowego na rzecz taśmy, co pozwoliło uzyskać bezpośrednie, mocne brzmienie. Rezultatem był Marauder, bardziej kameralny zestaw utworów, który ukazał się w sierpniu 2018 roku. Płyta osiągnęła 23. miejsce na liście Billboard 200 Albums w USA, osiągnęła szóste miejsce w Wielkiej Brytanii i była hitem w pierwszej dziesiątce w kilku krajach europejskich. W maju następnego roku Interpol wydał A Fine Mess, EP-kę z materiałem nagranym podczas sesji Marauder. W czerwcu 2020 roku projekt Banksa Muzz, w którym wystąpił również były perkusista Walkmen Matt Barrick i producent Josh Kaufman, wydał swój debiutancki album o tym samym tytule. W tym czasie Interpol rozpoczął pracę nad swoim kolejnym pełnometrażowym albumem. Początkowo zespół współpracował zdalnie z powodu globalnej pandemii COVID-19, a w 2021 roku spotkał się w Londynie z koproducentami Moulderem i Floodem. Łącząc subtelnie pełną nadziei twórczość z nastrojowymi brzmieniami, The Other Side of Make-Believe ukazało się w lipcu 2022 roku.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Interpol EP: PDA / NYC / Specialist	Interpol	07.2002	170[1]	-	Matador OLE 546-2	[produced by Interpol]
Obstacle 1	Interpol	11.2002	72[2]	-	Matador OLE 5702	[written by Paul Banks,Carlos Dengler,Sam Fogarino,Daniel Kessler][produced by Gareth Jones,Peter Katis]
Say Hello To The Angels/NYC	Interpol	04.2003	65[2]	-	Matador OLE 5822	[written by Paul Banks,Carlos Dengler,Sam Fogarino,Daniel Kessler][produced by Gareth Jones,Peter Katis]
Obstacle 1 (Arthur Baker Remix)	Interpol	09.2003	41[3]	-	Matador OLE 5942	[written by Paul Banks,Carlos Dengler,Sam Fogarino,Daniel Kessler][produced by Gareth Jones,Peter Katis]
Slow Hands	Interpol	09.2004	36[2]	-	Matador OLE 6362	[written by Paul Banks,Carlos Dengler,Sam Fogarino,Daniel Kessler][produced by Peter Katis]
Evil	Interpol	01.2005	18[3]	32.Modern Rock Tracks	Matador OLE 6376	[written by Paul Banks,Carlos Dengler,Sam Fogarino,Daniel Kessler][produced by Peter Katis]
C'mere	Interpol	04.2005	19[6]	-	Matador OLE 6642	[written by Paul Banks,Carlos Dengler,Sam Fogarino,Daniel Kessler][produced by Peter Katis]
Slow Hands	Interpol	07.2005	44[7]	-	Matador OLE 6692	[written by Paul Banks,Carlos Dengler,Sam Fogarino,Daniel Kessler][produced by Peter Katis]
The Heinrich Maneuver	Interpol	07.2007	31[2]	-	Parlophone CLCD 894	[written by Paul Banks,Carlos Dengler,Sam Fogarino,Daniel Kessler][produced by Rich Costey]
Mammoth	Interpol	09.2007	44[1]	-	Capitol CDCL S896	[written by Paul Banks,Carlos Dengler,Sam Fogarino,Daniel Kessler][produced by Rich Costey, Interpol]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Turn on the bright lights	Interpol	08.2002	101[4]	158[5]	Matador OLE 5452	[gold-UK][gold-US][produced by Gareth Jones,Peter Katis]
Antics	Interpol	10.2004	21[35]	15[24]	Matador OLE 6162	[gold-UK][gold-US][produced by Peter Katis]
Our Love To Admire	Interpol	07.2007	2[8]	4[10]	Capitol 3962482	[silver-UK][produced by Rich Costey, Interpol]
Interpol	Interpol	09.2010	10[3]	7[5]	Cooperative/V2 VVR 747029	[produced by Interpol]
El Pintor	Interpol	09.2014	9[3]	7[5]	Soft Limit SOFTLIMIT 01CD	[produced by Interpol]
Marauder	Interpol	09.2018	6[2]	23[1]	Matador OLE 11242	[produced by Dave Fridmann]
A Fine Mess	Interpol	05.2019	94[1]	-	Matador OLE 1431	[produced by Dave Fridmann, Claudius Mittendorfer]
The Other Side of Make-Believe	Interpol	07.2022	14[1]	178[1]	Matador OLE 1875	[produced by Flood]

