Tracey Thorn

Tracey Thorn (ur. 26 września 1962, we wsi Brookmans Park, na północ od Londynu)- angielska
piosenkarka i autorka piosenek, połowa duetu Everything But The Girl.
 

W 1984 roku ukończyła filologię angielską na Uniwersytecie w Hull, obecnie mieszka z mężem Benem Wattem (drugą połową duetu EBTG) w północnym Londynie. Para ma trójkę dzieci.
Muzyczną działalność rozpoczęła w grupie Marine Girls (1980-1983), z którą nagrała dwa albumy i wydała kilka singli. W 1982 roku w trakcie studiów poznała Bena Watta, który jako solowy artysta miał kontrakt w tej samej wytwórni (Cherry Red Records) co Thorn. Pierwszy wspólny album Eden wydali w 1984 roku.
 

Pierwszy solowy mini-album A Distant Shore nagrała w 1982 roku. W 2007 roku wydała swój drugi solowy album Out of the Woods, z którego pochodzi singiel promujący płytę It's All True. W 2010 r. wydała swój trzeci solowy album Love and Its Opposite. Thorn współpracowała z takimi wykonawcami jaki Massive Attack, The Style Council, The Go-Betweens, Working Week oraz ostatnio z Tiefschwarz.  

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Protection	Massive Attack with Tracey Thorn	01.1995	14[4]	-	Virgin WBRX 6	[written by Andrew Vowles ,Robert Del Naja, Grant Marshall, Tracey Thorn] [produced by Massive Attack, Nellee Hooper]
It's All True	Tracey Thorn	03.2007	75[3]	172	Virgin VST 1932	[written by Tracey Thorn,Darshan Jesrani , Ewan Pearson , Klas-Henrik Lindblad] [produced by Darshan Jesrani , Ewan Pearson , Klas-Henrik Lindblad]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Out of the Woods	Tracey Thorn	03.2007	38[4]	172	Virgin V 3030	[produced by Tracey Thorn,Ewan Pearson,Cagedbaby,Charles Webster,Martin Wheeler,Alex Santos]
Love and Its Opposite	Tracey Thorn	05.2010	51[2]	-	Strange Feeling CD 005FEELV	[produced by Ewan Pearson]
Tinsel and Lights	Tracey Thorn	11.2012	94[1]	-	Strange Feeling CD 007	[produced by Ewan Pearson]
Songs From The Falling	Tracey Thorn	05.2015	96[1]	-	Strange Feeling CD 017	-
Solo: Songs and Collaborations 1982–2015	Tracey Thorn	11.2015	53[1]	-	Caroline CAROLR 24	-
Record	Tracey Thorn	03.2018	15[2]	-	Umade Road ROAD 11	[produced by Ewan Pearson]

Unit 4 + 2

 Unit 4 + 2 to brytyjski zespół popowy założony w Hertfordshire w Anglii, który w 1965 roku
osiągnął pierwsze miejsce na brytyjskiej liście przebojów dzięki utworowi „Concrete and Clay”. Utwór utrzymywał się na szczycie brytyjskiej listy przebojów przez tydzień.

 W 1962 roku Brian Parker, ówczesny gitarzysta i autor tekstów w zespole Hunters, postanowił założyć własny zespół wokalny. Zaprosił do współpracy swojego przyjaciela Davida „Bustera” Meikle. Zaprosili do współpracy wokalistę Tommy'ego Moellera i Petera Moulesa, którzy razem chodzili do szkoły. Zespół nazwali Unit 4, podobno inspirowany „Unit 4”, czwartym i ostatnim segmentem audycji radiowej BBC „Pick of the Pops”, w którym prezentowano Top 10. Do Unit 4 dołączyli później Russ Ballard na gitarze i Robert „Bob” Henrit na perkusji (tworząc + 2), tworząc sześcioosobowy, czterogłosowy zespół wokalny. 

