Judy Cheeks

Urodzona w Miami na Florydzie.Jest córką legendarnego śpiewaka gospelowego - wielebnego Juliusa Cheeksa. Jej przodkowie wywodzili się spośród czarnoskórych Amerykanów i indiańskiego plemienia Czirokezów. Jej ojca często wspominali James Brown, Otis Redding i inni, którzy uważali. że miał on decydujący wpływ na rozwój czarnej muzyki w USA.

Cheeks dorastała w Miami. Jej ojcem chrzestnym był Sam Cooke; podczas jednego ze swych koncertów wyciągnął ją z pierwszego rzędu sześciotysięcznej publiczności i resztę programu zaśpiewał dla niej kołysząc ją w ramionach.
Zanim solowa kariera Cheeks rozpoczęła się na dobre, towarzyszyła ona Tinie Turner, Johnowi Butlerowi, Betty Wright, Leonowi Ware'owi, Giorgio Moroderowi oraz przez wiele lat przyjaźniła się ze Steviem Wonderem.

Pierwszych nagrań płytowych dokonała już w latach 70. Debiutancki album zarejestrowała z Ike'em i Tiną Turnerami. Następnie przeniosła się do Europy i wytwórni Ariola. Jej pierwsza płyta nagrana dla tej firmy odniosła międzynarodowy sukces. Kiedy udało jej się pokonać barierę językową, stała się wielką gwiazdą w Niemczech. Wystąpiła w kilku filmach i prowadziła teleturniej w towarzystwie chomika imieniem Willie.

W 1987 r. przyjechała do Anglii, chociaż jej jedyny album nagrany dla wytwórni Polydor nie został nigdy wydany poza kontynentalną częścią Europy. Jej kariera została przerwana do momentu, gdy w latach 90. znowu zaczęła nagrywać taśmy demo. Zainteresowały one wytwórnię PWL, ale ostatecznie Cheeks zdecydowała się na wytwórnię Positiva.

Pierwszym singlem nagranym przez nią dla tej firmy był "So In Love" autorstwa China Burtona z grupy Degrees of Motion, natomiast producentem był Frankie Foncett (współpracujący z Mr Fingers, De La Soul). Remiksy Frankiego Foncetta i Sashy nadały temu mało znanemu klasykowi klubowemu status utworu kultowego. Kolejny utwór - "Reach" sprzedawał się dzięki temu (i dzięki występom w wybranych klubach tanecznych) dużo lepiej.

Zremiksowali go potem muzycy grupy Brothers In Rhythm. W tej wersji gościł przez kilka tygodni na pierwszym miejscu brytyjskiej listy CLUB CHART tygodnika "Record Mirror". Znalazł się on także w TOP-3 najlepszych dyskotekowych przebojów 1995 roku. a także dotarł do miejsca 17. na liście najlepiej sprzedawanych singli według tygodnika "Music Week". Później, z Nigelem Lowisem, producentem grupy Eternal i Diny Carroll, Cheeks nagrała pierwszy album, który wyszedł nakładem wytwórnii Positiva.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Mellow lovin'/Darling ,that's me	Judy Cheeks	10.1978	-	65[5]	Salsoul 2063 [US]	[written by T. Monn, J. Cheeks, R. Williams][produced by Anthony Monn][10[12].Hot Disco/Dance]
I Still Love You	Judy Cheeks	05.1988	98[1]	-	Polydor POSP 914	[written by Judy Cheeks][produced by Judy Cheeks, Del Taylor]
So in love	Judy Cheeks	11.1993	27[3]		Positiva CDTIV 6	[written by Alan Cross, China Burton][produced by Frankie Foncett][25[9].Hot Disco/Dance;SBK [promo] 12"]
Reach	Judy Cheeks	05.1994	17[5]	-	Positiva CDTIV 12	[written by Jim Dyke , Nina Ossoff ][produced by Brothers In Rhythm][21[8].Hot Disco/Dance;Positiva [import] 12"]
Respect	Judy Cheeks	03.1995	23[2]	-	Positiva CDTIV 28	[written by Jon Douglas , Tracey Ackerman][produced by Johnny D][1[1][13].Hot Disco/Dance;Brilliant! 58 341 12"]
You' re the story of my life/As Long As You're Good To Me	Judy Cheeks	06.1995	30[6]	-	Positiva TIV 34	[written by Desmond Child , Diane Warren][produced by Nigel Lewis]
As Long As You're Good To Me	Judy Cheeks	07.1995	-	-	-	[written by Cheeks, Bailey, Lee][produced by Love To Infinity][1[1][11].Hot Disco/Dance;Brilliant! 58 406 12"]
Reach [re-entry]	Judy Cheeks	01.1996	22[6]	-	Positiva 12TIV 42	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Respect	Judy Cheeks	07.1995	99[1]	-	Positiva CDTIVA 1005

Glassjaw

Glassjaw - amerykańska grupa muzyczna, stylistycznie wywodząca się z nurtu post hardcore z wpływami szeroko pojętej muzyki rockowej i heavymetalowej. Powstała w 1993 roku w Long Island w Nowym Yorku.
Zespół założył wokalista Daryl Palumbo oraz gitarzysta Justin Beck i przeszedł od tamtego czasu liczne zmiany składu. Reprezentują undegroundową scenę wschodnich Stanów Zjednoczonych.
Nie można jednoznacznie określić ich stylu, obijają się o różne gatunki: hardcore punk, rock alternatywny, rock psychodeliczny czy afrobeat. Czerpią inspirację z takich zespołów jak: Bad Brains, Snapcase, Mike Patton, Refused, Silent Majority czy Vision of Disorder.

Zespół powstał w 1993 roku po tym jak Palumbo i Beck spotkali się na obozie. Pierwszy występ odbył się w 1994 w Oceanside w NY. Wcześniej Beck grał z żydowskim zespołem Sons of Abraham a Palumbo tworzył w swoim zespole - XbustedX - zespoły te inspirował ruch społeczno-kulturalny powstały w Stanach Zjednoczonych na początku lat 80-tych XX wieku nazywany Straight Edge (SE, sXe). Skład zespołu zmieniał się. Justin Beck początkowo grający na perkusji, zamienił bębny na gitarę basową (gdy w 1998 zespół opuścił Ariel Telford) by następnie zaistnieć jako gitarzysta (gdy Kris Baldwin oraz Manuel Carrero zasilili grupę w 1999 r.). W latach 1994-1999 powstało kilka słabej jakości nagrań-demo. Ostatecznie w 1999 roku dzięki współpracy z Donem Fury (który wsparł zespół finansowo) zespół nagrał kilka utworów, które miałyby pojawić się na ich pierwszym albumie.

W 1997 pojawiła się ich EP-ka zatytułowana Kiss Kiss Bang Bang EP na której znalazło się 5 piosenek. Została wydana pod szyldem niezależnej wytwórni 2 Cents a Pop. Podczas nagrywania krążka zespół działał w składzie: Daryl Palumbo, Justin Beck, Todd Weinstock, Kris Baldwin oraz Ariel Telford.