Instant Funk

Historia zespołu bierze swój początek w połowie lat 60-tych w Trenton Junior High School w Trenton w stanie New Jersey,gdzie doszło do spotkania Raymonda Earla [bass ,gitara] z Scotty Millerem [perkusja].Założyli wówczas zespół The Music Machine działający z przypadkowymi gitarzystą i pianistą.Koncertowali w obrębie New Jersey szukając kontaktu z jakąś firmą nagraniową.Po trzech latach ciężkiej pracy stali się zespołem towarzyszącym obiecującej grupy wokalnej The TNJ' s,występując w lokalnych imprezach , budując swoją popularność.

Manager TNJ' s Jackie Ellis zapewnił im współpracę ze znanym producentem i kompozytorem Philly Rec,Walterem Siglerem.Opieka tego ostatniego zaowocowała dwoma singlami "She' s not ready" [Network Rec] i "I Think I'm Falling In Love" [Cameo-Parkway]wydanymi pod szyldem TNJ' s.
W tym czasie 1967-68r Music Machine zasila jako gitarzysta brat Scotty Millera,Kim.Grupa zmienia swoją nazwę na Instant Funk.

Brak TNJ's sukcesów na listach przebojów był sygnałem do usamodzielnienia się i podjęcia współpracy z filadelfijskimi wytwórniami płyt.Pierwszym krokiem był ich udział w składance TSOP wyprodukowanej w 1974 roku przez ich dotychczasowego opiekuna Bunny Siglera.Stali się w tym czasie jednym z wielu zespołów ze stajni TSOP obok:The O'Jays, The Three Degrees, Archie Bell & the Drells, The Jones Girls, Jean Carne, Harold Melvin & The Blue Notes .

Instant Funk w tym czasie zasilają :T[Theodore] Life-guitar [wcześniej współpraca z Evelyn "Champagne" King,Vicki Sue Robinson] i Dexter Wansel-keyb [wcześniej w Jones Girl,i współpraca z T.Pendergrassem].Debiutem Instant Funk był wydany w 1976 roku singiel "Float like a butterfly" nagrany dla TSOP .Brak komercyjnych sukcesów grupy nie podkopywał wiary ich producenta,który wierzył w ich przyszłość.W tym czasie skład grupy stanowili:Raymond Earl,Kim Miller,Scotty Miller i dwaj nowo przyjęci członkowie grupy:Dennis Richardson-piano i Charles Williams-inst. perkusyjne.Zespołowi w tym czasie brakowało wyrazistego wokalisty z którym identyfikowano by zespół.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
It Ain't Reggae (But It's Funky)/So Glad I'm The One	Instant Funk	12.1976	-	-	TSOP ZS8 4785	[written by B. Sigler, K. Miller][produced by Bunny Sigler][24[8].Hot Disco/Dance;TSOP 4785 7"]
I got my mind made up/Wide world of sports	Instant Funk	02.1979	46[5]	20[18]	Salsoul SZ 2078	[gold-US] [1[3][23].R&B Chart][written by K.Miller,S.Miller,R.Earl][produced by Bunny Sigler][1[1][22].Hot Disco/Dance;Salsoul 207 12"]
Crying/Never Let It Go Away	Instant Funk	06.1979	-	-	Salsoul SZ 2088	[41[11].R&B Chart][written by Bunny Sigler][produced by Bunny Sigler]
Witch Doctor/I Want To Love You	Instant Funk	11.1979	-	-	Salsoul S7 2108	[35[10].R&B Chart][written by Bunny Sigler][produced by Bunny Sigler]
Bodyshine/Scream and shout	Instant Funk	02.1980	-	103[4]	Salsoul S7 2112	[41[10].R&B Chart][[produced by Bunny Sigler][Written-By - K. Miller , L. Davis , R. Earl , S. Miller]
The funk is on/You're Not Getting Older	Instant Funk	11.1980	-	-	Salsoul S7 2131	[87[3].R&B Chart][Written-By - Randy Muller][produced by Bunny Sigler]
Why don' t you think about me/ Punk Rockin'	Instant Funk	03.1982	-	-	Salsoul S7 7021	[59[9].R&B Chart][written by K. Miller, D. Jones-Lyle][[produced by Instant Funk]
No stoppin' that rockin'	Instant Funk	02.1983	-	-	Salsoul S7 7041	[32[16].R&B Chart][produced by Bunny Sigler][Written-By - Dennis Richardson]
Who took away the funk/I'll Be Good To You	Instant Funk	05.1983	-	-	Salsoul S7 7046	[70[6].R&B Chart][produced by Bunny Sigler][Written By - J. James , R. Carter]
[Just because]You' ll be mine	Instant Funk	10.1983	-	-	Salsoul S7 7062	[70[8].R&B Chart][produced by Bunny Sigler][Written By - K. Miller , R. Earl , S. Miller][21[10].Hot Disco/Dance;Salsoul 410 12"]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Instant Funk	Instant Funk	02.1979	-	12[22]	Salsoul SA 8513	[gold-US][Producer - Bunny Sigler]
Witch doctor	Instant Funk	12.1979	-	129[13]	Salsoul SA 8529	[Producer - Bunny Sigler]
The funk is on	Instant Funk	10.1980	-	130[6]	Salsoul SA 8536	[Producer - Bunny Sigler]
Looks so fine	Instant Funk	04.1982	-	147[7]	Salsoul SA 8545	[Producer - Bunny Sigler,Instant Funk]

