wtorek, 9 grudnia 2025

Shania Twain

W przypadku Shanii, droga do sukcesu nie była prosta i łatwa - wymagała trudu i wyrzeczeń,
tym bardziej, że w wieku 21 lat Shania straciła w wypadku samochodowym obydwoje rodziców i musiała dodatkowo zaopiekować się rodzeństwem.
 

Shania Twain (właściwie Eileen Edwards) urodziła się 28 sierpnia, 1965 roku w Kanadzie (Windsor, prow. Ontario). Po rozwodzie rodziców matka dwuletniej wtedy Shanii - Sharon, przeprowadziła się do Timmins, Ontario - ok. 500 mil na północ od Toronto. Podczas gdy Sharon wyszła za leśniczego Jerry'ego Twaina, Eileen zagłębiała się w świecie indian Ojibwa, do których plemienia należał Jerry. Imię "Shania" nadała sobie dopiero później. Był to indiański odpowiednik do "jestem na swojej drodze". Wtedy jednak nic na to nie wskazywało. Życie rodziny często toczyło się na marginesie finansowym. Jerry nie zawsze znajdował pracę, a Sharon musiała zajmować się czworgiem dzieci, z których Shania była drugą w kolejności wiekowej. Jedyną rzeczą, której nigdy nie brakowało była muzyka. Shania wspomina, że często zamykała się w swoim pokoju, aby pisać piosenki. Słuchała bardzo zróżnicowanej muzyki (m.in. takich wykonawców jak: Waylon Jennings, Willie Nelson, Dolly Parton, Tammy Wynette, także z poza country: The Mamas And The Papas, The Carpenters, Glady's Knight, Supremes, Stevie Wonder). Ta różnorodność stylów miała także wpływ "nie tyle na mój sposób śpiewania, co na styl pisania własnych piosenek" - wspomina dziś Shania.
Matka rozpoznała u córki talent muzyczny i postanowiła rozwijać go, jak tylko to było możliwe - prowadzała Shanię do każdego dostępnego radia i programu telewizyjnego, do domu starców i na wiele różnych przyjęć. Shania wykorzystywała każdą okazję do śpiewania. Opowiadała o tym, jak w wieku ośmiu lat, pewnego razu została przebudzona o północy przez muzyków lokalnego klubu aby wyszła z nimi na scenę. Póżniej, latem pracowała jako kierownik 12 osobowego zespołu odnawiającego zalesienia w kanadyjskiej puszczy, posługując się siekierą i piłą łańcuchową równie dobrze jak każdy mężczyzna. Zimą mogła występować w klubach, programach radiowych i telewizyjnych, tak często jak pozwalała nauka w szkole.
 

Pierwszego listopada 1987 roku drastycznie zmieniło się życie Shanii. Na polnej drodze jej rodzice ulegli wypadkowi samochodowemu - zginęli na miejscu. 21 letnia Shania postanowiła zrobić wszystko, aby nie dopuścić do adopcji swojego rodzeństwa. Od tego momentu była odpowiedzialna za trójkę młodszego rodzeństwa, gospodarstwo domowe i za wszystkie pozostałe sprawy. Znajdując pracę w kurorcie Deerhurst (Ontario), zdobywała potrzebne pieniądze na utrzymanie swojej rodziny, prezentując repertuar od George'a Gershwina po Andrew Lloyda Webbera i muzykę country. Wkrótce za zarobione pieniądze kupiła dom, gdzie zamieszkała z braćmi. W 1990 roku jej rodzeństwo stanęło wreszcie na własnych nogach. Teraz nadszedł czas na muzyczną karierę.
 

Po nagraniu kasety demo, wybrała się do Nashville. W branży muzycznej, w której liczy się bardzo wygląd zewnętrzny, piękna Shania została przyjęta z otwartymi ramionami. Shania bez wątpienia wiedziała, że nie jest brzydka i postanowiła to wykorzystać. W 1993 roku zawarła umowę na nagranie płyty i mogła wreszcie wydać swój pierwszy album. Chociaż dostała kontrakt od wytwórni Mercury, na podstawie własnego, oryginalnego materiału, jej debiutancka, imienna płyta wydana w 1993 roku, zawierała tylko jedną z jej piosenek - uduchowioną "God Ain't Gonna Getcha for That". Single "What Made You Say That" i "Dance With the One That Brought You" dotarły zaledwie do 55 miejsca na liście singli country tygodnika Billboard.
 

Wtedy właśnie zatelefonował do niej "odległy wielbiciel", znany producent rockowy John "Mutt" Lange (AC/DC, Foreigner, Def Leppard, Bryan Adams i wielu innych). Oznajmił Shanii, że prawdziwie wierzy w jej głos i oryginalne piosenki. Wkrótce spotkali się osobiście w na Fan Fair w Nashville. W sześć miesięcy później wzięli ze sobą ślub, mając już napisane wspólnie piosenki, wystarczające na pół płyty. W 1994 roku dużo razem podróżowali po Stanach, Kanadzie, Hiszpanii, Anglii, Włoszech i Karaibach, pisząc wspólnie piosenki. Zaczęli także składać w Nashville podstawowe ścieżki na nowy album Shanii. Brakujące wokale dograli i zmiksowali później w Quebec w Kanadzie.
 

Pierwszy rezultat ich współpracy - piosenka "Whose Bed Have Your Boots Been Under?" zadebiutowała na liście singli country Billboardu w styczniu 1995 roku, osiągając 11 miejsce. W następnym miesiącu, na liście albumów country pojawił się drugi album Shanii - "The Woman in Me". Sprzedany w ilości 18 mln. egz. uczynił Shanię najlepiej sprzedającą się artystką country wszechczasów. Dzięki tej płycie Shania była porównywana do takich mega-gwiazd amerykańskiego rynku muzycznego jak Garth Brooks. Singiel "Any Man of Mine" zagościł na liście w maju i był pierwszym z czterech hitów nr 1, włączając "(If You're Not in It for Love) I'm Outta Here!," "You Win My Love" i "No One Needs to Know". Album zdobył Grammy w kategorii country - został płytą roku. Również Academy of Country Music uznała go za płytę roku 1995.
 

"Come on Over" - jej trzecia płyta, została wydana przez wytwórnię Mercury w 1997 roku, dwa lata po ostatnim albumie. Projekt kontynuował pasmo sukcesów, produkując takie hity - numery 1 jak: "Honey, I'm Home" i "Love Gets Me Every Time". "Gorąca" i "duszna" ballada "You're Still the One" dotarła do 1 miejsca na liście singli country oraz do 2 miejsca na liście Billboardu - hot 100 pop chart, utwierdzając pozycję Shanii, jako artystki wykraczajacej poza country. Lekka i zabawna piosenka "Man! I Feel Like a Woman" - numer 5 na liście przebojów country, pomogła Shanii uzyskać kontrakt z firmą kosmetyczną Revlon, która wykorzystała melodię w telewizyjnej reklamie z udziałem samej artystki. Album sprzedał się dotychczas w ponad 38 mln. egz., co jest absolutnym światowym rekordem, jeżeli chodzi o artystki.
 

Odkąd album "The Woman In Me" złamał reguły konserwatywnego country i uczynił z Shanii międzynarodową gwiazdę, krytycy nie za bardzo wiedzieli, co sądzić o jej seksownym wizerunku scenicznym i niezależnym podejściu do muzycznego marketingu. Zamiast jeździć z koncertami aby wypromować płytę, Shania zrobiła serię seksownych teledysków, w tym jeden nakręcony w egipskich plenerach. Artystka w końcu rozpoczęła w 1988 roku swoją pierwszą wielką trasę koncertową, którą otwarło wydanie singla "Come on Over". Sukces komercyjny i bardzo dobre przyjęcie przez publiczność pomogły jej zdobyć w 1999 roku podwójny tytuł "Entertainer of the Year" (Artysta Estradowy Roku), przyznany przez ACM i The Country Music Association. Shania zdobyła także pięć nagród Grammy, w tym dwie dla najlepszej piosenki country ("Come on Over" i "You're Still the One") oraz dwie dla najlepszego kobiecego wykonania piosenki country ("Man! I Feel Like a Woman!" i "You're Still the One"). Shania została doceniona również w swojej ojczyźnie, zdobywając trofea Canadian Country Music Awards, Canada's JUNO Awards i American Music Awards. W tym samym 1999 roku, Broadcast Music, Inc. (BMI) ogłosił Shanię najlepszym autorem piosenek w obu gatunkach: country i pop. Jej ballada, "You're Still the One" została uznana przez BMI piosenką roku - country i pop.
 