 Moeller był głównym wokalistą i frontmanem od pierwszego koncertu jako grupa wokalna Unit 4 do ostatniego koncertu jako Unit 4 + 2 jako grupa wokalna z instrumentami. Z powodu złego stanu zdrowia i niechęci do występów na żywo, Brian Parker opuścił zespół, ale pozostał zaangażowany jako współautor tekstów z Tommym Moellerem przy wszystkich oryginalnych nagraniach zespołu. Jego miejsce na koncertach zajął Howard „Lem” Lubin. Około 1967 roku, kiedy nagrywali swój drugi album, Rodney Garwood zastąpił Petera Moulesa (który zaczął grać na basie, gdy zespół zmienił się z grupy wokalnej w zespół popowy) na basie, a Hugh Halliday zastąpił Boba Henrita. 

 Jako Unit 4 + 2 wydali swój debiutancki singiel w wytwórni Decca Records zatytułowany „The Green Fields” (z jedynym występem z zespołem banjo Nigela Snooka), który w 1964 roku osiągnął 48. miejsce na brytyjskiej liście przebojów. Ich drugi singiel, „Sorrow and Pain”, odniósł mniejszy sukces. Brian Parker współtworzył „Sea of ​​Faces” z Kimem Fowleyem dla Unit 4 + 2, gdy mieszkał w Anglii z P.J. Probym. Grupa nagrała piosenkę, ale nigdy nie doczekała się wydania. Inna grupa, The Ways and Means, której menedżerem był Ron Fairway, nagrała ją, a ukazała się nakładem wytwórni Pye.Stała się ona niewielkim przebojem zespołu, trafiając na listy przebojów Radio City  i Radio Caroline na początku 1967 roku.

  Utwór „Concrete and Clay” zespołu Unit 4 + 2 stał się wielkim hitem w następnym roku, podobno dzięki występom w pirackich stacjach radiowych, zwłaszcza w Wonderful Radio London. Tony Windsor, dyrektor muzyczny stacji, wspominał później w wywiadzie, że początkowo odrzucił propozycję umieszczenia utworu na playliście stacji, ale DJ Kenny Everett przekonał go do zmiany zdania. Utwór został nagrany z muzykami sesyjnymi Russem Ballardem i Bobem Henritem (który grał z The Roulettes). Oprócz dotarcia na szczyt brytyjskiej listy przebojów, „Concrete and Clay” zyskał popularność na całym świecie.  W Stanach Zjednoczonych konkurencyjny cover Eddiego Rambeau (wyprodukowany przez Boba Crewe) podzielił się sprzedażą, przy czym utwór Rambeau dotarł do 35. miejsca na liście Billboard Hot 100, a Unit 4 + 2 do 28. miejsca. Cashbox umieścił obie konkurujące wersje razem na swojej liście przebojów, osiągając łącznie 12. miejsce. Decca wydała pospiesznie zmontowany album zatytułowany „1st Album”. 

 Kolejny singiel, „(You've) Never Been in Love Like This Before”, dotarł do pierwszej dwudziestki w Wielkiej Brytanii  i 95. miejsca na liście Billboard Hot 100 w USA. W 1967 roku Russ Ballard (który wraz z Henritem założył później zespół Argent) dołączył do zespołu na stałe, grając na gitarze z Brianem Parkerem na oryginalnym nagraniu „Concrete and Clay”. 

W latach 1964–1967 Unit 4 + 2 wydało 10 singli w wytwórni Decca, w tym jedną czteroutworową EP-kę, a wiele z nich trafiło na pierwszy album. Album później zmienił tytuł, okładkę i listę utworów i został ponownie wydany jako numer 1 na listach przebojów z udziałem Concrete and Clay. Ponadto single, które stały się hitami, takie jak piąty singiel „(You've) Never Been in Love Like This Before”, nie znalazły się na pierwszym albumie, ale zostały dodane do reedycji. Hugh Halliday zastąpił Boba Henrita na drugim i ostatnim albumie w 1967 roku w Fontana Records. Z Ballardem i Henritem na pokładzie jako pełnoprawnymi członkami, brzmienie Unit 4 + 2 skrystalizowało się, ale ich cover utworu Boba Dylana „You Ain't Goin' Nowhere” został przebity przez cover The Byrds.

