czwartek, 4 grudnia 2025

Psychedelic rock

Rock psychodeliczny- gatunek muzyczny powstały w połowie lat 60-tych XX wieku,
równocześnie po obu stronach Atlantyku.


Rock psychodeliczny silnie związany był zwłaszcza z ruchem hippisowskim, stanowiąc główny środek artystycznego wyrazu ideologii „Dzieci kwiatów”. Nazwa pochodzi zatem od tzw. psychodelików, substancji psychoaktywnych, które zbuntowana młodzież lat 60-tych zażywała w celu osiągnięcia odmiennych stanów świadomości. Rock psychodeliczny przyczynił się jednocześnie do powstania takich gatunków muzyki rockowej jak hard rock, rock progresywny czy nawet heavy metal. Za prekursora rocka psychodelicznego uważa się amerykański zespół The Charlatans, utworzony w 1964 w San Francisco. Działalność zespołu była bezpośrednią inspiracją dla utworzenia grupy Grateful Dead (wcześniej The Warlocks). Określenia „muzyka psychedeliczna” po raz pierwszy użyła grupa 13th Floor Elevators w wywiadzie udzielonym w 1966 i na swojej pierwszej płycie The Psychedelic Sounds of the 13th Floor Elevators (1966).

Pierwotnie rock psychodeliczny wywodził się z tradycyjnego rockandrolla oraz bluesa, odchodząc w stronę muzycznej awangardy, wzorców dalekowschodnich (np. ragi) a nawet muzyki elektronicznej i jazzu. Bardziej konwencjonalną odmianę psychodelicznego rocka stanowi acid rock.

Samo określenie „psychodeliczny” oznacza „odkrywający umysł” odmienny stan świadomości, charakteryzujący się zwiększoną wrażliwością umysłu na wewnętrzne doznania i zewnętrzne bodźce. W istocie, w przypadku słuchaczy i zwykle twórców tej muzyki, stan ten wywołany był zażywaniem substancji psychoaktywnych jak np. marihuana, meskalina, LSD-25. Muzyka zaś starała się odzwierciedlić muzycznie stan człowieka pod wpływem psychodelików, głównie LSD.

Psychodeliczny rock charakteryzował się odejściem od tradycyjnej czterotaktowej struktury rockandrolla na rzecz swobodnych form muzycznych oraz od standardu trzyipółminutowej piosenki na rzecz dłuższych form, które na koncertach mogły się przekształcić w niekończące się jamy. Cechował się także wpływami jazzu i muzyki innych kultur, głównie indyjskiej (przejawiającymi się wprowadzeniem egzotycznych instrumentów, jak sitar) oraz poetyckimi tekstami, często mistycznymi lub surrealistycznymi, kojarzącymi się z wizjami.

Rock psychodeliczny wywarł wpływ na większość gatunków rocka dominujących w kolejnych dziesięcioleciach, zwłaszcza stał się prekursorem acid rocka i rocka progresywnego. W latach 90. XX wieku do nurtu rocka psychodelicznego nawiązała m.in. grupa Kula Shaker.

Pionierami psychodelicznego rocka byli 13th Floor Elevators, Janis Joplin, The Doors, Vanilla Fudge, The Great Society, Byrds i Grateful Dead. Innymi znanymi przedstawicielami byli Quicksilver Messenger Service, Iron Butterfly, Jimi Hendrix, Jefferson Airplane i Love w USA, wczesny Pink Floyd, Incredible String Band i późny Pretty Things w Wielkiej Brytanii. Z psychodelią w pojedynczych utworach lub albumach eksperymentowało wiele innych grup, między innymi The Beatles, którzy wnieśli duży wpływ w jej spopularyzowanie, The Rolling Stones, Queen, Led Zeppelin, The Animals, The Beach Boys.  

Reprezentatywne płyty
	The Grateful Dead	Anthem of the Sun	1968	
	Jimi Hendrix Experience	Are You Experienced? [US Bonus Tracks 1997]	1967	
	Cream	Disraeli Gears	1967	
	Jimi Hendrix Experience	Electric Ladyland	1968	
	Love	Forever Changes [Deluxe Edition]	2001	
	Blue Cheer	Louder Than God: The Best of Blue Cheer	1986	
	Love	Love Story 1966-1972	1995	
	The Beatles	 Magical Mystery Tour	1967	
	Various Artists	Nuggets: Original Artyfacts From the First Psychedelic Era	1972	
	The Small Faces	Ogden's Nut Gone Flake	1968	
	The Yardbirds	Roger the Engineer	1966	
	The Pretty Things	S.F. Sorrow	1968	
	The Beatles	Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band	1967	
	Jefferson Airplane	Surrealistic Pillow [RCA]	1967	
	The Doors	The Doors	1967	
	Syd Barrett	The Madcap Laughs	1970	
	Pink Floyd	The Piper at the Gates of Dawn	1967	
	13th Floor Elevators	The Psychedelic Sounds of the 13th Floor Elevators	1966	
 
 

Psychedelic rock
Style żródłowe: Rock, psychedelia ,folk ,garage rock, jazz, blues, electronic, novelty music, surf
Żródła kulturowe: połowa lat 60-tych, Stany Zjednoczone,W.Brytania
Typowe instrumenty : Guitar - Bass - Keyboards - Drums - Sitar
Okres popularności: Głównie w latach 60-tych i lokalnie do dzisiaj
Pochodne formy: Art rock, hard rock, heavy metal ,industrial music, jam band, krautrock, neo-psychedelia, glam rock, occult rock, progressive rock, proto-prog, dream pop, shoegaze
Subgenres
Acid rock,raga rock, space rock

środa, 3 grudnia 2025

Ultimate Spinach

Jedna z najbardziej znanych grup amerykańskiej psychodelii wywodzących się z kręgu bostońskiego "Bosstown Sound" .Powstała w 1967r,a jej dziwaczna nazwa jest charakterystyczna dla owych
zwariowanych czasów.
 

Członkowie grupy to uznani instrumentaliści o dużej wyobrażni,lecz ich albumy bazowały na uboższym brzmieniu niż ich kuzynów z zachodniego wybrzeża.Grupa powstała z inicjatywy Alana Lorbera producenta i aranżera,jednocześnie głównego architekta tzw. nurtu "Bosstown Sound" .We wrześniu 1967r ogłosił swój manifest w miejscowej prasie,w myśl którego należy środkami miasta promować jedynie miejscowych artystów.Spotkało się to z ironicznymi uwagami innych ośrodków,ale skutkowało też powstaniem silnej lokalnej sceny muzycznej w Bostonie na wzór nurtu psychodelic w San Francisco.
Wydawaniem płyt bostońskich grup zajmowała się wytwórnia MGM,dla której Lorbach zajmował się produkcją dwóch swoich podopiecznych-Orpheus i Ultimate Spinach.Na pierwszych dwóch,z trzech wydanych albumów Ultimate Spinach dominuje osobowość lidera Iana Bruce-Douglasa,który był autorem całego repertuaru,spełniał funkcję wokalisty i grał na wielu instrumentach,głównie na keyboardach.
 