W 1999 roku zespół wszedł do studia Indigo Ranch w Malibu. Pod okiem producenta Rossa Robinsona (At the Drive-In, Korn, Limp Bizkit, Slipknot) nagrali pierwszy długogrający album zatytułowany Everything You Ever Wanted to Know About Silence, który światło dzienne ujrzał w 2000 roku nakładem Roadrunner Records. Ówczesny skład zespołu: Palumbo, Beck, Weinstock, Carrero oraz Sammy Siegler. Płyta jest bardzo agresywna, ale zawiera też kilka spokojniejszych utworów. Teksty Daryla są często gorzkie, ostre, bardzo osobiste, śpiewa je w sposób niesamowicie energiczny i agresywny, często używając krzyku. Płyta została nazwana kamieniem milowym w historii muzyki post-hardcore. Podczas trasy koncertowej dała o sobie znać choroba Palumbo – choroba Crohna. Styl śpiewania Daryla czasem powodował ataki, często fatalne w skutkach dla jego zdrowia.

W 2001 roku zespół w sekrecie nagrał kolejny album (nad którym pieczę ponownie sprawował Ross Robinson). Płyta zatytułowana Worship and Tribute ukazała się rok później. Skład zespołu podczas nagrywania płyty: Palumbo, Beck (który pełnił również obowiązki basisty), Weinstock oraz Shannon Larkin z zespołu Godsmack (jako perkusista, oficjalnie jednak perkusistą był Larry Gorman, który skomponował partie perkusji). Album jest dojrzalszy i bardziej melodyjny od poprzedniego. Słychać w nim inspirację jazzem oraz ambientem (w utworach Ape Dos Mil, Mus've Run All Day, The Gillette Cavalcade of Sports, Trailer Park Jesus oraz Convectuoso). W latach 2002-2003 zespół koncertował na całym świecie, grał również na takich festiwalach jak Warped Tour, Ozzfest czy Snocore. Po trasie zespół zdecydował się na przerwę w działalności. Palumbo stworzył nową grupę Head Automatica. Razem z nim w zespole działał Larry Gorman.

W roku 2004 r. Weinstock, Allen oraz Gorman opuścili zespół. Powrócił natomiast Manuel Carrero (po 5-letniej nieobecności) oraz Durijah Lang (który również wcześniej był członkiem zespołu).

W 2005 r. zespół wydał EPkę pod tytułem El Mark na której znalazły się utwory nie umieszczone na albumie Worship and Tribute. Po dwóch latach przerwy Glassjaw zagrał 3 koncerty.

W lipcu 2006 r. na łamach AP magazine, ukazała się informacja, że Palumbo jest w trakcie komponowania nowego materiału na album, który miałby ukazać się w 2007 r. Obecnie wiemy że prawdopodobnie będzie to latem 2008 r.

Obecny skład zespołu to: Daryl Palumbo (śpiew), Justin Beck (gitara), Manuel Carrero (bas), Durihaj Lang (perkusja)

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Cosmopolitan Bloodloss	Glassjaw	12.2002	76[2]	-	WEA W 594CD	[written by Glassjaw,Daryl Palumbo][produced by Ross Robinson]
Ape Dos Mil	Glassjaw	05.2003	87[2]	-	Warner Bros W 604CD	[written by Glassjaw,Daryl Palumbo][produced by Ross Robinson]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Everything You Ever Wanted to Know About Silence	Glassjaw	05.2000	82[1]	-	Roadrunner RR 85782	[produced by Ross Robinson]
Worship and Tribute	Glassjaw	07.2002	-	82[3]	Warner 48 286	[produced by Ross Robinson]

Glass Harp

Glass Harp to zespół rockowy założony w Youngstown, Ohio w 1968 roku, w skład którego wchodzą Phil Keaggy , perkusista John Sferra i basista Daniel Pecchio .
Phil Keaggy był członkiem gangu w połowie lat sześćdziesiątych, zwanego Squires; jedna z ich piosenek, którą napisał, pojawia się na albumie kompilacyjnym " Highs in the Mid-Sixties, Volume 9" . W 1967 roku przeniósł się na krótko do zespołu The New Hudson Exit. W pewnym momencie zespół najwyraźniej uważał Joe Walsha za głównego gitarzystę. Walsh później został gitarzystą James Gang, zanim rozpoczął solową karierę i pracował z Eagles .
W 1968 Keaggy i wieloletni perkusista John Sferra wraz z basistą Stevem Markulinem utworzyli zespół Glass Harp. Zespół koncertował w okolicach Youngstown w stanie Ohio, znajdując pracę od potańcówek szkolnych po kluby. Ta inkarnacja zespołu nagrała kilka demówek i wydała singiel "Where Did My World Come From?" w United Audio w 1969 roku.

Markulin opuścił grupę, by dołączyć do swojego kuzyna Joe w innym zespole z Youngstown, The Human Beinz . Keaggy i Sferra następnie zrekrutowali basistę Daniela Pecchio. Pecchio, wcześniej z zespołu The Poppy, był także flecistą, talentem, który później został zaprezentowany na kilku piosenkach Glass Harp.


Zespół szybko znalazł miejsce na kwitnącej scenie muzycznej w północno-wschodniej części stanu Ohio, w szczególności wraz z takimi wykonawcami, jak The James Gang . Glass Harp był szczególnie popularny w   Kent w stanie Ohio , grając   podczas niestabilnych dni wokół antywojennych demonstracji na Kent State University .

Dzięki najnowszym demom , które znalazły uznanie u nagrodzonego Grammy Award producenta Lewisa Merensteina , Glass Harp rozpoczął pracę nad swoim pierwszym albumem w wytwórni Decca jesienią 1970 roku. Debiutancki album (jak również dwa kolejne albumy studyjne) zostały nagrane w Electric Made Studios Jimi Hendrixa z Merensteinem jako producentem.

Po wydaniu debiutanckiego albumu z 1970 r. z gościnnym udziałem Johna Cale'a na altówce, zespół Glass Harp wkrótce zaczął występować w bardziej prestiżowych miejscach dla największych zespołów takich jak Alice Cooper , Chicago , Yes , Traffic i Grand Funk Railroad. 

W przeciwieństwie do  produkcji  zorientowanej na piosenki na ich albumach studyjnych, koncerty tego zespołu pokazywały zdolność Glass Harp do rozciągania i poszerzania granic swoich kompozycji. Glass Harp  był   jednym z pionierów tego, co później znano jako jam-rock , z utworami wielokrotnie sięgającymi ponad 30 minut z przedłużonym solo  i improwizacją grupową. 

Do 1971 roku Glass Harp stał się jedną z najpopularniejszych (jeśli nie jedną z najlepiej opłacanych) grup w północno-wschodnim Ohio.  W dniu 21 listopada 1971 roku  zespół zagrał na premierze The Kinks w nowojorskiej prestiżowej Carnegie Hall , otrzymując gromkie owacje na koniec godzinnego setu. Ten występ został wydany jako album Live At Carnegie Hall w 1997 roku. 

Rok 1972 był dla grupy przełomowym rokiem. Niedawno wydany drugi album ( Synergy ) Glass Harp został poproszony o wykonanie koncertu na żywo w PBS w lutym. Ta transmisja stałaby się przełomowa w tym sensie, że była jedną z pierwszych, która była symultaniczna zarówno w telewizji, jak i rodzącym się radiu FM . Podczas gdy nagrania z tego występu były przez dziesięciolecia  nagrywane na wideo, taśma główna została później umieszczona na DVD jako Circa 72 2006.

