Game

Jayceon Terrell Taylor (ur. 29 listopada 1979 w Los Angeles, lepiej znany jako Game lub The Game - amerykański raper i aktor.

Stał się sławny w 2005 r. po sukcesie jego albumu The Documentary i dwukrotnej nominacji do nagrody Grammy. The Game jest jedynym raperem z zachodu, który wydał multi-platynowy album The Documentary, od czasów 2001 Dr. Dre, który został wydany późno w 1999 (chociaż album Tha Last Meal Snoop Dogga sprzedał się w dwóch milionach egzemplarzy, został zatwierdzony jako platyna).

Po wydaniu dwóch albumów, które zadebiutowały na pierwszych miejscach kilku notowań, między innymi Billboard 200, Game jest również znany z wielu beefów, w których wziął udział. Muzyka tworzona przez Taylora to podgatunek rapu, zwany gangsta rapem, który miał swoje początki w rodzinnym mieście rapera, Compton.

Wczesne lata

Jayceon Taylor urodził się w Los Angeles, w stanie Kalifornia. Jego matka to Lynette Baker, a ojciec George Taylor. Mieszkał w La Brea dopóki nie przeniósł się z rodziną do Compton, kiedy miał cztery lata. Po tym, jak jego starsza siostra oskarżyła ojca o molestowanie seksualne (Jayceon miał wtedy pięć lat), ich rodzina rozpadła się i spędził osiem lat z rodziną zastępczą w Carson. W wieku czternastu lat wrócił do swojej prawdziwej rodziny w Compton. Dorastał na terytorium gangu Crips znanym jako Santana Blocc i wkrótce dołączył do Bloodsów. 

Po ukończeniu Compton High School, krótko uczęszczał do Washington State University - w pierwszym semestrze wyrzucono go ze szkoły za posiadanie narkotyków. Po tych zdarzeniach zajął się sprzedażą narkotyków, a w wieku osiemnastu lat zaczął naśladować swojego starszego brata (Big Fase 100), który był powiązany z setem Cedar Block Piru. W 2001 został pięciokrotnie postrzelony (w serce, brzuch, ręce) przez nieznajomych mężczyzn, którym otworzył drzwi. Został przewieziony do szpitala. Zapadł w śpiączkę na trzy dni. W trakcie pobytu w szpitalu postanowił rozpocząć karierę raperską.

Początki kariery

Po przesłuchaniu znanych albumów hip-hopowych, Taylor zaplanował swoją karierę. Z pomocą brata, Big Fase'a, założył wytwórnię The Black Wall Street Records. Poza samym Game’em, znaleźli się w niej między innymi Glasses Malone, Vita i Nu Jerzey Devil. Wybrał pseudonim „The Game”, bo tak nazywała go babcia z powodu jego zamiłowania do sportu (koszykówka). W 2002r został wydany jego pierwszego mixtape, „You Know What It Is Vol. 1”, przez wytwórnię Get Low Recordz. 

Zanim Game znalazł się w wytwórni Aftermath Entertainment, zainteresował się nim P. Diddy, jednak Dr. Dre zaproponował mu kontrakt wcześniej. W październiku 2004 roku, wydał swój pierwszy album, Untold Story dla Get Low Recordz. Sprzedał się w ilości 82 000 kopii w pierwszych trzech miesiącach. Na płycie gościnnie wystąpili między innymi Sean T, Young Noble (z Outlawz) i JT The Bigga. Wystąpił również na mixtape'ach takich producentów jak DJ Kayslay, DJ Whoo Kid czy DJ Clue. Wkrótce raper wydał kolejnego mixtape'a dla swej własnej wytwórni, „You Know What It Is Vol. 2”. Wystąpił również w grze komputerowej „NBA Live 2004” w piosence skomponowanej przez Fredwrecka, „Can't Stop Me”.

Współpraca z 50 Centem

The Game miał kontrakt z wytwórnią Aftermath Entertainment, Dr. Dre i właściciel wytwórni Interscope, Jimmy Iovine postanowili, że będzie pracował z 50 Centem i G-Unit, stwierdzili bowiem, że to zwiększy zainteresowanie fanów zarówno Game’em, jak i G-Unit. Wkrótce wystąpił w teledyskach u 50 Centa, Lloyda Banksa, Young Bucka i Fabolousa. Po raz pierwszy pojawił się w klipie „In da Club”, tańcząc z dziewczyną. Nawet zaczynając karierę został wmieszany w beefy G-Unit z Joe Buddenem, Ja Rule i Memphis Bleekiem. W 2004, przed wydaniem swojego pierwszego singla, „Westside Story”, wystąpił gościnnie w singlu obok Jima Jonesa, „Certified Gangstas”.

Początkowo tytuł The Documentary brzmiał Nigga Wit' An Attitude Volume 1 (co można usłyszeć w tekście „Dreams”), jednak został zmieniony na żądanie wdowy po Eazy-E. Głównymi producentami The Documentary byli Dr. Dre i 50 Cent. Przebojowe single „How We Do” i „Hate It or Love It” wkrótce zostały nominowane do nagrody Grammy. Album zadebiutował na 1. miejscu notowania Billboard 200 i był dziesiątym najlepiej sprzedającym się albumem w USA 2005 roku. W Wielkiej Brytanii zadebiutował na 7. miejscu. Na całym świecie sprzedano około pięciu milionów kopii.

Z powodu beefu z 50 Centem, Game opuścił Aftermath Entertainment i zaczął współpracować z Geffen Records, by nie mieć żadnych zobowiązań wobec G-Unit. Album Doctor’s Advocate został wydany 14 listopada 2006 roku. Data wydania albumu została przełożona przez Game’a, aby udowodnić, że może on odnieść sukces bez pomocy Dre i 50 Centa. Game początkowo zapowiedział w magazynie XXL, że na płycie pojawi się kilka produkcji Dre, jednak podczas wywiadu na stacji Power 105 zapowiedział, że na albumie nie znajdzie się ani jedna (pozostały jednak niewydane utwory wyprodukowane przez Dre dostępne w Internecie, nie zostało wyjaśnione, czemu nie ukazały się na Doctor’s Advocate. Album zadebiutował na 1. miejscu listy Billboard 200, sprzedając się w ponad 358 tysiącach egzemplarzy w pierwszym tygodniu.

W 2007 roku, wystąpił w epizodzie w filmie Beef IV.

Dalsza kariera

Nowy album Game’a L.A.X. ukazał się dnia 26 sierpnia, 2008 roku nakładem wytwórni Geffen. Pierwszym oficjalnym singlem został utwór „Game's Pain”, gdzie w refrenie gościnnie można usłyszeć Keyshia'e Cole. Drugim singlem, wydanym 24 czerwca, został utwór „Dope Boys”, który Game wykonał wraz z Travisem Barkerem. Ostatnim singlem był utwór „My Life” z gościnnym udziałem Lil Wayne'a. Kompozycja Game’a zadebiutowała na 2. miejscu notowania Billboard 200, sprzedając się w ilości ponad 238 tys. egzemplarzy w pierwszym tygodniu. Do 22 października, 2008 r. sprzedano 660,1 tys. egzemplarzy w samych Stanach Zjednoczonych . Po wydaniu L.A.X., album zebrał wiele pochlebnych recenzji od krytyków, którzy chwalili tę produkcję.

23 sierpnia 2011 w Stanach Zjednoczonych został wydany czwarty studyjny album rapera pt The R.E.D. Album. Game nad tą kompozycją pracował od roku 2009. Produkcja została wydana nakładem wytwórni Aftermath i Interscope Records. Pierwszym oficjalnym singlem został utwór „Red Nation” z udziałem rapera Lil Wayne'a, do którego powstał teledysk. Singiel został wydany 12 kwietnia tego roku w Stanach Zjednoczonych, a 3 maja na całym świecie. Kolejnym singlem został utwór „Pot of Gold” z gościnnym udziałem piosenkarza Chrisa Browna, do którego również zrealizowano klip . Został wydany 28 czerwca na całym świecie. W grudniu 2011 r. został wydany następny singel pt. „Martians vs. Goblins”, a 22 marca 2012 r. ostatni promujący utwór „The City”.

Pod koniec 2011 roku raper rozpoczął nagrywanie piątego i jednocześnie ostatniego albumu dla wytwórni Interscope Records . Tytuł pierwotnie brzmiał F.I.V.E.: Fear Is Victory’s Evolution, jednak raper postanowił zmienić go na Jesus Piece . 2 września 2012 r. opublikowano pierwszy singel zatytułowany „Celebration”. W utworze oprócz Game’a wystąpili Chris Brown, Tyga, Lil Wayne i Wiz Khalifa. Planowana premiera odbyła się 11 grudnia 2012 roku.

W 2014 roku udzielił się gościnnie w utworze „Connect” u boku polskiego rapera Popka .

14 października 2014 roku ukazała się jego kolejna płyta pt. Blood Moon: Year of the Wolf na której usłyszeć można takich gości jak Yo Gotti, Lil Wayne, 2 Chainz, Too $hort, Chris Brown, Young Jeezy czy Tyga. Album był promowany singlami „Bigger Than Me” i „Or Nah”, do których powstały teledyski. Produkcja zadebiutowała na 7. miejscu notowania Billboard 200 ze sprzedażą 32 885 egzemplarzy .
 