Ich pierwsze dwa,pochodzące z 1967r, z trzech wydanych albumów zawierają repertuar stricte psychodeliczny z niezamierzonymi efektami komicznymi.Ich kompozycje naśladowały twórczość psychodelicznych gwiazd z zachodniego wybrzeża,jak Doors , Jefferson Airplane ,czy Country Joe & the Fish ,ale brzmiała jak pastisz.Bruce-Douglas tworzył gładkie,niezgrabne linie melodyczne keyboardu ["Sacrifice of the Moon" ],ale tak czasami naśladował na pierwszym albumie Country Joe and The Fish,że był oskarżany o plagiat,przykładem utwór "Baroque #1," do złudzenia przypominający "The Masked Marauder" -Country Joe.
 

"Behold ans See" wydany w 1968r przypominał debiutanckie płyty,ale wprowadzał pewne inowacje,i tak keyboardy nie spełniały już dominującej roli w instrumentarium,a Barbarę Hudson dotychczasową wiodącą wokalistkę zastąpił w tej roli gościnnie Carol Lee Britt,tylko autor piosenek wciąż był żenująco pretensjonalny.

W tajemniczy sposób opuszcza grupę po nagraniu drugiego albumu.Zostawia Lorbera z całym bagażem,gdy już trzeci album był gotowy do promocji na trasach koncertowych.Był on nagrywany w różnych konfiguracjach osobowych;jedyną osobą z pierwszego składu pozostała Barbara Hudson.Towarzyszyli jej Ted Myers -(ex-Lost and Chamaeleon Church i gitarzysta Jeff Baxter [póżniej w Steely Dan i Doobie Brothers].Ten album [III] był bezładną mieszaniną psychodelic,hard rocka i zwykłego popu ,nie wyróżniającym się też pod względem brzmienia.
 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
[Just like]Romeo and Juliet/Some days you just can' t waitUltimate Spinach01.1969--MGM 14 023[written by R. Wylie, T. Williams][produced by Alan Lorber]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Ultimate Spinach 1Ultimate Spinach02.1968-34[24]MGM SE 4518[produced by Alan Lorber]
Behold and seeUltimate Spinach11.1968-198[2]MGM SE 4570[produced by Alan Lorber]
Ultimate SpinachUltimate Spinach.1969--MGM SE 4600[produced by Alan Lorber]

Uncle Sam

Uncle Sam (właściwie Sam Turner ,urodzony Detroit, Michigan)
jest wokalistą rhythm'n'bluesowym popularnym w końcu lat 90-tych.Nagrywał dla tej samej wytwórni co Boyz II Men,czyli Stonecreek Records.
 

W 1997r Uncle Sam wydaje swój debiutancki album "Uncle Sam" ,który trafia na Top40 listy Billboardu i R&B;\Hip-Hop Albums .Pierwszy singiel "Can You Feel It" z tej płyty dociera na 86 pozycję listy Billboard's Hot R&B;\Hip-Hop Singles & Tracks.Jego największym przebojem stała się piosenka "I Don't Ever Want To See You Again" stając się #6 na Billboard Hot 100 Singles.
Rok póżniej nagrywa własną wersję utworu Bad English "When I See You Smile" do telewizyjnego soundtracku "Touched By An Angel"

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
I Don't Ever Want To See You AgainUncle Sam11.199730[5]6[28] Stonecreek 78 689[written by N. Morris][produced by N. Morris][2[22].R&B;/Hip-Hop Songs]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Uncle SamUncle Sam01.1998-68[21] Stonecreek 67 731[24[35].R&B;/Hip-Hop Songs]

Ultrabeat

Ultrabeat to brytyjski zespół muzyki elektronicznej z Liverpoolu w Anglii,
założony w 2002 roku. Początkowo w jego skład wchodzili wokalista i producent Mike „Re-Con” Di Scala oraz producenci Ian Redman i Chris Henry. Zespół powstał dzięki coverowi utworu Force & Styles „Pretty Green Eyes”, który w 2003 roku zajął drugie miejsce na brytyjskiej liście przebojów. Po dołączeniu wokalistki Rebekki Rudd w 2005 roku, zespół wydał kolejne single, w tym przeboje z pierwszej czterdziestki, takie jak „Feelin' Fine”, „Better than Life” i „Elysium (I Go Crazy)”, a następnie debiutancki album „Ultrabeat: The Album” z 2007 roku, który zajął ósme miejsce na brytyjskiej liście przebojów. 

 W 2008 roku Ultrabeat wydał „Discolights” we współpracy z Darren Styles i Dannym P, który zajął 23. miejsce na brytyjskiej liście przebojów. Ich drugi album, wydany w 2009 roku, „The Weekend Has Landed”, osiągnął 29. miejsce na brytyjskiej liście przebojów. Di Scala opuścił zespół w 2013 roku, aby skupić się na swoim nowym zespole CamelPhat z Dave'em Whelanem, a Rudd przejął rolę głównego wokalisty. 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Pretty Green Eyes/Apollo 13, pt. II (The Journey Home)Ultrabeat08.20032[41]-All Around The World GLOBE 281[2x-platinum-UK][written by Paul Hobbs, Darren Mew, Leroy Van Brown][produced by Force & Styles]
Feelin' Fine/Distant SkiesUltrabeat12.200312[20]-All Around The World GLOBE 320[written by Darren Mew][produced by Unique]
Better than LifeUltrabeat08.200423[5]-All Around The World GLOBE 360[written by Mike Di Scala, Paul Smith Jnr][produced by Ultrabeat]
Feel It with MeUltrabeat09.200557[4]-All Around The World GLOBE 410[written by Leigh Horton (Stompy),Jeff Shields (Supreme),Jason Holloway (U.F.O),Rachel Waldon][produced by Ultrabeat]
Elysium (I Go Crazy)Ultrabeat vs. Scott Brown04.200635[24]-All Around The World GLOBE 488[silver-UK][written by Scott Brown, Mike Di Scala, Chris Henry][produced by Ultrabeat]
Sure Feels GoodUltrabeat vs. Darren Styles08.200752[4]-All Around The World GLOBE 696[written by Mike Di Scala, Darren Mew][produced by Ultrabeat, Darren Styles]
DiscolightsUltrabeat v Darren Styles06.200823[19]-All Around The World GLOBE 937[written by Mike Di Scala, Chris Henry, Darren Styles][produced by Ultrabeat, Darren Styles]
Use SomebodyUltrabeat12.2008100[4]-Universal MIUCT 8580[written by Caleb Followill,Jared Followill,Matthew Followill,Nathan Followill]

Albumy
Tytul WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Ultrabeat: The AlbumUltrabeat09.20078[7]- All Around The World GLOBE CD 46[gold-UK][produced by Mike Di Scala, Ian Redman, Chris Henry , Darren Styles, Wayne Donnelly ]
The Weekend Has LandedUltrabeat10.200929[4]-Universal Music TV 2724190 [silver-UK][produced by Ultrabeat, Darren Styles]

Mike Reid

Michael Reid (ur. 19 stycznia 1940r - zm. 29 lipca 2007r) był angielskim komikiem,
aktorem, autorem i okazjonalnym prezenterem telewizyjnym.
Zagrał rolę Franka Butchera w operze mydlanej EastEnders i prowadził teleturniej dla dzieci Runaround. Był znany ze swojego chropawego głosu i silnego londyńskiego akcentu. 
 