6 sierpnia 1972 roku (krótko przed wydaniem trzeciego albumu studyjnego It Makes Me Glad ) Phil Keaggy zagrał swój ostatni koncert w Glass Harp w My Father's Place , Roslyn, New York  , a następnie rozpoczął solową karierę. Mając już napisane teksty o tematyce chrześcijańskiej przez cały czas pobytu w Glass Harp, Keaggy po raz pierwszy znalazł publiczność na rozkwitającej muzycznej scenie Jesus music , a później zyskał światową sławę zarówno jako autor piosenek, jak i instrumentalista, który ewoluował do  współczesnej  muzyki chrześcijańskiej .

Turnee po uczelniach Wschodniego Wybrzeża i uniwersytetach, które zostały już zarezerwowane na wrzesień 1972 r. w celu wsparcia It Makes Me Glad , Sferra i Pecchio zastąpili Keaggy'ego gitarzystą Timem Burksem.W kwietniu 1973 r.  skrzypek Randy Benson (wcześniej w Tiny Alice  ) został dodany do składu. Muzyka składająca się z czterech elementów nabrała bardziej progresywnego brzmienia, podobnego do King Crimson i The Moody Blues. Ta krótka inkarnacja grupy trwała do października 1973 r., kiedy powrócili do trio Sferra / Pecchio / Burks po odejściu Bensona.Ich ostatni znany koncert przed rozpadem miał miejsce 2 grudnia 1973 r. w Norwalk High School w Norwalk w stanie Ohio.  Wszyscy trzej członkowie natychmiast przenieśli się do innych projektów. Sferra i Burks założyli krótko żyjący zespół Hartship w 1974 roku , podczas gdy Pecchio stał się członkiem-założycielem popularnego zespołu Michaela Stanleya .

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Synergy	Glass Harp	11.1971	-	192[3]	Decca 75 306	[produced by Lewis Merenstein]

Philip Glass

Philip Glass (ur. 31 stycznia 1937 w Baltimore) - amerykański kompozytor. Jego muzykę często określa się jako minimalistyczną.
Glass urodził się 31 stycznia 1937 roku w Baltimore w stanie Maryland, USA. W wieku sześciu lat zaczął uczyć się gry na skrzypcach, w ośmiu na flecie. Ukończył matematykę i filozofię na uniwersytecie w Chicago (1956). Potem postanowił zostać kompozytorem i wstąpił do Juilliard School w Nowym Jorku.
Uzyskał stypendium Fulbrighta i w latach 1963-1965 studiował w Paryżu pod kierunkiem Nadii Boulanger. Tam odkrył muzykę indyjską, która wpłynęła na kształt jego późniejszej twórczości – „minimalistyczną” wizję muzyki. W 1965 poznał Ravi Shankara - wirtuoza gry na sitarze. To spotkanie skłoniło go do głębszych studiów nad tradycyjną muzyką Indii i Tybetu. W 1966 wyjechał do Indii północnych, gdzie spotkał się z uchodźcami z Tybetu. Wywarło to bardzo duży wpływ na jego pracę i nie tylko: został buddystą, a w 1972 spotkał się z Dalajlamą i stał się gorącym orędownikiem sprawy tybetańskiej. Glass zajmował się również muzyką północnej Afryki; w latach 80. zaczął współpracę m.in. z Foday Musa Suso - dzięki niemu na płytach Glassa zaczęły pojawiać się afrykańskie i arabskie motywy. Po powrocie do Nowego Jorku wykorzystał w swojej pracy elementy muzyki orientu.

Na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych Glass współpracował z kanadyjskim strukturalistą Michaelem Snowem oraz z Robertem Wilsonem przy jego przedsięwzięciach teatralnych (najsłynniejszy efekt tej współpracy to opera Einstein on the Beach).

Popularność zyskał jako kompozytor muzyki filmowej do eksperymentalnych dzieł dokumentalnych Godfreya Reggio: Koyaanisqatsi (debiut w roli kompozytora filmowego), Anima Mundi, Powaqqatsi (we współpracy m.in. z Foday Musa Suso) i Naqoyqatsi. Stworzył także muzykę do biograficznego filmu Errola Morrisa „Krótka historia czasu” (opowiadający o Stephenie Hawkingu) oraz do pierwotnie niemego filmu Dracula (1931) Toda Browninga.

Glass został nominowany do Oscara i Złotego Globu za muzykę do filmu Martina Scorsese Kundun – życie Dalaj Lamy, a także do filmu Stephena Daldry Godziny. Zdobył Złoty Glob za kompozycję do Truman Show. Jest także bohaterem jednej z części projektu Four American Composers Petera Greenawaya (1983).

Skomponował cykl piosenek do słów Davida Byrne’a, Paula Simona, Laurie Anderson oraz Suzanne Vegi („Songs from Liquid Days”). W oparciu o twórczość Davida Bowie i Briana Eno Glass stworzył symfonie Low oraz Heroes. Owocem współpracy z Ravi Shankarem jest płyta Passages.

W 1968 stworzył własny zespół – Philip Glass Ensemble; oprócz tego współpracował z kwartetem smyczkowym Kronos Quartet (m.in. przy muzyce do filmu Dracula) oraz z zespołem Uakti.

Najnowsze utwory Glassa to Symphony No. 6 (Plutonian Ode), skomponowana do wiersza Allena Ginsberga o tym samym tytule na zamówienie Carnegie Hall w ramach obchodów sześćdziesiątych piątych urodzin kompozytora, oraz opera Galileo Galilei, która powstała na zamówienie Goodman Theater w Chicago.

 Filmografia

2009: Transcendent Man 2008: Objects and Memory 2007: Repeat Les Animaux amoureux Glass: A Portrait of Philip in Twelve Parts No Reservations Cassandra's Dream 2006: Notes on a Scandal A Broken Sole Black Box: UFO Secrets (TV) Nasiona The Illusionist El Drama de la memoria Roving Mars 2005: The Giant Buddhas Neverwas Faith's Corner Disparait, v. La Moustache 2004: Going Upriver: The Long War of John Kerry Undertow Taking Lives Secret Window Aztec Legend 2003: Pandemic: Facing AIDS (TV) The Fog of War Les Origines du SIDA 2002: The Hours The Baroness and the Pig Naqoyqatsi Passage The Mind and Times of Virginia Woolf 2001: The Man in the Bath L’Anima in luce Diaspora 2000: Armonie dell'Estasi 1999: Le Corset The Eden Myth The Source Sin ceder Dracula (re-edycja filmu z 1931r.) 1998: Fast Track 1997: Kundun Ballad of the Skeletons Bent 1996: The Secret Agent Absence Stronger Than Presence Départ immédiat 1995: Jenipapo Journey to Enlightenment (TV) Candyman II: Farewell to the Flesh Evidence Impetus Apaches 1994: La Mort de Molière 3000 scénarios contre un virus (TV) 1993: Compassion in Exile: The Life of the 14th Dalai Lama 1992: Candyman Planetens spejle Anima Mundi Privé de vieillesse The Arctic (TV) 1991: A Brief History of Time A Walk Through Prospero's Library (TV) 1990: Mindwalk 1989: La Chiesa 1988: The Thin Blue Line Powaqqatsi 1987: Monolithe (TV) Hamburger Hill 1986: Dead End Kids Two Moon July 1985: Mishima: A Life in Four Chapters 1984: High Wire 1983: Four American Composers (TV) Satyagraha (TV) 1982: Koyaanisqatsi 1978: Mark Di Suvero, Sculptor 1971: End of the Art World 1970: Marco 1968: Inquiring Nuns

                                                             

Oscar [Muzyka filmowa] Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 2007 Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Score Notes on a Scandal 2003 Best Music, Original Score The Hours 1998 Best Music, Original Dramatic Score Kundun   Golden Globe 1999 Best Original Score - Motion Picture The Truman Show

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Glassworks	Philip Glass	04.1982	-	121[6]	CBS 37 265	[produced by Kurt Munkacsi, Kurt Munkacsi, Philip Glass]
Songs From Liquid Days	Philip Glass	04.1986	-	91[13]	CBS 39 564	[produced by Kurt Munkacsi]

Glamma Kid

Iyael Lyases Tafari Constable (ur. 14 marca 1978 r., Hackney , Londyn , Anglia ), lepiej znany jako Glamma Kid, jest toasterem i byłym stażystą Royal Air Force   częściowo z pochodzenia Jamajczyk .Miał dwa pierwsze hity w Top10 w 1999 roku.

