poniedziałek, 30 grudnia 2024

H & L Records

H&L; Records była wytwórnią płytową założoną przez dwóch znanych producentów,Hugo Perrettiego i Luigi Creatore po opuszczeniu przez nich Avco Records.Razem z nimi do nowej wytwórni przeszła grupa Stylistics.

 

Pierwszym singlem wydanym przez H&L; był "Bubbling Brown Sugar" nagrany przez Vivian Reed.Kolejne,nagrane minn. przez Stylistics i Vana McCoy'a niestety nie weszły do Hot 100 Billboardu.W sumie wytwórnia wypuściła na rynek 35 singli,23 albumy i pół tuzina singli disco.
W wyniku bankructwa w 1978r została zamknięta a jej katalog i katalog Avco przejęła Amherst Records, Inc. z Buffalo.Specjalizowała się głównie w promowaniu muzyki disco. 

Hity na liście przebojów Billboard
 05.1976 Night walk...Van McCoy...H&L; 4667 96[2]
08.1976 Party...Van McCoy...H&L; 4670 69[5]
01.1977 The shuffle...Van McCoy...H&L; 4677 105[4]

 

Albumy na liście przebojów Billboard
05.1976 The real McCoy...Van McCoy...H&L; 69 012 106[17]
01.1977 The Hustle And Best Of Van McCoy...Van McCoy...H&L; 69 016 193[2]
06.1976 Fabulous...Stylistics...H&L; 69 013 117[6]
10.1976 Fabulous...Van McCoy...H&L; 69 014 202
01.1977 Once Upon a Juke Box...Stylistics...H&L; 69 015 209

Chevelle Franklyn

Chevelle Franklyn (ur. 4 marca 1974r)  jest jamajską piosenkarką reggae i gospel reggae. 

Urodzona w dzielnicy Tawes Pen w Spanish Town w parafii St. Catherine, Franklyn była czwartym z dziesięciorga dzieci w rodzinie. W wieku czternastu lat zmuszona była opuścić szkołę, aby pomóc utrzymać rodzinę i znalazła pracę jako śpiewaczka w hotelach i ośrodkach wypoczynkowych. Po roku lub dwóch przyjechała do Kingston i pracowała tam z różnymi producentami - Rohanem Harrisonem, który nagrał jej pierwszy singiel („Here I Am”), gdy miała 14 lat, Steely & Clevie („No One in the World”, 1989) i Winstonem Rileyem. Menedżer i producent Mikey Bennett zachęcał ją do podniesienia poziomu wykształcenia. Jej pierwszym przebojem, wyprodukowanym przez Harrisona i Bennetta, był „Nice and Naughty” (1992). 

Pomogło to w nawiązaniu współpracy z takimi gwiazdami jak didżej Spragga Benz („A-1 Lover”, 1995), Shabba Ranks („Mr. Lover Man”, 1991), didżej Lady G („Thank You”, 1995) i Beenie Man (piosenka i album Dancehall Queen, 1997). Ten ostatni został również wykorzystany w jamajskim filmie Dancehall Queen z 1997 roku.

  Franklyn była sfrustrowana, że ​​w towarzyszących mu teledyskach zwykle zastępowała ją aktorka i chciała podnieść swój profil jako artystki. Po wydaniu albumu Serious Girl w 1996 roku Franklyn odbyła intensywne tournée po Karaibach, Wielkiej Brytanii i USA.  W 1998 roku Franklyn miała wykonać „Dancehall Queen” na scenie podczas koncertu, ale zamiast tego wykonała gospelową piosenkę Kirka Franklina „Silver and Gold”, ogłaszając, że została chrześcijanką. Po współpracy w 2000 roku z didżejami Papa Sanem („Touch From You”) i Lieutenantem Stitchie („Mr. Lover” – hit na listach przebojów w USA), wydała swój pierwszy album gospel, Joy, w 2001 roku, odbyła trasę koncertową po całym świecie i zdobyła (w 2002 roku) 5 nagród Caribbean Gospel Reggae Marlin Awards.

  Jej muzyka gospel była kontrowersyjna wśród niektórych za łączenie dancehallu z gospel. Jej album His Way został wydany w 2006 roku; inny album, Shake It Off (2008), był produktem trasy po RPA w 2007 roku i wystąpili na nim południowoafrykańscy muzycy i duchowni. W 2008 roku wystąpiła również w Lagos w Nigerii na „The Experience”, mega koncercie gospel, który przyciągnął 400 000 uczestników.

  W 2009 roku pojawiła się w jednym utworze („Surely Goodness”) na albumie amerykańskiego muzyka chrześcijańskiego Israela Houghtona The Power of One; album zdobył nagrodę Grammy w 2010 roku za najlepszy album pop/współczesny gospel. W 2011 roku Franklin wystąpiła na Calabar Festival. Od tego czasu kontynuuje trasę koncertową. Franklyn wystąpiła na inauguracji premiera Jamajki Andrew Holnessa 3 marca 2016 roku. W 2017 roku wydała album Set Time; album zawierał utwory z artystami gospel Israelem Houghtonem i Donniem McClurkinem. Album osiągnął   12. miejsce na liście Billboard Reggae Album 16 września 2017 roku.

  Franklyn poślubiła promotora gospel Colina Wattsa w marcu 2003 roku; para poznała się w Wielkiej Brytanii w 2001 roku, gdy Franklyn koncertowała tam.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Dancehall QueenBeenie Man Featuring Chevelle Franklyn09.199770[2]90[3]Island Jamaica IJCD 2018[written by C. Franklyn, D. Dennis, M. Davis, S. Marsden, T. Kelly][produced by Sly & Robbie]

niedziela, 29 grudnia 2024

Back to the Planet

Back to the Planet to zespół anarcho-punkowy z Londynu w Anglii.Ich muzyka łączy elementy ska, dubu, punku i elektronicznej muzyki tanecznej. Zespół powstał w 1989 roku, a rozpadł się w 1995 roku, aby realizować własne projekty muzyczne. W 2006 roku zagrali reaktywację i od tamtej pory grali nieregularnie. 
 
 Back to the Planet (BTTP) powstał podczas wspólnego zamieszkania w Peckham w Londynie w 1989 roku i zyskał zwolenników na początku lat 90-tych. Zagrali na czterech kolejnych festiwalach Glastonbury i na wielu darmowych festiwalach, w tym na Deptford Urban Festival i Castlemorton Common Festival w 1992 roku. W tym czasie BTTP głośno sprzeciwiali się ustawie o wymiarze sprawiedliwości karnej i porządku publicznym z 1994 roku i organizowali wydarzenia, aby zaprotestować przeciwko zbliżającemu się ustawodawstwu. 
 