 Michael Reid urodził się w Szpitalu Matek Armii Zbawienia w Hackney w 1940 roku, jako syn Ellen Louvian (z domu Ives) i Sidneya Reida.Blitz skłoniło jego rodzinę do przeprowadzki do Tottenham, gdzie Reid uczęszczał do Rowland Hill School. Kariera Pierwszą pracą Reida w branży rozrywkowej były występy stand-upowe w klubach i na statkach wycieczkowych na początku lat 60-tych. Następnie został statystą, grając niewymienione w czołówce role w serialach telewizyjnych, takich jak Doctor Who (w The Myth Makers i The War Machines), The Saint i Department S. Został zwolniony z pracy jako podwodny dubler Rogera Moore'a w The Saint po tym, jak zwrócił uwagę na przerzedzające się włosy Moore'a. Pracował również jako kaskader w filmach takich jak Casino Royale (1967) i Parszywa dwunastka (1967). Następnie stał się jedną z gwiazd serialu The Comedians, popularnego serialu telewizyjnego z lat 70-tych, produkowanego przez Johnnie'ego Hampa dla manchesterskiej Granada Television, który składał się wyłącznie z krótkich występów dojrzałych komików. 
 
 Będąc jedynym ewidentnie londyńskim komikiem w obsadzie złożonej głównie z komików z północnej Anglii i Irlandii Północnej, Reid wyróżniał się. Jako komik, Reid posługiwał się znanymi sloganami, takimi jak „Terrific” (wymawiane z akcentem na każdą sylabę), „Turn It In” i „Move Yer Aris”. Twarz Mike'a Reida na fasadzie sklepu w Brighton Swój początkowy sukces wykorzystał, wydając jednorazowy hit - nowatorską wersję utworu „The Ugly Duckling” nagraną dla Pye. W 1975 roku utwór osiągnął 10. miejsce na brytyjskiej liście przebojów. W 1975 roku został również gospodarzem dziecięcego teleturnieju „Runaround” w telewizji ITV. Program „Runaround” zakończył się w 1981 roku. W 1987 roku dołączył do obsady popularnej opery mydlanej BBC „EastEnders” jako Frank Butcher, dzięki czemu zyskał dużą popularność na przestrzeni lat. Początkowo dołączył do serialu jako postać półregularna, pojawiając się po raz pierwszy we wrześniu tego samego roku, ale był tak popularny, że w 1988 roku stał się pełnoprawnym członkiem obsady, gdy jego postać została właścicielem pubu Queen Vic, kupując go od Den Watts (Leslie Grantham). 
 
Rola Butchera przyniosła Reidowi publiczny wizerunek pesymisty, któremu chętnie się przeciwstawiał, na przykład w telewizyjnych reklamach napoju Oasis. Jego postać przez lata była uwikłana w wiele popularnych wątków; być może najsłynniejszym z nich był długi, burzliwy związek z Pat Wicks (grana przez Pam St. Clement), a później jego krótkotrwałe małżeństwo z Peggy Mitchell (grana przez Barbarę Windsor). W kwietniu 1994 roku, kiedy postać Franka Butchera była już jedną z najpopularniejszych w brytyjskiej telewizji, Reid zrobił sobie długą przerwę od serialu z powodu stresu związanego z odgrywaniem wątku depresyjnego. Jego powrót do EastEnders został wyemitowany w Boże Narodzenie 1995. Frank został początkowo ponownie wprowadzony jako postać powracająca i po kilku krótkich epizodach w serialu, powrócił jako postać pełnoetatowa w maju 1998. Jego postać była częścią wielu dużych wątków fabularnych w ciągu następnych dwóch lat. Na początku 2000 roku doniesiono, że Reid cierpi na problemy z sercem i zrobił sobie przerwę od serialu po tym, jak zachorował na planie. W maju 2000 roku ogłosił, że opuszcza operę mydlaną na dobre z powodu wyczerpania spowodowanego długimi harmonogramami filmowania.Został przekonany, aby pozostać w serialu przez kolejne pięć miesięcy, aby dać swojej postaci dramatyczne odejście. Jego odejście zostało wyemitowane 2 listopada 2000 roku, kiedy to słynnie odszedł po tym, jak jego romans z byłą żoną Pat Evans został odkryty przez jego obecną żonę Peggy Mitchell. W tym samym roku wystąpił w popularnym brytyjskim filmie gangsterskim „Przekręt”, wcielając się w rolę nieuczciwego handlarza diamentami Douga „Głowy” Denovitz. W kolejnych latach wystąpił w kilku niskobudżetowych brytyjskich filmach, takich jak „Hey Mr DJ” (2005) i „Moussakka and Chips” (2005), a także w hiszpańskim filmie „Oh Marbella” (2003). Reid powrócił na krótko do „EastEnders” pod koniec stycznia 2002 roku, występując w trzech odcinkach nakręconych w Hiszpanii, a następnie w spin-offie specjalnym zatytułowanym „Perfectly Frank” we wrześniu 2003 roku i po raz ostatni w grudniu 2005 roku, na kilka odcinków. 
 
W tym samym miesiącu Reid wystąpił w programie „The Paul O'Grady Show” i jasno dał do zrozumienia, że ​​nie jest zainteresowany żadnymi ewentualnymi kolejnymi występami w „EastEnders”. W następnym roku odrzucił kolejną ofertę powrotu do serialu. Reid był już wówczas częściowo na emeryturze i mieszkał w willi w Hiszpanii. Do aktorstwa powrócił na początku 2007 roku, występując w dwóch odcinkach długo emitowanego serialu policyjnego ITV „The Bill”, w którym wcielił się w rolę skorumpowanego biznesmena Briana Stevensa. Był to jego ostatni występ w telewizji w tamtym czasie, choć wcześniej nakręcił reality show dla ITV.

