Excello Records

Excello zostało założone przez Erniego Younga jako filia Nashboro Records w 1952 roku w celu nagrywania bluesa. Jay Miller był głównym producentem studyjnym Excello. Excello było pierwszą wytwórnią bluesową założoną w Nashville w stanie Tennessee. Wytwórnia wniosła istotny wkład w rock and rolla w 1954 roku, kiedy nagrała piosenkę-odpowiedź na płytę country and western Eddy'ego Arnolda „I Wanna Play House With You” zatytułowaną „Baby, Let's Play House” autorstwa Arthura Guntera. Rok później piosenkę wykonał Elvis Presley w jednym ze swoich najlepszych występów w programie Sun. Wersja Presleya była ściśle oparta na oryginale Guntera.

 

  Excello miało wspaniałą grupę bluesowych wokalistów, którzy nawet dziś mają wielu zwolenników wśród kolekcjonerów. Najważniejszym z nich był Slim Harpo (James Moore), którego niepowtarzalny głos monotonnie śpiewający „I'm a king bee, buzzin' 'round your hive” został naśladowany wiele lat później przez takie grupy jak Rolling Stones. Jego niepowtarzalny hit z lat 60-tych „Baby, Scratch My Back” został niedawno odkryty w filmie Rush z 1992 roku. Inni mistrzowie bluesa Excello to Lightnin' Slim, Silas Hogan, Lazy Lester i Lonesome Sundown. W 1957 roku grupa Excello (Gladiolas), której głównym wokalistą był Maurice Williams, nagrała oryginalną piosenkę „Little Darlin'” w dość szybkim aranżu r&b. Piosenka sprzedała się na tyle dobrze, że zajęła 11. miejsce na listach przebojów R&B, ale została „przejęta” na rynek pop przez kanadyjski kwartet o nazwie Diamonds w Mercury Records. The Diamonds, z niewielką zmianą sformułowań i skłonnością do parodii, wywindowali piosenkę do rangi wielkiego popowego hitu. Dzisiaj oryginalna płyta Excello jest oczywiście warta więcej dla kolekcjonerów. 

 

Williams zmienił nazwę zespołu na Maurice Williams and the Zodiacs w 1960 roku i miał hit w pierwszej dziesiątce przebojów popowych „Stay” (w Herald Records). Większość ludzi pamięta dziś Maurice'a Williamsa jako artystę jednego przeboju, ale oprócz jego dwóch wielkich hitów „Little Darlin'” i „Stay”, jego utwory takie jak „May I” i inne stały się podstawą repertuaru takich zespołów Carolina Beach Music jak Bill Deal and the Rhondels. 

 

 Jay Miller, producent Excello, był tematem wielu artykułów i wznowień płyt bluesowych, które wyprodukował dla wytwórni. Brzmienie jest czasami określane jako „swamp blues”. Wszystkie albumy Excello wydane w latach 60-tych są bardzo kolekcjonerskie, chociaż ponieważ większość albumów pozostawała w druku przez lata, grafika okładek była zmieniana od czasu do czasu na przestrzeni lat. Materiał Excello był wznawiany kilkakrotnie w ciągu ostatniej dekady. Pod koniec lat 80-tych i na początku lat 90-tych Rhino Records wydało kilka kompilacji z masterów Excello. 

 

 Na początku lat 90. mastery zostały sprzedane AVI Entertainment. Rob Santos z AVI zatrudnił Toma Moultona do zremasterowania i ulepszenia praktycznie całego katalogu Excello, czego efektem było wiele wznowień płyt CD z lat 1993-1996 w całkiem doskonałym brzmieniu. W 1997 r. samo AVI zostało kupione przez Hip-O, wytwórnię powiązaną z MCA, więc mastery Excello dopiero zaczynają być ponownie wydawane przez Hip-O. Remastery Moultona są najwyraźniej wykorzystywane jako źródła dla wznowień Hip-O. Excello nie było dużą wytwórnią nagrań stereo. Kilka utworów Slima Harpo z końca lat 60-tych (głównie na albumie Tip On In) pojawiło się w prawdziwym stereo, ale niewiele więcej. Wczesne płyty LP zostały później ponownie wydane w przekanowanym stereo. W przypadku albumów, w których znaleźliśmy oznaki problemu ze stereofonią, użyto prefiksu „LPS-”; w przypadku innych albumów mogło dojść do ich wydania wyłącznie w wersji mono.

Single na listach przebojów

 

Rainin' In My Heart/Don't Start Cryin' Now	Slim Harpo	05.1961	 34.US
Baby Scratch My Back/I'm Gonna Miss You (Like The Devil)	Slim Harpo	01.1968	 16.US
Little Darlin'/Sweetheart Please Don't Go	Gladiolas	04.1957	 	41.US

Slim Harpo

Slim Harpo (ur. 11 stycznia 1924r -zm.  31 stycznia 1970r) był amerykańskim muzykiem bluesowym. Znany był jako mistrz harmonijki bluesowej; imię „Slim Harpo” pochodziło od „harp”, popularnego pseudonimu harmonijki w kręgach bluesowych. Urodzony jako James Isaac Moore w Lobdell w Luizjanie, najstarszy w osieroconej rodzinie, Moore pracował jako doker i robotnik budowlany pod koniec lat 30-tych i na początku lat 40-tych XX wieku.
 

Jako jeden z głównych zwolenników powojennego bluesa wiejskiego, zaczął występować w barach w Baton Rouge pod pseudonimem Harmonica Slim. Później towarzyszył Lightnin' Slimowi, swojemu szwagrowi, zarówno na żywo, jak i w studiu, zanim rozpoczął własną karierę nagraniową w 1957 roku. Nazwany przez producenta Jaya Millera Slim Harpo, artysta zadebiutował solowym debiutem łączącym „I'm a King Bee” z „I Got Love If You Want It”. Pod wpływem Jimmy'ego Reeda zaczął nagrywać dla Excello Records i cieszył się serią popularnych singli R&B, które łączyły przeciągły wokal z ostrymi fragmentami harmonijki. Wśród nich znalazły się „Rainin' In My Heart” (1961), „I Love The Life I Live”, „Buzzin'” (instrumentalny) i „Little Queen Bee” (1964). W tych hitach towarzyszył mu dyskretny elektryczny podkład od stałych muzyków Excello - w tym Lazy'ego Lestera, na którego Harpo miał wpływ.  