9 października 2015 r. raper oraz producent Skrillex opublikowali wspólny utwór zatytułowany „El Chapo” .

18 marca 2015 r. raper poinformował, że jego nowy album pt. The Documentary 2 zostanie wydany 30 czerwca 2015. Później ta data została przesunięta na 7 sierpnia, następnie na 28 sierpnia, a ostatecznie na 9 października 2015. Pierwszy singel pt. „100” z gościnnym udziałem Drakiem został wydany 26 czerwca 2015. Siedem dni po premierze albumu, raper wydał kolejną produkcję pt. The Documentary 2.5 . Obie płyty zebrały bardzo dobre recenzje].

16 września 2016 r. raper opublikował utwór „92 Bars”, pięciominutowy freestyle mający promować ósmy album pt. 1992, jednak w rzeczywistości był to diss w kierunku Meek Milla .

14 października 2016 r. miała miejsce premiera ósmego studyjnego albumu pt. 1992. Promował go singel „All Eyez” wydany 20 czerwca 2016 r. Okładkę albumu zaprojektował Joe Cool, autor okładki Doggystyle Snoop Dogga. 

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Westside story	Game feat 50 Cent	10.2004	-	93[4]	Aftermath 003702	[written by Mike Elizondo/Curtis Jackson/Scott Storch/Jayceon Taylor/Andre Young][ Producer - Dr.Dre/Scott Storch][55[20].R&B Chart]
How we do	Game feat 50 Cent	11.2004	5[46]	4[28]	Aftermath 0003913	[gold-US][platinum-UK][written by Mike Elizondo/Curtis Jackson/Jayceon Taylor/Andre Young ][ Producer - Dr. Dre , Mike Elizondo ][2[30].R&B Chart]
Hate it or love it/Higher	Game featuring 50 Cent	02.2005	4[52]	2[23]	Interscope 9882205 [UK]	[gold-US][2x-platinum-UK][written by Curtis Jackson/Andre Lyon/Jayceon Taylor/Marcello Valenzano ][Producer - Cool & Dre][1[2][25].R&B Chart]
MJB DaMVP	Mary J Blige Feat. The Game & 50 Cent	04.2005	-	75[8]	Geffen	[written by Mary J. Blige/Curtis Jackson/Andre Lyon/Jayceon Taylor/Marcello Valenzano][ Producer - Cool & Dre][19[17].R&B Chart]
Dreams	Game	08.2005	8[27]	32[13]	Aftermath 4953	[written by Jerry Butler/Kenny Gamble/Leon Huff/Jayceon Taylor/Kanye West ][Producer - Kanye West ][12[19].R&B Chart]
Playa's Only /It's The Kitchen	R Kelly Featuring The Game	09.2005	33[8]	65[7]	Jive 70 671	[Producer:R.Kelly/Scott Storch/Jayceon Taylor ][written by R. Kelly/Scott Storch/Jayceon Taylor ][36[15].R&B Chart]
Put You In The Game	Game	11.2005	46[15]	-	Aftermath 005438	[written by Jayceon Taylor, Tim Mosley, Nate Hills][ Producer - Timbaland & Danja][96[1].R&B Chart]
It's Okay (One Blood)	Game featuring JUNIOR REID	09.2006	26[10]	71[15]	Geffen 007799	[ Producer - D Roc , Reefa]
Let's Ride [One blood]	Game	12.2006	42[6]	46[5]	Geffen	[Producer:Scott Storch][written by Jayceon Taylor/Scott Storch ][55[16].R&B Chart]
Wouldn't get far	Game Featuring Kanye West	02.2007	-	64[9]	Geffen 008400	[Composer : J.Taylor, K.West, M.McLeod, P.Sawyer][Producer : K.West][26[20].R&B Chart]
Game's Pain	Game Featuring Kanye West	06.2008	-	75[7]	Geffen 0011562	[Composer : Jayceon Taylor/Keyshia Cole/Jerome Foster/Dahoud Darien/Grenique Harper/Ervin Pope ][Producer : Knobody/D.Darien][20[16].R&B Chart]
My life	Game Feat. Lil Wayne	08.2008	34[19]	21[19]	Geffen 1788570 [UK]	[Composer : Jayceon Taylor/Andre Lyon/Marcello Valenzano/Eddie Montilla/Dwayne Carter ][Producer : Cool & Dre][15[20].R&B Chart]
Touchdown	Game featuring Raheem DeVaughn	12.2008	-	-	Geffen	[Composer : J. Taylor, R. DeVaughn, L. Dopson, L. Edwards, C. Mayfield][Producer : 1500 or Nothin'][57[10].R&B Chart]
Camera phone	Game Feat. Ne-yo	01.2009	48[7]	-	Geffen 1795606 [UK]	[Composer : J. Taylor, Shaffer Smith ][Producer : Cool & Dre]
Red Nation	Game featuring Lil Wayne	04.2011	-	62[1]	Geffen	[Composer : Jayceon Taylor, Dwayne Carter, Andre Lyon, Marcello Valenzano][Producer : Cool & Dre][122.R&B Chart]
Pot of Gold	Game featuring Chris Brown	06.2011	58[4]	101[3]	Geffen	[Composer : Jayceon Taylor, Christopher Brown, Sam Hook, Joe Khajadourian, Alex Schwartz][Producer : The Futuristics][53[11].R&B Chart]
Martians Vs Goblins	Game featuring Lil Wayne and Tyler, The Creator	09.2011	-	101[1]	Geffen	[Composer : Jayceon Taylor, Dwayne Carter, Tyler Okonma, L. Dopson, B. Brown, L. Edwards][Producer : 1500 or Nothin']
Celebration	Game featuring Chris Brown, Tyga, Wiz Khalifa and Lil Wayne	09.2012	-	82[1]	Geffen	[Composer :Jayceon Taylor, Chris Brown, Michael Stevenson, Dwayne Carter, Cameron Thomaz, J. King][Producer : SAP, Cool and Dre][81[2].R&B Chart]
All That (Lady)	Game featuring Lil Wayne, Big Sean, Fabolous and Jeremih	02.2013	-	-	Aftermath	[Composer : J. Taylor, D. Carter, J. Jackson, S. Anderson, J. Felton, A. Lyon, M. Valenzano][Producer : Cool and Dre][48[1].R&B Chart]
100	Game featuring Drake	06.2015	-	82[8]	eOne	[platinum-US][Composer :Jayceon Taylor, Aubrey Graham, Johnny Juliano, Ronald LaTour][Producer : Johnny Juliano Cardo][25[18].R&B Chart]
El Chapo	Game with Skrillex	10.2015	-	82[8]	eOne	[gold-US][Composer : Jayceon Taylor, Sonny Moore, Shondrae Crawford][Producer : Mr. Bangladesh, Skrillex][107.R&B Chart]
All Eyez	The Game Featuring Jeremih	10.2016	-	79[5]	eOne	[gold-US][Composer : Jayceon Taylor,Jeremy Felton,Scott Storch][Producer : Scott Storch,Diego Ave][30[13].R&B Chart]
Eazy	The Game & Kanye West	01.2022	32[3]	49[3]	100 Entertainment TCAFZ 2293638 [UK]	[Composer : Jayceon Taylor,Kanye West,Drew Gavin,Lorenzo Patterson][Producer : Hit-Boy,Mike Dean,DJ Premier,Cash Jones,Big Duke][13[5].R&B Chart]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Untold story	Game	11.2004	-	146[3]	Get Low 7 [US]	[produced by JT the Bigga Figga , Sean T, Charlie-O, T-Wayne][29.R&B Chart]
The documentary	Game	02.2005	7[48]	1[2][34]	Interscope 9864143	[2x-platinum-US][platinum-UK][produced by Dr. Dre, 50 Cent , Just Blaze, Scott Storch, Mike Elizondo ,Buckwild, Che Vicious, Cool & Dre, Danja ,Eminem ,Focus..., Havoc, Hi-Tek, Jeff Bhasker, Jeff Reed ,Kanye West, Luis Resto, Mark Batson, Needlz, Timbaland]
West Coast Resurrection	Game	04.2005	-	53[3]	Get Low 4570 [US]	[produced by JT the Bigga Figga, JT the Bigga Figga, Sean T, G-Man Stan]
Untold story:Volume II	Game	08.2005	-	61[2]	Fast Life 41 [US]	[produced by JT the Bigga Figga, Sean T]
G.A.M.E.	Game	04.2006	-	155[1]	Fast Life	[produced by JT the Bigga Figga, DJ Doc B]
Doctor's Advocate	Game	11.2006	21[14]	1[1][20]	Geffen 1713699	[gold-UK][produced by Game, James Rosemond , D-Roc, DJ Khalil, Ervin "E.P." Pope, Hi-Tek, Jellyroll, Jonathan "J.R." Rotem, Just Blaze, Kanye West, Mike Chav, Mr. Porter, Nottz, Reefa, Scott Storch, Swizz Beatz, will.i.am]
LAX	Game	08.2008	9[8]	2[28]	Geffen 1774529	[silver-UK][produced by The Game , Rodney “Kinji” Harris ,Jimmy Rosemond , Angelo Sanders,Ervin "E.P." Pope, JellyRoll, Nottz, DJ Toomp, J. R. Rotem, Scott Storch, Kanye West, 1500 or Nothin', DJ Quik, Knobody Dahoud, Darien, Hi-Tek Cool & Dre, Irv Gotti ,Tre Beatz, Trackmasters ]
The R.E.D. Album	Game	08.2011	14[4]	1[1][11]	Geffen 2725811	[produced by Pharrell Williams,Game , Lamar "Mars" Edwards , 1500 or Nothin', Big Kast, Boi-1da, Cool & Dre, DJ Khalil, DJ Premier, Dirk Pate, Don Cannon ,Hit-Boy, I.L.O., Maestro, Pebrocks, StreetRunner, The Futuristics][1.R&B Chart]
Jesus Piece	Game	12.2012	76[1]	6[15]	Interscope 3721494	[produced by Cool & Dre , The Game, Stat Quo, Antwan "Amadeus" Thompson, Black Metaphor, Boi-1da, Dawaun Parker, Dr. Dre, Jake One, K. Roosevelt, Matthew Burnett, The Maven Boys, S1, SAP, Stephen "Koz" Kozmeniuk, Yung Ladd]
Blood Moon: Year of the Wolf	Game with Blood Money	10.2014	60[1]	7[1]	Cash Machine 267930	[produced by The Game , Cash Jones , Stat Quo, Boi-1da, Cozmo, Duke Dinero, Dre of Cool & Dre, Isabella Summers, Jereme Jay, Jordan Mosley, Dupri, Matthew Burnett, The Mekanics, Nottz, OZ, Ocean & Nova, Rey Reel, Sap, SRKN, Yung Ladd][1.R&B Chart]
The Documentary 2	Game	10.2015	4[3]	2[8]	SPV 269058	[produced by The Game , Stat Quo , Cash "Wack100" Jones , will.i.am ,Boi-1da, Bongo 'the Drum Gahd' ,Cardo Caviar,Cool & Dre ,DJ Premier ,Hit-Boy, Jahlil Beats ,JProof, Jelly Roll, Johnny Juliano, Just BonaFide, The Mekanics ,Mike WiLL Made-It ,StreetRunner ,Pops, Flippa, Sevn Thomas, Tarik Azzouz][1.R&B Chart]
The Documentary 2.5	Game	10.2015	23[1]	6[5]	SPV 269552	[produced by The Game ,Stat Quo ,Cash "Wack100" Jones, the Alchemist, Mr. Bangladesh, Battlecat,Bongo ,Cool & Dre, DJ Khalil, DJ Mustard, DJ Quik ,Fredwreck, Mike & Keys, G Koop ,Kevin Bivona, Nastradomas, S1, Skrillex, THX ,Tone Mason, Travis Barker, will.i.am]
The Documentary 2.5/ 2.5 (Collector's Edition)	Game	02.2016	-	134[1]	eOne Music	[produced by The Game ,Stat Quo ,Cash "Wack100" Jones, B-Heat, Cardo, Caviar ,Cool & Dre, DJ Premier, Flippa, Hit-Boy, iLLA, Jahlil Beats, Jelly Roll, Johnny Juliano, JProof ,Kent Jones ,KirkKezi ,the Mekanics, Mike WiLL Made-It ,Pops, Sevn Thomas ,Streetrunner ,Tarik Azzouz ,will.i.am]
Streets of Compton OST	Game	07.2016	176	25[1]	SPV 270792	[produced by The Game ,Stat Quo ,Cash "Wack100" Jones, DeUno, JellyRoll, League of Starz ,Phonix ,Tone Mason]
1992	Game	11.2016	38[1]	4[4]	SPV 270812	[produced by The Chemists Create, BongoByTheWay, Drumz & Rosez, WLPWR ,Kidd Planet, BC ,Cool & Dre ,Invincible, JP Did This 1 ,Phonix Beats, Scott Storch, Terrace Martin]
Born 2 Rap	Game	12.2019	-	19[2]	SPV 783702	[produced by The Game ,Stat Quo, Cash "Wack100" Jones, Chris "Big Duke" Malloy, Azzouz, BongoByTheWay, Buddah Bless, DJ Khalil, Ed Sheeran, Focus..., Jacob Reske, Mike Wavvs, Mike Zombie, Nabeyin ,Prince, Productions, Bags Of Shyt, Streetrunner, Swizz Beatz, Tec Beatz, Titus E. Johnson ,Travis Barker, Wallis Lane]
Drillmatic – Heart vs. Mind	Game	08.2022	61[1]	12[2]	100 Entertainment 0842812177514	[produced by Angel Fernandez, Big Duke ,Cash Jones, DaVaughn, Derek Kastal, Brian K. Joseph, BongoByTheWay, Guitarboy ,Iano, Mike Dean, MJ,Nigel Rivers ,The Kii, Timbaland, Titus E. Johnson, Tobias Wincorn, London on da Track, Mike Zombie, DJ Paul, DJ Mustard, OG Parker, Shaun Charles, Shaun Martin, Shon' Pierre ,Skywalker OG, S1, Swizz Beatz, G. Ry, Hit-Boy]