 Ich ostatni singiel, „3.30”, zawierał partie fortepianu elektrycznego i inne instrumenty orkiestrowe. Utwór ukazał się na kompilacji z 1984 roku „The 49 Minute Technicolor Dream”. „I Will”, strona B, znalazła się na kompilacji z 1984 roku „The Psychedelic Snarl”. „3.30” nie znalazło się na listach przebojów, a wraz z kolejnym albumem, „Unit 4 + 2”, który również nie znalazł się na listach przebojów, grupa rozpadła się w 1970 roku.

  Unit 4 + 2 wydało sześć kolejnych singli w wytwórni Fontana do 1969 roku, rozwiązując się w 1970 roku. Jedno z wydawnictw Fontana było przeznaczone dla Hiszpanii i stanowiło reedycję czterech utworów z dwóch poprzednich singli jako jedną EP-kę. Na krótko pojawili się ponownie na trasie koncertowej po klubach w Wielkiej Brytanii w 1970 roku, z Tommym Moellerem jako frontmanem, ale z zupełnie nowym zespołem akompaniującym. W jego skład wchodzili Glyn Havard (gitara basowa i wokal), Allan Price (perkusja i wokal), Iain Hines (instrumenty klawiszowe i wokal) i Tony Duhig (gitara). Zespół istniał przez około dwa miesiące, a następnie ponownie się rozpadł. Havard, Duhig i Price grali później w awangardowym zespole progresywnym „Jade Warrior”. 

 „Concrete and Clay” powrócił do pierwszej dwudziestki brytyjskiej listy przebojów w 1976 roku, dzięki coverowi Randy'ego Edelmana.Utwór znalazł się na ścieżce dźwiękowej do filmu Rushmore z 1999 roku. Martin Plaza, współprowadzący wokalista australijskiego zespołu Mental As Anything, wydał swoją wersję jako debiutancki solowy singiel w 1986 roku, z debiutanckiego solowego albumu „Plaza Suite”. Utwór osiągnął 2. miejsce na australijskich listach przebojów. 

Single
Data wydania	Tytuł	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
02.64	Green Fields/Swing Down Chariot	48[2]	-	Decca F 11821	[written by Dee, Paul][produced by Marcel Stellman]
02.65	Concrete And Clay/When I Fall In Love	1[1][15]	28[9]	Decca F 12071	[written by Tommy Moeller, Brian Parker][produced by John L. Barker]
05.65	You've Never Been In Love Like This Before/Tell Somebody You Know	14 [11]	95[2]	Decca F 12144	[written by Tommy Moeller, Brian Parker][produced by John L. Barker]
10.65	Hark/Stop Wasting Your Time	-	131[2]	Decca F 12211	[written by Tommy Moeller, Brian Parker][produced by John L. Barker]
03.66	Baby Never Say Goodbye/Rainy Day	49[1]	-	Decca F 12333	[written by Tommy Moeller, Brian Parker][produced by John L. Barker]

Subways

 The Subways to angielski zespół rockowy z Welwyn Garden City w Hertfordshire. Zespół powstał w 2002 roku. W jego skład wchodzą Billy Lunn (gitara, wokal prowadzący), Charlotte Cooper (gitara basowa, wokal prowadzący) i Camille Phillips (perkusja). Członek założyciel i oryginalny perkusista Josh Morgan opuścił zespół z powodów osobistych w październiku 2020 roku. Debiutancki album The Subways, Young for Eternity, został wydany 4 lipca 2005 roku w Wielkiej Brytanii i 14 lutego 2006 roku w Stanach Zjednoczonych. Ich drugi album, All or Nothing, został wydany 30 czerwca 2008 roku, a ich trzeci album Money and Celebrity zadebiutował 19 września 2011 roku. Czwarty album zespołu The Subways został wydany 9 lutego 2015 roku, a ich najnowszy album, Uncertain Joys, zadebiutował 13 stycznia 2023 roku.