Piosenkarz był znany jako jeden z mistrzów bluesowej harmonijki. Harpo był głównym człowiekiem ruchu Louisiana Swamp/Blues lat 50-tych. Harpo, wraz z Lightnin' Slim, Lazy Lester, Lonesome Sundown i tuzinem innych artystów z Downhome, nagrywał dla A&R-mana J.D. Millera w Crowley, Luizjana. Płyty zostały następnie wydane przez wytwórnię Excello z siedzibą w Nashville. Zrelaksowane, niemal leniwe występy Harpo wyznaczyły ton jego późniejszej twórczości. Jego ciepły, ospały głos wzmocnił seksualną metaforę „I'm A King Bee”, która później została nagrana przez Rolling Stones. Rolling Stones nagrali również pulsujący „Shake Your Hips”, który Harpo wydał po raz pierwszy w 1966 roku, podczas gdy Pretty Things, Yardbirds i Them zamieścili wersje jego piosenek w swoim wczesnym repertuarze. Później riff z hitu Harpo „Shake Your Hips” został użyty w hicie ZZ Top „La Grange”, a Rolling Stones zaśpiewali piosenkę na swoim albumie z 1972 roku, Exile On Main Street.  

Harpo cieszył się znaczącym hitem pop w USA w 1966 roku „Baby Scratch My Back” (również hit numer 1 R&B), który ożywił jego karierę. Nigdy nie będąc muzykiem na pełen etat, Harpo miał własny biznes transportowy w latach 60-tych, chociaż był popularną postacią w późnym odrodzeniu bluesa w latach 60-tych, występując w kilku znanych miejscach, w tym w Electric Circus i Fillmore East. 31 stycznia 1970 roku, u szczytu sławy, James „Harmonica Slim/Slim Harpo” Moore zmarł w Baton Rouge w Luizjanie na atak serca i został pochowany na cmentarzu Mulatto Bend w Port Allen w Luizjanie.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Rainin' In My Heart/Don't Start Cryin' Now	Slim Harpo	05.1961	-	34[8]	Excello 2194	[written by Slim Harpo ,Jerry West][produced by J. D. "Jay" Miller][17[9].R&B Chart]
Baby Scratch My Back/I'm Gonna Miss You (Like The Devil)	Slim Harpo	01.1968	-	16[13]	Excello 2273	[written by James Moore a.k.a. Slim Harpo][produced by J. D. "Jay" Miller][1[2][18].R&B Chart]
Tip On In Part 1/Tip On In Part 2	Slim Harpo	07.1967	-	-	Excello 2285	[written by Isiah Moore ,Holmes][37[4].R&B Chart]
Te-Ni-Nee-Ni-Nu/Mailbox Blues	Slim Harpo	03.1968	-	-	Excello 2294	[written by James Moore][36[5].R&B Chart]
I'm A King Bee	Slim Harpo	11.2015	66[1]	-	UMG International USUM 15701000	[written by James Moore]

Leschea

 Schea Boatwright (ur. 27 stycznia 1971r), lepiej znana pod pseudonimem Leschea   to współczesna artystka R&B, która odniosła sukces w latach 1995 i 1996 dzięki swojemu debiutanckiemu albumowi Rhythm & Beats. 6 grudnia 2005 jej album został ponownie wydany za pośrednictwem iTunes. Leschea była również częścią zespołu Masta Ace Incorporated.

  Leschea urodziła się i wychowała w dzielnicy Bedford Stuyvesant w Brooklynie w Nowym Jorku i zaczęła śpiewać i występować w wieku ośmiu lat. Pomimo braku formalnego wykształcenia, doskonaliła swoje umiejętności wokalne i wykonawcze poprzez szkolne produkcje od gimnazjum do college'u. W 1995 roku Leschea śpiewała w tle na albumie Masta Ace'a, Sittin' on Chrome, co doprowadziło do podpisania przez nią kontraktu z Warner Bros. Records w 1996 roku. 

W kolejnym roku osiągnęła sukces na listach przebojów dzięki singlom „How We Stay” i „Fulton St.” Jej popularność wzrosła znacznie latem 1997 roku dzięki silnej kampanii promocyjnej na ulicy i sukcesowi jej dwóch singli. „Fulton St.” w szczególności był w pierwszej dziesiątce najlepiej sprzedających się singli w Nowym Jorku przez siedem tygodni. Pomimo początkowego sukcesu, debiutancki album Leschei, Rhythm & Beats, został wydany przedwcześnie i nie przyciągnął zbytniej uwagi. Jednak jej teledyski stały się hitami w BET, osiągając szczyt w pierwszej dwudziestce cotygodniowej listy najczęściej odtwarzanych utworów w tej sieci.

 Pierwszy singiel „How We Stay” był często grany w programach miksujących w Nowym Jorku, a kolejny singiel „Fulton St.” osiągnął 44. miejsce na liście Billboard R&B Singles. Leschea została wydana przez Warner Bros. po tym, jak firma produkcyjna narzekała na słaby marketing i promocje. Jest żoną producenta wykonawczego Masty Ace od 2001 roku i mają razem córkę. Obecnie Leschea prowadzi internetowy program radiowy o nazwie „The Leschea Show”, który zdobył nagrodę Online Radio Awards w kategorii najlepszego internetowego talk-show, Culture w 2016 roku na Mixcloud.com. Program jest emitowany co tydzień na Periscope i Facebook Live.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Fulton St.	Leschea	06.1997	-	90[2]	Warner 17 572	[written by D. Clear, H. Marable][produced by Ase One][44[17].R&B Chart]

George Lamond

George Lamond (urodzony jako George Garcia,ur.  25 lutego 1967), czasami nazywany Georgem LaMondem, jest amerykańskim piosenkarzem muzyki freestyle i salsy. LaMond wydał siedem albumów (pięć za pośrednictwem Sony Music) w latach 1989-2014. Najbardziej znany jest ze swojego debiutu na 25. miejscu listy Billboard w 1989 r., „Bad of the Heart”, i swojego przeboju salsy nr 1, „Que Te Vas”. Miał również hit radiowy w 2008 r., „Don’t Stop Believin’”. 

 Lamond urodził się jako George Garcia w dzielnicy Georgetown w Waszyngtonie. W wieku 2 lat przeprowadził się do rodzinnego Portoryko swoich rodziców. Pozostał w Portoryko do 7. roku życia, kiedy to rodzina (w skład której wchodziło ośmioro rodzeństwa) wróciła do zwartej części Stanów Zjednoczonych, osiedlając się w Bronksie, gdzie głównie dorastał.

 W 1989 roku debiutancki singiel Lamonda „Bad of the Heart” został wydany w niezależnej wytwórni Ligosa Records. „Freestyle” (znany również jako Club lub Latin Hip-hop) był podgatunkiem hip-hopu połączonym z muzyką salsy (najbardziej zauważalną w perkusji), którego początki sięgają wczesnych lat 80-tych w społecznościach latynoskich w Nowym Jorku. W połowie lub pod koniec lat 80-tych freestyle zyskał popularność wśród osób niebędących Latynosami, a wspierały go stacje radiowe Anglo w całych Stanach Zjednoczonych,i artyści  tacy jak Shannon, Expose, Lisa Lisa, The Cover Girls i Stevie B. 

