Gillan

Urodził się 19.08.1945 roku w Hounslow w hrabstwie Middlesex (Anglia). Pozostając pod wpływem Elvisa Presleya pierwszą grupę założył w wieku lat szesnastu i był w niej oczywiście wokalistą. W 1962 r. został zaproszony do współpracy z miejscową półprofesjonalną grupą rhythm'n'bluesową The Javelins, która rozpadła się już dwa lata później. Wówczas to Gillan utworzył The Hickies, wkrótce porzucając jednak i tę formację, by dołączyć do znanej grupy soulowej Wainwright's Gentlemen. Dość szybko rozczarował się tym zespołem, więc z ochotą przyjął w marcu 1965 roku ofertę pracy od w pełni profesjonalnej formacji Episode Six. Seria tras koncertowych oraz kilka singli nie wprowadziły jednak zespołu na listy przebojów i na początku 1969 roku grupa zaczęła się rozpadać.

W maju tego samego roku Gillan i Roger Glover zostali zwerbowani do Deep Purple, tworząc legendarny skład z Ritchiem Blackmorem, Jonem Lordem i Ianem Paicem.
Deep Purple stopniowo ugruntowali swą pozycję jednej z najważniejszych grup rockowych, w czym pomogły jej widowiskowe występy oraz agresywne brzmienie, charakteryzujące się połączeniem długich partii instrumentalnych oraz dynamicznej wokalizy Gillana. W 1970 roku artysta otrzymał propozycję zagrania roli Jezusa w rock-operze "Jesus Christ Superstar", która ukazała się w wersji płytowej nakładem firmy MCA.

 W drugiej połowie 1972 roku Deep Purple znalazł się w księdze Rekordów Guinnessa jako "najgłośniejsza grupa popowa" tamtych czasów oraz został uznany za najlepiej sprzedający się zespół rockowy na świecie. Pozycję swą Deep Purple ugruntowali wydaniem albumu zatytułowanego Made In Japan. W sierpniu 1972 r. Gillan -uznawany często za najlepszego rockowego wokalistę świata - zdecydował się opuścić grupę, ale po namowach kolegów postanowił pozostać w niej do czerwca 1973 r. Jeszcze przed ostatnim występem z Deep Purple 29 czerwca w Osace (Japonia) Gillan kupił studio De Lane Lea w Londynie i po rozstaniu z kolegami utworzył tam własne Kingsway Studios. W 1974 roku artysta nagrał solowy album, który miała firmować nazwa Deep Purple (nadal zachował do niej prawo), jednak płyta została odrzucona przez wydawców, gdyż ich zdaniem stanowiła zbyt radykalne odejście od dotychczasowego stylu.
Po krótkotrwałej próbie wylansowania formacji Ian Gillan's Shand Grenade, w skład której wchodził m.in. Glover, pod koniec 1975 roku Gillan rozpoczął nagrywanie - już z Ian Gillan Band - albumu Child In Time. Sesja przypadła na okres Nowego Roku 1975/76, a zespół tworzyli Gillan, Ray Fenwick (gitara), Mike Moran (klawisze), Mark Nauseef (perkusja) oraz John Gustafson (bas). Ten pierwszy album charakteryzowało o wiele lżejsze brzmienie niż Deep Purple, jednak znalazło się na nim kilka znakomitych utworów.

Następne dwa longplaye zarejestrowane z nowym muzykiem - Colinem Townsem na klawiszach - zawierały widoczne wpływy jazz-rockowe. Szczególnie dotyczyło to płyty Clear Air Turbulence z 1977 roku, zwracającej uwagę także ze względu na frapującą okładkę zaprojektowaną przez Chrisa Fossa. Żaden z owych albumów nie odniósł jednak dużego sukcesu komercyjnego i po nieudanej trasie koncertowej wiosną 1978 roku Gillan rozwiązał zespół. Jednak w ciągu zaledwie kilku miesięcy od "śmierci" Ian Gillan Band jego szef, zainspirowany utworem Colina Townsa "Fighting Man", powrócił do studia z nowym zespołem. Jego członkowie: Liam Genocky (perkusja), Steve Byrd (gitara) oraz John McCoy (bas), dołączyli do Gillana i Colina Townsa w lecie 1978 r., aby wspólnie nagrać materiał na płytę Gillan. Ponieważ jednak muzycy nie podpisali kontraktu z żadną wytwórnią, ten znakomity album nigdy nie został wydany w Wielkiej Brytanii.
Kilka pochodzących z niego utworów znalazło się na następnym longplayu Mr. Universe, nagranym w 1979 roku z nowymi muzykami - Mickiem Underwoodem, byłym perkusistą Episode Six i zdolnym młodym gitarzystą Berniem Torme. Płyta zwiastowała powrót Gillana do jednolitej stylistycznie muzyki rockowej. Dlatego też stanowiła zasadniczy krok w rozwoju Nowej Fali Brytyjskiego Heavy Metalu, nurtu którego nazwa jeszcze bardziej pasowała do kolejnego albumu formacji - Glory Road.