 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
The Ugly Duckling/Your Kind Of LoveMike Reid03.197510[8]-Pye 7N 45434[written by Loesser][produced by Terry Brown]
The More I See YouBarbara Windsor & Mike Reid 04.199946[3]-Telstar CDSTAS 3049[written by Harry Warren, Mack Gordon][produced by Peter Murray]

Simple E

Erica Williams, lepiej znana jako Simple E, to była amerykańska wokalistka i autorka tekstów
R&B i hip-hopu. Jej debiutancki singiel „Play My Funk” z 1994 roku trafił na listę R&B magazynu Billboard w USA i znalazł się na ścieżce dźwiękowej do filmu Sugar Hill.

  Simple E podpisała kontrakt z wytwórnią Fox Records, która 11 października 1994 roku wydała jej jedyny album, Colouz Uv Sound.Ukazały się dwa single: „Blue Jeans” i „Play My Funk”, które osiągnęły 72. miejsce na liście Billboard Hot 100. Simple E pojawiła się na albumie Cherokee z 1999 roku, I Love You...Me. 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Play My FunkSimple E04.1994-72[6]Fox/Beacon 10 004[written by Dwayne Wiggins][produced by Dwayne Wiggins][55[14].R&B; Chart]

Simon Sisters

Simon Sisters to duet folkowy składający się z Carly Simon i Lucy Simon.
Wydały trzy albumy w latach 1964-1969, zanim Lucy wyszła za mąż.
Lucy prowadziła niewielką karierę solową i wydała dwa albumy w latach 70-tych, zanim odniosła większy sukces, pisząc muzykę do sztuk na Broadwayu; w 1991 roku otrzymała nominację do nagrody Tony za muzykę do „Tajemniczego ogrodu”.

  Począwszy od 1971 roku, Carly rozpoczęła bardzo udaną karierę solową, wydając ponad 23 albumy studyjne, które przyniosły wiele hitów w pierwszej czterdziestce list przebojów na amerykańskich listach Billboardu, a także zdobywając dwie nagrody Grammy (na 14 nominacji), Złoty Glob i Oscara, a także wiele innych wyróżnień konkursowych i honorowych.

 Simon Sisters zadebiutowały w telewizji 27 kwietnia 1963 roku, występując w serialu „Hootenanny”. Ich repertuar składał się z muzyki folkowej, urozmaiconej kilkoma autorskimi kompozycjami. W tym samym roku podpisały kontrakt z Kapp Records i w 1964 roku wydały swój debiutancki album Meet the Simon Sisters. Ich drugi album Cuddlebug został nagrany podczas tych samych sesji co Meet the Simon Sisters i ukazał się w 1966 roku. 

Miały niewielki przebój z singlem „Winkin', Blinkin' and Nod”, dziecięcym wierszem Eugene'a Fielda, do którego Lucy skomponowała muzykę. Dotarł on do 73. miejsca na liście Billboard Hot 100.Duet wykonał zarówno „Winkin' Blinkin' And Nod”, jak i „Turn! Turn! Turn!” w serialu Hootenanny, a te występy zostały wybrane do włączenia do zestawu DVD Best of Hootenanny. 

W 1969 roku duet podpisał kontrakt z wytwórnią Columbia Records i wydał trzeci album, „The Simon Sisters Sing the Lobster Quadrille and Other Songs for Children”, który został ponownie wydany w 1973 roku jako „Lucy & Carly -The Simon Sisters Sing for Children”. W 2006 roku Hip-O-Select ponownie wydał albumy „Meet the Simon Sisters” i „Cuddlebug” na płytach CD jako single „Winkin', Blinkin' and Nod: The Kapp Recordings”.

 W 2008 roku Shout! Factory wydało album „The Simon Sisters Sing the Lobster Quadrille and Other Songs for Children” na płycie CD pod tytułem „Carly & Lucy Simon Sing Songs for Children”. 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Winkin', Blinkin' And Nod/So Glad I'm HereSimon Sisters04.1964-73[6]Kapp 586[written by Eugene Field ,Lucy Simon]

Simon F.

Brytyjski muzyk, piosenkarz i pisarz. Karierę rozpoczął jako dziennikarz w NME,
a następnie pracował jako muzyk w Wielkiej Brytanii i USA.
Obecnie jest pisarzem; jego debiutancka powieść kryminalna w stylu pulp-noir, „Don't Breathe The Air”, rozgrywa się w latach 90-tych w Londynie i Hollywood i porusza tematy związane z mrocznymi zakamarkami rock'n'rollowego świata.
 

Intaferon był krótkotrwałym angielskim duetem new wave, w którego skład wchodzili Simon Fellowes i Simon Gillham. Podpisali kontrakt z wytwórnią Chrysalis Records. Ich piosenka „Get Out of London” (wyprodukowana przez Martina Rushenta) została wykorzystana w filmie Mary-Kate i Ashley Olsen z 2001 roku „Winning London”. Single często były prezentowane w programie Channel 4 „The Max Headroom Show”.Simon Fellowes, po wydaniu dwóch kolejnych albumów pod pseudonimem Simon F i kolejnego pod pseudonimem F Machine, jest obecnie autorem. 
 
 Ma na koncie trzy opublikowane powieści - „Don't Breathe the Air”  oraz „My Name is Ferdinand”  i „10 Dead Mexicans”.

 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
American Dream/Love BombSimon F.10.1987-91[2]Reprise 28237[written by Simon F.][produced by Philip Thornalley]

wtorek, 2 grudnia 2025

Alistair Griffin

 Wspierany przez Robina Gibba, piosenkarza i autora tekstów Alistair Griffin,
zajął drugie miejsce w drugiej edycji talent show BBC Fame Academy.
Urodzony w Middlesbrough w 1977 roku, Griffin zaczął występować już w młodym wieku i zaczął występować na ulicach Yorku, studiując literaturę angielską. Po ukończeniu studiów, krótko występował w nowym składzie popowego zespołu Ultra z końca lat 90-tych oraz w zespole Pulse, a także dotarł do półfinału brytyjskich poszukiwań piosenki do Konkursu Piosenki Eurowizji w 2002 roku z piosenką „Fade Away”.  

W tym samym roku nie udało mu się przejść etapu przesłuchań do pierwszej edycji odpowiedzi BBC na Pop Idol, Fame Academy, ale po podpisaniu umowy wydawniczej z firmą Trevora Horna, Perfect Songs, rok później dotarł do finału na żywo. Choć ostro krytykowano go za „nieoryginalny” i „boybandowy” głos i wizerunek, zyskał on jednak poparcie jurora Robina Gibba i ostatecznie został czarnym koniem konkursu, zajmując drugie miejsce za Alexem Parksem.  