Tapes 'n Tapes

Tapes 'n Tapes to indie rockowy zespół z Minneapolis w stanie Minnesota. Zespół założony zimą 2003 roku w Carleton College wydał cztery albumy. Pierwszym z nich był wydany własnym nakładem EP Tapes 'n Tapes w 2004 roku, a następnie pełnometrażowy album The Loon w Ibid Records w 2005 roku. Zespół podpisał kontrakt z XL Recordings i ponownie wydał The Loon 25 lipca 2006 roku.

W październiku 2007 roku zespół ogłosił zakończenie nagrywania drugiego albumu zatytułowanego Walk It Off. Walk It Off został nagrany przez producenta Davida Fridmanna w jego Tarbox Road Studio w Cassadaga w stanie Nowy Jork.Album został wydany 8 kwietnia 2008 roku. Najnowszy album zespołu, Outside, został wydany 11 stycznia 2011 roku. Wokalista zespołu Tapes, Josh Grier, mówi, że ich pierwszy album został nagrany „...zimą w domku w lesie w Wisconsin, bez bieżącej wody i papieru toaletowego. To była świetna zabawa, robić to sami i trochę szaleć, ale było to również frustrujące, ponieważ tak naprawdę nie wiedzieliśmy do końca, co robimy”.

Tapes 'n Tapes zyskało popularność po serii wpisów na blogach muzycznych, najpierw na EAR FARM, a następnie na stronach takich jak Music For Robots i Gorilla vs. Bear, co skłoniło niektórych do uznania ich za najbardziej rozpoznawalne przykłady „zespołu blogowego” . Jednak dopiero gdy The Loon otrzymał pozytywną recenzję od Pitchfork Media, w tym wyróżnienie „najlepszej nowej muzyki”, zespół zaczął odnosić sukcesy. Tapes 'n Tapes porównywano do takich alternatywnych zespołów jak Pixies i Pavement, czy też do niedawnego fenomenu alt-popu Clap Your Hands Say Yeah. Po wydaniu EP o tym samym tytule zespół grał z bardziej znanymi artystami, takimi jak The Futureheads, The Streets, Metric, Calvin Johnson i I Am the World Trade Center.

Zespół zadebiutował w amerykańskiej telewizji w programie Late Show with David Letterman 25 lipca 2006 r., wykonując piosenkę „Insistor”. W 2006 r. zespół wykonał sesję wideo Take-Away Show nakręconą przez Vincenta Moona. Wystąpili również na Siren Music Festival w lipcu tego samego roku. Tapes 'n Tapes wystąpili na Coachella Valley Music and Arts Festival w kwietniu 2007 r., wraz z takimi zespołami jak Rage Against the Machine, Red Hot Chili Peppers i Björk. Styl muzyczny Tapes 'n Tapes różni się tempem i wpływami, od szybkich wykonań polki po wolniejsze, bardziej bluesowe utwory. Publikacja Music Week opisała piosenkę zespołu „Insistor” jako „Część country, część rocka...posiadającą emocjonalną pilność, która rywalizuje z Arcade Fire. To obiecująca rzecz”.