Gotye

Gotye to wokalista, mulitiinstrumantalista oraz autor tekstów, który zasłynął piosenką "Somebody That I Used To Know". Numer, pochodzący z trzeciej płyty artysty, "Making Mirrors", stał się międzynarodowym hitem, zdobywając wielką popularność także w Polsce.

Wśród fanów utworu znaleźli się m.in. Ashton Kutcher i Lily Allen. Z czasem utwór, w którym gościnnie zaśpiewała Nowozelandka Kimbra, stał się obiektem drwin i żartów.

Naprawdę nazywa się Wouter "Wally" De Backer. Urodził się 21 maja 1980 w belgijskiej Brugii. Gdy miał dwa lata rodzice przeprowadzili się do Australii. Aby ułatwić chłopakowi przystosowanie, zaczęli używać angielskiej wersji jego imienia - Walter (Wally)

Wally od dziecka przejawiał artystyczne zainteresowania. Chętnie rysował i malował, lecz także zajmował się muzyką, ucząc się gry na rozmaitych instrumentach. Do gustu szczególnie przypadło mu pianino oraz perkusja. Jak się miało okazać, karierę zaczynał później właśnie siedząc za bębnami.

Wśród największych inspiracji artysta bez wahania wymienia Depeche Mode. - Byli moimi bohaterami - opowiadał w rozmowie z magazynem "Mediaweek". - Odkryłem ich przy okazji płyty "Songs of Faith & Devotion", na punkcie której naprawdę miałem obsesję. To był dla mnie prawdziwy wzór jeśli chodzi o pisanie piosenek, produkcję, estetykę. Bardzo podobało mi się to połączenie syntezatorów, elektroniki z rockowym brzmieniem, popu z mrocznym, katolickim poczuciem winy.

Ważnymi dla Gotye twórcami byli także KLF i Kate Bush.

Jako nastolatek Wally wraz z trójką kolegów z liceum założył rockowy zespół Downstares. Członkiem formacji był niejaki Lucas Taranto, który do dziś gra koncerty wraz z Gotye. Downstares grali głównie na przedmieściach Melbourne. Po szkole średniej, drogi kolegów się rozeszły, co jednak nie przeszkodziło Wally'emu w kontynuowaniu muzycznych pasji. Co nie znaczy, że przyszło mu to łatwo.

Tak się złożyło, że rodzice muzyka wyprowadzili się pozostawiając mu dom na przedmieściach Melbourne, do którego wprowadzili się przyjaciele Wally'ego. Dom zmienił się w imprezową miejscówkę zwaną The Frat House. De Becker kontynuował niemniej naukę i coraz bardziej interesował się graniem. Początkowo nie bardzo jednak wiedział, jak to zrobić, skoro był perkusistą.

Ważną osobą w muzycznej edukacji Gotye okazał się jego sąsiad, który po śmierci żony przekazał mu kolekcję jej płyt. - Byłem załamany rozpadem zespołu i zdesperowany, aby tworzyć muzykę, ale nie wiedziałem jak perkusista może rozpocząć karierę solową - opowiadał w jednym z wywiadów. - Kiedyś odwiedził mnie przyjaciel, zobaczył kolekcję płyt i zaproponował, abym zaczął samplować z nich muzykę. Aby poprawić sobie humor spędziłem wieczór na samplownaiu The Police i Culture Club. Brzmiało to strasznie, ale coś we mnie zaiskrzyło, więc trwałem w tym przez kolejne kilka tygodni. Gdy w skończyłem jedną średnio przyzwoitą piosenkę, wpadłem już po uszy.

W 2001 roku De Backer nagrał pierwsze utwory zbudowane na samplach. Piosenki złożyły się na EP-kę "Out Here in the Cold", którą muzyk powielił w pięćdziesięciu kopiach, wypisując ręcznie listę utworów oraz projektując własnoręcznie okładkę. Krążek opatrzył nazwą Gotye, od Gaultier, francuskiego odpowiednika jego belgijskiego imienia Wouter. Mama często wołała go Gaultier, Wally wybrał jednak własną pisownię. - Początkowo chciałem jeszcze bardziej oddzielić Wally'ego De Backera od Gotye - tłumaczył. - Nie mówić, kto kryje się za tą nazwą. Chociaż wiele elementów z prywatnego życia Wally'ego przenika do muzyki, chciałem to jakoś oddzielić. Może to taki parawan bezpieczeństwa, a może po prostu Wally to beznadziejne imię dla wokalisty pop.

