Denise LaSalle

Ora D. Allen (ur. 16 lipca 1934r- zm. 8 stycznia 2018r), znana pod pseudonimem artystycznym
Denise LaSalle, była amerykańską piosenkarką bluesową, R&B i soul, autorką tekstów piosenek i producentką muzyczną, która po śmierci Koko Taylor została okrzyknięta „Królową Bluesa”. Jej mężem był raper Super Wolf. Do najbardziej znanych utworów LaSalle należały „Trapped by a Thing Called Love”, „My Toot Toot”, „I'm So Hot” i „Down Home Blues”. 

 LaSalle, najmłodsza z ośmiorga dzieci, urodziła się jako Ora D. (lub Ora Dee) Allen 16 lipca 1934 roku w pobliżu Sidon w stanie Missisipi, na obszarze znanym wówczas jako Wyspa. Jej rodzicami byli Nathaniel A. Allen Sr. i Nancy Cooper Jej rodzina pracowała jako dzierżawcy, a ona musiała zbierać bawełnę i podejmować inne prace zarobkowe, aby utrzymać rodzinę.Wychowywała się w Belzoni od siódmego roku życia i śpiewała w chórach kościelnych lokalnych grup gospel w hrabstwie Leflore. W wieku 13 lat przeprowadziła się do Chicago, aby zamieszkać ze swoim najstarszym bratem.

  Występowała z muzykami R&B i pisała piosenki, inspirowane muzyką country i bluesem. Około 1963 roku, pracując jako barmanka w Mix's Lounge, poznała Billy'ego „The Kid” Emersona, który w tym czasie pracował dla Chess Records. Zaowocowało to rocznym kontraktem płytowym z Chess; jednak do żadnych sesji nagraniowych nie doszło. Później Emerson założył własną wytwórnię Tarpon i w 1967 roku nagrał dla niej „LaSalle”. Singiel „A Love Reputation” był skromnym regionalnym hitem. Założyła wraz ze swoim ówczesnym mężem Billem Jonesem niezależną firmę producencką Crajon.Jej piosenka „Trapped By a Thing Called Love” (1971) została wydana przez Westbound Records z siedzibą w Detroit. Osiągnęła ona 1. miejsce na krajowej liście przebojów R&B i 13. miejsce na liście Billboard Hot 100. Utwór zajął 85. miejsce na liście przebojów z końca 1971 roku. 30 listopada 1971 roku przyznano nagrodę w postaci złotej płyty RIAA za sprzedaż miliona egzemplarzy.

  Recenzując jej debiutancki album z 1972 roku o tym samym tytule, Robert Christgau napisał w książce Christgau's Record Guide: Rock Albums of the Seventies (1981): „LaSalle wydaje się być przede wszystkim autorką tekstów piosenek, a dopiero potem piosenkarką, co może tłumaczyć pewną zawodową anonimowość w jej nietypowych nastrojach. Ale głos jest obecny - zmysłowy, ciepły, a nawet mądry, idealny do medytacyjnego funku z Memphis autorstwa [producenta] Willie Mitchella. A ponieważ jest całkiem dobrą autorką tekstów piosenek, praktycznie każdy z tych dwunastu utworów oferuje profesjonalną przyjemność”.

 Napisała również udane kontynuacje, „Now Run and Tell That” i „Man Sized Job”, które zajęły 3. i 4. miejsce w pierwszej dziesiątce list przebojów R&B, a także znalazły się na liście przebojów Hot 100. Jej wczesne hity zostały nagrane w studiu nagraniowym Hi w Memphis, prowadzonym przez Mitchella, z udziałem najlepszych muzyków sesyjnych z południa. Nadal odnosiła sukcesy i wydała trzy albumy w wytwórni Westbound. W 1976 roku przeprowadziła się do Jackson w stanie Tennessee i podpisała kontrakt z ABC Records. W ABC miała kolejny hit, „Love Me Right” (10. miejsce na liście R&B, 80. miejsce na liście pop). ABC zostało przejęte przez MCA, a LaSalle nagrała dla MCA trzy albumy. 

 Jej album z 1979 roku zawierał „Do Ya Think I'm Sexy”, a w 1980 roku wydała album „I'm So Hot”. Super Wolf nagrał  również rapowy utwór „Super Wolf Can Do It”.Kontynuowała występy na żywo i produkcję. Jej współautorska piosenka „Married, But Not to Each Other” znalazła się na składance „The Best of Barbara Mandrell” z 1979 roku. W 1982 roku LaSalle podpisała kontrakt z wytwórnią Malaco jako autorka tekstów, gdzie pisała piosenki między innymi dla Z.Z. Hill. Następnie namówiono ją do nagrania własnej płyty, co zaowocowało albumem Lady in the Street z 1983 roku.  

Kontynuowała nagrywanie dla Malaco przez 15 lat i wydała szereg albumów, które spotkały się z uznaniem krytyków, począwszy od Lady in the Street (1983) i Right Place, Right Time (1984). Jej utwory R&B, soul blues i soul były grane w miejskich stacjach radiowych w stanach południowych. W 1985 roku zdobyła jedyne uznanie na brytyjskiej liście przebojów, gdy jej cover utworu „My Toot Toot” zespołu Rockin' Sidney osiągnął 6. miejsce.Wystąpiła na Long Beach Blues Festival w latach 1984 i 1993. W 1993 roku wystąpiła również na San Francisco Blues Festival. Jej album „Smokin' in Bed” (1997) sprzedał się dobrze.

  LaSalle w wywiadach wspominała, że ​​w latach współpracy z Westbound i ABC/MCA mogła swobodnie nagrywać dowolne utwory, ale w Malaco miała większe ograniczenia. Malaco było wytwórnią bluesową i oczekiwano, że będzie nagrywać głównie „hard blues”. Po latach spędzonych w Malaco, LaSalle założyła własną wytwórnię Ordena i wydała kilka albumów, w tym „God's Got My Back”, album gospel, oraz „This Real Woman” (zestaw 2 płyt CD), który jest mieszanką wszystkiego, zawiera country, R&B, bluesa i pop. W 2002 roku LaSalle ponownie nagrywała dla nowej wytwórni, tym razem dla Ecko Records, małej wytwórni soulowo-bluesowej z siedzibą w Memphis. Pierwszym albumem był „Still the Queen”. Po ponad dekadzie nieobecności powróciła do Malaco, aby w 2010 roku wydać album zatytułowany „24 Hour Woman”. W 2011 roku została wprowadzona do Galerii Sław Bluesa. 

Jej mąż, James E. Wolfe, był w Jackson, gdzie otworzyła restaurację o nazwie Blues Legend Café. Restauracja znajdowała się pod adresem 436 E. Main Street, ale od tego czasu została zamknięta.[22] 

 LaSalle wyszła za mąż za Artica Craiga, współpracownika swojego brata A.J. w Campbell Soup, w 1956 roku, mając 22 lata. LaSalle i Craig byli razem tylko przez krótki czas, ale formalnie zakończyli małżeństwo dopiero tuż przed ślubem z drugim mężem, Billem Jonesem, w 1969 roku. Rozwiodła się z Jonesem w 1974 roku. Oboje współpracowali przy produkcji płyt i założyli niezależną firmę producencką Crajon Records. W 1977 roku wyszła za mąż za Jamesa E. „Super Wolfe” Wolfe'a Jr. Był didżejem, prowadził kilka stacji radiowych, został kaznodzieją i zmarł w 2022 roku. LaSalle miała dwoje dzieci. Po problemach z sercem i powikłaniach po upadku, w wyniku którego w październiku 2017 roku amputowano jej prawą nogę, LaSalle zmarła w otoczeniu rodziny w wieku 83 lat 8 stycznia 2018 roku. 