 Ich pierwszy (tylko kasetowy) album, Warning the Public, został wydany przez ich własną wytwórnię, Arthur Mix Records, z siedzibą w Hither Green. W 1993 roku zespół podpisał kontrakt z Parallel Records, i wydał serię singli, mając mniejsze przeboje, takie jak „Teenage Turtles” i „Daydream”, a także towarzyszący album Mind and Soul Collaborators. Porzuceni przez wytwórnię, BTTP rozstali się wkrótce po wydaniu kolejnego albumu, Messages After The Bleep w 1995 roku, aby zająć się osobistymi projektami muzycznymi. 
 
BTTP zagrali koncert reunion w Red Star Bar w Camberwell 10 grudnia 2006 roku. Zagrali również na Endorse It in Dorset Festival w sierpniu 2007 roku i na głównej scenie festiwalu Beautiful Days w tym samym roku. Następnie BTTP zagrał na festiwalu Paradise Gardens w Londynie oraz na festiwalach Endorse It w Dorset, Solfest i Shambhala latem 2008 roku. Zespół wystąpił na festiwalach Glastonbury i EnDorset w Dorset latem 2009 roku, a w 2010 roku zagrał na festiwalu Wickerman. W grudniu 2011 roku dołączyli do trasy Levelling the Land Part II, wraz z The Levellers i Dreadzone, w maju 2012 roku byli gwiazdą Rogues Picnic i zagrali na festiwalu Bearded Theory w tym samym miesiącu. Back to the Planet wystąpili późnym wieczorem w The Bimble Inn na Beautiful Days Festival w piątek 17 sierpnia 2012 r. i potwierdzono, że zagrają na Alchemy Festival we wrześniu 2013 r. W czerwcu 2024 r. zespół ogłosił, że ponownie się rozpadł, mówiąc: „Wszyscy czuliśmy, że nadszedł czas, mieliśmy dobrą passę, cieszyliśmy się, że mogliśmy się spotkać i stworzyć nową muzykę, ale nadszedł czas, abyśmy wszyscy ruszyli dalej”.
 
Poza BTTP, Fil Planet napisał i nagrał solowy album, a teraz jest głównym wokalistą południowo-wschodniego londyńskiego zespołu Monkeyrush. Guy McAffer, znany również jako The Geezer, jest również producentem muzycznym na londyńskiej scenie acid techno i napisał album Ave Some of That You Wankers. On i Carl Hendrickse współpracowali przy produkcji acid techno pod nazwą Audio Pancake. Jest również właścicielem wytwórni płytowej RAW, gra na organach w The Birds of Prey i na gitarze w punkowym zespole Dog Shite. Ponadto Fraggle jest głównym gitarzystą punkowego zespołu The Skraelings. Henry Cullen został D.A.V.E the Drummer, producentem techno i DJ-em oraz właścicielem wytwórni Hydraulix. Carl również produkuje i gra na drum&basie pod nazwą DJTrashman.
Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Teenage TurtlesBack to the Planet 04.199352[1]-Parallel LLLCD 3[written by Back To The Planet]
DaydreamBack to the Planet 09.199352[1]-Parallel LLLCD 8[written by Back To The Planet][produced by Ralph Jezzard]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Mind and Soul Collaborators Back to the Planet 09.199332[2]-Parallel ALLCD 2[produced by Chris Potter, Ralph Jezzard]

Tal Bachman

Talmage Charles Robert „Tal” Bachman ( ur. 13 sierpnia 1968r) to kanadyjski piosenkarz, autor tekstów i gitarzysta. Najbardziej znany jest z przeboju „She's So High” z 1999 roku, pop-rockowego utworu z albumu zatytułowanego po prostu „She's So High” z 1999 roku, za który w 2000 roku zdobył nagrodę BMI. Obecnie wraz z ojcem, Randym Bachmanem, jest członkiem Bachman–Turner Overdrive. 

 Bachman urodził się w Winnipeg, jako syn Randy'ego Bachmana i siostrzeniec Robbiego Bachmana z klasycznych zespołów rockowych The Guess Who i Bachman–Turner Overdrive. Jako dziecko Bachman słuchał ogromnej kolekcji płyt swojego ojca i nauczył się grać na gitarze. Studiował filozofię polityczną na Utah State University, ale przerwał naukę i w 1995 roku przeprowadził się do Vancouver, aby zacząć pisać piosenki.

 Po tym, jak wiele wytwórni płytowych odrzuciło Bachmana, dyrektorzy EMI Music Publishing w Nowym Jorku usłyszeli demo jego ballady „If You Sleep” i zaproponowali mu kontrakt płytowy z Columbia Records. Jego debiutancki album, Tal Bachman, został współprodukowany przez Boba Rocka i zawierał przebój „She's So High”, który został zainspirowany piosenką „If It Makes You Happy” Sheryl Crow, wykorzystującą te same akordy, ale inną tonację. Piosenka osiągnęła 1. miejsce w trzech różnych formatach radiowych w Kanadzie i osiągnęła 14. miejsce na liście Billboard Hot 100 w sierpniu 1999 roku. Zdobyła nagrodę BMI „Piosenka roku”. Album przyniósł Bachmanowi dwie nagrody Juno w Kanadzie. Następnie Bachman koncertował jako support Bryana Adamsa i Barenaked Ladies, a także koncertował sam.

 Drugi album Bachmana, Staring Down the Sun, został wydany w Kanadzie przez Sextant Records w sierpniu 2004 r., a w Stanach Zjednoczonych przez Artemis Records w 2006 r. Singiel „Aeroplane” osiągnął 20. miejsce na kanadyjskich listach przebojów i został wykorzystany w filmie z 2005 r. American Pie Presents: Band Camp. Był grany jako utwór instrumentalny i podczas napisów końcowych. W 2005 r. Bachman został zaproszony do bycia muzycznym ambasadorem Kanady w Republice Południowej Afryki i Zimbabwe, otrzymując grant w wysokości 16 500 CAD na odwiedzanie hospicjów i sierocińców dla osób chorych na AIDS oraz ośrodków społecznościowych.

  W 2023 r. Bachman dołączył do Bachman-Turner Overdrive. Bachman wymienia Beatlesów, Cheap Trick i Electric Light Orchestra jako swoje wpływy.