Freestyle stał się mainstreamowy i zyskał przydomek muzyki pop dzięki sukcesowi takich tytułów jak „Get into the Groove” Madonny.   Sprzedaż singla „Bad of the Heart” i charakterystyczny wokal Lamonda szybko przykuły uwagę Columbia Records/Sony Music, a George podpisał duży kontrakt płytowy. Jego debiutancki album, również zatytułowany Bad of the Heart, wywindował singiel na szczyt, na 25. miejsce na liście Billboard Hot 100, a także zawierał szereg udanych singli: „Without You”, „Look Into My Eyes” i „No Matter What”, z których trzeci jest duetem z Brendą K. Starr i znalazł się w pierwszej 50-tce listy Billboard.

 Lamond miał okazję wystąpić jako support na północnoamerykańskiej części trasy „New Kids On The Block”, grając na stadionach w całych Stanach Zjednoczonych. Następnie na swoim kolejnym albumie wykonał cover hitu NKOTB „Baby, I Believe in You”, wydając ten utwór jako drugi singiel z albumu. W 1992 roku ukazał się In My Life, drugi album Lamonda, wzmocniony głównym singlem „Where Does That Leave Love”, który szybko osiągnął wysokie notowania. Album zawierał solidną mieszankę freestyle'u i popu wraz z kilkoma balladami, wszystkie mające na celu dalsze budowanie jego nazwiska w muzyce głównego nurtu. Jednak krajowe radio pop w tamtym czasie przechodziło sejsmiczną zmianę, z silnym wpływem R&B. 

 Wiosną 1993 roku ukazał się trzeci i ostatni singiel z albumu, „I Want You Back”, przeróbka klasyka Jackson 5 z udziałem stosunkowo nieznanego wówczas Marca Anthony'ego jako wokalisty wspierającego, Lamond nie był już priorytetem pod względem promocji i został następnie usunięty z Columbia Records.  Później w 1993 roku Lamond wydał swój trzeci album i swój pierwszy hiszpańskojęzyczny album, Creo En Ti, za pośrednictwem Sony Discos, co zaowocowało dwoma latynoskimi singlami z pierwszej piętnastki Billboardu, „Baby, Creo En Ti” i „No Morira”, z których ten drugi zawierał występ Lisy Lopez. Jednak wsparcie wytwórni Sony Discos ustało, gdy Columbia Records zakończyła jego kontrakt. Trasa koncertowa trwała aż do późnych lat 90-tych. 

W 1998 roku Timber! / Tommy Boy Records ponownie wydało „Without You 98” z różnymi remiksami Willie'ego Valentina. W 1999 roku, podczas gdy gwiazdy muzyki latynoskiej, takie jak Ricky Martin i Marc Anthony, z powodzeniem przeszli do głównego nurtu świata anglojęzycznego, Lamond zrobił dokładnie odwrotnie, powracając do swoich korzeni i nagrywając muzykę salsy w języku hiszpańskim. Jego czwarty album, Entrega (Prestigio/Sony Discos), uzyskał certyfikat RIAA w postaci złota. Album został wzmocniony przebojowym głównym singlem „Que Te Vas”, który osiągnął   23. miejsce na liście przebojów Hot Latin Songs magazynu Billboard i 6. miejscu na liście przebojów Latin Tropical/Salsa Airplay magazynu Billboard. Również w 1999 roku, The Hits and More, piąty album Lamonda został wydany przez Robbins Entertainment, zawierał zbiór jego dawnych przebojów Anglo wraz z nowym materiałem. Album zawierał specjalny występ K7, a także producenta freestyle'u, Carlosa „After Dark” Berriosa, wraz z wieloletnim producentem Lamonda, Chrisem Barbosą. 

 Pod koniec 1999 roku Lamond został poproszony przez producenta Roberta Clivillesa o udział w męskim projekcie grupowym dla Sony Music Japan. Lamond przyjął ofertę i w ciągu następnych sześciu miesięcy Urban Society, jak później nazwano grupę, nagrało pełnometrażowy album z wokalem Lamonda. Był to pierwszy raz, kiedy Lamond nagrał całkowicie popowy album. Z powodu problemów z kontraktem z Sony Japan wydanie albumu w Azji było kilkakrotnie opóźniane, aż w końcu zostało odłożone na półkę. W 2001 roku Lamond wydał swój szósty album, GL, swój drugi album salsowy, który osiągnął 15. miejsce na liście przebojów Tropical/Salsa Albums magazynu Billboard. Pierwszy singiel, „Jurare Quererte”, osiągnął 20. miejsce na liście przebojów Latin Tropical/Salsa Airplay magazynu Billboard.

Kolejny singiel, „Volver Amar”, osiągnął 35. miejsce na liście przebojów Latin Tropical\Salsa Airplay magazynu Billboard.  Gdy branża muzyki latynoskiej zaczęła się odradzać w połowie lat 2000., głównie dzięki rozwojowi reggaetonu, Lamond wydał swój siódmy album studyjny, Oye Mi Canto, w 2006 r. w Sony International.  W 2008 r., po przerwie w nagrywaniu, zaprzyjaźniony producent Giuseppe D, przedstawił Lamondowi pomysł wydania dance-popowej wersji piosenki Journey „Don't Stop Believing”. Wydana przez Robbins Entertainment, wersja Lamonda osiągnęła 1. miejsce w nowojorskim radiu 103,5 KTU. Wydanie odniosło sukces również w innych amerykańskich stacjach radiowych, szczególnie na północnym wschodzie i w Kanadzie. WKTU przyznało Lamondowi nagrodę za całokształt twórczości w 2009 r. 

 

 24 października 2014 r. w Resorts World Casino w Nowym Jorku Lamond wystąpił w koncercie z okazji 25. rocznicy, podczas którego zadebiutował nowym materiałem w języku angielskim i salsą z nadchodzącego albumu zaplanowanego na początek 2015 r.