W latach 90-tych XX wieku Glamma Kid pojawił  się w produkcjach brytyjskich producentów Mafia i Fluxy . Glamma Kid wystąpił  na żywo z Grace Jones na swoim singlu My Jamaican Guy w brytyjskiej telewizji dla BBC Windrush.  W 1997 roku Glamma Kid pojawił  się w audycji BBC Radio 1   z Timem Westwoodem. W 1998 r. Otrzymał nagrodę Best Reggae Act na rozdaniu nagród MOBO .

Miał dwa przeboje w UK Top 10, "Sweetest Taboo" i "Why". Współpracował także z brytyjskim duetem tanecznym Basement Jaxx, by wyprodukować "Flylife". Wyprodukował utwór "Ladies Knight", który był owocem współpracy z brytyjską gwiazdą reggae Maxi Priestem przy użyciu sampli  Kool and the Gang z Ladies Night oraz Michaela Jacksona Wanna Be Starting Something.

Glamma Kid współpracował przy piosence Bling Bling Bling z Beenie Man i Jamelią  . W 2010 roku wydał singiel zatytułowany "Gal From U Hot", na którym wystąpili Ricky Nice i Rebecca Gordon. W 2011 roku wydał album "Fly Away" z udziałem Stevie Star, który został wyprodukowany przez RMC i PW Frequency i wydany przez Kicker Records. W 2012 roku wydał także singiel zatytułowany "Middle Name" z udziałem Tugga War.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Fashion '98	Glamma Kid	11.1998	49[3]	-	WEA WEA 179CD	[written by David Bowie][produced by Dennis Charles, Ronnie Wilson]
Taboo	Glamma Kid feat. Shola Ama	04.1999	10[19]	-	WEA WEA 203CD	[written by Iyael Constable][produced by Karl (K-Gee) Gordon]
Why	Glamma Kid	11.1999	10[21]	-	WEA WEA 229CD	[written by Rodgers / Edwards][produced by Damien Mendis]
Bills 2 Pay	Glamma Kid	09.2000	17[21]	-	WEA WEA 268CD	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Kidology	Glamma Kid	09.2000	66[2]	-	WEA 3984298572	-

Glasses Malone

Charles Phillipivory Penniman (znany głównie jako Glasses Malone lub w skrócie G. Malone) - amerykański raper mieszkający w Los Angeles. Dorastał w Watts i w okolicach Compton. Jego matka odsiadywała 25 letni wyrok w więzieniu za handel narkotykami.

Jako nastolatek był członkiem gangu Crips. Związany był z wytwórnią The Black Wall Street Records, mimo że większość artysta w wytwórni były Bloods. Malone podpisał kontrakt z Sony Records za 1,7 mln dolarów w 2005 roku, Miał również oferty od wielu wytwórni, takich jak Def Jam Records, Interscope Records, J Records , Black Wall Street Records i Atlantic Records jednak wszystkie odrzucił. Glasses Malone znaleziony został przez tego samego człowieka, który odkrył The Game.
Charles zajął się także produkcją filmową i zagrał w jednym z swoich filmów "The Division"

W swojej karierze wydał już 8 mixtapeów i jedną solową płytę pt. "Beach Cruiser", która powstała w 2011 roku. W 2007 roku razem z Akonem i Kylian Mash wydał kawałek "Certified", który znalazł się na 24 miejscu listy Hot Rap Tracks i na 85 pozycji listy Hot R&B/Hip-Hop Songs.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Certified	Glasses Malone featuring Akon	03.2008	-	-	Cash Money	[written by Charles Penniman, Aliaune Damala Thiam][produced by DJ Toomp][85[4].R&B Chart]
Sun Come Up	Glasses Malone featuring Birdman, Rick Ross & T-Pain	07.2009	-	-	Cash Money	[written by Charles Penniman, Faheem Najm, William Roberts, Bryan Williams][produced by Bigg D][94[4].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Beach Cruiser	Glasses Malone	09.2011	-	200[1]	Cash Money	[produced by Ronald "Slim" Williams ,Yung Fokus, DJay Cas, Tommy Gunz, DJ Toomp, Tha Bizness ,Curt Beatz, The Cataracs, Mams Taylor, ENG ,2Much, Bigg D, Meetro, M-16, Swizz Beatz, Jess Jackson, Jerry Duplessis ,Arden Altino, Midi Mafia, Mannie Fresh, Mev The Producer]

Tom Glazer

Thomas Zachariah Glazer (ur. 2 września 1914 r. - 21 lutego 2003 r.) Był amerykańskim piosenkarzem folkowym i autorem piosenek znany przede wszystkim jako kompozytor ballad , w tym: "Because All Men Are Brothers", nagrany przez The Weavers i Peter, Paul and Mary , "Talking Inflation Blues", nagrany przez Boba Dylana i "A Dollar Ain't A Dollar Anymore". Napisał teksty do piosenek " Melody of Love " (1954) i "Skokian" (1954) .

Thomas Zachariah Glazer urodził się 2 września 1914 r. w Filadelfii jako dziecko rosyjskich emigrantów z Mińska . Jego ojciec, stolarz w stoczni, zmarł podczas pandemii grypy w 1918 r. , a Glazer wychowywany był przez  krewnych, zanim został umieszczony w domu hebrajskiego sierocińca w Filadelfii wraz z dwoma braćmi; jego młodszy brat, Sidney Glazier, stał się producentem, przede wszystkim filmu Mela Brooksa The Producers . Kolekcja płyt ojca miała wpływ na muzykę Glazera, a w szkole nauczył się grać na tubie, gitarze i basie. W wieku 17 lat pojechał autostopem do Nowego Jorku, gdzie odbył kursy wieczorowe, aby ukończyć swoją edukację podczas pracy w Macy's w ciągu dnia. Następnie uczęszczał do City College of New York przez trzy lata.

Glazer przeprowadził się do Waszyngtonu i rozpoczął pracę w Bibliotece Kongresu .Tam poznał Alana Lomaxa, który pracował nad katalogowaniem amerykańskich pieśni ludowych i który miał na niego wielki wpływ. Glazer zaczął występować jako amator i został zaproszony przez Eleanor Roosevelt do występu w Białym Domu dla żołnierzy pracujących tam jako strażnicy. Miał udany debiut zawodowy w The Town Hall w Nowym Jorku, w styczniu 1943 r., a w 1945 r. miał audycję radiową Tom Glazer's Ballad Box .   Jego utwory z tego okresu, takie jak "Dollar is not a Dollar Anymore", "Our Fight is Yours" , "When the Country is Broke" , a "Talking Inflation Blues" kształtowały mocne postawy społeczne.