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Trapped By A Thing Called Love/Keep It Coming	Denise LaSalle	08.1971	-	13[14]	Westbound 182	[written by Denise LaSalle][produced by Crajon Enterprises][1[1][16].R&B; Chart]
Now Run And Tell That/The Deeper I Go (The Better It Gets)	Denise LaSalle	03.1972	-	46[11]	Westbound 201	[written by Denise LaSalle][produced by Crajon Enterprises][3[12].R&B; Chart]
Man Sized Job/I'm Over You	Denise LaSalle	10.1972	-	55[9]	Westbound 206	[written by Denise LaSalle][produced by Crajon Enterprises][4[13].R&B; Chart]
What It Takes To Get A Good Woman (That's What It's Gonna Take To Keep Her)/Making A Good Thing Better	Denise LaSalle	05.1973	-	-	Westbound 215	[written by O. B. McClinton][produced by Crajon Enterprises][31[7].R&B; Chart]
Your Man And Your Best Friend/What Am I Doing Wrong	Denise LaSalle	10.1973	-	-	Westbound 219	[written by Denise LaSalle][produced by Crajon Enterprises][92[3].R&B; Chart]
Don't Nobody Live Here (By The Name Of Fool)/Good Goody Getter	Denise LaSalle	01.1974	-	-	Westbound 221	[written by Denise LaSalle][produced by Crajon Enterprises][67[7].R&B; Chart]
Get Up Off My Mind/The Best Thing I Ever Had	Denise LaSalle	06.1974	-	-	Westbound 223	[written by Denise LaSalle, Bill Jones][produced by Crajon Enterprises][96[4].R&B; Chart]
My Brand On You/Any Time Is The Right Time	Denise LaSalle	04.1975	-	-	Westbound 5004	[written by Denise LaSalle][produced by Crajon Enterprises][55[9].R&B; Chart]
Married, But Not To Each Other/Who's The Fool	Denise LaSalle	06.1976	-	102[5]	Westbound 5019	[written by D. LaSalle, F. Miller][produced by Crajon Enterprises][16[17].R&B; Chart]
Freedom To Express Yourself/Second Breath	Denise LaSalle	04.1977	-	-	ABC 12238	[written by Denise LaSalle][produced by Ordena Enterprises, Inc. With Soultastic, Inc.][100[1].R&B; Chart]
Love Me Right/Fool Me Good	Denise LaSalle	11.1977	-	80[10]	ABC 12312	[written by Denise LaSalle][produced by Denise La Salle][10[21].R&B; Chart]
One Life To Live/Before You Take It To The Streets	Denise LaSalle	05.1978	-	-	ABC 12353	[written by Denise LaSalle][produced by Denise La Salle][87[5].R&B; Chart]
Workin' Overtime/No Matter What They Say	Denise LaSalle	10.1978	-	-	ABC 12419	[written by Denise LaSalle][produced by Denise LaSalle][70[6].R&B; Chart]
P.A.R.T.Y. (Where It Is)/Under The Influence	Denise LaSalle	02.1979	-	-	ABC 12443	[written by Denise LaSalle][produced by Denise La Salle][90[2].R&B; Chart]
I'm So Hot/A Miracle, You And Me	Denise LaSalle	05.1980	-	-	MCA 41222	[written by Denise LaSalle][produced by Denise LaSalle, Ordena][62[5].R&B; Chart]
My Tu-Tu/Give Me Yo' Most Strongest Whiskey	Denise LaSalle	06.1985	-	-	Malaco 2112	[written by Sidney Simien][produced by Tommy Couch, Wolf Stephenson][79[5].R&B; Chart]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Trapped by a Thing Called Love	Denise LaSalle	02.1972	-	120[9]	Westbound 2012	[produced by Bill Jones]

Muddy Waters

Właśc. McKinley Morganfield, ur. 4.04.1915 r. w Rolling Fork w stanie Missisipi (USA), zm.
30.04.1983 r. w Downers Grove w stanie Illinois.
Muddy Waters - jedna z czołowych postaci powojennego bluesa - dorastał w Clarksdale, prowincjonalnym miasteczku w Missisipi. Najpierw uczył się grać na harmonijce. Opanowawszy, przy pomocy Scotta Bonhama, podstawy gry na gitarze, zetknął się z legendarnym Sonem Housem, który uczył go grać techniką "bottleneck". Ten początkowy okres jego kariery został udokumentowany na taśmie przez Alana Lomaxa. Objeżdżając Południe Stanów Zjednoczonych i dokonując nagrań muzyki ludowej dla Biblioteki Kongresu, ten znakomity archiwista trzykrotnie zarejestrował występy Watersa w latach 1941-42.
 

Rok później arysta przeniósł się do Chicago, gdzie zaprzyjaźnił się z Big Billem Broonzym. Wpływ i pomoc tego ostatniego okazały się istotne dla młodszego kolegi. Muddy grywał w klubach z pianistami Lee Brownem, Eddiem Boydem i Sunnylandem Slimem, a później z Jimmym Rogersem i Blue Smittym. Wkrótce zaczął korzystać z gitary wzmacnianej elektrycznie. W 1948 r. podpisał kontrakt z nowo powstałą wytwórnią Aristocrat, której nazwę zmieniono później na Chess Records. Jego drugi singel z utworami "I Feel Like Goin' Home"/ "I Can't Be Satisfied" osiągnął pewne powodzenie wśród fanów rhythm'n'bluesa. Dyskretny akompaniament Biga Crawforda na gitarze basowej pojawił się także w kolejnych utworach, m.in. w "Rollin' And Tumblin"', "Rollin' Stone" i "Walking Blues".
W nagraniach z tego okresu Waters prezentował silne związki z korzeniami bluesa z Delty Missisipi oraz wpływ Tommy'ego Johnsona, Leroya Carra i Peetiego Wheatstrawa.
 

W 1951 r. Muddy Waters grał już z zespołem, przez który przewinęli się z czasem tacy muzycy, jak Otis Spann (fortepian), Jimmy Rogers (gitara) oraz harmonijkarze: Little Walter, Walter "Shakey" Horton i James Cotton. Taka liczba utalentowanych muzyków sprawiła, że Muddy Waters Band stał się najbardziej wpływowym zespołem w Chicago i nagrał wiele znaczących utworów, wśród których znalazły się "Long Distance Call", "Hoochie Coochie Man", "Fve Got My Mojo Working", "Close To You", "Mannish Boy", "Just Make Love To Me", "You Need Love" i "I'm Ready". W nagraniach tych szczególnie wybijały się surowe dźwięki gitary lidera i jego pełen namiętności śpiew. Artysta umocnił swoją międzynarodową pozycję, odbywając w 1958 r. tournee po Wielkiej Brytanii, zaproszony przez puzonistę jazzowego Chrisa Barbera.
 

Pomimo że w pewnych kręgach spotkał się z krytyką związaną z używaniem przez niego sprzętu nagłaśniającego, oddziaływanie Watersa na nowe pokolenie białych entujastów bluesa było ogromne. Cyril Davies i Alexis Korner odeszli pod jego wpływem od muzyki skifflowej, a utworzony przez nich zespół Blues Incorporated stał się z kolei inspiracją do zaistnienia takich grup i artystów, jak The Rolling Stones, The Graham Bond Organisation czy Long John Baldry, doprowadzając do powstania brytyjskiego rhythm'n'bluesa. Jak na ironię, podczas gdy podobne grupy odnosiły sukcesy komercyjne, Waters musiał walczyć z obojętnością. Ponieważ uznano go za "staromodnego" w przededniu spopularyzowania muzyki soul, był zmuszony uwspółcześnić brzmienie i repertuar.
 

Wynikiem tego okazały się niedoceniane płyty, m.in. Electric Mud, na której znalazła się wersja utworu The Rolling Stones "Let's Spend The Night Together", ukazująca artystę w zupełnie innym świetle. Lepiej odebrany został album Fathers And Sons, w którego nagraniu wspomagali Watersa Paul Butterfield i Mike Bloomfield. Mimo wszystko twórczość artysty w latach 60. przyniosła rozczarowanie. W tym okresie w jego zespole grali m.in. Willie Smith, Sammy Lawhorn, Luther "Georgia Boy" Johnson, Pee Wee Madison, Paul Oscher i Pinetop Perkins.
 

Płyta The London Sessions przyciągnęła uwagę słuchaczy, podobnie jak pojawienie się gitarzysty na albumie The Last Waltz zespołu The Band. Muzykami jego zespołu w latach 70. byli m.in. Jerry Portnoy, Bob Margolin i Luther Johnson Junior. Prawdziwe odrodzenie popularności przyniosła jednak dopiero pełna natchnienia współpraca z gitarzystą Johnnym Winterem. Ten uczeń Watersa wyprodukował i zaaranżował utwory na czterech wspaniałych albumach wydanych przez Blue Sky, które ponownie ukazały żar i charakter muzyki Watersa, znane z jego wczesnych nagrań. Dwa z nich "Hard Again" i "I'm Ready" otrzymały nagrody Grammy. Przywróciło to odpowiednią rangę muzyce, jaką po sobie zostawił. Artysta zmarł w 1983 r. na niewydolność serca. Nadal uważany jest za jednego z najbardziej wpływowych muzyków bluesowych. W 1976 r. występował w Polsce podczas Jazz Jamboree.  

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I Feel Like Going Home/ I Can't Be Satisfied	Muddy Waters	09.1948	-	-	Aristocrat 1305	[written by Muddy Waters][11[2].R&B Chart]
Louisiana Blues/Evan's Shuffle	Muddy Waters	01.1951	-	-	Chess 1441	[written by Muddy Waters][10[1].R&B Chart]
Long Distance Call/Too Young To Know	Muddy Waters	04.1951	-	-	Chess 1452	[written by Marshall, Paul][8[1].R&B Chart]
Honey Bee/Appealing Blues	Muddy Waters	07.1951	-	-	Chess 1468	[written by Muddy Waters][10[1].R&B Chart]
Still A Fool/My Fault	Muddy Waters	11.1951	-	-	Chess 1480	[written by Muddy Waters][9[3].R&B Chart]
She Moves Me/Early Morning Blues	Muddy Waters	02.1952	-	-	Chess 1490	[written by Muddy Waters][10[1].R&B Chart]
Mad Love/ Blow Wind, Blow	Muddy Waters	11.1953	-	-	Chess 1550	[written by Muddy Waters][6[2].R&B Chart]
I'm Your Hoochie Cooche Man/She's So Pretty	Muddy Waters	03.1954	-	-	Chess 1560	[written by Muddy Waters][3[13].R&B Chart]
Just Make Love To Me/Oh! Yeh	Muddy Waters	06.1954	-	-	Chess 1571	[written by W. Dixon][4[13].R&B Chart]
I'm Ready/I Don't Know Why	Muddy Waters	10.1954	-	-	Chess 1579	[written by W. Dixon][4[9].R&B Chart]
Manish Boy / Young Fashioned Ways	Muddy Waters	06.1955	-	-	Chess 1602	[written by Mel London,McKinley Morganfield,Bo Diddley][produced by Johnny Winter,Marshall Chess][5[6].R&B Chart]
Sugar Sweet / Trouble, No More	Muddy Waters	11.1955	-	-	Chess 1612	[A:written by Mel London][B:written by Morganfield][A:11[2].R&B Chart][B:7[6].R&B Chart]
Don't Go No Farther / Diamonds at Your Feet	Muddy Waters	07.1956	-		Chess 1630	[written by W. Dixon][9[2].R&B Chart]
Forty Days And Forty Nights/All Aboard	Muddy Waters	05.1956	-	-	Chess 1620	[written by Roth][7[6].R&B Chart]
Close to You / She's Nineteen Years Old	Muddy Waters	09.1958	-	-	Chess 1704	[written by M- Morganfield][9[13].R&B Chart]
Manish Boy/I'm Your Hoochie Coochie Man	Muddy Waters	07.1988	51[6]	-	Epic EPC 651637	[written by Mel London,McKinley Morganfield,Bo Diddley]