 Lamond mieszka na Staten Island z trzema synami.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Without You	George Lamond	09.1989	-	-	Columbia 73 055	[written by Philip Andreula][produced by Mark Liggett, Chris Barbosa][4[13].Hot Disco/Dance;Columbia 68 822 12"]
Bad Of The Heart	George Lamond	05.1990	-	25[17]	Columbia 73 339	[written by M.E. Rodriguez, P. Andreula][produced by Mark Liggett, Chris Barbosa][5[12].Hot Disco/Dance;Columbia 73 177 12"]
Look Into My Eyes	George Lamond	08.1990	-	63[13]	Columbia 73 486	[written by P. Andreula, D. Marabeti][produced by Mark Liggett, Chris Barbosa][4[9].Hot Disco/Dance;Columbia 73 509 12"]
No Matter What	George Lamond with Brenda K. Starr	12.1990	-	49[16]	Columbia 73 603	[written by Anne Godwin, Larry Lange][produced by Mark Liggett, Chris Barbosa]
Where Does That Leave Love?	George Lamond	08.1992	-	59[20]	Columbia 74 425	[written by John Bastianelli, Larry Lange][produced by Mark Liggett, Chris Barbosa]
Baby, I Believe In You	George Lamond	12.1992	-	66[7]	Columbia 74 756	[written by M. Starr][produced by Mark Liggett, Chris Barbosa][sample z "They Long To Be]Close to you-Carpenters]
I Want You Back	George Lamond	06.1993	-	-	Columbia 74 940	[written by Berry Gordy, Freddie Perren ,Alphonso Mizell, Deke Richards][produced by Mark Liggett, Chris Barbosa][cover by Jackson5][33[6].Hot Disco/Dance;Columbia 74 940 12"]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Bad Of The Heart	George Lamond	08.1990	-	104[10]	Columbia 45 488	[produced by Mark Liggett, Chris Barbosa, Phillip Andreula]

Red Bird Records

Red Bird-wytwórnia ,która egzystowała bardzo krótko w Nowym Jorku w połowie lat 60-tych na rynku amerykańskim [1964-1967],wydając w tym czasie płyty związane z klasycznym rock' n' rollem jakie prezentowały będące pod jej kuratelą grupy dziewczęce-Dixie Cups,Shangri -Las,czy Ad Libs.Wytwórnię założyła słynna para kompozytorsko-producencka Jerry Leiber i Mike Stoller.Wcześniej byli właścicielami Gee Records, Gone Records i Rama Records,a Red Bird to ich pomył po zamknięciu Spark Records.

 

Była uznawana za prawdziwie niezależną wytwórnię,wraz ze swoimi oddziałami Blue Cat,Tiger i Daisy.Udało jej się wyprodukować i wydać w tym krótkim czasie 22 duże przeboje.
Pisali je dla wytwórni tak znani autorzy jak:Jerry Leiber i Mike Stoller,Ellie Greenwich & Jeff Barry,Cynthia Weil & Barry Mann,Anders & Poncia czy George "Shadow" Morton.
 

W 1966 r. pozycja Red Bird została sprzedana na wskutek długów hazardowych Goldnera,Morrisowi Levy i została wchłonięta przez Roulette Records.Katalog Shangri-Las został specjalnym kontraktem sprzedany Mercury Records. Po tym fakcie firma skupiła się na wydawaniu wznowień swoich wykonawców. 

Hity na singlowej liście przebojów "Billboard"

Chapel Of Love...The Dixie Cups__Red Bird 001 28.11.1964 1[13] Leader Of The Pack...The Shangri-Las__Red Bird 10-014 10.10.1964 1[12] Good Night Baby ...Butterflys RED-BIRD-009 9.12.1964 51[7] Iko Iko ...Dixie Cups RED-BIRD-24 4.03.1965 20[10] Little Bell ...Dixie Cups RED-BIRD-17 19.12.1964 51[9] You Should Have Seen The Way He Looked At Me ...Dixie Cups RED-BIRD-12 24.10.1964 39[6] Baby Be Mine....Jelly Beans RED-BIRD-10011 26.09.1964 51[7] I Wanna Love Him So Bad....Jelly Beans RED-BIRD-10001 20.06.1964 9[12] Come Back Baby ...Joy Roddie RED-BIRD-10021 20.03.1965 86[5] Talk To Me Baby...Barry Mann RED-BIRD-015 5.12.1964 94[2] Give Us Your Blessings...Shangri-Las RED-BIRD-030 29.05.1965 29[8] He Cried...Shangri-Las RED-BIRD-053 9.04.1966 65[6] I Can Never Go Home Anymore...Shangri-Las RED-BIRD-043 6.11.1965 6[11] Long Live Our Love...Shangri-Las RED-BIRD-048 5.02.1966 33[6] Maybe...Shangri-Las RED-BIRD-019 26.12.1964 91[2] Out In The Streets...Shangri-Las RED-BIRD-025 3.04.1965 53[6] Remember Walkin' in the Sand ...Shangri-Las RED-BIRD-008 22.08.1964 5[11] Right Now And Not Later ...Shangri-Las RED-BIRD-036 9.10.1965 99[2]

Albumy na liście przebojów "Billboard"

RB 20-100/RBS 20-100 - Chapel of Love - Dixie Cups [1964] ( #112) RB 20-101 - Leader of the Pack - Shangri-Las [1965] ( #109)

Warwick Records

 Warwick Records to wytwórnia płytowa założona w 1959 roku przez Morty'ego Crafta. Jednym z pierwszych wydawnictw wytwórni był album jazzowy zatytułowany Memories Of "Jolie" zespołu 'Morty Craft & His Singing Strings'. Pierwszy występ Herbiego Hancocka na płycie miał miejsce dla Warwicka z Donaldem Byrdem i Pepperem Adamsem. Katalog wytwórni obejmował również albumy Ralpha Burnsa, Teddy'ego Charlesa i Curtisa Fullera.  

Warwick wydała również singiel "Dream Alone"/"Beat Love" stosunkowo nieznanego wówczas Arta Garfunkela pod pseudonimem Artie Garr.Warwick została założona w Nowym Jorku i nie istniała długo, ponieważ została zamknięta po albumie Burnsa.

  Najlepiej sprzedającymi się muzykami wytwórni byli Johnny and the Hurricanes („Crossfire”, „Red River Rock”, „Reveille Rock” i „Beatnik Fly”), String-A-Longs („Wheels”, „Brass Buttons”, „Should I”), Raging Storms („The Dribble Twist”), Tokens („Tonight I Fell in Love”) i Fireballs („Rik-A-Tik”, „Quite a Party”). Warwick ogłosił upadłość w 1962 roku. 