Piosenki Glazera zostały nagrane przez Boba Dylana , Pete'a Seegera , Burla Ivesa , The Kingston Trio , Peter, Paul and Mary , Perry'ego Como i Franka Sinatrę . Był częścią silnej sceny muzyki folk w Nowym Jorku w latach 40-tych, a dzięki takim postaciom jak Lead Belly , Woody Guthrie , Pete Seeger i Josh White pomogli przygotować się do komercyjnego sukcesu folkowego odrodzenia w latach 60-tych XX wieku.

Glazer był żonaty z Miriam Reed Eisenberg, z którą miał dwóch synów. Małżeństwo zakończyło się rozwodem w 1974 r. 

Glazer zarejestrował wiele nagrań dla dzieci pod koniec lat 40. i na początku lat 50-tych w wytwórni Young People's Records, Inc. Wśród nich były: When I Grow Up, The Chugging Freight Engine i Come to the Fair. W latach sześćdziesiątych był gospodarzem cotygodniowego programu dla dzieci w radiu WQXR w Nowym Jorku.
Glazer napisał muzykę do filmu Eli Kazana A Face in the Crowd (1957).  Glazer napisał także i zaśpiewał tytułową piosenkę w filmie z 1966 r. Namu, The Killer Whale z Robertem Lansingiem i Lee Meriwether .

Filmografia

A Face in the Crowd 1957

Piosenki na listach przebojów

Kompozycje Toma Glazera na listach przebojów [solo] 05/1951 Old Soldiers Never Die Vaughn Monroe 7.US 11/1951 Twenty Three Starlets (And Me) Merv Griffin 30.US [with Charles Randolph Grean] 09/1951 The Musicians Dinah Shore, Betty Hutton, Tony Martin and Phil Harris 24.US [with Larry Martin, Billy Martin] 01/1954 'Till We Two Are One Georgie Shaw 7.US [with Hans Engelmann] 12/1954 Melody of Love Billy Vaughn 2.US 01/1955 Melody of Love David Carroll 8.US 01/1955 Melody of Love The Four Aces 3.US 01/1955 Melody of Love Frank Sinatra and Ray Anthony 19.US 01/1955 Melody of Love Frank Sinatra 19.US 02/1955 Melody of Love Leo Diamond 30.US 04/1955 Melody of Love The Ink Spots 10.UK [with Alex Alstone] 09/1956 More Jimmy Young 4.UK [with Budd Schulberg] 04/1957 Mama Guitar Julius La Rosa 98.US 04/1957 Mama Guitar Don Cornell 47.US [with Mort Garson] 07/1957 Dynamite Brenda Lee 72.US [with Sunny Skylar] 09/1958 Pussy Cat The Ames Brothers 17.US [with Dave Guard] 09/1959 A Worried Man The Kingston Trio 20.US [with Pete Seeger] 06/1963 On Top of Spaghetti Tom Glazer 14.US

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
On Top Of Spaghetti/Battle Hymn Of The Children	Tom Glazer and The Do-Re-Mi Children's Chorus	06.1963	-	14[9]	Kapp 526	[written by Tom Glazer]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
On Top Of Spaghetti	Tom Glazer and The Do-Re-Mi Children's Chorus	07.1963	-	-	Kapp 3331	-]

Glass Tiger

Glass Tiger to kanadyjski zespół rockowy z Newmarket, Ontario. Są najbardziej znani ze swoich  hitów "Do not Forget Me (When I'm Gone)" i "Someday".
 W Newmarket, Ontario, Alan Frew i Wayne Parker, obaj z lokalnego zespołu "ONYX", jak i klawiszowiec Sam Reid z zespołu   "THE END" zostali zwerbowani przez perkusistę Michaela Hansona z zamiarem utworzenia nowego zespołu. Hanson w tym czasie był głównym wokalistą i perkusistą   "THE END". Po tym, jak Hanson rozwiązał grupę, nowe partnerstwo z prochów obu zespołów z powodzeniem stworzyło zespół Tokio, który później przekształcił się w Glass Tiger. Al Connelly dołączył do zespołu w 1983 roku. 


Latem 1984 r. Zespół z Newmarket  o nazwie Tokio, spędził dwa wieczory otwierając koncerty Boy George'a i Culture Club w Toronto Maple Leaf Gardens. Dzięki  ich dynamicznemu, oryginalnemu brzmieniu  wkrótce stał się główną siłą w podmiejskich szkołach średnich i klubie w Ontario. Kiedy kontrakt płytowy został ostatecznie podpisany z Capitol Records, Tokio oficjalnie stało się Glass Tiger.

Wraz z Jimem Vallance (Bryan Adams, Aerosmith, Ozzy Osbourne) , Glass Tiger natychmiast został wprowadzony do studia nagraniowego, aby pracować nad swoim pierwszym albumem. The Thin Red Line ustanowił rekord jako najszybciej sprzedający się debiutancki album w historii Kanady, zdobywając złoto w ciągu kilku tygodni od jego wydania. W 1986 r. otrzymał nagrodę Grammy jako "Najlepszy nowy artysta".  Jeden z wielu hitów Glass Tiger "Don’t Forget Me (When I’m Gone)" był   # 2 na liście Billboard, a następnie "Someday" osiągnął # 5. 

Drugi album Glass Tiger, Diamond Sun , oraz trzeci album Simple Mission , ugruntowały ich reputację jednego z najlepszych twórców piosenek w Kanadzie. Z Diamond Sun pochodzą cztery single: "Diamond Sun", "I'm Still Searching", "My Song" i "(Watching) Worlds Crumble", osiągając status podwójnej platyny; natomiast Simple Mission zdobyła status platyny, z "Animal Heart" oraz znanym klasycznym duetem celtyckim "My Town" z udziałem legendarnego Roda Stewarta.

Glass Tiger koncertował z międzynarodowymi legendami muzycznymi, takimi jak Tina Turner w Europie,Journey (z Steve Perry) w Ameryce i Roxette w Europie i Kanadzie.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Don't Forget Me (When I'm Gone)/Ancient Evenings	Glass Tiger	07.1986	29[10]	2[24]	Manhattan 50037	[written by Al Connelly/Alan Frew/Michael Hanson/Wayne Parker/Sam Reid/Jim Vallance][produced by Jim Vallance]
Someday/Vanishing Tribe	Glass Tiger	11.1986	66[4]	7[21]	Manhattan 50048	[written by Al Connelly/Alan Frew/Michael Hanson/Wayne Parker/Sam Reid/Jim Vallance][produced by Jim Vallance]
I Will Be There/Do You Wanna Dance (With Me)	Glass Tiger	02.1987	-	34[11]	Manhattan 50066	[written by Al Connelly/Alan Frew/Michael Hanson/Wayne Parker/Sam Reid][produced by Jim Vallance]
I'm Still Searching/Suffer In Silence	Glass Tiger	04.1988	-	31[11]	EMI/Manhattan 50116	[written by Alan Frew/Michael Hanson/Sam Reid][produced by Jim Vallance]
Diamond Sun/Suffer In Silence	Glass Tiger	05.1988	78[3]	-	Manhattan MT 40	[written by A. Frew, J. Vallance][produced by Jim Vallance]
My Town/The Tragedy Of Love	Glass Tiger Featuring Rod Stewart	10.1991	33[7]	-	EMI EM 212	[written by Connelly/Frew/Parker/Jim Cregan][produced by Tom Werman/Jim Cregan]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Thin Red Line	Glass Tiger	07.1986	-	27[51]	Manhattan 53 032	[gold-US][produced by Jim Vallance]
Diamond Sun	Glass Tiger	05.1988	-	82[15]	EMI/Manhattan 48 684	[produced by Jim Vallance]

Glass Moon

Glass Moon był amerykańskim zespołem rockowym z Raleigh w Północnej Karolinie . Grupa wydała trzy albumy i miała trzy single na liście przebojów w latach 1980 i 1984. Na grupę wpłynęły wczesne dzieła   Genesis , Yes , Premiata Forneria Marconi (PFM) i Gentle Giant .