Pod koniec 1999 roku, będąc u szczytu kariery artystycznej, Shania wycofała się z rynku muzycznego i wraz ze swoim mężem przeniosła się do Szwajcarii. W lecie 2001 roku, w trakcie pracy nad następną płytą Up!, urodziło się im pierwsze dziecko - syn Eja. Wydany w 2002 roku album "Up!" przynióśł pierwszy hit - singiel "I'm Gonna Getcha Good". Z początkiem 2003 roku, Shania rozpoczęła przygotowania produkcyjne do nowej trasy koncertowej, zamierzając oprzeć ją ponownie na osobistym kontakcie z fanami, co już wcześniej zaowocowało sensacyjnym wynikiem światowej trasy "Come on Over".  

Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
What Made You Say ThatShania Twain03.1993--Mercury 864 992[55[18].Country Chart][Written by: Tony HaseldenStan Munsey, Jr.][produced by Harold Shedd,Norro Wilson]
Dance with the One That Brought You/When He Leaves YouShania Twain07.1993--Mercury 862 346[55[11].Country Chart][Written by: Sam Hogin,Gretchen Peters][produced by Harold Shedd,Norro Wilson]
Any man of mine/Whose bed have your boots been under?Shania Twain05.1995187[1]31[19] side B:87[19]Mercury 856448[2x-platinum-US][silver-UK][1[2][17].Country Chart][B:11[11].Country Chart][A:Written by: Mutt Lange/Shania Twain][B:Written by: Robert John "Mutt" Lange,Shania Twain][produced by Robert John "Mutt" Lange]
[If you' re not in it for love] I' m outta here!/The woman in me [Needs the man in you]Shania Twain12.1995-74[9] side B:90[15]Mercury 852206[1[2][18].Country Chart][B:14[12].Country Chart][Written by: Mutt Lange/Shania Twain][produced by Robert John "Mutt" Lange]
You Win My Love/Home Ain't Where His Heart Is (Anymore)Shania Twain01.1996-108[12]Mercury 852138[1[2][18].Country Chart][B:28[7].Country Chart][Written by: Mutt Lange][produced by Robert John "Mutt" Lange]
No One Needs to Know/Leaving Is the Only Way OutShania Twain05.1996--Mercury 852 986[1[1][18].Country Chart][Written by: Robert John "Mutt" Lange,Shania Twain][produced by Robert John "Mutt" Lange]
God bless the child/If it don' t take twoShania Twain12.1996-75[5]Mercury 578748[Written by: Mutt Lange/Shania Twain][produced by Robert John "Mutt" Lange][48[9].Country Chart]
Love gets me every timeShania Twain10.1997-25[20]Mercury 568062[gold-US][1[5][20].Country Chart][Written by: Mutt Lange/Shania Twain][produced by Robert John "Mutt" Lange]
Don' t be stupid [You know i love you]/If it don' t take twoShania Twain12.1997-40[16]Mercury 568242[silver-US][Written by: Mutt Lange/Shania Twain][produced by Robert John "Mutt" Lange][6[18].Country Chart]
You' re still the one/Don' t be stupid [You know i love you]Shania Twain02.199810[36]2[42]Mercury 568452[2x-platinum-US][gold-UK][written by Shania Twain/Robert John 'Mutt' Lange][produced by Robert John "Mutt" Lange][1[1][19].Country Chart]
When/Don' t be stupid [You know i love you]Shania Twain06.199818[11]-Mercury 5688412 [UK][written by Shania Twain/Robert John 'Mutt' Lange][produced by Robert John "Mutt" Lange]
From this moment onShania Twain12.19989[16]4[14]Mercury 566450[platinum-US][gold-UK][written by Shania Twain/Robert John 'Mutt' Lange][produced by Robert John "Mutt" Lange][6[14].Country Chart]
Honey, I'm HomeShania Twain08.1998--Mercury [written by Shania Twain/Robert John 'Mutt' Lange][produced by Robert John "Mutt" Lange][1[1][21].Country Chart]
That don' t impress me muchShania Twain01.19993[42]7[28]Mercury 172118[platinum-US][2x-platinum-UK][written by Shania Twain/Robert John 'Mutt' Lange][produced by Robert John "Mutt" Lange][8[17].Country Chart]
Man ! I feel like a woman!Shania Twain04.19993[28][10.99]23[28]Mercury 56 2324 2 [UK][3x-platinum-US][2x-platinum-UK][Written by: Mutt Lange/Shania Twain][produced by Robert John "Mutt" Lange][piosenka z filmu "Nothing hill"][4[17].Country Chart]
You' ve got a wayShania Twain07.1999-49[13]Album cut[Written by: Mutt Lange/Shania Twain][produced by Robert John "Mutt" Lange][13[16].Country Chart]
Come on over/Man! I Feel Like a Woman!Shania Twain10.1999-58[10]Album cut[Written by: Mutt Lange/Shania Twain][produced by Robert John "Mutt" Lange][6[18].Country Chart]
Rock This Country!Shania Twain01.2000--Mercury[Written by: Mutt Lange/Shania Twain][produced by Robert John "Mutt" Lange][30[9].Country Chart]
Don' t be stupid [You know i love you]/If you' re not in it for loveShania Twain02.20005[15]40[16]Mercury 172149-2 [UK][written by Shania Twain/Robert John 'Mutt' Lange]
I'm Holdin' On to Love (To Save My Live)/Rock This Country!Shania Twain09.2000-102[9]Mercury 562 582[Written by: Mutt Lange/Shania Twain][produced by Robert John "Mutt" Lange][17[12].Country Chart]
I' m gonna getcha good!Shania Twain10.20024[15]34[20]Album cut[gold-US][silver-UK][written by Shania Twain/Robert John 'Mutt' Lange][produced by Robert John "Mutt" Lange][7[18].Country Chart]
Up!Shania Twain02.200321[6]63[10]Mercury[gold-US][Written by: Mutt Lange/Shania Twain][produced by Robert John "Mutt" Lange][12[16].Country Chart]
Ka-ChingShania Twain03.20038[8]-Mercury 172287 2 [UK][written by Shania Twain/Robert John 'Mutt' Lange][produced by Robert John "Mutt" Lange]
Forever and for always/Nah!Shania Twain06.20036[12]20[23]Mercury 9807733 [UK][platinum-US][written by Shania Twain/Robert John 'Mutt' Lange][produced by Robert John "Mutt" Lange][4[24].Country Chart]
Thank you baby! [For makin' someday come so soon]Shania Twain09.200311[7]-Mercury 9810627 [UK][written by Shania Twain/Robert John 'Mutt' Lange][produced by Robert John "Mutt" Lange]
When you kiss me/Up!Shania Twain11.200321[8]-Mercury 9814003 [UK][written by Shania Twain/Robert John 'Mutt' Lange][produced by Robert John "Mutt" Lange][60[1].Country Chart]
Coat Of Many Colors Shania Twain with Alison Krauss & Union Station12.2003--Mercury [57[2].Country Chart]
It only hurts when i' m breathingShania Twain05.2004-71[7]Mercury[Written by: Mutt Lange/Shania Twain][produced by Robert John "Mutt" Lange][18[17].Country Singles & Track]
She' s just not a pretty faceShania Twain12.2003-56[13]Mercury[Written by: Mutt Lange/Shania Twain][produced by Robert John "Mutt" Lange][9[18].Country Singles & Track]
Party for twoShania Twain with Mark McGrath12.200410[13]58[14]Mercury 2103239 [UK][platinum-US][Written by: Mutt Lange/Shania Twain][produced by Robert John "Mutt" Lange][7[20].Country Chart]
Don' tShania Twain03.200530[3]122[4] Mercury 9880434[Written by: Mutt Lange/Shania Twain][produced by Robert John "Mutt" Lange][24[12].Country Chart]
I Ain't No Quitter Shania Twain05.2005-- Mercury [Written by: Mutt Lange/Shania Twain][produced by Robert John "Mutt" Lange][45[8].Country Chart]
ShoesShania Twain10.2005--Hollywood[Written by: Robert John "Mutt" Lange,Shania Twain,Tammy Hyler,Joie Scott,Kim Tribble][produced by Robert John "Mutt" Lange][29[13].Country Chart]
Today Is Your Day Shania Twain07.2011-66[1] Mercury Nashville[Written by: Shania Twain][produced by David Foster,Nathan Chapman,Shania Twain][36[6].Country Chart]
Endless LoveLionel Richie Featuring Shania Twain02.2012-116[1] Mercury Nashville[Written by: Lionel Richie][produced by Nathan Chapman,Lionel Richie]
Life's About To Get Good Shania Twain07.2017-- Mercury Nashville[Written by: Shania Twain][produced by Ron Aniello,Matthew Koma,Shania Twain][33[2].Country Chart]
UnhealthyAnne-Marie featuring Shania Twain06.202318[20]-Atlantic/Asylum/EMI GBAHS 2300381[gold-UK][Written by: Anne-Marie Nicholson ,Connor McDonough ,Riley McDonough, Castle][produced by Connor, McDonough Riley McDonough]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
The woman in meShania Twain03.19957[56][07.1999]5[107]Mercury 522886[12x-platinium-US][platinum-UK][produced by Robert John "Mutt" Lange]
Shania TwainShania Twain02.1996113[10][04.2000]-Mercury 514422[platinium-US][silver-UK][produced by Harold Shedd, Norro Wilson]
Come on overShania Twain11.19971[3][236][03.98]2[179]Mercury 536003[20x-platinium-US][12-platinum-UK][produced by Robert John "Mutt" Lange]
Wild & wickedShania Twain07.200062[23]-Neon De Luxe NEX 34701 [UK] [produced by Harry Hinde]
Up !Shania Twain11.20024[64]1[5][93]Mercury 170344 2[11x-platinum][2x-platinium-UK][produced by Robert John "Mutt" Lange, Simon & Diamond Duggal]
Greatest HitsShania Twain11.20046[44]2[65]Mercury Nashville 000307202[4x-platinum][3x-platinum-UK][produced by Robert John "Mutt" Lange]
Still The One: Live From Las VegasShania Twain03.2015-55[3]Mercury Nashville -
NowShania Twain10.20171[1][7]1[1][7]EMI 5780676 [UK][silver-UK][produced by Ron Aniello, Jake Gosling, Jacquire King, Matthew Koma ,Shania Twain]
Not Just A Girl: The Highlights (Soundtrack)Shania Twain09.202248[1]131[1]EMI 8247469 [UK][silver-UK]
Queen of MeShania Twain02.20231[1][3]10[2]EMI 4860855 [UK][produced by David Stewart,Mark Crew,Daniel Priddy,Adam Messinger,Mark Ralph,Shania Twain,Tyler Joseph]

Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

poniedziałek, 8 grudnia 2025

Norma Tanega

Norma Tanega ur. 30. 01. 1939 r. w Vallejo w stanie Kalifornia, USA.

Pochodzący z Filipin rodzice rozbudzili w córce zainteresowanie muzyką i sztuką. W rezultacie Norma studiowała oba kierunki, jednak mimo klasycznego muzycznego wykształcenia szybko wzięła do ręki gitarę. Przeniosła się do Nowego Jorku, gdzie pracowała jako artysta-grafik, ale wkrótce zafascynowała ją przeżywająca swój boom muzyka folk.
 

Swoje piosenki pisała będąc pod wpływem takich wykonawców, jak: Bob Dylan i Tom Paxton. Po podpisaniu kontraktu nagraniowego zarejestrowała pierwszy singel "Walkin' My Cat Named Dog" (z 1966 r.), który dotarł do 22. miejsca listy bestsellerów po obu stronach Atlantyku. Artystkę określono wtedy przedstawicielką nurtu lirycznego reprezentowanego przez m.in. Janis Ian i Boba Linda.
Piosenka okazała się największym sukcesem w całym jej dorobku. Późniejsze wydawnictwa nie były już tak udane, a wokalistka wycofała się z branży muzycznej. Powróciła na krótko w 1977 r. albumem opublikowanym przez RCA Records. 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Walkin' my cat named dog/I' m the sky Norma Tanega02.196622[8]22[9]New Voice 807[written by Norma Tanega][produced by Herb Bernstein]
Street that rhymes at six a.m./Treat me rightNorma Tanega05.1966-129[2]New Voice 810[written by Norma Tanega, Norma Kutzer][produced by Herb Bernstein]
Inne SP.
Bread /WavesNorma Tanega07.1966--RCA RCA 815[written by N. Tanega, L. R. Brown, R. Bloodworth][produced by Herb Bernstein]
Run on the run/No stranger am INorma Tanega03.1967--RCA RCA 821[written by Tash Howard, Bob Kirin][produced by Herb Bernstein]
Nothing much is happening today/Antarctic roseNorma Tanega.1971--RCA RCA 2071 [UK]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Walkin' my cat named dogNorma Tanega.1966-- Stateside SL 10182[produced by Herb Bernstein]
I don' t think it will hurt if you smileNorma Tanega.1977-- RCA Victor SF 8217[produced by Don Paul ]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Tornados

Zespół, będący jedynym poważnym konkurentem najpopularniejszej brytyjskiej grupy instrumentalnej, The Shadows. Istniał tak długo, jak zajmował się nim jego niezależny producent Joe Meek, który utworzył kwintet w 1961 r. Początkowo formacja miała towarzyszyć artystom solowym podczas sesji nagraniowych w jego londyńskim studiu, "Holloway", m.in. Donowi Charlesowi, Johnowi Leytonowi i Billy'emu Fury (zbiegiem okoliczności debiutancki singel The Tornados nosił tytuł "Love And Fury").
 

W składzie grupy znaleźli się byli członkowie formacji Colin Hicks And His Cabin Boys:
Alan Caddy (ur. 2.02. 1940 r. w Londynie. Anglia; gitara) i perkusista Clem Cattini (ur. 28.08.1939 r. w Londynie), muzycy sesyjni: George Bellamy (ur. 8.10. 1941 r. w Sunderland. Anglia; gitara) i Roger Lavem (właśc. Roger Jackson, ur. 11.11. 1938 r. w Kidderminster, Anglia; instr. klawiszowe) oraz basista, protegowany Meeka, Heinz Burt (ur. 24.07.1942 r. w Hargin, Niemcy).
 

The Tornados osiągnęli wielki sukces drugim singlem, "Telstar", skomponowanym przez Meeka i jego utalentowanego przyjaciela Geoffa Goddarda. Utwór będący kwintesencją instrumentalnego rocka lat 60-tych wyprzedził swoją epokę, wprowadzając nowoczesne brzmienia elektroniczne, stosowane przez późniejsze pokolenia wykonawców muzyki pop. W 1962 r. singel wszedł na szczyt brytyjskiej i amerykańskiej listy bestsellerów. Nawet grupie The Shadows nie udało się osiągnąć tak wielkiego sukcesu. Niestety, trasa koncertowa po USA nie doszła do skutku z powodów organizacyjnych. Pomimo to dwa lata później utwór "Eric The Red" podbił listę bestsellerów za oceanem. Single "Globetrotter", "Robot" i "The Ice Cream Man" (wszystkie z 1963 r.) uplasowały się na brytyjskiej Top 20.
 

Styl grupy był z powodzeniem kopiowany przez innych wykonawców, wśród których znaleźli się The Volcanos z kompozycją "Polaris". Jednak po odejściu Burta i porażce singla "Dragonfly" dalsza kariera The Tornados stanęła pod znakiem zapytania. Dawał się we znaki brak nowych pomysłów utwór ze strony B singla "The Robot", "Life On Venus", był niemal kopią "Telstar", a "Early Bird" i "Stingray" (z 1965 r.) nawiązywały w sposób oczywisty do jego brzmienia.
Kiedy zespół opuścił Cattini, ostatni muzyk z oryginalnego składu, The Tornados podjęli desperacką próbę odzyskania utraconej popularności. Niestety, samobójcza śmierć Meeka w 1967 r. była ostatecznym powodem rozstania się członków zespołu.
 

W połowie lat 70-tych Bellamy, Burt, Cattini i Lavern reaktywowali na krótko formację pod nazwą The Original Tornados, dając serię koncertów wspomnieniowych i publikując nową wersję "Telstar". Cattini pojawił się ponownie w 1989 r. na fali renesansu muzyki lat 60., z nowym składem The Tornados, w którym pojawiła się wokalistka. Nowe produkcje nie wywołały już jednak takich emocji, jak intrumentalne hity sprzed lat. 

Single
Data wydania Tytuł UK Top 40 Billboard Wytwórnia
/UK/ 		Komentarz
09.62 Telstar/Jungle fever 1 [5][24] 1[16] Decca F 11 494 [written by Joe Meek][produced by Joe Meek]
01.63 Globetrotter/Locomotion With Me 5[11] - Decca F 11 562[written by Joe Meek][produced by Joe Meek]
02.63 Ridin' the wind/The Breeze And I - 63[5] London 9581 [US] [written by Joe Meek,George Bellamy][produced by Joe Meek]
04.63 Robot/Life On Venus 17[11] - Decca F 11 606 [written by Joe Meek][produced by Joe Meek]
06.63 Ice Cream Man/Theme From "The Scales Of Justice" 18[9] - Decca F 11 662 [written by Joe Meek][produced by Joe Meek]
10.63 Dragonfly/Hymn for teenagers 41[2] - Decca F 11 745 [written by Asquith/Gray/West][produced by Joe Meek]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
The Original TelstarTornados01.1963-45[17]London 3279-
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Lucky Blondo

Lucky Blondo, którego prawdziwe nazwisko brzmi Gérard Blondiot,
urodził się 23 lipca 1944 roku w Paryżu. Jest francuskim piosenkarzem, który cieszył się popularnością w latach 60-tych XX wieku. Szczyt kariery osiągnął w okresie rozkwitu francuskiego rocka, choć jego aksamitny głos początkowo plasował go raczej w kategorii croonerów. Do jego największych hitów należą: „Sheila”, „Baby Face”, „Dix petits indiens”, „Sur ton visage une larme” (francuska wersja „Una lacrima sul viso” Bobby'ego Solo) oraz „Des roses rouges pour un ange blond”.
 