 Single na listach przebojów

Crossfire/Lazy	Johnny & The Hurricanes	04.1959	 24.US
Red river rock/Buckeye	Johnny & The Hurricanes	08.1959	3.UK/5.US
Reveille rock/Time bomb	Johnny & The Hurricanes	11.1959	14.UK/25.US
Beatnik fly/Sand storm	Johnny & The Hurricanes	02.1960	8.UK/15.US
Tonight I Fell In Love/I'll always love you	Tokens 	03.1961	 15.US
Wheels  String-A-Longs 01.1961 3.US
Brass Buttons  String-A-Longs 03.1961 35.US
Should I  String-A-Longs 06.1961 42.US
Quite a party/Gunshot	Fireballs	06.1961	29.UK/27.US

           Albumy na listach przebojów
Stormsville - Johnny & Hurricanes [1960]  34.US

Smash Records

 Smash Records to oddział wytwórni Mercury utworzony w marcu 1961r i powierzony Shelby Singletonowi.Pierwotnie zamierzano skupić się na wydawaniu muzyki country,również płyt młodzieżowych idoli tak obcych duchowi wytworni-matki preferujacej pop i muzykę w wykonaniu orkiestr.Gdy Mercury został stowarzyszony z holenderską wytwórnią Phillips pod koniec 1961r,a Fontana zajęła się międzynarodowym repertuarem,przed Smash otworzył się rynek płyt z rock'n'rollem,rhythm'n'bluesem, jazzem i nnymi różnorodnymi stylami jak instrumentalna muzyka taneczna czy soundtracki.Ale pod kierunkiem Singletona miała być przede wszystkim wytwórnią country,a wylansowane w początkowym okresie hity rock'n'rollowe wykonywane były w wiekszości przez muzyków country.

 

Seria singli S-1700 była wypełnieniem kontraktu Mercury tłoczenia singli dla innych wytwórni.Pierwszy singiel z tej serii instrumentalny utwór Mus-Twangs z "Loch Lommond"/"Marie" [Nero S-1700, nagrany 14 marca 1961r].Do połowy 1963r tłoczono single głownie dla innych wytwórni niż Smash,a więc:Ensign, Sure, Rich, Ramco, Fontana, EM, USA, Pioneer, Angie, Dante, i Hallway.Pierwszym wydanym pod szyldem Smash singlem był "That's the Way We Love"/"Prison Break" [S-1701] w wykonaniu Paramours z sesji w lutym 1961r.W grupie tej występował Bill Medley, który póżniej został członkiem Righteous Brothers.Drugi, "I'm a Fool to Care" wydany pierwotnie dla JIN był dziełem Joe Barry'ego młodego wokalisty z Luizjany nazywanego często klonem Fatsa Domino.Kolejny jego hit to cover piosenki Pioneers z 1940r -"Teardrops in My Heart".
 

Kilka miesięcy po sukcesie "I'm a Fool to Care" ,grupa Rick and the Keens z Wichita Falls z Teksau dostarcza kolejnego przeboju wytwórni w postaci singla "Peanuts",remake'u nagrania Little Joe and the Thrillers.Latem tego samego roku wytwórnia doczekała się hitu #1 na liście Billboard za sprawą nagrania "Wooden Heart" w wykonaniu Joe Dowella.Piosenka pochodziła z filmu Elvisa Presley'a z 1960r.Kolejne jego przeboje wydane dla Smash to "The Bridge of Love" [Smash 1717] #50, następnie "A Kiss for Christmas" z grudnia 1961r.Dowell miał honor być pierwszym artystą ,który wydał album dla Smash.W tym okresie dużej aktywności na listach przebojów wydawano też single innych wykonawców jak:Hayden Sisters, Kitty Ford, Danny Jordan, Cadillacs, Billy Deaton, Spirals, Viceroys, Howard Crockett, Bachelors, Little Ellen, i Bonnie Charles.
 

Rok 1962 wytwórnia rozpoczyna innym #1,"Hey! Baby" Bruce Channela,jeszcze jednego nabytku Singletona z obszaru Teksasu i Luizjany nagrywającego wcześniej dla LeCam, z Delbertem McClintonem na harmonijce ustnej.Jego longplay Hey! Baby był pierwszym albumem Smash,który trafił na listy przebojów.Zdążył jeszcze w 1962r wylansować "Number One Man" [Smash 1752] i "Come on Baby",by w 1964r powrócić do Le Cam.
 

Kolejnym dostarczycielem przebojów był pochodzący z Teksasu,Dickey Lee.W Bradley Recording Studio w Nashville ,7 marca 1962r nagrał klasyczny utwór z gatunku "tragedy", "Patches",który wspiął się na 6 miejsce Hot 100 Singles.Kolejne sukcesy Lee to "I Saw Linda Yesterday" i "Don't Wanna Think About Paula" wydany wiosną 1963r.Inni nagrywający w 1962r dla Smash artyści,ale bez sukcesów na listach bestsellerów to Lee Hazelwood, Bobby Hebb, Nini Rosso, Buddy Lucas, Johnny Bond, Pee Wee Crayton, Don Helms, Richard Berry, i Ray Smith.
 

W 1963r Smash miała nowe żródło sukcesów w swoich rękach.Grupa Angels nagrywająca wcześniej z sukcesami dla Caprice wylansowała kolejny hit #1,"My Boyfriend's Back",stając się czołowym przedstawicielem nowego stylu tzw. "girl group".Następne single "I Adore Him" #25 i "Thank You and Goodnight" #84 na jesieni 1963r. Trzeci kolejny singiel, "Wow Wow Wee (He's the Boy For Me)" [ #41] zamknął ich karierę na listach przebojów .
 

W końcu 1963r Smash pozyskała kolejną dziewczęcą grupę Caravelles,którą stanowiły dwie śpiewające biuralistki z Londynu,która wylansowała duży przebój "You Don't Have to Be a Baby to Cry" .W 1964r wytwórnia podpisała kontrakt z Jerry Lee Lewisem,rok póżniej trafili do niej Roger Miller i Charlie Rich.Swój epizod w tej wytwórni miał James Brown,który nagrał dla niej kilka średnio udanych singli jak,"Caledonia" .W maju 1964r lansuje swój jedyny przebój "My Boy Lollipop" .Swoje jedyne przeboje w Stanach Zjednoczonych dla Smash nagrała grupa Walker Brothers,a były to "Make It Easy on Yourself" i "The Sun Ain't Gonna Shine (Anymore)".W 1966r Left Banke,kwintet z Brooklynu nagrał dla Smash "Walk Away Renee" [#5],a w następnym roku "Pretty Ballerina" i "Desireé".Okres 1966 i początku 1967r to zastój w pozyskiwaniu nowych talentów.Sytuacja się polepszyła za sprawą Jay and the Techniques grupy z Pennsylvanii ,której debiutancki singiel "Apples, Peaches, Pumpkin Pie" wdrapał się na 6 pozycję listy Billboard.

Wytwórnia w tym okresie aż do 1970r egzystowała dzięki hitom Rogera Millera i Jerry Lee Lewisa.Po tym jak Mercury został wchłonięty przez PolyGram w latach 80-tych,Smash działała przez krótki czas jako wytwórnia country.