Gotye porozsyłał płytki do wszystkich możliwych rozgłośni radiowych. Następnie upewnił się, że krążki dotarły - niektórym nawet się spodobały (szczególnie w młodzieżowej stacji Triple J). Uznając to za dobry omen, kontynuował prace nad utworami opartymi na samplach.

- Tworzę w dość spontaniczny sposób - wyjaśnia. - Pomysł na piosenkę jest najczęściej reakcją na jakiś fajny fragment, który później sampluje. Jest rozwinięciem tego sampla, który często też poddaję gruntowej obróbce - przyspieszam, edytuję.

Około 2004 roku De Backer poznał wokalistę i autora tekstów Krisa Schroedera. Panowie zaczęli razem grać i występować pod szyldem The Basics. Ich działalność nie ograniczała się jednak tylko do koncertów, The Basics także nagrywali i wydawali płyty. Między 2004, a 2010 zespół zrealizował cztery albumy - "Get Back", "Stand Out/Fit In", "Keep Your Friends Close" i "/ðə'bæzɪtʃ/".

De Backer jednocześnie kontynuował solową działalność jako Gotye. Przygotował kolejne EP-ki, które spodobały się w Triple J. Podobnie jak pierwszy krążek, ozdobione były autorskimi rysunkami muzyka, co stało się później jednym ze stałych elementów jego twórczości. Niektóre prace pochodziły z czasów jego nastoletnich prób artystycznych lub były nimi inspirowane. Wally wykorzystywał także prace swego ojca, Franka.

Muzyka Gotye wzbudziła na tyle duże zainteresowanie, iż dostał on propozycję wydania albumu. Na dzieło zatytułowane "Boardface" złożyły się nagrania z dotychczas przygotowanych i zebranych na EP-kach utworów. Longplay miał premierę w 2003 roku - pochodzący z płyty utwór "Out Here in the Cold" doczekał się prezentacji na antenach kilku australijskich rozgłośni.

Muzyk pracował dalej, tworząc kolejny solowy album i współpracując z The Basics. Nowe dzieło Gotye, często uznawane za prawdziwy debiut, otrzymało tytuł "Like Drawing Blood", co odnosiło się do licznych przeprowadzek (i związanych z nimi trudności), do których muzyk był zmuszany podczas pracy nad płytą po tym jak rodzice sprzedali The Frat House. Materiał niemal w całości powstał z sampli ze starych winyli.

Premierowa prezentacja dzieła miała oczywiście miejsce w zaprzyjaźnionej już z De Backerem stacji Triple J, co odbyło się maju 2006 roku. Do sklepów wydawnictwo trafiło w tym samym czasie. Longplay został uznany numerem 1 w plebiscycie słuchaczy, a piosenki "Learnalilgivinanlovin" i "Heart's a Mess", zajęły 94. i 8. miejsce na liście 100 Triple J Hottest na 2006. Ostatecznie longplay pokrył się w Australii złotem, co oznaczało sprzedaż powyżej 35 tysięcy egzemplarzy.

Wielką fanką piosenki "Learnalilgivinanlovin" została aktorka Drew Barrymore, która wykorzystała ją w swych filmach m.in. w komedii romantycznej "Stosunki międzymiastowe".

We wrześniu 2006 roku, Gotye został nominowany do nagrody ARIA (australijskiego przemysłu fonograficznego) za najlepszą niezależną produkcję. W tym samym roku wygrał podczas Australian Independent Record (AIR) Chart Awards wyróżnienie dla najlepszego niezależnego artysty. Rok później mógł już liczyć na ARIA Award jako najlepszy artysta. W 2011 roku "Like Drawing Blood" znalazła się na jedenastym miejscu albumów wszech czasów Triple J. - Nie mogłem w to uwierzyć - komentował na stronach serwisu Junioronline.com.au. - Myślałem, że może w ogóle nie załapię się do zestawienia, tymczasem album znalazł się na tak wysokiej pozycji.

Większość piosenek z "Like Drawing Blood" doczekała się remiksów, które zebrano na wydawnictwie "Mixed Blood" opublikowanym w lipcu 2007 roku. Na krążku znalazły się również remiksy dwóch kawałków z "Boardface" - "The Only Thing I Know" i "Out of My Mind".

Kolejny album powstawał długo i w bólach. - Nie miałem żadnego planu - opowiadał w jednym z wywiadów muzyk. - Po prostu pracowałem po kolei nad poszczególnymi piosenkami. Trochę mnie naciskano, bym wydał album wcześniej, ale nie lubię mówić, że coś jest skończone nim naprawdę jest, czy wydawać płyty, która nie jest gotowa.

Nie przerywając pracy nad płytą, Gotye wydał w październiku 2010 samodzielny singel "Eyes Wide Open". Utwór dostępny był na winylu i w formacie cyfrowym. Piosenka dotarła do 25. miejsca listy Hottest 100 of 2010 radia Triple J.

Pod koniec marca 2011 De Backer ujawnił tytuł nowego albumu -"Making Mirrors". Nawiązywał on do rysunku, który ozdobił okładkę dzieła. Gotye wybrał geometryczny obrazek swego ojca zatytułowany "Making Mirrors". Ostatecznie rysunek został nieco zmodyfikowany w photoshopie i dopiero po obróbce ozdobił okładkę.

Tytuł nawiązywał także do charakteru dzieła. - To płyta o spoglądaniu na siebie - o tym, jak się postrzegamy, zerkając w lustro i jak zyskujemy dzięki temu inną perspektywę - wyjaśniał De Backer.

Płyta w głównej mierze opierała się o sample wygenerowane z instrumentów akustycznych. - Zacząłem nagrywać i samplować dźwięki rozmaitych akustycznych instrumentów, które zebrałem i robić coś na wzór ich wirtualnych wersji - tłumaczył w promującym longplay wywiadzie.

De Becker nie mógł jednak oprzeć się pokusie, by nie przemycić także sampli ze starych winyli. Czerpał je głównie z płyt egzotycznych wykonawców z lat 50. i 60. jak Les Baxter, Arthur Lyman, Leo Addeo czy Esquivel.

Początkowo krążek miał ukazać się w sierpniu 2010 roku, sesja jednak się znacznie wydłużyła. Ostatecznie materiał powstawał dwa i pół roku, bowiem Wally był wiecznie niezadowolony z efektów. - Co chwilę musiałem wychodzić na spacer, bo nie mogłem słuchać tej muzyki - wspominał. - Nawet mastering był robiony dwa czy trzy razy. Pierwsza wersja wydawała mi się bowiem zbyt mroczna.

- Kiedy spytać o album samego Gotye zaczyna opowiadać nie o piosenkach, ale o dźwiękach. O tym, jak wędrują przez rury w jego Lowrey Cotillion - starych organach z second-handu kupionych za 100 dolarów - opisywał dzieło wydawca. - Albo o tym, jak nagrywał linie basu przez samplowanie the Winton Musical Fence, dziwacznego instrumentu, który znalazł na obrzeżach Queensland w Australii. Absolutnie nietuzinkowa osobowość, którą najpełniej wyraża jego nietuzinkowy album.

Longplay ukazał się w sierpniu 2011 roku i okazał się przełomowym dziełem w karierze Gotye. Wszystko za sprawą singla "Somebody That I Used To Know". Piosenka najpierw zrobiła furorę wśród blogerów, a następnie stała się hitem YouTube'a, zdobywając w ciągu pół roku ponad czterdzieści milionów odsłon. Teledysk do nagrania poprzez serwisy społecznościowe polecali m.in. Ashton Kutcher, Lily Allen, Katy Perry, Cheryl Cole czy Nick Jonas. Ostatecznie, kawałek stał się międzynarodowym przebojem, także w Polsce, gdzie przez wiele tygodni utrzymywał się na 1. miejscu Listy Przebojów Trójki. Kompozycja królowała też w wielu rankingach podsumowujących 2011 rok. Nagranie znalazło się także w serialach "90210" czy "Plotkara".

Paradoksalnie, z czasem nasycenie utworem było tak duże, iż stał się on obiektem drwin i żartów na forach czy Facebooku. Doczekał się nawet jednej z humorystycznych przeróbek "Upadku", w której Adolf Hitker odmawiał wrzucenia Gotye na walla na Facebooku.

Oryginalnie w "Somebody That I Used To Know" miała zaśpiewać dziewczyna Wally'ego, Tash Parker. De Backer uznał jednak, że dziwnie będzie śpiewać o rozstaniu w duecie z dziewczyną, z którą jest bardzo szczęśliwy. Ostatecznie za mikrofonem stanęła więc nowozelandzka wokalistka Kimbra Johnson znana po prostu jako Kimbra. - Jest cudowna, mamy ze sobą wiele wspólnego i bez problemu nawiązaliśmy porozumienie - wyjaśniał dziennikarzowi "Daily Telegraph" Gotye.