W 2004 roku podpisał kontrakt z UMTV, zdobył piąte miejsce na listach przebojów dzięki singlowi „Bring It On” i wydał swój debiutancki album o tym samym tytule, będący mieszanką autorskich kompozycji i coverów utworów Johna Lennona, The Calling i Bread. Po rozczarowującym miejscu na listach przebojów drugiego singla „You And Me Tonight”, został porzucony przez swoją wytwórnię i spędził kolejne lata, występując jako frontman różnych zespołów, w tym Albion i Blue Nun.  

W 2007 roku zyskał światową sławę dzięki odie do piłkarza Marka Viduki, opartej na utworze „Hallelujah” Leonarda Cohena, a w 2010 roku niespodziewanie zdobył trzeci przebój w Top 40, gdy jego utwór „Just Drive” został wykorzystany w materiale filmowym z Grand Prix Formuły 1 w Abu Zabi. Griffin pisał również piosenki dla zespołów Phixx i Cascada, a także był autorem hymnu Mistrzostw Świata 2002 dla byłego menedżera piłkarskiego Terry'ego Venablesa, zatytułowanego „England Crazy”.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Bring It On/My Lover's PrayerAlistair Griffin01.20045[7]-UMTV 9815673[written by Alistair Griffin][produced by Ian Curnow,Deacon Smith]
You and Me (Tonight)Alistair Griffin03.200418[4]-UMTV 9817776[written by Griffin, Tom Nichols, Fitzgerald, Jon O'Mahony]
Just DriveAlistair Griffin11.201038[2]-Eden CATCO 170641545-

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Bring It OnAlistair Griffin01.200412[3]-UMTV 9816116[produced by Danny Schogger, Deacon Smith, Ian Curnow]

Ugly Ducklings

Świetna, kanadyjska formacja grająca klasycznego garage-rocka w klimacie Electric Prunes,
The Pretty Things
i Q 65. Ugly Ducklings, bo o nich mowa, założyła piątka przyjaciół z Toronto w Kanadzie w 1965 roku jako The Strolling Bones zainspirowani dokonaniami Rolling Stones.Po debiucie koncertem w Cedarbrae High School w Toronto,gdzie studiowała większość członków zespołu zmienili nazwę na The Ugly Ducklings.Pod koniec 1965r zwrócili na siebie uwagę wytwórni Yorktown,gdzie nagrali debiutancki singiel Nothin'/I Can Tell.Singiel stał się lokalnym przebojem w marcu następnego roku,a grupa zrealizowała swoje marzenie otwierając koncert Rolling Stones w Maple Leaf Gardens w czerwcu 1966r.
 

Skład grupy przedstawiał się następująco: Dave Byngham (wokal, harmonijka), Glynn Bell (gitara rytmiczna), Rodger Mayne (gitara), John Read (bas) oraz Robin Boers (perkusja). Kapela nagrała 6 singli w latach 1966-1967 dla wytwórni York Town oraz Yorkville.
W 1966 wydali jednego longoplaya, zatytułowanego "Somewhere Outside". Rok później nagrali singel Gaslight, który dotarł do 17 miejsca kanadyjskiej listy przebojów. Zespół przestał istnieć w 1969 roku.
 

Później kilkukrotnie się reaktywowali, po raz ostatni w 1999 roku. Na prezentowanej kompilacji, oprócz garażowych standardów typu My Little Read Book, najlepiej wg mnie prezentuje się kawałek I Need Your Love, w którym słychać fascynację rockiem psychodelicznym.  

Single
Tytuł WykonawcaData wydania Can US Wytwórnia
[Can]
Komentarz
Nothin'/I Can TellUgly Ducklings07.196670-Yorktown 45001[written by Bingham, Mayne][produced by Tommy Graham]
She Ain't No Use To Me/10:30 TrainUgly Ducklings09.196659-Yorktown Y-45002[written by Bingham, Mayne][produced by Bill Huard]
Just In Case You Wonder/That's Just A Thought I Had In My MindUgly Ducklings11.196668-Yorktown Y-45003[written by Byngham, Bell][produced by Bill Huard]
Postman's Fancy/Not For LongUgly Ducklings.1967--Yorktown Y-45005[written by Byngham, Mayne]
Gaslight/Rimb NuggetUgly Ducklings08.196717-Yorktown YV-45013[written by Bob Halley][produced by Bob Halley]
Epilogue/I Know What To SayUgly Ducklings.1968--Yorktown YV-45017[written by Ahern, Redmond, Rhymer][produced by Ahern, Gilliland]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania Can US Wytwórnia
[Can]
Komentarz
Somewhere outsideUgly Ducklings.1966--Yorktown YT 500 01-

UGK

UGK , zał. w 1987 w Teksasie (Houston, USA) w składzie: Bun B, Pimp C.

W skład UGK, jednej z pierwszych znanych grup z południa Stanów, wchodzą raperzy Pimp C (właśc. Chad Butler) i Bun B (Bernard Freeman). Właściwym debiutem teksańskich Underground Kingz jest, wydany w 1992 r. przez Jive Records, "Too HardTo Swallow". Tradycyjne dla gatunku wulgarne wątki, jak narkotyki, pieniądze i łatwe kobiety, zdominowały także wszystkie kolejne produkcje grupy.
 

Odpowiednio trzeci ("Ridin' Dirty", 1996) i czwarty ("Dirty Money", 2001) krążek duetu dotarły do pierwszej dwudziestki listy albumów "Billboardu", co świadczy o relatywnie dużej popularności brudnej twórczości grupy. "Side Hustlas", najnowszy wydany materiał z premierowymi utworami UGK, ujrzał światło dzienne w 2002.
 

Pimp C i Bun B, obecni na scenie od kilkunastu lat, wywarli duży wpływ na brzmienie bardzo wielu składów tworzących w charakterystycznym stylu Brudnego Południa. Od pewnego czasu artyści prowadzą solowe kariery.  