Albumy na liście przebojów Billboard

MGS 27008/SRS 67008 - Hey! Baby (And 11 Other Songs About Your Baby) - Bruce Channel [1962] ( #114) MGS 27020/SRS 67020 - The Tale of Patches and 11 Other Songs That Tell A Story - Dickey Lee with the Stephen Scott Singers [1962] ( #50) MGS 27021/SRS 67021 - Bill Justis Plays 12 Big Instrumental Hits - Bill Justis [1962] ( #94) MGS 27030/SRS 67030 - Bill Justis Plays 12 More Big Instrumental Hits - Bill Justis [1963] ( #89) MGS 27039/SRS 67039 - My Boyfriend's Back - Angels [1963] ( #33) MGS 27044/SRS 67044 - You Don't Have to Be a Baby to Cry - Caravelles [1964] ( #127) MGS 27049/SRS 67049 - Roger and Out - Roger Miller [1964] ( #37) MGS 27053/SRS 67053 - Forever - Pete Drake & His Talking Steel Guitar [1964] ( #85) MGS 27054/SRS 67054 - Showtime - James Brown & His Orchestra [4/64] ( #61) MGS 27055/SRS 67055 - My Boy Lollipop - Millie Small (The Blue Beat Girl) [1964] ( #132) MGS 27056/SRS 67056 - The Greatest Live Show On Earth - Jerry Lee Lewis [1964] ( #71) MGS 27061/SRS 67061 - The Return of Roger Miller - Roger Miller [1/65] ( #4) MGS 27068/SRS 67068 - The 3rd Time Around - Roger Miller [1965] ( #13) MGS 27072/SRS 67072 - James Brown Plays James Brown: Today and Yesterday - James Brown [10/65] ( #42) MGS 27073/SRS 67073 - Golden Hits - Roger Miller [1965] ( #6) MGS 27083/SRS 67083 - Double Shot (of My Baby's Love) - Swingin' Medallions [1966] ( #88) MGS 27088/SRS 67088 - Walk Away Renee/Pretty Ballerina - Left Banke [2/67] ( #67) MGS 27095/SRS 67095 - Apples, Peaches, Pumpkin Pie - Jay & the Techniques [1967] ( #129) SRS 67115 - Mendocino - Sir Douglas Quintet [1969] ( #81)

Hity na liście przebojów Billboard

Smash 1702 Joe Barry I'm A Fool To Care/ I Got A Feeling 1961 24[12] Smash 1710 Joe Barry Teardrops In My Heart/ For You Sunshine 1961 63[5] 1961 Joe Dowell Wooden Heart / Little Bo Peep S-1708 1[1][16] 1962 Joe Dowell Little Red Rented Rowboat / The One I Left For You 1759 23[9] 1962 Dickey Lee Patches / More or Less 1758 6[14] 1962 Dickey Lee I Saw Linda Yesterday 1791 14[12] 1962 Bruce Channel Hey! Baby / Dream Girl 1731 1[3][15] [gold] 1962 Bruce Channel Number One Man / If Only I Had Known S-1752 52[7] 1963 Caravelles You Don't Have to Be a Baby to Cry MGS 27044 3[13] 1964 Caravelles Have you ever been lonely 1869 94[4] 1963 The Angels My Boyfriend's Back MGS-27039 1[3][14] 1963 The Angels I Adore Him / Thank You and Goodnight 1854 25[7] 1964 The Angels Wow Wow Wee (He's the Boy for Me) / Snowflakes and Teardrops 1870 41[7] 1964 Roger Miller Do-Wacka-Do 1947 31[8] 1964 Roger Miller Dang Me MGS 27049 7[11] 1965 Roger Miller King of the Road / Atta Boy, Girl S-1965 4[13][gold] 1965 Roger Miller Engine Engine #9 / The Last Word in Lonesome Is Me S-1983 7[9] 1965 Roger Miller One Dyin' and A Buryin' / It Happened Just That Way S-1994 34[7] 1965 Roger Miller Kansas City Star / Guess I'll Pick Up My Heart (And Go Home) S-1998 31[7] 1965 Roger Miller England Swings / Good Old Days S-2010 8[11] 1964 James Brown Caldonia / Evil S-1898 95[2] 1964 James Brown The Things I Used to Do / Out of the Blue S-1908 99[1] 1964 James Brown Out of Sight / Maybe the Last Time S-1919 24[10] 1964 Jerry Lee Lewis High Heel Sneakers / You Went Back on Your Word S-1930 91[1] 1966 The Walker Brothers The Sun Ain't Gonna Shine Anymore 67082 13[9] 1965 The Walker Brothers Make it easy on yourself 2009 16[10] 1966 The Swingin' Medallions Double Shot (Of My Baby's Love) SRS 67083 17[13] 1966 The Left Banke Walk Away Renee / I Haven't Got the Nerve S-2041 5[13] 1966 The Left Banke Pretty Ballerina / Lazy Day S-2074 15[10] 1967 Jay & the Techniques Apples, Peaches, Pumpkin Pie / Stronger Than Dirt S-2086 6[17] 1967 Jay & the Techniques Keep the Ball Rollin' / Here We Go Again S-2124 14[12] 1968 Jay & the Techniques Strawberry Shortcake / Still (In Love With You) S-2142 39[6] 1969 Sir Douglas Quintet Mendocino 2191 27[15]

 

John Carpenter

John Howard Carpenter (ur. 16 stycznia 1948r) to amerykański filmowiec, kompozytor i aktor. Najczęściej kojarzony z horrorami, filmami akcji i science fiction z lat 70. i 80-tych XX wieku, jest powszechnie uznawany za mistrza gatunku horroru. Na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2019 roku Francuska Gildia Reżyserów przyznała mu nagrodę Golden Coach Award i pochwaliła go jako „kreatywnego geniusza surowych, fantastycznych i spektakularnych emocji”. Wczesne filmy Carpentera odniosły sukcesy krytyczne i komercyjne, takie jak Halloween (1978), Mgła (1980), Ucieczka z Nowego Jorku (1981) i Starman (1984).  

Chociaż uznano go za wpływowego filmowca, jego inne produkcje z lat 70. i 80-tych XX wieku dopiero później stały się kultowymi klasykami; należą do nich Dark Star (1974), Assault on Precinct 13 (1976), The Thing (1982), Christine (1983), Big Trouble in Little China (1986), Prince of Darkness (1987), They Live (1988), In the Mouth of Madness (1994) i Escape from L.A. (1996). Powrócił do serii Halloween jako kompozytor i producent wykonawczy w filmach Halloween (2018), Halloween Kills (2021) i Halloween Ends (2022). 