- Znamy się od lat i aż mi głupio, że wcześniej jej nie zaproponowałem współpracy - dodawał na stronach Junioronline.com.au.

Wybór Kimbry zasugerował Frank Tetaz, który miksował wcześniejsze płyty Gotye.

Większość utworów artysty opiera się na doświadczeniach i odczuciach muzyka, ale nie "Somebody That I Used To Know". Będąc szczęśliwy w wieloletnim związku, pisząc piosenkę o smutnym rozstaniu, Wally musiał uruchomić wyobraźnię. - Pracując nad tym numerem, zacząłem się zastanawiać, czy w ogóle mogę go zaśpiewać - wyjaśniał w tej samej rozmowie. - Nie jestem przecież nieszczęśliwy. Pojawił się więc element fikcji.

A co na to partnerka Wally'ego? - Na płycie znalazło się wiele innych utworów, które podobają jej się o wiele bardziej - zapewniał Gotye. - Jest na tym albumie miłosna piosenka, którą napisałem dla niej. Znacznie bardzie pozytywna.

Cały longplay "Making Mirrors" zdobył dość dobre recenzje, a Gotye porównywano do Stinga, głównie z czasów The Police czy Petera Gabriela. Naturalnie nie wszystkim dzieło przypadło do gustu. - Jego singel "Somebody That I Used To Know" od kilku miesięcy okupuje szczyty list przebojów, ponieważ słuchacze mylą go z nową piosenką Stinga albo Petera Gabriela - recenzował na łamach "Przekroju" Jacek Skolimowski. - Teraz z półrocznym opóźnieniem, ale niesiony popularnością singlowego hitu, trafia na nasz rynek album 'Making Mirrors'. Czy warto kupić? Nawet jeśli radiowa Trójka jest dla was wszystkim - zarówno podkładem do jazdy samochodem, jak i towarzyszy wam podczas sprzątania domu - to... jednak nie. Szkoda pieniędzy.

W Australii longplay pokrył się trzykrotną platyną, platynowy status uzyskał natomiast w Belgii. Dzieło przebiło się także do Billboard 200, docierając do 60. pozycji.

Niesiony sukcesem Gotye, postanowił ruszyć w trasę z prawdziwego zdarzenia.

- Mam dziesięcioosobowy zespół, w którym każdy śpiewa i gra na różnych instrumentach - opowiadał o show promujących "Making Mirros". - To moje najambitniejsze koncerty. Nie będziemy korzystać z żadnych gotowych nagrań. Wizualizacje też będą realizowane na żywo. Od trzech miesięcy dwa razy w tygodniu odbywamy próby. To bardzo ekscytujące, dlatego, że ryzykowne. Mogę się pomylić w każdej piosence, ale nigdy mi nie zależało na tym, by pójść na łatwiznę.

Wally De Backer ukończył Parade College w 1998 roku i dostał się na studia, na Melbourne University. W późniejszym okresie przerwał studia prawnicze, by zdobyć tytuł naukowy z kulturoznawstwa.

W 2011 otrzymał nominację do MTV Europe Music Awards w kategorii najlepszy wykonawca Azji i Pacyfiku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Eyes Wide Open	Gotye	11.2010	-	96[1]	Eleven ELEVENV98	[written by Wally De Backer][produced by Wally De Backer]
Somebody That I Used to Know	Gotye featuring Kimbra	07.2011	1[5][63]	1[44]	V2 BENELUX AUZS 21100040	[2x-platinum-UK][8x-platinum-US][written by Wally De Backer][produced by Wally De Backer]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Like Drawing Blood	Gotye	05.2006	117	-	Lucky Number Lucky 020CD	-
Making Mirrors	Gotye	08.2011	4[26]	6[36]	Island 2792285	[gold-UK][gold-US][produced by Wally De Backer]

Last Shadow Puppets

The Last Shadow Puppets to angielska supergrupa, w skład której wchodzą Alex Turner (Arctic Monkeys), Miles Kane (The Rascals, artysta solowy), James Ford (Simian, Simian Mobile Disco, producent muzyczny) i Zach Dawes (Mini Mansions).

Inspirowana przez Scotta Walkera i Davida Bowiego współpraca między Alexem Turnerem z Arctic Monkeys i Milesem Kane'em z Rascals, The Last Shadow Puppets rozpoczęła się, gdy poprzedni zespół Kane'a, Little Flames, odbył trasę koncertową z Arctic Monkeys w 2007 roku.

 

 Razem koncertowali, tej wiosny para zaczęła pisać piosenki i późnym latem udała się do francuskiego studia z producentem/perkusistą Jamesem Fordem. Dodatkowe nagranie, w tym smyczki dzięki uprzejmości London Metropolitan Orchestra i aranżera Owena Palletta (z Final Fantasy), zostało ukończone w grudniu.  

 

 Na początku 2008 roku Last Shadow Puppets zagrali dwa koncerty w Nowym Jorku i ogłosili, że ich debiutancki singiel i album, oba zatytułowane The Age of the Understatement, ukażą się tej wiosny w Domino Records. Album został ogólnie dobrze przyjęty, a nawet otrzymał nominację do Mercury Prize. Podczas gdy mówiono o stworzeniu kolejnego albumu, duet ostatecznie nie spieszył się z powrotem do studia. 

 

W ciągu następnych kilku lat Turner kontynuował swoją pracę z Arctic Monkeys, wydając Humbug z 2009 roku , Suck It and See z 2011 roku oraz AM z 2013 roku . Kane był również zajęty wydawaniem dwóch solowych albumów,   Color of the Trap z 2011 roku i Don't Forget Who You Are z 2013 roku.  

 

Duet ponownie zebrał się na kilka koncertów na żywo, w tym podczas występu podczas występu Kane'a dla Arctic Monkeys w Paryżu w 2012 roku i ponownie w Kane's Glastonbury w 2013 roku.  Dopiero po przerwie Arctic Monkeys w 2014 roku Turner i Kane spotkali się ponownie w Los Angeles, aby rozpocząć pracę nad nowym materiałem. Współpracując z producentem Jamesem Fordem i wieloletnim współpracownikiem aranżerem Owenem Pallettem, The Last Shadow Puppets nagrali swój drugi pełnometrażowy album, Everything You've Come to Expect w 2016 roku.

 

  Album, który zajął pierwsze miejsce na brytyjskiej liście albumów, zawierał więcej orkiestrowego brzmienia duetu i zawierał single „Bad Habits” i „Aviation”. Również w 2016 roku wydali EP-kę składającą się z sześciu utworów, The Dream Synopsis. Na EP-ce znalazły się ponowne nagrania dwóch piosenek z Everything You've Come to Expect, a także kilka coverów, w tym utwory Jacquesa Dutronca, Glaxo Babies i Leonarda Cohena.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Age of the Understatement	Last Shadow Puppets	04.2008	9[9]	-	Domino RUG 288CD	[written by Alex Turner, Miles Kane][produced by James Ford]
In The Heat Of The Morning	Last Shadow Puppets	04.2008	111[1]	-	Domino	-
Two Hearts In Two Weeks	Last Shadow Puppets	04.2008	182[1]	-	Domino RUG 288CD	[written by Alex Turner, Miles Kane][produced by James Ford]
Wondrous Place	Last Shadow Puppets	04.2008	187[1]	-	Domino	[written by Bill Giant,Jeff Lewis][produced by James Ford]
Standing Next To Me	Last Shadow Puppets	07.2008	30[5]	-	Domino RUG 301CD	[written by Alex Turner, Miles Kane][produced by James Ford]
My Mistakes Were Made For You	Last Shadow Puppets	11.2008	81[2]	-	Domino RUG 309CD	[written by Alex Turner, Miles Kane][produced by James Ford]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Age of the Understatement	Last Shadow Puppets	04.2008	1[1][37]	111	Domino WIGCD 208	[platinum-UK][produced by James Ford]
Everything You've Come to Expect	Last Shadow Puppets	04.2016	1[1][19]	111	Domino WIGCD 371	[gold-UK][produced by James Ford]
The Dream Synopsis	Last Shadow Puppets	12.2016	57[1]	-	Domino RUG 799CD	[produced by Patrick Higgins]

BodyRockers

BodyRockers to angielsko-australijski duet muzyki elektronicznej, składający się z Dylana Burnsa i Kaza Jamesa, który powstał w 2004 roku. Ich singiel „ I Like the Way ” z 2005 roku osiągnął 3. miejsce na brytyjskiej liście przebojów singli , 12. miejsce na   australijskiej liście singli ARIA i pierwsza dwudziestka na amerykańskich listach przebojów Billboard Hot Dance Club Play i Hot Dance Airplay. 

 

W tym samym roku wydali album zatytułowany   BodyRockers i koncertowali na całym świecie, wspierając jego wydanie. Chociaż nagrali materiał na drugi album, nie został on wydany, a grupa rozpadła się w 2007 roku, a Burns i James rozpoczęli karierę solową.  

 

BodyRockers powstał w 2004 roku jako duet muzyki elektronicznej, w skład którego wchodzą Dylan Burns i Kaz James. Burns (ex-ColourSound), brytyjski piosenkarz i gitarzysta z Herne Bay w Anglii, odwiedzał Melbourne w Australii, kiedy został przedstawiony Jamesowi przez innego DJ-a, Jasona Herda. James pracował jako DJ muzyki house w Australii, a następnie „grał wszędzie, od Włoch po Grecję, Hiszpanię, Japonię i Mykonos”. 