 Swój pierwszy singiel „Betty et Jenny” nagrał w 1962 roku. Okazał się klapą, ale jego drugi singiel, „Multiplication” (oryginalnie Bobby'ego Darina), będący twistem w stylu madisona, przyciągnął uwagę. Trafił w dziesiątkę z piosenką „Jolie Petite Sheila”, coverem przeboju amerykańskiego piosenkarza Tommy'ego Roe. Teksty po francusku napisał niejaki Claude Carrère, który przy okazji wymyślił pseudonim sceniczny dla młodej kobiety, którą chciał wypromować - Annie Chancel, przyszłej Sheili. 
 
Jest jednym z niewielu francuskich piosenkarzy, którzy nagrali płytę długogrającą w Nashville w 1977 roku z The Jordanaires, stałym zespołem wokalnym Elvisa Presleya, oraz kilkoma jego byłymi muzykami. W 1978 roku, również w Nashville, nagrał album z coverami zatytułowany „Ce vieux cow boy” („Ten stary kowboj”), zawierający takie utwory jak „Une santé d'acier”  i „On ne l'oubliera jamais” .  
Następnie zajął się reklamą, a w 2006 roku powrócił do śpiewania. Jest znany z produkcji „Chez Casto, y a tout ce qu'il faut”.

 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania Fra US Wytwórnia
[Fra] 		Komentarz
Multiplication/Une Fille Comme Toi (A Girl Like You)/Dis-Moi Oui (We Say Yeah)/Dans La Rue Des SouvenirsLucky Blondo05.1962A1:24[11];B1:9[8]-Fontana 460.799 [A1:written by B. Darin, R. Desbois, G. Bertret][B1:written by Gormley, Welch, Marvin, Cl. Carrère]
Sheila/Avec Toi (With You)/C'Est Le Mashed Potatoes (Little Bitty Pretty One)/Isabelle (You Must Have Been A Beautiful Baby)Lucky Blondo10.1962A1:12[26]-Fontana 460.843 [A1:written by T. Roe, Cl. Carrère]
Au Cœur Du Silence/Baby Face/Filles (Things)/Vous Souvenez-Vous? (I Remember You)Lucky Blondo Et Les Lucky Stars02.1963A1:34[13];B1:37[16]-Fontana 460.799 [A1:written by G. Liferman, C. Argelies][B1:written by B. Darin, A. Salvet, Cl. Carrère]
Au Cœur Du Silence/Dix Petits Indiens (Ten Little Indians)/Filles (Things)/ Vous Souvenez-Vous (I Remember You?)Lucky Blondo04.1963A2:38[15];B2:50[4]-Fontana 460.865 [A2:written by Wilson, Usher, P. Saka][B2:written by Mercer, Schertzinger, G. Gosset]
L'Autre Nuit (Late Last Night)/Trop Sage Pour Aimer/J'Ai Un Secret A Te Dire (Do You Want To Know A Secret)/Comment L'Oublier (How Can I Forget)Lucky Blondo05.1963A2:50[5];B1:21[18]-Fontana 460.869 [A2:written by H. Salvador, M. Pon][B1:written by J. Lennon, P. McCartney, R. Bernet]
Quand Je L'ai Vue Devant Moi Lucky Blondo12.196383[2]-- -
Tu Me Regretteras (You're Gonna Need My Lovin')/On A Toujours Ses Yeux D'enfant/Clopin - Clopant/Bien Sage (There I've Said It Again)Lucky Blondo02.1964A1:85[11]-Fontana 460.895 [A1:written by Jimmy Justice, B. Michel]
Sur Ton Visage Une Larme (Una Lacrima Sul Viso)/Une Fille Me Sourit (I Love You Baby)/Oh! My Darling (Oh! My Darling Caroline)/RoselineLucky Blondo07.1964A1:7[22]-Fontana 460.912 [A1:written by Lunero, Mogol, M. Jourdan]
Des Roses Rouges Pour Un Ange Blond (Red Roses For A Blue Lady)/C'Est Toi Que Je Préfère (Come A Little Bit Closer)Lucky Blondo05.1965A1:20[3]-Fontana 261.508 [A1:written by Tepper, Brodsky, Frank Gérald, J. Plante]
Jusqu'En Septembre (Millions Of Roses)/C'Est Une Fille En Or (Real Live Girl)/C'Est Bête A Pleurer (That's Where Your Heartaches Begin)/JulieLucky Blondo08.1966A1:40[4]-Fontana 460.976 [A1:written by S. Dee, A. Kent, M. Jourdan, A. Pascal]
La Vie (That's Life)/Tous Ces Voyages (Spanish Eyes, Moon Over Naples)/Dommage, Dommage/Ah Oui, Ah Oui (I Will)Lucky Blondo01.1967A1:65[4]-Fontana 460.983 [A1:written by Kay, Gordon, Guy Marchand]
Les Pompes Bleues (Blue Suede Shoes)/Va Savoir Pourquoi (Gentle On My Mind)Lucky Blondo12.1977A:32[9];B:33[4]-Philips 6837 455 [A:written by Olivier Lorquin, Carl Lee Perkins][B:written by Anouk Kopelman, J. Harford]
Ce vieux cow-boy (This ol’cowboy)/Attention les yeux, je suis nerveux (Nervous breakdown)Lucky Blondo11.1978A:72[4]-Philips / Phonogram 6172 162 [A:written by T. Caldwell / T. Caldwell / L. Blondo]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania Fra Szwa Wytwórnia
[Fra] 		Komentarz
MultiplicationLucky Blondo12.196255[1]- Fontana 660 275-
Filles Lucky Blondo12.196350[1]- Fontana 680.230-
Sois GentilleLucky Blondo12.196345[1]- Fontana -
Tant Que Je T'aimerai Lucky Blondo02.19784[8]- Fontana -
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

niedziela, 7 grudnia 2025

Teddy and His Patches

Teddy and His Patches to amerykański zespół grający rock garażowy, założony
w San Jose w Kalifornii w 1964 roku. Przez większość swojego istnienia grupa prezentowała dość prosty styl muzyczny; jednak ich najbardziej znane nagranie, „Suzy Creamcheese”, uosabia niektóre z dziwniejszych aspektów psychodelii. Utwór stał się regionalnym hitem i od tamtej pory zyskał uznanie wśród entuzjastów muzyki psychodelicznej, którzy na nowo odkryli tę kompozycję na kilku albumach kompilacyjnych. 

 Zespół, założony pierwotnie przez Teddy'ego Floresa (wokal, harmonijka) w 1964 roku, w pierwszym wcieleniu - grupa inspirowana wytwórnią Motown - spotkała się z niewielkim zainteresowaniem, aż do momentu, gdy Flores zdecydował się na reorganizację składu i zmianę stylu muzycznego w 1966 roku. Nowy zespół Floresa tworzyli Bernard Pearson (gitara prowadząca), David Conway (instrumenty klawiszowe), Steve „Herbie” Urbani (gitara basowa) i Steve Marley (perkusja). Nazwa Teddy and His Patches pochodzi od opaski na oko, którą Flores nosił po utracie lewego oka w wyniku powikłań nowotworowych.

  Zespół szybko zyskał rzesze fanów na rozwijającej się scenie rockowej San Jose, regularnie występując w Cocoanut Grove, Continental Ballroom i małym klubie Loser's South. Znaczna część repertuaru koncertowego Teddy and His Patches pochodziła od Yardbirds and the Animals, choć Marley wspomina również o szerokim spektrum zainteresowań muzycznych, od psychodelii, przez Roya Orbisona, po Beatlesów po „Rubber Soul”. W listopadzie 1966 roku zespół otrzymał możliwość nagrywania dla Chance Records. Wytwórnię poprowadził lokalny producent muzyczny Grady O'Neal, który był dłużnikiem Conwaya i Marleya za różne dorywcze prace, które wykonywali w TIKI Studios. Jako dom dla muzyków country i western, wytwórnia płytowa początkowo obawiała się podpisania kontraktu z młodym zespołem eksperymentującym z muzyką psychodeliczną. Jednak, pomijając gusta muzyczne, wytwórnia bardziej dbała o rosnącą popularność 

 Sesje nagraniowe zaowocowały dwoma utworami, w tym „Suzy Creamcheese”, dziwacznym utworem napisanym przez Conwaya i promotora Jerry'ego Ralstona.Utwór został zainspirowany dialogiem otwierającym - który w „Suzy Creamcheese” recytuje tajemniczo Flores - zaczerpniętym z kompozycji Franka Zappy „The Return of the Son of Monster Magnet”. Marley wspomina o surowej wierności utworu: „[p]sychodeliczne okrzyki słyszane w utworze były częścią nagrania na żywo, gdy Teddy przeszedł z mikrofonu studyjnego na ręczny mikrofon nagłośnieniowy podłączony do starego Fendera z pętlą echa, sprzężonego z monitorem nagłośnieniowym. Całość została nagrana bez ani jednej dogrywki ani edycji… i w zaledwie trzech lub czterech podejściach”.