Amerykańska grupa progresywnego rocka , Glass Moon, została założona na początku lat 70-tych przez gitarzystę Johna Whelissa, z wokalistą Rodney'em Barbourem na gitarze i flecie oraz Nestorem Nunezem na basie i wokalu. Perkusista Chris Jones dołączył w 1972 roku, David Adams, na wokalu i klawiszach, w 1974 roku. Zespół koncertował na wschodnim wybrzeżu aż do 1977 roku, kiedy tymczasowo się rozpadł, reformując jako trio z udziałem Adamsa - obecnie głównego wokalisty - Nuneza i Jonesa w 1978 roku. Sideman gitarzysta Jamie Glaser , znany z pracy z Jean-Luc Ponty i Chickiem Coreą , wypełnił miejsce Whelissa jako gitarzysta w sesjach nagraniowych grupy na pierwszych dwóch albumów i wystąpił na żywo w grupie w 1981 roku, nie będąc oficjalnie członkiem Glass Moon. .

W 1980 roku Glass Moon był  pierwszym zespołem,który podpisał kontrakt z Electric Lady Productions, firmą utworzoną przez Alana Selby'ego, właściciela Electric Lady Studios w Nowym Jorku, z Glass Moon , debiutanckim albumem zespołu, nagranego w Electric Lady Studios i wydanego przez niezależna wytwórnię Radio Records z dystrybucją poprzez RCA Records .

Pomimo głównego singla "(I Like) The Way You Play", który utknął na liście Bubbling Under Hot 100 Singles jako # 108,  sukces albumu Glass Moon - który osiągnął # 148 na liście albumów Billboard - był wystarczający dla Radio Records by Glass Moon nagrał drugi album w Electric Lady Studios w 1981 roku.

Wydanie tego drugiego albumu, Growing in the Dark , został opóźniony do lutego 1982, po tym, jak Radio Records zabezpieczyła umowę dystrybucyjną z Atlantic Records : do tego czasu Nunez opuścił grupę, a wkrótce potem odeszła Jones, a Glass Moon ostatecznie znalazł się w zawieszeniu w momencie, gdy zespół osiągnął szczyt kariery, album Growing in the Dark przyniósł singiel  z remake   The Hollies  ," On a Carousel ", która osiągnęła 50 pozycję w kwietniu 1982 roku. Mimo że singiel miał tylko skromne wyniki, frontman zespołu Glass Moon, Dave Adams, stwierdził później:" Nie trzeba dodawać, że przez czternaście lat zarabiałem na życie z tego kawałka ". 

Dave Adams zreformował Glassmoon - z nazwą grupy dostosowaną do jednego słowa - w 1984 roku z perkusistą Dougiem Morganem poprzednio w 3AM, gitarzystą Rodem Abernethy - zapowiadanym w Glassmoon  jako Rod Dash - i Bobem Pattersonem na basie.Abernethy i Patterson pojawili się w trzech vodeoklipach z 1982 roku, przygotowanych do promowania albumu " Growing in the Dark", w którym pojawili się członkowie Glass Moon. W styczniu i lutym 1984 roku wytwórnia Glassmoon nagrała płytę Sympathetic Vibration w brytyjskim studio The Bath Somerset producenta Davida Lorda, na której   znalazły się m.in. Tears For Fears oraz Echo & the Bunnymen.

 Adams był współproducentem albumu wydanego przez MCA Records - z którą Glassmoon miał umowę na dwa albumy  - 11 czerwca 1984 r., kiedy to Abernethy opuścił grupę. Wraz z Dickiem Smithem w roli gitarzysty Glassmoon odbył trasę koncertową w 1986 roku. Singiel "Cold Kid" z Sympathetic Vibration, został # 103 na liście Bubbling Under Hot 100 Singles . MCA anulowała drugi album, a grupa wkrótce potem rozpadła się na stałe. Dave Adams nagrał solowy album Dancing in My Sleep w 1986 roku, a następnie stanął na czele zespołu o nazwie Suicide Blonde .

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
(I Like) The Way You Play/Killer At 25	Glass Moon	07.1980	-	108[1]	Radio 420	[written by Nestor Nunez, Dave Adams][produced by Raymond Silva]
On A Carousel/She Was Magic	Glass Moon	03.1982	-	50[7]	Radio 4022	[written by Clarke, Hicks, Nash][produced by John Pace, Raymond Silva]
Cold Kid/He's Waiting For A Train	Glass Moon	06.1984	-	103[2]	MCA 52402	[written by Dave Adams][produced by Dave Adams]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Glass Moon	Glass Moon	05.1980	-	148[9]	Radio 2003	-

Glass House

W skład tej działającej w Detroit grupy wchodzili: Tyrone „Ty” Hunter (ur. w 1943 r., zm. 24.02.1981 r.), Scheme Payne, Larry Mitchell, Pearl Jones i Eric Dunham. Hunter swoją bogatą karierę rozpoczął w zespole Voice Masters, po czym poświęcił się pozbawionej wielkich wzlotów działalności solowej. Pearl Jones z kolei śpiewała w chórkach, towarzysząc wielu wykonawcom, m.in. Billy’emu Stewartowi i Mitchowi Ryderowi.

 W 1969 r. Glass House zanotowali na swoim koncie rhythm’n’bluesowy przebój „Crumbs Off The Table”, ale mimo nagrania w latach 1970-1972 kilku równie udanych utworów dość szybko zakończyli działalność. Przyczyniła się do tego głównie solowa kariera Payne (siostry wokalistki Fredy), która w 1975 r. dołączyła na 2 lata do grupy The Supremes.

W 1987 r. powróciła na rhythm’n’bluesową listę przebojów z kompozycjami „Incredible” (nagraną- w duecie z Phillipem Ingramem) i „Testify”. Hunter zastąpił C. P. Spencera w The Originals. Zmarł - niemal całkiem zapomniany - w lutym 1981 r. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Crumbs Off The Table / Bad Bill Of Goods	Glass House	10.1969	-	59[9]	Invictus 9071	[written by R. Dunbar, E. Wayne][produced by Staff][7[12].R&B Chart]
I Can't Be You (You Can't Be Me)/He's In My Life	Glass House	07.1970	-	90[5]	Invictus 9076	[written by G. Perry, General Johnson, R. Dunbar][produced by Holland, Dozier, Holland][33[8].R&B Chart]
Stealing Moments From Another Woman's Life/If It Ain't Love, It Don't Matter	Glass House	11.1970	-	121[3]	Invictus 9082	[written by Holland, Dozier][produced by Holland, Dozier, Holland][42[8].R&B Chart]
Look What We've Done To Love/Heaven Is There To Guide Us	Glass House	10.1971	-	101[4]	Invictus 9097	[written by R. Dunbar, E. Wayne][produced by Holland, Dozier, Holland][31[9].R&B Chart]
Thanks I Needed That/I Don't See Me In Your Eyes Anymore	Glass House	10.1972	-	-	Invictus 9129	[written by Holland, Dozier, Holland][produced by Holland, Dozier, Holland Productions][47[3].R&B Chart]

Glass Bottle

The Glass Bottle to amerykański zespół popowy, którego szefem jest Gary Criss, którego piosenka o goryczy i złamanym sercu, "I Ain't Got Time Anymore"   nagrana w 1970 roku  osiągnęła 36 miejsce na liście Billboard Hot 100 we wrześniu 1971 roku. Współproducentem był Dickie Goodman .