  Bachman jest byłym członkiem Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich (Kościół LDS) i udał się na dwuletnią misję mormonów do Argentyny. Na początku XXI wieku zaczął wątpić w swoją wiarę. Po dwóch latach badań Bachman doszedł do wniosku, że założyciel kościoła Joseph Smith wymyślił swoje historie, a Bachman zerwał więzi z kościołem. W 2006 r. Bachman został zaproszony do wywiadu dla The Mormons, dokumentu PBS, w którym opowiedział o swoim odejściu z Kościoła LDS.W 2008 r. Bachman również opowiedział o swoim odejściu z Kościoła LDS podczas wywiadu dla dokumentu Billa Mahera Religulous. Bachman napisał artykuły polityczne w American Greatness i SteynOnline. Kilka z jego artykułów porusza tematy religii i rugby. Bachman gra na pozycji   środkowego w klubie rugby z Victorii w Kolumbii Brytyjskiej Castaway Wanderers RFC.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
She's So HighTal Bachman06.199930[2]14[20]Columbia[written by Tal Bachman][produced by Tal Bachman ,Bob Rock]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Tal Bachman Tal Bachman08.1999-124[10]Columbia 67 956[produced by Tal Bachman, Bob Rock]

Nino Tempo & April Stevens

Nino Tempo (ur. 6.01. 1935 r. w Niagara Falls w stanie Nowy Jork, USA) - jeszcze zanim założył duet ze swoją siostrą April Stevens - rozpoczął karierę jako muzyk sesyjny oraz aranżer i kompozytor nagrań Rosemary Clooney i Steve'a Lawrence'a. April miała już na swoim koncie niewielki sukces (singel „Teach Me Tiger"), ale dopiero wersja piosenki „Deep Purple" nagrana przez rodzeństwo w 1963 r. dotarła na szczyt amerykańskiej listy bestsellerów i zdobyła nagrodę Grammy za „najlepsze rock'n'rollowe nagranie roku". 

Duet był także rekordzistą, jeżeli chodzi o długość tytułu nagrania, albowiem na stronie B singla „Deep Purple" znalazło się - „I've Been Carrying A Torch For You For So Long That lt's Burned A Great Big Hole In My Heart". Nowe wersje „Whispering" i „Stardust" w wykonaniu duetu były również dużymi przebojami, lecz pod wpływem współpracy z Philem Spectorem, Tempo postanowił zmienić styl. 

W rezultacie rodzeństwo wybrało kierunek folk-rockowy i nagrało piosenki „All Strung Out" i „I Can't Go On Living (Without You Baby)", które April napisała wspólnie z Jerrym Riopelle. Wydany jednocześnie znakomity album zawierał kompozycje Davida Gatesa i Warrena Zevona, lecz nowy image duetu nie odpowiadający aktualnym trendom muzycznym zmniejszył zaineteresowanie jego produkcjami. 

Nino Tempo i April Stevens ruszyli niebawem własnymi drogami. W latach 70-tych Tempo odnowił współpracę ze Spectorem, a zwłaszcza z jego nową protegowaną, Jerri Bo Keno.
 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Teach Me Tiger/That Warm AfternoonApril Stevens11.1959-86[3]Imperial 5626[written by N. Tempo]
Sweet And Lovely/True Love (Means More Than Anything)Nino Tempo & April Stevens07.1962-77[4]Atco 6224[written by Gus Arnheim, Charles N. Daniels, Harry Tobias][#1 hit for Gus Arnheim & His Orchestra in 1931]
Paradise/Indian Love CallNino Tempo & April Stevens03.1963-126[1]Atco 6248[written by Nacio Herb Brown ,Gordon Clifford][#1 hit for Guy Lombardo & Leo Reisman in 1932]
Deep Purple/I've Been Carrying A Torch For You So Long That I Burned A Great Big Hole In My HeartNino Tempo & April Stevens09.196317[11]1[1][15]Atco 6273[written by Peter DeRose,Mitchell Parish][4[8].R&B Chart][#1 hit for Larry Clinton & His Orchestra in 1939]
Whispering/Tweedlee DeeNino Tempo & April Stevens12.196320[8]11[9]Atco 6281[written by Billy Edd Wheeler,Nino Tempo,Gaby Rogers][#1 hit for Paul Whiteman & His Orchestra in 1920]
Stardust/1-45Nino Tempo & April Stevens02.1964-32[6]Atco 6286[written by Hoagy Carmichael,Mitchell Parish][#1 hit for Isham Jones & His Orchestra in 1931]
Tea For Two/I'm Confessin' (That I Love You)Nino Tempo & April Stevens05.1964-A:56[5];B:99[1]Atco 6294[A:written by Vincent Youmans,Irving Caesar][B:written by Chris Smith,Al J. Neiburg][A:#1 hit for Marion Harris in 1925][B:#2 hit for Guy Lombardo & His Orchestra in 1930]
Ooh La La/Melancholy BabyNino Tempo & April Stevens09.1964-113[1]Atco 6314[written by Nino Tempo,Ahmet Nugetre,April Stevens]
Swing Me/Tomorrow Is Soon A MemoryNino Tempo & April Stevens06.1965-127[1]Atco 6350[written by Nino Tempo][produced by Nino Tempo]
All Strung Out/I Can't Go On Living Baby Without YouNino Tempo & April Stevens09.1966-26[8]White Whale 236[written by N. Tempo, J. Riopell][produced by Nino Tempo, Jerry Riopell]
You'll Be Needing Me Baby/The Habit Of Lovin' You BabyNino Tempo & April Stevens01.1967-133[2]White Whale 241[written by David Gates][produced by Nino Tempo]
My Old Flame/Wings Of LoveNino Tempo & April Stevens04.1967-101[5]White Whale 246[written by Arthur Johnston, Sam Coslow][produced by Nino Tempo, Jerry Riopell][#7 hit for Guy Lombardo in 1934]
I Can't Go On Livin' Without You, Baby/Little ChildNino Tempo & April Stevens07.1967-86[2]White Whale 252[written by Nino Tempo, Jerry Riopell][produced by Nino Tempo, Jerry Riopell]
Let It Be Me/ Wings Of LoveNino Tempo & April Stevens05.1968-127[2]White Whale 268[written by M. Curtis, P, Delanoe, G. Becaud][produced by Nino Tempo][#7 hit for The Everly Brothers in 1960]
Love Story/Hoochy Coochy-Wing Dang DooNino Tempo & April Stevens12.1972-113[3]A&M 1394[written by Carl Sigman, Francis Lai][produced by Jeff Barry, Nino Tempo][piosenka z filmu "Love story"][#9 hit for Andy Williams in 1971]
Put It Where You Want It/I Can't Get Over You BabyNino & April 07.1973-122[2]A&M 1443[written by J. Sample, N. Tempo][produced by Jeff Barry, Nino Tempo][#52 hit for Crusaders in 1972]
Sister James/Clair De Lune (In Jazz)Nino Tempo And 5th Ave. Sax09.1973-53[8]A&M 1461[written by Jeff Barry, Nino Tempo][produced by Jeff Barry, Nino Tempo][78[7].R&B Chart]
Wake Up And Love Me/Gotta Leave You Baby April 06.1974-93[4]A&M 1528[written by J. Barry, A. Stevens, N. Tempo][produced by Jeff Barry, Nino Tempo]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Deep Purple Nino Tempo & April Stevens11.1963-48[14]Atco 156-

Temple of the Dog

 Temple of the Dog - jednorazowy projekt muzyczny muzyków z Seattle, którego rezultatem było nagranie płyty pod tym samym tytułem.