  Chance Records wydało „Suzy Creamcheese” i „From Day to Day” jako debiutancki singiel Teddy and His Patches w lutym 1967 roku, który osiągnął pierwsze miejsce na listach przebojów w San Jose. Singiel otworzył nowe możliwości dla zespołu, takie jak zostanie supportem dla bardziej znanych zespołów, takich jak The Doors i Moby Grape.  Kolejny singiel, mroczny „Haight-Ashbury”, również odniósł pewien sukces w San Jose; jednak ani „Suzy Creamcheese”, ani jego następca nie zdołały przebić się na skalę krajową. Według różnych relacji członków zespołu, pięć do dziesięciu dodatkowych utworów zostało nagranych w bardziej konwencjonalnym studiu 8-ścieżkowym, ale nigdy nie zostały wydane, ponieważ ich dwa single nie znalazły się na liście Billboard Hot 100.

  Urbani i Marley spekulują również, że taśmy-matki wciąż istnieją, ponieważ wydany materiał grupy jest prezentowany na kilku albumach kompilacyjnych. Po sporach finansowych i odejściu kluczowych członków, Teddy and His Patches rozwiązali się pod koniec 1967 roku. Od czasu pierwszej dystrybucji, „Suzy Creamcheese” została skompilowana na wielu albumach, w tym Pebbles, Volume 3, Acid Dreams i Love Is the Song We Sing: San Francisco Nuggets 1965–1970, i wielu innych. Utwór „From Day to Day” można znaleźć na płytach Sixties Rebellion, Volume 6 i Victims of Circumstances, Volume 2. Z kolei utwór „Haight-Ashbury” można znaleźć na płytach 60s Punk Sampler, Volume 2, Boulders, Volume 2 i A Heavy Dose of Lyte Psych. 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Suzy Creamcheese/From Day To DayTeddy and His Patches03.1967--Chance 101[written by D. Conway, J. Ralston]
Haight-Ashbury/It Ain't Nothin'Teddy and His Patches10.1967--Chance 669[written by T. Flores, B. Pearson]

Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: , ,

Davie Allan & the Arrows

 Davie Allan to amerykański muzyk, najbardziej znany z pracy nad ścieżkami
dźwiękowymi do filmów młodzieżowych i motocyklowych z lat 60-tych XX wieku. Zespół towarzyszący Allanowi to prawie zawsze Arrows (tj. Davie Allan & the Arrows), choć Arrows nigdy nie mieli stałego składu. 

Allan dorastał w Dolinie San Fernando w Południowej Kalifornii i nauczył się grać na gitarze jako nastolatek. Jego kariera muzyczna rozpoczęła się, gdy połączył siły z Mikiem Curbem, przyjacielem, którego poznał w chórze w Grant High School w Valley Glen w Kalifornii, tworząc instrumentalny zespół surfingowy. W 1963 roku Curb założył Curb Records, pierwszą z wielu wytwórni, którymi zarządzał, i wydał pierwszy singiel Davie Allana, „War Path”. Allan brał udział w nagrywaniu wielu innych singli dla wytwórni Curba, pod nazwami takimi jak Sudells, Heyburners i Zanies. 

 W 1964 roku Curb założył wytwórnię Sidewalk Records (dystrybuowaną przez Tower Records, spółkę zależną Capitolu), sprowadził Allana jako muzyka sesyjnego i zapewnił sobie kontrakt płytowy z nowo powstałym zespołem Arrows. Curb zawarł również umowę na dostarczanie ścieżek dźwiękowych do filmu American International Pictures Rogera Cormana. Allan zwrócił na siebie uwagę Cormana dzięki swojej grze na ścieżce dźwiękowej do filmu Skaterdater. 

 Wczesne utwory Davie Allana i The Arrows były stereotypowymi instrumentalnymi numerami surfowymi, z czystymi jak dzwon gitarami i lekką, rześką perkusją. Chociaż strony te były dobre muzycznie i odniosły umiarkowany sukces komercyjny („Apache '65” stał się lokalnym hitem radiowym), Allan odniósł największy sukces, gdy wkrótce potem jego brzmienie uległo mutacji. Kiedy Curb powierzył Allanowi i Arrowsom ścieżkę dźwiękową do filmu motocyklowego „Dzikie Anioły”, okazało się to przełomowym sukcesem. Piosenka z czołówki filmu, „Blue's Theme”, agresywny, powtarzalny i bardzo chwytliwy instrumentalny utwór prezentujący nowe, fuzzowe (mocno przesterowane) brzmienie gitary Allana, stała się ich największym hitem (była to również jedna z pierwszych piosenek, których Eddie Van Halen nauczył się grać na gitarze brata Alexa).  

Utwór utrzymywał się na listach przebojów Billboardu przez 17 tygodni (zajmując 37. miejsce) (w Kanadzie 36.). Singiel, wspierany utworem „Bongo Party”, oraz album ze ścieżką dźwiękową sprzedały się dobrze. Plotki głosiły, że melodia w „Blue's Theme” została zapożyczona z gitarowego zagrywki Louiego Sheltona z filmu „Last Train to Clarksville”, ale „Last Train to Clarksville” został nagrany 25 lipca 1966 roku, a zespół The Wild Angels zadebiutował w kinach 20 lipca 1966 roku. W ciągu następnych kilku lat Davie Allan & the Arrows nagrali szereg innych ścieżek dźwiękowych do podobnych filmów AIP, takich jak „Devil's Angels”, „Thunder Alley” i „The Born Losers”, a także kilka albumów studyjnych. Żaden z nich nie odniósł tak dużego sukcesu jak „Blue's Theme”. 

 Do czasu rozwiązania Tower Records i Sidewalk Records w 1968 roku, Allan miał na koncie około 14 albumów i serię singli. Na początku lat 70-tych Allan nagrał kilka singli dla MGM Records, kontynuując współpracę z Curb, ale później jego kariera podupadła.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Apache '65/Blue GuitarDavie Allan & the Arrows02.1965-64[7]Tower 116[written by Lordan][produced by Mike Curb]
Theme From The Wild Angels/ U. F. O.Davie Allan & the Arrows11.1966-99[2]Tower 267[written by Mike Curb][produced by Mike Curb]
Blue's Theme (Instrumental)/Bongo Party (Instrumental)Davie Allan & the Arrows04.1967-37[17]Tower 295[written by Mike Curb][produced by Mike Curb]
Devil's Angels/Cody's ThemeDavie Allan & the Arrows07.1967-97[1]Tower 341[written by Curb, Hemric, Styner ][produced by Mike Curb]

Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Barbara Lynn

Barbara Lynn (urodzona jako Barbara Lynn Ozen, później Barbara Lynn Cumby,
16 stycznia 1942)[2] to amerykańska gitarzystka, wokalistka i autorka tekstów rhythm and bluesa i bluesa elektrycznego.[1] Najbardziej znana jest z przeboju R&B „You'll Lose a Good Thing” (1962), który znalazł się na szczycie list przebojów. W 2018 roku Lynn otrzymała stypendium National Heritage Fellowship.  
 
 Urodziła się w Beaumont w Teksasie i uczęszczała do Hebert High School. Wychowała się w wierze katolickiej i śpiewała w chórze swojej parafii.Jako dziecko grała również na pianinie, ale przeszła na gitarę, na której gra lewą ręką. Zainspirowana bluesowymi artystami Guitar Slim i Jimmym Reedem oraz popowymi artystami Elvisem Presleyem i Brendą Lee, a także wygrywając kilka lokalnych programów talentów, stworzyła żeński zespół Bobbie Lynn and Her Idols.  Zaczęła występować w lokalnych klubach w Teksasie.  Piosenkarz Joe Barry zobaczył ją i przedstawił Lynn producentowi Hueyowi P. Meaux, który prowadził kilka wytwórni płytowych w Nowym Orleanie. 
 
 Jej pierwszy singiel „You'll Lose a Good Thing”, do którego była autorką tekstu, został nagrany w studiu nagraniowym J&M Cosimo Matassy z udziałem muzyków sesyjnych, w tym Maca Rebennacka (Dr. John).  Wydany przez Jamie Records, utwór w 1962 roku znalazł się na pierwszym miejscu listy przebojów R&B na amerykańskim Billboardzie i w pierwszej dziesiątce listy przebojów Billboard Hot 100  Utwór został później nagrany przez Arethę Franklin i stał się przebojem country Freddy'ego Fendera. Lynn wydała album, również zatytułowany „You'll Lose A Good Thing”, na którym znalazło się dziesięć jej kompozycji.  Co nietypowe jak na tamte czasy, Lynn była czarnoskórą piosenkarką, która zarówno napisała większość swoich piosenek, jak i grała na instrumencie prowadzącym. Wkrótce Lynn koncertowała z takimi muzykami soulowymi jak Gladys Knight, Stevie Wonder, Smokey Robinson, Dionne Warwick, Jackie Wilson, Sam Cooke, Otis Redding, James Brown, Al Green, Carla Thomas, Marvin Gaye, Ike i Tina Turner, zespół The Temptations oraz B.B. King. Wystąpiła w teatrze Apollo, dwukrotnie w programie American Bandstand. 
 