Albumy

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Electric Mud	Muddy Waters	11.1968	-	127[8]	Cadet Concept 314	[produced by Marshall Chess,Charles Stepney,Gene Barge]
Fathers and Sons	Muddy Waters	09.1969	-	70[10]	Chess 127	[produced by Norman Dayron]
Hard Again	Muddy Waters	02.1977	-	143[7]	Blue Sky 34 449	[produced by Johnny Winter]
I'm Ready	Muddy Waters	02.1978	-	157[6]	Blue Sky 34 928	[produced by Johnny Winter]
King Bee	Muddy Waters	05.1981	-	192[2]	Blue Sky 37 064	[produced by Johnny Winter]

T-Bone Walker

T-Bone Walker (ur. 28 maja 1910r, zm. 15 marca 1975r) (prawdziwe nazwisko Aaron Thibeaux
Walker; jego pseudonim pochodzi od wymowy jego imienia Thibeuax - Tibo, jak był nazywany przez matkę) - wybitny gitarzysta i wokalista bluesowy; wprowadził do bluesa gitarę elektryczną. Przedstawiciel bluesa teksańskiego.
 

Aaron urodził w Linden w powiecie Cass w Teksasie. Był jedynakiem. Zarówno matka Movelia jak i ojciec Rance Walker byli muzykami. Babka Aarona ze strony matki Martha, żona Edwarda Jamisona, była czystej krwi Indianką Cherokee.
Gdy Aaron miał rok, jego matka oświadczyła mężowi, że jej syn nie będzie pracował na plantacji. Przenieśli się więc ok. 1912 r. do Dallas. Jak wspomina Mama i ja byliśmy bardzo blisko. Nie uwierzyłbyś jak dobrze potrafiła grać na gitarze jeszcze zanim poślubiła mojego Tatę. Kiedy Blind Lemon Jefferson lub Huddie Ledbetter [Leadbelly] przybywali do Dallas ona od razu siadała z nimi i wspaniale śpiewali bluesa. Ja leżałem w moim łóżeczku słuchając i nie śpiąc przez połową nocy.
Był często posyłany przez matkę jako przewodnik dla niewidomego Jeffersona i zbierał pieniądze do jego cynowego kubka.
 

Gdy miał 10 lat razem z rodzinnym zespołem prowadzonym przez jego ojczyma nazwiskiem Marco Washington, wędrował po sąsiedztwie i tańczył do muzyki. Był znakomitym tancerzem potrafiącym nieustannie wymyślać nowe kroki. Był urodzonym showmanem.
W wieku 12 lat otrzymał od matki bandżo, jednak jego marzeniem była gitara, którą otrzymał w gdy rozpoczął naukę w szkole średniej. Grywał na spotkaniach i piknikach kościoła Holy Ghost (Świętego Ducha), do którego należał. Był także członkiem zespołu Lawsona Brooksa, który w każdy weekend grał w Tip Top Cafe na Central Avenue. Była to 16-osobowa grupa, więc aby być słyszanym T-Bone grał na bandżo. Jak wspomina, po jakimś czasie odważyli się grać utwory Duke'a Ellingtona.
 

Wkrótce odchodzi jednak z tego zespołu, gdyż zawsze myślał o pracy na własny rachunek. Jak wspomina, nie chciał także zostawiać samotnej matki, gdy musiał wyjeżdżać z zespołem. Zostaje zastąpiony przez Charliego Christiana. Ok. 1923 r. dołączył na krótko do Dr Breeding's Big B. Tonic Medicine Show jako piosenkarz, muzyk, tancerz i komik.
W połowie lat 20. znalazł się w trupie piosenkarzy i tancerzy prowadzonej przez piosenkarkę bluesową Idę Cox (1896-1967).
 

W 1929 r. wygrał amatorski konkurs muzyczny, którego główną nagrodą był tydzień występów ze słynnym zespołem Caba Callowaya. Calloway zezwolił Walkerowi na krótkie solowe występy w czasie wspólnych koncertów w Majestic Theater w Dallas.
Pod koniec roku łowca talentów dla firmy Columbia Records zaprosił Walkera na sesję nagraniową. 5 grudnia 1929 r. Walker, jako Oak Cliff T-Bone nagrał swoje dwa pierwsze utwory: Trinity River Blues i Wichita Falls Blues. Na następną sesję nagraniową z jego udziałem przyjdzie mu czekać aż do 1940 r.
Na początku lat 30. grał w okolicach Dallas w grupach Coley Jones Dallas String Band i Lawson Brooks Band. Na dłużej zatrzymał się w 1933 r. w hollywoodzkiej grupie białego Rosjanina Count Biloxi Band , z którą podróżował po południu USA. Jako tancerz i muzyk miał naśladować Teda Lewisa. Orkiestra grała w dobrych miejscach i Biloski dobrze płacił muzykom. Szczególnym problemem było to, że Walker był jedynym czarnym wykonawcą w grupie. Ponieważ zespół miał piosenkarkę, czasem kilku białych wdzierało się na scenę, aby pobić Walkera, który uciekał w takich wypadkach awaryjnym wyjściem pożarowym.
Towarzystwo muzyków zmuszało Walkera także do picia alkoholu, co stało się jego nawykiem i odbiło się na zdrowiu. Będąc jeszcze nastolatkiem miał już wrzody żołądka spowodowane piciem. Znalazł się w szpitalu.
 

Także jeszcze w 1933 r. pracował w Milt Larkins Band. W rok później był członkiem zespołu wybitnej pieśniarki bluesowej Ma Rainey i występowali w Fort Worth w Teksasie. Pewnego dnia podczas występów w Gem Hotel poznał Vidę Lee, którą poślubił w 1935 r. Małżeństwo przetrwało do samej śmierci artysty; mieli trójkę dzieci.
Ponieważ mieszkali wspólnie z matką Walkera, T-Bone miał problemy z utrzymaniem rodziny i postanowił przenieść się do Kalifornii do Los Angeles. Najął się jako kierowca do firmy, która transportowała samochody na Zachodnie Wybrzeże. Nie płaciła ona nic kierowcom za dostawę, ale kierowcy mieli darmowy transport. W trójkę dostarczyli do Los Angeles 6 aut, gdyż każdy samochód ciągnął za sobą drugi.
 

Zaczął występować w klubie Little Harlem w LA (1934-1939). Perkusistą w grupie był słynny showman Zutty Singleton. Wkrótce jednak i Walker mógł grać, śpiewać, tańczyć a nawet prowadzić konferansjerkę. W ciągu następnych trzech lat zaczął być sławny w Los Angeles. W latach 1936-1937 występował regularnie w słynnym klubie Trocadero w Hollywood . W latach 1939-1940 odbył turę koncertową, głównie po Środkowym Zachodzie USA, z zespołem Les Hite Cotton Club Orchestra. Występował z nim także w Golden Gate Ballroom i słynnym Apollo Theater w Nowym Jorku. T-Bone zaczyna nałogowo grać w karty o bardzo wysokie stawki.
 

Ok. czerwca 1940 r. w Nowym Jorku Walker dokonuje kolejnego nagrania - tylko jako wokalista. Towarzyszy mu orkiestra Les Hite'a; nagrany zostaje utwór T-Bone Blues dla firmy Varsity.
W tym czasie Vida i T-Bone byli rozdzieleni od 4 lat. Vida zabroniła pokazywania się Walkerowi w domu dopóki jest hazardzistą. W końcu T-Bone namówił żonę na towarzyszenie mu podczas tur koncertowych. Wtedy także praktykował i eksperymentował z gitarą elektryczną chociaż był zatrudniany jako wokalista.
 

W 1940 r. T-Bone zakłada swój zespół, z którym występuje w Los Angeles i w Chicago. Występy w chicagowskim Rhumboogie Club otwierają nową fazę jego kariery - jako showmana i znakomitego estradowca.
20 lipca 1942 r. jako gitarzysta dokonuje dla firmy Capitol Records nagrań 4 utworów z Freddie Slack and His Orchestra oraz 2 utworów ze swoim kwintetem: I Got a Break, Baby i Mean Old World. 31 lipca odbywa się kolejna sesja nagraniowa z Freddie Slack and His Orchestra. Plonem jest 7 utworów.
 

W latach 1942-1945 wraz ze swoim zespołem odbywa tury koncertowe po bazach Armii USA. W latach 1943-1944 występuje ze słynną orkiestrę Fletchera Hendersona.
Prawdopodobnie w grudniu 1944 r. nagrywa dla firmy Swinghouse utwór Low Down Dirty Shame Blues (Married Woman Blues).
 