Ta grunge’owa supergrupa muzyczna powstała w 1990, z inicjatywy Chrisa Cornella - wokalisty Soundgarden, oraz muzyków zespołu Pearl Jam. Materiał jaki stworzono był swego rodzaju terapią po śmierci przyjaciela muzyków, wokalisty zespołu Mother Love Bone - Andy’ego Wooda. Nazwa grupy nawiązuje do fragmentu tekstu utworu Mother Love Bone, pt. Man of Golden Words.

Album nagrywany był w listopadzie i grudniu 1990 roku. Wydany został 16 kwietnia 1991 roku przez wytwórnię A&M Records i zawiera dziesięć piosenek, upamiętniających pamięć zmarłego Andy’ego Wooda, wokalistę zespołu Mother Love Bone. Utwór Hunger strike był promowany teledyskiem.

Andy Wood był jednym z głównych muzyków sceny rockowej Seattle. Był uzależniony od narkotyków i znaleziono go w stanie śpiączki po przedawkowaniu heroiny na dwa tygodnie przed ukazaniem się debiutanckiego albumu zespołu Mother Love Bone, Apple. Zmarł nie odzyskawszy przytomności 19 marca 1990 roku. Jego śmierć była ogromnym ciosem nie tylko dla kolegów z zespołu, ale dla wszystkich jego przyjaciół. Chris Cornell, który mieszkał w tym czasie z Andym, napisał, dla rozładowania smutku po stracie przyjaciela, utwory Reach Down i Say Hello 2 Heaven. Poprosił Stone’a Gossarda i Jeffa Amenta o współpracę przy nagraniu. Tak narodził się pomysł sesji nagraniowej.

Wkrótce do muzyków dołączyli Matt Cameron (wówczas również muzyk Soundgarden) oraz Mike McCready. W czasie nagrań okazało się, że to nie tylko spotkania przyjaciół. Stworzono materiał nie pasujący ani do ówczesnego muzycznego oblicza Soundgarden ani do rodzącego się Pearl Jam. Na sesje nagraniowe trafił także Eddie Vedder, który przeniósł się do Seattle z San Diego aby dołączyć do muzyków Mother Love Bone.

Sesje nagraniowe odbyły się od listopada 1990 do grudnia 1990 w London Bridge Studio w Seattle. Cały album został nagrany w zaledwie 15 dni. Poza dwoma utworami, które zostały napisane jako komentarz do śmierci Wooda, pozostałe zostały stworzone przez Cornella podczas trasy koncertowej jeszcze przed tym wydarzeniem lub zostały ponownie opracowane przez Gossarda i Amenta na podstawie ich istniejących dem.Nagrany materiał miał charakter powolny i melodyjny, bardzo odmienny w warstwie muzycznej od agresywnej muzyki rockowej, jaką Cornell tworzył wcześniej z zespołem Soundgarden. Wszystkie teksty zostały napisane przez Cornella. Praca nad albumem stanowiła pierwsze doświadczenie McCready’ego i Veddera jeśli chodzi o proces nagrywania materiału muzycznego.

Płyta została wydana w kwietniu 1991 i nigdy nie miała zbyt wielkiej sprzedaży (dopiero później na fali popularności Pearl Jam i Soundgarden). Temple of the Dog miał (zgodnie ze wspomnieniami Matta Camerona) jeden oficjalny występ w „Off Ramp Café” 13 listopada 1990 roku. Zanotowano jeszcze dwa, oba nie były oficjalnymi, zapowiadanymi koncertami i wynikały tylko ze spotkania muzyków: w październiku 1991 w czasie występów w „Foundations Forum” i w czasie ostatniego koncertu trasy Lollapalooza w 1992.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Hunger StrikeTemple of the Dog10.199251[2]-A&M AM 0091[written by Chris Cornell][produced by Rick Parashar, Temple of the Dog]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Temple of the DogTemple of the Dog06.1992-5[47]A&M 5350[platinum-US][silver-UK][produced by Rick Parashar, Temple of the Dog]

Beserkley Records

Jako właściciel i główny producent w Beserkley Records od połowy lat 70-tych do połowy lat 80-tych Matthew King Kaufman stworzył jedną z najfajniejszych wytwórni niezależnych i pomógł stworzyć jedne z najlepszych utworów power popowych wszech czasów. Za grosze wyprodukował lub współprodukował ponadczasowe albumy Earth Quake (Rocking the World, 8.5), Jonathana Richmana - z Modern Lovers i bez nich - (Jonathan Richman and the Modern Lovers, Rock and Roll With the Modern Lovers, Modern Lovers Live), The Rubinoos (The Rubinoos, Back To the Drawing Board) i najpopularniejszego Grega Kihna (Greg Kihn Again, Rockihnroll, Kihnspiracy). 

Urodzony w 1946 roku i wychowany w Baltimore, Kaufman ukończył studia prawnicze, ale nigdy nie przystąpił do egzaminu adwokackiego. Zamiast tego, przekonany, że będą następnymi Beatlesami, Kaufman udał się do Kalifornii, aby współzarządzać zespołem rockowym Earth Quake z San Francisco. Kaufman pomógł zespołowi podpisać dwupłytowy kontrakt z A&M w 1970 roku i kręcił się wokół wytwórni, zbierając wskazówki dotyczące produkcji od niektórych z najlepszych, w tym Lou Adlera i Glyna Johnsa. Po kilku latach Kaufman zaczął odczuwać frustrację z powodu nieudolności A&M w marketingu zespołu hardrockowego.  