W 1965 roku jej utwór „Oh Baby (We've Got A Good Thing Goin')” (1964) został nagrany przez zespół The Rolling Stones na albumie „The Rolling Stones Now!” w Ameryce i „Out Of Our Heads” w Wielkiej Brytanii. Utwór został również nagrany przez zespół Rhythm Kings Billa Wymana, z Beverly Skeete jako wokalistką prowadzącą. Lynn kontynuowała nagrywanie dla wytwórni Jamie do 1966 roku i miała na koncie kilka mniejszych przebojów.
 
  W 1966 roku podpisała kontrakt z wytwórnią Tribe należącą do Meaux i nagrała utwór „You Left the Water Running”, pierwotnie nagrany przez Otisa Reddinga (jako demo), a coverowany m.in. przez Wilsona Picketta. W następnym roku podpisała kontrakt z wytwórnią Atlantic i w 1968 roku nagrała kolejny album, „Here Is Barbara Lynn”. Po raz pierwszy wyszła za mąż w wieku 28 lat, w 1970 roku, i miała troje dzieci. To, w połączeniu z niezadowoleniem z kiepskiej promocji wytwórni płytowej, przyczyniło się do jej decyzji o wycofaniu się z branży muzycznej na większość lat 70. i 80-tych XX wieku. 
 
Mieszkając jednak w Los Angeles, okazjonalnie pojawiała się w lokalnych klubach i wydała kilka singli w Jetstream i innych małych wytwórniach. W 1984 roku odbyła trasę koncertową po Japonii i nagrała album koncertowy „You Don't Have to Go”, który później ukazał się w USA. Po śmierci męża wznowiła karierę nagraniową i wróciła do rodzinnego Beaumont w Teksasie, gdzie mieszkała jej matka. Odbyła również kolejne międzynarodowe trasy koncertowe, po Europie i innych krajach. 
 
W 1994 roku nagrała swój pierwszy od ponad dwudziestu lat album studyjny „So Good”, a w późniejszych latach wydała kilka kolejnych albumów dla różnych wytwórni. Nadal mieszka w Beaumont i w 1999 roku otrzymała nagrodę Pioneer Award od Rhythm and Blues Foundation. W 2002 roku muzyk elektroniczny Moby wykorzystał utwór Lynn „I'm A Good Woman” na swoim albumie „18”. Występuje w muzycznym filmie dokumentalnym z 2015 roku „I Am the Blues”. Jest laureatką stypendium National Heritage Fellowship z 2018 roku przyznawanego przez National Endowment for the Arts, które jest najwyższym wyróżnieniem rządu Stanów Zjednoczonych w dziedzinie sztuki ludowej i tradycyjnej. 
Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
You'll Lose A Good Thing/Lonely HeartacheBarbara Lynn06.1962-8[13]Jamie 1220[written by Barbara Lynn Ozen ][produced by Huey P. Meaux][1[3][15].R&B; Chart]
Second Fiddle Girl/Letter To Mommy And DaddyBarbara Lynn09.1962-63[8]Jamie 1233[written by Barbara Lynn Ozen ][produced by Huey P. Meaux]
You're Gonna Need Me/I'm Sorry I Met YouBarbara Lynn12.1962-65[6]Jamie 1240[written by Barbara Lynn Ozen ][produced by Huey P. Meaux][13[6].R&B; Chart]
Don't Be Cruel/You Can't Be SatisfiedBarbara Lynn02.1963-93[4]Jamie 1244[written by O. Blackwell, E. Presley][produced by Huey P. Meaux]
(I Cried At) Laura's Wedding/You Better StopBarbara Lynn08.1963-68[8]Jamie 1250[written by R. Manning, K. Twomey][produced by Huey P. Meaux][1[3][15].R&B; Chart]
Oh! Baby (We Got A Good Thing Goin')/UnfairBarbara Lynn06.1964-69[8]Jamie 1277[written by Barbara Lynn Ozen ][produced by Huey P. Meaux][19[7].R&B; Chart]
Don't Spread It Around/Let Her Knock Herself OutBarbara Lynn10.1964-93[3]Jamie 1286[written by B. O'Neil, L. O'Neil][produced by Huey P. Meaux, Steve Tyrell][35[6].R&B; Chart]
It's Better To Have It/People Gonna TalkBarbara Lynn01.1965-95[2]Jamie 1292[written by Barbara Lynn Ozen ][produced by Huey P. Meaux, Steve Tyrell][26[2].R&B; Chart]
You Left The Water Running/Until I'm FreeBarbara Lynn10.1966-110Tribe 8319[written by Rick Hall, Dan Penn, Oscar Frank ][produced by Huey P. Meaux][42[3].R&B; Chart]
This Is The Thanks I Get/Ring Telephone RingBarbara Lynn02.1968-65[2]Atlantic 2450[written by Barbara Lynn Ozen ][produced by Huey P. Meaux][39[6].R&B; Chart]
(Until Then) I'll Suffer/Take Your Love And RunBarbara Lynn07.1971--Jet Stream 804[written by Barbara Lynn Ozen ][produced by Huey P. Meaux][31[9].R&B; Chart]

Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Mary Jane Girls

 Mary Jane Girls to amerykański girlsband założony w 1979 roku,
znany przede wszystkim z utworów „In My House”, „All Night Long”, „Candy Man” oraz coveru „Walk Like a Man”. Były protegowanymi muzyka Ricka Jamesa i rozpadły się w 1987 roku. Joanne „Jojo” McDuffie była wokalistką, a pozostałe wokalistki dopełniały styl i wizerunek grupy. W nagraniach studyjnych McDuffie wspierały wokalistki sesyjne, a nie pozostałe Mary Jane Girls. Grupa wydała dwa albumy w latach 80-tych i nagrała trzeci, który przez dekady był odkładany na półkę, ale ostatecznie ukazał się w 2014 roku w ramach większej retrospektywy Ricka Jamesa. Grupa została wprowadzona do Galerii Sław Muzyki Rhythm & Blues w 2019 roku.

 Rick James często korzystał ze wsparcia wokalistek Joanne „Jojo” McDuffie oraz sióstr Maxine Waters Willard i Julii Waters Tillman podczas nagrań studyjnych. Podczas występów na żywo, począwszy od 1979 roku, Jamesa wspierała McDuffie, a także Cheryl Bailey (która używała pseudonimu scenicznego Cheri Wells), Candice „Candi” Ghant i Kimberly „Maxi” Wuletich. Wśród muzyków, McDuffie, Wells, Ghant i Wuletich, sporadycznie używały pseudonimu Mary Jane Girls, będącego podgrupą zespołu towarzyszącego Jamesowi, Stone City Band. Kobiety uczyły się układów choreograficznych i ćwiczyły pod okiem trenera wokalnego.

  W 1983 roku James zaproponował wytwórni Motown, aby McDuffie otrzymała propozycję kariery solowej, ale nieporozumienie spowodowało, że wytwórnia podpisała kontrakt z zespołem złożonym wyłącznie z kobiet, który, jak ustalił, miał nosić nazwę Mary Jane Girls. James obsadził stanowiska za McDuffie  Wells , Ghant  i Wuletich . Napisał również wszystkie oryginalne utwory i wyprodukował wszystkie nagrania. Często porównywany do protegowanych swojego rywala Prince'a, Vanity 6, który zadebiutował w 1982 roku, James powiedział Jetowi, że wpadł na ten pomysł sześć lat wcześniej, ale odłożył go na półkę z braku czasu. „Chciałam, żeby w branży istniał zespół czarnoskórych kobiet, który mógłby wyrażać więcej realizmu w relacjach z mężczyznami. Chciałam, żeby istniały czarnoskóre dziewczyny, które mogłyby naprawdę mówić o miłości, bólu, pieniądzach, władzy, nienawiści i wszystkim innym. Początkowo miały to być trzy dziewczyny w negliżach, grające punkowe klimaty.”

 Siostry Waters i McDuffie zaśpiewały wszystkie partie na debiutanckim albumie zespołu, Mary Jane Girls, wydanym w kwietniu 1983 roku. Album przyniósł ich pierwsze hity R&B: „Candy Man”, „All Night Long” (który później znalazł się na ścieżce dźwiękowej gry wideo Grand Theft Auto: Vice City z 2002 roku) i „Boys”. Podczas występów na żywo Mary Jane Girls wspierał zespół Stone City Band. Męscy członkowie zespołu śpiewali również chórki, wspierając McDuffie jako główną wokalistkę. Cheri Wells opuściła zespół przed nagraniem kolejnego albumu. Zastąpiła ją Yvette „Corvette” Marine. Marine była córką piosenkarki Pattie Brooks.