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Something GoodUGK.1992--Jive 42096 [written by Pimp C, Bun B & Stevie Wonder][Producer - Pimp C ][105.R&B Chart]
Pocket Full of StonesUnderground Kingz07.1993--Jive 42141 [written by Bun B & Pimp C][Producer - Pimp C ][118.R&B Chart]
Front, Back & Side To SideUnderground Kingz11.1994--Jive 42252 [written by Bun B, Pimp C, E. Wright, Dr. Dre, Ice Cube & Smoke-D][Producer - Pimp C ][104.R&B Chart]
Take It OffUGK02.1999--Jive [written by B. White, B. Freeman, C. Butler][Producer - Pimp C ][107.R&B Chart]
Pimpin' Ain't No Illusion / Belts To Match UGK feat Kool Ace & Too Short09.1999-47[11].Hot 100 Singles SalesJive 42 633[written by Chad "Pimp C" Butler, Bernard "Bun B" Freeman, Brian Fleming & Todd Shaw][Producer - Pimp C ][74[8].R&B Chart]
Big Pimpin'/Anything [Jay-Z]Jay-Z feat UGK04.200029[3]18[20]Roc-A-Fella 562 670[written by Shawn Carter,Bernard Freeman,Chad Butler,Timothy Mosley,Kyambo Joshua,Baligh Hamdi][Producer - Timbaland][6[22].R&B Chart]
Sippin' on Some SyrupThree 6 Mafia featuring UGK and Project Pat06.2000-113[6]Hypnotize Minds[written by Paul Beauregard, Chad L. Butler, Bernard Freeman, Jordan Houston][Producer - DJ Paul, Juicy J][30[15].R&B Chart]
Chunk Up the DeuceLil' Keke featuring Paul Wall and UGK09.2006--TF[63[16].R&B Chart]
Front BackT.I. featuring UGK11.2005-111Grand Hustle[written by Chad Butler,Bernard Freeman,Clifford Harris,Byron Thomas,O'Shea Jackson,The Meters,Freddie Southwell,Eric Wright,Andre Young][Producer - Mannie Fresh][111.R&B Chart]
Int'l Players Anthem (I Choose You)UGK featuring Outkast05.2007-70Jive 11063 [written by Bernard Freeman, Chad Butler, Andre Benjamin, Antwan Patton, Jordan Houston, Paul Beauregard][Producer - DJ Paul , Juicy 'J'][12[33].R&B Chart]
Da Game Been Good to MeUGK04.2009--UGK [written by B. Freeman ,C. Butler, A. Harris][Producer - AVEREXX][84[3].R&B Chart]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Too Hard to SwallowUGK.1992--Jive 41502 [Producer -Bernie Bismark, Bun B , Pimp C, Shetoro Henderson]
Super TightUGK09.1994-95[10]Jive 41524 [Producer -Pimp C]
Ridin' DirtyUGK08.1996-15[13]Jive 41586 [gold-US][Producer -N.O. Joe, Pimp C]
Dirty MoneyUGK12.2001-18[15]Jive 41 673[Producer -Bryan-Michael Cox, Jermaine Dupri , Pimp C, John Bido,N.O. Joe]
Side HustlesUGK10.2002-70[3]Jive 41 826[Producer - Barry Adams,Byrd,Colin Wolfe,Franklin "Livin' Proof" Crum,Gavin "Pretty Boy" Marchand,Melvin Coleman,Organized Noize,Pimp C,Scarface,Studio Ton,Ty Fyffe]
Underground KingzUGK08.2007-1[1][13]Jive 02631 [produced by N.O. Joe,AVEREXX,Below,The Blackout Movement,DJ Paul,Juicy J,Jazze Pha,Joe Traxx,John Bido,Lil Jon,Marley Marl,MoMo,Pimp C,Swizz Beatz,DJ B-Do,Scarface,The Runners,Yung Fyngas]
UGK 4 LifeUGK04.2009-6[11]Jive 26968[Producer - Akon,Averexx,Cory Mo,DJ B-Do,Giorgio Tuinfort,Mannie Fresh,Mike Dean,Pimp C,Steve Below]

Les Chaussettes Noires

Les Chaussettes Noires (po ang. „Czarne Skarpety”) to francuski zespół rockandrollowy
założony w 1960 roku, który wraz z Les Chats Sauvages był jednym z pionierów muzyki rockowej we Francji. Pierwotnie w skład zespołu wchodzili Claude Moine, znany również jako Eddy Mitchell (wokal), William Benaïm (gitara solowa), Tony D'Arpa (gitara rytmiczna), Aldo Martinez (gitara basowa) i Jean-Pierre Chichportich (perkusja). 

 Les Chaussettes Noires podpisali kontrakt z wytwórnią Barclay Records pod koniec 1960 roku, dla której zespół nagrał wiele udanych płyt gramofonowych, w tym: „Be-Bop-A-Lula” (1960), „Tu parles trop” (1960), „Daniela” (1961) - która pozostaje ich największym przebojem, „Eddie Sois Bon” (1961) - francuska adaptacja utworu Chucka Berry'ego „Johnny B. Goode” z 1958 roku, „Hey Pony” (1961), „Madame Madam” (1961), „Dactylo rock”. (1961), „La leçon de twist” (1962), „Le twist du canotier” (1962) z Maurice’em Chevalierem oraz „Parce que tu sais”. Nagrali również cover autorskiego przeboju Erniego Mareski z 1962 roku, „Shout! Shout! (Knock Yourself Out)”. 