 

Łącząc twarde gitary i nastawienie punku, wpadające w ucho melodie i refreny popu oraz pompę i pewność siebie brit-popu, Subways zaczynali jako nastoletni nowicjusze na brytyjskiej scenie muzycznej i dojrzewali do bardziej dopracowanej i doświadczonej grupy, nie poświęcając swojej ekstrawertycznej osobowości. Założony przez Billy'ego Lunna (gitara/wokal) i Charlotte Cooper (bas/wokal), Subways wciąż pracowali nad swoimi inspiracjami na swoim debiucie z 2006 r., Young for Eternity, ale All or Nothing z 2008 r. wzmocniło ich podejście i umieściło ich muzykę w bardziej skupionym kontekście. Ich album The Subways z 2015 r. poruszał osobiste tematy, nie łagodząc ich ostrości, a po radzeniu sobie ze zmianami personalnymi w zespole, powrócili z dopracowanym i pełnym ducha Uncertain Joys z 2023 r. 

 

Zespół Subways powstał w Welwyn Garden City, społeczności w Hertfordshire w Anglii, w 2000 roku. Gitarzysta i wokalista Billy Lunn oraz jego brat, perkusista Josh Morgan, spędzili dużo czasu na przystanku metra w swojej okolicy, rozmawiając o muzyce, kiedy postanowili założyć zespół. (Chociaż nazwisko rodowe brzmiało Morgan, Lunn zdecydował się używać nazwiska panieńskiego swojej matki jako swojego pseudonimu scenicznego). Bracia, obaj w wieku nastoletnim, ćwiczyli w domu rodzinnym, gdzie grali utwory Nirvany, Green Day i innych punkowych i alternatywnych zespołów, a także materiały z kolekcji płyt swoich rodziców, takich jak Beatlesi, T. Rex, AC/DC i Carpenters.  

 

Występ telewizyjny Oasis zachęcił Lunna do włożenia większego wysiłku w grę na gitarze, a kiedy poznał Charlotte Cooper, zrobiła na nim wrażenie swoją wiedzą na temat zespołów takich jak Mudhoney, Pixies i Jam. Cooper została dziewczyną Lunna i basistką rozwijającej się grupy, a oni sami nazwali się Mustardseed. Ta nazwa wkrótce ustąpiła miejsca Platypus i zaczęli krążyć po lokalnych klubach rockowych, rozprowadzając taśmy koncertowe i dema swoich oryginalnych utworów. Zbudowawszy prowizoryczne domowe studio zamiast wydawać pieniądze na czas spędzony w studiu, zespół zgromadził imponującą liczbę surowych nagrań ze starego miejsca spotkań Billy'ego i Josha, kiedy zmienili nazwę na Subways. W 2004 roku, kiedy zespół nagrywający demo w domowym studiu wspomniał, że zgłasza taśmę do konkursu Unsigned Performers Competition festiwalu Glastonbury, postanowili, że ich grupa powinna pójść w ich ślady. Subways wygrał konkurs, a dzięki występowi na najbardziej znanym festiwalu muzycznym w Wielkiej Brytanii, branża muzyczna zaczęła zwracać na nich uwagę. 