Longplay ten okazał się jedną z najlepszych płyt Gillana. Pierwsze egzemplarze zawierały jeszcze jedną, darmową płytę, zatytułowaną For Gillan Fans Only. Po ukazaniu się w 1981 roku kolejnego, nieco rozczarowującego albumu Future Shock, z zespołu odszedł Torme, a na jego miejscu pojawił się gitarzysta Janick Gers z White Spirit. W 1982 roku wziął on udział w sesji nagraniowej longplaya Double Trouble, podwójnego albumu zawierającego jedną płytę studyjną i jedną koncertową. Materiał do tej ostatniej nagrany został głównie w 1981 r., w czasie festiwalu muzyki rockowej w Reading, gdzie zespół pojawiał się przez trzy kolejne lata. Świadczyło to o jego dużej popularności.

Latem 1982 roku na rynku ukazała się płyta Magic, kolejny znakomity i - niestety - ostatni album formacji. Po wielu latach spekulacji i plotek stało się jasne, że Deep Purple wznowi działalność, wobec czego na początku 1983 r., w atmosferze goryczy i niepewności, Gillan rozwiązał swoją grupę. Szybko okazało się jednak, że była to nieco pochopna decyzja, gdyż reaktywacja Purpury odsunęła się nieco w czasie. W tej sytuacji wokalista przyłączył się do Black Sabbath motywując swą decyzję potrzebami finansowymi. Pod względem artystycznym czas spędzony w tym zespole został uznany za stracony i to zarówno przez fanów Gillana, jak i Black Sabbath.

Po nagraniu jednego albumu Born Again i odbyciu trasy koncertowej wokalista opuścił ekipę Iommiego. Wiosną 1984 r. nastąpiło długo oczekiwane, ponowne zejście się najlepszego składu Deep Purple. Wiele osób zadawało sobie wówczas pytanie, czy po jedenastu latach rozstania, mając na własnym koncie udane, choć burzliwe kariery, poszczególni muzycy będą w stanie współpracować ze sobą. Udana płyta (Perfect Strangers ), trasa koncertowa i wyprzedany koncert na festiwalu w Knebworth w 1985 r. zdawały się sugerować, że tak. Niestety, już w 1987 r. w momencie ukazania się drugiego po reaktywacji albumu (The House Of Blue Light), stało się oczywiste, że utajone napięcia wewnątrz grupy znów dały znać o sobie. W okresie między kolejnymi trasami z Deep Purple, Gillan i Glover nagrali w 1988 roku wspólny album Accidentally On Purpose, przyczyniając się tym samym do pogłosek na temat ponownego rozpadu grupy. Zaskakujący, choć sympatyczny materiał, jaki znalazł się na płycie, zdawał się zaspokajać potrzebę ucieczki obydwu muzyków od ograniczeń narzucanych im przez zespół.

Trasa Deep Purple z przełomu 1988/89 ujawniła prawdziwy wymiar rozdźwięków między muzykami. W maju 1989 roku oficjalnie podano do wiadomości, że Ian Gillan opuszcza zespół. W rzeczywistości nastąpiło to już w styczniu, kiedy poinformowano wokalistę, że nie musi uczestniczyć w próbach przed nagraniem nowego albumu. W odpowiedzi wiosną 1989 r. Gillan odbył krótką trasę koncertową jako własne alter ego, czyli Garth Rockett And The Moonshiners (efektem był longplay Chris Tetley Presents The Garth Rockett And The Moonshiners Story), a w lipcu tegoż roku nagrał partię wokalną do nowej wersji "Smoke On The Water" zrealizowanej w ramach akcji Rock Aid Armenia.