Był jeden mały problem: pieniądze. „Pewnego wieczoru w 1973 roku oglądałem telewizję, gdy pastor Ike przyszedł i powiedział: 'Gość przejeżdża obok w Cadillacu i możesz go albo kochać, albo przeklinać. Jeśli będziesz go przeklinać, nigdy nie dostaniesz Cadillaca.' Spodobało mi się to - ta kwestia o mocy pozytywnego myślenia - i chciałem to zachęcić, więc wysłałem temu człowiekowi 10 dolarów. „Trochę później dostałem pocztą tani czerwony materiał wycięty nożyczkami, który miał być materiałem modlitewnym. Dołączona do niego notatka głosiła: 'Wrzuć to do swojej skrzynki pocztowej, a pieniądze się pojawią'. Pomyślałem „co do cholery” i wrzuciłem to do skrzynki pocztowej. „Tej nocy wpatrywałem się w Alcatraz i zmieniło się to w logo „Beserkley Records”; wers z piosenki Gene'a McDanielsa – „Jestem w punkcie bez powrotu/A dla mnie nie będzie odwrotu” – wpadł mi do głowy i wiedziałem, że muszę założyć własną wytwórnię i nazwać ją „Beserkley”. „Okazało się, że fragment piosenki Earth Quake został wykorzystany w filmie The Getaway. Fragment był kluczowy, ponieważ wykorzystano go, aby pokazać, że dwie różne sceny rozgrywają się w tym samym czasie. Dyrektor muzyczny filmu, Quincy Jones, nie uzgodnił z nami praw. Wysłał mi cztery lub pięć razy więcej niż ten mały fragment, tylko po to, aby mnie uciszyć. Ten czek na 1100 dolarów pojawił się trzy dni po tym, jak wrzuciłem chustkę modlitewną do mojej skrzynki pocztowej. Nie miałem pojęcia, że ​​te pieniądze są w drodze” – powiedział. Dziwność trwała. „Zrealizowałem czek i zabrałem pieniądze na tor. Pod koniec dnia miałem 3400 dolarów, co pokryło budżet produkcyjny zarówno albumu koncertowego Earthquake, jak i Chartbusters. Tak zaczynaliśmy". 

Od '73 do '75 Beserkley wydawał single (zmontowane w Chartbusters w '75). Pierwszym z nich była świetna wersja „Friday On My Mind” Easybeats z duetem gitarowym Earth Quake (Robbie Dunbar, Gary Phillips) - przez lata stały element weekendowych rozgłośni rockowych w całym kraju. Gęsty, potężny głos Johna Doukasa oddaje gorączkowy hedonizm, którego brakowało zarówno w oryginale, jak i wersji Pinups Davida Bowiego. Pracował szybko: „Nagranie „Roadrunnera” Jonathana Richmana zajęło 3 minuty i 35 sekund na wykonanie, około 30 minut na dodanie wokali w tle i kolejne 90 minut na miks” - powiedział z dumą, odnosząc się do klasycznego singla Jonathana Richmana. Pierwszą wersję „Roadrunnera” (nazywaną kiedyś „Roadrunnerem”) wyprodukował John Cale dla Warner Brothers w '72, ale nie wydane (Beserkley później licencjonował taśmy Cale'a i wydał je jako album The Modern Lovers w '76). Kaufman wyprodukował drugą wersję („Roadrunner twice”) i wydał obie wersje razem jako singiel w '77, który osiągnął zdumiewające 11. miejsce na listach przebojów w Wielkiej Brytanii. Wersja piosenki Kaufmana nie ma elektrycznego napędu oryginału, ale uchwyca dziecięcy zachwyt tak samo dobrze, jak wszystko, co kiedykolwiek nagrano - Richman wręcz wije się z zachwytu, gdy późna nocna droga rozciąga się przed nim, a radio gra. Jego serce podskakuje, by wypełnić całą otwartą przestrzeń, gdy gwiazdy mrugają na czarnym niebie. „Jonathan był tak płodny, że to było przerażające” - powiedział Kaufman. „Mój problem z nim polegał na tym, że eliminował piosenki, nie czekając, aż napisze dobre piosenki. 

Moją ulubioną sesją z Jonathanem było „Egyptian Reggae”. Wpadliśmy na pomysł nagrania całej piosenki w komorze echa w głębi studia CBS. Tam śmierdziało, ale to była świetna sesja. Glen Kolotkin jest świetnym inżynierem dźwięku - i sprawił, że brzmiało to jak płyta dla dorosłych." Najczystszy pop Beserkley pochodził od Rubinoos, młodego zespołu z Berkeley. Główny wokal Jona Rubina w coverze zespołu Tommy'ego Jamesa & Shondells "I Think We're Alone Now" osiąga bolesną emocjonalną wrażliwość. Sposób, w jaki trzyma się pierwszego wersu - "Children beha-a-ve" - ​​jednocześnie pochłania i wyśmiewa każde upokarzające rodzicielska zniewaga, jaką kiedykolwiek skierowano do nastolatka. 

 Oprócz „Alone”, pierwszy album Rubinoos zdobią doskonałe oryginalne utwory gitarzysty/autora piosenek Tommy'ego Dunbara (młodszego brata Robbiego Dunbara z Earth Quake), w tym energiczny „Leave My Heart Alone”, radosny neo-soul „Hard To Get” i rockowy utwór w stylu Raspberries „Rock and Roll Is Dead”. Wielki power pop „I Wanna Be Your Boyfriend” był głównym singlem z drugiego albumu zespołu, Back To the Drawing Board z 1978 roku. Kaufman wspominał: „'Boyfriend' [nagrany w Anglii] był grany w BBC częściej niż jakakolwiek inna płyta, jaką kiedykolwiek nagrałem, a właśnie wtedy wszystkie te dzieciaki kupowały płyty Sex Pistols i nie chciały słuchać rocka z sąsiedztwa. To było moje największe złamane serce. Tęsknisz o dzień, tęsknisz o rok, tęsknisz” — filozofował. 

 Kaufman nie przegapił występu Grega Kihna. Kihn, podobnie jak Kaufman z Baltimore, przeprowadził się do Berkeley w 1974 roku i śpiewał w chórkach w Earth Quake i Richman, zanim założył własny zespół. Jego drugi album, Kihn Again, zawiera świetną wersję „For You” Bruce'a Springsteena w stylu Byrds oraz porywającą wersję „Love's Made a Fool Of You” Buddy'ego Holly'ego (w wykonaniu głównego gitarzysty Dave'a Carpentera). Każdy kolejny album Kihna znalazł się na listach przebojów. Rockihnroll z 1981 roku zawierał przełomowy singiel Kihna, „The Breakup Song (They Don't Write 'Em)” - wyjątkowy punkt pośredni między Buddy'm Hollym z lat 50-tych a Gin Blossoms z lat 90-tych. Prowadzeni przez nieustępliwy, napędzany klawesynem singiel „Jeopardy”, Kihnspiracy zszokowali świat, osiągając 15. miejsce na listach przebojów w 1983 r. Kaufman udzielił licencji wytwórni Rhino w 1986 r. i poszedł dalej - jego spuścizna jest silna.