W maju 1945 podczas sesji dla chicagowskiej firmy Rhumboogie nagrywa z Marl Young & His Orchestra sześć wczesnych wersji swoich późniejszych przebojów: Sail on Boogie, I'n Still in Love with You, You Don't Love Me Blues, T-Bone Boogie, Mean Old World Blues oraz Evening.
Po powrocie do Los Angeles jego kariera ulega przyspieszeniu. Podpisuje niezły kontrakt nagraniowy z firmą Comet Records, który pozwalał mu na nagrania dla firmy Black & White oraz na zatrudnianie najlepszych muzyków w mieście. Nad jego nagraniami czuwał Ralph Bass, który był równocześnie wielkim fanem T-Bone'a. Od połowy 1946 r. do końca 1947 r. T-Bone nagrał około 70 utworów ze znakomitymi muzykami.
 

30 września i w grudniu 1946 r. wraz z Jack McVea's All Stars i Al Killian Quintet dokonał kilkunastu nagrań dla firmy Black & White. Te nagrania uczyniły z niego ojca elektrycznego bluesa.
W tym czasie koncerty T-Bone'a Walkera okazywały się niezwykłym sukcesem. Jego taneczny talent, niebywała technika gry na gitarze, znakomity wokal, talent estradowy (np. grał w szpagacie trzymając gitarę za plecami, co powtórzył potem Jimi Hendrix bez szpagatu.) stworzyły wyjątkowe zjawisko na ówczesnej scenie bluesowej. Jak wspomina bluesman Lowell Fulson łączono wtedy na tury koncertowe trzech bluesmanów (np. Walker występował m.in. z Rayem Charlesem, Wynonie'em Harrisem, Jimmym Whitherspoonem, Big Joe'em Turnerem, Lowellem Fulsonem), z których każdy chciał występować jako ostatni, ale wszyscy w końcu zostawiali to miejsce dla Walkera.
Po 11 latach małżeństwa Vida urodziła pierwsze dziecko - córkę Bernitę ( Vida w dalszym ciągu brała udział we wszystkich turach koncertowych męża).
 

13 września odbywa się w Los Angeles słynna sesja nagraniowa, której plonem będzie największy przebój Walkera i zarazem jeden z najbardziej znanych bluesów w historii - Call it Stormy Monday (but Tuesday is Just as Bad), znany pod skróconym tytułem jako Stormy Monday.
Mniej więcej w tym czasie menedżerem Walkera został Harold Oxley, były menedżer zespołu Jimmiego Lunceforda, człowiek o olbrzymim doświadczeniu. Koncerty przyciągały tłumy i muzycy T-Bone'a byli bardzo dobrze opłacani. T-Bone nie mógł ze względów zdrowotnych pić nic innego jak tylko kozie mleko. Jednak czasami, gdy grał w karty, sięgał po alkohol i był odwożony do szpitala; koncert odwoływano. W końcu musiał na jakiś czas zaprzestać koncertowania i poddać się operacji. Zastopowało to rozwój jego kariery.
Razem ze swoim siostrzeńcem, występującym jako T-Bone, Jr. brał udział w różnych programach typu variété w nocnych lokalach i hotelach.
 

W 1960 r. jego kariera mogła ponownie się rozwijać. Count Basie zatrudnił go do występów w jego zespołem w wielkim show, w którym gwiazdami byli m.in. Ruth Brown i George Shearing. Jednak Walker czuł, że jest odsunięty na dalszy plan i po jakimś czasie odszedł z zespołu.
W 1962 r. otrzymał ponowną szansę, gdy pod firmą Rhythm and Blues USA przez promotorów niemieckich Lippmana i Raua został zaproszony na występy w Niemczech a potem w innych krajach europejskich. W skład tego zespołu wchodziła doborowa stawka bluesmanów; byli tam Memphis Slim, Shakey Jake, Willie Dixon, John Lee Hooker, Helen Humes, Jump Jackson, Sonny Terry i Brownie McGhee. Nagrali wspólnie album zatytułowany American Blues Festival, na którym T-Bone gra na fortepianie.
 

Już od końca lat 50-tych Walker nagrywał coraz mniej ze względu na zły stan zdrowia. Poprzednio rocznie ukazywał się minimum jeden album Walkera a przeważnie dwa. Pod koniec lat 60. zaczął się w Europie cieszyć olbrzymią popularnością i dla firmy Black and Blue nagrał 9 utworów, które zostały także wydane potem w USA przez firmę Delmark.
 

W 1966 r. wziął udział w jazzowym programie Jazz at the Philharmonic, z którym odwiedził Europę.
W 1967 r. wystąpił na słynnym festiwalu jazzowym Monterey Jazz Festival w Monterey w Kalifornii.
W latach 1968-1969 występował w Europie w ramach znakomitego American Folk Blues Festival.
Na początku lat 70. kilkakrotnie wziął udział w turach koncertowych Johnny Otis Revue. Po operacji nie czuł bólu żołądka, więc podczas pobytu w Paryżu zaczął znowu pić alkohol. Ponieważ zawsze dużo wydawał pieniędzy, poszedł za złymi radami swojego obecnego towarzystwa i zmienił menedżera, gdy firma Polydor Records wyraziła zainteresowanie kontraktem z nim. Od tego momentu przestał się w ogóle zajmować swoimi interesami.
 

Po powrocie od Los Angeles w 1972 r. okazało się, że za swój album otrzymał nagrodę Grammy. Zwiększyło to jego wiarę w nowego menedżera. Grał wówczas z młodymi muzykami w modnym wówczas stylu i chociaż publiczność nie była zbyt przekonana do tego, co prezentuje na koncertach, dopóki miał następne występy w planie - był zadowolony. Rzadko był wtedy trzeźwy.
W tym czasie na skutek własnej nieuwagi uległ wypadkowi samochodowemu. W szpitalu spędził kilka miesięcy. Jego Stormy Monday został nagrany przez The Allman Brothers Band, był wszędzie puszczany i to, jak i inne tantiemy z wykonań tego utworu, przynosiło mu spory dochód. Z jego zdrowiem było jednak źle, musiał być na badaniach szpitalnych co trzy miesiące.
Po ostatnim swoim występie w Nixon Theater w Pittsburghu (stan Pensylwania) czuł się już bardzo źle. 

W Nowy Rok doznał wylewu i znalazł się w domu opieki Vernon Convalescent Hospital. Zmarł 15 marca 1975 r. Podczas przejazdu pogrzebu przez Los Angeles tysiące ludzi stało na trasie przejazdu aby pożegnać jednego z największych bluesmanów i gitarzystów jakiego wydała Ameryka.
Został pochowany na cmentarzu Inglewood w Inglewood, Kalifornia.
W tym samym roku odbył się specjalny koncert w Musicians Union Auditorium poświęcony jego pamięci.

T-Bone Walker już od dzieciństwa był świetnie zaznajomiony z tradycją bluesową. Jeszcze gdy był dzieckiem w jego domu bywali Blind Lemon Jefferson i Huddie Leadbelly Ledbetter. Na jego styl gry na gitarze wpłynął najpierw Blind Lemon. Później wzorem był wybitny gitarzysta Lonnie Johnson. Ponieważ był pierwszym gitarzystą elektrycznym, więc wiele zawdzięczał swoim eksperymentom z gitarą elektryczną. Tutaj już nie mógł naśladować nikogo i sam stał się wzorem dla setek gitarzystów bluesowych i rockowych, z których najważniejsi to Duane Allman, Jeff Beck, Chuck Berry, Mike Bloomfield, Clarence Gatemouth Brown, Lonnie Brooks, Eric Clapton, Albert Collins, Pee Wee Crayton, Lowell Fulson, Gutar Slim, Buddy Guy, Jimi Hendrix, Earl Hooker, Albert King, B.B. King, Freddie King, Little Milton, Johnny Moore, Shuggie Otis, Jimmy Page, Fenton Robinson, Otis Rush, Doug Sahm, Phillip Walker, Johnny Guitar Watson, Johnny Winter.
 

Był także znakomitym wokalistą. Wzorem dla niego byli tacy wokaliści jak Ida Cox, Lonnie Johnson i Jimmy Rushing. Jednak najwięcej zawdzięczał wybitnemu pianiście i wokaliście bluesowemu Leroyowi Carrowi. Jako wokalista stał się wzorem dla takich bluesmanów jak Billy Boy Arnold, Bobby Bland, Andrew Brown, Joe Turner i niektórych spośród wymienionych powyżej.
Leroy Carr był jednym z tych, który zurbanizowali brzmienie bluesa. W latach 30. nastąpiła wzajemna wymiana pewnych elementów stylistycznych między bluesem i jazzem. Blues stał się bardziej rytmiczny i zarazem rytm bluesa stał się bardziej skomplikowany. Był wykonywany także przez duże orkiestry typu Les Hite Orchestra, w której T-Bone był i wokalistą i gitarzystą... akustycznym, gdyż muzycy Lesa nie lubili dźwięku gitary elektrycznej. Jednak praktyka w takich orkiestrach jazzowych dała Walkerowi niezwykłą intensywność swingu, który wprowadził do bluesa. Co ciekawe, obaj przyjaciele Charlie Christian i T-Bone mieli tego samego nauczyciela gry na gitarze - Chucka Richardsona. Obaj rozpoznali możliwości jakie tkwiły w elektrycznej gitarze i obaj stali się prekursorami; Christian - elektrycznej gitary jazzowej, T-Bone - elektrycznej gitary bluesowej.
Część niezwykłego i bezbłędnego wyczucia rytmu T-Bona wzięła się zapewne z tego, iż w młodości był tancerzem - tańczył solo albo z Christianem.
 