Josh Grier napisał kilka beztytułowych utworów na kolejny album zespołu, który pierwotnie miał zostać nagrany w czerwcu 2007 r. i wydany jesienią 2007 r., powiedział Grier Billboard.com. Podczas występu na festiwalu Lollapalooza w 2007 r. zespół zagrał sześć utworów zatytułowanych, zgodnie z listą utworów opublikowaną na stronie internetowej festiwalu, „Demon Apple”, „Blunt”, „Icedbergs”, „Headshock”, „Le Ruse” i „Hang Them All”. Piosenka „Icedbergs” była wcześniej prezentowana na debiutanckiej EP-ce zespołu. Tapes 'n Tapes byli prezentowani w skeczu w programie komediowym MTV Human Giant w 2007 roku. Postać Aziza Ansariego, psychotyczny „Indie Marketing Guru” o imieniu Clell Tickle, namawia blogerów, aby prezentowali pliki MP3 zespołu na swoich blogach. W pewnym momencie mówi: „Postanowiłem, że jeśli nie opublikujesz tego pliku MP3 Tapes 'n Tapes, wrócę tu jutro i dam ci kolumbijski krawat”.

Chociaż piosenka „Insistor” zespołu Tapes 'n Tapes nie znajduje się na oficjalnej ścieżce dźwiękowej, jest prezentowana w scenie w filmie Nick and Norah's Infinite Playlist. Teledysk do „Insistor” został wyreżyserowany przez Dana Knighta. „Hang Them All” pojawia się w audycji „Live Current Volume 4” stacji Minnesota Public Radio KCMP 89.3 The Current. Album jest dostępny dla osób, które przyczyniły się do powstania MPR. Zespół został uhonorowany gwiazdą na zewnętrznym muralu klubu nocnego First Avenue w Minneapolis, doceniając wykonawców, którzy zagrali wyprzedane koncerty lub w inny sposób wykazali się znaczącym wkładem w kulturę tego kultowego miejsca. Otrzymanie gwiazdy „może być najbardziej prestiżowym wyróżnieniem publicznym, jakie artysta może otrzymać w Minneapolis”, według dziennikarza Steve’a Marsha.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Insistor	Tapes 'n Tapes	07.2006	76[1]	-	XL Recordings XLS 231CD	[written by Tapes 'n Tapes][produced by Erik Applewick][5[4].Indie Chart]
Hang Them All	Tapes 'n Tapes	04.2008	-	-	XL Recordings XLS 348	[written by Josh Grier][produced by Dave Fridmann][9[4].Indie Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Loon	Tapes 'n Tapes	08.2006	115[1]	-	XL Recordings XLCD 202	[produced by Erik Appelwick]
Walk It Off	Tapes 'n Tapes	08.2006	-	116	XL Recordings XLCD 338	[produced by Dave Fridmann]
Outside	Tapes 'n Tapes	01.2011	-	110	ibid 03	[produced by Tapes 'n Tapes, Drew Malamud, Peter Katis]

wtorek, 29 października 2024

Max Richter

Max Richter (ur. 22 marca 1966r) to urodzony w Niemczech brytyjski kompozytor i pianista. Pracuje w postminimalistycznych i współczesnych stylach klasycznych. Richter ma klasyczne wykształcenie, ukończył kompozycję na Uniwersytecie Edynburskim, Królewską Akademię Muzyczną w Londynie i studiował u Luciano Berio we Włoszech.

Richter aranżuje, wykonuje i komponuje muzykę na scenę, do opery, baletu i filmu. Współpracował z innymi muzykami, a także z artystami performatywnymi, instalacyjnymi i medialnymi. Nagrał osiem solowych albumów, a jego muzyka jest szeroko wykorzystywana w kinie, na przykład w ścieżce dźwiękowej do animowanego filmu wojennego Ari Folmana Walc z Baszirem (2008).