W 1962 roku zespół wydał swój jedyny album studyjny „Le 2.000.000eme disque des Chausettes Noires”. Zespół przestał istnieć w 1962 roku wraz z odejściem Mitchella do służby wojskowej. Karierę solową rozpoczął w 1963 roku. Grupa zakończyła nagrywanie pod koniec 1964 roku. W wyniku wymiany lub integracji w skład zespołu weszli również: Michel Santangeli (perkusja), Arturo Motta (perkusja), Armand Molinetti (perkusja), Gilbert Bastelica (perkusja), Michel Gaucher (saksofon), Mick Picard (saksofon) i Paul Benaïm (gitara rytmiczna). 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania Fra US Wytwórnia
[Fra]
Komentarz
Tu Parles Trop (You Talk Too Much)/Be Bop A LulaLes Chaussettes Noires01.1961A:9[20];B:10[6]-Barclay 60261[A:written by G. Aber, J. Jones, R. Hall][B:written by G. Vincent, Vesta, C. Moine]
Daniela/Eddie sois bonLes Chaussettes Noires02.19611[3][53]-Barclay 60270[written by G. Garvarentz, A. Pascal ]
Hey Pony (Pony Time)/Fou D'Elle (Everybody Got A Date But Me)/O Mary Lou/La Bamba RockLes Chaussettes Noires04.1961A1:26[15];A2:51[2];B1:45[3]-Barclay 70383[A1:written by C. Moine, D. Covay, J. Berry][A2:written by C. Moine, Pullen][B1:written by A. Pascal, Greenfield, N. Sedaka]
Madame ! Madame !/Dactylo RockLes Chaussettes Noires07.1961B:13[15]-Barclay 60279[B:written by C. Moine, L. Missir]
Noël De L'An Dernier/ Vivre Sa Vie/Le Twist Du Père Noël/Noël De FranceLes Chaussettes Noires10.1961B1:50[4]-Barclay 70412[B1:written by C. Nicolas, G. Garvarentz]
Le Twist/Rock Des Karts/Quand Je Te Vois (Pretty Little Angel Eyes)/Petite Sheila (She She Little Sheila)12.1961A1:14[12]-Barclay 70417[A1:written by G. Aber, R. Revil, H. Ballard]
La Leçon De Twist/Volage (Run Around Sue)/Peppermint Twist (1ere Partie)/Peppermint Twist (2me Partie)Les Chaussettes Noires02.1962A1:9[20];A2:45[15]-Barclay 70427[A1:written by D. Gerard, L. Morisse, G. Mengozzi][A2:written by Greibin, A. Ferrari, A. Maresca, D. DiMucci]
Le Chemin De La Joie/Non Ne Lui Dis Pas (The Mountain's High)/Petite Sœur D'Amour (Little Sister)/Les Enchaînés (Unchained Melody)Les Chaussettes Noires04.1962A1:30[11]-Barclay 70444[A1:written by Hortis, Borly]
C'Est Bien Mieux Comme Ça/Samedi Soir/Farewell Mam'zelle/Retiens La Nuit[A2,B1,B2:Les Play Boys] Les Chaussettes Noires Avec Gillian Hills05.1962A1:90[1]-Barclay 70433[A1:written by Ch. Aznavour, G. Garvarentz]
Le Twist Du Canotier/ Moi, Avec Une Chanson/Mômes De Mon Quartier/Un Clochard M'A DitMaurice Chevalier Avec Les Chaussettes Noires05.1962A1:16[15]-Barclay 70454[A1:written by N. Roux, G. Garvarentz
Je Reviendrai Bientot/Shout Shout/Roly Poly/Hey, Let's TwistLes Chaussettes Noires08.1962A1:21[5]-Barclay 70458[A1:written by C. Moine, Johnny Otis]
Parce Que Tu Sais/Le Temps Est Lent/Toi Quand Tu Me Quittes/C'Est La NuitLes Chaussettes Noires09.1962A1:12[15]-Barclay 70470[A1:written by C. Nicolas, G. Garvarentz]
Comment Reussir En Amour [EP]Les Chaussettes Noires12.196225[18]-Barclay 70469-
Boing Bong/Oublie-MoiLes Chaussettes Noires12.1962B:23[7]-Barclay 60350[B:written by N. Roux, G. Garvarentz]
Ne Délaisse Pas (Gonna Get Home Some How)/Il Revient (Say Mama)/Jezebel/Ceci Est Mon Histoire (A Big Fat Saturday Night)Les Chaussettes Noires02.1963A1:60[1]A2:18[29];B1:74[2]-Barclay 70529[A1::written by C. Moine, Vesta][A2::written by G. Aber, J. Meeks, J. Earl][B1::written by Ch. Aznavour, W. Shanklin]
Ni Ton Fil Ni Ton Aiguille (Silver Threads And Golden Needles)/Juste Ça (Just In Case)/Je Te Veux Toute A Moi (I Wanna Be Your Man)/Autant De ChosesLes Chaussettes Noires01.1964B1:73[17]-Barclay 70615[B1:written by Lennon, P. Barouh, P. McCartney]
Misirlou/La Nuit Est Belle (I Feel Good All Over)/Je Voudrais Bien Dormir (California Sun)/Oh Dis EddieLes Chaussettes Noires05.1964A2::79[4]-Barclay 70651[A2:written by R. Bernet, Scott, Blackwell]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania Fra Szwa Wytwórnia
[Fra]
Komentarz
100% Rock Les Chaussettes Noires12.196140[1]- Barclay 80 147-
Rock 'N' TwistLes Chaussettes Noires12.196140[1]- Barclay 80 160-
2.000.000ème DisqueLes Chaussettes Noires12.196280[1]- Barclay 80 171-
Comment Réussir En Amour (B.O.F.) Les Chaussettes Noires12.196255[1]- Barclay 80 187-
Chaussettes Noires Party Les Chaussettes Noires12.196355[1]- Barclay 80 197-
Chaussettes Noires Story Les Chaussettes Noires04.19748[35]- Barclay -

poniedziałek, 1 grudnia 2025

Gelu

 

María de los Ángeles Rodríguez Fernández, znana pod pseudonimem artystycznym Gelu (Granada, 12 lutego 1945r), to hiszpańska piosenkarka pop z lat 50. i 60-tych XX wieku.

 Szczególnie popularna w pierwszej połowie lat 60-tych i będąca prototypem tzw. „dziewczyny yé-yé”, zyskała sławę w 1958 roku, wygrywając konkurs „Música al azar” (Muzyka na chybił trafił) w Radiu Granada.Po triumfie w rodzinnym mieście przeniosła się najpierw do Madrytu, a następnie do Barcelony, gdzie nagrała swoje dwa pierwsze hity dla wytwórni La Voz de su Amo : „Los gitanos”  i „Después de seis tequilas” . 

Te utwory zapoczątkowały krótką, ale intensywną karierę, z przebojami takimi jak „Siempre es domingo” , „Cuanto más lejos estoy” i „Carnavalito gitano” , a także coverami piosenek Petuli Clark, takimi jak „Ciao ciao”  i „Pinta mi mundo” . W 1963 roku osiągnęła szczyt popularności, nagrywając z zespołem Los Mustang hiszpańską wersję utworu „La partita di pallone” , piosenki włoskiej piosenkarki Rity Pavone.  

Odbyła sześć udanych tras koncertowych po obu Amerykach i zdobyła trzy złote płyty. W tym samym okresie nagrała również kilka piosenek z solistą Tito Morą, z którym przez kilka lat utrzymywała romantyczny związek. Później wyszła za mąż za katalońskiego piosenkarza Santiago Palau (Santy). W 1968 roku, będąc u szczytu sukcesu, wycofała się z muzyki.

Unit 4 + 2

 Unit 4 + 2 to brytyjski zespół popowy założony w Hertfordshire w Anglii, który w 1965 roku
osiągnął pierwsze miejsce na brytyjskiej liście przebojów dzięki utworowi „Concrete and Clay”.
 Utwór utrzymywał się na szczycie brytyjskiej listy przebojów przez tydzień.

 W 1962 roku Brian Parker, ówczesny gitarzysta i autor tekstów w zespole Hunters, postanowił założyć własny zespół wokalny. Zaprosił do współpracy swojego przyjaciela Davida „Bustera” Meikle. Zaprosili do współpracy wokalistę Tommy'ego Moellera i Petera Moulesa, którzy razem chodzili do szkoły. Zespół nazwali Unit 4, podobno inspirowany „Unit 4”, czwartym i ostatnim segmentem audycji radiowej BBC „Pick of the Pops”, w którym prezentowano Top 10. Do Unit 4 dołączyli później Russ Ballard na gitarze i Robert „Bob” Henrit na perkusji (tworząc + 2), tworząc sześcioosobowy, czterogłosowy zespół wokalny. 