B.B. King zawsze podkreślał niezwykły dźwięk gitary T-Bona i określił go tak jak myślę, [był to] najpiękniejszy dźwięk jaki słyszałem kiedykolwiek w moim życiu. Być może osiągnął swoje brzmienie, przynajmniej w jakiejś części, specyficzną pozycją gitary, nie trzymał jej równolegle do ciała tylko pod dość sporym kątem, co większości gitarzystów sprawiłoby spore kłopoty. Dźwięk gitary T-Bone'a był zarówno ostry, intensywny jak i w tym samym momencie jednak delikatny. Miał także wspaniałe wyczucie dynamiki, którą wykorzystywał po mistrzowsku w celu nadania utworom bardziej osobistego i nieraz dramatycznego charakteru. Niezwykle łatwo przechodził z gry na jednej strunie do podkreślania dramatyzmu i dynamiki utworu potężnymi akordami. Był znakomitym gitarzystą niezależnie od tempa bluesa i, co więcej, potrafił bezbłędnie dobrać odpowiednie tempo do treści utworu. Określenie specyficznego rytmicznego grania Texas guitar shuffle wzięło się z jego utworu T-Bone Shuffle nagranego dla firmy Comet w listopadzie 1947 r. Trzeba także wspomnieć o tym, że nagrywał utwory zazwyczaj z kwartetem lub kwintetem. A jednak intensywność muzyki jest tak niesłychana, że wydaje się, iż T-Bone stoi na czele kilkunastoosobowej orkiestry.
 

Jako wokalista był nie do naśladowania. Jego frazowanie było subtelne, zmysłowe i wrażliwe. Głos lekki i ekspresyjny. Sposób śpiewania był doskonale zestrojony z jego sposobem gry na gitarze i akcentowaniem rytmu. Był zawsze emocjonalnie przekonywający niezależnie od rodzaju bluesa, który wykonywał. Czy był to blues smutny, czy był to blues wesoły - zawsze potrafił wyrazić prawdę.
Chociaż był łącznikiem pomiędzy bluesem wiejskim a miejskim, pomiędzy bluesem lat 20. a lat 40. (i dalej) i pomiędzy bluesem i jazzem - był jednak czymś więcej. Jego rola była jedyna w swoim rodzaju i trudno sobie wyobrazić jak potoczyłaby się historia bluesa i rocka bez niego. 

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Wichita Falls Blues / Trinity River Blues	T-Bone Walker	.1930	-	-	Columbia 14 506	-
Mean Old World Blues / I Got a Break, Baby	T-Bone Walker	04.1945	-	-	Capitol `0 033	-
I'm Still in Love With You / Sail On Boogie	T-Bone Walker	08.1945	-	-	Rhumboogie 4000	-
Evening / T-Bone Boogie	T-Bone Walker	06.1945	-	-	Rhumboogie 4002	-
Mean Old World Blues / You Don't Love Me Blues	T-Bone Walker	01.1946	-	-	Rhumboogie 4003	-
Bobby Sox Blues / I'm Gonna Find My Baby	T-Bone Walker	.1947	-	-	Black & White 110	-
Don't Give Me the Runaround / It's a Low Down Dirty Deal	T-Bone Walker	.1947	-	-	Black & White 115	-
No Worry Blues / Don't Leave Me Baby	T-Bone Walker	.1947	-	-	Black & White 111	-
Call It Stormy Monday (But Tuesday Is Just as Bad) / I Know Your Wig Is Gone	T-Bone Walker	01.1948	-	-	Black & White 122	-
I Got a Break, Baby / Mean Old World	T-Bone Walker	.1948	-	-	Capitol 15 033	-
Inspiration Blues / I'm Still in Love with You	T-Bone Walker	.1948	-	-	Comet 51	-
Long Skirt Baby Blues / Goodbye Blues	T-Bone Walker	.1948	-	-	Black & White 123	-
Plain Old Down Home Blues / Midnight Blues	T-Bone Walker	.1948	-	-	Black & White 127	-
That Old Feelin' Is Gone / Description Blues	T-Bone Walker	.1948	-	-	Comet 52	-
West Side Baby / Lonesome Woman Blues	T-Bone Walker	.1948	-	-	Comet 50	-
T-Bone Shuffle / First Love Blues	T-Bone Walker	.1949	-	-	Comet 53	-
My Baby Left Me / She Is Going to Ruin Me	T-Bone Walker	.1949	-	-	Old Swing-Master 11	-
Strollin' With Bones / Glamour Girl	T-Bone Walker	.1950	-	-	Imperial 5071	-
Evil Hearted Woman / Travelin' Blues	T-Bone Walker	.1950	-	-	Imperial 5094	-
Blue Mood / Got No Use for You	T-Bone Walker	.1952	-	-	Imperial 5216	-
Street Walking Woman / Blues Is a Woman	T-Bone Walker	.1952	-	-	Imperial 5202	-
Papa Ain't Salty / T-Bone Shuffle	T-Bone Walker	06.1955	-	-	Atlantic 1065	-
Play On Little Girl / Why Not	T-Bone Walker	.1955	-	-	Atlantic 1074	-

Kokomo Arnold

Kokomo Arnold (ur. 15 lutego 1901r - zm. 8 listopada 1968r) był amerykańskim muzykiem
bluesowym. Urodzony jako James Arnold w Lovejoy's Station w stanie Georgia, Arnold otrzymał swój przydomek w 1934 roku po wydaniu utworu „Old Original Kokomo Blues” dla wytwórni Decca; był to cover bluesowego utworu Scrappera Blackwella o miasteczku Kokomo w stanie Indiana. Leworęczny gitarzysta slide, którego intensywny styl gry slide i szybki wokal wyróżniały go spośród współczesnych. 

 Po tym, jak nauczył się podstaw gry na gitarze od swojego kuzyna, Johna Wiggsa, Arnold zaczął grać na początku lat 20-tych. XX wieku jako zajęcie dodatkowe, pracując jako parobek w Buffalo w stanie Nowy Jork i jako hutnik w Pittsburghu w Pensylwanii. W 1929 roku przeprowadził się do Chicago i założył nielegalny biznes, który kontynuował przez cały okres prohibicji. W 1930 roku Arnold na krótko przeniósł się na południe i dokonał swoich pierwszych nagrań, „Rainy Night Blues” i „Paddlin' Madeline Blues”, pod pseudonimem Gitfiddle Jim, dla wytwórni Victor w Memphis w stanie Tennessee. 

Wkrótce wrócił do Chicago, centrum nielegalnego handlu, choć po ratyfikacji 21. poprawki do Konstytucji Stanów Zjednoczonych, kończącej prohibicję w 1933 roku, zmuszony był zarabiać na życie jako muzyk. Joe McCoy z Kansas usłyszał go i przedstawił Mayo Williamsowi, który produkował płyty dla Decca. Od pierwszego nagrania dla Decca 10 września 1934 roku do ostatniego 12 maja 1938 roku Arnold nagrał osiemdziesiąt osiem stron, z których siedem nadal pozostaje zaginionych. On, Peetie Wheatstraw i Bumble Bee Slim byli dominującymi postaciami w ówczesnych chicagowskich kręgach bluesowych.  

Peetie Wheatstraw i Arnold w szczególności wywarli również znaczący wpływ na współczesnego, pionierskiego artystę bluesa z Delty Delty, Roberta Johnsona, a tym samym na całą muzykę współczesną. Johnson przekształcił „Old Original Kokomo Blues” w „Sweet Home Chicago”, „Milk Cow Blues” w „Milkcow's Calf Blues”, a inny utwór Arnolda, „Sagefield Woman Blues”, wprowadził termin „dust my broom”, którego sam Johnson użył jako tytułu utworu. Utwór „Milk Cow Blues” Arnolda został nagrany przez Elvisa Presleya (jako „Milk Cow Blues Boogie”) w Sun Studios, wyprodukowany przez Sama Phillipsa i wydany jako jeden z jego pierwszych singli. Później wykonał go Tyler Hilton, który zagrał Elvisa w filmie „Spacer po linie” z 2005 roku. Aerosmith wykonał cover utworu „Milk Cow Blues” na albumie „Dream the Line” z 1977 roku, Dead Moon na albumie „Defiance” z 1990 roku, George Strait na albumie „Chill of an Early Fall” z 1991 roku, a Willie Nelson na albumie „Milk Cow Blues” z 2000 roku. 

W 1938 roku Arnold opuścił przemysł muzyczny i rozpoczął pracę w chicagowskiej fabryce. Odkryty na nowo przez badaczy bluesa w 1962 roku, nie wykazywał entuzjazmu wobec powrotu do muzyki, aby wykorzystać nową eksplozję zainteresowania bluesem wśród młodej białej publiczności. Zmarł na zawał serca w Chicago w wieku sześćdziesięciu siedmiu lat w 1968 roku i został pochowany na cmentarzu Burr Oak w Alsip w stanie Illinois. 

Elmore James

Elmore James (ur. 27 stycznia 1918r-zm. 24 maja 1963r) był amerykańskim gitarzystą bluesowym, wokalistą, autorem piosenek i liderem zespołu. Znany był jako Król Gitary Slide, miał wyjątkowy styl gry na gitarze i poruszający głos. James urodził się jako Elmore Brooks w starej społeczności Richland w hrabstwie Holmes w stanie Mississippi (nie mylić z dwoma innymi miejscowościami o tej samej nazwie w stanie Mississippi, jedną w hrabstwie Humphreys, a drugą w hrabstwie Rankin). Był nieślubnym synem 15-letniej Leoli Brooks, pracownika rolnego. Jego ojcem był prawdopodobnie Joe Willie „Frost” James, który zamieszkał z Leolą, więc Elmore przyjął to imię. 