Single na listach przebojów

Remember/Politics	Greg Kihn Band	11.1978	 105.US
The breakup song [They don't write'em]/When the music starts	Greg Kihn Band	05.1981	 15.US
Sheila/When the music starts	Greg Kihn Band	05.1981	 	102.US
The girl most likely/True confessions	Greg Kihn 	10.1981	 104.US
Happy man/Trouble in paradise	Greg Kihn Band	05.1982	 62.US
Every love song/Trouble in paradise	Greg Kihn Band	07.1982	 82.US
Jeopardy/Fascination	Greg Kihn Band	01.1983	63.UK/2.US
Love never fails/Talkin' to myself	Greg Kihn Band	06.1983	 59.US
Reunited/Work,work,work	Greg Kihn Band	06.1984	 101.US
Rock/Stand together	Greg Kihn Band	08.1984	 	107.US
Roadrunner	Jonathan Richman And The Modern Lovers	07.1977	11.UK
Egyptian Reggae/Roller Coaster By The Sea	Jonathan Richman And The Modern Lovers	09.1977	5.UK
The Morning Of Our Lives/ Roadrunner (Thrice)	Jonathan Richman And The Modern Lovers	01.1978	29.UK
I think we' re alone now/As Long As I'm With You	Rubinoos	03.1977	 45.US

Earth Quake

Earth Quake to amerykański zespół power popowy, założony w okolicach San Francisco w 1966 roku, który wydał kilka albumów w latach 70-tych, głównie w Beserkley Records, firmie, którą współtworzyli. Członkowie zespołu John Doukas - wokal prowadzący Robbie Dunbar - gitara, pianino, wokal Stan Miller - gitara basowa, wokal Steve Nelson - instrumenty perkusyjne, wokal, Gary Phillips - gitara, wokal, wokal prowadzący .
 
 Zespół pierwotnie Purple Earthquake, czerpał inspiracje z zespołów rockowych i bluesowych z lat 50. i 60-tych, takich jak The Kinks, Muddy Waters i Yardbirds, i grał w klubach i salach balowych w Kalifornii pod koniec lat 60-tych.Ich menadżerem był Matthew King Kaufman, który podpisał z nimi kontrakt płytowy z A&M Records, gdzie wydali dwa albumy, Earth Quake (1971) i Why Don't You Try Me? (1972), ale z niewielkim sukcesem komercyjnym.
 
  Po doświadczeniu frustracji z powodu tego, co uważał za niekompetencję A&M w zarządzaniu zespołem, i uzyskaniu odszkodowania za nieautoryzowane wykorzystanie ich muzyki w filmie The Getaway, Kaufman założył Beserkley Records w 1973 roku. Earth Quake wydało cztery albumy w Beserkley w latach 1975-1979, a także współpracowało z innymi muzykami, w tym Jonathanem Richmanem (którego wspierali w nagraniu „Roadrunner” z 1974 roku), Gregiem Kihnem (który śpiewał chórki na niektórych ich płytach) i gitarzystą Garym Phillipetem (znanym również jako Gary Phillips, wcześniej w Copperhead Johna Cipolliny).
 
 Zespół rozpadł się na początku lat 80-tych, chociaż w 2000 r. wydano album kompilacyjny Sittin in the Middle of Madness. Pierwsze dwa albumy, Earth Quake (1971) i Why Don't You Try Me? (1972), zostały zremasterowane i ponownie wydane 27 grudnia 2004 r. przez Acadia Records. Gary Phillips zmarł w 2007 r. w wieku 59 lat. John Doukas, muzyk, reżyser i producent historycznych filmów dokumentalnych, zmarł 19 marca 2011 r. w Republice Południowej Afryki w wieku 62 lat.

 

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
8.5 Earth Quake09.1976-151[4]Beserkley 0047[produced by Glen Kolotkin, Matthew King Kaufman]

sobota, 28 grudnia 2024

Jonathan Butler

Jonathan Kenneth Butler (ur. 10 października 1961r) jest południowoafrykańskim piosenkarzem, autorem tekstów i gitarzystą. Jego muzykę często klasyfikuje się jako R&B, jazz fusion lub muzykę religijną. 
 
Urodzony i wychowany w Athlone, Kapsztadzie, w Republice Południowej Afryki, podczas apartheidu, Butler zaczął śpiewać i grać na gitarze akustycznej jako dziecko. Segregacja rasowa i ubóstwo podczas apartheidu były tematem wielu jego płyt. Jego pierwszy singiel był pierwszym singlem czarnoskórego artysty granym przez białe stacje radiowe w rasowo podzielonej Republice Południowej Afryki i zdobył Sarie Award, południowoafrykański odpowiednik nagród Grammy. Zaczął koncertować w wieku siedmiu lat, kiedy dołączył do wędrownego show scenicznego, a później został zaangażowany do występu w serii przebojów, dzięki czemu stał się lokalnym idolem nastolatków. 
 
 W 1975 roku jego cover „Please Stay” zespołu Drifters osiągnął 2. miejsce na liście przebojów w Republice Południowej Afryki. W tym samym roku jego cover „I Love How You Love Me” zespołu The Paris Sisters osiągnął 4. miejsce. „I'll Be Home” osiągnął 16. miejsce w 1976 r. W 1978 r. znalazł inspirację i zachętę, aby zacząć wyrażać siebie jako kompozytor i autor tekstów, gdy dołączył do najbardziej znanego w Kapsztadzie zespołu jazz/rockowego Pacific Express. Z personelem Express nagrano dwa albumy, a niektóre utwory Pacific Express zostały później wydane na albumie 7th Avenue z 1988 r. Wszystkie trzy wydawnictwa zostały wydane przez Mountain Records. 
 
 Butler podpisał kontrakt z CCP Records, poprzedniczką Jive Records w 1977 r. Opuścił wytwórnię, aby dołączyć do Mountain Records po kilku latach. Menadżer Mountain Records, Paddy Lee-Thorp, był również menadżerem Butlera i na początku lat 80-tych podpisali kontrakt z Jonathanem w Jive Records, a on przeniósł się do Wielkiej Brytanii, gdzie pozostał przez siedemnaście lat. 
 
Jego międzynarodowy przełom nastąpił w 1987 roku wraz z nominowanym do nagrody Grammy przebojem „Lies”, który osiągnął 27. miejsce na liście Billboard Hot 100, oraz jego coverem piosenki Staple Singers „If You're Ready (Come Go with Me)”, którą wykonał z Ruby Turner. Jego singiel „Lies” również znalazł się na brytyjskiej oficjalnej liście przebojów, osiągając 18. miejsce, spędzając łącznie 12 tygodni w pierwszej setce
 
 W 2001 roku Butler pojawił się na albumie kompilacyjnym, który był jazzowym hołdem dla Boba Marleya, wyprodukowanym przez Lee Ritenoura, A Twist of Marley. Wkład Butlera w album był jazzowym coverem No Woman No Cry. Butler utrzymywał lojalnych fanów w latach 80. i 90-tych w Republice Południowej Afryki, Stanach Zjednoczonych i Europie.  W 2006 roku Butler był wokalistą na albumie Gospel Goes Classical, wyprodukowanym przez profesora muzyki z University of Alabama w Birmingham, Henry'ego Paniona. Nagranie to, zawierające aranżacje Paniona, Tommy'ego Stewarta, Michaela Lovelessa i Raya Reacha, osiągnęło 2. miejsce na liście Billboard Gospel i 3. miejsce na liście Classical Crossover. 
 