Carpenter zwykle komponuje lub współkomponuje muzykę do swoich filmów. Zdobył nagrodę Saturn Award za najlepszą muzykę za ścieżkę dźwiękową do filmu Wampiry (1998) i wydał pięć albumów studyjnych: Lost Themes (2015), Lost Themes II (2016), Anthology: Movie Themes 1974–1998 (2017), Lost Themes III: Alive After Death (2021) i Lost Themes IV: Noir (2024). Od 2012 roku jest współwłaścicielem firmy komiksowej Storm King Comics wraz ze swoją żoną, producentką filmową Sandy King.

 Nazwisko Johna Carpentera stało się znane w latach 70. Jeden z pierwszych filmów krótkometrażowych, przy których pracował, "The Resurrection of Broncho Billy", zdobył Oscara. Wprawdzie otrzymał go producent, jednak sam fakt wygranej zwrócił na Carpentera uwagę. W 1974 nakręcił swój pierwszy film pełnometrażowy, "Ciemna gwiazda", który został bardzo ciepło przyjęty przez krytykę, a wśród studentów zyskał nawet status dzieła kultowego. Kolejny tytuł, "Atak na posterunek 13", rozsławił reżysera także i w Europie. Jednak prawdziwą sławę przyniósł mu zrealizowany w 1978 horror "Halloween". Film kosztował niecałe 300 000 dolarów i przyniósł zysk rzędu 75 milionów dolarów, co uczyniło go jedną z najbardziej dochodowych produkcji w historii kina. Pod koniec dekady Carpenter rozpoczął pracę w telewizji, gdzie nakręcił obraz, który dla wielu miłośników reżysera był prawdziwym zaskoczeniem. Chodzi o "Elvisa" - film opowiadający o życiu Elvisa Presleya.

Lata 80-te to okres, kiedy gwiazda Carpentera zaczęła przygasać. Mimo kilku niewątpliwych sukcesów kasowych, takich jak "Ucieczka z Nowego Jorku", "Coś" czy "Christine", jego filmy zyskiwały coraz słabsze recenzje. Przyczyną tego był fakt, iż reżyser specjalizujący się w filmach o niskim budżecie nie potrafił odnaleźć się w czasach, kiedy na ekrany zaczęły powracać wielkie superprodukcje. Efekt grozy, strachu i tajemniczości, które Carpenter uzyskiwał za pomocą ciekawego montażu, muzyki czy zdjęć, został zastąpiony przez kosztowne efekty specjalne, które uczyniły poprzednie zabiegi mniej znaczącymi. W latach 90-tych reżyser próbował odzyskać popularność, jaką cieszył się w przeszłości, jednak nie zyskał znaczących rezultatów.

                                                                                 Filmografia

Ciemna gwiazda (1973, Dark Star) Atak na posterunek 13 (1976, Assault on Precinct 13)/ Halloween (1978)/ Mgła (1980, The Fog)/ Ucieczka z Nowego Jorku (1981, Escape from New York)/ Coś (1982, The Thing, remake)/ Christine (1983)/ Gwiezdny przybysz (1984, Starman)/ Wielka draka w chińskiej dzielnicy (1986, Big Trouble in Little China)/ Książę ciemności (1987, Prince of Darkness)/ Oni żyją (1988, They Live)/ Wspomnienia niewidzialnego człowieka (1992, Memoirs of an Invisible Man)/ Wioska przeklętych (1995, Village Of The Damned)/ W paszczy szaleństwa (1995, In the Mouth of Madness)/ Ucieczka z Los Angeles (1996, Escape from L.A.)/ Łowcy wampirów (1998, John Carpenter's Vampires)/ Duchy Marsa (2001, Ghosts of Mars)/ Oddział (2010, The Ward)/ Halloween (2018)

Dan Reed Network

Dan Reed Network to amerykański zespół funkowy założony w 1984 roku w Portland w stanie Oregon przez Dana Reeda. W latach 80-tych wydali kilka albumów, a w 1988 roku osiągnęli jeden przebój, który znalazł się w pierwszej czterdziestce listy przebojów Billboard Hot 100.

 Dan Reed Network był wielorasowym, rockowo-funkowym zespołem z Pacyfiku Północno-Zachodniego, który nigdy nie osiągnął poziomu sukcesu, jakiego wiele osób się po nim spodziewało. Korzenie zespołu sięgają spotkania Dana Reeda i perkusisty Dana Preda, gdy para była jeszcze uczniami liceum w Aberdeen, SD, w 1979 roku. Założyli zespół Nightwing, ale rozstali się w 1981 roku, gdy Reed przeprowadził się do Portland, dołączając do Nimble Darts jako klawiszowiec i gitarzysta. Rok później Pred przeprowadził się do Los Angeles. W 1984 roku Pred dołączył do Reeda w Portland, a po rozwiązaniu Nimble Darts, Dan Reed Network został utworzony z gitarzystą Brionem Jamesem, basistą Melvinem Brannenem i klawiszowcem Jeffem Sirim, uzupełniając wczesny skład. W 1985 roku Siri opuścił zespół i został zastąpiony przez byłego klawiszowca Quarterflash Ricka DiGiallonardo, a grupa wydała niezależną EP-kę Breathless.  

Do 1987 roku zespół stał się główną atrakcją w regionie i podpisali kontrakt płytowy z Polygram. Zastępując DiGiallonardo Blakiem Sakamoto, nagrali swój debiutancki album o tym samym tytule z producentem Brucem Fairbairnem. Ich pierwszy singiel „Ritual” stał się hitem Top 40 wiosną 1988 roku, a resztę roku spędzili na trasie koncertowej po USA i Europie. Do ich drugiego albumu zaangażowano producenta Nile'a Rodgersa, a powstały w rezultacie Slam został wydany pod koniec 1989 roku, ale nie udało mu się rozwinąć sukcesu grupy, pomimo zdobycia głównych miejsc supportujących na trasach koncertowych Bon Jovi i The Rolling Stones. 