 

Jego rodzice w pewnym momencie adoptowali osieroconego chłopca - Roberta Holstona. Elmore zaczął tworzyć muzykę w wieku 12 lat, używając prostego instrumentu jednostrunowego ('diddley bow' lub 'jitterbug') zawieszonego na ścianie baraku. Jako nastolatek grał na lokalnych potańcówkach pod pseudonimami Cleanhead i Joe Willie James. Jego pierwszym małżeństwem była Minnie Mae ok. 1942 r. (z którą najwyraźniej nigdy się nie rozwiódł). Później ożenił się dwukrotnie, z Georgianną Crump w 1947 r. i z kobietą o imieniu Janice ok. 1954 r. (Inne doniesienia o małżeństwie Elmore'a z Josephine Harris okazały się błędnym zapisem innego Elmore'a Jamesa.) Stanie się znanym muzykiem w tamtych czasach, z nie tak małymi nagrodami w postaci prestiżu, dobrego darmowego jedzenia, nielegalnego darmowego alkoholu, kobiecych przysług, obietnicy ucieczki od ciężkiej pracy na plantacji itp., musiało być równie atrakcyjne dla Elmore'a, jak dla innych muzyków tamtych czasów i wcześniejszych, takich jak „drugi” Sonny Boy Williamson, z którym grał, i legendarny Robert Johnson, z którym prawdopodobnie również grał. 

 

 Chociaż Robert Johnson został zamordowany w 1938 roku, James (podobnie jak wielu innych muzyków) był pod silnym wpływem niego, a także Kokomo Arnolda i Tampa Reda. Elmore nagrał kilka piosenek Tampy, a nawet odziedziczył po swoim zespole dwóch swoich słynnych „Broomdusters”, „Little” Johnny'ego Jonesa (fortepian) i Odie Payne'a (perkusja). Istnieje spór co do tego, czy Robert Johnson czy Elmore napisał znak rozpoznawczy Jamesa, „Dust My Broom”. 

 

Ważną stroną charakteru Elmore'a, która mogła przyspieszyć jego upadek, było jego dożywotnie zamiłowanie do bimbru i jego produkcja, z którą zapoznał się w młodym wieku. Alkohol z pewnością zabił jego kolegów z zespołu/przyjaciół Willie Love i Johnny'ego Jonesa w stosunkowo młodym wieku, a prawdopodobnie także innych. Jego stały gitarzysta rytmiczny Homesick James utrzymywał, że jego długowieczność wynikała z tego, że nie brał udziału w intensywnych sesjach picia po - i często w trakcie - koncertów, odmowa ta nie była popularna wśród reszty zespołu. Elmore był również podobno niezwykle szybkim kierowcą, który uwielbiał polowania z bronią i psami w Missisipi, skąd wyruszał na dłuższe okresy. 

 

Podczas II wojny światowej James wstąpił do Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, awansował na sternika i wziął udział w inwazji na Guam. Po zwolnieniu Elmore wrócił do centralnej części Missisipi i ostatecznie osiedlił się w Canton ze swoim adoptowanym bratem Robertem Holstonem. W tym czasie dowiedział się, że ma chorobę serca. Pracując w sklepie elektrycznym Roberta, opracował swój unikalny dźwięk elektryczny, używając części ze sklepu i nietypowego rozmieszczenia dwóch przetworników D'Armond. Zaczął nagrywać w Trumpet Records w pobliskim Jackson w styczniu 1951 roku, najpierw jako muzyk towarzyszący drugiemu Sonny Boyowi Williamsonowi, a także ich wspólnemu przyjacielowi Wille Love i prawdopodobnie innym, a następnie debiutując jako lider sesyjny w sierpniu utworem „Dust My Broom”. Był to niespodziewany hit R&B w 1952 roku i uczynił Jamesa gwiazdą.  

 

Następnie zerwał kontrakt z Trumpet Records, aby podpisać kontrakt z Bihari Brothers za pośrednictwem Ike'a Turnera (który grał na gitarze i pianinie w kilku jego wczesnych nagraniach). Jego „I Believe” było kolejnym hitem rok później. W latach 50-tych nagrywał dla wytwórni Flair Records, Meteor Records i Modern Records braci Bihari, a także dla Chess Records. Jego muzycy wspierający byli znani jako Broomdusters. W 1959 roku zaczął nagrywać prawdopodobnie swoje najlepsze strony dla wytwórni Fire Records Bobby'ego Robinsona. Należą do nich „The Sky Is Crying” (przypisywane Elmo Jamesowi i jego Broomdusters), „Stranger Blues”, „Look On Yonder Wall”, „Done Somebody Wrong” i „Shake Your Moneymaker”, które wszystkie należą do najsłynniejszych nagrań bluesowych. 

 

 Elmore James zmarł na trzeci atak serca w Chicago w 1963 roku, tuż przed trasą koncertową po Europie z tegorocznym „American Folk Blues Festival”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Dust My Broom/Catfish Blues	Elmo James	04.1952	-	-	Trumpet 146	[written by Elmo James][9[1].R&B Chart]
I Believe/I Held My Baby Last Night	Elmore James	02.1953	-	-	Meteor 5000	[written by Elmore James][9[3].R&B Chart]
The Sky Is Crying/Held My Baby Last Night	Elmore James And The Broom Dusters	05.1960	-	-	Kent 331	[written by Elmore James][produced by Bobby Robinson][15[5].R&B Chart]
It Hurts Me Too/Pickin' The Blues	Elmore James	04.1965	-	106[4]	Enjoy 2015	[written by Elmore James][produced by Bobby Robinson][25[8].R&B Chart]

Slim Harpo

Slim Harpo (ur. 11 stycznia 1924r -zm.  31 stycznia 1970r) był amerykańskim muzykiem bluesowym. Znany był jako mistrz harmonijki bluesowej; imię „Slim Harpo” pochodziło od „harp”, popularnego pseudonimu harmonijki w kręgach bluesowych. Urodzony jako James Isaac Moore w Lobdell w Luizjanie, najstarszy w osieroconej rodzinie, Moore pracował jako doker i robotnik budowlany pod koniec lat 30-tych i na początku lat 40-tych XX wieku.
 

Jako jeden z głównych zwolenników powojennego bluesa wiejskiego, zaczął występować w barach w Baton Rouge pod pseudonimem Harmonica Slim. Później towarzyszył Lightnin' Slimowi, swojemu szwagrowi, zarówno na żywo, jak i w studiu, zanim rozpoczął własną karierę nagraniową w 1957 roku. Nazwany przez producenta Jaya Millera Slim Harpo, artysta zadebiutował solowym debiutem łączącym „I'm a King Bee” z „I Got Love If You Want It”. Pod wpływem Jimmy'ego Reeda zaczął nagrywać dla Excello Records i cieszył się serią popularnych singli R&B, które łączyły przeciągły wokal z ostrymi fragmentami harmonijki. Wśród nich znalazły się „Rainin' In My Heart” (1961), „I Love The Life I Live”, „Buzzin'” (instrumentalny) i „Little Queen Bee” (1964). W tych hitach towarzyszył mu dyskretny elektryczny podkład od stałych muzyków Excello - w tym Lazy'ego Lestera, na którego Harpo miał wpływ.  

Piosenkarz był znany jako jeden z mistrzów bluesowej harmonijki. Harpo był głównym człowiekiem ruchu Louisiana Swamp/Blues lat 50-tych. Harpo, wraz z Lightnin' Slim, Lazy Lester, Lonesome Sundown i tuzinem innych artystów z Downhome, nagrywał dla A&R-mana J.D. Millera w Crowley, Luizjana. Płyty zostały następnie wydane przez wytwórnię Excello z siedzibą w Nashville. Zrelaksowane, niemal leniwe występy Harpo wyznaczyły ton jego późniejszej twórczości. Jego ciepły, ospały głos wzmocnił seksualną metaforę „I'm A King Bee”, która później została nagrana przez Rolling Stones. Rolling Stones nagrali również pulsujący „Shake Your Hips”, który Harpo wydał po raz pierwszy w 1966 roku, podczas gdy Pretty Things, Yardbirds i Them zamieścili wersje jego piosenek w swoim wczesnym repertuarze. Później riff z hitu Harpo „Shake Your Hips” został użyty w hicie ZZ Top „La Grange”, a Rolling Stones zaśpiewali piosenkę na swoim albumie z 1972 roku, Exile On Main Street.  