 Był również nominowany do nagrody Grammy za swój singiel „Going Home”. Również w 2008 roku Butler wystąpił gościnnie na albumie George'a Duke'a Dukey Treats, u boku nieżyjącej już Teeny Marie w utworze Sudan, opowiadającym o katastrofach w Darfurze. W latach 2005-2012 Butler mieszkał w Bell Canyon w Kalifornii.

 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
If You're Ready (Come Go With Me)/Won't Cry No MoreRuby Turner Featuring Jonathan Butler09.1986--Jive 1027[written by H. Banks, R. Jackson, C. Hampton][produced by Billy Ocean][58[9].R&B Chart]
Lies /Haunted By Your LoveJonathan Butler06.198718[12]27[14]Jive 1038[written by J. Butler, J. Skinner][produced by Barry J. Eastmond][5[17].R&B Chart]
Holding On/7th Avenue SouthJonathan Butler09.198792[2]-Jive 1063[written by J. Butler, J. Skinner][produced by Barry J. Eastmond][22[12].R&B Chart]
Take Good Care Of Me/BareneseJonathan Butler01.198889[2]-Jive 1083[written by J. Butler, J. Skinner][produced by Barry J. Eastmond][10[16].R&B Chart]
There's One Born Every Minute (I'm A Sucker For You)/Going HomeJonathan Butler10.1988--Jive 1143[written by J. Butler, J. Skinner][produced by Barry J. Eastmond][9[16].R&B Chart]
More Than Friends/ MelodieJonathan Butler01.1989--Jive 1174[written by J. Butler, J. Skinner][produced by Timmy Allen, Barry J. Eastmond][4[17].R&B Chart]
Sarah, Sarah/SekonaJonathan Butler06.1989--Jive 1216[written by J. Butler, J. Skinner][produced by Barry J. Eastmond][7[17].R&B Chart]
Heal Our LandJonathan Butler08.1990--Jive 1376[written by Labi Siffre,Jonathan Butler][produced by Loris Holland][45[9].R&B Chart]
Sing Me Your Love SongJonathan Butler11.1990--Jive 1401[written by Jonathan Butler, Labi Siffre][produced by Loris Holland][66[9].R&B Chart]
I'm On My KneesJonathan Butler09.1994--Mercury 858 968[written by J. Butler][produced by Gerry E. Brown, Jonathan Butler][53[11].R&B Chart]
Can We Start All Over AgainJonathan Butler02.1995--Mercury 856 570[written by Jonathan Butler , Jolyon Skinner & Barry Eastmond][61[10].R&B Chart]
Lost to LoveJonathan Butler02.1998--N2K 10 031[written by Billy Lawrie, Jonathan Butler & Lulu][68[17].R&B Chart]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Introducing Jonathan ButlerJonathan Butler05.1986-101[16]Jive 8408[produced by Barry Eastmond]
Jonathan ButlerJonathan Butler05.198712[11]50[33]Jive 1032[gold-UK][produced by Barry Eastmond,Bryan "Chuck" New]
More Than FriendsJonathan Butler11.198829[3]113[22]Jive 1136[produced by Barry Eastmond, Loris Holland, Timmy Allen, Teddy Riley]

La Toya Jackson

La Toya Yvonne Jackson (ur. 29 maja 1956r) jest amerykańską piosenkarką i osobowością telewizyjną. Piąte dziecko i średnia córka rodziny Jacksonów, Jackson po raz pierwszy zyskała uznanie w rodzinnym serialu telewizyjnym The Jacksons, emitowanym w CBS w latach 1976-1977. Następnie odniosła sukces jako solowa artystka nagrywająca pod wieloma wytwórniami płytowymi w latach 80. i 90-tych, w tym Polydor, Sony Music i RCA, gdzie wydała dziewięć albumów studyjnych w ciągu 15 lat. Jej najbardziej udane wydawnictwa w Stanach Zjednoczonych to jej debiutancki album o tym samym tytule (1980) i singiel z 1984 roku „Heart Don't Lie”. Inne piosenki Jackson to „If You Feel the Funk”, „Bet'cha Gonna Need My Lovin'”, „Hot Potato”, „You're Gonna Get Rocked!” i „Sexbox”. Inna piosenka Jackson, „Just Say No” z jej piątego albumu, została skomponowana dla amerykańskiej pierwszej damy Nancy Reagan i kampanii antynarkotykowej administracji Reagana. 


 
 Jest dwukrotną autorką bestsellerów New York Timesa. Jackson pozowała dla magazynu Playboy w 1989 r. i ponownie w 1991 r., aby promować swoją bestsellerową książkę New York Timesa La Toya: Growing Up in the Jackson Family. W 1992 r. Jackson podpisała kontrakt z Moulin Rouge, aby zagrać w odnoszącej sukcesy paryskiej rewii Formidable. Pomimo późniejszego sukcesu muzycznego, kariera nagraniowa Jackson zaczęła podupadać w latach 90-tych w wyniku jej kontrowersyjnego małżeństwa z menedżerem rozrywki Jackiem Gordonem, z którym rozwiodła się w 1997 r. Po okresie publicznego odosobnienia powróciła do przemysłu muzycznego w 2004 r. z singlami „Just Wanna Dance”, „Home” i „Free the World”, które odniosły sukces na liście przebojów Hot Dance Club Play w Stanach Zjednoczonych. 
 
 W 2011 roku była uczestniczką czwartej odsłony The Celebrity Apprentice i wydała sztukę teatralną Starting Over, która jest jej najnowszą jak dotąd publikacją i została wydana razem z jej najlepiej sprzedającą się autobiografią. W latach 2013-2014 Jackson występowała we własnym reality show w Oprah Winfrey Network, Life with La Toya, który był emitowany przez dwa sezony.

Jedna z rodzeństwa w słynnej rodzinie muzyków, piosenkarka, autorka i osobowość ekranowa La Toya Jackson weszła do show-biznesu w latach 70-tych wraz ze swoimi braćmi i siostrami - śpiewając, tańcząc i wykonując skecze w ich programie rozrywkowym The Jacksons - zanim rozpoczęła karierę solową w latach 80-tych. W tym okresie jej single dla Polydor, Larc, Private I i Palass były niewielkimi hitami, chociaż „Bet'cha Gonna Need My Lovin'” i „Heart Don't Lie” osiągnęły miejsce w pierwszej trzydziestce na listach przebojów R&B w USA. Ten ostatni utwór pojawił się na jej trzecim albumie o tej samej nazwie, który znalazł się na liście Billboard 200. 