 Ponowna praca z Fairbairnem zaowocowała albumem The Heat z 1991 roku, ale pomimo bardziej pozytywnych recenzji, również nie udało się na nowo rozpalić kariery zespołu. Kompilacja Mix It Up została wydana w 1993 r., w którym to momencie grupa straciła impet i, chociaż oficjalnie nie rozpadli się, poszczególni członkowie zaczęli realizować inne projekty muzyczne. Reed założył Adrenaline Sky, a Pred i Sakamoto zostali członkami Generator. Live at Last Dan Reed Network został wydany w 1997 r.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Ritual/Forgot To Make Her Mine	Dan Reed Network	03.1988	-	38[11]	Mercury 870 183 [US]	[written by D. Reed][produced by Bruce Fairbairn]
Come Back Baby/Burnin' Love	Dan Reed Network	01.1990	51[3]	-	Mercury DRN 2	[written by D. Reed][produced by Nile Rodgers, Dan Reed ]
Rainbow Child/You Can Leave Your Hat On	Dan Reed Network	03.1990	-	60[4]	Mercury DRN 3	[written by D. Reed][produced by Nile Rodgers, Dan Reed]
Stardate 1990/Rainbow Child	Dan Reed Network	07.1990	-	39[4]	Mercury DRN 4	[written by Dan Reed Network][produced by Dan Reed]
Lover/Money	Dan Reed Network	09.1990	-	45[3]	Mercury DRN 5	[written by D. Reed][produced by Nile Rodgers, Dan Reed]
Mix It Up/The Heat	Dan Reed Network	07.1991	-	49[2]	Mercury MER 345	[written by D. Reed, B. James][produced by Bruce Fairbairn]
Baby Now I/Thy Will Be Done	Dan Reed Network	09.1991	-	65[1]	Mercury MER 352	[written by D. Reed][produced by Bruce Fairbairn, Dan Reed]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Dan Reed Network	Dan Reed Network	04.1988	-	95[19]	Mercury 834 309	[produced by Bruce Fairbairn]
Slam	Dan Reed Network	10.1989	66[2]	160[6]	Mercury 838 868	[produced by Dan Reed, Nile Rodgers]
The Heat	Dan Reed Network	07.1991	15[4]	-	Mercury 8488551 [UK]	[produced by Bruce Fairbairn,Dan Reed]

Karen Beth

Karen Beth jest amerykańską piosenkarką folk-rockową, której album „The Joys of Life” trafił na listy przebojów Billboardu w 1969 roku i był porównywany do Joni Mitchell. Wydała kolejny album, „Harvest” w 1970 roku i „New Moon Rising” w 1975 roku. Następnie wydała „The Edge Of The Horizon” w 1983 roku i „To Each One Of Us” w 1989 roku.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Joys Of Life	Karen Beth	09.1969	-	171[6]	Decca 75 148	[produced by Milton Okun]

Gina Thompson

Gina Thompson (ur. Lugenia Thompson; 10 listopada 1976r) jest amerykańską piosenkarką R&B. Urodzona jako córka Edwarda L. Thompsona seniora i Eugenii Thompson, Gina Thompson zaczęła śpiewać w młodym wieku i podpisała swój pierwszy kontrakt płytowy z Mercury Records wkrótce po ukończeniu szkoły średniej. 

 

 Nobody Does It Better był pierwszym albumem Giny Thompson. Wydany w 1996 roku, zawierał produkcję Missy Elliott i Diddy'ego, a także występy Elliott, Diddy'ego i Craiga Macka, między innymi. Jej pierwszy singiel z albumu, „The Things That You Do”, odniósł sukces, osiągając  41. miejsce na liście Billboard Hot 100 i numer 12 na liście Billboard's Hot R&B/Hip-Hop Singles & Tracks. Jej piosenka „You Bring the Sunshine” została wyprodukowana przez Johna Jona i znalazła się na albumie kompilacyjnym NBA @ 50 jako główny singel. Zajęła 53. miejsce na liście Hot 100. Również w 1996 roku Thompson wykonała wokale w tle w piosence „Cold Rock A Party” MC Lyte z udziałem Missy Elliott i Puff Daddy. Wystąpiła także na albumie Lyte'a Seven & Seven z 1998 r. w utworze „It's All Yours”.

 

 Późniejsze prace obejmowały „Why Do Fools Fall in Love”, nową interpretację hitu Frankie Lymon & the Teenagers z 1955 r. o tej samej nazwie. „Why Do Fools Fall in Love” Thompson  z udziałem Missy Elliott i rapera Mochy znalazło się w filmie biograficznym Lymon z 1998 r. Why Do Fools Fall in Love i jego ścieżce dźwiękowej. Pod koniec 1998 r. debiutancki album Thompson uzyskał status platynowej płyty od RIAA po tym, jak sprzedano szacunkowo milion egzemplarzy albumu. W 1999 r. piosenkarka pojawiła się na drugim albumie Missy Elliott, Da Real World. 

 

Drugi album Thompson, If You Only Knew, miał zostać wydany 21 września 1999 r. w Elektra Records przez Missy Elliott's The Goldmind Inc. imprint. Dwa single zostały wydane przed przewidywaną datą wydania albumu: „Ya Di Ya” z udziałem Elliot  osiągnął 38. miejsce na liście przebojów R&B, podczas gdy „Caught Up” z udziałem rapera Beanie Sigela nie znalazł się na liście przebojów. Album został odłożony na półkę, a Thompson poprosiła o rozwiązanie umowy. Thompson kontynuowała występy jako niezależna artystka i w 2008 roku rozpoczęła pracę nad trzecim albumem. 

 

28 lipca 2008 roku Gina Thompson wydała piosenkę „We Don't Talk No More (Dancehall Remix)” jako główny singiel swojego oficjalnego trzeciego albumu studyjnego Missing You. 23 lutego 2009 roku Thompson wydała album za pośrednictwem Blue Mountain Records/Sunset Urban Records; album został wydany jako cyfrowy download na rynkach internetowych, podczas gdy fizyczne kopie albumu zostały wydane za pośrednictwem Amazon. Z powodu braku wyników na listach przebojów i braku promocji albumu, Thompson został usunięty z wytwórni. 

 

Latem 2023 roku Thompson podjęła kolejną próbę powrotu, składając kolejne nagranie; singiel promocyjny „Starving”, który został wydany na platformach streamingowych i do pobierania cyfrowego około sierpnia 2023 roku.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Things That You Do	Gina Thompson featuring Missy "Misdemeanor" Elliott	07.1996	-	41[20]	Mercury 578 158	[written by Rodney Jerkins,Missy Elliott,Daron Jones][produced by Rodney Jerkins,Sean "Puffy" Combs][12[29].R&B Chart]
You Bring the Sunshine	Gina Thompson	03.1997	-	122[1]	Mercury 574 138	[written by Babyface, Jon-John][produced by Jon-John][53[12].R&B Chart]
It's All Yours	MC Lyte featuring Gina Thompson	12.1998	36[4]	-	EastWest E 3789CD	[produced by Chad Hugo, Pharrell Williams][53[12].R&B Chart]
Ya Di Ya	Gina Thompson featuring Missy "Misdemeanor" Elliott	10.1999	-	124[1]	EastWest 64 033	[written by Eric Roberson,Missy Elliott][produced by Ken "K-Fam" Fambro,Donnie "D-Major" Boynton][38[9].R&B Chart]