Goodman miał umowę reklamową z firmą PR, która próbowała ratować przemysł szklarski od utraty klientów przez plastikowe butelki, więc Goodman i partner Bill Ramal założyli grupę, nazwali ją "The Glass Bottle" i wyprodukowali ich album. Grupa nagrała dwa przeboje: "I Ain't Got Time Anymore" i "The Girl Who Loved Me When", zanim się rozpadnie i podryfuje w zapomnienie.

Gary Criss wcześniej podpisał kontrakt z Diamond Records w pierwszej połowie lat sześćdziesiątych. Jednak żadne z nagrań w tej wytwórni nie ujrzał światła dziennego. Miał kilka solowych hitów disco w 1970 roku.

Piosenka grupy "Wonderwheel" pojawia się w filmie z 1970 roku "The People Next Door".

Oryginalna wersja "I Is not Got Time Anymore" została opracowana we wrześniu / październiku 1970 roku w Wielkiej Brytanii w wersji śpiewanej przez Cliffa Richarda .

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Love For Living/The First Time	Glass Bottle	05.1970	-	109[1]	Avco 4527	[written by Clare Torry][produced by Bill Ramal, Dickie Goodman]
I Ain't Got Time Anymore/The First Time	Glass Bottle	07.1971	-	36[13]	Avco 4575	[written by Leander, Seago][produced by Bill Ramal, Dickie Goodman]
The Girl Who Loved Me When/Because She's Mine Again	Glass Bottle	12.1971	-	87[2]	Avco 4584	[written by Neil Goldberg][produced by Bill Ramal Dickie Goodman]

Judy Collins

JUDY COLLINS- właśc. Judith Marjorie Collins, ur. 1.05.1939 r. w Seattle w stanie Washington, USA. Jedna z czołowych piosenkarek jakie wypłynęły na fali powrotu do muzyki folk w USA w latach 60. Początkowo szkoliła się na pianistkę klasyczną. Będąc nastolatką odkryła muzykę rozrywkową i zaczęła śpiewać w klubach Central City i Denver, po czym podjęła karierę w pełnym wymiarze angażując się w klubie Gate Of Horn w Chicago oraz nowojorskim Gerde's.

W 1961 r. podpisała kontrakt z wytwórnią Elektra Records, preferując na początku kariery repertuar tradycyjny. Od momentu nagrania longplaya Judy Collins 3 zainteresowała się także utworami bardziej współczesnymi. Ta ważna kolekcja, na której znalazła się m.in. kompozycja "Farewell" Boba Dylana, została zaaranżowana przez późniejszego gitarzystę grupy The Byrds Jima (Rogera) McGuinna.

Płyta Judy Collins' Fifth Album była ostatnim, czysto folkowym zbiorem piosenkarki. Przewagę nadal miały kompozycje Dylana, Richarda Farina, Erica Andersena i Gordona Lightfoota, ale Collins zestawiała je odtąd z piosenkami z kręgów teatralnej bohemy. Album In My Life zawierał utwory Jacquesa Brela, Bertolta Brechta, Kurta Weilla i nieznanego wtedy Leonarda Cohena; na płycie Wildflowers w gronie kompozytorów pojawili się Joni Mitchell i Randy Newman. Dużym hitem tego lonplaya stała się piosenka "Both Sides Now". Nagrania charakteryzowały się wyszukanymi aranżacjami smyczkowymi, które także stały się cechą stylu pieśniarki.

Wydany w 1968 r. album Who Knows Where The Time Goes to w opinii wielu jej najlepsze dzieło. Niezrównany zespół towarzyszący, w którym znajdowali się Stephen Stills i Van Dyke Parks, udzielał życzliwego wsparcia jej interpretacjom, a związek z tym pierwszym zaowocował sławną kompozycją: "Suite: Judy Blue Eyes" (dedykowaną Collins).

Następny longplay artystki Whales And Nightingales był równie imponujący i zawierał sprzedany na singlu w milionie egzemplarzy utwór "Amazing Grace". Aranżacje utworów bardzo przypominały wcześniejsze dokonania artystki. Jej własne piosenki były godne uznania, choć nigdy nie była płodną autorką. Opieranie się na obcych kompozycjach stopniowo stawało się dla niej problemem, bo era klasycznych twórców piosenek powoli zbliżała się ku końcowi. Zwróciła się wtedy w stronę innych zainteresowań. Pozostawała wierna celom politycznym zrodzonym przez ruchy protestu lat 60. i wykreowała dla siebie nową rolę — podjęła się współprodukcji filmu "Antonia: Portrait Of A Woman", obrazu dokumentalnego o losach byłej nauczycielki nominowanej do Nagrody Akademii.