 

 Para po raz pierwszy grała razem z Burnsem na gitarze podczas rockowego setu Jamesa. W ciągu miesiąca od ich pierwszego spotkania duet stworzył „I Like the Way”, piosenkę luźno opartą na coverze „Mony Mony” Billy'ego Idola z 1987 roku autorstwa Tommy'ego Jamesa and the Shondells. Wydany jako singiel w kwietniu 2005 r. osiągnął 3. miejsce na brytyjskiej liście singli; 12. miejsce na australijskiej liście ARIA Singles Chart;   i znalazł się w pierwszej dwudziestce zarówno na liście Billboard Hot Dance Club Play, jak i Hot Dance w Stanach Zjednoczonych 

 

 Sukces „I Like the Way” pozwolił BodyRockers na międzynarodowe trasy koncertowe w 2005 i 2006 roku. W wywiadzie z 2007 roku James opisał tę erę jako „niesamowite czasy! Koncertowaliśmy po świecie z zespołem i sprzedaliśmy kupę płyt”. Pod koniec 2005 roku grupa wydała kolejny singiel „Round and Round”, który znalazł się na liście ARIA Singles Chart Top 40. Obie piosenki pojawiły się na ich debiutanckim albumie z 2005 roku, BodyRockers.  

 

Nagrali drugi album, jednak obaj wspólnie postanowili go nie wydawać i zamiast tego podążać własnymi ścieżkami kariery. Jak stwierdził James: „Od tego czasu poszliśmy dalej i właściwie nagraliśmy drugi album, ale zdecydowaliśmy, że oboje chcemy pójść różnymi ścieżkami w naszym życiu i wyruszyć w trasę jako BodyRockers przez kolejne trzy lata, promując kolejny album, nie było tym, co chcieliśmy".

 

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I Like The Way (You Move)	BodyRockers	03.2005	3[54]	20.Hot Dance/Disco	Mercury 9871116	[written by Dylan Burns,Kaz James][produced by BodyRockers]

Dee Dee Bridgewater

Denise Garret - Bridgewater urodziła się (27 maja 1950 roku ) nad brzegami Mississippi, w Memphis, w stanie Tennessee. Ojciec, trębacz Matthew Garrett, jeden z wielkich lokalnych idoli swingu uczył w Manassas High School w Memphis (uczniami byli m.in Booker Little, Frank Strozier, George Coleman, Charles Lloyd, Harold Mabern, Phineas Newborn, późniejsi wielcy nowoczesnego jazzu).
 Już będąc licealistką w Flint w stanie Michigan, Dee Dee decyduje się na śpiew i zakłada nawet autorskie trio wokalne specjalizujące się w rytmach rocka i rhythm and bluesa. Przełomowym w jej karierze okazuje się rok 1970, kiedy jako studentka University of Illinois, poślubia popularnego trębacza lokalnej orkiestry - Cecila Bridgewatera. Wraz z mężem, ktory zatrudniony zostaje w zespołach Horace'a Silvera, wyjeżdza do Nowego Jorku. Początkowo podspiewuje w klubach Greenwich Village i knajpach Manhattanu, ale juz w styczniu 1971 zostaje zatrudniona "jako wokalistka" w slynnym w big bandzie Thada Jonesa i Mela Lewisa.
Nieoczekiwania Dee Dee staje się główną atrakcją poniedziałkowych koncertów orkiestry w słynnym klubie Village Vanguard. Równocześnie, wraz z mężem i jego bratem saksofonistą i klarnecistą Ronaldem Bridgewaterem promują własną grupę (do roku 1974 nagrali razem kilka płyt, w tym dobrze przyjęty album "Afro Blue"), szlifując warsztat i nagrywając rewelacyjną płytę z big bandem Jonesa i Lewisa "Suite for Pops". Dee Dee Bridgewater nie zachłystuje się pierwszym sukcesem; pojawia się na estradach Nowego Jorku, w klubach i barach synkopującego Manhattanu, współpracuje z wieloma muzykami oraz zespołami (m.in.z Loud Minority Big Band saksofonisty i aranżera Franka Fostera, formacją bluesmana Buddy'ego Terry'ego, saksofonistą Pharoahem Sandersem, grupami perkusisty Normana Connorsa, czy też basistą Stanley'em Clarkem).
Jej zainteresowanie muzyczne są niezwykle szerokie, czego dowodem są najróżniejsze muzyczne konstelacje w jakich uczestniczy. W lipcu 1973 podczas legendarnego festiwalu Newport w Nowym Jorku, wokalistka bierze udział w wykonaniu arcytrudnej i kontrowersyjnej "Freedom Now's Suite" perkusisty oraz innowatora jazzu Maxa Roacha. W kwartecie, w którym gra również ekcentryczny awangardowy pianista Cecil Taylor subtelna wokalistyka Dee Dee staje sie integralnym inetrumentem całego, karkolomnego pomysłu jazzowego. Być może koncert ten stał się momentem przełomowym w jazzowej karierze artystki - do wspólnych projektów zapraszają ją najwybitniejsi jazzu: Roy Haynes, Sonny Rollins, Dexter Gordon, Dizzy Gillespie, Cecil McBee, Billy Harper, Reggie Workman, Roland Kirk, Jeanne Lee, Heiner Stadler...
Europejscy fani jazzu odkryli Dee Dee Bridgewater w 1973 roku. Krótkie włosy, sylwetka i sposób bycia masajskiej księżniczki, twarz anioła i aksamitny głos - młoda wokalistka wykonała w czasie francuskiego na Festival de Chateauvallon tylko trzy utwory, ale to wystarczyło, by uwieść publiczność i krytyków ( "przybyła nareszcie Dee Dee Bridgewater, wspaniała wokalistka, za parę lat z pewnością jedna z największych" - pisal wówczas prestiżowy Jazz Hot Magazine). Tego wieczoru, Dee Dee Bridgewater zaśpiewała wraz z najciekawszą nowojorską orkiestrą jazzową T.Jonesa i M.Lewisa. Piękna Dee Dee podbiła wówczas Francję, ale to także Francja zauroczyła amerykańską artystkę, która zamieszka w Paryżu przez kolejnych kilkanaście lat.
"Afro Blue" - jej pierwszy własny album, ukazuje się w 1974 wydany przez japońskie Trio Records, ale aby zaistnieć mocniej na jazzowym rynku w 1976 roku podpisuje kontrakt z prestiżową wytwórnią Warner Brothers i nieoczekiwanie... porzuca stylistykę jazzu, by wtopić się w coraz popularniejsze i komercyjne rytmy disco, muzyki folkowej i tzw. muzaka. Dla kolejnych wielkich i znaczących wytwórni (Atlantic Records, Elektra Records), nagrywa serię mało juz dziś interesujących komercyjnych projektów i coraz mocniej oddala się od jazzu. Pojawia się na Broadwayu, w komedii muzycznej "The Wiz." oraz (w 1984 roku) w paryskiej premierze rewii "Sophisticated Ladies". I choć za te role zbiera nagrody (np. "Best Actress in a Musical" i Tony Award za "The Wiz") to coraz wyraźniej nie może odnaleźć własnej drogi.
Po raz drugi rozwiedziona, w poszukiwaniu bardziej spokojnego życia, mniej natarczywego niż nowojorskie, w poszukiwaniu również własnej autentyczności, decyduje się zamieszkać we Francji. I jest to początek drugiej kariery, związanej z powrotem do jazzu! Przez kolejne lata Dee Dee Bridgewater precyzyjnie czuwa nad kreacja własnej sztuki i kariery. Z jednej strony gra rolę Billie Holiday w sztuce "Lady Day", uczestniczy w powstaniu opery "Cosmopolitan Greetings" George"a Gruntz i Allena Ginsberga, z drugiej każdego wieczoru zapełnia salę prestiżowego klubu New Morning, stając na czele własnego kwartetu. Sukcesy odnoszone przez artystkę w bardziej komercyjnej muzyce skłaniają ją do poszerzenia repertuaru także o popularne utwory, przez co nie gubi jazzowego charakteru jej wokalistyki.
Tak odebrano sukces interesującego duet z Rayem Charlesem w piosence "Til The Next Somewhere" ze wspaniałej płyty "Precious Things").
Dee Dee Bridgewater nagrywa, w znakomitych warunkach, i produkuje wyróżniające się płyty czysto jazzowe. "Keeping Tradition" (1992) w kwartecie ze wspaniały pianistą Thierrym Eliez, "Love and Peace" (1994)- poświęcony muzyce Horace Silvera (z jego gościnnym udziałem oraz z Jimmym Smithem na organach), "Dear Ella" (1997)- przepiękny hołd złożony Elli Fitzgerald, magrany ze wspaniałym zespoołem jazowych gwiazd (Lou Levy (piano), Kenny Burrell (gitara), Milt Jackson (wibrafon), Ray Brown (kontrabas), Grady Tate (perkusja), Slide Hampton (puzon), Cecil Bridgewater (trąbka), Antonio Hart (saksofony. Koncertowy album "Live at Yoshi's" jest prawdziwym fajerwerkiem. Wspomagana przez sekcję rytmiczną, Dee Dee Bridgewater jest po prostu królewska. Artystka w każdym calu, łącząca energię, wirtuozerię, swing, grację, humor i radość muzykowania."Live at Yoshi's " jaki napisał krytyk magazynu Jazz Hot - "potwierdza to wszystko, co już podejrzewaliśmy wcześniej: Dee Dee Bridgewater jest jedną z największych artystek tego końca wieku i, gdy chodzi o wokalistykę jazzową, jedną z piękniejszych obietnic na następny wiek".
Po takiej rekomendacji artystka uczynila uklon w stronę swej drugiej ojczyzny; nagrała przepiekny album "J" ai Deus Amours" z brawurowymi, jazzowymi interpretacjami wielkich standardów muzyki francuskiej. Recital na festiwalu Antibes /Juan-Les - Pins (zarejestrowany także na DVD) stał się najważniejszym wydarzeniem w dziejach tej prestiżowej imprezy i wielkim sukcesem artystki. Dee Dee Bridgewwater, jak niegdyś w latach trzydziestych Joséphine Baker, stała się ulubieńcem francuskiej publiczności. Telewizje, koncerty, kluby, festiwale: widać ją wszędzie. Podczas gdy wielkie i popularne w Europie wokalistki Ella Fitzgerald, Billie Holiday, Sarah Vaughan, Dinah Washington, Carmen McRae czy Betty Carter zniknęły z jazzowej orbity, to Dee Dee Bridgewater jest uniwersalną inkarnacją ich jazzowej wokalistyki, ekspertką scata, swobodnie, zmysłowo i ekspresyjnie czującą się w każdym kontekście tej muzyki.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Just family/Thank The Day	Dee Dee Bridgewater	06.1978	-	-	Elektra 45 466	[written by Stanley Clarke, Gilbert Moses, Richard Duncan][produced by Stanley Clarke][95[2].R&B Chart]
Bad for me/Back Of Your Mind	Dee Dee Bridgewater	04.1979	-	-	Elektra 46 031	[written by Deborah Thomas, Charles Veal Jr.][produced by George Duke][37[10].R&B Chart]
One In A Million (Guy)	Dee Dee Bridgewater	10.1980	-	-	Elektra 47 046	[written by Ericksen, Bell][produced by Thom Bell][52[8].R&B Chart]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Just family	Dee Dee Bridgewater	05.1978	-	170[7]	Elektra 119	[produced by Stanley Clarke]
Bad for me	Dee Dee Bridgewater	05.1979	-	182[4]	Elektra 188	[produced by George Duke]