 Moeller był głównym wokalistą i frontmanem od pierwszego koncertu jako grupa wokalna Unit 4 do ostatniego koncertu jako Unit 4 + 2 jako grupa wokalna z instrumentami. Z powodu złego stanu zdrowia i niechęci do występów na żywo, Brian Parker opuścił zespół, ale pozostał zaangażowany jako współautor tekstów z Tommym Moellerem przy wszystkich oryginalnych nagraniach zespołu. Jego miejsce na koncertach zajął Howard „Lem” Lubin. Około 1967 roku, kiedy nagrywali swój drugi album, Rodney Garwood zastąpił Petera Moulesa (który zaczął grać na basie, gdy zespół zmienił się z grupy wokalnej w zespół popowy) na basie, a Hugh Halliday zastąpił Boba Henrita. 

 Jako Unit 4 + 2 wydali swój debiutancki singiel w wytwórni Decca Records zatytułowany „The Green Fields” (z jedynym występem z zespołem banjo Nigela Snooka), który w 1964 roku osiągnął 48. miejsce na brytyjskiej liście przebojów. Ich drugi singiel, „Sorrow and Pain”, odniósł mniejszy sukces. Brian Parker współtworzył „Sea of ​​Faces” z Kimem Fowleyem dla Unit 4 + 2, gdy mieszkał w Anglii z P.J. Probym. Grupa nagrała piosenkę, ale nigdy nie doczekała się wydania. Inna grupa, The Ways and Means, której menedżerem był Ron Fairway, nagrała ją, a ukazała się nakładem wytwórni Pye.Stała się ona niewielkim przebojem zespołu, trafiając na listy przebojów Radio City  i Radio Caroline na początku 1967 roku.

  Utwór „Concrete and Clay” zespołu Unit 4 + 2 stał się wielkim hitem w następnym roku, podobno dzięki występom w pirackich stacjach radiowych, zwłaszcza w Wonderful Radio London. Tony Windsor, dyrektor muzyczny stacji, wspominał później w wywiadzie, że początkowo odrzucił propozycję umieszczenia utworu na playliście stacji, ale DJ Kenny Everett przekonał go do zmiany zdania. Utwór został nagrany z muzykami sesyjnymi Russem Ballardem i Bobem Henritem (który grał z The Roulettes). Oprócz dotarcia na szczyt brytyjskiej listy przebojów, „Concrete and Clay” zyskał popularność na całym świecie.  W Stanach Zjednoczonych konkurencyjny cover Eddiego Rambeau (wyprodukowany przez Boba Crewe) podzielił się sprzedażą, przy czym utwór Rambeau dotarł do 35. miejsca na liście Billboard Hot 100, a Unit 4 + 2 do 28. miejsca. Cashbox umieścił obie konkurujące wersje razem na swojej liście przebojów, osiągając łącznie 12. miejsce. Decca wydała pospiesznie zmontowany album zatytułowany „1st Album”. 

 Kolejny singiel, „(You've) Never Been in Love Like This Before”, dotarł do pierwszej dwudziestki w Wielkiej Brytanii  i 95. miejsca na liście Billboard Hot 100 w USA. W 1967 roku Russ Ballard (który wraz z Henritem założył później zespół Argent) dołączył do zespołu na stałe, grając na gitarze z Brianem Parkerem na oryginalnym nagraniu „Concrete and Clay”. 

W latach 1964–1967 Unit 4 + 2 wydało 10 singli w wytwórni Decca, w tym jedną czteroutworową EP-kę, a wiele z nich trafiło na pierwszy album. Album później zmienił tytuł, okładkę i listę utworów i został ponownie wydany jako numer 1 na listach przebojów z udziałem Concrete and Clay. Ponadto single, które stały się hitami, takie jak piąty singiel „(You've) Never Been in Love Like This Before”, nie znalazły się na pierwszym albumie, ale zostały dodane do reedycji. Hugh Halliday zastąpił Boba Henrita na drugim i ostatnim albumie w 1967 roku w Fontana Records. Z Ballardem i Henritem na pokładzie jako pełnoprawnymi członkami, brzmienie Unit 4 + 2 skrystalizowało się, ale ich cover utworu Boba Dylana „You Ain't Goin' Nowhere” został przebity przez cover The Byrds.

 Ich ostatni singiel, „3.30”, zawierał partie fortepianu elektrycznego i inne instrumenty orkiestrowe. Utwór ukazał się na kompilacji z 1984 roku „The 49 Minute Technicolor Dream”. „I Will”, strona B, znalazła się na kompilacji z 1984 roku „The Psychedelic Snarl”. „3.30” nie znalazło się na listach przebojów, a wraz z kolejnym albumem, „Unit 4 + 2”, który również nie znalazł się na listach przebojów, grupa rozpadła się w 1970 roku.

  Unit 4 + 2 wydało sześć kolejnych singli w wytwórni Fontana do 1969 roku, rozwiązując się w 1970 roku. Jedno z wydawnictw Fontana było przeznaczone dla Hiszpanii i stanowiło reedycję czterech utworów z dwóch poprzednich singli jako jedną EP-kę. Na krótko pojawili się ponownie na trasie koncertowej po klubach w Wielkiej Brytanii w 1970 roku, z Tommym Moellerem jako frontmanem, ale z zupełnie nowym zespołem akompaniującym. W jego skład wchodzili Glyn Havard (gitara basowa i wokal), Allan Price (perkusja i wokal), Iain Hines (instrumenty klawiszowe i wokal) i Tony Duhig (gitara). Zespół istniał przez około dwa miesiące, a następnie ponownie się rozpadł. Havard, Duhig i Price grali później w awangardowym zespole progresywnym „Jade Warrior”. 

 „Concrete and Clay” powrócił do pierwszej dwudziestki brytyjskiej listy przebojów w 1976 roku, dzięki coverowi Randy'ego Edelmana.Utwór znalazł się na ścieżce dźwiękowej do filmu Rushmore z 1999 roku. Martin Plaza, współprowadzący wokalista australijskiego zespołu Mental As Anything, wydał swoją wersję jako debiutancki solowy singiel w 1986 roku, z debiutanckiego solowego albumu „Plaza Suite”. Utwór osiągnął 2. miejsce na australijskich listach przebojów. 

Single
Data wydania Tytuł UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
02.64 Green Fields/Swing Down Chariot 48[2] - Decca F 11821 [written by Dee, Paul][produced by Marcel Stellman]
02.65 Concrete And Clay/When I Fall In Love 1[1][15] 28[9] Decca F 12071 [written by Tommy Moeller, Brian Parker][produced by John L. Barker]
05.65 You've Never Been In Love Like This Before/Tell Somebody You Know 14 [11] 95[2] Decca F 12144 [written by Tommy Moeller, Brian Parker][produced by John L. Barker]
10.65 Hark/Stop Wasting Your Time - 131[2] Decca F 12211 [written by Tommy Moeller, Brian Parker][produced by John L. Barker]
03.66 Baby Never Say Goodbye/Rainy Day 49[1] - Decca F 12333 [written by Tommy Moeller, Brian Parker][produced by John L. Barker]