W 1975 r. zapewniła też sobie jeszcze jeden światowy hit nową wersją tematu "Send In The Clowns" z musicalu "A Little Night Music" Stephena Sondheima. Choć jej kolejnym, coraz rzadszym nagraniom brakowało dawnej percepcji, ciągle pozostawała świetną interpretatorką. W 1990 r. nagrała jeden z najlepszych albumów w swojej karierze, Fires of Edden a w 1994 r. przygotowała zbiór własnych wersji niezapomnianych kompozycji Boba Dylana Just Like A Woman.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Hard lovin' loser/I think it's going to rain today	Judy Collins	01.1967	-	97[2]	Elektra 45 610	[written by Richard Farina][produced by Mark Abramson]
Both sides now/Who knows where the time goes	Judy Collins	11.1968	14[11]	8[11]	Elektra 45 639	[written by Joni Mitchell][produced by Mark Abramson][oryginalnie nagrana przez Joni Mitchell]
Someday soon/My father	Judy Collins	02.1969	-	55[6]	Elektra 45 649	[written by Ian Tyson][produced by David Anderle]
Chelsea morning/Pretty Polly	Judy Collins	08.1969	-	78[4]	Elektra 45 657	[written by Joni Mitchell][produced by David Anderle]
Turn ,turn,turn [To everything there is a season]/Pack up your sorrows	Judy Collins	11.1969	-	69[7]	Elektra 45 680	[written by Pete Seeger][produced by Mark Abramson]
Amazing grace/Nightingale	Judy Collins	12.1970	5[67]	15[15]	Elektra 45 709	[written by John Newton/Trad.][produced by Mark Abramson][utwór skomponowany w 1844r przez Williama Walkera]
Open the door[Song for Judith]/Innisfree	Judy Collins	12.1971	-	90[7]	Elektra 45 755	[written by Judy Collins][produced by Mark Abramson]
Cook with honey/So begins the task	Judy Collins	02.1973	-	32[11]	Elektra 45 831	[written by Valerie Carter][produced by Mark Abramson/Judy Collins]
Secret Gardens/The Hostage	Judy Collins	06.1973	-	122[1]	Elektra 45 849	[written by Judy Collins][produced by Mark Abramson/Judy Collins]
Send in the clowns/Houses	Judy Collins	06.1975	6[8]	36[11]	Elektra 45 253	[written by Stephen Sondheim][produced by Arif Mardin][piosenka z broadway'owskiego musicalu "A little light music" pierwotnie nagrana przez Glynis Johns]
Send in the clowns [reissue]	Judy Collins	09.1977	-	19[16]	Elektra 45 253	[written by Valerie Carter][produced by Mark Abramson/Judy Collins]
Hard times for lovers/Happy end	Judy Collins	03.1979	-	66[6]	Elektra 46 020	[written by Hugh Prestwood][produced by Gary Klein]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Judy Collins #3	Judy Collins	03.1964	-	126[10]	Elektra EKS 7243	[produced by Mark Abramson, Jac Holzman]
Judy Collins' fifth album	Judy Collins	08.1965	-	69[13]	Elektra EKS 7300	[produced by Mark Abramson]
In my life	Judy Collins	10.1966	-	46[34]	Elektra EKS 7320	[gold-US][produced by Mark Abramson]
Wildflowers	Judy Collins	01.1968	-	5[75]	Elektra EKS 74 012	[gold-US][produced by Mark Abramson]
Who knows where the time goes	Judy Collins	12.1968	-	29[33]	Elektra EKS 74 033	[gold-US][produced by David Anderle]
Recollections	Judy Collins	09.1969	-	29[29]	Elektra EKS 74 055	[produced by Mark Abramson]
Whales and nightingales	Judy Collins	04.1971	16[7]	17[35]	Elektra EKS 75 010	[gold-US][produced by Mark Abramson]
Living	Judy Collins	12.1971	-	64[13]	Elektra EKS 75 014	[produced by Mark Abramson]
Colors of the day:The best of Judy Collins	Judy Collins	05.1972	-	37[24]	Elektra EKS 75 030	[platinum-US][produced by Mark Abramson/David Anderle]
True stories & other dreams	Judy Collins	01.1973	-	27[20]	Elektra EKS 75 053	[produced by Mark Abramson]
Judith	Judy Collins	05.1975	7[12]	17[34]	Elektra 7E 1032	[platinum-US][produced by Arif Mardin]
Bread and roses	Judy Collins	09.1976	-	25[20]	Elektra 7E 1076	[produced by Arif Mardin]
So early in the spring:The first 15 years	Judy Collins	08.1977	-	42[27]	Elektra 8E 6002	[produced by Mark Abramson/David Anderle/Judy Collins/Jac Holzman/Arif Mardin/Ann Purtill]
Hard times for lovers	Judy Collins	03.1979	-	54[16]	Elektra 6E 171	[produced by Gary Klein]
Running for my life	Judy Collins	05.1980	-	142[6]	Elektra 6E 253	[produced by Judy Collins]
Times of our lives	Judy Collins	03.1982	-	190[5]	Elektra E1 60001	[produced by Judy Collins, Lew Hahn]
Amazing grace	Judy Collins	12.1985	34[4]	-	Telstar STAR 2265

Julee Cruise

Julee Cruise urodziła się 1 grudnia 1956 roku w amerykańskim stanie Iowa. Ukończyła studia muzyczne na uniwersytecie Drake'a. Swoją karierę piosenkarską rozpoczęła zaraz po nich, często występując na scenach teatralnych i studyjnych w Nowym Jorku.

Przełomem w jej karierze był rok 1985. Właśnie wtedy David Lynch rozpoczynał pracę nad swoim filmem "Blue Velvet". Także wtedy rozpoczął swą trwającą do dziś współpracę z kompozytorem Angelo Badalamentim. Lynch zamierzał wykorzystać w swoim filmie piosenkę zespołu This Mortal Coil - "Song To The Siren", jednak ze względu na mały budżet filmu i relatywnie wysoką cenę licencji, Lynch zwrócił się do Badalamentiego z prośbą o skomponowanie utrzymanej w podobnym klimacie piosenki. Przekazał mu jedynie kartkę papieru z ułożonym przez siebie tekstem i zasugerował że zaśpiewać ją powinna wokalistka o "anielskim głosie". Badalamenti, skomponował melodię do tekstu i zadzwonił do swojej uczennicy - Julee Cruise...

W ten sposób Julee zaśpiewała piosenkę "Mysteries Of Love", którą Lynch pokochał już po pierwszym przesłuchaniu. Wkrótce Lynch i Badalamenti zacieśnili współpracę z Cruise. Badalamenti skomponował kolejne utwory, do których teksty napisał Lynch. Złożyły się one na debiutancki album Julee Cruise "Floating Into The Night" wydany 12 września 1989 roku. Wydawnictwo przyniosło ogromny sukces. Nastrojowe piosenki zachwyciły krytykę i słuchaczy. Światową sławę artystce przyniósł serial "Miasteczko Twin Peaks" w którym zaśpiewała legendarne "Falling" czy "Into The Night" oraz wystąpiła w roli...piosenkarki w słynnej gospodzie w Twin Peaks. Owoce współpracy trójki artystów można też było zobaczyć na deskach teatralnych, gdzie Lynch zadebiutował jako reżyser teatralny tworząc wraz z Badalamentim widowisko muzyczne "Symfonia Industrialna Nr.1". Julee Cruise wystąpiła w nim w roli głównej śpiewając swoje piosenki.
Wkrótce spółka Lynch-Badalamenti wyprodukowała cover Elvisa Presleya śpiewany przez Cruise - "Summer Kisses Winter Tears" który znalazł się na ścieżce dźwiękowej do filmu Wima Wendersa "Until The End Of The World".

W roku 1993 ukazał się drugi album Lynch-Badalamenti-Cruise zatytułowany "The Voice Of Love". W kolejnych latach Julee Cruise zaczęła próbować swych sił z innymi artystami, m.in. z Mobym czy Timem Boothem. Bywała częstym gościem na albumach znanych muzyków klubowych - Khana czy zespołu Hybrid. Dopiero w 2002 roku Cruise wydała swój trzeci album zatytułowany "The Art Of Being Girl". Tym razem sama skomponowała muzykę i napisała teksty. Obecnie Julee Cruise mieszka wraz z mężem na Manhatanie, w Nowym Jorku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Falling/Theme From Twin Peaks	Julee Cruise	11.1990	7[12]	-	Warner Bros. W 9544T	[written by Angelo Badalamenti,David Lynch][produced by Angelo Badalamenti,David Lynch][piosenka z serialu telewizyjnego "Twin Peaks"]
Rockin' Back Inside My Heart	Julee Cruise	03.1991	66[5]	-	Warner Bros. W 0004	[written by Angelo Badalamenti,David Lynch][produced by Angelo Badalamenti,David Lynch]
If I Survive	Hybrid feat Julee Cruise	09.1999	52[1]	-	Distinct'ive DISNT 55	[written by M.Truman,Julee Cruise,S.Puttnam][produced by Hybrid]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Floating Into the Night	Julee Cruise	06.1990	-	74[20]	Warner 25 859	[produced by Angelo Badalamenti,David Lynch]