Voyager

Voyager był angielskim  pop - rockowym zespołem, założony w Newbury, Berkshire, początkowo jako "The Paul French Connection" z Paulem Frenchem (wokal, klawisze), Paulem Hirshem (instrumenty klawiszowe, gitara), Chrisem Hookiem (gitara basowa) i byłym członkiem Mr Big, Johnem Marterem (perkusja). 
 Mimo, że początkowo widzieli siebie jako przedstawiciele progresywnego rocka , musieli dostosować swój styl na bardziej komercyjny, o czym świadczy ich debiut singlowy "Halfway Hotel". To był ich jedyny przebój, osiągając nr 33 na UK Singles Chart w 1979 roku , zostając  tytułowym utworem   ich pierwszego albumu.

Drugi album Act of Love (1980) przyniósł  radiowy hit (często odtwarzany w radio, nigdy nie wchodząc na listy przebojów), "Sing Out ​​(Love Is Easy)". Część instrumentalna   singla była używana przez jakiś czas potem, jak muzyka w tle w BBC Radio 1 w każdym tygodniu.
Na trzecim albumie Voyager, wydanym w 1981 roku wystąpił Dominic Telfer na gitarze basowej, zastępując Chrisa Hooka. Singiel z tego albumu, "Rosie", grany był w radio, ale nie odniósł sukcesu na listach przebojów.
W 1981 roku odbyli dwa kluczowe tournee, promując trzeci album. Pierwsza trasa była supportem Greg Lake Band (ex Emerson, Lake & Palmer). W grudniu 1981 roku zespół wspierał Electric Light Orchestra na angielskiej odnodze  światowej trasy koncertowej "Time". Grali na Wembley Arena i Birmingham.
W związku z brakiem dalszych sukcesów na listach bestsellerów,został następnie rozwiązany. Kompilacja,Travels in Time - The Best of the Early Years, została wydana na płycie CD.

Marter później dołączył do Marillion, następnie do grupy Alaska, a od 1994 roku grał z SAS Band,  luźnym konglomeratem muzyków i wokalistów pod wodzą Spike Edney'a, byłego klawiszowca grającego koncerty z Queen. On i Hook również pracowali z The Purple Project, Deep Purple tribute Band, a także tribute band Yes, Fragile, a Hook grał również z semi-profesjonalnym  Bluefish.

 Hirsh tymczasowo dołączył do Status Quo na koncerty w 2000 roku, podczas gdy ich regularny klawiszowiec i gitarzysta Andy Bown zrobił sobie przerwę z powodów osobistych. French zajął się do komponowaniem klasycznych utworów mających premierę w Wigmore Hall ,wykonanych przez zespół Endymion i komponując muzykę  w różnych stylach dla Chappell Music Library. Nie jest jasne, co się stało z Telferem.
W roku 2006, Voyager reaktywował się, aby nagrać kolejny album, Eyecontact. Jednak   brak dalszych sukcesów spowodował ,że zostali zapamiętani jako wykonawcy jednego hitu.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Halfway Hotel	Voyager	05.1979	33[8]	-	Mountain VOY 001	[written by Paul French][produced by Gus Dudgeon]

Thomas Dolby

Thomas Dolby -(właśc. Thomas Morgan Dolby Robertson; 14.10.1958, Kair, Egipt) - voc, k, g; kompozytor, aranżer, autor tekstów, producent nagrań. Syn brytyjskiego archeologa.

 W piętnastym roku życia próbował w Paryżu zwrócić na siebie uwagę publiczności jako pianista jazzowy. Pod wrażeniem nagrań Briana Eno oraz zespołu KRAFTWERK zainteresował się muzyką elektroniczną i najpierw sam skonstruował prymitywny syntezator, a później w miarę możliwości otaczał się coraz bardziej nowoczesnymi instrumentami tego typu. 

W końcu lat siedemdziesiątych dołączył na krótko do grupy Bruce Woolley And The Camera Club (uczestniczył w nagraniu albumu "English Garden", CBS, 1979) oraz nawiązał owocną współpracę - jako kompozytor, aranżer i muzyk z piosenkarką Leną LOVICH (był twórcą jej przeboju New Toy). Później pomagał też m.in. Joan ARMATRADING, Joni MITCHELL, George'owi CLINTONOWI oraz zespołom FOREIGNER i PREFAB SPROUT.
 

W 1981 zadebiutował jako solista i nagrał pierwsze single, m.in. dla własnej firmy Venice In Peril - Europa And The Pirate Twins, niebawem zaś płytę The golden age of wireless. Zaimponował światu muzyki popularnej jako twórca piosenek o wszelkich cechach przebojów (np. Airways, Radio Silence i Wind Power) oraz instrumentalista wydobywający z syntezatorów brzmienia zachwycające świeżością i ciepłem. Zdobył wielką popularność, zwłaszcza utworem She Blinded Me With Science, którego tekst zawierał ukryte przesłanie do ojca - naukowca .Nie wszystkich wielbicieli zadowolił albumami The flat earth i Aliens ate my buick, zawierającymi tylko kilka rzeczywiście udanych piosenek, m.in. przebój Hyperactive oraz The Fiat Field, Screen Kiss, a także The Key To Her Ferrari w swingowym stylu z lat czterdziestych oraz My Brain Is Like A Sleve w rytmie reggae.
 

Razem z Ryuichim Sakamoto nagrał płytę "Field Work" (Ten Records, 1986) z nastrojowymi kompozycjami na syntezatory, opartymi na rytmach tanecznych. Stworzył piosenki i muzykę ilustracyjną do kilku filmów, m.in. Fever Pitch (1985, rez Richard Brooks), Kaczor Howard (1986, reż. Willard Huyck; utwory Dolby'ego wypełniły jedną stronę albumu "Howard The Duck", MCA, 1986, na drugiej znalazły się kompozycje Johna Barry'ego) oraz Gothic (1986, reż. Ken Russell) Zdobył uznanie jako scenarzysta i realizator ekstrawaganckich teledysków. 