 Po sukcesie Heart Don't Lie, Jackson spróbowała swoich sił w pisaniu piosenek, budowaniu marki modowej i reklamie. Została również objęta zarządzaniem przez Jacka Gordona, którego później poślubiła. W tym czasie jej publiczna persona zaczęła się zmieniać. Została rozdzielona z rodziną, napisała kontrowersyjną autobiografię, pojawiła się w Playboyu i prowadziła reklamę promującą zjawiska paranormalne. W połowie lat 80-tych podpisała roczny kontrakt ze światowej sławy paryskim Moulin Rouge, ale odeszła po zaledwie czterech miesiącach, co zerwało kontrakt i kosztowało ją pół miliona dolarów. Jej album country z 1994 roku From Nashville to You nie odniósł sukcesu, podobnie jak taneczny album Stop in the Name of Love z 1995 roku. Przez całą dekadę zgłaszała również stałe nadużycia ze strony Gordona; twierdziła również, że kontrolował ją i trzymał z dala od rodziny. W końcu udało jej się uciec od Gordona z pomocą brata Randyego, finalizując rozwód w 1997 roku. 

Jackson wkrótce pogodziła się z rodziną i zaczęła pracować nad swoim powrotem. Singiel „Just Wanna Dance” został wydany w 2004 roku pod pseudonimem Jackson, Toy. Piosenka osiągnęła 13. miejsce na liście przebojów Hot Dance. Kolejny singiel „Free the World” poradził sobie równie dobrze. Oba utwory ostatecznie znalazły się na płycie Starting Over, wydanej przez wytwórnię Ja-Tail w 2011 roku. W latach 20-tych Jackson utrzymywała swoją publiczną obecność, występując w reality show, takich jak Celebrity Big Brother, The Apprentice i The Masked Singer, napisała kolejne wspomnienia i występowała poza Broadwayem.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Night Time Lover/Lovely Is SheLa Toya Jackson09.1980--Polydor 2117[written by Michael Jackson, La Toya Jackson][produced by Michael Jackson][59[8].R&B Chart]
If You Feel The Funk/Lovely Is She / CharmingLa Toya Jackson11.1980-103[3]Polydor 2137[written by Kamau Peterson, Dorie Pride][produced by Ollie E. Brown ][40[14].R&B Chart]
Stay The Night/Camp Kuchi KaiaiLa Toya Jackson07.1981--Polydor 2177[written by Ken Gold ,Billy Ocean][produced by Ollie E. Brown][31[11].R&B Chart]
Bet'cha Gonna Need My Lovin'La Toya Jackson07.1983--LARC 81025[written by A. Bayyan, K. Barretto, C. Huggins][produced by Amir Bayyan][22[11].R&B Chart]
Heart Don't Lie/Without YouLa Toya Jackson05.1984-56[8]Private I 04439[written by D. Johnson, A. Bayyan][produced by Amir Bayyan][29[11].R&B Chart]
Hot Potato/Think TwiceLa Toya Jackson08.198492[1]-Private I 04572[written by A. Bayyan, L. Jackson][produced by Amir Bayyan][43[11].R&B Chart]
He's A Pretender/How Do I Tell ThemLa Toya Jackson02.1986--Private I 05783[written by G. Goetzman, M. Piccirillo][produced by Mike Piccirillo, Gary Goetzman][76[4].R&B Chart]
Oops, Oh No! Cerrone and La Toya Jackson11.1986--Palass 0934[written by Cerrone, Donnell Spencer, Nick Mundy][produced by Simon Harris][89[2].R&B Chart]
You're Gonna Get Rocked!/Does It Really MatterLa Toya Jackson10.198890[1]-RCA 8689[written by Full Force][produced by Full Force][66[5].R&B Chart]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
La Toya JacksonLa Toya Jackson10.1980-116[13]Polydor 6291[produced by Michael Jackson, Larry Farrow, Ollie E. Brown]
My Special LoveLa Toya Jackson09.1981-175[3]Polydor 6328[produced by Ollie E. Brown ,Randy Jackson]
Heart Don't LieLa Toya Jackson06.1984-149[6]Private I 39 361[produced by Amir Bayyan]

piątek, 27 grudnia 2024

Willie Clarke

Willie Clarke to amerykański muzyk i autor tekstów piosenek znany z takich piosenek jak „Clean Up Woman”, „Rockin' Chair” i „Willing and Able”. Clarke i jego kolega ze studiów, Johnny Pearsall, założyli wytwórnię płytową Deep City, z siedzibą w Johnny's Records w Liberty City na Florydzie. Była to pierwsza niezależna wytwórnia płytowa należąca do Afroamerykanów na Florydzie.
 
  Clarke wystąpił w odcinku Miami 2015 programu telewizyjnego CNN Anthony Bourdain: Parts Unknown.  Deep City Records była wytwórnią płytową prowadzoną w sklepie muzycznym w dzielnicy Liberty City w Miami. Clarke był jednym z założycieli.

 

                                         Kompozycje Willie Clarke na listach przebojów

 


[ with Clarence Reid/Betty Wright]
Baby Sitter Betty Wright 10.1972 46.US It's Hard to Stop (Doing Something When It's Good to You) Betty Wright  04.1973 72.US Let Me Be Your Lovemaker Betty Wright 10.1973 55
[with Clarence Reid]
Clean Up Woman Betty Wright 11.1971 6.US [gold] Girls Can't Do What the Guys Do Betty Wright 08.1968 33.US Rockin' Chair Gwen McCrae 05.1975 9.US Chills and Fever Paul Kelly 12.1965 123.US He's Bad Bad Bad Betty Wright 11.1968 103.US You Got Your Thing on a String J.P. Robinson .1969 46.R&B Chart Nobody But You Babe Clarence Reid 08.1969 40.US Pure Love Betty Wright .1970 40.R&B Chart I'm Gettin' Tired Baby Betty Wright 04/1972 121.US If You Love Me Like You Say You Love Me Betty Wright 04/1972 104.US Is It You Girl Betty Wright 06.1972 101.US Living Together Is Keeping Us Apart The Invitations .1974  79.R&B Chart Party Freaks Miami .1974 51.R&B Chart Secretary Betty Wright 07.1974 62.US Ooola La Betty Wright .197528.R&B Chart The Best Part of a Man Wilson Pickett .1975 26.R&B Chart Back from the Dead Bobby Byrd 02.1975 57.R&B Chart Super Jaws Seven Seas 09.1975 104.US Jazz Freak Paulette Reaves .1978 88.R&B Chart
[with Clarence Reid & Brad Shapiro]
What Can I Tell Her J.P. Robinson .1970 39.R&B Chart What Can I Tell Her Timmy Thomas 11/1973 102.US
[with Yung Ralph , Delarmon Jerod Harold, Clarence Reid]
I Work Hard Yung Ralph 97.R&B Chart