Harpo cieszył się znaczącym hitem pop w USA w 1966 roku „Baby Scratch My Back” (również hit numer 1 R&B), który ożywił jego karierę. Nigdy nie będąc muzykiem na pełen etat, Harpo miał własny biznes transportowy w latach 60-tych, chociaż był popularną postacią w późnym odrodzeniu bluesa w latach 60-tych, występując w kilku znanych miejscach, w tym w Electric Circus i Fillmore East. 31 stycznia 1970 roku, u szczytu sławy, James „Harmonica Slim/Slim Harpo” Moore zmarł w Baton Rouge w Luizjanie na atak serca i został pochowany na cmentarzu Mulatto Bend w Port Allen w Luizjanie.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Rainin' In My Heart/Don't Start Cryin' Now	Slim Harpo	05.1961	-	34[8]	Excello 2194	[written by Slim Harpo ,Jerry West][produced by J. D. "Jay" Miller][17[9].R&B Chart]
Baby Scratch My Back/I'm Gonna Miss You (Like The Devil)	Slim Harpo	01.1968	-	16[13]	Excello 2273	[written by James Moore a.k.a. Slim Harpo][produced by J. D. "Jay" Miller][1[2][18].R&B Chart]
Tip On In Part 1/Tip On In Part 2	Slim Harpo	07.1967	-	-	Excello 2285	[written by Isiah Moore ,Holmes][37[4].R&B Chart]
Te-Ni-Nee-Ni-Nu/Mailbox Blues	Slim Harpo	03.1968	-	-	Excello 2294	[written by James Moore][36[5].R&B Chart]
I'm A King Bee	Slim Harpo	11.2015	66[1]	-	UMG International USUM 15701000	[written by James Moore]

Etta James

 Właśc. Jamesetta Hawkins, [ur. 25.01.1938 r. w Los Angeles w stanie Kalifornia, USA-zm. 20.01.2012r Riverside]. Odkryta przez Johnny'ego Otisa podczas zorganizowanego ad hoc przesłuchania za kulisami Fillmore Auditorium w San Francisco.
Jej pierwszy przebój, "Roll With Me Henry", będący repliką na "Work With Me Annie" Franka Ballarda, wydany dla zamaskowania dwuznacznego tekstu jako "Wallflower", trafił na szczyt rhythm'n'bluesowej listy przebojów. Sukces odniósł też temat "Good Rockin' Daddy", jednak późniejsze single nie trafiły na listy.

 

Mimo to kontrakt z płytowym koncernem Chess umożliwił piosenkarce nagranie tak znaczących utworów jak "All I Could Do Was Cry" (w 1960 r.), "Stop The Wedding" (w 1962 r.) i "Pushover" (w 1963 r.). W kilku innych towarzyszył jej w duecie Harvey Fuqua.
Uzależnienie od heroiny postawiło pod znakiem zapytania osobistą i zawodową przyszłość Etty James. Mimo to w 1968 r. wytwórnia Chess namówiła ją do nagrań w studiu Fame. Album Tell Mama stał się triumfalnym powrotem pieśniarki, której szorstki głos znakomicie współbrzmiał z towarzyszącymi jej muzykami z Muscle Shoals.
 

Przebojami były otwierający płytę temat tytułowy, brawurowa wersja "Security" Otisa Reddinga (oba w rhythm'n'blucsowym Top 20) oraz przejmujący temat "I'd Rather Go Blind" spopularyzowany później w Wielkiej Brytanii przez grupę Chicken Shack.
 

W 1973 r. album Etta James został nominowany do amerykańskiej nagrody Grammy pomimo ciągłych narkotykowych problemów piosenkarki, z którymi zdołała się uporać dopiero w połowie lat osiemdziesiątcyh. Ostatnią nagraną dla Chess płytą była Etta Is Betta Than Evah z 1977 r., po której wokalistka przeszła do wytwórni Warner Brothers. Longplay Deep In The Night zyskał największe uznanie krytyków.
 

W nagranej na żywo płycie Late Show z 1986 r. artystce towarzyszyli Shuggie Otis i Eddie "Cleanhead" Vinson. Występ podczas otwarcia igrzysk olimpijskich w Los Angeles był początkiem nowego publicznego wizerunku Etty James, utwierdzonego wkrótce nagranym w 1989 r. dla wytwórni Island albumem Seven Year Itch. Płyta ta, jak i następna Stickin' To My Guns, potwierdziły powrót do pełni formy, w czym duży udział mieli i tym razem muzycy z Muscle Shoals.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Wallflower/Hold Me, Squeeze Me	Etta James	02.1955	-	-	Modern 947	[written by James Etta, P. Otis,Hank Ballard][produced by Maxwell Davis][1[4][19].R&B Chart]
Good Rockin' Daddy/Crazy Feeling	Etta James	11.1955	-	-	Modern 962	[written by Joe Josea,Richard Berry][6[3].R&B Chart]
All i could do was cry/Girl [Boy] Of my dreams	Etta James	05.1960	-	33[15]	Argo 5359	[written by Billy Davis/Gwen Fuqua/Berry Gordy, Jr.][produced by Leonard Chess,Phil Chess][2[15].R&B Chart]
If i can' t have you/My heart cries	Etta James & Harvey	08.1960	-	52[12]	Chess 1760	[written by James Fugua][produced by Leonard Chess,Phil Chess][6[10].R&B Chart]
My dearest darling/Tough Mary	Etta James	09.1960	-	34[13]	Argo 5368	[written by Gayten Bocage][produced by Leonard Chess,Phil Chess][5[17].R&B Chart]
Spoonful/It's a crying shame	Etta James	12.1960	-	78[3]	Chess 1771	[written by Willie Dixon][produced by Etta James][12[6].R&B Chart]
At last/I just want to make love to you	Etta James	01.1961	-	47[8]	Argo 5380	[#4 hit Glenna Millere w 1942r][written by Mack Gordon/Harry Warren][produced by Leonard Chess,Phil Chess][2[13].R&B Chart]
Trust in me/Anything to say you're mine	Etta James	03.1961	-	30[9]	Argo 5385	[#4 hit Mildred Bailey w 1937r][written by Ned Wever, Milton Ager, and Jean Schwartz][produced by Leonard Chess,Phil Chess][4[9].R&B Chart]
Fool that i am/Dream	Etta James	06.1961	-	50[6] side B:55[3]	Argo 5390	[written by Floyd Hunt][produced by Leonard Chess,Phil Chess][14[6].R&B; Chart]
Don' t cry baby/Sunday kind of love	Etta James	08.1961	-	39[7]	Argo 5393	[written by Saul Bernie/James P. Johnson/Stella Unger][produced by Leonard Chess,Phil Chess][6[12].R&B; Chart]
It' s too soon to know/Seven day fool	Etta James	11.1961	-	54[7] side B:95[1]	Argo 5402	[A:written by Deborah Chessler,E.H. Morris][B:written by Billy Davis,Berry Gordy Jr.,Sonny Woods][produced by Leonard Chess,Phil Chess][#1 hit Orioles w 1948r]
Something' s got a hold on me/Waiting for Charlie to come home	Etta James	02.1962	-	37[12]	Argo 5409	[written by Leroy Kirkland,Etta James, Pearl Woods][produced by Leonard Chess,Phil Chess][6[12].R&B; Chart]
Stop the wedding/Street of tears	Etta James	07.1962	-	34[9]	Argo 5418	[written by Leroy Kirkland,Pearl Woods,Freddy Johnson][produced by Ralph Bass][6[11].R&B; Chart]
Next door to the blues/Fools rush in	Etta James	10.1962	-	71[7] side B:87[4]	Argo 5368	[side B-#3 hit Glenna Millera w 1940r][A:written by Pearl Wood][B:written by Johnny Mercer,Rube Bloom][produced by Leonard Chess,Phil Chess][A:13[7].R&B; Chart]
Would it make any difference to you/How do you talk to an angel	Etta James	01.1963	-	64[7] side B:109[2]	Argo 5430	[written by Forshee][side B:#14 hit Eddie Fisher in 1953]
Pushover/I can't hold it in any more	Etta James	04.1963	-	25[10]	Argo 5437	[written by Billy Davis,Tony Clarke][produced by Billy Davis][7[10].R&B; Chart]
Pay back/Be honest with me	Etta James	08.1963	-	78[6]	Argo 5445	[written by Billy Davis]
Two sides [To every story]/I worry bout you	Etta James	10.1963	-	63[4] side B:118[1]	Argo 5452	[A:written by Billy Davis,Tony Clarke]
Baby what you want me to do/What i say	Etta James	02.1964	-	82[3]	Argo 5459	[written by Jimmy Reed][35[4].R&B; Chart]
Loving you more every day/Look who's blue	Etta James	04.1964	-	65[6]	Argo 5465	[written by Ronny Mitchell][7[14].R&B; Chart]
Mellow Fellow/Bobby Is His Name	Etta James	12.1964	-	-	Argo 5485	[written by Ed Townsend][34[4].R&B; Chart]
Do i make myself clear/Somewhere down the line	Etta James & Sugar Pie De Santo	12.1965	-	96[1]	Argo 5519	[written by Shena DeMell/Peylia Parham]
In the basement Part.1/Part.2	Etta James & Sugar Pie De Santo	08.1966	-	97[2]	Cadet 5539	[written by Raynard Miner,Billy Davis,Carl William Smith][37[6].R&B; Chart]
I Prefer You/I'm So Glad (I Found Love In You)	Etta James	01.1967	-	-	Cadet 5552	[written by Monk Higgins,Maurice Dollison][produced by Ralph Bass, Monk Higgins][42[4].R&B; Chart]
Tell mama/I'd rather go blind	Etta James	11.1967	-	23[14]	Cadet 5578	[written by Clarence Carter,Wilbur Terrell,Marcus Lewis Daniel][produced by Rick Hall][10[16].R&B; Chart]
Security/I'm gonna take what he's got	Etta James	03.1968	-	35[10]	Cadet 5594	[written by Otis Redding,Margaret Wessen][produced by Rick Hall][11[9].R&B; Chart]
I got you babe/I worship the ground you walk on	Etta James	05.1968	-	69[7]	Cadet 5606	[written by Sony Bono][produced by Rick Hall][32[6].R&B; Chart]
You got it/Fire	Etta James	09.1968	-	113[3]	Cadet 5620	[written by Don Covay] [produced by Rick Hall]
Almost persuaded/Steal away	Etta James	01.1969	-	79[5]	Cadet 5630	[written by Glenn Sutton,Billy Sherrill][produced by Rick Hall][32[11].R&B; Chart]
Losers weepers/Weepers	Etta James	10.1970	-	94[3]	Cadet 5676	[written by Leon David Bonds][produced by Rick Hall][26[7].R&B; Chart]
I found a love/Nothing from nothing leaves nothing	Etta James	06.1972	-	108[2]	Chess 2125	[31[6].R&B; Chart][#32 hit by Wilson Pickett in 1967][written by Wilson Pickett,Bob West,Willie Schofield][produced by Ralph Bass,Gene Barge]
All the way down/Lay back daddy	Etta James	10.1973	-	101[8]	Chess 2144	[29[13].R&B; Chart][written by Trevor Lawrence,Gabriel Mekler,C.C. Williamson][produced by Gabriel Mekler]
Leave Your Hat On/Only A Fool	Etta James	03.1974	-	-	Chess 2148	[76[5].R&B; Chart][written by Randy Newman][produced by Gabriel Mekler]
Out On The Street, Again/Feeling Uneasy	Etta James	08.1974	-	-	Chess 2153	[84[3].R&B; Chart][written by G. Mekler, T. Lawrence][produced by Gabriel Mekler]
Jump Into Love/I've Been A Fool	Etta James	07.1976	-	-	Chess 31001	[92[2].R&B; Chart][written by Dennis Bellfield, Ron Stockert][produced by Mike Terry]
Piece of my heart	Etta James	06.1978	-	-	-	[written by Bert Berns,Jerry Ragavoy][produced by Jerry Wexler][93[3].R&B; Chart]
I just want to make love to you/Stormy Weather	Etta James	02.1996	5[15]		MCA MCSTD 48 003[UK]	[silver-UK][written by Willie Dixon][produced by Leonard Chess,Phil Chess]
At last	Etta James	09.2010	39[11]		MCA MIUCT 4605[UK]	[written by Harry Warren,Mack Gordon][produced by Leonard Chess,Phil Chess]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
At last!	Etta James	08.1961	-	68[12]	Argo LPS 4003	[produced by Leonard Chess,Phil Chess]
Etta James sings top ten	Etta James	08.1963	-	117[4]	Argo LPS 4025	[produced by Leonard Chess]
Etta James rocks the house	Etta James	02.1964	-	96[10]	Argo LPS 4032	[produced by Leonard Chess, Etta James]
Tell mama	Etta James	03.1968	-	82[13]	Cadet LPS 802	[produced by Rick Hall]
Etta James	Etta James	09.1973	-	154[9]	Chess 50 042	[produced by Gabriel Mekler]
Let's Roll	Etta James	05.2003	-	195[1]	RCA Victor Group	[produced by Etta James, Josh Sklair, Donto Metto James, Sametto James]
Enduring Soul	Etta James	07.2005	-	58[1]	Hear Music
At Last: The Best of Etta James	Etta James	02.2012	22[6]	-	Decca 5330843