Pod koniec 1989 r. Gillan zmontował zespół i nagrał pod własnym nazwiskiem solowy album Naked Thunder, który sam sfinansował, chcąc uniknąć nacisków ze strony wytwórni. W skład grupy towarzyszącej artyście weszli Steve Morris (gitara; uczestnik trasy koncertowej Garth Rockett And The Moonshiners), Chris Glen (bas), Ted McKenna (perkusja) - dwaj ostatni grali wcześniej w Michael Schenker Group -a także Tommy Eyre (klawisze), Mick O'Donoghue (gitara rytmiczna) oraz Dave Lloyd (chórki/instrumenty perkusyjne). Longplay ukazał się w lipcu 1990 r. i oceniony został przez niektórych krytyków jako na wpół komercyjny, ale ogólnie zgodny z rockowym stylem Iana Gillana, określanym przez samego muzyka jako "hard rock z funkowym odcieniem bluesa". Po trasie promocyjnej Gillan powrócił do studia, aby rozpocząć pracę nad kolejną płytą solową.
Wraz ze Stevem Morrisem zwerbowali jeszcze basistę Bretta Bloomfielda oraz perkusistę Leonarda Haze'a i we czwórkę nagrali świetny rockowy album Toolbox, łączący proste linie melodyczne z nierzadko dwuznacznym poczuciem humoru Gillana i zaskakującymi tekstami. Longplay ukazał się w październiku 1991 r., budząc zachwyt krytyki i ugruntowując zasłużoną pozycję Gillana jako centralnej postaci brytyjskiego rocka. Pod koniec 1991 r. artysta wraz ze swoim zespołem wystąpił na trzech koncertach w Polsce.

Nieudany mariaż Deep Purple z Joe Lynn Turnerem w roli wokalisty oraz zbliżająca się 25. rocznica powstania grupy spowodowały falę plotek o możliwości ponownego występu Gillana w purpurowych barwach. Tak też się stało w 1992 roku, mimo iż wokalista nagrywał wówczas ze swym zespołem kolejną solową płytę. Już z jego udziałem Deep Purple zarejestrowali w swym najsłynniejszym składzie album The Battle Rages On. Po jego wydaniu zespół wyruszył na światowe tournee, podczas którego w październiku 1993 roku wystąpił także w Polsce. Gillan w wywiadach podkreślał fakt, iż jest to jednorazowe przedsięwzięcie i że nie dołączył do Deep Purple na stałe. Za zgodę otrzymał ponoć kilka milionów funtów.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Sleeping on the Job / Higher & Higher	Gillan	06.1980	55[3]	-	Virgin VS 355	[written by Gillan, Towns][produced by Gillan]
Trouble / Your Sister's On My List	Gillan	10.1980	14[6]	-	Virgin VS 377	[written by Leiber, Stoller][produced by A.K.R. Productions]
Mutually Assured Destruction / The Maelström	Gillan	02.1981	32[5]	-	Virgin VS 103	[written by Gillan, McCoy, Torme, Towns, Underwood][produced by A K.R. Prduction]
New Orleans / Take a Hold of Yourself	Gillan	03.1981	17[10]	-	Virgin VS 406	[written by Frank Guida, Joseph Royster][produced by A K. R. Prduction]
No Laughing in Heaven / New Orleans	Gillan	06.1981	31[6]	-	Virgin VS 425	[written by Gillan, McCoy, Torme, Towns, Underwood]
Nightmare / Bite the Bullet	Gillan	10.1981	36[6]	-	Virgin VS 441	[written by Towns][produced by Steve Smith]
Restless / On the Rocks	Gillan	01.1982	25[7]	-	Virgin VS 465	[written by Gillan, McCoy][produced by Steve Smith]
Living for the City / Breaking Chains	Gillan	09.1982	50[3]	-	Virgin VS 519	[written by S. Wonder][produced by Mick Glossop]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Child in time	Ian Gillan Band	07.1976	55[1]	-	Polydor 2490 136	[produced by Roger Glover]
Mr. Universe	Gillan	10.1979	11[6]	-	Acrobat ACRO 3	[produced by Paul "Chas" Watkins,Ian Gillan,Colin Towns,John McCoy]
Glory Road	Gillan	08.1980	3[12]	-	Virgin V 2171	[silver-UK][produced by Paul "Chas" Watkins,John McCoy]
Future Shock	Gillan	04.1981	2[13]	-	Virgin VK 2196	[silver-UK][produced by Paul "Chas" Watkins,Bernie Tormé,Mick Underwood,Colin Towns,John McCoy]
Double Trouble	Gillan	11.1981	12[15]	-	Virgin VGD 3506	[produced by Steve Smith for K.R. Productions Ltd.]
Magic	Gillan	10.1982	17[6]	-	Virgin V 2238	[produced by Mick Glossop]
Naked thunder	Ian Gillan	07.1990	63[1]	-	Teldec 9031718991	[produced by Leif Mases]