Do grudnia 2019 r. Richter przekroczył miliard odtworzeń strumieniowych i milion sprzedaży albumów. Jego płyta Sleep jest najczęściej streamowaną płytą klasyczną wszech czasów.

Richter urodził się w Hameln, Dolna Saksonia, Niemcy Zachodnie. Dorastał w Bedford, Anglia, Wielka Brytania, a edukację zdobył w Bedford Modern School i Mander College of Further Education. Studiował kompozycję i grę na fortepianie na Uniwersytecie Edynburskim, w Królewskiej Akademii Muzycznej i u Luciano Berio we Florencji. Po ukończeniu studiów Richter był współzałożycielem współczesnego zespołu muzyki klasycznej Piano Circus.

Pozostał w grupie przez dziesięć lat, zlecając i wykonując dzieła muzyków minimalistycznych, takich jak Arvo Pärt, Brian Eno, Philip Glass, Julia Wolfe i Steve Reich. Zespół podpisał kontrakt z Decca/Argo, produkując pięć albumów.

W 1996 roku Richter współpracował z Future Sound of London przy albumie Dead Cities, początkowo jako pianista, ale ostatecznie pracując nad kilkoma utworami i współtworząc utwór „Max”. Pracował z zespołem przez dwa lata, przyczyniając się również do albumów The Isness and The Peppermint Tree i Seeds of Superconsciousness. W 2000 roku Richter współpracował z laureatką Mercury Prize Roni Size przy albumie Reprazent In the Møde. Wyprodukował album Vashti Bunyan z 2005 roku Lookaftering i album Kelli Ali z 2008 roku Rocking Horse.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Sleep	Max Richter	09.2015	44[4]	-	Deutsche Grammophon 4795257	[produced by Max Richter,Christian Badzura,Yulia Mahr]
Three Worlds: Music from Woolf Works	Max Richter	02.2017	70[1]	-	Deutsche Grammophon 4797158	-
Voices	Max Richter	08.2020	26[1]	-	Decca 898651	-
The New Four Seasons	Max Richter	06.2022	100[1]	-	Deutsche Grammophon 4862769	-
In a Landscape	Max Richter	09.2024	67[1]	-	Decca 5875717	[produced by Max Richter]

Max Richter / Walc z Baszirem Max Richter / Tabu Max Richter / Ad Astra Max Richter / Czarne lustro

Filmografia

Geheime Geschichten 2003 / Soundproof 2006 / Work 2006 / Butterfly 2007 / Hope 2007 / Frankie Howerd: Rather You Than Me 2008 / Henry May Long 2008 / Waltz with Bashir (Vals im Bashir) 2008 / Lost and Found 2008 / Penelope (Penelopa) 2009 / La vie sauvage des animaux domestiques (Die wilde Farm) 2009 / (La prima linea) 2009 / My Words, My Lies – My Love (Lila, Lila) 2009 / When We Leave (Die Fremde) 2010 / My Trip to Al-Qaeda 2010 / Womb 2010 / Sarah's Key (Elle s'appelait Sarah) 2010 / The Gift 2010 / How to Die in Oregon 2010 / Perfect Sense 2011 / Unforgivable 2011 / Nach der Stille 2011 / & Manal Abdallah With Sven Kaiser Citizen Gangster 2011 / Jiro Dreams of Sushi 2011 / The Patience Stone/Syngue Sabour 2012 / Spanien 2012 / Lore 2012 / Wadjda 2012 / Disconnect 2012 / The Nun 2013 / The Congress 2013 / The Lunchbox 2013 / The Last Days on Mars 2013 / The Mark of the Angels – Miserere 2013 / Prison Terminal: The Last Days of Private Jack Hall 2013 / The Green Prince 2014 / 96 hours 2014 / Escobar: Paradise Lost 2014 / Testament of Youth 2014 / The Leftovers 2014–2017 / Into the Forest 2015 / Morgan 2016 / Black Mirror 2016 / Miss Sloane 2016 John Madden Taboo 2017 / The Sense of an Ending 2017 / Guerrilla 2017 / Hostiles 2017 / White Boy Rick 2018 / Never Look Away 2018 / Mary Queen of Scots 2018 / Ad Astra 2019 / Invasion 2021–present /