  Nazwa zespołu nawiązywała do mary jane, slangowego określenia marihuany; ulubionego narkotyku Jamesa. (James napisał przebój zatytułowany „Mary Jane”). Wizerunek zespołu przedstawiał uliczną cwaniaczkę (McDuffie), supermodelkę (Ghant), cheerleaderkę/dziewczynę z doliny (Wells, a następnie Marine) oraz dominę (Wuletich).  Zespół wydał swój drugi album, Only Four You, w lutym 1985 roku. McDuffie wystąpiła w większości utworów, a siostry Waters zostały zatrudnione do chórków, ponieważ pozostałe członkinie miały ograniczone możliwości wokalne. Główny singiel „In My House” stał się największym hitem zespołu, osiągając 3. miejsce na liście R&B, a następnie trafił na listę Billboard Hot 100, gdzie dotarł do 7. miejsca i spędził 12 tygodni w Top 40. Znalazł się również na liście Hot Dance Club Play, zajmując 1. miejsce przez dwa tygodnie w kwietniu 1985 roku. „Wild and Crazy Love” był drugim singlem z tego albumu i również dobrze radził sobie na listach R&B (10. miejsce) i dance (3. miejsce). Niewiele zabrakło mu do Top 40 na liście Billboard Hot 100, osiągając 42. miejsce. Ostatni singiel, „Break It Up”, dotarł dopiero do 79. miejsca na liście R&B i nie znalazł się na liście Billboard Hot 100, ale osiągnął 39. miejsce na liście Hot Dance Club Play. 

Trzeci album został nagrany przez grupę, projekt o nazwie Conversation, ale został odłożony na dekady, ostatecznie wydany w 2014 roku jako część większej retrospektywy twórczości Jamesa. Jednakże, singiel został wydany z projektu w 1986 roku, był to cover hitu The Four Seasons "Walk Like a Man", który był słyszany w filmie A Fine Mess. Znalazł się na 41 miejscu na liście Billboard Hot 100. Inny singiel, "Shadow Lover", został również wydany w 1986 roku, a Mary Jane Girls pojawiły się w Soul Train, aby zsynchronizować go, ale singiel nie był promowany przez wytwórnię.

  Ghant uzyskała inną pracę w 1986 roku, gdy James i Motown byli w konflikcie, ponieważ Mary Jane Girls nie miały wsparcia wytwórni. Mary Jane Girls oficjalnie rozpadły się w 1987 roku.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Candy Man/All Night Long/BoysMary Jane Girls04.1983---[written by Rick James][produced by Rick James][8[18].Hot Dance/Disco Chart;Gordy 6040 LP]
Candy ManMary Jane Girls06.198360[6]101[6]Gordy 1670[written by Rick James][produced by Rick James][23[18].R&B; Chart]
All Night Long/Musical LoveMary Jane Girls08.198313[9]101[8]Gordy 1690[written by Rick James][produced by Rick James][11[18].R&B; Chart]
BoysMary Jane Girls10.198374[3]102[9]Gordy 1704[written by Rick James][produced by Rick James][29[17].R&B; Chart]
Jealousy/You Are My HeavenMary Jane Girls02.1984-106[1]Gordy 1721[written by Rick James][produced by Rick James][84[3].R&B; Chart]
In My HouseMary Jane Girls03.198577[3]7[22]Gordy 1741[written by Rick James][produced by Rick James][3[22].R&B; Chart][1[2][10].Hot Dance/Disco Chart;Gordy 4529 12"]
Wild And Crazy LoveMary Jane Girls07.198510142[10]Gordy 1798[written by R. James, K. Hawkins][produced by Rick James][10[14].R&B; Chart][3[10].Hot Dance/Disco Chart;Gordy 4541 12"]
Break It UpMary Jane Girls11.1985--Gordy 1816[written by Rick James][produced by Rick James][79[2].R&B; Chart][33[4].Hot Dance/Disco Chart;Gordy 4547 12"]
Walk Like A Man/Shadow LoverMary Jane Girls07.1986-41[10]Motown 1851[written by B. Crewe, B. Gaudio][produced by Rick James][91[8].R&B; Chart][piosenka z filmu "A Fine Mess"]
All Night LongMary Jane Girls02.199551[2]-Motown TMGCD 1436 [UK][written by Rick James]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Mary Jane GirlsMary Jane Girls05.198351[9]56[41]Gordy 6040[produced by Rick James]
Only Four YouMary Jane Girls03.1985-18[38]Gordy 6092[gold-US][produced by Rick James]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Trivium

 Trivium uformował się w roku 2000, a początek jego historii miał miejsce
w szkole średniej. Tam właśnie, na jednej z licealnych imprez z młodymi talentami, pierwotny wokalista zobaczył miotającego się na scenie gitarzystę Matt'a Heafy'ego, który wraz z pewnym bębniarzem wykonywał przeróbkę utworu Offspring - 'Self Esteem'. Obaj panowie szybko znaleźli wspólny język i zanim jeszcze poskładali sekcję rytmiczną przybrali nazwę Trivium, czyli łacińskie określenie niższego stopnia nauki szkolnej w średniowieczu, obejmujące studium trzech przedmiotów (gramatyki, retoryki i dialektyki). Dla samych członków zespołu nazwa ta sugeruje otwartość na różne style, i podsumowuje ich muzyczną estetykę.
 

Po kilku występach na lokalnych imprezach, ówczesny wokalista pożegnał się z zespołem zostawiając wszystko w rękach Heafy'ego. Przez następne dwa lata Heafy szlifował brzmienie grupy, a w 2002 roku odniósł swój prywatny sukces zgarniając statuetkę w kategorii Best Metal Guitarist na Orlando Metal Awards. Na początku roku 2003 Trivium nagrał swoją pierwszą demówkę. Spodobała się ona niemieckiej wytwórni Lifeforce, która podpisała kontrakt z kapelą i wysłała ich do studia, w celu zarejestrowania albumu 'Ember To Inferno'. Po nieustających rotacjach w składzie grupy, posadę drugiego gitarzysty objął Corey Beaulieu. Znalezienie odpowiedniego basisty pochłonęło jeszcze więcej czasu, dziesiątki graczy przewinęło się przez zespół, by w końcu na tej pozycji powitany został Paolo Gregoletto, który w CV miał wpisane- jammowałem z pałkerem Iron Maiden, Nicko McBrain'em. Paolo był zdecydowany pozostać w Trivium, dlatego porzucił wszelkie inne projekty muzyczne, w których w tym czasie się udzielał.
 

Dokooptowany pałker Travis Smith skompletował skład Trivium. W ramach promocji debiutanckiego krążka 'Ember To Inferno', grupie udało się zagrać z Machine Head, Iced Earth, Killswitch Engage i Fear Factory. Narastający szum wokół zespołu zwrócił uwagę wyławiaczy metalowych talentów, stajnię Roadrunner Records. Ta, podpisała z nimi kontrakt płytowy, którego owocem była płyta 'Ascendancy', wydana w marcu 2004 roku. Krążek, promowany singlem 'Pull harder on the strings of your martyr', uzyskał bardzo pochlebne recenzje metalowych mediów na całym świecie. Z finezją rozpisywały się poczytne angielskie pisma "oto powrót trashu i przypomnienie chwały Metallici, Slayer'a, Pantery i Testamentu."

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Anthem (We Are the Fire)Trivium10.200640[4]-Roadrunner RR 3929[written by Matt Heafy, Paolo Gregoletto][produced by Jason Suecof, Matt Heafy, Corey Beaulieu, Paolo Gregoletto ,Travis Smith]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
AscendancyTrivium04.200579[2]151[1]Roadrunner RR 82 512[gold-UK][produced by Jason Suecof , Matt Heafy ]
The CrusadeTrivium10.20067[4]25[2]Roadrunner RR 80592[gold-UK][produced by Jason Suecof , Trivium ]
ShogunTrivium09.200817[5]23[2]Roadrunner RR 79852[silver-UK][produced by Nick Raskulinecz]
In WavesTrivium08.201116[2]13[4]Roadrunner RR 77562[produced by Colin Richardson, Martyn "Ginge" Ford]
Vengeance FallsTrivium10.201323[2]15[3]Roadrunner RR 76012[produced by David Draiman]
Silence in the SnowTrivium10.201519[2]19[2]Roadrunner 0016861750220[produced by Michael "Elvis" Baskette]
The Sin and the SentenceTrivium11.201718[1]23[1]Roadrunner 0016861744625[produced by Josh Wilbur]
What the Dead Men SayTrivium05.202012[1]35[1]Roadrunner 0075678649783[produced by Josh Wilbur]
In the Court of the DragonTrivium10.202120[1]71[1]Roadrunner 0075678641220[produced by Josh Wilbur]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Trixter

Chociaż zespół powstał w 1983 roku w Paramus w stanie New Jersey,
przełom nastąpił dopiero w 1989 roku, kiedy to zespół przeniósł się do Hollywood (nieoficjalnej siedziby hair metalu), aby nagrywać dla wytwórni MCA Records. W następnym roku Trixter odbył trasę koncertową po kraju ze Stryperem i Donem Dokkenem, promując swój debiutancki album, który zyskał znaczące wsparcie MTV. Wokalista Peter Loran, gitarzysta Steve Brown, basista P.J. Farley i perkusista Mark „Gus” Scott stali się częstymi gośćmi stacji muzycznych, gdzie teledyski do „Give It to Me Good”, „One in a Million” i „Surrender” weszły do ​​regularnej rotacji.  