Blind Willie Johnson

 Ur. ok. 1902 r. w Marlin w stanie Teksas (USA), zm. ok. 1947 r. w Beaumont w Teksasie. Blind Willie Johnson był, jak się zdaje, największym i najbardziej popularnym religijnym śpiewakiem nagrywającym przed II wojną światową. Jego silny wokal i zadziwiająca gra na gitarze spowodowały, że jego płyty sprzedawały się nawet w okresie Wielkiego Kryzysu. Jego ślepotę przypisywano rozmaitym przyczynom, choć najprawdopodobniej spowodowała ją matka, która w ataku szału oblała siedmioletnie dziecko ługiem.

 

Jego zwrot w stronę muzyki w wyniku tego wydarzenia stanowi powracający motyw opowieści wielu niewidomych czarnych śpiewaków, choć już wcześniej Johnson wykazywał pragnienie zostania kaznodzieją. Połączywszy więc w sobie obie skłonności, zaczął tworzyć wpływową muzykę religijną i wykonywać ją za drobne datki na ulicach. Pomimo przywiązania artysty do Kościoła w jego osobowości muzycznej znalazło się też miejsce dla estetyki świeckiej. Objawiło się to prawdopodobnie nagraniem dwóch nie wydanych bluesów, zrealizowanych pod pseudonimem Blind Texas Marlin podczas drugiej sesji dla wytwórni Columbia. Johnson zaczął współpracę z tą firmą w grudniu 1927 r., kiedy mieszkał już w Dallas, a pierwsze nagranie uzyskało natychmiastowy sukces, sprzedając się w ponad 15-tysięcznym nakładzie.
 

W okresie pomiędzy pierwszą sesją a kwietniem 1930 r. nagrał łącznie 30 utworów (wszystkie dla tej samej wytwórni) na takim samym wysokim poziomie, co nawet dziś musi budzić podziw. Pierwsze informacje na temat życia Johnsona zebrał Sam Charters, który pod koniec lat 50. przeprowadził wywiad z żoną artysty, Angeliną. Uzupełnił je 20 lat później Dan Williams, który opisał artystyczne podróże Johnsona, w tym jego krótką współpracę z Blind Williem McTellern. Charters dostrzegł także wpływ, jaki wywarł na styl śpiewania Johnsona zapomniany, stary śpiewak Madkin Butler, a także jego wczesna działalność w Kościele Boga w Chrystusie.
 

Na wielu nagraniach Johnsona słychać drugi, kobiecy głos. Przez wiele lat sądzono, że to głos żony wykonawcy, Angeliny. Obecnie wydaje się bardziej prawdopodobne, że była to dawna dziewczyna (a może także żona) artysty, Willie B. Harris, która również związana była z "uświęconym" Kościołem. Przed ślubem z Angeliną w czerwcu 1930 r. Willie Johnson powrócił na łono Kościoła baptystów. Korzystając z usług drugiego wokalisty, starał się on uzyskać postrzępiony, antyfoniczny efekt śpiewu, w który wplatał "fałszywy" bas, zaś kiedy występował solo, jako drugi głos wykorzystywał gitarę, która często stanowiła dopełnienie jego partii wokalnych. Umiał grać palcami, ale najbardziej znany był ze znakomitej techniki "slide".
 

Bodaj najbardziej znany z jego utworów to gitarowa wersja kongregacyjnego hymnu "Dark Was The Night And Cold The Ground", który w oryginalnej wersji został wykorzystany przez Pasoliniego w jego filmie "The Gospel According To Saint Mark" ("Ewangelia wg św. Mateusza") oraz zaadaptowany przez Ry'a Coodera jako temat przewodni muzyki do filmu "Paris, Texas". Ostatnie lata życia Johnson spędził w Beaumont w Teksasie, gdzie m.in. w latach 40. przeżył pożar, który strawił jego dom. Po pożarze Johnson powrócił do spalonego doszczętnie domu, w którym spał na mokrym materacu przykryty gazetami. Zachorowawszy w wyniku tego na zapalenie płuc, wkrótce zmarł.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I Know His Blood Can Make Me Whole / Jesus Make Up My Dying Bed	Blind Willie Johnson	01.1928	-	-	Columbia 14276-D	-
Dark Was the Night - Cold Was the Ground / It's Nobody's Fault but Mine	Blind Willie Johnson	04.1928	-	-	Columbia 14303-D	-
Mother's Children Have a Hard Time / If I Had My Way I'd Tear the Building Down	Blind Willie Johnson	08.1928	-	-	Columbia 14343-D	-
Jesus Is Coming Soon / I'm Gonna Run to the City of Refuge	Blind Willie Johnson	01.1929	-	-	Columbia 14391-D	-
Keep Your Lamp Trimmed and Burning / Lord I Just Can't Keep From Crying	Blind Willie Johnson	05.1929	-	-	Columbia 14425-D	-
Let Your Light Shine on Me / God Don't Never Change	Blind Willie Johnson	01.1930	-	-	Columbia 14490-D	-
Bye and Bye I'm Goin' to See the King / You'll Need Somebody on Your Bond	Blind Willie Johnson	02.1930	-	-	Columbia 14504-D	-
God Moves on the Water / Take Your Burden to the Lord	Blind Willie Johnson	04.1930	-	-	Columbia 14520-D	-
You're Gonna Need Somebody on Your Bond / John the Revelator	Blind Willie Johnson	05.1930	-	-	Columbia 14530-D	-
My Trouble Will Soon Be Over / The Rain Don't Fall on Me	Blind Willie Johnson	06.1930	-	-	Columbia 14537-D	-
Praise God I'm Satisfied / When the War Was On	Blind Willie Johnson	07.1930	-	-	Columbia 14545-D	-
Can't Nobody Hide From God / If It Hadn't Been for Jesus	Blind Willie Johnson	08.1930	-	-	Columbia 14556-D	-
The Soul of a Man / (Church) I'm Fully Saved Today	Blind Willie Johnson	01.1931	-	-	Columbia 14582-D	-
Everybody Ought to Treat a Stranger Right / Go With Me to the Land	Blind Willie Johnson	05.1931	-	-	Columbia 14597-D	-
Sweeter as the Years Roll By / Take Your Stand	Blind Willie Johnson	10.1931	-	-	Columbia 14624-D	-