 

 Po tym, jak kolejne koncerty na festiwalach i długa trasa po Wielkiej Brytanii ugruntowały ich reputację jako mocnego zespołu koncertowego, Subways podpisali kontrakt z Infectious Records. Pod kierownictwem Iana Broudie z Lightning Seeds jako producenta, ich pierwszy album, Young for Eternity, został wydany w czerwcu 2005 roku, a Reprise Records przejęło ich do Ameryki Północnej, gdzie album ukazał się w lutym 2006 roku. Występ w popularnym serialu telewizyjnym The O.C. pomógł wypromować Subways w Stanach Zjednoczonych, gdzie singiel „Rock & Roll Queen” zdobył złotą płytę. Grupa udała się do Kalifornii, aby nagrać swój drugi album z producentem i współzałożycielem Garbage Butchem Vigiem; w tym czasie romans Billy'ego Lunna i Charlotte Cooper rozpadał się, a piosenki na All or Nothing z 2008 roku często odzwierciedlały ich sporny związek i ostrzejsze brzmienie bardziej inspirowane mainstreamowym rockiem.  

 

Album dobrze radził sobie na brytyjskich listach przebojów, osiągając szczyt na 17. miejscu, i wyprodukował dwa single, „Girls & Boys” i „Alright”. Subways zerwali współpracę z Infectious Records i Reprise, a nagranie trzeciej płyty LP sfinansowali społecznościowo za pośrednictwem Pledge Music. Album Money and Celebrity z 2011 roku został wyprodukowany przez Stephena Streeta, najbardziej znanego ze współpracy z The Smiths i Blur, i został wydany przez szanowaną brytyjską niezależną wytwórnię Cooking Vinyl. Po wydaniu nastąpiła trasa koncertowa w Wielkiej Brytanii i Europie, a w 2014 roku Subways rozpoczęli pracę nad kolejną płytą LP. Nagrana i zmiksowana w całości przez Lunna, płyta The Subways ukazała się w lutym 2015 roku. Trasa koncertowa towarzysząca zespołowi napotkała przeszkodę, gdy Josh Morgan na krótko odszedł z zespołu, powołując się na tremę. Chociaż powrócił do składu kilka tygodni później, był to początek okresu zmniejszonej aktywności Subways; cyfrowa EP-ka Acoustic Adventures w YFE Studios ukazała się w 2016 roku, ale dopiero w 2021 roku grupa wydała nową muzykę, singiel zatytułowany „Fight”.  

 

Piosenka była pierwszym zwiastunem piątego albumu zespołu Subways, Uncertain Joys, bardziej popowego dzieła, które ukazało się w styczniu 2023 r. W momencie premiery Josh Morgan oficjalnie opuścił zespół, powołując się na problemy rodzinne. Camille Phillips, była członkini Ramonas, dołączył do zespołu na jego miejsce.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Oh Yeah	Subways	04.2005	25[3]	-	WEA WEA 384	[written by Billy Lunn, Charlotte Cooper, Josh Morgan][produced by Ian "Kingbird" Broudie]
Rock & Roll Queen	Subways	07.2005	22[4]	-	Infectious WEA 390	[written by Billy Lunn, Charlotte Cooper, Josh Morgan][produced by Ian "Kingbird" Broudie]
With You	Subways	09.2005	29[2]	-	Infectious WEA 392	[written by Billy Lunn, Charlotte Cooper, Josh Morgan][produced by Ian "Kingbird" Broudie]
No Goodbyes	Subways	12.2005	27[2]	-	Infectious WEA 398	[written by Billy Lunn, Charlotte Cooper, Josh Morgan][produced by Ian "Kingbird" Broudie]
Alright	Subways	06.2008	44[1]	-	Infectious WEA 447	[written by Billy Lunn, Subways][produced by Butch Vig]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Young for Eternity	Subways	07.2005	32[10]	-	Infectious 2564624842	[gold-UK][produced by Ian Broudie]
All or Nothing	Subways	07.2008	17[2]	-	Infectious 2564695271	[produced by Butch Vig]
Money and Celebrity	Subways	10.2011	43[1]	-	Cooking Vinyl COOKCD 549	[produced by Stephen Street]
The Subways	Subways	02.2015	45[1]	-	Cooking Vinyl YFECD 001	-