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Europa and the pirate twins/Therapy Growth	Thomas Dolby	10.1981	48[3]	67[5][06.83]	Parlophone R 6051	[written by Thomas Dolby][produced by Thomas Dolby, Tim Friese-Greene]
Windpower/Flying North	Thomas Dolby	08.1982	31[8]	-	Venice In Peril VIPS 103	[written by Thomas Dolby][produced by Thomas Dolby]
She blinded me with science/One of Our Submarines	Thomas Dolby	11.1982	49[4]	5[22][02.83]	Venice In Peril VIPS 104	[written by Thomas Dolby,Jonathan Kerr][produced by Tim Friese-Greene,Thomas Dolby]
She blinded me with science [re-issue]/Jungle Line	Thomas Dolby	07.1983	56[4]	-	Venice In Peril VIPS 105
Get Out of My Mix	Dolby's Cube	11.1983	80[2]	-	Parlophone R 6063	[written by Thomas Dolby][produced by Thomas Dolby]
Hyperactive /White City	Thomas Dolby	01.1984	17[9]	62[7]	Parlophone R 6065	[written by Thomas Dolby][produced by Thomas Dolby]
I scare myself/Cloudburst at Shingle Street	Thomas Dolby	03.1984	46[7]	-	Parlophone R 6067	[written by Dan Hicks][produced by Thomas Dolby]
Dissidents	Thomas Dolby	06.1984	90[3]	-	Parlophone Odeon Series R 6071	[written by Thomas Dolby][produced by Thomas Dolby, François Kevorkian]
Field Work	Ryuichi Sakamoto featuring Thomas Dolby	06.1984	90[3]	-	10 Records TEN 112	[written by Thomas Dolby][produced by Thomas Dolby, François Kevorkian]
May the Cube Be with You	Dolby's Cube	08.1985	82[3]	-	Parlophone Odeon Series R 6100	[written by Thomas Dolby][produced by Thomas Dolby, François Kevorkian]
Airhead/Budapest by Blimp	Thomas Dolby	04.1988	53[4]	-	EMI Manhattan MT 38	[written by Thomas Dolby, Grant Morris][produced by Thomas Dolby, Bill Bottrell]
Hot Sauce	Thomas Dolby	01.1989	80[3]	-	No-Label MIUCT 0932	[written by George Clinton][produced by Thomas Dolby]
Close but no cigar/Beauty of a Dream	Thomas Dolby	05.1992	22[5]	-	Virgin VS 1410	[written by Thomas Dolby][produced by Thomas Dolby]
I love you goodbye/Eastern Bloc	Thomas Dolby	07.1992	36[4]	-	Virgin VS 1417	[written by Thomas Dolby][produced by Thomas Dolby]
Silk pyjamas/Field Work	Thomas Dolby	09.1992	62[2]	-	Virgin VS 1430	[written by Thomas Dolby][produced by Thomas Dolby]
Hyperactive [re-issue]/Windpower	Thomas Dolby	01.1994	23[4]	-	Parlophone CDEMCTS10
Hyperactive [re-issue]/Windpower	Thomas Dolby	02.1994	75[1]	-	EMI CDEMCTS 10

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The golden age of wireless	Thomas Dolby	05.1982	65[10]	13[28][03.83]	Venice In Peril VIP 1001	[produced by Thomas Dolby, Tim Friese-Greene]
Blinded by science	Thomas Dolby	02.1983	-	20[31]	Harvest 15007
The flat earth	Thomas Dolby	02.1984	14[14]	35[18]	Parlophone Odeon PCS2 400341	[produced by Thomas Dolby]
Aliens ate my buick	Thomas Dolby	05.1988	30[3]	70[19]	Manhattan MTL 1020	[produced by Thomas Dolby]
Astronauts & heretics	Thomas Dolby	08.1992	35[2]	-	Virgin CDV 2701	[produced by Thomas Dolby]
A Map of the Floating City	Thomas Dolby	10.2011	171[1]	-	Lost Toy People/EMI	[produced by Thomas Dolby]

Mr Hudson

Naprawdę nazywa się Benjamin Hudson McIldowie. Brytyjski muzyk spod znaku R&B i pop. Wcześniej znany z projektu muzycznego – Mr Hudson & The Library. Na swoim koncie ma współpracę między innymi z Kanyem Westem, Dizzee Rascalem, N-Dubz, Jay’em-Z oraz Calvinem Harrisem.

Wczesne lata Mr Hudson

 Urodził się w 1972 roku w angielskim Sharnbrook. Po ukończeniu szkoły imienia Księcia Edwarda w Birmingham – otrzymał indeks Uniwersytetu w Oxfordzie, gdzie studiował Literaturę Angielską.
 

Zadebiutował w 2005 roku podczas programu JumpOFF. Pod koniec następnego roku pojawił się w znanym konkursie telewizyjnym "Later with Jools Holland".
W marcu 2007 roku, jako Mr Hudson & The Library, wydał swój pierwszy longplay "A Tale of Two Cities". Wydawnictwo zebrało bardzo dobre recenzje od krytyków i za jego sprawą muzyk był nominowany w kategorii Najlepszy Debiutant do UK Festival Awards. Szczególnie chwalono brzmienie, na które złożyły się gitary akustyczne, klasyczny fortepian oraz elektryczna perkusja, wzbogacona o brzmienie steelpanu (rodzaj stalowego bębna) – instrumentu rodem z Trynidadu. 

Wszystko to okraszone zostało pełnymi uczucia – chórkami, przywodzącymi na myśl skojarzenia ze stylistyką słynnej wytwórni Motown. Wśród utworów znalazły się dwa covery – jeden z musicalu "My Fair Lady" – "On The Street Where You Live", drugi klasyczny, z repertuaru między innymi Franka Sinatry i Cheta Bakera – "Everything Happens to Me".
 

 Koncerty Mr Hudson

Niedługo potem pojechał w trasę koncertową jako support przed Amy Winehouse, Miką i Groove Armadą. Lato natomiast upłynęło mu na występach podczas festiwali – między innymi na Glastonbury oraz T in the Park. W październiku zaś otworzył w Cardiff koncert The Police. W listopadzie następnego roku miał okazję dać serię koncertów w Wielkiej Brytanii przed słynnym Kanyem Westem, podczas jego europejskiego tournee. Współpraca między oboma panami układała się zresztą na tyle dobrze, że Brytyjczyk pojawił się gościnnie w utworze "Paranoid" na czwartym albumie amerykańskiego rapera – "808s & Heartbreak".
 

 Album "Straight No Chaser"

W maju 2009 roku potwierdził, że jego drugi studyjny album "Straight No Chaser" ukaże się w październiku. Od strony produkcyjnej nad wszystkim czuwał niedawno poznany West, a singlem promującym wydawnictwo był utwór "Supernova", z gościnnym udziałem rapera. Amerykanin pojawił się także w piosence "Anyone But Him". Na jesieni, Mr Hudson supportował Calvina Harrisa, w jego brytyjskiej trasie koncertowej.
 

Jego szerokie muzyczne fascynacje krążą wokół twórczości takich artystów, jak Chet Baker, David Bowie, The Police, Marvin Gaye, Billie Holiday, Waylon Jennings, Ella Fitzgerald i Dizzee Rascal. Pod względem wokalu porównywany jest do brytyjskiego muzyka Stinga.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Too Late Too Late/Bread + Roses	Mr Hudson & The Library	02.2007	53[4]	-	Mercury 1721391	[written by Mr Hudson][produced by Ben Hudson, Future Cut]
Paranoid	Kanye West featuring Mr Hudson	03.2009	-	118[2]	Roc-A-Fella	[written by Kanye West, Patrick Reynolds, Scott Mescudi, Dexter Mills, Jeff Bhasker][produced by Kanye West, Jeff Bhasker, Plain Pat]
Supernova	Mr Hudson featuring Kanye West	07.2009	2[30]	112[1]	Good Music CATCO 151770085	[gold-UK][written by Mr Hudson, Kanye West][produced by Mr Hudson, Kanye West]
Young Forever	Jay-Z featuring Mr Hudson	09.2009	10[28]	10[25]	Roc Nation CATCO 157489498	[gold-UK][written by Jay-Z, K. West, B. Lloyd, M. Gold][produced by Kanye West]
White Lies	Mr Hudson	10.2009	20[4]	-	Good Music CATCO 153744300	[written by Mr Hudson][produced by Dave McCraken, Music Kidz]
Playing With Fire	N-Dubz featuring Mr Hudson	01.2010	14[22]	-	All Around the World CDGLOBE 1304	[platinum-UK][written by N-Dubz, Mr Hudson][produced by Richard Rawson, Dino Contostavlos]
Love Never Dies (Back for the First Time)	Caspa featuring Mr Hudson	08.2010	42[2]	-	Subsoldiers CATCO 166485846	[written by Gary McCann, Ben McIldowie, Dwayne Marsh][produced by Caspa]
Why I Love You	Jay-Z & Kanye West featuring Mr Hudson	09.2011	87[1]	-	Def Jam USUM 71111678	[written by Kanye West, Mike Dean, Shawn, Corey Carter ,Philippe Cerboneschi, Hubert Blanc-Francard, Tony Camillo ,Mary Sawyer][produced by Kanye West, Mike Dean, Anthony Kilhoffer]
Real and True	Future and Miley Cyrus featuring Mr Hudson	11.2013	92[1]	103[8]	Epic/Freebandz USSM 21302164	[written by Nayvadius Wilburn, Miley Cyrus, Benjamin Hudson McIldowie][produced by Mike Will Made It]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
A Tale of Two Cities	Mr Hudson & The Library	03.2007	69[3]	-	Mercury 1719879	[produced by Mr Hudson]
Straight No Chaser	Mr Hudson	10.2009	25[2]	-	Good Music 2724301	[produced by Mr Hudson, Kanye West]