Trixter osiągnął status złotej płyty na początku 1991 roku, sprzedając się w ponad 500 000 egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych. Członkowie zespołu zwiększyli swoją popularność, dołączając do trasy koncertowej „Blood, Sweat, and Beers Tour” (w której udział wzięli również Warrant i Firehouse) oraz współtworząc ścieżkę dźwiękową do filmu „If Looks Could Kill”. Okres świetności zespołu okazał się jednak krótkotrwały. Kolejny album „Hear!” nie zdołał utrzymać popularności Trixter, a EP-ka z coverami -„Undercovers” z 1994 roku - nie mogła konkurować z nowo odkrytą popularnością muzyki grunge. Po odejściu Scotta zespół rozpadł się w 1995 roku. 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Give it to me goodTrixter12.1990-65[9]Mechanic 53 863[written by Steve Brown][produced by Bill Wray]
One in a millionTrixter03.1991-75[8]Mechanic 54 044[written by B. Wray, J. Wray, S. Brown][produced by Bill Wray]
SurrenderTrixter06.1991-72[10]Mechanic 54 105[written by B. Wray, J. Wray, S. Brown][produced by Bill Wray]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
TrixterTrixter09.1990-28[54]MCA 6389[gold-US][produced by Bill Wray, Jim Wray]
Hear !Trixter10.1992-109[3]MCA 10 635[produced by James Barton]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

sobota, 6 grudnia 2025

Leo and the Prophets

 Zespół rockowy z Austin z lat 60-tych Leo and the Prophets wyróżnia się tym, że
był pierwszym zespołem, który dopiero co powstała wytwórnia Sonobeat w Austin nagrała z myślą o wydaniu komercyjnym. W 1966 i '67, Bill Josey Sr. i Rim Kelley byli odpowiednio dyrektorem generalnym i popołudniowym rock 'n' rollowym DJ-em w maleńkiej rozgłośni KAZZ-FM w Austin, a dzięki cotygodniowym zdalnym transmisjom na żywo KAZZ z różnych klubów nocnych w Austin, Bill Sr. i Rim poznali dziesiątki zespołów rockowych, jazzowych i popowych. Transmitowali Leo and the Prophets z Jade Room i Club Saracen, dwóch klubów nocnych często występujących w zdalnych transmisjach na żywo KAZZ. Zespół był współczesnym The 13th Floor Elevators i występował w podobnym psychodelicznym stylu rockowym, choć mniej frenetycznym. 

Wiosną 1967 roku Bill Sr. i Rim byli o krok od założenia wytwórni Sonobeat Records. W kwietniu 1967 roku Leo and the Prophets wydali swój regionalny singiel „Tilt-A-Whirl” w wytwórni Totem Records, działającej krótko w Austin. Wiodąca stacja radiowa w Austin, KNOW, odmówiła grania Tilt-A-Whirl, powołując się na nawiązania do narkotyków w tekstach. Jeśli jednak w tekstach znalazły się odniesienia do narkotyków, były one co najwyżej pośrednie, więc Rim puścił singiel w swoim programie radiowym KAZZ-FM, otrzymując nieustanny strumień telefonicznych próśb o nagranie. Bill Sr. znał menedżera Leo and the Prophets, Johna Earleya, i umówił się na nagranie z zespołem, mając nadzieję, że to właśnie ten utwór zapoczątkuje Sonobeat.

Wiosną 1967 roku Joseyowie byli w trakcie kompletowania sprzętu nagraniowego, aby założyć Sonobeat Recording Company i Sonobeat Records. Rozgłośnia KAZZ-FM, w której oboje pracowali, zapewniała dostęp do dwuścieżkowych magnetofonów Ampex i pół tuzina dynamicznych mikrofonów ElectroVoice 665, ale nie miała przenośnego miksera audio stereo, więc Joseyowie zlecili jego zbudowanie głównemu inżynierowi KAZZ, Billowi Curtisowi. Mikser Curtisa znajdował się w małej drewnianej obudowie z metalową płytą czołową, na której zamontowano regulatory głośności i panoramy dla sześciu wejść mikrofonowych i liniowych.  Pod koniec czerwca Joseys byli gotowi wypróbować mikser, a John Earley był gotów zaoferować Leo and the Prophets jako pierwszego królika doświadczalnego. Gitarzysta Prophets, Dan Hickman, wspominał, że pierwsza sesja nagraniowa odbyła się albo w klubie nocnym Ozone Forest przy 34. ulicy i Guadalupe w centrum Austin, gdzie Prophets grali jako zespół domowy, albo w Lake Austin Inn, gdzie zespół regularnie występował. Rim, który wraz z Billem Curtisem realizował sesję, wspomina, że ​​sesja odbyła się na parkingu Lake Austin Inn w ciepłą letnią noc. Notatka na jednym z pudełek z taśmą w archiwach Sonobeat wskazuje, że sesja została nagrana w Lake Austin Inn. Sesja zaowocowała dwoma utworami bez tytułu, które były cienkie, zniekształcone i zniekształcone przez hałas w tle, źle ustawione mikrofony, brak miernika głośności na mikserze, który monitorował szczyty głośności, co prowadziło do przeciążenia miksera, oraz brak doświadczenia Rima w nagrywaniu. Mimo że jakość nagrań była rozczarowująca, Billowi Sr. i Rimowi spodobał się materiał Prophets i chcieli ponownie współpracować z zespołem, ale najpierw musieli dać Billowi Curtisowi czas na przerobienie obwodów w mikserze domowym w celu wyeliminowania zniekształceń.
 
Kolejna sesja z Prophets została przełożona na 11 lipca, aby dać Billowi Curtisowi czas na dopracowanie obwodów miksera. Joseys zaplanowali drugą sesję na godziny popołudniowe w Swingers Club w północnym Austin, bez obecności publiczności. Podczas tej sesji powstały instrumentalne podkłady do utworów „Flowers on the Hill”, „Ozone Forest” i „Prophecy of Love” - wszystkich autorskich utworów Prophets. Na marginesie, dzień po sesji Leo and the Prophets z 11 lipca, Joseys odbyli swoją pierwszą sesję nagraniową z jazzowym zespołem Lee Arlano Trio w The Club Seville w centrum Austin, kontynuując testowanie przenośnego miksera Billa Curtisa. Tylko jeden utwór Leo and the Prophets, „Flowers on the Hill”, został ukończony z dogrywkami wokalnymi podczas sesji 16 lipca w studiach KAZZ w centrum Austin. Chociaż „Flowers on the Hill” miał potencjał na stronę „A” komercyjnego singla, zarówno zespół, jak i Joseys nie wierzyli, że żaden z pozostałych dwóch utworów nie sprawdzi się na stronie „B”. Zespół nigdy nie stworzył drugiego, komercyjnie opłacalnego utworu na stronę „B” i zmarnował szansę, by stać się pierwszym komercyjnym wydawnictwem Sonobeat. W rzeczywistości, Prophets zakończyli karierę jako zespół jednego przeboju z piosenką „Tilt-A-Whirl”, obecnie uważaną za klasykę teksańskiego rocka garażowego.  
 
Zespół istniał nieco ponad rok, rozpoczynając w 1966 roku jako reaktywacja zespołu J.C. and the Boys z Austin, założona przez Leo Ellisa, który grał na gitarze w kilku tamtejszych zespołach jazzowych i był frontmanem własnego tria jazzowego, zanim zwrócił się ku ówczesnemu, gorącemu trendowi psychodelicznemu, zapoczątkowanemu przez grupę 13th Floor Elevators. Podobno był fanem „Proroka” Kahlila Gibrana, zbioru bajek opowiedzianych prozą i poezją, co prawdopodobnie stało się podstawą nazwy zespołu. Travis Ellis zmarł podobno pod koniec lat 60. lub na początku lat 70-tych, prawdopodobnie z powodu powikłań związanych z cukrzycą. Rod Haywood zmarł 29 lutego 2024 r. na skutek niezwykle rzadkiej choroby Creutzfeldta-Jakoba.
Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Tilt-a-Whirl / The Parking MeterJodeci04.1967--Totem T-105[written by Ellis, Haywood][produced by J. O. Glass, J. C. "Scat" Hamilton ]

Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,
Subskrybuj: Komentarze (Atom)